Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

Gudrun Himmler (Γκούντρουν Χίμλερ)



Η Gudrun Margarete Elfriede Emma Anna Burwitz κόρη της Μάργκαρετ και του Χάινριχ Χίμλερ γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου 1929. Ο Χάινριχ Χίμλερ της είχε μεγάλη αδυναμία. Τα ταξίδια από το Βερολίνο στο Μόναχο, όπου έμενε με τη μητέρα της, ήταν πάρα πολύ συχνά, αφού η ανάγκη του για να περνάει χρόνο μαζί της ήταν έντονη. 

Η μικρή Gudrun με τον Αδόλφο Χίτλερ

Τη φώναζε «Püppi» και την έπαιρνε μαζί του στις περισσότερες εκδηλώσεις. 


Αλλά και η μικρή Gudrun λάτρευε τον πατέρα της. Στα 14 της χρόνια έκοβε τις φωτογραφίες του από τις εφημερίδες και τις έκανε ένα μεγάλο λεύκωμα. 
Όταν συνελήφθησαν με τη μητέρα της και φυλακίστηκαν, ορκίστηκε πίστη σε εκείνον και δεν έκλαψε ποτέ, αντίθετα έκανε απεργία πείνας. Έχασε βάρος, αρρώστησε και σταμάτησε να αναπτύσσεται. Όταν πληροφορήθηκε για την αυτοκτονία του Χίμλερ έπαθε νευρικό κλονισμό. Είχε ασταμάτητα ρίγη και παραληρούσε, στο κρεβάτι του κελιού της. Φώναζε ότι τον πατέρα της δολοφόνησαν οι Βρετανοί. Η ίδια και η μητέρα της φυλακίστηκαν από τις βρετανικές δυνάμεις κατοχής για τέσσερα χρόνια. 

Η μητέρα της Gudrun και σύζυγος του Heinrich HimmlerMargarete Himmler

Ύστερα από ασταμάτητες ανακρίσεις στις δίκες της Νυρεμβέργης δεν λύγισε ούτε για μια στιγμή. Αυτά ήταν τα πιο δύσκολα χρόνια της ζωής της. 

Margarete και Gudrun Himmler 
κατά την διάρκεια της φυλάκισής τους

Όταν τελείωσαν οι δίκες, μάνα και κόρη αποφυλακίστηκαν και αναγκάστηκαν να ζήσουν σε ένα προτεσταντικό γηροκομείο στο Μπέθελ, με ψευδώνυμο που τους είχαν επιβάλει. Δεν είχαν καθόλου χρήματα ή τιμαλφή. Η Γκούντρουν, όμως, δεν χρησιμοποίησε ποτέ ψευδώνυμο, δεν αρνήθηκε ποτέ το όνομα του πατέρα της. Παραμένει πιστή στον Εθνικοσοσιαλισμό και έχει υπερασπιστεί επανειλημμένα τις ενέργειες του πατέρα της. Το 1951 έγινε μέλος της Stille Hilfe (Σιωπηλή Βοήθεια), μια οργάνωση που παρέχει υποστήριξη σε πρώην μέλη των SS. Σε μια συνέντευξή της το 1999, δήλωσε ότι ήθελε να αναζητήσει στοιχεία για το έργο του πατέρα της και να συγκρίνει τις αναμνήσεις που είχε εκείνη ως παιδί. Τελικός της στόχος ήταν να γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Απλά, Χάινριχ Χίμλερ…»και να αποκαταστήσει το όνομα του πατέρα της. 


Η Γκούντρουν Χίμλερ παντρεύτηκε τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Wulf Dieter Burwitz και έχει δύο παιδιά. Συλλέγει χρήματα για Εθνικοσοσιαλιστικές οργανώσεις και την έχουν χαρακτηρίσει «Πριγκίπισσα των Ναζί». Θεωρείται η «νονά» Εθνικοσοσιαλιστικών Οργανώσεων Γυναικών με την πρόθεση να διεισδύσει ακόμα και σε νηπιαγωγεία για να υποδείξει τον σωστό τρόπο και τα πιστεύω που πρέπει να έχει ένα παιδί από μικρή ηλικία. Έχει αφιερώσει τη ζωή της στον Εθνικοσοσιαλισμό για τον οποίο αγωνίζεται ακόμη και σήμερα.


 Πιστή μέχρι το τέλος!

Ristorante Verona

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017

Ριέντσι: ο εκλεκτός μοναχικός ιδεαλιστής και ανιδιοτελής ήρωας του Βάγκνερ



Ο Ριέντσι είναι ένας μοναχικός αριστοκράτης, ολόψυχα αφοσιωμένος στην αναβίωση του μεγαλείου της αρχαίας Ρώμης, «της Ρώμης, της αρχαίας Ρώμης, βασίλισσας του κόσμου». Στα ερείπιά της βλέπει το ένδοξο παρελθόν της:

 «δείτε, οι ναοί αυτοί, οι κολόνες αυτές, σας λένε: 
Να η Ρώμη! Μεγάλη, ελεύθερη, αρχαία!
Η Ρώμη, που κυβερνούσε κάποτε τον κόσμο
Και που ονόμαζαν τους πολίτες της Βασιλείς των Βασιλέων!»

Οι απόγονοι, όμως, δεν τίμησαν τους πατέρες τους. Ο Ριέντσι θρηνεί για την παρακμή των ηθών και του λαού. Αποστολή του, να ανορθώσει τη Ρώμη:«Εμπρός! Θα ξαναδώσω στη Ρώμη μεγαλείο και ελευθερία/ θα τη βγάλω από τον ύπνο της».


Ο Ριέντσι, βγαλμένος απ’ τα σπλάχνα του λαού, είναι πεπεισμένος ότι είναι ο εκλεκτός της Θείας Πρόνοιας και κατορθώνει να εξασφαλίσει την υποστήριξη του λαού του. Όμως, προδίδεται με ραδιουργίες από σφετεριστές. Τα κηρύγματά του, ο ιδεαλισμός του, και τέλος η θυσία του τον κάνουν ήρωα. 


Το έργο τελειώνει στις φλόγες ενός Καπιτωλίου που καταρρέει μέσα σε αστραπές και βροντές. Ο Ριέντσι καταριέται τους προδότες και καθαγιάζεται από τις φλόγες του Καπιτωλίου.

 «Όνειδος φρικτό! Αυτό είναι λοιπόν η Ρώμη; 
Άθλιοι, ανάξιοι του ονόματός σας!
Ο τελευταίος των Ρωμαίων σάς καταριέται!
Καταραμένη να  ΄ναι τούτη η πόλη, να καταστραφεί!
Πέθανε κι αφανίσου, Ρώμη!
Έτσι το θέλει ο εκφυλισμένος λαός σου!»

    Την όπερα αυτή του Βάγκνερ παρακολούθησε ένα βράδι του Νοεμβρίου του 1906 στο Λιντς, ο δεκαεπτάχρονος Αδόλφος Χίτλερ με τον φίλο του August Kubizek. Όπως αφηγείται ο τελευταίος, εκείνη τη νύχτα «αποφασίστηκε όλο του το μελλοντικό πεπρωμένο (…) Συγκλονισμένοι, παρακολουθήσαμε την πτώση του Ριέντσι. Βγήκαμε σιωπηλοί από το θέατρο». Ο νεαρός Χίτλερ συνήθιζε να σχολιάζει και να μιλά, μετά το τέλος ενός έργου που είχε παρακολουθήσει. Όμως, εκείνη τη νύχτα παρέμεινε σιωπηλός για πολλή ώρα και ζήτησε και από τον φίλο του να σωπάσει. Κάποια στιγμή, αργότερα, έπιασε τα χέρια του Kubizek, τα έσφιξε και άρχισε να μιλάει για μια αποστολή την οποία θα του ανέθετε μια ημέρα ο λαός: να τον λυτρώσει από τη σκλαβιά και να τον οδηγήσει στις κορυφές της ελευθερίας. 


Ο Χίτλερ πολλά χρόνια αργότερα αναφέρθηκε στη βραδιά αυτή σε μια συζήτηση που είχε με την Βίνιφρεντ Βάγκνερ, για να καταλήξει με τα εξής λόγια: «Τότε, άρχισαν όλα»… 

Ristorante Verona

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017

Η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση


 


Από τον Reichsleiter Dr. Goebbels (Δρ. Γκαίμπελς)


Η επανάστασή μας ολοκληρώθηκε. Επηρέασε και αναμόρφωσε πλήρως όλες τις πτυχές της δημόσιας ζωής. Άλλαξε και έκτισε από την αρχή τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων, καθώς και τη στάση του λαού απέναντι στο κράτος και προς άλλα υπαρξιακά ζητήματα. Στην πραγματικότητα, ήταν η ανακάλυψη μιας νέας κοσμοθεωρίας. Μετά από 14 χρόνια αντιπολίτευσης μπόρεσε πλέον να χρησιμοποιήσει τη δύναμη με την οποία αγωνίστηκε για να βάλει μια σφραγίδα στο γερμανικό έθνος με ένα νέο εθνικό πνεύμα. Ό,τι έχει γίνει από την 30ή Ιανουαρίου 1933 είναι η ορατή έκφραση αυτής της επαναστατικής διαδικασίας. Η επανάσταση, όμως, δεν ξεκίνησε εδώ. Έφτασε μόνο σε ένα τέλος με αυτόν τον τρόπο. Ήταν η υπαρξιακή πάλη ενός έθνους που, με τον παραδοσιακό τρόπο ζωής και τις απαρχαιωμένες απόψεις, ήταν κοντά στην κατάρρευση.
Οι επαναστάσεις ακολουθούν το δικό τους πρότυπο και τη δική τους δυναμική. Μόλις περάσουν ένα ορισμένο σημείο στην εξέλιξή τους είναι πέρα από τον ανθρώπινο έλεγχο και ακολουθούν αποκλειστικά τους νόμους σύμφωνα με τους οποίους εμφανίστηκαν στη ζωή. Είναι η φύση της κάθε πραγματικής επανάστασης, να πραγματώνεται ή να πεθαίνει, χωρίς συμβιβασμούς.
Η δική μας είτε θα προχωρήσει σωστά προς τον στόχο της, οπότε θα διαρκέσει και θα αντέξει, ή θα μείνει ικανοποιημένη, με μισή καρδιά, με κάποιες επιτυχίες, οπότε καλύτερα να μην ξεκινούσε ποτέ. Οι επαναστάσεις δεν είναι ποτέ απλώς θέμα πολιτικής, αλλά απευθύνονται σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής. Επηρεάζουν την οικονομία, καθώς και την τέχνη και τις επιστήμες. Αυτή είναι πολιτική με μια υψηλότερη έννοια από τη συνηθισμένη.
Κάθε επανάσταση έχει τη ροπή της, έναν στόχο, που τον καθορίζει και αγωνίζεται με παθιασμένη προσπάθεια για να τον πετύχει. Δεν θα ησυχάσουμε πριν επιτευχθεί ο στόχος αυτός και μόλις επιτευχθεί θα παρακολουθούμε με ζήλο την ανάπτυξη και τη διασφάλισή του. Στην περίπτωση αυτή, όμως, η λέξη «ροπή» σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο από ό,τι αποδίδεται με την κοινή έννοια της λέξης. Μια τέτοια ροπή δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή και μπορεί να επιβεβαιωθεί ή να απορριφθεί. Αυτό που είναι αποφασιστικής σημασίας είναι ο στόχος της. Αν ο στόχος είναι μεγαλειώδης, τότε η ροπή θα είναι εξίσου μεγαλειώδης. Αν ο στόχος της είναι ασήμαντος τότε η ροπή θα ξεθωριάσει σαν απλό φάντασμα. Οι επαναστάσεις που επιφέρουν μια ιστορική αλλαγή τεραστίων διαστάσεων αποκαλύπτουν μια ροπή αντίστοιχου μεγέθους. Θα γίνει αποδεκτή, αν η επανάσταση γίνει δεκτή. Αυτό σημαίνει ότι όποιος αντιτίθεται στη ροπή, αντιτίθεται στην επανάσταση και, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να πνιγεί στη δίνη της.
Ο σκοπός της επανάστασής μας είναι να ενώσει το γερμανικό λαό σε ένα έθνος. Για μια περίοδο μεγαλύτερη από 2000 χρόνια όλοι οι ενάρετοι Γερμανοί λαχταρούσαν την ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας. Πολλές φορές προσπάθησαν να πετύχουν τον στόχο αυτό με νόμιμα μέσα, αλλά όλα αυτές οι προσπάθειες ήταν μάταιες. Η επιτυχία ήρθε μόνο μετά από μια παθιασμένη έκρηξη του εθνικού αισθήματος. 'Ηταν μια αυθόρμητη και συναρπαστική έκρηξη, που έγινε πιο άγρια όσο περισσότερο καθυστερούσε με τεχνητά φράγματα. Αυτό που δεν ήταν δυνατό και ούτε καν ήταν πρωταρχικής σημασίας στην αρχή, το πραγματοποιήσαμε από την βάση του. Κάποτε το γερμανικό έθνος ήταν το πιο αποδιοργανωμένο έθνος του κόσμου, κομματιασμένο στα στοιχεία του και σχεδόν εξαερωμένο από τα πολιτικά κόμματα και τις απόψεις τους. Η Γερμανία δεν είχε καμία απολύτως επιρροή στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Από το 1918 είχε αφοπλιστεί και δεν είχε θέληση να σταθεί απέναντι στα άλλα έθνη. Αυτό το γερμανικό έθνος, στη συνέχεια, προέκυψε από μια μοναδική εκδήλωση μιας ισχυρής εθνικής πεποίθησης και πραγματοποιήθηκε μέσα από μια ενοποίηση, που λίγοι μόνο άνθρωποι την θεωρούσαν πιθανή. 'Αλλοι χαμογελούσαν και έλεγαν ότι είναι εξαιρετικά απίθανο ή ενάντια σε κάθε εμπειρία και ιστορικό προηγούμενο.
Σήμερα δεν μπορούμε ακόμα να εκτιμήσουμε την ιστορική σημασία αυτής της διαδικασίας ενός έθνους, που μεγαλώνει σαν σύνολο. Παρόλο που προετοιμάσαμε το έδαφος για αυτή τη διαδικασία, τώρα στεκόμαστε μπροστά του και ατενίζουμε με θαυμασμό και χωρίς επίγνωση του μεγέθους και της σημασίας του για το μέλλον. Μέσα από την επανάστασή μας, έχουμε ξεπεράσει το ανίσχυρο παρελθόν της Γερμανίας. Το γερμανικό έθνος βρήκε και πάλι τον εαυτό του σε αυτή την επανάσταση, που πρόσθεσε ένα νέο χαρακτηριστικό στο γερμανικό χαρακτήρα. Ποτέ ξανά δεν θα είναι δυνατόν να μιλάμε για τη Γερμανία, χωρίς να λάβουμε υπόψη μας, αυτή την επανάσταση.
Αν παραμείνουμε ισχυροί, ο λαός θα παραμείνει ισχυρός. Ως έθνος είμαστε ασφαλείς όσο το κόμμα στέκεται σταθερό και ισχυρό. Αλλά εμείς δεν πρέπει να περιμένουμε ένα θαύμα, θαύματα με αυτή την έννοια δεν συμβαίνουν. Αντίθετα προκαλούνται από τον ιδεαλισμό, με θυσίες και αφοσίωση. Το σύνθημά μας σήμερα είναι το ίδιο με χθες και πάντα: Εμπρός! Αν είμαστε 
σίγουροι για τη δύναμή μας, τότε οι άλλοι μπορούν να κάνουν ό, τι θέλουν, ενώ εμείς θα χτίζουμε το δημιούργημά μας, το Ράιχ!



Dr. Goebbels
Μετάφραση: Φώτης Γαλάνης

Ristorante Verona

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

My Honor Was Loyalty (Leibstandarte 2015) - Ελληνικοί Υπότιτλοι



Πηγή: Sturm Abteilung
Υπότιτλοι - Συγχρονισμός
Γαλάνης Φώτιος

RV


Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2017

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017

Πίστη στο καθήκον - Πίστη στον Φύρερ



Το γράμμα που παραθέτουμε παρακάτω ανήκει στον ανθυπολοχαγό Εστερμπάουερ, ο οποίος υπηρέτησε στον Β' Π.Π στις τάξεις της 117ης μεραρχίας καταδρομών. Η μεραρχία, εκτός των άλλων, έδρασε από το φθινόπωρο του '43 μέχρι το καλοκαίρι του '44 στην Πελοπόννησο, πριν αναχωρήσει για το ανατολικό μέτωπο, λειτουργώντας καταλυτικά στην εξουδετέρωση των συμμοριών του ΕΛΑΣ. Ο Εστερμπάουερ με τους άνδρες θα χτυπηθούν από ενέδρα του ΕΛΑΣ ''του τμήματος Αμάρμπεη'' στις 21 Ιουνίου 1943. Θα εγκλωβιστεί με λίγους άντρες του κατά την διάρκεια της μάχης, όμως, αν και βρισκόταν σε αδιέξοδο θα προτιμήσει να πολεμήσει μέχρις εσχάτων. Πριν δώσει την τελευταία του διαταγή έγραψε ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα προς τη γυναίκα του:



''Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα, δεν θα είμαι πλέον ζωντανός. Θα έχω συναντήσει το πεπρωμένο μου, όπως ήδη έχει συμβεί σε πολλούς από τους άριστους Γερμανούς, κάτι που είχα ορκιστεί πριν από δεκατρία χρόνια στον Φύρερ: να θυσιάσω τη ζωή μου για την Γερμανία. Δεν είναι καθόλου δύσκολο. Η μόνη δυσκολία είναι η θύμησή σας, η δική σου και της Μίσι. Μη λυπηθείς, αλλά να φανείς περήφανη που ο σύζυγός σου θυσίασε την ζωή του για τον Φύρερ του και την Γερμανία, για ένα στόχο για τον οποίο άξιζε πράγματι να προσφέρει κανείς ακόμα και την ζωή του. Ανάθρεψε την Χάιντε-Μαρίε μας κάνοντάς την πραγματική Γερμανίδα, όπως επιθυμεί και ο Φύρερ''. 



Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι ο ρόλος του Φύρερ δεν ήταν μόνο θεσμικός. Ήταν εκείνη η ανώτερη ουσία που μετέτρεψε τον εθνικοσοσιαλισμό από πολιτικό κίνημα σε επανάσταση, ήταν η πηγή έμπνευσης για να μετατρέψει τις στάχτες του γερμανικού στρατού στην μεγαλύτερη πολεμική μηχανή της ιστορίας. Ήταν το Όλον έναντι του τίποτα. 

Εμείς από τη μεριά μας τιμούμε την 117 μεραρχία καταδρομών και τους νεκρούς της που άφησε στα ελληνικά εδάφη πολεμώντας μαζί με τα τάγματα ασφαλείας την κομμουνιστική λαίλαπα δίνοντας ένα δυνατό χτύπημα στον μπολσεβικισμό.


Τιμητική πλάκα στο Σάλτσμπουργκ (Αυστρία) στη μνήμη των πεσόντων ανδρών  της 117 μεραρχίας καταδρομών. 



*Πηγή για το γράμμα του Εστερμπάουερ είναι το βιβλίο του Χέρμαν Φρανκ Μάγερ,  Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα (εκδ. Εστία).
πηγή


RV

"Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ"/TRIUMPH DES WILLENS-1935



Η πρεμιέρα της ταινίας είχε προγραμματιστεί για τις 28 Μαρτίου του 1935. Λίγες ώρες πριν την προβολή εργαζόμασταν ακόμη πάνω στην κόπια. Δεν προλάβαμε καν να δείξουμε την ταινία στην επιτροπή λογοκρισίας - πράγμα πρωτοφανές για εκείνη την εποχή.
Έφτασα τελευταία και ο διευθυντής του κινηματογράφου με οδήγησε βιαστικά στην θέση μου. Ήταν πολύ αμήχανη η στιγμή της εισόδου μου, αφού ο Χίτλερ και όλοι οι επίσημοι καλεσμένοι, βρίσκονταν ήδη στα θεωρεία τους.(...) 
Σε κάθε αλλαγή σκηνής ζούσα όλες εκείνες τις άγρυπνες νύχτες πάνω στο μοντάζ, την αγωνία μας ότι ίσως κόβουμε ή προσθέτουμε κάτι που δεν πρέπει. Σχεδόν σε όλη την διάρκεια της προβολής κρατούσα τα μάτια κλειστά, αλλά άκουγα κάθε τόσο ζωηρά χειροκροτήματα.
Μόλις τελείωσε η ταινία, τα χειροκρότημα έγινε ακόμα πιο έντονο και δεν έλεγε να σταματήσει. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα να με εγκαταλείπουν όλες μου οι δυνάμεις.
Όταν ο Χίτλερ με ευχαρίστησε και μου πρόσφερε ένα μπουκέτο με πασχαλιές, ζαλίστηκα και έχασα τις αισθήσεις μου.

Λένι Ρίφενσταλ




RV

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2017

Ο μπολσεβικισμός στην πράξη - Πολ Ποτ




Ο Σαλόθ Σαρ (Saloth Sar), όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Πολ Ποτ, γεννήθηκε στις 19 Μαΐου του 1928, στο Πρεκ Σμπάουβ, στην πρώην Γαλλική Ινδοκίνα. Ο πατέρας του ήταν εύπορος καλλιεργητής ρυζιού, ωστόσο ο μικρός Πολ δεν εργάστηκε ποτέ στα χωράφια. Σε ηλικία έξι ετών τον έστειλαν στην Πνομ Πενχ, για να μείνει με ένα μεγαλύτερο αδερφό του και να μελετήσει το Βουδισμό. Τελικά αποφάσισε να γραφτεί σε ένα γαλλικό σχολείο και στη συνέχεια ένα καθολικό κολέγιο. Ο Πολ Ποτ δεν κατάφερε ποτέ να αποφοιτήσει, αν και αυτό δεν τον σταμάτησε από το να ''κερδίσει'' κυβερνητική υποτροφία για το Παρίσι όπου σπούδασε τηλεπικοινωνίες. Ούτε όμως στη Γαλλία κατάφερε να πάρει το πτυχίο του. Κατά την παραμονή του στο Παρίσι, έγινε μέλος του Γαλλικού Κομουνιστικού Κόμματος και όταν επέστρεψε στην Καμπότζη, εντάχθηκε στο Κομουνιστικό Κόμμα της Καμπότζης.  


Tο 1960 μαζί με άλλους κομμουνιστές αντάρτες της Καμπότζης ανέτρεψαν τους ηγέτες του κόμματος και ανέλαβαν τον έλεγχο. Στις αρχές του 1963 εκλέχτηκε νέος Γενικός Γραμματέας, μετά από τη ''μυστηριώδη εξαφάνιση'' του προηγούμενου γραμματέα.

Ο Πολ Ποτ ομιλεί στο κομμουνιστικό κόμμα Καμπότζης (1971)

Το 1966 ο Πολ Ποτ επισκέφτηκε την Κίνα και εντυπωσιάστηκε τόσο από την Πολιτιστική Επανάσταση που, όταν επέστρεψε στην Καμπότζη, ήταν αποφασισμένος να εφαρμόσει παρόμοιες τακτικές και στη δική του χώρα. Το κόμμα μετονομάστηκε σε Κομουνιστικό Κόμμα της Καμπουτσέας (ΚΟΡ), αν και έγινε ευρύτερα γνωστό ως ''Ερυθροί Χμερ''. 

Μάο και Πολ Ποτ

Οι Ερυθροί Χμερ άρχισαν να λαμβάνουν οικονομική βοήθεια από την Κίνα, που τους επέτρεψε να εκπαιδεύσουν και να εξοπλίσουν τους στρατιώτες τους ακόμη περισσότερο. Έτσι, ο μικρός όχλος ανταρτών, που αριθμούσε λιγότερα από 5.000 άτομα, μετατράπηκε σε μια καλά εκπαιδευμένη πολεμική μηχανή 100.000 ανδρών. Στις 17 Απριλίου 1975 κατέλαβαν την πρωτεύουσα Πνομ Πενχ και μετέτρεψαν τη χώρα σε ένα τεράστιο γκουλάγκ. 

Ο Πολ Ποτ, ως ανώτατος ηγέτης, ανακοίνωσε πως η χρονιά δεν ήταν πια ''1975'', αλλά το ''Έτος Μηδέν'' και ξεκίνησε την επανάσταση εξαναγκάζοντας τον αστικό πληθυσμό να εργαστεί σε ορυζώνες με σκοπό την ''αναγέννηση μέσω της αγροτικής παραγωγής''. 


Όλοι οι κάτοικοι ανεξαρτήτως επαγγέλματος, φύλου, ηλικίας, σωματικής κατάστασης μεταφέρθηκαν στην ύπαιθρο, ώστε να εργαστούν στα χωράφια. Κανείς δεν εξαιρέθηκε. Όποιος είχε την ατυχία να κατοικεί σε πόλη έπρεπε να εξαγνιστεί μέσω της σκληρής εργασίας. Αυτοί που δεν κατάφερναν να πιάσουν τις προβλεπόμενες ''νόρμες'' δεν δικαιούνταν συσσιτίου, η απλά…εκτελούνταν. Το σύνθημα των Ερυθρών Χμέρ ήταν ''Αν σε κρατήσουμε δεν κερδίζουμε τίποτα, αν σε σκοτώσουμε δεν χάνουμε τίποτα''. 
Οι ορυζώνες, που σύντομα ονομάστηκαν ''χωράφια του θανάτου'', γέμισαν υποσιτισμένους ανθρώπους οι οποίοι αγωνίζονταν ώστε να κερδίσουν ένα γεύμα, το οποίο θα ανέβαλλε για μια ακόμη μέρα το μοιραίο.

Τα ''χωράφια του θανάτου'' σπαρμένα με τα οστά
 των άτυχων θυμάτων του Πολ Ποτ. 

Σειρά είχε η ''κάθαρση'' του καπιταλισμού. Για το σκοπό αυτό κατάργησε τα χρήματα, σφράγισε πρεσβείες και απέκοψε κάθε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο κλείνοντας τα σύνορα. Όλοι οι ιδιοκτήτες, οι εργοδότες, ακόμη και οι υπάλληλοι τους σκοτώθηκαν μαζί με τα μέλη των οικογενειών τους. Σχολεία, τα νοσοκομεία και κάθε είδους δημόσιες υπηρεσίες έκλεισαν. 

Απαγορεύτηκαν επίσης οι σεξουαλικές σχέσεις,  τα κοσμήματα (αποδεικτικό πλούτου) και τα γυαλιά καθώς θεωρήθηκαν ένδειξη αστικής διανόησης. Κανένας πολίτης δεν μπορούσε να έχει μαζί του φωτογραφίες των δικών του ανθρώπων. Απαγορεύθηκε να διαβάζουν βιβλία, να θρηνούν το θάνατο των συγγενών τους και η πιο εξωφρενική εντολή ήταν ότι απαγορεύθηκε το γέλιο. Όλες οι θρησκείες απαγορεύτηκαν. Βουδιστικοί ναοί και χριστιανικές εκκλησίες κάηκαν αμέσως.  

Όσοι συλλαμβάνονταν να κρύβουν προσωπικά περιουσιακά στοιχεία, κρατούνταν και βασανίζονταν. Τα πάντα ανήκαν στο Κράτος, περιλαμβανομένων και των ανθρώπων. Η έννοια της οικογένειας θεωρήθηκε ''αστική'' και, επομένως, παράνομη. Έτσι οι γυναίκες χωρίστηκαν από τους άντρες τους, οι μητέρες από τα παιδιά τους. 


Τα παιδιά κάτω από την ηλικία των έξι ετών αποχωρίστηκαν τους γονείς τους και τη φροντίδα τους ανέλαβαν επίλεκτες ''γιαγιάδες'', που τους εμφύτευσαν τη σημασία της πίστης προς το Κόμμα, ενώ τα παιδιά ηλικίας από έξι μέχρι δώδεκα ετών προσχώρησαν σε ομάδες που χτένιζαν την ύπαιθρο, εντοπίζοντας όποιον δεν ακολουθούσε τις διαταγές του κόμματος.

Οι ομάδες αυτές ήταν οι πιο τρομακτικές από όλες. Τα μέλη τους, που φορούσαν κόκκινα μαντίλια, είχαν υποστεί απόλυτη πλύση εγκεφάλου και σκόρπιζαν τον όλεθρο σε ολόκληρη την Καμπότζη, πυροβολώντας τους πολίτες αδιακρίτως, χωρίς κανένα λόγο, πόσω μάλλον οποιαδήποτε νόμιμη δικαιολογία, βασισμένη σε κάποιο δικαστικό σύστημα. 

Ερυθροί Χμερ

Απολάμβαναν να κάνουν τους ενήλικους να τρομοκρατούνται και να πέφτουν στα γόνατα, ικετεύοντας για τη ζωή τους.  Στην Καμπότζη του Πολ Ποτ δεν υπήρχαν πανεπιστήμια, ούτε λύκεια, ούτε χρήματα, ούτε ταχυδρομεία, ούτε βιβλία, ούτε αθλήματα, ούτε ψυχαγωγία... Ούτε σου επέτρεπαν να έχεις ελεύθερο χρόνο στο διάστημα του εικοσιτετραώρου. Η καθημερινή ζωή διαιρείτο ως εξής: 12 ώρες σωματικής δουλειάς, 2 ώρες για φαγητό, 3 ώρες για ανάπαυση και πολιτική εκπαίδευση, 7 ώρες ύπνος. 



Οι Ερυθροί Χμερ χρησιμοποιούσαν συχνά παραβολές για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους και τις αντιφατικές διαταγές τους. Συνέκριναν το άτομο με ένα βόδι: ''Βλέπετε αυτό το βόδι που σέρνει το άροτρο; Τρώει εκεί που το βάζουν να φάει. Αν το αφήσουν να βοσκήσει σε ετούτο το λιβάδι, τρώει. Αν το πάνε σε ένα άλλο λιβάδι όπου δεν υπάρχει μπόλικο χορτάρι κι εκεί κάτι θα βρει να βοσκήσει. Δεν μπορεί να αλλάξει τόπο. Παρακολουθείται. Και όταν του λένε να σύρει το άροτρο, το σέρνει. Δεν σκέφτεται ποτέ τη γυναίκα του, τα παιδιά του...''

Ο Πολ Ποτ ήταν στενός φίλος του δημίου 
της Ρουμανίας Νικολάε Τσαουσέσκου

Στο τέλος του 1976 οι Ερυθροί Χμερ έθεσαν σε εφαρμογή ένα τετραετές γεωργικό σχέδιο, που υποτίθεται πως θα τριπλασίαζε τη γεωργική παραγωγή σε λιγότερο από δώδεκα μήνες. Ακόμα, ο Πολ Ποτ εισήγαγε ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα για τη σπορά και τη συγκομιδή της σοδειάς. 

Ωστόσο, δεν έλαβε υπόψη τις διαφορετικές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στα διαφορετικά σημεία της χώρας. Έτσι, το 1977, παρόλο που ολόκληρος ο πληθυσμός της χώρας δούλευε στα χωράφια ή ασχολείτο γενικά με τη γεωργική παραγωγή, παρουσιάστηκε έλλειψη τροφίμων, που οδήγησε σε λιμό και θανάτους. Στο κάτω-κάτω δεν υπήρχαν κίνητρα προκειμένου κάποιος να παράγει περισσότερο και να εργάζεται σκληρότερα. Ο μόνος στόχος τους ήταν να παραμένουν ζωντανοί και αυτό οδήγησε κάποιους στον κανιβαλισμό. Ο Πολ Ποτ έδωσε εντολή όποιος κρινόταν ένοχος κανιβαλισμού να θάβεται στη γη μέχρι το λαιμό και να μένει εκεί μέχρι να πεθάνει. Στη συνέχεια, του έκοβαν το κεφάλι και το κάρφωναν σε ψηλούς πασσάλους, ως προειδοποίηση για τους υπόλοιπους.

Από το 1977 μέχρι το 1978 ο Πολ Ποτ άρχισε να νιώθει απειλούμενος από την ίδια του την κυβέρνηση. Είναι η ώρα να κηρύξει, όπως έλεγε: ''μια αδυσώπητη και ανελέητη, μέχρι θανάτου, μάχη κατά του ταξικού εχθρού και ιδιαιτέρως μέσα στις γραμμές μας''. 


Εξώφυλλο του Tung Padevat 
(Επαναστατικές σημαίες)

Το μηνιαίο κομματικό έντυπο, Tung Padevat (Επαναστατικές σημαίες), γράφει τον Ιούλιο του 1978: ''Παντού μες στις γραμμές μας υπάρχουν εχθροί, στο κέντρο, στο γενικό επιτελείο, στις επαρχίες, στα χωριά''. Όταν πήρε την εξουσία το 1975, η Κεντρική Επιτροπή του Κομουνιστικού Κόμματος αποτελούνταν από είκοσι δύο μέλη. Μέχρι το 1978 είχαν απομείνει τέσσερα μέλη, με τους υπόλοιπους δεκαοχτώ να έχουν εκτελεστεί. Οι εκκαθαρίσεις έπληξαν και τους εργατικούς συνεταιρισμούς: σε μία και μόνο περιφέρεια, εκτιμήθηκε από το καθεστώς, ότι 40.000 σε σύνολο 70.000 κατοίκων είναι πιθανότατα ''προδότες συνεργαζόμενοι με τη CIA''. 

Εχθρός έγινε επίσης το Βιετνάμ. Παρότι το Κ.Κ.Καμπότζης ξεκίνησε σαν παρακλάδι του κομμουνιστικού κόμματος της Ινδοκίνας του Χο Τσι Μινχ, ο Πολ Ποτ στράφηκε και εναντίον τους (ο Χο Τσι Μινχ δεν συμπαθούσε τον Μάο, ο ίδιος ήταν πράκτορας της Μόσχας με το όνομα Νγκιεν Άι Κουόκ). Αρχικά, οι Ερυθροί Χμερ εξολόθρευσαν όποιον είχε Βιετναμέζους συγγενείς ή σχέσεις με τους Βιετναμέζους εκτός των συνόρων, στη συνέχεια όμως ήταν επικίνδυνο ακόμη και να μιλάς τη βιετναμέζικη γλώσσα ή να μοιάζεις Βιετναμέζος. Οι δε στρατιωτικές δυνάμεις της Καμπότζης έλαβαν οδηγίες να εξαπολύσουν αντάρτικες επιθέσεις μέσα στο έδαφος του Βιετνάμ.



Στις 25 Δεκεμβρίου 1978, 150.000 Βιετναμέζοι στρατιώτες διέσπασαν τα στρατεύματα που φύλασσαν τα σύνορα της Καμπότζης και στις 6 Ιανουαρίου απείχαν μερικά χιλιόμετρα μόλις από την Πνομ Πενχ. Οι στρατιώτες του Πολ Ποτ δεν ήταν σε κατάσταση να αντισταθούν, αφού δεν ήταν μόνο υποσιτισμένοι, αλλά και αποδιοργανωμένοι. Η Πνομ Πενχ έπεσε στις 7 Ιανουαρίου 1979, το καθεστώς κατέρρευσε και ο Πολ Ποτ και οι εναπομείναντες οπαδοί του κατέφυγαν στις απομονωμένες βορειοδυτικές περιοχές της χώρας. Εκεί δημιούργησε μια νέα βάση ισχύος, ονομάζοντάς τη ''Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο των Χμερ''. Φυσικά κανείς δεν ήθελε να πολεμήσει μαζί του. Έτσι επόμενα έτη έζησε στις ζούγκλες στα σύνορα Καμπότζης-Ταϊλάνδης εξακολουθώντας να πιστεύει ότι η 17η Απριλίου 1975 υπήρξε το μεγαλύτερο επαναστατικό γεγονός στην Ιστορία ''με την εξαίρεση της Παρισινής Κομμούνας του 1871''. 
Το αιμοσταγές καθεστώς των Χμέρ μέσα σε τέσσερα χρόνια εξολόθρευσε σχεδόν 2.000.000 ανθρώπους που ισοδυναμούσε με το 30% του συνολικού πληθυσμού.
Ο Πολ Ποτ δεν τιμωρήθηκε ποτέ για τα εγκλήματά του. 



πηγές:
Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού, εκδόσεις Εστία, Ιούλιος 2013
revealedtheninthwave.blogspot.gr


RISTORANTE VERONA



Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Καλή Χρονιά



Ristorante Verona

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: KNUT HAMSUN - Αρχισυντάκτης Λύνγκε





Redaktør Lynge

Συγγραφέας: Knut Hamsun
Εκδόσεις: Θούλη
Μετάφραση: Βασίλης Δασκαλάκης
Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου
Σελίδες: 280
Έτος έκδοσης: 2016
ISBN: 978-618-81705-8-2

Πρόλογος: Εβίνα Τσαγκαράκου


Ο Αρχισυντάκτης Λύνγκε του Κνουτ Χάμσουν πρωτοκυκλοφόρησε το 1893 και γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία ─είναι, μάλιστα, το πρώτο έργο τού νομπελίστα λογοτέχνη που επανεκδόθηκε. Παρ’ όλα αυτά η δριμεία κριτική που ασκείται σε αυτό στον αριστερό Τύπο το καθιστά ένα έργο που, αν και είναι εξαιρετικά επίκαιρο, δεν είναι «πολιτικώς ορθό».

Για πρώτη φορά στη Νορβηγία κυβερνά η αριστερά. Η κυβέρνηση έχει αθετήσει τις υποσχέσεις της. Η απογοήτευση είναι διάχυτη στον κόσμο. Ανάμεσα στους αριστερούς, υπάρχουν οι κυνικοί και αδίστακτοι αριβίστες, που εκμεταλλεύονται τα πάντα για ίδιον όφελος, αλλά και άλλοι αντιτιθέμενοι σε αυτούς που φαίνονται πιο αγνοί. Ο αριστερός Τύπος δεν υπηρετεί την αλήθεια, αλλά με κάθε μέσον, χωρίς τον παραμικρό ηθικό ενδοιασμό και με χαρακτηριστικό κυνισμό επιδιώκει την αύξηση της κυκλοφορίας του και συνακόλουθα την αύξηση των κερδών και της πολιτικής επιρροής του. Κι όταν δεν τον διακρίνει αυτός ο αριβισμός, είναι ηττοπαθής και υποταγμένος, «υποκλίνεται τις υποκλίσεις που πρέπει να υποκλιθεί»… Ο Λύνγκε, ο αριστερός αρχισυντάκτης της αριστερής εφημερίδας «Γκαζέτα», είναι αποφασισμένος να ξεπεράσει τις ταπεινές καταβολές του, να πάρει τη ρεβάνς για την περιφρόνηση που έχει δεχθεί στο παρελθόν, και όσο αυξάνονται τα κέρδη του και η επιρροή του, τόσο γίνεται κυνικός και αδίστακτος.

Ο Χάμσουν εμπνεύστηκε τον κυνικό αδίστακτο αρχισυντάκτη Λύνγκε από τον Olaf Thommessen, διάσημο αρχισυντάκτη αριστερής εφημερίδας της εποχής. Το έργο αυτό θεωρείται η πιο οξεία προσωπική επίθεση στην ιστορία της νορβηγικής λογοτεχνίας, μιας και ο Νορβηγός αναγνώστης εκείνης της εποχής αναγνώριζε αμέσως στο πρόσωπο του Λύνγκε τον αριστερό αρχισυντάκτη Thommessen.

Ο Χάμσουν είπε πως ο Αρχισυντάκτης Λύνγκε «καίει σαν το μίσος». Σίγουρα, πρόκειται για μια σφοδρή επίθεση στον αριστερό Τύπο αλλά και στον αριστερό τύπο ανθρώπου, με τον κυνισμό του, τη ροπή του προς την άγρια εκμετάλλευση των άλλων, την υποκρισία του, την τάση του για προδοσία, κι αυτής ακόμη της αγάπης, συχνά στο όνομα των αρχών του, πάντοτε, όμως, προς το δικό του συμφέρον. Και αν στο μυθιστόρημα περιγράφεται και η άλλη πλευρά, των πιο αγνών και ιδεαλιστών αριστερών, παραμένει γεγονός ότι στο τέλος κανείς τους, και ο πιο ιδεαλιστής, ο πιο αγνός δεν είναι εντελώς αθώος.


RV


Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

ΙΣΛΑΜ: ΕΝΑΣ ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ



Το καθεστώς στη Γερμανία προσπαθεί με κάθε τρόπο να περιορίσει τις αντιδράσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν δημοσιεύονται φωτογραφίες από το μακελειό διότι η αλήθεια σε εικόνες, με τις σορούς των νεκρών και τους τραυματίες να κείτονται στους δρόμους δεν εξυπηρετεί την προπαγάνδα των φιλελεύθερων ούτε όμως και των αριστερών. Οι νεκροί όμως του Βερολίνου είναι νεκροί των ιδεολογημάτων του ανθρωπισμού, της ανοχής, της ισότητας, της αδελφότητας και του αντιρατσισμού που επικράτησαν στην Ευρώπη μετά το '45. Όσο και αν προσπαθούν να παραχαράξουν την αλήθεια και να πείσουν ότι μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά με το Ισλάμ, τα γεγονότα θα τους διαψεύδουν. Διότι δεν είναι κάποιοι ''λίγοι φανατικοί αυτοί που διαταράσσουν τις σχέσεις των λαών'' αλλά ολόκληρο το Ισλάμ που στέκεται για αιώνες απέναντί μας περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να αρπάξει τη λεία του. Και η διακαώς ποθούμενη λεία του ήταν πάντα η Ευρώπη
   
''Δεν αποφασίζεις ποιος είναι ο εχθρός σου, εκείνος αποφασίζει. Μπορείς εύκολα να τον θεωρήσεις φίλο σου, αλλά, αν αποφασίσει ότι είναι εχθρός σου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό''.
 Carl Schmitt 

Από την εμφάνισή του, περίπου το 600 μ.Χ. (το 571 μ.Χ. γεννήθηκε ο Μωάμεθ) το Ισλάμ πολέμησε θανάσιμα την Ευρώπη. Εισέβαλαν στις επαρχίες του Βυζαντίου, και από τη βόρεια Αφρική μπήκαν στην Ισπανία και τελικά στη Γαλλία. Η ισλαμική επίθεση σταμάτησε στη μάχη του Πουατιέ, όχι μακριά από το Παρίσι, το 732 μ.Χ.

Έργο του ζωγράφου Charles de Steuben που 
απεικονίζει τη μάχη του Πουατιέ

Η Ευρώπη βρισκόταν κάτω από τη συνεχή απειλή του Ισλάμ σχεδόν για μια χιλιετία. Το 1071 (Μάχη του Μαντζικέρτοι βυζαντινές δυνάμεις υπέστησαν καταστροφική ήττα, που άφησε το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολίας ανοιχτό στην εισβολή. Οι ισλαμιστές ανακόπηκαν προσωρινά από λατινικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών, αλλά από τις αρχές του 14ου αιώνα οι Τούρκοι απειλούσαν την Κωνσταντινούπολη και ολόκληρη την Ευρώπη. Στα δυτικά οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις απωθούσαν σταδιακά τους αλλόφυλους εισβολείς, μέχρι που το 1492 εκδιώχτηκαν οριστικά (Reconquista)
Η Ιβηρική χερσόνησος από το 711 έως και το 1492 βρισκόταν υπό ισλαμικό ζυγό. Επίσης υπό ισλαμικό ζυγό βρέθηκε η Σικελία από το 831 έως το 1072 (Εμιράτο της Σικελίας). Η απελευθέρωση ξεκίνησε το 1061 (έτος έναρξης της χριστιανικής επανάκτησης της Σικελίας) από τους Νορμανδούς με ηγέτη τους τον Ρογήρο τον Α΄. Η εξάλειψη των ισλαμιστών κατορθώθηκε στο τέλος της δεκαετίας 1240, όταν έγιναν και οι τελευταίες απελάσεις. 
  
Ο Ρογήρος Α΄ της Σικελίας στη μάχη του Σεράμι το 1063

Επίσης η Κρήτη είχε βρεθεί υπό ισλαμικό ζυγό (Εμιράτο της Κρήτηςαπό το 820 έως την επανακατάληψή της από τον Νικηφόρο Β´ Φωκά το 961. Ο μουσουλμανικός πληθυσμός σφαγιάστηκε ή πωλήθηκε σε σκλαβοπάζαρα. 

Οι ισλαμικές επιθέσεις όμως δεν σταμάτησαν. Εξαπλώθηκαν στον Καύκασο, στην Κριμαία και το 1453 πέφτει το πρώτο και κύριο ανάχωμα της Ευρώπης. Η Πόλις εάλω. Ο δρόμος προς την Ευρώπη έμεινε ανοιχτός για την εξάπλωση των ισλαμιστών που προχώρησαν καταλαμβάνοντας σταδιακά την Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα και σιγά-σιγά ολόκληρη τη χερσόνησο του Αίμου, την Ουγγαρία,  μέχρι που έφτασαν στη Βιέννη, την οποία τώρα μέσα στα φιλόδοξα επεκτατικά τους σχέδια αποκαλούσαν «κόκκινο μήλο» όπως άλλοτε ονόμαζαν την Κωνσταντινούπολη. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1529 οι οθωμανοί βρέθηκαν έξω από τα τείχη της πόλης. Αυτή είναι η πρώτη πολιορκία της Βιέννης.  

Εικόνα της πολιορκημένης Βιέννης.
Η Βιέννη στη μέση, γύρω γύρω το στρατόπεδο των ισλαμιστών 

Συγκεκριμένα, όταν έφτασαν οι πρώτες είκοσι χιλιάδες στα περίχωρα της Βιέννης, καταλεηλάτησαν όλα τα μέρη, και φόνευσαν τον άμαχο πληθυσμό με τον πλέον φρικιαστικό τρόπο. Έσφαξαν τους άμαχους, βίασαν τα ανήλικα κορίτσια και τις γυναίκες, ξεκοίλιασαν τις έγκυες γυναίκες, παλούκωσαν τα έμβρυα που έβγαλαν από τις κοιλιές των μανάδων τους ή τα τρύπησαν στο δόρυ τους και τα περιέφεραν εν είδει τρόπαιουΣτη συνέχεια έφτασε  και ο υπόλοιπος ισλαμικός στρατός, ο οποίος στρατοπέδευσε γύρω από την πόλη. Τόσο πολυάριθμος ήταν, που το στρατόπεδο των οθωμανών ήταν επτά φορές μεγαλύτερο απ' όλη την πόλη. Οι υπερασπιστές, 16.000 άνδρες, ή έπρεπε να αντιμετωπίσουν πάνω από 250.000 ισλαμιστές ή να αλλαξοπιστήσουν και να υποταχθούν στο Ισλάμ. Υπερασπίστηκαν την Ευρώπη και νίκησαν. 

Οι ισλαμιστές όμως δεν εγκατέλειψαν το όνειρο της κατάκτησης. 154 χρόνια μετά την πρώτη πολιορκία της Βιέννης, έλαβε χώρα η δεύτερη. Η πολιορκία ξεκίνησε στις 14 Ιουλίου του 1683. Οι ισλαμιστές παρέταξαν 168.000 στρατιώτες και 300 κανόνια. Απέναντί τους στάθηκαν 16.000 Ευρωπαίοι. Οι πολιορκημένοι απέκρουσαν συνολικά πενήντα εφόδους, στις οποίες οι ισλαμιστές χύνονταν σαν ποτάμι προξενώντας μεγάλες ζημιές και απώλειες στους αμυνόμενους. Η Βιέννη γλύτωσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή ως από θαύμα, ενώ η επίθεση των Ουσάρων του Γιάν Σομπιέσκι απέκρουσε τους ισλαμιστές και τους έτρεψε σε φυγή. Για μια ακόμη φορά η Ευρώπη σώθηκε από τον ισλαμικό κίνδυνο και μαζί με αυτήν σώθηκε ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός.

Ο Σομπιέσκι στην Δεύτερη πολιορκία της Βιέννης. 
Πίνακας του Juliusz Kossak

Ήταν όμως ακρωτηριασμένη. Η Ελλάδα ακόμη αγκομαχούσε υπό τη σκιά της ημισελήνου. Έζησε υπό τον ζυγό των ισλαμιστών για 400 περίπου χρόνια μέχρι που ξημέρωσε το πανίερο εκείνο έτος 1821. Διαδοχικοί πόλεμοι οδήγησαν στην απελευθέρωση μέρους μόνο της πατρίδας. Η επανάσταση δεν έχει ολοκληρωθεί... 

Ο Ιερός Λόχος μάχεται στο Δραγατσάνι (λιθογραφία)

Τα σύνορα της Ελλάδας είναι ταυτόχρονα και τα σύνορα της Ευρώπης με το Ισλάμ. Σε αυτό οφείλεται και το ότι ο φόρος αίματος της πατρίδας μας για την ελευθερία δεν συγκρίνεται με κανενός άλλου ευρωπαϊκού κράτους.  Από το 1896 έως και το 1922 το ισλαμικό τουρκικό κράτος σφαγίασε 2,5 εκατομμύρια χριστιανούς, ως επί το πλείστον Έλληνες. Η εισβολή στην Κύπρο το 1974 αποτελεί μια ακόμη επίθεση του Ισλάμ εναντίον της Ευρώπης.  
Λόγω της γεωγραφικής θέσεώς της, η Ελλάδα θα έπρεπε να αποτελεί την αιχμή του δόρατος της ευρωπαϊκής άμυνας, με πολυάριθμο και εμπειροπόλεμο στρατό, ικανό να αντιμετωπίσει τον ισλαμικό κίνδυνο εξ ανατολών. Αντ' αυτού, η Ελλάδα είναι σήμερα στα χέρια αριστερών και φιλελεύθερων, μπολιασμένη από το δηλητήριο του πολιτισμικού μαρξισμού και αντί για ασπίδα της Ευρώπης κατέστη η κερκόπορτά της, από την οποία εισβάλλουν τα στίφη εκατομμυρίων αλλοφύλων ισλαμιστών, ετοιμάζοντας τη νέα πολιορκία, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό μέσον, παλαιό και σύγχρονο που τους παρέχεται. 
   
    Η Ευρώπη, συνολικά,  παρουσιάζεται αδύναμη να αντιμετωπίσει το Ισλάμ. Υποταγμένη καθώς είναι στις "αρχές" της ανοχής, του ανθρωπισμού, της ανεξιθρησκίας, της περιφρόνησης της φυλής που της έχουν επιβάλει μετά τη λήξη του Β'Ππ, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το Ισλάμ γιατί αρνείται να το αναγνωρίσει ως εχθρό. Για να μπορέσει να αναγνωρίσει τον ξένο, τον αλλόφυλο ως εχθρό, πρέπει να ανατρέξει στις ρίζες της. Ο  Carl Schmitt προσδιόρισε τον ξένο, τον εχθρό δηλαδή, ως εξής: 

Αυτός που προσπαθεί να επιφέρει μη ανατάξιμη βλάβη στις παραδόσεις μιας φυλής, αυτός που αρνείται τον τρόπο ζωής της, αυτός που θέτει σε κίνδυνο τους δικούς μας ανθρώπους.


Ristorante Verona