Τι πιστεύει τώρα το σύστημα; Ότι βάζοντας τους χρυσαυγίτες στη φυλακή τελειώνει την ακροδεξιά; (για να χρησιμοποιήσουμε έναν συστημικό όρο). Δηλαδή, τι; Είναι ικανοποιημένος τώρα, νιώθει χαρούμενος, ο απλός, ο περιστασιακός ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής, αυτός που την ψήφισε έστω και μία φορά, ό ένας στους δέκα Έλληνες που το 2014 της έδωσαν περίπου 10% στις ευρωεκλογές; Αυτός, λοιπόν, μήπως θα ταυτιστεί με το σύστημα τώρα;
Όχι, αντίθετα, ακόμη και αυτός, ο απλός ψηφοφόρος, της μιας φοράς, ακόμη και αυτός που μπορεί αργότερα να ψήφισε ΝΔ «για να φύγει ο Σύριζα», αφυπνίζεται από αυτό που παρακολουθεί, βράζει από θυμό, βλέποντας όλον αυτόν τον αριστερό συρφετό να ενθαρρύνεται από τους κυβερνώντες συνοδοιπόρους του και να κομπάζει, να πανηγυρίζει, να βρίζει. Αυτός, ο απλός ψηφοφόρος, ίσως να μην μπορεί να κάνει υψηλή ανάλυση, αλλά έστω και ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται ποιες είναι οι πραγματικές συμμαχίες. Η ψευτοδιαμάχη της προέδρου και της εισαγγελέως κανέναν δεν έπεισε ότι αυτό ήταν ένα ανεξάρτητο δικαστήριο. Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας κάνει δηλώσεις δύο μέρες πριν από την έκδοση της απόφασης δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αυταπάτες. Το σύστημα αποθρασύνθηκε, πέταξε το προσωπείο του δίκαιου κράτους, δεν μπόρεσε να κρύψει τη δίψα του για αίμα, με συνέπεια ακόμη και ο πιο εύπιστος, ο λιγότερο αφυπνισμένος να μην έχει πια την παραμικρή αμφιβολία για το ότι αυτό δεν είναι δίκαιο κράτος και η δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη.
Το σύστημα μπορεί να θέλει την ησυχία του και τον πολίτη συμμορφωμένο, κατάφερε όμως να δημιουργήσει εμφυλιοπολεμικό κλίμα, το οποίο δεν θα ηρεμήσει με μια δυο ψευτοσυλλήψεις αριστερών που θα επακολουθήσουν, αλλά θα ενταθεί, γιατί ο θυμός είναι πολύ μεγάλος και γίνεται μίσος.
RV