Η μέρα ξανοίγει, ο ήλιος ξεπροβάλλει. Κατεβάζουμε τα παράθυρα. Έχω την εντύπωση ότι μυρίζει αλάτι. Στέκομαι στο παράθυρο του τραίνου. Η καρδιά μου χτυπά, είναι έτοιμη να σωριαστεί. Όλα μέσα μου βρίσκονται σε αναμονή. Ο Βορράς! «Άλλα πέντε λεπτά!» λέει χαμογελώντας μια κυρία. Εκεί, από μακριά διακρίνεται. Γκριζογάλανη. Άπειρη! Η θάλασσα! «Θάλαττα», θέλω να φωνάξω. Έτσι χαιρετούσαν οι Έλληνες τη θάλασσα: «Θάλαττα! Θάλαττα!»
Στο πλοίο. Τα κύματα πιτσιλούν το πρόσωπο και τα χέρια μου. Πόσο καλό μού κάνει αυτό! Κλυδωνιζόμαστε από τα κύματα. Η στεριά δεν φαίνεται καθόλου το βράδυ. Η ηλιακή σφαίρα βυθίζεται μέσα στο άπειρο. Σε απόσταση, ένα σημείο, μια λωρίδα. Ξηρά! Ο κυβερνήτης κάνει ένα νεύμα: Το νησί! Αισθάνομαι ασφάλεια! Μόνος! Σε ένα μεγάλο πλοίο, και γύρω η θάλασσα. Το νησί! Γη της ευλογίας! «Σίγουρα, είμαι φλόγα!»*
2 Αυγούστου
Κατά τη διάρκεια της νύχτας, η θύελλα ξεσπούσε το ξέφρενο τραγούδι της πάνω στα τζάμια. Τώρα έχει ησυχάσει. Ξημερώνει. Ένα αχνοκόκκινο σύννεφο πλανιέται πάνω από τη θάλασσα. Για λίγο μόνο, μετά βγαίνει ο ήλιος. Περνάω από τους λευκούς αμμόλοφους, από αδιάβατους δρόμους προς τη θάλασσα. Αυτό το πρωινό προβάλλει με τόση φρεσκάδα! Στο βάθος, τα κύματα χτυπούν την ακτή. Ακούγεται ο μονότονος παφλασμός τους. Πάνω στους αμμόλοφους μπορεί να δει κανείς πέρα μακριά τη θάλασσα. Παραμονεύει, πανούργα, ορμητική! Έτσι είναι αυτή!
* ΣτΜ. Flamme bin ich sicherlich. Νίτσε, «Ecce Homo».
* Η φωτογραφία από το Κάστρο Τορώνης στη Χαλκιδική