Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εθνικοσοσιαλισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εθνικοσοσιαλισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2018

Ο Χίτλερ στο Λάντσμπεργκ



 



Αποσπάσματα από το βιβλίο του Heinz A. Heinz ΧΙΤΛΕΡ 


    »Ένα μικρό βιβλίο με κανονισμούς κρεμόταν σε κάθε κελί. Οι φυλακισμένοι ήταν υποχρεωμένοι να το μελετήσουν διεξοδικά. Προγραμμάτιζε τη μέρα τους. Αργότερα, θα σας εξηγήσω πώς έπρεπε να περνούν την ώρα τους. Ο Χίτλερ και οι φίλοι του διάβαζαν πολύ. Μερικές φορές πήγαιναν βόλτα στον κήπο. Η 20ή Απριλίου εκείνου του χρόνου –τα 35α γενέθλια του Χίτλερ– έπεφτε πολύ κοντά στο Πάσχα και, για πρώτη φορά στην ιστορία του, ένα πραγματικά εορταστικό κλίμα επικράτησε εδώ. Εκείνο το πρωινό, ένας απίστευτος αριθμός γραμμάτων, τηλεγραφημάτων και δεμάτων έφτασε για τον πιο σπουδαίο μας φυλακισμένο. Οι επισκέπτες συνωστίζονταν στην πύλη. Το κελί του είχε μετατραπεί σε κανονικό ανθοπωλείο. Τα δώρα του βρίσκονταν σε σωρούς πάνω στο τραπέζι και τις καρέκλες. Όλο αυτό ήταν μια αξιοθαύμαστη εκδήλωση αισθημάτων και δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως η συνειδητοποίηση ότι οι οπαδοί του έμεναν πιστοί σε αυτόν και στα εύκολα και στα δύσκολα, έδωσε στον Χίτλερ τη μεγαλύτερη χαρά. 
    »Υπήρχε και κάποιος άλλος που εκτίμησε όλα εκείνα τα πακέτα για τον Χίτλερ ─ο στρατιώτης της Ράιχσβερ! Ο Χίτλερ τού έδωσε όλα τα φαγώσιμα που οι φίλοι του είχαν σκεφτεί ότι θα χαιρόταν να τα λάβει. Ο στρατιώτης δεν μπορούσε να περιγράψει την καλοτυχία του.[...] 

 Αλπικό μπουκέτο με εντελβάις - έργο του Αδόλφου Χίτλερ 

    »Μέχρι την αρχή του Μαΐου, έφεραν αρκετούς Εθνικοσοσιαλιστές στο Λάντσμπεργκ, και τον Ιούνιο ο αριθμός τους αυξήθηκε στους τριάντα δύο. Η “Φέστουνγκ” γέμισε, παρά το γεγονός ότι σε μερικά κελιά τώρα υπήρχαν τέσσερεις ή και πέντε κρατούμενοι μαζί. Αναγκαστήκαμε να φτιάξουμε κελιά για πολιτικούς κρατούμενους και στο κανονικό τμήμα της φυλακής, που επικοινωνούσε με τη “Φέστουνγκ” μέσω ενός διαδρόμου. Κάθε καινούργια άφιξη χαιρετιζόταν, φυσικά, με επευφημίες. Ανάμεσα σε άλλους νεοφερμένους ήταν και ο Ρούντολφ Ες,  που έμελλε αργότερα να γίνει ο ιδιαίτερος γραμματέας του Χίτλερ.[...]
   

 »Θα θέλατε να μάθετε μερικά πράγματα για το ημερήσιο πρόγραμμα της “Φέστουνγκ”; Λοιπόν, οι δυο νυχτερινοί φρουροί τελείωναν τη βάρδια τους και σχολούσαν στις έξι το πρωί. Τότε, όλες οι πόρτες των κελιών άνοιγαν και υπήρχε ελεύθερη επικοινωνία για όλη την υπόλοιπη μέρα, σε όλη την πτέρυγα. Στις επτά, οι ποινικοί κατάδικοι έφερναν στους πολιτικούς κρατούμενους το πρωινό τους. Αυτό συνήθως περιελάμβανε καφέ και ψωμί, ή πόριτζ, ή λίγα δημητριακά. Μετά από αυτό, οι φυλακισμένοι πήγαιναν στο λουτρό. Στις οκτώ, άνοιγαν οι εξωτερικές πόρτες, που οδηγούσαν στην αυλή και τον κήπο, οπότε όλοι ορμούσαν στο εφαλτήριο ή τις παράλληλες δοκούς (υπήρχαν μερικά όργανα γυμναστικής) για να κάνουν λίγη έντονη γυμνα-στική. Μερικοί από αυτούς έκαναν πυγμαχία ή ελεύθερη πάλη. Διαθέταμε εξοπλισμό για όλα τα αθλήματα. Ο Χίτλερ θα εξασκείτο σε μερικά, αν δεν είχε τραυματίσει το μπράτσο του. Έτσι όπως είχαν τα πράγματα, όμως, αρκείτο στη δουλειά τού διαιτητή. 
    »Μετά από μία ώρα, οι φυλακισμένοι έκαναν μια βόλτα στον κήπο, ο οποίος, όπως βλέπετε, είναι κάπως μακρύς και στενός, τριγυρισμένος από τη μια πλευρά από τα κτίρια της φυλακής και από έναν τοίχο είκοσι ποδών από την άλλη. Οι άλλες πλευρές περιβάλλονταν από ψηλούς ξύλινους φράχτες. Εδώ, βλέπετε, έχει μια πινακίδα που γράφει “Όρια”. Αν κάποιος περνούσε τα όρια, εθεωρείτο ότι έκανε απόπειρα απόδρασης. Το παράθυρό μου έβλεπε στον κήπο και ήταν η δουλειά μου να ελέγχω τους περιπατητές. Βλέπετε εκείνο το μακρύ στρωμένο με χαλίκι μονοπάτι  που είναι κοντά στον τοίχο; Εκεί άρεσε πιο πολύ στον Χίτλερ να περπατάει πάνω κάτω, πάνω κάτω… Τις περισσότερες φορές τού έκανε παρέα ο Ες. Οι υπόλοιποι το ονόμαζαν “το μονοπάτι του Χίτλερ”. Μερικές φορές, εκείνοι που προηγουμένως ανήκαν στα Τάγματα Εφόδου, άρχιζαν να τραγουδούν τραγούδια του κόμματος, καθώς περπατούσαν. Στην αρχή, δεν δώσαμε σημασία ή έστω δεν αντιδράσαμε σε αυτό, όταν όμως και οι ποινικοί κατάδικοι άρχισαν να τραγουδούν όλοι μαζί και να διαταράσσουν την ησυχία όλης της περιοχής, αναγκαστήκαμε να το σταματήσουμε.[...] 


   »Λίγο πριν από τις δώδεκα, έστρωναν το τραπεζομάντηλο για το γεύμα στην τραπεζαρία. Αυτό το τραπεζομάντηλο δεν ήταν ακριβώς μέσα στους κανονισμούς, αλλά το καθιέρωσαν οι κατάδικοι και εμείς δεν είπαμε τίποτα. Έφερναν το φαγητό σε ένα μεγάλο δοχείο και το σέρβιραν στους κρατούμενους. Ήταν κανόνας να αποτελείται το φαγητό από ένα μόνο πιάτο.  Όλοι περίμεναν τον Χίτλερ και στέκονταν όρθιοι πίσω από την καρέκλα τους. Όταν εμφανιζόταν ο Αρχηγός, κάποιος φώναζε “tenshun!” (“προσοχή!”) και εκείνος κατευθυνόταν στην κεφαλή του τραπεζιού και έμενε όρθιος, μέχρι να έρθουν όλοι να τον χαιρετήσουν. Στη συνέχεια, κάθονταν όλοι και άρχιζαν να τρώνε. Πολύ σπάνια μιλούσαν για πολιτικά. Ο Χίτλερ κατά κανόνα συνομιλούσε με τον αριστερό και δεξιό του συνδαιτημόνα, για θέματα όπως το θέατρο, η τέχνη ή ακόμα και για τεχνικά θέματα. Ήταν αρκετά ικανός στη μηχανική, ιδιαίτερα στη μηχανική των αυτοκινήτων. Συχνά, του έστελναν σχέδια για εργασίες σχετικές με αυτοκίνητα, νέα σχέδια για το σασί, και σχεδίασε αρκετά και ο ίδιος. (Είναι πολύ γνωστό, βέβαια, ότι εφηύρε δύο πολύ χρήσιμα εξαρτήματα αυτοκινήτου και τα κατοχύρωσε. Το ένα ήταν ένα αντανακλαστικό κάτοπτρο στο πίσω μέρος, που έδινε τη δυνατότητα στο αυτοκίνητο να πηγαίνει άνετα προς τα πίσω· το άλλο ήταν μια ρυθμιζόμενη λάμπα στο κάθισμα του οδηγού, για να διαβάζει χάρτες πορείας κ.λπ. Χρησιμοποίησε και τα δυο αυτά μηχανήματα αργότερα, όταν περιόδευε στην ύπαιθρο τη νύχτα, για τις πολιτικές του εκστρατείες.) Στο τέλος του γεύματος, ο Χίτλερ έδινε το σύνθημα “Mahlzeit” («ευλογημένο γεύμα») που το επα-ναλάμβαναν και οι υπόλοιποι, και στη συνέχεια κάθονταν όλοι για λίγο κάπνισμα και κουβεντούλα, την ώρα που μαζευόταν το τραπέζι. Κάποιος μπορεί να του χάριζε ένα μικρό δώρο ή λίγα φρούτα ─τα οποία ο Χίτλερ δεχόταν πάντα με ευγνωμοσύνη. Μετά από ένα τέταρτο της ώρας περίπου, έβαζε το πιάτο στην άκρη και έφευγε ξανά για το κελί του.[...] 

    »Στη συνέχεια, ήρθε η μέρα της ονομαστικής γιορτής του Χίτλερ, η 17η Ιουνίου.[1] Οι νυχτερινοί δεσμοφύλακες μόλις είχαν τελειώσει τη βάρδια τους, όταν άκουσα μουσική να έρχεται από πάνω. Ανέβηκα, για να ελέγξω τι συμβαίνει, και βρήκα την μπάντα να στέκεται έξω από την πόρτα του Χίτλερ και να του κάνει κάτι σαν καντάδα, αν μπορεί να θεωρηθεί καντάδα, όταν γίνεται στις έξι το πρωί. Και, στον λόγο μου, δεν ήταν καθόλου κακή!
    »Ο Χίτλερ πήρε αρκετά δώρα, τα οποία αυτή τη φορά αποθήκευσε σε ένα είδος ναυτικού κουτιού στο κελί νούμερο 11.
    Αυτό το κουτί με λιχουδιές, το εμπιστεύτηκε στη φροντίδα του παλαιότερου κρατούμενου, ο οποίος μοίραζε καθημερινά τα περιεχόμενα σε ίσα μέρη. Το βράδυ δόθηκε ένα είδος βεγγέρας[2] στην τραπεζαρία, και η μπάντα πάλι διέπρεψε. Ο Χίτλερ άνοιξε την εκδήλωση με έναν λόγο. Η δουλειά μου ήταν να περιφρουρώ την αίθουσα και να προσέχω, ώστε να μην προκύψει τίποτα που να έχει επαναστατικό χαρακτήρα. Σήμερα, όμως, μπορώ να παραδεχθώ ότι και εγώ και μερικοί άλλοι δεσμοφύλακες κάναμε τα στραβά μάτια σ’ αυτήν την περίπτωση. Μαζευτήκαμε γύρω από την πόρτα, με τα αυτιά μας ανοιχτά, ξεσηκωμένοι από αυτά που έλεγε και που αφορούσαν και τα δικά μας συμφέροντα. Είχαμε μαγευτεί από τα λόγια του! Τελείωσε με μια προτροπή, “Nun erst recht! Sieg Heil!...”,[3] και όλοι άρχισαν ξαφνικά να τραγουδούν το “Hakenkreuz am Stahlhelm” (Αγκυλωτός Σταυρός σε Ατσάλινο Κράνος).


“Hat man uns auch verraten,
Trieb mit uns Schindluderei,
Wir wussten, was wir taten,
Bleiben dem Vaterlande treu.
Hitler's Geist im Herzen
Kann nicht untergeh'n,
Kann nicht untergeh'n,
Sturmabteilung Hitler,
Wird einst aufersteh'n”.[4]



[1] Σ.Σ. Όχι η μέρα της γέννησης αλλά η μέρα της βάφτισης, όταν του δόθηκε το όνομά του. Μια εθιμοτυπία περιορισμένη στα καθολικά μέρη της Γερμανίας.

[2] Σ.Σ. Kameradschaftsabend.
[3] ΣτΕ. «Nun erst recht!» Φράση που απαντά και στον Εθνικό Ύμνο της Γερμανίας και σημαίνει «Τώρα περισσότερο από ποτέ!». Υπήρξε σύνθημα των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών.

[4] ΣτΕ. Προδοθήκαμε/βασανιστήκαμε, προπηλακιστήκαμε/Ξέραμε τι κάναμε/Παραμένουμε πιστοί στην Πατρίδα/Το πνεύμα του Χίτλερ στην καρδιά/δεν μπορεί να σβήσει/δεν μπορεί να σβήσει/Τάγμα εφόδου Hitler/Κάποτε θα αναστηθεί.


Πηγή: thulebooks.gr


RV


Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018

Κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες από τη Θούλη το αριστούργημα του Joseph Goebbels: «Michael – Ένα γερμανικό πεπρωμένο σε φύλλα ημερολογίου» σε μετάφραση από τα γερμανικά Απόστολου Λαγού





''Αφιέρωση

    1918
    Στεκόσουν όρθιος με το πυροβολημένο μπράτσο δεμένο ακόμα με γάζες, το γκρίζο κράνος στο πληγωμένο κεφάλι, το στήθος γεμάτο παράσημα με σταυρούς, μπροστά σε πλαδαρούς αστούς, για να αποκτήσεις το γυμνασιακό σου απολυτήριο. Επειδή δεν ήξερες μερικούς αριθμούς αποφάσισαν ότι δεν ήσουν ακόμα ώριμος για την απόκτησή του.
    Η απάντησή μας ήταν: Επανάσταση!

    1920
    Ήμασταν έτοιμοι και οι δύο να συνθηκολογήσουμε εξαιτίας της ψυχικής συντριβής. Τότε σηκώσαμε ο ένας τον άλλο επάνω και δεν παραπαίαμε σχεδόν καθόλου.
    Η απάντησή μου ήταν: Επιμονή μέχρις εσχάτων!

    1923
    Προκάλεσες το πεπρωμένο σου, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο. Ακόμα, όμως, ήταν πολύ νωρίς. Γι’ αυτό θυσιάστηκες.
    Η απάντησή σου ήταν: Θάνατος!

    1927
    Στεκόμουν μπροστά στον τάφο σου· μια ολόλαμπρη λιακάδα έλουζε τον γαλήνιο πράσινο λόφο, που κήρυττε τη φθαρτή ματαιότητα.
    Η απάντησή μου ήταν: Ανάσταση."

Πηγή: thulebooks.gr


Ristorante Verona

Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2018

Ο Άριος, ''Προμηθέας της ανθρωπότητας''







Του Σωτήρη Αντωνακόπουλου


Ο Ολύμπιος Τιτάνας Προμηθέας και ο μύθος που τον συντροφεύει συγκλονίζει σε κάθε εποχή. Για τους Έλληνες είχε τεράστια σημασία η μορφή του, ήταν αυτός που αντιτάχθηκε στην εξουσία των θεών, μοίρασε στους ανθρώπους τη φωτιά της γνώσης και έγινε ο ενσαρκωτής του πολιτισμού, του πνεύματος και της δύναμης.

Στην ινδοάρια παράδοση, ο Προμηθέας έχει σχέση με τη σανσκριτική λέξη pramantha που σημαίνει σβάστικα. Στις Βέδες η pramantha συνδέεται μέσω μιας τελετουργίας με τη δημιουργία της φωτιάς.


Στην Aryavartha (το πολιτισμικό σύμπαν του Αρίου), η Pramantha συνδέεται με το σύμβολο της σβάστικας και ασφαλώς για περισσότερους από έναν λόγους

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο μεγάλος Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε έγραψε το ποίημα ''Prometheus'', ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, το οποίο δίνει μια ποιητική διάσταση στο δράμα του Προμηθέα. Το ποίημα μελοποιήθηκε, μεταξύ άλλων, από τον Φραντς Σούμπερτ.




Με την εμφάνιση της εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης στη Γερμανία, ο μύθος του Προμηθέα θα ζωντανέψει για να δώσει και πάλι το φως στην ανθρωπότητα. Ο Αδόλφος Χίτλερ θα είναι εκείνος, ο οποίος θα ξεκλειδώσει τον μύθο στο  ''Ο Αγών μου'', όπου αναφέρει:

"Θα ήταν μάταιος κόπος να συζητούμε πάνω στο σημείο του ποια ή ποιες φυλές υπήρξαν πρωταρχικά οι φορείς του ανθρώπινου πολιτισμού κι έχουν, στην συνέχεια, βάλει τα θεμέλια αυτού που εννοούμε, λέγοντας: ανθρωπότητα. Είναι πολύ απλό να ρωτήσουμε τώρα, με τις παρούσες συνθήκες, κάτι τέτοιο κι η απάντηση είναι εύκολη και ξεκάθαρη. Όλα όσα έχουμε σήμερα μπροστά μας σαν σημάδια του ανθρώπινου πολιτισμού, καρποί της τέχνης, της επιστήμης και της τεχνικής είναι, σχεδόν κυριολεκτικά, δημιουργήματα και καρποί της δραστηριότητας των Αρίων. Αυτό το γεγονός επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι η Άρια φυλή είναι ο μοναδικός δημιουργός μιας ανώτερης ανθρωπότητας και, ακολούθως, ότι αντιπροσωπεύει τον πρωταρχικό τύπου αυτού που εννοούμε με τη λέξη: «άνθρωπος». Ο Άριος είναι ο Προμηθέας της ανθρωπότητας, το θείο άστρο τού πνεύματος φώτιζε πάντοτε το ξεκάθαρο μέτωπό του, πάντα αυτός άναβε και διατηρούσε τη φωτιά που κάτω απ’ τη μορφή της γνώσης, φώτιζε τη νύχτα κι αποκάλυπτε τα μυστήρια, που επίμονα ήθελαν να κρατήσουν τη σιωπή τους, δείχνοντας έτσι στον άνθρωπο τον δρόμο που έπρεπε να χαράξει για να καταστεί κυρίαρχος πάνω στ’ άλλα ζωντανά πλάσματα τούτης της γης. Αν εξάλειφαν από το πρόσωπο της γης τον Άριο, ένα βαθύ σκοτάδι θα ξαπλωνόταν πάνω της, για μερικούς αιώνες ο πολιτισμός που αυτός δημιούργησε θ’ αντανακλούσε ακόμη, αλλά τελικά ο κόσμος θα μεταβαλλόταν σε μιαν απέραντη έρημο.''


Στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, o Προμηθέας θα κυριαρχήσει με τη μορφή και το πνεύμα του. Ο 'Αρνο Μπρέκερ θα φιλοτεχνήσει δύο αγάλματα που θα τοποθετηθούν  στην κύρια είσοδο της Καγκελαρίας του Ράιχ, εμπνευσμένος από τον Προμηθέα. Στο πρώτο (die Partei) κρατώντας πυρσό θα συμβολίζει το Κόμμα, στο δεύτερο (Wehrmacht) κρατώντας ξίφος θα συμβολίζει τον στρατό. 


Επιπλέον, το 1938 θα δημιουργήσει ένα γιγαντιαίο άγαλμα που θα το ονομάσει ''Προμηθέας'', προς τιμήν του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, το οποίο, σαν τον Προμηθέα, κομίζοντας φωτιά και φως οδηγεί τον λαό σε ένα δρόμο ζωής και πολέμου.


Εντύπωση και δέος προκαλεί και το έργο του γλύπτη Willy Meiler ''O Λαμπαδηφόρος'', το οποίο διακοσμούσε την Sonnwendplatz της Ordensburg Vogelsang, τόπο εορτασμού των ηλιοστασίων. Το έργο αναπαριστά τον Προμηθέα με τον πυρσό και δίπλα του είναι σκαλισμένη μια προσφώνηση στους μαθητές και μελλοντικούς ηγέτες του Ράιχ:

''Είστε οι λαμπαδηφόροι που φωτίζετε το έθνος, εσείς να φέρετε το φως του πνεύματος στη μάχη για τον Αδόλφο Χίτλερ''. 




Εκείνον τον σκληρό Απρίλιο του 1945, στο Βερολίνο το Αισχύλειο δράμα του Προμηθέα συνάντησε το Βαγκνερικό φινάλε. Σήμερα, 73 χρόνια μετά, Εθνικοσοσιαλιστές σε όλο τον κόσμο συνεχίζουμε και παραμένουμε πιστοί στον Μύθο και στα λόγια του Αδόλφου Χίτλερ:

''Ο Άριος είναι ο Προμηθέας της ανθρωπότητας''
 
Πηγή:  The Stormtrooper 
 


Ristorante Verona


Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017

Αδόλφος Χίτλερ: Υπερασπιζόμαστε την Ευρώπη όπως και οι Έλληνες της αρχαιότητος




Αποσπάσματα της ιστορικής ομιλίας του Αδόλφου Χίτλερ στο Reichstag στις 11 Δεκεμβρίου 1941

...Τι είναι τελικά η Ευρώπη; Δεν υπάρχει ουδείς, ευκρινής γεωγραφικός ορισμός αυτής της ηπείρου, αλλά μόνον ένας φυλετικός και πολιτιστικός. Τα Ουράλια όρη δεν είναι τα σύνορα της Ευρώπης, αλλά τα  όρια της αποτελεί εκείνη η διαχωριστική γραμμή, η οποία διαφοροποιεί το νόημα και τον τρόπο ζωής της Δύσεως έναντι της Ανατολής. Κάποτε στο απώτατο παρελθόν η Ευρώπη δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά μόνον η Ελλάς που δημιούργησαν τα βόρεια φύλα και από αυτήν την χώρα έλαμψε  για πρώτη φορά το φως, το οποίο σταδιακά λάμπρυνε την ανθρωπότητα. Όταν οι Έλληνες υπεράσπιζαν την Πατρίδα τους κατά του ασιατικού περσικού κινδύνου, δεν μάχονταν αποκλειστικά για την Ελλάδα αλλά και για την αξία, την έννοια, για τον πολιτισμό, τον οποίο σήμερα αποκαλούμε Ευρώπη...

Εν συνεχεία αυτό το υπέροχο πνεύμα μεταλαμπαδεύτηκε από την Ελλάδα στην Ρώμη. Με το ελληνικό πνεύμα, με την θαυμάσια ελληνική κουλτούρα  συγχωνεύτηκε αρμονικά η ρωμαική, πρακτική σκέψη και η ρωμαική κρατική τέχνη γονιμοποιώντας μία παγκόσμια αυτοκρατορία, απαράμιλλη μέχρι και σήμερα στην σημασία και την σπουδαιότητα της. Όταν οι ρωμαικές λεγεώνες σε μία χορεία πολέμων αντιμετώπιζαν την επιδρομή της αφρικανικής Καρχηδόνος και τελικά κατακτούσαν την νίκη, στην ουσία δεν ήταν η Ρώμη για την οποία μάχονταν, αλλά ο ελληνορωμαικός κόσμος της τότε Ευρώπης.. 

Η επόμενη επίθεση κατά της ηπειρωτικής χώρας αυτής της νέας ανθρώπινης κουλτούρας προήλθε από τα βάθη της Ασίας. Ένα τρομακτικό ποτάμι βάρβαρων ορδών ξεχύθηκε στην Ευρώπη  από το εσωτερικό της Ασίας και ξέσπασε στην καρδιά της, πυρπολώντας, φονεύοντας και καταστρέφοντας τα πάντα. Μία πραγματική μάστιγα του Θεού. Στην μεγάλη μάχη των Καταλωνικών Πεδίων, για πρώτη φορά ενωμένοι οι Ρωμαίοι και οι Γερμανοί πολέμησαν για την επιβίωση ενός πολιτισμού, ο οποίος πλάστηκε από τους Έλληνες, δυναμώθηκε από τους Ρωμαίους και τον οποίο αφομοίωσαν και ανέπτυξαν οι Γερμανοί. Η έννοια της Ευρώπης είχε διευρυνθεί. Θεμελιωμένη από την Ελλάδα και την Ρώμη, για πολλούς αιώνες μετέπειτα η υπεράσπιση της Ευρώπης δεν ήταν ένα  καθήκον των Ρωμαίων αλλά και των Γερμανών. Η Ευρώπη γαλουχημένη  και φωτισμένη από την ελληνική κουλτούρα, θωρακισμένη από τις επιβλητικές παραδόσεις της Ρώμης επεξέτεινε τα όρια της,  δια των γερμανικών αποικισμών και παράλληλα εμπλούτισε την ιστορική έννοια και αποστολή της ...

Έκτοτε αυτή  η Ευρώπη έβρισκε τους προμάχους της στα πεδία των συγκλονιστικών αναμετρήσεων με επικεφαλής Γερμανό Αυτοκράτορα στο Unstrut ή στο Lechfeld, στην προσπάθεια της να αναχαιτίσει τις ασιατικές επιθέσεις. Αλλά με τον ίδιο τρόπο κατοχύρωνε την επιβίωση της, απωθώντας τις αφρικανικές επιδρομές στην Ισπανία. Σε αυτές τις μάχες η Ευρώπη θωράκιζε την υπόσταση της από αλλότριες απειλητικές δράσεις ενός ξένου φυλετικού κόσμου ..
Όπως κάποτε αποστολή της Ρώμης ήταν η επιδαψίλευση της ευρωπαικής κουλτούρας και η ασφάλεια της σχηματιζόμενης Ευρώπης, το ίδιο καθήκον ανέλαβαν αργότερα οι γερμανικοί λαοί,  οι οποίοι προάσπιζαν μία κοινή φυλετική οικογένεια εθνών, που παρά τις πολιτικές τους αποχρώσεις και διαφοροποιήσεις ενσάρκωναν πάντα την συνοχή του αίματος και της ράτσας μας σε μία εκπληκτική συνάφεια αλληλοσυμπληρώσεως..

Από αυτήν την Ευρώπη διαχύθηκαν μετέπειτα οι μεγάλοι αποικισμοί και των υπολοίπων ηπείρων μεταφέροντας τους δυναμικούς καρπούς της πολιτιστικής δημιουργικότητας. Και αυτή είναι η ιστορική αλήθεια για όποιον δεν εθελοτυφλεί..
Γι΄ αυτόν τον λόγο είναι ευνόητο ότι δεν εκπολίτισε η Αγγλία την Ευρώπη, αλλά μεταναστευτικά ρεύματα γερμανικών φύλων των Σαξώνων και Νορμανδών σφράγισαν ανεξίτηλα την εξέλιξη της αγγλικής νήσου. Και βεβαίως δεν ανακάλυψε η Αμερική την Ευρώπη, αλλά το αντίθετο. Όσα πράγματα στην Αμερική δεν αποπνέουν το ευρωπαικό πνεύμα, έχουν τις ρίζες τους σε εξεβραισμένα φυλετικά μείγματα,  στα οποία  Ευρώπη διαβλέπει με εύγλωττη περιφρόνηση τα  σαφή δείγματα καταπτώσεως του πολιτισμού και της καλλιτεχνικής παραγωγής, αποτελέσματα της θλιβερής κληρονομιάς εβραικού ή νεγρικού αίματος μιγάδων ..

Θα έπρεπε να προβώ σε αυτήν την συνοπτική ιστορική αναφορά, θέλοντας να τονίσω ότι ο αγώνας τον οποίο διεξάγουμε από τους πρώτους μήνες αυτού του έτους, και στον  οποίο ηγείται το Γερμανικό Reich  λαμβάνει αναπότρεπτα έναν χαρακτήρα, ο οποίος υπερβαίνει τα όρια απλής αμύνης της χώρας μας. Όπως οι Έλληνες στην αρχαιότητα αντιμετώπισαν  τον περσικό κίνδυνο, οι Ρωμαίοι την αφρικανική επιβουλή της Καρχηδόνας και εν συνεχεία Ρωμαίοι και Γερμανοί τις ασιατικές εισβολές των Ούνων, οι Γερμανοί Αυτοκράτορες στον μεσαίωνα τις μογγολικές ορδές, οι Ισπανοί Ήρωες τις αφρικανικές, όλοι αυτοί οι μαχητές δεν έδιναν τον αγώνα μόνον για τις ιδιαίτερες Πατρίδες τους αλλά για το κοινό αγαθό της σωτηρίας της Ευρώπης. Έτσι και σήμερα η Γερμανία δεν πολεμά αποκλειστικά για την υπεράσπιση της, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη..


Αποτελεί ένα ευτυχές σημάδι, ότι αυτή η βαθιά επίγνωση άρχισε να καρπίζει στο υποσυνείδητο των περισσοτέρων ευρωπαικών λαών, είτε με δημόσια τοποθέτηση, είτε με το ακάθεκτο ρεύμα Ευρωπαίων εθελοντών στρατιωτών, οι οποίοι λαμβάνουν μέρος σε αυτόν τον ιστορικό αγώνα για την απόκρουση της μαζικής ασιατικής απειλής του νέου Αττίλα..

Μετάφραση από τα γερμανικά: Απόστολος Λαγός

Ristorante Verona


Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017

Τιμή μου η πίστις



Του Ηeinrich Himmler

Μια τρίτη κατευθυντήρια γραμμή και αρετή, η οποία είναι απαραίτητη για  την ανάπτυξη και την εν γένει στάση αυτής της Schutzstaffel (SS) είναι η έννοια της πίστης και η έννοια της τιμής, οι οποίες είναι αλληλένδετες μεταξύ τους. Έχουν  ήδη αναφερθεί σε δύο φράσεις, στη φράση του Φύρερ, «Τιμή μου η πίστις», και στη φράση του παλαιού γερμανικού δικαίου, «Όλη η τιμή προέρχεται από την πίστη». Διδάσκουμε στον άνδρα των SS οτι πολλά πράγματα μπορούν να συγχωρεθούν σε αυτόν τον κόσμο, ένα όμως ποτέ: η απιστία. Όποιος πλήττει την πίστη, αποκλείεται από την κοινότητά μας.  

   
Γιατί η πίστη είναι μια υπόθεση της καρδιάς, ποτέ του νου. Ο νους μπορεί να παραστρατήσει. Αυτό κάποιες φορές είναι επιζήμιο, ωστόσο ποτέ αδιόρθωτο. Η καρδιά όμως πρέπει να χτυπάει πάντα με τον ίδιο παλμό, και όταν σταματήσει, ο άνθρωπος πεθαίνει, όπως ακριβώς και ένα έθνος πεθαίνει, όταν αθετεί την πίστη. Εννοούμε την πίστη κάθε είδους, την πίστη στον Φύρερ και συνεπώς στο γερμανικό τευτονικό έθνος, στη θέλησή του και στο είδος του, πίστη στο αίμα, στους προγόνους και τους απογόνους, πίστη στην οικογένειά μας, πίστη στους συναγωνιστές και πίστη στους αταλάντευτους νόμους της ευπρέπειας, της καθαρότητας και του ιπποτισμού. Αμαρτάνει κανείς εναντίον της πίστης και της τιμής, όχι μόνο όταν αφήνει άπραγος να προσβάλλεται η τιμή του ίδιου ή της Schutzstaffel, αλλά προπαντός και όταν δεν σέβεται την τιμή άλλων, κοροϊδεύει πράγματα τα οποία για άλλους είναι άγια ή όταν δεν υπερασπίζεται ευπρεπώς και με ανδρισμό τους απόντες, τους αδύναμους και τους απροστάτευτους. 

RV

Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2017

8,9 Νοεμβρίου 1923: Το Πραξικόπημα του Χίτλερ




Από το βιβλίο του Heinz A. Heinz ''ΧΙΤΛΕΡ'', εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2017 - Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το κεφάλαιο "Und Ihr habt doch gesiegt" ("Και όμως νικήσατε"). Αφηγείται ο Γιόζεφ Μπέρχτολντ, Γκρούπεν-φύρερ (Gruppen-führer)  των SA και εκδότης της εφημερίδας Völkischer Beobachter, ο οποίος έλαβε μέρος στο Πραξικόπημα

*οι φωτογραφίες είναι αυθεντικές από το βράδυ της 8ης και το πρωί της 9ης Νοεμβρίου


   «Ο Αδόλφος Χίτλερ επέλεξε την ημέρα της μεγάλης συγκέντρωσης του φον Καρ για την προσπάθειά του. Κατά τις 11 το πρωί της 8ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να είμαι έτοιμος για την Εθνική Επανάσταση.
  »Οι άνδρες μου έδωσαν έναν τελευταίο όρκο να υπηρετήσουν μέχρι θανάτου, εφόσον χρειαστεί, και πήραμε τις τελευταίες οδηγίες από τον διοικητή Γκαίρινγκ. Όλη μέρα ασχολήθηκα με τις ετοιμασίες και κατά τις έξι το απόγευμα συγκέντρωσα τα Τάγματα, έτοιμα για μια άμεση επέμβαση στο Τόρμπροϊ, απέναντι από το Στέρνεκερ-μπρόι. [...]
    »Ξεκινήσαμε την πορεία και πήραμε θέση κοντά στο μέρος όπου θα γινόταν η μεγάλη συγκέντρωση του Καρ. Είχε ήδη μαζευτεί υπερβολικά πολύς κόσμος που στριμωχνόταν· μια ομάδα αστυνομικών δίπλα μας δεν μπορούσε να βρει χώρο να σταθεί μέσα στην μπυραρία, και γι’ αυτό καθόταν απ’ έξω.
    »Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν η ώρα! Κραυγάζοντας τις διαταγές μου στους άνδρες μου, όρμησα εμπρός με το πιστόλι μου προτεταμένο. 
  »“Φύγετε από τη μέση ─εσείς εκεί!” φώναξα στους αστυνομικούς, που ασυναίσθητα οπισθοχώρησαν έκπληκτοι και απροετοίμαστοι, ενώ εμείς ορμήσαμε προς την είσοδο. Διέταξα τους άνδρες μου να καλύψουν όλα τα παράθυρα και τις εξόδους, ενώ εγώ με τους υπόλοιπους προχώρησα γρήγορα μέσα στην μπυραρία. 
    »Ο Χίτλερ ήταν ήδη εκεί. Μόλις μας είδε, μπήκε αμέσως επικεφαλής και μας οδήγησε γρήγορα και ήρεμα στον κεντρικό διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στο βήμα. Το ακροατήριο αριθμούσε αρκετές χιλιάδες κόσμο. [...]

    »Η ξαφνική μας εμφάνιση εκεί μέσα προκάλεσε σύγχυση. Ο φον Καρ έμεινε άφωνος. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει, απαιτώντας να μάθει τι συνέβαινε. Γυναίκες λιποθυμούσαν· ο πανικός ήταν φανερός παντού. Εν τω μεταξύ, εμείς είχαμε ανέβει στο βήμα και ο Χίτλερ έκανε μια προσπάθεια να μιλήσει. Όμως, η ένταση ήταν τόσο μεγάλη, που δεν μπορούσε ούτε να ακουστεί ούτε να γίνει κατανοητός. Τράβηξε, λοιπόν, το πιστόλι του και ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε. Το είχε στρέψει προς το ταβάνι και είχε πυροβολήσει. Αμέσως, επικράτησε σιωπή και τότε ακούστηκε η φωνή του να ανακοινώνει το τέλος τού Κόκκινου Καθεστώτος.
   »Ευθύς, κατέβηκε από το βήμα, για να μιλήσει επειγόντως με τον Δρ. φον Καρ. Αυτός μαζί με τον φον Λόσσοφ και τον Σάισσερ εξαφανίστηκαν σε ένα δωμάτιο πίσω, μαζί με τον Χίτλερ.
   »Κανένας μέσα στην μπυραρία δεν ήξερε τι προμήνυε όλο αυτό...
 »Έτσι, ο διοικητής Γκαίρινγκ ανέλαβε δράση. Ζήτησε την προσοχή του πλήθους, προχώρησε μπροστά και σύντομα κατάφερε να ηρεμήσει τη συνάθροιση. 
    »“Αυτή είναι μια εντελώς καινούργια αρχή,” φώναξε “εμείς θα ξαναχτίσουμε το Κράτος. Ο φον Καρ δεν θα πάθει κανένα κακό. Όλοι τον σεβόμαστε. Δεν πολεμάμε τον στρατό ούτε την αστυνομία, αυτοί είναι με το μέρος μας· πολεμάμε μόνο το εβραϊκό καθεστώς στο Βερολίνο”.
    »Η ανακοίνωσή του αυτή προκάλεσε θύελλα χειροκροτημάτων, που ξέσπασαν ξανά, όταν ο ομιλητής κατάφερε να προσθέσει:


    “Αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα, γιατί είμαστε σίγουροι ότι οι επικεφαλής μας εδώ στη Βαυαρία θα μας βοηθήσουν να απαλλαγούμε από το Βερολίνο και τους Εβραίους. Η νέα κυβέρνηση θα σχηματιστεί από τους Χίτλερ, Λούντεντορφ, Πένερ και φον Καρ!” 




»[...]Τα Τάγματα Εφόδου στρατοπέδευσαν εκείνη τη νύχτα στον κήπο της Μπεργκερμπρόι. Είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους και με τις διμοιρίες της Bund Oberland και του Φράικορπς Ρόσμπαχ με αποτέλεσμα όλο το μέρος να μοιάζει με στρατόπεδο.


»Το πρωί της 9ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να καταλάβω τα Κεντρικά Γραφεία της Αστυνομίας. Η Reichskriegsflagge είχε καταλάβει, ήδη, το Αρχηγείο του Στρατού του Μονάχου. Όταν οι άνδρες μου και εγώ φτάσαμε, βρήκαμε τους αστυνομικούς οπλισμένους και έτοιμους να αντισταθούν, οπότε, για να αποφύγω την άμεση σύγκρουση, κατευθύνθηκα στο Rathaus (Δημαρχείο). Γνώριζα ότι εκεί μια συνεδρίαση βρισκόταν σε εξέλιξη. Άνοιξα με βία την πόρτα και, οπλίζοντας το πιστόλι μου, πληροφόρησα τους συγκεντρωμένους Συμβούλους, σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές, ότι συλλαμβάνονται. Φοβισμένοι και ξαφνιασμένοι πετάχτηκαν όρθιοι. Τους μαζέψαμε και τους οδηγήσαμε έξω από την αίθουσα και το κτίριο, στη μεγάλη σκάλα. 
    Σε αυτό το σημείο, ανέλαβαν δράση οι υπόλοιποι άνδρες μου. Κάθε Σύμβουλος, συνοδευόμενος από δύο στρατιώτες, έμπαινε μέσα σε ένα φορτηγό. Εν τω μεταξύ, πλήθος κόσμου που είχε μαζευτεί στην πλατεία Μαρίενπλατς, υποδεχόταν τους συμβούλους με γιουχαΐσματα και βρισιές. Για την ακρίβεια, εμείς, τα Τάγματα Εφόδου, ήμασταν εκείνοι που έπρεπε να τους υπερασπιστούμε από την επίθεση του πλήθους. Διαφορετικά, θα είχαμε πραγματικές απώλειες. Ήταν πολύ δύσκολο να τους φορτώσουμε στα φορτηγά με ασφάλεια. Κι έτσι, πήγαμε στην Μπεργκερμπρόι και τους κλειδώσαμε όλους στο πίσω δωμάτιο, εκεί απ’ όπου ο Λούντεντορφ είχε αφήσει να φύγουν ο φον Καρ και οι σύντροφοί του εκείνη τη νύχτα.


    »Παρ’ όλο που ο Επίτροπος φον Καρ, ο φον Λόσσοφ, και ο Σάισσερ τον είχαν προδώσει, ο Χίτλερ δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να καταλήξει η όλη κατάσταση σε σύγκρουση.
  »Αποφάσισε να συγκεντρώσει τους οπαδούς του από τις απομακρυσμένες περιοχές και να κάνει πορεία στο κέντρο της πόλης. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η Κυβέρνηση θα κατέφευγε σε ένοπλη αντίσταση, όταν θα έβλεπε τη διάθεση του κόσμου.
    »Η πορεία ξεκίνησε λίγο μετά τις έντεκα. Μπροστά πήγαιναν δύο άνδρες με λάβαρα και πίσω από αυτούς, περπατώντας δίπλα δίπλα αλλά σε χαλαρή διάταξη, ακολουθούσαν ο Χίτλερ, ο Λούντεντορφ, ο Γκαίρινγκ και μερικοί άλλοι. Δώδεκα σειρές από τα Stosstrupp Hitler ακολουθούσαν, με αρχηγό εμένα τον ίδιο. Στη συνέχεια, ακολουθούσαν τα SA, οι ενωμένες οργανώσεις και εκατοντάδες πολίτες, εργάτες και φοιτητές –όλοι φορώντας περιβραχιόνια με τον αγκυλωτό σταυρό– με την πρόθεση η συγκέντρωση να είναι μαζική. Καλέσαμε τους κατοίκους του Μονάχου να βγουν στον δρόμο. Να μη χρησιμοποιηθούν όπλα. Τα πάντα έπρεπε να τεθούν στη δοκιμασία της κοινής γνώμης.


    »Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλες οι γέφυρες και τα δημόσια κτίρια είχαν καταληφθεί από τον τακτικό στρατό, που είχε κινητοποιηθεί κατά τη διάρκεια της νύχτας μετά την ξαφνική λιποταξία τού Καρ. Παρ’ όλα αυτά, όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Χιλιάδες στόματα τραγουδούσαν πατριωτικά τραγούδια. Στη γέφυρα Λούντβιχς-μπρύκε στον ποταμό Ίζαρ, στο κέντρο της πόλης, συναντήσαμε αυτό που θα μπορούσε να είναι το πρώτο μας σημείο ελέγχου.
    »Υπήρχε αστυνομικός κλοιός στην αρχή της γέφυρας, από τη μια άκρη στην άλλη. Οι αστυνομικοί ήταν οπλισμένοι και φορούσαν κράνη. Βρισκόμασταν σε πολύ κοντινή απόσταση από αυτούς, όταν σήκωσαν τα όπλα τους. Ο Ούλριχ Γκραφ, ο σωματοφύλακας του Χίτλερ, φώναξε “Μην πυροβολείτε· ο Λούντεντορφ είναι μαζί μας”, οπότε κατέβασαν τα όπλα και εγώ όρμησα μπροστά μαζί με καμιά δεκαριά από τους άνδρες μου, και αμέσως τους αφόπλισα. Τους μεταφέραμε πάραυτα στην μπυραρία Μπεργκερμπρόι. Εγώ ο ίδιος τους συνόδευσα. Αφού τους αφήσαμε με ασφάλεια υπό επιτήρηση, έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για να πάρω πάλι θέση στην πορεία, η οποία είχε στο μεταξύ περάσει την πλατεία Μαρίενπλατς και είχε προχωρήσει έως τη Φελντχερνχάλε στην πλατεία Οντεόνσπλατς. Κόβοντας δρόμο, διέσχισα τρέχοντας την οδό Μαξιμίλιαν-στράσσε με κατεύθυνση την πλατεία Μαξ-Γιόζεφπλατς, και έφτασα ακριβώς τη στιγμή που η κεφαλή της πορείας είχε μόλις ξεπροβάλει ανάμεσα στη Φελντχερνχάλε και το Ρεζιντέντς. 
    »Ξαφνικά, όλα έδειχναν να επιβραδύνουν.
   »Αυτοί που βρίσκονταν στην κεφαλή της πορείας είχαν αρχίσει να τραγουδάνε Oh Deutschland hoch in Ehren (Ω τιμημένη Γερμανία) και το πλήθος τούς συνόδευε με λαχτάρα, όταν ακούστηκε ο απαίσιος θόρυβος από ένα πολυβόλο! Το επόμενο δευτερόλεπτο επικράτησαν ο τρόμος, η αγωνία και η σύγχυση. Η πορεία διασπάστηκε και το πλήθος διασκορπίστηκε πανικόβλητο.
    “Τι στο καλό συνέβη;” ρώτησα.
    »Φαίνεται ότι μόλις η κεφαλή της πορείας έφτασε στην πλατεία, η αστυνομία έκλεισε τον δρόμο. Ένα τεθωρακισμένο όχημα είχε πάρει θέση πίσω τους. Σε όλη την περιοχή κοντά στη Φελντχερνχάλε είχαν πάρει θέση αστυνομικοί με αυτόματα όπλα. Όπως και προηγουμένως, κάποιος όρμησε μπροστά, φωνάζοντας: “Μην πυροβολείτε, ο Λούντεντορφ και ο Χίτλερ είναι μαζί μας!” Η απάντηση ήταν ένας καταιγισμός πυρών από τα σκαλιά της Φελντχερνχάλε. Ο σημαιοφόρος έπεσε βαριά πληγωμένος· ο διπλανός τού Χίτλερ χτυπήθηκε θανάσιμα, και καθώς έπεφτε νεκρός στο έδαφος, τον παρέσυρε, με αποτέλεσμα ο Αρχηγός να τραυματιστεί σοβαρά στον ώμο. Παντού άνθρωποι έπεφταν στο έδαφος, σφαδάζοντας από τους πόνους, νεκροί ή ετοιμοθάνατοι, ενώ τα όπλα συνέχιζαν να σκορπίζουν τον θάνατο και να δολοφονούν μέσα στον χαμό που επικρατούσε. Ήταν μια τρέλα, μια σφαγή.
 »Ο Γκαίρινγκ και ο Γκραφ έπεσαν βαριά πληγωμένοι, δεκατέσσερεις νεκροί ποδοπατήθηκαν από το πλήθος που σκόνταφτε επάνω τους και έπεφτε κάτω· αίμα κυλούσε παντού πάνω στο γκρίζο πεζοδρόμιο. [...]

Το Πραξικόπημα του Μονάχου, ελαιογραφία του Schmitt, H. (fl.1940) 

 »Ζαλισμένοι και σοκαρισμένοι οι τραυματίες, ένας ένας σέρνονταν και με δυσκολία κατάφερναν να απομακρυνθούν. Κάποιος άρπαξε τη σημαία από το χέρι τού πεσμένου σημαιοφόρου. Ο οδηγός τού Χίτλερ κατάφερε με κάποιον τρόπο να τον βρει και με τα φρένα να στριγγλίζουν, έστριψε το αυτοκίνητο απότομα και το ακινητοποίησε δίπλα στον πεσμένο Αρχηγό. Ο Χίτλερ σύρθηκε με δυσκολία και κατάφερε να σταθεί αρχικά στα γόνατα, και στη συνέχεια σηκώθηκε, και με το ένα χέρι να κρέμεται, ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητο, όταν σκόνταψε πάνω σε κάτι στον δρόμο. Ήταν το σώμα ενός αγοριού, ματωμένο και αναίσθητο.
    »Ο Χίτλερ το άρπαξε, όσο πιο καλά μπορούσε, με το καλό του χέρι, και το τράβηξε προς το αυτοκίνητο. Την ώρα, όμως, που το έσπρωχνε μέσα και ο οδηγός άνοιγε την πόρτα για να μπουν, ένας αστυνομικός όρμησε με το όπλο του σηκωμένο. Ο Χίτλερ μπήκε μπροστά στο παιδί, καλύπτοντάς το με το ίδιο του το σώμα. Στο παρά πέντε, κατάφερε να μπει στο αυτοκίνητο, που έφυγε με μεγάλη ταχύτητα σαν τρελό, ενώ το καταδίωκε ένα μεγάλο πρασινοκίτρινο τεθωρακισμένο όχημα. Απομακρύνθηκαν αρκετά, διώκτης και διωκόμενος, μέσα από τους ανάστατους δρόμους. Σε μια στιγμή, από αυτές που σου κόβουν την ανάσα, το αυτοκίνητο του Χίτλερ σχεδόν εκτοξεύτηκε, καθώς έστριψε απότομα σε μια στροφή, στην προσπάθειά του να διαφύγει, ενώ το άλλο συνέχισε ευθεία μπροστά. Έτσι, ο Φύρερ βρήκε την ευκαιρία να αφήσει το λαβωμένο παιδί στο νοσοκομείο, προτού ξεκινήσει για τα περίχωρα της πόλης και την ύπαιθρο. Βέβαια, ήταν αδύνατον να προσπαθήσει να φτάσει στα σύνορα. Αργά το απόγευμα, αναγκάστηκε να αφήσει το αυτοκίνητο και να συνεχίσει με τα πόδια.


Πηγή: thulebooks.gr 

Ristorante Verona