Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Έφυγε ο Χιρόο Ονόντα, Ο στρατιώτης του Β Παγκοσμίου πολέμου που δε παραδόθηκε πότε


Ο ανθυπολοχαγός Χίρου Ονόντα που συνέδεσε το όνομά του με μια από τις πλέον απίστευτες ιστορίες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου 

Ο Ιάπωνας Χίροο Ονόντα έφυγε ήσυχα από τη ζωή ενώ κοιμόταν στο σπίτι του στο Τόκιο σε ηλικία 91 ετών. 
Επί σχεδόν τριάντα χρόνια μετά τη συνθηκολόγηση της ιαπωνικής αυτοκρατορίας, ο αξιωματικός αυτός των υπηρεσιών πληροφοριών και ειδικός σε τεχνικές ανταρτοπόλεμου έκανε αντίσταση στο νησί Λουπάνγκ των Φιλιππίνων, κοντά στο Λουζόν. Είχε σταλεί εκεί το 1944 με ρητή εντολή: να μην παραδοθεί ποτέ και να αντισταθεί μέχρι να φθάσουν ενισχύσεις.
Με ακόμη τρεις στρατιώτες υπάκουεε σε αυτή την εντολή επί χρόνια μετά τη λήξη της σύγκρουσης αγνοώντας ότι η μάχη είχε τελειώσει.
Μόλις το 1950 αποκαλύφθηκε ότι οι ιάπωνες στρατιώτες βρίσκονταν στη ζούγκλα, όταν ένας μεταξύ αυτών αποφάσισε να βγει από το δάσος και να επιστρέψει στην Ιαπωνία.

Τότε λοιπόν αεροσκάφος έριξε φυλλάδια στο σημείο όπου κρύβονταν ο Ονόντα και οι συστρατιώτες του, τα οποία ανακοίνωναν ότι ο πόλεμος έχει τελειώσει προ καιρού και ότι ο αυτοκρατορικός στρατός ηττήθηκε, κάτι που ο στρατιώτης δεν πίστεψε ποτέ και συνέχισε με τους τελευταίους συντρόφους του να παρακολουθεί στρατιωτικές εγκαταστάσεις και μερικές φορές να πολεμά φιλιππινέζους στρατιώτες που περνούσαν από την περιοχή.
Μετά το θάνατο ενός συντρόφου του Ονόντα, Τόκιο και Μανίλα συνέχισαν επί δέκα χρόνια να αναζητούν τον Ονόντα και τον τελευταίο συστρατιώτη του. Τελικά οι έρευνες σταμάτησαν το 1959 καθώς Ιάπωνες και Φιλιππινέζοι ήταν πεπεισμένοι ότι οι δύο στρατιώτες ήταν νεκροί.
Σημεία ζωής έδωσαν οι ιάπωνες στρατιώτες το 1972, όταν επιτέθηκαν σε στράτευμα των Φιλιππίνων. Ο Ονόντα κατάφερε να διαφύγει ενώ ο τελευταίος συστρατιώτης του σκοτώθηκε.
Το Τόκιο αποφάσισε τότε να στείλει μέλη της οικογένειας του Ονόντα σε μια προσπάθεια να πειστεί ο στρατιώτης να σταματήσει τον πόλεμο, αλλά μάταια.
Χρειάστηκε τελικά να πάει στη ζούγκλα ο πρώην διοικητής του το 1974 και να του δώσει εντολή να καταθέσει τα όπλα.

Ο Ονόντα ήταν ο τελευταίος από τους δεκάδες ιάπωνες στρατιώτες οι οποίοι, στις τέσσερις γωνιές της Ασίας, δεν πίστευαν στην ήττα και είχαν αποφασίσει να συνεχίσουν τη μάχη στο όνομα του αυτοκράτορα της Ιαπωνίας, αρκετά μετά τη συνθηκολόγηση που ανακοίνωσε ο Χιροχίτο στις 15 Αυγούστου του 1945.
Ο Ονόντα επιστρέφοντας το 1974 στην Ιαπωνία, εξήγησε σε συνέντευξη Τύπου ότι επί 30 χρόνια μέσα στη ζούγκλα των Φιλιππίνων είχε μόνο μια σκέψη στο μυαλό του: "την εκτέλεση των εντολών".

Την είδηση του θανάτου του Ονόντα ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος Τύπου της ιαπωνικής κυβέρνησης Γιοσιχίντε Σούγκα την Παρασκευή. Εξέφρασε τα συλλυπητήριά του προς την οικογένεια του εκλιπόντος και εξύμνησε τη δύναμη της θέλησης και το ακάματο πνεύμα του Ονόντα. 

«Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ονόντα έζησε στη ζούγκλα για πολλά πολλά χρόνια. Μόνο όταν επέστρεψε στην Ιαπωνία ένιωσα ότι ο πόλεμος είχε επιτέλους τελειώσει. Ετσι ένιωσα» είπε ο εκπρόσωπος Τύπου, απηχώντας μια γενικότερη αίσθηση που υπήρχε στην ιαπωνική κοινωνία καθώς ο Ονόντα ήταν ο τελευταίος από μια σειρά στρατιωτών που χαμένοι στις ζούγκλες του Ειρηνικού και συνεχίζοντας να υπακούν σε διαταγές που είχαν δοθεί χρόνια πριν, πολεμούσαν σε έναν πόλεμο που είχε προ πολλού λήξει.

Υπακούοντας σε μια λογική απόλυτης πίστης στον Αυτοκράτορα και πιστεύοντας ότι ο θάνατος είναι προτιμότερος από το να παραδοθεί, ο Ονόντα αρνείτο να βγει από την κρυψώνα του, μολονότι στην περιοχή είχαν διεξαχθεί τέσσερις επιχειρήσεις ανεύρεσής του και μέλη της οικογενείας του τού εξηγούσαν μέσω μεγαφώνων ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει.


Ο Ονόντα τελικά παραδόθηκε στον τότε δικτάτορα των Φιλιππίνων Φερντινάντ Μάρκος, ενδεδυμένος με την επίσημη στολή του, το πηλίκιο και το ξίφος του, τα οποία είχε διατηρήσει σε καλή κατάσταση, μολονότι είχαν περάσει 30 χρόνια από τότε που εστάλη στη Λουμπάνγκ. 

Μετά την επιστροφή του στην Ιαπωνία, του ήταν αδύνατο να παραμείνει εκεί, βλέποντας ότι ουσιαστικά τα πάντα στην χώρα είχαν αλλάξει, είχαν εκδυτικοποιηθεί και αξίες στις οποίες ο ίδιος πίστευε είχαν χαθεί στην πορεία. Ο μιλιταρισμός ήταν πια καταδικαστέος, το ίδιο και η πίστη στο μεγαλείο της Ιαπωνίας και του Αυτοκράτορα. 

Προτίμησε να αγοράσει ένα κτήμα στη Βραζιλία και έπειτα επέστρεψε για να δημιουργήσει ένα μικρό σχολείο σε μια σχετικά απομονωμένη περιοχή στον ιαπωνικό Βορρά. 

«Δεν θεωρώ αυτά τα 30 χρόνια ότι τα έχασα. Χωρίς αυτήν την εμπειρία, θα ήμουν άλλος άνθρωπος και η ζωή μου δεν θα ήταν όπως είναι σήμερα» είχε πει μιλώντας στο Associated Press το 1995.

RV