Πέμπτη 20 Απριλίου 2017

ΕΤΟΣ 128 μ.Χ.─ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΑΡΙΟΥΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ



Σάββατο 20 Απριλίου 1889, ώρα 6.30 το απόγευμα, στη μικρή πόλη Μπραουνάου πάνω στον ποταμό Ινν, στα ψευτοσύνορα της Αυστρίας με τη Γερμανία (Βαυαρία) γεννιέται ο Αδόλφος, καρπός της αγάπης του δυναμικού και ριψοκίνδυνου Αλόις Χίτλερ και της γυναίκας του Κλάρα. Όμως, ο Αδόλφος Χίτλερ στην ουσία δεν ήταν απλώς ο γιος αυτών των δύο ανθρώπων αλλά ο ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ, o θεόσταλτος, με πιο πεζά λόγια, η πλέον εξέχουσα προσωπικότητα που πέρασε από τη γη, και αυτή είναι μία ψυχρή αντικειμενική διαπίστωση που πηγάζει από τη μελέτη της ιστορίας.


Ένας Αετός Ήρθε από τον Ήλιο-
και πάλι ο θεός Αse, ο Δημιουργός του Κόσμου
έστειλε έναν άνθρωπο να φέρει την Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη.

(Απόσπασμα από ποίημα του Κνουτ Χάμσουν για τον Αδόλφο Χίτλερ)


Πήρε πάνω Του την τύχη όχι μόνο της Γερμανίας, όπως σκοπίμως παρουσιάζουν για να αποκρύψουν το μεγαλείο Του, αλλά το πεπρωμένο όλου του Λευκού πολιτισμένου Κόσμου. Κατάφερε να εξουδετερώσει τους κοινωνικούς νόμους, που περιορίζουν τον άνθρωπο που έχει ταπεινές καταβολές και έχει πληγεί από τη μοίρα, και να ανέλθει μέσα από θυσίες και έντιμο υπεράνθρωπο αγώνα στο ανώτατο αξίωμα του Κράτους. Κατάφερε να σηκώσει τη Γερμανία από τον βούρκο στον οποίο βυθιζόταν και να τη μεταμορφώσει από ένα διαλυμένο κράτος σε μια πανίσχυρη σε κάθε τομέα Δύναμη. Κατάφερε να εμπνεύσει τα φωτεινότερα μυαλά σε όλο τον Λευκό Κόσμο να τον ακολουθήσουν μέχρι τέλους και να κληροδοτήσουν στους επόμενους την εμπνευσμένη από Αυτόν πολύτιμη κληρονομιά τους. Κατάφερε να σηκώσει ψηλά τον ταπεινωμένο και δυστυχισμένο λευκό άνθρωπο, όπου κι αν βρισκόταν, να του θυμίσει την ένδοξη καταγωγή του και το λαμπρό του πεπρωμένο, πολέμησε για να του δώσει αξιοπρέπεια, να τον απαλλάξει από τα δεινά του και τα θανάσιμα αμαρτήματά του, και κυρίως κατάφερε να δώσει ελπίδα και πίστη και στις επόμενες γενιές. Από τότε κανείς Άριος, ακόμη και στις πολύ δύσκολες στιγμές, δεν μπορεί να αισθάνεται απελπισμένος ούτε μόνος. 
    Στις 20 Απριλίου 1889 στη μικρή πόλη Μπραουνάου πάνω στον ποταμό Ινν γεννήθηκε ο γιος του Ήλιου, και από τότε τίποτε δεν μπορεί να σβήσει το φως Του. Ακόμη κι αν το πιο βαθύ σκοτάδι, στο οποίο βυθιζόμαστε σήμερα,  κρύβει αυτό το φως για τους πολλούς, πάντα υπάρχουν και πάντα γεννιούνται οι Επίλεκτοι που το αντικρίζουν και το χαιρετούν: Heil Hitler!

Πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση


RV

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!



"Μέσα στο πέρασμα της Ιστορίας του ανθρώπου συμβαίνει καμιά φορά ο πολιτικός να συνταυτίζεται με τον πραγματικά θεωρητικό του πολιτικού προγράμματος. Όσο πιο σοβαρή και θετική είναι αυτή η σύζευξη, τόσο πιο δυνατές είναι οι αντιδράσεις που θα συναντήσει στην πρακτική εφαρμογή των επιδιώξεών του. Δεν ασχολείται πια για τις ανάγκες της στιγμής, ούτε για τον τυχαίο ψηφοφόρο, αλλά για σκοπούς που δεν μπορούν να τους κατανοήσουν παρά λίγοι εκλεκτοί μονάχα. Γι΄αυτό η ύπαρξή του τότε κινδυνεύει και ζει ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος. Οι αντιδράσεις των συγχρόνων του εξισώνονται από την μελλοντική αναγνώριση των απογόνων που για χάρη τους εργάζεται.

Γιατί όσο πιο ωφέλιμο είναι το έργο της μεγαλοφυίας στους απογόνους, τόσο οι σύγχρονοι δεν μπορούν να το καταλάβουν· όσο πιο σκληρός ο αγώνας, τόσο πιο δύσκολη είναι η επιτυχία. Μολαταύτα, αν, στους αιώνες, η επιτυχία δικαιώσει έναν τέτοιον άνθρωπο, θα μπορέσει ίσως στο διάστημα της γήινης ύπαρξής του να δεχτεί μερικές ωχρές εκλάμψεις της μελλοντικής δόξας του. Στην πραγματικότητα οι άνθρωποι αυτοί είναι οι Μαραθωνοδρόμοι της ιστορίας: τα στεφάνια της δάφνης στολίζουν τους κροτάφους των νεκρών ηρώων.

Σ΄ αυτούς πρέπει να κατατάξουμε τους πιο μεγάλους αγωνιστές του κόσμου τούτου, που, παρ΄ όλη την ακατανοησία των συγχρόνων τους, είναι έτοιμοι να δώσουν τη μάχη για την πίστη και τα ιδανικά τους. Αυτοί είναι που μια μέρα θα βρεθούν πολύ κοντά στην καρδιά του λαού· τότε όλοι θα παραδεχτούν το άδικο που είχαν οι σύγχρονοι αυτών των μεγάλων ανθρώπων και θα θελήσουν να το αποκαταστήσουν. Η ζωή και οι πράξεις τους θα μελετηθούν μ΄έναν θαυμασμό γεμάτο συγκίνηση κι αναγνώριση και θα προσπαθήσουν ν΄ ανασύρουν μέσ΄ απ΄τo σκοτάδι όπου έζησαν, τις τσακισμένες καρδιές και τις απογοητευμένες ψυχές τους."

Απόσπασμα από το Mein Kampf

Πηγή: The Stormtrooper

RV


Κυριακή 16 Απριλίου 2017

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ: ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ ΗΤΑΝ ΣΛΑΒΟΣ, ΑΘΕΟΣ ΚΑΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΣ




 

Των
Άγγελου Κωνσταντίνου 
Σωτήρη Αντωνακόπουλου 


    Όπως είναι γνωστό, ένα από τα δύο κεντρικά πρόσωπα-ινδάλματα των «ελληνορθόδοξων εθνικιστών», όπως οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται, είναι ο Ίων Δραγούμης. Το άλλο είναι ο Ιωάννης Μεταξάς και έπεται ο γλεντζές Περικλής Γιαννόπουλος και άλλοι. Ο Δραγούμης, μάλιστα,  θεωρείται ο «πνευματικός πατέρας» ή «ο προφήτης του ελληνικού εθνικισμού».  Προφανώς, οι περισσότεροι από αυτούς που υιοθετούν αυτήν την άποψη δεν έχουν διαβάσει Δραγούμη –πιθανότατα άρχισαν να τον διαβάζουν, αλλά επειδή δεν διαβάζεται εύκολα, λόγω της «μαλλιαρής» που χρησιμοποιεί, τα παράτησαν στην πορεία. Διότι, αν τον είχαν διαβάσει, θα τον απέρριπταν και μάλιστα με αγανάκτηση.
    Ας δούμε, λοιπόν, τι γράφει ο ίδιος ο Δραγούμης, διαβεβαιώνουμε, δε, τους αναγνώστες μας πως ό,τι διαβάσουν, μπορεί να είναι απίστευτο αλλά είναι αληθινό, δεν είναι επιλεγμένο έτσι ώστε να αλλάζει το νόημά του και αν αμφιβάλλουν δεν έχουν παρά να προστρέξουν στα βιβλία του, τα οποία δεκαετίες τώρα εκδίδονται και επανεκδίδονται.

    Κοινοκτημοσύνη των γυναικών   
    Ο Δραγούμης ήταν υπέρ της ελεύθερης διάθεσης των γυναικών σε οποιονδήποτε τις ήθελε, χωρίς αντιρρήσεις και αντιστάσεις, και χωρίς νόμους που να απαγορεύουν σε οποιονδήποτε να «πάρει» όποια γυναίκα τού γυαλίσει. Γράφει στο ημερολόγιό του τον Νοέμβριο του 1913: «Όπως δεν μπορώ να πάρω κάθε γυναίκα που βλέπω στο δρόμο ή στο σπίτι  και που μ’ αρέσει, έτσι δεν μπορώ να πάρω κάθε ξεγυμνωμένη γυναίκα που ορέγομαι. Χωρίς τις κοινωνικές συνθήκες και τους νόμους της αρέσκειας, θα μπορούσε  να υπάρξει τέλεια κοινογαμία». Και συνεχίζει επί του θέματος αυτού, που τον απασχολούσε αρκετά, τον Ιούλιο του 1914 από την Πετρούπολη όπου βρισκόταν (σελ. 81 του ημερολογίου του): «Όταν έγινε η επανάσταση στη Ρωσία στα 1905[εννοεί το πραξικόπημα της εβραϊκής Bund εναντίον του Τσάρου] ιδρύθηκαν σύλλογοι με νέους  και  νέες πού υποστήριζαν τη θεωρία πως δεν ανήκει το κορίτσι σε  κανένα,  ούτε στους γονιούς της ούτε στον εαυτό της παρά σ’ όλο τον  κόσμο (κοινογαμία) και έκαναν και εφαρμογή της  θεωρίας  τους  αυτήςΗ ένταση της θεωρίας τούτης ελαττώθηκε τώρα και πάει να περάσει. Ήταν  σαν ένας άνεμος δυνατός που είχε φυσήξει, άνεμος ελευθερίας και  ανομίας, πού έλυνε τον άνθρωπο από κάθε  χρέος και άφηνε ελεύθερα  κάθε του ορμή να ξεσπά».
    «Άνεμο ελευθερίας» αλλά και «ανομίας», «απαλλαγή του ανθρώπου από κάθε χρέος και απελευθέρωση κάθε ορμής του», «κοινογαμία», που αν τελειώναμε με τις «κοινωνικές συνθήκες και τους νόμους της αρέσκειας», θα μπορούσαμε να την επιτύχουμε σε βαθμό τελειότητας, «να ανήκει το κορίτσι σε όλο τον κόσμο», χωρίς δικές του προτιμήσεις, έτσι ονομάζει τους βιασμούς ο Δραγούμης, και υποστηρίζει ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν νόμοι που τους απαγορεύουν. Έτσι, υιοθέτησε τη θέση των μπολσεβίκων ότι οι γυναίκες ανήκαν σε όλους, θέση την οποία αυτοί εφήρμοσαν, όπως είναι γνωστό, με τους κτηνώδεις βιασμούς κοριτσιών και γυναικών είτε στην ίδια τη Ρωσία και τη Σοβιετική Ένωση είτε στις χώρες που εισέβαλαν.

    Εμπρός, λοιπόν, κορίτσια, ξεγυμνωθείτε και αφεθείτε, χωρίς αντίσταση, σε όποιον σας ορέγεται, χωρίς την προκατάληψη του ότι πρέπει να σας αρέσει και εσάς και να τον προτιμήσετε. Οι γυναίκες και τα κορίτσια είναι κτήμα όλου του λαού και κάθε αντίσταση είναι αναχρονιστική… Τώρα, τι σχέση έχει αυτό με την ελληνορθόδοξη παράδοση και διδασκαλία, θα πρέπει να μας το εξηγήσουν, ή μάλλον να το εξηγήσουν πρώτα στις γυναίκες, στις μητέρες και στις κόρες τους, οι «ελληνορθόδοξοι εθνικιστές» θαυμαστές τού Δραγούμη.

    Αθεΐα
    Ο Δραγούμης όχι μόνο δεν ήταν Χριστιανός, αλλά δεν πίστευε σε κανέναν Θεό. Γράφει τον Φεβρουάριο του 1914 από τη «Βιέννα» (σελ. 46 του ημερολογίου του):
« ─Γιατί δε γίνεσαι μασώνος;
   ─Μα αν ήτανε ν’ αλλάξω θρησκεία, θα γινόμουν βουδιστής καλήτερα. Αφού  ξεφορτώθηκα το χριστιανισμό, υπάρχει λόγος τάχα να ξαναφορτωθώ άλλη  θρησκεία; Δε μου φτάνει η μία που ξεφορτώθηκα;»
    Ωριμάζοντας, λοιπόν, ο Δραγούμης (το 1914 ήταν 36 ετών) απαρνήθηκε τον Χριστιανισμό, τον οποίον έφερε ως μεγάλο βάρος (και προφανώς ως εμπόδιο στον άνεμο ανομίας που λαχταρούσε), εξ ου και το ότι ένιωσε ότι τον ξεφορτώθηκε, αλλά την ίδια στάση είχε απέναντι και σε κάθε άλλη θρησκεία. Πάντως, αν ήταν να ξαναπιστέψει, βλέπουμε ότι η «ελληνορθοδοξία» δεν ήταν στις προτιμήσεις του…

    Σλάβικη καταγωγή και ψυχή
    Ο πατέρας του ελληνικού εθνικισμού δεν ήταν 100% Έλληνας. Και δεν φτάνει αυτό, αλλά κατά το μέρος που δεν ήταν Έλληνας, ΗΤΑΝ ΣΛΑΒΟΣ, κατά δική του ομολογία! Η γιαγιά του ήταν Ρωσίδα. Γράφει τον Νοέμβριο του 1913 (σελ. 21 του ημερολογίου του):  «Έχω σα μιαν άνθιση από πόθο για να μάθω, να καταλάβω τι είναι οι  Ρώσοι, οι Ρωσίδες, η σλαυική ψυχή, και χαίρομαι με τις ομορφιές της  υπερβόρειας πολιτείας. Η ζωή αυτή, που βλέπω και αισθάνομαι γύρω μου είναι ξένη από μένα και ποθώ να τη γνωρίσω, ίσως όχι τόσο ξένη (αφού  έχω και σλαυικό αίμα μέσα μου) όσο άγνωστη. Τη διαισθάνομαι κάποτε και  λαχταρώ να γνωριστώ μαζί της καλήτερα, να πάω βαθύτερα να τη βρω ως στον πάτο της, να την καταλάβω. Δίψα για γνώση, φρεσκάδα και δροσιά  αντίληψης, λαχτάρα για άνοιγμα της ψυχής μου,  ώστε να περιλάβει και  τούτο, δηλαδή και τη γνωριμία μου με τη συγγενική μου τη σλαυική ψυχή. Περίεργο αίσθημα».
    Είδε ο Σλάβος τη γενιά του και αναγάλλιασε η καρδιά του. Και, μάλιστα, δεν την κρύβει τη σλάβικη καταγωγή του ο «προφήτης του ελληνικού εθνικισμού», αλλά καμαρώνει για το «ανακάτεμα» του αίματός του. Γράφει στο ημερολόγιό του (σελ. 84): «Σεπτέμβρης 1914. Όταν ανακατόνεται αίμα Ελληνικό με αίμα Ρούσικο, γεννιούνται άνθρωποι  ενεργητικοί και ζουμεροί. Είδα πολλά παραδείγματα. Και ένα απ’ αυτά και  γώ. Να και ο Αργυρόπουλος. Να και η mademoiselleDausas». Πώς γίνεται να είναι «πατέρας του ελληνικού εθνικισμού» κάποιος που έχει, και το καμαρώνει κιόλας, και σλάβικη καταγωγή, ενώ μέχρι πριν από κάποια χρόνια σε αυτή τη χώρα το «σλάβος» εθεωρείτο βρισιά (και σήμερα ακόμη δεν το λες και φιλοφρόνηση), αυτό μόνο οι ελληνορθόδοξοι εθνικιστές το γνωρίζουν…
    Καθώς περνάει ο καιρός το σλάβικο αίμα του δεν τον αφήνει να ησυχάσει, και βασανίζεται από νόστο για τη μητέρα Ρωσία. Γράφει τον Δεκέμβριο του 1915 (ημερολόγιο, σελ. 119): «Έχω νοσταλγία για τη Ρωσία. Το σλαυικό μέρος της ψυχής μου σαν είδε τη  Ρωσία δεν μπορεί πια να την ξεχάσει και δυνάμωσε μάλιστα και πήρε πιο  πολύ συνείδηση του εαυτού του. Δεν είμαι ένας άνθρωπος, είμαι πολλοί». Ο Δραγούμης συναισθάνεται πλήρως τη σλαβική καταγωγή του. Γράφει στο ημερολόγιό του (σελ. 85) τον ίδιο μήνα: «Σεπτέμβρης 1914. Πηγαίνοντας στην Ελληνική εκκλησία σήμερα συλλογίστηκα την αποστολή μου. Ελληνορώσος Ανατολίτης να διδάξω στους Ρώσους και στους Έλληνες  την Ανατολίτικη ψυχή τους, την τόσο διαφορετική από τη Δύση και τον  Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Άμα οι Ρώσοι και οι Έλληνες νοιώσουν αυτό, θα  κάμουν μεγάλα έργα. Μα οι Ρώσοι είναι πιο κατάλληλοι να εκπληρώσουν  την ανατολική αποστολή τους, γιατί είναι πιο θρησκευτικοί, πιο νέοι, πιο ακατέργαστοι, πιο μελλοντικοί! Δεν  τους βαραίνουν τόσο παλιοί  πολιτισμοί μέσ’ την ψυχή τους».
    Ε, αυτό κι αν είναι! Δεν φτάνει που ήταν σλάβος, μας λέει και Ανατολίτες! Και μάλιστα, θέλει να μας διδάξει και τη δήθεν ανατολίτικη ψυχή μας. Ο «πατέρας του ελληνικού εθνικισμού» δηλώνει ευθαρσώς ότι είναι Ελληνορώσος (όπως πράγματι ήταν) και Ανατολίτης, και στην «αποστολή» του περιλαμβάνει και τη διδασκαλία στους Ρώσους. Μήπως, τελικά, ο Δραγούμης ήταν και ο πατέρας του ρωσικού εθνικισμού; Είναι σαφές, μάλιστα, ότι θεωρεί τους Ρώσους καλύτερους από εμάς, «πιο κατάλληλους», διότι δεν τους «βαραίνουν παλιοί πολιτισμοί» όπως εμάς. Έχουμε και κουσούρι, δηλαδή, που έχουμε ένδοξο παρελθόν και αρχαίο πολιτισμό, είμαστε ελαττωματικοί και κατώτεροι των Ρώσων… Αλλά ο Δραγούμης ήταν φανατικά κατά της Αρχαίας Ελλάδας, ακριβώς επειδή η καταγωγή του δεν ήταν εντελώς ελληνική.  Και για τον λόγο αυτό ήταν και κατά του ευρωπαϊκού πολιτισμού, διότι έβλεπε σε αυτόν τη συνέχεια του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και πνεύματος. Δεν ένιωθε Ευρωπαίος και σίγουρα για τον εαυτό του κάτι παραπάνω γνώριζε αυτός… Δεν εντάσσει τους Έλληνες στην Ευρώπη και στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό αλλά στην Ανατολή.
    Αυτό, προφανώς, προκύπτει από την ξεκάθαρη τουρκοφιλία του. Ο Δραγούμης δεν ήθελε μια μεγάλη Ελλάδα, πιθανόν επειδή δεν ήταν ούτε μπορούσε να είναι ένας μεγάλος Έλληνας, αλλά ήθελε συνομοσπονδία με την Τουρκία, μια «Ελληνοτουρκική Ανατολική Ένωση», καθώς είθισται να λέγεται, η οποία στην ουσία ήταν η ένταξη όλων των Ελλήνων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία αλλά με ίσα δικαιώματα, με λίγα λόγια να μπορούν οι Έλληνες να βγάζουν βουλευτές. Αυτή ήταν η δική του «μεγάλη ιδέα». Θαύμαζε το οθωμανικό διοικητικό σύστημα, ενώ θεωρούσε πηγή κακών το βαυαρικό που είχε εισαχθεί στην Ελλάδα.
   
    Τουρκοφιλία
    Γράφει τον Ιούλιο του 1914, στο ημερολόγιό του (σελ. 76): «Οι Νέοτουρκοι έκαμαν μιαν επανάσταση στ’ όνομα της ελευθεριάς και με  την ιδέα να γλυτώσουν από την απόλυτη και κατασκοπική τυραννία του  Σουλτάνου και να φτιάξουν ένα κράτος οθωμανικό, μιαν ένωση των λαών  της Τουρκιάς, μιαν οθωμανική εθνότητα απ’ όλα τα έθνη της Τουρκιάς  καμωμένη. Το ιδανικό τους ήτανε συμπαθητικό, μα λιγάκι ονειρικό».
    Με συμπάθεια έβλεπε ο Δραγούμης τους Νεότουρκους, βασικό στέλεχος των οποίων ήταν ο μετέπειτα σφαγέας του Ελληνισμού Κεμάλ Αττατούρκ, και το μόνο πρόβλημα που έβρισκε στο, κατά τα άλλα συμπαθητικό, ιδανικό, ήταν ότι ήταν λιγάκι ονειρικό! Και ποιο ήταν αυτό το ιδανικό που ο «πατέρας του ελληνικού εθνικισμού» έβλεπε με συμπάθεια; Οι Νεότουρκοι, οι οποίοι ιδρύθηκαν στη Γενεύη και στην αρχή του 20ού αιώνα μετέφεραν την έδρα τους στην πολύπαθη Θεσσαλονίκη, είχαν την αμέριστη συμπαράσταση και χρηματοδότηση των εβραίων, και εκτός των άλλων στόχων τους επεδίωκαν και τον απόλυτο εκτουρκισμό των Ελλήνων, όλοι τους, δε, οι επιμέρους στόχοι, συχνά συγκεκαλυμμένοι, συνέκλιναν στη δημιουργία μιας κραταιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Συμπαθητικό όραμα, κατά τον Δραγούμη. Αλλά λιγάκι ονειρικό. Τι κρίμα! Πάντως, όταν ο Δραγούμης έγραφε αυτές τις γραμμές συμπάθειας, είχε ήδη αρχίσει (από τον Ιανουάριο του 1913) η γενοκτονία των Ελλήνων από τους Νεότουρκους…

    Η τουρκοφιλία του είναι τόσο μεγάλη, ώστε φθάνει στο σημείο να θεωρήσει τους πάλαι ποτέ εχθρούς Βούλγαρους ούτε λίγο ούτε πολύ πιο «ξύπνιους» από τους Έλληνες, επειδή είναι στραμμένοι στην Τουρκία, εν αντιθέσει με τους Έλληνες, που αν και Ανατολίτες, κατά τον Δραγούμη, αποστρέφουν το βλέμμα από την «κοιτίδα» Ανατολή για να το στρέψουν στην «ξένη» Δύση. Γράφει στο ημερολόγιό του, τον Αύγουστο του 1915 (σελ. 117):
    «Οι Βούλγαροι είναι πιο κοντά στους Τούρκους, η ψυχή τους. Και ο νους  τους πάντα προς την Τουρκία στραμένος. Αδιάκοπα έχουν να κάμουν μαζί  τους και συνεννοούνται, δεν ξεχνούν ότι είναι Ανατολίτες, δεν  ξιπάζονται επειδή έχουν την υποστήριξη των Φράγκων, την παίζουν και  αυτήν όπως όλα τα άλλα και την περιφρονούν κάποτε (όταν δηλαδή βλέπουν  υποστήριξη και βρίσκουν προστασία από πιο δυνατούς, και βλέπουν  ωφέλεια μεγαλήτερη ή αμεσότερη από τούτους). Εμείς, στραμένοι κατά τη  Δύση, ξεχνούμε πώς η Ανατολή είναι η κοιτίδα μας και τα περασμένα και  τα μελλούμενα, λησμονούμε πως είμαστε Ανατολίτες, ξιπαζόμαστε από τους  Φράγκους, και αν ακόμα δεν έχομε συμφέρο. Ξεχνούμε και το συμφέρο μας  πολλές φορές, μπροστά σ΄ έναν καλό λόγο των Φράγκων».

    Αυτά πίστευε για τους Έλληνες ο Δραγούμης, ότι είναι Ανατολίτες και όχι Ευρωπαίοι. Δεν πίστευε στη συνέχεια και στην καθαρότητα της ελληνικής φυλής ή γένους. Τη δική του περίπτωση την είχε κάνει δόγμα, το δικό του το σύμπλεγμα ιδεολογία. Επανειλημμένως είχε γράψει ότι οι Έλληνες είχαν «ανακατωμένο» αίμα. Στο ημερολόγιό του, γράφει (σελ. 61): «Μάρτης 1914 Βερολίνο. Ίσως μπορέσω να γράψω ακόμα μια μελέτη για τον Ελληνισμό και αυτή θα  επιγράφεται “Έλληνας”. Τι είναι ο Έλληνας; Δύσκολο πρόβλημα, γιατί  υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί τύποι και τόσων αιμάτων ανακατώματα. Ίσως ζωγραφιές διαφόρων ελληνικών τύπων και μερικά γενικώτατα κοινά  χαρακτηριστικά θα ήταν καλή εικόνα του Έλληνα και της Ελληνίδας». Πολλά («τόσων») αίματα έχουν ανακατωθεί στον σύγχρονο Έλληνα κατά τον «πατέρα του ελληνικού εθνικισμού», άποψη προδοτική και όπως πλέον έχει αποδειχθεί και εντελώς αντιεπιστημονική. Αλλά για ένα ήταν σίγουρος ο «Ίδας»: ο Έλληνας ήταν Ανατολίτης!

    Από τις παραπάνω καταγραφές στο ημερολόγιό του προκύπτει ότι ο Δραγούμης το 1914 ήδη ήταν άθεος, δεν πίστευε στη φυλή, πίστευε στην κοινοκτημοσύνη των γυναικών, καμάρωνε για το ότι είχε σλάβικο αίμα, δεν πίστευε στη Μεγάλη Ιδέα αλλά σε μια ελληνοτουρκική ένωση, ήταν αντίθετος στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα και στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ήδη το 1914 η μεταστροφή είχε γίνει. Γράφει τονΙούλιο της χρονιάς αυτής από την Πετρούπολη (σελ. 80 του ημερολογίου του):«Έξω από τον πόλεμο τον Ευρωπαϊκό με τη σκέψη μου. Δεν ταιριάζει να μη  μ’ αφήνουν ήσυχο οι άνθρωποι με τούς πολέμους τους να καλλιεργώ τον  εαυτό μου. Αρκετά με σκότισαν οι δυο πόλεμοι πού έκαμαν οι Έλληνες με  τούς άλλους στα Βαλκάνια».
    Τον σκότισαν οι Έλληνες με τους δύο βαλκανικούς πολέμους, αυτόν τον μεγάλο πατριώτη. Και γιατί τον σκότισαν, παρακαλώ; Μήπως πολέμησε; Όοοχι: Με τους παλιοπολέμους τους στα Βαλκάνια για την απελευθέρωση ελληνικών εδαφών δεν τον άφησαν να ασχοληθεί με την καλλιέργεια του εαυτού του!!! Είναι γνωστή, όμως, η αντίθεση του Δραγούμη στους βαλκανικούς πολέμους, αφού τη λύση έβλεπε στην αγαπημένη του Οθωμανική Αυτοκρατορία.
    Καταλήγει αρνησίπατρις. Τον Φεβρουάριο του 1915 γράφει (σελ. 91 του ημερολογίου του): «Έφτασα σ’ ένα σημείο αδιαφορίας για την αντίληψη που είχα μέσα μου από  μικρός για την εθνική μας παράδοση. Και έτσι μένω ψυχρός τώρα που οι  Ρώσοι θα πάρουν την Πόλη. Πολλές φορές μακριά από την πατρίδα, μένω αδιάφορος ολότελα για κάθε  παράδοση, και για κάθε πατρίδα, και γίνομαι μονάχα άνθρωπος. Μ’ αρέσει  αυτή η κατάσταση (ψυχοστασία)».

    Από όλα τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι το 1914 ο «πατέρας του ελληνικού εθνικισμού» ήδη πορευόταν στον δρόμο τού μπολσεβικισμού, αφού οι παραπάνω θέσεις ταιριάζουν σε μπολσεβίκο ─και οπωσδήποτε όχι σε ελληνορθόδοξο εθνικιστή.

    Μπολσεβικισμός
    Ο μπολσεβικισμός ήταν η εκδήλωση της «πολιτικής ωριμότητας» του Δραγούμη.
    Στις 16 Δεκεμβρίου 1918 έχει ταχθεί πλέον ξεκάθαρα υπέρ των μπολσεβίκων και χαιρετίζει την «Οκτωβριανή Επανάσταση» στη Ρωσία και τη Νοεμβριανή μπολσεβικική ανταρσία στη Γερμανία.  Την ημέρα αυτή γράφει στο ημερολόγιό του: «[…] Ο σοσιαλισμός νίκησε, όπου υπάρχει πολιτική ανεξαρτησία (Ρωσία, Γερμανία)». Και στις 19 Ιανουαρίου 1919: «[..] Γίνομαι, μα το θεό, σοσιαλιστής και αναρχικός. Πιο αληθινά μιλούνε τούτοι. Μιλούν σύμφωνα με όσα πιστεύουν». Στις 13 Φεβρουαρίου 1919: «[..] Μ’ έκαμαν να συμπαθήσω τους σοσιαλιστές που αποδοκιμάζουν τα κράτη όπως είναι τώρα οργανωμένα, στηριζόμενα στην κεφαλαιοκρατία, και τους αναρχικούς που δεν θέλουν κράτη καθόλου. Και μου ’ρχεται να συμμαχήσω μαζί τους».  Στις 15 Φεβρουαρίου 1919:  «[...] Τι άλλο είναι ο μπολσεβικισμός, βρε αθεόφοβοι, παρά καθαρός και άκρατος σοσιαλισμός που κάνει κράτος δημοκρατικοσοσιαλιστικό; [...]» 
    Ο «πατέρας του ελληνικού εθνικισμού» προς το τέλος της ζωής του, νέος όμως ακόμη, ενθουσιάζεται με τον μπολσεβικισμό και τον ενστερνίζεται απόλυτα. Δεν είναι κανένας άπειρος νεαρός που διψά για κοινωνική δικαιοσύνη και παρασύρεται και παραπλανάται για λίγο, όπως τόσοι πολλοί. Είναι 40 ετών με πλούσια πολιτική εμπειρία. Η συνεχής από το 1914 άρνηση της πατρίδας και της θρησκείας, η απόρριψη της εθνικής παράδοσης, η άρνηση της φυλής τον οδηγούν συνειδητά και με συνέπεια στον μπολσεβικισμό.
    Και είναι τόσο φανατικός μπολσεβίκος που φτάνει στο σημείο να γράψει στο ημερολόγιό του στις 12 Μαρτίου 1919: «[...] Η Ρωσία, αφού έκαμε τη ριζοσπαστικότερη κοινωνική επανάσταση, παλεύει μεταξύ της και με την ξενική επέμβαση. Έλληνες και Γάλλοι στρατιώτες πολεμούν στην Οδέσσα. Μακάρι να τσακιστούν από τους μπολσεβίκους [...]»

    Αυτός ήταν ο Δραγούμης. Ο «προφήτης του ελληνικού εθνικισμού» ευχήθηκε να τσακίσουν οι μπολσεβίκοι το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία, αυτό το ηρωικό σώμα που πήγε να πολεμήσει τον μπολσεβικισμό με απώτερο στόχο να επιχειρήσει, κατόπιν, την απελευθέρωση της Ανατολικής Θράκης και της Μ. Ασίας. Το σύνθημά του ήταν: «Ο δρόμος μας προς τη Θράκη και τη Μ. Ασία περνάει μέσα από τη Ρωσία», σύνθημα που οι στρατιώτες το έκαναν τραγούδι: «Από τη Ρωσία σύρνει πλατύς δρόμος για τη Σμύρνη». Κι όμως, ο Δραγούμης ενοχλημένος από τον αντιμπολσεβικικό και απελευθερωτικό συγχρόνως χαρακτήρα της εκστρατείας αυτής, ο πάλαι ποτέ πατριώτης και μπολσεβίκος πια Δραγούμης ευχήθηκε να τσακίσουν οι Κόκκινοι το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα.
    Στις 29 Μαρτίου 1919 γράφει στο ημερολόγιό του: «[...] Σοσιαλισμός, κοινωνική επανάσταση Ρωσίας, Γερμανίας, Ουγγαρίας και αλλού. Αυγή του μέλλοντος». Αυγή του μέλλοντος για τον «εθνικιστή» Δραγούμη η Ρόζα Λούξενμπουργκ και ο Μπέλα Κουν! Συμφωνούν οι ελληνορθόδοξοι εθνικιστές;

    Τη μεταστροφή του σε μπολσεβίκο την παραδέχεται και ο ίδιος. Στις 6 Απριλίου 1919 γράφει στο ημερολόγιό του: «Μια περίοδο της ζωής μου εθνικιστική, (από τα 1902 ως τα 1914 απάνω κάτω). Έπειτα έβαλα μια petition deprincipe στο νασιοναλισμό μολονότι ενεργούσα σύμφωνά του. Τώρα μπαίνω σε μια σοσιαλιστική και ανθρωπιστική περίοδο. Αρχίζω να λαβαίνω συνείδηση του αναρχισμού μου (1917-1919) και προχωρώ [...] στην πρώτη περίοδο επίδραση του Nietsche και  Barres. Στη δεύτερη Τολστόϊ, Rousseau,Κροπότκιν, Gide. Στην πρώτη περίοδο Μακεδονική ενέργεια. Στη δεύτερη Ρωσική επανάσταση και κοινωνική επανάσταση παντού. Στη Μακεδονική ενέργεια έλαβα μέρος, στην κοινωνική επανάσταση όχι ακόμα».
    Σε αυτό εξελίχθηκε και κατέληξε ο Δραγούμης, αφού απέρριψε τον εθνικισμό: σε αναρχομπολσεβίκο.
    Η κατάντια του, δε, ήταν τέτοια, ώστε έφτασε να παρακαλάει να δημοσιευθεί άρθρο του στον Ριζοσπάστη!!! Γράφει σχετικά στο ημερολόγιό του: «Αθήνα, Γενάρης 1920: [...] Αισθάνθηκα πολλές φορές κουρασμένος και μικρός για πολιτικούς αγώνες. Μερικές φορές έγραψα άρθρα σε εφημερίδες που μου ζήτησαν γνώμες. Δύο φορές έγραψα άρθρα χωρίς να μου τα ζητήσουν (ένα για τον μπολσεβικισμό και ένα για τον Έσλιν) [...]»
    Σχετική είναι η μαρτυρία του περιβόητου Γιάννη Κορδάτου (στο αφιερωμένο στον Δραγούμη τεύχος της 15.3.41 της «Νέας Εστίας»): «[…] Θυμάμαι ακόμα πως ύστερα από λίγες μέρες έγραψε ένα μεγάλο άρθρο, που ήταν σαν να πούμε το σοσιαλιστικό-μεταρρυθμιστικό του credo. Με κάλεσε σπίτι του και μου διάβασε και μου έδωσε να το δημοσιέψω στην εφημερίδα που ήμουνα ο πολιτικός διευθυντής της [στον Ριζοσπάστη]. Δεν ήθελα να τον πικράνω και να του πω πως η δημοσίεψη του άρθρου του δεν ήταν εύκολη. Προσπάθησα να τον πείσω πως καλύτερα θα ήταν να δημοσιευόταν σε μιαν άλλη εφημερίδα. Δεν επέμεινε, και πράγματι δημοσιεύθηκε στην “Αθηναϊκή”, πετσοκομμένη όμως από τη λογοκρισία. Ο ίδιος μου έφερε την άλλη μέρα ένα αλογόκριτο φύλλο, που το κράτησα στο αρχείο μου. Από τότε βλεπόμαστε ταχτικά».

    Αυτός είναι ο Δραγούμης: επέλεξε συνειδητά τον μπολσεβικισμό, είχε και σλάβικη καταγωγή, δεν επιθυμούσε την απελευθέρωση της Θράκης και της Μ. Ασίας, αλλά την ένταξη της Ελλάδας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, θεωρούσε τους Έλληνες μπάσταρδους. Οπωσδήποτε υπάρχει λόγος που ο άνθρωπος αυτός επεβλήθη και υπερπροβλήθηκε ως μέγας πατριώτης, ως ο προφήτης του ελληνικού εθνικισμού, ενώ ακόμη και κάποιος απλοϊκός πατριώτης δεν μπορεί παρά να τον απορρίψει μετά βδελυγμίας. Μένει να ερευνηθεί τι εξυπηρετεί η επιλογή του ως «πατέρα του ελληνικού εθνικισμού», έρευνα που δεν μπορεί παρά να συμβαδίσει με την έρευνα για τις λοιπές πτυχές του πολιτικού βίου τού Δραγούμη.
πηγή: The Stormtrooper

Ristorante Verona



Παρασκευή 14 Απριλίου 2017

100 ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ



ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τις εκδόσεις Edelweiss

Συγγραφέας: Giselher Wirsing, Γκίζελερ Βίρζινγκ

Σελίδες: 132

Έτος έκδοσης: 2017
ISBN: 978-618-80568-2-4

Το βιβλίο του διαπρεπούς Γερμανού συγγραφέα και δημοσιογράφουGiselher Wirsing Εκατόν οικογένειαι εξουσιάζουν την Αυτοκρατορία, του οποίου ανατύπωση με τίτλο Εκατό οικογένειες εξουσιάζουν τη Βρετανική Αυτοκρατορία είναι η παρούσα έκδοση, κυκλοφόρησε το 1941 στην ελληνική γλώσσα, από το γερμανικό Γραφείο Πληροφοριών. Είναι ένα από τα βιβλία της περίφημης γερμανικής σειράς «Η Αγγλία δίχως μάσκα». Eκδόθηκε την ίδια περίπου περίοδο σε πολλές χώρες. Το θέμα του είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και πάντα επίκαιρο: η αληθινή, κρυφή ιστορία των βρετανικών κέντρων εξουσίας. Αποκαλύπτει την οικονομική ολιγαρχία των Βρετανών και εβραίων πλουτοκρατών ─στους οποίους απονεμήθηκαν τίτλοι από τη βασιλική οικογένεια και συχνά έγινε αλλαγή ονόματος, ώστε να φαίνονται ευγενείς─ η οποία ασκούσε την πολιτική εξουσία, τις ανίερες στενές σχέσεις και διασυνδέσεις όλων αυτών («το πυκνό δίκτυο σχέσεων και δεσμών μεταξύ της υψηλής κεφαλαιοκρατίας, της μεγάλης βιομηχανίας, των εταιριών της ναυτιλίας και των πολιτικών αντιπροσώπων του βρετανικού κράτους») αλλά και τη συμμετοχή τους σε επιχειρήσεις ξένων χωρών, την τύχη των οποίων, επίσης, επηρέαζαν, καθώς επίσης αποκαλύπτει τις πραγματικές αιτίες των πολέμων στους οποίους ενεπλάκη η Μ. Βρετανία και τι πραγματικά εξυπηρετούσε ο κατά το 1939 εξαπολυθείς πόλεμος κατά της Γερμανίας. Οι αποκαλύψεις του βιβλίου καταρρίπτουν τον μύθο ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα της Αγγλίας είναι πρότυπο, είναι ιδανικό, επιχείρημα που τόσο έχει χρησιμοποιηθεί για αντικρούσει την σε παγκόσμιο επίπεδο χρεωκοπία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Όπως αποδεικνύει ο συγγραφέας «το δημοκρατικόν σύστημα της Αγγλίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κυριαρχία μερικών οικογενειών ανερχομένων εις μίαν εκατοντάδα…Η ευρεία μάζα του λαού δεν συμμετέχει καθ’ ολοκληρίαν εις τα κολοσσιαία πλούτη, τα οποία συσσωρεύονται εις το City του Λονδίνου». Εκατό οικογένειες που κατάφεραν μέσα από γάμους εντός του κύκλου τους και με τους ψεύτικους τίτλους ευγενείας να αποκτήσουν και διατηρήσουν θέσεις-κλειδιά, όπως: ιδιοκτητών ΜΜΕ, ιδιοκτητών μεγάλων ασφαλιστικών εταιρειών, μεγάλων επιχειρήσεων «κοινής ωφελείας», εταιρειών ειδών πολεμικού εξοπλισμού, διευθυντών τραπεζών. Συγχρόνως, όμως, κατέλαβαν θέσεις βουλευτών και αυτήν ακόμη του πρωθυπουργού. Σε τέτοιες θέσεις εγκατέστησαν και τις συζύγους, τα παιδιά τους, τα ανίψια τους. Ο συγγραφέας περιγράφει την ιστορία και εξέλιξη γνωστών οικογενειών πλουτοκρατών και παραθέτει πίνακες που απεικονίζουν τις σχέσεις και διασυνδέσεις, αλλά και τις παράλληλες θέσεις και ιδιότητες των Βρετανών και εβραίων πολιτικών, οι οποίοι καθόρισαν την πολιτική τής Αγγλίας και των χωρών που συνδέονταν ή εξηρτώντο από αυτήν, με γνώμονα το δικό τους οικονομικό συμφέρον, εις βάρος του λαού, τον οποίο σκοπίμως οδήγησαν στον «πολιτικό εκφυλισμό» για να τον κρατούν υποταγμένο. ΟWirsing δεν παραλείπει να αναφερθεί στις ρίζες αυτού του φαινομένου, τις οποίες εντοπίζει στον αγγλικό πουριτανισμό, στη δράση του οποίου «οφείλεται το ότι ο αγγλικός λαός αισθάνεται κατά κυριολεξίαν ως διάδοχος του λαού του Ισραήλ. Οι στρατιώται και οι αξιωματικοί του Cromwell απέβαλον τα ονόματά των και ωνομάζοντο μεταξύ των με τα ονόματα των μορφών της παλαιάς διαθήκης…»
Στον σύγχρονο αναγνώστη οι αποκαλύψεις του βιβλίου δεν θα φανεί ότι αναφέρονται μόνο στο παρελθόν, αφού η κατάσταση αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα από τους πλουτοκράτες διαδόχους των εκατό κυρίαρχων οικογενειών της βρετανικής πολιτικής και οικονομικής σκηνής.
Περιεχόμενα
Η Βουλή των Κοινοτήτων – η γέφυρα εντολών των πλουτοκρατών
Τρεις φίρμες ειδών πολεμικών εξοπλισμών διορίζουν τρεις πρωθυπουργούς
Οι τραπεζίται – οι πραγματικοί κυρίαρχοι της Αγγλίας
Το δίκτυον των σχέσεων
Η Αυτοκρατορία – η λεία των εκατόν οικογενειών
Το Κοινοβούλιον – μία οικογενειακή επιχείρησις
«Honni soit qui mal y pense»
Οι «μη έχοντες τίποτε» και η Αγγλική Πλουτοκρατία

Το βιβλίο »100 ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ» μπορείτε να το βρείτε εδώ

RV

Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

''Η Ελλάδα επέδειξε προθυμία να ακολουθήσει τις βρετανικές δελεαστικές προτάσεις, συνδέοντας τη μοίρα της με αυτήν του εντολοδότη του βασιλιά της.''





Αποσπάσματα από την ομιλία του Χίτλερ στο Ράϊχσταγκ τον Μάιο του 1941 


«Βουλευτές! Μέλη του Γερμανικού Κοινοβουλίου! 

Η Ελλάδα [...] επέδειξε προθυμία να ακολουθήσει τις βρετανικές δελεαστικές προτάσεις, συνδέοντας τη μοίρα της με αυτήν του εντολοδότη του βασιλιά της. Πρέπει όμως για άλλη μία φορά – θεωρώ ότι το οφείλω αυτό στην ιστορική αλήθεια – να πραγματοποιήσω διάκριση μεταξύ του ελληνικού λαού και εκείνης της ολιγάριθμης καταστροφικής ηγεσίας, η οποία εμπνευσμένη από έναν αγγλόδουλο βασιλιά, είχε κατά νου λιγότερο τα πραγματικά καθήκοντα της πολιτικής ηγεσίας στο ελληνικό κράτος απ’ ό,τι την εξυπηρέτηση των σκοπών της βρετανικής πολεμικής πολιτικής, τους οποίους είχε οικειοποιηθεί. Στενοχωρήθηκα ιδιαίτερα για αυτό το γεγονός. 

Ήταν πολύ δύσκολο και πικρό για εμένα, που ως Γερμανός διατηρούσα ήδη από την παιδεία μου στη νεότητά μου, αλλά και αργότερα λόγω της μεταγενέστερης σταδιοδρομίας μου, τον πλέον βαθύ σεβασμό για τον πολιτισμό και την τέχνη αυτής της χώρας, από την οποία ξεπήδησε το πρώτο φως του ανθρώπινου κάλλους και της αξιοπρέπειας, να παρακολουθώ την εξέλιξη αυτή, χωρίς να είμαι σε θέση να κάνω κάτι για αυτό. 

Η Γερμανία δεν είχε διακόψει από την πλευρά της τις διπλωματικές σχέσεις με την Ελλάδα, αφού διατηρούσε μία μικρή ελπίδα ότι θα μπορούσε να συμβάλει με κάποιον τρόπο στην αποσαφήνιση του ζητήματος. Ωστόσο, είχα ήδη τότε επισημάνει σε διεθνές επίπεδο ότι δεν θα παρακολουθούσαμε αμέτοχοι μία επανάληψη του παλαιού σχεδίου του διαδρόμου της Θεσσαλονίκης, όπως συνέβη στον παγκόσμιο πόλεμο. 

Δυστυχώς δεν λήφθηκε σοβαρά η προειδοποίησή μου ότι αν οι Άγγλοι δημιουργούσαν προγεφύρωμα σε κάποιο σημείο της Ευρώπης, ήμασταν αποφασισμένοι να τους πετάξουμε αμέσως στην θάλασσα. Έτσι είδαμε αυτόν τον χειμώνα πώς η Αγγλία άρχισε να δημιουργεί τις βάσεις για μία νέα στρατιά με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Αρχικά διαμόρφωσαν υποτυπώδη αεροδρόμια και τις απαραίτητες εγκαταστάσεις εδάφους, με την πεποίθηση ότι θα πολύ σύντομα θα ολοκλήρωναν τις υποδομές. Τελικά δε κατέφθασε με μεταγωγικά εξοπλισμός για μία στρατιά, η οποία σύμφωνα με τα σχέδια και την άποψη του κ. Τσώρτσιλ, θα ήταν έτοιμη να αφιχθεί στην Ελλάδα έπειτα από μερικές μόνον εβδομάδες. Η εξέλιξη αυτή μας ήταν γνωστή, βουλευτές μου, όπως ήδη ανέφερα. Επί μήνες παρακολουθούσαμε τις ιδιόμορφες αυτές ενέργειες με προσοχή, αν όχι με αυτοσυγκράτηση. Οι ατυχίες του ιταλικού στρατού στην βόρειο Αφρική, οι οποίες οφείλονταν αποκλειστικά σε τεχνικά προβλήματα των αντιαρματικών τους και του εξοπλισμού των τεθωρακισμένων, δημιούργησε στον κ. Τσώρτσιλ την πεποίθηση ότι είχε έλθει η στιγμή να μεταφέρει το μέτωπο του πολέμου από τη Λιβύη στην Ελλάδα. Διέταξε τη μεταφορά των διαθέσιμων τεθωρακισμένων και των μεραρχιών πεζικού που αποτελούνταν κυρίως από Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς και νόμιζε ότι μπορούσε να πραγματοποιήσει το πραξικόπημα εκείνο που θα βύθιζε με ένα χτύπημα τα Βαλκάνια στον πόλεμο. Διέπραξε έτσι ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματα από στρατηγικής άποψης σε αυτόν τον πόλεμο. Όταν πλέον δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για την πρόθεση της Αγγλίας να εδραιωθεί στα Βαλκάνια, προχώρησα στα απαραίτητα βήματα, ώστε να προετοιμαστούν σταδιακά και από την γερμανική πλευρά οι δυνάμεις εκείνες που θα επενέβαιναν στην ζωτικής για εμάς σημασίας περιοχή αυτή και που θα ήσαν σε θέση να αντιμετωπίσουν κάθε ενδεχόμενο σχέδιο του Τσώρτσιλ. Πρέπει να αναφέρω σε αυτό το σημείο ότι οι γερμανικές αυτές ενέργειες δεν στρέφονταν κατά της Ελλάδος. 


[…] Θέλησα την ειρήνη, μάρτυς μου ο Θεός. Όταν, όμως, ο κ. Χάλιφαξ διακηρύσσει χλευάζοντας ότι όλα αυτά ήταν γνωστά και ότι αναγκαστήκαμε να πολεμήσουμε, λες και αυτό ήταν κάποια επιτυχία της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής, σε αυτήν την περίπτωση, απέναντι σε μία τέτοια κακία, δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο από το να προφυλάξω τα συμφέροντα του Ράιχ με τα μέσα, που δόξα σοι ο Θεός διαθέτουμε. 

Χάριν όμως της ιστορικής δικαιοσύνης είμαι υποχρεωμένος να διαπιστώσω ότι από τους αντιπάλους, οι οποίοι μας αντιμετώπισαν, ήταν ιδιαίτερα ο Έλληνας στρατιώτης που πολέμησε με παράτολμο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση προς τον θάνατο. Συνθηκολογούσε τότε μόνον, όταν κάθε περαιτέρω αντίσταση ήταν αδύνατη και επομένως μάταιη. 

Είμαι όμως υποχρεωμένος επίσης να μιλήσω πλέον και για τον αντίπαλο εκείνον, ο οποίος υπήρξε η αφορμή και η αιτία αυτής της εκστρατείας. Ως Γερμανός και ως στρατιωτικός το θεωρώ ανάξιο να καθυβρίσω έναν γενναίο αντίπαλο. Θεωρώ όμως αναγκαίο να υπερασπιστώ την αλήθεια εναντίον της κομπορρημοσύνης ενός ανθρώπου, ο οποίος ως στρατιωτικός είναι άθλιος πολιτικός, όπως είναι ως πολιτικός εξίσου άθλιος στρατιωτικός, αναφέρομαι στον κ. Τσώρτσιλ».


Ristorante Verona

Σάββατο 1 Απριλίου 2017

Mein Leben für Irland (1941) - Τη Ζωή μου για την Ιρλανδία, ταινία παραγωγής 1941 με ελληνικούς υπότιτλους



Σκηνοθεσία : Max W. Kimmich 
Συγγραφείς : Franz Baumann, Toni Huppertz, Max W. Kimmich


πηγή: Sturm Abteilung


Ristorante Verona

Τετάρτη 29 Μαρτίου 2017

Ο Τζον Φιτζέραλντ «Τζακ» Κένεντι (John Fitzgerald "Jack" Kennedy) για τον Αδόλφο Χίτλερ




Ο πρόεδρος των ΗΠΑ John Fitzgerald Kennedy:

"Ο Αδόλφος Χίτλερ είναι ένας από τους σπουδαιότερους άνδρες, οι ηλικιωμένοι τον εμπιστεύονται, οι νέοι τον λατρεύουν. Είναι η λατρεία ενός εθνικού ήρωα που έχει υπηρετήσει τη χώρα του... Μέσα σε λίγα χρόνια ο Αδόλφος Χίτλερ θα αναδυθεί από το μίσος που τον περιβάλλει ως η πιο σημαντική προσωπικότητα που έζησε ποτέ."
RV

Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

Τραγούδι της μάχης (Schlachtgesang)


Λεπτομέρεια από τον πίνακα του Eugène Delacroix (Le Combat du Giaour et du Pacha, 1835, musée du Petit Palais, Paris)


Έλληνες! Των υπέροχων 
προγόνων εγγονοί!
Τραβήξτε τα σπαθιά! 
Αφήστε τις σημαίες
να κυματίζουν, να πλαταγίζουν
μέσα από τους ανέμους!
Βροντόφωνα στέλνω
από χιλιάδες λαρύγγια
πολεμικό τραγούδι
μέσα από δασωμένες χαράδρες
και βουνά και κάμπους!

                Ο στρατός
Πλησιάζομε! Πλησιάζομε!
Μέσα από κοιλάδες και δάση!
Εμπρός! Εμπρός!
Η φωνή αντηχεί!
Ανοίγομε δρόμο
χωρίς σταματημό!
Ορμάμε!
Το φαράγγι αντηχεί!
Με τόλμη και κέφι,
με γιγάντια ορμή,
με δυνατό στήθος
με θάρρος λιονταριού!
Το σπαθί σφυρίζει!
Η σημαία κυματίζει,
Ο Έλληνας πιέζει
προς το βουνό και νικά!
Ξύπνησε, ξύπνησε
η παλιά δύναμη,
και ρίχνεται στη μάχη!
Και ορμώντας αρπάζει
ολοένα κι ασταμάτητα
ό,τι αντιστέκεται,
από τόπο σε τόπο,
ό,τι υπάρχει κι ό,τι ζει!
Το στήθος φουσκώνει
από χαρά και θυμό:
Μαίνεται άγρια:
Θα μετανοιώσεις οικτρά!
Γιατί είμαστε ελεύθεροι
από τα δεσμά,
εμείς όλοι ελεύθεροι,
όπως η θάλασσα και η στεριά!



Απόσπασμα από το ποίημα «Τραγούδι της μάχης» («Schlachtgesang») του Wilhelm Friedrich Waiblinger (1804-1830), από το βιβλίο Ο Γερμανικός Φιλελληνισμός μέσα από την Ποίηση – Σουαβοί ποιητές, εκδ. ΥΠΕΡΙΩΝ

Combat du Giaour et du Pacha, par Eugène Delacroix / 1835

Χρόνια πολλά

RV


Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017

Ο Ι. ΜΕΤΑΞΑΣ ΕΔΙΝΕ ΟΠΛΑ ΚΑΙ ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΣΤΟΝ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ


   Στις ισπανικές εκλογές του Φεβρουαρίου του 1936, το "Λαϊκό Μέτωπο", το οποίο ήταν ένας συνασπισμός κομμουνιστών, σοσιαλιστών, αναρχοσυνδικαλιστών και άλλων αντιφασιστών, απέσπασε ποσοστό 34,3% έναντι 33,2% του Εθνικού Μετώπου.  Η επικράτηση του "Λαϊκού Μετώπου" έγινε μέσα σε ένα κλίμα τρομοκρατίας που εκδηλώθηκε με εμπρησμούς εκκλησιών, πολιτικές δολοφονίες και λεηλασίες, ενώ από την επομένη οι κομμουνιστές άρχισαν να σκοτώνουν «αντιδραστικούς», να κλείνουν αντίπαλες εφημερίδες και να βεβηλώνουν εκκλησίες. Παράλληλα, ο Στρατηγός Φράνκο μετατέθηκε εκτός Ισπανίας, η «Ισπανική Φάλαγγα» τέθηκε εκτός νόμου, ενώ παραχωρήθηκε πολιτική και διοικητική αυτονομία στην Καταλονία.  
   Στις 17 Ιουλίου ξέσπασε το κίνημα των στρατιωτικών ενάντια στην κομμουνιστική κυβέρνηση, το οποίο τελικά εξελίχθηκε στον γνωστό Ισπανικό Εμφύλιο, με τον Φράνκο, ο οποίος είχε επιστρέψει, να ηγείται των Εθνικιστών. Η κυβέρνηση του ''Λαϊκού Μετώπου'' είχε την υποστήριξη του Στάλιν και εφοδιαζόταν με όπλα και εθελοντές που προέρχονταν από την ΕΣΣΔ και την Κομμουνιστική Διεθνή.
  Από τον Κόκκινο Στρατό στάλθηκαν στην Ισπανία 2065 αξιωματικοί, 772 πιλότοι, 351 αρματιστές, 100 πυροβολητές, 222 γενικοί στρατιωτικοί σύμβουλοι και 204 διερμηνείς. Μαζί με αυτούς 648 αεροπλάνα, 347 άρματα μάχης, 1186 πυροβόλα, 20.486 πολυβόλα και 497.813 τυφέκια. Παρ' όλες όμως τις  προσπάθειες που κατέβαλε ο Στάλιν,  η νίκη των κομμουνιστών ήταν αδύνατη. Πάνω από το 80 % των Ισπανών αξιωματικών και στρατιωτών πολεμούσαν με την πλευρά των εθνικιστών. Επίσης, καθοριστικό ήταν το γεγονός ότι ο Χίτλερ προσέτρεξε στο πλευρό τους και μαζί του ο Μουσολίνι και ο Σαλαζάρ. Πενήντα χιλιάδες Γερμανοί ενταγμένοι σε διακεκριμένα σώματα, όπως η γερμανική Λεγεώνα Κόνδωρ, 150.000 Ιταλοί και 20.000 Πορτογάλοι και άλλοι πολέμησαν στο πλευρό των Ισπανών ενάντια σε κομμουνιστές και αναρχικούς. Γερμανία και Ιταλία πρόσφεραν 1.650 αεροπλάνα, 1.150 τανκς και τεθωρακισμένα, 2.630 κανόνια, 8.800 βαριά κι ελαφριά πολυβόλα, 1.430 όλμους, πάνω από μισό εκατομμύριο ντουφέκια, τεράστιες ποσότητες πυρομαχικών. Ο Στάλιν απάντησε με τη συγκρότηση επτά διεθνών ταξιαρχιών που αριθμούσαν πάνω από 40.000 εθελοντές κομμουνιστές.



Η Λεγεώνα "Κόνδωρ" στην Ισπανία

Το κύριο πρόβλημα που προέκυψε στο σοβιετικό στρατόπεδο ήταν αυτό του ανεφοδιασμού των κομμουνιστών στο ισπανικό έδαφος. Η Ρωσία δεν διέθετε ούτε πολεμικό στόλο ούτε στρατιωτικές ναυτικές βάσεις στη Μεσόγειο. Το πρόβλημα επιδεινωνόταν από το γεγονός ότι από τον Σεπτέμβριο του 1936 είχε συσταθεί στο Παρίσι από διάφορες χώρες η "Επιτροπή Mη Επεμβάσεως στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο" με σκοπό να αποτρέψει την έξωθεν επέμβαση και αποστολή όπλων στους αντιμαχόμενους. Η Βρετανία και η Γαλλία επίσημα ακολουθούσαν πολιτική μη επέμβασης στις ισπανικές υποθέσεις.

  Ο Στάλιν έψαχνε να βρει συμμάχους για την επίλυση του προβλήματος του ανεφοδιασμού των κομμουνιστών. Αλλά ποιος θα ήταν πρόθυμος να παίξει έναν τόσο βρώμικο ρόλο; Ποιος θα εφοδίαζε με όπλα και σφαίρες τους μπολσεβίκους δολοφόνους; Ο Στάλιν βρήκε στο πρόσωπο του Ι. Μεταξά τον συνεργάτη και σύμμαχο που αναζητούσε.

Μεταξάς και Γεώργιος Β

    Όπως είναι γνωστό, ο Ι. Μεταξάς διορίστηκε πρωθυπουργός την ίδια περίπου περίοδο που άρχισε ο Ισπανικός Εμφύλιος, και σε συμφωνία με τον Βασιλιά επέβαλε στις 4 Αυγούστου 1936 δικτατορία (για τη συμμόρφωση προς την εντολή των Άγγλων -διότι περί αυτού επρόκειτο- αρκούσε η συμφωνία του Βασιλιά, δεν κατέβηκαν τανκς στους δρόμους ούτε υπήρξαν επαναστατικές ενέργειες).

  Στο μέσον του Σεπτεμβρίου 1936 ήρθε μια παραγγελία στην Ελληνική Εταιρεία Πυριτιδοποιείου-Καλυκοποιείου (ΕΕΠΚ), μετέπειτα ΠΥΡ.ΚΑΛ., Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας ήταν ο Μποδοσάκης. ,Οι Ισπανοί κομμουνιστές ζητούσαν 5.000.000 φυσίγγια.(1) Φυσικά, οι Ισπανοί κομμουνιστές ήξεραν πολύ καλά πού απευθύνονται. Ο Μποδοσάκης είχε τις απαραίτητες συστάσεις. Όταν ήταν 30 χρονών, το 1921, έφερε ένα εκατομμύριο χρυσές λίρες από τη Μικρά Ασία, αντάλλαγμα για τη στενή συνεργασία του με τον Κεμάλ Ατατούρκ.(2) Από το 1934 είχε στενή φιλία με τον Μεταξά. Μάλιστα, είχε προσλάβει στην εταιρεία τον γαμπρό του τελευταίου Μαντζούφα. Ακόμη, ο Μποδοσάκης είχε ενισχύσει οικονομικά την προ 4ης Αυγούστου πολιτική καριέρα του Μεταξά. Έτσι, όταν ο Μεταξάς απέκτησε με τον προαναφερθέντα τρόπο την εξουσία, άρχισε να ανταποδίδει στον Μποδοσάκη τις "χάρες".

   Αν και η κυβέρνηση του Μεταξά, λίγες ημέρες μετά την ανωτέρω παραγγελία, εξέδωσε βασιλικό διάταγμα που απαγόρευε την εξαγωγή όπλων και πολεμοφοδίων στην Ισπανία, συμμορφούμενη κατ’ αυτόν τον τρόπο προς τις υποχρεώσεις της ως μέλους της "Επιτροπής Mη Επεμβάσεως", ο Μεταξάς ενέκρινε αμέσως την παραγγελία παρέχοντας κάθε απαραίτητη συνδρομή.(3)


Μεταξάς και Μποδοσάκης, σε φωτογραφία εκείνης της εποχής, στα εγκαίνια νέων μονάδων της ΠΥΡΚΑΛ

  Πριν ακόμη ολοκληρωθεί η πρώτη παραγγελία, ο Μποδοσάκης έλαβε δεύτερη για 20.000.000 φυσίγγια. Για την εκτέλεση των δύο αυτών παραγγελιών, η Εταιρεία έφθασε στο ανώτατο όριο απόδοσής της, αυξάνοντας το τεχνικό προσωπικό της, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις παραγγελίες-απαιτήσεις των κομμουνιστών, δηλαδή να επιτύχει παραγωγή 400.000 φυσιγγίων ημερησίως.(4) 
Τον Οκτώβριο του 1936 οι Ισπανοί Εθνικιστές κατέλαβαν ελληνικό πλοίο που μετέφερε πολεμικό υλικό για τους κομμουνιστές: 4 συστοιχίες πυροβολικού, 4 εκατομμύρια φυσίγγια, 400 πολυβόλα, 1500 βόμβες ρίψης από αεροπλάνα (New York Times της 24ης Οκτωβρίου 1936).

  Το 1937 αυξήθηκαν οι κομμουνιστικές παραγγελίες και η εταιρεία για να αντεπεξέλθει έπρεπε να ανεβάσει την ημερήσια παραγωγή σε 1.000.000  φυσίγγια και, λίγο αργότερα, σε 2.000.000.
Για να προλαβαίνει, αγόραζε και έτοιμους κάλυκες, τους έφερνε στις εγκαταστάσεις της ΕΕΠΚ στην Αθήνα, τους γέμιζε με πυρίτιδα και αμέσως τους έστελνε στους κομμουνιστές της Ισπανίας.
Σε αυτό χρειάσθηκε τη βοήθεια του Μεταξά. Την εξασφάλισε αμέσως, χωρίς καθυστέρηση. Η κυβέρνηση διαβεβαίωσε τους προμηθευτές επισήμως, εξαπατώντας τους, ότι τα αγοραζόμενα υλικά ήταν απαραίτητα και προορίζονταν για τις ανάγκες του ελληνικού στρατού. Έτσι πέτυχε να κλείσει αμέσως συμφωνίες με σουηδικά, με αυστριακά και με γερμανικά εργοστάσια για την αγορά καλύκων, βολίδων και πυρίτιδας σε πολύ μεγάλες ποσότητες.(5) 
  
Πανό με απόσπασμα από το τηλεγράφημα του Στάλιν προς τον Ισπανικό λαό: «Αντιφασίστες Ισπανοί, εμπρός για τη νίκη επί του φασισμού. Μαζί σας βρίσκεται ο ρωσικός λαός».

Ο Στάλιν είχε κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένος με τον νέο του σύμμαχο και συνεργάτη. Όλα κυλούσαν ρολόι. Στο κόλπο συμμετείχε και η κυβέρνηση του Μεξικού. Τα φορτία υλικού πολέμου με τα οποία προμήθευαν τους κομμουνιστές, φορτώνονταν στον Πειραιά, ενώ και οι δύο πλευρές είχαν συμφωνήσει από πριν ότι εικονικός προορισμός θα ήταν το Μεξικό. Η κυβέρνηση του Μεξικού φρόντιζε για την έκδοση ψευδών πιστοποιητικών από τις προξενικές αρχές της.
Μετά τη φόρτωση στον Πειραιά, τα πλοία έπλεαν σε απόμερα νησιά του Αιγαίου, όπου «καμουφλάρονταν» και «αλλάζανε ακόμη και όνομα για να μη δώσουν υποψίες στους Ιταλούς περνώντας από τα στενά της Μεσσήνης». Εάν, πριν φθάσουν σε κάποιο λιμάνι ελεγχόμενο από τους κομμουνιστές της Ισπανίας, τα σταματούσαν, ανάλογα με το σημείο που θα τα σταματούσαν, οι πλοίαρχοι ισχυρίζονταν είτε  ότι προορισμός τους ήταν το Μεξικό, είτε ότι επέστρεφαν στην Ελλάδα.(6) Τα πλοία ανήκαν στην εταιρεία του Ντάβαρη, στην οποία συμμετείχαν ο Μποδοσάκης και ο Θεοφανίδης.
 Ο κύριος εκπρόσωπος και ενδιάμεσος του Στάλιν σε αυτές τις συναλλαγές ήταν ο George Rosenberg, γιος του πρώην Σοβιετικού πρεσβευτή στη Μαδρίτη Marcel Rosenberg.  Ο George Rosenberg, είχε εγκαταστήσει ένα κεντρικό γραφείο στο Παρίσι και συνεχώς επισκεπτόταν την Ελλάδα, όπου διέμενε στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετανία" στην Αθήνα. Εκεί γίνονταν οι συναντήσεις με την ελληνική πλευρά, την οποία εκπροσώπησε ο ίδιος ο Μποδοσάκης.(7)
   Τα χρήματα εμβάζονταν από το Παρίσι μέσω της Banque Populaire στην Αθήνα. (8) Καθόλου περίεργο, αν ληφθεί υπόψη ότι στη Γαλλία ήδη από την άνοιξη του 1936 βρισκόταν στην εξουσία το γαλλικό "Λαϊκό Μέτωπο" (στο οποίο συμμετείχαν το σοσιαλιστικό, το κομμουνιστικό και το ριζοσπαστικό κόμμα) και πρωθυπουργός ήταν ο εβραίος Λεόν Μπλουμ (Léon Blum). Η κυβέρνησή του παρείχε την κάλυψη που χρειαζόταν.
  Ένα άλλο πρόσωπο που εργαζόταν ως μεσάζων για τις συναλλαγές αυτές ήταν ο Εβραίος Αλβέρτο Λεβή, Ισπανός υπήκοος που ζούσε στη Θεσσαλονίκη. (9) Και ένα τρίτο σημαντικό πρόσωπο ήταν ο επίσης Εβραίος Máximo José Kahn Nussbaum, πρώην πρόξενος της ισπανικής κομμουνιστικής κυβέρνησης στη Θεσ/νίκη και από το 1937 υπεύθυνος διπλωματικών σχέσεων των Ισπανών κομμουνιστών στην Αθήνα. 

Προπαγανδιστική αφίσα των Ισπανών εθνικιστών

 Ικανοποιημένη από τις υπηρεσίες του Μποδοσάκη, η κομμουνιστική κυβέρνηση της Ισπανίας τού ζήτησε να την εφοδιάζει με πρώτες ύλες ούτως ώστε να παράγει η ίδια πολεμοφόδια στα δικά της εργοστάσια. Ο Μποδοσάκης αρνήθηκε, φοβούμενος ότι στην περίπτωση αυτή οι κομμουνιστές ίσως ακύρωναν τις παραγγελίες για έτοιμα φυσίγγια. Αλλά για να μην τους δυσαρεστήσει, έριξε μια νέα πρόταση στο τραπέζι: προσφέρθηκε να ενεργήσει ως πληρεξούσιός τους για την αγορά τυφεκίων και πυροβόλων από άλλες χώρες, παραγγέλλοντάς τα δήθεν για τις ανάγκες του ελληνικού στρατού. (10)

Ο Μεταξάς του επέτρεψε να εφοδιάζει τους κομμουνιστές με πολεμικό υλικό από τις αποθήκες του ελληνικού στρατού και με βαρέα όπλα. Τα τελευταία τα παράγγελνε από μια τρίτη χώρα, κυρίως τη Γερμανία, με εικονικό προορισμό τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Τα απαραίτητα έγγραφα γι' αυτές τις μεγάλες αγορές πολλές φορές υπογράφονταν από τον ίδιο τον Μεταξά.(11)

  Ως το φθινόπωρο του 1937 οι συναλλαγές του Μποδοσάκη με τους κομμουνιστές είχαν επεκταθεί τόσο, ώστε για τη διεκπεραίωσή τους, ο Έλληνας επιχειρηματίας ταξίδευε στο εξωτερικό τουλάχιστον μία φορά τον μήνα. Σε ένα από τα ταξίδια του αυτά, τον Νοέμβριο του 1937, βρέθηκε στη Βαρκελώνη, όπου τον είχαν μεταφέρει από το Παρίσι με απόλυτη μυστικότητα οι κομμουνιστές, για να συναντήσει τον υπουργό Στρατιωτικών της κομμουνιστικής ισπανικής κυβέρνησης. Στη Βαρκελώνη έμεινε για δύο ημέρες, ενώ η πόλη τελούσε υπό βομβαρδισμό.
Εκεί υπέγραψε νέο συμβόλαιο με τους κομμουνιστές για την προμήθεια πολεμοφοδίων αξίας 2.100.000 στερλινών (1.155.000.000 δραχμών) και μετά επέστρεψε στο Παρίσι και από εκεί στην Αθήνα.(12)

  Οι ενδείξεις και τα στοιχεία για την προμήθεια οπλισμού στους κομμουνιστές της Ισπανίας από την Ελλάδα, με το πέρασμα του χρόνου πλήθαιναν. Οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες συνέλεξαν στοιχεία για τις αγοραπωλησίες όπλων, τα οποία παρέδωσαν στον Φράνκο.
 Ήδη το 1937 ο Φράνκο ενημέρωσε επισήμως την ελληνική κυβέρνηση ότι οι Ισπανοί Εθνικιστές διέκειντο εχθρικά προς την Ελλάδα, λόγω του ότι μετέφερε με πλοία στους Κόκκινους όπλα και άλλα αγαθά. Από το καλοκαίρι του 1937, ο Φράνκο άρχισε να κατηγορεί ανοιχτά την Ελλάδα για παράνομη μεταφορά πολεμικού υλικού στη κομμουνιστική Ισπανία, αλλά και για την προσφορά «15 εμπείρων Ελλήνων πλοιάρχων, όπως υπηρετήσουν ως κυβερνήτες των Ερυθρών Ισπανικών πλοίων (εμπορικών και πολεμικών)».(13)
Ο Μεταξάς κορόιδευε και, σύμφωνα με το προαναφερθέν σχέδιο, απαντούσε ότι οι κατηγορίες ήταν αβάσιμες, διότι τα πλοία δεν είχαν φορτώσει σε ελληνικά λιμάνια και, εξάλλου, προορισμός τους ήταν το Μεξικό.(14)


Ο συνταγματάρχης Μοσκαρδό επικεφαλής των εθνικιστών στο φρούριο Αλκαζάρ με τον Heinrich Himmler. Ο αρχηγός των κομμουνιστών Καμπέγιο, μέσω τηλεφώνου, ζήτησε την άμεση παράδοση του φρουρίου αλλιώς θα εκτελούσε το γιο του Μοσκαρδό, Λουίς, που είχαν όμηρο. Ο Μοσκαρδό μίλησε με το γιο του στο τηλέφωνο και του ζήτησε να πεθάνει ως Ισπανός εθνικιστής. Το φρούριο δεν επρόκειτο να παραδοθεί. Ο Λουίς τον χαιρέτησε, φώναξε "ζήτω η Ισπανία" ενώ ο συνταγματάρχης άκουσε από το τηλέφωνο τον πυροβολισμό που σκότωσε το 16χρονο γιο του. 

Τα έγγραφα όμως που ανταλλάσσονταν μεταξύ των διαφόρων ελληνικών υπηρεσιών επιβεβαίωναν ότι η ελληνική κυβέρνηση εφοδίαζε τους κομμουνιστές. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1937 η Υπηρεσία Αλλοδαπών του υφυπουργείου Δημοσίας Ασφαλείας ενημέρωσε λακωνικά το υπουργείο Εξωτερικών ότι ο Εβραίος Αλβέρτο Λεβή, που όπως είπαμε μεσολαβούσε στις ανήθικες και παράνομες συναλλαγές με τους Κόκκινους, είχε ταξιδέψει στην Ισπανία με πλοίο που μετέφερε πολεμικό υλικό· το πλοίο είχε καταληφθεί από τους Εθνικιστές και ο Λεβή καταδικάσθηκε σε θάνατο ως λαθρέμπορος. Κατά την Υπηρεσία Αλλοδαπών, ο Λεβή ενεργούσε ως μεσάζων για την αγορά πολεμοφοδίων μεταξύ του ελληνικού κράτους και «της Ισπανικής Κυβερνήσεως των ερυθρών». (15)

  Η εθνικιστική κυβέρνηση του Φράνκο επανειλημμένως είχε διαμαρτυρηθεί στην ελληνική κυβέρνηση για την αποφασιστική της βοήθεια στους κομμουνιστές (16). Οι εθνικιστές απευθύνθηκαν στον Περικλή Αργυρόπουλο, Έλληνα πρέσβη στο Burgos (όπου έδρευε η εθνικιστική κυβέρνηση), και του παρέδωσαν ένα ντοσσιέ γεμάτο με στοιχεία που αποδείκνυαν κατ' αναμφισβήτητο τρόπο τη συνεργασία της Ελλάδας με τους κομμουνιστές. Κατόπιν αυτού, και συγκεκριμένα στις 30.5.1938 ο Αργυρόπουλος απέστειλε μια επιστολή στον Ιωάννη Μεταξά, στην οποία παρέθετε με κάθε λεπτομέρεια, τα στοιχεία, που του παρουσίασε το υπουργείο Εξωτερικών της ισπανικής εθνικιστικής κυβέρνησης. Μεταξύ αυτών ήταν και τα ακόλουθα πολύ σημαντικά: 
α) Μια φωτογραφία κρυπτογραφικού τηλεγραφήματος του αρχηγού ΓΕΝ αντιναυάρχου Αλέξανδρου Σακελλαρίου, στον Νικόλαο Πολίτη, πρεσβευτή της Ελλάδας στο Παρίσι και μια φωτογραφία επιβεβαιωτικής επιστολής, διά των οποίων ζητείτο να παρασχεθεί η απαραίτητη υποστήριξη σε έναν εκπρόσωπο του Μποδοσάκη, για την αγορά από την ΠΥΡΚΑΛ 30 πυροβόλων 155 χιλιοστών, για την παράκτια άμυνα του Σαρωνικού, τα οποία κατέληξαν στα χέρια των Ισπανών κομμουνιστών.

β) Μια φωνογραφική πλάκα, με συνομιλίες, που έλαβαν χώρα, στο Παρίσι, μεταξύ του Μποδοσάκη, του πρώην υπουργού Απόστολου Αλεξανδρή και του Νικόλαου Πλαστήρα για ανεφοδιασμούς των Ισπανών κομμουνιστών.

γ) Μια φωτογραφία εντολής του Πολιτικού Γραφείου του πρωθυπουργού, με την υπογραφή του Ιωάννη Μεταξά, με την οποία εδίδετο διαταγή στο Λιμεναρχείο για τη φόρτωση υλικού, που προοριζόταν για τους Ισπανούς κομμουνιστές.

δ) Φωνογραφικές πλάκες, οι οποίες περιείχαν συνομιλία που έγινε στο σπίτι του ιατρού Λοράνδου, φίλου (όπως τον περιγράφει ο Περικλής Αργυρόπουλος, στη μακροσκελή επιστολή του) του Ιωάννη Μεταξά και των ανθρώπων του κύκλου του, στην οδό Βουκουρεστίου στην Αθήνα και στην οποία συμμετείχε ο Ιωάννης Διάκος και αφορούσε φορτοεκφορτώσεις υλικού προς την κομμουνιστική Ισπανία.(17)

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει και κάτι άλλο που έστειλε μαζί με τα παραπάνω ο Αργυρόπουλος: μια φωτογραφία, που του έδωσε το υπουργείο Εξωτερικών του Φράνκο, στην οποία απεικονίζονταν τα πτώματα τεσσάρων Ισπανών φασιστών δολοφονημένων από ελληνικές σφαίρες, τις οποίες ο Μεταξάς και ο Μποδοσάκης είχαν πωλήσει στoυς κομμουνιστές. Από πίσω ήταν γραμμένα στα γαλλικά (γλώσσα που μιλούσε ο Μεταξάς) τα ακόλουθα:

"Στην κεντρική πλατεία της Σαλαμάνκα, σε ένα σιδερένιο στύλο, θα εκτεθεί μια μέρα το τομάρι του Μεταξά και των συνεργατών του, Διάκου, Μποδοσάκη και ΣΙΑ". (18)

 Τον ίδιο μήνα (Μάιο του 1938) η Γερμανία απαγόρευσε την εξαγωγή όπλων στην Ελλάδα λόγω του ότι γνώριζε πλέον ότι η ελληνική κυβέρνηση τα πωλούσε σε κομμουνιστές σε διάφορες χώρες, τις οποίες η Γερμανία είχε "στη μαύρη λίστα". Είχε προηγηθεί, στις 6 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς, αναφορά του Ισπανού πρέσβη στο Βερολίνο σχετικά με την "ύπαρξη μιας πολύ δραστήριας επιτροπής στην Ελλάδα η οποία φρόντιζε για τη μεταφορά όπλων από τη χώρα στους κόκκινους της Ισπανίας και την οποία συγκροτούσαν αξιωματούχοι της κυβέρνησης". Μεταξύ άλλων αναφέρει τους: Διάκο (τον γνωστό σύμβουλο του Μεταξά), Οικονομάκο (υφυπουργό Αεροπορίας), Οικονόμου, Βιτάλη, Μπόταση, Μποδοσάκη και Μανουσάκη.(19)
    Σε αυτή την επιτροπή, στον Μεταξά και στην αποφασιστική συνδρομή που παρείχε στους Κόκκινους είχε ήδη αναφερθεί ο πρέσβης της κυβέρνησης του Φράνκο, στην Αθήνα Romero Radigales. Αυτός παρακολουθούσε από καιρό τα τεκταινόμενα και έστελνε αποδεικτικά στοιχεία στην Ισπανία. Μεταξύ αυτών και ντοκουμέντα που αποδεικνύουν την πλαστογράφηση από τον Μεταξά εγγράφων, ώστε να διασφαλιστεί ότι τα πλοία με το πολεμικό υλικό θα έφταναν στους κομμουνιστές της Ισπανίας. Ο Radigales μάλιστα συνέταξε λίστα με τα ονόματα των πλοίων που ξεκινούσαν δήθεν για το Μεξικό και κατέληγαν στην Ισπανία. Οι έρευνες ήταν συνεχείς και αγωνιώδεις. Στις 16.11.1937 μπόρεσε να ειδοποιήσει τους Ισπανούς Εθνικιστές ότι στις 15.1.1938 θα έφτανε στην Ισπανία ελληνικό πλοίο για να παραδώσει στους κομμουνιστές το φορτίο του που αποτελείτο από: 38 τόνους ΤΝΤ, 8 τόνους πυρίτιδα και πάρα πολλά φυσίγγια. Τα παραπάνω υπάρχουν στα αρχεία του ισπανικού Υπουργείου Εξωτερικών και του Γενικού Στρατιωτικού Αρχείου της Άβιλα (AMAE-R 833.3. AGMA 2472.3 αντίστοιχα).
Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα περιέχονται σε δημόσια έγγραφα, τα οποία φυλάσσονται σε επίσημα αρχεία και δεν είναι δυνατόν να αμφισβητηθούν ούτε έχουν ποτέ αμφισβητηθεί. Η άμεση συνδρομή του Μεταξά στους κομμουνιστές της Ισπανίας προκάλεσε αρχικά σοκ στις εθνικές δυνάμεις της Ευρώπης. Προς επίρρωση των ανωτέρω θα αναφέρουμε δύο ακόμη επιχειρήματα.

 α)Υπάρχουν  στα αρχεία του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών πολλά στοιχεία για ελέγχους που γίνονταν σε ελληνικά πλοία από τα αρμόδια όργανα για την τήρηση της συμφωνίας μη επεμβάσεως στον Ισπανικό Εμφύλιο. Αναφέρουμε ενδεικτικώς δύο περιπτώσεις: Στις 10.10.1937 επιθεωρήθηκε το πλοίο 'Αριστον, μετέπειτα Λεωνία, μετέπειτα Κίμων, το οποίο επανειλημμένως μετέφερε όπλα στους κομμουνιστές. Ο πλοίαρχος δήλωσε ότι κατευθυνόταν στη Vera Cruz στο Μεξικό. Σύμφωνα με το παραπάνω σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης επέδειξε και τα σχετικά έγγραφα που το πιστοποιούσαν. Το πλοίο, τελικά, έδεσε στην Ισπανία (ΑΥΕ 48/7/1/1). Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση του πλοίου Ναυκρατούσα, το οποίο μετέφερε όπλα στους κόκκινους πάρα πολλές φορές. Σε επιθεώρηση που του έγινε στη Μασσαλία, ο πλοίαρχος δήλωσε, επιδεικνύοντας τα σχετικά πλαστά έγγραφα, ότι ο προορισμός του είναι ο Πειραιάς, ενώ ήταν η Βαρκελώνη (ΑΥΕ 48/7/1/1). Η Διεθνής Επιτροπή για την τήρηση της συμφωνίας Μη Επεμβάσεως στον Ισπανικό Εμφύλιο, επανειλημμένως έστειλε στην ελληνική κυβέρνηση επιστολές, με τις οποίες ζητούσε εξηγήσεις για την παράνομη δράση του Ναυκρατούσα, και την κατηγορούσε για παραβίαση της συμφωνίας. Η ελληνική κυβέρνηση δεν απάντησε ποτέ.

   β) Στις 27.2.1937 υπεγράφη μεταξύ της ΕΣΣΔ και της Ελλάδας συμφωνία περί μεταφοράς από την πρώτη στη δεύτερη πυρομαχικών. Αυτά από την Ελλάδα μεταφέρονταν στους κομμουνιστές της Ισπανίας.

   Η βοήθεια αυτή της ελληνικής κυβέρνησης προς τους κομμουνιστές κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο, ήταν τόσο ζωτική και τόσο επίμονη, παρά τις έντονες αντιδράσεις, ώστε ο Φράνκο, μη μπορώντας να δώσει μια λογική εξήγηση γι' αυτήν την άτιμη στάση, απελπισμένος αναφώνησε: 

"Τι κακό κάναμε στην Ελλάδα και μας σκοτώνει με τα πυρομαχικά της;"

 'Έκτοτε ο Φράνκο ένιωθε αηδία για τον Ι. Μεταξά και το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Μάλιστα, το 1948 η κυβέρνησή του εξέδωσε μία έκθεση με τίτλο: "Διεθνείς Ταξιαρχίες: Ξένη βοήθεια στους Ισπανούς Κόκκινους". Σε αυτήν αναφέρεται και στην πολύ σημαντική για τους κομμουνιστές ελληνική βοήθεια.
Το 1950 η Ελλάδα ζήτησε από την Ισπανία αποζημίωση για τα ελληνικά πλοία, τα φορτωμένα με όπλα και πυρομαχικά για τους κομμουνιστές, που είχαν καταλάβει οι Ισπανοί Εθνικιστές κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο και τα είχαν καταστρέψει...


Την ώρα που χιλιάδες Ιταλοί Φασίστες πολεμούσαν τον μπολσεβικισμό στην Ισπανία, ο Μεταξάς συνωμοτούσε εναντίον τους με τους μπολσεβίκους του Στάλιν. 
Την ώρα που χιλιάδες Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές πολεμούσαν τον μπολσεβικισμό στην Ισπανία, ο Μεταξάς συνωμοτούσε εναντίον τους με τους εβραίους τραπεζίτες.
Την ώρα που χιλιάδες Φαλαγγίτες πολεμούσαν τον μπολσεβικισμό στην Ισπανία, ο Μεταξάς συνωμοτούσε εναντίον τους με πλουτοκράτες λαθρεμπόρους.


Χιλιάδες Ευρωπαίοι πολεμώντας τον μπολσεβικισμό έχασαν τη ζωή τους από τις σφαίρες του Μεταξά, του Μποδοσάκη και της κλίκας που συνωμοτούσε με τους εβραιομπολσεβίκους στα βρωμερά υπόγεια του ξενοδοχείου της Μεγάλης Βρετανίας.

Όταν αυτοί συνωμοτούσαν, στην άλλη άκρη της Μεσογείου ένας Φαλαγγίτης απελευθέρωνε την Ισπανία με το όπλο στο χέρι, φωνάζοντας:
  
  ¡Viva la muerte! ¡Viva España!



(1)  Β. Σωτηρόπουλος, Μποδοσάκης, Αθήνα 1985, σ. 153.

(2) http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26509&subid=2&pubid=559185

(3)  Β. Σωτηρόπουλος, Μποδοσάκης, Αθήνα 1985, σ. 153.

(4) Ό.π., σσ. 153-154.

(5) Ό.π., σσ. 153-154.

(6) Αρχεία Υπουργείου Εξωτερικών (ΑΥΕ), Αθήνα: ΑΥΕ/1937/A/1/1/5: σημείωμα Δ. Καψάλη (23 Ιουλίου 1937)· Β. Σωτηρόπουλος, ό.π., σσ. 156-157.

(7) Documents on German Foreign Policy, 1918-1945 (DGFP), Λονδίνο 1951, σειρά Δ΄, τόμος 3, αρ. 117.

(8) Αρχεία βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών, Λονδίνο, FO 371/21344 W15733: υπόμνημα Shuckburg, 16 Αυγούστου 1937.

(9) ΑΥΕ/1937/A/I/33/3: Υπηρεσία Αλλοδαπών προς υπουργείο Εξωτερικών, 9 Σεπτεμβρίου 1937, αρ. 75/11/4/19.


(10) Β. Σωτηρόπουλος, Μποδοσάκης, Αθήνα 1985, σ.155-156·  Ν. Πετρόπουλος, Αναμνήσεις και σκέψεις ενός παλαιού ναυτικού, Αθήνα 1966, σ. 94·

(11) Β. Σωτηρόπουλος, ό.π., σσ. 153-156· Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ), Αθήνα: Αρχείο Ιωάννη Μεταξά, Φάκελος 14: Αργυρόπουλος προς Μεταξά (Σαν Σεμπαστιάν, 30 Μαΐου 1938).

(12) Β. Σωτηρόπουλος, ό.π., σ. 157.

(13) ΑΥΕ/1937/A/I/34: υφυπουργείο Δημοσίας Ασφαλείας προς υπουργείο Εξωτερικών, 18 Αυγούστου 1937, αρ. 75/11/2/19.

(14) Αρχεία Υπουργείου Εξωτερικών (ΑΥΕ), Αθήνα: ΑΥΕ/1937/A/1/1/5: σημείωμα Δ. Καψάλη (23 Ιουλίου 1937)· Β. Σωτηρόπουλος, ό.π., σσ. 156-157.

(15) ΑΥΕ/1937/A/I/33/3: Υπηρεσία Αλλοδαπών προς υπουργείο Εξωτερικών, 9 Σεπτεμβρίου 1937, αρ. 75/11/4/19.

(16)  Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ), Αθήνα: Αρχείο Ιωάννη Μεταξά, Φάκελος 14/8

(17) Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ), Αθήνα: Αρχείο Ιωάννη Μεταξά, Φάκελος 14

(18) Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ), Αθήνα: Αρχείο Ιωάννη Μεταξά, Φάκελος 14

(19). ΑΜΑΕ-R 833.3 (Αρχείο ισπανικού Υπουργείου Εξωτερικών)


Ristorante Verona