Η γέννηση και εξέλιξη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος είναι μία υπόθεση άκρως ενδιαφέρουσα, που φυσικά δεν μπορεί να αποτυπωθεί –παρά μόνο επιγραμματικά- στις λίγες γραμμές μίας ανάρτησης. Οπωσδήποτε ισχύει αυτό που είπε η Σάβιτρι Ντέβι: «Το Κίνημα είναι νέο, αλλά οι ιδέες είναι παλιές». Συνοπτικά, μετά την ταπεινωτική για τη Γερμανία ανακωχή της 11.11.1918 που ουσιαστικά σηματοδότησε το τέλος του Α΄Ππ και οδήγησε στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και στη Συνθήκη των Βερσαλλιών, η χώρα αυτή μπήκε σε μια περίοδο υπερβολικής κρίσης όχι μόνο στην οικονομία, όπως παρουσιάζεται, αλλά κυρίως στις αξίες. Ο Γερμανός είχε χάσει κάθε αξιοπρέπεια, είχε χάσει εδάφη, και ήταν σκλάβος των δυνάμεων που βρίσκονταν πίσω από τους νικητές και που σταδιακά έδειχναν το πρόσωπό τους. Η κοινωνική αδικία και δυστυχία βασίλευε. Τότε ήταν που εμφανίστηκε ο Αδόλφος Χίτλερ και κατάφερε, βαθμιαία αλλά όχι αργά, ένα μικρό κόμμα των 20 ατόμων να το οδηγήσει στο να γίνει κυρίαρχο.
Κάπως έτσι, λοιπόν, γεννήθηκε και εξελίχθηκε το Εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα, αρχικά στη Γερμανία και ακολούθως και σε άλλες χώρες. Είναι, επίσης, γνωστό ότι μέχρι την εμφάνιση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος, άνθρωποι που είχαν αυτές τις ιδέες, έστω και σε σπερματική μορφή ή ημισυνειδητές, δεν είχαν την κατάλληλη έκφραση. Εξαιτίας αυτής της έλλειψης, κάποιοι από τους γνωστούς μετέπειτα Εθνικοσοσιαλιστές συμμετείχαν σε παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα, άλλοι σε αριστερά. Εξάλλου, όπως και σήμερα, καθένας έχει τη δική του διαδρομή ως τη συνειδητοποίηση του ότι είναι Εθνικοσοσιαλιστής.
Στο πλαίσιο της προπαγάνδας κατά του Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλισμού, βλέπουμε μία προσπάθεια υπερπροβολής των πρώτων βημάτων γνωστών Εθνικοσοσιαλιστών, μάλιστα και ενώ, σε αρκετές περιπτώσεις, δεν υπήρχε ακόμη το Κίνημα ή ενώ αυτό ήταν στην αρχή του! Οι αναφορές είναι γεμάτες ψέμματα και στόχο έχουν να παρουσιάσουν ως οπορτουνιστές εξέχοντες και πιστούς μέχρι το τέλος μαχητές της Ιδέας. Αυτή, άλλωστε, είναι μία συνήθης τακτική, από το 1945 και μετά, η οποία γίνεται ακόμη πιο έντονη, όταν προστίθεται ο φθόνος για το μεγαλείο ή το ταλέντο του Εθνικοσοσιαλιστή μαχητή.
Joseph Goebbels
Ο Γκαίμπελς, για παράδειγμα. Αρχικά, προσελκύστηκε, ρομαντικά περισσότερο, από τον σοσιαλισμό, θεωρώντας ότι ίσως εκεί βρίσκεται η απάντηση στην εθνική και κοινωνική αδικία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, και ότι έτσι θα μπορούσε να εκφράσει τον αντικαπιταλισμό του. Ήταν όμως συνειδητά εθνικιστής. Στην αρχή του 1925 σε ηλικία 27 ετών, εντάχθηκε επισήμως στο NSDAP, το οποίο ήταν ακόμη ένα πολύ μικρό κόμμα. Ο θάνατός του είναι γνωστός. Από τη στιγμή που προσχώρησε στον Εθνικοσοσιαλισμό, παρέμεινε πιστός. Μέχρι το τέλος.
Jacques Doriot
Στη γειτονική Γαλλία, την ίδια εποχή που ο Γκαίμπελς εντάχθηκε στο NSDAP, ένας νεαρός εξελέγη βουλευτής με το κομμουνιστικό κόμμα. Ήταν ο Ζακ Ντοριό, ο οποίος αφού διένυσε μία κομμουνιστική τροχιά, θεωρώντας ‒με πολλές αμφιβολίες πάντως‒ ότι στον κομμουνισμό βρισκόταν η απάντηση στην αδικία του καπιταλισμού, γνώρισε, τη δεκαετία του 1930, τον Εθνικοσοσιαλισμό και συνειδητοποίησε ότι αυτός τον εξέφραζε. Έτσι, το 1936 ίδρυσε το φιλοναζιστικό Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα. Κι επειδή δεν χρειάζονται πολλά λόγια, ήταν ένας εκ των ιδρυτών της Λεγεώνας των Γάλλων Εθελοντών ενάντια στον Μπολσεβικισμό (LVF) και ο ίδιος πολέμησε στο Ανατολικό Μέτωπο.
Συνέχεια εδώ
RV