ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ: ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ ΗΤΑΝ ΣΛΑΒΟΣ, ΑΘΕΟΣ ΚΑΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΣ

 

Των
Άγγελου Κωνσταντίνου & Σωτήρη Αντωνακόπουλου 

    Όπως είναι γνωστό, ένα από τα δύο κεντρικά πρόσωπα-ινδάλματα των «ελληνορθόδοξων εθνικιστών», όπως οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται, είναι ο Ίων Δραγούμης. Το άλλο είναι ο Ιωάννης Μεταξάς και έπεται ο γλεντζές Περικλής Γιαννόπουλος και άλλοι. Ο Δραγούμης, μάλιστα,  θεωρείται ο «πνευματικός πατέρας» ή «ο προφήτης του ελληνικού εθνικισμού».  Προφανώς, οι περισσότεροι από αυτούς που υιοθετούν αυτήν την άποψη δεν έχουν διαβάσει Δραγούμη –πιθανότατα άρχισαν να τον διαβάζουν, αλλά επειδή δεν διαβάζεται εύκολα, λόγω της «μαλλιαρής» που χρησιμοποιεί, τα παράτησαν στην πορεία. Διότι, αν τον είχαν διαβάσει, θα τον απέρριπταν και μάλιστα με αγανάκτηση.

    Ας δούμε, λοιπόν, τι γράφει ο ίδιος ο Δραγούμης, διαβεβαιώνουμε, δε, τους αναγνώστες μας πως ό,τι διαβάσουν, μπορεί να είναι απίστευτο αλλά είναι αληθινό, δεν είναι επιλεγμένο έτσι ώστε να αλλάζει το νόημά του και αν αμφιβάλλουν δεν έχουν παρά να προστρέξουν στα βιβλία του, τα οποία δεκαετίες τώρα εκδίδονται και επανεκδίδονται.

    Κοινοκτημοσύνη των γυναικών   

    Ο Δραγούμης ήταν υπέρ της ελεύθερης διάθεσης των γυναικών σε οποιονδήποτε τις ήθελε, χωρίς αντιρρήσεις και αντιστάσεις, και χωρίς νόμους που να απαγορεύουν σε οποιονδήποτε να «πάρει» όποια γυναίκα τού γυαλίσει. Γράφει στο ημερολόγιό του τον Νοέμβριο του 1913: «Όπως δεν μπορώ να πάρω κάθε γυναίκα που βλέπω στο δρόμο ή στο σπίτι  και που μ’ αρέσει, έτσι δεν μπορώ να πάρω κάθε ξεγυμνωμένη γυναίκα που ορέγομαι. Χωρίς τις κοινωνικές συνθήκες και τους νόμους της αρέσκειας, θα μπορούσε  να υπάρξει τέλεια κοινογαμία». Και συνεχίζει επί του θέματος αυτού, που τον απασχολούσε αρκετά, τον Ιούλιο του 1914 από την Πετρούπολη όπου βρισκόταν (σελ. 81 του ημερολογίου του): «Όταν έγινε η επανάσταση στη Ρωσία στα 1905[εννοεί το πραξικόπημα της εβραϊκής Bund εναντίον του Τσάρου] ιδρύθηκαν σύλλογοι με νέους  και  νέες πού υποστήριζαν τη θεωρία πως δεν ανήκει το κορίτσι σε  κανένα,  ούτε στους γονιούς της ούτε στον εαυτό της παρά σ’ όλο τον  κόσμο (κοινογαμία) και έκαναν και εφαρμογή της  θεωρίας  τους  αυτής. Η ένταση της θεωρίας τούτης ελαττώθηκε τώρα και πάει να περάσει. Ήταν  σαν ένας άνεμος δυνατός που είχε φυσήξει, άνεμος ελευθερίας και  ανομίας, πού έλυνε τον άνθρωπο από κάθε  χρέος και άφηνε ελεύθερα  κάθε του ορμή να ξεσπά».

    «Άνεμο ελευθερίας» αλλά και «ανομίας», «απαλλαγή του ανθρώπου από κάθε χρέος και απελευθέρωση κάθε ορμής του», «κοινογαμία», που αν τελειώναμε με τις «κοινωνικές συνθήκες και τους νόμους της αρέσκειας», θα μπορούσαμε να την επιτύχουμε σε βαθμό τελειότητας, «να ανήκει το κορίτσι σε όλο τον κόσμο», χωρίς δικές του προτιμήσεις, έτσι ονομάζει τους βιασμούς ο Δραγούμης, και υποστηρίζει ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν νόμοι που τους απαγορεύουν. Έτσι, υιοθέτησε τη θέση των μπολσεβίκων ότι οι γυναίκες ανήκαν σε όλους, θέση την οποία αυτοί εφήρμοσαν, όπως είναι γνωστό, με τους κτηνώδεις βιασμούς κοριτσιών και γυναικών είτε στην ίδια τη Ρωσία και τη Σοβιετική Ένωση είτε στις χώρες που εισέβαλαν.

    Εμπρός, λοιπόν, κορίτσια, ξεγυμνωθείτε και αφεθείτε, χωρίς αντίσταση, σε όποιον σας ορέγεται, χωρίς την προκατάληψη του ότι πρέπει να σας αρέσει και εσάς και να τον προτιμήσετε. Οι γυναίκες και τα κορίτσια είναι κτήμα όλου του λαού και κάθε αντίσταση είναι αναχρονιστική… Τώρα, τι σχέση έχει αυτό με την ελληνορθόδοξη παράδοση και διδασκαλία, θα πρέπει να μας το εξηγήσουν, ή μάλλον να το εξηγήσουν πρώτα στις γυναίκες, στις μητέρες και στις κόρες τους, οι «ελληνορθόδοξοι εθνικιστές» θαυμαστές τού Δραγούμη.

    Αθεΐα

    Ο Δραγούμης όχι μόνο δεν ήταν Χριστιανός, αλλά δεν πίστευε σε κανέναν Θεό. Γράφει τον Φεβρουάριο του 1914 από τη «Βιέννα» (σελ. 46 του ημερολογίου του):

« ─Γιατί δε γίνεσαι μασώνος;

   ─Μα αν ήτανε ν’ αλλάξω θρησκεία, θα γινόμουν βουδιστής καλήτερα. Αφού  ξεφορτώθηκα το χριστιανισμό, υπάρχει λόγος τάχα να ξαναφορτωθώ άλλη  θρησκεία; Δε μου φτάνει η μία που ξεφορτώθηκα;»

    Ωριμάζοντας, λοιπόν, ο Δραγούμης (το 1914 ήταν 36 ετών) απαρνήθηκε τον Χριστιανισμό, τον οποίον έφερε ως μεγάλο βάρος (και προφανώς ως εμπόδιο στον άνεμο ανομίας που λαχταρούσε), εξ ου και το ότι ένιωσε ότι τον ξεφορτώθηκε, αλλά την ίδια στάση είχε απέναντι και σε κάθε άλλη θρησκεία. Πάντως, αν ήταν να ξαναπιστέψει, βλέπουμε ότι η «ελληνορθοδοξία» δεν ήταν στις προτιμήσεις του…

    Σλάβικη καταγωγή και ψυχή

    Ο πατέρας του ελληνικού εθνικισμού δεν ήταν 100% Έλληνας. Και δεν φτάνει αυτό, αλλά κατά το μέρος που δεν ήταν Έλληνας, ΗΤΑΝ ΣΛΑΒΟΣ, κατά δική του ομολογία! Η γιαγιά του ήταν Ρωσίδα. Γράφει τον Νοέμβριο του 1913 (σελ. 21 του ημερολογίου του):  «Έχω σα μιαν άνθιση από πόθο για να μάθω, να καταλάβω τι είναι οι  Ρώσοι, οι Ρωσίδες, η σλαυική ψυχή, και χαίρομαι με τις ομορφιές της  υπερβόρειας πολιτείας. Η ζωή αυτή, που βλέπω και αισθάνομαι γύρω μου είναι ξένη από μένα και ποθώ να τη γνωρίσω, ίσως όχι τόσο ξένη (αφού  έχω και σλαυικό αίμα μέσα μου) όσο άγνωστη. Τη διαισθάνομαι κάποτε και  λαχταρώ να γνωριστώ μαζί της καλήτερα, να πάω βαθύτερα να τη βρω ως στον πάτο της, να την καταλάβω. Δίψα για γνώση, φρεσκάδα και δροσιά  αντίληψης, λαχτάρα για άνοιγμα της ψυχής μου,  ώστε να περιλάβει και  τούτο, δηλαδή και τη γνωριμία μου με τη συγγενική μου τη σλαυική ψυχή. Περίεργο αίσθημα».

    Είδε ο Σλάβος τη γενιά του και αναγάλλιασε η καρδιά του. Και, μάλιστα, δεν την κρύβει τη σλάβικη καταγωγή του ο «προφήτης του ελληνικού εθνικισμού», αλλά καμαρώνει για το «ανακάτεμα» του αίματός του. Γράφει στο ημερολόγιό του (σελ. 84): «Σεπτέμβρης 1914. Όταν ανακατόνεται αίμα Ελληνικό με αίμα Ρούσικο, γεννιούνται άνθρωποι  ενεργητικοί και ζουμεροί. Είδα πολλά παραδείγματα. Και ένα απ’ αυτά και  γώ. Να και ο Αργυρόπουλος. Να και η mademoiselleDausas». Πώς γίνεται να είναι «πατέρας του ελληνικού εθνικισμού» κάποιος που έχει, και το καμαρώνει κιόλας, και σλάβικη καταγωγή, ενώ μέχρι πριν από κάποια χρόνια σε αυτή τη χώρα το «σλάβος» εθεωρείτο βρισιά (και σήμερα ακόμη δεν το λες και φιλοφρόνηση), αυτό μόνο οι ελληνορθόδοξοι εθνικιστές το γνωρίζουν…

    Καθώς περνάει ο καιρός το σλάβικο αίμα του δεν τον αφήνει να ησυχάσει, και βασανίζεται από νόστο για τη μητέρα Ρωσία. Γράφει τον Δεκέμβριο του 1915 (ημερολόγιο, σελ. 119): «Έχω νοσταλγία για τη Ρωσία. Το σλαυικό μέρος της ψυχής μου σαν είδε τη  Ρωσία δεν μπορεί πια να την ξεχάσει και δυνάμωσε μάλιστα και πήρε πιο  πολύ συνείδηση του εαυτού του. Δεν είμαι ένας άνθρωπος, είμαι πολλοί». Ο Δραγούμης συναισθάνεται πλήρως τη σλαβική καταγωγή του. Γράφει στο ημερολόγιό του (σελ. 85) τον ίδιο μήνα: «Σεπτέμβρης 1914. Πηγαίνοντας στην Ελληνική εκκλησία σήμερα συλλογίστηκα την αποστολή μου. Ελληνορώσος Ανατολίτης να διδάξω στους Ρώσους και στους Έλληνες  την Ανατολίτικη ψυχή τους, την τόσο διαφορετική από τη Δύση και τον  Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Άμα οι Ρώσοι και οι Έλληνες νοιώσουν αυτό, θα  κάμουν μεγάλα έργα. Μα οι Ρώσοι είναι πιο κατάλληλοι να εκπληρώσουν  την ανατολική αποστολή τους, γιατί είναι πιο θρησκευτικοί, πιο νέοι, πιο ακατέργαστοι, πιο μελλοντικοί! Δεν  τους βαραίνουν τόσο παλιοί  πολιτισμοί μέσ’ την ψυχή τους».

    Ε, αυτό κι αν είναι! Δεν φτάνει που ήταν σλάβος, μας λέει και Ανατολίτες! Και μάλιστα, θέλει να μας διδάξει και τη δήθεν ανατολίτικη ψυχή μας. Ο «πατέρας του ελληνικού εθνικισμού» δηλώνει ευθαρσώς ότι είναι Ελληνορώσος (όπως πράγματι ήταν) και Ανατολίτης, και στην «αποστολή» του περιλαμβάνει και τη διδασκαλία στους Ρώσους. Μήπως, τελικά, ο Δραγούμης ήταν και ο πατέρας του ρωσικού εθνικισμού; Είναι σαφές, μάλιστα, ότι θεωρεί τους Ρώσους καλύτερους από εμάς, «πιο κατάλληλους», διότι δεν τους «βαραίνουν παλιοί πολιτισμοί» όπως εμάς. Έχουμε και κουσούρι, δηλαδή, που έχουμε ένδοξο παρελθόν και αρχαίο πολιτισμό, είμαστε ελαττωματικοί και κατώτεροι των Ρώσων… Αλλά ο Δραγούμης ήταν φανατικά κατά της Αρχαίας Ελλάδας, ακριβώς επειδή η καταγωγή του δεν ήταν εντελώς ελληνική.  Και για τον λόγο αυτό ήταν και κατά του ευρωπαϊκού πολιτισμού, διότι έβλεπε σε αυτόν τη συνέχεια του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και πνεύματος. Δεν ένιωθε Ευρωπαίος και σίγουρα για τον εαυτό του κάτι παραπάνω γνώριζε αυτός… Δεν εντάσσει τους Έλληνες στην Ευρώπη και στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό αλλά στην Ανατολή.

    Αυτό, προφανώς, προκύπτει από την ξεκάθαρη τουρκοφιλία του. Ο Δραγούμης δεν ήθελε μια μεγάλη Ελλάδα, πιθανόν επειδή δεν ήταν ούτε μπορούσε να είναι ένας μεγάλος Έλληνας, αλλά ήθελε συνομοσπονδία με την Τουρκία, μια «Ελληνοτουρκική Ανατολική Ένωση», καθώς είθισται να λέγεται, η οποία στην ουσία ήταν η ένταξη όλων των Ελλήνων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία αλλά με ίσα δικαιώματα, με λίγα λόγια να μπορούν οι Έλληνες να βγάζουν βουλευτές. Αυτή ήταν η δική του «μεγάλη ιδέα». Θαύμαζε το οθωμανικό διοικητικό σύστημα, ενώ θεωρούσε πηγή κακών το βαυαρικό που είχε εισαχθεί στην Ελλάδα.

   

    Τουρκοφιλία

    Γράφει τον Ιούλιο του 1914, στο ημερολόγιό του (σελ. 76): «Οι Νέοτουρκοι έκαμαν μιαν επανάσταση στ’ όνομα της ελευθεριάς και με  την ιδέα να γλυτώσουν από την απόλυτη και κατασκοπική τυραννία του  Σουλτάνου και να φτιάξουν ένα κράτος οθωμανικό, μιαν ένωση των λαών  της Τουρκιάς, μιαν οθωμανική εθνότητα απ’ όλα τα έθνη της Τουρκιάς  καμωμένη. Το ιδανικό τους ήτανε συμπαθητικό, μα λιγάκι ονειρικό».

    Με συμπάθεια έβλεπε ο Δραγούμης τους Νεότουρκους, βασικό στέλεχος των οποίων ήταν ο μετέπειτα σφαγέας του Ελληνισμού Κεμάλ Αττατούρκ, και το μόνο πρόβλημα που έβρισκε στο, κατά τα άλλα συμπαθητικό, ιδανικό, ήταν ότι ήταν λιγάκι ονειρικό! Και ποιο ήταν αυτό το ιδανικό που ο «πατέρας του ελληνικού εθνικισμού» έβλεπε με συμπάθεια; Οι Νεότουρκοι, οι οποίοι ιδρύθηκαν στη Γενεύη και στην αρχή του 20ού αιώνα μετέφεραν την έδρα τους στην πολύπαθη Θεσσαλονίκη, είχαν την αμέριστη συμπαράσταση και χρηματοδότηση των εβραίων, και εκτός των άλλων στόχων τους επεδίωκαν και τον απόλυτο εκτουρκισμό των Ελλήνων, όλοι τους, δε, οι επιμέρους στόχοι, συχνά συγκεκαλυμμένοι, συνέκλιναν στη δημιουργία μιας κραταιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Συμπαθητικό όραμα, κατά τον Δραγούμη. Αλλά λιγάκι ονειρικό. Τι κρίμα! Πάντως, όταν ο Δραγούμης έγραφε αυτές τις γραμμές συμπάθειας, είχε ήδη αρχίσει (από τον Ιανουάριο του 1913) η γενοκτονία των Ελλήνων από τους Νεότουρκους…

    Η τουρκοφιλία του είναι τόσο μεγάλη, ώστε φθάνει στο σημείο να θεωρήσει τους πάλαι ποτέ εχθρούς Βούλγαρους ούτε λίγο ούτε πολύ πιο «ξύπνιους» από τους Έλληνες, επειδή είναι στραμμένοι στην Τουρκία, εν αντιθέσει με τους Έλληνες, που αν και Ανατολίτες, κατά τον Δραγούμη, αποστρέφουν το βλέμμα από την «κοιτίδα» Ανατολή για να το στρέψουν στην «ξένη» Δύση. Γράφει στο ημερολόγιό του, τον Αύγουστο του 1915 (σελ. 117):

    «Οι Βούλγαροι είναι πιο κοντά στους Τούρκους, η ψυχή τους. Και ο νους  τους πάντα προς την Τουρκία στραμένος. Αδιάκοπα έχουν να κάμουν μαζί  τους και συνεννοούνται, δεν ξεχνούν ότι είναι Ανατολίτες, δεν  ξιπάζονται επειδή έχουν την υποστήριξη των Φράγκων, την παίζουν και  αυτήν όπως όλα τα άλλα και την περιφρονούν κάποτε (όταν δηλαδή βλέπουν  υποστήριξη και βρίσκουν προστασία από πιο δυνατούς, και βλέπουν  ωφέλεια μεγαλήτερη ή αμεσότερη από τούτους). Εμείς, στραμένοι κατά τη  Δύση, ξεχνούμε πώς η Ανατολή είναι η κοιτίδα μας και τα περασμένα και  τα μελλούμενα, λησμονούμε πως είμαστε Ανατολίτες, ξιπαζόμαστε από τους  Φράγκους, και αν ακόμα δεν έχομε συμφέρο. Ξεχνούμε και το συμφέρο μας  πολλές φορές, μπροστά σ΄ έναν καλό λόγο των Φράγκων».

    Αυτά πίστευε για τους Έλληνες ο Δραγούμης, ότι είναι Ανατολίτες και όχι Ευρωπαίοι. Δεν πίστευε στη συνέχεια και στην καθαρότητα της ελληνικής φυλής ή γένους. Τη δική του περίπτωση την είχε κάνει δόγμα, το δικό του το σύμπλεγμα ιδεολογία. Επανειλημμένως είχε γράψει ότι οι Έλληνες είχαν «ανακατωμένο» αίμα. Στο ημερολόγιό του, γράφει (σελ. 61): «Μάρτης 1914 Βερολίνο. Ίσως μπορέσω να γράψω ακόμα μια μελέτη για τον Ελληνισμό και αυτή θα  επιγράφεται “Έλληνας”. Τι είναι ο Έλληνας; Δύσκολο πρόβλημα, γιατί  υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί τύποι και τόσων αιμάτων ανακατώματα. Ίσως ζωγραφιές διαφόρων ελληνικών τύπων και μερικά γενικώτατα κοινά  χαρακτηριστικά θα ήταν καλή εικόνα του Έλληνα και της Ελληνίδας». Πολλά («τόσων») αίματα έχουν ανακατωθεί στον σύγχρονο Έλληνα κατά τον «πατέρα του ελληνικού εθνικισμού», άποψη προδοτική και όπως πλέον έχει αποδειχθεί και εντελώς αντιεπιστημονική. Αλλά για ένα ήταν σίγουρος ο «Ίδας»: ο Έλληνας ήταν Ανατολίτης!

    Από τις παραπάνω καταγραφές στο ημερολόγιό του προκύπτει ότι ο Δραγούμης το 1914 ήδη ήταν άθεος, δεν πίστευε στη φυλή, πίστευε στην κοινοκτημοσύνη των γυναικών, καμάρωνε για το ότι είχε σλάβικο αίμα, δεν πίστευε στη Μεγάλη Ιδέα αλλά σε μια ελληνοτουρκική ένωση, ήταν αντίθετος στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα και στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ήδη το 1914 η μεταστροφή είχε γίνει. Γράφει τονΙούλιο της χρονιάς αυτής από την Πετρούπολη (σελ. 80 του ημερολογίου του):«Έξω από τον πόλεμο τον Ευρωπαϊκό με τη σκέψη μου. Δεν ταιριάζει να μη  μ’ αφήνουν ήσυχο οι άνθρωποι με τούς πολέμους τους να καλλιεργώ τον  εαυτό μου. Αρκετά με σκότισαν οι δυο πόλεμοι πού έκαμαν οι Έλληνες με  τούς άλλους στα Βαλκάνια».

    Τον σκότισαν οι Έλληνες με τους δύο βαλκανικούς πολέμους, αυτόν τον μεγάλο πατριώτη. Και γιατί τον σκότισαν, παρακαλώ; Μήπως πολέμησε; Όοοχι: Με τους παλιοπολέμους τους στα Βαλκάνια για την απελευθέρωση ελληνικών εδαφών δεν τον άφησαν να ασχοληθεί με την καλλιέργεια του εαυτού του!!! Είναι γνωστή, όμως, η αντίθεση του Δραγούμη στους βαλκανικούς πολέμους, αφού τη λύση έβλεπε στην αγαπημένη του Οθωμανική Αυτοκρατορία.

    Καταλήγει αρνησίπατρις. Τον Φεβρουάριο του 1915 γράφει (σελ. 91 του ημερολογίου του): «Έφτασα σ’ ένα σημείο αδιαφορίας για την αντίληψη που είχα μέσα μου από  μικρός για την εθνική μας παράδοση. Και έτσι μένω ψυχρός τώρα που οι  Ρώσοι θα πάρουν την Πόλη. Πολλές φορές μακριά από την πατρίδα, μένω αδιάφορος ολότελα για κάθε  παράδοση, και για κάθε πατρίδα, και γίνομαι μονάχα άνθρωπος. Μ’ αρέσει  αυτή η κατάσταση (ψυχοστασία)».

    Από όλα τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι το 1914 ο «πατέρας του ελληνικού εθνικισμού» ήδη πορευόταν στον δρόμο τού μπολσεβικισμού, αφού οι παραπάνω θέσεις ταιριάζουν σε μπολσεβίκο ─και οπωσδήποτε όχι σε ελληνορθόδοξο εθνικιστή.

    Μπολσεβικισμός

    Ο μπολσεβικισμός ήταν η εκδήλωση της «πολιτικής ωριμότητας» του Δραγούμη.

    Στις 16 Δεκεμβρίου 1918 έχει ταχθεί πλέον ξεκάθαρα υπέρ των μπολσεβίκων και χαιρετίζει την «Οκτωβριανή Επανάσταση» στη Ρωσία και τη Νοεμβριανή μπολσεβικική ανταρσία στη Γερμανία.  Την ημέρα αυτή γράφει στο ημερολόγιό του: «[…] Ο σοσιαλισμός νίκησε, όπου υπάρχει πολιτική ανεξαρτησία (Ρωσία, Γερμανία)». Και στις 19 Ιανουαρίου 1919: «[..] Γίνομαι, μα το θεό, σοσιαλιστής και αναρχικός. Πιο αληθινά μιλούνε τούτοι. Μιλούν σύμφωνα με όσα πιστεύουν». Στις 13 Φεβρουαρίου 1919: «[..] Μ’ έκαμαν να συμπαθήσω τους σοσιαλιστές που αποδοκιμάζουν τα κράτη όπως είναι τώρα οργανωμένα, στηριζόμενα στην κεφαλαιοκρατία, και τους αναρχικούς που δεν θέλουν κράτη καθόλου. Και μου ’ρχεται να συμμαχήσω μαζί τους».  Στις 15 Φεβρουαρίου 1919:  «[...] Τι άλλο είναι ο μπολσεβικισμός, βρε αθεόφοβοι, παρά καθαρός και άκρατος σοσιαλισμός που κάνει κράτος δημοκρατικοσοσιαλιστικό; [...]» 

    Ο «πατέρας του ελληνικού εθνικισμού» προς το τέλος της ζωής του, νέος όμως ακόμη, ενθουσιάζεται με τον μπολσεβικισμό και τον ενστερνίζεται απόλυτα. Δεν είναι κανένας άπειρος νεαρός που διψά για κοινωνική δικαιοσύνη και παρασύρεται και παραπλανάται για λίγο, όπως τόσοι πολλοί. Είναι 40 ετών με πλούσια πολιτική εμπειρία. Η συνεχής από το 1914 άρνηση της πατρίδας και της θρησκείας, η απόρριψη της εθνικής παράδοσης, η άρνηση της φυλής τον οδηγούν συνειδητά και με συνέπεια στον μπολσεβικισμό.

    Και είναι τόσο φανατικός μπολσεβίκος που φτάνει στο σημείο να γράψει στο ημερολόγιό του στις 12 Μαρτίου 1919: «[...] Η Ρωσία, αφού έκαμε τη ριζοσπαστικότερη κοινωνική επανάσταση, παλεύει μεταξύ της και με την ξενική επέμβαση. Έλληνες και Γάλλοι στρατιώτες πολεμούν στην Οδέσσα. Μακάρι να τσακιστούν από τους μπολσεβίκους [...]»

    Αυτός ήταν ο Δραγούμης. Ο «προφήτης του ελληνικού εθνικισμού» ευχήθηκε να τσακίσουν οι μπολσεβίκοι το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία, αυτό το ηρωικό σώμα που πήγε να πολεμήσει τον μπολσεβικισμό με απώτερο στόχο να επιχειρήσει, κατόπιν, την απελευθέρωση της Ανατολικής Θράκης και της Μ. Ασίας. Το σύνθημά του ήταν: «Ο δρόμος μας προς τη Θράκη και τη Μ. Ασία περνάει μέσα από τη Ρωσία», σύνθημα που οι στρατιώτες το έκαναν τραγούδι: «Από τη Ρωσία σύρνει πλατύς δρόμος για τη Σμύρνη». Κι όμως, ο Δραγούμης ενοχλημένος από τον αντιμπολσεβικικό και απελευθερωτικό συγχρόνως χαρακτήρα της εκστρατείας αυτής, ο πάλαι ποτέ πατριώτης και μπολσεβίκος πια Δραγούμης ευχήθηκε να τσακίσουν οι Κόκκινοι το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα.

    Στις 29 Μαρτίου 1919 γράφει στο ημερολόγιό του: «[...] Σοσιαλισμός, κοινωνική επανάσταση Ρωσίας, Γερμανίας, Ουγγαρίας και αλλού. Αυγή του μέλλοντος». Αυγή του μέλλοντος για τον «εθνικιστή» Δραγούμη η Ρόζα Λούξενμπουργκ και ο Μπέλα Κουν! Συμφωνούν οι ελληνορθόδοξοι εθνικιστές;

    Τη μεταστροφή του σε μπολσεβίκο την παραδέχεται και ο ίδιος. Στις 6 Απριλίου 1919 γράφει στο ημερολόγιό του: «Μια περίοδο της ζωής μου εθνικιστική, (από τα 1902 ως τα 1914 απάνω κάτω). Έπειτα έβαλα μια petition deprincipe στο νασιοναλισμό μολονότι ενεργούσα σύμφωνά του. Τώρα μπαίνω σε μια σοσιαλιστική και ανθρωπιστική περίοδο. Αρχίζω να λαβαίνω συνείδηση του αναρχισμού μου (1917-1919) και προχωρώ [...] στην πρώτη περίοδο επίδραση του Nietsche και  Barres. Στη δεύτερη Τολστόϊ, Rousseau,Κροπότκιν, Gide. Στην πρώτη περίοδο Μακεδονική ενέργεια. Στη δεύτερη Ρωσική επανάσταση και κοινωνική επανάσταση παντού. Στη Μακεδονική ενέργεια έλαβα μέρος, στην κοινωνική επανάσταση όχι ακόμα».

    Σε αυτό εξελίχθηκε και κατέληξε ο Δραγούμης, αφού απέρριψε τον εθνικισμό: σε αναρχομπολσεβίκο.

    Η κατάντια του, δε, ήταν τέτοια, ώστε έφτασε να παρακαλάει να δημοσιευθεί άρθρο του στον Ριζοσπάστη!!! Γράφει σχετικά στο ημερολόγιό του: «Αθήνα, Γενάρης 1920: [...] Αισθάνθηκα πολλές φορές κουρασμένος και μικρός για πολιτικούς αγώνες. Μερικές φορές έγραψα άρθρα σε εφημερίδες που μου ζήτησαν γνώμες. Δύο φορές έγραψα άρθρα χωρίς να μου τα ζητήσουν (ένα για τον μπολσεβικισμό και ένα για τον Έσλιν) [...]»

    Σχετική είναι η μαρτυρία του περιβόητου Γιάννη Κορδάτου (στο αφιερωμένο στον Δραγούμη τεύχος της 15.3.41 της «Νέας Εστίας»): «[…] Θυμάμαι ακόμα πως ύστερα από λίγες μέρες έγραψε ένα μεγάλο άρθρο, που ήταν σαν να πούμε το σοσιαλιστικό-μεταρρυθμιστικό του credo. Με κάλεσε σπίτι του και μου διάβασε και μου έδωσε να το δημοσιέψω στην εφημερίδα που ήμουνα ο πολιτικός διευθυντής της [στον Ριζοσπάστη]. Δεν ήθελα να τον πικράνω και να του πω πως η δημοσίεψη του άρθρου του δεν ήταν εύκολη. Προσπάθησα να τον πείσω πως καλύτερα θα ήταν να δημοσιευόταν σε μιαν άλλη εφημερίδα. Δεν επέμεινε, και πράγματι δημοσιεύθηκε στην “Αθηναϊκή”, πετσοκομμένη όμως από τη λογοκρισία. Ο ίδιος μου έφερε την άλλη μέρα ένα αλογόκριτο φύλλο, που το κράτησα στο αρχείο μου. Από τότε βλεπόμαστε ταχτικά».

    Αυτός είναι ο Δραγούμης: επέλεξε συνειδητά τον μπολσεβικισμό, είχε και σλάβικη καταγωγή, δεν επιθυμούσε την απελευθέρωση της Θράκης και της Μ. Ασίας, αλλά την ένταξη της Ελλάδας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, θεωρούσε τους Έλληνες μπάσταρδους. Οπωσδήποτε υπάρχει λόγος που ο άνθρωπος αυτός επεβλήθη και υπερπροβλήθηκε ως μέγας πατριώτης, ως ο προφήτης του ελληνικού εθνικισμού, ενώ ακόμη και κάποιος απλοϊκός πατριώτης δεν μπορεί παρά να τον απορρίψει μετά βδελυγμίας. Μένει να ερευνηθεί τι εξυπηρετεί η επιλογή του ως «πατέρα του ελληνικού εθνικισμού», έρευνα που δεν μπορεί παρά να συμβαδίσει με την έρευνα για τις λοιπές πτυχές του πολιτικού βίου τού Δραγούμη.

πηγή: The Stormtrooper

Ristorante Verona

Ίων Δραγούμης, ο μπολσεβίκος

Δραγούμης

Του Σωτήρη Αντωνακόπουλου 

1917: Με τις ευλογίες των Σοφών της Σιών ο πρώτος μεγάλος πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη, με τη φυλή μας να σφαγιάζεται στα χαρακώματα του Βερντέν και του Σομμ. Την ίδια εποχή, ο Ελληνικός στρατός δίνει μάχες στη Μακεδονία. Ο Ίων Δραγούμης είναι εξόριστος στο Αιάκειο της Κορσικής, από το βενιζελικό καθεστώς. 

Η φωτιά καίει την Ευρώπη από άκρη σ' άκρη, αλλά τον ''πατέρα του ελληνικού Εθνικισμού'' τον καίει μια άλλη φωτιά, η ανάμνηση της Πηνελόπης Δέλτα, γι' αυτό από την αρχή της εξορίας του θα ξεκινήσει να γράφει ένα ερωτικό μυθιστόρημα με σαφείς υπαινιγμούς στη σχέση τους (1). 

Ο Δραγούμης στο Αιάκειο 

Στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο ''Κοντινεντάλ'', στο Αιάκειο, η υπόλοιπη παρέα βασιλοφρόνων απαρτίζεται από τον Μεταξά, τον Γούναρη, τον Πεσματζόγλου, τον στρατηγό Δούσμανη και άλλες πολιτικές φυσιογνωμίες της βασιλικής παράταξης. 

Οι Έλληνες εξόριστοι της Κορσικής στο ξενοδοχείο που έμεναν στο Αιάκειο (1917).

Ένα συνηθισμένο απόγευμα στο σαλόνι του ''Κοντινεντάλ'' ο Δραγούμης θα ανάψει τη συζήτηση ανάμεσα στην παρέα, καθώς οι εξελίξεις στη Ρωσία με τον Κερένσκυ να ανοίγει τον δρόμο στην επανάσταση θα κάνει τον Δραγούμη να λάβει το μέρος των επαναστατών (2) και τον Δούσμανη να εξοργίζεται και να φωνάζει χαρακτηριστικά: 

''Δεν είναι δυνατόν, Ίων, να υπερασπίζεσαι τους μπολσεβίκους''. 

Ο  Ίων Δραγούμης έχει διαλέξει όμως τον δρόμο του και θα σημειώσει λίγο αργότερα στο ημερολόγιό του (3): 

''Νιώθω την ανάγκη να συνασπισθούν οι εργάτες κι οι εργάτισσες για να πετύχουν μεγαλύτερα μεροδούλια και λιγότερες ώρες δουλειάς. Άλλοτε η αντιπάθειά μου για τον σοσιαλισμό μ' έκανε να κλείνω τα μάτια στη δυστυχία των ανθρώπων. Μα τώρα ξέρω καλύτερα τον κόσμο''. 

Πλέον ο Δραγούμης θα πιστεύει ότι ξέρει καλύτερα τον κόσμο και θα μπορεί να ευαγγελίζεται τους σοσιαλιστικούς παραδείσους.

1918: Στο Αιάκειο, ένα χρόνο μετά, ο Δραγούμης θα ολοκληρώσει το ερωτικό του μυθιστόρημα (4). Η νίκη των μπολσεβίκων έχει επίσης ολοκληρωθεί και ο Ίων εκστασιασμένος θα σημειώσει στο ημερολόγιό του (5): 

''Οι Ρώσοι -όπως το περίμενα- πάνε να δημιουργήσουν κάτι πρωτότυπο, τη σοσιαλιστική δημοκρατία. Βέβαια η ιδέα δεν πρωτοήρθε σ' αυτούς. Την πήραν απ' τον Μαρξ. Μα αυτοί πρώτοι την εφαρμόζουν κι όλο γυρεύουν κάτι καινούργιο και φτιάχνουν. Είναι έτοιμοι για κάθε πρωτοτυπία''. 

Κι έπειτα από αυτήν την ανάλυση, ο Δραγούμης θα αποφασίσει να μάθει ρωσικά (!) όπως θα ανακοινώσει στον Μεταξά (6), στο σαλόνι του ''Κοντινεντάλ'' δηλώνοντας για την απόφασή του: 

''Γενικά δεν με ενδιαφέρει το χθες. Μ' ενδιαφέρει το αύριο''. 

Το αύριο του Ίωνα Δραγούμη είναι ο κομμουνισμός.

1919: Ο πόλεμος στην Ευρώπη μπορεί να έχει τελειώσει, αλλά στην Ουκρανία συνεχίζεται  η προσπάθεια να νικηθεί η Σοβιετική Ρωσία από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις. Η Ελλάδα συμμετέχει με τρεις μεραρχίες στην Οδησσό. Την ίδια ώρα ο Δραγούμης -αυτή τη φορά εξόριστος στη Σκόπελο- στις 14 Μαρτίου γράφει στο ημερολόγιό του (7): 

''Διαβάζω με πάθος την Ουμανιτέ (8). Γιατί τούτο το ενδιαφέρον; Επειδή ξεσκεπάζει όλα τα ψέματα των ιμπεριαλιστών του καπιταλισμού''. 

Και πιο κάτω, γράφει για τον κομμουνισμό: 

''Αναποδογυρίζει τα καθεστώτα και τις παραδεγμένες αντιλήψεις που τις βαρέθηκα - ίσως γιατί τις είχα κι εγώ και γιατί τώρα με βλάπτουν κι εμένα. Και μόνο η ανατροπή αυτή μ' αρέσει. Αδιάφορα αν και το νέο καθεστώς που θέλει να εγκαταστήσει έχει κι αυτό το ψέμα μέσα του. Μ' αρέσει γιατί αναποδογυρίζει ένα ψέμα''.

Μεγάλο ενδιαφέρον έχει ακόμα  ο ιδεολογικός απολογισμός του ''μεγάλου ιδεολόγου των Ελλήνων εθνικιστών'' στις 6 Απριλίου 1919 στο ημερολόγιό του (9): 

''Μια περίοδο της ζωής μου εθνικιστική (από τα 1902 ως και τα 1914 απάνω κάτω). Έπειτα έβαλα μια petition de principe στον νασιοναλισμό, μολονότι ενεργούσα σύμφωνά του. Τώρα μπαίνω σε μια σοσιαλιστική και ανθρωπιστική περίοδο.Αρχίζω να λαβαίνω συνείδηση του αναρχισμού μου (1917-1919) και προχωρώ. Και σ' αυτό πρέπει να βάλω une petition de principe. Στην πρώτη περίοδο επίδραση του Nietsche και Barres. Στη δεύτερη Τολστόι, Rousseau(10), Κροπότκιν (11), Gide (12). Στην πρώτη περίοδο Μακεδονική ενέργεια. Στη δεύτερη, Ρωσική επανάσταση και κοινωνική επανάσταση παντού. Στη μακεδονική ενέργεια έλαβα μέρος, στην κοινωνική επανάσταση όχι ακόμα. Ο Barres στον νασιοναλισμό που έπλασε δεν έκαμε άλλο παρά να δώσει συνείδηση σ' ένα αίσθημα βαθιά ριζωμένο στην ανθρώπινη ψυχή, στον πατριωτισμό. Ο Κροπότκιν και Μπακούνιν (13) δεν κάνουν άλλο παρά  να δίνουν συνείδηση (τη συνείδηση που αυτοί οι ίδιοι έλαβαν) ενός άλλου βαθιού αισθήματος, της αλληλοβοήθειας μεταξύ στους ανθρώπους (...)".

Μπακούνιν και Κροπότκιν

Είναι γεγονός ότι και τα σύγχρονα ιδεολογικά παιδιά του Ίωνα Δραγούμη δεν απέχουν καθόλου σε σύγχυση από τον ίδιο. Αρχηγός των Ελλήνων εθνικιστών στην Ελλάδα υμνεί τον Τσε Γκεβάρα σε τηλεοπτικά πάνελ, ενώ άλλοι γράφουν επικά άρθρα για τον επαναστάτη Τσε. Άλλοι θαυμάζουν τον Άρη Βελουχιώτη, ενώ άλλοι εγκωμιάζουν τον Κορνήλιο Καστοριάδη στα βιβλία τους. Άλλοι ψυχικά διαταραγμένοι "γιαλαντζί" εθνικοσοσιαλιστές έχουν πρότυπο έναν "εθνικο-αναρχικό" αντιναζί που συνηθίζει να σφίγγει τα χέρια με ραββίνους, ενώ άλλοι περιμένουν να απλώσει το χέρι του ο Πούτιν την ώρα που αυτός κάνει παρέλαση προς τιμήν της μεγάλης νίκης των μπολσεβίκων.  

Κάπου εδώ όμως, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο, προς πάσα κατεύθυνση, Σας χαρίζουμε το δουλοπρεπές "Όχι" του Μεταξά σας, την ακροδεξιά σαπίλα σας, τον κούφιο εθνικιστικό σας ''χώρο'' και το μπολσεβικικό δηλητήριο που τρέχει στις φλέβες σας. Σας χαρίζουμε και τον Ίωνα Δραγούμη μαζί με την επιθυμία του για την ανατολική ομοσπονδία με τους Οθωμανούς, μαζί με τον μίζερο κοινοτισμό και γοητευτικό βίο από το κρεβάτι της Δέλτα μέχρι το κρεβάτι της Μαρίκας Κοτοπούλη. Δεν σας χαρίζουμε και κρατάμε περήφανα τα ιερά λάβαρα του Εθνικοσοσιαλισμού και συνεχίζουμε πιστοί στις αρχές και στις αξίες του Αδόλφου Χίτλερ. 

(1) Φρέντυ Γερμανός, Η Εκτέλεση σελ. 196
(2) Φρέντυ Γερμανός, Η Εκτέλεση σελ. 197
(3) Φρέντυ Γερμανός, Η Εκτέλεση σελ. 199
(4) Ίων Δραγούμης, Σταμάτημα
(5) Φρέντυ Γερμανός, Η Εκτέλεση σελ. 212
(6) Φρέντυ Γερμανός, Η Εκτέλεση σελ. 212
(7) Φρέντυ Γερμανός, Η Εκτέλεση σελ.218
(8) Ουμανιτέ: Μαρξιστική εφημερίδα, ιδρύθηκε από τον Γάλλο σοσιαλιστή και φιλειρηνιστή πολιτικό Ζαν Ζωρές, ο οποίος δολοφονήθηκε από εθνικιστή συμπατριώτη του λόγω αντίθεσής του στον πόλεμο.
(9) Φύλλα ημερολογίου, Ίων Δραγούμης 6-04-1919
(10) Ζαν Ζακ Ρουσσώ: Ελβετός φιλόσοφος, συγγραφέας και σκηνοθέτης. Οι πολιτικές του απόψεις επηρέασαν τη Γαλλική επανάσταση, την ανάπτυξη της κομμουνιστικής και σοσιαλιστικής θεωρίας και την ιδεολογία του Εθνικισμού.
(11) Πιοτρ Κροπότκιν: Εξέχων Ρώσος αναρχικός και ένας από τους πρώτους θεωρητικούς του αναρχοκομμουνισμού.
(12) Αντρέ Ζιντ: Γάλλος μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, ομοφυλόφιλος, καταδικάστηκε για παιδεραστία του δεκαπεντάχρονου γιου στενού του φίλου.
(13) Μιχαήλ Μπακούνιν: Ρώσος θεωρητικός του αναρχισμού που με τα γραπτά και τον βίο του λειτούργησε ως σημείο αναφοράς στην ιστορία του αναρχικού κινήματος.

Πηγή: The Stormtrooper

Ristorante Verona

Το ιδανικό πολίτευμα των ''Ελλήνων εθνικιστών''

του Σωτήρη Αντωνακόπουλου

Τόσα χρόνια ζούμε μια εξωφρενική ιδεολογική προπαγάνδα της ντόπιας ακροδεξιάς και του στείρου ''Ελληνικού εθνικισμού''. Η προπαγάνδα αυτή έχει σκοπό να πλήξει τον Εθνικοσοσιαλισμό καθώς και το πρόσωπο του Αδόλφου Χίτλερ, αποπροσανατολίζοντας αγνούς ιδεολόγους με πρότυπα τύπου 'Ιωνα Δραγούμη, Ιωάννη Μεταξά και άλλων αστέρων του ''Ελληνικού εθνικισμού''.

Είναι γεγονός ότι από αυτόν τον σάπιο χώρο προβάλλεται συστηματικά η αναβίωση της ''κοινότητας'' και διάφορα είδη ''κοινοτισμού'' ως η ιδανική λύση για την Ελλάδα. 

Συνέχεια εδώ

RV

H -Ασκητική- μιζέρια του "χώρου"...

του Σωτήρη Αντωνακόπουλου

"Το να είσαι εθνικιστής έχει ευρεία έννοια. Για εμάς το φρόνημα αυτό έχει πολύ συγκεκριμένο και σαφές περιεχόμενο. Δεν είμαστε πατριώτες των ζήτω. Είμαστε εθνικοσοσιαλιστές."* 

Τα λόγια  του Γιόζεφ Γκαίμπελς εύστοχα παίρνουν μορφή στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Έτσι και σήμερα ο λεγόμενος "χώρος" προσπαθεί να καλύψει την γύμνια του και την ιδεολογική του ανεπάρκεια σε σημείο η γελοιότητα να γίνεται τρόπος ζωής των Ελλήνων εθνικιστών. Μπροστά στο φώς του Εθνικοσοσιαλισμού είναι αναγκασμένοι να μείνουν γελοίοι και υποκριτές, εγκλωβισμένοι στο κούφιο "εγώ" τους και στη μίζερη ανυπαρξία των ιδεών τους.

η ιδεολογική βαβέλ

 του ''χώρου''

Τρανό παράδειγμα για την ιδεολογική Βαβέλ του "χώρου" είναι το περίφημο όπως λένε έργο του Νίκου Καζαντζάκη, η Ασκητική. Ένα έργο το οποίο αναπαράγεται πολλά χρόνια από τους λεγόμενους εθνικιστές και δήθεν Εθνικοσοσιαλιστές. Από τα έντυπα του "χώρου" της δεκαετίας του '80 και του '90 έως τους λόγους της εθνικιστικής νομενκλατούρας του κοινοβούλιου καθώς επίσης και μια βόλτα στα ιστολόγια του ''χώρου'' αποδεικνείουν του λόγου το αληθές. 

 τα καθεστωτικά μέσα ξέρουν 

τι να προπαγανδίσουν...

Έτσι λοιπόν, το Β' μέρος -Η Ράτσα- στο "τρίτο χρέος" στο κεφάλαιο -Η προετοιμασία- έγινε best seller στο ''χώρο'':

Το πρώτο σου χρέος, εκτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νοιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. 
Το δεύτερο να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. 
Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.

Δεν μας είπαν όμως πώς συνεχίζει παρακάτω, και στο αμέσως επόμενο μέρος στοΓ' -Η ανθρωπότητα- διαβάζουμε:

"Δε μιλάς εσύ. Μήτε η ράτσα σου μονάχα μέσα σου φωνάζει. μέσα σου οι αρίφνητες γενεές των ανθρώπων -άσπροι, κίτρινοι, μαύροι- χιμούν και φωνάζουν.  Λευτερώσου κι από τη ράτσα. πολέμα να ζήσεις όλον τον αγωνιζόμενον άνθρωπο."

Ελπίζουμε να μην πεταχτούν κι από τον ''χώρο'' διάφορα χρώματα και χιμίξουν... 

οι αρίφνητες γενεές που φωνάζουν

 μέσα μας

Κατ' αυτόν τον τρόπο, αφού ανακάλυψαν έναν μπολσεβίκο αλβανολάγνο, τον Ίωνα Δραγούμη και τον ''παλαβό'' φίλο του,  Περικλή Γιαννόπουλο τους βάφτισαν πατέρες του ελληνικού εθνικισμού.

Συνέχεια εδώ

RV

QUIΖ ΠΡΟΣ ''ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ'' !!

QUIΖ προς Έλληνες εθνικιστές, Έλληνες πατριώτες, εθνικομπολσεβίκους, ''δήθεν'' εθνικοσοσιαλιστές, ακροδεξιούς,  εθνικόφρονες μεταξικούς.....

Η ερώτηση είναι:

Τι είναι ο Έλληνας;;

Για να βοηθήσουμε μην ψάξετε την απάντηση στην Αρχαία ούτε στην Νέα Ελληνική Γραμματεία...

Για να βοηθήσουμε, μην ψάξετε την απάντηση σε βαθυστόχαστες φιλοσοφικές έννοιες ...

Και βέβαια μην κάνετε τον κόπο να αναλωθείτε σε ευρωπαϊκές φωνές... Αυτοί είναι ''ξένοι'' και δεν έχουν τίποτα να μας πουν.

Την απάντηση μόνο ένας μεγάλος διανοητής μπορεί να μας τη δώσει! Ο πατέρας του ελληνικού εθνικισμού...

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑΓΟΥΜΗ

Του Άγγελου Κωνσταντίνου

Κάποιοι στην Ελλάδα δημιούργησαν τον μύθο της εθνικιστικής ιδέας, και μάλιστα ως αντίποδα στον Εθνικοσοσιαλισμό, βασικό ενσαρκωτή της οποίας βάφτισαν τον Ίωνα Δραγούμη.  Ο Τάκης Μπαλτάκος ─πρώην στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και πρώην φίλος της Χρυσής Αυγής─ στον πρόλογό του στο βιβλίο του Δραγούμη Ελληνικός πολιτισμός (εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, 1978), στον οποίο δεν μπορεί να κρύψει τον θαυμασμό του γι’ αυτόν, γράφει: « [το βιβλίο Ελληνικός Πολιτισμός]  το έγραψε το 1914 και θέλησε με αυτό να υποδείξει στους Έλληνες τον δρόμο για μια εθνική αναγέννηση». Θα παραθέσουμε από το ίδιο το βιβλίο ορισμένα αποσπάσματα αποκαλυπτικά του «δρόμου για μια εθνική αναγέννηση» που πρότεινε ο Δραγούμης, αλλά, προηγουμένως, έχει ενδιαφέρον να δούμε εν συντομία, μέσα από τον εγκωμιαστικό πρόλογο του Μπαλτάκου, τη θέση του Δραγούμη για τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, από τον Νοέμβριο του 1919 και μετά: «Πίστευε ότι ο ανοικτός πόλεμος κατά των Τούρκων, πόλεμος ο οποίος έθετε σε κίνδυνο τις ακμάζουσες πόλεις και τον Ελληνισμό της Μικρασίας, ήταν σφάλμα. Το έθνος κατά την γνώμη του, έπρεπε να ακολουθήσει την πορεία την οποία ακολούθησε μετά την Ρωμαϊκή κατάκτηση. Η εκ των ένδον κατάληψη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και η μέσω αυτής ανασύσταση της Βυζαντινής, ήταν για τον Δραγούμη στόχοι δύσκολοι μεν, αλλά μακροπρόθεσμα εφικτοί».  Μάλιστα… Με λίγα λόγια, κατά τον Δραγούμη, έπρεπε να «γοητεύσουμε» τους Τούρκους, και αυτοί μετά θα έπεφταν στα χέρια μας σαν ώριμα φρούτα. 

Αλλά, ας προχωρήσουμε στις προτάσεις του Δραγούμη για έναν ελληνικό πολιτισμό, τις οποίες αναμφίβολα αποδέχονται και υποστηρίζουν οι νεοέλληνες εθνικιστές: 

Φυλετική καθαρότητα, δεν έχουν οι Έλληνες, λόγω των πολλών επιμιξιών κατά τον Δραγούμη, αλλά, δεν πειράζει, έχουν γερό κόκκαλο! Στη σελίδα 48, ο μέγας πατριώτης γράφει: «Ο σκελετός, τα νεύρα, το αίμα του Ρωμιού, μ’ όλη την επιμιξία του με ξένους λαούς, είναι παλιά και πολιτισμένα. Είναι γερό κόκκαλο ο Ελληνισμός, που βάσταξε ύστερα από τόσους πολιτισμούς και ταίριασε με τόσες εναντιότητες. Να τη η δύναμη και η αδυναμία της φυλής αυτής, που ύστερα από τόσους αιώνες και τόσους πολιτισμούς και τόσες επιδρομές και επιμιξίες έμεινε και είναι ελληνική. Οι Έλληνες λοιπόν είναι δουλεμένοι από τους πολλούς παλιώτερους πολιτισμούς, που πέρασαν απάνω τους, πολιτισμούς, που με την ίδια τους την ιδιοφυΐα αυτοί έπλασαν».  Ούτε ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν τα λέει αυτά… Αυτή είναι η ομορφιά του Έλληνα κατά τον Δραγούμη, από όλους αυτούς που πέρασαν από πάνω του πήρε πολλά αλλά κράτησε και την ελληνικότητά του, «πολυπολιτισμένος» με λίγα λόγια.

Είναι κατά της «αρχαιολατρίας», διότι προτιμά το Βυζάντιο και αυτό θέλει να αναστήσει (προφανώς, διά της εκ των ένδον αλώσεως της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως προαναφέραμε). Γράφει, «ενοχλημένος» (σελ. 58): «Έτσι και τους ανθρώπους από πρωτιτερινά χρόνια άρχισαν  και τους βάφτιζαν Περικλήδες, Θεμιστοκλήδες, Σωκράτηδες, Δημοσθένηδες, νομίζοντας πως θα τους εύτειαναν έτσι γνήσιους απόγονους των αρχαίων, που τους εσπούδαζαν ωστόσο στην Ευρώπη για να τους τελειοποιήσουν. Και αρμένιζε η Ελλάδα όλη κατάισα κατά κάποιον αρχαιόμορφο και ξενότροπο μαϊμουδισμό, που έκαμε το ελληνικό μυαλό να παραδέρνη σε μια λιμνοθάλασσα από ιδέες παλιές και νέες». Η λύση είναι «η γνωριμία με τη δημοτική παράδοση», και «τότε μονάχα θα έχωμε λυτρωθεί από την ξενολατρεία και την αρχαιομανία..», «..τότε θα έρθη ο καιρός να αναβρύση από τα σωθικά μας ο νέος ελληνικός πολιτισμός, ο αληθινός, ο δικός μας, ο ξεσκολισμένος και από τα παλιά τα δικά μας και από τα ξένα όλα». Προφανώς, κατά τον Δραγούμη δεν είμαστε γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, και προσπαθούμε να φανούμε με τα αρχαιοελληνικά ονόματα.  Και είναι βάρος «τα παλιά τα δικά μας», τα οποία πρέπει να ξεφορτωθούμε για να γίνουμε Νέοι Έλληνες (χωρίς καμία σχέση με τους αρχαίους). Πρέπει να τονίσουμε ότι ο Δραγούμης δεν στηλιτεύει μια στείρα αρχαιολατρία που περιορίζεται στην αναπόληση του παρελθόντος, αλλά αρνείται ευθέως τη συνέχεια του ελληνικού έθνους. 

Πόσο αντίθετος στ’ αλήθεια είναι με τον Συκουτρή που αναφέρει για τη φυλετική επανάσταση του 1821: « … αποτελεί το ’21 αληθώς ρήξιν προς το παρελθόν και την “παράδοσιν”, την παράδοσιν όμως την βυζαντιακήν και την της τουρκοκρατούμενης Ελλάδος. Αλλά συγχρόνως αποτελεί αναγέννησιν, αναγέννησιν του αρχαίου ελληνικού πνεύματος...» 

Για τις γυναίκες: (σελ. 77): «Όσο για τις όποιες  γυναίκες, και του χωριού και της πολιτείας, αυτές παντού, με το να μένουν πιότερο στο σπίτι παρά στην αγορά και να μη διαβάζουν εφημερίδες και για να είναι πιο εσωτερικές, αισθαντικές, θρησκευτικές από τον άντρα, φυλάγουν πιότερο την παράδοση από τους άντρες..». Αμόρφωτες και κλεισμένες στο σπίτι έπρεπε να είναι οι γυναίκες για τον Δραγούμη, στον νέο ελληνικό πολιτισμό που ευαγγελιζόταν. Παρ’ όλα αυτά ο ίδιος προτιμούσε… κουλτουριάρες και κοσμοπολίτισσες, όπως τη Δέλτα και την Κοτοπούλη…

Για όλα μερίμνησε ο Δραγούμης. Και για τη νέα ελληνική αρχιτεκτονική (σελ. 81): «…τα σπίτια πέτρινα, θα τα σκεπάζουν δώματα ή ταράτσες και όχι στέγες [σ.σ. τις θεωρούσε βαρβαρικές]. Τα παράθυρα πολλά, μα και που να σφαλούν καλά για το κρύο, χωρίς χαραμάδες, και με παντζούρια για τον ήλιο και το καλοκαίρι…»

 Άποψη πόλεως στη Συρία

Πνεύμα και πολιτισμός: (σελ. 86): Εδώ ο Δραγούμης πραγματικά μαστιγώνει την ξενομανία: «Όσο για κείνους που γυρεύουν ελληνικό θέατρο, ας παν στον Καραγκιόζη και τον Φασουλή να το μάθουν».

Νέα ελληνική κουζίνα: (σελ. 87): «Τα λαδερά είναι καταλληλότερα για τις ζέστες, τα αρτυμένα για το χειμώνα. Φρεσκότατα, μόλις σφαχτούν, τρώμε τα κρέατα και προ πάντων ψητά και δίχως σάλτσες, και νωπότατα τα ψάρια… Η συνηθισμένη μας τροφή είναι το καλοζυμωμένο, γευστικό, σιταρένιο ψωμί, το εξαιρετικά τιμημένο, που το θυμάσαι, όταν ξαναβλέπης ύστερα από χρόνια κανένα σύντροφο σου στη ζωή και του λες “εφάγαμε μαζί ψωμί και αλάτι”, το ψωμί, που το τρως με χόρτα βρασμένα, μυρωδάτα, ετοιμασμένα με λάδι και λεμόνι, το ψωμί, που μ’ ένα παραμικρό προσφάγι, ντομάτα, τυρί, κρομμύδι, ελιές, σταφύλια ή σκόρδα, σου φτάνει για να ζήσης και χωρίς αυτό δεν κάμης…» Ποιος Τσελεμεντές; Δραγούμης! Η μπύρα απαγορεύεται: «Όσο για τη μπίρα την ονομάζω ξανθή ξένη».

Νέα ελληνική μόδα:  «Οι αντρίκιες μόδες είναι αγγλικές, αλλά, μ’ όλο τον θαυμασμό, που ταιριάζει να έχωμε για τους Άγγλους, και μ’ όλο το σεβασμό μας για μια μεγάλη δύναμη, δεν μας κάνουν... Οι Βεδουίνοι θα μας έδειχναν καλλίτερα δείγματα φορεσιάς. 

Στη φωτογραφία Πίτερ Ο'Τουλ με φορεσιά βεδουίνου, 

υποδύεται τον Λόρενς της Αραβίας

Κάποια σκιάδια νησιώτικα κάποια σαντάλια ελαφρά και δίχως κάλτσες ή με κάλτσες μεταξωτές… κάποια μαλακά ποκάμισα, όχι φανέλες, και ρούχα ευρύχωρα, άσπρα ή άλλα ανοιχτά χρώματα… αυτά φαντάζομαι πως μπορεί να προσδιορίση για το καλοκαίρι ο νέος πολιτισμός για τους άντρες στις πολιτείες». 

Και μετά την υψηλής αισθητικής πρόταση «σανδάλι με μεταξωτή κάλτσα», χώνεται και στα ρούχα των γυναικών: «..θα λείψει παντάπασι ο κορσές και τα πολλά μεσοφούστανα, όποια και να είναι η μόδα στο Παρίσι… Θα ξαλαφρωθεί και το μεγαλείο των καπέλων, ως που να καταντήσουν χαριτωμένα λαφρίτατα σκιάδια. Οι κάλτσες τους θα είναι μεταξωτές … Εχτός από λεπτό πουκάμισο λινό, δεν θα φορούν άλλα ασπρόρουχα …»!!! (θα ’λεγε κανείς ότι αυτό το τελευταίο το εμπνεύστηκε από το «Βασικό ένστικτο». 

Ελληνική ψυχή  (σελ. 90): «Και μια γλάστρα με βασιλικό μπορεί να συμβολίση  την ψυχή  ενός έθνους  καλλίτερα  από  ένα δράμα του Αισχύλου». 

Αλλά τι θα είναι τελικά ο νέος ελληνικός πολιτισμός; «Ούτε σαν τον αρχαίο, ούτε σαν τον πιο αρχαίο, ούτε σαν το βυζαντινό, ούτε και σαν τον ευρωπαϊκό, το συγκαιρινό, θα είναι ο νέος ελληνικός πολιτισμός. Κάτι άλλο θα είναι, που θα κλη και πολλά ανατολίτικα στοιχεία».

Αυτές είναι οι βασικές αρχές του Δραγούμη για την εθνική αναγέννηση. Και είναι αυτονόητο ότι το «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» δεν είναι ένα βιβλιαράκι, αλλά ένα βασικό του έργο. Κάποιοι επιλέγουν τέτοια πρόσωπα και τα παρουσιάζουν ως ιδεολογικούς ταγούς και πρότυπα, διότι είναι μία λύση ανώδυνη, που δεν εγκυμονεί κινδύνους, που μπορεί να τους κάνει αποδεκτούς, και που ικανοποιεί το σύστημα. Στο πλαίσιο αυτό, παρουσιάζονται ο Δραγούμης, ο Γιαννόπουλος, ως οι θεμελιωτές μιας δήθεν ελληνικής εθνικιστικής ιδεολογίας την οποία τοποθετούν στον αντίποδα του, δήθεν γερμανικού, Εθνικοσοσιαλισμού.

Οι υποστηρικτές  του Στράσσερ,  του Δραγούμη,  του Μεταξά και άλλων Ελλήνων και ξένων τσαρλατάνων εδώ και πολλά χρόνια ουσιαστικά δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να προσπαθούν να επιβάλουν ανώδυνες εναλλακτικές, ασφαλείς, ψεύτικες επιλογές...

πηγή

Ristorante Verona