Schwarze Hefte - Τα «μαύρα τετράδια» του Μάρτιν Χάιντεγκερ

Τα «Μαύρα Τετράδια» είναι οι ημερολογιακές σημειώσεις του φιλοσόφου Martin Heidegger. Οφείλουν το όνομά τους στο χρώμα των εξωφύλλων τους. Αρχίζουν από το 1931 και σταματούν το 1975, ένα χρόνο πριν από το θάνατό του. 

Εκδόθηκαν στη Γερμανία το 2014 από τον εκδοτικό οίκο Vittorio Klostermann ως υπ' αριθμόν 94, 95 και 96 τόμοι των απάντων του.

Για δεκαετίες πολλοί μελετητές του Χάιντεγκερ μιλούσαν για έναν απολίτικο φιλόσοφο, αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο που είχε διαπράξει ένα «στιγμιαίο λάθος». Όμως η δημοσίευση του φιλοσοφικού ημερολογίου, το οποίο ο Χάιντεγκερ ζήτησε να μην δημοσιευτεί μέχρι να τελειώσει το πλήρες του έργο- όσο και η δημοσίευση της αλληλογραφίας με τον αδελφό του αποδεικνύουν ξεκάθαρα τον αντισημιτισμό του και τον θαυμασμό του προς τον Χίτλερ. Η αλληλογραφία του συνιστά ένα "κλειδί" για την πλήρη κατανόηση του τι ακριβώς πίστευε ο φιλόσοφος.

Από τα τέλη του 1931 ο 43χρονος τότε Χάιντεγκερ στέλνει το βιβλίο του Χίτλερ, ο "Αγών μου", στον αδελφό του και επαινεί το «εξαιρετικό πολιτικό ένστικτο του Χίτλερ». 

Στις 27 Ιουλίου του 1932 αναφερόμενος στο κεντρώο κόμμα Τσέντρουμ του οποίου ηγείτο ο καγκελάριος Μπρύνινγκ (γνωστός και ως ο τελευταίος καγκελάριος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης), ο οποίος προσπάθησε να απαγορεύσει τα τάγματα εφόδου και τα τάγματα ασφαλείας που είχε δημιουργήσει το 1925 ο Χίτλερ, προτρέπει τον αδελφό του να μην παρασυρθεί από τις ενέργειες του καγκελάριου Μπρύνινγκ.

Στις 13 Απριλίου του επόμενου χρόνου και ενώ ο Χίτλερ είναι πλέον στην εξουσία, ο Χάιντεγκερ γράφει γεμάτος ενθουσιασμό: 

"Ο λαός μας και το Ράιχ μετασχηματίζονται και όποιος έχει μάτια να δει, αυτιά να ακούσει και μια καρδιά να χτυπάει, νοιώθει αυτή τη δύναμη και τη βαθειά έξαρση. Είμαστε και πάλι αντιμέτωποι με μια μεγαλειώδη πραγματικότητα, την οποία οφείλουμε να κάνουμε πράξη με τρόπο ώστε να πάρει τη θέση της στον πνευματικό κόσμο του Ράιχ και στην μυστική αποστολή της γερμανικότητας".

Tον Μάιο του 1933, δέκα μέρες μετά την εκλογή του ως Πρύτανη του Πανεπιστημίου του Freiburg έγινε μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος. Στις 4 Μαΐου εξηγεί στον αδελφό του:

«Μην βλέπεις τί υπάρχει κάτω από τό κίνημα, αλλά τις απόψεις του Φύρερ και τα μεγαλειώδη σχέδιά του. Χθες έγινα μέλος του NSDAP (Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα) όχι μόνο από εσωτερική πεποίθηση, αλλά από καθαρή συνειδητοποίηση ότι είναι ο μοναδικός τρόπος για να επιτευχθεί η καθαρότητα και η διευκρίνιση του όλου κινήματος. Και εάν εσύ δεν είσαι έτοιμος να προσχωρήσεις τώρα στο κόμμα, θα σε συμβούλευα ωστόσο να προετοιμάσεις τον εαυτό σου και να το κάνεις, χωρίς καμία ανησυχία για το εάν θα ασχοληθείς με κατώτερα και λιγότερο ευχάριστα θέματα που ενδέχεται να πέσουν στην αντίληψή σου..."

Σύμφωνα με την αλληλογραφία του, ζήτησε από τον αδελφό του να γίνει και αυτός μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος γράφοντάς του ότι:  ''όποιος δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος του Χίτλερ, του αξίζει να συνθλιβεί στο χάος."

Από το 1934 ως το 1936 διετέλεσε μέλος της Ακαδημίας του Γερμανικού Δικαίου η οποία είχε συμβουλευτικό ρόλο στη νομοπαρασκευαστική διαδικασία μεταξύ άλλων και για τους φυλετικούς Νόμους της Νυρεμβέργης. 

Για τον φιλόσοφο, η σωτηρία της Δύσης βρίσκεται στα χέρια της Γερμανίας το 1933, αλλά ακόμη και δέκα χρόνια αργότερα, το 1942:

«Πλησιάζει η στιγμή», γράφει τότε ο Χάιντεγκερ, που θα φανεί «αν οι Γερμανοί είναι ικανοί να αποκτήσουν μιαν εμπειρία του τόπου πέρα από τον ορθολογισμό και το παράλογο και να τον κάνουν κατοικήσιμο»

Μετά τον πόλεμο

Όλοι οι εκφυλισμοί της σύγχρονης εποχής, η σύγχρονη τεχνολογία, οι φυσικές επιστήμες, η πίστη στην προβλεψιμότητα και στη δυνατότητα ελέγχου του κόσμου, είναι γι' αυτόν εκφράσεις μιας μεταφυσικής μολυσμένης από τον εβραϊσμό. 

Τα Μαύρα Τετράδια καταγγέλλουν τον μεταπολεμικό κόσμο που κρημνίζεται στον θόρυβο και την απερήμωση, περιγράφουν έναν πόλεμο υπόγειο που δεν τέλειωσε το 1945 κι ούτε ξεκίνησε το 1939.

1946

«Περισσότερο απομακρυσμένοι από την αλήθεια της ιστορίας (Geschichte) είναι οι ιστορικοί (Historiker)» (96.183 και 94.407), όσοι δεν αντιλαμβάνονται πως κανένα γεγονός δεν είναι όντως περασμένο – μάλλον, «το γεγονός κατεξοχήν είναι ό,τι δεν παρέρχεται» (96.14). Ο ιστορικός είναι η προσωποποιημένη άρνηση της ιστορίας (97.91). Διότι η ιστορία δεν φτιάχνεται, ούτε δομείται, παρά γίνεται. Ο Χάιντεγκερ προφητεύει πως το νωρίτερο που θα πρέπει να αναμένουμε την επανέναρξη της αυθεντικής ιστορίας είναι γύρω στα 2300, «οπότε ο αμερικανισμός θα έχει εξαντληθεί εξαιτίας του κορεσμού της κενότητάς του». Ως τότε, ανίδεος ο άνθρωπος θα βηματίζει στο τίποτα (96.225)

Ο Χάιντεγκερ δυσφορεί με τον κόσμο γύρω του και ειδικά με τους ανθρώπους. Είναι τόσο ομογενοποιημένη και γενικευμένη η «αθλιότητα της γνώμης του ενός και του άλλου», γράφει, «ώστε αδυνατεί πλέον κανείς να εντοπίσει κάποια ειδοποιό διαφορά της αθλιότητας» (94.184). Δηλαδή: η αθλιότητα κατάντησε φυσιολογική κατάσταση του νου. Απομένει να βγει κανείς από δαύτην, όπως θα έβγαινε από βρώμικα νερά, να αφήσει ξωπίσω τον γιγαντιαίο θόρυβο και να μεταβεί από την πολυπρόσωπη, κουρασμένη και ευτελισμένη δυτική μεταφυσική σε ένα «μονοπάτι» που είναι ήδη μέρος της αλήθειας (97.459). 

Ο πραγματικός λόγος που η εποχή δεν έχει θεούς δεν είναι ότι παραγίναμε «κοσμικοί» και συνεπώς άθεοι, αλλά ότι δεν διαθέτουμε κανέναν κόσμο –μόνον μια σύγχυση του Είναι. (94.218)

Η φυγή των θεών είναι τόσο τελεσίδικη, ώστε πλέον το Είναι δεν επιτρέπει καν να θεωρηθεί ο άνθρωπος άξιος να αποκτήσει την γνώση της φυγής αυτής, δηλαδή ο άνθρωπος είναι παραδομένος στην υποκειμενικότητα του υποκειμένου (96.119)

Λούντβιχ Κλάγκες, Σπένγκλερ, Γύνγκερ, Ρίλκε, μα πρώτιστα ο Νίτσε, αποδοκιμάζονται διαρρήδην. Ο Νίτσε δεν είναι παρά ένα υποκατάστατο (97.13: ein Surrogat), διότι η επαναξίωση των αξιών και ο υπεράνθρωπος είναι εκδοχές ακραίας υποκειμενικότητας, κι όχι αληθινή υπέρβαση της μεταφυσικής, όπως διατυμπάνιζε. «Υπάρχουν σκλαβοπάζαρα, όπου οι ίδιοι οι σκλάβοι είναι συχνά οι μεγαλύτεροι έμποροι» (94.455). 

Τον Χέλντερλιν, όμως, τον  ανάγει σε προφήτη. 
Στα γνωστά ποιήματά του («Patmos», «Germanien») αλλά και στην αλληλογραφία του, ο Χέλντερλιν περιγράφει μιαν ανθρωπότητα που ζει στην απάτη και στην πλάνη, που είναι εγκαταλειμμένη από τους παλαιούς θεούς της, δουλόφρων και τυφλή. Την ανθρωπότητα μπορεί να λυτρώσει μόνον μια «ιέρεια Γερμανία» που καθοδηγεί τους λαούς, ένα εκλεκτό γερμανικό γένος του μέλλοντος. Προτείνει «οι Γερμανοί» να βγουν από τον βάλτο της μεταφυσικής και της ψευδοϊστορίας, προκειμένου να γίνουν αγωγοί των Νέων Θεών. «Ένας θεός για όλους θα ήταν θεός για κανέναν» –το ζήτημα είναι να έλθουν «οι θεοί του λαού» (94.214), άρα οι νέοι θεοί των Γερμανών, «με τους οποίους μπορούμε να γίνουμε φίλοι και δεν πρέπει να είμαστε σκλάβοι τους» (94.242).
Τη λύτρωση, γράφει ο Χέλντερλιν, έλκει ο κίνδυνος – κι όσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος, τόσο εγγύτερα η σωτηρία.  γράφει (96.136).

πηγές: 

https://www.academia.edu/

http://www.tovima.gr/

http://www.iefimerida.gr/

 Ristorante Verona

Εθνικοσοσιαλιστές μαχητές για την λευκή Ροδεσία

Ο πόλεμος στη Ροδεσία έχει σε μεγάλο βαθμό ξεχαστεί-και όπως τόσα πολλά-διαστρεβλωθεί, παρερμηνευθεί και παραμορφωθεί, ώστε να μπορεί να παρουσιαστεί από την σύγχρονη μαρξιστική ιστοριογραφία ως αγώνας του έγχρωμου προλεταριάτου και της απελευθέρωσης των λαών από τους τύραννους λευκούς αποικιοκράτες. Η πραγματικότητα όμως δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Ήταν ένας φυλετικός πόλεμος αυτοάμυνας των λευκών για την προστασία των οικογενειών τους από τις κτηνωδίες των μαρξιστών μαύρων τρομοκρατών, κυριευμένων με μια δίψα για την εξάλειψη των λευκών στη Ροδεσία. Σε αυτόν τον αγώνα για την προστασία και τη διατήρηση του λευκού πληθυσμού εν όψει της καταστροφής και της εκδίωξής του, υπήρξαν γενναίοι εθνικοσοσιαλιστές που κάνοντας την ιδέα τους πράξη, εγκατέλειψαν τις εστίες τους για να έρθουν προς βοήθεια των λευκών τους αδερφών. Λίγα είναι γνωστά για τους εν λόγω αγωνιστές. Πολέμησαν και πέθαναν ως άσημοι άνθρωποι. 

Συνέχεια εδώ

RV

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΡΟΥΝΤΟΛΦ ΕΣ

Το απόγευμα της 17ης Αυγούστου του 1987, ο Ρούντολφ Ες βρέθηκε νεκρός στο κελί του στις φυλακές τού Σπαντάου στο Βερολίνο, όπου εκρατείτο επί 40 ακριβώς χρόνια, ενώ συνολικά ήταν κρατούμενος από το 1941, όταν συνελήφθη από τους Βρετανούς, αφού είχε, ήδη, πετάξει στη Σκωτία σε μία "αποστολή για την ειρήνη". Στο Σπαντάου ήταν ο μοναδικός κρατούμενος από το 1966, γι’ αυτό και τον αποκάλεσαν "ο πιο μοναχικός άνθρωπος στον κόσμο". Ήταν 93 ετών.

Επισήμως, ο θάνατός του αποδόθηκε σε αυτοκτονία, εκδοχή όμως που φαίνεται παράλογη, ειδικά αν ληφθεί υπόψη ότι επίκειτο η απελευθέρωσή του, μετά την αναπάντεχη πρωτοβουλία της υπό κατάρρευση Σοβιετικής Ένωσης και του Γκορμπατσόφ προσωπικά, στο πλαίσιο διευθέτησης εκκρεμών ζητημάτων τού Β΄Ππ, χωρίς την οποία η επανένωση του Βερολίνου και της Γερμανίας δεν θα ήταν δυνατή. Η προοπτική αυτή είχε προκαλέσει πολύ μεγάλη αναστάτωση στη βρετανική κυβέρνηση που αντιμετώπιζε τον κίνδυνο, αν ο Ες μιλούσε για όσα γνώριζε και είχε ζήσει, να αποκαλυφθεί ο πραγματικός ρόλος της στον Β΄Ππ αλλά και οι ειρηνευτικές προθέσεις και προσπάθειες του Χίτλερ. Η ιστορία θα έπρεπε να ξαναγραφτεί...

Το πόρισμα της επίσημης νεκροψίας ότι επρόκειτο περί αυτοκτονίας δεν συμφωνεί με την πολύ σοβαρή και τεκμηριωμένη άποψη του διάσημου Γερμανού ιατροδικαστή  Δρ Βόλφανγκ Σπαν (Dr. Wolfgang Spann) που προσέλαβε η οικογένεια Ες. Αυτός κατόπιν της νεκροψίας που διενήργησε ο ίδιος, αντέκρουσε την επίσημη άποψη επιστημονικά  και συμπέρανε ότι ο Ες είχε στραγγαλιστεί, καταλήγοντας: «Δηλώνω κατηγορηματικά ότι δεν επρόκειτο περί αυτοκτονίας».

Συνέχεια εδώ

RV

O EΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

O Eθνικοσοσιαλισμός κατά τον Rudolf  Hess

Ο Eθνικοσοσιαλισμός πιστεύει ότι υπάρχουν δύο τρόποι να ζήσεις και συνεπώς δύο τύποι κοινωνικής συμβίωσης. Από τη μία έχουμε τον υλιστικό τρόπο διαβίωσης όπου τα άτομα επιδιώκουν την ευτυχία μέσω της απόκτησης υλικών αγαθών και πλούτου. Από την άλλη υπάρχει ο δρόμος προς την αρίστευση , του ιδεαλισμού - ή της ευγένειας - με τα άτομα να επιδιώκουν ιδεαλιστικούς σκοπούς πέρα από τις βασικές υλικές ανάγκες. Ο Εθνικοσοσιαλισμός πιστεύει ότι ο υλιστικός τρόπος ζωής είναι παρηκμασμένος - σπατάλη χρόνου, σπατάλη του εξελικτικού δυναμικού του ανθρώπου.

Επιπλέον, ο Εθνικοσοσιαλισμός πιστεύει ότι η ζωή ενός ατόμου είναι καλύτερη, πιο πλήρης , όταν ο ιδεαλιστικός σκοπός ο οποίος επιδιώκεται είναι σε συμφωνία με τη θέληση της Φύσης. Αυτό πηγάζει από την θεώρηση του εθνικοσοσιαλισμού ότι εμείς , ως ανθρώπινα όντα, είμαστε μέρος της Φύσης και υπαγόμαστε στους νόμους της.

Συνέχεια εδώ

RV

Ποιος ξεκίνησε τελικά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο;

πηγή

RV

CEDADE

Για την ιστορία του CEDADE θα μπορούσαν να γραφτούν βιβλία. Εδώ επιχειρείται μια συνοπτική παρουσίαση της πορείας του. Το όνομα αποτελείται από τα αρχικά των λέξεων Círculo Español de Amigos de Europa, που σημαίνει ''Ισπανικός Κύκλος Φίλων της Ευρώπης" και επρόκειτο για μία ισπανική Εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση που ιδρύθηκε στη Βαρκελώνη το 1966.

Στο CEDADE η μοίρα επεφύλαξε να είναι μια δυνατή φλόγα που ξεπήδησε από μια σπίθα της φωτιάς του Εθνικοσοσιαλισμού, μιας φωτιάς που δεν έσβησε στις 9 Μαΐου του 1945.

Ξεκίνησε ως ομάδα μελέτης για το έργο του Γερμανού συνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ. Επικεφαλής τέθηκε αρχικά ο Ángel Ricote,ο οποίος σύντομα παραχώρησε τη θέση του στον  Pedro Aparicio.  

  Otto Skorzeny

Ιδρυτικό μέλος του CEDADE ήταν ο συνταγματάρχης των SS  Otto Skorzeny, ενώ στα ηγετικά στελέχη συγκαταλεγόταν και ο αρχηγός της  ''Λεγεώνας των Βαλλόνων" των Waffen SS, Leon Degrelle.

 Otto Skorzeny και Leon Degrelle στην Ισπανία

Ο Κύκλος πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε εκδοτικό οίκο με εκδόσεις για τον Εθνικοσοσιαλισμό και τον Β΄Ππ. Ανέπτυξε επαφές με άλλες Εθνικοσοσιαλιστικές ομάδες στην Ευρώπη και το 1969 φιλοξένησε το δέκατο συνέδριο της Nouvel Ordre Européen (Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη), με εξήντα συνέδρους από επτά χώρες. Πρέπει να σημειωθεί ότι το συνέδριο απαγορεύτηκε από τον Φράνκο. 

Από το συνέδριο στη Βαρκελώνη το 1969

Το 1973 ίδρυσε γραφεία και  στη Μαδρίτη. Ένα χρόνο αργότερα, πρόεδρος του  CEDADE εξελέγη ο Jorge Mota Aras. 

O Jorge Mota Aras, επικεφαλής του CEDADE 

Η ομάδα είχε περίπου 2500 ενεργά μέλη και μετά το 1975 επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Ιβηρική Χερσόνησο. Το 1978 την ηγεσία αναλαμβάνει ο  νεαρός Ισπανο-αυστριακός Pedro Varela.

Ο Pedro Varela έγινε πρόεδρος του CEDADE το 1978 

Ο Pedro Varela είναι ο άνθρωπος που εστίασε περισσότερο στην εξάπλωση του κινήματος πέρα από την Ισπανία, δημιουργώντας ένα "δίκτυο" εθνικοσοσιαλιστών και σε άλλες χώρες, όπως στην Αργεντινή (Μπουένος Άιρες και Posadas), Βολιβία (Λα Παζ), Ισημερινό (Κίτο) και τη Γαλλία (Aix-en-Provence). 

Η δράση του CEDADE ήταν πολυσχιδής, αλλά κάποιες από τις δραστηριότητές του δεν είναι γνωστές, δεν αναφέρονται ούτε μπορούν να αναφερθούν σε blog. Τουλάχιστον, επί του παρόντος...

Το καλοκαίρι του 1984, για πρώτη φορά Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές επισκέφθηκαν το CEDADE: δύο έφηβοι ξεκίνησαν από την Αθήνα για τη Βαρκελώνη, όπου επισκέφθηκαν τα γραφεία του CEDADE, γνωρίστηκαν με τον Pedro Varela και άλλους Ευρωπαίους Εθνικοσοσιαλιστές που συνάντησαν εκεί, προμηθεύτηκαν υλικό και κράτησαν επαφή.

Ο Κύκλος εξέδιδε το ομώνυμο, πολύ σημαντικό περιοδικό CEDADE τις δεκαετίες 70, 80 μέχρι την αρχή του '90. 

Εξώφυλλα του περιοδικού: 

 

 

Ως εκδοτικός οίκος, το CEDADE συνέχισε να αναπτύσσεται και σύντομα έκανε μια σειρά από εκδοτικές κινήσεις στην Αυστρία και τη Γερμανία χρησιμοποιώντας το όνομα Ediciones Wotan. 

1989: CEDADE, συγκέντρωση για τα 100 χρόνια από την γέννηση του Αδόλφου Χίτλερ με κεντρικό ομιλητή τον Pedro Varela 

Το πολύ σημαντικό ιδεολογικό έργο του CEDADE είχε ως αποτέλεσμα να προκληθούν αντιδράσεις από εβραϊκές οργανώσεις με αποτέλεσμα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να ζητήσει να ληφθούν μέτρα κατ' αυτού. 

Η σταδιακή αλλαγή του νομικού πλαισίου στην Ισπανία, οι διώξεις κατά του Varela, η σύλληψή του και φυλάκισή του στην Αυστρία το 1992, που αναπόφευκτα στέρησαν την οργάνωση από την ηγεσία της, οδήγησαν το CEDADE σε μια σημαντική αποκλιμάκωση των δραστηριοτήτων του και τον Οκτώβριο του 1993 ανέστειλε τη δράση του.  Θα μπορούσε εδώ να σημειωθεί ότι η Χρυσή Αυγή κατά την πρώτη δεκαετία της λειτουργίας της ήταν μια προσπάθεια μίμησης του CEDADE στον ελληνικό χώρο. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι αναφορές της στον Εθνικοσοσιαλισμό μειώθηκαν δραματικά από το 1990 και μετά...

Βαρκελώνη, έκθεση βιβλίου το 1989 

Ο Pedro Varela δεν σταμάτησε. Συνέχισε την εκδοτική δραστηριότητα, ασχολούμενος μεταξύ άλλων και με τον ιστορικό αναθεωρητισμό σε συνεργασία με τον Robert Faurisson, τον David Irving κ.ά.  

Pedro Varela και Daving Irving

Το 1996 κατασχέθηκαν πάνω από 20.000 βιβλία του βιβλιοπωλείου και του εκδοτικού του οίκου, τα οποία ρίχθηκαν στην πυρά!  Μια τεράστια ποσότητα ρεβιζιονιστικών βιβλίων και το αρχείο της οργάνωσης επίσης κατασχέθηκαν. Ο ίδιος ήταν ο πρώτος που (το 1998) διώχθηκε στην Ισπανία για "ρητορική μίσους" και "άρνηση του Ολοκαυτώματος".

Πάντως, ο εκδοτικός του οίκος libreriaeuropa συνεχίζει το σπουδαίο έργο του CEDADE σε πείσμα των καιρών. Και πάλι όχι χωρίς συνέπειες. Το 2010 ο εκδότης φυλακίστηκε στην Ισπανία για 15 περίπου μήνες, ενώ για ακόμη μια φορά τα βιβλία του κατασχέθηκαν! Μπορείτε να δείτε σχετικά και εδώ 

Αξίζει να επισκεφθείτε το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο εδώ

Ristorante Verona

Ο Φιλελευθερισμός θα πεθάνει για να ζήσει ο Σοσιαλισμός - Ο Μαρξισμός θα πεθάνει για να ζήσει ο Εθνικισμός

Του Μίλτου Σωτηρόπουλου

*Σε εισαγωγικά και πλάγια γράμματα είναι αποσπάσματα από το βιβλίο του Γκαίμπελς ''Ερωτήσεις και Απαντήσεις για τον Εθνικοσοσιαλισμό'' (εκδ. Edelweiss)

"Ως πολιτική μπορεί να οριστεί η υπεύθυνη δραστηριότητα στην υπηρεσία του λαού, η οποία στοχεύει να δημιουργήσει τέτοιες συνθήκες ώστε να δώσει στον λαό τη δυνατότητα να διατηρήσει και να υπερασπίσει την ύπαρξή του στον σκληρό τούτο κόσμο μας, να αναπαραχθεί και να εξασφαλίσει την ελευθερία του και το βιος του ιδίου και των απογόνων του."

Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αφήσουμε διά της αδιαφορίας μας τους σιαμαίους αδελφούς φιλελευθερισμό και μαρξισμό να κάνουν πολιτική για εμάς χωρίς εμάς.

Πιστεύουμε στην εργασία. ''Η εργασία είναι η κινητήριος δύναμη της ιστορίας, γιατί για εμάς η εργασία σημαίνει περισσότερα απ’ ό,τι τα περιουσιακά στοιχεία, η μόρφωση, το επίπεδο ή ένα μεσοαστικό υπόβαθρο!'' Η εργασία είναι ιερή και είναι το πρώτο βήμα για να γλιτώσει κάποιος από το μεσοαστικό κράτος. 

Το εθνικό κεφάλαιο δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι κατατεθειμένο σε διεθνείς τράπεζες με τη μορφή μετοχών ή λοιπών αξιογράφων. Τότε έχουμε φτωχό λαό και πλούσιους τραπεζίτες που ξαφρίζουν τον τόκο.

''Λεγόμαστε Σοσιαλιστές εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την απάτη περί κοινωνικής ευαισθησίας της μεσοαστικής τάξης.''

Τα κάθε είδους επιδόματα και η ''κοινωνική πρόνοια'' δεν αρκούν ούτε για να ζήσουμε. 

''Θέλουμε ολόκληρο το μερίδιό μας από όσα μας χάρισε η Φύση και από όσα αποφέρει η σωματική και πνευματική εργασία μας.'' 

Αυτό είναι σοσιαλισμός και είναι το δεύτερο σκαλί προς την ελευθερία μας.  

Οι μαρξιστές μιλούν για ταξικό πόλεμο. Η ταξική πάλη που ευαγγελίζονται φέρνει διχόνοια και στο τέλος καταστρέφει τον λαό και τη φυλή. 

''Ο Μαρξισμός είναι η ταφόπλακα όχι μόνο των εθνών, αλλά και της μίας και μοναδικής τάξης που πολεμά με όλη της την ψυχή για την πραγμάτωσή του: της εργατικής τάξης.'' 

Ο Μαρξισμός δεν υπήρξε ποτέ το ιδεώδες κανενός εργάτη. Όσοι τον ακολούθησαν το έκαναν γιατί δεν είχαν άλλη εναλλακτική λύση.

Εάν συνειδητοποιήσουμε τα παραπάνω τότε:

''Ο Φιλελευθερισμός θα πεθάνει για να ζήσει ο Σοσιαλισμός. 

Ο Μαρξισμός θα πεθάνει για να ζήσει ο Εθνικισμός.'' 

Ristorante Verona

Από τον σοσιαλισμό στον Εθνικοσοσιαλισμό

 Η γέννηση και εξέλιξη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος είναι μία υπόθεση άκρως ενδιαφέρουσα, που φυσικά δεν μπορεί να αποτυπωθεί –παρά μόνο επιγραμματικά- στις λίγες γραμμές μίας ανάρτησης. Οπωσδήποτε ισχύει αυτό που είπε η Σάβιτρι Ντέβι: «Το Κίνημα είναι νέο, αλλά οι ιδέες είναι παλιές». Συνοπτικά, μετά την ταπεινωτική για τη Γερμανία ανακωχή της 11.11.1918 που ουσιαστικά σηματοδότησε το τέλος του Α΄Ππ και οδήγησε στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και στη Συνθήκη των Βερσαλλιών, η χώρα αυτή μπήκε σε μια περίοδο υπερβολικής κρίσης όχι μόνο στην οικονομία, όπως παρουσιάζεται, αλλά κυρίως στις αξίες. Ο Γερμανός είχε χάσει κάθε αξιοπρέπεια, είχε χάσει εδάφη, και ήταν σκλάβος των δυνάμεων που βρίσκονταν πίσω από τους νικητές και που σταδιακά έδειχναν το πρόσωπό τους. Η κοινωνική αδικία και δυστυχία βασίλευε. Τότε ήταν που εμφανίστηκε ο Αδόλφος Χίτλερ και κατάφερε, βαθμιαία αλλά όχι αργά, ένα μικρό κόμμα των 20 ατόμων να το οδηγήσει στο να γίνει κυρίαρχο. 

    Κάπως έτσι, λοιπόν, γεννήθηκε και εξελίχθηκε το Εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα, αρχικά στη Γερμανία και ακολούθως και σε άλλες χώρες. Είναι, επίσης, γνωστό ότι μέχρι την εμφάνιση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος, άνθρωποι που είχαν αυτές τις ιδέες, έστω και σε σπερματική μορφή ή ημισυνειδητές, δεν είχαν την κατάλληλη έκφραση. Εξαιτίας αυτής της έλλειψης, κάποιοι από τους γνωστούς μετέπειτα Εθνικοσοσιαλιστές συμμετείχαν σε παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα, άλλοι σε αριστερά. Εξάλλου, όπως και σήμερα, καθένας έχει τη δική του διαδρομή ως τη συνειδητοποίηση του ότι είναι Εθνικοσοσιαλιστής. 

    Στο πλαίσιο της προπαγάνδας κατά του Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλισμού, βλέπουμε μία προσπάθεια υπερπροβολής των πρώτων βημάτων γνωστών Εθνικοσοσιαλιστών, μάλιστα και ενώ, σε αρκετές περιπτώσεις, δεν υπήρχε ακόμη το Κίνημα ή ενώ αυτό ήταν στην αρχή του! Οι αναφορές είναι γεμάτες ψέμματα και στόχο έχουν να παρουσιάσουν ως οπορτουνιστές εξέχοντες και πιστούς μέχρι το τέλος μαχητές της Ιδέας. Αυτή, άλλωστε, είναι μία συνήθης τακτική, από το 1945 και μετά, η οποία γίνεται ακόμη πιο έντονη, όταν προστίθεται ο φθόνος για το μεγαλείο ή το ταλέντο  του Εθνικοσοσιαλιστή μαχητή.

Joseph Goebbels  

Ο Γκαίμπελς, για παράδειγμα. Αρχικά, προσελκύστηκε, ρομαντικά περισσότερο, από τον σοσιαλισμό, θεωρώντας ότι ίσως εκεί βρίσκεται η απάντηση στην εθνική και κοινωνική αδικία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, και ότι έτσι θα μπορούσε να εκφράσει τον αντικαπιταλισμό του. Ήταν όμως συνειδητά εθνικιστής. Στην αρχή του 1925 σε ηλικία 27 ετών, εντάχθηκε επισήμως στο NSDAP, το οποίο ήταν ακόμη ένα πολύ μικρό κόμμα. Ο θάνατός του είναι γνωστός. Από τη στιγμή που προσχώρησε στον Εθνικοσοσιαλισμό, παρέμεινε πιστός. Μέχρι το τέλος.

Jacques Doriot

    Στη γειτονική Γαλλία, την ίδια εποχή που ο Γκαίμπελς εντάχθηκε στο NSDAP, ένας νεαρός εξελέγη βουλευτής με το κομμουνιστικό κόμμα. Ήταν ο Ζακ Ντοριό, ο οποίος αφού διένυσε μία κομμουνιστική τροχιά, θεωρώντας ‒με πολλές αμφιβολίες πάντως‒ ότι στον κομμουνισμό βρισκόταν η απάντηση στην αδικία του καπιταλισμού, γνώρισε, τη δεκαετία του 1930, τον Εθνικοσοσιαλισμό και συνειδητοποίησε ότι αυτός τον εξέφραζε. Έτσι, το 1936 ίδρυσε το φιλοναζιστικό Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα. Κι επειδή δεν χρειάζονται πολλά λόγια, ήταν ένας εκ των ιδρυτών της Λεγεώνας των Γάλλων Εθελοντών ενάντια στον Μπολσεβικισμό (LVF) και ο ίδιος πολέμησε στο Ανατολικό Μέτωπο.

Συνέχεια εδώ

RV

Καρλ Σμιτ - μπορούν να τον αποσιωπήσουν όχι όμως να τον ξεπεράσουν

Του Μίλτου Σωτηρόπουλου

Πολιτικός φίλος και εχθρός

(Σκέψεις πάνω στο έργο του Καρλ Σμιτ "η έννοια του πολιτικού")

 Για να προσδιορίσουμε την έννοια του πολιτικού είμαστε υποχρεωμένοι να θέσουμε ειδικές κατηγορίες-διακρίσεις. Παραδείγματος χάρη:

Το ηθικό διακρίνεται σε καλό και κακό. 

Το αισθητικό σε ωραίο και άσχημο. 

Το οικονομικό σε ωφέλιμο και επιζήμιο.

 Οι πολιτικές πράξεις και τα κίνητρά τους στηρίζονται στη διάκριση μεταξύ φίλου και εχθρού. 

 Ο πολιτικός εχθρός δεν χρειάζεται να είναι κακός από ηθικής πλευράς, αισθητικά άσχημος, οικονομικά επιζήμιος.

  Ο εχθρός είναι πάντα ο άλλος. Ο ξένος. 

  Ποιος είναι όμως ο ξένος;

Αυτός που προσπαθεί να επιφέρει μη ανατάξιμη βλάβη στις παραδόσεις μιας φυλής, αυτός που αρνείται τον τρόπο ζωής της, αυτός που θέτει σε κίνδυνο τους δικούς μας ανθρώπους.

 Ο φιλελευθερισμός ήρθε ως σύγχρονη σειρήνα και προσπάθησε να αντικαταστήσει την έννοια του εχθρού με αυτή του οικονομικού ανταγωνιστή. Την έννοια του υπέρ του γένους αγώνα με την έννοια του "βγάλτε χρήματα". 

 

Το έμβλημα της Ένωσης των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών Νομικών 

(Bund Nationalsozialistischer Deutscher Juristen)

 Οι φιλελεύθεροι πλαστογράφοι διαστρέφουν την παράδοσή μας, λέγοντας ότι το "αγάπα τον πλησίον σου", σημαίνει "αγάπα τον εχθρό σου". Ή ότι για λόγους αγάπης θα πρέπει να υποστηρίξω τον ξένο ενάντια στον δικό μου άνθρωπο. Όμως, όπως αναφέρει ο Σμιτ, σε αυτό το σημείο ακριβώς έχει λάβει χώρα μία παρανόηση, διότι πολλές γλώσσες, μεταξύ των οποίων και η γερμανική, δεν διακρίνουν μεταξύ  του ιδιωτικού και πολιτικού "εχθρού", έλλειψη η οποία οδηγεί και σε σκόπιμες παρερμηνείες. Άλλο ο ιδιωτικός αντίπαλος ή ανταγωνιστής (inimicus), τον οποίο μπορεί να μισεί κανείς ή να τρέφει γι' αυτόν αισθήματα αντιπάθειας, και άλλο ο εχθρός (hostis). "Εχθρός είναι μόνο μία, τουλάχιστον ενδεχομένως, δηλαδή κατά πραγματική δυνατότητα, μαχόμενη ολότητα ανθρώπων, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια άλλη ακριβώς τέτοια ολότητα. Εχθρός είναι μόνο ο δημόσιος εχθρός, διότι καθετί το οποίο αναφέρεται σε μια τέτοια ολότητα ανθρώπων, ιδίως σε έναν ολόκληρο λαό, γίνεται έτσι δημόσιο". Το "αγαπάτε τους εχθρούς σας",("diligite inimicos vestros'') (Ματθ. 5.44, Λουκ. 6,27) αναφέρεται στους ιδιωτικούς αντιπάλους, στους ανταγωνιστές, στους inimicos, δηλαδή σε άτομα και όχι σε ολότητες, όχι σε δημόσιους εχθρούς, όχι σε hostes, και αποτελεί έκφραση της χριστιανικής ηθικής.

  Άλλωστε, στον χιλιόχρονο αγώνα μεταξύ χριστιανισμού και ισλαμισμού κανένας Ευρωπαίος δεν διανοήθηκε ποτέ από αγάπη για τα τέκνα της Σάρας (Σαρακηνοί) ή της Άγαρ (Αγαρηνοί) να ανοίξει τις πύλες της Ιερής Ευρωπαϊκής μας  Γης. 

 Ο φιλελευθερισμός και ο σιαμαίος αδελφός του ο μαρξισμός μισούν τη φυλή ακόμη και ως απλή λέξη. 

 Αυτό το μίσος το κρύβουν κάτω από καλόηχες λέξεις όπως ανθρωπισμός και αλληλεγγύη. 

 Θα πρέπει λοιπόν να γίνει κατανοητό ότι φιλελευθερισμός και μαρξισμός είναι ο εχθρός εναντίον του οποίου οφείλουμε να διεξαγάγουμε ολοκληρωτικό πόλεμο.

Ristorante Verona

Ελεύθερος ή σκλάβος;

Του Μίλτου  Σωτηρόπουλου

  

Το 1945 ο Εθνικοσοσιαλισμός ηττήθηκε στρατιωτικά. Η παλαιά γηρασμένη τάξη επανήλθε και μαζί της επέστρεψε η παρακμή στην Ευρώπη και τον κόσμο. 

Η τάξη αυτή ως άλλη λερναία ύδρα με κεφαλές της τη δημοκρατία, τον ανθρωπισμό, την αλληλεγγύη, τον φιλελευθερισμό, τον κομμουνισμό, τον αριστερισμό, τον εξισωτισμό, αλυσόδεσε τα έθνη. 

Επέβαλε: 

1) Αισχρή φορολογία

2) Πλειστηριασμούς

3) Με το ζόρι υπερδανεισμό

4) Τόκο, επιτόκιο, πανωτόκιο, τοκοχρεωλύσιο (η αποπληρωμή χρέους καθίσταται άπιαστο όνειρο)

5) Βαθύπλουτες οικονομικές ελίτ ενώ ο απλός λαός λιμοκτονεί.

6) Πορνεία, ομοφυλοφιλία, διαπόμπευση της οικογένειας.

7) Εγκληματικότητα 

8) Οι φυλές λευκή, μαύρη, κίτρινη πρέπει να εκλείψουν. Ο άνθρωπος πρέπει να χάσει την ιδιαιτερότητά του.

9) Κόμματα, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές, όλοι κινούνται πάνω στις ίδιες ράγες.

10) Μουσική, φαγητό, μόδα, όλα κατατείνουν στο ποθούμενο: τη φυλή του μαζανθρώπου.

Το δε ψευδώνυμο της λερναίας ύδρας είναι: "αγορές". Αν όμως τολμήσει κάποιος να το προσδιορίσει, τότε τον περιμένει ο αντιρατσιστικός και η φυλακή.

Όλα αυτά τα βλέπουμε, τα ζούμε, τα υφιστάμεθα. Εάν ανοίξουμε τα πνευματικά μας μάτια θα διαπιστώσουμε τον ψυχικό και πνευματικό μας εξευτελισμό. 

Είναι το καθεστώς που επεβλήθη στα έθνη από τους νικητές του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία και η απόσταση που μας χωρίζει από αυτή είναι ένα απλό θέλω. Θέλω λοιπόν να μπορώ να επιλέξω: Εθνικοσοσιαλιστής ή δημοκράτης; Ελεύθερος ή σκλάβος;

Ristorante Verona

  

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ

"8 Μαΐου, μόνο ηλίθιοι γιορτάζουν" 

    Το ημερολόγιο δείχνει 8 Μαΐου. Είναι η γιορτή των νικητών του Μεγάλου Πολέμου. Αύριο, στην Κόκκινη Πλατεία θα εκτυλιχθούν, για άλλη μία φορά, θλιβερές σκηνές στις οποίες θα δεσπόζει το σφυροδρέπανο. Θα τιμήσουν τον Στάλιν, τα γκουλάγκ, τις εκτελέσεις και τα βασανιστήρια εκατομμυρίων αντιφρονούντων, ενώ δήμιοι και βιαστές θα τιμηθούν ακόμη μία φορά κάτω από τις κόκκινες σημαίες με το κίτρινο αστέρι. Ο παλιάτσος του διεθνούς Σιωνισμού Πούτιν δεν θα πει καμία αλήθεια, δεν θα πει ούτε μια λέξη για τα πιο άγρια εγκλήματα που έζησε ποτέ η ανθρωπότητα και τα εκατομμύρια των νεκρών του κομμουνισμού. Θα μιλήσει και πάλι για τον "μεγάλο πατριωτικό πόλεμο".

    Και οι Εσθονοί; Οι Λετονοί; Οι Λιθουανοί, οι Ουκρανοί, οι Ούγγροι, οι Ρουμάνοι, οι Πολωνοί και τόσοι άλλοι Ευρωπαίοι; Θα γιορτάσουν, άραγε, και αυτοί τον "μεγάλο πατριωτικό πόλεμο"; Θα πάνε κι εκεί οι Ρώσοι "απελευθερωτές"; Και τι στολές θα φορούν στην παρέλαση; Της KGB, της securitate, της stasi; 

Όχι! Αυτοί δεν θα γιορτάσουν στις πατρίδες τους κανενός είδους απελευθέρωση. Μόνο, θα τρέξουν στα νεκροταφεία να θρηνήσουν τους νεκρούς τους, να αφήσουν λουλούδια στους τόπους εκτελέσεων και στα κελιά των φυλακών της σοβιετικής σκλαβιάς. Και ίσως θυμηθούν να σιγοψιθυρίσουν κάποιο τραγούδι για την όμορφη πατρίδα τους που τόσα υπέστη από τους σοβιετικούς "απελευθερωτές". Ρωτήστε τους και θα σας πουν αυτοί τι είναι "πατριωτικός πόλεμος". 

    Θα γιορτάσουν, άραγε, οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι τον νέο κόσμο των νικητών; Τι ακριβώς θα γιορτάσουν; Την εισβολή στις πατρίδες τους των εκατομμυρίων αλλοφύλων; Τις στρατιές των ανέργων; Τις στρατιές των αστέγων; Το τέλος της Τέχνης; Τον θάνατο των ποιητών και της μουσικής; Τον θάνατο του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού και την επιβολή της jazz και της εκφυλισμένης τέχνης; 

    Ποιο μπορεί να είναι σήμερα το μέλλον των νέων Ευρωπαίων; Υπάρχει έστω και ένας ειλικρινής άνθρωπος, που να χαίρεται με τον νέο κόσμο των νικητών; Θα γιορτάσουν, αλήθεια, οι Ευρωπαίοι την υποδούλωση των εθνών τους στους διεθνείς πιστωτές; Θα γιορτάσουν τη χρεωκοπία όλων των κρατών της Ευρώπης και την υποδούλωσή τους στους τοκογλύφους; Σε ποιους είναι υποθηκευμένες οι ζωές των Ευρωπαίων; Ποιοι είναι οι διεθνείς πιστωτές; Σε ποιους χρωστάνε όλα τα κράτη της γης; 

    Αυτοί είναι οι νικητές του πολέμου. Και αυτοί είναι που γιορτάζουν.

    Τα διεθνή χρηματιστήρια είναι που γιορτάζουν, η Γκόλντμαν Σακς είναι που γιορτάζει και η οικογένεια Ρότσιλντ. Γιορτάζει η διεθνής κλίκα στο Σίτι του Λονδίνου και στο χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης. 

   Εμείς, όμως, δεν γιορτάζουμε. Δεν έχουμε τίποτε απολύτως να γιορτάσουμε, σήμερα. Δεν μας συγκινούν οι διεθνείς χρηματαγορές ούτε οι μαρξιστικές και φιλελεύθερες εβραϊκές θεωρίες περί δικαίου. Γνωρίσαμε το δίκαιο και τον ανθρωπισμό τους. Και αντικρίζοντας τον κόσμο που γεννήθηκε μετά την 8η Μαΐου του 1945, μπορούμε να πούμε με υπερηφάνεια: 

Ο ΧΙΤΛΕΡ ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ! 

Ristorante Verona