Αρνητές του ολοκαυτώματος

Η Ούρσουλα Χάφερμπεκ 87 ετών είναι γνωστή στους νομικούς κύκλους σε όλη τη Γερμανία.  Σήμερα γίνεται η δίκη της στο Μπαντ Ενχάουζεν στη Βόρεια Ρηνανία Βεστφαλία. Η Ούρσουλα Χάφερμπεκ, έχει βρεθεί πολλές φορές στο εδώλιο, ως κατηγορούμενη.  

Αρνείται το Ολοκαύτωμα, υποστηρίζοντας ότι το Άουσβιτς, δεν ήταν στρατόπεδο συγκέντρωσης αλλά στρατόπεδο εργασίας, και ότι η εξόντωση των Εβραίων είναι «το μεγαλύτερο ψέμα της ιστορίας». 

Ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ. Ο Βρετανός, που βρέθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 στη Γερμανία ως εργάτης και έμαθε άπταιστα γερμανικά, έχει γράψει πάνω από 30 βιβλία για την εποχή της εθνικοσοσιαλισμού. Στα βιβλία του υποστηρίζει μεταξύ άλλων ότι ο Χίτλερ ούτε διέταξε την εξόντωση των Εβραίων, ούτε και γνώριζε γι' αυτήν. Στην Αυστρία καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκισης για την δήλωσή του ότι δεν υπήρξε στη χώρα αυτή στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Ο βρετανός επίσκοπος Ρίτσαρντ Ουίλιαμσον αρνείται συστηματικά την εξόντωση των Εβραίων. Το 2008 συγκεκριμένα αρνήθηκε την ύπαρξη των θαλάμων αερίων ενώ υποστήριξε ότι εκτελέστηκαν το πολύ 200.000 με 300.000 Εβραίοι. Αυτά ειπώθηκαν σε συνέντευξη που έδωσε στη Σουηδία, ενώ παρακάλεσε τον δημοσιογράφο η συζήτηση να δημοσιευτεί μόνο στη Σουηδία και όχι στο διαδίκτυο, γνωρίζοντας ότι στη Γερμανία η άρνηση του Ολοκαυτώματος τιμωρείται με έως και πέντε χρόνια φυλάκισης. Ωστόσο ο δημοσιογράφος αγνόησε την επιθυμία του Βρετανού ιερέα, ο οποίος αργότερα καταδικάστηκε από το γερμανικό δικαστήριο του Ρέγκενσμπουργκ. 

Διάσημοι αρνητές του ολοκαυτώματος είναι επίσης οι: Robert Faurisson,  Ernst Zündel  και άλλοι που μπορείτε να δείτε εδώ

David Irving 

Στις ΗΠΑ ισχύει το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης. Το ίδιο και στη Μ. Βρετανία. Γι' αυτό και ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ εξέφραζε συνήθως την άποψή του σε αυτές τις χώρες.

Αντίθετα σε χώρες, όπως στην Αυστρία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Τσεχία αλλά και την Πολωνία, η άρνηση του Ολοκαυτώματος τιμωρείται. Στην Ισπανία υπήρχε τιμωρία για τους αρνητές του Ολοκαυτώματος, η οποία όμως άρθηκε το 2007 όταν το συνταγματικό δικαστήριο αποφάσισε ότι ο εν λόγω νόμος περιορίζει την ελευθερία της έκφρασης. Στην Ελλάδα τον Φεβρουάριο του 2016, ο πρόσφατος (του 2014) αντιρατσιστικός νόμος κρίθηκε από το Μονομελές Πλημ/κείο Ρεθύμνου (υπόθεση του Γερμανού καθηγητή Ρίχτερ) αντισυνταγματικός.

πηγή

RV

Weisthor

Karl Maria Wiligut 1866-1946

Kriegsverdienstkreuz

 

Goldenes Ehrenzeichen der NSDAP

Die Medaille zur Erinnerung an den 13. März 1938 (Anschluss Medal)

Die Medaille zur Erinnerung an den 1. Oktober 1938

SS-Ehrenring

 

Ehrendegen Reichsführer-SS

Militärverdienstkreuz

 

 Militär-Verdienstmedaille

 

Karl-Truppenkreuz

Verwundetenmedaille

 

Mobilisierungs-Erinnerungskreuz 1912-13

Kaiserlich-Österreichischer Franz-Joseph-Orden

Militär-Jubiläumskreuz 

 

Kriegserinnerungsmedaille

RV

CEDADE

Για την ιστορία του CEDADE θα μπορούσαν να γραφτούν βιβλία. Εδώ επιχειρείται μια συνοπτική παρουσίαση της πορείας του. Το όνομα αποτελείται από τα αρχικά των λέξεων Círculo Español de Amigos de Europa, που σημαίνει ''Ισπανικός Κύκλος Φίλων της Ευρώπης" και επρόκειτο για μία ισπανική Εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση που ιδρύθηκε στη Βαρκελώνη το 1966.

Στο CEDADE η μοίρα επεφύλαξε να είναι μια δυνατή φλόγα που ξεπήδησε από μια σπίθα της φωτιάς του Εθνικοσοσιαλισμού, μιας φωτιάς που δεν έσβησε στις 9 Μαΐου του 1945.

Ξεκίνησε ως ομάδα μελέτης για το έργο του Γερμανού συνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ. Επικεφαλής τέθηκε αρχικά ο Ángel Ricote,ο οποίος σύντομα παραχώρησε τη θέση του στον  Pedro Aparicio.  

  Otto Skorzeny

Ιδρυτικό μέλος του CEDADE ήταν ο συνταγματάρχης των SS  Otto Skorzeny, ενώ στα ηγετικά στελέχη συγκαταλεγόταν και ο αρχηγός της  ''Λεγεώνας των Βαλλόνων" των Waffen SS, Leon Degrelle.

 Otto Skorzeny και Leon Degrelle στην Ισπανία

Ο Κύκλος πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε εκδοτικό οίκο με εκδόσεις για τον Εθνικοσοσιαλισμό και τον Β΄Ππ. Ανέπτυξε επαφές με άλλες Εθνικοσοσιαλιστικές ομάδες στην Ευρώπη και το 1969 φιλοξένησε το δέκατο συνέδριο της Nouvel Ordre Européen (Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη), με εξήντα συνέδρους από επτά χώρες. Πρέπει να σημειωθεί ότι το συνέδριο απαγορεύτηκε από τον Φράνκο. 

Από το συνέδριο στη Βαρκελώνη το 1969

Το 1973 ίδρυσε γραφεία και  στη Μαδρίτη. Ένα χρόνο αργότερα, πρόεδρος του  CEDADE εξελέγη ο Jorge Mota Aras. 

O Jorge Mota Aras, επικεφαλής του CEDADE 

Η ομάδα είχε περίπου 2500 ενεργά μέλη και μετά το 1975 επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Ιβηρική Χερσόνησο. Το 1978 την ηγεσία αναλαμβάνει ο  νεαρός Ισπανο-αυστριακός Pedro Varela.

Ο Pedro Varela έγινε πρόεδρος του CEDADE το 1978 

Ο Pedro Varela είναι ο άνθρωπος που εστίασε περισσότερο στην εξάπλωση του κινήματος πέρα από την Ισπανία, δημιουργώντας ένα "δίκτυο" εθνικοσοσιαλιστών και σε άλλες χώρες, όπως στην Αργεντινή (Μπουένος Άιρες και Posadas), Βολιβία (Λα Παζ), Ισημερινό (Κίτο) και τη Γαλλία (Aix-en-Provence). 

Η δράση του CEDADE ήταν πολυσχιδής, αλλά κάποιες από τις δραστηριότητές του δεν είναι γνωστές, δεν αναφέρονται ούτε μπορούν να αναφερθούν σε blog. Τουλάχιστον, επί του παρόντος...

Το καλοκαίρι του 1984, για πρώτη φορά Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές επισκέφθηκαν το CEDADE: δύο έφηβοι ξεκίνησαν από την Αθήνα για τη Βαρκελώνη, όπου επισκέφθηκαν τα γραφεία του CEDADE, γνωρίστηκαν με τον Pedro Varela και άλλους Ευρωπαίους Εθνικοσοσιαλιστές που συνάντησαν εκεί, προμηθεύτηκαν υλικό και κράτησαν επαφή.

Ο Κύκλος εξέδιδε το ομώνυμο, πολύ σημαντικό περιοδικό CEDADE τις δεκαετίες 70, 80 μέχρι την αρχή του '90. 

Εξώφυλλα του περιοδικού: 

 

 

Ως εκδοτικός οίκος, το CEDADE συνέχισε να αναπτύσσεται και σύντομα έκανε μια σειρά από εκδοτικές κινήσεις στην Αυστρία και τη Γερμανία χρησιμοποιώντας το όνομα Ediciones Wotan. 

1989: CEDADE, συγκέντρωση για τα 100 χρόνια από την γέννηση του Αδόλφου Χίτλερ με κεντρικό ομιλητή τον Pedro Varela 

Το πολύ σημαντικό ιδεολογικό έργο του CEDADE είχε ως αποτέλεσμα να προκληθούν αντιδράσεις από εβραϊκές οργανώσεις με αποτέλεσμα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να ζητήσει να ληφθούν μέτρα κατ' αυτού. 

Η σταδιακή αλλαγή του νομικού πλαισίου στην Ισπανία, οι διώξεις κατά του Varela, η σύλληψή του και φυλάκισή του στην Αυστρία το 1992, που αναπόφευκτα στέρησαν την οργάνωση από την ηγεσία της, οδήγησαν το CEDADE σε μια σημαντική αποκλιμάκωση των δραστηριοτήτων του και τον Οκτώβριο του 1993 ανέστειλε τη δράση του.  Θα μπορούσε εδώ να σημειωθεί ότι η Χρυσή Αυγή κατά την πρώτη δεκαετία της λειτουργίας της ήταν μια προσπάθεια μίμησης του CEDADE στον ελληνικό χώρο. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι αναφορές της στον Εθνικοσοσιαλισμό μειώθηκαν δραματικά από το 1990 και μετά...

Βαρκελώνη, έκθεση βιβλίου το 1989 

Ο Pedro Varela δεν σταμάτησε. Συνέχισε την εκδοτική δραστηριότητα, ασχολούμενος μεταξύ άλλων και με τον ιστορικό αναθεωρητισμό σε συνεργασία με τον Robert Faurisson, τον David Irving κ.ά.  

Pedro Varela και Daving Irving

Το 1996 κατασχέθηκαν πάνω από 20.000 βιβλία του βιβλιοπωλείου και του εκδοτικού του οίκου, τα οποία ρίχθηκαν στην πυρά!  Μια τεράστια ποσότητα ρεβιζιονιστικών βιβλίων και το αρχείο της οργάνωσης επίσης κατασχέθηκαν. Ο ίδιος ήταν ο πρώτος που (το 1998) διώχθηκε στην Ισπανία για "ρητορική μίσους" και "άρνηση του Ολοκαυτώματος".

Πάντως, ο εκδοτικός του οίκος libreriaeuropa συνεχίζει το σπουδαίο έργο του CEDADE σε πείσμα των καιρών. Και πάλι όχι χωρίς συνέπειες. Το 2010 ο εκδότης φυλακίστηκε στην Ισπανία για 15 περίπου μήνες, ενώ για ακόμη μια φορά τα βιβλία του κατασχέθηκαν! Μπορείτε να δείτε σχετικά και εδώ 

Αξίζει να επισκεφθείτε το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο εδώ

Ristorante Verona

Από τον σοσιαλισμό στον Εθνικοσοσιαλισμό

 Η γέννηση και εξέλιξη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος είναι μία υπόθεση άκρως ενδιαφέρουσα, που φυσικά δεν μπορεί να αποτυπωθεί –παρά μόνο επιγραμματικά- στις λίγες γραμμές μίας ανάρτησης. Οπωσδήποτε ισχύει αυτό που είπε η Σάβιτρι Ντέβι: «Το Κίνημα είναι νέο, αλλά οι ιδέες είναι παλιές». Συνοπτικά, μετά την ταπεινωτική για τη Γερμανία ανακωχή της 11.11.1918 που ουσιαστικά σηματοδότησε το τέλος του Α΄Ππ και οδήγησε στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και στη Συνθήκη των Βερσαλλιών, η χώρα αυτή μπήκε σε μια περίοδο υπερβολικής κρίσης όχι μόνο στην οικονομία, όπως παρουσιάζεται, αλλά κυρίως στις αξίες. Ο Γερμανός είχε χάσει κάθε αξιοπρέπεια, είχε χάσει εδάφη, και ήταν σκλάβος των δυνάμεων που βρίσκονταν πίσω από τους νικητές και που σταδιακά έδειχναν το πρόσωπό τους. Η κοινωνική αδικία και δυστυχία βασίλευε. Τότε ήταν που εμφανίστηκε ο Αδόλφος Χίτλερ και κατάφερε, βαθμιαία αλλά όχι αργά, ένα μικρό κόμμα των 20 ατόμων να το οδηγήσει στο να γίνει κυρίαρχο. 

    Κάπως έτσι, λοιπόν, γεννήθηκε και εξελίχθηκε το Εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα, αρχικά στη Γερμανία και ακολούθως και σε άλλες χώρες. Είναι, επίσης, γνωστό ότι μέχρι την εμφάνιση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος, άνθρωποι που είχαν αυτές τις ιδέες, έστω και σε σπερματική μορφή ή ημισυνειδητές, δεν είχαν την κατάλληλη έκφραση. Εξαιτίας αυτής της έλλειψης, κάποιοι από τους γνωστούς μετέπειτα Εθνικοσοσιαλιστές συμμετείχαν σε παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα, άλλοι σε αριστερά. Εξάλλου, όπως και σήμερα, καθένας έχει τη δική του διαδρομή ως τη συνειδητοποίηση του ότι είναι Εθνικοσοσιαλιστής. 

    Στο πλαίσιο της προπαγάνδας κατά του Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλισμού, βλέπουμε μία προσπάθεια υπερπροβολής των πρώτων βημάτων γνωστών Εθνικοσοσιαλιστών, μάλιστα και ενώ, σε αρκετές περιπτώσεις, δεν υπήρχε ακόμη το Κίνημα ή ενώ αυτό ήταν στην αρχή του! Οι αναφορές είναι γεμάτες ψέμματα και στόχο έχουν να παρουσιάσουν ως οπορτουνιστές εξέχοντες και πιστούς μέχρι το τέλος μαχητές της Ιδέας. Αυτή, άλλωστε, είναι μία συνήθης τακτική, από το 1945 και μετά, η οποία γίνεται ακόμη πιο έντονη, όταν προστίθεται ο φθόνος για το μεγαλείο ή το ταλέντο  του Εθνικοσοσιαλιστή μαχητή.

Joseph Goebbels  

Ο Γκαίμπελς, για παράδειγμα. Αρχικά, προσελκύστηκε, ρομαντικά περισσότερο, από τον σοσιαλισμό, θεωρώντας ότι ίσως εκεί βρίσκεται η απάντηση στην εθνική και κοινωνική αδικία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, και ότι έτσι θα μπορούσε να εκφράσει τον αντικαπιταλισμό του. Ήταν όμως συνειδητά εθνικιστής. Στην αρχή του 1925 σε ηλικία 27 ετών, εντάχθηκε επισήμως στο NSDAP, το οποίο ήταν ακόμη ένα πολύ μικρό κόμμα. Ο θάνατός του είναι γνωστός. Από τη στιγμή που προσχώρησε στον Εθνικοσοσιαλισμό, παρέμεινε πιστός. Μέχρι το τέλος.

Jacques Doriot

    Στη γειτονική Γαλλία, την ίδια εποχή που ο Γκαίμπελς εντάχθηκε στο NSDAP, ένας νεαρός εξελέγη βουλευτής με το κομμουνιστικό κόμμα. Ήταν ο Ζακ Ντοριό, ο οποίος αφού διένυσε μία κομμουνιστική τροχιά, θεωρώντας ‒με πολλές αμφιβολίες πάντως‒ ότι στον κομμουνισμό βρισκόταν η απάντηση στην αδικία του καπιταλισμού, γνώρισε, τη δεκαετία του 1930, τον Εθνικοσοσιαλισμό και συνειδητοποίησε ότι αυτός τον εξέφραζε. Έτσι, το 1936 ίδρυσε το φιλοναζιστικό Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα. Κι επειδή δεν χρειάζονται πολλά λόγια, ήταν ένας εκ των ιδρυτών της Λεγεώνας των Γάλλων Εθελοντών ενάντια στον Μπολσεβικισμό (LVF) και ο ίδιος πολέμησε στο Ανατολικό Μέτωπο.

Συνέχεια εδώ

RV

Nibelungen - Φαίδρος Μπαρλάς

 

GLORIA VICTIS - Nibelungen 
του Φαίδρου Μπαρλά

Ι

Ερείπια και φλόγες και στάχτες και στάχτες-
και στάχτες άλλες επάνω στις στάχτες
παντού….

Είναι μια φούχτα από τρελλούς που πολεμάνε
αποδιωγμένοι απ’ τον θεό και τους ανθρώπους -
μια φούχτα από τρελλούς που τους εμέθυσε
το αίμα τους που τρέχει σαν ποτάμι!..

Μη ζητάς την ψυχή μου, το πνεύμα μου-
τα κατάπιε ο πόνος!
Άκου μόνο το ρυθμό του αίματός μου,
πώς κυλάει, πώς κοχλάζει στις φλέβες μου!..

ΙΙ

Μια λάμψη είναι χυμένη στα μαλλιά τους -
κι αστράφτουν τα σπαθιά ξεγυμνωμένα.
Μικρούλα  Γκραίτχεν, χαιρετίσματα απ’ τον Ζήγκφρηντ!
Ο Ζήγκφρηντ καβαλλάρης πάει στον θάνατο!

Και πίσω του, για δες, ένα σιφούνι
ολόξανθα παιδιά στεφανωμένα
από το φως της χειμωνιάτικης αυγής
πάνε μαζί του να πεθάνουν!..

Ω ποιητή, με τα κυματιστά μαλλιά και τ’ ανοιχτό
λευκό πουκάμισο, που αναπαύεσαι στην Βάιμαρ,
γράψε το τρυφερώτερο ελεγείο σου γι’ αυτά
τα ολόξανθα παιδιά που θα πεθάνουν…

Κι εσείς, τα κοριτσόπουλα του Ρήνου,
αφήσετε τα δάκρια σας να τρέξουν
στου γερο-ποταμού σας τα νερά!
Κ’ ελάτια εσείς των σκοτεινών δασών του Τύριγκεν
αναστενάξτε για τον θάνατο του Ζήγκφρηντ…

ΙΙΙ

Υπάρχει μόνο μια φλόγα που απλώνεται
όσο που φτάνει το μάτι σου
κ’ ερημώνει τον κάμπο…

Σχεδιάζουν αλλόκοτα σχήματα οι ανταύγειες της φλόγας,
χορεύουν στις λάμψεις τα βαθυπράσινα
δέντρα των Άλπεων -
στη ρίζα τους θρηνούν οι Βαλκυρίες…

IV

Το αίμα μου έφυγε στάλα την στάλα·
πεθαίνει το κρύο φως της αυγής -
πεθαίνω και γύρω μου όλα πεθαίνουν…
Όμως, βαθιά μες στο μέλλον -
γοργά περνάει μια τρεμάμενη οπτασία -
άλλα ξανθά γαλανομάτικα παιδιά
διαβάζουν σκυμμένα έναν τόμο χοντρό·
κι όταν φτάσουν στην τελευταία σελίδα,
μια κρύα φλόγα καταυγάζει το βλέμμα τους -
και τ’ ορθώνουν ψηλά,
στητό σαν τα έλατα του Μαύρου Δρυμού.

V

Μικρούλη μου, εγώ θα πεθάνω…
Πάρε τώρα εσύ την σιδερένια σκυτάλη!
Την έδωσαν οι Βίκιγκς στους ιππότες
του μακρυνού Μεσαίωνα - κ’ εκείνοι
την παραδώσανε στον βασιλιά τον Βαρβαρόσσα.
Την πήρε ύστερα ο Μεγάλος Φρειδερίκος
κι από γενιά τραβάει σε γενιά…

Μικρούλη, πρόσεξε τι γράφει αυτή η σκυτάλη:

ΞΕΡΙΖΩΣΕ ΤΟΝ ΟΙΚΤΟ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ,
ΚΥΝΗΓΑ Τ’ ΑΠΛΗΣΙΑΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ-
ΚΑΙ Ν’ ΑΠΟΦΕΥΓΗΣ ΤΑ ΠΑΖΑΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ!

πηγή

Ristorante Verona

Ο Ιστορικός Ρίχτερ, η μάχη της Κρήτης και οι Γερμανοί τουρίστες

     Το Πανεπιστήμιο της Κρήτης, χθες, παραμονή της "Μάχης της Κρήτης", πήρε πίσω από τον διαπρεπή Γερμανό συγγραφέα και ιστορικό Χάινς Ρίχτερ (Heinz A. Richter) τον τίτλο του επίτιμου καθηγητή, που του είχε απονείμει. Ο λόγος της ανάκλησης είναι -φυσικά- το βιβλίο του "Η μάχη της Κρήτης", στο οποίο εκφράζει την επιστημονική του άποψη σχετικά με τη μάχη αυτή, άποψη η οποία διαφοροποιείται από την κρατούσα στην Ελλάδα, και μόνο σ' αυτή.  Όπως είναι γνωστό, ο Γερμανός ιστορικός οδηγήθηκε σε δίκη με τον αντιρατσιστικό νόμο για το περιεχόμενο του βιβλίου του και παρά την πρωτοφανή κινητοποίηση εναντίον του, αθωώθηκε, διότι το δικαστήριο έκρινε ορθώς αντισυνταγματικό το σχετικό με την άρνηση "εγκλημάτων πολέμου" (και του "ολοκαυτώματος") άρθρο του νόμου αυτού. 

  Τώρα, το ποιος έχασε από την ανάκληση του τίτλου, ο Ρίχτερ ή το Πανεπιστήμιο της Κρήτης, είναι στην κρίση καθενός. Ο Ρίχτερ, πάντως, δεν έσκασε κιόλας, το αντίθετο, μάλλον απαλλάχτηκε από ένα βάρος... Μάλιστα, σε συνέντευξή του στην Καθημερινή, που δημοσιεύθηκε πριν από λίγες μέρες, υποστηρίζει με σθένος τις απόψεις του και όπως ανέφερε περιχαρής: "λόγω αυτής της αναθεματισμένης ιστορίας (εννοεί τη δίκη) το βιβλίο πάει καλά. Είναι η πρώτη φορά που έχω κέρδος και δεν βγάζω απλά όσα έχω ξοδέψει για την έρευνά μου. Επιπλέον, έχω γίνει διάσημος στη Γερμανία». 

  Αυτό πάντως που ενόχλησε στο βιβλίο ιδιαίτερα ήταν η κατάρριψη του μύθου ότι ο Χίτλερ έχασε τον πόλεμο επειδή οι Κρητικοί αντιστάθηκαν στη γερμανική επίθεση. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Κρητικιά δημοσιογράφος που πήρε την παραπάνω συνέντευξη από τον Ρίχτερ, η θεωρία αυτή "έχει προ πολλού συζητηθεί στη διεθνή ιστοριογραφία και η έρευνα έχει καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα: πως πρόκειται για μύθο".

Από την πλευρά μας, συνιστούμε το βιβλίο αυτό σε όσους δεν θέλουν να μάθουν ιστορία από τον Ριζοσπάστη. 

     Ατυχώς για τους διάφορους αντιναζιστές, αντιγερμανούς, αντιευρωπαίους και λοιπά αντί-, η επέτειος της μάχης της Κρήτης συμπίπτει με την έναρξη της τουριστικής σαιζόν, και στην Κρήτη αναμένουν πώς και πώς τους Γερμανούς τουρίστες! Ανάμεσα στους τελευταίους θα βρίσκεται και αντιπροσωπεία του Συνδέσμου Ορεινών Καταδρομέων Άνω Φραγγονίας, η οποία θα καταθέσει στεφάνι στο Μάλεμε στη μνήμη των νεκρών Γερμανών. 

 Κτίριο των Ορεινών Καταδρομέων

Εξάλλου ο Σύνδεσμος αυτός έχει "συμφιλιωθεί" σε ειδική τελετή με τους κατοίκους του κρητικού χωριού Φλώρια, όπου είχαν σκοτωθεί δεκατρείς αλεξιπτωτιστές της μεραρχίας Εντελβάις, και μάλιστα έχει τοποθετηθεί στο σημείο μαρμάρινη πλάκα για να μην ξεχνιούνται. 

Κατά τα λοιπά, ουδείς θα αντιμετωπίσει εχθρικά τους Γερμανούς τουρίστες, απέναντι στους οποίους, όπως μαθαίνουμε, οι Κρητικοί είναι ιδιαίτερα φιλόξενοι και εξυπηρετικοί.  Όπως κάθε χρόνο, θα βρεθούν στις ίδιες παρέες με τους Γερμανούς "απόγονους των ναζί" και μετά από αρκετές τσικουδιές ίσως τραγουδήσουν αδελφωμένοι και κανέναν παλιό σκοπό... Ο αντιγερμανισμός πάει περίπατο.

Για να αναφερθούμε, όμως, και λίγο στο ιστορικό γεγονός καθ' εαυτό, η μάχη της Κρήτης ήταν μία σύγκρουση ανάμεσα σε Γερμανούς  αλεξιπτωτιστές από τη μια και σε στρατεύματα της Βρεταννικής Κοινοπολιτείας, από την άλλη. Πρόκειται δε για ένα έπος χωρίς προηγούμενο στην πολεμική ιστορία, αν σκεφτεί κανείς ότι οι Γερμανοί  ήταν πέντε φορές λιγότεροι από τους αντιπάλους τους!  

Ristorante Verona

Καρίν Γκαίρινγκ, μια σπουδαία Εθνικοσοσιαλίστρια

Carin Fock

Του Άγγελου Κωνσταντίνου

Μια σπουδαία μορφή του εθνικοσοσιαλισμού, που συμμετείχε ενεργά στον αγώνα του Χίτλερ προς την κατάκτηση της εξουσίας είναι η πρώτη γυναίκα του Χέρμαν Γκαίρινγκ, η σουηδο-ιρλανδικής καταγωγής Κόμισσα Καρίν Φοκ (Carin Fock). Η Καρίν ακολούθησε τον Γκαίρινγκ στη πρώτη μεγάλη συγκέντρωση των SA και άκουγε τις ατελείωτες συζητήσεις για διάφορα θέματα από τις συχνές επισκέψεις του Χίτλερ στο σπίτι τους. Σε ένα γράμμα προς τον γιο της από τον πρώτο της γάμο γράφει: «Ο Αγαπημένος παρουσίασε τον στρατό των πραγματικά νέων Γερμανών του ενώπιον του Φύρερ του και είδα το πρόσωπό του να φωτίζεται βλέποντάς τους να παρελαύνουν. Ο Αγαπημένος έχει δουλέψει πολύ σκληρά με αυτούς, τους έχει εμφυσήσει μεγάλο μέρος της ανδρείας και του ηρωισμού του, και αυτό που παλιότερα ήταν όχλος –και μάλιστα άγριος και μάλλον τρομακτικός, οφείλω να ομολογήσω–  μεταμορφώθηκε σ’ έναν αληθινό Στρατό του Φωτός, μια ομάδα πρόθυμων σταυροφόρων, έτοιμων να βαδίσουν σύμφωνα με τις διαταγές του Φύρερ και να απελευθερώσουν για μια ακόμα φορά αυτήν τη δυστυχισμένη χώρα».[1] 

Στο πραξικόπημα του Μονάχου το 1923 ο Γκαίρινγκ τραυματίζεται βαριά από σφαίρα ενός αστυνομικού και κάποιοι φίλοι ειδοποίησαν την Καρίν, η οποία έσπευσε με γενναιότητα στο πλευρό του Γκαίρινγκ, για να του κρατήσει το χέρι και να σχεδιάσει την απόδρασή του. Τον μετέφερε με το αυτοκίνητο στο Partenkirchen, 112 χιλιόμετρα νότια του Μονάχου, όπου κρύφτηκε στη βίλα ενός πλούσιου Ολλανδού. [2] Την ίδια περίοδο ο Χίτλερ βρισκόταν στη φυλακή Landsberg, η δε Καρίν, που δεχόταν επιθέσεις από κομμουνιστές που της πετούσαν πέτρες στο δρόμο, κάποια από τις οποίες, μάλιστα, της έσπασε ένα κόκκαλο του ποδιού της, εγκαταστάθηκε στο νοσοκομείο για να βρίσκεται κοντά στον Χέρμαν.[3] Σε ένα γράμμα προς τη μητέρα της στις 20 Νοεμβρίου 1923 με ενθουσιασμό γράφει: «Οι μέθοδοι του Χίτλερ μέχρι στιγμής βασίστηκαν στην αξιοπρέπεια και στον ιπποτισμό. Γι’ αυτό έχει τύχει τόσο μεγάλης αγάπης και θαυμασμού και έχει μαζί του όλο τον λαό. … Ο  Χίτλερ είναι ήρεμος, τώρα πια είναι γεμάτος ζωή και πίστη, έπειτα από τις πρώτες ημέρες που ήταν απαθής και αρνιόταν να φάει…»[4] Παρά την φτώχεια που βασάνιζε το ζεύγος Γκαίρινγκ, η Καρίν γράφει στη μητέρα της στις 20 Φεβρουαρίου του 1924 «χίλιες φορές να πεθάνω από πείνα παρά να υπηρετήσω Εβραίο».  Στις 5 Απριλίου  η Καρίν επισκέπτεται τον Χίτλερ στην φυλακή. Αυτός εκεί της αφιέρωσε μια φωτογραφία του και αργότερα της έδωσε σημαντικές οδηγίες για να τις μεταφέρει στον σύζυγο της στο Ίνσμπρουκ: Έπρεπε να έρθει αμέσως σε επικοινωνία με τον Μπενίτο Μουσολίνι. [5]

Συνέχεια εδώ

RV

Ο παππούς μου δεν ήταν στα SS

-αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να είμαι Εθνικοσοσιαλιστής-

Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα δεν συμμετείχε στον Μεγάλο Πόλεμο στο πλευρό των Εθνικοσοσιαλιστών ─τουλάχιστον, δεν το έπραξε με οργανωμένες στρατιωτικές δυνάμεις. Δεν είχε καν την εκτεταμένη αλλού εθνικοσοσιαλιστική διανόηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαστε ιδιαίτερα περήφανοι για τη Σίτσα Καραϊσκάκη, ή τον Ευάγγελο Κυριάκη, ή τον Ιωάννη Συκουτρή (για την ακρίβεια, αυτοί μας ξελασπώνουν).

Κανενός μας ο παππούς δεν ήταν στα SS. Που σημαίνει ότι δεν έχουμε την εθνικοσοσιαλιστική παράδοση άλλων χωρών. Αυτό, δυστυχώς, έχει οδηγήσει ορισμένους επίμονα να προσπαθούν να διαστρεβλώσουν το νόημα του Εθνικοσοσιαλισμού, είτε «ελληνοποιώντας» τον, είτε παρουσιάζοντάς τον σαν ένα ξένο προϊόν.  

Συνέχεια εδώ

RV