Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Ο Μεταξάς, οι εβραίοι και ένα χαστούκι





Επιστολή της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών προς τα μέλη της (12-11-1940), η οποία εγκωμιάζει τον «Θεόπεμπτον» κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά και δίνει και πολιτισμικό χαρακτήρα στον πόλεμο κατά του Άξονος (1) 


Λίγοι γνωρίζουν, λόγω της συσκότισης και της συνεχούς σκόπιμης παραπληροφόρησης, ότι ο υποτιθέμενος φασίστας Μεταξάς ήταν μασόνος, κάτι το οποίο προκύπτει σαφώς και από το "ημερολόγιό" του. 
Πολύ πριν γίνει πρωθυπουργός, είχε δεσμευτεί στους Αγγλοεβραίους και, μάλιστα, διατύπωνε τη δέσμευσή του αυτή ως δόγμα, προαναγγέλλοντας κατ' αυτόν τον τρόπο και τη στάση που θα κρατούσε και ως "εθνικός κυβερνήτης" και, φυσικά, στον πόλεμο.
Ενδεικτικά:
Στις 3 Μαρτίου του 1934, μιλώντας στο Συμβούλιο των Πολιτικών αρχηγών, είπε κατά λέξη: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι».(2)
Η συμπόρευση του Μεταξά με τους Άγγλους υπήρξε, λοιπόν, αξίωμα, ούτε αποτέλεσμα συγκυριών ούτε στάση που τήρησε, εκτιμώντας, έστω και εσφαλμένα, το εθνικό συμφέρον.
Η δε πιστή τήρηση από αυτόν των δεσμεύσεών του προς τους Αγγλοεβραίους, αποκαλύφθηκε αμέσως μετά την -χωρίς τανκς στους δρόμους, όπως είναι γνωστό- επιβολή της δικτατορίας του. Συγκεκριμένα, στις 20 Αυγούστου 1936 ο νέος πρωθυπουργός συνήψε συμφωνία με τους κατόχους ελληνικών ομολόγων, με την οποία αύξησε το τοκοχρεολύσιο του εξωτερικού δημοσίου χρέους από 30 τοις εκατό που προβλεπόταν για τη διετία 1935-1937 σε 40 τοις εκατό. Στις αρχές του 1940 το ποσοστό αυτό έγινε 43%. Ο ίδιος ο βασιλιάς  Γεώργιος  έλαβε μέρος  στις  διαπραγματεύσεις  με τους Άγγλους ομολογιούχους, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν Εβραίοι τραπεζίτες.(3) 
Ένα μόλις μήνα μετά την 4η Αυγούστου  ο Ιωάννης Μεταξάς επισκέφθηκε τη Θεσσαλονίκη, όπου και έκανε δηλώσεις υπέρ των "τέκνων της Ελλάδος" εβραίων: «Επιθυμώ με αυτή την ευκαιρία να εκφράσω την μεγάλη μου συμπάθεια προς τους Έλληνες Εβραίους. Να είστε πεπεισμένοι ότι  όσο ζω, οι Εβραίοι της Ελλάδος θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα άλλα τέκνα της Ελλάδος». 
Για τις σχέσεις των εβραίων με το καθεστώς Μεταξά παραθέτουμε αυτούσιο απόσπασμα από το βιβλίο της Μαρίας Καβάλα «Η καταστροφή των Εβραίων της Ελλάδας (1941-1944)» σελίδα 40: 

''Από τη μια με την απαγόρευση κυκλοφορίας των εφημερίδων σταμάτησε να κυκλοφορεί στη Θεσσαλονίκη και ο Τύπος που ασκούσε αντισημιτική προπαγάνδα, όπως η Μακεδονία, ενώ από την άλλη μέσα από ποικίλα άρθρα παρουσιάζονταν οι λόγοι για τους οποίους το Νέο Κράτος μπορούσε να έχει «εμπιστοσύνη» στο ισραηλιτικό στοιχείο της Θεσσαλονίκης. Σε σχετικό άρθρο ο υπουργός Κοτζιάς έλεγε: «Οι Ισραηλίται [...] άνθρωποι πατριώται, της εργασίας, άνθρωποι της οικογένειας, στοιχεία συντηρητικά, σύσσωμοι υπηρετούν τας κατευθύνσεις του Αρχηγού της κυβερνήσεως και ανεπιφύλακτα και άνευ ουδενός όρου, ως εις άνθρωπος πιστεύουν τον Ιωάννη Μεταξά [...]». Μέσα από τον λόγο του Τύπου και των εκπροσώπων της εξουσίας αναδείχθηκε μια φιλική πολιτική του Νέου Κράτους απέναντι στην Ισραηλιτική Κοινότητα της πόλης. Από την ίδια την κοινότητα φαίνεται ότι καλλιεργούνταν αντίστοιχη στάση, πιθανότατα και σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς την κυβέρνηση και τα νέα ήθη που προοιωνιζόταν. Στο πλαίσιο αυτό παρατέθηκε δεξίωση από τον αρχιραβίνο στον υπουργό Κοτζιά με σχετικούς λόγους και εκδηλώσεις από τη νεολαία της «Μακάμπι», τον σύλλογο που είχε κατηγορηθεί για αντεθνική στάση στις αρχές της δεκαετίας του ’30 και αυτό είχε αποτελέσει την αφορμή για τα γεγονότα στο συνοικισμό Κάμπελ. Τονιζόταν με ιδιαίτερη έμφαση η συμμετοχή της κοινότητας στις εθνικές επετείους. Ο δε αποκριάτικος χορός του Εβραϊκού Κεφαλαίου συνδέθηκε με το γεγονός της εγγραφής του Μεταξά στη Χρυσή Βίβλο της Παλαιστίνης. Λίγο αργότερα η είδηση για την εγγραφή στη Χρυσή Βίβλο αναφερόταν και στην εβραϊκή εφημερίδα της Μ. Βρετανίας Ισραηλιτικό Χρονικό, με ιδιαίτερη αναφορά στην «πατριωτική συμπεριφορά της Ελληνικής Κυβερνήσεως έναντι των εν Ελλάδι Εβραίων». Ενδιαφέρουσα, επίσης, ήταν η παρουσίαση από τον ίδιο τον αρχιραβίνο Κόρετς της σύνδεσης ελληνικού και ισραηλιτικού στοιχείου στο πλαίσιο του Νέου Κράτους, όπου τονιζόταν ότι έχει επέλθει συναδέλφωση των δύο λαών και ότι «υπό το ένδοξο σκήπτρο του βασιλέως Γεωργίου και την δροσερήν πνοήν της Εθνικής Αναγεννήσεως, έχουν την δυνατότητα να αναπτύξουν όλας των τας ζωτικάς δυνάμεις και την ενεργητικότητά των διά το καλόν της κοινής πατρίδος». Ύστερα από την κρατική ενίσχυση των άπορων Ισραηλιτών ενόψει των εορτών του Πάσχα από την κυβέρνηση, ο πρόεδρος της κοινότητας, Γκατένιο, δημοσίευε θερμή ευχαριστήρια επιστολή στην εφημερίδα.''

Οι εβραίοι, επίσης, συμμετείχαν στη νεολαία του κόμματος, την ΕΟΝ.

Ο Γαλλοεβραίος ιστορικός Μπερνάρ Πιερόν, στο βιβλίο του 'Εβραίοι και Χριστιανοί στη Νεότερη Ελλάδα, που πρωτοκυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1996 και στην ελληνική γλώσσα το 2004 από τις εκδόσεις "Πόλις", στις σελίδες 243-257 γράφει:
"1) Όταν έγινε η Δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936,οι Εβραίοι όλου του κόσμου πανηγύριζαν γιατί γνώριζαν ότι ο Μεταξάς είναι φανατικός φιλοσημίτης! 
2) Τον Σεπτέμβριο του 1936 ο Μεταξάς ανέβηκε στην Θεσσαλονίκη και υποσχέθηκε απόλυτη προστασία στους Εβραίους. Γρήγορα πήρε μια σειρά ευνοϊκότατων μέτρων υπέρ τους, μεταξύ των οποίων το χάρισμα πολλών εκατομμυρίων δραχμών σε φόρους που χρωστούσαν οι Εβραϊκές κοινότητες. 
3) Σε αντίθεση με τους λοιπούς εθνικιστές Δικτάτορες της εποχής (Χίτλερ, Μουσολίνι, Φράνκο) ο Μεταξάς δεν εξέδωσε κανένα φυλετικό νόμο εις βάρος των Εβραίων. Σε ανταπόδοση οι ευγνώμονες Εβραίοι (με επικεφαλής τον φιλομεταξικό Αρχιραββίνο της Θεσσαλονίκης Κόρετς) υποστήριζαν ανοιχτά τον Μεταξά και έτρεχαν να δώσουν πρώτοι στους εράνους που έκανε για την Εθνική Άμυνα!" 

Το ανδρείκελο των εβραίων, αφού ενέπλεξε την Ελλάδα στον πόλεμο στο πλευρό των κομμουνιστών και των διεθνών τραπεζιτών, μετά δήλωσε υποκριτικά:  «Θα νικήσωμεν αλλά για την Ελλάδα υπέρ την Νίκη η Δόξα». Μόνο που αυτό ίσχυε για τα παιδιά των άλλων. Δεν το εννοούσε για τον γαμβρό του, τον άνδρα της κόρης του Λουκίας (Λουλού) Γεώργιο Μαντζούφα, ο οποίος την ώρα που οι Έλληνες σκοτώνονταν στο μέτωπο ή ακρωτηριάζονταν από κρυοπαγήματα, υπηρετούσε στο "ακριτικό" Ζούμπερι (παραθεριστικός οικισμός γνωστός σαν παραλία της Νέας Μάκρης). Το ίδιο ακριβώς έκανε και ο Παπάγος με τον γιο του Λεωνίδα, ο οποίος υπηρέτησε στο Γενικό Στρατηγείο, στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρετανία" στην Αθήνα! Μεταξάς και Παπάγος άφησαν και οι δύο τη δόξα και τον θάνατο για τους άλλους...


Τι μεγάλη διαφορά, αλήθεια, με άλλους πολιτικούς άνδρες, για παράδειγμα, τον Γκαίμπελς, του οποίου ο γιος (της Μάγδας από τον πρώτο της γάμο, για την ακρίβεια) Χάρολντ πολεμούσε ως αλεξιπτωτιστής στην Κρήτη, ή τον Μουσολίνι του οποίου ο γιος Μπρούνο σκοτώθηκε ως πιλότος μαχητικού, ή τον Στρατάρχη Κάιτελ του οποίου οι γιοι πολέμησαν στη Γαλλία και το Ανατολικό Μέτωπο, ο δε μικρότερος σκοτώθηκε από τους Σοβιετικούς το 1941. 

Δυστυχώς, η ελληνική -και όχι μόνο η ελληνική-ιστοριογραφία κατασκευάζει και αναπαράγει μύθους, ιδιαίτερα όταν η αλήθεια είναι πολύ οδυνηρή. Ένα, ακόμη, άγνωστο συμβάν εκείνης της τραγικής περιόδου, επιμελώς αποσιωπημένο, αποδεικνύει την υποτέλεια στους Αγγλοεβραίους των ανθρώπων που αυτοί διόριζαν πρωθυπουργούς. Αφορά τον αμέσως επόμενο διορισμένο πρωθυπουργό, τον τραπεζίτη Αλέξανδρο Κορυζή. Ο Κορυζής ήταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, όταν, λίγες μόνον ημέρες μετά τη γερμανική επίθεση, το μέτωπο είχε καταρρεύσει. Τα κρούσματα ανυπακοής και φυγής προς τα μετόπισθεν σήμαναν την ολοκληρωτική διάλυση του Ελληνικού Στρατού. Στις 16 Απριλίου ο διοικητής του ΤΣΗ  (Τμήμα Στρατιάς Ηπείρου) Αντιστράτηγος Πιτσίκας, ζήτησε πολιτική παρέμβαση, ώστε να εγκριθεί η λύση της συνθηκολόγησης, αναφέροντας στον Παπάγο: Φρονούμεν ότι είναι αδύνατος κάθε περαιτέρω αντίστασις. Ενδεχόμενη διάλυσις του Στρατού θα δημιουργήση εσωτερικάς ανωμαλίας και ληστρικάς ορδάς με απεριγράπτους συμφοράς διά την χώραν. Η απάντηση του Παπάγου ήταν αρνητική, διότι η συνθηκολόγηση θα έφερνε τα βρετανικά στρατεύματα που υποχωρούσαν σε δυσκολότερη θέση. Στις 18 Απριλίου το απόγευμα, συζητήθηκε από το ελληνικό υπουργικό συμβούλιο το ζήτημα της άμεσης απομάκρυνσης όλων των βρετανικών στρατευμάτων και της επίσπευσης της ανακωχής, κάτι τέτοιο όμως έβρισκε τελείως αρνητικό τον βασιλιά Γεώργιο Β΄, και φυσικά τους Βρετανούς. Ο Άγγλος πρέσβης Πάλαιρετ απαίτησε από τον Κορυζή, με τη συναίνεση του βασιλιά Γεωργίου, να διατάξει επίθεση του υπό διάλυση ελληνικού στρατού, προκειμένου να υποχωρήσουν οι Βρετανοί ανενόχλητοι! Όταν έκπληκτος ο Κορυζής αρνήθηκε, λέγοντας ότι δεν μπορεί να σφαγιάσει όλους τους Έλληνες στρατιώτες χάριν της ασφαλούς διαφυγής των Άγγλων προς Κρήτη, ο Πάλαιρετ τον χαστούκισε. (4) 
   Δεν πρέπει να υπάρχει ανάλογο περιστατικό, πρέσβης να χαστουκίζει -ειδικά το χαστούκι καταδεικνύει στάση αφέντη προς δούλο- πρωθυπουργό, παρουσία μάλιστα του Ανώτατου πολιτειακού άρχοντα. Μετά από αυτό, ο Κορυζής φίλησε το χέρι του αγγλόδουλου βασιλιά, επέστρεψε στην οικία του και αυτοκτόνησε υπό αδιευκρίνιστες μέχρι σήμερα συνθήκες. Αυτό το χαστούκι ακριβώς είναι μια ακόμη απόδειξη της υποτέλειας των Ελλήνων, δήθεν εθνικών κυβερνητών, στους Αγγλοεβραίους. Η ζωή των Ελλήνων στρατιωτών δεν άξιζε δεκάρα μπροστά στα συμφέροντα της εβραιόδουλης Αγγλίας ή, όπως είχε γράψει ο Έζρα Πάουντ  (στο "Χιου Σέλγουιν Μώμπερλυ") για τον Α΄Ππ, "πέθαναν μυριάδες και ανάμεσά τους οι καλύτεροι, για μια ξεδοντιασμένη γριά σκύλα"...

Ristorante Verona

(1)- Πηγή: ''Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος 1935-1944'', Εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2012
(2)- Πηγή: Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστη», τόμος Δ' σελ. 77- 
(3)Πηγή: ''Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος 1935-1944'', Εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2012
(4)- Πηγή: «Εθνική Ηχώ», το επίσημο όργανο της Ε.Α.Α.Σ (Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού)  11/04/2011 σελίδα 11.






Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

Πολεμήσαμε στη λάθος πλευρά



του Matt Koehl
Το άρθρο που ακολουθεί, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1995, στο NS Bulletin(έκδοση β’ τριμήνου), και αναφέρεται στην άμεση αιτιώδη σχέση μεταξύ της έκβασης του Β΄πΠ και της κατάστασης που επικρατεί στον κόσμο στην εποχή μας


Σήμερα, έχουν παρέλθει 50 έτη από το τέλος του Β΄Ππ. Για πολλούς, εκείνη η σύγκρουση μοιάζει με αρχαία ιστορία. Αλλά οι επετειακές τελετές και το ξεφάντωμα των στρατιωτικών νικητών μάς υπενθυμίζουν, για άλλη μια φορά, ότι υπάρχουν εκείνοι που δεν θα μας αφήσουν να ξεχάσουμε σύντομα. Λοιπόν, είναι δίκαιο να ρωτήσουμε: Για ποιον λόγο εμείς —οι λαοί της Αμερικής, του Καναδά, της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας, της Νοτίου Αφρικής και όλων των λευκών εθνών— πήγαμε στον πόλεμο στην πρώτη γραμμή;
Πολλές εξηγήσεις έχουν δοθεί: για να σταματήσουμε τη δικτατορία και την επιθετικότητα, να διαφυλάξουμε την Ελευθερία και τη Δημοκρατία, να διασώσουμε τη βρετανική Αυτοκρατορία, να σώσουμε τις μικρές χώρες, κ.λπ., κ.λπ.  Όταν, όμως, περάσουμε όλες αυτές τις εξηγήσεις από «το φίλτρο της απλής αλήθειας», τότε όλες καταλήγουν σε αυτό και μόνο: στην παθολογική επιθυμία συγκεκριμένων εμπλεκόμενων μερών να καταστρέψουν τον Αδόλφο Χίτλερ και την Ιδέα του. Με άλλα λόγια, ο Β΄Ππ δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένας πόλεμος εναντίον του Χίτλερ.

Η ανίερη συμμαχία


    Σε αυτόν τον πόλεμο, τα διάφορα ενδιαφερόμενα μέρη —οι μπολσεβίκοι, οι διεθνείς τραπεζίτες, οι κάθε είδους αντιδραστικοί αλλά ιδιαίτερα οι Εβραίοι— ανακάλυψαν ότι οι όποιες μεταξύ τους διαφορές υποχωρούσαν ενώπιον του κοινού τους συμφέροντος να καταστρέψουν αυτόν τον άνθρωπο και τον Σκοπό του. Φορώντας τον μανδύα τού υποκριτικού φαρισαϊσμού, αυτή η ανίερη συμμαχία υποσχέθηκε ότι χωρίς τον Χίτλερ θα υπάρξει ένας καλύτερος κόσμος    —ένας κόσμος ελευθερίας και δημοκρατίας, ένας κόσμος δίχως φόβο και αδικία, στον οποίον το Καλό θα θριαμβεύσει επί του Κακού. Αλλά το πόσο ειλικρινείς ήταν οι δηλώσεις τους μπορεί να διαπιστωθεί από τους βιασμούς, τις λεηλασίες, τις εθνοκαθάρσεις, τα βασανιστήρια, τις δίκες–παρωδίες, τα «στημένα» δικαστήρια και τη σφαγή εκατομμυρίων σε ολόκληρη την Ευρώπη, δηλαδή από όλα όσα έλαβαν χώρα ακριβώς μετά την «απελευθέρωση».

Τί είδους κόσμο οι νικητές μάς έδωσαν;

   Λοιπόν, τί είδους κόσμο οι νικητές του 1945 πραγματικά μας έδωσαν; Ρίξτε μια καλή ματιά. Για πάνω από πέντε δεκαετίες, είχαν την ευκαιρία να μας δείξουν τον κόσμο τους δίχως τον Χίτλερ. Τι είδους κόσμος είναι αυτός;

  Κατ' αρχάς, μας πρόσφεραν μία ατέλειωτη σειρά πολεμικών συγκρούσεων, στις οποίες αναρίθμητες ζωές χάθηκαν άδικα. Επίσης, μας έδωσαν τον «Ψυχρό Πόλεμο» με τις τεράστιες δαπάνες του και την κατασπατάληση φυσικών πόρων ―για τον οποίο ακόμα πληρώνουμε. Μας έδωσαν έναν κόσμο κλιμακούμενου χρέους, ασύδοτου καταναλωτισμού, εγωκεντρισμού, περιβαλλοντικής καταστροφής, μόλυνσης και φυλετικής επιμειξίας. Μετέβαλαν την εθνική δημογραφική μας σύσταση και μας εισήγαγαν[1] στις «χαρές» της «ολοκλήρωσης», της «ενσωμάτωσης», της «Θετικής Δράσης», στις «ποσοστώσεις μειονοτήτων», στην «εκπαίδευση ευαισθητοποίησης», στη «Μαύρη Ιστορία» και στο ολοκαύτωμα.

Ο Χίτλερ ήταν αντίθετος σε όλα αυτά

Μας έδωσαν ανεκτικότητα, ναρκωτικά, MTV και αυτοκτονίες εφήβων. Μας έδωσαν ασφαλές σεξ, ανασφαλείς δρόμους και περιορισμό της ελεύθερης οπλοκατοχής. Μας έδωσαν rock 'n' roll και συμβουλευτικά κέντρα για τα θύματα βιασμών. Μας έδωσαν «εναλλακτικούς τρόπους ζωής», σοδομία, AIDS, αισχρότητα, διαστροφή, χάος, έγκλημα, διαφθορά, αποχαύνωση και παραφροσύνη κάθε είδους.
Αυτό είναι το είδος του κόσμου το οποίο οι στρατιωτικοί νικητές τού Β΄Ππ μας έδωσαν, και τούτο αποτελεί ένα φρικτό κατηγορητήριο.
Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Χίτλερ γι’ αυτόν τον κόσμο. Ήταν απολύτως αντίθετος προς όλα αυτά, πολέμησε και θυσίασε τα πάντα για να αποτρέψει τη δημιουργία ακριβώς ενός τέτοιου κόσμου. Αλλά οι νικητές τού 1945 πολέμησαν για να καταστρέψουν αυτόν τον άνθρωπο, ώστε να μπορέσουν να επιβάλουν τον δικό τους κόσμο —δηλαδή τον σημερινό. Για τούτο, προκάλεσαν τον Β΄Ππ και γι' αυτό πρέπει να λογοδοτήσουν.

Το 1945 ήταν μία καθοριστική στιγμή


Το έτος 1945 ήταν μια καθοριστική στιγμή, μια καμπή στην ιστορία, η τελευταία μεγάλη νίκη τής Παλαιάς Τάξης, η οποία καθόρισε το είδος του κόσμου που έχουμε σήμερα. Οτιδήποτε λαμβάνει χώρα τώρα ανά την υφήλιο συνδέεται αιτιωδώς με το αποτέλεσμα εκείνης της μεγάλης σύγκρουσης που έλαβε χώρα πάνω από μισό αιώνα πριν. Αυτή η αιτιώδης σχέση είναι η αθέατη πραγματικότητα πίσω από την παρούσα κατάσταση. Και αυτή η κατάσταση δεν θα μεταβληθεί ποτέ, αν δεν αναγνωρίσουμε αυτό το γεγονός και δεν ασχοληθούμε με αυτό. Στην επαναξιολόγηση της συμμετοχής μας στον Β΄Ππ, μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα: Πολεμήσαμε στη λάθος πλευρά. Και το να παραδεχθούμε αυτό το απλό γεγονός είναι το αναγκαίο πρώτο βήμα για την εθνική και φυλετική μας ανάκαμψη.

Ο αγώνας συνεχίζεται

Το 1959, εμφανίστηκε ένας άνδρας που είχε το σθένος να αναγνωρίσει αυτό το γεγονός, ένας άνθρωπος που συνειδητοποίησε ότι στον Β΄Ππ είχαμε πολεμήσει στη λάθος πλευρά, δηλαδή εναντίον τού Αδόλφου Χίτλερ. Το όνομά του ήταν Τζωρτζ Λίνκολν Ρόκγουελ.[2] Ήταν ένας παρασημοφορημένος πρώην αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ. Και ακριβώς 40 χρόνια μετά τον Φύρερ, πρώτος σήκωσε τη σημαία ψηλά, αυτός ο μεγάλος απόστολος ήταν που ύψωσε ξανά το λάβαρο! Είναι ένα παράδειγμα για όλους εμάς.
Αν και μία στρατιωτική φάση του Εθνικοσοσιαλιστικού Αγώνα έληξε το 1945, ο πόλεμος που κηρύχθηκε από τον παγκόσμιο Εβραϊσμό εναντίον του Χίτλερ το 1933 δεν έχει λήξει. Σήμερα, ο εχθρός, με την παθολογική επιδίωξη των μεσσιανικών του σχεδίων, συνεχίζει τον πόλεμο ενάντια στον Ηγέτη.

Και έτσι έχουμε πάλι μάχη. Αλλά αυτή τη φορά, έχουμε την ευκαιρία να είμαστε στη σωστή πλευρά, σε αυτόν τον διαρκή πόλεμο. Και αντί να πολεμάμε εναντίον του Χίτλερ, τώρα μπορούμε να πολεμήσουμε στο πλευρό του και για τη Νέα Τάξη του. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή ή προνόμιο από αυτό!





[1] αναφέρεται στις ΗΠΑ κυρίως
[2] Διοικητής Ναυτικού των ΗΠΑ και ιδρυτής του «Αμερικανικού Ναζιστικού Κόμματος» (American Nazi Party). Ο Ρόκγουελ ήταν μία σημαντικότατη προσωπικότητα του μεταπολεμικού αμερικανικού Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος και οι απόψεις και τα γραπτά του συνεχίζουν να επηρεάζουν ανθρώπους που έχουν παρόμοιες απόψεις, διεθνώς και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ.


Ristorante Verona

Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

100 χρόνια από την επανάσταση των μπολσεβίκων









100 χρόνια πέρασαν από το ζοφερό εκείνο έτος 1917, όταν έλαβε χώρα η μεγάλη απόπειρα του Ιουδαϊσμού να εγκαθιδρύσει την ηγεμονία του σε όλα τα έθνη. 
Η εβραιο-μπολσεβικική ανταρσία δημιούργησε ένα προγεφύρωμα στην Πετρούπολη και από εκεί επεκτάθηκε στις αχανείς στέπες της Ασίας, γεγονός μεγάλης σημασίας που σκοπίμως παραβλέπεται. (Μόνο η Ανατολή δέχεται με τόσο μεγάλη ευκολία ισοπεδωτικά συστήματα όπως ο κομμουνισμός)  
Οι εβραίοι ηγέτες των μπολσεβίκων διακατεχόμενοι από φυλετικό μίσος βασάνισαν και έσφαξαν εκατομμύρια Ρώσους, δίχως τον παραμικρό δισταγμό. Ο μπολσεβικισμός με όπλα την προπαγάνδα και τον τρόμο συνδέθηκε με τον εγκληματικό υπόκοσμο σε κάθε γωνιά της γης και εξαπλώθηκε σαν βάκιλος πανούκλας, απειλώντας ολόκληρη την ανθρωπότητα. 
Πλαστογράφησε την ιστορία και εκμεταλλεύτηκε τα ταπεινότερα ένστικτα, τα πάθη, τις ορέξεις, τον φθόνο... Είναι "η κορύφωση της σκέψης της πλεονεξίας", όπως το έθεσε ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ. ''Η πνευματική αποσύνθεση και εξαπόλυση των ορμών στην ανθρώπινη ψυχή, η πνευματική έλλειψη χαλινού και ηθική και πολιτική ασυνειδησία στο αισθάνεσθαι και το συμπεριφέρεσθαι'', όπως μαρτυρά η Σίτσα Καραϊσκάκη. 

Δημιούργησε έτσι μια ψύχωση, μια επιδημία και θέλησε να παρασύρει ολόκληρο τον κόσμο στο χάος. Η παθολογική και εγκληματική παραφροσύνη του δολοφόνησε πάνω από 150.000.000 ανθρώπους,  αριθμός που ξεπερνά το σύνολο των νεκρών των πολέμων του 20ού αιώνα.  

Όπου επιβλήθηκε η δικτατορία αυτή των υποδεεστέρων ανθρώπων, εγκλημάτησε με όλη εκείνη τη χαρακτηριστική μπολσεβικική αποτρόπαια  και αιμοσταγή αγριότητα.    
Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας: Αριθμός νεκρών: 73.237.000, Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ): Αριθμός νεκρών: 58.627.000, Λαϊκή Δημοκρατία της (Βόρειας) Κορέας: Αριθμός νεκρών: 3.163.000, Καμπότζη: 
Αριθμός νεκρών: 2.627.000. Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα από έναν κατάλογο που δεν έχει τέλος και συνεχίζεται. 
Τα θύματά του βέβαια δεν είναι μόνον οι νεκροί. Είναι και εκείνα τα εκατομμύρια των ανθρώπων που είχαν την ατυχία να βιώσουν την οργή και τη λύσσα των αρχιεγκληματιών μπολσεβίκων, τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις, τα Γκουλάγκ, την πείνα και την εξαθλίωση. Την εξαθλίωση και τον εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε κάθε επίπεδο.   

Ουρές για λίγο ψωμί στη Σοβιετική Ένωση.

Σοβιετικές κατοικίες: σε κάθε πολίτη δίδεται μια υποχρεωτική γωνιά


Όπου κυριάρχησε ο μπολσεβικισμός, ο πολιτισμός και οι τέχνες γνώρισαν μια πρωτοφανή οπισθοδρόμηση. Ο πρωτογονισμός είναι το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα του μπολσεβικισμού.

Ακολουθούν χαρακτηριστικά δείγματα πρωτογονισμού-μπολσεβικισμού στην τέχνη






Η παρακμή επεκτάθηκε σε κάθε σφαίρα της ανθρώπινης δράσης. Ιδιαίτερα τη γυναίκα την καταπίεσε, την ταπείνωσε, την εξευτέλισε, την κακοποίησε με απερίγραπτη βαναυσότητα:
Διάταγμα των μαρξιστών από το Σάρατοβ*:

  
 "Όλαι αι γυναίκες αποτελούν κοινόν του λαού κτήμα".

    Παράγραφος 5:
 "Η διανομή και η διοίκησις των χωρίς άνδρα γυναικών αναλαμβάνεται και διεκπεραιούται υπό της αναφερθείσης οργανώσεως".
    
    Παράγραφος 6:
  "Μέσα εις τρεις ημέρας από της δημοσιεύσεως της διαταγής ταύτης οφείλουν όλαι αι γυναίκες αι οποίαι συμφώνως με την προκειμένην διαταγήν γίνονται κτήμα του λαού να παρουσιασθούν εις το αναφερθέν γραφείον".
      
    Παράγραφος 8:
  "Οι Σύντροφοι έχουν το δικαίωμα, λαμβάνοντες υπ’ όψιν τας επομένας υποδείξεις, να πάρουν μία γυναίκα τρεις φοράς την εβδομάδα επί τρεις ώρας".
    
    Παράγραφος 9:
   "Κάθε άνδρας ο οποίος θέλει να πάρη μια γυναίκα που θεωρείται ως κτήμα του λαού πρέπει να παρουσιάση μίαν απόδειξιν της επιτροπής του εργοστασίου, του συλλόγου των συντεχνιών ή του συμβουλίου των αγροτών".

    Παράγραφος 21:

 "Πρόσωπα τα οποία αρνούνται να αναγνωρίσουν και να εκτελέσουν το παρόν διάταγμα κηρύσσονται ως απεργοί και εχθροί του λαού και του κράτους". 


Η Πίστη, η Οικογένεια, η Τιμή, η Φυλή, όλες εκείνες οι αιώνιες αξίες οι οποίες αποτέλεσαν τη βάση του πολιτισμού αποτελούν για τους μαρξιστές έννοιες εχθρικές προς τον λαό. Ολόκληρη η προπαγάνδα τους στοχεύει στον εκμηδενισμό κάθε ηθικής και πνευματικής αντίστασης. 

Όπου δεν κατόρθωσαν να επικρατήσουν διά της βίας, το τίμημα ήταν βαρύτατο. Εμφύλιοι πόλεμοι, σαμποτάζ, δολοφονίες και τρομοκρατία είναι μόνο μέρος της εγκληματικής μπολσεβικικής δράσης. Όπου δεν συναντούν την αδιάλλακτη εχθρότητα συνεχίζουν βήμα-βήμα μέχρι την απόλυτη κυριαρχία τους. Το γεγονός ότι η οργή τους στρέφεται εξ ολοκλήρου εναντίον του Εθνικοσοσιαλισμού -τον οποίο αναγνωρίζουν ως τον θανάσιμο εχθρό τους, εξ ου και οι αντιναζιστικές, αντιφασιστικές οργανώσεις και δράσεις τους, σε συνδυασμό με τις συκοφαντίες και ύβρεις που εξαπολύει καθημερινά ένας στρατός πληρωμένων κονδυλοφόρων- αποτελεί τη μεγαλύτερη ηθική επιβράβευση του αγώνα μας. Κυριολεκτικά δεν υπάρχει ημέρα που να μην χύσουν το δηλητήριό τους μέσω του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου, της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου, του κινηματογράφου, εναντίον εκείνων των ανθρώπων, που στάθηκαν εμπόδιο στα σχέδιά τους, και κυρίως εναντίον Ενός. Του  Άνδρα εκείνου που έζησε ως στρατιώτης και που στο πρόσωπό Του ενσαρκώθηκε ο αγώνας ολόκληρης της φυλής ενάντια στον μπολσεβικισμό. Τεράστια η προπαγάνδα των ΜΜΕ προκειμένου αφενός να συκοφαντήσουν τον αγώνα εναντίον του διεθνούς εβραιο-μπολσεβικισμού, αφετέρου να αποκρύψουν την μορφή και την φύση τού τελευταίου.  



''100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση''. Με αυτόν το τίτλο διοργάνωσε ο εγχώριος μπολσεβικικός συρφετός συναυλίες, εκθέσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, ταινίες και ομιλίες. Ολόκληρος ο προπαγανδιστικός μηχανισμός τους κινητοποιήθηκε με αποκορύφωμα τη συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής στην οποία παρευρέθηκε και ο "ανώτατος πολιτειακός άρχων της χώρας".

Ο αστικός κόσμος έχει προ πολλού συνθηκολογήσει, αφού δεν διαθέτει τη δύναμη μιας κοσμοθεωρίας ούτε το σθένος να αντισταθεί, ελπίζοντας ότι θα αποφύγει τη μοιραία κατάληξη. Τι έπραξε η εγχώρια ''αντικομμουνιστική'' ακροδεξιά; Απολύτως τίποτε! Πώς να μιλήσει και με ποιο δικαίωμα, αυτός που, όταν δινόταν ο τιτάνιος αγώνας εναντίον του μπολσεβικισμού στο Ανατολικό Μέτωπο, τότε που εκατομμύρια από όλες τις χώρες ντύθηκαν με τη στολή του Ευρωπαϊκού Στρατού, ήταν σύμμαχος των μπολσεβίκων; Την ώρα που εκατομμύρια νεαρών εθελοντών άφηναν την τελευταία τους πνοή στις αφιλόξενες στέπες της Ανατολής πιστοί στον όρκο τους, οι εγχώριοι ακροδεξιοί κουραμπιέδες κρύβονταν στα υπόγεια παριστάνοντας τους ουδέτερους. Δεν υπάρχει ουδέτερος στον παγκόσμιο αγώνα. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο παραμύθι από αυτό της ''ελληνικής ουδετερότητας''. Η κλίκα των δήθεν εθνικοφρόνων αντικομμουνιστών, στην πραγματικότητα μασόνων και μοναρχιστών, είχε συμμαχήσει πλήρως με την εβραϊκή Τσέκα σε κοινό αντιναζιστικό αγώνα. 



76 χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 1941 ξεκίνησε η αντιμπολσεβικική εκστρατεία προς ανατολάς. 76 χρόνια μετά, γράφοντας αυτές τις γραμμές, καθώς σκέπτομαι τους νεκρούς του μεγάλου αγώνα, μου έρχονται στον νου οι τελευταίες στροφές από το ποίημα εκείνο του Φαίδρου Μπαρλά GLORIA VICTIS - Nibelungen, με το οποίο θα ήθελα να τελειώσω αυτήν την ανάρτηση:


IV

Το αίμα μου έφυγε στάλα την στάλα·
πεθαίνει το κρύο φως της αυγής -
πεθαίνω και γύρω μου όλα πεθαίνουν…
Όμως, βαθιά μες στο μέλλον -
γοργά περνάει μια τρεμάμενη οπτασία -
άλλα ξανθά γαλανομάτικα παιδιά
διαβάζουν σκυμμένα έναν τόμο χοντρό·
κι όταν φτάσουν στην τελευταία σελίδα,
μια κρύα φλόγα καταυγάζει το βλέμμα τους -
και τ’ ορθώνουν ψηλά,
στητό σαν τα έλατα του Μαύρου Δρυμού.

V

Μικρούλη μου, εγώ θα πεθάνω…
Πάρε τώρα εσύ την σιδερένια σκυτάλη!
Την έδωσαν οι Βίκιγκς στους ιππότες
του μακρυνού Μεσαίωνα - κ’ εκείνοι
την παραδώσανε στον βασιλιά τον Βαρβαρόσσα.
Την πήρε ύστερα ο Μεγάλος Φρειδερίκος
κι από γενιά τραβάει σε γενιά…

Μικρούλη, πρόσεξε τι γράφει αυτή η σκυτάλη:

ΞΕΡΙΖΩΣΕ ΤΟΝ ΟΙΚΤΟ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ,
ΚΥΝΗΓΑ Τ’ ΑΠΛΗΣΙΑΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ-
ΚΑΙ Ν’ ΑΠΟΦΕΥΓΗΣ ΤΑ ΠΑΖΑΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ!




Ristorante Verona


*Σίτσα Καραϊσκάκη, Η Διεθνής Οργάνωσις των Αθέων, Εκδόσεις Θούλη, Σελίδα 49


Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2017

Τα ακροδεξιά Γκόλεμ



Κομμουνιστές εθελοντές στον Ισπανικό Εμφύλιο, καθώς πηγαίνουν στη Βαρκελώνη για να ενταχθούν στον Κόκκινο Στρατό, χαιρετούν με υψωμένη τη δεξιά γροθιά, όπως και οι εγχώριοι αντιναζί εθνικόφρονες


Του Σωτήρη Αντωνακόπουλου

Παρατηρούμε το θλιβερό τοπίο που έχει στηθεί απέναντι στον εθνικοσοσιαλισμό  με σκοπό να βάλει την Ιδέα μας, καθώς και να συκοφαντήσει τους εθνικοσοσιαλιστές. 
Από τη μια μεριά η μαρξιστική λαίλαπα που δεν θα ησυχάσει, αν δεν κατασπαράξει κάθε αξία και αρχή  που πιστεύουμε, και από την άλλη συνεχίζει να μας παρενοχλεί ένας ακροδεξιός εσμός που τρέφεται από τον ''αντιναζισμό'' του, συμμαχώντας ακουσίως ή εκουσίως ακόμα μια φορά με τον μαρξισμό, θέλοντας να αποδείξει ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Θα σταθούμε σ' αυτό, γιατί προκαλεί εντύπωση η συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι σαν φαντάσματα ξεπήδησαν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, γυρνούν σαν πολιτικά ΓΚΟΛΕΜ πάνω από τα αποκαΐδια και τις στάχτες που αυτοί παρέδωσαν στους νεότερους, και προσπαθούν να σώσουν την ιδεολογική τους ανυπαρξία δεκαετιών, κατηγορώντας τους εθνικοσοσιαλιστές. Μαζί τους σε αυτή την προσπάθεια και κάποια ανθρωπάκια, που σαν πόρνες στο πεζοδρόμιο ψάχνουν να βρουν από 'δω κι από 'κει  την ιδεολογική τους ταυτότητα, καθώς η ιστορία τους έχει δείξει ότι λειτουργούν σαν ΥΒΡΙΔΙΑ, όπου κι αν βρέθηκαν.



ΓΚΟΛΕΜ

Αυτά τα Γκόλεμ μαζί με τα υβρίδια του... "εθνικού χώρου" εξαπέλυσαν ένα κύμα λάσπης, συκοφάντησαν και κατηγόρησαν τον εθνικοσοσιαλισμό ως ανθελληνικό. Ο εθνικοσοσιαλισμός όμως ήταν που με έργα και πράξεις ανέδειξε το αρχαιοελληνικό μεγαλείο, ύμνησε το ολυμπιακό ιδεώδες και εξύψωσε το ελληνικό κάλλος παγκοσμίως.
Κατηγόρησαν τους εθνικοσοσιαλιστές ως δήθεν γερμανόπληκτους, ξέχασαν όμως ότι μόνο  ο εθνικοσοσιαλισμός έμπρακτα καθόρισε την Αλήθεια του αίματος ως αρχή, δίνοντας νόημα στην ψυχική και βιολογική ύπαρξη κάθε ατόμου και έθνους στην Άρια ανθρωπότητα. 
Κατηγόρησαν τον εθνικοσοσιαλισμό για τα πρότυπά του. Τους ήρωες εκείνους από όλο τον Λευκό κόσμο που πολέμησαν μέχρις εσχάτων το κτήνος του μπολσεβικισμού και απέδειξαν στο πεδίο της μάχης τι σημαίνει Πίστη, Καθήκον, Αφοσίωση στην Ιδέα μέχρι το τέλος.
Επειδή όμως αυτά τα ανθρωπάκια δεν μπορούν να δουν πέρα από την ακτίνα που πιάνει το μάτι τους (χαρακτηριστικό του ακροδεξιού τύπου), να τους θυμίσουμε επίσης και τα ηρωικά Τάγματα Ασφαλείας, που δίνοντας ''Όρκον εις τον Φύρερ'' και με όπλα των ''ξένων'' Γερμανών έσωσαν τα χωριουδάκια τους από τις ελληνικές αναρχικές συμμορίες. 

Ας συνεχίσουν λοιπόν να ''γλυκαίνουν'' την ψυχούλα τους με τον γοητευτικό και μποέμ μπολσεβίκο Δραγούμη, ας συνεχίσουν να ζητωκραυγάζουν για τον διορισμένο εβραιόδουλο και τουρκόφιλο Μεταξά, ψάχνοντας συγχρόνως στα σκουπίδια να βρουν ένα ξεροκόμματο αναγνώρισης από τα αποφάγια του κοινοβουλευτικού εθνικισμού. Ν' αφήσουν όμως τον εθνικοσοσιαλισμό και τον Αδόλφο Χίτλερ για αυτούς που μπορούν να αντέξουν το βάρος της Ιδέας στο δύσκολο δρόμο που διάλεξαν.

Πηγή: The Stormtrooper

RV

Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017

"Κουκίδης" όπως "Ηλένια"



Το πρωί της 6ης Απριλίου του 1941, ώρα 5.30′, ο Γερμανός πρεσβευτής στην Αθήνα Έρμπαχτ βρίσκεται στο σπίτι τού Αλέξανδρου Κορυζή. Αφού τον ξυπνά του διαβιβάζει τη διακοίνωση, στην οποία αναφέρεται χαρακτηριστικά:

«Η Ελλάς, επιτρέπουσα εις αγγλικάς δυνάμεις να θέσουν και πάλιν πόδα εις Ευρώπην και ούσα το μόνον ευρωπαϊκόν κράτος που έπραξεν τοιούτον τι, ανέλαβε βαρείαν ευθύνην έναντι της Ευρωπαϊκής κοινότητος. Ασφαλώς ο ελληνικός λαός δεν ενέχεται εις την εξέλιξιν αυτήν. Εκ τούτου, είναι ακόμη βαρυτέρα η ευθύνη της ελληνικής κυβερνήσεως εκ της ανευθύνου τοιαύτης πολιτικής της. Ούτω, η ελληνική κυβέρνησις εδημιούργησε μίαν κατάστασιν, προ της οποίας η Γερμανία δε δύναται περαιτέρω να μείνη άπρακτος. Όθεν η κυβέρνησις του Ράιχ έδωσε εις τα στρατεύματά της τη διαταγήν να εκδιώξουν εκ του ελληνικού εδάφους τας βρετανικάς δυνάμεις… Η κυβέρνησις του Ράιχ είναι πεπεισμένη ότι εκδιώκουσα ταχέως εξ Ελλάδος τους παρεισάκτους Άγγλους παρέχει αποφασιστικήν υπηρεσίαν τόσον εις τον ελληνικόν λαόν όσον και εις την ευρωπαϊκήν κοινότητα…».... 


Δύο μόνον ημέρες μετά, στις 8 Απριλίου το βράδυ, τα γερμανικά στρατεύματα βρίσκονταν στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει η κατάληψη της Βέροιας και λίγο αργότερα της Κατερίνης, της Κοζάνης της Καστοριάς κ.τ.λ. 

Περισσότεροι από 62.000 στρατιώτες από την Κοινοπολιτεία (Βρετανοί, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί αλλά και Παλαιστίνιοι!) που σχημάτιζαν το Βρετανικό Εκστρατευτικό Σώμα (ΒΕΣ) τράπηκαν σε πλήρη φυγή. 

Ο Βασιλιάς Γεώργιος, ο πρωθυπουργός Εμμανουήλ Τσουδερός, ο πρίγκιπας Πέτρος και ο Άγγλος πρεσβευτής σερ Μάικλ Πάλαιρετ εγκατέλειψαν πρώτοι την Ελλάδα μ’ ένα υδροπλάνο.

Στις 25 Απριλίου οι κεντρικοί δρόμοι της Αθήνας είχαν γεμίσει από ατέλειωτες φάλαγγες βρετανικών οχημάτων με στρατιώτες που έτρεχαν να σωθούν. Λίγο μετά τα μεσάνυκτα της 26/27ης Απριλίου, κατά μήκος της οδού Σταδίου, περνούσαν τα τελευταία οχήματα των βρετανικών οπισθοφυλακών.

Ένα τάγμα μοτοσικλετών της 2ης Μεραρχίας Πάντσερ, το οποίο είχε περάσει στην Εύβοια με σκοπό να καταλάβει το λιμάνι της Χαλκίδας, ανέλαβε την αποστολή να υπερφαλαγγίσει τη βρετανική οπισθοφυλακή. 

Στις 07.30 ώρα της 27ης Απριλίου φάλαγγα Γερμανών μοτοσικλετιστών με τη συνοδεία δύο τεθωρακισμένων αυτοκινήτων διέσχισαν την λεωφόρο Κηφισίας, τις οδούς Αμαλίας και Διονυσίου Αρεοπαγίτου και έφτασαν στην Ακρόπολη. Δύο Γερμανοί αξιωματικοί, ο ίλαρχος Γιακόμπι και ο Υπολοχαγός Έλσνιτς ήταν επικεφαλής της εμπροσθοφυλακής αυτής και αυτοί έκαναν την έπαρση της γερμανικής σημαίας με τιμητικό γερμανικό άγημα και απέστειλαν από το Ραδιοφωνικό Σταθμό Αθηνών διά μέσου ασυρμάτου το παρακάτω μήνυμα:

“Προς τον Φύρερ και Καγκελάριο του Ράιχ.
Βερολίνο. Φύρερ μου
Την 27η Απριλίου και ώρα 08.10 πρωινή εφθάσαμε εις Αθήνας ως πρώτα Γερμανικά στρατεύματα και την 08.45 υψώσαμε την Γερμανική σημαία επί της Ακροπόλεως και του Δημαρχείου.
Χάιλ Μάιν Φύρερ, Ίλαρχος Γιακόμπι-Υπολοχαγός Έλσνιτς”.



Οι γερμανικές δυνάμεις συνέχισαν την καταδίωξη και μάλιστα αιχμαλώτισαν στην Καλαμάτα περίπου 7-8.000 στρατιώτες από την Κοινοπολιτεία και τη Γιουγκοσλαβία, οι οποίοι δεν πρόλαβαν να διαφύγουν. 

Ακολούθησε η Κρήτη για την οποία ο Τσώρτσιλ δήλωσε ότι θα την υπερασπιστεί μέχρι της τελευταίας ρανίδας. 
Νέα Φυγή! 
Οι μεγαλειώδεις νίκες των Γερμανών αλεξιπτωτιστών οδήγησαν σε ταπεινωτική ήττα τους Άγγλους, οι οποίοι διέταξαν την εκκένωση των στρατευμάτων από την Κρήτη, που ολοκληρώθηκε στις 31 Μαΐου.

Ο Υπουργός Προπαγάνδας δόκτωρ Γκαίμπελς σημειώνει στο ημερολόγιό του: 
3 Ιουνίου 1941 (Τρίτη) Χθες: Τι όμορφη ημέρα: Η Κρήτη εκκαθαρίστηκε τελείως από τον εχθρό. Ένδοξα νέα. Τα ανακοινώνουμε τελετουργικά από το ραδιόφωνο. Προκαλούν βαθιά εντύπωση. Οι Εγγλέζοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα εκτός από το να λένε ηλίθιες αερολογίες. Χίλιες υπεκφυγές και δικαιολογίες. Δεν τους λυπόμαστε. Ο Τύπος και το ραδιόφωνο τους σφυροκοπούν χωρίς οίκτο. Γράφω ένα κοφτερό κύριο άρθρο, "Ο δοξασμός της υποχώρησης", πρώτο πράγμα! Τι ωραία ημέρα! Τι μεγαλειώδεις νίκες! Είναι κανείς απόλυτα ευτυχισμένος και χαίρεται που ζει.

Οι Άγγλοι πράγματι δεν μπορούσαν να πουν τίποτε εκτός από αερολογίες. Μια από αυτές τις αερολογίες εμφανίστηκε στην εφημερίδα ''DAILY MAIL'' λίγες ημέρες μετά και πιο συγκεκριμένα στις 9 Ιουνίου. Το άρθρο υπογράφει ανώνυμος ''ειδικός ανταποκριτής'' της από το Κάιρο. 
Με τίτλο: ''Ένας Έλληνας παίρνει την σημαία του στον θάνατο'' γράφει: 
Ο Κώστας Κουκίδης, Έλληνας στρατιώτης, φρουρούσε την ελληνική γαλανόλευκη σημαία επάνω στην Ακρόπολη στην Αθήνα, όταν μια ομάδα ένστολων Ναζί προχώρησαν προς αυτόν. “Τράβηξέ την κάτω” του είπαν “και ύψωσε αυτήν την σημαία με την σβάστικα”. Ο Κώστας αργά κατέβασε τα χρώματα της χώρας του. Σταμάτησε μια στιγμή με τα μάτια καρφωμένα στον Γερμανό αξιωματικό. Έπειτα τύλιξε την σημαία γύρω στο σώμα του και ρίχτηκε στις επάλξεις, από ύψος των 200 ποδών.







Καμιά άλλη πρωτογενής πηγή, ελληνική ή ξένη, δεν αναφέρει τίποτε για Κουκίδη, σημαία κ.τ.λ. Ήταν μια ''ηλίθια αερολογία'' όπως σημείωνε εύστοχα ο δρ. Γκαίμπελς, εμπνεύσεως του ανωνύμου συντάκτη της. Μάλιστα η εφημερίδα συνέχιζε τα παραμύθια στις αμέσως επόμενες σειρές, στις οποίες παρουσιάζε την Αθήνα σαν εξεγερμένη πόλη: 
"Μαθαίνω ότι γερμανικές περίπολοι στους δρόμους της Αθήνας έχουν διαταχθεί να χρησιμοποιούν χειροβομβίδες για να διαλύουν λαϊκές συγκεντρώσεις. Ο αρχηγός της Αστυνομίας και ο διοικητής της Χωροφυλακής διώχτηκαν επειδή απέτυχαν να διατηρήσουν την τάξη. Λέγεται ότι η Γκεστάπο δουλεύει σκληρά και ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν συλληφθεί είναι ο κ.Λαμπράκης, ιδιοκτήτης δύο αθηναϊκών εφημερίδων". 
Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. ΟΥΤΕ ΠΟΤΕ ΥΠΕΣΤΑΛΗ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ (γεγονός που δήθεν οδήγησε τον Κουκίδη στην αυτοκτονία): "Περί την 10ην π.μ. υψώθη πρώτον η σημαία των ναζί με τον αγκυλωτόν σταυρόν, παραπλεύρως δε ταύτης η Ελληνική" (Δ. Γατόπουλου "Ιστορία της Κατοχής", Αθήναι 1946, σ.126).



Αθήνα, 1941, η σβάστικα και η ελληνική σημαία κυματίζουν πλάι-πλάι στην Ακρόπολη

Οι Γερμανοί δεν είχαν απολύτως καμία ανάγκη τέτοιας υπηρεσίας από Έλληνα φρουρό. Το πολυπληθές άγημά τους που το πρωί της 27ης Απριλίου έφτασε στον Παρθενώνα, παρουσία φωτορεπόρτερ και κινηματογραφιστών επικαίρων, ύψωσε τη σβάστικα χωρίς κανένα επεισόδιο.






Αναζητώντας τον ανύπαρκτο

Το ζήτημα του «ήρωα Κουκίδη!», του εύζωνα / πολίτη / στρατιώτη Κωνσταντίνου Κουκίδη, προσφερόταν για αντιναζιστική προπαγάνδα. Έτσι ερευνήθηκε επισταμένως από διάφορα ΜΜΕ. Στην εκπομπή της ΕΤ1, «Σαν Παραμύθι», στις 26 Απριλίου 2000, με παρουσιαστή τον δημοσιογράφο κ. Τάκη Σπηλιόπουλο, ο αρμόδιος αξιωματικός της -τότε ανακτορικής- φρουράς αποκλείει την ύπαρξη εύζωνα με το όνομα "Κωνσταντίνος Κουκίδης". «Αν ήταν στρατιώτης στους ευζώνους δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον ήξερα» δήλωνε ο τότε επιλοχίας των ευζώνων Ανδρέας Μαχιμάρης. 
Στην ίδια εκπομπή, ο αντιστρατήγος Ιωάννης Κακουδάκης, διευθυντής στη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού τόνιζε: «Διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρξε την περίοδο εκείνη στρατιώτης με το όνομα Κουκίδης Κωνσταντίνος. Στείλαμε έγγραφα σε όλες τις μονάδες, στο ληξιαρχείο, παντού. Πήγαμε στην Πλάκα να ζητήσουμε πληροφορίες. Πραγματική μαρτυρία ως σήμερα δεν έχει υπάρξει. Το ΓΕΣ έχει καταγράψει όλους τους φαντάρους κι όλους τους αξιωματικούς της περιόδου. Κάπου θα έπρεπε να ανήκει ο Κουκίδης. Ούτε εύζωνας υπήρξε ούτε ήταν φαντάρος. Όλα εξετάστηκαν». 

Τα φούμαρα των αντιναζιστών

''Τιμάμε τον Κουκίδη, παρά το ότι η ιστορική έρευνα δεν απέδωσε επιστημονική απόδειξη για την ύπαρξή του και για την πράξη του αυτή.'' Με τα λόγια αυτά, ο τότε Δήμαρχος Αθηναίων, Αβραμόπουλος, αποκάλυπτε στις 12 Οκτωβρίου 2000, τιμητική πλάκα στη μνήμη του «ήρωα Κουκίδη», στη βάση του ιερού βράχου της Ακρόπολης. Η απάτη σε όλο της το μεγαλείο! 



Η Αλήθεια

Κωνσταντίνος Κουκίδης υπήρξε, δεν ήταν βέβαια ούτε στρατιώτης ούτε εύζωνας και, άλλωστε, πέθανε το 1974. Το 1946 μάλιστα έβγαλε και βιβλίο για τη δικαιοσύνη επί κατοχής. 



Γεννημένος στην Ανατολική Θράκη το 1891, είχε δουλέψει σε μεγάλες εφημερίδες (Ελεύθερο Βήμα, Αθηναϊκά Νέα, Καθημερινή) και είχε κάνει χρόνια ανταποκριτής στο Παρίσι. Έγραψε αρκετά ιστορικά και άλλα έργα, φιλολογικά μελετήματα, ευθυμογραφήματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις, λαογραφικές και αρχαιολογικές πραγματείες  και τουριστικά ρεπορτάζ. Πέθανε γέρος σε ηλικία 83 ετών. 

Ο προαναφερθείς Αντιστράτηγος Ιωάννης Κακουδάκης, ίσως ο πλέον αρμόδιος για την υπόθεση «Κουκίδη» γράφει στο περιοδικό “Πόλεμος και Ιστορία”, τεύχος 47 (Δεκέμβριος 2001, σελ. 4)

''Τον Εύζωνα Κουκίδη δεν τον είδε κανένας ποτέ. Δεν βρέθηκε ποτέ η Σημαία. Δεν βρέθηκε ποτέ το πτώμα. Ψάξαμε παντού, όπου υπάρχει περίπτωση να υπάρχει το όνομα Κωνσταντίνος Κουκίδης. Στα νεκροταφεία, στα νεκροτομεία, στα ληξιαρχεία και στις συγκεκριμένες ημέρες δεν υπάρχει καμία εγγραφή. Από τους καταλόγους του ΟΤΕ και από όλα τα Ληξιαρχεία της Αττικής ψάξαμε για επιζώντες με αυτό το όνομα και ερευνήσαμε σχετικά. Μετά από όλα αυτά δεν υπάρχει καμία επίσημη τεκμηρίωση του συγκεκριμένου περιστατικού και αν το συγκεκριμένο πρόσωπο υπήρξε στην πραγματικότητα. Βέβαια καμία στρατιωτική υπηρεσία δεν μπορεί να χάσει κάποιο στρατιώτη της χωρίς να το ξέρει ή χωρίς να έχει γραφεί σε κάποια κατάσταση.

Στη ΔΙΣ ήλθε μέχρι και ο Ιατροδικαστής Αθηνών με το βιβλίο που είχε η υπηρεσία του τότε και κατέγραφαν όλες τις ιατροδικαστικές πράξεις -όλους τους νεκρούς- όπου δεν σημειωνόταν κανένας νεκρός στρατιώτης την περίοδο 27-30 Απριλίου 1941.

Να σημειώσω ότι η Προεδρική Φρουρά, τότε Ανακτορική Φρουρά, δεν έβαζε και δεν βάζει ποτέ φρουρούς στην Ακρόπολη.''

Κατόπιν τούτων... "Κουκίδης" όπως "Ηλένια"!



Ristorante Verona





Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2017

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: ΧΙΤΛΕΡ



Συγγραφέας: Heinz A. Heinz
Εκδόσεις: Θούλη
Μετάφραση: Μαρία Αντωνάκη
Επιμέλεια: Μανώλης Στρατάκης
Σελίδες: 350
Έτος έκδοσης: 2017
ISBN: 978-618-5317-00-3
Μέγεθος βιβλίου: 15 X 23


Το βιβλίο του συγγραφέα και δημοσιογράφου Heinz A. Heinz ΧΙΤΛΕΡ (πρωτότυπος τίτλος Ο Χίτλερ της Γερμανίας) κυκλοφόρησε στην Αγγλία από τον εκδοτικό οίκο Hurst & Blackett, στην αγγλική γλώσσα, το 1934 και ακολούθως σε δεύτερη, εμπλουτισμένη έκδοση το 1938 (από την τελευταία έγινε και η μετάφραση του βιβλίου στα ελληνικά) και αποτελεί τη βασικότερη πηγή κάθε βιβλίου που γράφεται για τον Χίτλερ.

Η ιδιαίτερη αξία του βιβλίου, η οποία το διαφοροποιεί πλήρως και το καθιστά σαφώς ανώτερο από οποιοδήποτε άλλο που πραγματεύεται τη ζωή του Χίτλερ και την ιστορία του NSDAP, έγκειται στο ότι ο συγγραφέας βασίστηκε σε πρωτογενείς πηγές πληροφόρησης. Πράγματι, ο Heinz αναζήτησε και συνάντησε ο ίδιος πρόσωπα που είχαν έρθει σε επαφή και γνώρισαν καλά τον Χίτλερ σε διάφορες φάσεις της ζωής του: συμμαθητές του, συμπολεμιστές του στα χαρακώματα του Α΄Ππ, τη σπιτονοικοκυρά του, γείτονες, συντρόφους του –άνδρες και γυναίκες– από τα πρώτα του βήματα, από το 1919, στην πολιτική, συμπεριλαμβανομένου του Άντον Ντρέξλερ, ιδρυτή του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, ακόμη και τον δεσμοφύλακά του στο Λάντσμπεργκ. Οι άνθρωποι αυτοί περιγράφουν τον Χίτλερ, όπως οι ίδιοι τον γνώρισαν πολύ πριν γίνει Καγκελάριος της Γερμανίας, είτε στον πόλεμο, είτε στις πρώτες εθνικοσοσιαλιστικές συγκεντρώσεις, είτε στο Πραξικόπημα του Μονάχου, αλλά και την πορεία του NSDAP προς την εξουσία. Όλων αυτών οι αναμνήσεις ήταν ακόμη ζωντανές γύρω στο 1932-1933 που τους συνάντησε ο Heinz, και ζωντανές, συναρπαστικές και κάποιες φορές συγκινητικές είναι οι αφηγήσεις τους, τις οποίες ο συγγραφέας παραθέτει αυτούσιες.

Έτσι, ο αναγνώστης αποκτά πολύτιμες πληροφορίες για την πορεία του Αδόλφου Χίτλερ, από τη γέννησή του ως την κατάληψη της εξουσίας, αλλά και για τα μέτρα που έλαβε για την εδραίωση ενός εθνικολαϊκού κράτους ως το τέλος του 1938, πραγματικά από πρώτο χέρι και χωρίς τα, καθιερωμένα μετά το 1945, σχόλια που συσκοτίζουν την ιστορική αλήθεια και προκαλούν σύγχυση. Συγχρόνως, εφοδιάζεται με γνώσεις για σημαντικά ιστορικά γεγονότα όπως είναι το Πραξικόπημα του Μονάχου του 1923, η απελευθέρωση των Σουδητών Γερμανών το 1938 κ.ά. Ο ίδιος ο συγγραφέας ήταν παρών με την ιδιότητά του τού δημοσιογράφου στην είσοδο του Χίτλερ αλλά και των γερμανικών στρατευμάτων στην Αυστρία αλλά και κατά την απελευθέρωση των Γερμανών της Σουδητίας, και περιγράφει και τη δική του εμπειρία.

Το βιβλίο θεωρείται, ακόμη και από αυτούς που δεν συμμερίζονται τη μη εχθρική του προσέγγιση στον Χίτλερ (όπως ο ιστορικός Bob Carruthers), «εξαιρετική πηγή» και «θησαυρός πρωτογενούς υλικού».



RV 

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Εκπαίδευση για τον Αγώνα



Αδόλφου Χίτλερ

   Το κίνημα πρέπει κατ’ αρχήν πρέπει να εκπαιδεύσει τα μέλη του με τέτοιο τρόπο ώστε να μην αντιμετωπίζουν τον αγώνα σαν μια άσκοπη επινόηση αλλά σαν τον ίδιο τον σκοπό τους. Γι’ αυτό δεν πρέπει να φοβούνται την εχθρότητα των αντιπάλων τους, αλλά πρέπει να αισθάνονται ότι είναι η προϋπόθεση για τη δική τους ύπαρξη. Δεν χρειάζεται να αποφεύγουν το μίσος των εχθρών του εθνισμού και της κοσμοθεωρίας μας και τις εκδηλώσεις τους, αλλά πρέπει να τις επιθυμούν. Στις εκδηλώσεις αυτού του μίσους βρίσκονται τα ψέματα και οι συκοφαντίες.
    Όποιος δεν δέχτηκε επίθεση από τις εβραϊκές εφημερίδες, δεν συκοφαντήθηκε και δεν εξυβρίστηκε, δεν είναι ένας καλός Γερμανός και ούτε αληθινός Εθνικοσοσιαλιστής. Το καλύτερο κριτήριο της αξίας της συμπεριφοράς του, για την ειλικρίνεια της πίστης του και για τη δύναμη της θέλησής του είναι η εχθρότητα που εισπράττει από τον θανάσιμο εχθρό του λαού μας.
    Στους οπαδούς του κινήματος, και σε ευρύτερη έννοια σε ολόκληρο το λαό, πρέπει να τονίζουμε ξανά και ξανά ότι οι Εβραίοι και οι εφημερίδες τους πάντα ψεύδονται και ότι ακόμη και μια περιστασιακή αλήθεια προορίζεται μόνο για την κάλυψη μιας μεγαλύτερης απάτης και επομένως είναι και η ίδια ένα προμελετημένο ψεύδος. Οι Εβραίοι είναι οι μεγάλοι δάσκαλοι του ψεύδους, και το ψέμα και η εξαπάτηση είναι τα όπλα του στον αγώνα.
    Κάθε εβραϊκή συκοφαντία και κάθε εβραϊκό ψέμα είναι μια ουλή τιμής στο σώμα των μαχητών μας.
    Αυτός που βλασφημούν περισσότερο, είναι πιο κοντά σε μας, και αυτόν που μισούν θανάσιμα είναι ο καλύτερος φίλος μας.          
    Όποιος πάρει μια εβραϊκή εφημερίδα το πρωί και δεν βλέπει τον εαυτό του να συκοφαντείται από αυτήν, δεν χρησιμοποίησε ωφέλιμα την προηγούμενή του μέρα· γιατί εάν το είχε κάνει θα τον συκοφαντούσε, θα τον διέσυρε, θα τον εξύβριζε, θα τον κακολογούσε, θα τον δυσφημούσε. Και μόνο όσοι πολεμούν αποτελεσματικότατα αυτόν τον θανάσιμο εχθρό του έθνους μας και ολόκληρης της Αρίας ανθρωπότητας και του Αρίου πολιτισμού μπορούν να περιμένουν ότι θα δουν τις συκοφαντίες αυτής της φυλής και τον αγώνα αυτού του λαού να στρέφονται εναντίον τους.
    Όταν αυτές οι αρχές περάσουν στη σάρκα και το αίμα των οπαδών μας, το κίνημα θα γίνει ακλόνητο και ανίκητο.

Απόσπασμα από το βιβλίο ''Ο Αγών μου''

Πηγή: The Stormtrooper 

RV

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι η θρησκεία



Paul Joseph Goebbels (16 Οκτωβρίου 1928)

''Τι είναι σήμερα ο χριστιανισμός; Ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι η θρησκεία. Μας λείπει μόνο κάποια θρησκευτική μεγαλοφυΐα, που να αντικαταστήσει τις υπάρχουσες παλιές χρήσεις με νέες μορφές. Μας λείπουν τα τελετουργικά. Ο Εθνικοσοσιαλισμός πρέπει να είναι για πάντα η κρατική θρησκεία των Γερμανών. Το κόμμα μου είναι η εκκλησία μου, και πιστεύω, ότι μπορώ να υπηρετήσω καλύτερα τον Κύριο, αν εκτελέσω την θέλησή Του και ελευθερώσω τον καταπιεσμένο λαό μου από τις αλυσίδες της σκλαβιάς. Αυτό είναι το Ευαγγέλιό μου.'' 

RV