Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βιβλία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Βιβλία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018

Κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες από τη Θούλη το αριστούργημα του Joseph Goebbels: «Michael – Ένα γερμανικό πεπρωμένο σε φύλλα ημερολογίου» σε μετάφραση από τα γερμανικά Απόστολου Λαγού





''Αφιέρωση

    1918
    Στεκόσουν όρθιος με το πυροβολημένο μπράτσο δεμένο ακόμα με γάζες, το γκρίζο κράνος στο πληγωμένο κεφάλι, το στήθος γεμάτο παράσημα με σταυρούς, μπροστά σε πλαδαρούς αστούς, για να αποκτήσεις το γυμνασιακό σου απολυτήριο. Επειδή δεν ήξερες μερικούς αριθμούς αποφάσισαν ότι δεν ήσουν ακόμα ώριμος για την απόκτησή του.
    Η απάντησή μας ήταν: Επανάσταση!

    1920
    Ήμασταν έτοιμοι και οι δύο να συνθηκολογήσουμε εξαιτίας της ψυχικής συντριβής. Τότε σηκώσαμε ο ένας τον άλλο επάνω και δεν παραπαίαμε σχεδόν καθόλου.
    Η απάντησή μου ήταν: Επιμονή μέχρις εσχάτων!

    1923
    Προκάλεσες το πεπρωμένο σου, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο. Ακόμα, όμως, ήταν πολύ νωρίς. Γι’ αυτό θυσιάστηκες.
    Η απάντησή σου ήταν: Θάνατος!

    1927
    Στεκόμουν μπροστά στον τάφο σου· μια ολόλαμπρη λιακάδα έλουζε τον γαλήνιο πράσινο λόφο, που κήρυττε τη φθαρτή ματαιότητα.
    Η απάντησή μου ήταν: Ανάσταση."

Πηγή: thulebooks.gr


Ristorante Verona

Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017

SAINT LOUP: LES HERETIQUES



Το  γαλλικό τάγμα, που  είχε αναχαιτίσει την Ρωσική επίθεσι μπροστά στο Σάνοκ, δεν αντιπροσώπευε παρά μόνον την προφυλακή της υπ' αριθμόν επτά ταξιαρχίας εφόδου SS. Δύο άλλες μεγάλες μονάδες βρισκόντουσαν ακόμη στη Βοημία, στο στρατόπεδο του   Αγίου Ανδρέα, γιατί δεν είχαν συμπληρώσει ακόμη την προετοιμασία και την εκπαίδευσί τους. Ένα σύνολο τριών χιλιάδων. Περισσότερο συγκεκριμένα, τριών χιλιάδων νέων. Μέσος όρος ηλικίας: τα 20 χρόνια· με τους «γέρους» των 25 και τους Βενιαμίν των 17, που για να γίνουν δεκτοί είχαν πλαστογραφήσει τα χαρτιά τους. Οι λίγοι αξιωματικοί καριέρας, πού έχουν περάσει τα τριάντα, μοιάζουν σαν χαμένοι μέσα στο πλήθος της γενιάς αυτής, που αρνείται κατηγορηματικά κάθε ευθύνη για την καταστροφή του 1940.Τα μισά από τα παιδιά, πού ανήκουν στο πρώτο τάγμα του λοχαγού Λάνς, είναι φοιτητές· οι υπόλοιποι ανήκουν στην εργατική τάξι. Πολιτικά, σχεδόν όλοι προέρχονται από το Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα του Doriot , από το Επαναστατικό κίνημα του Deloncle  από τους Γαλλικιστές του Βucard,  από την Νεολαία της Καινούργιας Ευρώπης του Μarc Augier , από την   Ελευθέρα φρουρά των Νοτίων  Επαρχιών, ακόμη και  από αυτήν την ίδια την Γαλλική Δράσι. Όταν από την Νάντη μέχρι το Παρίσι, και από το  Ρέϋμς μέχρι την  Μασσαλία οι Γερμανοί τούς ρωτούσαν για το τί ήθελαν να επιτύχουν κατατασσόμενοι στα Waffen SS, σχεδόν όλοι είχαν απαντήσει:

-Να φτιάξουμε την Ευρώπη.
Ένας λοχαγός της Στρατιάς Rommel είχε παρακαλέσει τον Chabert , έναν νέο υπαξιωματικό των (33)Σαχαριανών Σπαχί, νά τοϋ έξηγήση τί ζητούσε στά Waffen -SS. Ο υπαξιωματικός απάντησε:
-La croix de fer. J' ai besoin d' hounneur (Τον σιδηρούν Σταυρό. Έχω ανάγκη από τιμή. )

Ένας Feldkommandant , πού έλεγε στoν Σουλιέ, μόλις 17 χρόνων και 3 μηνών  , ότι τα Waffen SS  είναι πολύ σκληρά γιά Γάλλους, άκουσε να του απαντούν.:
-Ακριβώς γι' αυτό τον λόγο θέλω να καταταγώ. Για να σας αποδείξω το αντίθετο.

Η κατάταξι στα Waffen -SS επετράπη από την Γαλλική κυβέρνησι στις 22 Ιουλίου 1943. Οι πρώτοι νεοσύλλεκτοι άρχισαν να καταφθάνουν στο στρατόπεδο του Αγίου Ανδρέα κοντά στο Cernay της Αλσατίας, στις αρχές του Αυγούστου. Αμέσως τους διασκόρπισαν στις ήδη υπάρχουσες μονάδες, τις οποίες αποτελούσαν Βαλλόνοι, Φλαμανδοί, Ολλανδοί, Δανοί, Νορβηγοί, ' Ελβετοί. Κροάτες, Λεττονοί. Τα Waffen SS περιελάμβαναν 32 διαφορετικές Εθνικότητες. 


Οι εκπαιδευτές, ως επί το πλείστον Ολλανδοί και Φλαμανδοί, σχεδόν όλοι ανάπηροι ήρωες του Ανατολικού μετώπου, μιλούν μόνο τα Γερμανικά. Όμως το μεγαλύτερο μέρος των νεαρών Γάλλων δεν καταλαβαίνει ούτε μια λέξι. Δεν έχει την παραμικρή σημασία, Θα καταλάβουν αμέσως.  Ο υπαξιωματικός, πού αντιλαμβάνεται ότι δεν έγινε κατανοητός, εφαρμόζει αμέσως την αθλητική τιμωρία. Ό υψωμένος αντίχειρας στρέφεται προς την γη την ώρα που κραυγάζει:

-Hinlegen.' Ο αντίχειρας του εκπαιδευτού σηκώνεται, κατεβαίνει δείχνοντας πάλι προς την γη, ξανασηκώνεται. Μία φορά, δέκα φορές, εκατό φορές. Μέχρις ότου ο νεοσύλλεκτος καταλάβη την πρώτη διαταγή στην Γερμανική γλώσσα.
Ό εκπαιδευτής εξηγεί:-Τα Γερμανικά είναι ή εσπεράντο της Ευρώπης. Λυπάμαι μα δεν γίνεται διαφορετικά...
Το μεγαλύτερο μέρος των Γάλλων SS, με ελάχιστη εμπειρία στις ξένες γλώσσες, δεν καταλαβαίνει τίποτα άλλο πέρα από τις διαταγές. Θα τις ξεχάσουν κι αυτές όταν θα ξαναβρεθούν μέσα σε μεγάλες μονάδες, όπως η μεραρχία Charlemagne! Βεβαίως οι αξιωματικοί πρέπει να μιλούν την γλώσσα απταίστως, για να εξασφαλίζουν τις διασυνδέσεις με τα άλλα Γερμανικά τμήματα. Όμως στον Aγιο Ανδρέα δεν υπάρχουν Γάλλοι αξιωματικοί. Τα Waffen SS δεν αναγνωρίζουν κανένα προηγούμενο από την κατάταξι στρατιωτικό βαθμό. 


Ο καθένας ξεκινά από το μηδέν. Η στρατιωτική ιεραρχία θα δημιουργηθή πολύ σύντομα, στον στίβο. Τρεις μήνες στίβου.  Ο νεοσύλλεκτος δεν αγγίζει ούτε ένα ντουφέκι, ούτε ένα κανόνι. Παίρνουν από μια στολή εξόδου και μαζί μ' αυτήν όλα τα απαραίτητα για έναν ολυμπιονίκη αθλητή... Παπούτσια γυμναστικής, παπούτσια μυτερά, παπούτσια του ποδοσφαίρου, παντελονάκι μαύρο, φόρμες μαύρες, φανέλλες λευκές, γάντια του μποξ, ζώνη ασφαλείας. Από τις 6 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα ζουν μέσα στο στάδιο. 100 μέτρα απλά, 400 μετ' εμποδίων, σκυταλοδρομία 1.000 και 2.000 μέτρων, ομαδική σκυταλοδρομία μεταφέροντας μία ράβδο βάρους 50 κιλών, Δέκαθλον, Μαραθώνιος των 40 χιλιομέτρων , άλμα εις μήκος, άλμα εις ύψος, πτώσι από τα 4 μέτρα, πτώσι από τα 4,5 μέτρα. Όποιος αρνείται να υπακούση δεν γίνεται αξιωματικός. Μονόζυγο, σχοινιά, κρίκοι, άλογο. Δίχως ανάπαυσι. Τρέξιμο, πήδημα, σκαρφάλωμα, κολύμπι, πάλη, πυγμαχία, σχοινιά' δίχως ανάπαυσι, δίχως σταματημό, οκτώ ώρες την ήμερα. Για τρεις συνεχείς μήνες. Όποιος αρνείται διώχνεται. Κάθε  δισταγμός τιμωρείται με τον αθλητικό τρόπο. Στην γη... όρθιοι... Τροχάδην... Στην  γη. Εδώ δεν υπάρχει κρατητήριο, όπως στον Γαλλικό στρατό. Τα ελαφρά αδικήματα τιμωρούνται συλλογικά.  Ο αντίχειρας σηκώνεται προς τα πάνω. Όρθιοι, ένα πήδημα εμπρός...Τροχάδην... Στην γη... Όρθιοι... Στη γη. Για τα βαρύτερα αδικήματα, πού μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο την τιμή ή την ασφάλεια των WAFFEN-SS, ό θάνατος. Δίχως ανάσα, πλέοντος στον ιδρώτα, αδύνατος και ηλιοκαμένος, ό νεαρός SS της μελλοντικής ταξιαρχίας εφόδου, ακολουθεί σταθερά την τύχη πού διάλεξε. Για να επιζήσει: Ένα φλιτζάνι, τεχνητού καφέ με ελάχιστη ζάχαρη το πρωί, ένα λίτρο σούπας δίχως κρέας το μεσημέρι, τριάντα γραμμάρια ψωμί. Σύνολο για 24 ώρες. Τίποτε άλλο. Δεν συμβαίνουν παρατυπίες. Είναι άγνωστη εκεί ή «μαύρη αγορά». Την ημέρα τρία τσιγάρα. Και για να παίζουν τον ρόλο των αφεντάδων της Ευρώπης πηγαίνουν στα ζαχαροπλαστεία του Thann ή του Cernay. Μισθός ένα μάρκο την ημέρα με την υπόσχεση ενός δεύτερου  για την μάχιμη περίοδο. Παρ' όλα αυτά, oι πρωταθλητές του Μαραθωνίου οδηγούνται με φορτηγά στο Μούλχαουζ και τοποθετούνται δωρεάν στα καλύτερα θεωρία του θεάτρου, όπου oι ορχήστρες του Μπάιροϊτ παίζουν Πάρσιφαλ και Ζίγκφριντ. Η νύκτα δεν φέρνει ανάπαυση ή διασκέδαση. Στις 10 Γενική επιθεώρηση του στρατοπέδου. Τα μεσάνυκτα επιθεώρηση των ποδιών.Στις 2 επιθεώρηση των γεννητικών οργάνων. Η παρουσία ενός και μόνον άπλυτου άνδρα είναι αρκετή για να κατεβάσει ολόκληρο τον θάλαμο στην αυλή. Στην γη... Ένα πήδημα μπροστά... Στην Γη... Ένα πήδημα μπροστά. Στο πιο μαύρο σκοτάδι. Για δύο συνεχείς ώρες. Στο τέλος των τριών μηνών το μέσο βάρος ενός νεαρού WAFFEN-SS έχει κατέβει στα 60 κιλά. Όμως τρέχει άνετα στον Μαραθώνιο  των 40 χιλιομέτρων, διασχίζει κολυμπώντας τον Ρήνο, πηδά από τα 6 μέτρα με τα μάτια κλειστά.  Εξωτερικά κάτω από την ηλιοκαμένη επιδερμίδα είναι γεμάτος μυς. Εσωτερικά έχει υποστεί έναν ριζικότερο ακόμη μετασχηματισμό.  Έχει ξεχάσει την ιστορία των Γαλλο γερμανικών ή των Γαλλοπρωσικών διαφορών, το P.P.F. (Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα), το M.S.R. (Κοινωνικό Επαναστατικό κίνημα) ή το Βισύ. Χαμογελά όταν του μιλούν για «ανθρωπισμό», όμως ξέρει να ξεχωρίζει ένα Λετονό από ένα Εσθονό. 
Μία μόνον Πατρίδα: η Ευρώπη μέχρι τα Ουράλια. Ένα και μοναδικό μέσον για την πραγματοποίηση της: 
Να κερδίσουν τον σιδηρούν σταυρό διακινδυνεύοντας την ζωή τους. Μια και μόνον αρετή: Υπακοή στους αρχηγούς μέχρι τον θάνατο. Όλα μέσα του έχουν απλοποιηθεί  κατά τρόπον εκπληκτικό. 

Τον Νοέμβριο του 1943 από ένα πλήθος, πού συμπεριλάμβανε 32 διαφορετικά Έθνη, εκλήθησαν να φοιτήσουν στην σχολή αξιωματικών του Tόλζ τριάντα μόνον εθελοντές.  Εκατό άλλα παιδιά είχαν φύγει για την περίφημη ακαδημία του Posen Treskow (μικρότερη απώλεια των εκπαιδευομένων, ένας νεκρός την εβδομάδα).Οι υπόλοιποι έφθασαν στο στρατόπεδο του Networschitz-Beneschau, στην Βοημία, νοτίως της Πράγας. Το στρατόπεδο αυτό είναι ένας απέραντος χώρος, μέσα στον οποίον τα Waffen SS δημιούργησαν το Βασίλειο τους, αφού προηγουμένως έδιωξαν τούς κατοίκους σαν αντίποινα για την απόπειρα εναντίον του Χάινριχ 

Ή εκπαίδευση γίνεται πάνω σε όλα τα  όπλα. Εδώ οι δρομείς του Άγιου  Ανδρέα θα γίνουν στρατιώτες. Όχι πλέον κοντά παντελόνια ή μυτερά παπούτσια. Κράνος, στρατιωτική εξάρτηση, φόρμα μάχης, αυτόματο και Μάουζερ. Δεν υπάρχει καιρός για μεταβολές επί τόπου, για παρουσίαση οπλών, για ασκήσεις παρελάσεως.Οι πρώτες εβδομάδες είναι τρομερές. Ο χειμώνας βαραίνει με τις σκληρές ηπειρωτικές θερμοκρασίες -20°. Δεν υπάρχουν κάρβουνα. Οι εθελοντές για να ζεσταθούν καίνε τις κουρτίνες και τις ξύλινες σκάλες των σπιτιών, μέσα στα οποία έχουν στρατοπεδεύσει. Ο ανεφοδιασμός γίνεται άσχημα. Τρώνε κρύες πατάτες και ψωμί σκληρότερο από πέτρα... 
Τα παιδιά χάνουν ακόμη κανένα κιλό και καπνίζουν φύλλα βελανιδιάς, τυλιγμένα σε χαρτί από εφημερίδα κατά τον Ρωσικό τρόπο. Νέα ανανεωμένη και βελτιωμένη έκδοση της Σπάρτης. Τα παιδιά ενός λαού, λιγότερο ιδεαλιστή από τον Γαλλικό, θα τα παρατούσαν. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι στην ηλικία θα τα παρατούσαν. Αλλά αυτοί oι φοιτητές, αυτοί oι εργάτες, που θέλησαν να πέσουν μέσα σ' αυτήν την ανεπανάληπτη πολιτική περιπέτεια, σφίγγουν τα δόντια, τεντώνουν τούς μυς, αντιθέτουν σε κάθε δυσκολία μια εξαίρετη πρωτοβουλία, πολεμώντας το γκρίζο πεπρωμένο με το χαμόγελο του Rabelais, το πνεύμα τhw Marie-Louise, με την τραχύτητα των "grognards" του Ναπολέοντος. Θέλουν να αποδείξουν στον κόσμο ολόκληρο ότι έχουν δίκαιο.

RV

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΥΖΒΕΛΤ



Συγγραφέας: Johann von Leers
Εκδόσεις: Edelweiss
Σελίδες: 217
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και απόλυτα εμπεριστατωμένη έρευνα και μελέτη, γραμμένη το 1940, η οποία εξετάζει την ιστορία των εβραίων στην Αμερική από την ανακάλυψή της και μετά –και όχι μόνο κατά την εποχή του Ρούζβελτ! Ο von Leers, αναφέροντας πάντα τις πηγές του, ερευνά την εγκατάσταση των εβραίων στην Αμερική και τη σταδιακή αύξηση του αριθμού τους. Ακολούθως, αποκαλύπτει την ολοένα αυξανόμενη επιρροή τους στην πολιτική των Η.Π.Α. μέχρι του σημείου να κυβερνούν αυτοί πίσω από τον Ρούζβελτ, τον οποίον ώθησαν να συνταχθεί με τη Σοβιετική Ένωση και να πολεμήσει κατά της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Η επιρροή αυτή ασκήθηκε μέσω διαφόρων ενώσεων και επιτροπών, τις οποίες ο συγγραφέας κατονομάζει, επίσης μέσω των επεμβάσεων των ραβίνων αλλά και του ελέγχου του εγκλήματος. Ο von Leers τεκμηριώνει απόλυτα τις αναφορές και τα συμπεράσματά του, βασίζεται σε εβραϊκές, κατά βάση, πηγές και αναφέρει τα ονόματα των σημαντικών εβραίων που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις Η.Π.Α., από της ιδρύσεώς τους ως και το ξέσπασμα του Β΄Ππ. Το ύφος είναι γλαφυρό και η συνεχής απόδειξη των ισχυρισμών τού συγγραφέα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον τού αναγνώστη, και καθιστά τη μελέτη απαραίτητη για κάθε ερευνητή της ιστορίας και της πολιτικής.


RV

Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2017

8,9 Νοεμβρίου 1923: Το Πραξικόπημα του Χίτλερ




Από το βιβλίο του Heinz A. Heinz ''ΧΙΤΛΕΡ'', εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2017 - Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το κεφάλαιο "Und Ihr habt doch gesiegt" ("Και όμως νικήσατε"). Αφηγείται ο Γιόζεφ Μπέρχτολντ, Γκρούπεν-φύρερ (Gruppen-führer)  των SA και εκδότης της εφημερίδας Völkischer Beobachter, ο οποίος έλαβε μέρος στο Πραξικόπημα

*οι φωτογραφίες είναι αυθεντικές από το βράδυ της 8ης και το πρωί της 9ης Νοεμβρίου


   «Ο Αδόλφος Χίτλερ επέλεξε την ημέρα της μεγάλης συγκέντρωσης του φον Καρ για την προσπάθειά του. Κατά τις 11 το πρωί της 8ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να είμαι έτοιμος για την Εθνική Επανάσταση.
  »Οι άνδρες μου έδωσαν έναν τελευταίο όρκο να υπηρετήσουν μέχρι θανάτου, εφόσον χρειαστεί, και πήραμε τις τελευταίες οδηγίες από τον διοικητή Γκαίρινγκ. Όλη μέρα ασχολήθηκα με τις ετοιμασίες και κατά τις έξι το απόγευμα συγκέντρωσα τα Τάγματα, έτοιμα για μια άμεση επέμβαση στο Τόρμπροϊ, απέναντι από το Στέρνεκερ-μπρόι. [...]
    »Ξεκινήσαμε την πορεία και πήραμε θέση κοντά στο μέρος όπου θα γινόταν η μεγάλη συγκέντρωση του Καρ. Είχε ήδη μαζευτεί υπερβολικά πολύς κόσμος που στριμωχνόταν· μια ομάδα αστυνομικών δίπλα μας δεν μπορούσε να βρει χώρο να σταθεί μέσα στην μπυραρία, και γι’ αυτό καθόταν απ’ έξω.
    »Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν η ώρα! Κραυγάζοντας τις διαταγές μου στους άνδρες μου, όρμησα εμπρός με το πιστόλι μου προτεταμένο. 
  »“Φύγετε από τη μέση ─εσείς εκεί!” φώναξα στους αστυνομικούς, που ασυναίσθητα οπισθοχώρησαν έκπληκτοι και απροετοίμαστοι, ενώ εμείς ορμήσαμε προς την είσοδο. Διέταξα τους άνδρες μου να καλύψουν όλα τα παράθυρα και τις εξόδους, ενώ εγώ με τους υπόλοιπους προχώρησα γρήγορα μέσα στην μπυραρία. 
    »Ο Χίτλερ ήταν ήδη εκεί. Μόλις μας είδε, μπήκε αμέσως επικεφαλής και μας οδήγησε γρήγορα και ήρεμα στον κεντρικό διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στο βήμα. Το ακροατήριο αριθμούσε αρκετές χιλιάδες κόσμο. [...]

    »Η ξαφνική μας εμφάνιση εκεί μέσα προκάλεσε σύγχυση. Ο φον Καρ έμεινε άφωνος. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει, απαιτώντας να μάθει τι συνέβαινε. Γυναίκες λιποθυμούσαν· ο πανικός ήταν φανερός παντού. Εν τω μεταξύ, εμείς είχαμε ανέβει στο βήμα και ο Χίτλερ έκανε μια προσπάθεια να μιλήσει. Όμως, η ένταση ήταν τόσο μεγάλη, που δεν μπορούσε ούτε να ακουστεί ούτε να γίνει κατανοητός. Τράβηξε, λοιπόν, το πιστόλι του και ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε. Το είχε στρέψει προς το ταβάνι και είχε πυροβολήσει. Αμέσως, επικράτησε σιωπή και τότε ακούστηκε η φωνή του να ανακοινώνει το τέλος τού Κόκκινου Καθεστώτος.
   »Ευθύς, κατέβηκε από το βήμα, για να μιλήσει επειγόντως με τον Δρ. φον Καρ. Αυτός μαζί με τον φον Λόσσοφ και τον Σάισσερ εξαφανίστηκαν σε ένα δωμάτιο πίσω, μαζί με τον Χίτλερ.
   »Κανένας μέσα στην μπυραρία δεν ήξερε τι προμήνυε όλο αυτό...
 »Έτσι, ο διοικητής Γκαίρινγκ ανέλαβε δράση. Ζήτησε την προσοχή του πλήθους, προχώρησε μπροστά και σύντομα κατάφερε να ηρεμήσει τη συνάθροιση. 
    »“Αυτή είναι μια εντελώς καινούργια αρχή,” φώναξε “εμείς θα ξαναχτίσουμε το Κράτος. Ο φον Καρ δεν θα πάθει κανένα κακό. Όλοι τον σεβόμαστε. Δεν πολεμάμε τον στρατό ούτε την αστυνομία, αυτοί είναι με το μέρος μας· πολεμάμε μόνο το εβραϊκό καθεστώς στο Βερολίνο”.
    »Η ανακοίνωσή του αυτή προκάλεσε θύελλα χειροκροτημάτων, που ξέσπασαν ξανά, όταν ο ομιλητής κατάφερε να προσθέσει:


    “Αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα, γιατί είμαστε σίγουροι ότι οι επικεφαλής μας εδώ στη Βαυαρία θα μας βοηθήσουν να απαλλαγούμε από το Βερολίνο και τους Εβραίους. Η νέα κυβέρνηση θα σχηματιστεί από τους Χίτλερ, Λούντεντορφ, Πένερ και φον Καρ!” 




»[...]Τα Τάγματα Εφόδου στρατοπέδευσαν εκείνη τη νύχτα στον κήπο της Μπεργκερμπρόι. Είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους και με τις διμοιρίες της Bund Oberland και του Φράικορπς Ρόσμπαχ με αποτέλεσμα όλο το μέρος να μοιάζει με στρατόπεδο.


»Το πρωί της 9ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να καταλάβω τα Κεντρικά Γραφεία της Αστυνομίας. Η Reichskriegsflagge είχε καταλάβει, ήδη, το Αρχηγείο του Στρατού του Μονάχου. Όταν οι άνδρες μου και εγώ φτάσαμε, βρήκαμε τους αστυνομικούς οπλισμένους και έτοιμους να αντισταθούν, οπότε, για να αποφύγω την άμεση σύγκρουση, κατευθύνθηκα στο Rathaus (Δημαρχείο). Γνώριζα ότι εκεί μια συνεδρίαση βρισκόταν σε εξέλιξη. Άνοιξα με βία την πόρτα και, οπλίζοντας το πιστόλι μου, πληροφόρησα τους συγκεντρωμένους Συμβούλους, σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές, ότι συλλαμβάνονται. Φοβισμένοι και ξαφνιασμένοι πετάχτηκαν όρθιοι. Τους μαζέψαμε και τους οδηγήσαμε έξω από την αίθουσα και το κτίριο, στη μεγάλη σκάλα. 
    Σε αυτό το σημείο, ανέλαβαν δράση οι υπόλοιποι άνδρες μου. Κάθε Σύμβουλος, συνοδευόμενος από δύο στρατιώτες, έμπαινε μέσα σε ένα φορτηγό. Εν τω μεταξύ, πλήθος κόσμου που είχε μαζευτεί στην πλατεία Μαρίενπλατς, υποδεχόταν τους συμβούλους με γιουχαΐσματα και βρισιές. Για την ακρίβεια, εμείς, τα Τάγματα Εφόδου, ήμασταν εκείνοι που έπρεπε να τους υπερασπιστούμε από την επίθεση του πλήθους. Διαφορετικά, θα είχαμε πραγματικές απώλειες. Ήταν πολύ δύσκολο να τους φορτώσουμε στα φορτηγά με ασφάλεια. Κι έτσι, πήγαμε στην Μπεργκερμπρόι και τους κλειδώσαμε όλους στο πίσω δωμάτιο, εκεί απ’ όπου ο Λούντεντορφ είχε αφήσει να φύγουν ο φον Καρ και οι σύντροφοί του εκείνη τη νύχτα.


    »Παρ’ όλο που ο Επίτροπος φον Καρ, ο φον Λόσσοφ, και ο Σάισσερ τον είχαν προδώσει, ο Χίτλερ δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να καταλήξει η όλη κατάσταση σε σύγκρουση.
  »Αποφάσισε να συγκεντρώσει τους οπαδούς του από τις απομακρυσμένες περιοχές και να κάνει πορεία στο κέντρο της πόλης. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η Κυβέρνηση θα κατέφευγε σε ένοπλη αντίσταση, όταν θα έβλεπε τη διάθεση του κόσμου.
    »Η πορεία ξεκίνησε λίγο μετά τις έντεκα. Μπροστά πήγαιναν δύο άνδρες με λάβαρα και πίσω από αυτούς, περπατώντας δίπλα δίπλα αλλά σε χαλαρή διάταξη, ακολουθούσαν ο Χίτλερ, ο Λούντεντορφ, ο Γκαίρινγκ και μερικοί άλλοι. Δώδεκα σειρές από τα Stosstrupp Hitler ακολουθούσαν, με αρχηγό εμένα τον ίδιο. Στη συνέχεια, ακολουθούσαν τα SA, οι ενωμένες οργανώσεις και εκατοντάδες πολίτες, εργάτες και φοιτητές –όλοι φορώντας περιβραχιόνια με τον αγκυλωτό σταυρό– με την πρόθεση η συγκέντρωση να είναι μαζική. Καλέσαμε τους κατοίκους του Μονάχου να βγουν στον δρόμο. Να μη χρησιμοποιηθούν όπλα. Τα πάντα έπρεπε να τεθούν στη δοκιμασία της κοινής γνώμης.


    »Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλες οι γέφυρες και τα δημόσια κτίρια είχαν καταληφθεί από τον τακτικό στρατό, που είχε κινητοποιηθεί κατά τη διάρκεια της νύχτας μετά την ξαφνική λιποταξία τού Καρ. Παρ’ όλα αυτά, όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Χιλιάδες στόματα τραγουδούσαν πατριωτικά τραγούδια. Στη γέφυρα Λούντβιχς-μπρύκε στον ποταμό Ίζαρ, στο κέντρο της πόλης, συναντήσαμε αυτό που θα μπορούσε να είναι το πρώτο μας σημείο ελέγχου.
    »Υπήρχε αστυνομικός κλοιός στην αρχή της γέφυρας, από τη μια άκρη στην άλλη. Οι αστυνομικοί ήταν οπλισμένοι και φορούσαν κράνη. Βρισκόμασταν σε πολύ κοντινή απόσταση από αυτούς, όταν σήκωσαν τα όπλα τους. Ο Ούλριχ Γκραφ, ο σωματοφύλακας του Χίτλερ, φώναξε “Μην πυροβολείτε· ο Λούντεντορφ είναι μαζί μας”, οπότε κατέβασαν τα όπλα και εγώ όρμησα μπροστά μαζί με καμιά δεκαριά από τους άνδρες μου, και αμέσως τους αφόπλισα. Τους μεταφέραμε πάραυτα στην μπυραρία Μπεργκερμπρόι. Εγώ ο ίδιος τους συνόδευσα. Αφού τους αφήσαμε με ασφάλεια υπό επιτήρηση, έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για να πάρω πάλι θέση στην πορεία, η οποία είχε στο μεταξύ περάσει την πλατεία Μαρίενπλατς και είχε προχωρήσει έως τη Φελντχερνχάλε στην πλατεία Οντεόνσπλατς. Κόβοντας δρόμο, διέσχισα τρέχοντας την οδό Μαξιμίλιαν-στράσσε με κατεύθυνση την πλατεία Μαξ-Γιόζεφπλατς, και έφτασα ακριβώς τη στιγμή που η κεφαλή της πορείας είχε μόλις ξεπροβάλει ανάμεσα στη Φελντχερνχάλε και το Ρεζιντέντς. 
    »Ξαφνικά, όλα έδειχναν να επιβραδύνουν.
   »Αυτοί που βρίσκονταν στην κεφαλή της πορείας είχαν αρχίσει να τραγουδάνε Oh Deutschland hoch in Ehren (Ω τιμημένη Γερμανία) και το πλήθος τούς συνόδευε με λαχτάρα, όταν ακούστηκε ο απαίσιος θόρυβος από ένα πολυβόλο! Το επόμενο δευτερόλεπτο επικράτησαν ο τρόμος, η αγωνία και η σύγχυση. Η πορεία διασπάστηκε και το πλήθος διασκορπίστηκε πανικόβλητο.
    “Τι στο καλό συνέβη;” ρώτησα.
    »Φαίνεται ότι μόλις η κεφαλή της πορείας έφτασε στην πλατεία, η αστυνομία έκλεισε τον δρόμο. Ένα τεθωρακισμένο όχημα είχε πάρει θέση πίσω τους. Σε όλη την περιοχή κοντά στη Φελντχερνχάλε είχαν πάρει θέση αστυνομικοί με αυτόματα όπλα. Όπως και προηγουμένως, κάποιος όρμησε μπροστά, φωνάζοντας: “Μην πυροβολείτε, ο Λούντεντορφ και ο Χίτλερ είναι μαζί μας!” Η απάντηση ήταν ένας καταιγισμός πυρών από τα σκαλιά της Φελντχερνχάλε. Ο σημαιοφόρος έπεσε βαριά πληγωμένος· ο διπλανός τού Χίτλερ χτυπήθηκε θανάσιμα, και καθώς έπεφτε νεκρός στο έδαφος, τον παρέσυρε, με αποτέλεσμα ο Αρχηγός να τραυματιστεί σοβαρά στον ώμο. Παντού άνθρωποι έπεφταν στο έδαφος, σφαδάζοντας από τους πόνους, νεκροί ή ετοιμοθάνατοι, ενώ τα όπλα συνέχιζαν να σκορπίζουν τον θάνατο και να δολοφονούν μέσα στον χαμό που επικρατούσε. Ήταν μια τρέλα, μια σφαγή.
 »Ο Γκαίρινγκ και ο Γκραφ έπεσαν βαριά πληγωμένοι, δεκατέσσερεις νεκροί ποδοπατήθηκαν από το πλήθος που σκόνταφτε επάνω τους και έπεφτε κάτω· αίμα κυλούσε παντού πάνω στο γκρίζο πεζοδρόμιο. [...]

Το Πραξικόπημα του Μονάχου, ελαιογραφία του Schmitt, H. (fl.1940) 

 »Ζαλισμένοι και σοκαρισμένοι οι τραυματίες, ένας ένας σέρνονταν και με δυσκολία κατάφερναν να απομακρυνθούν. Κάποιος άρπαξε τη σημαία από το χέρι τού πεσμένου σημαιοφόρου. Ο οδηγός τού Χίτλερ κατάφερε με κάποιον τρόπο να τον βρει και με τα φρένα να στριγγλίζουν, έστριψε το αυτοκίνητο απότομα και το ακινητοποίησε δίπλα στον πεσμένο Αρχηγό. Ο Χίτλερ σύρθηκε με δυσκολία και κατάφερε να σταθεί αρχικά στα γόνατα, και στη συνέχεια σηκώθηκε, και με το ένα χέρι να κρέμεται, ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητο, όταν σκόνταψε πάνω σε κάτι στον δρόμο. Ήταν το σώμα ενός αγοριού, ματωμένο και αναίσθητο.
    »Ο Χίτλερ το άρπαξε, όσο πιο καλά μπορούσε, με το καλό του χέρι, και το τράβηξε προς το αυτοκίνητο. Την ώρα, όμως, που το έσπρωχνε μέσα και ο οδηγός άνοιγε την πόρτα για να μπουν, ένας αστυνομικός όρμησε με το όπλο του σηκωμένο. Ο Χίτλερ μπήκε μπροστά στο παιδί, καλύπτοντάς το με το ίδιο του το σώμα. Στο παρά πέντε, κατάφερε να μπει στο αυτοκίνητο, που έφυγε με μεγάλη ταχύτητα σαν τρελό, ενώ το καταδίωκε ένα μεγάλο πρασινοκίτρινο τεθωρακισμένο όχημα. Απομακρύνθηκαν αρκετά, διώκτης και διωκόμενος, μέσα από τους ανάστατους δρόμους. Σε μια στιγμή, από αυτές που σου κόβουν την ανάσα, το αυτοκίνητο του Χίτλερ σχεδόν εκτοξεύτηκε, καθώς έστριψε απότομα σε μια στροφή, στην προσπάθειά του να διαφύγει, ενώ το άλλο συνέχισε ευθεία μπροστά. Έτσι, ο Φύρερ βρήκε την ευκαιρία να αφήσει το λαβωμένο παιδί στο νοσοκομείο, προτού ξεκινήσει για τα περίχωρα της πόλης και την ύπαιθρο. Βέβαια, ήταν αδύνατον να προσπαθήσει να φτάσει στα σύνορα. Αργά το απόγευμα, αναγκάστηκε να αφήσει το αυτοκίνητο και να συνεχίσει με τα πόδια.


Πηγή: thulebooks.gr 

Ristorante Verona

Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2017

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: ΧΙΤΛΕΡ



Συγγραφέας: Heinz A. Heinz
Εκδόσεις: Θούλη
Μετάφραση: Μαρία Αντωνάκη
Επιμέλεια: Μανώλης Στρατάκης
Σελίδες: 350
Έτος έκδοσης: 2017
ISBN: 978-618-5317-00-3
Μέγεθος βιβλίου: 15 X 23


Το βιβλίο του συγγραφέα και δημοσιογράφου Heinz A. Heinz ΧΙΤΛΕΡ (πρωτότυπος τίτλος Ο Χίτλερ της Γερμανίας) κυκλοφόρησε στην Αγγλία από τον εκδοτικό οίκο Hurst & Blackett, στην αγγλική γλώσσα, το 1934 και ακολούθως σε δεύτερη, εμπλουτισμένη έκδοση το 1938 (από την τελευταία έγινε και η μετάφραση του βιβλίου στα ελληνικά) και αποτελεί τη βασικότερη πηγή κάθε βιβλίου που γράφεται για τον Χίτλερ.

Η ιδιαίτερη αξία του βιβλίου, η οποία το διαφοροποιεί πλήρως και το καθιστά σαφώς ανώτερο από οποιοδήποτε άλλο που πραγματεύεται τη ζωή του Χίτλερ και την ιστορία του NSDAP, έγκειται στο ότι ο συγγραφέας βασίστηκε σε πρωτογενείς πηγές πληροφόρησης. Πράγματι, ο Heinz αναζήτησε και συνάντησε ο ίδιος πρόσωπα που είχαν έρθει σε επαφή και γνώρισαν καλά τον Χίτλερ σε διάφορες φάσεις της ζωής του: συμμαθητές του, συμπολεμιστές του στα χαρακώματα του Α΄Ππ, τη σπιτονοικοκυρά του, γείτονες, συντρόφους του –άνδρες και γυναίκες– από τα πρώτα του βήματα, από το 1919, στην πολιτική, συμπεριλαμβανομένου του Άντον Ντρέξλερ, ιδρυτή του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, ακόμη και τον δεσμοφύλακά του στο Λάντσμπεργκ. Οι άνθρωποι αυτοί περιγράφουν τον Χίτλερ, όπως οι ίδιοι τον γνώρισαν πολύ πριν γίνει Καγκελάριος της Γερμανίας, είτε στον πόλεμο, είτε στις πρώτες εθνικοσοσιαλιστικές συγκεντρώσεις, είτε στο Πραξικόπημα του Μονάχου, αλλά και την πορεία του NSDAP προς την εξουσία. Όλων αυτών οι αναμνήσεις ήταν ακόμη ζωντανές γύρω στο 1932-1933 που τους συνάντησε ο Heinz, και ζωντανές, συναρπαστικές και κάποιες φορές συγκινητικές είναι οι αφηγήσεις τους, τις οποίες ο συγγραφέας παραθέτει αυτούσιες.

Έτσι, ο αναγνώστης αποκτά πολύτιμες πληροφορίες για την πορεία του Αδόλφου Χίτλερ, από τη γέννησή του ως την κατάληψη της εξουσίας, αλλά και για τα μέτρα που έλαβε για την εδραίωση ενός εθνικολαϊκού κράτους ως το τέλος του 1938, πραγματικά από πρώτο χέρι και χωρίς τα, καθιερωμένα μετά το 1945, σχόλια που συσκοτίζουν την ιστορική αλήθεια και προκαλούν σύγχυση. Συγχρόνως, εφοδιάζεται με γνώσεις για σημαντικά ιστορικά γεγονότα όπως είναι το Πραξικόπημα του Μονάχου του 1923, η απελευθέρωση των Σουδητών Γερμανών το 1938 κ.ά. Ο ίδιος ο συγγραφέας ήταν παρών με την ιδιότητά του τού δημοσιογράφου στην είσοδο του Χίτλερ αλλά και των γερμανικών στρατευμάτων στην Αυστρία αλλά και κατά την απελευθέρωση των Γερμανών της Σουδητίας, και περιγράφει και τη δική του εμπειρία.

Το βιβλίο θεωρείται, ακόμη και από αυτούς που δεν συμμερίζονται τη μη εχθρική του προσέγγιση στον Χίτλερ (όπως ο ιστορικός Bob Carruthers), «εξαιρετική πηγή» και «θησαυρός πρωτογενούς υλικού».



RV 

Σάββατο 1 Ιουλίου 2017

Ο Χίτλερ όπως δεν τον ήξερε κανείς




Υπήρχε ένας άνθρωπος που μπορούσε να ξέρει τον Χίτλερ όπως κανένας άλλος στον κόσμο. Αυτός δεν ήταν παρά ο πιστός θαλαμηπόλος του, που είχε κάνει κάποιες σπουδές πολιτικού μηχανικού και ήταν αξιωματικός των Ες Ες. Κοντά στον Χίτλερ, τον τότε καγκελάριο του Γερμανικού Ράιχ, υπηρέτησε για δέκα ολόκληρα χρόνια. Η αποστολή του ήταν συγκεκριμένη και για να την επιτελέσει, αφού επιλέχθηκε με τον τρόπο που μας διηγείται, πέρασε από ειδική εκπαίδευση. Πρόκειται για τον Χάιντς Λίνγκε (1913-1980), ο οποίος από τα 22 του χρόνια βρέθηκε για δέκα συναπτά χρόνια στη σκιά του Χίτλερ, μέχρι δηλαδή την τελευταία στιγμή της ζωής του αφέντη του. Το κείμενο είναι μια πρωτογενής ιστορική μαρτυρία που έχει την αυθεντικότητά της. Ο νεαρός Γερμανός αξιωματικός των Ες Ες, που ο Χίτλερ τον διάλεξε για προσωπικό θαλαμηπόλο του, είχε αφιερώσει όλες τις ώρες και τις μέρες του στο να υπηρετεί τον ισχυρό άνδρα της Γερμανίας. Ήταν μια θέση που του επέτρεπε να γνωρίζει από πρώτο χέρι κοσμοϊστορικά γεγονότα, αλλά και τις σημαντικότερες γερμανικές και διεθνείς προσωπικότητες των χρόνων εκείνων που είχαν μια εξαιρετική κρισιμότητα. Ο Λίνγκε είχε την αυτονόητη αποστολή να κινείται στο περιθώριο, περιφρουρώντας την καθημερινή ζωή του αρχικαγκελάριου της Γερμανίας, του Φύρερ. Δεν ήταν βέβαια σύμβουλός του, ούτε διέθετε την παραμικρή ισχύ ανάμεσα στην «ελίτ» που είχε σχηματισθεί γύρω από τον Χίτλερ και τους εν δυνάμει διαδόχους του. Έτυχε όμως, όπως αφηγείται, σε ορισμένες περιπτώσεις να ζητηθεί η γνώμη του για ήσσονος σημασίας ζητήματα ή να γίνει δέκτης επικρίσεων και δυσαρεσκειών σε βάρος ισχυρών του καθεστώτος. Η ανάμιξή του είναι, λοιπόν, ανεπαίσθητη έως μηδενική. Αλλά αναμφισβήτητα η γνώση του για διάφορες πτυχές της προσωπικής και καθημερινής ζωής του Χίτλερ οδηγεί στην άντληση χρήσιμων συμπερασμάτων.



RV

Τετάρτη 3 Μαΐου 2017

Ψυχικό και πνευματικό δηλητήριο. Η ουσία και το πνεύμα του μπολσεβικισμού




Όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου και εκτελέστηκε το ζεύγος Τσαουσέσκου, πολλοί πίστεψαν ότι η ανθρωπότητα «τελείωσε» μια για πάντα με τον μπολσεβικισμό. Συνέβη, όμως, πράγματι αυτό;
Σε αυτήν τη μοναδική κοινωνιολογική μελέτη η Σίτσα Καραϊσκάκη - ήδη διδάκτωρ της φιλοσοφίας, όταν τη συνέγραψε, το 1934 – και ο Ι. Ίλγιν, καθηγητής Πανεπιστημίου τότε, αποδεικνύουν ότι η ταύτιση του μπολσεβικισμού με την ύπαρξη ενός οργανωμένου κομμουνιστικού κόμματος είναι εσφαλμένη - μάλιστα, δεν πρέπει να ταυτίζεται ούτε με αυτήν την ιδεολογία του κομμουνισμού, διότι είναι ευρύτερος από αυτήν, την «περιέχει». Ούτε γεννήθηκε στη Ρωσία το 1917. Φαινόμενα μπολσεβικισμού εντοπίζονται και σε άλλες εποχές, ακόμη και στην Αρχαία Ελλάδα.

Προτού, όμως, ο μπολσεβικισμός αναγνωρισθεί και καθιερωθεί ως πολιτική κίνηση και μάλιστα επαναστατική, κατακτά την ψυχή και το πνεύμα των οπαδών του και συχνά χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό. Η εξάπλωσή του περνά απαρατήρητη, γι’ αυτούς που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τα φαινόμενα εκείνα που του ανοίγουν τον δρόμο. Στο βιβλίο, λοιπόν, αναφέρονται όλα εκείνα τα κοινωνικά φαινόμενα, τα οποία δεν θα χαρακτήριζε κανείς μπολσεβικικά και τα οποία, όμως, σαφώς προαναγγέλλουν και διευκολύνουν την επικράτηση του μπολσεβικισμού. Ακόμη, αναφέρονται οι ανθρώπινοι εκείνοι τύποι που δεν θα τους έλεγε κανείς κομμουνιστές, παρ’ όλ’ αυτά η νοοτροπία και η ψυχική τους στάση είναι ξεκάθαρα μπολσεβικική, ακόμη κι αν είναι πολιτικά αντίθετοι.

Καθώς διαβάζει ο αναγνώστης εξοικειώνεται εύκολα με το περιεχόμενο, γιατί οι εικόνες τού είναι γνωστές και, συγχρόνως, αυτά που μελετά τον επηρεάζουν βαθιά – έτσι, ξαφνικά θα αναγνωρίσει γύρω του πλήθος ανθρώπων και φαινομένων μπολσεβικικών….

Η μελέτη θέτει και απαντά στα ακόλουθα ερωτήματα και θέματα:

- ποιες είναι οι ρίζες του μπολσεβικισμού;

- ποιοι ανθρώπινοι τύποι προετοιμάζουν τον δρόμο προς τον μπολσεβικισμό;

- ποια κοινωνικά φαινόμενα είναι μπολσεβικικά;

- για ποιους λόγους ο μπολσεβικισμός δεν πρέπει να ταυτίζεται με τον κομμουνισμό αλλά είναι ευρύτερος αυτού;

- ποιες είναι οι αιτίες εξάπλωσης του μπολσεβικισμού;

- ποια τα κίνητρά του;

- ποια η προπαγάνδα του ;

- πώς συνδέεται με τον εγκληματικό υπόκοσμο;

- ο μπολσεβικισμός ως πολιτική κίνηση, ως ψυχική κατάσταση και ως καθημερινή εκδήλωση

- η ταξική αντίληψη, η άρνηση του δικαίου, η επικράτηση της αυθαιρεσίας, ο τρόμος…

- γιατί ένας καριερίστας είναι στην ουσία μπολσεβίκος;

- γιατί ο μπολσεβικισμός επιδιώκει αλλά και επιφέρει ως αναγκαία συνέπεια την πνευματική παρακμή και αποσύνθεση;

- γιατί ο μπολσεβικισμός είναι αντίθετος στην έννοια της αγάπης και της αμοιβαίας πίστης;

- ο μπολσεβικισμός στην κουλτούρα

- σημεία που υποδηλώνουν ότι έχει αρχίσει η δηλητηρίαση από τον μπολσεβικισμό

- ποια η ουσία και το πνεύμα του;

Για την καλύτερη κατανόηση του κειμένου, και από τους νεώτερους αναγνώστες, έγινε απόδοση στη νεοελληνική, χωρίς να θιγεί στο ελάχιστο το νόημα και το ύφος.

Τέλος, είναι σκόπιμο να αναφερθεί ότι το «Ψυχικό και Πνευματικό Δηλητήριο» είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο βιβλίο, το οποίο όχι μόνο δεν είχε επανεκδοθεί μετά το 1934, όταν εκδόθηκε για πρώτη φορά, αλλά, στην κυριολεξία, εξαφανίστηκε, αφού δεν μπορούσε κανείς να το βρει ούτε σε δημόσιες βιβλιοθήκες.


Παρασκευή 14 Απριλίου 2017

100 ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ



ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τις εκδόσεις Edelweiss

Συγγραφέας: Giselher Wirsing, Γκίζελερ Βίρζινγκ

Σελίδες: 132

Έτος έκδοσης: 2017
ISBN: 978-618-80568-2-4

Το βιβλίο του διαπρεπούς Γερμανού συγγραφέα και δημοσιογράφουGiselher Wirsing Εκατόν οικογένειαι εξουσιάζουν την Αυτοκρατορία, του οποίου ανατύπωση με τίτλο Εκατό οικογένειες εξουσιάζουν τη Βρετανική Αυτοκρατορία είναι η παρούσα έκδοση, κυκλοφόρησε το 1941 στην ελληνική γλώσσα, από το γερμανικό Γραφείο Πληροφοριών. Είναι ένα από τα βιβλία της περίφημης γερμανικής σειράς «Η Αγγλία δίχως μάσκα». Eκδόθηκε την ίδια περίπου περίοδο σε πολλές χώρες. Το θέμα του είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και πάντα επίκαιρο: η αληθινή, κρυφή ιστορία των βρετανικών κέντρων εξουσίας. Αποκαλύπτει την οικονομική ολιγαρχία των Βρετανών και εβραίων πλουτοκρατών ─στους οποίους απονεμήθηκαν τίτλοι από τη βασιλική οικογένεια και συχνά έγινε αλλαγή ονόματος, ώστε να φαίνονται ευγενείς─ η οποία ασκούσε την πολιτική εξουσία, τις ανίερες στενές σχέσεις και διασυνδέσεις όλων αυτών («το πυκνό δίκτυο σχέσεων και δεσμών μεταξύ της υψηλής κεφαλαιοκρατίας, της μεγάλης βιομηχανίας, των εταιριών της ναυτιλίας και των πολιτικών αντιπροσώπων του βρετανικού κράτους») αλλά και τη συμμετοχή τους σε επιχειρήσεις ξένων χωρών, την τύχη των οποίων, επίσης, επηρέαζαν, καθώς επίσης αποκαλύπτει τις πραγματικές αιτίες των πολέμων στους οποίους ενεπλάκη η Μ. Βρετανία και τι πραγματικά εξυπηρετούσε ο κατά το 1939 εξαπολυθείς πόλεμος κατά της Γερμανίας. Οι αποκαλύψεις του βιβλίου καταρρίπτουν τον μύθο ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα της Αγγλίας είναι πρότυπο, είναι ιδανικό, επιχείρημα που τόσο έχει χρησιμοποιηθεί για αντικρούσει την σε παγκόσμιο επίπεδο χρεωκοπία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Όπως αποδεικνύει ο συγγραφέας «το δημοκρατικόν σύστημα της Αγγλίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κυριαρχία μερικών οικογενειών ανερχομένων εις μίαν εκατοντάδα…Η ευρεία μάζα του λαού δεν συμμετέχει καθ’ ολοκληρίαν εις τα κολοσσιαία πλούτη, τα οποία συσσωρεύονται εις το City του Λονδίνου». Εκατό οικογένειες που κατάφεραν μέσα από γάμους εντός του κύκλου τους και με τους ψεύτικους τίτλους ευγενείας να αποκτήσουν και διατηρήσουν θέσεις-κλειδιά, όπως: ιδιοκτητών ΜΜΕ, ιδιοκτητών μεγάλων ασφαλιστικών εταιρειών, μεγάλων επιχειρήσεων «κοινής ωφελείας», εταιρειών ειδών πολεμικού εξοπλισμού, διευθυντών τραπεζών. Συγχρόνως, όμως, κατέλαβαν θέσεις βουλευτών και αυτήν ακόμη του πρωθυπουργού. Σε τέτοιες θέσεις εγκατέστησαν και τις συζύγους, τα παιδιά τους, τα ανίψια τους. Ο συγγραφέας περιγράφει την ιστορία και εξέλιξη γνωστών οικογενειών πλουτοκρατών και παραθέτει πίνακες που απεικονίζουν τις σχέσεις και διασυνδέσεις, αλλά και τις παράλληλες θέσεις και ιδιότητες των Βρετανών και εβραίων πολιτικών, οι οποίοι καθόρισαν την πολιτική τής Αγγλίας και των χωρών που συνδέονταν ή εξηρτώντο από αυτήν, με γνώμονα το δικό τους οικονομικό συμφέρον, εις βάρος του λαού, τον οποίο σκοπίμως οδήγησαν στον «πολιτικό εκφυλισμό» για να τον κρατούν υποταγμένο. ΟWirsing δεν παραλείπει να αναφερθεί στις ρίζες αυτού του φαινομένου, τις οποίες εντοπίζει στον αγγλικό πουριτανισμό, στη δράση του οποίου «οφείλεται το ότι ο αγγλικός λαός αισθάνεται κατά κυριολεξίαν ως διάδοχος του λαού του Ισραήλ. Οι στρατιώται και οι αξιωματικοί του Cromwell απέβαλον τα ονόματά των και ωνομάζοντο μεταξύ των με τα ονόματα των μορφών της παλαιάς διαθήκης…»
Στον σύγχρονο αναγνώστη οι αποκαλύψεις του βιβλίου δεν θα φανεί ότι αναφέρονται μόνο στο παρελθόν, αφού η κατάσταση αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα από τους πλουτοκράτες διαδόχους των εκατό κυρίαρχων οικογενειών της βρετανικής πολιτικής και οικονομικής σκηνής.
Περιεχόμενα
Η Βουλή των Κοινοτήτων – η γέφυρα εντολών των πλουτοκρατών
Τρεις φίρμες ειδών πολεμικών εξοπλισμών διορίζουν τρεις πρωθυπουργούς
Οι τραπεζίται – οι πραγματικοί κυρίαρχοι της Αγγλίας
Το δίκτυον των σχέσεων
Η Αυτοκρατορία – η λεία των εκατόν οικογενειών
Το Κοινοβούλιον – μία οικογενειακή επιχείρησις
«Honni soit qui mal y pense»
Οι «μη έχοντες τίποτε» και η Αγγλική Πλουτοκρατία

Το βιβλίο »100 ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ» μπορείτε να το βρείτε εδώ

RV