Το ιδιαίτερο νόημα της επετείου της Αλώσεως της Πόλης

Η πεντακοσιοστή εξηκοστή τέταρτη επέτειος της αποφράδας ημέρας, της τραγικής εκείνης  ημέρας για την Ελλάδα και την Ευρώπη, αποκτά ένα πολύ ιδιαίτερο νόημα, σήμερα, που βρισκόμαστε ενώπιον μίας νέας Αλώσεως, την οποία αντιμετωπίζουμε πάλι με περισσή παθητικότητα και διάθεση υποταγής.

Υποταγή με τη μορφή της συμφιλίωσης: O Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής παραχωρεί τα προνόμια του Πατριαρχείου στον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Ψηφιδωτό από τον Πατριαρχικό Οίκο στην Κωνσταντινούπολη

Η επέτειος αυτή κάποτε, σε πολύ παλαιότερα χρόνια, χρησίμευε για να υπενθυμίσει στον σκλάβο Έλληνα το χρέος του να ξεσηκωθεί και να επανακτήσει την ελευθερία του και τα κατεχόμενα από τους αλλόφυλους κατακτητές εδάφη. Αλλά υπήρχαν πάντα αυτοί που παρουσιάζονταν σαν οδηγοί του και επεδίωκαν, και κατάφερναν, να τον κρατούν με το κεφάλι σκυμμένο, τάζοντάς του, όχι την Πόλη των Ονείρων του, όχι την ελευθερία του, αλλά έναν μακρινό παράδεισο που θα τον αποζημίωνε για τα δεινά του. Οι όμοιοί τους εξάλλου ήταν αυτοί που είχαν ουσιαστικά παραδώσει την Πόλη, είτε αποχαυνώνοντας τον λαό και καθιστώντας τον ανέτοιμο και αδιάφορο για τη μάχη είτε ανοίγοντας την Κερκόπορτα. Ας μην ξεχνάμε τα λόγια του Παλαμά για την προ της Αλώσεως στάση της Πόλης: «Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/και καρτέραγ' ένα μακελάρη […] Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει» (από τον Δωδεκάλογο του Γύφτου). 

Στα χρόνια που ακολούθησαν την επανάσταση του ’21 και τους επακόλουθους πολέμους για ανεξαρτησία ως τη Μικρασιατική Ήττα, απελευθερώθηκε, τρόπον τινά, ένα μέρος μόνο της κατεχόμενης Ελλάδας. Αλλά η αίσθηση του καθήκοντος έσβησε σιγά σιγά.

Ο σύγχρονος Έλληνας δεν έχει κρατήσει ούτε την περηφάνια του, ούτε την ανάμνηση του χρέους του. Το αντίθετο. Δυστυχώς, η Ελλάδα με την παθητική αποδοχή των αλλόφυλων εισβολέων έγινε η Κερκόπορτα της Ευρώπης και κινδυνεύει να μείνει ως τέτοια στην ιστορία.

Όμως, ο σύγχρονος Έλληνας, όσο παρηκμασμένος κι αν είναι, έχει κρατήσει καθαρό κι ανόθευτο το ΑΙΜΑ του, αναγκαία προϋπόθεση για τον ξεσηκωμό του. Η νέα άλωση που βιώνουμε σήμερα, την οποία, αν δεν υπάρξει αντίσταση, θα ακολουθήσει η «αφομοίωση», η «ένταξη και η ενσωμάτωση» των δήθεν προσφύγων, η επιβολή και η κυριαρχία των αλλόφυλων δηλαδή, έχει στόχο τη νέα υποδούλωση. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν θα κάνουν το λάθος να αφήσουν το αίμα απείραχτο.

Ενάντια σε αυτό το σχέδιο που υλοποιείται ήδη, ένα σχέδιο ενάντια στον Λευκό Κόσμο, ο αγώνας είναι πολυμέτωπος: αγώνας ενάντια στα κηρύγματα περί «μη υπάρξεως καθαρής» φυλής, ενάντια στα κηρύγματα περί ελληνοτουρκικής φιλίας, περί μεγάλης δήθεν Ελλάδας που θα περιλαμβάνει και αλλόφυλους, ενάντια στα ύποπτα κηρύγματα που ακούγονται «εθνικιστικά» και τα οποίααντικαθιστούν τη φυλή με την «ταυτότητα», την ελεύθερη Ελλάδα με μια πολυφυλετική Ομοσπονδία, και που με το αντιευρωπαϊκό τους πνεύμα σπρώχνουν την Ελλάδα προς την Ανατολή. Ως εκ τούτου, αγώνας ΥΠΕΡ της καθαρότητας του αίματος και του πνεύματος, υπέρ του ευρωπαϊκού πολιτισμού, της κοινής μας Παράδοσης με τα αδέλφια μας, υπέρ της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας. Με λίγα λόγια, ΥΠΕΡ της επιβίωσής μας, υπέρ της συνέχισης της ύπαρξής μας ως Ελλήνων και Ευρωπαίων στους αιώνες των αιώνων.

Για τον σκοπό αυτό, όσο κι αν φανεί αιρετικό, ας τελειώνουμε με τους μύθους και τους θρύλους που πλέον έχουν καταντήσει παραμύθια. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Ιωάννη Συκουτρή (από το βιβλίο Η σχέσις μας προς την Αρχαιότητα, εκδ. Θούλη 2016): «…Ουδενός βασιλέως πολεμιστού, ουδεμιάς μάχης, ουδενός ανδραγαθήματος η ανάμνησις από τ’ αναρίθμητα της Βυζαντινής ιστορίας διετηρήθη εις του λαού την ανάμνησιν. Αυτός ο Διγενής, με τους σκληρούς και τραχείς του αγώνας εναντίον των εχθρών της πίστεως, εξανεμίζεται εις ήρωα παραμυθιού ─χάνει τα στοιχεία εκείνα, που θα ημπορούσαν να τον κάμουν υπόδειγμα και ηθικήν δύναμιν διά τον εθνικόν αγώνα. Δεν αγωνίζεται πλέον εναντίον των Σαρακηνών· παλαίει προς τον Χάρον […]

Πολύ συχνά γίνεται παρ’ ημίν λόγος περί του δημώδους άσματος που θρηνεί την άλωσιν της Πόλεως, ενώ συγχρόνως διακηρύσσει την ελπίδα της ανακτήσεως.  Είναι βεβαίως συγκινητική αυτή η καρτερική ελπίς αμέσως μετά την συμφοράν την μεγάλην, μέχρι τινός είναι ακόμη και χρήσιμος εις μίαν εποχήν, που αποτελεί δι’ ένα έθνος σημαντικόν κεφάλαιον και το να ημπορή να ελπίζη και να περιμένη. Αλλά δεν πρέπει να αυταπατώμεθα. Δυνάμεις εθνικής δράσεως από την προσδοκίαν  αυτήν ήτο αδύνατον να περιμένωμεν. Είναι εκδήλωσις μοιρολατρικής αδρανείας ─καθαρά ανατολικής─ και ενός μεσσιανισμού εξ ίσου αγόνου θετικώς, όπως ο μεσσιανισμός τωνΕβραίων (και η προέλευσις αυτής της προσδοκίας, όχι μόνον η μορφή της, φαίνεται καθαρά μεσσιανική-θρησκευτική. Δυστυχώς, ακόμη ουδέ αρχή δεν έγινεν εις το να μελετηθή το σημείον αυτό). Από τους σκληρούς αγώνας, που προηγήθησαν της 29. Μαΐου 1453, δεν διετήρησεν η λαϊκή μνήμη ουδέ την ελαχίστην παράδοσιν. Η Πόλις πίπτει όχι κατόπιν μάχης, αλλά κατόπιν προφορικής εντολής του Θεού, δι’ αγγέλου μεταβιβασθείσης. Ο Κωνσταντίνος δεν είναι ο ατρόμητος μαχητής, που τιμά, με την ηρωικώς απεγνωσμένην του άμυναν, χιλιετούς ενδόξου παρελθόντος την τελευτήν· δεν πίπτει ως ο Λεωνίδας με την σπάθην εις το χέρι μεταξύ τωνσυμμαχητών του.  Ο θάνατός του δεν έκαμεν εις το έθνος ούτε το πολλοστόν μέρος της φοβεράς εκείνης εντυπώσεως, που παρήγαγε το 1821 το σχοινί του Πατριάρχη. Άγγελος Θεού τον απομακρύνει από την Αγίαν Σοφίαν ─όχι από την μάχην─ διά να τον βάλη να κοιμηθή τον προσωρινόν, αλλ’ άδοξον ύπνον του. Ο ίδιος άγγελος θα τον εξυπνήση και πάλιν, και η Πόλις θ’ ανακτηθή και οι Τούρκοι θα φύγουν, όχι κατόπιν αγώνων και θυσιών, όχι όταν το ελληνικό έθνος ανανήψη και αρχίση να εργάζεται υπέρ της ελευθερίας του, αλλ’ “όταν έλθη το πλήρωμα του χρόνου”. 

Είναι προφανές. Αυτή η παράδοσις ήτο αδύνατον να δώση εις το αναγεννώμενον έθνος τα απαραίτητα ηθικά και πνευματικά στοιχεία εθνικής ελληνικής δράσεως. Και δεν είναι παράξενον, πως η Ρωσία εζήτησε και ήλπισε σοβαρά να πραγματοποιήση το μεσσιανικόν τούτο όνειρον με τας ιδικάς της δυνάμεις και διά τα ιδικά της συμφέροντα. Ο ελληνικός λαός θα επανηγύριζε το γεγονός με όχι μικροτέραν αγαλλίασιν. Ήρκει να λειτουργηθή και πάλιν η Αγία Σοφία. Αλλά πώς; Περί αυτού επαφίετο εις τον Θεόν να φροντίση…». (Πόσο επίκαιρα και τα τελευταία αυτά λόγια του Συκουτρή, σήμερα που ένα μέρος των «εθνικά σκεπτόμενων» Ελλήνων περιμένει από τους Ρώσους να εκπληρώσουν το μεσσιανικό του όνειρο προς δικό τους συμφέρον, φυσικά.  Αρκεί να λειτουργήσει πάλι η Αγια-Σοφιά…). Ακολούθως, ο Συκουτρής αποδίδει την επανάσταση του 1821 στο ότι ο Έλληνας απέκτησε συνείδηση του ότι είναι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων.

 Ας τελειώνουμε, λοιπόν,  με τα παραμύθια. Όχι άλλη παθητική αναμονή να ξυπνήσει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς. Όχι άλλες ανταμοιβές στην άλλη ζωή. Όχι άλλα «χωριάτικα», αντιευρωπαϊκά κηρύγματα. Δεν είμαστε «έθνος ανάδελφο», δεν είμαστε ανατολίτες. Είμαστε Ευρωπαίοι. Όχι άλλα εγωιστικά πεισιθανάτια κηρύγματα αυτών που νιώθουν οι τελευταίοι άνθρωποι. Δεν πρέπει να είμαστε οι τελευταίοι Ευρωπαίοι. Η Φυλή δεν πρέπει να πέσει, έστω και ηρωικά μαχόμενη. Κι αν πέσει τώρα, θα πέσει ─για να χρησιμοποιήσουμε έναν γνωστό στίχο του Έλλιοτ─ «όχι με έναν βρόντο αλλά  μ’ ένα κλάμα». Κι εμείς θα μείνουμε στη μνήμη όχι «σαν χαμένες, ορμητικές ψυχές», μα σαν «κούφιοι άνθρωποι». Ειδικά, οι Έλληνες κινδυνεύουμε να μείνουμε στην ιστορία ως αυτοί που πρόδωσαν την Ευρώπη, ανοίγοντας την Κερκόπορτα. Ας αντικαταστήσουμε, λοιπόν, τις κλάψες, τα μοιρολόγια και τους θρήνους με εμβατήρια και παιάνες. Η Φυλή δεν πρέπει να πέσει, δεν πρέπει να χαθεί. Η Φυλή πρέπει να ΖΗΣΕΙ, και ηρωικά να αγωνιστεί γι' αυτό.

Πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση

 

Ristorante Verona

Η «Μεγάλη Αντικατάσταση» του πληθυσμού της Ευρώπης και η ευθύνη των εθνικιστικών κομμάτων

Από τη γαλλική εφημερίδα Rivarol 

Η γαλλική αντισημιτική εφημερίδα Rivarol με τη μακρά παράδοση –που ενοχλεί πολύ όχι μόνο τους συνήθεις αντιπάλους, αλλά και το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν, λόγω του ότι υποστηρίζει τον πατέρα της─ δημοσίευσε ένα απόσπασμα ενός άρθρου της του τελευταίου φύλλου της σχετικά με την εκλογή πακιστανού στη θέση του δημάρχου του Λονδίνου. 

Μεταξύ άλλων γράφει για την εκλογή αυτή: 

«Σύμβολο μιας Ευρώπης παρηκμασμένης, κατακτημένης και παραμορφωμένης από τις εθνικές μειονότητες, οι εκλογές κατέληξαν σε μια μονομαχία μεταξύ: του εκπροσώπου του συντηρητικού κόμματος εβραίου δισεκατομμυριούχου και φανατικού σιωνιστή Zac Goldsmith, πρωτότοκου γιου του πεθαμένου πλέον James Goldsmith, του οποίου ο πατέρας ήταν εβραίος ασκεναζί, και του υποψηφίου του εργατικού κόμματος, του μωαμεθανού πακιστανικής καταγωγής Sadik Khan.. […] Δεν πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτό που συνέβη τούτες τις μέρες στο Λονδίνο, δεν θα συμβεί αύριο όχι μόνο στην πρωτεύουσα της Γαλλίας αλλά και στην κεφαλή της κυβέρνησης και του κράτους. Κάθε μέρα η “Μεγάλη Αντικατάσταση” προχωράει και είναι ζήτημα κάποιων ετών μόνο, το πολύ μίας ή δύο δεκαετιών, το να αποκτήσουμε έναν πρωθυπουργό ή αρχηγό κράτους μωαμεθανό με καταγωγή εκτός Ευρώπης. Η εκλογή τού Ομπάμα στις ΗΠΑ  το 2008 και η επανεκλογή του το 2012 απετέλεσαν μία πρώτη αλλά πολύ ισχυρή ένδειξη. Γνωρίζουμε πως  ό,τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού προϊδεάζει γι’ αυτό που θα συμβεί σε μερικά χρόνια στη Γηραιά Ήπειρο.

Έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι στους δύο βασικούς υποψηφίους για το αξίωμα του δημάρχου του Λονδίνου ο ένας ήταν εβραίος και ο άλλος μωαμεθανός 

Άλλωστε, έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι στους δύο βασικούς υποψηφίους για το αξίωμα του δημάρχου του Λονδίνου ο ένας ήταν μωαμεθανός και ο άλλος εβραίος. Βλέπουμε ότι οι δυτικές χώρες είναι όλο και περισσότερο κάτω από τον ζυγό δογμάτων που είναι ξένα προς την ιστορία, την παράδοση και την πνευματικότητα της Γηραιάς Ηπείρου. Οι λαοί που κάποτε ήταν χριστιανικοί έχουν γίνει πλέον αποστάτες και καθώς η φύση απεχθάνεται το κενό, από τη μια πλευρά ο ιουδαϊσμός ο οποίος οργανώνεται πολιτικά  και από την άλλη το δυναμικό και κατακτητικό ισλάμ επικρατούν κάθε μέρα όλο και πιο πολύ στο πολιτικό, κοινωνικό και πνευματικό πεδίο.  Πρόκειται, όμως, για μία ψεύτικη αντίθεση αφού και οι δύο ενώνουν τις δυνάμεις τους για την ενοχοποίηση της Δύσης και στην πρόθεση να τελειώνουν με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, τον λευκό και χριστιανικό. Ως εκ τούτου, μόνο τυχαίο δεν είναι το ότι ο νέος δήμαρχος του Λονδίνου δεν πρόλαβε καλά καλά να εκλεγεί και έθεσε ως προτεραιότητά του  να επισκεφθεί το Μνημείο του Ολοκαυτώματος του Λονδίνου, κάτι που αποδεικνύει ότι όποια και αν είναι η καταγωγή και η θρησκεία του δημοτικού άρχοντα, είναι πάντα η ίδια αντι-θρησκεία  που κυριαρχεί και επιβάλλει τον ζυγό της της σε όλους τους Ευρωπαίους, τους οποίους θέλει να παραλύσει, ώστε να τους κάνει να αποδεχθούν την αυτοκτονία του έθνους, του πολιτισμού και της φυλής τους. Άλλωστε και ο δύο υποψήφιοι είναι υπέρμαχοι του “γάμου” των ομοφυλοφίλων […]»

 Ακολούθως το άρθρο, ξεκινώντας από την κριτική που ασκεί στους Βρεταννούς για την ανοχή και την παθητικότητά τους, με την επισήμανση της «εξουδετέρωσης» του BNP, προχωράει στην κριτική του γαλλικού Εθνικού Μετώπου για τη διαγραφή του Ζαν Μαρί Λεπέν, και καταλήγει στην πικρή διαπίστωση ότι τα διάφορα εθνικιστικά κόμματα από τη στιγμή που γνωρίζουν κοινοβουλευτική επιτυχία συμβιβάζονται. 

Γράφει:

«...από τη στιγμή που γνωρίζουν κάποια εκλογική επιτυχία αισθάνονται υποχρεωμένα να κάνουν τη μία παραχώρηση μετά την άλλη, ακόμη και να φτάσουν κάποιες φορές μέχρι του σημείου να αποκηρύξουν τα πιστεύω τους και να υποστηρίξουν το αντίθετο αυτών που πρέσβευαν  μέχρι πρότινος. Όλοι γνωρίζουμε την περίπτωση του εξωμότη Τζιανφράνκο Φίνι, ο οποίος πρώτα ήταν νεοφασίστας (το 1992, μάλιστα, γιόρτασε την 70ή επέτειο της Πορείας προς τη Ρώμη του Μπενίτο Μουσολίνι και των Μελανοχιτώνων), ακολούθως έγινε “μεταφασίστας”, και, τέλος, αντιφασίστας, φθάνοντας μέχρι του σημείου σε μία επίσκεψή του στο Ισραήλ, όπου φόρεσε το κιπά  στο Γιαντ Βασσέμ (σ.σ. “μουσείο ολοκαυτώματος”), να πει ότι “ο φασισμός ήταν το απόλυτο κακό”. 

Ο εξωμότης Φίνι με κιπά 

Είδαμε ακόμη πώς εξελίχθηκε το κόμμα του μακαρίτη Γεργκ Χάιντερ, που δέχθηκε μία κυβερνητική συμμαχία με τους συντηρητικούς και που πρόδωσε εντελώς το πρόγραμμά του κατά τη διάρκεια του καταστροφικού περάσματός του στον δημόσιο βίο. Και μία αντιπροσωπεία του FPӦ και του Vlaams Belang επισκέφθηκε το Ισραήλ […] Η εμπειρία αποδεικνύει ότι αυτές οι παραχωρήσεις ανοίγουν τον δρόμο για κάθε υποχώρηση και κάθε αποκήρυξη.

Ο αντικειμενικός σκοπός των κοσμοπολίτικων δυνάμεων είναι να εκμηδενίσουν κάθε γνήσια αντίδραση ενάντια στα ανατρεπτικά τους σχέδια, ενάντια στη θέλησή τους να καταστρέψουν τα ευρωπαϊκά έθνη και να εγκαθιδρύσουν μία παγκόσμια κυβέρνηση, προς την οποία η Ε.Ε. δεν είναι παρά το πρώτο βήμα, αν και πολύ αποτελεσματικό. Για τον σκοπό αυτό επιδιώκουν να εξουδετερώσουν τα πατριωτικά κινήματα βάζοντας στην αρχηγία αλλά και στις τάξεις τους είτε προδότες που τα αρνούνται όλα από καριερισμό, από συμφέρον, είτε χρήσιμους ηλίθιους που πιστεύουν ότι οι ολοένα και περισσότερες παραχωρήσεις είναι αναγκαίες προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία…»

Και σε αυτό το σημείο, δεν μπορεί κανείς να μην θυμηθεί τα λόγια της Σίτσας Καραϊσκάκη, στο βιβλίο της Ψυχικό και Πνευματικό Δηλητήριο (εκδ. Θούλη), που χαρακτηρίζει «μπολσεβικική» στο βάθος της κάθε τέτοιου είδους συμπεριφορά και στάση, από όποιον και αν προέρχεται, δηλαδή, εν προκειμένω, την απεμπόληση των ιδανικών προς εξυπηρέτηση ατομικών και στενά κομματικών συμφερόντων.

(Στο άρθρο αυτό της Rivarol το οποίο θίγει και άλλα σημαντικά ζητήματα, θα επανέλθουμε σε νεότερη ανάρτηση)

Πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Ristorante Verona

ΙΣΛΑΜ: ΕΝΑΣ ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Το καθεστώς στη Γερμανία προσπαθεί με κάθε τρόπο να περιορίσει τις αντιδράσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν δημοσιεύονται φωτογραφίες από το μακελειό διότι η αλήθεια σε εικόνες, με τις σορούς των νεκρών και τους τραυματίες να κείτονται στους δρόμους δεν εξυπηρετεί την προπαγάνδα των φιλελεύθερων ούτε όμως και των αριστερών. Οι νεκροί όμως του Βερολίνου είναι νεκροί των ιδεολογημάτων του ανθρωπισμού, της ανοχής, της ισότητας, της αδελφότητας και του αντιρατσισμού που επικράτησαν στην Ευρώπη μετά το '45. Όσο και αν προσπαθούν να παραχαράξουν την αλήθεια και να πείσουν ότι μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά με το Ισλάμ, τα γεγονότα θα τους διαψεύδουν. Διότι δεν είναι κάποιοι ''λίγοι φανατικοί αυτοί που διαταράσσουν τις σχέσεις των λαών'' αλλά ολόκληρο το Ισλάμ που στέκεται για αιώνες απέναντί μας περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να αρπάξει τη λεία του. Και η διακαώς ποθούμενη λεία του ήταν πάντα η Ευρώπη. 

   

''Δεν αποφασίζεις ποιος είναι ο εχθρός σου, εκείνος αποφασίζει. Μπορείς εύκολα να τον θεωρήσεις φίλο σου, αλλά, αν αποφασίσει ότι είναι εχθρός σου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό''.

 Carl Schmitt 

Από την εμφάνισή του, περίπου το 600 μ.Χ. (το 571 μ.Χ. γεννήθηκε ο Μωάμεθ) το Ισλάμ πολέμησε θανάσιμα την Ευρώπη. Εισέβαλαν στις επαρχίες του Βυζαντίου, και από τη βόρεια Αφρική μπήκαν στην Ισπανία και τελικά στη Γαλλία. Η ισλαμική επίθεση σταμάτησε στη μάχη του Πουατιέ, όχι μακριά από το Παρίσι, το 732 μ.Χ.

Έργο του ζωγράφου Charles de Steuben που 

απεικονίζει τη μάχη του Πουατιέ

Η Ευρώπη βρισκόταν κάτω από τη συνεχή απειλή του Ισλάμ σχεδόν για μια χιλιετία. Το 1071 (Μάχη του Μαντζικέρτ) οι βυζαντινές δυνάμεις υπέστησαν καταστροφική ήττα, που άφησε το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολίας ανοιχτό στην εισβολή. Οι ισλαμιστές ανακόπηκαν προσωρινά από λατινικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών, αλλά από τις αρχές του 14ου αιώνα οι Τούρκοι απειλούσαν την Κωνσταντινούπολη και ολόκληρη την Ευρώπη. Στα δυτικά οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις απωθούσαν σταδιακά τους αλλόφυλους εισβολείς, μέχρι που το 1492 εκδιώχτηκαν οριστικά (Reconquista). 

Η Ιβηρική χερσόνησος από το 711 έως και το 1492 βρισκόταν υπό ισλαμικό ζυγό. Επίσης υπό ισλαμικό ζυγό βρέθηκε η Σικελία από το 831 έως το 1072 (Εμιράτο της Σικελίας). Η απελευθέρωση ξεκίνησε το 1061 (έτος έναρξης της χριστιανικής επανάκτησης της Σικελίας) από τους Νορμανδούς με ηγέτη τους τον Ρογήρο τον Α΄. Η εξάλειψη των ισλαμιστών κατορθώθηκε στο τέλος της δεκαετίας 1240, όταν έγιναν και οι τελευταίες απελάσεις. 

  

Ο Ρογήρος Α΄ της Σικελίας στη μάχη του Σεράμι το 1063

Επίσης η Κρήτη είχε βρεθεί υπό ισλαμικό ζυγό (Εμιράτο της Κρήτης) από το 820 έως την επανακατάληψή της από τον Νικηφόρο Β´ Φωκά το 961. Ο μουσουλμανικός πληθυσμός σφαγιάστηκε ή πωλήθηκε σε σκλαβοπάζαρα. 

Οι ισλαμικές επιθέσεις όμως δεν σταμάτησαν. Εξαπλώθηκαν στον Καύκασο, στην Κριμαία και το 1453 πέφτει το πρώτο και κύριο ανάχωμα της Ευρώπης. Η Πόλις εάλω. Ο δρόμος προς την Ευρώπη έμεινε ανοιχτός για την εξάπλωση των ισλαμιστών που προχώρησαν καταλαμβάνοντας σταδιακά την Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα και σιγά-σιγά ολόκληρη τη χερσόνησο του Αίμου, την Ουγγαρία,  μέχρι που έφτασαν στη Βιέννη, την οποία τώρα μέσα στα φιλόδοξα επεκτατικά τους σχέδια αποκαλούσαν «κόκκινο μήλο» όπως άλλοτε ονόμαζαν την Κωνσταντινούπολη. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1529 οι οθωμανοί βρέθηκαν έξω από τα τείχη της πόλης. Αυτή είναι η πρώτη πολιορκία της Βιέννης.  

Εικόνα της πολιορκημένης Βιέννης.

Η Βιέννη στη μέση, γύρω γύρω το στρατόπεδο των ισλαμιστών 

Συγκεκριμένα, όταν έφτασαν οι πρώτες είκοσι χιλιάδες στα περίχωρα της Βιέννης, καταλεηλάτησαν όλα τα μέρη, και φόνευσαν τον άμαχο πληθυσμό με τον πλέον φρικιαστικό τρόπο. Έσφαξαν τους άμαχους, βίασαν τα ανήλικα κορίτσια και τις γυναίκες, ξεκοίλιασαν τις έγκυες γυναίκες, παλούκωσαν τα έμβρυα που έβγαλαν από τις κοιλιές των μανάδων τους ή τα τρύπησαν στο δόρυ τους και τα περιέφεραν εν είδει τρόπαιου. Στη συνέχεια έφτασε  και ο υπόλοιπος ισλαμικός στρατός, ο οποίος στρατοπέδευσε γύρω από την πόλη. Τόσο πολυάριθμος ήταν, που το στρατόπεδο των οθωμανών ήταν επτά φορές μεγαλύτερο απ' όλη την πόλη. Οι υπερασπιστές, 16.000 άνδρες, ή έπρεπε να αντιμετωπίσουν πάνω από 250.000 ισλαμιστές ή να αλλαξοπιστήσουν και να υποταχθούν στο Ισλάμ. Υπερασπίστηκαν την Ευρώπη και νίκησαν. 

Η δεύτερη πολιορκία της Βιέννης

Οι ισλαμιστές όμως δεν εγκατέλειψαν το όνειρο της κατάκτησης. 154 χρόνια μετά την πρώτη πολιορκία της Βιέννης, έλαβε χώρα η δεύτερη. Η πολιορκία ξεκίνησε στις 14 Ιουλίου του 1683. Οι ισλαμιστές παρέταξαν 168.000 στρατιώτες και 300 κανόνια. Απέναντί τους στάθηκαν 16.000 Ευρωπαίοι. Οι πολιορκημένοι απέκρουσαν συνολικά πενήντα εφόδους, στις οποίες οι ισλαμιστές χύνονταν σαν ποτάμι προξενώντας μεγάλες ζημιές και απώλειες στους αμυνόμενους. Η Βιέννη γλύτωσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή ως από θαύμα, ενώ η επίθεση των Ουσάρων του Γιάν Σομπιέσκι απέκρουσε τους ισλαμιστές και τους έτρεψε σε φυγή. Για μια ακόμη φορά η Ευρώπη σώθηκε από τον ισλαμικό κίνδυνο και μαζί με αυτήν σώθηκε ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός.

Ο Σομπιέσκι στην Δεύτερη πολιορκία της Βιέννης. 

Πίνακας του Juliusz Kossak

Ήταν όμως ακρωτηριασμένη. Η Ελλάδα ακόμη αγκομαχούσε υπό τη σκιά της ημισελήνου. Έζησε υπό τον ζυγό των ισλαμιστών για 400 περίπου χρόνια μέχρι που ξημέρωσε το πανίερο εκείνο έτος 1821. Διαδοχικοί πόλεμοι οδήγησαν στην απελευθέρωση μέρους μόνο της πατρίδας. Η επανάσταση δεν έχει ολοκληρωθεί... 

Ο Ιερός Λόχος μάχεται στο Δραγατσάνι (λιθογραφία)

Τα σύνορα της Ελλάδας είναι ταυτόχρονα και τα σύνορα της Ευρώπης με το Ισλάμ. Σε αυτό οφείλεται και το ότι ο φόρος αίματος της πατρίδας μας για την ελευθερία δεν συγκρίνεται με κανενός άλλου ευρωπαϊκού κράτους.  Από το 1896 έως και το 1922 το ισλαμικό τουρκικό κράτος σφαγίασε 2,5 εκατομμύρια χριστιανούς, ως επί το πλείστον Έλληνες. Η εισβολή στην Κύπρο το 1974 αποτελεί μια ακόμη επίθεση του Ισλάμ εναντίον της Ευρώπης.  

Λόγω της γεωγραφικής θέσεώς της, η Ελλάδα θα έπρεπε να αποτελεί την αιχμή του δόρατος της ευρωπαϊκής άμυνας, με πολυάριθμο και εμπειροπόλεμο στρατό, ικανό να αντιμετωπίσει τον ισλαμικό κίνδυνο εξ ανατολών. Αντ' αυτού, η Ελλάδα είναι σήμερα στα χέρια αριστερών και φιλελεύθερων, μπολιασμένη από το δηλητήριο του πολιτισμικού μαρξισμού και αντί για ασπίδα της Ευρώπης κατέστη η κερκόπορτά της, από την οποία εισβάλλουν τα στίφη εκατομμυρίων αλλοφύλων ισλαμιστών, ετοιμάζοντας τη νέα πολιορκία, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό μέσον, παλαιό και σύγχρονο που τους παρέχεται. 

   

    Η Ευρώπη, συνολικά,  παρουσιάζεται αδύναμη να αντιμετωπίσει το Ισλάμ. Υποταγμένη καθώς είναι στις "αρχές" της ανοχής, του ανθρωπισμού, της ανεξιθρησκίας, της περιφρόνησης της φυλής που της έχουν επιβάλει μετά τη λήξη του Β'Ππ, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το Ισλάμ γιατί αρνείται να το αναγνωρίσει ως εχθρό. Για να μπορέσει να αναγνωρίσει τον ξένο, τον αλλόφυλο ως εχθρό, πρέπει να ανατρέξει στις ρίζες της. Ο  Carl Schmitt προσδιόρισε τον ξένο, τον εχθρό δηλαδή, ως εξής: 

Αυτός που προσπαθεί να επιφέρει μη ανατάξιμη βλάβη στις παραδόσεις μιας φυλής, αυτός που αρνείται τον τρόπο ζωής της, αυτός που θέτει σε κίνδυνο τους δικούς μας ανθρώπους.

Ristorante Verona

Δεν είναι τρομοκρατία, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ

Όπως είναι γνωστό, την τελευταία εβδομάδα η Γερμανία υφίσταται μπαράζ επιθέσεων από γεμάτους μίσος αλλόφυλους. Η γερμανική αστυνομία προσπαθεί με κάθε τρόπο να συγκαλύψει τα γεγονότα και να συσκοτίσει, συνεχίζει, δηλαδή, αυτό που κάνει με ζήλο τον τελευταίο χρόνο, καθώς αποκρύπτει τους συνεχείς μαζικούς βιασμούς γυναικών αλλά και παιδιών σε όλη τη χώρα, μέσα σε πλατείες, σε εορταστικές εκδηλώσεις, σε πισίνες, ακόμα και μέσα σε εκκλησίες!!! 

Συνέχεια εδώ

RV

ΓΑΛΛΙΑ 14 ΙΟΥΛΙΟΥ: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΧΡΩΜΑ, ΦΥΛΗ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Την ώρα που το χαρούμενο πλήθος γιόρταζε την "ισότητα" και την "αδελφότητα" που έφερε η Γαλλική Επανάσταση, ένας "ίσος", ένας "αδελφός" αλλόφυλος (Τυνήσιος απ' ό,τι έχει γίνει μέχρι τώρα γνωστό) έσπειρε τον θάνατο, τον τρόμο και τη δυστυχία στους επιζώντες, στη Νίκαια της Γαλλίας. 84 νεκροί μέχρι αυτή τη στιγμή, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά, πολλοί τραυματίες.

Όχι, δεν φταίει η μισαλλοδοξία, ούτε το αποικιοκρατικό παρελθόν της Γαλλίας. Φταίει η υποταγή και η παράδοση του Άριου στους αλλόφυλους εχθρούς. Ο σκοπός των επιθέσεων δεν είναι η εισβολή στην Ευρώπη γιατί αυτή επιτυγχάνεται χωρίς βία (και με τη σημαντική συνδρομή του αλληλέγγυου ελληνικού κράτους πλέον), αλλά η φυσική εξόντωση όλο και περισσότερων Άριων, ο αφανισμός της Φυλής. 

ΠΡΟΣΟΧΗ το παρακάτω είναι το πιο σκληρό βίντεο

 

Πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Το ιδιαίτερο νόημα της επετείου της Αλώσεως της Πόλης

Η πεντακοσιοστή εξηκοστή τρίτη επέτειος της αποφράδας ημέρας, της τραγικής εκείνης  ημέρας για την Ελλάδα και την Ευρώπη, αποκτά ένα πολύ ιδιαίτερο νόημα, σήμερα, που βρισκόμαστε ενώπιον μίας νέας Αλώσεως, την οποία αντιμετωπίζουμε πάλι με περισσή παθητικότητα και διάθεση υποταγής.

Υποταγή με τη μορφή της συμφιλίωσης: O Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής παραχωρεί τα προνόμια του Πατριαρχείου στον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Ψηφιδωτό από τον Πατριαρχικό Οίκο στην Κωνσταντινούπολη

Η επέτειος αυτή κάποτε, σε πολύ παλαιότερα χρόνια, χρησίμευε για να υπενθυμίσει στον σκλάβο Έλληνα το χρέος του να ξεσηκωθεί και να επανακτήσει την ελευθερία του και τα κατεχόμενα από τους αλλόφυλους κατακτητές εδάφη. Αλλά υπήρχαν πάντα αυτοί που παρουσιάζονταν σαν οδηγοί του και επεδίωκαν, και κατάφερναν, να τον κρατούν με το κεφάλι σκυμμένο, τάζοντάς του, όχι την Πόλη των Ονείρων του, όχι την ελευθερία του, αλλά έναν μακρινό παράδεισο που θα τον αποζημίωνε για τα δεινά του. Οι όμοιοί τους εξάλλου ήταν αυτοί που είχαν ουσιαστικά παραδώσει την Πόλη, είτε αποχαυνώνοντας τον λαό και καθιστώντας τον ανέτοιμο και αδιάφορο για τη μάχη είτε ανοίγοντας την Κερκόπορτα. Ας μην ξεχνάμε τα λόγια του Παλαμά για την προ της Αλώσεως στάση της Πόλης: «Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/και καρτέραγ' ένα μακελάρη […] Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει» (από τον Δωδεκάλογο του Γύφτου). 

Στα χρόνια που ακολούθησαν την επανάσταση του ’21 και τους επακόλουθους πολέμους για ανεξαρτησία ως τη Μικρασιατική Ήττα, απελευθερώθηκε, τρόπον τινά, ένα μέρος μόνο της κατεχόμενης Ελλάδας. Αλλά η αίσθηση του καθήκοντος έσβησε σιγά σιγά.

Ο σύγχρονος Έλληνας δεν έχει κρατήσει ούτε την περηφάνια του, ούτε την ανάμνηση του χρέους του. Το αντίθετο. Δυστυχώς, η Ελλάδα με την παθητική αποδοχή των αλλόφυλων εισβολέων έγινε η Κερκόπορτα της Ευρώπης και κινδυνεύει να μείνει ως τέτοια στην ιστορία.

Όμως, ο σύγχρονος Έλληνας, όσο παρηκμασμένος κι αν είναι, έχει κρατήσει καθαρό κι ανόθευτο το ΑΙΜΑ του, αναγκαία προϋπόθεση για τον ξεσηκωμό του. Η νέα άλωση που βιώνουμε σήμερα, την οποία, αν δεν υπάρξει αντίσταση, θα ακολουθήσει η «αφομοίωση», η «ένταξη και η ενσωμάτωση» των δήθεν προσφύγων, η επιβολή και η κυριαρχία των αλλόφυλων δηλαδή, έχει στόχο τη νέα υποδούλωση. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν θα κάνουν το λάθος να αφήσουν το αίμα απείραχτο.

Ενάντια σε αυτό το σχέδιο που υλοποιείται ήδη, ένα σχέδιο ενάντια στον Λευκό Κόσμο, ο αγώνας είναι πολυμέτωπος: αγώνας ενάντια στα κηρύγματα περί «μη υπάρξεως καθαρής» φυλής, ενάντια στα κηρύγματα περί ελληνοτουρκικής φιλίας, περί μεγάλης δήθεν Ελλάδας που θα περιλαμβάνει και αλλόφυλους, ενάντια στα ύποπτα κηρύγματα που ακούγονται «εθνικιστικά» και τα οποία αντικαθιστούν τη φυλή με την «ταυτότητα», την ελεύθερη Ελλάδα με μια πολυφυλετική Ομοσπονδία, και που με το αντιευρωπαϊκό τους πνεύμα σπρώχνουν την Ελλάδα προς την Ανατολή. 

Συνέχεια εδώ

RV

Ήρθαν οι παπάδες να συνεργήσουν για άλλη μια φορά στην άλωση της πατρίδας

    Αφού απέτυχαν οι πολιτικοί, αφού απέτυχε η συνεχής προπαγάνδα για τους "καημένους" ξένους "που υποφέρουν" κ.λπ., και επειδή οι Έλληνες φαίνονται, έστω και καθυστερημένα, να ξυπνάνε και να ετοιμάζονται να αντισταθούν στην εισβολή των αλλοφύλων, επιστρατεύτηκαν για άλλη μία φορά οι παπάδες, ανασύροντας από τη φυλετική μνήμη εικόνες από τον καιρό πριν από την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Και ήρθαν και οι τρεις, και (δεν) είναι ν' απορείς πόσο γρήγορα και εύκολα ξεπέρασαν τις διαφορές τους. Αυτές τις διαφορές που τους βοηθάνε να χωρίζουν τους λαούς της Ευρώπης από τ' αδέλφια τους, που τους βοηθάνε να εξυπηρετούν τα υλιστικά τους συμφέροντα και να μαντρώνουν τις ψυχές και τις συνειδήσεις.

    Ήρθαν με το ψέμμα και την υποκρισία τους, με τα άσχημα πρόσωπά τους και την αποκρουστική τους εμφάνιση.

Ο Βαρθολομαίος, που δεν καταφέρνει να κρύψει κάτω από τα ράσα την τουρκική στολή του, ούτε την τουρκική κτηνωδία και βαρβαρότητα  κάτω από το μειλίχιο ύφος.

Ο αριστερός Ιερώνυμος, με το αλλόκοτο πρόσωπο, πρόσωπο αμαρτωλού, πρόσωπο στιγματισμένο από τα πάθη,  τις ενοχές και από τα αμαρτήματα του ευρύτερου εκκλησιαστικού περιβάλλοντός του, που έχει ανεχτεί και έχει αποσιωπήσει.

Συνέχεια εδώ

RV

Το ισλάμ γίνεται μόδα στην κατεχόμενη Ευρώπη

Η εβραϊκή εταιρεία Marks & Spencer λάνσαρε μαγιό σύμφωνα με το Ισλάμ και όχι όπως εσφαλμένως παρουσιάζεται η είδηση «μαγιό για μουσουλμάνες». Συγκεκριμένα, πωλεί από το ηλεκτρονικό της κατάστημα σε όλο τον κόσμο «μπουρκίνι», ολόσωμα μαγιό στα παρακάτω δύο σχέδια. Όπως διευκρινίζει  η εταιρεία τα μαγιό οπωσδήποτε βολεύουν τις μουσουλμάνες, αλλά απευθύνονται σε όλες τις γυναίκες, αφού μπορούν να τα φορούν και λευκές που δεν θέλουν, για παράδειγμα, να φορούν αντιηλιακό κ.λπ.

Συνέχεια εδώ

RV

"Τ' άτι σου ακόμα μας πατά Μπραΐμη " (Κ. Παλαμάς)

Η είσοδος του Μωάμεθ στην Κωνσταντινούπολη

  Την ώρα που η Ελλάδα δέχεται εισβολή από αλλόφυλους, χωρίς να αντιστέκεται, την ώρα που οι μπολσεβίκοι που βρίσκονται στην εξουσία ενισχύουν με απερίγραπτο ζήλο τους εισβολείς, την ώρα που ο Μουζάλας επιδεικνύει στάση «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω», δηλώνοντας ότι «επιστημονικά» οι αλλόφυλοι λύνουν το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας και αποδεικνύοντας τι είδους  υπηρεσία έχει αναλάβει η κυβέρνηση των μπολσεβίκων, υπάρχουν και κάποιοι… ανθρωπιστές!  Όλοι αυτοί που τρέχουν να βοηθήσουν τους αλλόφυλους εισβολείς, δήθεν διότι οι τελευταίοι έχουν ανάγκη.

  Κάτι παλιάνθρωποι που στην κανονική τους ζωή είναι κακοί και κτηνώδεις, που ποτέ δεν έδειξαν καλοσύνη για τον συμπατριώτη τους, που μισούν τον διπλανό τους, που ζηλεύουν, που είναι έτοιμοι να καρφώσουν όποιον δεν τους δώσει απόδειξη για έναν καφέ, που δεν αντέχουν να βλέπουν χαρούμενους ανθρώπους, που έτσι και ο ενοικιαστής τους αργήσει μερικές μέρες να τους δώσει το ενοίκιο τον απειλούν ότι «θα στείλουν τον κλητήρα», τρέχουν και προσκυνάνε τους αλλόφυλους, τους πηγαίνουν ρούχα, κουβέρτες και φαγητό. Κάτι σκατόγεροι που στην κανονική τους ζωή  ρίχνουν βαριές κατάρες σε πιτσιρικάδες που τρέχουν με μοτοσικλέτες, σε παιδιά που παίζουν, ακόμη και σε μωρά που κλαίνε, διότι τους ενοχλούν, σκίζονται για τα παιδιά των αλλοφύλων, κλαίνε για την «κακή τους μοίρα», κάνουν έκκληση για βοήθεια και προσφέρονται να τα πάρουν στα σπίτια τους να τα φιλοξενήσουν. Κάτι βρώμες που είναι πρωταθλήτριες στις εκτρώσεις και που προτρέπουν και τις κόρες τους να κάνουν το ίδιο, νοιάζονται και πονάνε για τα παιδιά και τα μωρά των αλλόφυλων και για τις αλλόφυλες εγκύους και σπεύδουν να τους προσφέρουν τη βοήθειά τους.

Συνέχεια εδώ

RV

Εβραίοι υπέρ των επιθέσεων στο Παρίσι και της ισλαμοποίησης της Ευρώπης

Rivarol n°3211, 19/11/2015 

Η πρόσφατη επίθεση των ισλαμιστών στο Παρίσι, και η διαρκής και εμφανής πλέον ισλαμική απειλή, η ατμόσφαιρα πολέμου στην Ευρώπη, η φυλετική μνήμη που ανασύρει από τα βάθη της σκηνές από το 1453 στην Κωνσταντινούπολη και το 1683 στη Βιέννη,  έχουν εκτός από όλα τα άλλα, προκαλέσει σε κάποιους και την εντύπωση ότι μπορούμε σε αυτόν τον αγώνα να είμαστε σύμμαχοι με τους εβραίους λόγω του «κοινού εχθρού», αλλά και αμηχανία σε όσους δεν μπορούν να δεχθούν μία τέτοια συμμαχία. Η αμηχανία αυτή ήταν που στο παρελθόν έκανε ορισμένους να υποτιμήσουν τον ισλαμικό κίνδυνο, και, λόγω της αντίθεσής τους προς τους εβραίους, να ταχθούν υπέρ των ισλαμιστών ή να γίνουν ανεκτικοί, θεωρώντας και εκείνοι από την πλευρά τους ότι η ύπαρξη «κοινού εχθρού», θα μπορούσε να επιτρέψει συμμαχίες με ισλαμιστές (φυσικά, σε κάποιες περιπτώσεις, η στάση αυτή απλώς υποδήλωνε ραγιαδισμό).

Ο εχθρός παραμένει εχθρός.

Απάντηση σε όλα αυτά δίνει δημοσίευμα της γαλλικής εβδομαδιαίας εφημερίδας Rivarol. Όπως αποκαλύπτει, την επομένη της σφαγής στο Παρίσι, δηλαδή το Σάββατο 14 Νοεμβρίου, ο ραββίνος Dov Lior της Kiryat Arba σχεδόν πανηγύριζε, αφού δήλωσε ότι «οι επιθέσεις ήταν μία δίκαιη τιμωρία για το Ολοκαύτωμα». Η Rivarol επικαλείται την Jerusalem Post, η οποία, επίσης, αναφέρει ότι ο ραββίνος αυτός δήλωσε ότι «στην κακή και αιμοδιψή Ευρώπη άξιζαν αυτές οι επιθέσεις για ό,τι έκανε στον λαό μας πριν από 80 χρόνια»!

Η αφύπνιση του Ισλάμ - Το τουφέκι μου, η σπάθα μου, ή, καλύτερα, οι πύραυλοί μου, τα καλάσνικόφ μου... και οι μετανάστες μου

Όπως επισημαίνει η Rivarol, δεν πρόκειται για μία μεμονωμένη περίπτωση, αλλά για μία κοινή στάση. Στις 24 Αυγούστου, ένας άλλος ραββίνος, ο David Touitou, ανέβασε στο youtube ένα βίντεο από μία θρησκευτική κατήχηση, όπου εκφράζει τον ενθουσιασμό του για τον επικείμενο πόλεμο μεταξύ των μουσουλμάνων και των Ευρωπαίων και για την ισλαμοποίηση της Ευρώπης. Ο ραββίνος αυτός διακηρύσσει ότι «προκειμένου να εμφανιστεί ο Μεσσίας των εβραίων, πρέπει το Ισλάμ να κατακλύσει, να καταστρέψει και εξολοθρεύσει τη χριστιανική Ευρώπη». Εν συνεχεία θέτει στο ποίμνιό του το ερώτημα: «Σας ρωτώ, λοιπόν: Είναι καλή η είδηση ότι το Ισλάμ εισβάλλει στην Ευρώπη;» Και τους δίνει και την απάντηση: «Είναι μία εξαιρετική είδηση που προαναγγέλλει την έλευση του Μεσσία. Μια εξαιρετική είδηση»!

Επίσης, το 2012, ένας άλλος ραββίνος, ο Baruch Efrati, είχε συστήσει στους εβραίους να «νιώθουν χαρά που η Ευρώπη, χάνοντας την ταυτότητά της, πληρώνει για όσα μας έκανε για αιώνες….τιμωρείται που μας είχε σε εξορία….. Δεν θα συγχωρήσουμε ποτέ τη χριστιανική Ευρώπη που κατέσφαξε εκατομμύρια από τα παιδιά, τις γυναίκες και τους ηλικιωμένους μας.. Όχι μόνο στο πρόσφατο ολοκαύτωμα αλλά κατά τη διάρκεια πολλών γενεών, με ένα τρόπο συνεχή… Και τώρα η Ευρώπη χάνει την ταυτότητά της από έναν άλλο λαό και μια άλλη θρησκεία και δεν θα μείνει κανένα ίχνος της, δεν θα επιβιώσει τίποτε από τη βρωμιά του χριστιανισμού, ο οποίος είναι υπεύθυνος για το ότι χύθηκε τόσο πολύ αίμα, και γι’ αυτό δεν θα τον συγχωρήσουμε ποτέ».

πηγή: www.rivarol.com/Editorial

Ristorante Verona

Η νέα Ρωσία του Πούτιν

Ξεκινά την λειτουργία του στη Μόσχα το μεγαλύτερο τζαμί της Ευρώπης...

Στη ρωσική πρωτεύουσα υπάρχουν τέσσερα μουσουλμανικά τεμένη και στη Μόσχα ζουν περίπου 2 εκατομμύρια μουσουλμάνοι. Το μεγαλύτερο τζαμί στην Ευρώπη άνοιξε με επίσημη τελετή στη Μόσχα ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, παρουσία του Τούρκου προέδρου, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Το τζαμί στη Μόσχα έχει έκταση 16 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, βρίσκεται κοντά στο κέντρο της ρωσικής πρωτεύουσας και μπορεί να φιλοξενήσει 10.000 πιστούς.

«Τα εγκαίνια είναι ένα μεγάλο γεγονός για τους μουσουλμάνους στη Ρωσία. Ένα από παλαιότερα μουσουλμανικά τεμένη στη Μόσχα ανοικοδομήθηκε στη θέση αυτή», δήλωσε ο Πούτιν.

Ο ίδιος επεσήμανε ότι η Ρωσία είναι μια χώρα «στην οποία υπάρχουν διαφορετικές θρησκείες και όσο για το Ισλάμ είναι μία από τις παραδοσιακές θρησκείες στη χώρα».

Πρόσθεσε ότι το τζαμί θα αποτελέσει πηγή διάδοσης ανθρωπιστικών ιδεών και των πραγματικών αξιών του Ισλάμ... 

RV