Παρασκευή 9 Μαρτίου 2018

Η άγνωστη συμβολή των μουσουλμανικών κρατών στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο



Μια άγνωστη πτυχή της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974 παραμένει η ενεργός στήριξη που παρείχαν τα μουσουλμανικά κράτη στην Τουρκία τόσο σε πολιτικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο, με την αποστολή εφοδίων, καυσίμου και υλικών.
Στις 20 Ιουλίου 1974, ο πρωθυπουργός του Πακιστάν Zulfikar Ali Bhutto έστειλε μήνυμα στήριξης στην Άγκυρα μέσω του πρέσβη της Τουρκίας στο Ισλαμαμπάντ, Erdem Erner, σημειώνοντας ότι «το Πακιστάν βρίσκεται στο πλευρό της Τουρκίας και είναι έτοιμο να παράσχει κάθε δυνατή συνδρομή». [1] Μία ημέρα αργότερα, ο Bhutto κάλεσε δημόσια το λαό του Πακιστάν να διαδηλώσει υπέρ της Τουρκίας, λέγοντας πως «δεν μπορούμε να μείνουμε απαθείς ή αδιάφοροι μπροστά στην ανάγκη της Τουρκίας για αδελφική υποστήριξη» ενώ αποκάλυψε την ετοιμότητα του Πακιστάν να στείλει «εθελοντές που θα μπορούσαν να βοηθήσουν με όποιο τρόπο έκρινε σκόπιμο η Τουρκική κυβέρνηση». Στις 22 Ιουλίου, προγραμματίστηκε πτήση πακιστανικού αεροσκάφους για την μεταφορά ιατρικής ομάδας περίπου 20 ανδρών με φαρμακευτικό υλικό και κουβέρτες στην Τουρκία. [2] Στις 24 Αυγούστου 1974 και αφού κατελήφθη το 37% της νήσου, ο υφυπουργός Εξωτερικών του Πακιστάν Agha Shahi κατέφτασε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού όπου τον υποδέχθηκε ο υφυπουργός Εξωτερικών Δημήτριος Μπίτσιος. Σκοπός της επίσκεψης του Shahi στην Αθήνα, μετά από αντίστοιχη στην Άγκυρα, ήταν η επίδοση μηνύματος προς τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή με το οποίο ο Πακιστανός ομόλογός του Zulfikar Ali Bhutto προσφέρθηκε να μεσολαβήσει ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία με στόχο την «επίλυση» του Κυπριακού.[...]
Στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν το καλοκαίρι του 1974, το Ιράκ και -σε μεγαλύτερο βαθμό- η Λιβύη παρείχαν έμπρακτη στήριξη στην Τουρκία. Σύμφωνα με τουρκικές πηγές, με την έναρξη του «Αττίλα» ανεστάλησαν οι παραδόσεις στρατιωτικών υλικών και εφοδίων από αμερικανικής πλευράς ενώ διακόπηκε η παροχή αεροπορικού καυσίμου μέσω υποδομών ΝΑΤΟ, προκαλώντας πονοκέφαλο στην Άγκυρα σε περίπτωση ενός ελληνοτουρκικού πολέμου. Άλλωστε η φημολογία και μόνο περί επικείμενης αποβατικής ενέργειας του Ελληνικού Στρατού στην Μικρά Ασία ήταν αρκετή για τους κατοίκους της Αλικαρνασσού και άλλων παραλιακών πόλεων να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους το διάστημα 22-24 Ιουλίου. [4] Η Άγκυρα απευθύνθηκε αρχικά διά του υπουργείου Εξωτερικών στο Ιράν και το Ιράκ, με το τελευταίο να παρέχει αργό πετρέλαιο και αεροπορικά καύσιμα. Ακολούθως και κατόπιν υποδείξεων της Βαγδάτης, η Τουρκία στράφηκε στη Λιβύη, η οποία διατηρούσε μεγάλα αποθέματα οπλισμού και ανταλλακτικών αεροσκαφών F-86 και F-100 στην πρώην αμερικανική βάση Wheelus.

Φόρτωση κάλαθου ρουκετών σε τουρκικό αεροσκάφος F-100 κατά τη διάρκεια του «Αττίλα 2». Μέγαλο μέρος του εν λόγω οπλισμού προήλθε από τα αποθέματα της Λιβύης.
Ο τότε υπουργός Άμυνας της Τουρκίας Hasan Esat Işık κάλεσε το νεαρό διπλωμάτη Taner Baytok που υπηρετούσε στη Δνση ΝΑΤΟ του υπουργείου Εξωτερικών να συνοδεύσει την τουρκική στρατιωτική αποστολή που θα μετέβαινε στη Λιβύη και να επιδώσει ευχαριστήρια αποστολή στον Qaddafi [5]. Ο σχεδιασμός προέβλεπε την αποστολή συνολικά τεσσάρων επιβατικών αεροσκαφών DC-9 των Τουρκικών Αερογραμμών (ΤΗΥ) στη Λιβύη με ενδιάμεσους σταθμούς την Γιουγκοσλαβία και την Μάλτα. Για την αύξηση του μεταφερόμενου φορτίου, το πλήρωμα διατάχθηκε να ξηλώσει όλα τα καθίσματα από την καμπίνα των αεροσκαφών πριν απογειωθούν από το αεροδρόμιο Esenboğa της Άγκυρας, όπως κι έγινε.
Τα αεροσκάφη προσγειώθηκαν τελικά στη Λιβύη και σύμφωνα με μαρτυρίες, η τουρκική αποστολή κατέλυσε στην πρωθυπουργική εξοχική κατοικία, η οποία βρισκόταν απέναντι από την ελληνική πρεσβεία. Εκείνο το βράδυ κατέφτασαν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της λιβυκής κυβέρνησης, οι οποίοι ανακοίνωσαν τη βύθιση του αντιτορπιλικού Kocatepe και προχώρησαν σε ανάλυση της κατάστασης. Από την πλευρά του, ο Baytok συναντήθηκε με τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου της Λιβύης και του είπε ότι ήθελε να πληρώσει την αξία του οπλισμού και παράλληλα να ζητήσει την αγορά και νέου. Η απάντηση του Λίβυου Αρχηγού ήταν «από εσάς δεν παίρνουμε χρήματα. Να σας στείλουμε όλο τον οπλισμό και υλικό που υπάρχει στις αποθήκες». Οι Τούρκοι αξιωματικοί που συνόδευαν τον διπλωμάτη μετέβησαν στη Βάση και επέλεξαν ό,τι τους εξυπηρετούσε. Συνολικά φόρτωσαν 25 τόνους οπλισμού, μεταξύ των οποίων ρουκέτες 2,75 και 5 ιντσών, καθώς και ανταλλακτικά αεροσκαφών τα οποία βρισκόταν στο οπλοστάσιο της Τουρκικής Αεροπορίας εκείνη την περίοδο. Σύμφωνα με τον τότε Αρχηγό της, Πτέραρχο Emin Alpkaya, η βοήθεια της Λιβύης ήταν ανεκτίμητη. Όπως είπε, η Λιβύη προσφέρθηκε να παραχωρήσει στην Τουρκία αεροσκάφη Mirage 5D, ή ακόμα και την μοναδική Μοίρα μαχητικών F-5 που διέθετε [6].


Αεροσκάφος DC9 των Τουρκικών Αερογραμμών στο αεροδρόμιο του Ελληνικού το Μάιο του 1973. Συνολικά τέσσερα DC9 πολιτικού νηολογίου πέταξαν στη Λιβύη με  ενδιάμεσους σταθμούς την Γιουγκοσλαβία και την Μάλτα για να παραλάβουν οπλισμό από το καθεστώς Qaddafi.
Τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας στην Πράγα που επικαλείται ως πηγή υψηλόβαθμο Τούρκο διπλωμάτη αναφέρει ότι ο Muammar Qaddafi συμμετείχε o ίδιος σε «συναισθηματικά φορτισμένες» τελετές παράδοσης ποσότητας πετρελαίου καθώς και βομβών και ανταλλακτικών μαχητικών αεροσκαφών στην Τουρκία. Η ίδια πηγή αποκαλύπτει ότι δύο ή τρεις ημέρες μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο αφίχθησαν σε τουρκικό έδαφος αεροσκάφη F-4E Phantom, τα οποία προοριζόταν για το Ιράν. Σύμφωνα με τον διπλωμάτη, οι Τούρκοι έσβησαν τα ιρανικά διακριτικά των αεροσκαφών και τα αντικατέστησαν με τουρκικά, «παραπλανώντας τους Έλληνες για το πραγματικό μέγεθος της Τουρκικής Αεροπορίας». [7]


Αριστερά, ο Muammar Qaddafi ο οποίος είχε δηλώσει σε Τούρκους συνομιλητές του πως «αν τολμήσει να κινηθεί η Ελλάδα θα έχετε την κάθε μας βοήθεια». Δεξιά, φόρτωση ρουκετών κατά τη διάρκεια της εισβολής στην Κύπρο. Συνολικά, η Τουρκία εξασφάλισε 25 τόνους οπλισμού και ανταλλακτικών για τα αεροσκάφη της τον Ιούλιο του 1974.
Τα παραπάνω είχαν σημαντική επίδραση στην επιχειρησιακή ικανότητα της Τουρκικής Αεροπορίας, ενόψει του «Αττίλα 2», και εκτόξευσαν στα ύψη το ηθικό που είχε καταβαθρωθεί λόγω των απωλειών στις αεροπορικές επιχειρήσεις του «Αττίλα 1» και της βύθισης του αντιτορπιλικού KOCATEPE από φίλια πυρά.[...]
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, οι σχέσεις Τουρκίας-Λιβύης αναπτύχθηκαν ραγδαία μετά την εισβολή στην Κύπρο. Ο συνταγματάρχης Muammar Qaddafi, το όνομα του οποίου έλαβε μυθικές διαστάσεις στην τουρκική κοινή γνώμη, θα υποδεχθεί τον τότε υπουργό Οικονομίας της Τουρκίας Deniz Baykal στη Λιβύη στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1974 με αφορμή την επέτεια για την συμπλήρωση 5 ετών από την «επανάσταση». Ο Baytok που συνόδευσε εκ νέου την τουρκική αποστολή είχε δηλώσει σε συνέντευξή του: «Ο Qaddafi ήταν περικυκλωμένος από πλήθος κόσμου. Μετά δυσκολίας μπορέσαμε να οδηγήσουμε τον Baykal κοντά του. Ο Λίβυος ηγέτης άρχισε τις φιλοφροσύνες και είπε ότι αισθάνεται υπερηφάνεια για τους Τούρκους. Ζήτησε από την τουρκική αντιπροσωπεία να παραμείνει μερικές μέρες στη Λιβύη και να την φιλοξενήσει δίνοντας ραντεβού για την επόμενη. Στη συνάντηση αυτή ο Baykal ενημέρωσε τον Qaddafi για την επιχείρηση στο νησί. Ο Λίβυος ηγέτης ρώτησε: «Και γιατί δεν καταλάβατε το σύνολο της νήσου;» προσθέτοντας: «Αν τολμήσει να κινηθεί η Ελλάδα θα έχετε την κάθε μας βοήθεια». Στη συνέχεια ζήτησε από τον Baykal να γευματίσουν με τους Λίβυους αξιωματικούς για να τους ενημερώσει για το Κυπριακό. Η απάντηση του Baykal ήταν: «Μετά χαράς, αλλά θα χάσουμε το αεροσκάφος». Τελικά έμειναν επειδή ο Qaddafi προθυμοποιήθηκε να τους διαθέσει το ιδιωτικό του αεροσκάφος. O Qaddafi πρόσφερε στην Τουρκία όσα καμιά άλλη χώρα». [9]


 Τούρκοι αξιωματικοί προσεύχονται σε κηδεία εισβολέων στην κατεχομένη πλέον κυπριακή γη.
 Επίμετρο
Το τουρκικό αρματαγωγό ERTUĞRUL έριξε άγκυρα στις 8:47 της 20ης Ιουλίου 1974 στο Πέντε Μίλι της Κερύνειας και το πρώτο κύμα στρατιωτών του Συντάγματος Πεζοναυτών ξεχύθηκε στην ακτή με ιαχές «Αλλάχ, Αλλάχ». Περίπου 20 ώρες νωρίτερα στο λιμένα Μερσίνας, ο επικεφαλής της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων της τουρκικής πρωθυπουργίας, γνωστής κι ως Diyanet, Lütfi Doğan επιβιβάζεται στο ERTUĞRUL για να εμψυχώσει τους εισβολείς με τα εξής λόγια: «Στη θρησκεία μας για ένα στρατιώτη η μεγαλύτερη τιμή είναι να πέσεις ως μάρτυρας (…) Μακάρι ο Αλλάχ να σας δώσει επιτυχίες και να φροντίσει την πατρίδα. Ινσαλλάχ». [10] Για να γίνει αντιληπτός ο τρόπος σκέψης των Οθωμανών στο παρελθόν και των Τούρκων σήμερα θα πρέπει να σημειωθεί ότι στο συλλογικό τους υποσυνείδητο έχει εδραιωθεί η νοοτροπία του κατακτητή, η οποία στην πάροδο του χρόνου με τον εξισλαμισμό, μετέτρεψε τoυς άλλοτε νομάδες σε πολεμιστές του Αλλάχ. Για να μπορέσει κάποιος να εισέλθει στον Παράδεισο χωρίς να κριθεί από τον Αλλάχ, θα πρέπει να λάβει μέρος στον «ιερό πόλεμο» (jihad) και να χάσει τη ζωή του. Αυτός που θυσιάζει την ζωή του για τον Αλλάχ ονομάζεται «(ιερο)μάρτυρας» (şehit) ενώ εκείνος που επιβιώνει ονομάζεται «Γαζής» (gaziέχοντας την έννοια του νικητή/θριαμβευτή που έχει διακριθεί στη μάχη κατά των απίστων. Οι γνωστότεροι Γαζήδες είναι ο Ertuğrul και ο υιος του Οσμάν Α΄, ιδρυτής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ο Mustafa Kemalηγέτης των Νεότουρκων. Οι Οθωμανοί ονόμαζαν «Επιδρομείς» (πληθ. Akıncılar, ενικός Akıncı) την στρατιωτική μονάδα που προετοίμαζε το έδαφος για την jihad. Οι επιδρομείς εισέβαλλαν στα εδάφη του εχθρού πριν από την κανονική στρατιωτική επίθεση, σπέροντας το φόβο και τον πανικό, προκαλώντας την ψυχολογική κατάρρευση του αντιπάλου. [11] Κατά σατανική σύμπτωση, ο σημερινός κατοχικός ηγέτης φέρει το επώνυμο του «επιδρομέα».


Ελικόπτερο UH-1H Huey του Τουρκικού Στρατού που συμμετείχε στην εισβολή στην Κύπρο με το διάκοσμο του Γαζή (θριαμβευτή επί των απίστων).
Ολόκληρο το άρθρο εδώ

RV