Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Leon Degrelle. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Leon Degrelle. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

Ο ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ LEON DEGRELLE





Αποσπάσματα από την συνέντευξη του Leon Degrelle, που δόθηκε το 1990 και είναι προφητική σε πολλά σημεία της. 

"[...]  Ο Λένιν δεν είχε ούτε το 1% των Ρώσων με το μέρος του. Δεν έγινε παρά μια και μοναδική ψηφοφορία στην αρχή του 1918, όταν κλήθηκαν οι Ρώσοι να ψηφίσουν τον Λένιν, που τελικά έχασε τις εκλογές. Πήρε μόνο το 1/3 των ψήφων, κι ήταν ένα τόσο περιορισμένο κοινό που την ημέρα της συνεδρίασης των νεοεκλεγμένων Σοβιέτ, επενέβη ο Στρατός για να τα διαλύσει, με αποτέλεσμα να υπάρξουν 17 νεκροί.


Αυτή είναι η θαυμάσια δημοκρατία τους. Το πολιτικό τους σύστημα ήταν λάθος, ήταν μια στυγνή δικτατορία, η πιο αιματηρή καταπίεση που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, πέθαναν δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι.
Η συνταγή της περίφημης πάλης των τάξεων και του οικονομικού κομμουνισμού δεν επέφερε καμιά βιομηχανική εξέλιξη. Υπήρξε μια εξέλιξη μόνο στον πολεμικό τομέα αυτό επειδή τους βοήθησαν οι Αμερικανοί. Η Σοβιετική Βιομηχανία είναι η ίδια μ’ αυτή που ήταν και πριν 75 χρόνια, εξοπλισμένη με απαρχαιωμένα μηχανήματα που δεν αξίζουν πλέον τίποτα. Για τους λαούς που υπέταξαν στην Ευρώπη ισχύει το ίδιο. Από το 1950 και μετά έχουν τους ίδιους παλιούς και πλέον άχρηστους εξοπλισμούς.
Έτσι οι χώρες αυτές είναι ολοκληρωτικά κατεστραμμένες χωρίς καμιά πιθανότητα άμεσης ανασυγκρότησης. Για να εκσυγχρονισθούν χρειάζονται τουλάχιστον 10 χρόνια, για να χτιστούν εργοστάσια χρειάζεται βοήθεια απ’ όλη την Ευρώπη και από τις ΗΠΑ, που πρέπει να δώσουν εκατομμύρια εκατομμυρίων δολάρια. Και το άλλο που είναι τρομερό, είναι ότι δεν υπάρχουν στελέχη. Για 75 χρόνια στη Σοβιετική Ένωση και για 50 χρόνια στην Ανατολική Ευρώπη δεν δημιουργήθηκαν ούτε οικονομικά ούτε πολιτικά στελέχη. Σήμερα λοιπόν αντικρίζουμε έναν κόσμο τετρακοσίων εκατομμυρίων, μέσα σε μια τεράστια έκταση, όπου όλα πρέπει να ξαναγίνουν απ’την αρχή.


Στη Σοβιετική Ρωσία, που όχι μόνο είναι κατεστραμμένη, όχι μόνο δεν υπάρχουν στελέχη, αλλά υπάρχει και το τεράστιο πρόβλημα του διασκορπισμού των εθνοτήτων.
Σήμερα υπάρχουν πάμπολλες πιθανότητες ενός εμφύλιου πολέμου. Οι χώρες της Βαλτικής δεν θέλουν πλέον να παραμείνουν Σοβιετικές, θέλουν να ξαναβρεθούν στην ελευθερία τους, αλλά δεν μπορούν να το επιτύχουν, μόνες δεν έχουν τις προϋποθέσεις να επιζήσουν. Το ίδιο ισχύει και για ολόκληρη την περιοχή του Καύκασου, που είναι εντελώς διαφορετική απ’ την κανονική Ρωσία, μια χώρα πιο πλούσια κι απ’ τη Γαλλία και με τον ίδιο αρχαίο πολιτισμό. Η Ουκρανία έχει επίσης έναν αρχαίο πολιτισμό με Ελληνικές ρίζες, καθ’ ότι υπήρξε παράρτημα της Ελλάδας, υπήρξε η Ελλάδα της μετα-ιστορικής εποχής, η προέκταση της Ελλάδας του Μεσαίωνα, που έφερνε μαζί της τη Χριστιανική θρησκεία, τον Πολιτισμό, την αρχιτεκτονική, τις εικαστικές τέχνες, με δύο λόγια, μια χώρα με μεγάλη ελληνική και ιταλική επιρροή.

Αυτές οι χώρες, λοιπόν, αργά ή γρήγορα, θα αποχωρήσουν και τι θα απομείνει απ’ αυτή τη Σοβιετική Αυτοκρατορία;
Και όλα αυτά δεν είναι παρά ένα μέρος του προβλήματος. Υπάρχει και ο Μουσουλμανικός κόσμος που αντιστοιχεί σε 80 εκατομμύρια και που θα φτάσει στο τέλος του αιώνα τα 100 εκατομμύρια. Και αυτός ο κόσμος δεν έχει τίποτα το κοινό με τη Σοβιετική Ρωσία. Όλα αυτά σημαίνουν ότι αυτή η τεράστια χώρα είναι καταδικασμένη να διαιρεθεί σε 20 περίπου κομμάτια.
Από τη μια μεριά δεν έχει χρήματα, ούτε πιθανότητες ανασυγκρότησης πριν περάσουν 10 τουλάχιστον χρόνια, με την προϋπόθεση ότι θα βοηθήσει η Δύση, κάτι που όμως δεν είναι καθόλου σίγουρο [...]

[...] Κι εδώ θα σταθούμε σε μια σειρά τεραστίων προβλημάτων που υπάρχουν και που ξεπερνούν την ανθρώπινη φαντασία.
Έχουμε πρώτα το πρόβλημα της Γερμανίας. Αυτό το πρόβλημα μπορεί να διορθωθεί. Η Δυτική Γερμανία μπορεί να σώσει την ανατολική, είναι στα όρια του εφικτού. Οι ανατολικογερμανοί έχουν οικονομικές δυνατότητες, είναι πλούσια χώρα και διαθέτουν στελέχη.
Στο οικονομικό επίπεδο οι Γερμανοί μπορούν να τα τακτοποιήσουν όλα και σε 5 χρόνια να πηγαίνουν όλα θαυμάσια.
Στο πολιτικό επίπεδο όμως, η Δυτική Γερμανία, έχει αυτή τη βλακώδη δημοκρατία που δεν οδηγεί πουθενά.
Υλικά λοιπόν, μπορεί η Γερμανία να σωθεί αλλά για όλα τα υπόλοιπα παραμένει ένα τεράστιο ερωτηματικό. Πως αυτή η Γερμανία θα ελευθερωθεί από τους Εβραίους οι οποίοι, ακόμα και ολιγάριθμοι, τσακίζουν τον Γερμανικό Λαό;
Οι Γερμανοί πολιτικοί τους τρέμουν και δεν τολμούν να κάνουν την παραμικρή κίνηση που θα τους δυσαρεστούσε, διότι πίσω από τους Εβραίους υπάρχει η τεράστια αμερικανική δύναμη.
Στην πραγματικότητα δύο ήσαν οι μεγάλοι νικητές του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Η Σοβιετική τυραννία και η τυραννία του υπερκαπιταλισμού. Ο Χίτλερ ήταν η μοναδική και αληθινή λύση. Εξουδετέρωσε τον κομμουνισμό τακτοποιώντας συγχρόνως το κεφάλαιο διότι πλέον επικρατούσε η εργασία κι όχι ο Χρυσός. Και αυτό πρέπει να ξαναεπικρατήσει [...] 


[...] Ο Γκορμπατσώφ μπορεί να πέσει ανά πάσα στιγμή. Άλλωστε στη Σοβιετική Ένωση δεν ήταν ποτέ τόσο δημοφιλής όσο νομίζουν. Φυσικά στη Δύση, που ο κόσμος είναι ανόητος και διαβρωμένος από τη δημοκρατία, ανέβασε τον Γκορμπατσώφ σε θεϊκό βάραθρο, αλλά (χαριτολογώντας) δεν πιστεύουμε πια στο Θεό !
Βλέπουμε απλώς το παράδειγμα της Λιθουανίας, που είναι μια χώρα που δεν ανήκει στη Σοβιετική Ένωση με τη θέλησή της, μια χώρα που την άρπαξε η Ρωσία. Στο Σύνταγμα της Σοβιετικής ένωσης προβλέπεται ότι οποιοδήποτε μέλος της μπορεί να αποχωρήσει, ο ίδιος ο Λένιν το είχε κατοχυρώσει. Ακόμα και αν πρόκειται για χώρα που μόνη της προσχώρησε στα Σοβιέτ μπορεί όποτε θέλει να αποχωρήσει.
Και τώρα βλέπουμε τα τανκς στους δρόμους της πρωτεύουσας της Λιθουανίας και τους Λιθουανούς στρατιώτες να συλλαμβάνονται επειδή δεν θέλουν να υπηρετήσουν στο Σοβιετικό Στρατό.
Η κατάσταση αυτή παραμένει στάσιμη επειδή οι Αμερικάνοι θέλουν προσωρινά να παραμείνει ως έχει. Αλλά είναι τρομερά προσωρινό και αμφίβολο και θα παρουσιασθούν κι άλλες περιπτώσεις. Μόλις επαναστατήσει μια χώρα θα ακολουθήσουν άλλες είκοσι [...]



[...]Γι’ αυτό πρέπει να καταλάβετε ότι ο Εθνικοσοσιαλισμός έχει ένα τεράστιο στόχο. Δεν είμαστε πλέον μικρές χώρες, είμαστε στην Ευρώπη, είμαστε ενωμένοι, είμαστε δραστήριοι''.

Leon Degrelle, περιοδικό ''Χρυσή Αυγή'' Σεπτέμβριος 1990, α.τ.56.




Τριάντα πέντε χρόνια πέρασαν από τότε. Η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε και η Δύση βοήθησε τη Ρωσία και σε οικονομικό επίπεδο και σε τεχνογνωσία. Μπορεί ο κομμουνισμός να κατέρρευσε, άφησε όμως πίσω του έναν κόσμο που όπως είπε ο Λεόν Ντεγκρέλ, ''όλα έπρεπε να ξαναγίνουν απ’την αρχή''. 



Μπορεί οι καταργήθηκαν οι Λαϊκοί επίτροποι και οι κομισάριοι (σχεδόν όλοι εβραϊκής καταγωγής), μα σήμερα ονομάζονται ''ολιγάρχες'' και είναι και πάλι εβραίοι.  

Χώρες όπως η Λιθουανία, η Εσθονία, η Λετονία αλλά και μεγαλύτερες όπως η Ουκρανία ακόμη αγωνίζονται για την ελευθερία τους. Η Ρωσία αυτή τη φορά, όχι με τον σοβιετικό αλλά με τον ''ευρασιατικό'' μανδύα, επιχειρεί τη δημιουργία μιας νέας πολυφυλετικής αυτοκρατορίας. Δεν ήταν και δεν αισθάνθηκε ποτέ Ευρώπη και έτσι θα παραμείνει. Μια αντιευρωπαϊκή δύναμη.  





Ristorante Verona

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

ΤΙΜΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΡΩΠΑΙΟ



Σαν σήμερα στις 31 Μαρτίου του 1994 έφυγε ένας μεγάλος Ευρωπαίος, ο  Léon Joseph Marie Ignace Degrelle .


Ο Λεόν Ντεγκρέλ πολιτικός, δημοσιογράφος - προπαγανδιστής από τη Βαλλονία, ιδρυτής του Ρεξιστικού κινήματος υπήρξε ο δημιουργός της "λεγεώνας των Βαλλόνων" που προσχώρησε στα Waffen SS, συμμετέχοντας στην πρώτη γραμμή της γερμανικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση, στο ανατολικό μέτωπο. Για την γενναιότητά του, τον παρασημοφόρησε ο ίδιος ο Χίτλερ με τον Σταυρό των Ιπποτών εκθειάζοντας τον ηρωισμό του. Μετά τον πόλεμο έζησε στην Ισπανία όπου συνέχισε τον αγώνα για τον Εθνικοσοσιαλισμό μιλώντας με υπερηφάνεια για τις στενές επαφές του και τον ''δεσμό σκέψης'' με τον Αδόλφο Χίτλερ. Όταν κάποτε ρωτήθηκε, λίγο πριν τον θάνατό του, αν είχε καμία λύπη για τον πόλεμο, η απάντησή του ήταν: "Μόνο ότι χάσαμε!".


RV

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

LEON DEGRELLE : Η ΤΑΞΙΣ




Η διατήρησι της «τάξεως», από πολύ καιρό καλύπτει κάθε είδους παλιανθρωπιά. Οι συντηριτικοί καταφεύγουν πίσω από την «τάξι» διότι θέλουν να προστατεύσουν τα πολιτικά τους κεκτημένα.Γι' αυτούς η τάξις συνίσταται στην με κάθε θυσία διατήρησι ενός σκωληκοβρώτου πολιτικού συστήματος. Γι' αυτούς η τάξις είναι ο κομφορμισμός των κομμάτων, είναι η διατήρησι της αναλογικής των παροπίδων, είναι ο δίχως υπερβολικό θόρυβο διαμοιρασμός των κερδών της εξουσίας, είναι ο φόβος για όλα εκείνα που θα μπορούσαν να μεταβάλουν την προνομιακή τους κατάστασι ακόμη και αν είχαν σαν τίμημα την σωτηρία της πατρίδος... Να μιλούμε για τάξι αναφερόμενοι σ' αυτούς τους τύπους του εγωισμού είναι κραυγαλέα υποκρισία. Δεν υπάρχει τάξις — αλλά πρωτογενή και βαθιά αναταραχή — όταν η εκτελεστική εξουσία είναι στο έλεος των clan των μεγαλοεφοπλιστών, όταν δεν τυγχάνει ουδεμίας σταθερότητος και δεν τροχοπεδείται από κανένα αίσθημα ευθύνης, όταν οι νόμοι γεννιούνται βιαστικά από ένα αναρμόδιο κοινοβούλιο, φλύαρο και δολοπλόκο, όταν η διαχείρησις δεν είναι τίποτε άλλο από μια σκονισμένη μηχανή δίχως ζωή και δίχως απόδοσι. Το πολιτικό καθεστώς, που ανεχόμεθα εδώ και 10 χρόνια δεν είναι τάξις αλλά αναρχία: ασυνέπεια των κομμάτων, αντιγνωμίες της κυβερνήσεως, σκουριασμένα γρανάζια της διαχειρήσεως, ανικανότητα να διορθωθούν, να ανανεωθούν.
Η τάξις δεν έχει τίποτε το  κοινό μ' αυτές τις πολιτικές αντίκες. Αυτοί που υπερασπίζονται τα ερείπια αυτά στο όνομα της τάξεως είναι δειλοί ή άβουλοι που μέσα στη ζωή του Έθνους και σε κάθε δημιουργική προσπάθεια προτιμούν την μετριότητα ή την αδικία.
Έχουν ένα διαβολεμένο τρόμο της αλλαγής. Το καθεστώς με όλα του τα αδιέξοδα, τα σκοτεινά δρομάκια δεν μπορεί παρά να τους αρέση. Στον κερδοσκοπικό τους συντηρητισμό, ενισχύονται από όλους εκείνους που φοβούνται τους σκονισμένους οικοδόμους και που προτιμούν την αργή αποσύνθεσι της χώρας.
Η υπεράσπισις της τάξεως για ορισμένους συντηρητικούς σημαίνει: να οργανώσουν την προστασία του κοινωνικού εγωισμού και να αντιταχθούν σε μια υγειά , εύρωστη και συνεχώς πιο σύνθετη ανάπτυξι των εργατικών μαζών.
 Επιθυμούν να γυρίσουν στην κοινωνική αποτελμάτωσι κάτω από την κάλυψι της τάξεως.
Αρνούνται να λάβουν υπ όψιν το ανθρώπινο στοιχείο του εργατικού προβλήματος.
Θέλουν να βάλουν τρικλοποδιά σε κάθε πρωτοβουλία....
Ζητούν να αποφύγουν την δημιουργία ενός ικανού κοινωνικού καταστατικού ... Αγνοούν την αξιοπρέπεια και το μεγαλείο της εργασίας, την ευγένεια της εργατικής οικογένειας, τις ανάγκες της, το άγχος της και την ευτυχία που δικαιούται.
Αυτή η περιφρόνησις του λαού και της εργασίας του, αυτή η άγνοια της ψυχής του, αυτή η εγκατάλειψις των καταβροχθισμένων από την ρυπαρότητα εστιών και η σαπισμένη ατμόσφαιρα, αυτή η ολική έλλειψις της υγειονομικής πολιτικής, εδημιούργησαν το πιο βδελυρό των αναταραχών. Μας οδήγησαν στο χείλος της κοινωνικής αβύσσου.
Να παρατείνουμε αυτήν την αναταραχή στο όνομα της τάξεως; Ποτέ. Οι άνδρες της τάξεως για μας, είναι εκείνοι που θα τολμήσουν να ανανεώσουν το κράτος... που θα δώσουν στην εκτελεστική εξουσία, την δυνατότητα, την διάρκεια και την αρμοδιότητα, στις Συντεχνίες, την επεξεργασία οικονομικών και κοινωνικών νόμων, στη διαχείρησι ζωή, εξυπνάδα, υπευθυνότητα.
Οι άνδρες της τάξεως για μας είναι εκείνοι που θα τολμήσουν να απελευθερώσουν την χώρα, την οικονομική και πολιτική ζωή από την δικτατορία του υπέρ καπιταλισμού.
Οι άνδρες της τάξεως είναι για μας εκείνοι που θα αναζητήσουν ακούραστα την καλυτέρευση - υλική και πνευματική - των πεπρωμένων του λαού που θα οικοδομήσουν την οικονομική δικαιοσύνη και θα πλησιάσουν τις τάξεις στην ευημερία, την τιμιότητα και τον Σεβασμό.
Οι άνδρες της τάξεως είναι για μας εκείνοι που θα ξεσηκώσουν όλες τις πνευματικές και διανοητικές δυνάμεις σε θέσι να  γαληνέψουν και να ανασυντάξουν τις ψυχές...
Η τάξις για μας είναι η πρόοδος και η αρμονία. ΄Οχι απραξία αλλά δημιουργία. Προσπάθεια καθημερινή.

Τάξις; Ναι. Αλλά τάξις νέα, για την σωτηρία της χώρας και του λαού.

RV