Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2018

Η Αγγλοκρατία και ο Σεφέρης





Ο Σεφεριάδης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1900 και έγινε παγκόσμια γνωστός ως ποιητής, βραβευμένος, μάλιστα, με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1963. 

Το 1940 διατηρούσε στενή σχέση με μέλη της Ιντέλλιτζενς Σέρβις στην Αθήνα, ιδιαίτερα με τον πράκτορα της Ιντέλλιτζενς Σέρβις και υπάλληλο της Αγγλικής Πρεσβείας Νίμικ. Η σχέση του με την αγγλική πρεσβεία στην Αθήνα εξηγεί και την εμπλοκή του στη δικτατορία Μεταξά. Κατείχε μάλιστα νευραλγική θέση στο καθεστώς, αυτήν του Διευθυντή της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου. Ο ίδιος μαρτυρά ότι ο αρχηγός της Ιντέλλιντζενς Σέρβις στην Ελλάδα, Ντέιβιντ Μπάλφουρ «καθοδηγούσε» την ελληνική κυβέρνηση.

Ως άνθρωπος των Άγγλων είχε ιδιαίτερη μεταχείριση και έτσι η είσοδος των Γερμανών στην Αθήνα (Απρίλιος 1941) τον βρίσκει στην Κρήτη, και όταν στις 20 του Μαΐου 1941 πέφτουν οι πρώτοι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές στην Κρήτη, ο Γ. Σεφέρης βρίσκεται ήδη μακριά, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Επιστρέφει στην Αθήνα στις 22 Οκτωβρίου 1944, δέκα μέρες μετά την αποχώρηση των Γερμανών.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, τη μισθοδοσία της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης και του Διπλωματικού Σώματος είχε αναλάβει το Λονδίνο. Έχει λοιπόν ιδιαίτερη σημασία το τι λέει ο ίδιος για τους ανθρώπους της δικτατορίας Μεταξά, τον Βασιλιά Γεώργιο και τους άλλους υποτελείς στην Αγγλία πολιτικούς της εποχής. Πρώτον, διότι τους γνώριζε πάρα πολύ καλά και, δεύτερον, διότι ανήκε στο ίδιο στρατόπεδο. 

Θα παραθέσουμε πολιτικές αναφορές και σχόλια που κάνει ο Γ. Σεφέρης από την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου μέχρι την επιστροφή του στην Αθήνα από έργα που έγραψε τη συγκεκριμένη περίοδο, δηλαδή, το «Πολιτικό Ημερολόγιο Α΄1935-1944» που εκδόθηκε μετά τον θάνατό του το 1979, οι «Μέρες Δ΄ 1 Ιανουαρίου 1941 - 31 Δεκεμβρίου 1944» που εκδόθηκε το 2007, το «Χειρόγραφο Σεπ. ΄41» που εκδόθηκε το 1972, το «Τετράδιο Γυμνασμάτων Β΄» που εκδόθηκε το 1971 και το «Ημερολόγιο Καταστρώματος Β΄» που εκδόθηκε το 1944.

Για τους πολιτικούς της εποχής του γράφει ότι:  είναι «οι ελεεινοί», που ζουν«παπαρδελίζοντας» ενώ η πολιτική είναι ένα «κούφιο ζωντανό»
Συχνά κάνει σχόλια επί προσωπικού επιπέδου, χωρίς κριτική στην πολιτική θέση γενικά, αλλά όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την προσωπικότητα του καθενός. Για παράδειγμα: «ο Σοφούλης που τον πρωτοείδα στην Πρεσβεία, βγαίνοντας από την ορκωμοσία μού μοιάζει ένας αστός της επαρχίας, με τα νερά του κάμποσο χαμένα» και λίγο πιο κάτω μιλάει για τους «δύο ελεεινούς ναυάρχους που στον απληροφόρητο κοσμάκη παρουσιάζονται σαν άνθρωποι πυγμής»«ανθρώπινες χαλκομανίες που λέγονται άρχοντές μας» (εννοεί τον Τσουδερό), «ένα κουβάρι από σκουλήκια»«πολιτικατζήδικα τερτίπια, μικρά και τριμμένα» όταν αναφέρεται σε πράξεις υπουργών. 

Αλλού αναφέρεται για ένα βράδυ που πήγε στο ''Σέπαρντ'' ότι ήταν εκεί «και οι διάφορες τσούλες της πολιτικής», ότι «είναι όλοι για κλάματα» και η«σημερινή κουζίνα» είναι η πολιτική του Παπανδρέου. «Η μερμηγκοφωλία της ΄Μπρετάνιας΄ εξακολουθεί να παραπατά χωρίς απόφαση» και «σε πιάνει η βρώμα από το λαιμό», με την «κοινωνία των ικετών» και τους «ηλίθιους [που]κρατούν τα πόστα».

Για το βασιλιά Γεώργιο λέει ότι είναι «άνθρωπος με νοημοσύνη ασφαλώς, αλλάχωρίς ρίζες στον τόπο, χωρίς πνοή, χωρίς ακτινοβολία, έρημος, αδιάφορος,απομονωμένος από το χαρακτήρα του και τις ατυχίες της ζωής του, έκαμε τίμιες εκλογές, και, μόλις σκόνταψε στις πρώτες δυσκολίες, βολεύτηκε και κόλλησε στην πιο εύκολη λύση: τη δικτατορία»(Αναφέρεται στην δικτατορία Μεταξά).

Γεώργιος ο Β και Μεταξάς, τα όργανα των Άγγλων στην Ελλάδα

Για το Μεταξά γράφει: 
«το μόνο λαϊκό στήριγμα του Μεταξά ήταν η κούραση του κόσμου. Δεν είχε λαό μαζί του, ούτε τώρα, ούτε παλαιότερα».

Στις 29 Ιανουαρίου, πεθαίνει ο Μεταξάς. Ο Γιώργος Σεφέρης μιλάει στα γραπτά του για όλους τους πολιτικούς που βρίσκονται στο Υπουργείο Εξωτερικών. Συγκεκριμένα, λέει ότι είναι «μωροφιλόδοξοι, βλάκες, άνθρωποι που ήταν κίτρινοι από το φόβο τους όταν πήγαινε να ξεσπάσει η καταιγίδα, κάνουν τον παλικαρά, και κορδώνουνται, και θέλουν να βρίσκουνται ολοένα στο προσκήνιο, τώρα που άλλοι πολεμούν και τους προστατεύουν».

Για το θάνατο του Μεταξά κάνει την αναφορά «πέθανε ο Μεταξάς… και μας άφησε την κοπριά του».

Τον Μάρτιο του 1941 ο Σεφέρης βρίσκεται ακόμη στην Αθήνα και στο ημερολόγιό του παραθέτει χαρακτηρισμούς πολιτικών όπως «πρόσωπα πεθαμενατζήδων, ωχρά και κίτρινα. Νευρικές φυσιογνωμίες χαρτοπαίχτη προς την αυγή, όταν έχει ρίξει την τελευταία του δεκάρα στο τραπέζι».

Στις 6 Απριλίου σημειώνεται η γερμανική εισβολή στην Ελλάδα. Δέκα ημέρες μετά, στις 16 Απριλίου, έχουμε την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να εγκαταλείψει την Ελλάδα.

Στις 21 Απριλίου υπογράφεται η συνθηκολόγηση του ελληνικού στρατού και στις 23 ο βασιλιάς και ο Εμμ. Τσουδερός φεύγουν για την Κρήτη, ήδη από τις 17 και 18 του Απριλίου είχαν φύγει οι πρίγκιπες και οι πριγκίπισσες. «Ο βασιλιάς Γεώργιος με τον Τσουδερό και το Βρετανό πρεσβευτή Πάλαιρετ αναχωρούν με βρετανικό υδροπλάνο για την Κρήτη τα χαράματα της 23ης Απριλίου».

Ο Γ. Σεφέρης ενημερώνει τον υπουργό του, το Θ. Νικολούδη, πως σκοπεύει να φύγει μαζί με την κυβέρνηση. Αυτός μετά βίας θα τον πάρει μαζί του και έτσι ο Γ.Σεφέρης και η Μάρω, η γυναίκα του, θα δυσκολευτούν μέχρι να φύγουν.

Ο Σεφέρης περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί στο υπουργείο. «Σε τέτοιες ώρες ούτε μια γενναία χειρονομία εδώ. Ο Νικολούδης γυρίζει από το Στρατηγείο σα να γυρίζει από ξόδι» και μερικές μέρες μετά, στις 16 Απριλίου γράφει: «Στην κυβέρνηση νεύρα. Κανένας ψύχραιμος άνθρωπος. Δεν ξέρουν καλά-καλά γιατί φεύγουν και τι θα κάνουν εκεί που θα πάνε. Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο, καμιά προετοιμασία. Ο αγέρας της Κρήτης είναι γι΄αυτούς βραχνάς. Ο υπουργός λογαριάζει πως θα κουβαλήσει τις δεκαπέντε τόσες κασέλες του, υπηρέτριες και τα ρέστα. Για την Υπηρεσία δε φροντίζει κανείς».

Στις 22 Απριλίου το ζεύγος Σεφέρη φθάνει στην Κρήτη, στα Χανιά, όπου εργάζεται ως γραμματέας του Νικολούδη. Επισημαίνει ότι «κάνει εντύπωση η έλλειψη κάθε πολεμικής προετοιμασίας εδώ. Η κυβέρνηση δεν έκαμε τίποτε. Ήταν το φυσικό της. Αλλά οι Άγγλοι;». 

Ο Εμμ. Τσουδερός στη νέα του κυβέρνηση κάνει υπουργούς ανθρώπους της κυβέρνησης του Μεταξά, όπως τον  Κ. Μανιαδάκη, τον Κ. Κοτζιά, το Θ. Νικολούδη, το Δ. Δημητράτο. Ο Γ. Σεφέρης αναφέρει σχετικά «οι παλιοί στυλοβάτες του καθεστώτος που είχαν εξαφανιστεί, ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια».

Τον Μάιο του 1941 λαμβάνει χώρα η μάχη της Κρήτης. Στις 20 αρχίζει η ρίψη Γερμανών αλεξιπτωτιστών στο νησί και την ίδια μέρα ο Γ. Σεφέρης φτάνει στην Αλεξάνδρεια. Το ίδιο, φυσικά, και η κυβέρνηση και ο βασιλιάς που έφυγαν μόλις άρχισε η μάχη της Κρήτης και στις 23 Μαΐου έφτασαν στην Αλεξάνδρεια.

Οι ίδιοι οι πολιτικοί "έδωσαν" τη μεγαλόνησο: «αλλά δεν ήθελαν να κρατήσουν την Κρήτη, δεν ήθελαν τα νησιά, δεν ήθελαν τίποτε. Τ΄ άκουσμα μονάχα του Γερμανού τούς νέκρωνε τα νεύρα και οι περισσότεροι που ήρθαν μαζί μας δε γυρεύουν τίποτε άλλο παρά να πετύχουν μιαν ήσυχη γωνιά στο εξωτερικό για να περάσουν τις μέρες του πολέμου».

Η ''εξόριστη κυβέρνηση'' στο Κάϊρο

Ακολουθεί σχόλιο για τη φυγή της κυβέρνησης από την Κρήτη «μα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ήρθε η κυβέρνηση εδώ, αφού δεν είχε σκοπό να μείνει. Τώρα είναι ελεεινό να βλέπει ο κόσμος αυτή την ατμόσφαιρα φυγής».

Για τη βασιλική οικογένεια αναφέρει για τις μέρες που ταξίδευε στο πλοίο μαζί τους ότι «είναι και όλο το πριγκιπολόι που περνοδιαβαίνει ακατάπαυτα μπροστά σου. Διάφοροι ρωτιούνται αν πρέπει κάθε φορά να υποκλίνονται». «Πλάι μας μαζεύτηκε σιγά-σιγά η βασιλική οικογένεια, πρίγκιψ Γεώργιος και πρ. Μαρία στην αρχή, ο Παύλος κι έπειτα ο Βασιλιάς. Μιλούν μεταξύ τους αγγλικά, γαλλικά και λίγα ελληνικά, κάποτε. Θα είμαστε, υποθέτω, γι αυτούς, οι ιθαγενείς». Για το ταξίδι της οικογένειας στο Λονδίνο σχολιάζει: «μεθαύριο θα πάνε στο Λονδίνο ο Βασιλιάς και οι τραπεζίτες. Θα φροντίσουν να είναι “προ παντός μετριόφρονες” και θα συνεχίσουν την πολιτική των υψηλών συγγενειών ή της κατεργαριάς. Ας πάνε στο καλό μία ώρα αρχύτερα».

Η βασιλική οικογένεια

Όπως αναφέρει και ο Πρ. Παπαστράτης «η βασιλική οικογένεια και η κυβέρνηση αποφασίζουν να ταξιδέψουν κάνοντας το γύρο της Αφρικής,δηλώνοντας ότι δεν βιάζονται και ότι ήθελαν να έχουν τις οικογένειές τους μαζί. Τελικά ο βασιλιάς και η κυβέρνηση Τσουδερού φτάνουν στην Αγγλία στις 23/9/1941 τρεις μήνες περίπου από τότε που αποχώρησαν από το Κάιρο».


Στις 16 Δεκεμβρίου 1942 ο Γ. Σεφέρης γράφει στο ημερολόγιό του για τους Άγγλους ότι γι αυτούς «δεν λογαριάζουμε περισσότερο από τους τρόφιμους ενός στρατοπέδου προσφύγων, και τους δικούς μας ταγούς τους κυβερνά πάντα ο φόβος μην προκαλέσουν δυσμένειες…»

Οι Άγγλοι χρηματοδοτούν και οργανώνουν το ΕΑΜ

Ο Σεφέρης ασκεί κριτική για τα όπλα που δίνουν οι Άγγλοι στο ΕΑΜ στη Σάμο, «οι Άγγλοι αρνιούνται να δεχτούν την πρόταση της κυβέρνησης να στείλει αξιωματικό και να κάνει ταχτική στρατολογία και δίνουν όπλα στους αντάρτες, όλους ΕΑΜίτες  που από 500 στις μέρες της κατοχής έγιναν τώρα καθώς λένε, 2.000. Και οι ασυναρτησίες πληρώνουνται ακριβά, όπως πληρώνουμε τώρα την ασυνάρτητη οργάνωση του ανταρτοπόλεμου στην Ελλάδα. Ρωτιέται κανείς γιατί δεν τους τα χτυπάει στα μούτρα Βασιλιάς και Κυβέρνηση, αφού μας έχουν καταντήσει στο τελευταίο σκαλί του εξευτελισμού»


Για τα Τάγματα Ασφαλείας όμως έχει άλλη άποψη, ότι: «δεν πρέπει να ξεχνούμε πως είναι πατριώται αξιωματικοί σ΄ αυτά (Διάμεσης, Δερτιλής)».

Για τη σφαγή του 5/42 και του Δημητρίου Ψαρρού γράφει: 

«Τον Ψαρρό τον έγδαραν για να μαρτυρήσει που έχει κρυμμένες τις λίρες.Τους ανθρώπους που έπιασαν μαζί του τους ξέκαμαν σιγά σιγά βιδώνοντάς τους βίδες στους κροτάφους. Διηγούνται και άλλα περιστατικά αυτού του περιβολιού των βασανιστηρίων: ρίξιμο ανθρώπων σε ξεροπήγαδα κι έπειτα ασβέστη και νερό. Αργοί ακρωτηριασμοί. Τη μια μέρα με διακοπές. Σταμάτημα ως την άλλη μέρα. Και συνέχεια με τον ίδιο ρυθμό, όσο να θάψουν τον μισοπεθαμένο, που ανασαίνει ακόμη. Σκηνές όπου οι άβγαλτοι υποχρεώνουνται να δώσουν κι αυτοί μια μαχαιριά στο νεκρό για να μοιραστούν την ευθύνη του αίματος. Ξεκοιλιάσματα και τύλιγμα των άντερων στα κεφάλια των θυμάτων… αυτά λένε οι μισοί που υπέγραψαν το «εθνικό συμβόλαιο» του κ. Παπανδρέου, εναντίον των άλλων μισών που υπέγραψαν επίσης το «εθνικό συμβόλαιο» του κ. Παπανδρέου. Οι μισοί, καθώς λένε οι άλλοι μισοί, τα έκαναν αυτά. Και μπροστά σε τούτη τη φρίκη που βεβαιώνουν πως είναι ολόγυμνη η αλήθεια, παζαρρεύουν, ραδιουργούν, λογαριάζουν θέσεις και υπουργεία. Και όλα μπερδεύουνται, και όλα θολώνουν και χάνουνται σ΄ ένα βραχνά. Στο μεταξύ τα μικρά παιδιά, οι έφηβοι στην Ελλάδα γυρίζουν τη νύχτα με τα πιστόλια και χτυπιουνται. Είμαι βουτηγμένος σήμερα, βιολογικά, ως τα ρουθούνια μέσα σ΄ αυτό το φονικό»


Για τον Εμμ. Τσουδερό:  «ξυπνώντας σήμερα το πρωί, ένα μότο για τον Τσουδερό: ΄διάλυε για να κυβερνάς΄. Το όπλο του είναι η αποσύνθεση. Κάθε του πράξη μυρίζει πτωμαϊνη» και αλλού: «βιολογικά μου κάνει την εντύπωση –ακριβώς- ενός υπέρογκου χαμωλέοντα με μαύρο καπέλο»

 Ο Παπανδρέου

Για τον Παπανδρέου 

Γράφει ότι στους δημοσιογραφικούς κύκλους τον Παπανδρέου τον αναφέρουν ως«straw-man» (αχυράνθρωπος). Επίσης ότι: «ο Παπανδρέου, φορώντας τις παρωπίδες του Καΐρου, δεν καταλαβαίνει τίποτε, ακούει ό,τι του πει ο Leeper, σα να ήταν η Αγία Γραφή, ρητορεύει και κάνει μαλαγανιές βλαχοδημάρχου». 

«Ρητορεύει σα μεθυσμένος» συνεχίζει να γράφει για τον Παπανδρέου «είναι φρίκη να σκέπτεται κανείς με πόση επιπολαιότητα κρίνουνται τα πιο σπουδαία εθνικά μας ζητήματα», «η ανικανότητα και η μυωπία των ανθρώπων που μας κυβερνούν έχει μια διαλυτική δύναμη που δεν θα το πίστευα πως είναι τόσο μεγάλη».
πηγή αποσπασμάτων

Ο Σεφέρης το  1951 τοποθετείται Σύμβουλος στην Πρεσβεία του Λονδίνου.Όπως καταμαρτυρά ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος (το μεταφέρουμε με δικά μας λόγια):

«Υπάρχει κάτι που δεν τιμά τον νομπελίστα ποιητή μας, Γιώργο Σεφέρη. Ο Σεφέρης, πριν από το 1955, διορίστηκε πρέσβης μας στην Αγγλία. Εκείνο τον καιρό είχε δημοσιεύσει μια ποιητική συλλογή, στην οποία είχε δώσει τον τίτλο,“Κύπρον ού μ’ εθέσπισεν” (σ.σ. «Στην Κύπρο που μου ορίστηκε να ανήκω») και είναι δανεισμένος από την αρχαία τραγωδία του Ευριπίδη, “Ελένη”. Η βασίλισσα της Αγγλίας, σε συνάντηση που είχε με τον Σεφέρη, με την ανάληψη των καθηκόντων του – όπου παρευρισκόταν και ο μεγάλος Άγγλος ποιητής Τόμας Έλιοτ – του εκμυστηρεύτηκε πως διαβάζει τα έργα του και της αρέσουν πολύ, αλλά την ενοχλεί ιδιαίτερα αυτός ο τίτλος. Σημειώστε πως η Κύπρος εκείνο τον καιρό βρισκόταν υπό αγγλική κυριαρχία. 

Η Ελισάβετ Β΄

Ο Σεφέρης, αντί να διαμαρτυρηθεί, έσπευσε αμέσως να αλλάξει τον τίτλο. Παρότι τα βιβλία του είχαν ήδη διανεμηθεί στα βιβλιοπωλεία, ζήτησε από τον εκδοτικό οίκο την άμεση απόσυρσή τους, όπερ και εγένετο. Κατόπιν σκίστηκαν τα πρώτα φύλλα των αντιτύπων και τυπώθηκε νέο εξώφυλλο με τίτλο, “Ημερολόγιο Καταστρώματος…”. Αυτή είναι μια πράξη αχαρακτήριστη και μη πατριωτική. Συνέβαλε βέβαια στη συνέχεια στο να τον υποστηρίξει με θέρμη η βασίλισσα στην υποψηφιότητά του για το Νόμπελ Λογοτεχνίας»
πηγή
Το 1957 γίνεται πρέσβης της Ελλάδος στην Αγγλία ενώ λίγο αργότερα αναγορεύεται σε επίτιμο διδάκτορα της Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Το 1962 εγκαταλείπει την Ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο και τίθεταιεις την διάθεσιν του Ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών. Το 1963  βραβεύεται με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας από τη Σουηδική Βασιλική Ακαδημία των Επιστημών. Το 1964 αναγορεύεται σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και τον Ιούνιο του 1965 επίτιμος διδάκτωρ του Πρίνστον. Η αδερφή του, Ιωάννα Σεφεριάδη, παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Τσάτσο  (πρόεδρος της Δημοκρατίας 1975 - 1980), ο οποίος το 1980 έλαβε τοβραβείο Κουντενχόβε - Καλλέργη.

Ristorante Verona

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018

Κωνσταντίνος Κατσίφας - Αθάνατος



Κάποιοι εθνομηδενιστές ήταν σήμερα στις καρέκλες των "επισήμων" για να γιορτάσουν αυτό το χάλι που ζούμε από την λήξη του Β παγκοσμίου πολέμου και μετά. Κάποιος άλλος όμως έδινε την ζωή του για το έθνος και για τις αξίες που ξεπούλησαν οι "επίσημοι".

RV

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ




Του Παν.Μαρίνη

ΔΕΝ χαιρόμεθα διὰ τὸ ΟΧΙ καὶ διὰ τὴν πολιτικὴν τῆς τότε κυβερνήσεως τῆς Ἑλλάδος διότι τὸ ΟΧΙ καὶ ἡ μετέπειτα ''Ἐθνικὴ Ἀντίσταση'' ἐξυπηρετοῦσε ἕναν καὶ μόνον σκοπόν: Τὸν πόλεμον αὐτὸν ποὺ ἀποτελοῦσε τὴν τελευταίαν ἀπέλπιδα προσπάθεια τῶν Εὐρωπαίων νὰ διασώσουν τὸν Εὐρωπαϊκὸν Πολιτισμὸν νὰ τὸν κερδίσουν οἱ ὁρκισμένοι ἐχθροὶ καὶ τῆς Εὐρώπης καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ, οἱ Ρούζβελτ-Τσώρτσιλ-Στάλιν! 
Ναί, ὁ σκοπὸς τοῦ μεγάλου πολέμου 1914-1945 ἦτο ἕνας καὶ μόνος: ἡ καταστροφὴ τῆς Εὐρώπης, τῶν λαῶν της καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ της! Δεῖτε ἐπὶ παραδείγματι ὅτι ὅλες οἱ Ἀγγλοαμερικανικὲς ἀεροπορικὲς ἐπιδρομὲς στὴν Ἰταλία εἶχον ἕναν καὶ μόνον στόχον: τὰ ἰστορικὰ κέντρα τῶν πόλεων καὶ ἐπιλεγμένα κτήρια καὶ χῶροι μεγάλης πολιτιστικῆς ἀξίας: ἐβομβάρδισαν οἱ ἀχρεῖοι τὴν Πομπηΐαν, τὸ ἱστορικὸν κέντρον τῆς Νεαπόλεως, ἐνῷ οἱ δύο ἐπιδρομὲς στὸ Μιλάνον εἶχον ἀποκλειστικὸν στόχον τὰ ἱστορικὰ κτήρια καὶ δὴ τὸ Duomo! Μίσος κατὰ τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου ὅπως ἔδειξε ἄλλωστε ὁ ''ἀξιοπερίεργος'' βομβαρδισμὸς τοῦ κέντρου τοῦ Πειραιῶς! 
Ναί, ἡ Ἑλλὰς ἐβοήθησε καὶ αὐτὴ τὴν νίκην τῶν Ρούζβελτ-Τσώρτσιλ-Στάλιν! Ἐβοήθησε νὰ ἔλθῃ ὁ θαυμαστὸς Μεταπολεμικὸς κόσμος τὸν ὁποῖον ἀπολαμβάνομε σήμερα! Ἡ καταστροφὴ τῆς Εὐρώπης, τῶν λαῶν της καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ της= Αὐτὰ ποὺ σήμερα ζοῦμε!! 
Μὲ χαρούμενη διάθεσι ἐτραγούδησε ἡ Ἑλλὰς τὸ ''κορόϊδο Μουσσολίνι'' - Δὲν θάλεγα ὅτι εἶχε ἄδικο, μᾶλλον κορόϊδο ἦταν ὁ Μουσσολίνι ἀφοῦ ἐθυσίασε τὸν ἐαυτόν του διὰ πληθυσμοὺς ποὺ οὔτε ἤθελαν κι οὔτε τοὺς ἄξιζε νὰ σωθοῦν - τοὺς ἄξιζε αὐτὸ ποὺ χειροκροτοῦν σήμερα, τὴν εἰσβολήν τῶν Νέγρων καὶ τῶν Μωαμεθανῶν στὴν Εὐρώπην! -''κορόϊδο Μουσσολίνι'', ναί, μᾶλλον ἦτο, ἐνῷ φυσικὰ οὐδεὶς οὐδέποτε διενοήθη ὅτι εἶναι κορόϊδο ὁ Διεθνὴς Τοκογλύφος, ὑπὲρ τοῦ ὁποίου ἀφήσαμε τὰ κοκκαλάκια μας στὴν Πίνδο καὶ στὴν Τρεμπεσίνα!
Ἐπιχαίρουν οἱ ἀνόητοι ἐθνικισταὶ διὰ τὸ ΟΧΙ! Ἐπιχαίρουν καὶ ποὺ λαμβάνουν τὰ ἐπίχειρα; Ποὺ τοὺς λέγει ὁ Μεταπολεμικὸς κόσμος τῶν νικητῶν τοῦ πολέμου ὅτι ὁ Ἐθνικισμὸς ἀποτελεῖ ἔγκλημα εἰδεχθές; Συγχύζονται οἱ ἀνόητοι ἐθνικισταὶ ὅταν τοὺς ὑβρίζουν ὡς ''Φασίστες''…. Μά ναί, μόνον ὁ Φασισμὸς πάνω ἀπὸ τὴν ἀτομοκεντρικὴ κοινωνία βάζει τὶς συλλογικὲς ὀντότητες Ἔθνος καὶ Κράτος!

RV

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018

ΑΝ ΕΙΧΕ ΝΙΚΗΣΕΙ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ




Η Ευρώπη βρισκόταν συνεχώς κάτω από την ασιατική απειλή, η οποία μπορεί να άλλαζε μορφές, φορώντας άλλοτε θρησκευτικό μανδύα (Ισλάμ) και άλλοτε πολιτικό (μπολσεβικισμός), μα στην πραγματικότητα η απειλή αυτή είχε πάντα φυλετική βάση. 
Όπως, άλλωστε, τόνιζε ο Εβραίος πρωθυπουργός της Αγγλίας Μπέντζαμιν Ντισραέλι ''το φυλετικό ζήτημα είναι το κλειδί για την παγκόσμια ιστορία''.
Πράγματι, αν κανείς μελετήσει την ιστορία θα καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα: Η Ευρώπη δεχόταν πάντα την πίεση της Ασίας. Τα μογγολικά φύλα πίεζαν τους Σλάβους που με τη σειρά τους πίεζαν τα γερμανικά φύλα. Άλλοτε, Ούννοι και Σλάβοι πίεζαν από κοινού, υποχρεώνοντας τα γερμανικά φύλα σε μεταναστεύσεις. Η διπλή πίεση Μογγόλων και Σλάβων ήταν αυτή που προκάλεσε αυτό που οι Ρωμαίοι και οι Γαλάτες ονόμασαν ''γερμανικές εισβολές''. 


Oι Εθνικοσοσιαλιστές είχαν ένα ευρύ πλάνο, με βάση πάντα τη φυλετική πολιτική, το οποίο ήλπιζαν να πραγματοποιήσουν. Με την μεγάλη ''ευρωπαϊκή εκστρατεία ενάντια στον μπολσεβικισμό'', και τον κεραυνοβόλο πόλεμο (Blitzkrieg), ήλπιζαν ότι οι Σοβιετικοί θα καταστρέφονταν ή θα αποσύρονταν στην Άπω Ανατολή. 

Προς υπεράσπιση της Ευρώπης



Στην περίφημη ομιλία του στο Reichstag στις 11 Δεκεμβρίου 1941 ο Αδόλφος Χίτλερ έδωσε την πραγματική διάσταση των πραγμάτων. Μίλησε για τον ιστορικό αγώνα της Ευρώπης και την απόκρουση της μαζικής ασιατικής απειλής. Όρισε, δε, την Ευρώπη όχι γεωγραφικά αλλά φυλετικά και πολιτισμικά. Στο κάλεσμά του υπήρξε μια τρομακτική, συγκινητική ανταπόκριση: Εκατομμύρια Ευρωπαίων συστρατεύθηκαν στον Μεγάλο Αγώνα, εγκαταλείποντας τα πάντα για να ενταχθούν στις τάξεις των Ιπποτών της Ευρώπης. Ισπανοί, Γάλλοι, Ιταλοί, Βέλγοι, άνδρες σχεδόν όλων των ευρωπαϊκών εθνών πολέμησαν κάτω από το σύμβολο των Αρίων, τιμώντας τον όρκο τους στον πιο μεγάλο και πιο δύσκολο από όλους τους πολέμους. Και υπήρξαν οι καλύτεροι στα πεδία των μαχών, διότι υπερασπίστηκαν μια Ιδέα, την Ιδέα της Ευρώπης. 

Η Ελλάδα

Η Ελλάδα, λίκνο της Ευρώπης και του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, λόγω της θέσης της στο νοτιοανατολικό της σύνορο δέχθηκε την πίεση της Ασίας πρώτη. Για χιλιάδες χρόνια υπερασπιστήκαμε την πατρίδα από τον Ασιάτη επιδρομέα αλλά η λειψανδρία και οι ψευτοθρησκευτικές διαμάχες σε μια Ευρώπη που δεν είχε την πρέπουσα φυλετική συνείδηση οδήγησαν τελικά στην πτώση και την υποδούλωση. Τετρακόσια χρόνια καρτερούσε το γένος την ευλογημένη εκείνη ώρα που θα αποτίνασσε τον ασιατικό ζυγό. Και η ώρα ήρθε αλλά η μικρή εκείνη Ελλάδα δεν μπορούσε να σταθεί παρά μόνο σαν προτεκτοράτο. Και προτεκτοράτο παρέμεινε μέχρι σήμερα. Σαν κράτος η Ελλάδα μπορεί να υπάρχει μόνο αν είναι μεγάλη, η Μεγάλη Ελλάδα. Κύπρος, Κωνσταντινούπολη, Βόρειος Ήπειρος, Πόντος, Ιωνία, μόνον αυτή η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι ελεύθερη. Αυτή την Ελλάδα, την Ελλάδα των ονείρων μας χάσαμε στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Το σχέδιο Gertrud (Γερτρούδη)


''Gertrud'', το σχέδιο του Χίτλερ να εισβάλει με Έλληνες στην Τουρκία για να απελευθερώσει Πόντο, Κωνσταντινούπολη και Μικρά Ασία.

Οι Εθνικοσοσιαλιστές στο πλαίσιο των προσπαθειών αναμόρφωσης όχι μόνον της Γερμανίας αλλά ολόκληρης της Ευρώπης, ήθελαν τη διάλυση του τουρκικού κράτους. Σχέδια είχαν εκπονηθεί ήδη από το 1933. Η επιχείρηση Gertrud ήταν το σχέδιο εισβολής των Εθνικοσοσιαλιστών στην Τουρκία. Συγκεκριμένα, στην περίπτωση που η περιοχή του Καυκάσου απελευθερωνόταν από τον Γερμανικό Στρατό, τότε η Γερμανία μαζί με άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις θα εισέβαλλε στην Τουρκία  με σκοπό να απαλλάξει τις νοτιοανατολικές Ευρωπαϊκές χώρες-ανάμεσά τους και την Ελλάδα- από την τουρκική απειλή.  

Στο πλαίσιο αυτό, μέλη της Αρμενικής-Γερμανικής και Γεωργιανής-Γερμανικής Ένωσης συνάντησαν τον Άλφρεντ Ρόζενμπερκ το 1941, που τους υποσχέθηκε ότι "όταν η Αρμενία και η Γεωργία ελευθερωθούν από τον μπολσεβικικό ζυγό, ο αρμενικός και ο γεωργιανός στρατός με την υποστήριξη της Γερμανίας θα ξεκινήσουν έναν Ιερό Πόλεμο εναντίον της Τουρκίας, στον οποίο επίσης θα συμμετέχουν δυνάμεις της Wehrmacht και των Waffen SS". Ειδικότερα, οι γερμανικές δυνάμεις μαζί με Γεωργιανούς και Αρμένιους θα συγκεντρώνονταν στα σύνορα με την Τουρκία από τα βορειοανατολικά, από όπου και θα εφορμούσαν, ενώ ταυτόχρονα γερμανικές δυνάμεις μαζί με μονάδες Ελληνικού Στρατού θα εισέβαλλαν από τα δυτικά. 



Το σχέδιο είχε εγκριθεί προσωπικά από τον Αδόλφο Χίτλερ και το 1942 υπέγραψε την εντολή για τη δημιουργία των «Τεσσάρων Καυκάσιων Λεγεώνων». 



Η Αρμενία και η Γεωργία, υποχρεωτικά βάσει του «σχεδίου», έπρεπε να προσφέρουν στον Γερμανικό Στρατό, δύναμη της τάξεως των 100.000 στρατιωτών για την επίθεση στην Τουρκία. 


Πραγματοποιήθηκαν επίσης συζητήσεις για το μέλλον του αρμενικού έθνους: ότι μετά την απελευθέρωση από τους μπολσεβίκους, η γη τους θα δινόταν στους αγρότες και η χώρα θα γινόταν ανεξάρτητη και θα είχε εθνικούς ηγέτες. Θα τους επέστρεφαν τα εδάφη της Δυτικής Αρμενίας που ήταν υπό τουρκική κατοχή. 


Πρόσφατα, ο Τούρκος ερευνητής Conecsi σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Μιλλιέτ επιβεβαίωσε την ύπαρξη του σχεδίου «Gertrud», αναφερόμενος σε έγγραφα κατασκοπείας των Γερμανών, έγγραφα που κατέγραφαν κάθε λεπτομέρεια σχετικά με την Τουρκία και αποκάλυπταν την πρόθεση του Τρίτου Ράιχ να συγκεντρώσει πληροφορίες με σκοπό μια μελλοντική επίθεση.

Όμως, το σχέδιο «Gertrud» βρισκόταν για δεκαετίες κρυμμένο στα συρτάρια της «Smersh», της Σοβιετικής υπηρεσίας αντικατασκοπίας.

Το σχέδιο ''Αλέξανδρος''

Όπως ειπώθηκε, ο Ελληνικός και ο Γερμανικός στρατός από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία θα εισέβαλλε στην Τουρκία. Από ελληνικής πλευράς, το σχέδιο εισβολής στην Τουρκία είχε την κωδική ονομασία ''Αλέξανδρος''.  Καθόλου τυχαία επιλεγμένο όνομα. Όπως αναφέρει ο Κ. Πλεύρης στο βιβλίο του Ιστορική αλήθεια και προπαγάνδα, (εκδόσεις Ήλεκτρον, 2017) βάσει του σχεδίου Αλέξανδρος' ''με επέμβασιν των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων θα καταλαμβάνετο η Μικρά Ασία και θα παραχωρήτο στην Ελλάδα. Στην Γερμανικήν ενέργεια θα μετείχαν Ελληνικά στρατεύματα που εν τάχει θα ωργανούντο και θα εξωπλίζοντο.''

Μάλιστα όπως αναφέρεται στο ίδιο βιβλίο, ο Στρατηγός Τσολάκογλου μίλησε σε κύκλο επιλεγμένων δημοσιογράφων ''όπου ανεφέρθη σαφέστατα στην Μεγάλη Ελλάδα, η οποία θα δημιουργηθή δια της προσαρτήσεως εδαφών της Μικράς Ασίας, με γερμανικήν βοήθεια. Προς απόδειξιν τούτων το υπουργείον εξωτερικών της Αγγλίας το γνωστόν Foreign Office στην από 30 Ιανουαρίου 1942 μυστικήν αναφοράν του  βεβαιώνει, ότι ο Τσολάκογλου απηυθύνθη εις δημοσιογράφους (group of Journalists) και εζήτησε την συνεργασία τους, δια την δημιουργία της Μεγάλης Ελλάδος (greater Greece) που θα γίνει με την απόσπασι εδαφών, από την Τουρκία στην Μικρά Ασία, με γερμανική συμπαράσταση (territory from Turkey in Asia Minor with German assistance)''. Στο βιβλίο παρατίθεται και το σχετικό τηλεγράφημα κ.ά.  

Με την πτώση της Τουρκίας, οι ανατολικές περιοχές της θα δίνονταν στους Αρμενίους, ένα τμήμα στους Γεωργιανούς και οι δυτικές περιοχές (Κωνσταντινούπολη, νοτιοδυτική Μικρά Ασία, Ελλήσποντος κ.λπ.) θα παραχωρούνταν στην Ελλάδα. Σε περίπτωση που νικούσε η Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία στο Στάλινγκραντ και στον Καύκασο, με την ήττα των Σοβιετικών θα ενωνόταν και ο Πόντος με την Ελλάδα. 

Το σχέδιο δυστυχώς εγκαταλείφθηκε λόγω της προώθησης του Κόκκινου Στρατού στην περιοχή του Καυκάσου και των αποβάσεων των συμμάχων στη Σικελία. 
Η κυβέρνηση δωσιλόγων του Καΐρου έστειλε στρατό να πολεμήσει στο Ρίμινι αντί να πολεμούμε στην Μικρά Ασία.

Το τι πραγματικά ήθελε ο Χίτλερ για την Ελλάδα προκύπτει και από ένα ενδιαφέρον άρθρο που παρουσιάστηκε στην Εθνικοσοσιαλιστική Επιθεώρηση Τεύχος 1 (εκδ. Edelweiss): 


''Ο Χίτλερ για την Ελλάδα


Το 1938 κυκλοφόρησε στη Γερμανία, εμπιστευτικά μεταξύ των αξιωματούχων του Γ΄ Ράιχ, ένα βιβλίο-εγκόλπιο, στο οποίο αναπτυσσόταν ένα σχέδιο, βάσει του οποίου όλοι οι λαοί της γης, αφού ανασυγκροτούνταν πολιτικά και οικονομικά κατά τις επόμενες δεκαετίες, θα μπορούσαν να ειρηνεύσουν και να ευημερήσουν. Το βιβλίο αυτό έφερε τον τίτλο “Neue Erde den Völken gewidmetHomoneion”, Εκδόσεις Unitas Magna, 1938. Ο συγγραφέας του συγκεκριμένου βιβλίου (σ.μετ. «Μια νέα γη αφιερωμένη στους λαούς της») έφερε το όνομα Dr. Ali Homo, το οποίο ήταν προφανώς ψευδώνυμο και τα αρχικά του οποίου, A.H., παρέπεμπαν στον Αδόλφο Χίτλερ. Στόχος του βιβλίου ήταν η ανασυγκρότηση ενός νέου κόσμου σύμφωνα με την Εθνικοσοσιαλιστική θεωρία και η δημιουργία μιας νέας κάστας ηγετών που θα αναλάμβαναν το φορτίο του συγκεκριμένου έργου.
Σύμφωνα με τον Γεώργιο Χ. Βασιλειάδη, συγγραφέα και μέλος της Επιτροπής των Ελληνικών Δικαίων, τα περισσότερα αντίτυπα του παραπάνω βιβλίου έχουν εξαφανισθεί. Ο ίδιος είδε ένα αντίτυπο στην Αθήνα το 1948, ο κάτοχος του οποίου αρνήθηκε να το παραχωρήσει, με τη δικαιολογία ότι δεν ήταν καιρός ακόμη για τη δημοσίευσή του. Ωστόσο, ο Βασιλειάδης κατέγραψε στο πόνημά του Το Ελληνικόν Πρόβλημα, τα σημαντικότερα κεφάλαια του βιβλίου.
Ο Γερμανός συγγραφέας Α.Η., ζητούσε την αναβίωση της αρχαίας ελληνικής Αμφικτιονίας ως αντιπερισπασμό στην εχθρική γι’ αυτόν Κοινωνία των Εθνών. Το εντυπωσιακότερο ήταν ότι πρότεινε ως πρωτεύουσα της Αμφικτιονίας των λαών, την Κωνσταντινούπολη, επικαλούμενος τη γεωπολιτική και γεωγραφική θέση του Βοσπόρου, ως γέφυρα φιλίας ανάμεσα στην Ασία και την Ευρώπη. Σύμφωνα με το προτεινόμενο σχέδιο προβλεπόταν η Νέα Αμφικτιονία να έχει την ουσιαστική διοίκηση επί ολοκλήρου του κόσμου, ενώ κάθε έθνος ξεχωριστά θα μπορούσε να διατηρήσει και να αναπτύξει τη δική του πολιτιστική ταυτότητα. Οι αλλαγές των συνόρων θα καθορίζονταν από την ιστορική κληρονομιά κάθε λαού, ενώ κράτη με πληθυσμό λιγότερο των δύο εκατομμυρίων δεν θα υφίσταντο. Οι λαοί αυτοί θα ενσωματώνονταν με άλλους λαούς, συγγενικούς προς αυτούς, όπως, λόγου χάρη, οι κάτοικοι του Λουξεμβούργου με τη Γερμανία.
Για την Ελλάδα, ο συγγραφέας προτείνει τις παρακάτω διαρρυθμίσεις των νέων συνόρων:
·         Να επεκταθούν τα βόρεια σύνορα μέχρι την παράλληλο που διέρχεται βόρεια του Αλεσίου στην Αλβανία, καταλήγοντας στον Εύξεινο Πόντο διά του Αίμου.
·         Πρωτεύουσα της Ελλάδος να ορισθεί η Κωνσταντινούπολη, η οποία θα είναι και η Πρωτεύουσα του Κόσμου.
·         Η Αθήνα θα γινόταν η διεθνής Πρωτεύουσα των Γραμμάτων και των Καλών Τεχνών.
·         Προβλεπόταν επίσης να αποδοθεί στην Ελλάδα αποικιακός χώρος κοντά στο Πράσινο Ακρωτήρι στην Αφρική, διπλάσιος σχεδόν του μητροπολιτικού της εδάφους.
Στο κεφάλαιο επίσης για την Ελλάδα, ο Α.Η., υμνεί το αρχαίο της μεγαλείο και επισημαίνει ότι η απόδοση των κατεχομένων εδαφών της Μακεδονίας, της Φιλιππούπολης και της Ανατολικής Θράκης είναι τα ελάχιστα ανταλλάγματα που χρωστούσε σ’ αυτή τη χώρα ο τότε πολιτισμένος κόσμος.
Συμπλήρωνε δε, ότι «η Ελλάς άνευ ζωτικού χώρου, δεν δύναται ν’ ανορθωθεί, δεν δύναται να προκόψει· εφόσον ο τροφοδοτικός της χώρος θα είναι ανεπαρκής, αυτή δεν δύναται να εξασφαλίση την διαβίωσίν της· συνεπώς υπό τοιαύτας συνθήκας δεν θα δύναται να προαχθή ούτε να ευημερήση· πρέπει λοιπόν εις αυτήν να εξασφαλίσωμεν διά Διεθνούς Πράξεως τον απαιτούμενον εδαφικόν χώρον διά να ζη και αυτή ευχερώς και καλώς, όπως και οι γείτονές της».

"Τα ΟΧΙ θέλουν Μεταξάδες"

Αν είχε κερδίσει ο Χίτλερ η Τουρκία θα είχε διαμελιστεί, η Ελλάδα θα ήταν η Μεγάλη Ελλάδα και κυρίαρχη θα ήταν η Φυλή. 


Όταν λες ΟΧΙ στον Μουσολίνι και τον Χίτλερ λες και ΟΧΙ στη Φυλή. Και όταν λες ΝΑΙ στον Στάλιν και τον Ρούζβελτ λες ΝΑΙ στον κομμουνισμό και στον φιλελευθερισμό. 
 Αν είσαι Εθνικιστής θα πρέπει το λιγότερο να απεχθάνεσαι τον Μεταξά για την επιλογή του. Γνωρίζεις, άραγε, ότι στις 7 Απριλίου, μια μέρα μετά την επίσημη δήλωση της κυβέρνησης του Ράιχ στην Ελλάδα, οι οπαδοί του ΟΧΙ και του αποβιώσαντος λίγο καιρό πριν Μεταξά βγήκαν να διαδηλώσουν στην Αθήνα με τουρκικές σημαίες, ζητώντας να μας σώσουν οι "σύμμαχοι" Τούρκοι; 


Οδός Πανεπιστημίου, 7 Απριλίου 1941. ''Έλληνες''στους δρόμους με τουρκικές και βρετανικές σημαίες 

Καθότι με τους Τούρκους ήμασταν σύμμαχοι, γι' αυτό και η "εθνική" κυβέρνηση περίμενε τους Τούρκους να μας σώσουν. 

Ο τουρκόφιλος Μεταξάς με τον σφαγέα των Ελλήνων 
Εβραίο Ατατούρκ

Τι κέρδισε τελικά η Ελλάδα από τους συμμάχους της; Για ποιον σκοπό η βασιλομεταξική σπείρα μάς ενέπλεξε σε έναν πόλεμο με χιλιάδες νεκρούς και ακρωτηριασμένους; Για ποιο λόγο έπρεπε η Ελλάδα να πεινάσει όπως ήθελε η κυβέρνηση των φυγάδων του Καΐρου και οι σύμμαχοί μας;  

Τελικά η Ελλάδα έπρεπε να υποστεί όλα αυτά για να παραμείνει ένα άθλιο προτεκτοράτο


Ristorante Verona

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018

ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΘΩΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ



Του Παν.Μαρίνη

----------
Ο Στρατηγός Patton, βλέποντας τι συνέβαινε στην Γερμανία και στην υπόλοιπη Ευρώπη μετά τον Μάϊον του 1945, κατάλαβε τελικώς την αλήθεια και είπε το περίφημον: «Πολεμήσαμε τον λάθος εχθρό!» και πολλά άλλα σχετικά, όπως βλέποντας τους Σοβιετικούς στο Βερολίνον, είπε μεταξύ άλλων:

"Η εικόνα του Βερολίνου μου έφερε θλίψη. Εμείς οι Αμερικανοί καταστρέψαμε μία καλή φυλή για να την αντικαταστήσωμε με Μογγολοειδείς καννιβάλους. Κι όλη η Ευρώπη θα γίνη κομμουνιστική. Οπως λέγεται, τις πρώτες εβδομάδες αφότου το κατέλαβον οι Σοβιετικοί, αυτοί κυνηγούσαν όποιαν γυναίκα έβλεπαν κι αν αυτή έτρεχε να σωθή την πυροβολούσαν, αν όχι την βίαζαν! Εγώ κάλλιστα θα μπορούσα να καταλάβω πρώτος το Βερολίνον αν μου το επέτρεπε η ανωτάτη διοίκησις!''

Σοβιετικοί στρατιώτες επί το έργον 

Η Ιστορία τον εδικαίωσε, ολόκληρος η Ανθρωπότης παρεδόθη πισθάγκωνα δεμένη στους Mongolian savages [έκφρασις με την οποίαν ο Patton εννοούσε κάτι πιο πολύ από τους αγρίους Ανατολικοασιάτες του Σοβιετικού στρατού που μπήκαν στην Ευρώπη και χάριν γούστου έκαιγαν την πολιτιστικήν κληρονομιά και συνοικίες ολόκληρες, δολοφονούσαν, βίαζαν, κακοποιούσαν] και οσημέραι εκβιάζεται, βιάζεται και διαπλάσσεται κατά τις αρχές του Πολιτιστικού Μαρξισμού!

Πώς φιμώνονται οι ελεύθεροι και σκεπτόμενοι άνθρωποι από τους καλούς "προστάτες" της ανθρωπότητος

George S. Patton

Ο Στρατηγός Πάττον ομιλούσε και έλεγε τις γνώμες του καθώς μάλιστα έπνεε μένεα διότι η Ανωτάτη Αμερικανική Διοίκησις ενώ ευρίσκετο προ του Βερολίνου δεν τού επέτρεψε να εισέλθη αυτός αλλά τον ακινητοποίησαν διά να καταλάβουν το Βερολίνον οι Σοβιετικοί, διά να κυκλοφορήση παγκοσμίως και στον αιώνα τον άπαντα να κυκλοφορή η φωτογραφία με την απαισίαν Σοβιετικήν σημαίαν επί του ερειπίου της Reichstag, διά να μάθη ο κόσμος όλος και οι επερχόμενες γενεές ότι ήτο η Σοβιετική Ένωσις, ο Στάλιν και ο Κομμουνισμός που έσωσε την ανθρωπότητα από την «Ναζιστική τυραννία», διά να δημιουργηθή η «Ηθική Υποχρέωσις» της ανθρωπότητος προς την ΕΣΣΔ, διά να θεμελιωθή το «Ηθικόν Πλεονέκτημα» της Αριστεράς· πράγμα που επετεύχθη και το ζούμε σήμερον εδώ στην Ελλάδα! Συγχαρητήρια Πρόεδρε Τρούμαν, τα εκατάφερες καλά! 


Ο Στρατηγός Πάττον εξέφραζε δημοσίως τις σκέψεις του πιστεύοντας ότι ήτο ένας ελεύθερος άνθρωπος, δι' αυτό δεν επολεμούσε άλλωστε; δι' έναν «ελεύθερον κόσμον»; Δεν αντελαμβάνετο και αυτός το μέγεθος και την φονικήν ισχύν της συνωμοσίας, οπότε, καθώς μάλιστα η ακτινοβολία του ήτο μεγάλη και είχε φιλοδοξίαν να θέση υποψηφιότητα διά Πρόεδρος, εδολοφονήθη στον γνωστόν πεποιημένον αυτοκινητιστικόν ατύχημα! Κατ' αυτό ένα αμερικανικόν καμιόνι ευρίσκετο αριστερά της κυρίας οδού εις έναν πλάγιον δρόμον, μάλιστα αποτελεί μυστήριον τό διά ποίον ανεξήγητον λόγον ευρίσκετο εκεί, πολλά χιλιόμετρα μακράν από την βάσιν του, ουχί εις προγραμματισμένον δρομολόγιον, ενώ ο οδηγός του, ένας νεαρός αμερικανός στρατιώτης, ουδέποτε ανεκρίθη κανονικώς. Ούτως ή άλλως ο φάκελλος του ατυχήματος που συνέταξε η αμερικανική Στρατιωτική Αστυνομία κατεστράφη την επομένην ημέραν! Το καμιόνι αυτό εκκινήσαν εκτύπησε την καντιλλάκ του Στρατηγού Πάττον στον αριστερόν τροχόν. 


Διεσώθη ο Στρατηγός Πάττον με μία παρεκτόπισιν σπονδύλου που ανετάχθη στο νοσοκομείον, όμως ενώ όλα έβαινον καλώς αιφνιδίως ενεφάνισε νέα και άσχετα με το ατύχημα συμπτώματα και εντός διημέρου απεβίωσε! Τα συμπτώματα αυτά εχαρακτηρίσθησαν ως πνευμονική εμβολή, όμως δεν εγένετο νεκροτομή διά να αποδειχθή η διάγνωσις! Μετά 35ετίαν ένας πράκτωρ της OSS (Office of Strategic Services, η αμερικανική στρατιωτική κατασκοπεία 1942-1945) ομολόγησε αυτοβούλως ότι συμμετείχε στην δολοφονίαν του Στρατηγού Πάττον, την οποίαν είχε διατάξει ο Αρχηγός της OSS, William Donovan, ο οποίος μάλιστα είπε στους συμμετέχοντες πράκτορες ότι η δολοφονία γίνεται διότι «Patton had gone crazy»! Στις ΗΠΑ φαίνεται είναι κανών όποιος είναι «crazy» να δολοφονείται· καλή ιδέα! Είναι μεγάλη η βιβλιογραφία περί της δολοφονίας του Στρατηγού Πάττον, μεταξύ δε των άλλων διακρίνεται το βιβλίον του Robert K. Wilcox, «Target: Patton», 2008. Διά μίαν σύντομον περιγραφήν της υποθέσεως ιδέ, Ron Unz, «American Pravda: Was General Patton Assassinated?», 22 Aug. 2016,

RV

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2018

ΑΠΕΒΙΩΣΕ Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΡΟΜΠΕΡ ΦΩΡΙΣΣΟΝ







Σε ηλικία σχεδόν 90 ετών πέθανε χθες στο Βισύ όπου κατοικούσε, ο Γάλλος καθηγητής πανεπιστημίου και από τους πρώτους αναθεωρητικούς Ρομπέρ Φωρισσόν. Ο Φωρισσόν επέστρεψε χθες από την Αγγλία, όπου τις τελευταίες ημέρες έδωσε δύο διαλέξεις, τη μία μάλιστα στην πόλη που γεννήθηκε, στο Σέππερτον μαζί τον Γάλλο Βενσάν Ρεϊνουάρ, όπου για άλλη μία φορά αντιμετώπισε οργισμένους διαδηλωτές εναντίον του.  Μάλιστα, ο διευθυντής του ξενοδοχείου, μετά από απειλές που δέχθηκε ζήτησε από τους ομιλητές και το κοινό να αποχωρήσουν, κι όταν αυτοί αρνήθηκαν, έσβησε τα φώτα και έθεσε σε λειτουργία τον συναγερμό! Οι σκηνές στο βίντεο που ακολουθεί είναι από την προχθεσινή συγκέντρωση. 



Χθες, Κυριακή 21 Οκτωβρίου, γύρω στις 7 το απόγευμα, όταν επέστρεψε στο Βισύ, μόλις μπήκε στο σπίτι του υπέστη καρδιακή προσβολή και εξέπνευσε. Ήταν ακούραστος και πιστός στον αγώνα του για την ιστορική αλήθεια και παρά την ηλικία του και την εύθραυστη κατάσταση της υγείας του συνέχιζε, μέχρι τέλους όπως απεδείχθη, να μάχεται.


Γεννήθηκε το 1929 από Γάλλο πατέρα και Σκωτσέζα μητέρα. Σπούδασε λογοτεχνία στη Σορβόννη, έλαβε το διδακτορικό δίπλωμα, και εργάστηκε ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Λυών, μέχρι τη στιγμή που άρχισε να ασχολείται με την ιστορία με αναθεωρητική προσέγγιση. Υπήρξε από τους πρώτους και μέχρι σήμερα κορυφαίους αρνητές του Ολοκαυτώματος, γεγονός που του προκάλεσε πολλά προβλήματα. Έχασε την εργασία του και δεχόταν συνεχώς πάσης φύσεως επιθέσεις, από ποινικές διώξεις και άδικες καταδίκες μέχρι απόπειρες ανθρωποκτονίας. Πριν από 40 περίπου χρόνια η γνωστή γαλλική εφημερίδα Le Monde είχε δημοσιεύσει ένα αναθεωρητικό άρθρο του και μέχρι σήμερα απολογείται για τη  δημοσίευση αυτή.



Τα επιχειρήματά του ήταν απολύτως επιστημονικά και έτσι μιας και η αντιπαράθεση απέβαινε προς όφελός του, αποφασίστηκε η φίμωσή του. Έτσι ψηφίστηκε στη Γαλλία ο περίφημος νόμος Gayssot που απαγόρευε την άρνηση του Ολοκαυτώματος, και ο οποίος ακολουθήθηκε και από άλλους τρεις τουλάχιστον σχετικούς νόμους κατά της «ρητορικής του μίσους». Με βάση αυτούς τους νόμους, ο Φωρισσόν διώχθηκε και καταδικάστηκε πολλές φορές. Παρ’ όλ’ αυτά δεν πτοήθηκε και δεν σταμάτησε μέχρι τέλους να αγωνίζεται.


ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ δεν μπόρεσε να αντικρούσει τα επιχειρήματά του. Το μόνο που κατάφεραν οι αντίπαλοί του ήταν να θεωρηθεί ότι δεν έχει το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου. Αλλά, πότε, άραγε, μετά το 1945 υπήρξε τέτοια ελευθερία;


Σε πιο δίκαιους καιρούς το όνομα του Ρομπέρ Φωρισσόν θα συμβολίζει την ελεύθερη σκέψη και τον αδάμαστο αγώνα για την αλήθεια.


ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ

Πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση


RV