Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

Η Κοκό Σανέλ στο πλευρό των Ναζί



Tη δεκαετία του 1920 η Coco Chanel ερωτεύτηκε τον Δούκα του Westminster με τον οποίο έζησε ένα μεγάλο έρωτα. Εκείνος  της χάρισε  ένα οικόπεδο 43.000 τ.μ.  στο Roquebrune-Cap-Martin στη γαλλική Ριβιέρα, λίγα χιλιόμετρα από το  Monte Karlo. Εκεί έζησε από το 1929 έως το 1953.



Σε αυτό το σπίτι έχουν φιλοξενηθεί, μεταξύ άλλων, ο Στρατάρχης Montgomery,  o Δούκας του Windsor, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο πρίγκηπας Rainier με την πριγκίπισσα Grace κ.ά.

Στη λαμπερή ζωή της πασίγνωστης σχεδιάστριας του θρυλικού οίκου, έρχονται να προστεθούν οι αποκαλύψεις για τη ζωή της, όπως αυτές παρουσιάζονται στο γαλλικό ντοκιμαντέρ με τίτλο «Η σκιά μίας αμφιβολίας» (L’Ombre d’un Doute), το οποίο προβλήθηκε από το τρίτο κανάλι της γαλλικής τηλεόρασης.


Το εν λόγω ντοκιμαντέρ είναι αφιερωμένο γενικά στον ρόλο των Γάλλων καλλιτεχνών κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.  Ανάμεσα στα πολύ γνωστά ονόματα που ακούγονται είναι αυτό της Εντίθ Πιάφ (Édith Piaf), του Μορίς Σεβαλιέ και του Γάλλου συγγραφέα και σκηνοθέτη Σάσα Γκιτρί. Όσο για την Κοκό Σανέλ, το ντοκιμαντέρ επιβεβαιώνει ότι η μεγάλη κυρία της γαλλικής μόδας έλαβε μέρος ενεργά στη μεγάλη μάχη για την Ευρώπη.


Η σχέση τής Σανέλ με την Άμπβερ, τη γερμανική Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών του Χίτλερ, φαίνεται πως είναι πλέον αδιαμφισβήτητη.

Η Σανέλ, αμέσως μετά την συντριβή του γαλλικού Στρατού το ’40, επέστρεψε στο Παρίσι. Εγκαταστάθηκε στο ξενοδοχείο «Ritz», όπου στεγάζονταν τα κεντρικά γραφεία των γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Γαλλία. 



Έμεινε εκεί επί σειρά ετών, στον 7ο όροφο του παρισινού ξενοδοχείου, το οποίο επισκεπτόταν ο Χέρμαν Γκέρινγκ και ο Γιόζεφ Γκαίμπελς. 

Το ντοκιμαντέρ έφερε στο φως ένα έγγραφο, το οποίο υπήρχε στα αρχεία του γαλλικού υπουργείου Άμυνας και το οποίο αποδεικνύει ότι η Σανέλ εργαζόταν για τους Ναζί. Ως συνεργάτης μάλιστα έφερε τον αριθμό F-7124 και την κωδική ονομασία Ουεστμίνστερ –μία αναφορά στη σχέση της με τον δούκα του Ουεστμίνστερ.



Έπαιξε ένα ρόλο διπλωματικού διαμεσολαβητή στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επιχειρώντας μια ειρηνευτική συμφωνία ανάμεσα στη Βρετανία και στο Τρίτο Ράιχ.

Εστάλη στη Μαδρίτη το 1943, προκειμένου να συναντήσει Βρετανούς αξιωματούχους και να τους προτείνει ανακωχή με τη Γερμανία. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, τον οποίο η Σανέλ είχε γνωρίσει μέσω του δούκα του Ουεστμίνστερ, δεν απάντησε ποτέ στην πρόταση ειρήνης...  



Ristorante Verona

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

Η Εθνικοσοσιαλιστική Ευρωπαϊκή Κοινότητα



«Οι ευρωπαϊκοί λαοί συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο ότι πολλά από τα μεταξύ μας ζητήματα είναι απλοί οικογενειακοί καβγάδες σε σύγκριση με τα μεγάλα προβλήματα που απαιτούν σήμερα την επίλυσή τους μεταξύ ηπείρων. Είμαι βαθιά πεισμένος ότι, όπως σήμερα χαμογελάμε αναλογιζόμενοι τους τοπικιστικούς καβγάδες που χώριζαν τους γερμανικούς λαούς στις δεκαετίες του 1840 και του 1850, έτσι και σε 50 χρόνια οι μελλοντικές γενιές δεν θα διασκεδάζουν λιγότερο με τις πολιτικές διαφωνίες που σημειώνονται τώρα στην Ευρώπη».
Γιόζεφ Γκέμπελς, 11.9.1940

Arthur Seyss-Inquart

«Η Νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας όλων των λαών της, μια Ευρώπη δίχως ανεργία, οικονομικές και νομισματικές κρίσεις, μια Ευρώπη του σχεδιασμού και του καταμερισμού εργασίας, η οποία έχει στη διάθεσή της τις πιο σύγχρονες τεχνικές παραγωγής κι ένα πανηπειρωτικό σύστημα εμπορίου κι επικοινωνιών αναπτυγμένο σε κοινή βάση, θα θεμελιωθεί με ασφάλεια και ραγδαία αυξανόμενη ευημερία μόλις απομακρυνθούν οι εθνικοί οικονομικοί φραγμοί. [...] Σ’ αυτήν την Ευρώπη όλα τα χέρια θα χρειάζονται. Τα ταλέντα κάθε έθνους θα απολαμβάνουν ένα διευρυμένο πεδίο δράσης. Τα ταλέντα καθηλώνονται όταν περιορίζονται σε μικρές εθνικές, πολιτικές και γεωγραφικές επικράτειες. Σε μια μεγαλύτερη σφαίρα είναι δυνατόν ακόμη και για μικρές χώρες και τους υπηκόους τους να αναπτύξουν πλήρως τις πολιτισμικές, οικονομικές και ανθρώπινες δυνατότητές τους».
Αρτουρ Ζέις-Ινκβαρτ (Arthur Seyss-Inquart), 25.7.1940


Werner Daitz

«Όπως κανένα μέλος μιας οικογένειας δεν έχει το δικαίωμα να διαταράσσει την ηρεμία για εγωιστικούς σκοπούς, έτσι ακριβώς και σε κανένα ευρωπαϊκό έθνος δεν θα επιτραπεί μακροπρόθεσμα να παρεμποδίσει την εν γένει διαδικασία οργάνωσης. Η ευρωπαϊκή κοινότητα των λαών, ο κοινός Ζωτικός Χώρος της λευκής φυλής, απαιτεί από τον καθέναν από τους λαούς της την ίδια πειθαρχία που η εθνική κοινότητα επιβάλλει σε καθέναν από τους πολίτες της».
Βέρνερ Ντάιτς (Werner Daitz), 1942



«Δεν υπάρχει κανένα σχεδόν έθνος στην Ευρώπη που να μην έχει συμβάλει αξιόλογα στην ανάπτυξη και την Ιστορία της ηπείρου μας. Όσο σεβαστό πρέπει να είναι αυτό το γεγονός, εξίσου σαφές είναι πως ο συντονισμός των προσπαθειών των επιμέρους εθνών στην πολιτική σφαίρα είναι δυνατός μόνο αν κάποιες δυνάμεις αναλάβουν την ηγεσία. [...] Μόνο ένας πόλεμος μπορεί να αμβλύνει άτεγκτες στάσεις και προκαταλήψεις στον βαθμό που απαιτείται για την ανάδυση μιας νέας εθνοπολιτικής κοινότητας».
Γιόζεφ Γκέμπελς, 4.10.1942

Arthur Seyss-Inquart

«Αρνούμαστε μια φιλελεύθερη συνομοσπονδία όπως η Κοινωνία των Εθνών, όπου υπάρχει φόβος ότι θα επικρατούν οι πλειοψηφίες.  Στην επικείμενη εθνική και κοινωνική τάξη, κάθε χώρα παίρνει τη θέση στην κοινότητα που της αξίζει χάρη στον πολιτισμό της, την αμυντική ετοιμότητά της και την οικονομική αποτελεσματικότητά της».
Αρτουρ Ζέις-Ινκβαρτ (Arthur Seyss-Inquart), 29.1.1943


Εθνικοσοσιαλιστική αφίσα του 1942: 
΄΄Η Νέα Ευρώπη είναι ακατανίκητη΄΄ 

«Η Ένωση θα πρέπει να είναι σταθερή, ποτέ δεν θα μπορεί να ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών και τα εξωτερικά συμφέροντα πρέπει να διασφαλιστούν από την Ευρώπη στο σύνολό της. Την ίδια στιγμή, τα ευρωπαϊκά κράτη θα πρέπει να διατηρήσουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους, να ενεργούν σύμφωνα με τις διαφορετικές καταστάσεις και τις εθνικές αποστολές τους και να εκπληρώνουν τον ιδιαίτερο ρόλο τους στο ευρύτερο πλαίσιο, σε ένα χαρούμενο και δημιουργικό πνεύμα. Η δύναμη και η ασφάλεια της Ευρώπης δεν εξαρτάται από την υποταγή, την επιβολή ή από τις απαιτήσεις μιας ευρωπαϊκής δύναμης πάνω σε μια άλλη, αλλά από την ένωση των πάντων. Το ευρωπαϊκό πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί μόνο σε ομοσπονδιακή βάση με την οποία τα ευρωπαϊκά κράτη θα έχουν δική τους ελεύθερη βούληση και αναγνωρίζοντας αυτή την ανάγκη, εντάσσονται σε μια κοινότητα κυρίαρχων κρατών. Αυτή η κοινότητα μπορεί να οριστεί ως ευρωπαϊκή συνομοσπονδία.»
Βέρνερ Ντάιτς (Werner Daitz)


Cécil von Renthe -Fink

«Ο σημερινός πόλεμος είναι ένας πόλεμος για την ενότητα και την ελευθερία της Ευρώπης. Στόχος του, είναι να δημιουργήσει και να εξασφαλίσει μια διαρκή ειρήνη για τις ευρωπαϊκές χώρες. [...] Η Ευρωπαϊκή ιδιαιτερότητα θα ξεπεραστεί με την ελεύθερη και ειρηνική συνεργασία μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών. Μέχρι τώρα, στην Ευρώπη, δεν υπάρχουν πραγματικές εταιρικές σχέσεις με βάση την ισότητα. Κάθε ευρωπαϊκός λαός θα πρέπει να συμμετέχει με τον τρόπο του στη νέα Ευρώπη. Η μόνη απαίτηση είναι ότι τα ευρωπαϊκά κράτη θα είναι πραγματικά πιστοί στην Ευρώπη, της οποίας είναι μέλη.»


«Το αίσθημα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, που σήμερα είναι ορατό, αν και ακόμη αδύναμο, θα μπορούσε στο φόντο του αγώνα στην Ανατολή να εξελιχθεί σταδιακά σε γενική αναγνώριση της ευρωπαϊκής κοινότητας».
Αδόλφος Χίτλερ, 26.10.1941



Ristorante Verona

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Υπερασπιζόμαστε το ιερό δικαίωμα των Ελλήνων να φέρουν όπλα





Δεν υπάρχει καμία ελευθερία χωρίς την ελευθερία του να φέρεις όπλο.

Οι ιδρυτές της Αμερικής γνώριζαν αυτή την αλήθεια όταν συνέταξαν το Σύνταγμά τους. Γι' αυτό στη διακήρυξη ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απαίτησαν,  μαζί με την ελευθερία του λόγου, την ελευθερία του Τύπου και της θρησκείας, να κατοχυρωθεί η ελεύθερη οπλοκατοχή και οπλοφορία.


Η «Χάρτα των Δικαιωμάτων» των Πολιτών είναι σαφής. Προβλέπει ότι «το δικαίωμα των πολιτών να κατέχουν και να φέρουν όπλα δεν πρέπει να φαλκιδευτεί» (Δεύτερη τροπολογία του Συντάγματος).

Για ποιο λόγο, όμως, αυτοί οι άνθρωποι πήραν αυτή την απόφαση; 

-Μήπως επειδή ενδιαφέρθηκαν για την ευχαρίστηση και την διασκέδαση των κυνηγών και των αθλητών; 
-Μήπως ήθελαν να σιγουρευτούν ότι έχουν το δικαίωμα να εξασκούνται στη σκοποβολή; 
-Μήπως ήθελαν απλά να μπορούν να προστατεύουν τον εαυτό τους από κακοποιούς και κοινούς εγκληματίες;

Όλα αυτά μπορεί να είναι καλοί και βάσιμοι ισχυρισμοί για το δικαίωμα στην οπλοκατοχής.  Ο πραγματικός λόγος όμως για τον οποίο αγωνίστηκαν για την τροποποίηση του Συντάγματος ήταν εντελώς διαφορετικός: 

Ήθελαν να παρέχουν την ελευθερία στους πολίτες για προσφυγή στην έσχατη λύση εναντίον της τυραννίας και του σφετερισμού από μια κυβέρνηση εκτός ελέγχου.


Σε χώρες όπου αναλάμβαναν τη διακυβέρνηση οι κομμουνιστές, το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν η κατάσχεση των όπλων από τους ιδιώτες και η ποινικοποίηση/απαγόρευση του δικαιώματος της οπλοκατοχής.

Γνώριζαν πολύ καλά ότι μόνο άοπλος ο πληθυσμός μπορεί να υποδουλωθεί ολοκληρωτικά.
(πηγή: New Order)

Στην Ελλάδα ισχύει ό,τι ίσχυε στις κομμουνιστικές χώρες, δηλαδή: δεν έχεις το δικαίωμα να κατέχεις όπλο. Και φυσικά οι πιο φανατικοί υπερασπιστές της απαγόρευσης είναι όσοι ανήκουν στην αριστερά. Με δικαιολογία την αυξημένη εγκληματικότητα και προβάλλοντας κάποια μεμονωμένα και υπερεκτιμημένα περιστατικά, αρνούνται το θεμελιώδες δικαίωμα της οπλοκατοχής στους Έλληνες. 

Οι αληθινές όμως αιτίες της αύξησης της εγκληματικότητας είναι: η ηθική χαλαρότητα και η εισροή χιλιάδων εγκληματιών από τρίτες χώρες. Η αριστερά πάντα πρωτοστατούσε στην χαλάρωση των ηθών. 



Και σήμερα πρωτοστατεί στην ανεξέλεγκτη εισροή των ξένων... 


Είναι λοιπόν υποκριτικό το ενδιαφέρον που επιδεικνύει η αριστερά για την τάξη και την ασφάλεια των Ελλήνων. 

Απλά δεν θέλει να έχουν οι Έλληνες το δικαίωμα να κατέχουν όπλα. Η ποινικοποίηση της οπλοκατοχής, είναι η απαγόρευση της ατομικής και εθνικής ελευθερίας. Το άοπλο έθνος είναι υποδουλωμένο έθνος.


Στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία με εντολή του Αδόλφου Χίτλερ, κάθε Γερμανός πολίτης παροτρυνόταν να έχει στην κατοχή του τουλάχιστον ένα τυφέκιο, μια καραμπίνα και ένα πιστόλι.

Υπερασπιζόμαστε το ιερό δικαίωμα των Ελλήνων να φέρουν όπλα. 

Τα όπλα είναι ιερά γιατί με αυτά απελευθερώθηκε η Ελλάδα και γιατί πάντα η ελευθερία θα εξαρτάται από αυτά. 


Ου καταισχυνώ τα όπλα τα ιερά
(αρχή του όρκου των Αθηναίων εφήβων): δεν θα ντροπιάσω τα όπλα τα ιερά

Άγγελος Κωνσταντίνου, Ευάγγελος Ανδρούλης


πηγή: The Stormtrooper

Ristorante Verona

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

Όσος ελεύθερος χρόνος μου απέμενε από την εργασία μου ήταν αφιερωμένος αποκλειστικά στην μελέτη



''Η Βιέννη που τ' όνομα της σημαίνει για πολλούς ανθρώπους χαρά και ξενοιασιά,τόπο γιορτής ευτυχισμένων θνητών,δεν είναι για μένα-αλίμονο!- παρά μια ζωντανή ανάμνηση της πιο θλιβερής περιόδου της ζωής μου. Ακόμα και σήμερα το όνομα της ξυπνά μέσα μου την πικρή θύμηση πέντε χρόνων εξαθλίωσης. Πέντε χρόνια που για να ζήσω έκανα στην αρχή τον εργάτη,μετά τον ζωγράφο και που δεν μπορούσα παρ' όλ΄ αυτά να χορτάσω την χρόνια πείνα μου,γιατί η πείνα ήταν τότε ο πιστός φύλακας που δεν με εγκατέλειψε ποτέ,ο σύντροφος που τα μοιράστηκε όλα μαζί μου.

Κάθε βιβλίο που αγόραζα το πλήρωνα με πείνα. Μια παράσταση στην όπερα μου στοίχιζε το αυριανό φαγητό. Ήταν μια ατελείωτη μάχη με την ανελέητη ερωμένη μου

Έμαθα τόσα πράγματα τότε που ποτέ δεν τα φαντάστηκα. Έξω από την αρχιτεκτονική μου, εκτός από τις παραστάσεις στην όπερα, δροσιά στα νιάτα μου, δεν είχα άλλη χαρά από τα βιβλία που γίνονταν κάθε μέρα τόσο και πιο πολλά. 

Διάβαζα τότε πολύ και προχωρούσα σε βάθος. Όσος ελεύθερος χρόνος μου απέμενε από την εργασία μου ήταν αφιερωμένος αποκλειστικά στην μελέτη. έτσι σε μερικά χρόνια απέκτησα τις γνώσεις που μου χρησιμεύουν ακόμα και σήμερα. Θα προσθέσω μάλιστα πως τότε σχηματίστηκαν μέσα μου όλες οι ιδέες και θεωρίες που έγιναν αργότερα η αδιάσπαστη βάση για τις ενέργειες μου. 

Από τότε πολύ λίγα πράγματα προσέθεσα και τίποτα δεν άλλαξα. Το αντίθετο.  Σήμερα είμαι πεπεισμένος ότι γενικά στην νεανική ηλικία του ανθρώπου διαφαίνεται το σύνολο των δημιουργικών ιδεών.''

Αδόλφος Χίτλερ - Ο Αγών μου



RV

Το εβραϊκό σύμβολο των εθνικομπολσεβίκων


Οι πραγματικές καταβολές του μπολσεβίκικου συμβόλου "Ξίφος και Σφυρί" που καμία σχέση ποτέ δεν είχε με τον Εθνικοσοσιαλισμό.  Στα αριστερά κάτω απο την φωτογραφία του Rudolf Engelhofer στενού συνεργάτη των Εβραίων Liebknecht και Luxemburg, το σύμβολο της "Σοβιετικής Δημοκρατίας της Βαυαρίας". Η σύλληψη του Αδόλφου Χίτλερ ήταν απο τις πρώτες διαταγές του Engelhofer καθώς και η προσπάθεια αφοπλισμού με την απειλή τουφεκισμού όσων αντιδρούσαν στην προσπάθεια κατάληψης της εξουσίας από το ξενόφερτο προδοτικό κίνημα του. 



 

Τρισμέγιστος   

RV



Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2015

Η βιβλιοθήκη του Χίτλερ



Μια µουντή ηµέρα στα τέλη Νοεµβρίου του 1915 ένας 26χρονος δεκανέας του ΙΣΤ’ Βαυαρικού Συντάγµατος Εφέδρων Πεζικού αφήνει το κατάλυµά του σε ένα αγροτόσπιτο της Φουρν, δύο µίλια από το µέτωπο στη Βόρεια Γαλλία, και κατεβαίνει στην πόλη να αγοράσει ένα βιβλίο. Η σκηνή µοιάζει µυθιστορηµατική, δεν πρόκειται όµως για µυθιστόρηµα. Ο δεκανέας είναι ο Αδόλφος Χίτλερ.

Όπως μας δείχνει ο Ryback σ΄αυτό το συναρπαστικό 'ταξίδι', τα βιβλία (16.000 τόμους αριθμούσε τελικά η βιβλιοθήκη του) αποτελούσαν αχώριστο σύντροφο του Χίτλερ σε όλη τη ζωή του. Διάβαζε με ζήλο, από την εποχή που υπηρετούσε ως δεκανέας στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκόσμιου πολέμου έως τις τελευταίες ημέρες στο Βερολίνο.


Ο Αδόλφος Χίτλερ σε ηλικία 36 ετών ποζάρει με φόντο μερικά από τα βιβλία του στο πρώτο διαμέρισμά του στο Μόναχο

Είχε στην κατοχή του τα άπαντα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, σε γερμανική μετάφραση από έκδοση του 1925 του Γκέοργκ Μίλερ, ως μέρος μιας σειράς που είχε σκοπό να φέρει το ευρύ κοινό σε επαφή με την κλασική λογοτεχνία. Ο έκτος τόμος περιλάμβανε τα έργα «Οπως σας αρέσει», «Δωδέκατη νύχτα», «Αμλετ», «Τρωίλος και Χρυσηίδα». Ολόκληρη η συλλογή είναι δερματόδετη – χειροποίητο μαροκινό δέρμα με ανάγλυφο χρυσό αετό και με τα αρχικά του εκατέρωθεν στη ράχη.

Θεωρούσε τον Σαίξπηρ ανώτερο του Γκαίτε και του Σίλερ από κάθε άποψη. Ενώ ο Σαίξπηρ είχε πυροδοτήσει τη φαντασία του με τις πρωτεϊκές δυνάμεις της αναδυόμενης βρετανικής αυτοκρατορίας, οι δύο αυτοί θεατρικοί συγγραφείς και ποιητές της τευτονικής κατασπατάλησαν το ταλέντο τους σε ιστορίες για την κρίση της μέσης ηλικίας και για αδελφικές αντιζηλίες.


Για ποιο λόγο άραγε, αναρωτήθηκε κάποτε, ο γερμανικός Διαφωτισμός παρήγαγε το «Νάθαν ο σοφός», την ιστορία του ραββίνου που συμφιλιώνει χριστιανούς, μουσουλμάνους και Εβραίους, ενώ ο Σαίξπηρ μπόρεσε να δώσει στον κόσμο τον «Εμπορο της Βενετίας» και τον Σάιλοκ;

Φαίνεται πως ρούφηξε σαν σφουγγάρι τον «Αμλετ». Το «να ζει κανείς ή να μη ζει» ήταν αγαπημένη του φράση, καθώς και το «Τι ’ναι για μένα η Εκάβη». Αγαπούσε ιδιαίτερα τον «Ιούλιο Καίσαρα».

Σε ένα μπλοκ ζωγραφικής του 1926 σχεδίασε ένα λεπτομερές σκηνικό για την πρώτη πράξη της σαιξπηρικής τραγωδίας, με βαριές προσόψεις να περικλείουν τη ρωμαϊκή αγορά όπου δέχεται την επίθεση ο Καίσαρας.

Διατηρούσε τους τόμους του Σαίξπηρ στο γραφείο του, στον δεύτερο όροφο του αλπικού καταφυγίου του στη νότια Γερμανία, όπως και μια δερματόδετη έκδοση ενός άλλου αγαπημένου του συγγραφέα, του μυθιστοριογράφου περιπετειών Καρλ Μάυ.


Διάβαζε συνεχώς, τα βράδια κυρίως. Οι γνώσεις του για στρατιωτικά ζητήµατα ήταν απίστευτες, αφού συχνά ξεπερνούσαν ακόµη και εκείνες των στρατηγών του.

Διάβαζε κάθε βράδυ σε απόλυτη ησυχία, τέτοια ώστε περνώντας κανείς έξω από την κρεβατοκάµαρά του να ακούει ακόµη και τον ελαφρύ θόρυβο από το γύρισµα της σελίδας. 

Τον τελευταίο μισό αιώνα, τα απομεινάρια της βιβλιοθήκης του Αδόλφου Χίτλερ καταλαμβάνουν ράφια στον σκοτεινό, κλιματιζόμενο χώρο του Τμήματος Σπάνιων Βιβλίων της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου.


Οι χίλιοι διακόσιοι τόμοι που διασώθηκαν, οι οποίοι κάποτε κοσμούσαν τα ράφια στις τρεις κομψές βιβλιοθήκες του Χίτλερ -ξύλινη επένδυση, παχιά χαλιά, μπρούντζινα φωτιστικά, αφράτες πολυθρόνες- σε ιδιωτικές κατοικίες στο Μόναχο, το Βερολίνο και το Ομπερζάλτσμπεργκ κοντά στο Μπερχτεσγκάντεν, βρίσκονται πλέον στοιβαγμένοι σε μεταλλικά ράφια σε έναν απέριττο, μισοφωτισμένο αποθηκευτικό χώρο του Κτιρίου Τόμας Τζέφερσον στην κεντρική Ουάσιγκτον, πολύ κοντά στο Ουάσιγκτον Μολ, απέναντι από το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αν γνωρίζαμε ποια από τις 10.000 βιβλία του Χίτλερ που περιήλθαν στην κατοχή του Κόκκινου Στρατού έχουν διασωθεί, η εικόνα θα ήταν πληρέστερη.

Αλλά η έρευνα του Ρέιμπακ επ’ αυτού δεν έφερε αποτέλεσμα. Αναγκαστικά περιορίστηκε σε ό,τι ήταν διαθέσιμο.


Συγγραφέας: Ryback Timothy W. 
Εκδοτικός Οίκος: Πατάκη 
Μετάφραση: Κονταξάκη Αλεξάνδρα 
Σελίδες: 448 


Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Ουκρανία: Ενας νεκρός, 100 τραυματίες και 30 συλληφθέντες έξω από τη Βουλή



Συνολικά 265 βουλευτές, όταν ο ελάχιστος απαιτούμενος αριθμός βουλευτών είναι 226, ψήφισαν υπέρ της απόφασης για μεγαλύτερη αυτονομία στις ανατολικές περιοχές της χώρας σε μια θυελλώδη συνεδρίαση κατά την οποία βουλευτές που αντιτίθενται στο σχέδιο νόμου, το οποίο θεωρούν "αντι-ουκρανικό" και "φιλο-Πουτινικό", απέκλεισαν την πρόσβαση στο κοινοβουλευτικό βήμα φωνάζοντας "Ντροπή!".


Κατά την έξοδο από το κοινοβούλιο, διαδηλωτές εκτόξευσαν καπνογόνες χειροβομβίδες προκαλώντας σύννεφα μαύρου και λευκού καπνού μπροστά από το κοινοβούλιο και δακρυγόνα χρησιμοποιήθηκαν και από τα δύο στρατόπεδα, σύμφωνα με δημοσιογράφο του Γαλλικού Πρακτορείου.


Νωρίς το πρωί, εκατοντάδες υποστηρικτές του εθνικιστικού κόμματος Svoboda συγκεντρώθηκαν προκειμένου να διαμαρτυρηθούν εναντίον της μεταρρύθμισης, ενώ το κίνημα Pravy Sector δήλωσε ότι είχε αποκλείσει την κυκλοφορία στον δρόμο μπροστά από τη Βουλή.

Την έγκριση του νομοσχεδίου είχαν απαιτήσει οι δυτικοί "σύμμαχοι" της Ουκρανίας. 

Οι υπουργοί Εξωτερικών της Ρωσίας, της Ουκρανίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας θα συναντηθούν στα μέσα Σεπτεμβρίου προκειμένου να συζητήσουν τη σύγκρουση στην Ουκρανία, δήλωσε τη Δευτέρα ο σύμβουλος του Κρεμλίνου σε συνέντευξη Τύπου. 
Ristorante Verona