Νίκος Καζαντζάκης: Ακόμη ένας μπολσεβίκος καθοδηγητής των “Ελλήνων εθνικιστών”

Γράφει ο Théo 

Μέρος Α

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια ο πένης ελληνικός “εθνικός χώρος” καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες προκειμένου να “γαντζωθεί” από διάφορες “mainstream” (τουτέστιν, “του συρμού”) φιγούρες της νεοελληνικής λογοτεχνικής θολοκουλτούρας, για να “μπαλώσει” όπως μπορεί την προφανή και κατάδηλη ιδεολογική του ανεπάρκεια. Εν άλλοις λόγοις, μετά τον Σλάβο, μπολσεβίκο Ίωνα Δραγούμη και τον παραληρούντα Περικλή Γιαννόπουλο, αναζητούνται απεγνωσμένα νέα  πτώματα για να τροφοδοτήσουν με μέλη το ιδεολογικό τέρας του Φρανκενστάιν του “ελληνικού εθνικισμού.” Ένα τέτοιο πτώμα ανακάλυψαν σχετικά προσφάτως οι  “Έλληνες εθνικιστές” στο πρόσωπο του Νίκου Καζαντζάκη. 

Ο συγκεκριμένος λογοτέχνης  προβάλλεται συστηματικά από το σύνολο σχεδόν των ιστοσελίδων και των μπλόγκ του “χώρου” ως φορεύς εθνικιστικών, αριστοκρατικών και φυλετικών ιδεών, ως διανοούμενος που απεστρέφετο τον κομμουνισμό και άλλα τινά.  

Όλα δείχνουν, μάλιστα, ότι η εν λόγω προπαγανδιστική εκστρατεία στοχεύει κυρίως στο νεανικό εθνικιστικό κοινό, το οποίο, συχνά, λόγω νεαρής ηλικίας και περιορισμένων γνώσεων, δεν διαθέτει επαρκώς ανεπτυγμένη κριτική ικανότητα ώστε να διυλίσει την προσλαμβανομένη πληροφορία που του “σερβίρουν” μαζικά, εν είδει ομοβροντίας, τα μαρξιστικά Μ.Μ.Ε., οι καθεστωτικές φυλλάδες, οι φτηνές αριστερές κινηματογραφικές παραγωγές (ιδέ Σμαραγδής και Σία) και παράλληλα οι διάφορες ιστοσελίδες του ακροδεξιού ιδεολογικού “fast food” που λυμαίνονται  τον “εθνικό χώρο”. 

Εν προκειμένω, είναι εξαιρετικά δύσκολο για κάποιον εχέφρονα άνθρωπο, που έχει μελετήσει στο ελάχιστο το έργο του Ν.Κ, να συγκρατήσει τα γέλια ή την αγανάκτησή του, βλέποντας το εν θέματι πρόσωπο να προβάλλεται κατ’ αυτόν τον τρόπο από άτομα που αυτοαποκαλούνται “εθνικιστές,” ή ακόμη και “εθνικοσοσιαλιστές” ή “φασίστες”. Φαίνεται, ωστόσο, ότι η παραπληροφόρηση έχει κάνει τόσο καλά την δουλειά της στο να “θολώσει τον ύαλο του διόπτρου,” ώστε ο πολύς, ανενημέρωτος και εγκεφαλοπλυμένος εθνικιστικός κόσμος να έχει σχηματίσει μέσα στο θαμπό μυαλό του την παντελώς γελοία και σουρεαλιστική εικόνα ενός “εθνικιστή”, “φυλετιστή”, “αριστοκράτη” και… “αντικομμουνιστή” Καζαντζάκη.

Περιττό να λεχθεί ότι  η πραγματικότητα είναι χαοτικώς διαφορετική.

Ας πάρουμε λοιπόν με τη σειρά όλα όσα ήταν ο Νίκος Καζαντζάκης, προκειμένου ο αναγνώστης να βγάλει με ασφάλεια τα συμπεράσματά του: 

Σημιτικής καταγωγής

Στις πρώτες κιόλας σελίδες της αυτοβιογραφίας του με τίτλο «Αναφορά στον Γκρέκο», ο Ν.Κ. ομολογεί ότι δεν είναι αμιγώς Έλληνας· ότι έλκει την καταγωγή του από Άραβες, Σαρακηνούς πειρατές, ήτοι αλλόφυλους Σημίτες. Συγκεκριμένα, γράφει (σελ. 27-35):

«(…)Το σόι του κυρού μου αποσέρνει από ένα χωριό, δύο μέρες από το Μεγάλο Κάστρο, που το λεν Βαρβάρους· όταν ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Νικηφόρος Φωκάς πήρε πίσω το δέκατο αιώνα την Κρήτη από τους Άραβες, μάντρωσε σε μερικά χωριά όσους Αραβίτες απόμειναν από τη σφαγή, και τα χωριά αυτά ονομάστηκαν Βάρβαροι. Σε τέτοιο χωριό ρίζωσαν οι πατροπρόγονοί μου, κι όλοι τους έχουν αραβίτικα ψυχικά σουσούμια. (…)Όταν αντικρίσω μια χουρμαδιά, η καρδιά μου πηδάει χαρούμενη, σα να γυρίζει στην πατρίδα, το άνυδρο, κατασκονισμένο μπεντουίνικο χωριό, που μονάκριβο στολίδι του η χουρμαδιά. Κι όταν κάποτε μπήκα στην έρημο της Αραβίας, καβάλα σε καμήλα, κι αγνάντεψα την απέραντη ανέλπιδη αμμουδιά, κίτρινη, τριανταφυλλιά, μαβιά κατά το βράδυ, να κυματίζει μπροστά μου χωρίς αχνάρι ανθρώπου, αλλόκοτο μεθύσι με συνεπήρε, η καρδιά μου έσυρε μόνη σα γερακίνα που γυρίζει, ύστερα από χρόνια, από χιλιάδες χρόνια, στη φωλιά της.»  

Ήταν δε τόσο ισχυρά τα “αραβίτικα ψυχικά σουσούμια” του, ώστε κάποτε αισθάνθηκε την εκ των έσω ορμή να “σφάξει” τους κατοίκους ενός μικρού χωριού της Κρήτης, μιμούμενος τους πλιατσικολόγους  Άραβες προγόνους του: 

«(…)πολύ άξαφνα, σε ένα γύρισμα του βουνού, διέκρινα, μακριά πολύ, βαθιά στη λαγκαδιά, μερικά χλωμά φωσάκια· θα 'ταν κανένα χωριουδάκι κι αγρυπνούσε ακόμα. Και τότε μου συνέβη ένα πράμα καταπληχτικό· το θυμούμαι κι ανατριχιάζω ακόμα· στάθηκα, έσφιξα τη γροθιά μου και φώναξα αγριεμένος, δείχνοντας με τη γροθιά μου το χωριό: 

-Θα σας σφάξω όλους! 

Μια φωνή βραχνή, πού δεν ήταν δική μου. Κι ως να την ακούσω τη φωνή αυτή, τρόμαξα·  όλο μου το κορμί άρχισε να τρέμει. Έτρεξε ο φίλος μου ανήσυχος, μ' έπιασε από το μπράτσο: 

-  Τι έπαθες; μου κάνει·  ποιούς θα σφάξεις; 

Τα γόνατά μου είχαν κοπεί·  ένιωσα ξαφνικά ανείπωτη κούραση·  μα ως είδα ομπρός μου το φίλο μου συνήφερα, 

-  Δεν ήμουν εγώ, μουρμούρισα, δεν ήμουν εγώ·  ήταν ένας άλλος.»

“Άραβας καπετάνιος,” έργο του Mariano Fortuny

Τι έχουν να πουν για όλα αυτά οι “εθνικιστές” θαυμαστές του Καζαντζάκη; Μάλλον δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Άλλωστε, Άραβας, Σαρακηνός ήταν· όχι Ευρωπαίος, “Φράγκος” σαν τον Μπραζιγιάκ, «χθεσινό αγριογούρουνο» χωρίς πολιτισμό, όπως έγραφε και ο έτερος “πατέρας του ελληνικού εθνικισμού,” Περικλής Γιαννόπουλος.     

Λάτρης των Εβραίων

Ο Νίκος Καζαντζάκης έτρεφε παιδιόθεν μια βαθειά λατρεία για τους Εβραίους και τον Ιουδαϊσμό, η οποία συνεχίστηκε καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του και η οποία βρίσκεται αποτυπωμένη παντού στο έργο του. Η λατρεία αυτή, φυσικά, δεν πέρασε απαρατήρητη από την εν Ελλάδι ιουδαϊκή κοινότητα, η οποία έσπευσε να την αναδείξει σε άρθρο του επίσημου περιοδικού της υπό τον τίτλο «Η εβραϊκή σκέψη στον Νίκο Καζαντζάκη» (περιοδικό «Χρονικά», φύλλο 121, Μάιος-Ιούνιος 1992).  

Το άνω δημοσίευμα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και το εξής απόσπασμα από την «Αναφορά στον Γκρέκο»:

«Μια φορά, παιδί ακόμα, του ‘χα πει πως θέλω να μάθω οβραίικα για να διαβάζω στο πρωτότυπο την Παλαιά Διαθήκη. Είχαμε τότε στο Μεγάλο Κάστρο οβραϊκή (σημ.: εννοεί συναγωγή!), φώναξε το ραββίνο, συφώνησαν να πηγαίνω τρεις ώρες τη βδομάδα να μου κάνει οβραίικα. Μα ως το ‘μαθαν οι συγγενείς κι οι φίλοι, σηκώθηκε η τρίχα τους, έτρεξαν στον πατέρα μου. «Τι ‘ναι αυτά;», του φώναζαν «δε λυπάσαι το παιδί σου; μπας και δεν ξέρεις πως οι σταυρωτήδες βάνουν τη Μεγάλη Παρασκευή τα χριστιανόπουλα σε μια σκάφη με καρφιά και πίνουν το αίμα τους;» Βαρέθηκε ο πατέρας μου τις φωνές τους και τα κλάματα της μητέρας μου. «Βρήκαμε τον μπελά μας», μου ‘πε μια μέρα· «παράτα τα οβραίικα και τα μαθαίνεις σα μεγαλώσεις.»

Τα “οβραίικα” μπορεί να μην κατόρθωσε να τα μάθει στην παιδική του ηλικία ο Ν.Κ., αλλά στην συνέχεια φαίνεται ότι τα έμαθε —και πολύ καλά μάλιστα. Καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του διατηρούσε παρανόμους ερωτικούς δεσμούς με διάφορες “εξωτικές”  Εβραίες, μεταξύ των οποίων οι εξέχουσες κομμουνίστριες Ίτκα Χόροβιτς και Ραχήλ Λιπστάιν. Διαμέσου αυτών των σχέσεων, ο Ν.Κ. μυήθηκε επίσης στον κύκλο της γνωστής Εβραίας μπολσεβίκας Ρόζας Λούξεμπουργκ, η οποία αργότερα ηγήθηκε της αποτυχημένης επαναστάσεως των Σπαρτακιστών στην Γερμανία μαζί με τον Καρλ Λίμπνεχτ. (1) (2)

Οι Εβραίες κομμουνίστριες ερωμένες του Καζαντζάκη

Ιδού πως περιγράφει την γνωριμία τους ο ίδιος ο Καζαντζάκης στην «Αναφορά στον Γκρέκο» (σελ. 429-443):

«Μια βροχερή Κυριακή, σ’ ένα μουσείο, σεριανούσα αργά και κοίταζα τις άγριες Αφρικανικές μάσκες, από ξύλο, από πετσί, από ανθρώπινο κρανίο και μαχόμουν να ξεδιαλύνω το μυστήριο της μάσκας… Μια κοπέλα ήρθε, στάθηκε πλάι μου και κοίταζε κι αυτή τις μάσκες. Μια στιγμή έκανα να φύγω… Ήταν κοντή, στρουμπουλή, όρθιο στήθος, δυνατό πηγούνι, γερακωτή μύτη, μάτια με τεράστιες βλεφαρίδες. 

Στράφηκε, μου ‘ριξε μακρόσερτη ερευνητική ματιά, σα να ‘μουν μάσκα.

-Αφρικανός; με ρώτησε.

Γέλασα.

-Όχι ολόκληρος, αποκρίθηκα μονάχα η καρδιά.

-Εγώ είμαι Οβραία.

-Φοβερή ράτσα, είπα, επικίντυνη, θέλει να σώσει τον κόσμο. Περιμένετε ακόμα τον Μεσσία;

-Δεν τον περιμένουμε, ήρθε.

-Που, πότε, πως τον  λένε;

-Λένιν. 

(…)

-Πάμε στο δωμάτιό μου, είπε η κοπέλα κι ακούμπησε στο μπράτσο μου, κουράστηκα. 

Βγήκαμε από το πάρκο, πήραμε στενά δρομάκια, μπήκαμε σε μια λαϊκή γειτονιά. 

-Θα γνωρίσεις τρείς Φιλενάδες μου· θα πιούμε τσάι απόψε όλες μαζί. Η μία 'ναι ζωγράφος, παλεύει με τις μπογιές, φτιάνει, ξεσκίζει, γυρεύει· τί γυρεύει; δεν ξέρει. «Άμα βρώ» λέει «θα μάθω τι γυρεύω.» Τη λένε Ντίνα, Οβραία. Η άλλη είναι Θεατρίνα·  γυρεύει κι αυτή· μπαίνει στο κάθε πρόσωπο πού παίζει, μα όταν βγει, ξεσκίζεται· τη λένε Λεία, Οβραία κι αυτή.

(…)

«Ας είναι καλά η μοίρα μου» συλλογιζόμουν κοιτάζοντας τις τέσσερις άγριες ψυχές ολόγυρά μου· «ας είναι καλά με ρίχνει πάντα μέσα σε οβραίικες ψυχές· θαρρώ πως πολύ καλύτερα από τις χριστιανικές αυτές μου ταιριάζουν»

 “Δείξε μου τους φίλους σου…”

Τι να σχολιάσει κανείς εδώ… Αυτά, βέβαια, μάλλον λησμόνησαν να τα γράψουν στα πολυάριθμα άρθρα τους οι ανήκοντες στο εθνικιστικό “fan-club” του Ν. Καζαντζάκη...

Μασόνος 

Σε ελάχιστους θα προξενούσε εντύπωση ότι, εκτός από λάτρης των Εβραίων, ο Νίκος Καζαντζάκης υπήρξε επίσης μασόνος περιωπής,  ήτοι πουλημένος πράκτορας στην υπηρεσία των σκοτεινών κέντρων του διεθνούς Εβραιοσιωνισμού!

Αν και οι λεπτομέρειες του χρόνου και του τόπου της μυήσεώς του παραμένουν εν πολλοίς άγνωστες, η μασονική του ιδιότητα δεν αμφισβητείται από κανέναν, καθώς μαρτυρείται τόσο από τον στενό φίλο και βιογράφο του Παντελή Πρεβελάκη (3), όσο και από την ίδια την «Μεγάλη Στοά της Ελλάδος» (ιδέ εδώ) με την τελευταία, μάλιστα, να εκδίδει προς τιμήν του πολυσέλιδο(!) αφιέρωμα με τίτλο «Νίκος Καζαντζάκης-50 χρόνια από τον θάνατό του», στο οποίο ο Ν.Κ. εκθειάζεται ως «μεγάλος ταξιδευτής, Κρητικός, λογοτέχνης, άνθρωπος και τέκτων», που «είδε το φώς πού αναζητούσε στον Τεκτονισμό».  

Στο ίδιο αφιέρωμα, οι τέκτονες δεν παραλείπουν να εξυμνήσουν και την “Ασκητική” (έργο του Καζαντζάκη που συχνάκις προωθούν στο κοινό τους οι “Έλληνες εθνικιστές”), το οποίο, καθώς λέγουν, θεωρούν ως «ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του αιώνα του»!  

Επιστολή του Νίκου Καζαντζάκη υπογεγραμμένη κατά το μασονικό πρωτόκολλο, με τις τρεις χαρακτηριστικές τελείες 

Εννοείται πως οι “Έλληνες εθνικιστές” δεν έχουν κανένα πρόβλημα με όλα αυτά… Άλλωστε και ο μεγάλος τους ηγέτης, ο Ιωάννης Μεταξάς, υπήρξε επίσης υψηλόβαθμος μασόνος, τέκτονας 33ου βαθμού στην στοά “Ησίοδος”.

Μπολσεβίκος

Παρά τις ελάχιστες, υποκριτικές δηλώσεις περί του αντιθέτου, τόσο τα κείμενα, όσο και οι πράξεις του Νίκου Καζαντζάκη αποδεικνύουν την συνεχή και απαρέγκλιτη προσήλωσή του στον μπολσεβικισμό καθ’ όλη την διάρκεια του βίου του.   

Όπως μαρτυρούν οι ίδιες του οι επιστολές, το έτος 1922 βρίσκει τον Καζαντζάκη να έχει ήδη ασπαστεί τον κομμουνισμό, να  παρακολουθεί μαθήματα Ρωσικών και να ονειρεύεται να εγκατασταθεί στη Σοβιετική Ένωση προκειμένου  “να ρυθμίσει την ζωή του μ' ένα σημαντικό Σκοπό”. Ο σκοπός αυτός δεν είναι άλλος από την παγκόσμια επικράτηση του μπολσεβικισμού. 

Το 1927, έχοντας ήδη φυλακισθεί για σύσταση ανατρεπτικής κομμουνιστικής οργάνωσης στην Κρήτη και απελευθερωθεί, προσκαλείται επίσημα(!) από την σοβιετική κυβέρνηση στην Μόσχα, ως ανταποκριτής για την δεκάτη επέτειο της εβραιομπολσεβικικής “Οκτωβριανής Επαναστάσεως.” (1) 

Πολλά χρόνια αργότερα, ο Καζαντζάκης θα περιγράψει την “μεθυστική” του εμπειρία στην αυτοβιογραφία του, την «Αναφορά στον Γκρέκο» (σελ. 485-486):

«(…)Τρέχουμε να προφτάσουμε την αρχή της τελετής. Κρύο δυνατό, ο ουρανός γκρίζος, τα ρουθούνια και τα στόματα καπνίζουν. Η Κόκκινη Πλατεία είναι κιόλα γεμάτη. Απάνω από τον  Άγιο Τάφο του Λένιν αραδαριά οι επίσημοι· αντίκρα, σε αντιθεατρικές εξέδρες, οι καλεσμένοι της Γής· ό στρατός παραταγμένος, ασάλευτος, ο λαός πίσω, μια βουή απόκωφη, σαν υπόγειος μακρινός σεισμός κάτω από τα πόδια σου· (…) 

Ολόγυρα μου ήταν στριμωγμένοι οι μικρόσωμοι Κινέζοι στρατηγοί, με παράσημα στο στήθος, Ινδιάνοι κι Ινδιάνες, κι οι Γιαπωνέζοι διανοούμενοι κι ένας γιγαντόσωμος αράπης μ' ένα χρυσό σκουλαρίκι στο αυτί του. Κοιτάζαμε τρυφερά ο ένας άλλον, χαμογελούσαμε και λέγαμε την αγάπη μας δίχως λόγια.(…) Άξαφνα τρουμπέτες πολεμικές· τιναχτήκαμε όλοι, τα πρόσωπα όλα άναψαν. Ορμούν καβαλάρηδες οι Κερκέζοι, οι Καυκάσιοι, οι Μογγόλοι, οι Καλμούκοι· πάει μπροστά ο αρχηγός με όρθιο γυμνωμένο σπαθί· ακολουθούν οι καβαλάρηδες με τις πολεμικές τους στολές, με τις λόγχες και τις πολύχρωμες σημαίες, χαιρετούν τον τάφο του Λένιν και χάνουνται.  

“Οι Μογγόλοι εφορμούν,” έργο του De Neuville

Κύματα πηχτά, επανωτά, καταφτάνουν το πεζικό, το πυροβολικό, οι ναύτες της Βαλτικής και της Μαύρης Θάλασσας, οι αεροπόροι, η φρουρά της Μόσχας, η Γκεπεού, οι εργάτες με τις πέτσινες μπλούζες, με τα κοντά τουφέκια, οι εργάτισσες με τα κόκκινα κεφαλομάντηλα, με τα τουφέκια στους ώμους. Έπειτα η καταπληχτική, ατέλειωτη παρέλαση του λαού· από τις τρεις πλευρές της γιγάντιας πλατείας ξεχύνουνται τρεις βαθυκίνητοι κόκκινοι ποταμοί:  περνούν οι μαθητές, οι πιονιέρηδες, η κομουνιστική νεολαία, οι χωριάτες, οι Ασιάτες απάνω στις καμήλες, οι Κινέζοι μ’ ένα τεράστιο πάνινο δράκο που ανοιγοκλειούσε τις μασέλες. (…) 

Άνδρες της “Γκεπεού” (GPU) παρελαύνουν φέροντες στους ώμους το πορτραίτο του εβραιομπολσεβίκου αρχιεγκληματία Φ.Τζερζίνσκι

Κοιτάζω γύρα μου, όλοι κλαίνε· ξανακοιτάζω, δεν βλέπω τίποτα· τα μάτια μου και μένα είχαν θαμπώσει. Έπεσα στο λιγνό  Κινέζο στρατηγό δίπλα µου, τον αγκάλιαζα σφιχτά όσο μπορούσα και κλαίγαμε κι οι δύο· χίµηξε και μας άρπαξε στην αγκαλιά του και τους δυο ο νέγρος κι έκλαιγε κι αυτός και γελούσε... Πόση ώρα βάσταξε το θεϊκό μεθύσι; πόσους αιώνες; Ετούτη στάθηκε η δεύτερη μέρα, η πιο αψηλή, της ζωής µου· η πρώτη ήταν όταν ο πρίγκιπας Γεώργιος της Ελλάδας πάτησε το χώμα της Κρήτης. Έσφιγγα στην αγκαλιά µου τον Κινέζο στρατηγό, μας έσφιγγε ο νέγρος κι ένιωθα πώς τα σύνορα γκρεμίζουνταν, ονόματα, χώρες, ράτσες αφανίζουνταν, έσμιγε ο άνθρωπος με τον άνθρωπο, έκλαιγαν, γελούσαν, αγκαλιάζουνταν, αστραπή είχε φωτίσει το μυαλό τους κι είδαν: όλοι αδέρφια!(…) «Ετούτη είναι η φωνή της Ρουσίας» έλεγα· και ορκιζόμουν να την ακολουθήσω ως τον θάνατο.»

Σοβιετική αφίσα του 1932. Ο τίτλος γράφει: “Εργάτες από όλες τις χώρες και τις καταπιεσμένες αποικίες υψώνουν το λάβαρο του Λένιν.”

Αυτά ούτε τα πιο πωρωμένα, σκληροπυρηνικά κομμούνια δεν τα γράφουν! Κατά τα άλλα …«ποτέ κομμουνιστής, καθώς ξέρετε, την πνευματική αυτή ψώρα ποτέ δεν την έπαθα». 

Γνωστή η σχέση των μπολσεβίκων με το ψεύδος και την απάτη. Βεβαίως, αυτά είναι ψιλά γράμματα για την εν Ελλάδι ακροδεξιά. 

    

Όμως έχει και συνέχεια…

Κατά την διάρκεια της διαμονής του στην Μόσχα, ο Ν.Κ. θα συνάψει φιλία με τον Ελληνο-Ρουμάνο μπολσεβίκο συγγραφέα  Παναΐτ Ιστράτι, δημοσιογράφο της εν Ρουμανία εβραϊκής κομμουνιστικής εφημερίδος «Adevărul» (γνωστής για τον λυσσώδη δημοσιογραφικό πόλεμο εναντίον της Σιδηράς Φρουράς του Κοντρεάνου), μαζί με τον οποίον θα περιηγηθεί σε διάφορες περιοχές της Ε.Σ.Σ.Δ., για να επιστρέψει λίγο αργότερα στην Ελλάδα. (1)

Τον Ιανουάριο του 1928, σε εκδήλωση στο θέατρο “Αλάμπρα,” στην Αθήνα, αμφότεροι οι συγγραφείς θα εξυμνήσουν σκανδαλωδώς τη Σοβιετική Ένωση (φτάνοντας μάλιστα στο σημείο κυριολεκτικά να «πλέξουν το εγκώμιο της Τσεκάς») με αποτέλεσμα, τόσο ο Καζαντζάκης, όσο και ο συνδιοργανωτής της εκδήλωσης, ο αργότερα επονομασθείς και “ιεροεξεταστής του ΚΚΕ”, Δημήτριος Γληνός, να υποστούν ποινικές διώξεις.

(1) (4)

Αμέσως μετά, ο Ν.Κ. θα ταξιδεύσει ξανά στην Ε.Σ.Σ.Δ. όπου και θα συνεργαστεί με την γνωστή κομμουνιστική εφημερίδα «Πράβντα», γράφοντας εξυμνητικά άρθρα για τον Λένιν.  

Ταυτοχρόνως, θα πραγματοποιήσει αρκετές περιοδείες σε διάφορες χώρες τις Ευρώπης, προπαγανδίζοντας δι’ άρθρων,  διαλέξεων και λογοτεχνικών βιβλίων (ιδέ «Toda-Raba») τον σοβιετικό μπολσεβικισμό.

Εν τέλει, το 1931 ο Ν.Κ. θα επιστρέψει στην Ελλάδα και το 1934 –παρά το κομμουνιστικό του παρελθόν και τις σκανδαλώδεις σχέσεις του με το σοβιετικό καθεστώς–  το ελληνικό υπουργείο παιδείας θα αγοράσει τα δικαιώματα σχολικού βιβλίου δικής του συγγραφής, λύνοντάς του το οικονομικό του πρόβλημα.  (1)

Κάπου εδώ θα μπορούσαμε να σταματήσουμε, μιας και ο νοήμων αναγνώστης πιθανότατα έχει ήδη αντιληφθεί –και μάλιστα προ πολλού- “περί τίνος πρόκειται”…  

Για να προλάβουμε, όμως, ορισμένους επιτήδειους που ενδέχεται να επιχειρήσουν να αφορίσουν το παρόν άρθρο ως αναχρονιστικό και μη λαμβάνον υπ’ όψιν κάποια υποτιθέμενη μεταγενέστερη μεταβολή της πολιτικής ιδεολογίας του Ν.Κ., θα αναφερθούμε ενδεικτικά σε λίγα ακόμη “ενσταντανέ” του ύστερου βίου του. 

Βρισκόμαστε στο έτος 1944, με τις φλόγες του πολέμου να μαίνονται ακόμη στην Ευρώπη και με τα σύννεφα της εξ ανατολών κομμουνιστικής απειλής να απλώνονται παντού στον ορίζοντα.

Ο Ν.Κ., έχοντας ολοκληρώσει την συγγραφή ορισμένων θεατρικών του έργων, μεταβαίνει από την Αίγινα στην Αθήνα, όπου και γίνεται αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονικής κομμουνιστικής ανταρσίας του Δεκεμβρίου του 1944, των λεγομένων “Δεκεμβριανών.” Τα εγκλήματα των μπολσεβίκων ληστοσυμμοριτών της Ο.Π.Λ.Α. θα είναι τόσο πολλά και στυγερά, που θα παραμείνουν για δεκαετίες βαθειά χαραγμένα στην μνήμη του Έθνους. Όμως, ο τραγικός απολογισμός των απωλειών (άνω των 50.000 Ελλήνων αμάχων σφαγμένων απάνθρωπα από τους κατσαπλιάδες δημίους του ΚΚΕ μέσα σε λίγες μόλις ημέρες) δεν θα σταθεί ικανός να συγκινήσει τον αναίσχυντο και ανάλγητο μπολσεβίκο Ν.Κ., ο οποίος, λίγους μήνες αργότερα και με τον αίμα των αθώων θυμάτων να είναι ακόμη νωπό, ιδρύει την «Σοσιαλιστική Εργατική Ένωση» μαζί με τον διαβόητο Εβραίο σιωνιστή και εισηγητή του κομμουνισμού στην Ελλάδα, Αβραάμ Μπεναρόγια, αποσκοπώντας στην ένωση όλων των διάσπαρτων “μετριοπαθών” μπολσεβίκων σ’ ένα ενιαίο “σοσιαλιστικό κόμμα”. (1) (5)       

 Για ολόκληρο το άρθρο σχετικά με την συνάντηση Καζαντζάκη-Μπεναρόγια, ιδέ «Χρονικά», φύλλο 211, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2007

Την ίδια περίοδο, τον Μάρτιο 1945, ο Ν.Κ. θα συμμετάσχει στην ίδρυση του «Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου» και θα εκλεγεί αντιπρόεδρός του, ενώ λίγο αργότερα και παρά την υποκριτική του αντίθεση προς το Κ.Κ.Ε. δεν θα διστάσει να προλογίσει βιβλίο  του Σ. Γκόπνερ με τίτλο «Η ορμητική άνοδος του πολιτισμού στην ΕΣΣΔ», εκθειάζοντας την σταλινική Ρωσία ως την «μόνη ελπίδα των ανθρώπων»! Κατόπιν, θα διοριστεί υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου από την κυβέρνηση Σοφούλη, όμως λίγους μήνες μετά θα υποβάλλει την παραίτησή του και θα αναχωρήσει για το εξωτερικό, όπου και θα παραμείνει μέχρι τον θάνατό του. (1) 

Αρκετά χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 1956, το παγκόσμιο ενδιαφέρον θα στραφεί στην κατεχομένη Ουγγαρία.

Μια ειρηνική διαδήλωση αγανακτισμένων Ούγγρων φοιτητών κλιμακώνεται σε ένοπλη εξέγερση, όταν έξω από το κτίριο του κεντρικού ραδιοφωνικού σταθμού της Βουδαπέστης τρείς διαδηλωτές πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες των ερυθροφρουρών του κόκκινου καθεστώτος. Η ουγγρική νεολαία, μη μπορώντας πλέον να ανεχτεί τον αποπνικτικό σοβιετικό ζυγό στην πατρίδα της, οργανώνεται σε ένοπλες ομάδες αντίστασης  και καταλαμβάνει διάφορες περιοχές της πόλεως. Ένα πλήθος αγανακτισμένων πολιτών συναθροίζεται την «Πλατεία των Ηρώων» και κατεδαφίζει το επιβλητικό άγαλμα του Στάλιν που δέσποζε στο κέντρο της. Την ίδια στιγμή, μονάδες του ουγγρικού στρατού, αρνούμενες να υπακούσουν στα κελεύσματα των μπολσεβίκων δυναστών και των εγχώριων λακέδων τους που διέτασσαν την βίαιη καταστολή της εξεγέρσεως, παίρνουν το μέρος των εξεγερθέντων. Η επανάσταση φτάνει στο αποκορύφωμά της. Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες να θέσει την κατάσταση υπό έλεγχο διαμέσου των ντόπιων δοσιλόγων της,  η σοβιετική κυβέρνηση πανικοβάλλεται και διατάσσει την γενική εισβολή του κόκκινου στρατού στην Ουγγαρία. Στις 4 Νοεμβρίου του 1956, δεκαεπτά πάνοπλες σοβιετικές μεραρχίες, εξοπλισμένες με χιλιάδες σύγχρονα άρματα Τ-55, εισβάλλουν στην χώρα και πνίγουν την εξέγερση στο αίμα. 

Παρ’ όλα αυτά, τόσο ο ηρωισμός των Ούγγρων αγωνιστών που αντιστάθηκαν με σθένος στα σοβιετικά τεθωρακισμένα, όσο και οι χιλιάδες των θυμάτων της κομμουνιστικής κτηνωδίας, δεν θα αφήσουν την παγκόσμια γνώμη ασυγκίνητη.  

Το όνομα του δεκαπεντάχρονου κοριτσιού με τα πυρόξανθα μαλλιά που εικονίζεται στην φωτογραφία ήταν Erika. Σκοτώθηκε από σοβιετική σφαίρα την 7^η Νοεμβρίου 1956, ενώ προσπαθούσε να βοηθήσει έναν τραυματισμένο συναγωνιστή της.

  

Η βάναυση σοβιετική επέμβαση καταδικάζεται από εξέχουσες φυσιογνωμίες και οργανισμούς σε όλο τον κόσμο, ενώ τα εξώφυλλα πολλών διάσημων περιοδικών γεμίζουν με τις φωτογραφίες και τις ιστορίες των νεαρών Ούγγρων που πολέμησαν και θυσιάστηκαν για να αποτινάξουν τον σοβιετικό ζυγό. 

Σε αυτό το σημείο, αξίζει να επιστρέψουμε στο κυρίως θέμα μας.

Μερικούς μήνες μετά τα τραγικά γεγονότα στην Ουγγαρία και εν μέσω παγκόσμιας κατακραυγής, ο Ν.Κ., λίγο πριν τον θάνατό του, στις 16/04/1957, θα παραχωρήσει  συνέντευξη στην κομμουνιστική εφημερίδα «Αυγή», όπου και θα αναφερθεί στο εν λόγω γεγονός.  Έπειτα από μια σύντομη, χλιαρή  και υποκριτική καταδίκη των «αδικιών» της Ε.Σ.Σ.Δ. στην Ουγγαρία, θα ολοκληρώσει την συνέντευξη με τα εξής απίστευτα:  

«(…)Όταν ξέσπασε η καθολική λαϊκή επανάσταση [σημ: στην Ουγγαρία], οι επαναστατημένοι χωριστήκανε σε διάφορες κατηγορίες. Στους αντιρώσους, στους αντικομουνιστές Ρώσους, στους γενικά αντικομουνιστές. Αυτοί οι τελευταίοι αντικομουνιστές, φασίστες, παλιοί οπαδοί του Χόρτυ, ξένοι προβοκάτορες , ενθαρρυμένοι όχι μόνο από την καπιταλιστική προπαγάνδα, αλλά και από την βοήθειά της –χρήματα, όπλα, υποσχέσεις– κοντέψανε να κερδίσουν την παρτίδα: τις μέρες ακριβώς, που είχανε την δύναμη στα χέρια του, κάνανε φοβερό μακελειό. Το κομμουνιστικό καθεστώς βρέθηκε σε κίνδυνο. Αν η αντίδραση έβγαινε νικήτρια  θα μετάδινε το μικρόβιο σε όλους τους δορυφόρους . Τότε θα κινδύνευε σε όλη την κεντρική Ευρώπη ο κομμουνισμός και η ήττα του θα ‘ταν η χαριστική βολή. Αυτή την στιγμή επενέβη ο ρωσικός στρατός. Ήταν υποχρεωμένος, έπρεπε να επέμβει. Η επέμβαση ήταν βίαιη, άγρια, απάνθρωπη. Μπορούσε όμως να ‘ταν πιο ανθρώπινη; Ήτανε για τον συμφέρον της ανθρωπότητας η εξόντωση του κομμουνισμού ή η επιβράδυνση της πορείας του; That is the question.» 

Αυτός ήταν ο Νίκος Καζαντζάκης! Ένας Σαρακηνός, ένας μασόνος, ένας μπολσεβίκος, ένα ενεργούμενο της Μόσχας!

Αυτόν πλασάρουν οι διάφοροι τσαρλατάνοι του “χώρου” ως «διανοητή του εθνικισμού», «σπουδαία προσωπικότητα των ευρωπαϊκών γραμμάτων» και «υμνητή του αριο-ελληνικού πνεύματος και της φυλετικής αριστοκρατίας»!

  

Ιδού τίνος τα κατάπτυστα, γεμάτα μπολσεβικικό δηλητήριο γραπτά προωθεί σύσσωμος ο “εθνικός χώρος” στους νέους συναγωνιστές, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι το βαρέλι της κατάντιας του δεν έχει πάτο.  

Όταν οι μπολσεβίκοι κατσαπλιάδες δολοφονούσαν χιλιάδες Ελλήνων πατριωτών και  η μοίρα του ελληνικού έθνους κρεμόταν από μια κλωστή, ο Νίκος Καζαντζάκης έστηνε κομμουνιστικά κόμματα με Εβραίους συνωμότες και εξυμνούσε τον σταλινισμό.

Όταν τα νεαρά παιδιά αντιστέκονταν με ηρωισμό στο σοβιετικό κτήνος και έπεφταν για μια ελεύθερη Ουγγαρία σε μια ελεύθερη Ευρώπη, ο Νίκος Καζαντζάκης έδινε γλοιώδεις συνεντεύξεις σε κομμουνιστικές εφημερίδες, δικαιολογώντας τους μπολσεβίκους φονιάδες και ξεπλένοντας τα εγκλήματά τους.

Συνεπώς, επαξίως τοποθετείται ο Νίκος Καζαντζάκης στο πάνθεον της ντροπής της εν Ελλάδι σάπιας “εθνικιστικής” ψευτοδιανόησης, μαζί με τον έτερο μπολσεβίκο Ίωνα Δραγούμη και τον τουρκόφιλο, συνεργό των Ισπανών κομμουνιστών, Ιωάννη Μεταξά. 

Ας τον χαίρονται, λοιπόν, οι “εθνικιστές” τον νέο μπολσεβίκο καθοδηγητή τους.

Διαβάστε εδώ το Β μέρος

Πηγές:

(1) Ιστορικό Μουσείο Κρήτης, Βιογραφία Νίκου Καζαντζάκη, Βασικό Χρονολόγιο

(2) “Ραχήλ Λιπσταϊν: Ο νεανικός μεγάλος έρωτας του Νίκου Καζαντζάκη”

(3) Πρεβελάκη, “Τετρακόσια γράμματα του Καζαντζάκη στον Πρεβελάκη”, σελ. 4

(4) “Η ιστορική ομιλία του Καζαντζάκη για τη Σοβιετική Ένωση που οδήγησε στη δίωξή του”

(5)  “Μπεναρόγια: Ο«κόκκινος Αβραάμ» της Φεντερασιόν”

Ristorante Verona

Φυλάκιση οχτώ ετών για απόπειρα εμπρησμού της Παναγίας των Παρισίων…

Ακόμα δεν έχουν σβήσει οι εστίες φωτιάς στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων και μόλις λίγες μέρες πριν, η γαλλική Δικαιοσύνη επέβαλλε ποινή 8 ετών φυλάκισης σε ισλαμίστρια που συμμετείχε σε αποτυχημένη εμπρηστική επίθεση στο σημείο της Παναγίας των Παρισίων το 2016

Όπως αναφέρει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, η 22χρονη Ines Madani φέρεται να είναι η μία από τις τρεις γυναίκες που επιχείρησαν να ανατινάξουν αυτοκίνητο φορτωμένο με έξι φιάλες αερίου μπροστά στον Ιστορικό καθεδρικό ναό της Γαλλίας....

Η Ines Madani μόλις είχε κλείσει τα 18 της όταν συνελήφθη τον Σεπτέμβριο του 2016 με ένα μαχαίρι στο χέρι προσπαθώντας να βάλει μπροστά ένα Peugeot 607 γεμάτο με τις φιάλες αερίου μπροστά από την Παναγία των Παρισίων. Πριν όμως έρθει αντιμέτωπη με αυτή την κατηγορία στις δικαστικές αίθουσες τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, η Madani ήδη εισέπραξε οκτώ έτη φυλάκισης για προηγούμενα αδικήματα που σχετίζονται με την τρομοκρατία.

Κατά την τριήμερη δίκη της Madani, που έληξε στις 12 Απριλίου, η κατηγορούμενη αντιμετώπισε την κατηγορία πως ενθάρρυνε επίδοξους τζιχαντιστές στη Συρία να συμμετάσχουν σε επιθέσεις κατά της Γαλλίας και του Βελγίου μεταξύ Μαρτίου 2015 και Ιουνίου 2016. Για τις επικοινωνίες της η δράστης χρησιμοποιούσε Telegram, μια κρυπτογραφημένη εφαρμογή ανταλλαγής μηνυμάτων που χρησιμοποιείται ευρέως από τους τζιχαντιστές.

Η δικαστής Isabelle Prevost-Desprez είπε ότι η Madani «στρατολογήθηκε» από τον Oumar Diaw, επίσης γνωστό ως Abou Barrou, έναν πανίσχυρο τζιχαντιστή του Ισλαμικού Κράτους. Χρησιμοποίησε δε διαφορετικά ψευδώνυμα στα κοινωνικά δίκτυα, προσποιούμενη για παράδειγμα ότι ήταν ο Abu Souleymane. Ο τελευταίος υποτίθεται πως ήταν ένας τζιχαντιστής που επέστρεψε από τη Ράκκα για να κάνει τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γαλλία.

«Είχατε κάποια αυτονομία στη διαχείριση της ταυτότητάς… Η αποφασιστικότητα σας μαρτυρά την επικινδυνότητά σας«, δήλωσε η δικαστής Prevost-Desprez. Ο δικηγόρος της Madani, Laurent Pasquet-Marinacce, είπε ότι η πελάτης του, ηλικίας 18 ετών, ήταν «ένα κορίτσι που ψάχνει για αναγνώριση και αγάπη»!!! ενώ προσέθεσε ότι η ποινή είναι μια «αποδεκτή απόφαση» .

Η μουσουλμάνα Madani περιμένει πλέον την επόμενη δίκη που θα ξεκινήσει στις 23 Σεπτεμβρίου, έχοντας να αντιμετωπίσει την κατηγορία της πυρπόλησης αυτοκινήτου μπροστά στην Notre Dame.

πηγή

RV

Απαιτείται μια γνήσια πνευματική και ηθική μεταρρύθμιση

Απόσπασμα από το τελευταίο άρθρο που ανήρτησε στην ιστοσελίδα του ο Ντομινίκ Βεννέρ λίγη ώρα πριν από την τραγική του αυτοκτονία.

«Απαιτείται μια γνήσια πνευματική και ηθική μεταρρύθμιση», «η κατάκτηση εκ νέου της μνήμης της ευρωπαϊκής και γαλλικής ταυτότητας, της οποίας η ανάγκη δεν έχει γίνει ακόμη σαφώς αντιληπτή. Χρειάζονται οπωσδήποτε νέες χειρονομίες, εντυπωσιακές και συμβολικές, που θα μας βγάλουν από την υπνηλία, θα ταρακουνήσουν τις αναισθητοποιημένες συνειδήσεις μας και θα αφυπνίσουν τη μνήμη της καταγωγής μας. Μπαίνουμε σε μία εποχή κατά την οποία τα λόγια μας πρέπει να επικυρώνονται από τις πράξεις μας. 

Πρέπει επίσης να θυμόμαστε αυτό που αριστοτεχνικά διετύπωσε ο Χάιντεγκερ στο “Είναι και Χρόνος” ότι, δηλαδή, η ουσία του ανθρώπου βρίσκεται στην ύπαρξή του και όχι σε έναν “άλλο κόσμο”. Είναι εδώ και τώρα που παίζεται το πεπρωμένο μας ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Κι αυτό το έσχατο δευτερόλεπτο είναι τόσο σημαντικό όσο το υπόλοιπο της ζωής. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας ως την τελευταία στιγμή. Μόνο όταν αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι, όταν πραγματικά επιθυμούμε το πεπρωμένο μας, τότε μόνο νικάμε την ανυπαρξία. Και δεν υπάρχει διαφυγή από αυτή την απαίτηση γιατί δεν έχουμε παρά μόνο αυτή τη ζωή που ζούμε για να είμαστε ή ο εαυτός μας πραγματικά ή ένα τίποτα» 

RV

Stukas 1941 Ελληνικοί Υπότιτλοι

πηγή

RV

Any Thoughts?

RV

Αποσπάσματα από επιστολή της Savitri Devi σε μια συναγωνίστρια

    Έγινε ένας διαγωνισμός στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1928 για μια θέση καθηγητή της Γαλλικής Γλώσσας σε ένα ελληνικό Γυμνάσιο. Συμμετείχα, και είπα στην καλή μου αγαπημένη Γαλλίδα φίλη Βιβιάν ότι αυτός ήταν ο λόγος που στις 28 Μαΐου 1928 έλαβα την ελληνική υπηκοότητα. Δεν είπα ψέματα. Αλλά δεν είπα ─από αγάπη για τη νεαρή φίλη μου, που είναι τόσο καλή από κάθε άποψη─ όλη την αλήθεια. […]

    Από την Ελλάδα –συγκεκριμένα από την ελληνική ανώτερη τάξη της Κωνσταντινούπολης─ καταγόταν ο προπάππους μου Pavlos Portassi, που γεννήθηκε το 1770 και έφθασε στην Ιταλία γύρω στο 1790 για να σπουδάσει. Με τον γάμο του έγινε μέλος μιας ευκατάστατης βόρειας ιταλικής οικογένειας και εγκαταστάθηκε εκεί μόνιμα. Ο γιος του Karl ─δηλαδή ο παππούς μου─ ήταν «percepteur» (δηλ. αυτός που επιβλέπει την είσπραξη φόρων). Όταν οι κάτοικοι του Savoy είχαν να επιλέξουν να γίνουν Ιταλοί ή Γάλλοι, επέλεξε τη Γαλλία, και έτσι τα παιδιά του γεννήθηκαν «Γάλλοι» σύμφωνα με το γαλλικό δίκαιο. Ο πατέρας μου, το πέμπτο από έξι παιδιά, γεννήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 1861. Γνώριζε ιταλικά και γαλλικά, αλλά ελάχιστα ελληνικά. (Εγώ, από παιδί ήδη, από δική μου επιλογή μάθαινα συστηματικά νέα και λίγα αρχαία Ελληνικά. Και μεγάλωσα ανάμεσα σε πολλούς γνωστούς μας Έλληνες).

    Τη Γαλλία και τους Συμμάχους άρχισα να τους απορρίπτω το 1915, όταν δεν ήμουν ακόμη ούτε δέκα χρονών. Στο καθολικό σχολείο, όταν πρωτοπήγα το 1914, τότε που άρχισε ο πόλεμος, μας είπαν ότι οι Γερμανοί ήταν «τρομεροί βάρβαροι» επειδή είχαν επιτεθεί στο «φτωχό μικρό Βέλγιο».[…] Τίποτα δεν με ενόχλησε μέχρι το 1915. (Αν όχι η ιστορία του 1909, της μεταχείρισης των φτωχών σκύλων της Κωνσταντινούπολης από τους «Νεότουρκους». Δεν ήξερα, φυσικά, ότι οι τρεις ηγέτες των Νεότουρκων, Estad Pasha, Talat Pasha και Enver Pasha ήταν όλοι Εβραίοι.) Το 1915 ο γαλλικός στρατός (υπό τον στρατηγό Sarrail) αποβιβάστηκε στη Θεσσαλονίκη, και με τη συναίνεση του πρωθυπουργού της Ελλάδας Βενιζέλου (για τον οποίο δεν γνώριζα ότι ήταν μασώνος!), έκαναν στην Ελλάδα ό,τι ήθελαν. Ο βρετανικός στόλος απέκλεισε τη μικρή χώρα ─η οποία δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς εισαγωγές─ για 10 μήνες. Την 1η Δεκεμβρίου 1916 οι Γάλλοι αποβιβάστηκαν και στην Αθήνα ─και όλα αυτά επειδή η Ελλάδα δεν επιθυμούσε να αγωνιστεί με τους Συμμάχους στον πόλεμο. Ήμουν αγανακτισμένη. Σκέφτηκα, «ψεύτες!». Οι Γερμανοί είναι βάρβαροι, γιατί προήλασαν στο «φτωχό μικρό Βέλγιο». Αυτούς που επιβάλλουν την τυραννία τους στη «φτωχή μικρή Ελλάδα», γιατί δεν τους αποκαλεί κάποιος βαρβάρους; 

    Ρώτησα τον πατέρα μου. Μου εξήγησε: οι Σύμμαχοι μάχονται «για τη δημοκρατία». Τότε είπα, «σκατά στη δημοκρατία». Μισούσα τους Συμμάχους! Πήγα πίσω από το νεόκτιστο σταθμό Gare des Brotteaux, όχι μακριά από εκεί που ζούσαν οι γονείς μου, και, όταν μόλις σκοτείνιασε, με μια κιμωλία κλεμμένη από το σχολείο έγραψα στον τοίχο με γράμματα ένα μέτρο ψηλά: «Α bas les Alliés, vive l’ Allemagne!» («Κάτω οι Σύμμαχοι, ζήτω η Γερμανία!»). Για μένα τότε η Γερμανία ήταν ένα χρωματιστό σημείο στο βιβλίο της Γεωγραφίας. Αλλά το μίσος μου για τους ψεύτες ήταν γνήσιο. Είπα στη μητέρα μου: «Όταν θα γίνω 21 ετών, θα απορρίψω τη γαλλική υπηκοότητα και θα λάβω αυτή της “μικρής φτωχής Ελλάδας”». Η μητέρα μου δεν ταράχτηκε καθόλου, και, παρ’ όλο που ήταν Αγγλίδα, δεν με ρώτησε «Γιατί να μην πάρεις την αγγλική;» Διότι μισούσα την Αγγλία λόγω του αποκλεισμού της Ελλάδας.

 Η 12χρονη Maximiani τον Ιούνιο του 1918 στη Γαλλία

    Μετά το 1918 ήμουν ακόμη αηδιασμένη από τις γαλλικές διαδηλώσεις μίσους με σύνθημα «L’Allemagne paiera!» («Η Γερμανία θα πληρώσει!»), και από όλα αυτά που είχα ακούσει για τις συνθήκες κατοχής στη Γερμανία: κατοχή από μαύρους Σενεγαλέζους σε μια χώρα της Λευκής Φυλής. Αυτό ήταν το τέλος![…]

    Έπειτα ήρθε ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1920 έως το 1922, και ο βρώμικος ρόλος της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων (η Γαλλία μεταξύ τους). Τον Μάρτιο του 1921 ο κ. Franklin-Bouillon, στο όνομα της Γαλλίας συνήψε συμμαχία με τους Τούρκους. 

    Το 1928 ολοκλήρωσα το Licence ès Lettres και άρχισα να γράφω τις διδακτορικές διατριβές μου (πρέπει να γράψει κανείς τουλάχιστον δύο βιβλία για να αποκτήσει τον διδακτορικό τίτλο). Έμενα σε ένα εντελώς ταπεινό δωμάτιο στην Αθήνα, ζούσα παραδίδοντας μαθήματα και εργαζόμουν στη βιβλιοθήκη. Πρέπει κανείς να παραμείνει τρία χρόνια στην Ελλάδα, προκειμένου να είναι σε θέση να αποκτήσει την υπηκοότητα. Εγώ την έλαβα σε μια εβδομάδα, επειδή είχα Έλληνες συγγενείς. Όμως στο Υπουργείο Εσωτερικών, όπου έδωσα συνέντευξη, ένας άντρας μου είπε: «Με την απόκτηση διδακτορικού τίτλου και το σύνολο της εκπαίδευσης που έχετε, μπορείτε να έχετε μια θαυμάσια θέση στη Γαλλία. Εδώ θα πρέπει να αρχίσετε δουλειές με το κομμάτι, ή, αν δεν μπορείτε να περιμένετε, να ζείτε δίνοντας μαθήματα, όπως κάθε ξένος με ελλιπή μόρφωση. Γιατί απορρίπτετε τη γαλλική υπηκοότητα; Έλληνες με ανώτερη μόρφωση την έλαβαν σκοπίμως, προκειμένου να αποκτήσουν σημαντικές θέσεις». Προφανώς δεν σήμαινε τίποτε για αυτούς το να είναι συμπατριώτες του στρατηγού Sarrail, του Jonnard, του Dartige du Foumet, και όλων των άλλων που είχαν ασκήσει τέτοια στρατιωτική βία και εξαναγκασμό στην Ελλάδα –και συμπατριώτες επίσης του Franklin-Bouillon! Για μένα, όμως, αυτό σήμαινε κάτι. Θα προτιμούσα να ζήσω δίνοντας μαθήματα: φτωχή αλλά χωρίς συμβιβασμούς. Ο κρατικός υπάλληλος μου είπε: «Λοιπόν, τότε, συγχαρητήρια και συλλυπητήρια»!  

Νέο Δελχί, 1η Οκτωβρίου 1980

Ristorante Verona

Αδιανόητο - Σουηδία: Του πήραν τα παιδιά και τα έδωσαν σε μουσουλμάνους – Ζήτησε άσυλο στην Πολωνία

Το αδιανόητο συνέβη στη Σουηδία.

Οι… «κοινωνικές» υπηρεσίες της χώρας έδωσαν για υιοθεσία τρία κορίτσια χριστιανικού θρησκεύματος σε μια ανάδοχη μουσουλμανική οικογένεια.

Ο πατέρας των κοριτσιών με καταγωγή από τη Ρωσία μόλις έμαθε την εξωφρενική αυτή κίνηση των αρχών, πήρε πίσω τα παιδιά του και ως πρόσφυγας έφυγε από τη χώρα ζητώντας άσυλο στην Πολωνία όπου και βρίσκεται σήμερα.

Ο Denis Lisov ήρθε στη Σουηδία πριν από 7 χρόνια. Το 2017 η σύζυγός του αρρώστησε βαριά με αποτέλεσμα οι «κοινωνικές»  υπηρεσίες της χώρας θεώρησαν καλό να πάρουν τα παιδιά από τον πατέρα τους, με το αιτιολογικό ότι δεν είχε πλήρη απασχόληση και κατά συνέπεια δεν μπορούσε να φροντίσει τα παιδιά του.

Έτσι έδωσαν τα τρία κορίτσια σε οικογένεια μουσουλμάνων! Ο Lisov μπορούσε να δει τα παιδιά του αλλά για μόνο 6 ώρες την εβδομάδα.

Όπως αναφέρει ο δικηγόρος του, δεν τους δόθηκε καμία άλλη επιλογή και τα τρία παιδιά δεν ήθελαν να μείνουν με μια ξένη οικογένεια.

Μετά από ένα χρόνο που τα παιδιά του έζησαν μακριά από τον πατέρα τους σε απόσταση 300 χλμ. ο  Lisov είδε ότι δεν πήγαινε άλλο η κατάσταση αυτή.

Έτσι αναγκάστηκε να πάρει τις τρεις κόρες του και να διαφύγει από την Σουηδία, αλλά στην Βαρσοβία τον σταμάτησαν στο αεροδρόμιο καθώς οι αρχές της Σουηδίας είχαν εκδώσει ένταλμα για αρπαγή ανηλίκων!

Εκεί υπέβαλλε αίτημα για άσυλο και πολωνικό δικαστήριο  αποφάνθηκε ότι η Σουηδία είχε παραβιάσει συνθήκη της ΕΕ όπου απαγορεύεται ρητά η παράδοση  ανηλίκων τέκνων σε οικογένεια με διαφορετικό θρήσκευμα ή πολιτισμικό υπόβαθρο.

Το δικαστήριο αποφάνθηκε ακόμη ότι τα δικαιώματα του Lisov ως πατέρας δεν είχαν ανασταλεί δίνοντας έτσι το δικαίωμα να είναι με τα παιδιά του σε μια απόφαση σταθμό ράπισμα κατά των σουηδικών αρχών.

πηγή

RV

Σαν σήμερα τ' αδέλφια μας...

Σαν σήμερα τ' αδέλφια μας ήρθαν να μας λυτρώσουν από την εβραιοκαπιταλιστική τυραννία

Σαν σήμερα τ' αδέλφια μας ήρθαν να μας  σώσουν από τον κίνδυνο της μπολσεβικοποίησης

Σαν σήμερα τ' αδέλφια μας ήρθαν να μας απαλλάξουν από ψευτοπατριωτικές κυβερνήσεις

Σαν σήμερα τ' αδέλφια μας ήρθαν να μας απελευθερώσουν από την εβραιοβρεταννική κυριαρχία

Σαν σήμερα τ' αδέλφια μας ήρθαν να μας τραβήξουν από το σκοτάδι της άγνοιας

Σαν σήμερα τ' αδέλφια μας ήρθαν να μας δώσουν το χέρι και να μας  σηκώσουν επάνω

Σαν σήμερα τ' αδέλφια μας ήρθαν να μας θυμίσουν ότι είμαστε απόγονοι αρχαίων Ελλήνων και όχι βυζαντινών προσκυνημένων και μοιρολατρών

Δεν ξεχνούμε τ' αδέλφια μας

RV

Ο Προμηθέας της ανθρωπότητας

«Θα ήταν μάταιος κόπος να συζητούμε για το ποια ή ποιες  φυλές υπήρξαν πρωταρχικά οι φορείς του ανθρώπινου πολιτισμού κι έχουν, στη συνέχεια, βάλει τα θεμέλια αυτού που εννοούμε, λέγοντας "ανθρωπότητα". Είναι πολύ απλό να ρωτήσουμε τώρα, με τις παρούσες συνθήκες, κάτι τέτοιο και η απάντηση είναι εύκολη και ξεκάθαρη. 

Όλα όσα έχουμε σήμερα μπροστά μας ως σημάδια του ανθρώπινου πολιτισμού, καρποί της τέχνης, της επιστήμης και της τεχνικής είναι, σχεδόν κυριολεκτικά, δημιουργήματα και καρποί της δραστηριότητας των Αρίων. Αυτό το γεγονός επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι η Αρία φυλή είναι ο μοναδικός δημιουργός μιας ανώτερης ανθρωπότητας και εν συνεχεία ότι αντιπροσωπεύει τον πρωταρχικό τύπο αυτού που εννοούμε με τη λέξη "άνθρωπος". 

Ο Άριος είναι ο Προμηθέας της ανθρωπότητας, το θείο άστρο τού πνεύματος φώτιζε πάντοτε το ξεκάθαρο μέτωπό του, πάντα αυτός άναβε και διατηρούσε τη φωτιά που, υπό τη μορφή της γνώσης, φώτιζε τη νύχτα κι αποκάλυπτε τα μυστήρια που επίμονα ήθελαν να κρατήσουν τη σιωπή τους, δείχνοντας, έτσι, στον άνθρωπο τον δρόμο που έπρεπε να χαράξει για να καταστεί κυρίαρχος πάνω στ’ άλλα ζωντανά πλάσματα τούτης της γης. 

Αν εξάλειφαν από το πρόσωπο της γης τον Άριο, ένα βαθύ σκοτάδι θα εξαπλωνόταν επάνω της, για μερικούς αιώνες ο πολιτισμός που αυτός δημιούργησε θ’ αντανακλούσε ακόμη, αλλά τελικά ο κόσμος θα μεταβαλλόταν σε μιαν απέραντη έρημο».

Απόσπασμα από το «Μein Kampf» 

RV

ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΝΙΚΗΤΩΝ

Στους 600.000 τοποθετεί τον αριθμό αλλόφυλων εισβολέων ο Βίτσας σε συνέντευξη στην εκπομπή ΕΠΤΑ της κρατικής τηλεόρασης. Βέβαια, ο αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος και μάλλον αναφέρεται στον αριθμό όσων έχουν εισέλθει κατά τη εισβολή που η χώρα μας δέχεται από το 2015. 

Περισσότερα εδώ

Υποψήφιος Ευρωβουλευτής από Το Ποτάμι Ανεβάζει βίντεο με υπότιτλους στα.. «μακεδονικά» – Υπερασπίζεται το «Ουράνιο Τόξο»

Περισσότερα εδώ

Τρεις Αλβανοί θα κατέβουν στις ευρωεκλογές, στις δημοτικές & εθνικές εκλογές με το ΠΑΣΟΚ

Περισσότερα εδώ

Στα Σκόπια ο προδότης Τσίπρας – Με πρόταση για έλεγχο του εναέριου χώρου των Σκοπίων από την ΠΑ ο ΥΕΘΑ

Περισσότερα εδώ

Το Τζέισον Αντιγόνη... υποψήφιο με τη Ρένα Δούρου

Περισσότερα εδώ

RV

ΤΟ FACEBOOK ΑΠΕΚΛΕΙΣΕ ΤΟ RISTORANTE VERONA

Το Facebook απαγορεύει «κάθε έκφραση υποστήριξης ή εξύμνησης της λευκής υπεροχής αλλά και εκείνες που τάσσονται υπέρ του διαχωρισμού των φυλών», με το αιτιολογικό ότι «οι αντιλήψεις αυτές συνδέονται με οργανώσεις που προωθούν το μίσος».

Όσοι χρήστες του αναζητούν «ρατσιστικό» περιεχόμενο, θα παραπέμπονται στη σελίδα της οργάνωσης Life After Hate, η οποία «βοηθά ανθρώπους να φύγουν από ομάδες που στηρίζουν το μίσος»!

Στα πλαίσια αυτά έχει απαγορεύσει την αναδημοσίευση αναρτήσεων από το ιστολόγιο Ristorante Verona, και, ακόμη, έχει διαγράψει κάθε παλαιότερη δημοσίευση από το RV όπως επίσης και από το ιστολόγιο The Stormtrooper. Οι φίλοι του ιστολογίου μπορούν να ενημερώνονται απευθείας από το ιστολόγιό μας.

RV

Ολλανδία : Νίκη του κόμματος “Φόρουμ για τη Δημοκρατία” που υποστηρίζει την έξοδο από την ΕΕ και το τέλος της Ισλαμικής εισβολής

Ο 36χρονος νικητής των περιφερειακών εκλογών Τιερί Μποντέ δήλωσε ότι η αλαζονεία των ελίτ τιμωρήθηκε από τους ψηφοφόρους. Ο Μποντέ, ο οποίος αντιτίθεται στο ευρώ και υποστηρίζει την έξοδο της Ολλανδίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση διαθέτει γοητεία, χάρισμα, διδακτορικό στη Νομική και ακέραιο ρητορικό στιλ. 

Το κόμμα του, Forum voor Democratie (FvD) είναι πλέον το μεγαλύτερο κόμμα στην Ολλανδία. Αξίζει να σημειωθεί ότι το FvD, ιδρύθηκε το 2016 και είναι το πιο πρόσφατα σχηματισμένο πολιτικό κόμμα στην χώρα. 

«Στεκόμαστε στα συντρίμμια αυτού που κάποτε ήταν ο πιο όμορφος πολιτισμός στον κόσμο», επεσήμανε ο Μποντέ. «Οι διαδοχικές κυβερνήσεις Ρούτε άφησαν τα σύνορα ορθάνοικτα και έσπαγαν συνεχώς τα ρεκόρ μετανάστευσης, αφήνοντας να μπουν (στην Ολλανδία) χιλιάδες άνθρωποι με εντελώς διαφορετικούς πολιτισμούς από τον δικό μας», τόνισε. 

«Το είδαμε τη Δευτέρα στην Ουτρέχτη, βιαστές και κλέφτες είναι ελεύθεροι. Είναι ντροπή», υπογράμμισε ο Μποντέ, αναφερόμενος στο βεβαρημένο ποινικό μητρώο του δράστη της επίθεσης σε τραμ της Ουτρέχτης.

Σύμφωνα με το μανιφέστο του FvD, "η ολλανδική κοινωνία αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει μια τεράστια εισροή μεταναστών τις τελευταίες δεκαετίες. Η κοινωνία δεν μπορεί πλέον να το χειριστεί. 

"Τα χρήματα που δαπανούμε για αυτό θα μπορούσαν να δαπανηθούν πολύ πιο αποτελεσματικά και ουσιαστικά για την φροντίδα των παιδιών.

"Εάν το άσυλο στη χώρα μας είναι ακόμα απαραίτητο (για οποιοδήποτε λόγο), τότε αυτό δεν θα πρέπει πλέον να οδηγήσει σε άδεια μόνιμης διαμονής - αλλά μόνο στην προσωρινή υποδοχή για όσο διάστημα χρειάζεται. Στόχος είναι να επιστρέψουν οι αιτούντες άσυλο στη χώρα καταγωγής τους, μόλις το επιτρέψει η κατάσταση.

"Η μεταναστευτική μας πολιτική πρέπει να στοχεύει στο ποιον χρειαζόμαστε εδώ και ποιον μπορούμε να δεχτούμε (και με βάση το πολιτιστικό υπόβαθρο).

"Οι παράνομοι μετανάστες πρέπει να εντοπιστούν, να διωχθούν και να απελαθούν το συντομότερο δυνατό. Οι δήμοι που αρνούνται να συνεργαστούν στην κυβερνητική πολιτική δεν θα χρηματοδοτούνται.

 Thierry Henri Philippe Baudet

Ο Μποντέ είναι πεπεισμένος ότι η χώρα του βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής.

Θεωρεί ότι η ελίτ στον χώρο της ολλανδικής πολιτικής και της διανόησης χαρακτηρίζεται από ένα παθολογικό μίσος για την ίδια την εθνική της κουλτούρα, αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «φόβο της πατρίδας», ο οποίος έχει απομυζήσει τους αμυντικούς μηχανισμούς της χώρας αφήνοντάς την ανοχύρωτη απέναντι στην εισβολή μη δυτικών αξιών.

Οι απειλές αυτές εκφράζονται κυρίως από τους μουσουλμάνους μετανάστες και πρόσφυγες, ισχυρίζεται.

«Η Δύση πάσχει από μια αυτοάνοση διαταραχή», έλεγε ο Μποντέ απευθυνόμενος στο συνέδριο του κόμματός του τον Ιανουάριο του 2017.

«Τμήμα του οργανισμού μας -ένα σημαντικό τμήμα- το ανοσοποιητικό μας σύστημα, αυτό που πρέπει να μας προστατεύει, έχει στραφεί εναντίον μας.

»Έχουμε αποδυναμωθεί, υπονομευθεί, παραδοθεί από κάθε άποψη.

»Κακόβουλα, επιθετικά στοιχεία εισάγονται λαθραία στο κοινωνικό μας σώμα σε αριθμούς χωρίς προηγούμενο ενώ οι αληθινές αιτίες και συνέπειες παραμένουν κρυφές.

»Οι ανακοινώσεις της Αστυνομίας για τα βίαια περιστατικά που σημειώνονται σε κέντρα φιλοξενίας μεταναστών δεν δίνονται στη δημοσιότητα.

"Πρέπει κάποιος να εγκαλέσει την εντελώς εκτροχιασμένη μαφία στη Χάγη, η οποία δίνει αυτή τη χώρα, τροφή στα σκυλιά. Αλλά δεν βλέπω κάποιον να κάνει κάτι οπότε θα πρέπει να το κάνω μόνος μου". 

RV