Η Συμφωνία των Ποσοστών: Πώς Τσόρτσιλ και Στάλιν μοίρασαν τα Βαλκάνια

 

Πώς οι ηγέτες της Μεγάλης Βρετανίας και της Σοβιετικής Ένωσης συμφώνησαν για την επιρροή που θα ασκούσαν στα Βαλκάνια

Από το tovima.gr

Η9η Οκτωβρίου του 1944 είναι η ημέρα που ξεκινά η Τέταρτη Διάσκεψη της Μόσχας. Η διάσκεψη αυτή φέρει την κωδική ονομασία «Τολστόι» και συμμετείχαν οι ισχυροί σύμμαχοι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (Μεγάλη Βρετανία, ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση) καθώς και εκπρόσωποι της Πολωνίας.

Ήταν η δεύτερη φορά που ο βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ θα συναντούσε τον σοβιετικό ηγέτη Ιωσήφ Στάλιν στη Μόσχα. Η διάσκεψη διήρκεσε δέκα ημέρες και ανάμεσα στα συμφωνηθέντα ήταν και η μυστική «Συμφωνία των Ποσοστών». Η περίφημη δηλαδή συμφωνία με την οποία Στάλιν και Τσώρτσιλ μοίρασαν τα Βαλκάνια σε ζώνες επιρροής μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Μεγάλης Βρετανίας.

Η ύπαρξη της συμφωνίας αυτής έγινε γνωστή από τη βιογραφία του Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο οποίος μάλιστα είχε δημοσιοποιήσει και φωτογραφία που απεικόνιζε το κομμάτι χαρτιού πάνω στο οποίο σημειώθηκαν τα ποσοστά επιρροής των δύο μεγάλων δυνάμεων στις βαλκανικές χώρες . Το χαρτί αυτό ανήκει στα βρετανικά εθνικά αρχεία.  Όπως ίσως διακρίνει κανείς, η Ελλάδα αναγράφεται δεύτερη. Ποσοστό 90% κατέχει η Μεγάλη Βρετανία με την επιπλέον όμως σημείωση: «in accord with USA» (σε συμφωνία με τις ΗΠΑ).

«ΤΟ ΒΗΜΑ» της 11ης Απριλίου 1982 δημοσιεύει απόσπασμα του βιβλίου του βρετανού καθηγητή Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, Βίκτορ Ρόθγουελ,  με τίτλο «Βρετανία και Ψυχρός Πόλεμος, 1941-1947», που περιέχει επίσημα στοιχεία από τα αρχεία του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών.

Οι πρώτες συζητήσεις

Ο Ρόθγουελ αναφέρεται στην επιθυμία των συμμαχικών δυνάμεων να προχωρήσουν σε συμφωνία για τα μεταπολεμικά σύνορα της Ευρώπης πριν καν την ολοκλήρωση του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.

«Ο Στάλιν, σε μία συνάντησή του με τον Βρετανό υπουργό των Εξωτερικών Αν. Ήντεν στις 16 Δεκεμβρίου 1941, λίγο μετά την απώθηση των Γερμανών εισβολέων από τα πρόθυρα της Μόσχας, εξεδήλωνε την επιθυμία όχι μόνο για πολεμική συμμαχία, αλλά και για συμφωνία μεταπολεμικής σύμπραξης στην ανοικοδόμηση της Ευρώπης, που να συνοδεύεται και από μυστικό πρωτόκολλο για τα μεταπολεμικά της σύνορα.

»Ο Ήντεν, μάλιστα είχε τότε εκπλαγεί βρίσκοντας τον Στάλιν τόσο κατατοπισμένο, ώστε να μιλάει για θέματα όπως της Ρηνανίας ή του μέλλοντος των Δωδεκανήσων μόλις την επομένη της απώθησης των Γερμανών από τις πύλες τις Μόσχας».

Στις 27 Νοεμβρίου του 1943, γίνεται η Διάσκεψη της Τεχεράνης, με κωδική ονομασία την ελληνικής προέλευσης λέξη «ΕUREKA» (Εύρηκα). Αυτή ήταν η πρώτη φορά που οι τρεις ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης, των ΗΠΑ και της Μεγαλής Βρετανίας,  Ιωσήφ Στάλιν, Φρανκλίνος Ρούζβελτ και Ουίνστον Τσώρτσιλ βρίσκονταν την ίδια ώρα στο ίδιο σημείο. Στόχος της συνάντησης ο σχεδιασμός των επόμενων κινήσεων της κοινής τους δράσης.

Η Μόσχα και τα ποσοστά

«Το κυριότερο, ωστόσο, γεγονός στις βρετανοσοβιετικές σχέσεις – ανάμεσα στη Διάσκεψη της Τεχεράνης και της Γιάλτας – ήταν χωρίς αμφιβολία η επίσκεψη του Τσώρτσιλ στη Μόσχα το φθινόπωρο του 1944. Σ’ αυτήν έγινε λόγος για εκείνα τα περίφημα ‘ποσοστά επιρροής’.

»Το σημαντικό, αλλά και εκτρωματικό, επίτευγμα αυτής της επίσκεψης, όπως έχει γραφεί, ήταν η συναλλαγή των ποσοστών: 90% επιρροή στην Ελλάδα και το ίδιο ποσοστό υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης στη Ρουμανία, 75 – 25 υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης στη Βουλγαρία, και από 50% και για τους δύο στη Γιουγκοσλαβία και την Ουγγαρία – ποσοστό αρκετά περίεργο για την Ουγγαρία, που πρόδιδε την έλλειψη ενδιαφέροντος του Στάλιν γι’ αυτή τη χώρα, ίσως επειδή δεν ήταν χώρα Σλαβική αν και το ίδιο ίσχυε και για τη Ρουμανία».

«Το ατυχές γεγονός»

Νωρίτερα πάντως, τον Μάιο του 1944 , τον Τσόρτσιλ τον είχαν ζώσει τα φίδια, σε σχέση με τις ισορροπίες που διαμορφώνονταν στα Βαλκάνια.

«Ο Τσόρτσιλ ζητούσε επίμονα από τον υπουργό του επί των Εξωτερικών, Ήντεν να τον ενημερώνει για τις δραστηριότητες της Ρωσίας στην ‘Ιταλία, Γιουγκοσλαβία και Ελλάδα’. (…) Ο Ήντεν απάντησε πως θα ήταν δύσκολο να δημιουργηθεί ζήτημα, ώστε να διατυπωθούν παράπονα για τη συμπεριφορά των Σοβιετικών στα Βαλκάνια. (…) Ενώ στη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα, η Βρεταννία είχε προσφέρει στους Κομμουνιστές περισσότερη βοήθεια λόγω του ‘ατυχούς γεγονότος ότι φαίνονταν να είναι οι καλύτεροι αρχηγοί των ανταρτών’.

»Ο Τσώρτσιλ δεν είχε παρά να συμφωνήσει με τον υπουργό του επί των Εξωτερικών και να ηρεμήσει».

Το βορειοηπειρωτικό

Ο Βίκτορ Ρόθγουελ αναφέρεται και στο ζήτημα της Βόρειας Ηπείρου που είχε τεθεί νωρίτερα, προς τους Συμμάχους, από την Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία.

«Η ελληνική κυβέρνηση είχε θέσει το Βορειοηπειρωτικό – πράγμα που δημιουργούσε ιδιαίτερα προβλήματα. Πρώτα απ’ όλα η Αλβανία, αν και μικρή και πρωτόγονη, υπήρχε. Και η ενσωμάτωσή της σαν χωριστής μονάδας σε οποιαδήποτε Βαλκανική ομοσπονδία, κρινόταν επιθυμητή.

»Αλλά και οι Γιουγκοσλάβοι είχαν δηλώσει πως δε θα άφηναν ήσυχη την Αλβανία, αν έκαναν το ίδιο και οι Έλληνες. Θα ζητούσαν μέρος του βόρειου τμήματος της Αλβανίας, αν και οι Έλληνες έπαιρναν κάποιο κόμματι από το νότιό της».

Οι Βρετανοί όμως είχαν τις αντιρρήσεις τους.

«Το Νότιο τμήμα του Φόρεϊν Όφφις ήταν της γνώμης πως οι Έλληνες είχαν ισχυρούς εθνικούς και στρατηγικούς λόγους για τις αξιώσεις τους σε βάρος της Αλβανίας. Πολύ περισσότερο, που αυτές ενισχύονταν και από το ενδεχόμενο να παραιτούνταν απ’ όλες τις άλλες αξιώσεις τους, περιλαμβανομένης κι αυτής ακόμη για τα Δωδεκάνησα, όπου ‘η ακαταμάχητη ηθική αξίωσή της, ίσως χρειαζόταν να παραμεριστεί λόγω της ανάγκης να προσφερθεί στην Τουρκία κάποια ανταμοιβή για να μπει στον πόλεμο. Αλλά και σε καμία περίπτωση η Βρετανία δεν ήταν προετοιμασμένη να προσφέρει την Κύπρο στην Ελλάδα».

»(…) Τελικά τον Δεκέμβριο του 1942 ο Ήντεν προέβη σε δήλωση στη Βουλή, πως η Βρετανία ευνοούσε την αποκατάσταση της Αλβανικής ανεξαρτησίας, αποσαφηνίζοντας πως τα σύνορά της θα αποφασίζονταν στη διάσκεψη της ειρήνης».

Το μεγάλο παζάρι

Στα στοιχεία που προκύπτουν από τα αρχεία του Φόρειν Όφις, αναφέρθηκε και η συγγραφέας Ελίζαμπεθ Μπάφκερ, κείμενο της οποίας δημοσιεύθηκε στο «ΒΗΜΑ» της 10ης Οκτωβρίου 1976.

«Όταν τον Οκτώβριο του 1944, Τσώρτσιλ και Ήντεν έφθαναν στη Μόσχα, εξακολουθούσαν να έχουν αμυδρές ελπίδες για κάποια συνεννόηση με τον Στάλιν για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Αλλά την εποχή αυτή οι προελάσεις του Ερυθρού Στρατού είχαν δημιουργήσει μια κατάσταση, την οποία – από στρατιωτικής πλευράς- η Βρεταννία δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει με κανένα τρόπο.

»Εκτός από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, ο Ρώσοι βρίσκονταν ήδη στην Ανατολική Γιουγκοσλαβία και είχαν συνάψει μια συμφωνία με τον Τίτο στη Μόσχα (την οποία οι Βρετανοί δεν είχαν πληροφορηθεί παρά μόνο στις 10 Οκτωβρίου).

Άνδρες του Κόκκινου Στρατού στη Ρίγα της Λετονίας, Οκτώβριος 1944

»Πολεμούσαν επί πλέον στην Ανατολική Ουγγαρία και μια Ουγγρική αντιπροσωπεία θα υπόγραφε την ανακωχή στη Μόσχα. Στη Νότιο Ελλάδα, μια πολύ μικρή Βρετανική δύναμη προσπαθούσε να δημιουργήσει μια ασφαλή βάση για την κυβέρνηση Παπανδρέου»

Οι Σοβιετικοί πάντως είχαν καταστήσει σαφές ότι αυτό που τους ενδιέφερε κυρίως ήταν η Ρουμανία και η Βουλγαρία, ενώ όπως προαναφέρθηκε είχαν ήδη έρθει σε συμφωνία με τη Γιουγκοσλαβία.

Πάνω από το χαρτί με τα ποσοστά

«Ο Τσώρτσιλ προσπάθησε να αποκαταστήσει κάποια ισορροπία με κείνη τη μισή κόλλα που είχε αναγράψει τα ποσοστά ‘υπεροχής’ για τους Ρώσους και ‘τους άλλους’. Ο Στάλιν αφού έριξε μια ματιά, σημάδεψε (ετίκαρε) με μπλε μολύβι τη μισή κόλλα.

Όπως αφηγείται ο Τσώρτσιλ ρώτησε τον Στάλιν κατά πόσο θα κρινόταν κυνικό «αν φαινόταν πως ξοφλούσαμε με τέτοια θέματα τόσο μοιραία για εκατομμύρια ανθρώπων με ένα τόσο πρόχειρο τρόπο»».

Σύμφωνα με την αφήγηση του Τσόρτσιλ μάλιστα ο ίδιος πρότεινε στον Στάλιν να κάψουν το συγκεκριμένο χαρτί, με τον Στάλιν να του απαντά «Κρατήστε το».

Λίγες εβδομάδες αργότερα στην Ελλάδα θα έχουμε τα Δεκεμβριανά και έπειτα τον Ελληνικό Εμφύλιο που κράτησε την Ελλάδα διχασμένη για δεκαετίες.

πηγή

RV

ΟΥΤΕ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ 1945 ΟΥΤΕ ΥΠΗΡΞΕ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΝΙΚΗ

 

  Εβδομήντα οκτώ χρόνια από το λεγόμενο «τέλος» του Μεγάλου Πολέμου, όσοι έμειναν και όσοι γεννήθηκαν πιστοί, κάθε χρόνο τις ημέρες αυτές της αναγκαστικής «γιορτής» δηλώνουν με διάφορους τρόπους ότι δεν έχουμε λόγο να γιορτάζουμε και ότι ο Πόλεμος δεν τελείωσε. Πράγματι, το ότι δεν έχουμε λόγο να γιορτάζουμε αποδεικνύεται συνεχώς, αφού η μεταπολεμική εποχή δεν ήταν αυτή που επαγγέλλονταν οι «νικητές», δηλαδή εποχή ειρήνης, ελευθερίας, ευημερίας, δικαιοσύνης, αξιοκρατίας αλλά ακριβώς το αντίθετο. Εκατομμύρια άνθρωποι πλήρωσαν με τη ζωή τους, την ελευθερία τους, την αξιοπρέπειά τους τη δήθεν χαρμόσυνη νίκη. Και κάθε νέα γενιά γεννιόταν μέσα στο σκοτάδι και στο ψέμα. Τη δυστυχία εξαναγκαζόταν να τη βλέπει ως ευτυχία ή έστω ως μια ασύγκριτα καλύτερη κατάσταση από αυτή που θα εδημιουργείτο αν νικούσε ο Αδόλφος Χίτλερ.  Τα ψέματα όμως τελείωσαν. Η καταιγιστική κατάρρευση του κομμουνισμού και η παρακμή της Δύσης δεν άφηναν αμφιβολίες για το γεγονός ότι δεν υπήρχε λόγος να γιορτάζουμε την έκβαση του Μεγάλου Πολέμου. Οι μόνοι που έχουν λόγο πλέον να τη γιορτάζουν είναι αυτοί οι λίγοι που έκτοτε κυριάρχησαν, η διεθνής του χρήματος, και οι υπάνθρωποι που σε συνθήκες παρακμής και εκφυλισμού άνετα ζουν και βασιλεύουν. Και, δυστυχώς, δεν είναι λίγοι.

    Το ότι, όμως, ο Πόλεμος δεν τελείωσε εκείνο το ζοφερό για τη Δύση και τον Πολιτισμό βράδυ της 8ης Μαΐου του 1945 ακουγόταν μέχρι πολύ πρόσφατα ως υπερβολικό, ως σχήμα λόγου ή ως μάταιη ελπίδα ορισμένων. Κι όμως… Από τον Μάιο του 1945 η αντιναζιστική και κυρίως η αντιχιτλερική προπαγάνδα ήταν συνεχής και τόσο έντονη, που θα ταίριαζε μόνο σε καιρό πολέμου. Παιδεία, ΜΜΕ, «Τέχνη», όλοι οι θεσμοί του κράτους, ενίοτε και οι εκπρόσωποι θρησκειών αποδύθηκαν σε έναν αμείλικτο προπαγανδιστικό πόλεμο κατά του Αδόλφου Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλισμού που αποκάλυψε όχι μόνο το μίσος, τα συμπλέγματα και τον τρόμο τους, αλλά το ότι αυτό που θεωρούσαν επικίνδυνο και εχθρικό ΥΠΗΡΧΕ. Ο εχθρός τους ήταν ζωντανός. Αλλιώς, για ποιο λόγο αυτή η λυσσαλέα προσπάθεια; Αν κάτι μπορεί να αναβιώσει, δεν έχει πεθάνει. Όχι, ο πόλεμος δεν τελείωσε τότε. Δεν υπήρξε καμία αντιφασιστική νίκη, υπήρξε μια αντιφασιστική εποχή, αδύναμη αν και πολύ καταπιεστική, παραπαίουσα, μίζερη, άδικη, βρώμικη. 

Διαβάστε την συνέχεια στην πηγή

RV

H Προστασία της Ευρώπης

 

Eίναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι στην Γερμανία η ιστορική εξέταση έδειχνε πάντα έναν προσανατολισμό προς τη Δύση, ο οποίος αντιμετώπιζε την εξέλιξη της ιστορίας του ανατολικού χώρου της ευρωπαϊκής μας ηπείρου με ελάχιστη κατανόηση. Μόνο λίγοι είχαν την επίγνωση ότι η ύπαρξη των ευρωπαϊκών λαών και κρατών στην σημερινή τους μορφή κατέστη δυνατή λόγω της αντίστασης του Τεύτονα εναντίον των λαών της ανατολής, κατά συνέπεια, λόγω της προφύλαξης της Ευρώπης από σλαβικά-μογγολικά φύλα. Σήμερα βιώνουμε τη μεγαλύτερη κοσμοθεωρητική αναμέτρηση της παγκόσμιας ιστορίας. Οι πλουτοκρατίες και ο μπολσεβικισμός κινητοποίησαν τις ασιατικές ορδές εναντίον της νέας τάξης της Ευρώπης: Πάλι απαιτείται η προστασία της Ευρώπης από την Ανατολή.[…]

Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είναι πρώτιστα μια κοσμοθεωρητική αναμέτρηση· τα πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά μέτρα στην διάρκεια του δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια κάθε πλευράς να διαμορφώσει τον κόσμο σύμφωνα με το δικό της πνεύμα.  Η Ευρώπη και μαζί της ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται μπροστά στην εξής απόφαση: Κυριαρχία των ανώτερων φυλών ή κυριαρχία των κατώτερων που θα επιφέρει την καταπίεση και καταστροφή των πολυτιμότερων· τάξη ή αναρχία· πολιτιστική ανάπτυξη ή πολιτιστική καταστροφή.

Εκ της Ρωσίας ο πυρσός θα εξάπλωνε την πυρκαγιά σε όλες τις χώρες του πλανήτη. Το σύνθημα υπό το οποίο ο εβραϊκός μπολσεβικισμός θέλει να προκαλέσει την παγκόσμια επανάσταση για να εγείρει πάνω στα συντρίμμια τους την παγκόσμια κυριαρχία επί των λαών του κόσμου, είναι: Κυριαρχία μέσω της καταστροφής. Ο Εβραίος είναι λόγω της φυλετικής του σύνθεσης ένα αντικοινωνικό στοιχείο, μια εγκληματική φύση. Ο κομμουνισμός ως πολιτική οργάνωση της παγκόσμιας εγκληματικότητας είναι από το βάθος της υπανθρωπότητας του, ένας εχθρός κάθε σταθερής τάξης. Δεν γνωρίζει καμία πολιτιστική ανάπτυξη μόνο πολιτιστική καταστροφή. Μέσω αυτού έγινε το ευρύ και πλούσιο ρωσικό έδαφος, ένας χώρος φοβερής ένδειας και της σκληρότερης τρομοκρατίας.

  

απόσπασμα από την έρευνα των SS με τίτλο "Η προστασία της Ευρώπης"

RV

ΜΝΗΜΗ ΔΡΕΣΔΗΣ

Μέσ’ από τον Φλεγέθοντα!

μέσ’ από τον Φλεγέθοντα,

Γκέρχαρτ,

            άραγε βγήκες μέσ’ από τον Φλεγέθοντα;

    Γραμμένο από τον Έζρα Πάουντ, όταν ήταν φυλακισμένος σε ένα κλουβί στην Πίζα, για τον Γερμανό φίλο και συνεργάτη του, συνθέτη και πιανίστα, Gerhart Münch που έζησε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης, και του οποίου η τύχη αγνοείτο (τελικώς επέζησε), όταν ο Πάουντ έγραψε το ποίημα (το LXXV από τα Cantos) στο οποίο περιέχονται οι παραπάνω στίχοι.

    Θα μπορούσε να είναι γραμμένο για κάθε Γερμανό, Γερμανίδα, Γερμανόπουλο που ήταν στη Δρέσδη εκείνες τις φρικτές ημέρες του σφοδρού βομβαρδισμού της από τη συμμαχική αεροπορία. Για εκείνους που σαν από θαύμα διασώθηκαν και πρόβαλαν ζωντανοί μέσα από τους καπνούς και τις φλόγες, αλλά και για εκείνους που δεν ξαναφάνηκαν, που παρασύρθηκαν από το πύρινο ποτάμι του Άδη, αφήνοντας πίσω τους μόνο στάχτες. Τους έκαψαν και κατέστρεψαν την όμορφη πόλη τους επειδή ήταν Γερμανοί. Αυτό το ειδεχθές έγκλημα κατά αμάχων λόγω της εθνικής ταυτότητάς τους δεν αναγνωρίζεται ως τέτοιο, δεν μνημονεύεται. Οι νεκροί δεν τιμώνται. Στον απολίτιστο, βάρβαρο κόσμο που δημιουργήθηκε μετά το 1945 η αλήθεια δεν έχει θέση, παρά μόνο γελοία ψεύδη. Τα πραγματικά εγκλήματα αποσιωπώνται, και σχεδόν κανείς δεν θυμάται τους αληθινούς νεκρούς, τα αθώα θύματα. 

ΔΡΕΣΔΗ 13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1945

ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΤΙΜΗ

Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Βάλαμε την σημαία στο μπαλκόνι...

 

Του Παν. Μαρίνη

" --Βάλαμε την σημαία στο μπαλκόνι διά να τιμήσωμε τον Ελληνα στρατιώτη που επολέμησε με ψυχή, με ηρωϊσμό, με αυτοθυσία, που άφησε τα κοκκαλάκια του στην Πίνδο και στην Τρεμπεσίνα, Στο Ελ Αλαμέϊν, στο Τομπρούκ, στο Ρίμινι!

--Βεβαίως θλιβόμεθα που την ψυχή και τον ηρωϊσμό ΔΕΝ εσυνόδευε η επίγνωσις της καταστάσεως! Επίστευε ο Ελλην ότι επολεμούσε γιά την Πατρίδα ενώ επολεμούσε στο ΛΑΘΟΣ (σιωνιστικό) στρατόπεδο, τον λάθος εχθρό!

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΘΛΙΨΙΣ

--Ομως, ας αφήσωμε το παρελθόν! Μεγαλυτέρα είναι η θλίψις διά το σήμερα! Λέγουν ότι τους πολέμους κερδίζει η Ελληνική Ψυχή κι όχι η υλική υπεροπλία! Εχουν δίκιο! 

--Υποστηρίζομε ότι σήμερον ΔΕΝ υπάρχουν οι προϋποθέσεις διά να διεξαγάγη η Ελλάς έναν πόλεμον και μάλιστα έναν πόλεμον οιουδήποτε είδους, όπως π.χ. να αποκρούση τους Αλλογενείς εισβολείς εποίκους Μωαμεθανούς που έρχονται με την στολήν παραλλαγής του πρόσφυγα! ΔΕΝ βλέπει ο σημερινός Ελλην τον λόγον να πολεμήση δι' οιανδήποτε αξίαν! Διατί;; Διότι χάθηκε πλέον η Ελληνική Ψυχή !!

--Ελληνική Ψυχή σημαίνει ότι επάνω από το Εγώ μου, από την ιδικήν μου ύπαρξιν τοποθετώ την "Συλλογικήν Οντότητα Ελληνική Πατρίδα"! Αυτό που λέμε εν άλλαις λέξεσιν "πολεμώ υπέρ Βωμών και Εστιών"!

Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΒΩΜΩΝ

--Σήμερον όμως έχει κρημνισθή ο Βωμός της Συλλογικής Οντότητος Ελληνική Πατρίδα! Οι λέξεις: Πατρίδα, Ράτσα, Εθνος, Κράτος, σήμερον στα δημόσια σχολεία μας αλλά και στην προπαγάνδα των ΜΜΕ, όχι μόνον χλευάζονται και λοιδωρούνται αλλά θεωρούνται "εκφράσεις μίσους"! Το καλό και ωραίο διδάσκονται οι νέοι είναι να παραδοθής άνευ όρων σε όποιον βούλεται να σε κατακτήση, να σε εξανδραποδήση, να στρογγυλοκαθήση στην γη της Πατρίδος, στον Σομαλό, στον Νιγηριανό, στον Μωαμεθανό και στον Τούρκο ακόμη, γιατί όχι;; Εκνευρίζονται τα νέα παιδιά του σχολείου και σου απαντούν εξοργισμένα: «Ολοι οι άνθρωποι ίδιοι ήμαστε!» 

Αλλά και μέσα στο σπίτι, στην οικογένεια, δούλεψε το φαρμάκι του Μεταπολεμικού κόσμου και απουσιάζει και από εκεί ο νοητός (αλλά και πραγματικός) "Βωμός των Προγόνων"! Οι φωτογραφίες των προγόνων , τα κατορθώματά τους, από το Αριστείον Ανδρείας που έλαβον στον πόλεμον έως το προϊόν του μόχθου τους, την μικρή περιουσία που μας άφησαν! Απουσιάζει η υπόσχεσις και ο όρκος: «Άμμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρρονες»! 

Η ψυχή του στρατιώτου μάχεται γιά να μην πατήση ο εχθρός το έδαφος το Ιερόν της Πατρίδος, Ιερόν εξ ορισμού, καθώς λέγει ο Απολλώνιος Τυανεύς: Πατρίδα είναι εκεί όπου υπάρχουν οι θήκες ( = τάφοι) των Προγόνων. Οπως το λέγει ο εθνικός μας ποιητής, η Ελευθερία υπάρχει μόνον ως «Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα Ιερά»! Σήμερα όμως όλες αυτές οι ιδέες χλευάζονται και λιθοβολούνται ως παλαιομοδίτικος εθνικισμός! Εν πάση περιπτώσει, επισήμως η Ευρωπαϊκή Ένωσις θεωρεί τα σύνορα ρευστά και ανύπαρκτα και την φύλαξί τους απαράδεκτη!

Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΣΤΙΩΝ

--Σήμερον, ούτως ή άλλως, εκτός από τους "Βωμούς" απουσιάζει και η "Εστία", τουτέστιν, ο οικείος, ο προσφιλής, αυτός που σε περιμένει να γυρίσης νικητής και υπέρ του οποίου μάχεσαι κι έχεις την φωτογραφία του στο πορτοφόλι σου! Ασφαλώς, η ψυχή του στρατιώτου μάχεται επίσης διά να προστατεύση τους προσφιλείς του! Να μην λησμονούμε ένα θεμελιώδες ψυχολογικόν στοιχείον του άρρενος: ο πολεμιστής αγωνίζεται κατά κύριον λόγον διά το καλώς έχειν της κοπέλας που τον περιμένει να γυρίση! Τώρα, ΔΕΝ υπάρχει εξ ορισμού "κοπέλα που σε περιμένει"! Επομένως, εκλείπουν και οι λόγοι γιά να πολεμήσης!

ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ;;

--"Περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι να φθάσουν οι βάρβαροι!!" " 

RV

Δύο άρματα Panther το 1945… 4 μερόνυχτα κόντρα σε αριθμούς & λογική

Τον Ιανουάριο του 1945 οι σοβιετικές δυνάμεις είχαν διασπάσει το γερμανικό μέτωπο στην Πολωνία επί του ποταμού Βιστούλα. Οι γερμανικές στρατιές απωθήθηκαν μέχρι τον ποταμό Όντερ, δυτικά. Η Γερμανική 2η Στρατιά, αντίθετα, υποχώρησε προς Βορρά και κατέλαβε αμυντικές θέσεις στην Πομερανία και τη Δυτική Πρωσία, στις ακτές της Βαλτικής.

ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ Δ. ΚΑΡΥΚΑ

Η πόλη του Ντάντσιχ ήταν η αφορμή για το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1939. To 1945 όμως η κατάσταση έμελλε να αντιστραφεί. Η 2η Στρατιά ανέλαβε την άμυνα των βαλτικών ακτών από τις εκβολές του ποταμού Βιστούλα, ανατολικά, μέχρι το Γκοτενχάφεν (σημερινή Γδύνια), δυτικά, ενταγμένη στην Ομάδα Στρατιών (ΟΣ) του Βιστούλα. Οι ισχυρότερες μεραρχίες της 2ης Στρατιάς ήταν η 4η και η 7η Μεραρχία Πάντσερ (ΜΠα). Σταδιακά, εντός του Φεβρουαρίου, οι σοβιετικές δυνάμεις απέκοψαν εντελώς τη 2η Στρατιά από τις λοιπές γερμανικές δυνάμεις και άρχισαν να την πιέζουν στο δυτικό της πλευρό.

Άμυνα…

Από τα τέλη Φεβρουαρίου μέχρι τις πρώτες ημέρες του Μαρτίου το μέτωπο της 2ης Στρατιάς είχε περιοριστεί στα 70 χλμ. Αποτέλεσμα αυτού ήταν κάθε σοβιετική στρατιά να επιχειρεί επί μετώπου επίθεσης εύρους 15 χλμ. Στόχος των Σοβιετικών ήταν να περιορίσουν σιγά-σιγά τους Γερμανούς στο Γκοτενχάφεν και το Ντάντσιχ πιέζοντας συνεχώς από τα δυτικά – νοτιοδυτικά.

Ο στρατάρχης Ροκοσόφσκι αποφάσισε να καταλάβει το μικρό λιμάνι το Τσόποτ, μεταξύ Ντάντσιχ και Γκοτενχάφεν, με σκοπό να διασπάσει τον γερμανικό θύλακα ώστε να τον εξουδετερώσει ευκολότερα Στις 13 Μαρτίου οι Σοβιετικοί άρχισαν να βομβαρδίζουν το Τσοπότ (σημερινό Σόποτ της Πολωνίας) με προφανή στόχο να κόψουν στη μέση τον θύλακα που είχε απομείνει υπό τον έλεγχο της γερμανικής 2ης Στρατιάς. Παράλληλα οι Σοβιετικοί άρχισαν να ασκούν πίεση δυτικά του Ντάντσιχ.

Τμήματα της 4ης ΜΠα εκτέλεσαν άμεση αντεπίθεση. Ωστόσο η 4η ΜΠα αποτελούσε πλέον σκιά του παλαιού εαυτού της. Μετά την αντεπίθεση είχε απομείνει με μόλις τέσσερα ικανά προς μάχη άρματα Panther και ένα πυροβόλο εφόδου. Υπ’ αυτές τις συνθήκες νέα σοβιετική επίθεση επέτυχε. Νέα γερμανική αντεπίθεση είχε ως αποτέλεσμα την μερική ανακατάληψη των χαμένων θέσεων. Η πλέον επικίνδυνη σοβιετική διείσδυση όμως ήταν αυτή προς το Τσοπότ. Έτσι η 4η ΜΠα διατάχθηκε να ενισχύσει τα ημί – διαλυμένα εκεί γερμανικά τμήματα που προσπαθούσαν να κρατήσουν, κυριολεκτικά με τα δόντια, τις θέσεις τους.

Δύο μοναχικά άρματα Panther

«Αργά το απόγευμα (της 13ης Μαρτίου) ο υπολοχαγός Γκέρλαχ έφτασε στις θέσεις της 389ης Μεραρχίας Πεζικού (ΜΠ) με δύο άρματα Panther. Τα δύο άρματα διατάχθηκαν να υποστηρίξουν νυκτερινή επίθεση ενός τάγματος πεζικού. Στις 20.00 οι τυφεκιοφόροι της 389ης ΜΠ ξεκίνησαν.

“Ήταν ήδη σκοτάδι. Οι επιτιθέμενοι προχώρησαν παρά τα ισχυρά εχθρικά πυρά. Μπορούσαμε να ακούσουμε καθαρά τον ήχο πυροβόλων αρμάτων να βάλλουν. Στο μεταξύ καταλάβαμε πως τουλάχιστον 24 εχθρικά άρματα, εκ των οποίων οκτώ βαριά Josef Stalin, ήταν απέναντί μας στο Νέου Βελτ (δυτικά του Τσόποτ).

“Και απέναντι στην υπεροχή του εχθρού εμείς είχαμε μόνο δύο Panther. Όταν οι τυφεκιοφόροι της 389ης ΜΠ έφτασαν στο χωριό κατέστρεψαν ένα εχθρικό άρμα και ένα αντιαρματικό πυροβόλο με Panzerfaust, αλλά δέχτηκαν σφοδρά πυρά και υποχώρησαν. Εκεί την στιγμή το Panther του υπολοχαγού Γκέρλαχ ακινητοποιήθηκε. Ο Γκέρλαχ όμως μαζί με τον ασυρματιστή του, λοχία Κούπφερ, επιβιβάστηκε στο τελευταίο Panther.

“Το πλήρωμα αποτελείτο από τον λοχία πυροβολητή Λανγκ, τον υποδεκανέα γεμιστή Χάινριχ και τον υποδεκανέα οδηγό Μπάουερ. Το μοναδικό Panther κινήθηκε προς τον σιδηροδρομικό σταθμό του χωριού με τον κινητήρα σε χαμηλές στροφές ώστε ο παραγόμενος θόρυβος να είναι όσο το δυνατό μικρότερος.

“Ως βετεράνος των πάντσερ, ο Γκέρλαχ, ήξερε καλά πως μόνο ο αιφνιδιασμός θα του έδινε ελπίδες επικράτησης σε μια τόσο άνιση μάχη. To χιόνι που έπεφτε κάλυπτε το άρμα. Ένα σιδηροδρομικό βαγόνι το κάλυπτε επίσης από την εχθρική παρατήρηση μέσα στο λυκόφως…

“Κάποια στιγμή οι Σοβιετικοί άκουσαν τον ήχο του κινητήρα και άρχισαν να βάλλουν στα τυφλά. Ο πυροβολητής Λανγκ άνοιξε πυρ προς τη λάμψη των εχθρικών πυροβόλων και έπληξε ένα εχθρικό πυροβόλο εφόδου το οποίο τυλίχθηκε στις φλόγες. Στο φως της φωτιάς εντοπίστηκαν άλλα τρία σοβιετικά άρματα», αναφέρει Γερμανός στρατιώτης στο ημερολόγιό του.

Η άνιση μάχη του μοναχικού Panther και του τάγματος πεζικού συνεχίστηκε και στις 16 Μαρτίου όταν αφίχθη ένα δεύτερο άρμα με αρχηγό πληρώματος τον λοχία Παλμ, γνωστό ως «καταστροφέα αρμάτων». Το άρμα του Παλμ κατέστρεψε δύο σοβιετικά άρματα, ένα εκ των οποίων Josef Stalin και έθεσε εκτός μάχης άλλο ένα άρμα του αυτού τύπου. Επίσης κατέστρεψε και αριθμό σοβιετικών αντιαρματικών πυροβόλων.

Η ημέρα και η επόμενη νύκτα πέρασαν σχετικά ήρεμα με τους Σοβιετικούς να μην τολμούν να κινηθούν. Την αυγή της 17ης Μαρτίου επιχείρησαν επίθεση βορειότερα του χωριού. Τα δύο Panther κινήθηκαν εκεί και κατάφεραν να αποκρούσουν την επίθεση καταστρέφοντας έναν σοβιετικό λόχο πεζικού, πέντε Josef Stalin, ένα ακόμα βαρύ σοβιετικό άρμα, τρία πυροβόλα εφόδου και ένα αντιαρματικό πυροβόλο.

Την επομένη, 18η Μαρτίου, ο Γκέρλαχ εξακολουθούσε να διατηρεί τη θέση του καταστρέφοντας ένα ακόμα Stalin, τρία ακόμα σοβιετικά άρματα, δύο πυροβόλα εφόδου και δύο αντιαρματικά πυροβόλα. Ύστερα από μερόνυχτα μάχης και αγρύπνιας, όταν ο Γκέρλαχ κλήθηκε να δώσει αναφορά, μόλις κάθισε κοιμήθηκε αμέσως ακουμπισμένος σε ένα τραπέζι! Είχε καταφέρει όμως έναν άθλο.

πηγή

RV

ΜΝΗΜΗ ΔΡΕΣΔΗΣ

Μέσ’ από τον Φλεγέθοντα!

μέσ’ από τον Φλεγέθοντα,

Γκέρχαρτ,

            άραγε βγήκες μέσ’ από τον Φλεγέθοντα;

    Γραμμένο από τον Έζρα Πάουντ, όταν ήταν φυλακισμένος σε ένα κλουβί στην Πίζα, για τον Γερμανό φίλο και συνεργάτη του, συνθέτη και πιανίστα, Gerhart Münch που έζησε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης, και του οποίου η τύχη αγνοείτο (τελικώς επέζησε), όταν ο Πάουντ έγραψε το ποίημα (το LXXV από τα Cantos) στο οποίο περιέχονται οι παραπάνω στίχοι.

Συνέχεια εδώ

RV

8 ΜΑΪΟΥ

 

Αν εξαλειφθεί ο Άριος, ένα βαθύ σκοτάδι θα απλωθεί στη γη -ίσως μετά από μερικούς αιώνες-, ο πολιτισμός θα χαθεί και ο κόσμος θα ερημωθεί.

Αδόλφος Χίτλερ, Mein Kampf

Η 8η Μαΐου δεν μπορεί να είναι ημέρα γιορτής για τους εχέφρονες και πολιτισμένους Ευρωπαίους,  παρά μόνο θλίψης, μνήμης, απόδοσης τιμής σε εκείνους που αγωνίστηκαν για την Ευρώπη και τον Πολιτισμό, και δέσμευσης.

Συνέχεια εδώ

RV

ΑΝ ΜΟΝΟ...

 

ΑΝ η Ελλάδα είχε συνταχθεί με τον Άξονα, θα είχε συμμετάσχει στη μεγάλη Σταυροφορία κατά του μπολσεβικισμού, στη μεγάλη Μάχη για την Ευρώπη και τον Δυτικό Πολιτισμό. Παρά την ήττα, το κράτος μας θα ήταν αξιοσέβαστο, ακόμη μέχρι και σήμερα, ίσως κυρίως σήμερα. Και αυτό γιατί όλοι θα αναγνώριζαν την αξία, τη ζωτικότητα, τη δύναμη, την αποφασιστικότητα, τις φιλοδοξίες ενός μικρού κράτους με μεγάλο παρελθόν, γιατί η μικρή σε μέγεθος Ελλάδα θα είχε προσπαθήσει να αλλάξει τον κόσμο.  Θα μας υπολόγιζαν ακόμη και σήμερα, θα μας είχαν ικανούς για μεγάλους και παράτολμους αγώνες, θα έβλεπαν σε εμάς τους συνεχιστές των αρχαίων Ελλήνων και δεν θα απορούσαν τι σχέση έχουμε με εκείνους. Και θα μας φοβούνταν, δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν τις αντιδράσεις μας. 

Συνέχεια εδώ

RV

6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ: ΔΙΠΛΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

 

    Η 6^η Φεβρουαρίου είναι μια διπλή επέτειος: αυτή της μεγαλειώδους αντισημιτικής συγκέντρωσης – απόπειρας πραξικοπήματος Γάλλων εθνικιστών και πατριωτών στο Παρίσι, της 6^ης.2.1934, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία  22 ανθρώπων, μεταξύ αυτών και του ελληνικής καταγωγής εθνικιστή Cambo Costa, και τον τραυματισμό περισσοτέρων από χίλιους. Είναι, επίσης, η επέτειος της δολοφονίας του μεγάλου Γάλλου Εθνικοσοσιαλιστή λογοτέχνη και δημοσιογράφου Ρομπέρ Μπραζιγιάκ. Είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται για σύμπτωση. Η ημερομηνία που η Γαλλική Δημοκρατία της εποχής της Κάθαρσης επέλεξε για να οδηγήσει τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ στο εκτελεστικό απόσπασμα στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι δεν ήταν τυχαία, αλλά αποτελούσε ένα μήνυμα εκδικητικότητας, μια απόδειξη ότι οι εχθροί μας δεν ξεχνούν. Έντεκα χρόνια μετά την άνανδρη δολοφονία 22 πατριωτών, έλαβε χώρα η ακόμη πιο άνανδρη δολοφονία ενός μεγάλου λογοτέχνη, τον οποίον η εμπειρία της 6^ης Φεβρουαρίου 1934 αφύπνισε γρήγορα και τον οδήγησε στον Εθνικοσοσιαλισμό, κάτι που προκύπτει από τα γραπτά του, ιδίως τα πολιτικά του άρθρα.

    Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο για τις ιδέες του, τις οποίες εξέφραζε μέσα από τα άρθρα του: για τον αντισημιτισμό του, την επίκριση για την εμπλοκή της Γαλλίας σε πόλεμο με τη Γερμανία (παρ’ όλα αυτά ό ίδιος επιστρατεύθηκε το 1940, και μάλιστα συνελήφθη από τους Γερμανούς και κρατήθηκε αιχμάλωτος από τον Ιούνιο του 1940 ως το τέλος Μαρτίου του 1941), για την πίεση να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι της εμπλοκής αυτής, για την υποστήριξή του στο καθεστώς Βισύ, αλλά και γιατί όλα αυτά τα εξέφρασε με μια χαρισματική πένα. Το ταλέντο του ήταν επίσης το «έγκλημά» του. Πρέπει, ακόμη, να σημειωθεί ότι οι εβραϊκοί κύκλοι τον παρακολουθούσαν στενά από πριν ακόμη από τον πόλεμο.

    Στις 19 Ιανουαρίου 1945, στη δίκη του η οποία ήταν μία παρωδία, επέδειξε πίστη και περηφάνια. Δεν εξεδήλωσε κάποια μετάνοια, το αντίθετο, υποστήριξε τον εαυτό του, τις ιδέες του και τις επιλογές του. Όταν άκουσε τη θανατική ποινή, είπε «Τιμή μου»! Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, την επόμενη ημέρα το Υπουργείο Εξωτερικών του Ράιχ έδωσε μέσω του εκπροσώπου του Dr Schmidt συνέντευξη Τύπου, στην οποία ανακοίνωσε την καταδίκη του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και δήλωσε ότι οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν ενώπιον των γερμανικών δικαστηρίων για εγκλήματα κατά της δύναμης κατοχής και για παράβαση των νόμων που ίσχυαν στη Γαλλία, κάτι που δυστυχώς λόγω της εξέλιξης του πολέμου δεν συνέβη (εφημερίδα France-Soir της 21ης Ιανουαρίου 1945).

Περισσότερα εδώ

RV

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β΄ ΚΑΙ 4η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

«.... Ο κόσμος κυβερνάται από πολύ διαφορετικά πρόσωπα από εκείνα που φαντάζονται αυτοί που δεν βρίσκονται πίσω από τη σκηνή».

Βενιαμίν Ντισραέλι

Γεώργιος Β΄ 

Επικεφαλής του ελληνικού κράτους, ανώτατος πολιτειακός άρχων και δημιουργός της 4ης Αυγούστου ο Γεώργιος Β΄ παραμένει ένα πρόσωπο σκοτεινό για το οποίο ελάχιστα έχουν γραφτεί. Bασιλιάς στην Ελλάδα, κατά τα κρίσιμα έτη του Β΄ Ππ, περιέργως σχεδόν κανείς δεν αναφέρεται σε αυτόν. Η μία οδός επί της οποίας βρίσκεται το προεδρικό μέγαρο και το μέγαρο Μαξίμου φέρει το όνομά του: Οδός Γεωργίου Β΄.

Ποιος ήταν ο Γεώργιος Β΄ 

Ο Γεώργιος Β΄, γιος του Κων/νου Α΄ και της πριγκίπισσας Σοφίας, γεννήθηκε στην Αθήνα, στη βασιλική έπαυλη Τατοΐου το 1890. Ανήλθε στον ελληνικό θρόνο το 1922 μετά τη μικρασιατική καταστροφή και παραιτήθηκε μόλις έναν χρόνο μετά, ύστερα από αποτυχημένο φιλοβασιλικό πραξικόπημα. Δυστυχώς για την πατρίδα μας, ο άνθρωπος αυτός δεν ένιωθε καμία σύνδεση με την Ελλάδα και τους Έλληνες. Μάλιστα, δεν δίσταζε να δηλώνει την αντιπάθεια και περιφρόνησή του με κάθε ευκαιρία: «Αυτοί οι Έλληνες» έγραφε, διαχωρίζοντας τον εαυτό του από αυτούς, τους οποίους χαρακτήριζε «φριχτούς Βαλκάνιους». Στα 31 του χρόνια παντρεύτηκε την δεύτερη εξαδέλφη του, πριγκίπισσα Ελισάβετ της Ρουμανίας. Έφυγε από την Ελλάδα το 1923 και μετακόμισε στο Βουκουρέστι. Ο γάμος του όμως δεν κράτησε πολύ. Χώρισε σχεδόν αμέσως, έφυγε και από «αυτούς τους φριχτούς Βαλκάνιους» και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αγγλία κάτω από την προστασία του εκεί Βασιλιά Γεωργίου Ε΄. 

    Ο Γεώργιος Β΄ δεν φημιζόταν για την ευστροφία του. Όλοι συμφωνούσαν σε αυτό. Για τον Γ. Α. Βλάχο της "Καθημερινής", που τον υποστήριξε σθεναρά, ήταν «εστεμμένος φελλός», για τον Ναπολέοντα Ζέρβα «ηλίθιος Γλιξβούργος», και για τον πρόεδρο των ΗΠΑ Φραγκλίνο Ρούζβελτ «απλά κουφιοκέφαλος». Ο ίδιος ο Τσώρτσιλ, που έκανε τα αδύνατα δυνατά για να τον επαναφέρει στον ελληνικό θρόνο μετά τη λήξη του Β΄ Ππ, έτρεχε έντρομος να αποφύγει κάθε συνάντηση μαζί του, δηλώνοντας στον πρέσβη της Μεγάλης Βρετανίας στην Ελλάδα, ότι «θα ήταν προτιμότερο να ήταν μουγγός». 

Ο «απλά κουφιοκέφαλος» κατά Ρούζβελτ

Μπορεί να μην διακρινόταν για την οξύνοιά του, όμως παρέμενε ένα χαρτί στα χέρια της αγγλικής πολιτικής. Ήταν εξαρτημένος από τους Βρετανούς, αφού αφενός τελούσε υπό την προστασία τους αφετέρου αν ήθελε να επιστρέψει στον θρόνο μόνον αυτοί θα μπορούσαν να τον επαναφέρουν στην Ελλάδα. Με λίγα λόγια ήταν ένας εξόριστος μονάρχης, εξαρτημένος από τους προστάτες του, χαμηλής ευφυίας που δεν αγαπούσε τις υπηκόους του.

Θα μπορούσε να μην είχε διαδραματίσει κανέναν ρόλο και να παραμείνει στην αγαπημένη του Αγγλία μέχρι το τέλος του. Όμως η περίοδος του μεσοπολέμου και τα γεγονότα οδήγησαν τον Γεώργιο Β΄ ξανά στον ελληνικό θρόνο και την Ελλάδα στην δικτατορία της 4ης Αυγούστου.

Από τις αρχές της δεκαετίας του '30, η άνοδος του Εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία κινητοποίησε τη γνωστή διεθνή κλίκα, η οποία, φοβούμενη ότι ο Χίτλερ θα πάρει την εξουσία, έσπευσε να προλάβει ενδεχόμενη προσχώρηση κρατών/κυβερνήσεων προς το γερμανικό στρατόπεδο. Κράτη και κυβερνήσεις έπρεπε με κάθε τρόπο να παραμείνουν υπό τον έλεγχό τους. 

 

Ο Εθνικοσοσιαλισμός κέρδιζε συνεχώς οπαδούς και φίλους και όχι μόνον στη Γερμανία. Επιπλέον, είχε κατορθώσει να πετύχει στην οικονομία, παρ' όλο τον πόλεμο, και ο Χίτλερ έκανε πράξη αυτά που διακήρυττε χωρίς συμβιβασμούς. Η αντίδραση της διεθνούς κλίκας δεν άργησε να έρθει. Μια σειρά από πραξικοπήματα έλαβαν χώρα στην Ευρώπη όπου και εγκαθιδρύθηκαν προσωρινές δικτατορίες (Ρουμανία, Αυστρία, Γιουγκοσλαβία, κ.ά.) με σκοπό να σταματήσει την επέκταση και την αύξηση της επιρροής της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Αυτή τη μοίρα είχε και η Ελλάδα, η οποία τελούσε, ήδη, υπό τον έλεγχο της Αγγλίας. Η Αγγλία επέλεξε με σχολαστικότητα και προσοχή τα πρόσωπα που θα τοποθετούσε στην Ελλάδα. 

Τα πρόσωπα που επιλέγονται για πολιτικούς ρόλους πρέπει να πληρούν διάφορα κριτήρια, ανάλογα με την εποχή και τα έθνη, αλλά το πρώτο και σπουδαιότερο κριτήριο είναι πάντα το  πόσο πιστά και πόσο ελεγχόμενα είναι. Η πίστη για να αξιολογηθεί θέλει χρόνο. Αυτός είναι ο λόγος που επιλέγονται παλαιοί γνώριμοι οι οποίοι έχουν αξιολογηθεί και δοκιμασθεί. Τον δε έλεγχό τους αναλαμβάνουν οι μυστικές υπηρεσίες. Αυτές φτιάχνουν ένα προφίλ και στη συνέχεια εντοπίζουν αδυναμίες και τρόπους χειρισμού. Τοποθετούν, δε, δίπλα τους άλλους πράκτορες για τον απόλυτο έλεγχό τους. Με αυτά τα πράγματα δεν παίζουν και είναι πολύ σχολαστικοί. Με λίγα λόγια δεν αφήνουν τα πράγματα στην τύχη. Τα στελέχη των μυστικών αυτών υπηρεσιών επιλέγονται προσεκτικά και προετοιμάζονται συστηματικά σε κάθε τι που ο ρόλος τους απαιτεί. Πολλές φορές χρησιμοποιούνται πόρνες και άλλα τρίτα πρόσωπα που επιλέγονται πάντα ανάλογα με την περίπτωση. 

Οι πράκτορες

Στα τέλη του 1932 σε μια άγρια σκήτη στην απόκρημνη πλαγιά του ΑΘΩΝΟΣ, σκαρφάλωσε με ευκινησία αγριοκάτσικου ένας oρθόδοξος ασκητής. Ποιος ήταν αυτός; Ο oρθόδοξος ασκητής ήταν γιος του λόρδου Μπάλφουρ, από τα μεγαλύτερα ονόματα του ΣΙΤΥ του Λονδίνου. 

 Ντέιβιντ Μπάλφουρ 

Ο λόρδος Ντέιβιντ Μπάλφουρ γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1903 και καταγόταν από μια οικογένεια που προσέφερε πρωθυπουργούς, υπουργούς, ναυάρχους και στρατηγούς στη Βρετανία.  Είναι ένας άνθρωπος με σπουδές στα πανεπιστήμια της Πράγας, του Σάλτσμπουργκ, της Ρώμης και αργότερα των Αθηνών. Γνωρίζει εκτός από τη μητρική του γλώσσα τα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, ρωσικά, πολωνικά και ελληνικά και αργότερα θα μάθει και τουρκικά.

Πληροί όλα τα κριτήρια της Ιντέλλιτζενς Σέρβις. Η αποστολή που του δίνεται απαιτεί κοπιώδη προετοιμασία και απόλυτη αφοσίωση. Πριν ακόμη φθάσει στον Άγιον όρος θα γίνει ρωμαιοκαθολικός μοναχός και θα ενταχθεί στο τάγμα των Βενεδικτίνων. Υπηρέτησε για λίγο στη Μονή του Τάγματος στο Chevetogne του Βελγίου. Πρόκειται για μοναστήρι με ξεχωριστή δράση καθώς όλοι οι μοναχοί εξειδικεύονται στην Ορθόδοξη Θεολογία και Δογματική. Μάλιστα προσπαθούν να βοηθήσουν την προσέγγιση των δύο Εκκλησιών...  

Το έργο του Μοναστηριού και του ηγουμένου της Lambert Beauouin καταστρέφεται με απόφαση του Βατικανού όταν τρεις μοναχοί, ο Μπάλφουρ, ο Εβραίος Lev Gillet και ο Alexis van der Mensbrugghe, εγκαταλείπουν τον Ρωμαιοκαθολικισμό για χάρη της Ορθοδοξίας... 

Ο Μπάλφουρ πήρε το ορθόδοξο σχήμα με τη βοήθεια Ρώσων κληρικών της διασποράς και ονομάζεται Δημήτριος.

Εμφανίζεται στο Άγιον Όρος και εγκαθίσταται αρχικά στο λεγόμενο Ρωσικό Μοναστήρι, (Ακόμη σήμερα σχετίζεται με μυστικές υπηρεσίες της Μόσχας). Εκεί συνεργάζεται με τον μετέπειτα Άγιο Σιλουανό και τον Λευκορώσο πρίγκιπα πατέρα Σωφρόνιο, έναν διακεκριμένο και μορφωμένο μοναχό ο οποίος αργότερα θα ιδρύσει το Μοναστήρι του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Εσσεξ της Βρετανίας. H αλληλογραφία που ανέπτυξε ο Μπάλφουρ με τον πατέρα Σωφρόνιο μπήκε πολλές φορές στο μικροσκόπιο,(ο Σωφρόνιος είχε σχέσεις με τις μυστικές υπηρεσίες).

Εν πάση περιπτώσει ο λόρδος Μπάλφουρ έγινε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα πασίγνωστος ως «Πατήρ Δημήτριος», συμπαθής για την ευγένεια και την πολυμάθειά του, και κανείς δε γνώριζε την ένδοξη καταγωγή του. Σε λιγότερο από έξι μήνες πέτυχε να τοποθετηθεί ως εφημέριος στο μικρό εκκλησάκι του νοσοκομείου «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ».  

Εδώ έρχεται και ο ρόλος της ελληνικής εκκλησίας. Διότι η τοποθέτηση ενός αγνώστου μοναχού και μάλιστα Βρετανού που χρίστηκε ορθόδοξος από κάποιους Ρώσους ως εφημέριου στο συγκεκριμένο ναό στο κέντρο της πρωτεύουσας μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι με ότι σημαίνει αυτό για την εκκλησία και τον ρόλο της όπως θα δούμε και παρακάτω. 

Ο «Πατήρ Δημήτριος» εμφανίζεται στην Αθήνα ως εφημέριος του Ναού του «Ευαγγελισμού». Διαθέτει σχέσεις με την αδελφότητα θεολόγων «H Ζωή» και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο (Φιλιππίδη) ο οποίος τον τοποθετεί και στον Ναό των Ανακτόρων...

Οι σχέσεις του με τον βασιλέα Γεώργιο B´, τον διάδοχό του Παύλο και με την τότε πριγκίπισσα Φρειδερίκη ήταν πολύ στενές. Ο Μπάλφουρ βρίσκονταν συνεχώς στο Παλάτι. Διόλου τυχαία. Ήταν ο επικεφαλής της  Ιντέλλιτζενς Σέρβις στην Ελλάδα. 

Όπως είπαμε τίποτα δεν αφήνουν στην τύχη οι μυστικές υπηρεσίες. Έτσι και στην περίπτωση του Γεωργίου Β΄ φρόντισαν πριν τον φέρουν στην Ελλάδα να τον ελέγχουν απόλυτα. Για να το πετύχουν αυτό επιστράτευσαν ένα άλλο σκοτεινό πρόσωπο σχεδόν άγνωστο στο ελληνικό κοινό που θα διαδραμάτιζε όμως πρωταγωνιστικό ρόλο. 

Η ερωμένη του Βασιλιά  

Κόρη Εβραίου δικηγόρου του Λονδίνου με διασυνδέσεις με τον θρόνο, η Joyce Wallach παντρεύτηκε το 1924 τον τότε υπολοχαγό John ( Jack )  Brittain-Jones. 

J. Brittain Jones και Joyce Wallach

Το ζεύγος μετά τον γάμο εγκαταστάθηκε στις Ινδίες όπου μετατέθηκε ο νεαρός αξιωματικός. Ο  σύζυγος υπηρετεί ως  υπασπιστής παρά τω Αντιβασιλεί δηλαδή τότε τον Viceroy  Λόρδο Willingdon (1931 – 1936). 

Ο Λόρδος Willingdon κάλεσε τον έκπτωτο Βασιλιά Γεώργιο Β΄ σε ταξίδι αναψυχής εξόδοις της βρετανικής αυλής. Θα συμμετείχε σε πολλές κοσμικές εκδηλώσεις και σε κυνήγι τίγρεων. Αυτό το ταξίδι πραγματοποιήθηκε τέλος 1934 αρχές 1935 και εκεί στις εξωτικές Ινδίες ο έκπτωτος βασιλιάς γνώρισε τον έρωτα της ζωής του. Τη σύζυγο του αξιωματικού Τζακ Μπρίτεν Τζόουνς, Joyce Wallach κατά κόσμο κυρία Joyce Brittain-Jones.

Τζόις Μπρίτεν Τζόουνς

Πρόκειται για  μία εξ αρχής στοχευμένη κίνηση; Προέκυψε τυχαία; Ένα είναι βέβαιο: οι μυστικές υπηρεσίες έθεσαν υπό τις διαταγές τους την κυρία Joyce Brittain-Jones. Η απαίτηση της βρετανικής πλευράς για όσο δυνατόν καλύτερο έλεγχο του έκπτωτου μονάρχη πριν την επιστροφή του στην Ελλάδα είναι επιτακτική.  

Στα μέσα του 1935 ο Γεώργιος επιστρέφει στο αγαπημένο του Λονδίνο, όπου τον ακολουθεί η νέα ερωμένη του με την κόρη της. Η σημασία της σχέσης αυτής για την Αγγλία φαίνεται και από το ενδιαφέρον και τη σπουδή που έδειξε η αγγλική κυβέρνηση. Ο λοχαγός Τζακ Μπρίτεν Τζόουνς υποχρεώθηκε να συναινέσει σε διαζύγιο, που εξεδόθη σχεδόν αμέσως, και μάλιστα με δική του υπαιτιότητα! Έναντι αυτής της παραχώρησης προήχθη σε ταγματάρχη τον επόμενο χρόνο (Απρίλιος 1936) και επέστρεψε στα πάτρια εδάφη.

Η περίοδος αναμονής στο Λονδίνο δεν υπήρξε μακρά για το ζεύγος γιατί σύντομα, λίγους μόνο μήνες μετά, τον Νοέμβριο του  1935, ο Γεώργιος θα επέστρεφε στην Ελλάδα  με τη παλινόρθωση της μοναρχίας. 

Η παλινόρθωση

Το δημοψήφισμα ήταν ο καλύτερος τρόπος να τον επαναφέρουν, όμως υπήρχε ένα πρόβλημα. Δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι θα το κέρδιζαν. 

Μάλιστα σε έκθεσή προς τους ανωτέρους του, που συνέταξε και απέστειλε στις 11/10/1935, ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα Σίντνεϊ Γουότερλοου παραδεχόταν ότι «ένα τίμια διενεργημένο δημοψήφισμα, δε θα έδινε στους μοναρχικούς, πάνω από το 40% των ψήφων». Ο μόνος τρόπος για να το σιγουρέψουν ήταν να γίνει μια κάποια νοθεία. 

Τελικώς, την 3η Νοεμβρίου 1935 το δημοψήφισμα έλαβε χώρα. Το επίσημο αποτέλεσμα από αυτό το δημοψήφισμα-παρωδία είναι 98% υπέρ της μοναρχίας, αφού αφαιρέθηκαν χιλιάδες ψήφοι για να κατέλθει του αρχικού 105%! «Ο υπουργός Εσωτερικών -σημειώνεται σε μια έκθεση της βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα, γραμμένη δύο μέρες μετά το δημοψήφισμα- όταν του τηλεφωνούσαν τα αποτελέσματα από τις επαρχίες, αναφώνησε: Όχι! Όχι! Δεν εννοούσα να φτάσουμε ως εκεί!».

Ο υπερβάλλων ζήλος των εκλογικών υπευθύνων σε κάποια εκλογικά τμήματα είχε ανεβάσει το ποσοστό υπέρ του βασιλέα στο εξωφρενικό 130%, κάνοντας τον Δανό πρέσβη να δηλώσει ότι «το όλο θέμα του δημοψηφίσματος του 1935 ήταν μια απίστευτη κωμωδία». Με το δημοψήφισμα κωμωδία ο Γεώργιος επιστρέφει, αποφασισμένος να χειραγωγήσει τους «απείθαρχους Έλληνες», για τους οποίους δεν τρέφει ουδεμία συμπάθεια, και ταυτόχρονα για να ικανοποιήσει κάθε επιθυμία των Βρετανών. Η Αγγλοκρατία σε όλο της το μεγαλείο! 

Μικρή παρένθεση: Επειδή ορισμένοι μπορεί να αμφισβητήσουν ότι η Ελλάδα ήταν προτεκτοράτο και παρ' όλο ότι δεν χρειάζεται να αποδείξεις ότι ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή, θα παραθέσουμε ό,τι πιο επίσημο μπορεί να παρουσιάσει κανείς. Επίσημη, δημόσια πρωθυπουργική δήλωση. Τον Νοέμβριο του 1983 ο πρωθυπουργός της χώρας δήλωσε ότι: ''η Ελλάδα ήταν προτεκτοράτο 150 χρόνια, των Άγγλων μέχρι το 1947, και των Αμερικάνων από το 1947''. Αυτό δια να προλάβω ορισμένους εθνικόφρονας οι οποίοι γίνονται καταγέλαστοι όταν μονολογούν και λένε ότι η Ελλάς ήτο ανεξάρτητος κτλ, κτλ. Κλείνει η παρένθεση. Επανερχόμαστε: 

Μαζί με τον Γεώργιο ήλθε και η εβραία ερωμένη του. Πρόσεχε ωστόσο να περνάει όσο γίνεται απαρατήρητη. Η δημόσια παρουσία της θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόσθετα προβλήματα  για τη μοναρχία και τα βρετανικά συμφέροντα. Έτσι αποφασίστηκε να διαμένει εκτός Αθηνών  στο Τατόι. Ως προς την ιδιότητά της βρέθηκε λύση. Της δόθηκε ο τίτλος της «Κυρίας επί των τιμών» της αδελφής του Γεωργίου, Αικατερίνης. Ποτέ, όμως, δεν παρέστησαν μαζί σε εκδήλωση του παλατιού, σε κοσμικό ή κοινωνικό γεγονός.  Διατήρησε χαμηλό δηλαδή προφίλ και η σχέση παρέμεινε  κρυφή από το κοινό  (εγχώριο και διεθνές) εκτός βέβαια από το στενό κύκλο των Ανακτόρων και των πέριξ αυτού.

O Γεώργιος Β΄τον Νοέμβριο του 1935 στην Ελλάδα 

Οι πολιτικές εξελίξεις έτρεχαν και τα πράγματα διεθνώς δεν πήγαιναν και τόσο καλά για την γνωστή διεθνή κλίκα:

Στην Ισπανία, ο εμφύλιος έγερνε προς τη μεριά των εθνικιστών του Φράνκο που είχαν δεχτεί βοήθεια από Γερμανούς και Ιταλούς. Στην Γερμανία, ορκιζόταν στον Αδόλφο Χίτλερ. Στην Ιταλία, ο Μουσολίνι ήταν πιο ισχυρός από ποτέ και η Γαλλία, βυθιζόταν όλο και περισσότερο στη κυβερνητική κρίση. 

Παρόλα αυτά στην Ελλάδα κυλούσαν όλα καλά. Ο Μπαλφουρ ως υπεύθυνος του κλιμακίου της Ιντέλιτζενς Σέρβις, καθοδηγούσε το δίκτυο του σταθμάρχη Δημητρίου Λαμπράκη, και άλλους πράκτορες όπως τον Ιωάννη Διάκο, τον Θεολ. Νικολούδη, τον Παπάγο κτλ. Η Εβραία ερωμένη ήταν δίπλα στον έμπιστο Γεώργιο ο οποίος έπαιρνε "γραμμή" από τον Βρετανό πρέσβη Μάικλ Πάλερετ. 

Ο δε Γεώργιος, όπως είπαμε, δεν έτρεφε καμία συμπάθεια για τους Έλληνες. Όπως αναφέρει στο ημερολόγιο του ο Αμερικανός πρέσβυς στην Αθήνα Μακβί, ο Έλληνας μονάρχης "δεν είχε σε μεγάλη υπόληψη τους συμπατριώτες του, τους οποίους συνεχώς αποκαλούσε αυτοί οι άνθρωποι". Ο πρεσβευτής της Μ. Βρετανίας στην Αθήνα Λίπερ αναφέρει ότι ο Γεώργιος θεωρεί την Αγγλία θετή και πνευματική του πατρίδα. Ο τότε διπλωμάτης Γιώργος Σεφέρης μεταφέρει την ατμόσφαιρα των ανακτόρων : "Κοροϊδεύουν και σνομπάρουν τους Έλληνες. Είναι ανόητοι οι Έλληνες. Δεν τους αρέσουν".

Αλλά και ο Γερμανός πρέσβης Άιζενλοορ μετά την συνάντηση του με τον Γεώργιο, γράφει πως ο βασιλιάς μίλησε με σαρκασμό για τους Έλληνες πολιτικούς "μια παρέα γηραλέων αηδιαστικών ατόμων" αλλά και "η πλειοψηφία του ελληνικού λαού ήταν από φύση απείθαρχη, χωρίς εποικοδομητικό πνεύμα...'' Ο πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα, η ''παρέα γηραλέων αηδιαστικών ατόμων'' ήταν μεν πιστοί στην Αγγλία, όμως καλό είναι να παίρνεις μέτρα μη τυχόν συμβεί και κανένα ''ατύχημα''. 

Τι καλύτερο λοιπόν από μια δικτατορία; Ποιος ήταν κατάλληλος άνθρωπος για να διοριστεί; Καταρχάς ένας τέτοιος άνθρωπος θα έπρεπε να είναι της εμπιστοσύνης του Βασιλιά,  αυτό μετρούσε περισσότερο απ’ όλα, αλλά και αρκετά αδύναμος. Για τον ρόλο του δικτάτορα επιλέχθηκε ο Μεταξάς. Παλαιός γνώριμος των ανακτόρων, άνθρωπος της  απολύτου εμπιστοσύνης τους. Του είχε ανατεθεί και στο παρελθόν ο ρόλος και ήταν πάντοτε πρόθυμος (Βλέπε και εδώ). Επιπλέον συγκέντρωνε τα εξής χαρακτηριστικά: 

• Δεν είχε λαϊκό έρεισμα. Το κόμμα του ήταν μικρό κι ασήμαντο με 7 μόλις βουλευτές και ποσοστό 3,4%, μόλις 50.000 ψήφους
• Στον Στρατό δεν είχε δική του κλίκα. Είχε αποστρατευτεί πριν 15 χρόνια.
• Διψούσε για εξουσία. Ήξερε ότι με εκλογές δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει πρωθυπουργός. Κι ο χρόνος δεν ήταν σύμμαχός του. Είχε φθάσει τα 65.

Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου Αγγλικής εμπνεύσεως και σχεδιασμού ήταν η πιο ειρηνική και αναμενόμενη δικτατορία που έγινε ποτέ. Δε βγήκαν τανκς στους δρόμους, για την ακρίβεια ούτε αεροβόλο. Δε συνελήφθη ο πολιτικός κόσμος. Στις 13 Απριλίου, έτσι απλά ο Βασιλιάς, όρκισε πρωθυπουργό τον Ι. Μεταξά! 

Λίγες ημέρες μετά, στις 25 Απριλίου, ο Μεταξάς διαβάζει στη Βουλή τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του και χειροκροτείται από την πλειοψηφία των βουλευτών των αστικών κομμάτων! Βεβαίως η Intelligence Service κάνει τη δουλειά της. Ο Τύπος σύσσωμος εγκωμιάζει τη νέα κυβέρνηση. Την επόμενη μέρα, ο Δ. Λαμπράκης έγραφε στο «Ελεύθερον Βήμα»: «Τα εν τη Βουλή κόμματα είναι σχεδόν ασφαλές ότι δε θα περιορίσουν την ευμένειάν των εις τα χειροκροτήματα (...) αλλά θα περιβάλουν την κυβέρνησιν ταύτην και διά της θετικής ψήφου εμπιστοσύνης των». Ο Λαμπράκης, φυσικά, ήξερε τι έγραφε. Η κυβέρνηση του Μεταξά πράγματι πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από όλα τα κόμματα (241 ψήφοι υπέρ), κατά ψήφισε μόνο το Παλλαϊκό Μέτωπο και 3 βουλευτές (ο Γ. Παπανδρέου, ο Κ. Βλαχοθανάσης και ο Α. Δενδρινός), υπήρξαν ακόμα και 4 αποχές.

Τα κόμματα έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στον Μεταξά γνωρίζοντας ότι επιθυμούσε την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού. Γι' αυτό και δεν έμειναν μόνο στην ψήφο εμπιστοσύνης αλλά στις 30 Απριλίου δέχτηκαν και τη διακοπή της λειτουργίας της Βουλής ως τις 30 Σεπτεμβρίου!

Εδώ πραγματικά μένει κανείς άφωνος. Είναι σαν να διορίσει σήμερα κάποιος, έναν αρχηγό του 4% πχ τον Βελόπουλο, πρωθυπουργό και όλα τα κόμματα Σύριζα, ΝΔ κλπ να του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης και να ψηφίσουν το κλείσιμο της Βουλής!

Και ο πιο βλάκας θα καταλάβει ότι υπάρχει άλλος δάκτυλος. ''Ο ξένος παράγων'' όπως λέει ο λαός. 

Έτσι με πρόφαση τη σχεδιαζόμενη πανεργατική απεργία της 5ης Αυγούστου, μία μέρα πριν επιβλήθηκε η Δικτατορία.  Προηγήθηκε βέβαια μια συνάντηση του Μεταξά με τον Βρετανό πρεσβευτή Σίντνεϊ Ουατερλόου, στις 2 Αυγούστου. Μετά τη συνάντηση αυτή, ο Μεταξάς βεβαίωνε τους συνεργάτες του, ότι η επιβολή της δικτατορίας έχει τη συγκατάθεση της Αγγλίας! (1)   

Τους βεβαίωσε ο άνθρωπος: επιβολή της δικτατορίας έχει τη συγκατάθεση της Αγγλίας! 

Ο ''ανεξάρτητος Τύπος'' (sic), φρουρός της δημοκρατικής νομιμότητας, ο οποίος διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για τις ''πολιτικές ελευθερίες'' και τον κοινοβουλευτισμό, τάχθηκε υπέρ της κατάργησης των ''πολιτικών ελευθεριών'' και του κοινοβουλευτισμού! Οι περισσότερες εφημερίδες μάλιστα είχαν ταχθεί υπέρ της επιβολής δικτατορίας προτού καν εκδηλωθεί («Καθημερινή», «Εστία», «Ελεύθερον Βήμα» κτλ) Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Οι ελληνικές εφημερίδες αντέγραφαν αυτά που έγραφε ο ... Βρετανικός τύπος. Μάλιστα! Ο δημοκρατικός βρετανικός Τύπος προετοίμαζε την κοινή γνώμη για την επιβολή δικτατορίας στην Ελλάδα. Από τον Ιανουάριο ήδη του 1936, ο βρετανικός Τύπος αφιέρωνε μακροσκελή άρθρα στη δραματική κατάσταση, κυρίως την οικονομική, στην οποία είχε περιέλθει η χώρα εξαιτίας «των κομματικών παθών» που την κατατυράννησαν επί δύο δεκαετίες («Great Βritain and the Εast», Φεβρουάριος 1936). Έναν μήνα μετά, τον Μάρτιο του ιδίου έτους, η εφημερίδα «Financial Νews» προέβλεπε ότι «μόνον δύο διέξοδοι απομένουν: είτε στρατιωτική δικτατορία, είτε νέαι εκλογαί» (ΑΠ 614/ΣΤ/36, Λονδίνο Χ. Ι. Σιμόπουλος, πρεσβευτής)  

Σε αγαστή συνεργασία αγγλικός και ελληνικός τύπος, ο ανεξάρτητος όπως είπαμε Τύπος, άρχισε το λιβάνισμα του Βελόπουλου της εποχής και της δικτατορίας. Τα δε ''πολιτικά δικαιώματα'', το ''υπέρτατο αγαθό της δημοκρατίας'' αλλά και η ''ελευθερία του Τύπου'' δια την οποία αγωνίζονται και δια της οποίας διαβιούν πήγαν περίπατο.   

Η «Ιnvestor΄s Review» έγραφε ( «…ίσως ο Στρατηγός Μεταξάς δεν έχει και πολύ άδικον») και «Ιnvestor΄s Chronicle» ( «…η κυβέρνησις κηρύξασα τον στρατιωτικόν νόμον απεσόβησε την εξέλιξιν του κακού». Ο «Scotsman» έγραφε ότι «ο Στρατηγός Μεταξάς δυνατόν να είχε ευλόγους αφορμάς και ανησυχίας», η συντηρητική «Βelfast Τelegraph» σημείωνε ότι «οι σύγχρονοι Έλληνες, όπως και οι αρχαίοι Αθηναίοι, είναι εμφύτως άστατοι και επιρρεπείς εις νεωτερισμούς τόσον εν τη πολιτική ζωή όσον και αλλαχού», η εφημερίδα «Μanchester Guardian» με τίτλο «Πλήρης ηρεμία επικρατεί» υπογράμμιζε ότι «…πάντες οι υγιώς σκεπτόμενοι επιδοκιμάζουν την επελθούσαν μεταβολήν» (ΑΠ 2044/ΣΤ/36, Σιμόπουλος).

Η μηνιαία επιθεώρηση «Εnglish Review» έγραφε ότι «το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου δεν ήτο απροσδόκητον, θα χαιρετισθή δε υπό παντός φίλου της Ελλάδας», συμπληρώνοντας ότι «ο Βασιλεύς Γεώργιος δεν είναι θιασώτης δικτατορικών μεθόδων, κατέδειξεν όμως διά μίαν ακόμη φοράν ότι είναι ηγέτης…», ενώ η ανεξάρτητη «Daily Dispatch» εξέφραζε την ελπίδα ότι ίσως «η Ελλάς αποκτήσει στρατόν εφάμιλλον προς τους καλυτέρους εν Ευρώπη» σε μια περίοδο «επικίνδυνον και εξωφρενική» για τα πράγματα στη Γηραιά Ηπειρο. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα άρθρα της εποχής που δημοσίευε ο αγγλικός Τύπος. Οι υπέρμαχοι του κοινοβουλευτισμού Άγγλοι εγκωμίαζαν την κατάλυση του κοινοβουλευτισμού. Τον Χίτλερ βέβαια τον μισούσαν διότι ήτο δικτάτωρ. Ο Χίτλερ εξελέγη από τον γερμανικό λαό με απόλυτη πλειοψηφία και δεν τον διόρισαν ενώ είχε 4% του εκλογικού σώματος. Εν πάση περιπτώσει 

Ο ελληνικός Τύπος έδινε τα ρέστα του. Το «Εθνος» την 5η Αυγούστου '36 βγήκε με τίτλο: «Η κυβέρνησις έλαβε δραστικά μέτρα προς την περιφρούρησιν του αστικού καθεστώτος», ενώ ο Γεώργιος Βλάχος εκδότης της «Καθημερινής» έγραφε, στις 7 Αυγούστου '36: «Η από της παρελθούσης Τρίτης επιβληθείσα νέα τάξις πραγμάτων εις την Ελλάδα, δεν ευρίσκει απλώς σύμφωνον την εφημερίδα αυτήν. Την ευρίσκει εν μέρει υπεύθυνον. Διότι από μακρού χρόνου η εφημερίς αυτή συνέστησε και ηυχήθη όπως έλθη ημέρα, κατά την οποίαν το κράτος του κοινοβουλευτισμού και των ελευθεριών αντικαταστήση, έστω και προς καιρόν, νέον κράτος επιβολής και αυστηρότητος».

Η «Εστία» ήταν ακόμα πιο αποκαλυπτική, αφού έγραφε πως η επιβολή της δικτατορίας «δεν δύναται βεβαίως να χαρακτηρισθή ως απροσδόκητος», στη συνέχεια περίγραφε την κατάσταση αστάθειας του αστικού πολιτικού συστήματος λόγω των ενδοαστικών αντιθέσεων. Έγραφε η εφημερίδα: «Δεν πρόκειται μόνον περί της χρεωκοπίας του κοινοβουλευτισμού, ανίκανου και εις άλλας χώρας του κόσμου να ανταποκριθή προς τας πολλαπλασιασθείσας ανάγκας του κρατικού οργανισμού, χρεωκοπίας, η οποία επεδεινώθη από την αισχράν κομματικήν φαυλοκρατίαν και από τον αιματηρόν πολλάκις εσωτερικόν διχασμόν. Πρόκειται κυρίως περί της βαθμιαίας εξουδετερώσεως του Κράτους, ως έννοιας επιβαλλούσης τον σεβασμόν, την εκτίμησιν και δι' αυτής την τάξιν, την κοινωνικήν ευρυθμίαν, την πρόοδο της χώρας και την ευημερία του Λαού».

Η εφημερίδα «Ακρόπολις»: «Το κύριον χαρακτηριστικόν του (σ.σ. του καθεστώτος της δικτατορίας) είναι η απόλυτος και απεριόριστος εξουσία. Καμμιά αντίδραση, κανένα πρόσκομμα, κανένα εμπόδιον, τυπικόν ή ουσιαστικόν, δεν περιορίζει την εξουσίαν αυτήν και δεν αντιτάσσεται εις αυτήν. (...) Ημπορεί να εργασθή απερίσπαστος, ανενόχλητος, με όλας της τας δυνάμεις».

Έτσι ανενόχλητος και απερίσπαστος ηργάσθη ο Γεώργιος Β΄ και ο εσμός των παλιανθρώπων- λακέδων, επιβάλλοντας μια δικτατορία που έθεσε υπό τον πλήρη έλεγχο της Αγγλίας την Ελλάδα και τους Έλληνες.   Διότι αυτόν και μόνον αυτόν τον σκοπό είχε η δικτατορία που επιβλήθηκε στην Ελλάδα το 36. Σε έναν παγκόσμιο πόλεμο που είχε ήδη αρχίσει στην Ισπανία η Ελλάδα ήταν απαραίτητο ελεγχόμενο στήριγμα στη Μεσόγειο. Ο ίδιος ο Γεώργιος μάλιστα θα προτιμούσε την απευθείας διοίκηση της Ελλάδας από τους Άγγλους, χωρίς μεσάζοντες! Θα πει στον Άγγλο πρέσβη το 1936 "Η Ελλάδα θα έπρεπε να τεθεί υπό την διοίκησή σας και να λειτουργεί ως αποικία!''. (Η Ελλάδα και οι Άγγλοι, εκδόσεις του εικοστού πρώτου, σελίδα 44) Πιο Αγγλόδουλος πεθαίνεις... 

Κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο δεν υπήρχε. Η ίδια η ονομασία του καθεστώτος «4η Αυγούστου» δείχνει την έλλειψη πολιτικού υπόβαθρου. Ακόμη και ο δήθεν ύμνος του καθεστώτος είναι απλά κλεμμένος. Άρπαξαν ένα ποίημα γραμμένο από τον Τίμο Μωραϊτίδη για την 25η Μαρτίου και αφαίρεσαν την τρίτη στροφή, που προφανώς δεν κολλούσε στην όλη ιστορία. 

Μια μασκαράτα η οποία αντέγραψε και κακοποίησε τη φασιστική αισθητική. Μια κλίκα αδίστακτων εξωνημένων, τους οποίους, κυρίως η αριστερά, τους παρουσιάζει ως ιδεολόγους του Φασισμού. Τα όργανα των Άγγλων στην Ελλάδα που επέβαλε ο Γεώργιος για τον πόλεμο εναντίον του Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού. Δικαίως ο υπουργός Τύπου και Τουρισμού, αστέρας του καθεστώτος και έμμισθος της Intelligence Service Θεολόγος Νικολούδης γράφει σε μια επιστολή του προς τον άλλο αστέρα του καθεστώτος, επίσης έμμισθο της Intelligence Service (2) Κ. Μανιαδάκη (28-6-1943):

«εις το τέλος εφθάσαμεν να κατηγορούμεθα επί φασισμώ και γερμανοφιλία, ημείς, οι οποίοι δεν εδιστάσαμεν να οδηγήσωμεν ένα μικρόν λαόν εις την θυσίαν, εις τον πόλεμον, δηλαδή, εναντίον του φασισμού, και του άξονος…» (3) 

Μας θυσίασαν λοιπόν οι φίλοι μας οι Άγγλοι και οι εδώ λακέδες τους στον πόλεμο εναντίον του Φασισμού. 

Δεν θα γράψουμε για τα μεγάλα έργα και επιτεύγματα του καθεστώτος, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι δεν υπήρχε καν οδικό δίκτυο. Οι Γερμανοί μοτοσυκλετιστές ελλείψει οδικού δικτύου έφθασαν από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα οδηγώντας πάνω στις ράγες του απαρχαιωμένου σιδηροδρομικού δικτύου...  

Ο Μεταξάς όμως πρόλαβε και διόρισε καθηγητές Πανεπιστημίου και τους δυο γαμπρούς του! Αρχή άνδρα δείκνυσι. Η άσκηση της εξουσίας αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα ενός ανθρώπου και τις ιδέες του. Οι Άγγλοι πάντως τη δουλειά τους την έκαναν. Η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο και οι στρατιώτες μας δεν είχαν ούτε κάλτσες, ούτε φανέλες να φορέσουν και η πείνα θέριζε (βλέπε και εδώ). Νεκροί, τραυματίες, ακρωτηριασμένοι όλοι τους θύματα μιας πολιτικής κλίκας δούλων του βρετανικού θρόνου. Μια Ελλάδα κατεστραμμένη και ένας λαός που έπρεπε να θυσιαστεί για χάρη των δυναστών του. Μα οι δυνάστες του δεν γνώρισαν ποτέ τον πόλεμο. Πριν ακόμη συνθηκολογήσει ο Τσολάκογλου για να περισώσει ό,τι μπορούσε από την απόλυτη ήττα, οι δυνάστες έφυγαν. Και πήραν μαζί τις ερωμένες τους, τους πράκτορες και τις λίρες. Και άφησαν τον λαό για τον οποίο υποτίθεται πως αγωνίζονταν χωρίς ψωμί. Μας επέβαλαν για τον λόγο αυτό εμπορικό αποκλεισμό για να μας τιμωρήσουν που δεν θυσιαστήκαμε όλοι, μέχρι ενός για την εξουσία και τα βίτσια τους.   

Η κυρία Joyce Brittain-Jones, τα μάζεψε από την Αθήνα μαζί με την βασιλική οικογένεια για το Λονδίνο. Ο Γεώργιος θα καταλύσει στο Claridge’s Hotel στο Λονδίνο ενώ η  ερωμένη του θα  νοικιάσει ένα σπίτι στα προάστια. Το ζεύγος θα συναντιέται πολύ συχνά και θα μετέχει στη κοινωνική ζωή της  αριστοκρατίας. 

Ο Μεταξάς πέθανε από παραμυγδαλικό απόστημα και δεν πρόλαβε να ζήσει τις μεγάλες στιγμές αλλά  ''μας άφησε την κοπριά του'', την ''μερμηγκοφωλία της ΄Μπρετάνιας΄, όπως έγραφε ο Διευθυντής της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου του καθεστώτος, έμμισθος και αυτός της Ιντέλλιντζενς Σέρβις, Γ. Σεφέρης (βλέπε και εδώ) . 

Ο επικεφαλής της Ιντέλλιντζενς Σέρβις Μπάλφουρ, την κοπάνησε πριν την 25η Μαρτίου του 1941, λίγες ημέρες δηλαδή πριν από τη γερμανική εισβολή. Γράφει για αυτόν ο Γ. Σεφέρης στο βιβλίο του Πολιτικό Ημερολόγιο, (τ.Α'. 25 Νοεμβρίου 1935 ἕως 13 Ὀκτωβρίου 1944, ἔκδ. Ἴκαρος σ. 185)

«Τὰ στρατεύματά μας λαμβάνουν τὶς διαταγές τους ἀπὸ τὸν Στρατηγὸ Paget καὶ ἐμεῖς ἀπὸ τὸν Mister Balfour, πρώην Ἁγιορείτη καλόγερο, πρώην μακρογενάτο Ὀρθόδοξο παπὰ {...} Καὶ δὲν μᾶς ἐμπιστεύεται οὔτε γιὰ τὴν μετάφραση. Καημένη Ἑλλάδα». 

Καημένη Ελλάδα που ούτε οι νεκροί και οι ακρωτηριασμένοι, ούτε η πείνα ήταν αρκετή τιμωρία. Η μεγάλη τιμωρία ακολούθησε. Ενώ ο λαός πεινούσε, βροχή έπεφταν οι χρυσές λίρες από τους Βρετανούς στους ληστοσυμμορίτες του ΕΑΜ. 

 

Επάνω σκελετωμένα ελληνόπουλα από τον αποκλεισμό που μας επέβαλαν οι Άγγλοι (βλέπε και εδώ) 

Κάτω οι παχύσαρκοι κύριοι που άρπαζαν τις χρυσές λίρες για ''αντίσταση''. Τα ξαδερφάκια: Βελουχιώτης και Ζέρβας 

Συνέπεια αυτής της εγκληματικής πολιτικής των Βρετανών ήταν ο συμμοριτοπόλεμος ο οποίος διήρκεσε μέχρι το 1949 με πολύ περισσότερους νεκρούς και τραυματίες από ότι ο Β πΠ για την Ελλάδα και ανυπολόγιστες καταστροφές. 

Και εκεί τα πολιτικά τζάκια και οι οικογένειές τους απόντες. Ποιος από αυτούς πολέμησε; Πείτε μου έναν από αυτή την κλίκα των πολιτικών που έστειλε το γιο του να πολεμήσει στον Γράμμο και στο Βίτσι; Πολέμησαν μόνον τα παιδιά των πραγματικών Ελλήνων! Απορούν κάποιοι γιατί δεν τιμούν τους νεκρούς του συμμοριτοπολέμου; Μα τι σχέση μπορεί να έχουν όλοι αυτοί με τον πόλεμο εναντίον των μπολσεβίκων; Αυτοί γιορτάζουν μαζί με τους μπολσεβίκους, την 28η τον πόλεμο κατά του Φασισμού. Μαζί με τον Στάλιν πολέμησαν. Σύντροφοι και συμπολεμιστές ήταν. 

Ο κύριος Μπάλφουρ δεν μας ξέχασε, επανήλθε στην Ελλάδα ως ταγματάρχης του Βρετανικού Στρατού και μέλος της Βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα. Αυτός τοποθέτησε τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό σε θέση αντιβασιλέως (τον Οκτώβριο του 1945 τον διόρισαν πρωθυπουργό!). Η αγιαστούρα συνεργάτης της Intelligence Service. Γιατί όχι; Εδώ αφόρισαν τους Σουλιώτες γιατί ήταν σε πόλεμο με τον Αλή Πασά... Ο Δαμασκηνός μάλιστα για τις υπηρεσίες του ''τιμήθηκε'' και από το εβραϊκό ίδρυμα Γιαντ Βασσέμ με τον τίτλο του Δίκαιου των Εθνών...

 

Επάνω ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός την εποχή του λιμού στην Αθήνα. Ούτε αυτός ο κύριος πείνασε. Βλέπουμε μάλιστα ομοιότητες με τους δύο παραπάνω εικονιζόμενους ευτραφείς κουμπουροφόρους.

Κάτω ο Τσώρτσιλ, ο Δαμασκηνός και ο Μπάλφουρ (σε κύκλο) με στολή αξιωματικού στην Αθήνα. 

Ο Μπάλφουρ αποχώρησε από την Ελλάδα όταν καταγγέλθηκε ως πράκτορας από τον Ριζοσπάστη τον Ιανουάριο του 1947. Οι κομμουνιστές, οι οποίοι μέχρι τότε συνεργάζονταν με τον Μπάλφουρ αποφάσισαν να τον αποκαλύψουν, διότι η Μόσχα από τα τέλη του 1946 αποφάσισε να εγκαταλείψει τις Συμφωνίες Στάλιν-Τσώρτσιλ. Έτσι ο Μπάλφουρ μας άφησε και από παπάς έγινε μουσουλμάνος ιερωμένος (χότζας)... Δείτε και εδώ 

Ένας από τους λόγους που αρχικά διόρισαν αντιβασιλέα τον Δαμασκηνό ήταν γιατί η δημοτικότητα του Γεωργίου με την δικτατορία της 4ης Αυγούστου που επέβαλε είχε πέσει στο ναδίρ.

Ο Γεώργιος αντέδρασε αρχικά σε αυτή την απόφαση και με επιστολή του προς το Φόρειν Όφφις ο Τσώρτσιλ  απαίτησε να σταλεί στο Γεώργιο η κυρία  Joyce για να τον πείσει να σταθεί στο  «ύψος των περιστάσεων». Ο Γεώργιος θα πειστεί από την ερωμένη του και θα αποδεχθεί τον διορισμό του Δαμασκηνού. Θα νοικιάσει ένα σπίτι στη Chester Square στο Λονδίνο όπου θα παραμείνει με την ερωμένη του όσο εξελίσσονται τα γεγονότα στην Ελλάδα.  

Ο Τύπος άρχισε να τον υμνεί. Η βρετανική υποστήριξη στον Γεώργιο είναι εξοργιστική· τον υμνούν ως σοφό και γενναίο, ως κύριο συντελεστή της ελληνικής νίκης στο Ιταλικό Μέτωπο και ανδραγαθήσαντα, περίπου, στη Μάχη της Κρήτης. Οι Αμερικανοί, ενοχλημένοι από το αδιάκοπο βρετανικό λιβάνισμα στον Γεώργιο, εκρήγνυνται : " Εάν ο βασιλιάς είναι σε θέση - παρά την ελεεινή συμπεριφορά του στο παρελθόν - να διαφημίσει τον εαυτό του, έχει καλώς. Δεν επιτρέπεται όμως σε μια ξένη δύναμη να συμπεριφέρεται σαν κράχτης ".

Τελικά η ιστορία θα επαναληφθεί και ο Γεώργιος θα επανέλθει το 1946 με ένα ακόμα δημοψήφισμα. Θα επανέλθει όμως χωρίς την ερωμένη του κυρία Joyce. Η κυρία δεν είχε πλέον κανένα λόγο να βρίσκεται στο πλάι του. Η αποστολή της είχε λήξει. Το θέμα μάλιστα έτυχε δημοσίευσης από το περιοδικό «ΤΙΜΕ» (Τεύχος 30ης Σεπτεμβρίου 1946) Ανέφερε χαρακτηριστικά:

«Ο Βασιλιάς Γεώργιος Β’ της Ελλάδας έχει μια Αγγλίδα ερωμένη κι επιμένει να την πάρει μαζί του στην Αθήνα. Επιμένει ότι δεν θα πάει χωρίς εκείνη κι οι φίλοι του ισχυρίζονται ότι θα προτιμούσε να παρατήσει τον θρόνο παρά να την εγκαταλείψει για πάντα».

Η κυρία ανένδοτη. Ο Γεώργιος της έκανε πρόταση γάμου μα αυτή αρνήθηκε. Απογοητευμένος ήρθε στην Ελλάδα και δεν συναντήθηκε ποτέ ξανά με την εβραία ερωμένη του αλλά ούτε θα ζήσει για να χαρεί τη βασιλεία του. Θα πεθάνει την 1η Απριλίου του 1947.  

Η πράκτορας Joyce μετά τον θάνατο του Γεωργίου Β’, παρασημοφορήθηκε από τον βασιλιά της Αγγλίας Γεώργιο ΣΤ΄, για τις υπηρεσίες που είχε προσφέρει στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του πολέμου. 

Στις 22 Σεπτεμβρίου του 1949 έκανε πολιτικό γάμο με έναν  ώριμο κύριο:  τον Lt Col Edwin George Boxshall στέλεχος της βρετανικής κατασκοπείας μέχρι την δεκαετία του 60 που αποστρατεύτηκε με το βαθμό του Αντισυνταγματάρχη.

Οι υπουργοί της 4ης Αυγούστου, Μανιαδάκης, Σπέντζας, Πολυζωγόπουλος, Αποστολίδης, Κασιμάτης,  Δημητράτος κ.α έγιναν βουλευτές και υπουργοί του Καραμανλή και συνέχισαν να σώζουν τον ελληνικό λαό...

Ωραίος κόσμος! «Ελεεινοί πολιτικοί, ένα κουβάρι από σκουλήκια» για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του δικού τους Σεφέρη, μερικοί καλοί πράκτορες, λίρες, μια εβραία ερωμένη, ένας παπάς... Α! Και θεόπεμπτοι κυβερνήτες! Υπάρχουν ακόμη σκελετοί που εξακολουθούν να αναμασούν την προπαγάνδα της Intelligence Service. 

1 Σπ. Λιναρδάτος, «Πώς φτάσαμε στην 4η Αυγούστου» σ. 264

2 Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος, Εκδόσεις Θούλη, σελ. 130

3 Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος, Εκδόσεις Θούλη, σελ. 129

Ristorante Verona

Πηγές στο διαδίκτυο:

https://panosz.wordpress.com

http://boraeinai.blogspot.com/ 

http://teleytaiaexodos.blogspot.com 

https://emvolos.gr/

https://pasatempo.wordpress.com

http://www.tellingstories.gr

https://www.tovima.gr