Πρόλογος
(του συγγραφέα για την έκδοση του 2002)
Πενήντα χρόνια έχουν περάσει ―μισός αιώνας― από τότε που έφτασα στην Ευρώπη για πρώτη φορά. Αναζητούσα τον Έρμαν Έσσε και ήμουν πολύ νέος. Τη συγκίνησή μου από αυτή τη συνάντηση διηγούμαι σ’ αυτό το βιβλίο. Θαύμα, σύμπτωση, συγχρονισμός. Μετενσάρκωση, ίσως…
Είκοσι χρόνια αργότερα, έζησα στην οικία Καμούτσι (Camuzzi), την ίδια όπου είχε μείνει ο Έσσε, για άλλα τόσα περίπου χρόνια. Το κρεβάτι τού συγγραφέα, τα έπιπλα της βιβλιοθήκης του, η κουζίνα του, το τζάκι, ο καθρέφτης και το παράθυρο του Κλίνγκσορ. Η λίμνη του Λουγκάνο και το βουνό Σαν Σαλβατόρε… Αναμνήσεις, τίποτε άλλο παρά αναμνήσεις, γιατί όλοι είχαν φύγει, είχαν χαθεί. Κι αυτή, ακόμη, η δεσποινίς Καμούτσι, της οποίας το πρόσωπο έχω εδώ μπροστά μου, καθώς γράφω αυτές τις γραμμές.
Μου λείπει το ότι τότε όλα ήταν δυνατά. Ένας νέος άγνωστος συγγραφέας που είχε έρθει από την άκρη του κόσμου, από μία χώρα με «μοναχικό όνομα»* (Χιλή) έγινε δεκτός από τον Έρμαν Έσσε και στη συνέχεια από τον Καρλ Γιουνγκ, οι οποίοι τον έκαναν φίλο τους και του εκμυστηρεύθηκαν πράγματα που σε κανέναν άλλο δεν είχαν πει• μάλιστα, ο Έσσε κάποτε δημοσίευσε στη μεγαλύτερη εφημερίδα της Ελβετίας μία επιστολή που του είχα στείλει εγώ, για τον θάνατο του μεγάλου ψυχολόγου. Ενώ ο Γιουνγκ προλόγισε το βιβλίο μου «Οι επισκέψεις της Βασίλισσας του Σαβά» όπου για πρώτη φορά «προτείνει» ότι τα αρχέτυπα δεν είναι προϊόντα του Ασυνειδήτου (Συλλογικού), αλλά προέρχονται από το Υπερσυνειδητό (είναι, δηλαδή, αυτόνομοι θεοί). Αναφερόμενος στο βιβλίο μου, που προλόγισε, γράφει: «σ’ αυτό γνωστές αρχετυπικές μορφές είναι ευδιάκριτες, αλλά αρκετά διαφορετικές από τα αυθόρμητα προϊόντα του ασυνειδήτου στα οποία είμαι συνηθισμένος».
Λίγο πριν από τον θάνατό του, ο Κ. Γκ. Γιουνγκ μου έστειλε μία χειρόγραφη επιστολή με την ιδεολογική του διαθήκη, η οποία τώρα βρίσκεται στο Ινστιτούτο Γιουνγκ, στη Ζυρίχη. Μου εξομολογήθηκε ότι θα ήταν πολύ κακό αν καταστρεφόταν ο θησαυρός του (η εμπειρία της ζωής του) με τον οποίο «θα μπορούσε ακόμη και να φωτίσει το σκοτάδι του Δημιουργού».
Τώρα είμαι ο μόνος στον κόσμο που κρατά «αυτούς τους θησαυρούς», προσπαθώντας να φωτίσω το σκοτάδι των ανθρώπων γύρω μας. Και είμαι εδώ, τώρα, «μόνος σαν ένα βουνό, να επαναλαμβάνω τα λόγια αυτά…»
Μιγκέλ Σερράνο
Σαντιάγκο, Χιλή, 2002
* ΣτΜ: Στην τοπική διάλεκτο το όνομα της χώρας σημαίνει «εκεί που τελειώνει η γη»
RV