Η «Μεγάλη Αντικατάσταση» του πληθυσμού της Ευρώπης και η ευθύνη των εθνικιστικών κομμάτων

Από τη γαλλική εφημερίδα Rivarol 

Η γαλλική αντισημιτική εφημερίδα Rivarol με τη μακρά παράδοση –που ενοχλεί πολύ όχι μόνο τους συνήθεις αντιπάλους, αλλά και το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν, λόγω του ότι υποστηρίζει τον πατέρα της─ δημοσίευσε ένα απόσπασμα ενός άρθρου της του τελευταίου φύλλου της σχετικά με την εκλογή πακιστανού στη θέση του δημάρχου του Λονδίνου. 

Μεταξύ άλλων γράφει για την εκλογή αυτή: 

«Σύμβολο μιας Ευρώπης παρηκμασμένης, κατακτημένης και παραμορφωμένης από τις εθνικές μειονότητες, οι εκλογές κατέληξαν σε μια μονομαχία μεταξύ: του εκπροσώπου του συντηρητικού κόμματος εβραίου δισεκατομμυριούχου και φανατικού σιωνιστή Zac Goldsmith, πρωτότοκου γιου του πεθαμένου πλέον James Goldsmith, του οποίου ο πατέρας ήταν εβραίος ασκεναζί, και του υποψηφίου του εργατικού κόμματος, του μωαμεθανού πακιστανικής καταγωγής Sadik Khan.. […] Δεν πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτό που συνέβη τούτες τις μέρες στο Λονδίνο, δεν θα συμβεί αύριο όχι μόνο στην πρωτεύουσα της Γαλλίας αλλά και στην κεφαλή της κυβέρνησης και του κράτους. Κάθε μέρα η “Μεγάλη Αντικατάσταση” προχωράει και είναι ζήτημα κάποιων ετών μόνο, το πολύ μίας ή δύο δεκαετιών, το να αποκτήσουμε έναν πρωθυπουργό ή αρχηγό κράτους μωαμεθανό με καταγωγή εκτός Ευρώπης. Η εκλογή τού Ομπάμα στις ΗΠΑ  το 2008 και η επανεκλογή του το 2012 απετέλεσαν μία πρώτη αλλά πολύ ισχυρή ένδειξη. Γνωρίζουμε πως  ό,τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού προϊδεάζει γι’ αυτό που θα συμβεί σε μερικά χρόνια στη Γηραιά Ήπειρο.

Έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι στους δύο βασικούς υποψηφίους για το αξίωμα του δημάρχου του Λονδίνου ο ένας ήταν εβραίος και ο άλλος μωαμεθανός 

Άλλωστε, έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι στους δύο βασικούς υποψηφίους για το αξίωμα του δημάρχου του Λονδίνου ο ένας ήταν μωαμεθανός και ο άλλος εβραίος. Βλέπουμε ότι οι δυτικές χώρες είναι όλο και περισσότερο κάτω από τον ζυγό δογμάτων που είναι ξένα προς την ιστορία, την παράδοση και την πνευματικότητα της Γηραιάς Ηπείρου. Οι λαοί που κάποτε ήταν χριστιανικοί έχουν γίνει πλέον αποστάτες και καθώς η φύση απεχθάνεται το κενό, από τη μια πλευρά ο ιουδαϊσμός ο οποίος οργανώνεται πολιτικά  και από την άλλη το δυναμικό και κατακτητικό ισλάμ επικρατούν κάθε μέρα όλο και πιο πολύ στο πολιτικό, κοινωνικό και πνευματικό πεδίο.  Πρόκειται, όμως, για μία ψεύτικη αντίθεση αφού και οι δύο ενώνουν τις δυνάμεις τους για την ενοχοποίηση της Δύσης και στην πρόθεση να τελειώνουν με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, τον λευκό και χριστιανικό. Ως εκ τούτου, μόνο τυχαίο δεν είναι το ότι ο νέος δήμαρχος του Λονδίνου δεν πρόλαβε καλά καλά να εκλεγεί και έθεσε ως προτεραιότητά του  να επισκεφθεί το Μνημείο του Ολοκαυτώματος του Λονδίνου, κάτι που αποδεικνύει ότι όποια και αν είναι η καταγωγή και η θρησκεία του δημοτικού άρχοντα, είναι πάντα η ίδια αντι-θρησκεία  που κυριαρχεί και επιβάλλει τον ζυγό της της σε όλους τους Ευρωπαίους, τους οποίους θέλει να παραλύσει, ώστε να τους κάνει να αποδεχθούν την αυτοκτονία του έθνους, του πολιτισμού και της φυλής τους. Άλλωστε και ο δύο υποψήφιοι είναι υπέρμαχοι του “γάμου” των ομοφυλοφίλων […]»

 Ακολούθως το άρθρο, ξεκινώντας από την κριτική που ασκεί στους Βρεταννούς για την ανοχή και την παθητικότητά τους, με την επισήμανση της «εξουδετέρωσης» του BNP, προχωράει στην κριτική του γαλλικού Εθνικού Μετώπου για τη διαγραφή του Ζαν Μαρί Λεπέν, και καταλήγει στην πικρή διαπίστωση ότι τα διάφορα εθνικιστικά κόμματα από τη στιγμή που γνωρίζουν κοινοβουλευτική επιτυχία συμβιβάζονται. 

Γράφει:

«...από τη στιγμή που γνωρίζουν κάποια εκλογική επιτυχία αισθάνονται υποχρεωμένα να κάνουν τη μία παραχώρηση μετά την άλλη, ακόμη και να φτάσουν κάποιες φορές μέχρι του σημείου να αποκηρύξουν τα πιστεύω τους και να υποστηρίξουν το αντίθετο αυτών που πρέσβευαν  μέχρι πρότινος. Όλοι γνωρίζουμε την περίπτωση του εξωμότη Τζιανφράνκο Φίνι, ο οποίος πρώτα ήταν νεοφασίστας (το 1992, μάλιστα, γιόρτασε την 70ή επέτειο της Πορείας προς τη Ρώμη του Μπενίτο Μουσολίνι και των Μελανοχιτώνων), ακολούθως έγινε “μεταφασίστας”, και, τέλος, αντιφασίστας, φθάνοντας μέχρι του σημείου σε μία επίσκεψή του στο Ισραήλ, όπου φόρεσε το κιπά  στο Γιαντ Βασσέμ (σ.σ. “μουσείο ολοκαυτώματος”), να πει ότι “ο φασισμός ήταν το απόλυτο κακό”. 

Ο εξωμότης Φίνι με κιπά 

Είδαμε ακόμη πώς εξελίχθηκε το κόμμα του μακαρίτη Γεργκ Χάιντερ, που δέχθηκε μία κυβερνητική συμμαχία με τους συντηρητικούς και που πρόδωσε εντελώς το πρόγραμμά του κατά τη διάρκεια του καταστροφικού περάσματός του στον δημόσιο βίο. Και μία αντιπροσωπεία του FPӦ και του Vlaams Belang επισκέφθηκε το Ισραήλ […] Η εμπειρία αποδεικνύει ότι αυτές οι παραχωρήσεις ανοίγουν τον δρόμο για κάθε υποχώρηση και κάθε αποκήρυξη.

Ο αντικειμενικός σκοπός των κοσμοπολίτικων δυνάμεων είναι να εκμηδενίσουν κάθε γνήσια αντίδραση ενάντια στα ανατρεπτικά τους σχέδια, ενάντια στη θέλησή τους να καταστρέψουν τα ευρωπαϊκά έθνη και να εγκαθιδρύσουν μία παγκόσμια κυβέρνηση, προς την οποία η Ε.Ε. δεν είναι παρά το πρώτο βήμα, αν και πολύ αποτελεσματικό. Για τον σκοπό αυτό επιδιώκουν να εξουδετερώσουν τα πατριωτικά κινήματα βάζοντας στην αρχηγία αλλά και στις τάξεις τους είτε προδότες που τα αρνούνται όλα από καριερισμό, από συμφέρον, είτε χρήσιμους ηλίθιους που πιστεύουν ότι οι ολοένα και περισσότερες παραχωρήσεις είναι αναγκαίες προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία…»

Και σε αυτό το σημείο, δεν μπορεί κανείς να μην θυμηθεί τα λόγια της Σίτσας Καραϊσκάκη, στο βιβλίο της Ψυχικό και Πνευματικό Δηλητήριο (εκδ. Θούλη), που χαρακτηρίζει «μπολσεβικική» στο βάθος της κάθε τέτοιου είδους συμπεριφορά και στάση, από όποιον και αν προέρχεται, δηλαδή, εν προκειμένω, την απεμπόληση των ιδανικών προς εξυπηρέτηση ατομικών και στενά κομματικών συμφερόντων.

(Στο άρθρο αυτό της Rivarol το οποίο θίγει και άλλα σημαντικά ζητήματα, θα επανέλθουμε σε νεότερη ανάρτηση)

Πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Ristorante Verona

Ο Φύρερ και ο Εθνικοσοσιαλισμός

Του Heinrich Himmler 

Απόσπασμα από το φυλλάδιο "Τα SS ως αντιμπολσεβικική πολεμική οργάνωση"

...Και  τότε ξεκίνησε, για τον γερμανικό λαό που βρισκόταν σε διάλυση, το τελευταίο, όπως ελπίζουμε, σχολείο του δρόμου μας προς την υπακοή. Το πεπρωμένο μάς έστειλε τον Φύρερ. Ο ίδιος, ένας υπάκουος στρατιώτης του μεγάλου γερμανικού στρατού, έφερε μέσα του ολόκληρη τη γνώση του λαού μας για ελευθερία, τιμή και για την αξία του αίματος, και μας πήρε στο σχολείο του. Δεκαπέντε χρόνια τώρα, αγώνα και νίκης, διαμόρφωσε σε εθνικοσοσιαλιστές αρχικά ελάχιστους και μετά όλο και πιο πολλούς από αυτούς που αγαπούσαν περισσότερο την ελευθερία, και αποτελούσαν τους εκλεκτούς του μαχητικού γερμανικού αίματος. Επιτρέψτε μου να ορίσω σήμερα αυτήν την έννοια (του εθνικοσοσιαλιστή) έτσι: άνθρωποι που είναι συνειδητοί φορείς της αξίας της φυλής και του αίματός μας, γνωρίζοντας ότι το αίμα είναι η πιο αναγκαία προϋπόθεση για πολιτισμό και μεγαλείο. Tαυτόχρονα, κέντρισε ακόμα και στους πιο φανατικούς την επιθυμία για ελευθερία και τιμή, παρακινώντας σε ακόμα μεγαλύτερη ενεργητικότητα, σε ακόμα πιο αλύγιστη θέληση και, τρίτον, τιθάσευσε αυτές τις δυνάμεις ασυγκράτητης θέλησης για ελευθερία και της πολύ έντονης αίσθησης της τιμής σε μια εθελοντική ‒και γι’ αυτό τόσο πιο δεσμευτική‒ υπακοή, που πήγαζε από το αίμα, την τιμή και τη θέληση για ελευθερία.

Πιστεύω πως μπορεί να δει κανείς τη γερμανική ιστορία και τον βασανιστικό δρόμο του λαού μας, για τον οποίο ευθυνόμαστε οι ίδιοι, και από αυτή τη σκοπιά. Πιστεύω ότι έτσι αποκαλύπτεται ένας σκοπός σύμφωνα με τον αιώνιο, μεγαλόψυχο νόμο αυτού του κόσμου και, έτσι, γίνεται ταυτόχρονα υπόδειξη και καθήκον, το ότι ο λαός μας δεν βρίσκεται στο τέλος του, αλλά στην αρχή της αποστολής και του έργου που μέσα στους λαούς της γης δόθηκε σε αυτόν.

πηγή: The Stormtrooper

RV

Ψυχικό και πνευματικό δηλητήριο. Η ουσία και το πνεύμα του μπολσεβικισμού

Όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου και εκτελέστηκε το ζεύγος Τσαουσέσκου, πολλοί πίστεψαν ότι η ανθρωπότητα «τελείωσε» μια για πάντα με τον μπολσεβικισμό. Συνέβη, όμως, πράγματι αυτό;

Σε αυτήν τη μοναδική κοινωνιολογική μελέτη η Σίτσα Καραϊσκάκη - ήδη διδάκτωρ της φιλοσοφίας, όταν τη συνέγραψε, το 1934 – και ο Ι. Ίλγιν, καθηγητής Πανεπιστημίου τότε, αποδεικνύουν ότι η ταύτιση του μπολσεβικισμού με την ύπαρξη ενός οργανωμένου κομμουνιστικού κόμματος είναι εσφαλμένη - μάλιστα, δεν πρέπει να ταυτίζεται ούτε με αυτήν την ιδεολογία του κομμουνισμού, διότι είναι ευρύτερος από αυτήν, την «περιέχει». Ούτε γεννήθηκε στη Ρωσία το 1917. Φαινόμενα μπολσεβικισμού εντοπίζονται και σε άλλες εποχές, ακόμη και στην Αρχαία Ελλάδα.

Προτού, όμως, ο μπολσεβικισμός αναγνωρισθεί και καθιερωθεί ως πολιτική κίνηση και μάλιστα επαναστατική, κατακτά την ψυχή και το πνεύμα των οπαδών του και συχνά χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό. Η εξάπλωσή του περνά απαρατήρητη, γι’ αυτούς που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τα φαινόμενα εκείνα που του ανοίγουν τον δρόμο. Στο βιβλίο, λοιπόν, αναφέρονται όλα εκείνα τα κοινωνικά φαινόμενα, τα οποία δεν θα χαρακτήριζε κανείς μπολσεβικικά και τα οποία, όμως, σαφώς προαναγγέλλουν και διευκολύνουν την επικράτηση του μπολσεβικισμού. Ακόμη, αναφέρονται οι ανθρώπινοι εκείνοι τύποι που δεν θα τους έλεγε κανείς κομμουνιστές, παρ’ όλ’ αυτά η νοοτροπία και η ψυχική τους στάση είναι ξεκάθαρα μπολσεβικική, ακόμη κι αν είναι πολιτικά αντίθετοι.

Καθώς διαβάζει ο αναγνώστης εξοικειώνεται εύκολα με το περιεχόμενο, γιατί οι εικόνες τού είναι γνωστές και, συγχρόνως, αυτά που μελετά τον επηρεάζουν βαθιά – έτσι, ξαφνικά θα αναγνωρίσει γύρω του πλήθος ανθρώπων και φαινομένων μπολσεβικικών….

Η μελέτη θέτει και απαντά στα ακόλουθα ερωτήματα και θέματα:

- ποιες είναι οι ρίζες του μπολσεβικισμού;

- ποιοι ανθρώπινοι τύποι προετοιμάζουν τον δρόμο προς τον μπολσεβικισμό;

- ποια κοινωνικά φαινόμενα είναι μπολσεβικικά;

- για ποιους λόγους ο μπολσεβικισμός δεν πρέπει να ταυτίζεται με τον κομμουνισμό αλλά είναι ευρύτερος αυτού;

- ποιες είναι οι αιτίες εξάπλωσης του μπολσεβικισμού;

- ποια τα κίνητρά του;

- ποια η προπαγάνδα του ;

- πώς συνδέεται με τον εγκληματικό υπόκοσμο;

- ο μπολσεβικισμός ως πολιτική κίνηση, ως ψυχική κατάσταση και ως καθημερινή εκδήλωση

- η ταξική αντίληψη, η άρνηση του δικαίου, η επικράτηση της αυθαιρεσίας, ο τρόμος…

- γιατί ένας καριερίστας είναι στην ουσία μπολσεβίκος;

- γιατί ο μπολσεβικισμός επιδιώκει αλλά και επιφέρει ως αναγκαία συνέπεια την πνευματική παρακμή και αποσύνθεση;

- γιατί ο μπολσεβικισμός είναι αντίθετος στην έννοια της αγάπης και της αμοιβαίας πίστης;

- ο μπολσεβικισμός στην κουλτούρα

- σημεία που υποδηλώνουν ότι έχει αρχίσει η δηλητηρίαση από τον μπολσεβικισμό

- ποια η ουσία και το πνεύμα του;

Για την καλύτερη κατανόηση του κειμένου, και από τους νεώτερους αναγνώστες, έγινε απόδοση στη νεοελληνική, χωρίς να θιγεί στο ελάχιστο το νόημα και το ύφος.

Τέλος, είναι σκόπιμο να αναφερθεί ότι το «Ψυχικό και Πνευματικό Δηλητήριο» είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο βιβλίο, το οποίο όχι μόνο δεν είχε επανεκδοθεί μετά το 1934, όταν εκδόθηκε για πρώτη φορά, αλλά, στην κυριολεξία, εξαφανίστηκε, αφού δεν μπορούσε κανείς να το βρει ούτε σε δημόσιες βιβλιοθήκες.

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ

Ο μπολσεβικισμός στην πράξη - Πολ Ποτ

Ο Σαλόθ Σαρ (Saloth Sar), όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Πολ Ποτ, γεννήθηκε στις 19 Μαΐου του 1928, στο Πρεκ Σμπάουβ, στην πρώην Γαλλική Ινδοκίνα. Ο πατέρας του ήταν εύπορος καλλιεργητής ρυζιού, ωστόσο ο μικρός Πολ δεν εργάστηκε ποτέ στα χωράφια. Σε ηλικία έξι ετών τον έστειλαν στην Πνομ Πενχ, για να μείνει με ένα μεγαλύτερο αδερφό του και να μελετήσει το Βουδισμό. Τελικά αποφάσισε να γραφτεί σε ένα γαλλικό σχολείο και στη συνέχεια ένα καθολικό κολέγιο. Ο Πολ Ποτ δεν κατάφερε ποτέ να αποφοιτήσει, αν και αυτό δεν τον σταμάτησε από το να ''κερδίσει'' κυβερνητική υποτροφία για το Παρίσι όπου σπούδασε τηλεπικοινωνίες. Ούτε όμως στη Γαλλία κατάφερε να πάρει το πτυχίο του. Κατά την παραμονή του στο Παρίσι, έγινε μέλος του Γαλλικού Κομουνιστικού Κόμματος και όταν επέστρεψε στην Καμπότζη, εντάχθηκε στο Κομουνιστικό Κόμμα της Καμπότζης.  

Tο 1960 μαζί με άλλους κομμουνιστές αντάρτες της Καμπότζης ανέτρεψαν τους ηγέτες του κόμματος και ανέλαβαν τον έλεγχο. Στις αρχές του 1963 εκλέχτηκε νέος Γενικός Γραμματέας, μετά από τη ''μυστηριώδη εξαφάνιση'' του προηγούμενου γραμματέα.

Ο Πολ Ποτ ομιλεί στο κομμουνιστικό κόμμα Καμπότζης (1971)

Το 1966 ο Πολ Ποτ επισκέφτηκε την Κίνα και εντυπωσιάστηκε τόσο από την Πολιτιστική Επανάσταση που, όταν επέστρεψε στην Καμπότζη, ήταν αποφασισμένος να εφαρμόσει παρόμοιες τακτικές και στη δική του χώρα. Το κόμμα μετονομάστηκε σε Κομουνιστικό Κόμμα της Καμπουτσέας (ΚΟΡ), αν και έγινε ευρύτερα γνωστό ως ''Ερυθροί Χμερ''. 

Μάο και Πολ Ποτ

Οι Ερυθροί Χμερ άρχισαν να λαμβάνουν οικονομική βοήθεια από την Κίνα, που τους επέτρεψε να εκπαιδεύσουν και να εξοπλίσουν τους στρατιώτες τους ακόμη περισσότερο. Έτσι, ο μικρός όχλος ανταρτών, που αριθμούσε λιγότερα από 5.000 άτομα, μετατράπηκε σε μια καλά εκπαιδευμένη πολεμική μηχανή 100.000 ανδρών. Στις 17 Απριλίου 1975 κατέλαβαν την πρωτεύουσα Πνομ Πενχ και μετέτρεψαν τη χώρα σε ένα τεράστιο γκουλάγκ. 

Ο Πολ Ποτ, ως ανώτατος ηγέτης, ανακοίνωσε πως η χρονιά δεν ήταν πια ''1975'', αλλά το ''Έτος Μηδέν'' και ξεκίνησε την επανάσταση εξαναγκάζοντας τον αστικό πληθυσμό να εργαστεί σε ορυζώνες με σκοπό την ''αναγέννηση μέσω της αγροτικής παραγωγής''. 

Όλοι οι κάτοικοι ανεξαρτήτως επαγγέλματος, φύλου, ηλικίας, σωματικής κατάστασης μεταφέρθηκαν στην ύπαιθρο, ώστε να εργαστούν στα χωράφια. Κανείς δεν εξαιρέθηκε. Όποιος είχε την ατυχία να κατοικεί σε πόλη έπρεπε να εξαγνιστεί μέσω της σκληρής εργασίας. Αυτοί που δεν κατάφερναν να πιάσουν τις προβλεπόμενες ''νόρμες'' δεν δικαιούνταν συσσιτίου, η απλά…εκτελούνταν. Το σύνθημα των Ερυθρών Χμέρ ήταν ''Αν σε κρατήσουμε δεν κερδίζουμε τίποτα, αν σε σκοτώσουμε δεν χάνουμε τίποτα''. 
Οι ορυζώνες, που σύντομα ονομάστηκαν ''χωράφια του θανάτου'', γέμισαν υποσιτισμένους ανθρώπους οι οποίοι αγωνίζονταν ώστε να κερδίσουν ένα γεύμα, το οποίο θα ανέβαλλε για μια ακόμη μέρα το μοιραίο.

Τα ''χωράφια του θανάτου'' σπαρμένα με τα οστά
 των άτυχων θυμάτων του Πολ Ποτ. 

Σειρά είχε η ''κάθαρση'' του καπιταλισμού. Για το σκοπό αυτό κατάργησε τα χρήματα, σφράγισε πρεσβείες και απέκοψε κάθε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο κλείνοντας τα σύνορα. Όλοι οι ιδιοκτήτες, οι εργοδότες, ακόμη και οι υπάλληλοι τους σκοτώθηκαν μαζί με τα μέλη των οικογενειών τους. Σχολεία, τα νοσοκομεία και κάθε είδους δημόσιες υπηρεσίες έκλεισαν. 

Απαγορεύτηκαν επίσης οι σεξουαλικές σχέσεις,  τα κοσμήματα (αποδεικτικό πλούτου) και τα γυαλιά καθώς θεωρήθηκαν ένδειξη αστικής διανόησης. Κανένας πολίτης δεν μπορούσε να έχει μαζί του φωτογραφίες των δικών του ανθρώπων. Απαγορεύθηκε να διαβάζουν βιβλία, να θρηνούν το θάνατο των συγγενών τους και η πιο εξωφρενική εντολή ήταν ότι απαγορεύθηκε το γέλιο. Όλες οι θρησκείες απαγορεύτηκαν. Βουδιστικοί ναοί και χριστιανικές εκκλησίες κάηκαν αμέσως.  

Όσοι συλλαμβάνονταν να κρύβουν προσωπικά περιουσιακά στοιχεία, κρατούνταν και βασανίζονταν. Τα πάντα ανήκαν στο Κράτος, περιλαμβανομένων και των ανθρώπων. Η έννοια της οικογένειας θεωρήθηκε ''αστική'' και, επομένως, παράνομη. Έτσι οι γυναίκες χωρίστηκαν από τους άντρες τους, οι μητέρες από τα παιδιά τους. 

Τα παιδιά κάτω από την ηλικία των έξι ετών αποχωρίστηκαν τους γονείς τους και τη φροντίδα τους ανέλαβαν επίλεκτες ''γιαγιάδες'', που τους εμφύτευσαν τη σημασία της πίστης προς το Κόμμα, ενώ τα παιδιά ηλικίας από έξι μέχρι δώδεκα ετών προσχώρησαν σε ομάδες που χτένιζαν την ύπαιθρο, εντοπίζοντας όποιον δεν ακολουθούσε τις διαταγές του κόμματος.

Οι ομάδες αυτές ήταν οι πιο τρομακτικές από όλες. Τα μέλη τους, που φορούσαν κόκκινα μαντίλια, είχαν υποστεί απόλυτη πλύση εγκεφάλου και σκόρπιζαν τον όλεθρο σε ολόκληρη την Καμπότζη, πυροβολώντας τους πολίτες αδιακρίτως, χωρίς κανένα λόγο, πόσω μάλλον οποιαδήποτε νόμιμη δικαιολογία, βασισμένη σε κάποιο δικαστικό σύστημα. 

Ερυθροί Χμερ

Απολάμβαναν να κάνουν τους ενήλικους να τρομοκρατούνται και να πέφτουν στα γόνατα, ικετεύοντας για τη ζωή τους.  Στην Καμπότζη του Πολ Ποτ δεν υπήρχαν πανεπιστήμια, ούτε λύκεια, ούτε χρήματα, ούτε ταχυδρομεία, ούτε βιβλία, ούτε αθλήματα, ούτε ψυχαγωγία... Ούτε σου επέτρεπαν να έχεις ελεύθερο χρόνο στο διάστημα του εικοσιτετραώρου. Η καθημερινή ζωή διαιρείτο ως εξής: 12 ώρες σωματικής δουλειάς, 2 ώρες για φαγητό, 3 ώρες για ανάπαυση και πολιτική εκπαίδευση, 7 ώρες ύπνος. 

Οι Ερυθροί Χμερ χρησιμοποιούσαν συχνά παραβολές για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους και τις αντιφατικές διαταγές τους. Συνέκριναν το άτομο με ένα βόδι: ''Βλέπετε αυτό το βόδι που σέρνει το άροτρο; Τρώει εκεί που το βάζουν να φάει. Αν το αφήσουν να βοσκήσει σε ετούτο το λιβάδι, τρώει. Αν το πάνε σε ένα άλλο λιβάδι όπου δεν υπάρχει μπόλικο χορτάρι κι εκεί κάτι θα βρει να βοσκήσει. Δεν μπορεί να αλλάξει τόπο. Παρακολουθείται. Και όταν του λένε να σύρει το άροτρο, το σέρνει. Δεν σκέφτεται ποτέ τη γυναίκα του, τα παιδιά του...''

Ο Πολ Ποτ ήταν στενός φίλος του δημίου 
της Ρουμανίας Νικολάε Τσαουσέσκου

Στο τέλος του 1976 οι Ερυθροί Χμερ έθεσαν σε εφαρμογή ένα τετραετές γεωργικό σχέδιο, που υποτίθεται πως θα τριπλασίαζε τη γεωργική παραγωγή σε λιγότερο από δώδεκα μήνες. Ακόμα, ο Πολ Ποτ εισήγαγε ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα για τη σπορά και τη συγκομιδή της σοδειάς. 

Ωστόσο, δεν έλαβε υπόψη τις διαφορετικές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στα διαφορετικά σημεία της χώρας. Έτσι, το 1977, παρόλο που ολόκληρος ο πληθυσμός της χώρας δούλευε στα χωράφια ή ασχολείτο γενικά με τη γεωργική παραγωγή, παρουσιάστηκε έλλειψη τροφίμων, που οδήγησε σε λιμό και θανάτους. Στο κάτω-κάτω δεν υπήρχαν κίνητρα προκειμένου κάποιος να παράγει περισσότερο και να εργάζεται σκληρότερα. Ο μόνος στόχος τους ήταν να παραμένουν ζωντανοί και αυτό οδήγησε κάποιους στον κανιβαλισμό. Ο Πολ Ποτ έδωσε εντολή όποιος κρινόταν ένοχος κανιβαλισμού να θάβεται στη γη μέχρι το λαιμό και να μένει εκεί μέχρι να πεθάνει. Στη συνέχεια, του έκοβαν το κεφάλι και το κάρφωναν σε ψηλούς πασσάλους, ως προειδοποίηση για τους υπόλοιπους.

Από το 1977 μέχρι το 1978 ο Πολ Ποτ άρχισε να νιώθει απειλούμενος από την ίδια του την κυβέρνηση. Είναι η ώρα να κηρύξει, όπως έλεγε: ''μια αδυσώπητη και ανελέητη, μέχρι θανάτου, μάχη κατά του ταξικού εχθρού και ιδιαιτέρως μέσα στις γραμμές μας''. 

Εξώφυλλο του Tung Padevat 

(Επαναστατικές σημαίες)

Το μηνιαίο κομματικό έντυπο, Tung Padevat (Επαναστατικές σημαίες), γράφει τον Ιούλιο του 1978: ''Παντού μες στις γραμμές μας υπάρχουν εχθροί, στο κέντρο, στο γενικό επιτελείο, στις επαρχίες, στα χωριά''. Όταν πήρε την εξουσία το 1975, η Κεντρική Επιτροπή του Κομουνιστικού Κόμματος αποτελούνταν από είκοσι δύο μέλη. Μέχρι το 1978 είχαν απομείνει τέσσερα μέλη, με τους υπόλοιπους δεκαοχτώ να έχουν εκτελεστεί. Οι εκκαθαρίσεις έπληξαν και τους εργατικούς συνεταιρισμούς: σε μία και μόνο περιφέρεια, εκτιμήθηκε από το καθεστώς, ότι 40.000 σε σύνολο 70.000 κατοίκων είναι πιθανότατα ''προδότες συνεργαζόμενοι με τη CIA''. 

Εχθρός έγινε επίσης το Βιετνάμ. Παρότι το Κ.Κ.Καμπότζης ξεκίνησε σαν παρακλάδι του κομμουνιστικού κόμματος της Ινδοκίνας του Χο Τσι Μινχ, ο Πολ Ποτ στράφηκε και εναντίον τους (ο Χο Τσι Μινχ δεν συμπαθούσε τον Μάο, ο ίδιος ήταν πράκτορας της Μόσχας με το όνομα Νγκιεν Άι Κουόκ). Αρχικά, οι Ερυθροί Χμερ εξολόθρευσαν όποιον είχε Βιετναμέζους συγγενείς ή σχέσεις με τους Βιετναμέζους εκτός των συνόρων, στη συνέχεια όμως ήταν επικίνδυνο ακόμη και να μιλάς τη βιετναμέζικη γλώσσα ή να μοιάζεις Βιετναμέζος. Οι δε στρατιωτικές δυνάμεις της Καμπότζης έλαβαν οδηγίες να εξαπολύσουν αντάρτικες επιθέσεις μέσα στο έδαφος του Βιετνάμ.

Στις 25 Δεκεμβρίου 1978, 150.000 Βιετναμέζοι στρατιώτες διέσπασαν τα στρατεύματα που φύλασσαν τα σύνορα της Καμπότζης και στις 6 Ιανουαρίου απείχαν μερικά χιλιόμετρα μόλις από την Πνομ Πενχ. Οι στρατιώτες του Πολ Ποτ δεν ήταν σε κατάσταση να αντισταθούν, αφού δεν ήταν μόνο υποσιτισμένοι, αλλά και αποδιοργανωμένοι. Η Πνομ Πενχ έπεσε στις 7 Ιανουαρίου 1979, το καθεστώς κατέρρευσε και ο Πολ Ποτ και οι εναπομείναντες οπαδοί του κατέφυγαν στις απομονωμένες βορειοδυτικές περιοχές της χώρας. Εκεί δημιούργησε μια νέα βάση ισχύος, ονομάζοντάς τη ''Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο των Χμερ''. Φυσικά κανείς δεν ήθελε να πολεμήσει μαζί του. Έτσι επόμενα έτη έζησε στις ζούγκλες στα σύνορα Καμπότζης-Ταϊλάνδης εξακολουθώντας να πιστεύει ότι η 17η Απριλίου 1975 υπήρξε το μεγαλύτερο επαναστατικό γεγονός στην Ιστορία ''με την εξαίρεση της Παρισινής Κομμούνας του 1871''. 
Το αιμοσταγές καθεστώς των Χμέρ μέσα σε τέσσερα χρόνια εξολόθρευσε σχεδόν 2.000.000 ανθρώπους που ισοδυναμούσε με το 30% του συνολικού πληθυσμού.
Ο Πολ Ποτ δεν τιμωρήθηκε ποτέ για τα εγκλήματά του. 

πηγές:

Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού, εκδόσεις Εστία, Ιούλιος 2013

revealedtheninthwave.blogspot.gr

RISTORANTE VERONA

ΤΣΕ: ΤΟ ΝΕΟ ΙΝΔΑΛΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ

του Σωτήρη Αντωνακόπουλου

Για τον ιδεολογικό μαρασμό, με τον οποίο πάσχει ο εγχώριος εθνικιστικός χώρος έχουμε αναφερθεί κατ' επανάληψιν, με τρανά παραδείγματα τον Ίωνα Δραγούμη (εδώ και εδώ), τον Νίκο Καζαντζάκη (εδώ), τον Ιωάννη Μεταξά (εδώ και εδώ) και διάφορους άλλους αστέρες της εθνικιστικής νομενκλατούρας (εδώ και εδώ). Ο ιδεολογικός κατήφορος όμως δεν έχει τέλος, καθώς στον κατάλογο της μιζέριας του δήθεν ''χώρου'' προστίθεται κι άλλη μια λαμπρή φυσιογνωμία. Ο λόγος για τον Τσε Γκεβάρα!! Έτσι λοιπόν, μετά την coca cola, μετά από γνωστή μάρκα παγωτού και διάφορες εταιρείες ρούχων, στο παιχνίδι έχει μπει και η ελληνική ακροδεξιά να πάρει το μερίδιό της από τη ''λάμψη'' του επαναστάτη Τσε.

Παγωτό ξυλάκι "Cherry Guevara" 

Άρωμα Che της Chevignon

Δεν γνωρίζουμε αν είναι η μαρξιστική διαλεκτική ή ο κομμουνιστικός διεθνισμός του Τσε Γκεβάρα που κέντρισε την ψυχοσύνθεση του Έλληνα εθνικιστή ή η κάθοδος στο Κονγκό το 1965 για να βοηθήσει την επανάσταση...

Συνέχεια εδώ

RV 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΙΤΣΙΚΗΣ - ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΙΝΔΑΛΜΑ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ-ΕΘΝΙΚΟΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ

Ο Κιτσίκης με τον τότε πρωθυπουργό της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ 

Επί δεκαετίες ο λεγόμενος «χώρος» προβάλλει ως ιδιαίτερη προσωπικότητα τον  συγγραφέα, τουρκολόγο, και διάφορα άλλα, Δημήτριο Κιτσίκη και προπαγανδίζει τις θέσεις του, είτε εκδίδοντας βιβλία του, είτε με συνεντεύξεις, εκδηλώσεις κ.λπ.

Στη γνωστή «ανεκτική» ιστοσελίδα lifo.gr δημοσιεύθηκε σήμερα 29.7 μία συνέντευξη του Κιτσίκη, λίαν αποκαλυπτική. Ιδού, λοιπόν, ποιον προβάλλουν με ζήλο δεκαετίες τώρα οι εθνικιστές:

Από την εισαγωγή της lifo: «Ταξίδευε άλλωστε συχνά στη γείτονα, σε πανεπιστήμια της οποίας δίδαξε κιόλας επί σειρά ετών, ενώ είχε αναπτύξει προσωπική σχέση με δύο πρώην πρωθυπουργούς, τους Τουργκούτ Οζάλ και Μεσούτ Γιλμάζ. Είναι, επιπλέον, εξέχον μέλος της Αδελφότητας Χιζμέτ που ίδρυσε ο Φετουλάχ Γκιουλέν».

Δηλώσεις του ίδιου του Κιτσίκη: «…Ἀποσχιστικός ἐμφύλιος εἶναι ὁ κουρδικός πόλεμος ἀνεξαρτησίας ὅπως ἐμφύλιοι ἀπό το 1821 ὑπῆρξαν ὅλοι οἱ πόλεμοι ἀνεξαρτησίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ και τῶν βαλκανικῶν λαῶν, τῶν Ἀρμενίων και των Ἀράβων πού διεμέλισαν την πολυεθνική και πολυθρησκευτική Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία, ἐμφύλιοι που ὑποκινήθηκαν ἀπο τα συμφέροντα τῶν Μεγάλων Δυνάμεων. Ὁ διαμελισμός τοῦ βαλκανοασιατικοῦ χώρου συνεχίζεται και σήμερα και ἀπό τις δύο πλευρές τοῦ Αἰγαίου…

-Ἤδη προ τριακονταετίας εἶχα δηλώσει ὅτι «οἱ καλύτεροι Ἕλληνες εἶναι οἱ Τοῦρκοι», δηλαδή ἐννοοῦσα ὅτι εἴμεθα ὁ ἴδιος λαός με δύο γλῶσσες και δύο θρησκεῖες, ὅπως ἦσαν οἱ Ῥωμαῖοι, ἕνας λαός με δύο γλῶσσες (ἑλληνικά και λατινικά) και δύο θρησκεῖες (ἀρχαιοελληνική και ἀρχαιορωμαϊκή). Οἱ Ῥωμαῖοι μᾶς ἐθεώρουν παρηκμασμένους και μᾶς ἀπεκάλουν Γραικύλους. Οἱ Ῥωμαῖοι ἐθεώρουν τους ἑαυτούς τους ὡς οἱ καλύτεροι Ἕλληνες. Ὅταν ἐξέσπασε ἡ ἑλληνικὴ ἐπανάσταση το 1821, ἡ Πελοπόννησος εἶχε μόνον κατσικόδρομους και ἔμοιαζε με την σημερινή ἐπαρχία τοῦ ἀνατολικοῦ Κουρδιστάν, το Χάκκιαρι, γι'αὐτό και ἡ ἑλληνικη ἀστική τάξη παρέμεινε ἐντός τῆς Αὐτοκρατορίας, ἀρνούμενη να μετακομίσῃ στην Πελοπόννησο (ὡς δυτικό «Κουρδιστάν» τῆς Αὐτοκρατορίας)….

… Βασισμένος στην διαπίστωση ὅτι ὁ ἑλληνισμός εἶναι το πᾶν, ὅπως ὁ Θεός, ὅπως το Ἅγιον Πνεῦμα, συμπεριλαμβάνει, ὅπως ὁ Θεός, τα πάντα, δηλαδή και τον Σατανᾶ. Ὁ Θεός ἐξ ὁρισμοῦ δεν εἶναι διχαστικός, εἶναι συνθετικός, εἶναι διαλεκτικός, σε θέση τῆς ἑλληνικῆς διαλεκτικῆς, δηλαδή το ἀκριβῶς ἀντίθετο τοῦ σημερινοῦ φαινομένου τοῦ γραικυλισμοῦ που γεννᾷ τον κομματισμό, το μῖσος, τον ἀντισημιτισμό, τον ῥατσισμό, την ἔννοια τοῦ «ἀντί» (ἀντιφασισμός, ἀντικομμουνισμός). Ὁ ἐθνικισμός συρρικνώνει τον ἑλληνισμό διότι τοῦ ἐπιβάλλει σύνορα, ἀντίθετα με τον ἑλληνοκεντρισμό που δεν δύναται να ἐπεκταθῇ ἐφ'ὅσον εἶναι οἰκουμενικός και ἀγωνίζεται, προς χάριν τῆς οἰκουμένης να μην συρρικνωθῇ. Πολιτικά, αὐτό ἐκφράζεται με τον ἐθνικομπολσεβικισμό (σύνθεση κομμουνισμοῦ και φασισμοῦ), με την ἑλληνοτουρκική συνομοσπονδία, με τον εὐρωπαϊσμό (ἡ Εὐρώπη ὡς κουτσό παιδί τοῦ ἑλληνισμοῦ), με τον σινισμό (τεράστιος πολιτισμός, παιδί τοῦ ἑλληνισμοῦ) και με την Ὀρθοδοξία τῆς ἐρήμου, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, που συμπεριλαμβάνει τον χριστιανικό, τον σουφικό, τον βαϊσναβικό και τόν βουδδιστικό μοναχισμό ὑπό την σκέπη τοῦ Χριστοῦ (που ὀνομάζεται Ἀλί στον Ἀλεβισμό).

Ποῖο πολίτευμα θα θεωρούσατε ἰδανικό; Την λαοκρατία (την κυριαρχία τοῦ λαοῦ, σε ἀντίθεση με την δημοκρατία, την κυριαρχία τοῦ δήμου, δηλαδή τῆς ὀλιγαρχίας τῆς ἀστικῆς τάξεως) και την μοναρχία (μόνη ἀρχή, σε ἀντίθεση με την συνταγματική βασιλεία) βυζαντινοῦ ἤ ὀθωμανικοῦ τύπου..

….-Δεν ὑπῆρξα ποτέ ἀριστερός.  Οἱ ἔννοιες δεξιός-ἀριστερός εἶναι ἀποκλειστικά ἀστικές ἔννοιες προερχομένες ἀπό την Γαλλική Ἐπανάσταση. Ἤμουν και παραμένω κομμουνιστής, ὑποστηρικτής τοῦ ΚΚΕ…»

Όλη η συνέντευξη του Κιτσίκη εδώ: 

http://www.lifo.gr/articles/world_articles/109104

Ίδιοι με τους Τούρκους είμαστε, λοιπόν, για τον μπολσεβίκο Κιτσίκη και εμφύλιος  πόλεμος η Επανάσταση του 1821.  Η Πελοπόννησος κάτι σαν το Κουρδιστάν. Και , «δυστυχώς», η μεγάλη Οθωμανική Αυτοκρατορία διαμελίστηκε… Κακά τα σύνορα για τον ελληνισμό, που του τα επιβάλλει ο εθνικισμός, το ιδεώδες είναι ο εθνικομπολσεβικσιμός και η ελληνοτουρκική συνομοσπονδία.  Πολύ φυσιολογικό να τα υποστηρίζει αυτά ένας κουμουνιστής, οπαδός του ΚΚΕ. Το περίεργο είναι αυτός ο άνθρωπος να προβάλλεται επίμονα ως «μορφή» από τον εθνικιστικό χώρο. Και δεν είναι μόνο περίεργο, αλλά είναι και ύποπτο. Κάτι τρέχει με τον χώρο:  Δραγούμης (βλ. εδώ), Γούδης (βλ. εδώ), Κιτσίκης…

Ας προβληματιστούν οι νεώτεροι για το τι είναι ο εθνικομπολσεβικισμός που τους τον πασάρουν σαν κάτι «εναλλακτικό» και μοντέρνο, και τι εξυπηρετεί αυτή η προβολή…

πηγή

RV

Ο μπολσεβικισμός στην πράξη

ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΙΔΟΥ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ 

Οφείλω αμέσως να τονίσω μίαν σπουδαιοτάτην αντίφασιν μεταξύ της θεωρίας του ιστορικού υλισμού, την οποίαν υποστηρίζει ο εβραικός μαρξισμός και του κυριωτέρου γνωρίσματος της ιστορίας του εβραικού λαού. Εις την ογκώδη ‘Ιστορίαν του Πολιτισμού’ ο Δυκουδραί εξετάζων την όλην δράσιν του εβραικού έθνους τονίζει ότι ‘ο βαθύς σεβασμός του προς τα δικαιώματα της οικογενείας και της ιδιοκτησίας, ο ανθρωπισμός του, η πνευματική πίστις του, η προσήλωσις του προς τας θεμελιώδεις αληθείας της ηθικής, απετέλεσαν διά τον λαόν τούτον μίαν τοιαύτην δύναμιν, η οποία τώ εξησφάλισε την αιωνιότητα και η ιστορία του συνεχίζεται σήμερον εν μέσω των ιστοριών όλων των εθνών’.  

O κομμουνισμός εφαρμοσθείς εν Ρωσσία οδήγησεν αυτήν εις την φρικωδεστέραν δυστυχίαν και αποσύνθεσιν, εγκαταλειφθείς υπό των ιδίων θιασωτών του, ρωσσοεβραίων, ευθύς μόλις ούτοι διά της πλέον αιμοσταγούς τρομοκρατήσεως εστερεώθησαν επί της αρχής. 

΄Αρα σκοπός του ρωσσικού μπολσεβικισμού δεν ήτο ούτε η ευτυχία των ρώσσων εργατών και αγροτών, η οποία συγκινεί τους Εβραίους ολιγώτερον παντός άλλου, ούτε η ευημερία του όλου ρωσσικού λαού, αλλά η εκπόρθησις της αρχής υπό των Εβραίων, η αποσύνθεσις ενός μεγάλου χριστιανικού λαού, η διά της πλέον ψευδολόγου προπαγάνδας υπονόμευσις των άλλων αστικών κρατών και η εν γένει εξυπηρέτησις του εβραικού ιδεώδους της κοσμο-κρατορίας επί της γης. 

Οι Εβραίοι δικτάτορες της Μόσχας, ενώ οι ίδιοι – όπως όλοι οι Εβραίοι – αποφεύγουν την επιμιξίαν μετά αλλοφύλων, ενώ εις τας ατομικάς σχέσεις των σέβονται το κεφάλαιον όσον ουδείς, εν τούτοις ειργάσθησαν λυσσωδώς διά την καταστροφήν της ρωσσικής παραγωγής, διά την διάλυσιν της οικογενείας, διά την διαπόμπευσιν και την εξόντωσιν της χριστιανικής θρησκείας, διά την εξαφάνισιν παντός πατριωτικού αισθήματος. 

[...]

Πώς εξαπατώνται οι εργάται και οι χωρικοί. 

Διά να εξαπατήσουν τον ρωσσικόν λαόν και να κερδίσουν την συμπάθειάν του, οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού ωμίλησαν κατ’ αρχάς περί διανομής των μεγάλων κτημάτων εις τους χωρικούς, οι οποίοι ούτω θα εγίνοντο ιδιοκτήται. 

Παρασυρόμενοι από την τόσον ελκυστικήν υπόσχεσιν, οι αθώοι χωρικοί εγκατέλειψαν το μέτωπον – προς μεγάλην χαράν του Κάιζερ – και επέστρεψαν εις τα χωρία των, διά να γίνουν κύριοι των γαιών, σφάζοντες ή καίοντες ζωντανούς ή υποβάλλοντες εις φρικώδη μαρτύρια τους τέως κυρίους των. Ουδέποτε οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού είπον, προ της εκπορθήσεως της αρχής, την αλήθειαν εις τον λαόν. Ουδέποτε εδήλωσαν ότι ο κομμουνισμός καταργεί πάσαν ιδιοκτησίαν και ότι αι γαίαι θα ήσαν του λοιπού κοιναί. Ουδέποτε διεκήρυξαν την γενικήν αρχήν της κοινοκτημοσύνης, άνευ της οποίας δεν υπάρχει κομμουνισμός. 

Ευκόλως όθεν εννοείται η αγανάκτησις, η οποία κατέλαβε και κατέχει ακόμη τους ρώσσους χωρικούς όταν οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού ωμίλησαν περί καταργήσεως της ιδιοκτησίας. Το όλον μπολσεβικικόν οικοδόμημα ηπειλήθη δι’ αμέσου καταρρεύσεως. Ευφυέστατοι όμως οι ρωσσο-Εβραίοι δικτάτορες εσιώπησαν, ωργάνωσαν την περίφημον διά τας θηριωδίας της φρουράν των Κινέζων Μισθοφόρων και κατόπιν την αιμοσταγή στρατιάν της Τσέκα, εκ των ρώσσων βαρυποινιτών. 

΄Ηρχισαν ταχύν και συστηματικόν αφοπλισμόν, επειδή δε ευθύς εξ αρχής συνήντων μεγάλην αντίδρασιν, επανέφερον εν ισχύι την θανατικήν ποινήν. Οφείλω μάλιστα να τονίσω ότι το πρώτον Διάταγμα του μπολσεβικικού Κράτους δεν αφεώρα την βελτίωσιν της τύχης των εργατών, ούτε των χωρικών. ΄Ητο το Διάταγμα της επαναφοράς της θανατικής ποινής. Το μέτρον τούτο έχει τόσω μεγάλην σημασίαν, καθόσον οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού είναι εκείνοι οι οποίοι είχον άλλοτε ζητήση λυσσωδώς και επιτύχη την κατάργησιν της θανατικής ποινής. 

Ristorante Verona

Στρασσερισμός= Εθνικομπολσεβικισμός= Εβραϊκός μπολσεβικισμός

Ο στρασσερισμός αναφέρεται σε ένα «επαναστατικό εθνικιστικό» πολιτικό κίνημα, το οποίο αποσχίστηκε από το NSDAP και πήρε το όνομά του από τους αδερφούς Στράσσερ, τον Όττο και τον Γκρέγκορ. Μετά τη διαγραφή του από το NSDAP το 1930, ο Όττο ίδρυσε το «Μαύρο Μέτωπο», γνωστό και ως KGRNS (Kampfgemeinschaft Revolutionärer Nationalsozialisten) με έδρα το Βερολίνο. Ο στρασσερισμός αποτελεί μία ενεργή θέση στην υπηρεσία του Εβραϊσμού. Στοιχεία που πρόσκεινταν στον στρασσερισμό εκτελέστηκαν κατά την  ανταρσία του Ρεμ το 1934, που είναι γνωστή και ως Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, συμπεριλαμβανομένου και του Γκρέγκορ.

Οι θέσεις του στρασσερισμού ήταν πολύ κοντά στον εβραϊκό μαρξισμό. Αυτό παρατηρείται ιδιαίτερα στο ζήτημα της ατομικής περιουσίας, στις κρατικοποιήσεις και στην επίσημη θέση περί του εβραϊκού ζητήματος. Προκειμένου να κρύψει την εβραϊκή καταγωγή του, ο Μαρξ έγραψε το βιβλίο Περί του Εβραϊκού ζητήματος. Σε αυτό το βιβλίο κριτικάρει τον εβραϊκό τρόπο ζωής, αλλά αρνείται το γεγονός ότι αυτός προκύπτει από το αίμα και υποστηρίζει ότι οι Εβραίοι οι οποίοι δεν προβάλλουν τον εβραϊκό τρόπο ζωής, είναι καλοί Εβραίοι και μπορούν να ηγηθούν του αγώνα για το «σπουδαίο αύριο», και για τη νίκη του κομμουνισμού. 

Οι στρασσεριστές έχουν την ίδια άποψη για το εβραϊκό ζήτημα, μάλιστα επιτέθηκαν ανοιχτά στον Χίτλερ για την «ανηλεή και απάνθρωπη αντισημιτική πολιτική του εκστρατεία» και, όπως ο Λένιν στη Ρωσία, μάχονταν για τα δικαιώματα των Εβραίων στη Γερμανία.

Συνέχεια εδώ

RV

Κομμουνιστικά εγκλήματα: Η Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο

   

50 χρόνια μετά

Μετά το «Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός», δηλαδή την απόλυτη αποτυχία του επαναστατικού οικονομικού του προγράμματος στην Κίνα και τα 45.000.000 εκατομμύρια νεκρών μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια, το διάστημα 1958-1961, ο ''τιμονιέρης'' Μάο τσε Τούνγκ έβαλε πλώρη για την ''πολιτιστική επανάσταση''. 

Με τον βαρύγδουπο τίτλο του  ''προέδρου του κόμματος και του ιδεολογικού καθοδηγητή των κομμουνιστικών μαζών'' δημιούργησε έναν νέο εγκληματικό μηχανισμό, τους ερυθροφρουρούς. Με αυτούς θα πραγματοποιούσε την ''προλεταριακή πολιτιστική επανάσταση''.    

Οι ερυθροφρουροί 

Οι ομάδες των ερυθροφρουρών δημιουργήθηκαν κυρίως στα αστικά κέντρα. Στους πυρήνες τους προσήλθαν παραγκωνισμένα κομμουνιστικά στελέχη, ένας πυρήνας αποτυχημένων καλλιτεχνών που πρέσβευαν την καταστροφή κάθε πολιτιστικού στοιχείου που ήταν ξένο στην προλεταριακή επανάσταση, αρκετοί κατώτεροι εργάτες εργοστασίων (λούμπεν προλετάριοι), μισοάνεργοι, καθώς και οπορτουνιστές μαζί με άλλα βίαια και αντικοινωνικά στοιχεία του περιθωρίου. 

Τα συνθήματά τους μαρξιστικά: "να μεταμορφώσουμε την ανθρώπινη φύση και έτσι να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός", "να δημιουργήσουμε την απόλυτη καθημερινή πάλη αποφεύγοντας την εξατομίκευσή της", "να πολεμήσουμε τους Κινέζους που θέλουν να προκόψουν εις βάρος της ισότητας", "να εκριζωθεί κάθε ίχνος αστικής νοοτροπίας".  

Η πολιτιστική επανάσταση αρχίζει

Οι ερυθροφρουροί εισέβαλαν παντού με μορφή αληθινής λαίλαπας. Στο Πεκίνο μόνο σημειώθηκαν 1.700 δολοφονίες και 30.000 σπίτια ερευνήθηκαν και λεηλατήθηκαν συστηματικά. Στην Σαγκάη 150.000 σπίτια αλώθηκαν από τις ερυθρές τρομοκρατικές ορδές.

Οι νεαροί ερυθροφρουροί ξεκινούσαν τις "επιχειρήσεις" τους από τα ίδια τα σχολεία τους. Εκεί αναζητούσαν τους δασκάλους τους στις σχολικές αίθουσες, τους έβγαζαν στο προαύλιο, ξυλοκοπώντας τους ανηλεώς με ξύλα ή λιθοβολώντας τους. 

Τους εξανάγκαζαν να φορούν κουρέλια και γελοία καπέλα, τους πασάλειφαν τα πρόσωπα με μαύρη μπογιά (το μαύρο συμβόλιζε την "αντίδραση"), τους κρεμούσαν πινακίδες με ύβρεις και τελικά τους ανάγκαζαν να παρελαύνουν κάτω από συνεχή χτυπήματα, βρισιές και κραυγές. Κάποιον δάσκαλο τον ανάγκασαν να συρθεί και να φάει χόρτα από το έδαφος. Πολλούς δασκάλους τους, υπό την ανοχή της αστυνομίας, τους ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου. Τουλάχιστον αυτοί που έχαναν την ζωή τους διατηρούσαν την αξιοπρέπειά τους... Σύμφωνα με υπολογισμούς 140.000 εκπαιδευτικοί σε όλη την Κίνα υποβλήθηκαν σε τέτοιου είδους μαρτύρια. 

Σύμφωνα με το πνεύμα της πολιτιστικής επανάστασης, τα παιδιά από ''αντιδραστικές'' οικογένειες είχαν βεβαρημένη κληρονομικότητα και δεν μπορούσαν να γίνουν καλοί επαναστάτες (χαρακτηρίζονταν συλλήβδην "μαύρα") και χρειάζονταν επειγόντως "αναμόρφωση" και "τιμωρία". Αντίθετα, τα παιδιά των κομμουνιστών ήταν εκ γενετής "κόκκινα", ανήκαν σε μια κομμουνιστική καθαρή γραμμή αίματος, άρα είχαν κληρονομήσει όλες τις επαναστατικές αρετές. Όσοι ερυθροφρουροί αποδεικνύονταν "κακής γενετικής καταγωγής", διώχνονταν βίαια. Όλα τα σπίτια των "μαύρων" δέχονταν τις επισκέψεις των πιο βίαιων ομάδων ερυθροφρουρών με αιματηρά αποτελέσματα. 
Χαρακτηριστικό είναι το εμβατήριο: 

Αν ο πατέρας είναι γενναίος, ο γιος είναι ήρωας, 
Αν ο πατέρας είναι αντιδραστικός, ο γιος είναι κωλοτρυπίδα. 
Αν είσαι επαναστάτης, εμπρός προχώρα κι έλα μαζί μας. 
Αν δεν είσαι, άντε πηδήξου 
[...] 
Στο διάολο να πάτε! 
Θα σας διώξουμε από τις ήδη χαμένες θέσεις σας! 

Σκότωσε! Σκότωσε! Σκότωσε 

Πολλοί συγγραφείς (Λάο Σε, Φου Λέι, Τενγκ Τε) και μεταφραστές ξένων ποιητών διαπομπεύθηκαν στους δρόμους του Πεκίνου. Καταστράφηκαν πολλά χειρόγραφα συγγραφέων και κάποιοι άλλοι φυλακίστηκαν ή ακόμα και δολοφονήθηκαν. Κανείς ζωγράφος δεν τολμούσε να υπογράψει έργο του, αλλά οι περισσότεροι υπέγραφαν με μια ευχή για μακροημέρευση στον μεγάλο τιμονιέρη Μάο. Σε μαζικές συνελεύσεις ερυθροφρουρών στα Πανεπιστήμια, οι καθηγητές τους υποβάλλονταν σε πιεστικές ανακρίσεις και ταπεινωτικές μεταχειρίσεις. 

Τον Σεπτέμβριο του 1966, ο αρχηγός των ερυθροφρουρών Λιν Μπιάο κήρυξε επισήμως τον πόλεμο στις "τέσσερις απαρχαιωμένες ιδέες" (παλιές ιδέες, παλιά κουλτούρα, παλαιά ήθη, παλαιές συνήθειες). 

Ομάδες ερυθροφρουρών με επικεφαλής τη γυναίκα του Μάο, Τσιάνγκ Κινγκ, κατέστρεψαν πολλούς ναούς. Κατέστρεψαν,δε, με μανία τα κοστούμια της περίφημης Όπερας του Πεκίνου, ενώ αφαίρεσαν ένα τμήμα του Σινικού τείχους και το χρησιμοποίησαν για την κατασκευή χοιροστασίων. 

Σε δημόσια μέρη οι ερυθροφρουροί πυρπολούσαν μεταφράσεις έργων ξένων συγγραφέων (Σαίξπηρ, Ίψεν), την Αγία Γραφή, εξεδίωξαν τους βουδιστές καλόγερους του βουνού Γουτάι, ενώ απαγορεύτηκε ο εορτασμός της έλευσης του νέου έτους. Απλοί θρησκευόμενοι άνθρωποι σπρώχνονταν στις πλατείες των πόλεων και δέχονταν συνεχείς ύβρεις και προσβολές από τον όχλο των ερυθροφρουρών. 

Πολλοί αυτοκτονούσαν μην αντέχοντας τις συνεχείς ταπεινώσεις (1200 αυτοκτονίες μόνο στη Σανγκάη). Σημειώθηκαν καταστροφές στους τάφους ξένων, ενώ απαγορεύτηκαν και απλά πράγματα της καθημερινής ζωής (κατοικίδια, τα πουλιά, τα λουλούδια), καθώς απαιτούσαν φροντίδα και αποσπούσαν τους πολίτες από τα επαναστατικά τους καθήκοντα!

Οργανωμένες ομάδες περιφρούρησης των ερυθροφρουρών, εξανάγκαζαν τους περαστικούς να αποστηθίζουν εδάφια από το "κόκκινο βιβλιαράκι" του Μάο. Κάθε αρνητική αντίδραση στις γελοιότητες αυτές καταδίκαζε τον "ένοχο" να υποστεί τις επιπτώσεις του νόμου του "Λυντς". 

Κατάσχεσαν βίαια διάφορα "απαγορευμένα" αντικείμενα (όπως καπέλα, παλαιά έπιπλα, τράπουλες, σετ σκακιού, δίσκους γραμμοφώνου), τα οποία έκαψαν σε μεγάλες φωτιές στη μέση του δρόμου. Εκατοντάδες καταστήματα αναγκάστηκαν να αλλάξουν ονομασία έτσι ώστε να περιλαμβάνουν και τη λέξη "κόκκινο". Συνεχίζοντας την "πολιτιστική τους αναγέννηση", οι ερυθροφρουροί έκλεισαν διά της βίας πολλές καφετέριες, ενώ εμπόδιζαν τους γάμους και τις κηδείες ως δήθεν αντιδραστικούς θεσμούς, σχηματίζοντας ανθρώπινες αλυσίδες. 

Όλα τα βιβλιοπωλεία πωλούσαν μόνο το "κόκκινο βιβλιαράκι" του Μάο (τυπώθηκε σε 70.000.000 αντίτυπα), ενώ πολλά καταστήματα πωλούσαν αποκλειστικά μικρές προτομές του. Εκατομμύρια Κινέζοι φωτογραφίζονταν κραδαίνοντας το μικρό αυτό βιβλιαράκι....

Τον Αύγουστο του 1967, ο Τύπος του Πεκίνου ξεσπάει: οι αντιμαοϊκοί είναι «ποντίκια που τρέχουν στους δρόμους, σκοτώστε τους, σκοτώστε τους». 
Ο νέος υπουργός Ασφαλείας Ξιε Φουζί δηλώνει στο τέλος Αυγούστου μπροστά σε ένα ακροατήριο στελεχών της αστυνομίας: 
«Δεν μπορούμε να συμμορφωνόμαστε με τις συνηθισμένες πρακτικές. Δεν μπορούμε να ακολουθούμε τον Ποινικό Κώδικα. Αν συλλαμβάνετε άτομα επειδή έχουν σκοτώσει, θα κάνετε λάθος... Οι Ερυθροφρουροί που σκοτώνουν πρέπει να τιμωρούνται; Η γνώμη μου είναι ότι αν σκοτώθηκαν κάποιοι, ε, καλά, σκοτώθηκαν, δεν είναι δικό μας πρόβλημα... Δεν επιδοκιμάζω το γεγονός ότι οι μάζες σκοτώνουν, αλλά αν οι μάζες μισούν τους κακούς ανθρώπους σε σημείο που εμείς δεν μπορούμε να τις σταματήσουμε, τότε δεν επιμένουμε... Η λαϊκή αστυνομία πρέπει να είναι με το μέρος των Ερυθροφρουρών, να συνδέεται μαζί τους, να τους συμπαθεί, και να τους προσφέρει πληροφορίες».

Από τη μαρτυρία ενός Ερυθροφρουρού, ηλικίας τότε δεκατεσσάρων ετών:  

«Πρέπει να ήταν πενήντα οχήματα... Στο ψυγείο κάθε καμιονιού ήταν δεμένο ένα ανθρώπινο ον. Σε μερικά ήταν δεμένοι δύο. Όλοι ήταν ξαπλωμένοι διαγωνίως και ακινητοποιημένοι με σύρμα και σχοινιά... Το πλήθος περιτριγύριζε τους δυστυχείς και βύθιζε στο σώμα τους ακόντια και σπαθιά, μέχρι να σωριαστούν σαν άδεια σακιά από όπου ανάβλυζε αίμα».

Όλα τα εγκλήματα έγιναν υπό τις ευλογίες του Μάο τσε Τούνγκ και τη συνεργασία της αστυνομίας. Η προσωπική φρουρά του Μάο, η μονάδα 8341, οργίασε στο πανεπιστήμιο του Πεκίνου όπου ανακαλύφθηκαν 178 «εχθροί», και δέκα πέθαναν από τα βασανιστήρια. Σε ένα εργοστάσιο του Σαανξί, τέλος του 1968, ανακάλυψαν τον «εξοπλισμό» 547 «κατασκόπων», και 1200 συνενόχων τους. Όσο για την ηθοποιό της όπερας Γιαν Φενγκγίνγκ, ένοχη για δεκατρία εγκλήματα, αυτοκτόνησε τον Απρίλιο του 1968. Της έκαναν αυτοψία για να βρουν έναν ραδιοπομπό που έκρυβε στο σώμα της. Οι τρεις μεγαλύτεροι πρωταθλητές του πινγκ-πονγκ έβαλαν επίσης τέλος στη ζωή τους. Οι έφοδοι στα σπίτια, οι συλλήψεις και οι φυλακίσεις έλαβαν βιβλικές διαστάσεις. 

Από τις συμμορίες των ερυθροφρουρών δεν γλίτωσαν ούτε μέλη του κόμματος. Συνολικά στη διάρκεια της πολιτιστικής επανάστασης φυλακίστηκαν πάνω από 3.000.000 μέλη του, σε σύνολο 18 εκατομμυρίων. Στη φυλακή επίσης σύρθηκαν 400.000 στρατιωτικοί. Ενώ μεταξύ των διανοουμένων φυλακίστηκαν: 142.000 εκπαιδευτικοί, 53.000 τεχνικοί και επιστήμονες, 500 καθηγητές της ιατρικής, 2600 συγγραφείς και καλλιτέχνες. Αρκετοί από αυτούς δολοφονήθηκαν ή εξωθήθηκαν στην αυτοκτονία. 

Το Θιβέτ δεν έμεινε ανέγγιχτο από την Πολιτιστική Επανάσταση. Από τον Ιούλιο του 1966, οι Ερυθροφρουροί εξαπέλυσαν επιθέσεις κατά των ιδιωτικών κατοικιών, αντικαθιστώντας πάνω στους βωμούς τους Βούδες με πορτρέτα του Μάο Τσε Τουνγκ - υπέβαλλαν τους μοναχούς σε επανειλημμένες «δημόσιες δοκιμασίες» απ’ όπου δεν ήταν σίγουρο πάντα πως θα ’βγαιναν ζωντανοί. Η λεηλασία του μοναστηριού Γιοκχάνγκ στη Λάσα επαναλαμβάνεται σε μυριάδες άλλες περιπτώσεις σύμφωνα με έναν μοναχό που ήταν μάρτυρας:

«Υπήρχαν πολλές εκατοντάδες ναοί. Μόνο δύο γλίτωσαν. Όλοι οι άλλοι λεηλατήθηκαν και βεβηλώθηκαν. Το σύνολο των αγαλμάτων, ιερά κείμενα και τελετουργικά αντικείμενα καταστράφηκαν ή εκλάπησαν... Μόνο το άγαλμα του Σακυαμούνι, στην είσοδο του Γιοχάνγκ, ξέφυγε από τους Ερυθροφρουρούς, γιατί [.,.] συμβόλιζε τους δεσμούς ανάμεσα στην Κίνα και το Θιβέτ. Οι λεηλασίες διήρκεσαν περίπου μία εβδομάδα. Ύστερα, το Γιοχάνγκ μετατράπηκε σε στρατώνα για τους Κινέζους στρατιώτες... Ένα άλλο τμήμα του [...] μετατράπηκε σε σφαγείο» 

Οι ναοί, όπως προαναφέρθηκε, υπήρξαν τα επίλεκτα θύματά τους: την επομένη της Πολιτιστικής Επανάστασης, μόνο 13 από τους 6259 τόπους λατρείας του βουδισμού λειτουργούσαν ακόμη. Από τους υπόλοιπους, οι πιο ευνοημένοι μετατράπηκαν σε στρατόπεδα, σε αποθήκες ή κέντρα εγκλεισμού: σε πείσμα των εκτεταμένων ζημιών, κατάφεραν να επιβιώσουν, και ορισμένοι, τώρα πια, έχουν ξανανοίξει. Αλλά πολλοί καταστράφηκαν ολοκληρωτικά, και οι θησαυροί τους -χειρόγραφα αιώνων, νωπογραφίες, thanka (πίνακες ζωγραφικής), αγάλματα κ.λπ.- καταστράφηκαν ή κλάπηκαν, ειδικά ό,τι περιείχε πολύτιμα μέταλλα. Ένα χυτήριο του Πεκίνου εφοδιαζόταν μέχρι το 1973 με 600 τόνους θιβετιανών αγαλμάτων. Το 1983, μια αποστολή από τη Λάσα μπόρεσε να ξαναβρεί στην κινεζική πρωτεύουσα 32 τόνους θιβετιανών υπολειμμάτων που περιλάμβαναν 13.537 αγάλματα και αγαλματίδια. Η τάση εκρίζωσης του βουδισμού συνοδεύτηκε από την προσπάθεια επιβολής κινεζικών ονομάτων στα νεογέννητα και, μέχρι το 1979, από την εκπαίδευση των παιδιών στην κινεζική γλώσσα. Οι Ερυθροφρουροί έκοψαν τις πλεξούδες των Θιβετιανών και των δυο φύλων και προσπάθησαν να τους επιβάλουν κανόνες ένδυσης που ήταν τότε της μόδας στην Κίνα. 

Ο νότος της χώρας υπέφερε περισσότερο από όλες τις περιοχές: ίσως 100.000 νεκροί μόνο στο Γκουανξί, 40.000 στο Γκουανγκντόνγκ, 30.000 στο Γιουνάν. Οι Ερυθροφρουροί υπήρξαν ανελέητοι. 

Τι ακριβώς ήταν τελικά η προλεταριακή πολιτιστική επανάσταση του Μάο; 

Τα γεγονότα, η ρητορική, οι μέθοδοι και οι ενέργειες αποτελούν τις καλύτερες μαρτυρίες. Πίσω από τον τίτλο ''πολιτισμική επανάσταση'' κρύβεται μια ακόμη εκδήλωση του μπολσεβικισμού που εκδηλώνεται πάντα μέσα σε ένα όργιο βίας και εγκλήματος και έχει ως πρώτο στόχο την εξαφάνιση της προσωπικότητας και τον αφανισμό της κοινωνικής και πνευματικής ελίτ.

Τα περισσότερα από τα στοιχεία αυτού του άρθρου είναι από το βιβλίο:΄΄Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού'' των εκδόσεων Εστία. 

Ristorante Verona