Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΝΤΙΜεταξάς. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΝΤΙΜεταξάς. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 17 Μαρτίου 2018

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ: ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΡΗΞΕΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ






   Το τρίτο βιβλίο της σειράς Ιστορικό Αρχείο είναι ένα ντοκουμέντο σχετικά με την εμπλοκή της Ελλάδας στον Β΄Ππ, και τη θέση την οποία είχε, ήδη προ της ενάρξεως του πολέμου αυτού, λάβει υπέρ της Αγγλίας –σε βαθμό μάλιστα υποτέλειας– και κατά του Άξονα, παρά την ουδετερότητα, την οποία δήθεν τηρούσε.
    Το βιβλίο εκδόθηκε αρχικά το 1941 από το γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών και περιέχει εξ ολοκλήρου επίσημα έγγραφα (διακοινώσεις, τηλεγραφήματα, διαγγέλματα, υπομνήματα), πολλά εκ των οποίων ήταν απόρρητα, που αφορούν τη ρήξη με τη Γιουγκοσλαβία, η οποία σήμαινε αυτόματα και τη στρατιωτική επέμβαση στα Βαλκάνια, και τη ρήξη με την Ελλάδα. Τα έγγραφα που περιέχονται είναι πραγματικά ντοκουμέντα που ανατρέπουν και διαψεύδουν κατά αναμφισβήτητο τρόπο την κρατούσα άποψη περί του ποια πλευρά είχε πραγματικά ευθύνη για τη βαλκανική  εκστρατεία και την επέμβαση στην Ελλάδα. 
    Στα έγγραφα του βιβλίου, ο αναγνώστης θα βρει αληθινή απάντηση στα ερωτήματα: Ποιος ο ρόλος της ελληνικής κυβέρνησης, ήδη προ της ενάρξεως του Β΄Ππ, στην εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτόν; Ποια συμφέροντα εξυπηρετούσε; Για ποιο λόγο «μια χώρα στην οποία ουδείς των εμπολέμων είχε ζωτικά συμφέροντα, αφού ήταν τόσο μακριά από το πραγματικό θέατρο του πολέμου» ενεπλάκη τελικά σε αυτόν; Τι έκανε τη γερμανική κυβέρνηση να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Αθήνα και η Ελλάδα είχαν καταστεί «έδρα ολοκλήρου της Υπηρεσίας Πληροφοριών και Προπαγάνδας της Αγγλικής Μυστικής Υπηρεσίας»; Επίσης, ποιος ο πραγματικός ρόλος της Γιουγκοσλαβίας και πώς οδήγησε στη βαλκανική εκστρατεία; Ποια πλευρά πραγματικά επιθυμούσε και ωφελείτο από τη δημιουργία ενός βαλκανικού μετώπου;
    Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στα υπό μορφή καταλόγου περιεχόμενα του βιβλίου, τα οποία παραθέτουν τον τίτλο κάθε εγγράφου και συνοπτική αναφορά του περιεχομένου, διευκολύνοντας έτσι τον αναγνώστη να αντιληφθεί τη χρονολογική σειρά των γεγονότων αλλά και να  ανατρέξει στα έγγραφα που τον ενδιαφέρουν περισσότερο.


Ristorante Verona


Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Ο Μεταξάς, οι εβραίοι και ένα χαστούκι





Επιστολή της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών προς τα μέλη της (12-11-1940), η οποία εγκωμιάζει τον «Θεόπεμπτον» κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά και δίνει και πολιτισμικό χαρακτήρα στον πόλεμο κατά του Άξονος (1) 


Λίγοι γνωρίζουν, λόγω της συσκότισης και της συνεχούς σκόπιμης παραπληροφόρησης, ότι ο υποτιθέμενος φασίστας Μεταξάς ήταν μασόνος, κάτι το οποίο προκύπτει σαφώς και από το "ημερολόγιό" του. 
Πολύ πριν γίνει πρωθυπουργός, είχε δεσμευτεί στους Αγγλοεβραίους και, μάλιστα, διατύπωνε τη δέσμευσή του αυτή ως δόγμα, προαναγγέλλοντας κατ' αυτόν τον τρόπο και τη στάση που θα κρατούσε και ως "εθνικός κυβερνήτης" και, φυσικά, στον πόλεμο.
Ενδεικτικά:
Στις 3 Μαρτίου του 1934, μιλώντας στο Συμβούλιο των Πολιτικών αρχηγών, είπε κατά λέξη: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι».(2)
Η συμπόρευση του Μεταξά με τους Άγγλους υπήρξε, λοιπόν, αξίωμα, ούτε αποτέλεσμα συγκυριών ούτε στάση που τήρησε, εκτιμώντας, έστω και εσφαλμένα, το εθνικό συμφέρον.
Η δε πιστή τήρηση από αυτόν των δεσμεύσεών του προς τους Αγγλοεβραίους, αποκαλύφθηκε αμέσως μετά την -χωρίς τανκς στους δρόμους, όπως είναι γνωστό- επιβολή της δικτατορίας του. Συγκεκριμένα, στις 20 Αυγούστου 1936 ο νέος πρωθυπουργός συνήψε συμφωνία με τους κατόχους ελληνικών ομολόγων, με την οποία αύξησε το τοκοχρεολύσιο του εξωτερικού δημοσίου χρέους από 30 τοις εκατό που προβλεπόταν για τη διετία 1935-1937 σε 40 τοις εκατό. Στις αρχές του 1940 το ποσοστό αυτό έγινε 43%. Ο ίδιος ο βασιλιάς  Γεώργιος  έλαβε μέρος  στις  διαπραγματεύσεις  με τους Άγγλους ομολογιούχους, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν Εβραίοι τραπεζίτες.(3) 
Ένα μόλις μήνα μετά την 4η Αυγούστου  ο Ιωάννης Μεταξάς επισκέφθηκε τη Θεσσαλονίκη, όπου και έκανε δηλώσεις υπέρ των "τέκνων της Ελλάδος" εβραίων: «Επιθυμώ με αυτή την ευκαιρία να εκφράσω την μεγάλη μου συμπάθεια προς τους Έλληνες Εβραίους. Να είστε πεπεισμένοι ότι  όσο ζω, οι Εβραίοι της Ελλάδος θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα άλλα τέκνα της Ελλάδος». 
Για τις σχέσεις των εβραίων με το καθεστώς Μεταξά παραθέτουμε αυτούσιο απόσπασμα από το βιβλίο της Μαρίας Καβάλα «Η καταστροφή των Εβραίων της Ελλάδας (1941-1944)» σελίδα 40: 

''Από τη μια με την απαγόρευση κυκλοφορίας των εφημερίδων σταμάτησε να κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη και ο Τύπος που ασκούσε αντισημιτική προπαγάνδα, όπως η Μακεδονία, ενώ από την άλλη μέσα από ποικίλα άρθρα παρουσιάζονταν οι λόγοι για τους οποίους το Νέο Κράτος μπορούσε να έχει «εμπιστοσύνη» στο ισραηλιτικό στοιχείο της Θεσσαλονίκης. Σε σχετικό άρθρο ο υπουργός Κοτζιάς έλεγε: «Οι Ισραηλίται [...] άνθρωποι πατριώται, της εργασίας, άνθρωποι της οικογένειας, στοιχεία συντηρητικά, σύσσωμοι υπηρετούν τας κατευθύνσεις του Αρχηγού της κυβερνήσεως και ανεπιφύλακτα και άνευ ουδενός όρου, ως εις άνθρωπος πιστεύουν τον Ιωάννη Μεταξά [...]». Μέσα από τον λόγο του Τύπου και των εκπροσώπων της εξουσίας αναδείχθηκε μια φιλική πολιτική του Νέου Κράτους απέναντι στην Ισραηλιτική Κοινότητα της πόλης. Από την ίδια την κοινότητα φαίνεται ότι καλλιεργούνταν αντίστοιχη στάση, πιθανότατα και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς την κυβέρνηση και τα νέα ήθη που προοιωνιζόταν. Στο πλαίσιο αυτό παρατέθηκε δεξίωση από τον αρχιραβίνο στον υπουργό Κοτζιά με σχετικούς λόγους και εκδηλώσεις από τη νεολαία της «Μακάμπι», τον σύλλογο που είχε κατηγορηθεί για αντεθνική στάση στις αρχές της δεκαετίας του ’30 και αυτό είχε αποτελέσει την αφορμή για τα γεγονότα στο συνοικισμό Κάμπελ. Τονιζόταν με ιδιαίτερη έμφαση η συμμετοχή της κοινότητας στις εθνικές επετείους. Ο δε αποκριάτικος χορός του Εβραϊκού Κεφαλαίου συνδέθηκε με το γεγονός της εγγραφής του Μεταξά στη Χρυσή Βίβλο της Παλαιστίνης. Λίγο αργότερα η είδηση για την εγγραφή στη Χρυσή Βίβλο αναφερόταν και στην εβραϊκή εφημερίδα της Μ. Βρετανίας Ισραηλιτικό Χρονικό, με ιδιαίτερη αναφορά στην «πατριωτική συμπεριφορά της Ελληνικής Κυβερνήσεως έναντι των εν Ελλάδι Εβραίων». Ενδιαφέρουσα, επίσης, ήταν η παρουσίαση από τον ίδιο τον αρχιραβίνο Κόρετς της σύνδεσης ελληνικού και ισραηλιτικού στοιχείου στο πλαίσιο του Νέου Κράτους, όπου τονιζόταν ότι έχει επέλθει συναδέλφωση των δύο λαών και ότι «υπό το ένδοξο σκήπτρο του βασιλέως Γεωργίου και την δροσερήν πνοήν της Εθνικής Αναγεννήσεως, έχουν την δυνατότητα να αναπτύξουν όλας των τας ζωτικάς δυνάμεις και την ενεργητικότητά των διά το καλόν της κοινής πατρίδος». Ύστερα από την κρατική ενίσχυση των άπορων Ισραηλιτών ενόψει των εορτών του Πάσχα από την κυβέρνηση, ο πρόεδρος της κοινότητας, Γκατένιο, δημοσίευε θερμή ευχαριστήρια επιστολή στην εφημερίδα.''

Οι εβραίοι, επίσης, συμμετείχαν στη νεολαία του κόμματος, την ΕΟΝ.

Ο Γαλλοεβραίος ιστορικός Μπερνάρ Πιερόν, στο βιβλίο του 'Εβραίοι και Χριστιανοί στη Νεότερη Ελλάδα, που πρωτοκυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1996 και στην ελληνική γλώσσα το 2004 από τις εκδόσεις "Πόλις", στις σελίδες 243-257 γράφει:
"1) Όταν έγινε η Δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936,οι Εβραίοι όλου του κόσμου πανηγύριζαν γιατί γνώριζαν ότι ο Μεταξάς είναι φανατικός φιλοσημίτης! 
2) Τον Σεπτέμβριο του 1936 ο Μεταξάς ανέβηκε στην Θεσσαλονίκη και υποσχέθηκε απόλυτη προστασία στους Εβραίους. Γρήγορα πήρε μια σειρά ευνοϊκότατων μέτρων υπέρ τους, μεταξύ των οποίων το χάρισμα πολλών εκατομμυρίων δραχμών σε φόρους που χρωστούσαν οι Εβραϊκές κοινότητες. 
3) Σε αντίθεση με τους λοιπούς εθνικιστές Δικτάτορες της εποχής (Χίτλερ, Μουσολίνι, Φράνκο) ο Μεταξάς δεν εξέδωσε κανένα φυλετικό νόμο εις βάρος των Εβραίων. Σε ανταπόδοση οι ευγνώμονες Εβραίοι (με επικεφαλής τον φιλομεταξικό Αρχιραββίνο της Θεσσαλονίκης Κόρετς) υποστήριζαν ανοιχτά τον Μεταξά και έτρεχαν να δώσουν πρώτοι στους εράνους που έκανε για την Εθνική Άμυνα!" 

Το ανδρείκελο των εβραίων, αφού ενέπλεξε την Ελλάδα στον πόλεμο στο πλευρό των κομμουνιστών και των διεθνών τραπεζιτών, μετά δήλωσε υποκριτικά:  «Θα νικήσωμεν αλλά για την Ελλάδα υπέρ την Νίκη η Δόξα». Μόνο που αυτό ίσχυε για τα παιδιά των άλλων. Δεν το εννοούσε για τον γαμβρό του, τον άνδρα της κόρης του Λουκίας (Λουλού) Γεώργιο Μαντζούφα, ο οποίος την ώρα που οι Έλληνες σκοτώνονταν στο μέτωπο ή ακρωτηριάζονταν από κρυοπαγήματα, υπηρετούσε στο "ακριτικό" Ζούμπερι (παραθεριστικός οικισμός γνωστός σαν παραλία της Νέας Μάκρης). Το ίδιο ακριβώς έκανε και ο Παπάγος με τον γιο του Λεωνίδα, ο οποίος υπηρέτησε στο Γενικό Στρατηγείο, στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετανία" στην Αθήνα! Μεταξάς και Παπάγος άφησαν και οι δύο τη δόξα και τον θάνατο για τους άλλους...


Τι μεγάλη διαφορά, αλήθεια, με άλλους πολιτικούς άνδρες, για παράδειγμα, τον Γκαίμπελς, του οποίου ο γιος (της Μάγδας από τον πρώτο της γάμο, για την ακρίβεια) Χάρολντ πολεμούσε ως αλεξιπτωτιστής στην Κρήτη, ή τον Μουσολίνι του οποίου ο γιος Μπρούνο σκοτώθηκε ως πιλότος μαχητικού, ή τον Στρατάρχη Κάιτελ του οποίου οι γιοι πολέμησαν στη Γαλλία και το Ανατολικό Μέτωπο, ο δε μικρότερος σκοτώθηκε από τους Σοβιετικούς το 1941. 

Δυστυχώς, η ελληνική -και όχι μόνο η ελληνική-ιστοριογραφία κατασκευάζει και αναπαράγει μύθους, ιδιαίτερα όταν η αλήθεια είναι πολύ οδυνηρή. Ένα, ακόμη, άγνωστο συμβάν εκείνης της τραγικής περιόδου, επιμελώς αποσιωπημένο, αποδεικνύει την υποτέλεια στους Αγγλοεβραίους των ανθρώπων που αυτοί διόριζαν πρωθυπουργούς. Αφορά τον αμέσως επόμενο διορισμένο πρωθυπουργό, τον τραπεζίτη Αλέξανδρο Κορυζή. Ο Κορυζής ήταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, όταν, λίγες μόνον ημέρες μετά τη γερμανική επίθεση, το μέτωπο είχε καταρρεύσει. Τα κρούσματα ανυπακοής και φυγής προς τα μετόπισθεν σήμαναν την ολοκληρωτική διάλυση του Ελληνικού Στρατού. Στις 16 Απριλίου ο διοικητής του ΤΣΗ  (Τμήμα Στρατιάς Ηπείρου) Αντιστράτηγος Πιτσίκας, ζήτησε πολιτική παρέμβαση, ώστε να εγκριθεί η λύση της συνθηκολόγησης, αναφέροντας στον Παπάγο: Φρονούμεν ότι είναι αδύνατος κάθε περαιτέρω αντίστασις. Ενδεχόμενη διάλυσις του Στρατού θα δημιουργήση εσωτερικάς ανωμαλίας και ληστρικάς ορδάς με απεριγράπτους συμφοράς διά την χώραν. Η απάντηση του Παπάγου ήταν αρνητική, διότι η συνθηκολόγηση θα έφερνε τα βρετανικά στρατεύματα που υποχωρούσαν σε δυσκολότερη θέση. Στις 18 Απριλίου το απόγευμα, συζητήθηκε από το ελληνικό υπουργικό συμβούλιο το ζήτημα της άμεσης απομάκρυνσης όλων των βρετανικών στρατευμάτων και της επίσπευσης της ανακωχής, κάτι τέτοιο όμως έβρισκε τελείως αρνητικό τον βασιλιά Γεώργιο Β΄, και φυσικά τους Βρετανούς. Ο Άγγλος πρέσβης Πάλαιρετ απαίτησε από τον Κορυζή, με τη συναίνεση του βασιλιά Γεωργίου, να διατάξει επίθεση του υπό διάλυση ελληνικού στρατού, προκειμένου να υποχωρήσουν οι Βρετανοί ανενόχλητοι! Όταν έκπληκτος ο Κορυζής αρνήθηκε, λέγοντας ότι δεν μπορεί να σφαγιάσει όλους τους Έλληνες στρατιώτες χάριν της ασφαλούς διαφυγής των Άγγλων προς Κρήτη, ο Πάλαιρετ τον χαστούκισε. (4) 
   Δεν πρέπει να υπάρχει ανάλογο περιστατικό, πρέσβης να χαστουκίζει -ειδικά το χαστούκι καταδεικνύει στάση αφέντη προς δούλο- πρωθυπουργό, παρουσία μάλιστα του Ανώτατου πολιτειακού άρχοντα. Μετά από αυτό, ο Κορυζής φίλησε το χέρι του αγγλόδουλου βασιλιά, επέστρεψε στην οικία του και αυτοκτόνησε υπό αδιευκρίνιστες μέχρι σήμερα συνθήκες. Αυτό το χαστούκι ακριβώς είναι μια ακόμη απόδειξη της υποτέλειας των Ελλήνων, δήθεν εθνικών κυβερνητών, στους Αγγλοεβραίους. Η ζωή των Ελλήνων στρατιωτών δεν άξιζε δεκάρα μπροστά στα συμφέροντα της εβραιόδουλης Αγγλίας ή, όπως είχε γράψει ο Έζρα Πάουντ  (στο "Χιου Σέλγουιν Μώμπερλυ") για τον Α΄Ππ, "πέθαναν μυριάδες και ανάμεσά τους οι καλύτεροι, για μια ξεδοντιασμένη γριά σκύλα"...

Ristorante Verona

(1)- Πηγή: ''Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος 1935-1944'', Εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2012
(2)- Πηγή: Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστη», τόμος Δ' σελ. 77- 
(3)Πηγή: ''Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος 1935-1944'', Εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2012
(4)- Πηγή: «Εθνική Ηχώ», το επίσημο όργανο της Ε.Α.Α.Σ (Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού)  11/04/2011 σελίδα 11.






Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

100 χρόνια από την επανάσταση των μπολσεβίκων









100 χρόνια πέρασαν από το ζοφερό εκείνο έτος 1917, όταν έλαβε χώρα η μεγάλη απόπειρα του Ιουδαϊσμού να εγκαθιδρύσει την ηγεμονία του σε όλα τα έθνη. 
Η εβραιο-μπολσεβικική ανταρσία δημιούργησε ένα προγεφύρωμα στην Πετρούπολη και από εκεί επεκτάθηκε στις αχανείς στέπες της Ασίας, γεγονός μεγάλης σημασίας που σκοπίμως παραβλέπεται. (Μόνο η Ανατολή δέχεται με τόσο μεγάλη ευκολία ισοπεδωτικά συστήματα όπως ο κομμουνισμός)  
Οι εβραίοι ηγέτες των μπολσεβίκων διακατεχόμενοι από φυλετικό μίσος βασάνισαν και έσφαξαν εκατομμύρια Ρώσους, δίχως τον παραμικρό δισταγμό. Ο μπολσεβικισμός με όπλα την προπαγάνδα και τον τρόμο συνδέθηκε με τον εγκληματικό υπόκοσμο σε κάθε γωνιά της γης και εξαπλώθηκε σαν βάκιλος πανούκλας, απειλώντας ολόκληρη την ανθρωπότητα. 
Πλαστογράφησε την ιστορία και εκμεταλλεύτηκε τα ταπεινότερα ένστικτα, τα πάθη, τις ορέξεις, τον φθόνο... Είναι "η κορύφωση της σκέψης της πλεονεξίας", όπως το έθεσε ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ. ''Η πνευματική αποσύνθεση και εξαπόλυση των ορμών στην ανθρώπινη ψυχή, η πνευματική έλλειψη χαλινού και ηθική και πολιτική ασυνειδησία στο αισθάνεσθαι και το συμπεριφέρεσθαι'', όπως μαρτυρά η Σίτσα Καραϊσκάκη. 

Δημιούργησε έτσι μια ψύχωση, μια επιδημία και θέλησε να παρασύρει ολόκληρο τον κόσμο στο χάος. Η παθολογική και εγκληματική παραφροσύνη του δολοφόνησε πάνω από 150.000.000 ανθρώπους,  αριθμός που ξεπερνά το σύνολο των νεκρών των πολέμων του 20ού αιώνα.  

Όπου επιβλήθηκε η δικτατορία αυτή των υποδεεστέρων ανθρώπων, εγκλημάτησε με όλη εκείνη τη χαρακτηριστική μπολσεβικική αποτρόπαια  και αιμοσταγή αγριότητα.    
Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας: Αριθμός νεκρών: 73.237.000, Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ): Αριθμός νεκρών: 58.627.000, Λαϊκή Δημοκρατία της (Βόρειας) Κορέας: Αριθμός νεκρών: 3.163.000, Καμπότζη: 
Αριθμός νεκρών: 2.627.000. Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα από έναν κατάλογο που δεν έχει τέλος και συνεχίζεται. 
Τα θύματά του βέβαια δεν είναι μόνον οι νεκροί. Είναι και εκείνα τα εκατομμύρια των ανθρώπων που είχαν την ατυχία να βιώσουν την οργή και τη λύσσα των αρχιεγκληματιών μπολσεβίκων, τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις, τα Γκουλάγκ, την πείνα και την εξαθλίωση. Την εξαθλίωση και τον εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε κάθε επίπεδο.   

Ουρές για λίγο ψωμί στη Σοβιετική Ένωση.

Σοβιετικές κατοικίες: σε κάθε πολίτη δίδεται μια υποχρεωτική γωνιά


Όπου κυριάρχησε ο μπολσεβικισμός, ο πολιτισμός και οι τέχνες γνώρισαν μια πρωτοφανή οπισθοδρόμηση. Ο πρωτογονισμός είναι το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα του μπολσεβικισμού.

Ακολουθούν χαρακτηριστικά δείγματα πρωτογονισμού-μπολσεβικισμού στην τέχνη






Η παρακμή επεκτάθηκε σε κάθε σφαίρα της ανθρώπινης δράσης. Ιδιαίτερα τη γυναίκα την καταπίεσε, την ταπείνωσε, την εξευτέλισε, την κακοποίησε με απερίγραπτη βαναυσότητα:
Διάταγμα των μαρξιστών από το Σάρατοβ*:

  
 "Όλαι αι γυναίκες αποτελούν κοινόν του λαού κτήμα".

    Παράγραφος 5:
 "Η διανομή και η διοίκησις των χωρίς άνδρα γυναικών αναλαμβάνεται και διεκπεραιούται υπό της αναφερθείσης οργανώσεως".
    
    Παράγραφος 6:
  "Μέσα εις τρεις ημέρας από της δημοσιεύσεως της διαταγής ταύτης οφείλουν όλαι αι γυναίκες αι οποίαι συμφώνως με την προκειμένην διαταγήν γίνονται κτήμα του λαού να παρουσιασθούν εις το αναφερθέν γραφείον".
      
    Παράγραφος 8:
  "Οι Σύντροφοι έχουν το δικαίωμα, λαμβάνοντες υπ’ όψιν τας επομένας υποδείξεις, να πάρουν μία γυναίκα τρεις φοράς την εβδομάδα επί τρεις ώρας".
    
    Παράγραφος 9:
   "Κάθε άνδρας ο οποίος θέλει να πάρη μια γυναίκα που θεωρείται ως κτήμα του λαού πρέπει να παρουσιάση μίαν απόδειξιν της επιτροπής του εργοστασίου, του συλλόγου των συντεχνιών ή του συμβουλίου των αγροτών".

    Παράγραφος 21:

 "Πρόσωπα τα οποία αρνούνται να αναγνωρίσουν και να εκτελέσουν το παρόν διάταγμα κηρύσσονται ως απεργοί και εχθροί του λαού και του κράτους". 


Η Πίστη, η Οικογένεια, η Τιμή, η Φυλή, όλες εκείνες οι αιώνιες αξίες οι οποίες αποτέλεσαν τη βάση του πολιτισμού αποτελούν για τους μαρξιστές έννοιες εχθρικές προς τον λαό. Ολόκληρη η προπαγάνδα τους στοχεύει στον εκμηδενισμό κάθε ηθικής και πνευματικής αντίστασης. 

Όπου δεν κατόρθωσαν να επικρατήσουν διά της βίας, το τίμημα ήταν βαρύτατο. Εμφύλιοι πόλεμοι, σαμποτάζ, δολοφονίες και τρομοκρατία είναι μόνο μέρος της εγκληματικής μπολσεβικικής δράσης. Όπου δεν συναντούν την αδιάλλακτη εχθρότητα συνεχίζουν βήμα-βήμα μέχρι την απόλυτη κυριαρχία τους. Το γεγονός ότι η οργή τους στρέφεται εξ ολοκλήρου εναντίον του Εθνικοσοσιαλισμού -τον οποίο αναγνωρίζουν ως τον θανάσιμο εχθρό τους, εξ ου και οι αντιναζιστικές, αντιφασιστικές οργανώσεις και δράσεις τους, σε συνδυασμό με τις συκοφαντίες και ύβρεις που εξαπολύει καθημερινά ένας στρατός πληρωμένων κονδυλοφόρων- αποτελεί τη μεγαλύτερη ηθική επιβράβευση του αγώνα μας. Κυριολεκτικά δεν υπάρχει ημέρα που να μην χύσουν το δηλητήριό τους μέσω του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου, της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου, του κινηματογράφου, εναντίον εκείνων των ανθρώπων, που στάθηκαν εμπόδιο στα σχέδιά τους, και κυρίως εναντίον Ενός. Του  Άνδρα εκείνου που έζησε ως στρατιώτης και που στο πρόσωπό Του ενσαρκώθηκε ο αγώνας ολόκληρης της φυλής ενάντια στον μπολσεβικισμό. Τεράστια η προπαγάνδα των ΜΜΕ προκειμένου αφενός να συκοφαντήσουν τον αγώνα εναντίον του διεθνούς εβραιο-μπολσεβικισμού, αφετέρου να αποκρύψουν την μορφή και την φύση τού τελευταίου.  



''100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση''. Με αυτόν το τίτλο διοργάνωσε ο εγχώριος μπολσεβικικός συρφετός συναυλίες, εκθέσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, ταινίες και ομιλίες. Ολόκληρος ο προπαγανδιστικός μηχανισμός τους κινητοποιήθηκε με αποκορύφωμα τη συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής στην οποία παρευρέθηκε και ο "ανώτατος πολιτειακός άρχων της χώρας".

Ο αστικός κόσμος έχει προ πολλού συνθηκολογήσει, αφού δεν διαθέτει τη δύναμη μιας κοσμοθεωρίας ούτε το σθένος να αντισταθεί, ελπίζοντας ότι θα αποφύγει τη μοιραία κατάληξη. Τι έπραξε η εγχώρια ''αντικομμουνιστική'' ακροδεξιά; Απολύτως τίποτε! Πώς να μιλήσει και με ποιο δικαίωμα, αυτός που, όταν δινόταν ο τιτάνιος αγώνας εναντίον του μπολσεβικισμού στο Ανατολικό Μέτωπο, τότε που εκατομμύρια από όλες τις χώρες ντύθηκαν με τη στολή του Ευρωπαϊκού Στρατού, ήταν σύμμαχος των μπολσεβίκων; Την ώρα που εκατομμύρια νεαρών εθελοντών άφηναν την τελευταία τους πνοή στις αφιλόξενες στέπες της Ανατολής πιστοί στον όρκο τους, οι εγχώριοι ακροδεξιοί κουραμπιέδες κρύβονταν στα υπόγεια παριστάνοντας τους ουδέτερους. Δεν υπάρχει ουδέτερος στον παγκόσμιο αγώνα. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο παραμύθι από αυτό της ''ελληνικής ουδετερότητας''. Η κλίκα των δήθεν εθνικοφρόνων αντικομμουνιστών, στην πραγματικότητα μασόνων και μοναρχιστών, είχε συμμαχήσει πλήρως με την εβραϊκή Τσέκα σε κοινό αντιναζιστικό αγώνα. 



76 χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 1941 ξεκίνησε η αντιμπολσεβικική εκστρατεία προς ανατολάς. 76 χρόνια μετά, γράφοντας αυτές τις γραμμές, καθώς σκέπτομαι τους νεκρούς του μεγάλου αγώνα, μου έρχονται στον νου οι τελευταίες στροφές από το ποίημα εκείνο του Φαίδρου Μπαρλά GLORIA VICTIS - Nibelungen, με το οποίο θα ήθελα να τελειώσω αυτήν την ανάρτηση:


IV

Το αίμα μου έφυγε στάλα την στάλα·
πεθαίνει το κρύο φως της αυγής -
πεθαίνω και γύρω μου όλα πεθαίνουν…
Όμως, βαθιά μες στο μέλλον -
γοργά περνάει μια τρεμάμενη οπτασία -
άλλα ξανθά γαλανομάτικα παιδιά
διαβάζουν σκυμμένα έναν τόμο χοντρό·
κι όταν φτάσουν στην τελευταία σελίδα,
μια κρύα φλόγα καταυγάζει το βλέμμα τους -
και τ’ ορθώνουν ψηλά,
στητό σαν τα έλατα του Μαύρου Δρυμού.

V

Μικρούλη μου, εγώ θα πεθάνω…
Πάρε τώρα εσύ την σιδερένια σκυτάλη!
Την έδωσαν οι Βίκιγκς στους ιππότες
του μακρυνού Μεσαίωνα - κ’ εκείνοι
την παραδώσανε στον βασιλιά τον Βαρβαρόσσα.
Την πήρε ύστερα ο Μεγάλος Φρειδερίκος
κι από γενιά τραβάει σε γενιά…

Μικρούλη, πρόσεξε τι γράφει αυτή η σκυτάλη:

ΞΕΡΙΖΩΣΕ ΤΟΝ ΟΙΚΤΟ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ,
ΚΥΝΗΓΑ Τ’ ΑΠΛΗΣΙΑΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ-
ΚΑΙ Ν’ ΑΠΟΦΕΥΓΗΣ ΤΑ ΠΑΖΑΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ!




Ristorante Verona


*Σίτσα Καραϊσκάκη, Η Διεθνής Οργάνωσις των Αθέων, Εκδόσεις Θούλη, Σελίδα 49


Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017

Ο Ι. ΜΕΤΑΞΑΣ ΕΔΙΝΕ ΟΠΛΑ ΚΑΙ ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΣΤΟΝ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ


   Στις ισπανικές εκλογές του Φεβρουαρίου του 1936, το "Λαϊκό Μέτωπο", το οποίο ήταν ένας συνασπισμός κομμουνιστών, σοσιαλιστών, αναρχοσυνδικαλιστών και άλλων αντιφασιστών, απέσπασε ποσοστό 34,3% έναντι 33,2% του Εθνικού Μετώπου.  Η επικράτηση του "Λαϊκού Μετώπου" έγινε μέσα σε ένα κλίμα τρομοκρατίας που εκδηλώθηκε με εμπρησμούς εκκλησιών, πολιτικές δολοφονίες και λεηλασίες, ενώ από την επομένη οι κομμουνιστές άρχισαν να σκοτώνουν «αντιδραστικούς», να κλείνουν αντίπαλες εφημερίδες και να βεβηλώνουν εκκλησίες. Παράλληλα, ο Στρατηγός Φράνκο μετατέθηκε εκτός Ισπανίας, η «Ισπανική Φάλαγγα» τέθηκε εκτός νόμου, ενώ παραχωρήθηκε πολιτική και διοικητική αυτονομία στην Καταλονία.  
   Στις 17 Ιουλίου ξέσπασε το κίνημα των στρατιωτικών ενάντια στην κομμουνιστική κυβέρνηση, το οποίο τελικά εξελίχθηκε στον γνωστό Ισπανικό Εμφύλιο, με τον Φράνκο, ο οποίος είχε επιστρέψει, να ηγείται των Εθνικιστών. Η κυβέρνηση του ''Λαϊκού Μετώπου'' είχε την υποστήριξη του Στάλιν και εφοδιαζόταν με όπλα και εθελοντές που προέρχονταν από την ΕΣΣΔ και την Κομμουνιστική Διεθνή.
  Από τον Κόκκινο Στρατό στάλθηκαν στην Ισπανία 2065 αξιωματικοί, 772 πιλότοι, 351 αρματιστές, 100 πυροβολητές, 222 γενικοί στρατιωτικοί σύμβουλοι και 204 διερμηνείς. Μαζί με αυτούς 648 αεροπλάνα, 347 άρματα μάχης, 1186 πυροβόλα, 20.486 πολυβόλα και 497.813 τυφέκια. Παρ' όλες όμως τις  προσπάθειες που κατέβαλε ο Στάλιν,  η νίκη των κομμουνιστών ήταν αδύνατη. Πάνω από το 80 % των Ισπανών αξιωματικών και στρατιωτών πολεμούσαν με την πλευρά των εθνικιστών. Επίσης, καθοριστικό ήταν το γεγονός ότι ο Χίτλερ προσέτρεξε στο πλευρό τους και μαζί του ο Μουσολίνι και ο Σαλαζάρ. Πενήντα χιλιάδες Γερμανοί ενταγμένοι σε διακεκριμένα σώματα, όπως η γερμανική Λεγεώνα Κόνδωρ, 150.000 Ιταλοί και 20.000 Πορτογάλοι και άλλοι πολέμησαν στο πλευρό των Ισπανών ενάντια σε κομμουνιστές και αναρχικούς. Γερμανία και Ιταλία πρόσφεραν 1.650 αεροπλάνα, 1.150 τανκς και τεθωρακισμένα, 2.630 κανόνια, 8.800 βαριά κι ελαφριά πολυβόλα, 1.430 όλμους, πάνω από μισό εκατομμύριο ντουφέκια, τεράστιες ποσότητες πυρομαχικών. Ο Στάλιν απάντησε με τη συγκρότηση επτά διεθνών ταξιαρχιών που αριθμούσαν πάνω από 40.000 εθελοντές κομμουνιστές.



Η Λεγεώνα "Κόνδωρ" στην Ισπανία

Το κύριο πρόβλημα που προέκυψε στο σοβιετικό στρατόπεδο ήταν αυτό του ανεφοδιασμού των κομμουνιστών στο ισπανικό έδαφος. Η Ρωσία δεν διέθετε ούτε πολεμικό στόλο ούτε στρατιωτικές ναυτικές βάσεις στη Μεσόγειο. Το πρόβλημα επιδεινωνόταν από το γεγονός ότι από τον Σεπτέμβριο του 1936 είχε συσταθεί στο Παρίσι από διάφορες χώρες η "Επιτροπή Mη Επεμβάσεως στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο" με σκοπό να αποτρέψει την έξωθεν επέμβαση και αποστολή όπλων στους αντιμαχόμενους. Η Βρετανία και η Γαλλία επίσημα ακολουθούσαν πολιτική μη επέμβασης στις ισπανικές υποθέσεις.

  Ο Στάλιν έψαχνε να βρει συμμάχους για την επίλυση του προβλήματος του ανεφοδιασμού των κομμουνιστών. Αλλά ποιος θα ήταν πρόθυμος να παίξει έναν τόσο βρώμικο ρόλο; Ποιος θα εφοδίαζε με όπλα και σφαίρες τους μπολσεβίκους δολοφόνους; Ο Στάλιν βρήκε στο πρόσωπο του Ι. Μεταξά τον συνεργάτη και σύμμαχο που αναζητούσε.

Μεταξάς και Γεώργιος Β

    Όπως είναι γνωστό, ο Ι. Μεταξάς διορίστηκε πρωθυπουργός την ίδια περίπου περίοδο που άρχισε ο Ισπανικός Εμφύλιος, και σε συμφωνία με τον Βασιλιά επέβαλε στις 4 Αυγούστου 1936 δικτατορία (για τη συμμόρφωση προς την εντολή των Άγγλων -διότι περί αυτού επρόκειτο- αρκούσε η συμφωνία του Βασιλιά, δεν κατέβηκαν τανκς στους δρόμους ούτε υπήρξαν επαναστατικές ενέργειες).

  Στο μέσον του Σεπτεμβρίου 1936 ήρθε μια παραγγελία στην Ελληνική Εταιρεία Πυριτιδοποιείου-Καλυκοποιείου (ΕΕΠΚ), μετέπειτα ΠΥΡ.ΚΑΛ., Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας ήταν ο Μποδοσάκης. ,Οι Ισπανοί κομμουνιστές ζητούσαν 5.000.000 φυσίγγια.(1) Φυσικά, οι Ισπανοί κομμουνιστές ήξεραν πολύ καλά πού απευθύνονται. Ο Μποδοσάκης είχε τις απαραίτητες συστάσεις. Όταν ήταν 30 χρονών, το 1921, έφερε ένα εκατομμύριο χρυσές λίρες από τη Μικρά Ασία, αντάλλαγμα για τη στενή συνεργασία του με τον Κεμάλ Ατατούρκ.(2) Από το 1934 είχε στενή φιλία με τον Μεταξά. Μάλιστα, είχε προσλάβει στην εταιρεία τον γαμπρό του τελευταίου Μαντζούφα. Ακόμη, ο Μποδοσάκης είχε ενισχύσει οικονομικά την προ 4ης Αυγούστου πολιτική καριέρα του Μεταξά. Έτσι, όταν ο Μεταξάς απέκτησε με τον προαναφερθέντα τρόπο την εξουσία, άρχισε να ανταποδίδει στον Μποδοσάκη τις "χάρες".

   Αν και η κυβέρνηση του Μεταξά, λίγες ημέρες μετά την ανωτέρω παραγγελία, εξέδωσε βασιλικό διάταγμα που απαγόρευε την εξαγωγή όπλων και πολεμοφοδίων στην Ισπανία, συμμορφούμενη κατ’ αυτόν τον τρόπο προς τις υποχρεώσεις της ως μέλους της "Επιτροπής Mη Επεμβάσεως", ο Μεταξάς ενέκρινε αμέσως την παραγγελία παρέχοντας κάθε απαραίτητη συνδρομή.(3)


Μεταξάς και Μποδοσάκης, σε φωτογραφία εκείνης της εποχής, στα εγκαίνια νέων μονάδων της ΠΥΡΚΑΛ

  Πριν ακόμη ολοκληρωθεί η πρώτη παραγγελία, ο Μποδοσάκης έλαβε δεύτερη για 20.000.000 φυσίγγια. Για την εκτέλεση των δύο αυτών παραγγελιών, η Εταιρεία έφθασε στο ανώτατο όριο απόδοσής της, αυξάνοντας το τεχνικό προσωπικό της, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις παραγγελίες-απαιτήσεις των κομμουνιστών, δηλαδή να επιτύχει παραγωγή 400.000 φυσιγγίων ημερησίως.(4) 
Τον Οκτώβριο του 1936 οι Ισπανοί Εθνικιστές κατέλαβαν ελληνικό πλοίο που μετέφερε πολεμικό υλικό για τους κομμουνιστές: 4 συστοιχίες πυροβολικού, 4 εκατομμύρια φυσίγγια, 400 πολυβόλα, 1500 βόμβες ρίψης από αεροπλάνα (New York Times της 24ης Οκτωβρίου 1936).

  Το 1937 αυξήθηκαν οι κομμουνιστικές παραγγελίες και η εταιρεία για να αντεπεξέλθει έπρεπε να ανεβάσει την ημερήσια παραγωγή σε 1.000.000  φυσίγγια και, λίγο αργότερα, σε 2.000.000.
Για να προλαβαίνει, αγόραζε και έτοιμους κάλυκες, τους έφερνε στις εγκαταστάσεις της ΕΕΠΚ στην Αθήνα, τους γέμιζε με πυρίτιδα και αμέσως τους έστελνε στους κομμουνιστές της Ισπανίας.
Σε αυτό χρειάσθηκε τη βοήθεια του Μεταξά. Την εξασφάλισε αμέσως, χωρίς καθυστέρηση. Η κυβέρνηση διαβεβαίωσε τους προμηθευτές επισήμως, εξαπατώντας τους, ότι τα αγοραζόμενα υλικά ήταν απαραίτητα και προορίζονταν για τις ανάγκες του ελληνικού στρατού. Έτσι πέτυχε να κλείσει αμέσως συμφωνίες με σουηδικά, με αυστριακά και με γερμανικά εργοστάσια για την αγορά καλύκων, βολίδων και πυρίτιδας σε πολύ μεγάλες ποσότητες.(5) 
  
Πανό με απόσπασμα από το τηλεγράφημα του Στάλιν προς τον Ισπανικό λαό: «Αντιφασίστες Ισπανοί, εμπρός για τη νίκη επί του φασισμού. Μαζί σας βρίσκεται ο ρωσικός λαός».

Ο Στάλιν είχε κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένος με τον νέο του σύμμαχο και συνεργάτη. Όλα κυλούσαν ρολόι. Στο κόλπο συμμετείχε και η κυβέρνηση του Μεξικού. Τα φορτία υλικού πολέμου με τα οποία προμήθευαν τους κομμουνιστές, φορτώνονταν στον Πειραιά, ενώ και οι δύο πλευρές είχαν συμφωνήσει από πριν ότι εικονικός προορισμός θα ήταν το Μεξικό. Η κυβέρνηση του Μεξικού φρόντιζε για την έκδοση ψευδών πιστοποιητικών από τις προξενικές αρχές της.
Μετά τη φόρτωση στον Πειραιά, τα πλοία έπλεαν σε απόμερα νησιά του Αιγαίου, όπου «καμουφλάρονταν» και «αλλάζανε ακόμη και όνομα για να μη δώσουν υποψίες στους Ιταλούς περνώντας από τα στενά της Μεσσήνης». Εάν, πριν φθάσουν σε κάποιο λιμάνι ελεγχόμενο από τους κομμουνιστές της Ισπανίας, τα σταματούσαν, ανάλογα με το σημείο που θα τα σταματούσαν, οι πλοίαρχοι ισχυρίζονταν είτε  ότι προορισμός τους ήταν το Μεξικό, είτε ότι επέστρεφαν στην Ελλάδα.(6) Τα πλοία ανήκαν στην εταιρεία του Ντάβαρη, στην οποία συμμετείχαν ο Μποδοσάκης και ο Θεοφανίδης.
 Ο κύριος εκπρόσωπος και ενδιάμεσος του Στάλιν σε αυτές τις συναλλαγές ήταν ο George Rosenberg, γιος του πρώην Σοβιετικού πρεσβευτή στη Μαδρίτη Marcel Rosenberg.  Ο George Rosenberg, είχε εγκαταστήσει ένα κεντρικό γραφείο στο Παρίσι και συνεχώς επισκεπτόταν την Ελλάδα, όπου διέμενε στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετανία" στην Αθήνα. Εκεί γίνονταν οι συναντήσεις με την ελληνική πλευρά, την οποία εκπροσώπησε ο ίδιος ο Μποδοσάκης.(7)
   Τα χρήματα εμβάζονταν από το Παρίσι μέσω της Banque Populaire στην Αθήνα. (8) Καθόλου περίεργο, αν ληφθεί υπόψη ότι στη Γαλλία ήδη από την άνοιξη του 1936 βρισκόταν στην εξουσία το γαλλικό "Λαϊκό Μέτωπο" (στο οποίο συμμετείχαν το σοσιαλιστικό, το κομμουνιστικό και το ριζοσπαστικό κόμμα) και πρωθυπουργός ήταν ο εβραίος Λεόν Μπλουμ (Léon Blum). Η κυβέρνησή του παρείχε την κάλυψη που χρειαζόταν.
  Ένα άλλο πρόσωπο που εργαζόταν ως μεσάζων για τις συναλλαγές αυτές ήταν ο Εβραίος Αλβέρτο Λεβή, Ισπανός υπήκοος που ζούσε στη Θεσσαλονίκη. (9) Και ένα τρίτο σημαντικό πρόσωπο ήταν ο επίσης Εβραίος Máximo José Kahn Nussbaum, πρώην πρόξενος της ισπανικής κομμουνιστικής κυβέρνησης στη Θεσ/νίκη και από το 1937 υπεύθυνος διπλωματικών σχέσεων των Ισπανών κομμουνιστών στην Αθήνα. 

Προπαγανδιστική αφίσα των Ισπανών εθνικιστών

 Ικανοποιημένη από τις υπηρεσίες του Μποδοσάκη, η κομμουνιστική κυβέρνηση της Ισπανίας τού ζήτησε να την εφοδιάζει με πρώτες ύλες ούτως ώστε να παράγει η ίδια πολεμοφόδια στα δικά της εργοστάσια. Ο Μποδοσάκης αρνήθηκε, φοβούμενος ότι στην περίπτωση αυτή οι κομμουνιστές ίσως ακύρωναν τις παραγγελίες για έτοιμα φυσίγγια. Αλλά για να μην τους δυσαρεστήσει, έριξε μια νέα πρόταση στο τραπέζι: προσφέρθηκε να ενεργήσει ως πληρεξούσιός τους για την αγορά τυφεκίων και πυροβόλων από άλλες χώρες, παραγγέλλοντάς τα δήθεν για τις ανάγκες του ελληνικού στρατού. (10)

Ο Μεταξάς του επέτρεψε να εφοδιάζει τους κομμουνιστές με πολεμικό υλικό από τις αποθήκες του ελληνικού στρατού και με βαρέα όπλα. Τα τελευταία τα παράγγελνε από μια τρίτη χώρα, κυρίως τη Γερμανία, με εικονικό προορισμό τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Τα απαραίτητα έγγραφα γι' αυτές τις μεγάλες αγορές πολλές φορές υπογράφονταν από τον ίδιο τον Μεταξά.(11)

  Ως το φθινόπωρο του 1937 οι συναλλαγές του Μποδοσάκη με τους κομμουνιστές είχαν επεκταθεί τόσο, ώστε για τη διεκπεραίωσή τους, ο Έλληνας επιχειρηματίας ταξίδευε στο εξωτερικό τουλάχιστον μία φορά τον μήνα. Σε ένα από τα ταξίδια του αυτά, τον Νοέμβριο του 1937, βρέθηκε στη Βαρκελώνη, όπου τον είχαν μεταφέρει από το Παρίσι με απόλυτη μυστικότητα οι κομμουνιστές, για να συναντήσει τον υπουργό Στρατιωτικών της κομμουνιστικής ισπανικής κυβέρνησης. Στη Βαρκελώνη έμεινε για δύο ημέρες, ενώ η πόλη τελούσε υπό βομβαρδισμό.
Εκεί υπέγραψε νέο συμβόλαιο με τους κομμουνιστές για την προμήθεια πολεμοφοδίων αξίας 2.100.000 στερλινών (1.155.000.000 δραχμών) και μετά επέστρεψε στο Παρίσι και από εκεί στην Αθήνα.(12)

  Οι ενδείξεις και τα στοιχεία για την προμήθεια οπλισμού στους κομμουνιστές της Ισπανίας από την Ελλάδα, με το πέρασμα του χρόνου πλήθαιναν. Οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες συνέλεξαν στοιχεία για τις αγοραπωλησίες όπλων, τα οποία παρέδωσαν στον Φράνκο.
 Ήδη το 1937 ο Φράνκο ενημέρωσε επισήμως την ελληνική κυβέρνηση ότι οι Ισπανοί Εθνικιστές διέκειντο εχθρικά προς την Ελλάδα, λόγω του ότι μετέφερε με πλοία στους Κόκκινους όπλα και άλλα αγαθά. Από το καλοκαίρι του 1937, ο Φράνκο άρχισε να κατηγορεί ανοιχτά την Ελλάδα για παράνομη μεταφορά πολεμικού υλικού στη κομμουνιστική Ισπανία, αλλά και για την προσφορά «15 εμπείρων Ελλήνων πλοιάρχων, όπως υπηρετήσουν ως κυβερνήτες των Ερυθρών Ισπανικών πλοίων (εμπορικών και πολεμικών)».(13)
Ο Μεταξάς κορόιδευε και, σύμφωνα με το προαναφερθέν σχέδιο, απαντούσε ότι οι κατηγορίες ήταν αβάσιμες, διότι τα πλοία δεν είχαν φορτώσει σε ελληνικά λιμάνια και, εξάλλου, προορισμός τους ήταν το Μεξικό.(14)


Ο συνταγματάρχης Μοσκαρδό επικεφαλής των εθνικιστών στο φρούριο Αλκαζάρ με τον Heinrich Himmler. Ο αρχηγός των κομμουνιστών Καμπέγιο, μέσω τηλεφώνου, ζήτησε την άμεση παράδοση του φρουρίου αλλιώς θα εκτελούσε το γιο του Μοσκαρδό, Λουίς, που είχαν όμηρο. Ο Μοσκαρδό μίλησε με το γιο του στο τηλέφωνο και του ζήτησε να πεθάνει ως Ισπανός εθνικιστής. Το φρούριο δεν επρόκειτο να παραδοθεί. Ο Λουίς τον χαιρέτησε, φώναξε "ζήτω η Ισπανία" ενώ ο συνταγματάρχης άκουσε από το τηλέφωνο τον πυροβολισμό που σκότωσε το 16χρονο γιο του. 

Τα έγγραφα όμως που ανταλλάσσονταν μεταξύ των διαφόρων ελληνικών υπηρεσιών επιβεβαίωναν ότι η ελληνική κυβέρνηση εφοδίαζε τους κομμουνιστές. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1937 η Υπηρεσία Αλλοδαπών του υφυπουργείου Δημοσίας Ασφαλείας ενημέρωσε λακωνικά το υπουργείο Εξωτερικών ότι ο Εβραίος Αλβέρτο Λεβή, που όπως είπαμε μεσολαβούσε στις ανήθικες και παράνομες συναλλαγές με τους Κόκκινους, είχε ταξιδέψει στην Ισπανία με πλοίο που μετέφερε πολεμικό υλικό· το πλοίο είχε καταληφθεί από τους Εθνικιστές και ο Λεβή καταδικάσθηκε σε θάνατο ως λαθρέμπορος. Κατά την Υπηρεσία Αλλοδαπών, ο Λεβή ενεργούσε ως μεσάζων για την αγορά πολεμοφοδίων μεταξύ του ελληνικού κράτους και «της Ισπανικής Κυβερνήσεως των ερυθρών». (15)

  Η εθνικιστική κυβέρνηση του Φράνκο επανειλημμένως είχε διαμαρτυρηθεί στην ελληνική κυβέρνηση για την αποφασιστική της βοήθεια στους κομμουνιστές (16). Οι εθνικιστές απευθύνθηκαν στον Περικλή Αργυρόπουλο, Έλληνα πρέσβη στο Burgos (όπου έδρευε η εθνικιστική κυβέρνηση), και του παρέδωσαν ένα ντοσσιέ γεμάτο με στοιχεία που αποδείκνυαν κατ' αναμφισβήτητο τρόπο τη συνεργασία της Ελλάδας με τους κομμουνιστές. Κατόπιν αυτού, και συγκεκριμένα στις 30.5.1938 ο Αργυρόπουλος απέστειλε μια επιστολή στον Ιωάννη Μεταξά, στην οποία παρέθετε με κάθε λεπτομέρεια, τα στοιχεία, που του παρουσίασε το υπουργείο Εξωτερικών της ισπανικής εθνικιστικής κυβέρνησης. Μεταξύ αυτών ήταν και τα ακόλουθα πολύ σημαντικά: 
α) Μια φωτογραφία κρυπτογραφικού τηλεγραφήματος του αρχηγού ΓΕΝ αντιναυάρχου Αλέξανδρου Σακελλαρίου, στον Νικόλαο Πολίτη, πρεσβευτή της Ελλάδας στο Παρίσι και μια φωτογραφία επιβεβαιωτικής επιστολής, διά των οποίων ζητείτο να παρασχεθεί η απαραίτητη υποστήριξη σε έναν εκπρόσωπο του Μποδοσάκη, για την αγορά από την ΠΥΡΚΑΛ 30 πυροβόλων 155 χιλιοστών, για την παράκτια άμυνα του Σαρωνικού, τα οποία κατέληξαν στα χέρια των Ισπανών κομμουνιστών.

β) Μια φωνογραφική πλάκα, με συνομιλίες, που έλαβαν χώρα, στο Παρίσι, μεταξύ του Μποδοσάκη, του πρώην υπουργού Απόστολου Αλεξανδρή και του Νικόλαου Πλαστήρα για ανεφοδιασμούς των Ισπανών κομμουνιστών.

γ) Μια φωτογραφία εντολής του Πολιτικού Γραφείου του πρωθυπουργού, με την υπογραφή του Ιωάννη Μεταξά, με την οποία εδίδετο διαταγή στο Λιμεναρχείο για τη φόρτωση υλικού, που προοριζόταν για τους Ισπανούς κομμουνιστές.

δ) Φωνογραφικές πλάκες, οι οποίες περιείχαν συνομιλία που έγινε στο σπίτι του ιατρού Λοράνδου, φίλου (όπως τον περιγράφει ο Περικλής Αργυρόπουλος, στη μακροσκελή επιστολή του) του Ιωάννη Μεταξά και των ανθρώπων του κύκλου του, στην οδό Βουκουρεστίου στην Αθήνα και στην οποία συμμετείχε ο Ιωάννης Διάκος και αφορούσε φορτοεκφορτώσεις υλικού προς την κομμουνιστική Ισπανία.(17)

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει και κάτι άλλο που έστειλε μαζί με τα παραπάνω ο Αργυρόπουλος: μια φωτογραφία, που του έδωσε το υπουργείο Εξωτερικών του Φράνκο, στην οποία απεικονίζονταν τα πτώματα τεσσάρων Ισπανών φασιστών δολοφονημένων από ελληνικές σφαίρες, τις οποίες ο Μεταξάς και ο Μποδοσάκης είχαν πωλήσει στoυς κομμουνιστές. Από πίσω ήταν γραμμένα στα γαλλικά (γλώσσα που μιλούσε ο Μεταξάς) τα ακόλουθα:

"Στην κεντρική πλατεία της Σαλαμάνκα, σε ένα σιδερένιο στύλο, θα εκτεθεί μια μέρα το τομάρι του Μεταξά και των συνεργατών του, Διάκου, Μποδοσάκη και ΣΙΑ". (18)

 Τον ίδιο μήνα (Μάιο του 1938) η Γερμανία απαγόρευσε την εξαγωγή όπλων στην Ελλάδα λόγω του ότι γνώριζε πλέον ότι η ελληνική κυβέρνηση τα πωλούσε σε κομμουνιστές σε διάφορες χώρες, τις οποίες η Γερμανία είχε "στη μαύρη λίστα". Είχε προηγηθεί, στις 6 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς, αναφορά του Ισπανού πρέσβη στο Βερολίνο σχετικά με την "ύπαρξη μιας πολύ δραστήριας επιτροπής στην Ελλάδα η οποία φρόντιζε για τη μεταφορά όπλων από τη χώρα στους κόκκινους της Ισπανίας και την οποία συγκροτούσαν αξιωματούχοι της κυβέρνησης". Μεταξύ άλλων αναφέρει τους: Διάκο (τον γνωστό σύμβουλο του Μεταξά), Οικονομάκο (υφυπουργό Αεροπορίας), Οικονόμου, Βιτάλη, Μπόταση, Μποδοσάκη και Μανουσάκη.(19)
    Σε αυτή την επιτροπή, στον Μεταξά και στην αποφασιστική συνδρομή που παρείχε στους Κόκκινους είχε ήδη αναφερθεί ο πρέσβης της κυβέρνησης του Φράνκο, στην Αθήνα Romero Radigales. Αυτός παρακολουθούσε από καιρό τα τεκταινόμενα και έστελνε αποδεικτικά στοιχεία στην Ισπανία. Μεταξύ αυτών και ντοκουμέντα που αποδεικνύουν την πλαστογράφηση από τον Μεταξά εγγράφων, ώστε να διασφαλιστεί ότι τα πλοία με το πολεμικό υλικό θα έφταναν στους κομμουνιστές της Ισπανίας. Ο Radigales μάλιστα συνέταξε λίστα με τα ονόματα των πλοίων που ξεκινούσαν δήθεν για το Μεξικό και κατέληγαν στην Ισπανία. Οι έρευνες ήταν συνεχείς και αγωνιώδεις. Στις 16.11.1937 μπόρεσε να ειδοποιήσει τους Ισπανούς Εθνικιστές ότι στις 15.1.1938 θα έφτανε στην Ισπανία ελληνικό πλοίο για να παραδώσει στους κομμουνιστές το φορτίο του που αποτελείτο από: 38 τόνους ΤΝΤ, 8 τόνους πυρίτιδα και πάρα πολλά φυσίγγια. Τα παραπάνω υπάρχουν στα αρχεία του ισπανικού Υπουργείου Εξωτερικών και του Γενικού Στρατιωτικού Αρχείου της Άβιλα (AMAE-R 833.3. AGMA 2472.3 αντίστοιχα).
Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα περιέχονται σε δημόσια έγγραφα, τα οποία φυλάσσονται σε επίσημα αρχεία και δεν είναι δυνατόν να αμφισβητηθούν ούτε έχουν ποτέ αμφισβητηθεί. Η άμεση συνδρομή του Μεταξά στους κομμουνιστές της Ισπανίας προκάλεσε αρχικά σοκ στις εθνικές δυνάμεις της Ευρώπης. Προς επίρρωση των ανωτέρω θα αναφέρουμε δύο ακόμη επιχειρήματα.

 α)Υπάρχουν  στα αρχεία του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών πολλά στοιχεία για ελέγχους που γίνονταν σε ελληνικά πλοία από τα αρμόδια όργανα για την τήρηση της συμφωνίας μη επεμβάσεως στον Ισπανικό Εμφύλιο. Αναφέρουμε ενδεικτικώς δύο περιπτώσεις: Στις 10.10.1937 επιθεωρήθηκε το πλοίο 'Αριστον, μετέπειτα Λεωνία, μετέπειτα Κίμων, το οποίο επανειλημμένως μετέφερε όπλα στους κομμουνιστές. Ο πλοίαρχος δήλωσε ότι κατευθυνόταν στη Vera Cruz στο Μεξικό. Σύμφωνα με το παραπάνω σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης επέδειξε και τα σχετικά έγγραφα που το πιστοποιούσαν. Το πλοίο, τελικά, έδεσε στην Ισπανία (ΑΥΕ 48/7/1/1). Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση του πλοίου Ναυκρατούσα, το οποίο μετέφερε όπλα στους κόκκινους πάρα πολλές φορές. Σε επιθεώρηση που του έγινε στη Μασσαλία, ο πλοίαρχος δήλωσε, επιδεικνύοντας τα σχετικά πλαστά έγγραφα, ότι ο προορισμός του είναι ο Πειραιάς, ενώ ήταν η Βαρκελώνη (ΑΥΕ 48/7/1/1). Η Διεθνής Επιτροπή για την τήρηση της συμφωνίας Μη Επεμβάσεως στον Ισπανικό Εμφύλιο, επανειλημμένως έστειλε στην ελληνική κυβέρνηση επιστολές, με τις οποίες ζητούσε εξηγήσεις για την παράνομη δράση του Ναυκρατούσα, και την κατηγορούσε για παραβίαση της συμφωνίας. Η ελληνική κυβέρνηση δεν απάντησε ποτέ.

   β) Στις 27.2.1937 υπεγράφη μεταξύ της ΕΣΣΔ και της Ελλάδας συμφωνία περί μεταφοράς από την πρώτη στη δεύτερη πυρομαχικών. Αυτά από την Ελλάδα μεταφέρονταν στους κομμουνιστές της Ισπανίας.

   Η βοήθεια αυτή της ελληνικής κυβέρνησης προς τους κομμουνιστές κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο, ήταν τόσο ζωτική και τόσο επίμονη, παρά τις έντονες αντιδράσεις, ώστε ο Φράνκο, μη μπορώντας να δώσει μια λογική εξήγηση γι' αυτήν την άτιμη στάση, απελπισμένος αναφώνησε: 

"Τι κακό κάναμε στην Ελλάδα και μας σκοτώνει με τα πυρομαχικά της;"

 'Έκτοτε ο Φράνκο ένιωθε αηδία για τον Ι. Μεταξά και το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Μάλιστα, το 1948 η κυβέρνησή του εξέδωσε μία έκθεση με τίτλο: "Διεθνείς Ταξιαρχίες: Ξένη βοήθεια στους Ισπανούς Κόκκινους". Σε αυτήν αναφέρεται και στην πολύ σημαντική για τους κομμουνιστές ελληνική βοήθεια.
Το 1950 η Ελλάδα ζήτησε από την Ισπανία αποζημίωση για τα ελληνικά πλοία, τα φορτωμένα με όπλα και πυρομαχικά για τους κομμουνιστές, που είχαν καταλάβει οι Ισπανοί Εθνικιστές κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο και τα είχαν καταστρέψει...


Την ώρα που χιλιάδες Ιταλοί Φασίστες πολεμούσαν τον μπολσεβικισμό στην Ισπανία, ο Μεταξάς συνωμοτούσε εναντίον τους με τους μπολσεβίκους του Στάλιν. 
Την ώρα που χιλιάδες Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές πολεμούσαν τον μπολσεβικισμό στην Ισπανία, ο Μεταξάς συνωμοτούσε εναντίον τους με τους εβραίους τραπεζίτες.
Την ώρα που χιλιάδες Φαλαγγίτες πολεμούσαν τον μπολσεβικισμό στην Ισπανία, ο Μεταξάς συνωμοτούσε εναντίον τους με πλουτοκράτες λαθρεμπόρους.


Χιλιάδες Ευρωπαίοι πολεμώντας τον μπολσεβικισμό έχασαν τη ζωή τους από τις σφαίρες του Μεταξά, του Μποδοσάκη και της κλίκας που συνωμοτούσε με τους εβραιομπολσεβίκους στα βρωμερά υπόγεια του ξενοδοχείου της Μεγάλης Βρετανίας.

Όταν αυτοί συνωμοτούσαν, στην άλλη άκρη της Μεσογείου ένας Φαλαγγίτης απελευθέρωνε την Ισπανία με το όπλο στο χέρι, φωνάζοντας:
  
  ¡Viva la muerte! ¡Viva España!



(1)  Β. Σωτηρόπουλος, Μποδοσάκης, Αθήνα 1985, σ. 153.

(2) http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26509&subid=2&pubid=559185

(3)  Β. Σωτηρόπουλος, Μποδοσάκης, Αθήνα 1985, σ. 153.

(4) Ό.π., σσ. 153-154.

(5) Ό.π., σσ. 153-154.

(6) Αρχεία Υπουργείου Εξωτερικών (ΑΥΕ), Αθήνα: ΑΥΕ/1937/A/1/1/5: σημείωμα Δ. Καψάλη (23 Ιουλίου 1937)· Β. Σωτηρόπουλος, ό.π., σσ. 156-157.

(7) Documents on German Foreign Policy, 1918-1945 (DGFP), Λονδίνο 1951, σειρά Δ΄, τόμος 3, αρ. 117.

(8) Αρχεία βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών, Λονδίνο, FO 371/21344 W15733: υπόμνημα Shuckburg, 16 Αυγούστου 1937.

(9) ΑΥΕ/1937/A/I/33/3: Υπηρεσία Αλλοδαπών προς υπουργείο Εξωτερικών, 9 Σεπτεμβρίου 1937, αρ. 75/11/4/19.


(10) Β. Σωτηρόπουλος, Μποδοσάκης, Αθήνα 1985, σ.155-156·  Ν. Πετρόπουλος, Αναμνήσεις και σκέψεις ενός παλαιού ναυτικού, Αθήνα 1966, σ. 94·

(11) Β. Σωτηρόπουλος, ό.π., σσ. 153-156· Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ), Αθήνα: Αρχείο Ιωάννη Μεταξά, Φάκελος 14: Αργυρόπουλος προς Μεταξά (Σαν Σεμπαστιάν, 30 Μαΐου 1938).

(12) Β. Σωτηρόπουλος, ό.π., σ. 157.

(13) ΑΥΕ/1937/A/I/34: υφυπουργείο Δημοσίας Ασφαλείας προς υπουργείο Εξωτερικών, 18 Αυγούστου 1937, αρ. 75/11/2/19.

(14) Αρχεία Υπουργείου Εξωτερικών (ΑΥΕ), Αθήνα: ΑΥΕ/1937/A/1/1/5: σημείωμα Δ. Καψάλη (23 Ιουλίου 1937)· Β. Σωτηρόπουλος, ό.π., σσ. 156-157.

(15) ΑΥΕ/1937/A/I/33/3: Υπηρεσία Αλλοδαπών προς υπουργείο Εξωτερικών, 9 Σεπτεμβρίου 1937, αρ. 75/11/4/19.

(16)  Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ), Αθήνα: Αρχείο Ιωάννη Μεταξά, Φάκελος 14/8

(17) Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ), Αθήνα: Αρχείο Ιωάννη Μεταξά, Φάκελος 14

(18) Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ), Αθήνα: Αρχείο Ιωάννη Μεταξά, Φάκελος 14

(19). ΑΜΑΕ-R 833.3 (Αρχείο ισπανικού Υπουργείου Εξωτερικών)


Ristorante Verona



Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017

Η Αγγλοκρατία και ο Σεφέρης




Ο Σεφεριάδης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1900 και έγινε παγκόσμια γνωστός ως ποιητής, βραβευμένος, μάλιστα, με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1963. 

Το 1940 διατηρούσε στενή σχέση με μέλη της Ιντέλλιτζενς Σέρβις στην Αθήνα, ιδιαίτερα με τον πράκτορα της Ιντέλλιτζενς Σέρβις και υπάλληλο της Αγγλικής Πρεσβείας Νίμικ. Η σχέση του με την αγγλική πρεσβεία στην Αθήνα εξηγεί και την εμπλοκή του στη δικτατορία Μεταξά. Κατείχε μάλιστα νευραλγική θέση στο καθεστώς, αυτήν του Διευθυντή της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου. Ο ίδιος μαρτυρά ότι ο αρχηγός της Ιντέλλιντζενς Σέρβις στην Ελλάδα, Ντέιβιντ Μπάλφουρ «καθοδηγούσε» την ελληνική κυβέρνηση.

Ως άνθρωπος των Άγγλων είχε ιδιαίτερη μεταχείριση και έτσι η είσοδος των Γερμανών στην Αθήνα (Απρίλιος 1941) τον βρίσκει στην Κρήτη, και όταν στις 20 του Μαΐου 1941 πέφτουν οι πρώτοι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές στην Κρήτη, ο Γ. Σεφέρης βρίσκεται ήδη μακριά, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Επιστρέφει στην Αθήνα στις 22 Οκτωβρίου 1944, δέκα μέρες μετά την αποχώρηση των Γερμανών.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, τη μισθοδοσία της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης και του Διπλωματικού Σώματος είχε αναλάβει το Λονδίνο. Έχει λοιπόν ιδιαίτερη σημασία το τι λέει ο ίδιος για τους ανθρώπους της δικτατορίας Μεταξά, τον Βασιλιά Γεώργιο και τους άλλους υποτελείς στην Αγγλία πολιτικούς της εποχής. Πρώτον, διότι τους γνώριζε πάρα πολύ καλά και, δεύτερον, διότι ανήκε στο ίδιο στρατόπεδο. 

Θα παραθέσουμε πολιτικές αναφορές και σχόλια που κάνει ο Γ. Σεφέρης από την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου μέχρι την επιστροφή του στην Αθήνα από έργα που έγραψε τη συγκεκριμένη περίοδο, δηλαδή, το «Πολιτικό Ημερολόγιο Α΄1935-1944» που εκδόθηκε μετά τον θάνατό του το 1979, οι «Μέρες Δ΄ 1 Ιανουαρίου 1941 - 31 Δεκεμβρίου 1944» που εκδόθηκε το 2007, το «Χειρόγραφο Σεπ. ΄41» που εκδόθηκε το 1972, το «Τετράδιο Γυμνασμάτων Β΄» που εκδόθηκε το 1971 και το «Ημερολόγιο Καταστρώματος Β΄» που εκδόθηκε το 1944.

Για τους πολιτικούς της εποχής του γράφει ότι:  είναι «οι ελεεινοί», που ζουν«παπαρδελίζοντας» ενώ η πολιτική είναι ένα «κούφιο ζωντανό»
Συχνά κάνει σχόλια επί προσωπικού επιπέδου, χωρίς κριτική στην πολιτική θέση γενικά, αλλά όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την προσωπικότητα του καθενός. Για παράδειγμα: «ο Σοφούλης που τον πρωτοείδα στην Πρεσβεία, βγαίνοντας από την ορκωμοσία μού μοιάζει ένας αστός της επαρχίας, με τα νερά του κάμποσο χαμένα» και λίγο πιο κάτω μιλάει για τους «δύο ελεεινούς ναυάρχους που στον απληροφόρητο κοσμάκη παρουσιάζονται σαν άνθρωποι πυγμής»«ανθρώπινες χαλκομανίες που λέγονται άρχοντές μας» (εννοεί τον Τσουδερό), «ένα κουβάρι από σκουλήκια»«πολιτικατζήδικα τερτίπια, μικρά και τριμμένα» όταν αναφέρεται σε πράξεις υπουργών. 

Αλλού αναφέρεται για ένα βράδυ που πήγε στο ''Σέπαρντ'' ότι ήταν εκεί «και οι διάφορες τσούλες της πολιτικής», ότι «είναι όλοι για κλάματα» και η«σημερινή κουζίνα» είναι η πολιτική του Παπανδρέου. «Η μερμηγκοφωλία της ΄Μπρετάνιας΄ εξακολουθεί να παραπατά χωρίς απόφαση» και «σε πιάνει η βρώμα από το λαιμό», με την «κοινωνία των ικετών» και τους «ηλίθιους [που]κρατούν τα πόστα».

Για το βασιλιά Γεώργιο λέει ότι είναι «άνθρωπος με νοημοσύνη ασφαλώς, αλλάχωρίς ρίζες στον τόπο, χωρίς πνοή, χωρίς ακτινοβολία, έρημος, αδιάφορος,απομονωμένος από το χαρακτήρα του και τις ατυχίες της ζωής του, έκαμε τίμιες εκλογές, και, μόλις σκόνταψε στις πρώτες δυσκολίες, βολεύτηκε και κόλλησε στην πιο εύκολη λύση: τη δικτατορία»(Αναφέρεται στην δικτατορία Μεταξά).

Γεώργιος ο Β και Μεταξάς, τα όργανα των Άγγλων στην Ελλάδα

Για το Μεταξά γράφει: 
«το μόνο λαϊκό στήριγμα του Μεταξά ήταν η κούραση του κόσμου. Δεν είχε λαό μαζί του, ούτε τώρα, ούτε παλαιότερα».


Στις 29 Ιανουαρίου, πεθαίνει ο Μεταξάς. Ο Γιώργος Σεφέρης μιλάει στα γραπτά του για όλους τους πολιτικούς που βρίσκονται στο Υπουργείο Εξωτερικών. Συγκεκριμένα, λέει ότι είναι «μωροφιλόδοξοι, βλάκες, άνθρωποι που ήταν κίτρινοι από το φόβο τους όταν πήγαινε να ξεσπάσει η καταιγίδα, κάνουν τον παλικαρά, και κορδώνουνται, και θέλουν να βρίσκουνται ολοένα στο προσκήνιο, τώρα που άλλοι πολεμούν και τους προστατεύουν».

Για το θάνατο του Μεταξά κάνει την αναφορά «πέθανε ο Μεταξάς… και μας άφησε την κοπριά του».

Τον Μάρτιο του 1941 ο Σεφέρης βρίσκεται ακόμη στην Αθήνα και στο ημερολόγιό του παραθέτει χαρακτηρισμούς πολιτικών όπως «πρόσωπα πεθαμενατζήδων, ωχρά και κίτρινα. Νευρικές φυσιογνωμίες χαρτοπαίχτη προς την αυγή, όταν έχει ρίξει την τελευταία του δεκάρα στο τραπέζι».

Στις 6 Απριλίου σημειώνεται η γερμανική εισβολή στην Ελλάδα. Δέκα ημέρες μετά, στις 16 Απριλίου, έχουμε την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να εγκαταλείψει την Ελλάδα.

Στις 21 Απριλίου υπογράφεται η συνθηκολόγηση του ελληνικού στρατού και στις 23 ο βασιλιάς και ο Εμμ. Τσουδερός φεύγουν για την Κρήτη, ήδη από τις 17 και 18 του Απριλίου είχαν φύγει οι πρίγκιπες και οι πριγκίπισσες. «Ο βασιλιάς Γεώργιος με τον Τσουδερό και το Βρετανό πρεσβευτή Πάλαιρετ αναχωρούν με βρετανικό υδροπλάνο για την Κρήτη τα χαράματα της 23ης Απριλίου».

Ο Γ. Σεφέρης ενημερώνει τον υπουργό του, το Θ. Νικολούδη, πως σκοπεύει να φύγει μαζί με την κυβέρνηση. Αυτός μετά βίας θα τον πάρει μαζί του και έτσι ο Γ.Σεφέρης και η Μάρω, η γυναίκα του, θα δυσκολευτούν μέχρι να φύγουν.

Ο Σεφέρης περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί στο υπουργείο. «Σε τέτοιες ώρες ούτε μια γενναία χειρονομία εδώ. Ο Νικολούδης γυρίζει από το Στρατηγείο σα να γυρίζει από ξόδι» και μερικές μέρες μετά, στις 16 Απριλίου γράφει: «Στην κυβέρνηση νεύρα. Κανένας ψύχραιμος άνθρωπος. Δεν ξέρουν καλά-καλά γιατί φεύγουν και τι θα κάνουν εκεί που θα πάνε. Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, καμιά προετοιμασία. Ο αγέρας της Κρήτης είναι γι΄αυτούς βραχνάς. Ο υπουργός λογαριάζει πως θα κουβαλήσει τις δεκαπέντε τόσες κασέλες του, υπηρέτριες και τα ρέστα. Για την Υπηρεσία δε φροντίζει κανείς».

Στις 22 Απριλίου το ζεύγος Σεφέρη φθάνει στην Κρήτη, στα Χανιά, όπου εργάζεται ως γραμματέας του Νικολούδη. Επισημαίνει ότι «κάνει εντύπωση η έλλειψη κάθε πολεμικής προετοιμασίας εδώ. Η κυβέρνηση δεν έκαμε τίποτε. Ήταν το φυσικό της. Αλλά οι Άγγλοι;». 

Ο Εμμ. Τσουδερός στη νέα του κυβέρνηση κάνει υπουργούς ανθρώπους της κυβέρνησης του Μεταξά, όπως τον  Κ. Μανιαδάκη, τον Κ. Κοτζιά, το Θ. Νικολούδη, το Δ. Δημητράτο. Ο Γ. Σεφέρης αναφέρει σχετικά «οι παλιοί στυλοβάτες του καθεστώτος που είχαν εξαφανιστεί, ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια».

Τον Μάιο του 1941 λαμβάνει χώρα η μάχη της Κρήτης. Στις 20 αρχίζει η ρίψη Γερμανών αλεξιπτωτιστών στο νησί και την ίδια μέρα ο Γ. Σεφέρης φτάνει στην Αλεξάνδρεια. Το ίδιο, φυσικά, και η κυβέρνηση και ο βασιλιάς που έφυγαν μόλις άρχισε η μάχη της Κρήτης και στις 23 Μαΐου έφτασαν στην Αλεξάνδρεια.

Οι ίδιοι οι πολιτικοί "έδωσαν" τη μεγαλόνησο: «αλλά δεν ήθελαν να κρατήσουν την Κρήτη, δεν ήθελαν τα νησιά, δεν ήθελαν τίποτε. Τ΄ άκουσμα μονάχα του Γερμανού τούς νέκρωνε τα νεύρα και οι περισσότεροι που ήρθαν μαζί μας δε γυρεύουν τίποτε άλλο παρά να πετύχουν μιαν ήσυχη γωνιά στο εξωτερικό για να περάσουν τις μέρες του πολέμου».

Η ''εξόριστη κυβέρνηση'' στο Κάϊρο

Ακολουθεί σχόλιο για τη φυγή της κυβέρνησης από την Κρήτη «μα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ήρθε η κυβέρνηση εδώ, αφού δεν είχε σκοπό να μείνει. Τώρα είναι ελεεινό να βλέπει ο κόσμος αυτή την ατμόσφαιρα φυγής».

Για τη βασιλική οικογένεια αναφέρει για τις μέρες που ταξίδευε στο πλοίο μαζί τους ότι «είναι και όλο το πριγκιπολόι που περνοδιαβαίνει ακατάπαυτα μπροστά σου. Διάφοροι ρωτιούνται αν πρέπει κάθε φορά να υποκλίνονται». «Πλάι μας μαζεύτηκε σιγά-σιγά η βασιλική οικογένεια, πρίγκιψ Γεώργιος και πρ. Μαρία στην αρχή, ο Παύλος κι έπειτα ο Βασιλιάς. Μιλούν μεταξύ τους αγγλικά, γαλλικά και λίγα ελληνικά, κάποτε. Θα είμαστε, υποθέτω, γι αυτούς, οι ιθαγενείς». Για το ταξίδι της οικογένειας στο Λονδίνο σχολιάζει: «μεθαύριο θα πάνε στο Λονδίνο ο Βασιλιάς και οι τραπεζίτες. Θα φροντίσουν να είναι “προ παντός μετριόφρονες” και θα συνεχίσουν την πολιτική των υψηλών συγγενειών ή της κατεργαριάς. Ας πάνε στο καλό μία ώρα αρχύτερα».

Η βασιλική οικογένεια

Όπως αναφέρει και ο Πρ. Παπαστράτης «η βασιλική οικογένεια και η κυβέρνηση αποφασίζουν να ταξιδέψουν κάνοντας το γύρο της Αφρικής,δηλώνοντας ότι δεν βιάζονται και ότι ήθελαν να έχουν τις οικογένειές τους μαζί. Τελικά ο βασιλιάς και η κυβέρνηση Τσουδερού φτάνουν στην Αγγλία στις 23/9/1941 τρεις μήνες περίπου από τότε που αποχώρησαν από το Κάιρο».


Στις 16 Δεκεμβρίου 1942 ο Γ. Σεφέρης γράφει στο ημερολόγιό του για τους Άγγλους ότι γι αυτούς «δεν λογαριάζουμε περισσότερο από τους τρόφιμους ενός στρατοπέδου προσφύγων, και τους δικούς μας ταγούς τους κυβερνά πάντα ο φόβος μην προκαλέσουν δυσμένειες…»

Οι Άγγλοι χρηματοδοτούν και οργανώνουν το ΕΑΜ

Ο Σεφέρης ασκεί κριτική για τα όπλα που δίνουν οι Άγγλοι στο ΕΑΜ στη Σάμο, «οι Άγγλοι αρνιούνται να δεχτούν την πρόταση της κυβέρνησης να στείλει αξιωματικό και να κάνει ταχτική στρατολογία και δίνουν όπλα στους αντάρτες, όλους ΕΑΜίτες  που από 500 στις μέρες της κατοχής έγιναν τώρα καθώς λένε, 2.000. Και οι ασυναρτησίες πληρώνουνται ακριβά, όπως πληρώνουμε τώρα την ασυνάρτητη οργάνωση του ανταρτοπόλεμου στην Ελλάδα. Ρωτιέται κανείς γιατί δεν τους τα χτυπάει στα μούτρα Βασιλιάς και Κυβέρνηση, αφού μας έχουν καταντήσει στο τελευταίο σκαλί του εξευτελισμού»


Για τα Τάγματα Ασφαλείας όμως έχει άλλη άποψη, ότι: «δεν πρέπει να ξεχνούμε πως είναι πατριώται αξιωματικοί σ΄ αυτά (Διάμεσης, Δερτιλής)».

Για τη σφαγή του 5/42 και του Δημητρίου Ψαρρού γράφει: 

«Τον Ψαρρό τον έγδαραν για να μαρτυρήσει που έχει κρυμμένες τις λίρες.Τους ανθρώπους που έπιασαν μαζί του τους ξέκαμαν σιγά σιγά βιδώνοντάς τους βίδες στους κροτάφους. Διηγούνται και άλλα περιστατικά αυτού του περιβολιού των βασανιστηρίων: ρίξιμο ανθρώπων σε ξεροπήγαδα κι έπειτα ασβέστη και νερό. Αργοί ακρωτηριασμοί. Τη μια μέρα με διακοπές. Σταμάτημα ως την άλλη μέρα. Και συνέχεια με τον ίδιο ρυθμό, όσο να θάψουν τον μισοπεθαμένο, που ανασαίνει ακόμη. Σκηνές όπου οι άβγαλτοι υποχρεώνουνται να δώσουν κι αυτοί μια μαχαιριά στο νεκρό για να μοιραστούν την ευθύνη του αίματος. Ξεκοιλιάσματα και τύλιγμα των άντερων στα κεφάλια των θυμάτων… αυτά λένε οι μισοί που υπέγραψαν το «εθνικό συμβόλαιο» του κ. Παπανδρέου, εναντίον των άλλων μισών που υπέγραψαν επίσης το «εθνικό συμβόλαιο» του κ. Παπανδρέου. Οι μισοί, καθώς λένε οι άλλοι μισοί, τα έκαναν αυτά. Και μπροστά σε τούτη τη φρίκη που βεβαιώνουν πως είναι ολόγυμνη η αλήθεια, παζαρρεύουν, ραδιουργούν, λογαριάζουν θέσεις και υπουργεία. Και όλα μπερδεύουνται, και όλα θολώνουν και χάνουνται σ΄ ένα βραχνά. Στο μεταξύ τα μικρά παιδιά, οι έφηβοι στην Ελλάδα γυρίζουν τη νύχτα με τα πιστόλια και χτυπιουνται. Είμαι βουτηγμένος σήμερα, βιολογικά, ως τα ρουθούνια μέσα σ΄ αυτό το φονικό»



Για τον Εμμ. Τσουδερό:  «ξυπνώντας σήμερα το πρωί, ένα μότο για τον Τσουδερό: ΄διάλυε για να κυβερνάς΄. Το όπλο του είναι η αποσύνθεση. Κάθε του πράξη μυρίζει πτωμαϊνη» και αλλού: «βιολογικά μου κάνει την εντύπωση –ακριβώς- ενός υπέρογκου χαμωλέοντα με μαύρο καπέλο»

 Ο Παπανδρέου

Για τον Παπανδρέου 

Γράφει ότι στους δημοσιογραφικούς κύκλους τον Παπανδρέου τον αναφέρουν ως«straw-man» (αχυράνθρωπος). Επίσης ότι: «ο Παπανδρέου, φορώντας τις παρωπίδες του Καΐρου, δεν καταλαβαίνει τίποτε, ακούει ό,τι του πει ο Leeper, σα να ήταν η Αγία Γραφή, ρητορεύει και κάνει μαλαγανιές βλαχοδημάρχου». 

«Ρητορεύει σα μεθυσμένος» συνεχίζει να γράφει για τον Παπανδρέου «είναι φρίκη να σκέπτεται κανείς με πόση επιπολαιότητα κρίνουνται τα πιο σπουδαία εθνικά μας ζητήματα», «η ανικανότητα και η μυωπία των ανθρώπων που μας κυβερνούν έχει μια διαλυτική δύναμη που δεν θα το πίστευα πως είναι τόσο μεγάλη».
πηγή αποσπασμάτων

Ο Σεφέρης το  1951 τοποθετείται Σύμβουλος στην Πρεσβεία του Λονδίνου.Όπως καταμαρτυρά ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος (το μεταφέρουμε με δικά μας λόγια):

«Υπάρχει κάτι που δεν τιμά τον νομπελίστα ποιητή μας, Γιώργο Σεφέρη. Ο Σεφέρης, πριν από το 1955, διορίστηκε πρέσβης μας στην Αγγλία. Εκείνο τον καιρό είχε δημοσιεύσει μια ποιητική συλλογή, στην οποία είχε δώσει τον τίτλο,“Κύπρον ού μ’ εθέσπισεν” (σ.σ. «Στην Κύπρο που μου ορίστηκε να ανήκω») και είναι δανεισμένος από την αρχαία τραγωδία του Ευριπίδη, “Ελένη”. Η βασίλισσα της Αγγλίας, σε συνάντηση που είχε με τον Σεφέρη, με την ανάληψη των καθηκόντων του – όπου παρευρισκόταν και ο μεγάλος Άγγλος ποιητής Τόμας Έλιοτ – του εκμυστηρεύτηκε πως διαβάζει τα έργα του και της αρέσουν πολύ, αλλά την ενοχλεί ιδιαίτερα αυτός ο τίτλος. Σημειώστε πως η Κύπρος εκείνο τον καιρό βρισκόταν υπό αγγλική κυριαρχία. 

Η Ελισάβετ Β΄

Ο Σεφέρης, αντί να διαμαρτυρηθεί, έσπευσε αμέσως να αλλάξει τον τίτλο. Παρότι τα βιβλία του είχαν ήδη διανεμηθεί στα βιβλιοπωλεία, ζήτησε από τον εκδοτικό οίκο την άμεση απόσυρσή τους, όπερ και εγένετο. Κατόπιν σκίστηκαν τα πρώτα φύλλα των αντιτύπων και τυπώθηκε νέο εξώφυλλο με τίτλο, “Ημερολόγιο Καταστρώματος…”. Αυτή είναι μια πράξη αχαρακτήριστη και μη πατριωτική. Συνέβαλε βέβαια στη συνέχεια στο να τον υποστηρίξει με θέρμη η βασίλισσα στην υποψηφιότητά του για το Νόμπελ Λογοτεχνίας»
πηγή

Το 1957 γίνεται πρέσβης της Ελλάδος στην Αγγλία ενώ λίγο αργότερα αναγορεύεται σε επίτιμο διδάκτορα της Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Το 1962 εγκαταλείπει την Ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο και τίθεταιεις την διάθεσιν του Ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών. Το 1963  βραβεύεται με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας από τη Σουηδική Βασιλική Ακαδημία των Επιστημών. Το 1964 αναγορεύεται σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και τον Ιούνιο του 1965 επίτιμος διδάκτωρ του Πρίνστον. Η αδερφή του, Ιωάννα Σεφεριάδη, παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Τσάτσο  (πρόεδρος της Δημοκρατίας 1975 - 1980), ο οποίος το 1980 έλαβε το βραβείο Κουντενχόβε - Καλλέργη.

Ristorante Verona