Το ιδιαίτερο νόημα της επετείου της Αλώσεως της Πόλης

Η πεντακοσιοστή εξηκοστή τέταρτη επέτειος της αποφράδας ημέρας, της τραγικής εκείνης  ημέρας για την Ελλάδα και την Ευρώπη, αποκτά ένα πολύ ιδιαίτερο νόημα, σήμερα, που βρισκόμαστε ενώπιον μίας νέας Αλώσεως, την οποία αντιμετωπίζουμε πάλι με περισσή παθητικότητα και διάθεση υποταγής.

Υποταγή με τη μορφή της συμφιλίωσης: O Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής παραχωρεί τα προνόμια του Πατριαρχείου στον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Ψηφιδωτό από τον Πατριαρχικό Οίκο στην Κωνσταντινούπολη

Η επέτειος αυτή κάποτε, σε πολύ παλαιότερα χρόνια, χρησίμευε για να υπενθυμίσει στον σκλάβο Έλληνα το χρέος του να ξεσηκωθεί και να επανακτήσει την ελευθερία του και τα κατεχόμενα από τους αλλόφυλους κατακτητές εδάφη. Αλλά υπήρχαν πάντα αυτοί που παρουσιάζονταν σαν οδηγοί του και επεδίωκαν, και κατάφερναν, να τον κρατούν με το κεφάλι σκυμμένο, τάζοντάς του, όχι την Πόλη των Ονείρων του, όχι την ελευθερία του, αλλά έναν μακρινό παράδεισο που θα τον αποζημίωνε για τα δεινά του. Οι όμοιοί τους εξάλλου ήταν αυτοί που είχαν ουσιαστικά παραδώσει την Πόλη, είτε αποχαυνώνοντας τον λαό και καθιστώντας τον ανέτοιμο και αδιάφορο για τη μάχη είτε ανοίγοντας την Κερκόπορτα. Ας μην ξεχνάμε τα λόγια του Παλαμά για την προ της Αλώσεως στάση της Πόλης: «Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/και καρτέραγ' ένα μακελάρη […] Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει» (από τον Δωδεκάλογο του Γύφτου). 

Στα χρόνια που ακολούθησαν την επανάσταση του ’21 και τους επακόλουθους πολέμους για ανεξαρτησία ως τη Μικρασιατική Ήττα, απελευθερώθηκε, τρόπον τινά, ένα μέρος μόνο της κατεχόμενης Ελλάδας. Αλλά η αίσθηση του καθήκοντος έσβησε σιγά σιγά.

Ο σύγχρονος Έλληνας δεν έχει κρατήσει ούτε την περηφάνια του, ούτε την ανάμνηση του χρέους του. Το αντίθετο. Δυστυχώς, η Ελλάδα με την παθητική αποδοχή των αλλόφυλων εισβολέων έγινε η Κερκόπορτα της Ευρώπης και κινδυνεύει να μείνει ως τέτοια στην ιστορία.

Όμως, ο σύγχρονος Έλληνας, όσο παρηκμασμένος κι αν είναι, έχει κρατήσει καθαρό κι ανόθευτο το ΑΙΜΑ του, αναγκαία προϋπόθεση για τον ξεσηκωμό του. Η νέα άλωση που βιώνουμε σήμερα, την οποία, αν δεν υπάρξει αντίσταση, θα ακολουθήσει η «αφομοίωση», η «ένταξη και η ενσωμάτωση» των δήθεν προσφύγων, η επιβολή και η κυριαρχία των αλλόφυλων δηλαδή, έχει στόχο τη νέα υποδούλωση. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν θα κάνουν το λάθος να αφήσουν το αίμα απείραχτο.

Ενάντια σε αυτό το σχέδιο που υλοποιείται ήδη, ένα σχέδιο ενάντια στον Λευκό Κόσμο, ο αγώνας είναι πολυμέτωπος: αγώνας ενάντια στα κηρύγματα περί «μη υπάρξεως καθαρής» φυλής, ενάντια στα κηρύγματα περί ελληνοτουρκικής φιλίας, περί μεγάλης δήθεν Ελλάδας που θα περιλαμβάνει και αλλόφυλους, ενάντια στα ύποπτα κηρύγματα που ακούγονται «εθνικιστικά» και τα οποίααντικαθιστούν τη φυλή με την «ταυτότητα», την ελεύθερη Ελλάδα με μια πολυφυλετική Ομοσπονδία, και που με το αντιευρωπαϊκό τους πνεύμα σπρώχνουν την Ελλάδα προς την Ανατολή. Ως εκ τούτου, αγώνας ΥΠΕΡ της καθαρότητας του αίματος και του πνεύματος, υπέρ του ευρωπαϊκού πολιτισμού, της κοινής μας Παράδοσης με τα αδέλφια μας, υπέρ της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας. Με λίγα λόγια, ΥΠΕΡ της επιβίωσής μας, υπέρ της συνέχισης της ύπαρξής μας ως Ελλήνων και Ευρωπαίων στους αιώνες των αιώνων.

Για τον σκοπό αυτό, όσο κι αν φανεί αιρετικό, ας τελειώνουμε με τους μύθους και τους θρύλους που πλέον έχουν καταντήσει παραμύθια. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Ιωάννη Συκουτρή (από το βιβλίο Η σχέσις μας προς την Αρχαιότητα, εκδ. Θούλη 2016): «…Ουδενός βασιλέως πολεμιστού, ουδεμιάς μάχης, ουδενός ανδραγαθήματος η ανάμνησις από τ’ αναρίθμητα της Βυζαντινής ιστορίας διετηρήθη εις του λαού την ανάμνησιν. Αυτός ο Διγενής, με τους σκληρούς και τραχείς του αγώνας εναντίον των εχθρών της πίστεως, εξανεμίζεται εις ήρωα παραμυθιού ─χάνει τα στοιχεία εκείνα, που θα ημπορούσαν να τον κάμουν υπόδειγμα και ηθικήν δύναμιν διά τον εθνικόν αγώνα. Δεν αγωνίζεται πλέον εναντίον των Σαρακηνών· παλαίει προς τον Χάρον […]

Πολύ συχνά γίνεται παρ’ ημίν λόγος περί του δημώδους άσματος που θρηνεί την άλωσιν της Πόλεως, ενώ συγχρόνως διακηρύσσει την ελπίδα της ανακτήσεως.  Είναι βεβαίως συγκινητική αυτή η καρτερική ελπίς αμέσως μετά την συμφοράν την μεγάλην, μέχρι τινός είναι ακόμη και χρήσιμος εις μίαν εποχήν, που αποτελεί δι’ ένα έθνος σημαντικόν κεφάλαιον και το να ημπορή να ελπίζη και να περιμένη. Αλλά δεν πρέπει να αυταπατώμεθα. Δυνάμεις εθνικής δράσεως από την προσδοκίαν  αυτήν ήτο αδύνατον να περιμένωμεν. Είναι εκδήλωσις μοιρολατρικής αδρανείας ─καθαρά ανατολικής─ και ενός μεσσιανισμού εξ ίσου αγόνου θετικώς, όπως ο μεσσιανισμός τωνΕβραίων (και η προέλευσις αυτής της προσδοκίας, όχι μόνον η μορφή της, φαίνεται καθαρά μεσσιανική-θρησκευτική. Δυστυχώς, ακόμη ουδέ αρχή δεν έγινεν εις το να μελετηθή το σημείον αυτό). Από τους σκληρούς αγώνας, που προηγήθησαν της 29. Μαΐου 1453, δεν διετήρησεν η λαϊκή μνήμη ουδέ την ελαχίστην παράδοσιν. Η Πόλις πίπτει όχι κατόπιν μάχης, αλλά κατόπιν προφορικής εντολής του Θεού, δι’ αγγέλου μεταβιβασθείσης. Ο Κωνσταντίνος δεν είναι ο ατρόμητος μαχητής, που τιμά, με την ηρωικώς απεγνωσμένην του άμυναν, χιλιετούς ενδόξου παρελθόντος την τελευτήν· δεν πίπτει ως ο Λεωνίδας με την σπάθην εις το χέρι μεταξύ τωνσυμμαχητών του.  Ο θάνατός του δεν έκαμεν εις το έθνος ούτε το πολλοστόν μέρος της φοβεράς εκείνης εντυπώσεως, που παρήγαγε το 1821 το σχοινί του Πατριάρχη. Άγγελος Θεού τον απομακρύνει από την Αγίαν Σοφίαν ─όχι από την μάχην─ διά να τον βάλη να κοιμηθή τον προσωρινόν, αλλ’ άδοξον ύπνον του. Ο ίδιος άγγελος θα τον εξυπνήση και πάλιν, και η Πόλις θ’ ανακτηθή και οι Τούρκοι θα φύγουν, όχι κατόπιν αγώνων και θυσιών, όχι όταν το ελληνικό έθνος ανανήψη και αρχίση να εργάζεται υπέρ της ελευθερίας του, αλλ’ “όταν έλθη το πλήρωμα του χρόνου”. 

Είναι προφανές. Αυτή η παράδοσις ήτο αδύνατον να δώση εις το αναγεννώμενον έθνος τα απαραίτητα ηθικά και πνευματικά στοιχεία εθνικής ελληνικής δράσεως. Και δεν είναι παράξενον, πως η Ρωσία εζήτησε και ήλπισε σοβαρά να πραγματοποιήση το μεσσιανικόν τούτο όνειρον με τας ιδικάς της δυνάμεις και διά τα ιδικά της συμφέροντα. Ο ελληνικός λαός θα επανηγύριζε το γεγονός με όχι μικροτέραν αγαλλίασιν. Ήρκει να λειτουργηθή και πάλιν η Αγία Σοφία. Αλλά πώς; Περί αυτού επαφίετο εις τον Θεόν να φροντίση…». (Πόσο επίκαιρα και τα τελευταία αυτά λόγια του Συκουτρή, σήμερα που ένα μέρος των «εθνικά σκεπτόμενων» Ελλήνων περιμένει από τους Ρώσους να εκπληρώσουν το μεσσιανικό του όνειρο προς δικό τους συμφέρον, φυσικά.  Αρκεί να λειτουργήσει πάλι η Αγια-Σοφιά…). Ακολούθως, ο Συκουτρής αποδίδει την επανάσταση του 1821 στο ότι ο Έλληνας απέκτησε συνείδηση του ότι είναι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων.

 Ας τελειώνουμε, λοιπόν,  με τα παραμύθια. Όχι άλλη παθητική αναμονή να ξυπνήσει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς. Όχι άλλες ανταμοιβές στην άλλη ζωή. Όχι άλλα «χωριάτικα», αντιευρωπαϊκά κηρύγματα. Δεν είμαστε «έθνος ανάδελφο», δεν είμαστε ανατολίτες. Είμαστε Ευρωπαίοι. Όχι άλλα εγωιστικά πεισιθανάτια κηρύγματα αυτών που νιώθουν οι τελευταίοι άνθρωποι. Δεν πρέπει να είμαστε οι τελευταίοι Ευρωπαίοι. Η Φυλή δεν πρέπει να πέσει, έστω και ηρωικά μαχόμενη. Κι αν πέσει τώρα, θα πέσει ─για να χρησιμοποιήσουμε έναν γνωστό στίχο του Έλλιοτ─ «όχι με έναν βρόντο αλλά  μ’ ένα κλάμα». Κι εμείς θα μείνουμε στη μνήμη όχι «σαν χαμένες, ορμητικές ψυχές», μα σαν «κούφιοι άνθρωποι». Ειδικά, οι Έλληνες κινδυνεύουμε να μείνουμε στην ιστορία ως αυτοί που πρόδωσαν την Ευρώπη, ανοίγοντας την Κερκόπορτα. Ας αντικαταστήσουμε, λοιπόν, τις κλάψες, τα μοιρολόγια και τους θρήνους με εμβατήρια και παιάνες. Η Φυλή δεν πρέπει να πέσει, δεν πρέπει να χαθεί. Η Φυλή πρέπει να ΖΗΣΕΙ, και ηρωικά να αγωνιστεί γι' αυτό.

Πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση

 

Ristorante Verona

Der Marsch zum Führer - Η πορεία προς τον Φύρερ

Η πορεία προς τον Φύρερ (γερμ. Der Marsch zum Führer) είναι κινηματογραφική ταινία της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας με θέμα τα Κομματικά συνέδρια της Νυρεμβέργης. Στο έργο αυτό εικονίζονται οι πορείες της νεολαίας από όλα τα μέρη της Γερμανίας με κοινό προορισμό τη Νυρεμβέργη με σκοπό να παρευρεθούν στο συνέδριο και να ακούσουν τον Χίτλερ να ομιλεί. 

Το έργο ξεκινά στο μνημείο των πεσόντων «Χανς Μάλλον» στη νήσο Ρίγκεν. Εκεί ομιλεί ο φον Σίραχ στους έφηβους που ξεκινούν την πορεία τους. Στην εξέλιξη του έργου ακολουθούν και άλλες ομάδες νεολαίας, από όλα τα μέρη της Γερμανίας. Πορεύονται τραγουδώντας και αψηφώντας τις καιρικές συνθήκες. Πορεύονται πεζή κρατώντας σημαίες, παίζοντας ταμπούρλο και σουραύλι, τραγουδώντας ή σφυρίζοντας τον ρυθμό.

Προορισμός τους είναι το συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος. Εκεί τελικά βρίσκουν τον προορισμό τους. Παρακολουθούν την ομιλία του Χίτλερ και συνεχίζουν τον δρόμο τους προς το Λάντσμπεργκ, όπου ο Χίτλερ είχε εκτίσει την ποινή του ύστερα από το Πραξικόπημα.

Το έργο τιμήθηκε στη Γερμανία με πολλά βραβεία.

Πρώτη προβολή: 1940

Διάρκεια: 45'

πηγή: Sturm Abteilung

Ristorante Verona

Η «Μεγάλη Αντικατάσταση» του πληθυσμού της Ευρώπης και η ευθύνη των εθνικιστικών κομμάτων

Από τη γαλλική εφημερίδα Rivarol 

Η γαλλική αντισημιτική εφημερίδα Rivarol με τη μακρά παράδοση –που ενοχλεί πολύ όχι μόνο τους συνήθεις αντιπάλους, αλλά και το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν, λόγω του ότι υποστηρίζει τον πατέρα της─ δημοσίευσε ένα απόσπασμα ενός άρθρου της του τελευταίου φύλλου της σχετικά με την εκλογή πακιστανού στη θέση του δημάρχου του Λονδίνου. 

Μεταξύ άλλων γράφει για την εκλογή αυτή: 

«Σύμβολο μιας Ευρώπης παρηκμασμένης, κατακτημένης και παραμορφωμένης από τις εθνικές μειονότητες, οι εκλογές κατέληξαν σε μια μονομαχία μεταξύ: του εκπροσώπου του συντηρητικού κόμματος εβραίου δισεκατομμυριούχου και φανατικού σιωνιστή Zac Goldsmith, πρωτότοκου γιου του πεθαμένου πλέον James Goldsmith, του οποίου ο πατέρας ήταν εβραίος ασκεναζί, και του υποψηφίου του εργατικού κόμματος, του μωαμεθανού πακιστανικής καταγωγής Sadik Khan.. […] Δεν πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτό που συνέβη τούτες τις μέρες στο Λονδίνο, δεν θα συμβεί αύριο όχι μόνο στην πρωτεύουσα της Γαλλίας αλλά και στην κεφαλή της κυβέρνησης και του κράτους. Κάθε μέρα η “Μεγάλη Αντικατάσταση” προχωράει και είναι ζήτημα κάποιων ετών μόνο, το πολύ μίας ή δύο δεκαετιών, το να αποκτήσουμε έναν πρωθυπουργό ή αρχηγό κράτους μωαμεθανό με καταγωγή εκτός Ευρώπης. Η εκλογή τού Ομπάμα στις ΗΠΑ  το 2008 και η επανεκλογή του το 2012 απετέλεσαν μία πρώτη αλλά πολύ ισχυρή ένδειξη. Γνωρίζουμε πως  ό,τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού προϊδεάζει γι’ αυτό που θα συμβεί σε μερικά χρόνια στη Γηραιά Ήπειρο.

Έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι στους δύο βασικούς υποψηφίους για το αξίωμα του δημάρχου του Λονδίνου ο ένας ήταν εβραίος και ο άλλος μωαμεθανός 

Άλλωστε, έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι στους δύο βασικούς υποψηφίους για το αξίωμα του δημάρχου του Λονδίνου ο ένας ήταν μωαμεθανός και ο άλλος εβραίος. Βλέπουμε ότι οι δυτικές χώρες είναι όλο και περισσότερο κάτω από τον ζυγό δογμάτων που είναι ξένα προς την ιστορία, την παράδοση και την πνευματικότητα της Γηραιάς Ηπείρου. Οι λαοί που κάποτε ήταν χριστιανικοί έχουν γίνει πλέον αποστάτες και καθώς η φύση απεχθάνεται το κενό, από τη μια πλευρά ο ιουδαϊσμός ο οποίος οργανώνεται πολιτικά  και από την άλλη το δυναμικό και κατακτητικό ισλάμ επικρατούν κάθε μέρα όλο και πιο πολύ στο πολιτικό, κοινωνικό και πνευματικό πεδίο.  Πρόκειται, όμως, για μία ψεύτικη αντίθεση αφού και οι δύο ενώνουν τις δυνάμεις τους για την ενοχοποίηση της Δύσης και στην πρόθεση να τελειώνουν με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, τον λευκό και χριστιανικό. Ως εκ τούτου, μόνο τυχαίο δεν είναι το ότι ο νέος δήμαρχος του Λονδίνου δεν πρόλαβε καλά καλά να εκλεγεί και έθεσε ως προτεραιότητά του  να επισκεφθεί το Μνημείο του Ολοκαυτώματος του Λονδίνου, κάτι που αποδεικνύει ότι όποια και αν είναι η καταγωγή και η θρησκεία του δημοτικού άρχοντα, είναι πάντα η ίδια αντι-θρησκεία  που κυριαρχεί και επιβάλλει τον ζυγό της της σε όλους τους Ευρωπαίους, τους οποίους θέλει να παραλύσει, ώστε να τους κάνει να αποδεχθούν την αυτοκτονία του έθνους, του πολιτισμού και της φυλής τους. Άλλωστε και ο δύο υποψήφιοι είναι υπέρμαχοι του “γάμου” των ομοφυλοφίλων […]»

 Ακολούθως το άρθρο, ξεκινώντας από την κριτική που ασκεί στους Βρεταννούς για την ανοχή και την παθητικότητά τους, με την επισήμανση της «εξουδετέρωσης» του BNP, προχωράει στην κριτική του γαλλικού Εθνικού Μετώπου για τη διαγραφή του Ζαν Μαρί Λεπέν, και καταλήγει στην πικρή διαπίστωση ότι τα διάφορα εθνικιστικά κόμματα από τη στιγμή που γνωρίζουν κοινοβουλευτική επιτυχία συμβιβάζονται. 

Γράφει:

«...από τη στιγμή που γνωρίζουν κάποια εκλογική επιτυχία αισθάνονται υποχρεωμένα να κάνουν τη μία παραχώρηση μετά την άλλη, ακόμη και να φτάσουν κάποιες φορές μέχρι του σημείου να αποκηρύξουν τα πιστεύω τους και να υποστηρίξουν το αντίθετο αυτών που πρέσβευαν  μέχρι πρότινος. Όλοι γνωρίζουμε την περίπτωση του εξωμότη Τζιανφράνκο Φίνι, ο οποίος πρώτα ήταν νεοφασίστας (το 1992, μάλιστα, γιόρτασε την 70ή επέτειο της Πορείας προς τη Ρώμη του Μπενίτο Μουσολίνι και των Μελανοχιτώνων), ακολούθως έγινε “μεταφασίστας”, και, τέλος, αντιφασίστας, φθάνοντας μέχρι του σημείου σε μία επίσκεψή του στο Ισραήλ, όπου φόρεσε το κιπά  στο Γιαντ Βασσέμ (σ.σ. “μουσείο ολοκαυτώματος”), να πει ότι “ο φασισμός ήταν το απόλυτο κακό”. 

Ο εξωμότης Φίνι με κιπά 

Είδαμε ακόμη πώς εξελίχθηκε το κόμμα του μακαρίτη Γεργκ Χάιντερ, που δέχθηκε μία κυβερνητική συμμαχία με τους συντηρητικούς και που πρόδωσε εντελώς το πρόγραμμά του κατά τη διάρκεια του καταστροφικού περάσματός του στον δημόσιο βίο. Και μία αντιπροσωπεία του FPӦ και του Vlaams Belang επισκέφθηκε το Ισραήλ […] Η εμπειρία αποδεικνύει ότι αυτές οι παραχωρήσεις ανοίγουν τον δρόμο για κάθε υποχώρηση και κάθε αποκήρυξη.

Ο αντικειμενικός σκοπός των κοσμοπολίτικων δυνάμεων είναι να εκμηδενίσουν κάθε γνήσια αντίδραση ενάντια στα ανατρεπτικά τους σχέδια, ενάντια στη θέλησή τους να καταστρέψουν τα ευρωπαϊκά έθνη και να εγκαθιδρύσουν μία παγκόσμια κυβέρνηση, προς την οποία η Ε.Ε. δεν είναι παρά το πρώτο βήμα, αν και πολύ αποτελεσματικό. Για τον σκοπό αυτό επιδιώκουν να εξουδετερώσουν τα πατριωτικά κινήματα βάζοντας στην αρχηγία αλλά και στις τάξεις τους είτε προδότες που τα αρνούνται όλα από καριερισμό, από συμφέρον, είτε χρήσιμους ηλίθιους που πιστεύουν ότι οι ολοένα και περισσότερες παραχωρήσεις είναι αναγκαίες προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία…»

Και σε αυτό το σημείο, δεν μπορεί κανείς να μην θυμηθεί τα λόγια της Σίτσας Καραϊσκάκη, στο βιβλίο της Ψυχικό και Πνευματικό Δηλητήριο (εκδ. Θούλη), που χαρακτηρίζει «μπολσεβικική» στο βάθος της κάθε τέτοιου είδους συμπεριφορά και στάση, από όποιον και αν προέρχεται, δηλαδή, εν προκειμένω, την απεμπόληση των ιδανικών προς εξυπηρέτηση ατομικών και στενά κομματικών συμφερόντων.

(Στο άρθρο αυτό της Rivarol το οποίο θίγει και άλλα σημαντικά ζητήματα, θα επανέλθουμε σε νεότερη ανάρτηση)

Πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Ristorante Verona

Για τον Εθνικοσοσιαλισμό

Στην ουσία, η Εθνικοσοσιαλιστική ιδέα ξεπερνά όχι μόνο τη Γερμανία και την εποχή μας, αλλά και την Αρία φυλή και την ίδια την ανθρωπότητα σε κάθε εποχή, (γιατί) εκφράζει την μυστηριώδη και αλάνθαστη σοφία σύμφωνα με την οποία η Φύση ζει και δημιουργεί. Την απρόσωπη σοφία του αρχέγονου δάσους, του απύθμενου ωκεανού και των σφαιρών στα σκοτεινά πεδία του διαστήματος. Και είναι προς δόξαν του Αδόλφου Χίτλερ ότι δεν επέστρεψε απλώς σε εκείνη τη θεϊκή σοφία – επικρίνοντας τον ανόητο ενθουσιασμό του ανθρώπου για τη “διανόηση”, την παιδαριώδη υπερηφάνεια του για την “πρόοδο”, και την εγκληματική προσπάθειά του να υποδουλώσει τη Φύση -, αλλά την κατέστησε τη βάση μιας πρακτικής αναγεννητικής στρατηγικής παγκόσμιας εμβέλειας, ακριβώς τώρα, στον υπερφορτωμένο πληθυσμιακά, πολιτιστικά και τεχνολογικά κόσμο μας, στο τέλος ακριβώς των σκοτεινών χρόνων. […]

Λίγοι αντιστέκονται και παραμένουν, πιο δυνατοί καθώς η πλημμύρα απλώνεται και βρυχάται τριγύρω τους, σαν νικηφόροι βράχοι, σαν ανίκητοι βράχοι, στη μέση της εξαπλούμενης πλημμυρίδας. [...]

Εργάζονται. Περιμένουν. Ζουν. Είναι, σ΄ αυτούς τους όλο και πιο σκοτεινούς χρόνους, το αναλλοίωτο στοιχείο “ενάντια στο χρόνο”. Σταδιακά ένας μικρός αριθμός μυημένων αποκτούν πλήρη συνείδηση του εαυτού τους, της σημασίας τους και της αποστολής τους, σαν αυτόν που μου είπε, στις 28 Οκτωβρίου 1953: “Μέχρι το 1945 ήμασταν ένα Κόμμα. Από το 1945 έχουμε γίνει ο πυρήνας μιας μεγάλης νέας πίστης. Ανακαλύψαμε ποιοι είμαστε, και Ποιος είναι ο Φύρερ μας ”.[...]

Ο Εθνικοσοσιαλισμός θα αναγεννηθεί γιατί είναι αληθινός (και σύμφωνος με) την συμπαντική πραγματικότητα, και γιατί αυτό που είναι αληθινό είναι αξεπέραστο.

Savitri Devi

RV

Das Goebbels Experiment (Ελληνικοί Υπότιτλοι)

Η ταινία βασίζεται εξ ολοκλήρου στο Ημερολόγιο του Δρ. Γιόζεφ Γκαίμπελς. Έχουν αφαιρεθεί τμήματα που προβάλλονται στο γερμανικό και στο αγγλικό ντοκιμαντέρ επειδή δεν ανταποκρίνονται στο ημερολόγιο. 

Πηγή: Sturm Abteilung

RV

72 χρόνια μετά...

72 χρόνια μετά τη λήξη του Μεγάλου Πολέμου, αρκεί να αναρωτηθεί κανείς πώς θα χαρακτήριζε τον κόσμο από το 1945 μέχρι σήμερα, πώς θα χαρακτήριζε την κατάσταση, φυλετική, εθνική, πολιτική, πολιτισμική, κοινωνική, οικονομική, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε όλο τον Λευκό Κόσμο˙ αρκεί να αναρωτηθεί αν σήμερα υπάρχει χαρά, ευημερία, υγεία, ευμάρεια, πρόνοια, ασφάλεια, δημιουργικότητα,  ανάπτυξη του πολιτισμού, εργασία, ελπίδα, για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως 

ΑΝ ΕΙΧΕ ΝΙΚΗΣΕΙ, 

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ

ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ

ΘΑ ΗΤΑΝ ΟΜΟΡΦΟΣ

Πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση

RV

Ο Φύρερ και ο Εθνικοσοσιαλισμός

Του Heinrich Himmler 

Απόσπασμα από το φυλλάδιο "Τα SS ως αντιμπολσεβικική πολεμική οργάνωση"

...Και  τότε ξεκίνησε, για τον γερμανικό λαό που βρισκόταν σε διάλυση, το τελευταίο, όπως ελπίζουμε, σχολείο του δρόμου μας προς την υπακοή. Το πεπρωμένο μάς έστειλε τον Φύρερ. Ο ίδιος, ένας υπάκουος στρατιώτης του μεγάλου γερμανικού στρατού, έφερε μέσα του ολόκληρη τη γνώση του λαού μας για ελευθερία, τιμή και για την αξία του αίματος, και μας πήρε στο σχολείο του. Δεκαπέντε χρόνια τώρα, αγώνα και νίκης, διαμόρφωσε σε εθνικοσοσιαλιστές αρχικά ελάχιστους και μετά όλο και πιο πολλούς από αυτούς που αγαπούσαν περισσότερο την ελευθερία, και αποτελούσαν τους εκλεκτούς του μαχητικού γερμανικού αίματος. Επιτρέψτε μου να ορίσω σήμερα αυτήν την έννοια (του εθνικοσοσιαλιστή) έτσι: άνθρωποι που είναι συνειδητοί φορείς της αξίας της φυλής και του αίματός μας, γνωρίζοντας ότι το αίμα είναι η πιο αναγκαία προϋπόθεση για πολιτισμό και μεγαλείο. Tαυτόχρονα, κέντρισε ακόμα και στους πιο φανατικούς την επιθυμία για ελευθερία και τιμή, παρακινώντας σε ακόμα μεγαλύτερη ενεργητικότητα, σε ακόμα πιο αλύγιστη θέληση και, τρίτον, τιθάσευσε αυτές τις δυνάμεις ασυγκράτητης θέλησης για ελευθερία και της πολύ έντονης αίσθησης της τιμής σε μια εθελοντική ‒και γι’ αυτό τόσο πιο δεσμευτική‒ υπακοή, που πήγαζε από το αίμα, την τιμή και τη θέληση για ελευθερία.

Πιστεύω πως μπορεί να δει κανείς τη γερμανική ιστορία και τον βασανιστικό δρόμο του λαού μας, για τον οποίο ευθυνόμαστε οι ίδιοι, και από αυτή τη σκοπιά. Πιστεύω ότι έτσι αποκαλύπτεται ένας σκοπός σύμφωνα με τον αιώνιο, μεγαλόψυχο νόμο αυτού του κόσμου και, έτσι, γίνεται ταυτόχρονα υπόδειξη και καθήκον, το ότι ο λαός μας δεν βρίσκεται στο τέλος του, αλλά στην αρχή της αποστολής και του έργου που μέσα στους λαούς της γης δόθηκε σε αυτόν.

πηγή: The Stormtrooper

RV

Ψυχικό και πνευματικό δηλητήριο. Η ουσία και το πνεύμα του μπολσεβικισμού

Όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου και εκτελέστηκε το ζεύγος Τσαουσέσκου, πολλοί πίστεψαν ότι η ανθρωπότητα «τελείωσε» μια για πάντα με τον μπολσεβικισμό. Συνέβη, όμως, πράγματι αυτό;

Σε αυτήν τη μοναδική κοινωνιολογική μελέτη η Σίτσα Καραϊσκάκη - ήδη διδάκτωρ της φιλοσοφίας, όταν τη συνέγραψε, το 1934 – και ο Ι. Ίλγιν, καθηγητής Πανεπιστημίου τότε, αποδεικνύουν ότι η ταύτιση του μπολσεβικισμού με την ύπαρξη ενός οργανωμένου κομμουνιστικού κόμματος είναι εσφαλμένη - μάλιστα, δεν πρέπει να ταυτίζεται ούτε με αυτήν την ιδεολογία του κομμουνισμού, διότι είναι ευρύτερος από αυτήν, την «περιέχει». Ούτε γεννήθηκε στη Ρωσία το 1917. Φαινόμενα μπολσεβικισμού εντοπίζονται και σε άλλες εποχές, ακόμη και στην Αρχαία Ελλάδα.

Προτού, όμως, ο μπολσεβικισμός αναγνωρισθεί και καθιερωθεί ως πολιτική κίνηση και μάλιστα επαναστατική, κατακτά την ψυχή και το πνεύμα των οπαδών του και συχνά χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό. Η εξάπλωσή του περνά απαρατήρητη, γι’ αυτούς που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τα φαινόμενα εκείνα που του ανοίγουν τον δρόμο. Στο βιβλίο, λοιπόν, αναφέρονται όλα εκείνα τα κοινωνικά φαινόμενα, τα οποία δεν θα χαρακτήριζε κανείς μπολσεβικικά και τα οποία, όμως, σαφώς προαναγγέλλουν και διευκολύνουν την επικράτηση του μπολσεβικισμού. Ακόμη, αναφέρονται οι ανθρώπινοι εκείνοι τύποι που δεν θα τους έλεγε κανείς κομμουνιστές, παρ’ όλ’ αυτά η νοοτροπία και η ψυχική τους στάση είναι ξεκάθαρα μπολσεβικική, ακόμη κι αν είναι πολιτικά αντίθετοι.

Καθώς διαβάζει ο αναγνώστης εξοικειώνεται εύκολα με το περιεχόμενο, γιατί οι εικόνες τού είναι γνωστές και, συγχρόνως, αυτά που μελετά τον επηρεάζουν βαθιά – έτσι, ξαφνικά θα αναγνωρίσει γύρω του πλήθος ανθρώπων και φαινομένων μπολσεβικικών….

Η μελέτη θέτει και απαντά στα ακόλουθα ερωτήματα και θέματα:

- ποιες είναι οι ρίζες του μπολσεβικισμού;

- ποιοι ανθρώπινοι τύποι προετοιμάζουν τον δρόμο προς τον μπολσεβικισμό;

- ποια κοινωνικά φαινόμενα είναι μπολσεβικικά;

- για ποιους λόγους ο μπολσεβικισμός δεν πρέπει να ταυτίζεται με τον κομμουνισμό αλλά είναι ευρύτερος αυτού;

- ποιες είναι οι αιτίες εξάπλωσης του μπολσεβικισμού;

- ποια τα κίνητρά του;

- ποια η προπαγάνδα του ;

- πώς συνδέεται με τον εγκληματικό υπόκοσμο;

- ο μπολσεβικισμός ως πολιτική κίνηση, ως ψυχική κατάσταση και ως καθημερινή εκδήλωση

- η ταξική αντίληψη, η άρνηση του δικαίου, η επικράτηση της αυθαιρεσίας, ο τρόμος…

- γιατί ένας καριερίστας είναι στην ουσία μπολσεβίκος;

- γιατί ο μπολσεβικισμός επιδιώκει αλλά και επιφέρει ως αναγκαία συνέπεια την πνευματική παρακμή και αποσύνθεση;

- γιατί ο μπολσεβικισμός είναι αντίθετος στην έννοια της αγάπης και της αμοιβαίας πίστης;

- ο μπολσεβικισμός στην κουλτούρα

- σημεία που υποδηλώνουν ότι έχει αρχίσει η δηλητηρίαση από τον μπολσεβικισμό

- ποια η ουσία και το πνεύμα του;

Για την καλύτερη κατανόηση του κειμένου, και από τους νεώτερους αναγνώστες, έγινε απόδοση στη νεοελληνική, χωρίς να θιγεί στο ελάχιστο το νόημα και το ύφος.

Τέλος, είναι σκόπιμο να αναφερθεί ότι το «Ψυχικό και Πνευματικό Δηλητήριο» είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο βιβλίο, το οποίο όχι μόνο δεν είχε επανεκδοθεί μετά το 1934, όταν εκδόθηκε για πρώτη φορά, αλλά, στην κυριολεξία, εξαφανίστηκε, αφού δεν μπορούσε κανείς να το βρει ούτε σε δημόσιες βιβλιοθήκες.

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ