Ο Κάϊζερ της Γερμανίας και η τύχη της Καβάλας.
Όταν ο Βενιζέλος που βρισκόταν στο Βουκουρέστι για την ομώνυμη διάσκεψη, αντιλήφθηκε ότι η πόλη της Καβάλας κινδύνευε να περάσει κάτω από τον έλεγχο της Βουλγαρίας φρόντισε να επικοινωνήσει αμέσως με το Γενικό στρατηγείο ζητώντας τη βοήθεια του Βασιλιά Κωνσταντίνου. Χρειαζόταν να ανατραπεί άμεσα το αντιελληνικό μέτωπο Ρώσων και Αυστριακών και ο μόνος που μπορούσε να το επιτύχει ήταν ο Κάϊζερ της Γερμανίας.
Αυθημερόν (17/30 Ιουλίου) ο Κωνσταντίνος τηλεγραφεί στη γυναίκα του Βασίλισσα Σοφία ,αδελφή του Κάϊζερ
"Έμαθον προ ολίγου εμπιστευτικώς εκ Βουκουρεστίου, ότι θα ήτο υψίστης δι' ημάς σημασίας, εαν εστέλλετο από το Βερολίνον μία λέξις εις τον Βασιλέα Κάρολον της Ρουμανίας και την κυβέρνησίν του, δια να υποστηρίξουν τας αξιώσεις μας περί Καβάλας. Λάβε τη καλωσύνην να τηλεγραφήσης εις τον Βίλλυ(Γουλιέλμο) , μέσω της γερμανικής πρεσβείας, με την παράκλησιν να είπη μίαν καλήν λέξιν....
Δίχως να χάσει χρόνο η Βασίλισσα (18/31 Ιουλίου) τηλεγραφεί στον αδελφό της τον Αυτοκράτορα: "O Tίνος μου ετηλεγράφησεν αυτήν την στιγμήν , με την παράκλησιν να σου γνωστοποιήσω ότι θα ήτο πολύ σπουδαίον δι ημάς , εάν ήθελες δια μιας συστάσεως , να επηρεάσης τον Βασιλέα της Ρουμανίας , όπως δεχθή τα αιτήματα της Ελλάδος όσον αφορά την Καβάλα.
Ένα καινούριο τηλεγράφημα ταξιδεύει από το Βερολίνο στο Βουκουρέστι με ημερομηνία 1 Αυγούστου δηλαδή 19 Ιουλίου με το παλιό ημερολόγιο.
"Αυτού μεγαλειότητα Βασιλέα ,Βουκουρέστιο. Δύνασαι να κάμης τίποτε δια την Καβάλαν; Αποβλέπω συμπαθώς εις το ζήτημα τούτον.Γουλιέλμος.
Το ζήτημα της Καβάλας είχε λυθεί με τρία τηλεγραφήματα σε διάστημα μόλις τριών ημερών, σε μια εποχή. που η γερμανοφιλία δεν χαρακτηριζόταν ακόμα "εσχάτη προδοσία".
(Τα στοιχεία από το έργο του Γ,Βεντήρη: H Ελλάς του 1910-20)
Χίτλερ και Παρθενώνας
Στάθηκα μάρτυρας επίσης, σε μια συνομιλία με τον Ιταλό Υπουργό Δικαιοσύνης που επιχειρούσε μια αναλυτική περιγραφή του Παρθενώνα την ώρα που ο Χίτλερ δήλωνε τις ενστάσεις του για τις αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, έτσι όπως τις παρουσίαζε ο συνομιλητής του. Για το Χίτλερ το ζήτημα επικεντρωνόταν στη μαθηματική τελειότητα της ομορφιάς του Παρθενώνα ενώ ο Ιταλός δεν ήθελε να το παραδεχθεί.Στο τέλος ο Χίτλερ μου ζήτησε να του φέρω ένα μπλοκ ζωγραφικής, χάρακα και μολύβια,όχι όμως γομολάστιχα. Λίγο αργότερα διέκοψε τη συνομιλία του με τον Υπουργό ,με σκοπό να κάνει ένα γρήγορο, αλλά προσεγμένο σχέδιο του Παρθενώνα , από μνήμης , δίχως βοηθήματα και δίχως φυσικά προετοιμασία μια που κανείς δεν μπορούσε να υποθέσει ότι η συνομιλία με τον Ιταλό θα οδηγούσε σε παρόμοιο θέμα. Όταν το σκίτσο ολοκληρώθηκε ,ζητήθηκε μια εγκυκλοπαίδεια για να πιστοποιηθούν οι διαστάσεις του Παρθενώνα. Όταν οι διαστάσεις του μεταφέρθηκαν σε κλίμακα αποδείχθηκαν ίδιες ακριβώς με το σχέδιο του Χίτλερ. Από το σημείο αυτό και μετά ήταν εύκολη υπόθεση για το Χίτλερ να αποδείξει στον Ιταλό Υπουργό το τρόπο με τον οποίο ο φυσικός νόμος ,γνωστός και σαν "χρυσή τομή " βρίσκει έκφραση στην ομορφιά του ένδοξου μνημείου , του Παρθενώνα.
(Christian Friedrich Prince of Schaumburg-Lippe: Was Hitler Really a Dictator?)
Ένας Έλληνας στη Καγκελαρία του Χίτλερ
Εις το Βερολίνον έφθασα εις τας 14 Φεβρουαρίου 1934. Ξεναγός μου είχεν ορισθεί ο Άλτενμπουργκ, διευθυντής τότε του υπουργείου εξωτερικών. Ενημέρωσα εν πρώτοις τον von Neumann, υπουργόν των εξωτερικών, περί της αποστολής μου και την επομένην εγενόμην δεκτός από τον Χίτλερ. Η επί του θέματος συνομιλία μου μετ' αυτού διήρκεσε επί δύο ολοκλήρους ώρας. Αφού με ήκουσε προσεκτικά, μου απήντησε ότι ηννόει πολύ καλά τους λόγους δια τους οποίους είχαμε επιδιώξει την σύναψιν του Βαλκανικού Συμφώνου, αλλ' ελυπείτο διότι συνεταιρίσθημεν με τους βαλκανικούς λαούς οι οποίοι είναι κατώτεροι «ημών» των λοιπών Αρίων. Εις σχετικήν παρατήρησίν μου απήντησε ότι, δεν αμφισβητεί ότι και οι βαλκανικοί λαοί αποτελούν μέρος των διανοουμένων όντων, όπως οι ίπποι, οι λέοντες, οι κώνωπες και οι αρουραίοι ανήκουν εις την συνομοταξίαν των ζώων. Ουδείς όμως δύναται να αμφισβητήση ότι ο ίππος ή ο λέων έχει πολύ μεγαλυτέραν αξίαν του κώνωπος ή του αρουραίου. Ούτω και ένας Νοτιοσλάβος ή Εβραίος έχει πολύ μικροτέραν αξίαν ενός Έλληνος ή ενός Γερμανού. Και προσέθεσε:
—Εάν είχατε μίαν κόρην πιστεύω ότι θα προτιμούσατε να συζευχθή ένα Γερμανόν παρά ένα Εβραίον.
Εις το σημείον δε τούτο μου ανέπτυξε την θεωρίαν του περί του «κατηραμένου εβραϊκού στοιχείου».
Εζήτησα να συζητήσωμεν επί των οικονομικών σχέσεων των δύο χωρών μας. Του εξέθεσα τας μεγάλας δυσχερείας τας οποίας συνηντώμεν εκ του ότι, ενώ το ισοζύγιον των μετά της Γερμανίας συναλλαγών μας ήτο άκρως ενεργητικόν, μετ' άλλων χωρών είχομεν να καλύψωμεν ικανά ελλείμματα. Μου απήντησε αποφασιστικά ότι δεν ήτο δυνατόν να «εμέναμε με τα χέρια σταυρωμένα» και ότι αυτός, συσκεπτόμενος με τους αρμοδίους, θα εύρισκε μίαν ικανοποιητικήν λύσιν.
Εν συνεχεία με εκράτησεν εις το πρόγευμα, εις το όποιον παρεκάθησαν, μεταξύ άλλων ο von Neumann, ο Schmidt, υ-πουργός του της εθνικής οικονομίας, ο πρέσβυς μας Αλ. Ραγκαβής, ο υπαρχηγός του κόμματος του Römer, ο Göbels και η θυγάτηρ του Πρίγκιπος Ανδρέου Σοφία (Tiny), την οποίαν εθεώρει, ειρήσθω εν παρόδω, ως υπόδειγμα μητρός και συζύγου. Το πρόγευμα δεν ήτο διόλου απλούν ή πρόχειρον και εφαίνετο ότι είχεν οργανωθή εκ των προτέρων. Το τραπέζι εστολίζετο με τα επίχρυσα σκεύη τα οποία ανήκον άλλοτε εις τους Γερμανούς Αυτοκράτορας και τα εδέσματα ήσαν εξαίρετα. Κατά την στιγμήν της αναχωρήσεως μου επήρε μίαν φωτογραφίαν του, την υπέγραψε και μου την έδωσε.
πηγή:
http://storiacontroversa.blogspot.gr/2013/09/a.html
