Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2020

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2020

30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ - ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΡΙΕΣ



Aπό το διάγγελμα του Φύρερ μέσω ραδιοφώνου προς τον γερμανικό λαό την 1η Φεβρουαρίου 1933: 

"Δεκατέσσερα χρόνια πέρασαν από τη δυστυχή εκείνη ημέρα που ο γερμανικός λαός, τυφλωμένος από τις υποσχέσεις που του δίνονταν τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό, ξέχασε τις υψηλότερες αξίες του παρελθόντος μας, του Ράιχ, της τιμής και της ελευθερίας, και, έτσι, έχασε τα πάντα. Από τότε, από εκείνες τις ημέρες της προδοσίας, ο Παντοδύναμος απέσυρε τη θεία χάρη Tου από το έθνος μας [...] Το έργο που πρέπει να εκπληρώσουμε είναι το πιο δύσκολο που είχε ποτέ Γερμανός πολιτικός να επιτύχει. Αλλά έχουμε απεριόριστη πίστη στο έθνος μας και στις αιώνιες αξίες του. Εργάτες, αγρότες και η μεσαία τάξη πρέπει να ενωθούν και να συμβάλουν στη δημιουργία του νέου Ράιχ. Το πρώτο και υπέρτατο καθήκον της Εθνικής Κυβέρνησης είναι η αποκατάσταση της ενότητας του πνεύματος και της βούλησης του γερμανικού λαού. Θα διαφυλάξει και θα υπερασπιστεί τα θεμέλια της δύναμης του έθνους μας. Θα προστατεύσει τον Χριστιανισμό ως τη βάση της ηθικής μας, και την οικογένεια ως το κύτταρο του έθνους και του κράτους μας. Θα σταθεί υπεράνω τάξεων και κοινωνικών καταστάσεων και θα επαναφέρει στη συνείδηση του λαού μας την φυλετική και πολιτική ενότητα και τις υποχρεώσεις που πηγάζουν από αυτή. Οι βάσεις της εκπαίδευσης της γερμανικής νεολαίας θα είναι ο σεβασμός για το σπουδαίο παρελθόν μας και η περηφάνεια για την παράδοσή μας. Ως εκ τούτου, θα κηρύξει αμείλικτο πόλεμο στον πνευματικό, πολιτικό και πολιτιστικό μηδενισμό. Η Γερμανία δεν πρέπει και δεν θα βυθιστεί στην κομμουνιστική αναρχία. 



[...] Εμείς, η κυβέρνηση, έχουμε ευθύνη απέναντι στη γερμανική ιστορία να συστήσουμε έναν κατάλληλο εθνικό φορέα, έτσι ώστε να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε επιτέλους την παραφροσύνη των τάξεων και της πάλης μεταξύ τους. Δεν αναγνωρίζουμε τις τάξεις αλλά μόνο τον γερμανικό λαό, τα εκατομμύρια των αγροτών, των πολιτών, των εργατών που είτε θα ενωθούν και θα ξεπεράσουν αυτή την εποχή της εξαθλίωσης είτε θα υποκύψουν σε αυτή. [...] Τα μαρξιστικά κόμματα και οι οπαδοί τους είχαν 14 χρόνια για να αποδείξουν τις ικανότητές τους. Το αποτέλεσμα είναι ένας σωρός ερειπίων. Εμάς, γερμανικέ λαέ, δώσε μας 4 χρόνια και κρίνε μας μετά..."


Τέσσερα χρόνια, μετά στη επετειακή ομιλία του, ενθυμούμενος τα παραπάνω, ο Φύρερ είπε:

"...
Σίγουρα κανείς δεν θα αμφισβητήσει το γεγονός ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια η πιο μεγαλειώδης επανάσταση σάρωσε σαν θύελλα τη Γερμανία. Ποιος θα μπορούσε να συγκρίνει αυτή τη νέα Γερμανία με εκείνην της 30ής Ιανουαρίου, τέσσερα χρόνια πριν, όταν έδωσα τον όρκο μου πίστης μπροστά στον αξιοσέβαστο Πρόεδρο του Ράιχ;

Μιλώ για την Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση.  [...]
Γιατί η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση ήταν από μόνη της μια επανάσταση στην παράδοση των επαναστάσεων.

[...] Το κύριο ζήτημα στο Εθνικοσοσιαλιστικό πρόγραμμα είναι να καταργήσουμε τη φιλελεύθερη αντίληψη περί του ατόμου και τη μαρξιστική έννοια για την ανθρωπότητα και να την αντικαταστήσουμε με την εθνοφυλετική κοινότητα, που έχει τις ρίζες της στη γη και τα μέλη της συνδέονται μεταξύ τους από τον δεσμό του κοινού τους αίματος. "


Πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση 


RV



Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2020

ΟΜΑΔΑ ΜΑΧΗΣ


Το κύτταρο του γερμανικού στρατού 
στον Β’ Παγκόσμιο


Η γερμανική διμοιρία πεζικού αποτελείτο από τέσσερις ομάδες μάχης, ομάδα διοίκησης και ομάδα ελαφρού όλμου. Η ομάδα αποτελείτο από τον επικεφαλής ομαδάρχη, ο οποίος έφερε συνήθως τον βαθμό του λοχία ή του δεκανέα και εννέα άνδρες, εκ των οποίων ο ένας ήταν βοηθός του ομαδάρχη.
Ο ομαδάρχης ήταν οπλισμένος με υποπολυβόλο ΜΡ-38 και αργότερα ΜΡ-40. Έφερε έξι γεμιστήρες των 32 φυσιγγίων, κιάλια, κόπτη συρματοπλέγματος, πυξίδα και φακό. Ο ομαδάρχης διοικούσε την ομάδα, κατεύθυνε τα πυρά των ανδρών του και ειδικά του ελαφρού πολυβόλου, που αποτελούσε το βασικό της όπλο. Επίσης ήταν υπεύθυνος για την εκπαίδευση και την συντήρηση του οπλισμού των ανδρών του.
 

Η ομάδα χωριζόταν σε δύο ημιομάδες. Η ημιομάδα του πολυβόλου αποτελείτο από τρεις άνδρες, έναν πολυβολητή και δύο βοηθούς. Ο πολυβολητής έφερε επίσης πιστόλι, πτυοσκάπανο και φακό. Το πολυβόλο ήταν τύπου MG 34 ή αργότερα MG 42. Με το πολυβόλο φερόταν τυμπανοειδής γεμιστήρας των 50 φυσιγγίων ή οι αντίστοιχες ταινίες.
Ο πρώτος βοηθός έφερε επίσης πιστόλι, τέσσερις γεμιστήρες ή ταινίες για το πολυβόλο (200 φυσίγγια), ένα κυτίο με 300 επιπλέον φυσίγγια και πτυοσκάπανο και ανταλλακτική κάννη για το πολυβόλο. Ο δεύτερος βοηθός έφερε τυφέκιο, μια ακόμα ανταλλακτική κάννη για το πολυβόλο, πτυοσκάπανο και δύο κυτία έκαστο με 300 φυσίγγια.

Ο πολυβολητής ήταν υπεύθυνος για τον χειρισμό, αλλά και την συντήρηση του πολυβόλου του. Ο πρώτος βοηθός βρισκόταν πάντα στο πλευρό του πολυβολητή εξασφαλίζοντας την τροφοδοσία του όπλου με πυρομαχικά, αλλάζοντας την κάννη σε περιπτώσεις υπερθέρμανσης, αλλά και μικροεπισκευών. Ο δεύτερος βοηθός ήταν ο κατεξοχήν υπεύθυνος για την τροφοδοσία του πολυβόλου με πυρομαχικά.
Η δεύτερη ημιομάδα, γνωστή ως ημιοάδα τυφεκιοφόρων, υποστήριξης ή ελιγμού, αποτελείτο από έξι άνδρες και διοικείτο από τον βοηθό ομαδάρχη. Κάθε άνδρες έφερε το ατομικό του τυφέκιο και τα ανάλογα πυρομαχικά, πτυοσκάπανο και χειροβομβίδες. Αναλόγως της αποστολής εφοδιάζονταν με καπνογόνες χειροβομβίδες, εκρηκτικά γεμίσματα, επιπλέον πυρομαχικά για τους ίδιους και το πολυβόλο ή και τρίποδα για το όπλο αυτό.
Αποστολή της ημιομάδας τυφεκιοφόρων ήταν, εκμεταλλευόμενη το πυρ του πολυβόλου, να προσεγγίσει τις εχθρικές θέσεις και να καταστρέψει τον αντίπαλο είτε με απευθείας έφοδο, είτε με κυκλωτικό ελιγμό. Ο βοηθός ομαδάρχη λειτουργούσε επίσης ως σύνδεσμος με τον διοικητή της οικείας διμοιρίας και με τις άλλες ομάδες.

Η ομάδα μάχης μπορούσε να αναπτυχθεί σε φάλαγγα κατ’ άνδρα, σε πυκνό σχηματισμό, σε διάταξη ακροβολισμού ή γραμμής και κλιμακωτά δεξιά ή αριστερά. Η φάλαγγα κατ’ άνδρα ήταν κυρίως σχηματισμός προσπέλασης, αλλά και διέλευσης από δύσκολο έδαφος ή κατοικημένη περιοχή. Με το πολυβόλο μπροστά, η ομάδα μπορούσε να αντιμετωπίσει άμεσα εχθρικές αντιστάσεις, ενώ οι τυφεκιοφόροι μπορούσαν να ελέγχουν τα πλευρά της μικρής τους φάλαγγας.
Ο ομαδάρχης βάδιζε πρώτος ακολουθούμενος από την ημιομάδα πολυβόλου με τον πολυβολητή αμέσως πίσω του ώστε, σε περίπτωση ανάγκης, να μπορεί να βάλλει εναντίον κάθε εχθρικής αντίστασης. Ακολουθούσε η ημιομάδα τυφεκιοφόρων με τον βοηθό ομαδάρχη να βαδίζει τελευταίος.
Σε πυκνό σχηματισμό η ομάδα βάδιζε σε τριάδες με την ημιομάδα του πολυβόλου να προηγείται. Ο πολυβολητής βάδιζε δεξιά ή αριστερά, αναλόγως της τακτικής κατάστασης, έχοντας στο πλευρό του πάντα τον ομαδάρχη ο οποίος κατεύθυνε τα πυρά του. Ακολουθούσαν σε δύο τριάδες οι τυφεκιοφόροι, με τον βοηθό ομαδάρχη να βαδίζει αντιδιαμετρικά με τον ομαδάρχη, ως ουραγός.
Ο σχηματισμός αυτός χρησιμοποιείτο για την εκτέλεση εφόδου και προσέδιδε βάθος στην ομάδα και άρα και ισχύ κρούσης. Σε διάταξη ακροβολισμού (γραμμή) η ομάδα μπορούσε να μεταπέσει κατευθείαν από τον σχηματισμό της φάλαγγας κατ’ άνδρα. Ο ομαδάρχης προηγείτο αναγνωρίζοντας το έδαφος.

Πίσω του ακριβώς ακολουθούσε η ημιομάδα του πολυβόλου και τρεις τυφεκιοφόροι κάλυπταν έκαστη πτέρυγα με τον βοηθό ομαδάρχη να καλύπτει το ένα από τα δύο άκρα της παράταξης. Με τον σχηματισμό αυτό η ομάδα μπορούσε να βάλλει κατά του εχθρού με το σύνολο των όπλων της.
Η κλιμάκωση της ομάδας δεξιά ή αριστερά αποτελούσε σχηματισμό κάλυψης του εκάστοτε πλευρού. Η ημιομάδα του πολυβόλου αποτελούσε το ένα πλευρό της διάταξης με την άλλη ημιομάδα να κινείται κλιμακωτά, στην επιλεγμένη κατεύθυνση. Σε αυτόν τον σχηματισμό η ομάδα επίσης μπορούσε να βάλλει με όλα της σχεδόν τα όπλα κατά του αντιπάλου, αναπτυσσόμενη, σε ελάχιστο χρόνο σε γραμμή.
Η μόνη διαφορά από τον κανονικό σχηματισμό γραμμής ήταν ότι το πολυβόλο ήταν ταγμένο σε ένα εκ των δύο πλευρών και όχι στο κέντρο της διάταξης.
Οι σχηματισμοί αυτοί ήταν οι βασικοί αλλά μπορούσαν να μεταβληθούν αναλόγως των τακτικών συνθηκών. Συνήθως οι άνδρες αναπτύσσονταν σε απόσταση 3,5-4 μ. ο ένας από τον άλλο κατά την κίνηση. Κατά την άμυνα η ομάδα αναπτυσσόταν, πάλι βάσει των τακτικών συνθηκών, με την ημιομάδα του πολυβόλου να αποτελεί το στήριγμα της άμυνας και τους τυφεκιοφόρους να την καλύπτουν.
Αρχικά στην ομάδα μάχης δεν διατίθεντο αντιαρματικά όπλα. Κατά περίπτωση πάντως μπορούσαν να διατεθούν αντιαρματικά τυφέκια, ή αργότερα φορητοί αντιαρματικοί εκτοξευτές, κοίλα γεμίσματα και νάρκες.
H γερμανική ομάδα μάχης, καθώς ο πόλεμος προχωρούσε, μετεξελίχθηκε αναλόγως. To 1943 η ομάδα αποτελείτο πλέον από εννέα άνδρες.

Σε ορισμένες περιπτώσεις της διατέθηκε και δεύτερο πολυβόλο – κυρίως στις ομάδες μάχης των Γρεναδιέρων Πάντσερ – ενώ συγκροτήθηκαν και ομάδες μάχης «εφόδου» με τους άνδρες τους εξοπλισμένες μόνο με υποπολυβόλα και χειροβομβίδες. Επίσης οι τυφεκιοφόροι εφοδιάστηκαν και με τυφέκια εφόδου MP 43 και StG 44. Στις περιπτώσεις αυτές η διάκριση μεταξύ ημιομάδας πολυβόλου και τυφεκιοφόρων καταργήθηκε και η ομάδα, με δύναμη εννέα ανδρών, αποτελείτο από δύο ημιομάδες πυρός (πολυβόλα) και μια ημιομάδα μάχης.
RV

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2020

Οι τρεις βομβαρδισμοί του Πειραιά από τους “συμμάχους”




Η πιο εγκληματική ενέργεια των παραφρόνων συμμάχων.  
Τα "συμμαχικά" αεροπλάνα, κάνουν στάχτη την πόλη! 
Στους δρόμους σκορπισμένα πτώματα, φριχτές εικόνες ακρωτηριασμένων παιδιών! Οι δρόμοι κλεισμένοι από ξύλα, κεραμίδια από τις στέγες, αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα και λάκκοι που έχουν ανοίξει οι βόμβες. Σφυροκόπημα για τρεις ώρες, από τις 12 το μεσημέρι - ώρα που ο κόσμος βρισκόταν στους δρόμους. Τα «Ιπτάμενα Φρούρια» της 15ης Αεροπορικής Δύναμης των ΗΠΑ, βομβάρδισαν ανελέητα τις κεντρικές συνοικίες του Πειραιά. Τα θύματα αυτού του αδικαιολόγητου βομβαρδισμού υπολογίστηκαν σε 5.500 από τα οποία 8 ήταν Γερμανοί στρατιώτες. Ανάμεσα σ’ αυτά συγκαταλέγονται και 85 μαθήτριες μαζί με τις 15 δασκάλες της Δημοτικής Οικοκυρικής και Επαγγελματικής Σχολής Πειραιά, που καταπλακώθηκαν από τα ερείπια του στο καταφυγίου του κτιρίου της Ηλεκτρικής Εταιρείας και πέθαναν από ασφυξία.





''Συμμαχικές'' πηγές εμμένουν στην άποψη ότι αυτές οι «παράπλευρες απώλειες» προκλήθηκαν από λάθος σκόπευσης του «κατεχόμενου από τον εχθρό, λιμένος». Αλλά το λιμάνι του Πειραιά είχε ήδη εγκαταλειφθεί από τους Γερμανούς αφού το Αιγαίο Πέλαγος ελεγχόταν απόλυτα, πλέον, από τις ''συμμαχικές'' ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις. Κατά σύμπτωση, αμερικανικά αεροπλάνα ισοπέδωσαν και τα εγκαταληφθέντα από τους Γερμανούς, λόγω έλλειψης πρώτων υλών, προπολεμικά Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Αναλυτές, μάλλον αξιόπιστοι, επεσήμαναν ότι, κατά τα τότε ισχύοντα, τα πληρώματα των αμερικανικών βομβαρδιστικών αεροπλάνων επέστρεφαν στις ΗΠΑ μετά την συμπλήρωση εικοσιπέντε μάχιμων αποστολών. Γεγονός που επαληθεύεται και από το ντοκιμαντέρ «The Memphis Belle»(http://youtu.be/Dn8tqacRXK4). Και ότι ο Πειραιάς και ο Σκαραμαγκάς αποτελούσαν «εύκολους στόχους» αφού δεν διέθεταν αντιαεροπορική άμυνα ανάλογη μ΄ εκείνη, π.χ., του Schweinfurt με τα ακαταμάχητα αεριωθούμενα Messersmith 262…


Ένα από τα λιγότερο γνωστά σχετικά χρονικά είναι και η ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα αναφορά του «Αστυφύλακα Α75» που αντιγράφουμε από το http://www.koutouzis.gr/ 

Εγώ, ο Α75, μαζί με άλλους 30 Συναδέλφους του Α' Αστυνομικού τμήματος Αθηνών, τρεις αρχιφύλα­κες και τον υποδιοικητή μας Νικολόπουλο, ευρεθήκαμε κοντά στους Πειραιώτες το πρωί της 13ης Ιανουαρίου. Μας ξεφόρτωσαν από ένα φορτηγό μπροστά στον ναό του Άγίου Κωνσταντίνου. Ψιλόρριχνε χιονόνερο και το διαπεραστικό κρύο πέρναγε την υγρή μπέρτα, την χοντροϋφασμένη χλαίνη και την στολή και έφτανε ως το κόκαλο. Οι αρβύλες και οι μπότες δεν βάσταγαν κρύο και έμπαζαν νερά. 

Ό υποδιοικητής ανέβη στο απάνω σκαλοπάτι της εισόδου του ναού και μας είπε: 
- «Κύριοι, ήλθαμε εδώ όπως και τόσοι άλλοι Συνάδελφοι, χθες και σήμερα, για να βοηθήσουμε την Αστυνομία του Πειραιά. Εμείς θα βοηθήσουμε το Β' Αστυνομικό τμή­μα, που είναι κοντά στο ρολόϊ. Το έργο μας είναι δύσκολο και επικίνδυ­νο. Πρέπει να σώσουμε ζωές παγιδευ­μένες κάτω από τους σωρούς των πεσμένων κτηρίων, να συνδράμουμε τραυματίες, να περιφρουρήσουμε την περιουσία των πολιτών. Οι δρόμοι είναι αδιάβατοι από οικοδομικά υλικά των πεσμένων κτιρίων. Εχουν ανασκαφεί σε μερικά σημεία από τις βόμβες. Εχουν ακόμη τραμ ακινητοποιημένα ή κατεστραμμένα, σιδη­ροτροχιές αναποδογυρισμένες στρα­βωμένες και υψωμένες, ζώα πεθαμέ­να σε τυμπανιαία κατάσταση. Πιο επικίνδυνοι για μας είναι οι μισοπεσμένοι και ετοιμόρροποι τοίχοι, οι αιωρούμενες στέγες και τα πατώμα­τα. Ενα λάθος μας ή μια ατυχία, μπορεί να ρίψη αυτά επάνω μας και να μας θάψουν ζωντανούς. Λοιπόν, Κύριοι, κατεβαίνουμε αυτό το δρόμο που είναι αριστερά του θεάτρου. Κάνετε το Σταυρό σας και ο Θεός βοηθός». 

Περάσαμε μέσα από χαρακώματα και βγήκαμε στην Λεωφόρο, την αδιάβατη Βασ. Κων/τίνου. Σ' όλο το μήκος της ομάδες Συναδέλφων αγωνί­ζονταν να ανοίξουν τρύπες σε υπόγεια που μπορούσε να ήσαν πλακωμένοι άνθρωποι. Εκεί δεξιά μας στην γωνία της Λεωφόρου και της οδού, συνεργεία Συναδέλφων αγωνίζονταν με τα χέρια να βρουν τις μαθήτριες μιας Σχολής, παγιδευμένες στο υπό­γειο ενός σωριασμένου διώροφου. Μάθαμε πως τις βρήκαν νεκρές. Πλήρωσαν κι αυτές με το φρικτό θάνατο τους την υπόθεση Ειρήνης και της ελευθερίας. 

Κατεβαίνοντας με δυσκολία και κίνδυνο την οδό Βασιλέως Γεωργίου, βλέπαμε δεξιά μας την καταστροφή πολλών κτιρίων και προς το λιμάνι πίσω από την λαχαναγορά πιο μεγάλη συμφορά. Μόνοι τοίχοι, φαίνονταν όρθιοι, ψηλά, ετοιμόρροποι. Στην γωνιά της οδού Φίλωνος αντικρίσαμε τον σωριασμένο σε ερεί­πια ναό της Αγίας Τριάδος και για ειρωνεία στεκόταν κατά την Τράπεζα τα δυο κωδωνοστάσια όρθια. Ερημιά παντού. Ψυχή δεν φαίνονταν, ούτε και ένας Γερμανός. Το λιμάνι βουβό και ακίνητα τα πλεούμενα μικρά και μεγάλα. Μόνον ο σκοπός αστυφύλα­κας στέκονταν στα δεξιά του ναού μπρος στην είσοδο του Β ' Αστυνο­μικού τμήματος. 

- Συναγερμός! Φώναξε κάποιος δικός μας. 
- Διαλυθείτε! Φώναξε ο Νικολόπουλος και κρυφθείτε όπου σας φωτίσει ο θεός! 

Ένα κανόνι από το ύψος της Καστέλας και ένα άλλο μικρότερο έριχναν αραιές βολές. Ήταν η έναρξη του Συναγερμού. Οι Σειρήνες με το ανατριχιαστικό ουρλιαχτό τους είχαν σιωπήσει, διότι είχε καταστροφή το δίκτυο της Ηλεκτρικής. Όλοι χαθήκαμε κάτω από τα δέντρα της πλατείας προς τον "Αι Σπυρίδωνα. Μερικοί στάθηκαν όρ­θιοι κολλημένοι στους κορμούς των δένδρων. Άλλοι ξάπλωσαν κάτω από τα παγκάκια μέσα σε νερά και άλλοι στα θεμέλια κοντά ενός καλοκτισμένου χαμηλού τοίχου προς την Φίλωνος. Νεκρική σιγή παντού, θα ρίχνουνε τα εγγλέζικα αεροπλάνα. Που θα ρίχνανε τα φοβερά σιδερικά τους; επάνω μας; Πέρασε καμιά ώρα αγωνίας, ώσπου σήμανε κατά τον ίδιο τρόπο ή λήξης! 

Συγκεντρωθήκαμε πάλι όλοι. Εί­μαστε αγνώριστοι. Μερικοί βλέπον­τας τον υποδιοικητή αγνώριστο, πή­γανε να γελάσουν. Το γέλιο όμως δεν έρχονταν στα χείλη, γιατί φτάνοντας στο πλακόστρωτο μπρος από τα δυο κωδωνοστάσια του ναού της Αγίας Τριάδος πατάγαμε σε νερά κοκκινό­μαυρα. Είχαμε τα βλέμματα προς το τμήμα που μας φαίνονταν έρημο και δεν κοιτάξαμε δεξιά μας στα προπύ­λαια του ναού. 


Εκεί ήταν μια τραγική εικόνα, που μόνον φωτογραφία θα αποθανάτιζε την φρίκη της. Ό χώρος ανάμεσα στις γκρεμισμένες πόρτες, τις δύο μαρμάρινες κολώνες και τα κωδωνοστάσια ήταν ένας σωρός ξύλα και πέτρες, κάτω δε απ' αυτά νεκροί καταπλακωμένοι. Φαίνονταν πόδια, χέρια, παραμορφωμένα πρόσωπα. Από κει κατέβαινε μαύρο αίμα που το ξέπλυνε το ψιλόβροχο και έφτανε κάτω, ως το ρείθρο της οδού Βρετανίας (σήμερα Εθνικής Αντιστάσεως). 

Όλοι μας ανατριχιάσαμε. Ό α­στυφύλακας της «Πύλης» μπροστά μας, μας ειδοποίησε να μη κάνουμε τίποτε, διότι είναι νεκροί και τα κωδωνοστάσια ετοιμόρροπα. Φτάσαμε στην είσοδο του Β' αστυνομικού τμήματος γύρω στις 10 ή ώρα. Ό αστυφύλακας, νέος ψηλός, με ωραία χαρακτηριστικά, ντυμένος καλά, μας έβλεπε σαν σωτήρες. Δεν το είπε, μα το έλεγαν τα μάτια του και όλο το πρόσωπο του που έλαμπε από χαρά. 

Τον χαιρετίσαμε κι ανεβαίνον­τας τα ματωμένα σκαλοπάτια φτάσα­με στον διάδρομο του πρώτου ορόφου. Μπρος μας δεξιά ολάνοικτη η πόρτα του Αξιωματικού υπηρε­σίας. Τα άλλα γραφεία του διαδρόμου αριστερά και δεξιά ήσαν κλειστά. 
 Άνοιξα ένα. Ηταν γεμάτο από εμπορεύματα και διάφορα οικιακά αντικείμενα με ένα σημείωμα επάνω τους. Τα είχαν μαζέψει από τα ανοικτά καταστήματα ή τα σπίτια και τα φύλαγαν εκεί. Εκείνο που μου τράβηξε την προσοχή ήταν τρεις νεκροί αστυφύλακες που τους είχαν βάλει επάνω σε φύλλα τσίγκου και τους είχαν σκεπάσει με μια κουβέρ­τα. Οι ασκέπαστες αρβύλες τους, πρόδιναν την παρουσία τους. 

Ενώ όλοι σπρώχνονταν στο Γρα­φείο του Αξιωματικού, εγώ πήγα και απεκάλυψα τους νεκρούς. Ήσαν αγνώριστοι με την στολή τους ματω­μένη και τα μάτια ολάνοικτα και σκονισμένα. Ζήταγαν κάπου ανάπαυση μαζί με κείνους στον πρόναο της Αγίας Τριάδος και τους τόσους άλλους γνωστούς και αγνώστους νεκρούς του Πειραιά. Ποιός όμως, θα φρόντιζε να τους κάνη αυτήν την χάρη; Κανένας! Τους έθαψαν όλους μαζί στο Νεκροταφείο της Αναστά­σεως μετά από 2-3 ήμερες. Τις φωτογραφίες των τριών αστυφυλά­κων τις είδα προ 6ετίας περίπου, κρεμασμένες στην σειρά μαζί με άλλων πεσόντων αστυνομικών στους τοίχους ενός δωματίου της αστυνομι­κής Δ/σεως Πειραιώς καί έμεινα ά­ναυδος. Τους είδα και εις το Β' Α­στυνομικό Τμήμα. 

Ό αξιωματικός υπηρεσίας όρθιος εμπρός σ' ένα σκονισμένο τραπέζι οπού δέσποζαν 2-3 κηροπήγια μας είπε με λίγα λόγια τον τομέα μας και την αποστολή μας.Να σώσετε ζωές που θα είναι ακόμη παγιδευμένες στα υπόγεια κά­τω από τις ερειπωμένες οικοδομές, να ρίξετε ετοιμόρροπους τοίχους και όσα αιωρούνταν επάνω στους ανύπο­πτους πολίτες, να φράξετε πρόχειρα τις εκτιθέμενες περιοχές των εμπόρων και των κατοίκων. Αυτό είναι το έργο σας. Για εργαλεία μη συζητάτε. Τα χέρια σας θα γίνουν αξίνες και λοστοί, σφυριά και φτυάρια. Τα μαντήλια σας επίδεσμοι. Ό θεός μαζί σας και σας ευχαριστώ. 

- Που θα πάμε; Ρώτησε ένας. Που είναι τα τετράγωνα αυτά; Ό αξιωμα­τικός βγήκε στον εξώστη και έδειξε τα τετράγωνα που είναι προς το θέατρο, από την Φίλωνος έως την Κολοκοτρώνη. 

Έτσι βρεθήκαμε σε αδιάβατους και επικίνδυνους δρόμους. Πατάγαμε σε πέτρες και ξύλα, σε λάσπες και χώματα. Όρθιοι μισογκρεμισμένοι τοίχοι στέκονταν δίπλα μας έτοιμοι να πέσουν απάνω μας στο πρώτο φύσημα ανέμου. Στέγες διαλυμένες και πατώματα γερμένα δώθε-κεϊθε σημάδευαν εμάς. Στα καταστήματα έβλεπες τα σκονισμένα και πλακωμέ­να εμπορεύματα από τις πεσμένες πλευρές. Ψηλά έβλεπες, πόρτες, κου­ζίνες, σαλόνια και άλλα δωμάτια σαν εξώστες. Μια απόκοσμη μυρωδιά έσπαζε τις μύτες μας. Φρίκη και μυρουδιά θανάτου παντού. 
Που να είναι οι ζωντανοί άνθρω­ποι; Δεν ακούγεται τίποτε. Ούτε φωνή ούτε ανάσα. Νεκρική σιγή παντού. Όλοι τεντώναμε τα αυτιά. Όλοι με κίνδυνο της ζωής μας κατεβαίναμε σε υπόγειες πόρτες, εμπαίναμε στα μαγαζιά ή περνούσαμε ορθάνοιχτες πόρτες. Ολοι να σώ­σουμε έστω και έναν. Οι ώρες πέρασαν γρήγορα χωρίς αποτέλεσμα. Σε λίγο θα νύχτωνε και το σκοτάδι θα έπεφτε μαύρο και βαρύ σ' όλον τον Πειραιά. Ό συσκοτισμός ήταν αυ­στηρός και ή κυκλοφορία δεν επιτρέπονταν μετά την δύση του ήλιου. 


Με σανίδες και ξύλα φράξαμε μερικά μαγαζιά και από την Βασ. Γεωργίου πήγαμε στην Αστυνομική Δ/νση, που ήταν σ' ένα τριώροφο καινούργιο κτήριο στην οδό Αγίου Κων/τίνου και Σωτήρας. Ήταν σκο­τεινά όλα. Ψηλαφητά ανεβήκαμε τις σκάλες και φτάσαμε στο διάδρομο του πρώτου ορόφου. Εκεί το φως ενός κεριού μας άλλαζε την όψι και μας μετέβαλε σε παράξενες σκιές. 

Μαζευτήκαμε όλοι σ' ένα σκοτεινό γραφείο καλά καμουφλαρισμένο με μπλε χαρτί στα τζάμια. Το φως του κεριού έφτανε ως εμάς από την ανοικτή πόρτα. Είμαστε αγνώριστοι, λασπωμένοι, βρεμένοι και κατάκο­ποι και νηστικοί. Τότε ήλθε ανάμεσα μας ο Διοικητής μας κ. Ευάγγελος Καραμπέτσος. Ευθυτενής, σοβαρός, με την θλίψη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του μας κοίταξε όλους και μετά ολιγόλεπτη σιωπή μας είπε: 
Ή Αστυνομία, όπως γνωρίζετε, προκειμένου να ανταποκριθεί εις το καθήκον της προς τον Πολίτη και την Πατρίδα ευρίσκεται όλο το 24ωρο κάθε ημέρας στο πόδι. Ο βομβαρδι­σμός του Πειραιώς ήταν μια συμφορά για τους Πολίτες του και τους περαστικούς. Δεν ταιριάζει θρήνος και λιποψυχία, διότι τότε δεν θα ανταποκριθούμε στο δύσκολο και ξένο προς τα καθήκοντα μας έργο. 

Αφού όμως, όλες οι υπηρεσίες διελύθησαν και αυτή σχεδόν, ή Α­στυνομία, εμείς, εκτός από το πολύ­πλευρο και υπεύθυνο έργο μας, εγίναμε εκσκαφείς, κατεδαφισταί, τραυμα­τιοφορείς, ιατροί, νεκροφορείς. Εκάναμε το καθήκον μας εις το ακέραιο και άλλοι έρχονται από την Αθήνα, δια τις νυκτερινές περιπο­λίες. Σεις θα πάτε σε λίγο στο Τμήμα μας να πλυθείτε και να ξεκουραστείτε. Φαίνεται πως το 1944, επιφυλάσσει πολλά δια τους "Έλληνες και το Αστυνομικό Σώμα, το οποίον τόσο πιστά υπηρετούμε. Ό Θεός όμως είναι μεγάλος. Θέλω από σας, ενότη­τα, αλληλοβοήθεια, εμμονή εις το καθήκον, διότι έτσι θα ξεπεράσουμε όσο είναι δυνατόν πιο ανώδυνα τις δοκιμασίες σαν την τωρινή. Σας ευχαριστώ όλους σας και σας καληνυ­χτίζω». 

Μας έσφιξε όλων το χέρι και πήγε στο διπλανό Γραφείο του υποδιευθυντού. Χάθηκε μέσα στο σκοτάδι του δωματίου. Εμείς βγήκαμε στην οδό Αγ. Κωνσταντίνου όπου το σκοτάδι ήταν πιο βαθύ που μύριζε κόλαση και θανατικό. Μας φόρτωσαν σ' ένα φορτηγό και σιγά-σιγά φύγαμε, χωρίς να βλέπουμε από που περάσαμε».


Από ποιούς έγινε ο βομβαρδισμός

άθικτες έμειναν όλες οι γερμανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις του Ναυστάθμου, το αεροδρόμιο, τα ναυπηγεία του Περάματος, μεταξύ αυτών και το μεγαλύτερο που κατασκεύαζε τσιμεντόπλοια για λογαριασμό των γερμανικών αρχών.

Για πολλά χρόνια ένα από τα ερώτηματα που υπήρχαν ήταν αν επρόκειτο για αγγλικά ή αμερικάνικα αεροπλάνα. Η ανέλκυση από την θάλασσα όμως ενός αεροπλάνου που έριξαν οι γερμανοί κατά την διάρκεια του πρώτου βομβαρδισμού καθώς και η τυχαία ανακάλυψη βόμβας απέδειξαν περίτρανα ότι επρόκειτο για καθαρά αμερικάνικο βομβαρδισμό που επραγματοποιήθηκε από Ιπτάμενα Φρούρια (Πρόκειται για ένα τετρακινητήριο βαρύ βομβαρδιστικό αεροπλάνο που κατασκευάστηκε από την εταιρία Boeing για τις ανάγκες της Αμερικανικής αεροπορίας. Χρησιμοποιήθηκε κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κυρίως για τον βομβαρδισμό Γερμανικών στόχων.  Μπορούσε να πετάξει σε πολύ μεγάλο ύψος, σε μεγάλες αποστάσεις, μεταφέροντας μεγάλο φορτίο και μπορούσε να αμυνθεί σε εχθρικές επιθέσεις. Ήταν το αεροπλάνο με τη ρίψη περισσοτέρων βομβών από οποιοδήποτε άλλο, κατά τη διάρκεια του πολέμου).

Όμως στο σημείο αυτό οφείλουμε να πούμε ότι έστω και αν ποτέ δεν εύρισκαν το βυθισμένο στον λιμένα αεροσκάφος, έστω και αν ποτέ δεν εύρισκαν βόμβα αμερικάνικου βομβαρδιστικού, δεν θα υπήρχε καμία δικαιολογία να μην φανερωθεί η ταυτότητα των δραστών αφού η αποστολή ουδέποτε εκρατήθει μυστική ή απόρρητη περισσότερο ή λιγότερο από τις υπόλοιπες επιχειρήσεις της εποχής εκείνης.

Οι πιλότοι ουδέποτε κρύφτηκαν, συνέστισαν μάλιστα ενώσεις και συνδέσμους και ανάρτησαν εμφανώς τις αποστολές τους μεταξύ των οποίων ήταν και ο βομβαρδισμός του Πειραιά. 
Μικρή έρευνα στο διαδίκτυο είναι αρκετή για να βρει κάποιος τις μοίρες που έλαβαν μέρος, τα αεροπλάνα, τα μέσα της εποχής, τις διαταγές ακόμα και τα ονοματεπώνυμα με τις διευθύνσεις όλων όσων έλαβαν μέρος.
Γιατί άραγε ουδέποτε δημοτική ή άλλη αρχή δεν ήρθε σε επικοινωνία μαζί τους για να παρευρεθούν σε κάποια τελετή, να πούνε την άποψή τους ή να κάνουν γνωστές τις εντολές κάτω από τις οποίες έδρασαν; Έκανε γνωστή δημοτική ή κάποια άλλη αρχή σε αυτές τις ενώσεις τι  προξένησαν με την πράξη τους ή οι τελετές αυτές γίνονται τόσα χρόνια μόνο για εσωτερική κατανάλωση και όχι για δημοσιοποίηση κάποιου γεγονότος;;



ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΩΝ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΩΝ
Το σήμα της μοίρας που (15ης) που βομβάρδισε τον Πειραιά
Σχηματισμός τέτοιων σκαφών (B17) απογειώθηκαν από την αμερικάνικη πλέον βάση της Φότζια Ιταλίας, που ανήκαν στην 5η πτέρυγα της 15ης Αεροπορικής Στρατιάς. Για προστασία από τυχόν προσβολή τους από αεροσκάφη του άξονα συνοδεύονταν από αεροσκάφη τύπου Lockheed P 38 Lightning. 
 Ο πιο πάνω σχηματισμός έφτασε στον Πειραιά στις 12.35 και στις 13.43 απεχώρησε. Το μεγαλύτερο μέρος των βομβών που έριξε ήταν εμπρηστικές.
Όμως όπως προαναφέραμε δεν ήταν μόνο αυτός ο βομβαρδισμός. Ακολούθησαν στις 19.22 και 22.00 άλλοι δύο βομβαρδισμοί από αγγλικούς σχηματισμούς αυτή την φορά (RAF). 
Η πληροφορία αυτή δίνεται πλέον ελεύθερα από το Military History Network και στο σκέλος που αφορά την USAF (αμερικάνικη αεροπορία). Οι 3 πρώτες γραμμές είναι αυτές που αφορούν την καταστροφή της πόλης ενώ στο ημερολόγιο κάνει λόγο μόνο για βομβαρδισμό λιμένα. Απώλειες δικές τους 8 αεροσκάφη εκ των οποίων τα 6 καταστράφηκαν από μεταξύ τους σύγκρουση λόγω συνεφιάς.
TUESDAY, 11 JANUARY 1944
STRATEGIC OPERATIONS (Fifteenth Air Force): B-17's, with P-38 escort, bomb the harbor at Piraeus, Greece; they destroy 8 attacking fighters; 6 B-17's are lost in midair collisions in the heavy overcast.
Transfers in Italy:
HQ 82d Fighter Group and 95th, 96th and 97th Fighter Squadrons from Lecce to Vincenzo Airfield with P-38's.
HQ 456th Bombartment Group (Heavy) and 744th, 745th, 746th and 747th Bombardment Squadrons (Heavy) to Cerignola from the US with B-24's; first mission is 10 Feb. 

 Από το ημερολόγιο αποστολών της 301 μοίρας βομβαρδιστικών η οποία προς το τέλος του πολέμου ενσωματώθηκε με την 15η Αεροπορική Δύναμη όπως είπαμε βλέπουμε την κίτρινη ένδειξη που αφορούσε την αποστολή βομβαρδισμού του Πειραιά.
01/04/1944 Sofia Bulgaria - City
01/07/1944 Fiume Italy - TW
01/08/1944 Reggio/Emilia Italy - ACF/MY
01/09/1944 Pola Italy - D
01/10/1944 Sofia Bulgaria - City
01/11/1944 Piraeus Greece - H
01/13/1944 Rome Italy - AD
01/14/1944 Mostar Yugoslavia - AD
01/15/1944 Fano Italy - RR Bridge
01/16/1944 Klagenfurt Austria - ACF
01/17/1944 Pontassieve Italy - MY/RR Br

Η λεζάντα της φωτογραφίας από την μοίρα βομβαρδισμού ήταν το λιμάνι του πειραιά. Οι βόμβες ομώς εδώ φαίνονται να πέφτουν στο ύψος του Φαλήρου
Η αεροφωτογραφία είναι από το Imperial War Museum.  Έχει ληφθεί από την R.A.F. και  σε αυτήν φαίνεται ξεκάθαρα ο λιμένας Πειραιώς

Φόρτωση βομβών στην 301η μοίρα

 
     Από το ημερολόγιο αποστολής ουδεμία αναφορά γίνεται ως προς τους στόχους παρά μόνο ότι λόγω έντονης συννεφιάς και παγετού, η αποστολή κατέληξε σε πλήρη αποτυχία, καθόσον τα αεροσκάφη συγκρούσθησαν μεταξύ τους και ίσως αυτός είναι ο μόνος λόγος για την βιαστική ρήξη βομβών και την πλήρη αστοχία όσον αφορά στρατιωτικούς στόχους. Από τα γραφόμενα φαίνεται να ομιλούν για παταγώδη αποτυχία, για έλλειψη σεβασμού στις καιρικές συνθήκες και περιγράφει ο υπεύθυνος λεπτομερώς το χρονικό της σύγκρουσης των αεροσκαφών.


     Από το βιβλίο πτήσεων όμως φαίνεται ότι η 301 μοίρα πέταγε πάνω από Αθήνα-Πειραιά για όγδοη φορά από τις 10 Σεπτεμβρίου 1943 μέχρι και την 11 Ιανουαρίου του 1944. Είχε γνώση του εναέριου χάρτη καθώς και την εξοικίωση.

    Εξετέλεσε αποστολές πάνω από Αθήνα πειραιά την:
     (στις ημερομηνίες προηγούνται οι μήνες σύμφωνα με τον αγγλοσαξωνικό τρόπο αρίθμησης)
    10/9/1943 athens
    10/10/1943 athens
    11/17/1943 athens
    12/6/1943 athens
    12/8/1943 athens
    12/14/1943 piraeus
    12/20/1943 athens
    1/11/1944 piraeus


    ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
    • Δεν έμεινε σχολείο, νοσοκομείο, εκκλησία, καταφύγιο και γενικά χώρος που συγκεντρώνονταν κόσμος που να μην επλήγηκε. 
    • Η καταστροφή σε κόστος υπολογίστηκε περί τα 325 εκατομ. προπολεμικές δραχμές. 
    • Ο Πειραιάς από την μεγαλοπρέπεια του μεσοπολέμου βυθίστηκε ολοκληρωτικά στο χάος και έκανε χρόνια για να ορθοποδίσει. 
    • Κανένα διεθνές δικαστήριο δεν δίκασε αυτό το έγκλημα πολέμου, ουδείς τιμωρήθηκε. 
    • Κανείς εκπρόσωπος δημοτικής ή άλλης αρχής εζήτησε αποζημίωση και ουδείς αποζημιώθηκε. 
    • Καμμία πόλη που δεν ανήκε εντός της γερμανικής επικράτειας, δεν βομβαρδίστηκε τρεις φορές την ίδια μέρα από δύο διαφορετικές υπερδυνάμεις της εποχής. 


    Φωτο από το αρχείο ένωσης εργαζομένων ΗΣΑΠ
    Φωτο από αρχείο ένωσης εργαζομένων ΗΣΑΠ



    ''Ο βομβαρδισμός του Πειραιά'': 
    Πίνακας που ζωγράφισε...από μνήμης ο Κρυστάλλης.
    Δρομοκαίτειο  Ίδρυμα

    Πηγές:





    Ristorante Verona