Ήταν 6 Φεβρουαρίου…

"Να με σκέφτεστε και να σκέφτεστε κι εκείνους που πέθαναν στις 6 Φεβρουαρίου του 1934"

Robert Brasillach, 6 Φεβρουαρίου 1945, λίγο πριν τον σκοτώσουν

    

 Ήταν 6 Φεβρουαρίου του 1945, ώρα 9.38, ένα παγωμένο πρωινό, στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι, τότε που ένας από τους ευγενέστερους και πιο ηρωικούς εκπροσώπους των Ευρωπαϊκών Γραμμάτων, ο Γάλλος Ρομπέρ Μπραζιγιάκ εκτελέστηκε, δεμένος σε έναν ξύλινο πάσσαλο, μετά την καταδίκη του για «εσχάτη προδοσία», εξαιτίας των πολιτικών απόψεων και ιδεών τις οποίες είχε εκφράσει στα άρθρα του. Και στη ζωή και στον θάνατο έδειξε ασύγκριτο θάρρος. Εκείνο το πρωινό, όταν τον οδήγησαν στον τόπο της εκτέλεσης, αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια, κοίταξε περήφανα ψηλά τον ήλιο, και πρόλαβε να φωνάξει «Ζήτω η Γαλλία», προτού οι σφαίρες της δημοκρατίας τον ρίξουν στη γη νεκρό. Ήταν ένα μεγάλο όνομα των γαλλικών γραμμάτων, ο πιο χαρισματικός λογοτέχνης και κριτικός της εποχής του ─όπως ακόμη και ιδεολογικοί αντίπαλοί του παραδέχθηκαν─, πολυτάλαντος, που είχε ακόμη να προσφέρει πολλά στη Γαλλία και στην Ευρώπη. 

 Ήταν 6 Φεβρουαρίου του 1934 το απόγευμα, όταν πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι από δεκάδες χιλιάδες πατριώτες μια πολύ μεγάλη αντικοινοβουλευτική συγκέντρωση, η οποία εξελίχθηκε σε λαϊκή εξέγερση έξω από τη Γαλλική Βουλή, την οποία οι συγκεντρωθέντες επεχείρησαν να καταλάβουν. Η αστυνομία άνοιξε πυρ με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 22 διαδηλωτές (ένας εκ των οποίων Έλληνας,  ο Cambo Costa, όπως αναφέρονται τα στοιχεία του σε εφημερίδες της εποχής) και να τραυματιστούν περισσότεροι από χίλιοι. Αυτή η εθνικολαϊκή εξέγερση, στην οποία συμμετείχε και ο Μπραζιγιάκ, καθόρισε την ιδεολογική του εξέλιξη και την πολιτική του πορεία.  Έντεκα χρόνια μετά, λίγες ώρες  πριν από την εκτέλεσή του έγραψε το τελευταίο του ποίημα, αφιερωμένο στους «νεκρούς του Φεβρουαρίου».

   74 χρόνια μετά τη δολοφονία του, οι εκδόσεις Θούλη, τιμώντας με σεβασμό για άλλη μια φορά τη μνήμη του σπουδαίου αυτού τέκνου της Γαλλίας και της Ευρώπης ανακοινώνουν την έκδοση και κυκλοφορία σε λίγες ημέρες, για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, του βιβλίου του Η Πολιορκία του Αλκαζάρ, που συνέγραψε με τον Henri Massis, με πρόλογο του ηρωικού Ισπανού Στρατηγού Μοσκαρντό. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1939, και αποτελεί εμπλουτισμένη και συμπληρωμένη έκδοση του βιβλίου Οι Ευέλπιδες του Αλκαζάρ που είχε κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 1936.

Κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες

πηγή

RV

30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1933, Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Heinz A. Heinz ''ΧΙΤΛΕΡ''

Τίποτα σπουδαίο δεν δίνεται έτσι απλά στη ζωή. Για όλα πρέπει κανείς να παλέψει. Έτσι, λοιπόν, η αναγέννηση ενός έθνους δεν γίνεται εύκολα, τυχαία ή μοιραία, αλλά πρέπει να είναι το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας.

                                                              Αδόλφος Χίτλερ

    Πριν από αυτή την προεδρική εκλογή, η δραστηριότητα του Χίτλερ ήταν πρωτόγνωρη για την πολιτική ζωή, όχι μόνο της Γερμανίας αλλά και οποιασδήποτε άλλης χώρας. Δεν ήταν τίποτα γι’ αυτόν το να παρευρίσκεται σε τρεις ή τέσσερεις συγκεντρώσεις κάθε μέρα. Οι περισσότερες από αυτές ελάμβαναν χώρα στην ύπαιθρο, σε ακροατήριο από εκατό μέχρι τριακόσιες χιλιάδες ανθρώπους. Για να γίνει δυνατή η εκπλήρωση του τρομερού καθημερινού του προγράμματος, έπρεπε όλα να οργανωθούν και να εκτελεστούν ακριβώς στην ώρα τους. Για παράδειγμα, ενώ μιλούσε στη Δρέσδη, το ακροατήριο συγκεντρωνόταν ήδη στη Λειψία. Έτρεχε από μέρος σε μέρος, σε όλο το μήκος και πλάτος της χώρας, βδομάδα τη βδομάδα, μέρα με τη μέρα και νύχτα με τη νύχτα, χωρίς ανάπαυση ή διάλειμμα, χρησιμοποιώντας αεροπλάνο ή αυτοκίνητο, ανάλογα τι εξυπηρετούσε  καλύτερα κάθε φορά. Κοιμόταν όπου και όπως μπορούσε. Είχε το δικό του αεροπλάνο και τον πιλότο του, το αυτοκίνητό του και τον σοφέρ του, τις γραμματείς και τους διοργανωτές του, αλλά ουσιαστικά τα πάντα βασίζονταν στη δική του ακατάβλητη ενέργεια και την ακούραστη αποφασιστικότητά του. 

    Στην προεκλογική περίοδο τον Μάρτιο του 1932, ο στρατηγός Χίντενμπουργκ έλαβε 18.600.000 ψήφους και ο Χίτλερ 11.300.000. Αυτή η φαινομενική ήττα για τον Φύρερ ήταν στην πραγματικότητα μια μεγάλη επιτυχία. Είχε διπλασιάσει τις ψήφους του από τις εκλογές τού Σεπτεμβρίου του 1930. 

    Όμως τώρα θα γίνονταν δεύτερες εκλογές, και όλα τα αντίπαλα κόμματα ανασκουμπώθηκαν για την τελική δοκιμασία της δύναμής τους. Αντιλαμβάνονταν πλήρως τους κινδύνους που τους απειλούσαν από το συνεχώς ανερχόμενο Kόμμα ─κινδύνους που είχαν πέσει με δύναμη στα κεφάλια τους και τελικά τα εξαφάνισαν τον Ιανουάριο του 1933. Η πρόθεση του Χίτλερ ήταν να μπορούν να γίνουν μέλη του κόμματός του εξίσου οι καθολικοί και οι προτεστάντες, να μπορούν να βαδίσουν στις γραμμές των Ταγμάτων Εφόδου του μαζί καθολικοί και προτεστάντες, όμως ήρθε η στιγμή που στους πρώτους η Εκκλησία αρνήθηκε τη Θεία Κοινωνία, ακόμη και τη χριστιανική ταφή, επειδή ακολούθησαν το κόμμα. 

    Γινόταν οτιδήποτε ήταν δυνατό, για να διαλυθεί ο Εθνικοσοσιαλισμός, και όχι επειδή απειλούσε τους ανθρώπους (οι άνθρωποι τον επιδοκίμαζαν), αλλά επειδή απειλούσε κάποια ταξικά συμφέροντα, τα προνόμια, τη διαφθορά και καθετί άπληστο, στενόμυαλο και αισχροκερδές στη δημόσια ζωή της Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένων των «μπουρζουάδων». Οι Εθνικοσοσιαλιστές βρέθηκαν μόνοι, αντιμέτωποι και σε πόλεμο με όλα τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα. Θα χρειαζόταν περισσότερος χώρος, για να απαριθμήσουμε τους φόβους που καθένα από αυτά έτρεφε για την επιτυχία των Εθνικοσοσιαλιστών. Θα χρειαζόταν, επίσης, μια άμεση αντίληψη της χαοτικής κατάστασης των εσωτερικών υποθέσεων της Γερμανίας, για να εκτιμήσουμε τη δουλειά που είχε μπροστά του το μοναδικό Κόμμα στο Ράιχ που είχε έναν και μόνο στόχο, ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα και μια ακλόνητη επιμονή. 

    Παρά το γεγονός ότι ακόμα και μέχρι εκείνη  τη στιγμή, η βόρεια, η ανατολική και η δυτική Γερμανία ήταν υπό την επιρροή των Κόκκινων, και ότι στον καθολικό νότο οι επίσκοποι ήταν πολύ δυνατοί, ο Εθνικοσοσιαλισμός προχώρησε μπροστά με πείσμα και αποφασιστικότητα. Αυτό μπορεί να αποδοθεί μόνο στην τελειότητα της οργάνωσής του. 

    Η κυβέρνηση μονοπωλούσε το ραδιόφωνο. Όλοι όσοι είχαν εξουσία και υψηλές θέσεις ένιωθαν πως έπρεπε να δώσουν μάχη για την ίδια τους την ύπαρξη. Παρά το γεγονός ότι όλα ήταν εναντίον του, ο Χίτλερ κέρδισε δύο εκατομμύρια ψήφους επιπλέον σε αυτές τις εκλογές. Δεν αρκούσαν, για να εκλεγεί Πρόεδρος, αλλά ενίσχυσαν ιδιαίτερα τη θέση του στην πολιτική ζωή. 

    Ο Καγκελάριος Μπρύνινγκ δεν είχε καθόλου υπολογίσει αυτήν την άνοδο του Χίτλερ και απογοητεύτηκε. Κατέφυγε, λοιπόν, σε περίεργα μέτρα. Στις 13 Απριλίου του 1932 διέταξε τη διάλυση των Ταγμάτων Εφόδου, καθώς και τη διάλυση του κινήματος με το όνομα Χιτλερική Νεολαία (Hitler Jugend). Η έδρα και η περιουσία αυτών των οργανισμών κατασχέθηκαν. 

    Όλα αυτά, όμως, ήταν μάταια. Στις εκλογές για τη Δίαιτα (κάθε γερμανικό κρατίδιο διέθετε ένα τοπικό κοινοβούλιο), που έλαβαν χώρα στις 24 Απριλίου του 1932, το NSDAP αναδείχθηκε παντού το πιο ισχυρό κόμμα.[...]

    Αφού το Εθνικοσοσιαλιστικό είχε γίνει πια το μεγαλύτερο κόμμα του κράτους, ήταν σωστό και πρέπον να περιέλθει σε αυτό η διακυβέρνηση της χώρας. Ο πρόεδρος φον Χίντενμπουργκ, όμως, δίστασε για πολύ καιρό να εμπιστευτεί στον Αρχηγό του κόμματος, τον Αδόλφο Χίτλερ, την απόλυτη εξουσία. Για δύο χρόνια, η διοίκηση είχε ανατεθεί σε μια μειοψηφία, υπό τον Μπρύνινγκ, που έκανε ό,τι μπορούσε για να διαλύσει το μεγαλύτερο κόμμα. Όμως τώρα ήταν η κατάλληλη ώρα, και κάτι παραπάνω από κατάλληλη, για μια αλλαγή. 

    Στις 13 Αυγούστου του 1932 ο Χίτλερ έλαβε μέρος σε πολύ σημαντικές συζητήσεις ανάμεσα στον Χίντενμπουργκ και τον φον Πάπεν. Τότε του πρόσφεραν την Αντικαγκελαρία. Η απάντησή του ήταν αρνητική. Ο Χίτλερ ήταν πάντοτε αντίθετος στους συμβιβασμούς ή στα ημίμετρα. Η μέρα της άρνησής του ονομάστηκε «Μαύρη Μέρα τού Χίτλερ», αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου έτσι. Έβλεπε πιο μακριά από τους επικριτές του. Δεν σκόπευε να χρησιμοποιήσει τον Εθνικοσοσιαλισμό, για να ενισχύσει ένα σύστημα που παρέπαιε.

    Αφού ο κόσμος απαλλάχτηκε από το φαιδρό θέαμα ενός γερμανικού κοινοβουλίου, την έναρξη εργασιών του οποίου είχε κάνει η πράκτορας της Μόσχας Κλάρα Τσέτκιν, ο διοικητής Χέρμαν Γκαίρινγκ εκλέχτηκε Πρόεδρός του.  

    Για μια ακόμα φορά, όμως, το κοινοβούλιο διαλύθηκε, παρά το γεγονός ότι υπήρχε πλειοψηφία. Νέες εκλογές προκηρύχθηκαν για τον Νοέμβριο. Αυτή τη φορά, όμως, ο κόσμος είχε σιχαθεί τις εκλογές, και τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά για όλα τα κόμματα.   

    Το ίδιο το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα έχασε τριάντα τέσσερεις έδρες. Υπήρξε, όμως, μια συντριπτική πλειοψηφία κατά του Καγκελάριου, και ο φον Πάπεν δεν είχε άλλη επιλογή από το να παραιτηθεί. Τον διαδέχθηκε στο αξίωμα ένας σχετικά άγνωστος άντρας, ο Στρατηγός φον Σλάιχερ. Όσο δραστήριος και αν ήταν αυτός ο άνθρωπος σε άλλες δουλειές και στο παρασκήνιο, ως Καγκελάριος ήταν ασήμαντος και σύντομα απομονώθηκε εντελώς. 

    Για να μη μακρηγορούμε –δεν θα εξυπηρετούσε τον αναγνώστη να πούμε περισσότερα για αυτήν την απογοητευτική και γεμάτη σύγχυση περίοδο– στις 29 Ιανουαρίου του 1933 η κυβέρνηση του φον Σλάιχερ διαλύθηκε, και ο Αδόλφος Χίτλερ κατάφερε αυτό για το οποίο είχε αγωνιστεί με σχεδόν ακατάπαυστο ζήλο και πάνω από όλα με ακλόνητη πίστη, από εκείνη τη μέρα που μέσα σε ένα από τα πιο φτωχά εστιατόρια του Μονάχου έγινε το έβδομο μέλος μιας άγνωστης μικρής ομάδας επίδοξων πολιτικών. 

    

    Ο Αδόλφος Χίτλερ έγινε Καγκελάριος της Γερμανίας.

Πηγή

RV

Ένας διάσημος εβραίος αρνείται το Ολοκαύτωμα

Πρόσφατα κυκλοφόρησε στα αγγλικά από τις εκδόσεις «The Barnes Review»το βιβλίο του εβραίου Τζέραρντ Μενουχίν,  γιου του διάσημου εβραίου βιολιστή και διευθυντή κλασικής ορχήστρας Γεχούντι Μενουχίν, με τίτλο Tellthe truth and shame the devil, στο οποίο αρνείται το Ολοκαύτωμα, το οποίο χαρακτηρίζει απάτη, και υπερασπίζεται τους Γερμανούς λέγοντας ότι αυτοί ήταν τα πραγματικά θύματα του Β΄Ππ και ότι το αληθινό πρόβλημα σε όλο τον κόσμο είναι η εβραϊκή Διεθνής της οικονομίας.

Μια διευκρίνιση είναι αναγκαία: δεν πιστεύουμε στην «κουλτούρα της αντικειμενικότητας», η οποία, όταν μέσα στους πολλούς κακούς ξεπετάγεται ένας καλός, σχετικοποιεί τα πάντα, αυτή που θέλει να «υπάρχουν και καλοί και κακοί», και να μην είναι όλα τα μανιτάρια δηλητηριώδη. Οι μεμονωμένες περιπτώσεις, όταν δεν είναι σκηνοθετημένες, δεν θέτουν υπό αμφισβήτηση τον κανόνα. Δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι  υπάρχουν και εκείνες οι τραγικές περιπτώσεις που η ψυχή και το πνεύμα επαναστατούν στη μοίρα, δηλαδή στο αίμα, ίσως λόγω της ανάμνησης και επιβίωσης ενός άλλου αίματος από μια παλιότερη επιμειξία. Εν πάση περιπτώσει, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, με την ποινικοποίηση της γνώμης, το να αρνείται ένας διάσημος εβραίος το ολοκαύτωμα, μπορεί υπό συγκεκριμένες περιστάσεις, να αποβεί ένα σημαντικό επιχείρημα…

Ο Τζέραρντ Μενουχίν, λοιπόν, είναι ένας γνωστός αρνητής του ολοκαυτώματος, κάτι που το 2005 του στοίχισε τη θέση του προέδρου στοΊδρυμα Γεχούντι Μενουχίν. Τότε είχε εκφράσει τις απόψεις του σε μία συνέντευξή του στην εφημερίδα του NPD Deutsche Stimme. Ο Μενουχίν κάλεσε τους Γερμανούς να πάψουν να πληρώνουν φόρους, ώστε «τα χρήματά τους να μην χρησιμοποιούνται για χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και των Εβραίων»!

Στο παραπάνω βιβλίο του,  χαρακτηρίζει το ολοκαύτωμα «το μεγαλύτερο ψέμμα στην ιστορία». Ακόμη γράφει: «Η Γερμανία δεν είναι υπεύθυνη για τον Β΄Ππ και ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν ο μοναδικός πολιτικός παγκοσμίως, που μπορούσε να σώσει τον κόσμο από τον ιουδαιο-πλουτοκρατικό κίνδυνο, να ελευθερώσει τον πλανήτη από την καταπίεση».

Ο Μενουχίν  δεν είχε ασχοληθεί ως τη δεκαετία του ’90 ιδιαίτερα με τον πόλεμο, ούτε είχε νιώσει την ανάγκη να ερευνήσει. Τυχαία, όμως, βρήκε σε παλιά φύλλα γερμανικών εφημερίδων, αντισιωνιστικά και αντιεβραϊκά άρθρα του παππού του. Αυτό αλλά και η πεποίθηση ότι «ένας λαός σαν τον γερμανικό, με τέτοιες παραδόσεις και τέτοιο πολιτισμό δεν μπορεί σε μία νύχτα να έγινε βάρβαρος και να διέπραξε μαζικές δολοφονίες», τον οδήγησαν στην έρευνα για το τι πραγματικά συνέβη στον Β΄Ππ. Πρέπει να αναφερθεί ότι και ο πατέρας του, ο διάσημος βιολιστής Γεχούντι Μενουχίν, παρά το ότι θα έλεγε κανείς ότι ήταν περισσότερο κοσμοπολίτης, είχε επικριθεί και υπονομευθεί από εβραίους και εβραϊκές οργανώσεις για αντιεβραϊκές δηλώσεις του, για ηθική υποστήριξη σε «Άραβες τρομοκράτες». Κυρίως, όμως, διότι μετά το τέλος του πολέμου υποστήριξε ανοιχτά τον μεγάλο Γερμανό συνθέτη και μαέστρο Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ και συμμετείχε στο πρώτο μεταπολεμικό κονσέρτο με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου το 1947, υπό τονΦουρτβένγκλερ.

Ο Τζέραρντ Μενουχίν στο πρώτο μέρος του βιβλίου του Tell the truth and shame the devil, αναφέρεται στον Αδόλφο Χίτλερ, στον χαρακτήρα του και στις προθέσεις του, στις αιτίες που οδήγησαν στον Β΄Ππ και στο ποιοι ήταν οι αληθινοί ένοχοι. Σ’ αυτό το τμήμα είναι που εκφράζει την άρνησή του για το ολοκαύτωμα. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου κάνει μία ιστορική αναδρομή της δράσης των πραγματικών ενόχων και περιγράφει πώς κατάφεραν να ελέγχουν την οικονομία και τα ΜΜΕ.  Στο τρίτο μέρος αναφέρεται στους δύο παγκόσμιους πολέμους αλλά και σε πιο σύγχρονα γεγονότα, όπως είναι ο Ψυχρός Πόλεμος και η υποστήριξη που στην πραγματικότητα οι ΗΠΑ παρείχαν στη Σοβιετική Ένωση, η μοίρα της Παλαιστίνης αλλά και η θέσπιση νόμων που ποινικοποιούν τη γνώμη. Καταλήγει ότι η Διεθνής της Οικονομίας, που ελέγχεται από εβραίους, κήρυξε τον πόλεμο στον Χίτλερ και στους Εθνικοσοσιαλιστές.

Ο Μενουχίν στρέφεται με σκληρότητα κατά των εβραίων. Πρόκειται προφανώς για μία από τις τραγικές περιπτώσεις που προαναφέραμε, όταν η ψυχή και το πνεύμα εξεγείρονται ενάντια στο αίμα. Βέβαια, ο Μενουχίν υπερασπίζεται την οικογένειά του και υποστηρίζει ότι αν όλοι οι εβραίοι ήταν σαν τους Μενουχίν δεν θα υπήρχε «εβραϊκό ζήτημα» ούτε  αντιεβραϊσμός στον κόσμο. Ίσως η εξήγηση να βρίσκεται στη δήλωση του πατέρα του σε μία συνέντευξή του στοΒήμα το 1997, ότι η μητέρα του (γιαγιά του Τζέραρντ) ήταν από την Κριμαία και, αν και εθεωρείτο, στην πραγματικότητα δεν ήταν εβραία…

πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση

RV

Γιόζεφ Γκαίμπελς - Από το Κάιζερχοφ εις την Καγκελαρίαν: μια ιστορική περιγραφή σε φύλλα ημερολογίου

Ολόκληρο το βιβλίο σε μορφή pdf

Σημείωση: Το βιβλίο ΔΕΝ είναι το ημερολόγιο του Γκαίμπελς αλλά καταγραφή κάποιων γεγονότων σε μορφή ημερολογίου.

Ristorante Verona

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: Μιγκέλ Σερράνο, Ο Υιός του Χήρου

Συγγραφέας: Miguel Serrano, Μιγκέλ Σερράνο

Εκδόσεις: Θούλη

Μετάφραση από τα ισπανικά: Ευάγγελος Ανδρούλης

Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου

Σελίδες: 71

Έτος έκδοσης: 2018

ISBN: 978-618-5317-04-1

''Ο Υιός του Χήρου'' είναι ένα από τα τελευταία έργα του Μ. Σερράνο, γράφτηκε το 2002 και εκδόθηκε το 2003. Πρόκειται για ένα βαθιά φιλοσοφικό, μεταφυσικό και αποκαλυπτικό έργο, γεμάτο πλούσια νοήματα και συμβολισμούς. Εξετάζει, συνοπτικά αλλά περιεκτικά, θέματα που και σε άλλα βιβλία του έχει πραγματευθεί ο συγγραφέας, όπως την πλαστογράφηση της άριας παράδοσης από ξένα δόγματα και ξένες φυλές, ή την πορεία και τον αγώνα του ανθρώπου «σε αυτή τη γη», για την Ολοκλήρωση, την ανάκτηση της χαμένης θειότητάς του, την «επιστροφή στη χαμένη πατρίδα». «Γιατί οι Θεοί δεν πεθαίνουν ποτέ. Και επειδή οι Θεοί δεν πεθαίνουν ποτέ (διότι το Αρχέτυπο είναι ένα και αδιαίρετο), αλλά αναγεννώνται και επανενσαρκώνονται, θα επιστρέψουν με διαφορετική εμφάνιση, για να επαναλάβουν την ιστορία τους, εκεί που οι άνθρωποι προσπαθούν να δημιουργήσουν νέες θρησκείες από τα βάθη του Συλλογικού Ασυνειδήτου».

Συγχρόνως, ο Σερράνο αποκαλύπτει το σχέδιο αντικατάστασης της παλιάς, δισχιλιετιούς, ενοχής των «γκόιμ» για τον θάνατο ενός Θεού από μια νέα ενοχή που θα την επιβάλει μια νέα θρησκεία, την ενοχή απέναντι στον «εκλεκτό λαό του θεού», «προφητεία» η οποία επαληθεύεται διαρκώς από τότε που γράφτηκε το βιβλίο.

Το βιβλίο ''Ο Υιός του Χήρου'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

RV

Νέα έκδοση από τη Θούλη: Αδόλφου Χίτλερ «Γιατί επιτέθηκα στη Σοβιετική Ένωση»

Ένα μοναδικό ντοκουμέντο σχετικά με την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, στο οποίο αποκαλύπτονται οι λόγοι που οδήγησαν τον Χίτλερ στην επίθεση κατά της Σοβιετικής Ενώσεως. Συγχρόνως αποκαλύπτεται η  συνεργασία Μ. Βρετανίας και Ε.Σ.Σ.Δ. και οι μυστικές διεργασίες μεταξύ της τελευταίας και διαφόρων βαλκανικών κρατών (Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία) και ο ρόλος της Ελλάδας.

«Στις 22 Ιουνίου 1941 η Eθνικοσοσιαλιστική Γερμανία επιτέθηκε στη Σοβιετική Ένωση, μαζί με τα ηρωικά φινλανδικά και ρουμανικά στρατεύματα. Η κωδική ονομασία της επίθεσης είναι γνωστή: Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. Η επίθεση αυτή συνήθως παρουσιάζεται, σκοπίμως είτε αφελώς, ως τραγικό λάθος αλλά και ως άδικη και αδικαιολόγητη πολεμική ενέργεια. Αμφότερες οι λίαν διαδεδομένες από την προπαγάνδα των “νικητών” απόψεις αποσκοπούν στο να αποκρύψουν τον πραγματικό χαρακτήρα αυτής της επιβεβλημένης ενέργειας, που δεν ήταν απλώς μια επίθεση αλλά μια Σταυροφορία κατά του μπολσεβικισμού και υπέρ της Ευρώπης και του Πολιτισμού.» (από τον πρόλογο του μεταφραστή).

Μετάφραση από τα γερμανικά: Μανώλης Στρατάκης
Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου
Σελίδες: 150
ISBN   978-618-5317-03-4

Το βιβλίο «Γιατί επιτέθηκα στη Σοβιετική Ένωση» μπορείτε να το βρείτε εδώ 

RV

8,9 Νοεμβρίου 1923: Το Πραξικόπημα του Χίτλερ

Από το βιβλίο του Heinz A. Heinz ''ΧΙΤΛΕΡ'', εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2017 - Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το κεφάλαιο "Und Ihr habt doch gesiegt" ("Και όμως νικήσατε"). Αφηγείται ο Γιόζεφ Μπέρχτολντ, Γκρούπεν-φύρερ (Gruppen-führer)  των SA και εκδότης της εφημερίδας Völkischer Beobachter, ο οποίος έλαβε μέρος στο Πραξικόπημα

*οι φωτογραφίες είναι αυθεντικές από το βράδυ της 8ης και το πρωί της 9ης Νοεμβρίου

   «Ο Αδόλφος Χίτλερ επέλεξε την ημέρα της μεγάλης συγκέντρωσης του φον Καρ για την προσπάθειά του. Κατά τις 11 το πρωί της 8ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να είμαι έτοιμος για την Εθνική Επανάσταση.

  »Οι άνδρες μου έδωσαν έναν τελευταίο όρκο να υπηρετήσουν μέχρι θανάτου, εφόσον χρειαστεί, και πήραμε τις τελευταίες οδηγίες από τον διοικητή Γκαίρινγκ. Όλη μέρα ασχολήθηκα με τις ετοιμασίες και κατά τις έξι το απόγευμα συγκέντρωσα τα Τάγματα, έτοιμα για μια άμεση επέμβαση στο Τόρμπροϊ, απέναντι από το Στέρνεκερ-μπρόι. [...]

    »Ξεκινήσαμε την πορεία και πήραμε θέση κοντά στο μέρος όπου θα γινόταν η μεγάλη συγκέντρωση του Καρ. Είχε ήδη μαζευτεί υπερβολικά πολύς κόσμος που στριμωχνόταν· μια ομάδα αστυνομικών δίπλα μας δεν μπορούσε να βρει χώρο να σταθεί μέσα στην μπυραρία, και γι’ αυτό καθόταν απ’ έξω.

    »Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν η ώρα! Κραυγάζοντας τις διαταγές μου στους άνδρες μου, όρμησα εμπρός με το πιστόλι μου προτεταμένο. 

  »“Φύγετε από τη μέση ─εσείς εκεί!” φώναξα στους αστυνομικούς, που ασυναίσθητα οπισθοχώρησαν έκπληκτοι και απροετοίμαστοι, ενώ εμείς ορμήσαμε προς την είσοδο. Διέταξα τους άνδρες μου να καλύψουν όλα τα παράθυρα και τις εξόδους, ενώ εγώ με τους υπόλοιπους προχώρησα γρήγορα μέσα στην μπυραρία. 

    »Ο Χίτλερ ήταν ήδη εκεί. Μόλις μας είδε, μπήκε αμέσως επικεφαλής και μας οδήγησε γρήγορα και ήρεμα στον κεντρικό διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στο βήμα. Το ακροατήριο αριθμούσε αρκετές χιλιάδες κόσμο. [...]

    »Η ξαφνική μας εμφάνιση εκεί μέσα προκάλεσε σύγχυση. Ο φον Καρ έμεινε άφωνος. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει, απαιτώντας να μάθει τι συνέβαινε. Γυναίκες λιποθυμούσαν· ο πανικός ήταν φανερός παντού. Εν τω μεταξύ, εμείς είχαμε ανέβει στο βήμα και ο Χίτλερ έκανε μια προσπάθεια να μιλήσει. Όμως, η ένταση ήταν τόσο μεγάλη, που δεν μπορούσε ούτε να ακουστεί ούτε να γίνει κατανοητός. Τράβηξε, λοιπόν, το πιστόλι του και ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε. Το είχε στρέψει προς το ταβάνι και είχε πυροβολήσει. Αμέσως, επικράτησε σιωπή και τότε ακούστηκε η φωνή του να ανακοινώνει το τέλος τού Κόκκινου Καθεστώτος.

   »Ευθύς, κατέβηκε από το βήμα, για να μιλήσει επειγόντως με τον Δρ. φον Καρ. Αυτός μαζί με τον φον Λόσσοφ και τον Σάισσερ εξαφανίστηκαν σε ένα δωμάτιο πίσω, μαζί με τον Χίτλερ.

   »Κανένας μέσα στην μπυραρία δεν ήξερε τι προμήνυε όλο αυτό...

 »Έτσι, ο διοικητής Γκαίρινγκ ανέλαβε δράση. Ζήτησε την προσοχή του πλήθους, προχώρησε μπροστά και σύντομα κατάφερε να ηρεμήσει τη συνάθροιση. 

    »“Αυτή είναι μια εντελώς καινούργια αρχή,” φώναξε “εμείς θα ξαναχτίσουμε το Κράτος. Ο φον Καρ δεν θα πάθει κανένα κακό. Όλοι τον σεβόμαστε. Δεν πολεμάμε τον στρατό ούτε την αστυνομία, αυτοί είναι με το μέρος μας· πολεμάμε μόνο το εβραϊκό καθεστώς στο Βερολίνο”.

    »Η ανακοίνωσή του αυτή προκάλεσε θύελλα χειροκροτημάτων, που ξέσπασαν ξανά, όταν ο ομιλητής κατάφερε να προσθέσει:

    “Αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα, γιατί είμαστε σίγουροι ότι οι επικεφαλής μας εδώ στη Βαυαρία θα μας βοηθήσουν να απαλλαγούμε από το Βερολίνο και τους Εβραίους. Η νέα κυβέρνηση θα σχηματιστεί από τους Χίτλερ, Λούντεντορφ, Πένερ και φον Καρ!” 

 

»[...]Τα Τάγματα Εφόδου στρατοπέδευσαν εκείνη τη νύχτα στον κήπο της Μπεργκερμπρόι. Είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους και με τις διμοιρίες της Bund Oberland και του Φράικορπς Ρόσμπαχ με αποτέλεσμα όλο το μέρος να μοιάζει με στρατόπεδο.

»Το πρωί της 9ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να καταλάβω τα Κεντρικά Γραφεία της Αστυνομίας. Η Reichskriegsflagge είχε καταλάβει, ήδη, το Αρχηγείο του Στρατού του Μονάχου. Όταν οι άνδρες μου και εγώ φτάσαμε, βρήκαμε τους αστυνομικούς οπλισμένους και έτοιμους να αντισταθούν, οπότε, για να αποφύγω την άμεση σύγκρουση, κατευθύνθηκα στο Rathaus (Δημαρχείο). Γνώριζα ότι εκεί μια συνεδρίαση βρισκόταν σε εξέλιξη. Άνοιξα με βία την πόρτα και, οπλίζοντας το πιστόλι μου, πληροφόρησα τους συγκεντρωμένους Συμβούλους, σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές, ότι συλλαμβάνονται. Φοβισμένοι και ξαφνιασμένοι πετάχτηκαν όρθιοι. Τους μαζέψαμε και τους οδηγήσαμε έξω από την αίθουσα και το κτίριο, στη μεγάλη σκάλα. 

    Σε αυτό το σημείο, ανέλαβαν δράση οι υπόλοιποι άνδρες μου. Κάθε Σύμβουλος, συνοδευόμενος από δύο στρατιώτες, έμπαινε μέσα σε ένα φορτηγό. Εν τω μεταξύ, πλήθος κόσμου που είχε μαζευτεί στην πλατεία Μαρίενπλατς, υποδεχόταν τους συμβούλους με γιουχαΐσματα και βρισιές. Για την ακρίβεια, εμείς, τα Τάγματα Εφόδου, ήμασταν εκείνοι που έπρεπε να τους υπερασπιστούμε από την επίθεση του πλήθους. Διαφορετικά, θα είχαμε πραγματικές απώλειες. Ήταν πολύ δύσκολο να τους φορτώσουμε στα φορτηγά με ασφάλεια. Κι έτσι, πήγαμε στην Μπεργκερμπρόι και τους κλειδώσαμε όλους στο πίσω δωμάτιο, εκεί απ’ όπου ο Λούντεντορφ είχε αφήσει να φύγουν ο φον Καρ και οι σύντροφοί του εκείνη τη νύχτα.

    »Παρ’ όλο που ο Επίτροπος φον Καρ, ο φον Λόσσοφ, και ο Σάισσερ τον είχαν προδώσει, ο Χίτλερ δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να καταλήξει η όλη κατάσταση σε σύγκρουση.

  »Αποφάσισε να συγκεντρώσει τους οπαδούς του από τις απομακρυσμένες περιοχές και να κάνει πορεία στο κέντρο της πόλης. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η Κυβέρνηση θα κατέφευγε σε ένοπλη αντίσταση, όταν θα έβλεπε τη διάθεση του κόσμου.

    »Η πορεία ξεκίνησε λίγο μετά τις έντεκα. Μπροστά πήγαιναν δύο άνδρες με λάβαρα και πίσω από αυτούς, περπατώντας δίπλα δίπλα αλλά σε χαλαρή διάταξη, ακολουθούσαν ο Χίτλερ, ο Λούντεντορφ, ο Γκαίρινγκ και μερικοί άλλοι. Δώδεκα σειρές από τα Stosstrupp Hitler ακολουθούσαν, με αρχηγό εμένα τον ίδιο. Στη συνέχεια, ακολουθούσαν τα SA, οι ενωμένες οργανώσεις και εκατοντάδες πολίτες, εργάτες και φοιτητές –όλοι φορώντας περιβραχιόνια με τον αγκυλωτό σταυρό– με την πρόθεση η συγκέντρωση να είναι μαζική. Καλέσαμε τους κατοίκους του Μονάχου να βγουν στον δρόμο. Να μη χρησιμοποιηθούν όπλα. Τα πάντα έπρεπε να τεθούν στη δοκιμασία της κοινής γνώμης.

    »Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλες οι γέφυρες και τα δημόσια κτίρια είχαν καταληφθεί από τον τακτικό στρατό, που είχε κινητοποιηθεί κατά τη διάρκεια της νύχτας μετά την ξαφνική λιποταξία τού Καρ. Παρ’ όλα αυτά, όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Χιλιάδες στόματα τραγουδούσαν πατριωτικά τραγούδια. Στη γέφυρα Λούντβιχς-μπρύκε στον ποταμό Ίζαρ, στο κέντρο της πόλης, συναντήσαμε αυτό που θα μπορούσε να είναι το πρώτο μας σημείο ελέγχου.

    »Υπήρχε αστυνομικός κλοιός στην αρχή της γέφυρας, από τη μια άκρη στην άλλη. Οι αστυνομικοί ήταν οπλισμένοι και φορούσαν κράνη. Βρισκόμασταν σε πολύ κοντινή απόσταση από αυτούς, όταν σήκωσαν τα όπλα τους. Ο Ούλριχ Γκραφ, ο σωματοφύλακας του Χίτλερ, φώναξε “Μην πυροβολείτε· ο Λούντεντορφ είναι μαζί μας”, οπότε κατέβασαν τα όπλα και εγώ όρμησα μπροστά μαζί με καμιά δεκαριά από τους άνδρες μου, και αμέσως τους αφόπλισα. Τους μεταφέραμε πάραυτα στην μπυραρία Μπεργκερμπρόι. Εγώ ο ίδιος τους συνόδευσα. Αφού τους αφήσαμε με ασφάλεια υπό επιτήρηση, έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για να πάρω πάλι θέση στην πορεία, η οποία είχε στο μεταξύ περάσει την πλατεία Μαρίενπλατς και είχε προχωρήσει έως τη Φελντχερνχάλε στην πλατεία Οντεόνσπλατς. Κόβοντας δρόμο, διέσχισα τρέχοντας την οδό Μαξιμίλιαν-στράσσε με κατεύθυνση την πλατεία Μαξ-Γιόζεφπλατς, και έφτασα ακριβώς τη στιγμή που η κεφαλή της πορείας είχε μόλις ξεπροβάλει ανάμεσα στη Φελντχερνχάλε και το Ρεζιντέντς. 

    »Ξαφνικά, όλα έδειχναν να επιβραδύνουν.

   »Αυτοί που βρίσκονταν στην κεφαλή της πορείας είχαν αρχίσει να τραγουδάνε Oh Deutschland hoch in Ehren (Ω τιμημένη Γερμανία) και το πλήθος τούς συνόδευε με λαχτάρα, όταν ακούστηκε ο απαίσιος θόρυβος από ένα πολυβόλο! Το επόμενο δευτερόλεπτο επικράτησαν ο τρόμος, η αγωνία και η σύγχυση. Η πορεία διασπάστηκε και το πλήθος διασκορπίστηκε πανικόβλητο.

    “Τι στο καλό συνέβη;” ρώτησα.

    »Φαίνεται ότι μόλις η κεφαλή της πορείας έφτασε στην πλατεία, η αστυνομία έκλεισε τον δρόμο. Ένα τεθωρακισμένο όχημα είχε πάρει θέση πίσω τους. Σε όλη την περιοχή κοντά στη Φελντχερνχάλε είχαν πάρει θέση αστυνομικοί με αυτόματα όπλα. Όπως και προηγουμένως, κάποιος όρμησε μπροστά, φωνάζοντας: “Μην πυροβολείτε, ο Λούντεντορφ και ο Χίτλερ είναι μαζί μας!” Η απάντηση ήταν ένας καταιγισμός πυρών από τα σκαλιά της Φελντχερνχάλε. Ο σημαιοφόρος έπεσε βαριά πληγωμένος· ο διπλανός τού Χίτλερ χτυπήθηκε θανάσιμα, και καθώς έπεφτε νεκρός στο έδαφος, τον παρέσυρε, με αποτέλεσμα ο Αρχηγός να τραυματιστεί σοβαρά στον ώμο. Παντού άνθρωποι έπεφταν στο έδαφος, σφαδάζοντας από τους πόνους, νεκροί ή ετοιμοθάνατοι, ενώ τα όπλα συνέχιζαν να σκορπίζουν τον θάνατο και να δολοφονούν μέσα στον χαμό που επικρατούσε. Ήταν μια τρέλα, μια σφαγή.

 »Ο Γκαίρινγκ και ο Γκραφ έπεσαν βαριά πληγωμένοι, δεκατέσσερεις νεκροί ποδοπατήθηκαν από το πλήθος που σκόνταφτε επάνω τους και έπεφτε κάτω· αίμα κυλούσε παντού πάνω στο γκρίζο πεζοδρόμιο. [...]

Το Πραξικόπημα του Μονάχου, ελαιογραφία του Schmitt, H. (fl.1940) 

 »Ζαλισμένοι και σοκαρισμένοι οι τραυματίες, ένας ένας σέρνονταν και με δυσκολία κατάφερναν να απομακρυνθούν. Κάποιος άρπαξε τη σημαία από το χέρι τού πεσμένου σημαιοφόρου. Ο οδηγός τού Χίτλερ κατάφερε με κάποιον τρόπο να τον βρει και με τα φρένα να στριγγλίζουν, έστριψε το αυτοκίνητο απότομα και το ακινητοποίησε δίπλα στον πεσμένο Αρχηγό. Ο Χίτλερ σύρθηκε με δυσκολία και κατάφερε να σταθεί αρχικά στα γόνατα, και στη συνέχεια σηκώθηκε, και με το ένα χέρι να κρέμεται, ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητο, όταν σκόνταψε πάνω σε κάτι στον δρόμο. Ήταν το σώμα ενός αγοριού, ματωμένο και αναίσθητο.

    »Ο Χίτλερ το άρπαξε, όσο πιο καλά μπορούσε, με το καλό του χέρι, και το τράβηξε προς το αυτοκίνητο. Την ώρα, όμως, που το έσπρωχνε μέσα και ο οδηγός άνοιγε την πόρτα για να μπουν, ένας αστυνομικός όρμησε με το όπλο του σηκωμένο. Ο Χίτλερ μπήκε μπροστά στο παιδί, καλύπτοντάς το με το ίδιο του το σώμα. Στο παρά πέντε, κατάφερε να μπει στο αυτοκίνητο, που έφυγε με μεγάλη ταχύτητα σαν τρελό, ενώ το καταδίωκε ένα μεγάλο πρασινοκίτρινο τεθωρακισμένο όχημα. Απομακρύνθηκαν αρκετά, διώκτης και διωκόμενος, μέσα από τους ανάστατους δρόμους. Σε μια στιγμή, από αυτές που σου κόβουν την ανάσα, το αυτοκίνητο του Χίτλερ σχεδόν εκτοξεύτηκε, καθώς έστριψε απότομα σε μια στροφή, στην προσπάθειά του να διαφύγει, ενώ το άλλο συνέχισε ευθεία μπροστά. Έτσι, ο Φύρερ βρήκε την ευκαιρία να αφήσει το λαβωμένο παιδί στο νοσοκομείο, προτού ξεκινήσει για τα περίχωρα της πόλης και την ύπαιθρο. Βέβαια, ήταν αδύνατον να προσπαθήσει να φτάσει στα σύνορα. Αργά το απόγευμα, αναγκάστηκε να αφήσει το αυτοκίνητο και να συνεχίσει με τα πόδια. 

 

Το βιβλίο ''Χίτλερ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

RV 

ΕΥΡΩΠΗ & ΙΣΛΑΜ

Το νέο βιβλίο του διακεκριμένου συγγραφέως και ιατρού Παναγιώτη Μαρίνη με τίτλο "Ευρώπη & Ισλάμ" είναι μία μοναδική, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εκτεταμένη μελέτη (750 σελίδων μεγέθους Α4)  με αντικείμενο τον εποικισμό της Ευρώπης από τους Μωαμεθανούς, ο οποίος εξυπηρετεί τον πραγματικό σκοπό του Ισλάμ που είναι η απόλυτη κατάκτηση της Ευρώπης. Το βιβλίο είναι πλήρες στοιχείων και αποδείξεων, ώστε ο αναγνώστης να διαμορφώσει ολοκληρωμένη άποψη σχετικά με την πραγματική φύση και τον χαρακτήρα του Ισλάμ, τους στόχους, τη μέχρι σήμερα ιστορία του, αλλά και τη στάση των Ευρωπαίων, οι οποίοι συνδράμουν το Ισλάμ στην επίτευξη των σκοπών του. Όπως αναφέρει ο συγγραφεύς, το βιβλίο  «άρχισε να γράφεται μετά τα γεγονότα της 13ης Νοεμβρίου 2015 των Παρισίων και ετελείωσε την 21ην Ιουνίου 2016… Σκοπός της συγγραφής του παρόντος είναι να γνωρίση ο αναγνώστης: Πρώτον, την ψυχικήν, νοητικήν και ηθικήν κατάστασιν της  σημερινής Ευρώπης, διότι η σημερινή Ευρώπη νοσεί, βαρέως πάσχει υπό της "Ευρωπαϊκής νόσου", και απαιτείται η κατανόησις της νοσηράς αυτής καταστάσεως που έχει ως κύριον σύμπτωμα την αυτο-περιφρόνησιν, ώστε αφ' ενός να ερμηνευθούν οι πολιτικο-κοινωνικές εξελίξεις που εκτυλίσσονται εμπρός μας και αφ' ετέρου να επιχειρηθή η θεραπεία της. Δεύτερον, σήμερον ζώμεν την ακμήν της επεμβάσεως και εγκαταστάσεως του Ισλάμ στην Ευρώπην, οπότε είναι απαραίτητον να μάθωμε, αδρομερώς έστω, τι είναι το Ισλάμ, ποία η φύσις και η ιστορία του, καθώς ειδικώς ο Έλλην περί του Ισλάμ ουδέν γνωρίζει! Τα μυστήρια του πράγματος: και 1.400 έτη ήμασταν ραγιάδες τεταπεινωμένοι υπό του Ισλάμ (μετρήσατε πότε έγινε η κατάκτησις της Συρίας) και στα σχολεία μας ουδέν διδασκόμεθα περί αυτού! Ούτως, το κύριον μέρος του βιβλίου αποτελεί εισαγωγήν στο Ισλάμ και ιδιαιτέραν ανάλυσιν ωρισμένων χαρακτηριστικών του, τα οποία ενδιαφέρουν άμεσα τον ευρωπαίον αναγνώστην. Επίσης συζητούμε και κατανοούμε την επέμβασιν των Μωαμεθανών στην Ευρώπην, τα συμβάντα, την στρατηγικήν, τας μεθόδους και τα επακόλουθα της επεμβάσεως, ως και τους κινδύνους από τον μωαμεθανικόν εποικισμόν, τι μας επιφυλάσσει το όχι και τόσον μακρυνό μέλλον και τις δυνατότητες αντιδράσεως που έχομε στην διάθεσίν μας».

Η οξυδερκής ματιά του συγγραφέως διεισδύει σε κάθε πτυχή του Ισλάμ, με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον του αναγνώστη να παραμένει αμείωτο μέχρι και την τελευταία σελίδα. Μετά την ανάγνωση του βιβλίου, ουδείς μπορεί να έχει άγνοια περί του Ισλάμ και των σκοπών του.

Το βιβλίο ''ΕΥΡΩΠΗ & ΙΣΛΑΜ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Ristorante Verona

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΙΣ 4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΘΟΥΛΗ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗ «ΕΥΡΩΠΗ & ΙΣΛΑΜ»

Με ιδιαίτερη χαρά οι εκδόσεις Θούλη ανακοινώνουν την έκδοση και κυκλοφορία του νέου βιβλίου του διακεκριμένου συγγραφέως και ιατρού Παναγιώτη Μαρίνη με τίτλο: Ευρώπη & Ισλάμ. Πρόκειται για μία μοναδική, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εκτεταμένη μελέτη (750 σελίδων μεγέθους Α4)  με αντικείμενο τον εποικισμό της Ευρώπης από τους Μωαμεθανούς, ο οποίος εξυπηρετεί τον πραγματικό σκοπό του Ισλάμ που είναι η απόλυτη κατάκτηση της Ευρώπης. Το βιβλίο είναι πλήρες στοιχείων και αποδείξεων, ώστε ο αναγνώστης να διαμορφώσει ολοκληρωμένη άποψη σχετικά με την πραγματική φύση και τον χαρακτήρα του Ισλάμ, τους στόχους, τη μέχρι σήμερα ιστορία του,  αλλά και τη στάση των Ευρωπαίων, οι οποίοι συνδράμουν το Ισλάμ στην επίτευξη των σκοπών του. Όπως αναφέρει ο συγγραφεύς το βιβλίο  «άρχισε να γράφεται μετά τα γεγονότα της 13ης Νοεμβρίου 2015 των Παρισίων και ετελείωσε την 21ην Ιουνίου 2016… Σκοπός της συγγραφής του παρόντος είναι να γνωρίση ο αναγνώστης: Πρώτον, την ψυχικήν, νοητικήν και ηθικήν κατάστασιν της  σημερινής Ευρώπης, διότι η σημερινή Ευρώπη νοσεί, βαρέως πάσχει υπό της "Ευρωπαϊκής νόσου", και απαιτείται η κατανόησις της νοσηράς αυτής καταστάσεως που έχει ως κύριον σύμπτωμα την αυτο-περιφρόνησιν, ώστε αφ' ενός να ερμηνευθούν οι πολιτικο-κοινωνικές εξελίξεις που εκτυλίσσονται εμπρός μας και αφ' ετέρου να επιχειρηθή η θεραπεία της. Δεύτερον, σήμερον ζώμεν την ακμήν της επεμβάσεως και εγκαταστάσεως του Ισλάμ στην Ευρώπην, οπότε είναι απαραίτητον να μάθωμε, αδρομερώς έστω, τι είναι το Ισλάμ, ποία η φύσις και η ιστορία του, καθώς ειδικώς ο Έλλην περί του Ισλάμ ουδέν γνωρίζει! Τα μυστήρια του πράγματος: και 1.400 έτη ήμασταν ραγιάδες τεταπεινωμένοι υπό του Ισλάμ (μετρήσατε πότε έγινε η κατάκτησις της Συρίας) και στα σχολεία μας ουδέν διδασκόμεθα περί αυτού! Ούτως, το κύριον μέρος του βιβλίου αποτελεί εισαγωγήν στο Ισλάμ και ιδιαιτέραν ανάλυσιν ωρισμένων χαρακτηριστικών του, τα οποία ενδιαφέρουν άμεσα τον ευρωπαίον αναγνώστην. Επίσης συζητούμε και κατανοούμε την επέμβασιν των Μωαμεθανών στην Ευρώπην, τα συμβάντα, την στρατηγικήν, τας μεθόδους και τα επακόλουθα της επεμβάσεως, ως και τους κινδύνους από τον μωαμεθανικόν εποικισμόν, τι μας επιφυλάσσει το όχι και τόσον μακρυνό μέλλον και τις δυνατότητες αντιδράσεως που έχομε στην διάθεσίν μας».

Η οξυδερκής ματιά του συγγραφέως διεισδύει σε κάθε πτυχή του Ισλάμ, με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον του αναγνώστη να παραμένει αμείωτο μέχρι και την τελευταία σελίδα.

 Ο Παναγιώτης Μαρίνης δεν χρειάζεται συστάσεις. Στο πλούσιο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, τα βιβλία και οι μελέτες «Ελληνική θρησκεία», «Ο Προκατακλυσμιαίος Πολιτισμός», «Έθνος και Πολιτεία», «Επανελλήνισις», «Τα Ψυχικά Φαινόμενα», καθώς επίσης και πολλά άρθρα.

Το βιβλίο θα διατίθεται από το Σάββατο 4 Αυγούστου.

Πηγή: thulebooks.blogspot.com

Ristorante Verona

Μίχαελ

 Η μέρα ξανοίγει, ο ήλιος ξεπροβάλλει. Κατεβάζουμε τα παράθυρα. Έχω την εντύπωση ότι μυρίζει αλάτι. Στέκομαι στο παράθυρο του τραίνου. Η καρδιά μου χτυπά, είναι έτοιμη να σωριαστεί. Όλα μέσα μου βρίσκονται σε αναμονή. Ο Βορράς! «Άλλα πέντε λεπτά!» λέει χαμογελώντας μια κυρία. Εκεί, από μακριά διακρίνεται. Γκριζογάλανη. Άπειρη! Η θάλασσα! «Θάλαττα», θέλω να φωνάξω.  Έτσι χαιρετούσαν οι Έλληνες τη θάλασσα: «Θάλαττα! Θάλαττα!» 

 Στο πλοίο. Τα κύματα πιτσιλούν το πρόσωπο και τα χέρια μου. Πόσο καλό μού κάνει αυτό! Κλυδωνιζόμαστε από τα κύματα. Η στεριά δεν φαίνεται καθόλου το βράδυ. Η ηλιακή σφαίρα βυθίζεται μέσα στο άπειρο. Σε απόσταση, ένα σημείο, μια λωρίδα. Ξηρά! Ο κυβερνήτης κάνει ένα νεύμα: Το νησί! Αισθάνομαι ασφάλεια! Μόνος!  Σε ένα μεγάλο πλοίο, και γύρω η θάλασσα. Το νησί! Γη της ευλογίας!  «Σίγουρα, είμαι φλόγα!»*

    2 Αυγούστου 

 Κατά τη διάρκεια της νύχτας, η θύελλα ξεσπούσε το ξέφρενο τραγούδι της πάνω στα τζάμια.  Τώρα έχει ησυχάσει. Ξημερώνει. Ένα αχνοκόκκινο σύννεφο πλανιέται πάνω από τη θάλασσα. Για λίγο μόνο, μετά βγαίνει ο ήλιος. Περνάω από τους λευκούς αμμόλοφους, από αδιάβατους δρόμους προς τη θάλασσα.  Αυτό το πρωινό προβάλλει με τόση φρεσκάδα! Στο βάθος, τα κύματα χτυπούν την ακτή. Ακούγεται ο μονότονος παφλασμός τους.  Πάνω στους αμμόλοφους μπορεί να δει κανείς πέρα μακριά τη θάλασσα. Παραμονεύει, πανούργα, ορμητική! Έτσι είναι αυτή!                                                              

* ΣτΜ. Flamme bin ich sicherlich. Νίτσε, «Ecce Homo». 

* Η φωτογραφία από το Κάστρο Τορώνης στη Χαλκιδική

Απόσπασμα από το βιβλίο: Μίχαελ - ένα γερμανικό πεπρωμένο σε φύλλα ημερολογίου, εκδόσεις Θούλη

RV

Το σκάνδαλο με τα πλαστά ημερολόγια του Χίτλερ

Δεν είναι η πρώτη φορά που αποκαλύπτεται η απάτη σχετικά με δήθεν έργα του Χίτλερ. Έργα τα οποία έχουν όλα το εξής κοινό στοιχείο: τα ανακάλυψε κάποιος μετά το 1945! 

Πολυδιαφημισμένα βιβλία όπως ''Η πολιτική διαθήκη του Χίτλερ'' κ.ά. είναι όλα κατασκευασμένα και πλαστά. (Την αληθινή Πολιτική διαθήκη του Χίτλερ μπορείτε να δείτε εδώ)

Το ζήτημα των πλαστών βιβλίων που το σύστημα παρουσιάζει κατά καιρούς ως γνήσια είναι σε εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές γνωστό. 

Υπάρχει ένας χρυσός κανόνας για εμάς: 

Οτιδήποτε ή οποιοδήποτε βιβλίο, ημερολόγιο κ.λπ. ''ήρθε στο φως'' ή ''ανακαλύφθηκε'' από τους κατακτητές μετά την 8η Μαΐου 1945 είναι πολύ απλά πλαστό. 

Παρακάτω παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το έργο των Εντ Ράινερ και Ρον Στάπλεϋ σχετικά με το σκάνδαλο των πλαστών ημερολογίων του Χίτλερ.

''Το 1983 οι «Times» ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να δημοσιεύσουν τα ημερολόγια του Αδόλφου Χίτλερ, που είχαν ανακαλυφθεί μετά από παρατεταμένη έρευνα, είχαν πιστοποιηθεί ως αυθεντικά και συνοδεύονταν από την προσδοκία να είναι τα σημαντικότερα ντοκουμέντα της περιόδου του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Λίγο αργότερα, όμως, τα έγγραφα βρέθηκε ότι ήταν πλαστά.

Το γερμανικό περιοδικό «Stern» για πολλά χρόνια είχε προσλάβει έναν ρεπόρτερ ονομαζόμενο Χάιντεμαν, ο οποίος υπήρξε ένθερμος θιασώτης απομνημονευμάτων των Ναζί. Για μια περίοδο, αυτός ο άνθρωπος είχε φανταστεί ότι βρισκόταν στα ίχνη εγγράφων που φημολογούνταν ότι ήταν τα προσωπικά ημερολόγια του Χίτλερ.

Ήταν διατεθειμένος να προσφέρει χρήματα του περιοδικού για να τα αγοράσει και αυτή η προσφορά αποτέλεσε πειρασμό για τον Κόνραντ Κουτζάου, έναν απατεώνα με ποινικό μητρώο, ο οποίος ζούσε τότε κοντά στη Στουτγάρδη. Ο Κουτζάου άρχισε μια περίτεχνη καριέρα πλαστογραφίας πιο κερδοφόρας από τις μικροδουλειές που είχε κάνει μέχρι τότε.

Η απάτη του Κούτζαου

Ο Κούτζαου ανέπτυξε την ιστορία ότι ο Χίτλερ, κατά τις τελευταίες μέρες του Τρίτου Ράιχ, είχε φροντίσει ώστε δέκα τενεκεδένια μπαούλα που περιείχαν πολύτιμο υλικό αρχείου να μεταφερθούν αεροπορικώς από το Βερολίνο σε ασφαλές μέρος στα νότια. Τα Γιούνκερ 352, όμως, που τα μετέφεραν, κατέπεσαν στα δάση του Χάιντελχοζ κοντά στα τσέχικα σύνορα. Το πλήρωμα σκοτώθηκε και καταστράφηκε το μεγαλύτερο μέρος του φορτίου στην πυρκαγιά που ακολούθησε τη συντριβή. Ισχυρίστηκε ότι είχε καταφέρει να έχει στη διάθεσή του το υλικό του ημερολογίου, αλλά, εξαιτίας της ευαίσθητης φύσης των πηγών του, οι οποίες βρίσκονταν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, αρνήθηκε να αποκαλύψει την προέλευση των ημερολογίων.

Στην πραγματικότητα, τα κατασκεύαζε επιμελώς, τον έναν τόμο μετά τον άλλο, για 50.000 γερμανικά μάρκα τον τόμο. Αφού ο Χάιντενμαν είχε λάβει το ποσό των 80.000 γερμανικών μάρκων για κάθε τόμο, ενώ λάμβανε επιπλέον σημαντικές πληρωμές, κρατώντας για τον ίδιο τη διαφορά, οι δυο τους κράτησαν μυστική την όλη επιχείρηση και δεν ανέφεραν τίποτα στη διεύθυνση του περιοδικού. Αυτή η εξαπάτηση συνεχίστηκε έως το 1983, στην πεντηκοστή επέτειο της έναρξης της εξουσίας του Χίτλερ. Έως τότε, είχαν ήδη γραφτεί τουλάχιστον 58 τόμοι του ημερολογίου από τον Κούτζαου, οι οποίοι είχαν αγοραστεί από τον Χαίντεμαν.

Λίγα άτομα εξέτασαν αυτούς τους τόμους και από αυτά τα άτομα ακόμη λιγότερα τους διάβασαν, αφού ήταν γραμμένοι με την παλαιά γερμανική γραφή, η οποία δεν χρησιμοποιούνταν πλέον.

Τα ημερολόγια του Χίτλερ

Οι τόμοι ήταν μεγάλου μεγέθους τετράδια εργασίας με σκληρό μαύρο εξώφυλλο. Ορισμένα από τα τετράδια έφεραν επάνω τους σφραγίδες από κόκκινο κερί με το σχήμα του γερμανικού αετού και άλλα ήταν διακοσμημένα με τα αρχικά «AH» στο εξώφυλλο.

Τα περισσότερα είχαν δακτυλογραφημένες ετικέτες, τις οποίες υπέγραφε ο Μάρτιν Μπόρμαν, που δήλωνε ότι τα τετράδια ήταν ιδιοκτησία του Φύρερ. 

Η «γκάφα» των ειδικών

Ο Ρούμπερτ Μέρντοκ (Εβραίος), ιδιοκτήτης των «Times» και των «Sunday Times», ενεπλάκη σε μια μάχη με το αμερικανικό περιοδικό «Newsweek» προκειμένου να εξασφαλίσει τα δικαιώματα, αλλά αυτές οι διαπραγματεύσεις κατέρρευσαν όταν οι ιδιοκτήτες του «Stern» ανέβασαν την τιμή στα 5 εκατομμύρια δολάρια.

Εξάλλου, ακόμη δεν είχε γίνει σωστή πιστοποίηση και κανείς δεν φαινόταν να αγωνιά να ελέγξει την αυθεντικότητα των ημερολογίων. Κανένας επαγγελματίας αρχειοφύλακας και καμία εξειδικευμένη εξέταση δεν έγινε μέχρι τη στιγμή που ήταν πλέον αργά. Ο ''διαπρεπής Βρετανός ιστορικός'' Χιου Τρέβορ Ρόπερ, με μια πρώτη ματιά είχε πει ότι τα ημερολόγια ήταν αυθεντικά, πεπεισμένος από τον τεράστιο όγκο της πλαστογραφίας παρά από το περιεχόμενό της, το οποίο ούτε να το διαβάσει, ούτε να το καταλάβει μπορούσε. Η δημοσίευση είχε ήδη αρχίσει από το «Stern» πριν να αποκαλυφθεί η απάτη.

Τα πειστήρια που ξεσκέπασαν την απάτη

Εκτός από τα λάθη του κειμένου, τα οποία ήταν άπειρα κι ορισμένα από αυτά οφείλονταν στην απρόσεχτη αντιγραφή του Κούτζαου, υπήρχαν πολλές ανακολουθίες στο υλικό που χρησιμοποιούσε ως πηγή και τα οποία μετέφερε στα ημερολόγια. Η ηλικιωμένη γραμματέας του Χίτλερ, Κρίστα Σρέντερ, επιβεβαίωσε ότι ο Χίτλερ ποτέ δεν είχε γράψει το οτιδήποτε. Ο υπασπιστής του, Βον Μπέλοου, επιβεβαίωσε ότι ο Χίτλερ έτρωγε συχνά στις τέσσερις το πρωί πριν πάει για ύπνο, και ότι δεν είχε καθόλου χρόνο να συντάξει ένα ημερολόγιο κατά τις πρώτες πρωινές ώρες.

(Εξάλλου και το ''Αγών μου'' το έγραψε όταν είχε χρόνο στη φυλακή.)

Τα ημερολόγια έδειχναν ακόμη ότι είχε καταγράψει το γεγονός της βομβιστικής επίθεσης εναντίον του ένα βράδυ του Ιουλίου του 1944, αν και αυτό ήταν μάλλον αδύνατο, αφού το δεξί του χέρι είχε τραυματιστεί κατά την έκρηξη και οι φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί τότε τον έδειχναν με το χέρι του σε νάρθηκα. Τα πειστήρια ήταν ακόμη πιο καταδικαστικά.

Το χαρτί ήταν χαμηλότερης ποιότητας και περιείχε ένα χημικό λευκαντικό το οποίο δεν είχε εφευρεθεί μέχρι το 1955. Το δέσιμο στη ράχη, η κόλα και η κλωστή ήταν επίσης μεταπολεμικής κατασκευής.

Οι κόκκινες κλωστές στα εξώφυλλα που συγκρατούσαν τις σφραγίδες περιείχαν πολυεστέρα και τα αρχικά που είχαν επισυναφθεί ήταν από πλαστικό. Οι ετικέτες είχαν δαχτυλογραφηθεί σε παλαιά μηχανή της περιόδου 1924-1937.

Η χημική ανάλυση του μελανιού έδειξε ότι τα βιβλία είχαν γραφτεί πρόσφατα, όχι την εποχή που υποτίθεται ότι είχαν γραφτεί. Η απάτη κατέρρευσε απότομα... 

πηγή

Ristorante Verona