Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΝΤΙΜεταξάς. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΝΤΙΜεταξάς. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2020

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β΄ ΚΑΙ 4η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ


«.... Ο κόσμος κυβερνάται από πολύ διαφορετικά πρόσωπα από εκείνα που φαντάζονται αυτοί που δεν βρίσκονται πίσω από τη σκηνή».

Βενιαμίν Ντισραέλι


Γεώργιος Β΄ 

Επικεφαλής του ελληνικού κράτους, ανώτατος πολιτειακός άρχων και δημιουργός της 4ης Αυγούστου ο Γεώργιος Β΄ παραμένει ένα πρόσωπο σκοτεινό για το οποίο ελάχιστα έχουν γραφτεί. Bασιλιάς στην Ελλάδα, κατά τα κρίσιμα έτη του Β΄ Ππ, περιέργως σχεδόν κανείς δεν αναφέρεται σε αυτόν. Η μία οδός επί της οποίας βρίσκεται το προεδρικό μέγαρο και το μέγαρο Μαξίμου φέρει το όνομά του: Οδός Γεωργίου Β΄.

Ποιος ήταν ο Γεώργιος Β΄ 

Ο Γεώργιος Β΄, γιος του Κων/νου Α΄ και της πριγκίπισσας Σοφίας, γεννήθηκε στην Αθήνα, στη βασιλική έπαυλη Τατοΐου το 1890. Ανήλθε στον ελληνικό θρόνο το 1922 μετά τη μικρασιατική καταστροφή και παραιτήθηκε μόλις έναν χρόνο μετά, ύστερα από αποτυχημένο φιλοβασιλικό πραξικόπημα. Δυστυχώς για την πατρίδα μας, ο άνθρωπος αυτός δεν ένιωθε καμία σύνδεση με την Ελλάδα και τους Έλληνες. Μάλιστα, δεν δίσταζε να δηλώνει την αντιπάθεια και περιφρόνησή του με κάθε ευκαιρία: «Αυτοί οι Έλληνες» έγραφε, διαχωρίζοντας τον εαυτό του από αυτούς, τους οποίους χαρακτήριζε «φριχτούς Βαλκάνιους». Στα 31 του χρόνια παντρεύτηκε την δεύτερη εξαδέλφη του, πριγκίπισσα Ελισάβετ της Ρουμανίας. Έφυγε από την Ελλάδα το 1923 και μετακόμισε στο Βουκουρέστι. Ο γάμος του όμως δεν κράτησε πολύ. Χώρισε σχεδόν αμέσως, έφυγε και από «αυτούς τους φριχτούς Βαλκάνιους» και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αγγλία κάτω από την προστασία του εκεί Βασιλιά Γεωργίου Ε΄. 

    Ο Γεώργιος Β΄ δεν φημιζόταν για την ευστροφία του. Όλοι συμφωνούσαν σε αυτό. Για τον Γ. Α. Βλάχο της "Καθημερινής", που τον υποστήριξε σθεναρά, ήταν «εστεμμένος φελλός», για τον Ναπολέοντα Ζέρβα «ηλίθιος Γλιξβούργος», και για τον πρόεδρο των ΗΠΑ Φραγκλίνο Ρούζβελτ «απλά κουφιοκέφαλος». Ο ίδιος ο Τσώρτσιλ, που έκανε τα αδύνατα δυνατά για να τον επαναφέρει στον ελληνικό θρόνο μετά τη λήξη του Β΄ Ππ, έτρεχε έντρομος να αποφύγει κάθε συνάντηση μαζί του, δηλώνοντας στον πρέσβη της Μεγάλης Βρετανίας στην Ελλάδα, ότι «θα ήταν προτιμότερο να ήταν μουγγός». 

Ο «απλά κουφιοκέφαλος» κατά Ρούζβελτ

Μπορεί να μην διακρινόταν για την οξύνοιά του, όμως παρέμενε ένα χαρτί στα χέρια της αγγλικής πολιτικής. Ήταν εξαρτημένος από τους Βρετανούς, αφού αφενός τελούσε υπό την προστασία τους αφετέρου αν ήθελε να επιστρέψει στον θρόνο μόνον αυτοί θα μπορούσαν να τον επαναφέρουν στην Ελλάδα. Με λίγα λόγια ήταν ένας εξόριστος μονάρχης, εξαρτημένος από τους προστάτες του, χαμηλής ευφυίας που δεν αγαπούσε τις υπηκόους του.

Θα μπορούσε να μην είχε διαδραματίσει κανέναν ρόλο και να παραμείνει στην αγαπημένη του Αγγλία μέχρι το τέλος του. Όμως η περίοδος του μεσοπολέμου και τα γεγονότα οδήγησαν τον Γεώργιο Β΄ ξανά στον ελληνικό θρόνο και την Ελλάδα στην δικτατορία της 4ης Αυγούστου.

Από τις αρχές της δεκαετίας του '30, η άνοδος του Εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία κινητοποίησε τη γνωστή διεθνή κλίκα, η οποία, φοβούμενη ότι ο Χίτλερ θα πάρει την εξουσία, έσπευσε να προλάβει ενδεχόμενη προσχώρηση κρατών/κυβερνήσεων προς το γερμανικό στρατόπεδο. Κράτη και κυβερνήσεις έπρεπε με κάθε τρόπο να παραμείνουν υπό τον έλεγχό τους. 

 


Ο Εθνικοσοσιαλισμός κέρδιζε συνεχώς οπαδούς και φίλους και όχι μόνον στη Γερμανία. Επιπλέον, είχε κατορθώσει να πετύχει στην οικονομία, παρ' όλο τον πόλεμο, και ο Χίτλερ έκανε πράξη αυτά που διακήρυττε χωρίς συμβιβασμούς. Η αντίδραση της διεθνούς κλίκας δεν άργησε να έρθει. Μια σειρά από πραξικοπήματα έλαβαν χώρα στην Ευρώπη όπου και εγκαθιδρύθηκαν προσωρινές δικτατορίες (Ρουμανία, Αυστρία, Γιουγκοσλαβία, κ.ά.) με σκοπό να σταματήσει την επέκταση και την αύξηση της επιρροής της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Αυτή τη μοίρα είχε και η Ελλάδα, η οποία τελούσε, ήδη, υπό τον έλεγχο της Αγγλίας. Η Αγγλία επέλεξε με σχολαστικότητα και προσοχή τα πρόσωπα που θα τοποθετούσε στην Ελλάδα. 

Τα πρόσωπα που επιλέγονται για πολιτικούς ρόλους πρέπει να πληρούν διάφορα κριτήρια, ανάλογα με την εποχή και τα έθνη, αλλά το πρώτο και σπουδαιότερο κριτήριο είναι πάντα το  πόσο πιστά και πόσο ελεγχόμενα είναι. Η πίστη για να αξιολογηθεί θέλει χρόνο. Αυτός είναι ο λόγος που επιλέγονται παλαιοί γνώριμοι οι οποίοι έχουν αξιολογηθεί και δοκιμασθεί. Τον δε έλεγχό τους αναλαμβάνουν οι μυστικές υπηρεσίες. Αυτές φτιάχνουν ένα προφίλ και στη συνέχεια εντοπίζουν αδυναμίες και τρόπους χειρισμού. Τοποθετούν, δε, δίπλα τους άλλους πράκτορες για τον απόλυτο έλεγχό τους. Με αυτά τα πράγματα δεν παίζουν και είναι πολύ σχολαστικοί. Με λίγα λόγια δεν αφήνουν τα πράγματα στην τύχη. Τα στελέχη των μυστικών αυτών υπηρεσιών επιλέγονται προσεκτικά και προετοιμάζονται συστηματικά σε κάθε τι που ο ρόλος τους απαιτεί. Πολλές φορές χρησιμοποιούνται πόρνες και άλλα τρίτα πρόσωπα που επιλέγονται πάντα ανάλογα με την περίπτωση. 


Οι πράκτορες

Στα τέλη του 1932 σε μια άγρια σκήτη στην απόκρημνη πλαγιά του ΑΘΩΝΟΣ, σκαρφάλωσε με ευκινησία αγριοκάτσικου ένας oρθόδοξος ασκητής. Ποιος ήταν αυτός; Ο oρθόδοξος ασκητής ήταν γιος του λόρδου Μπάλφουρ, από τα μεγαλύτερα ονόματα του ΣΙΤΥ του Λονδίνου. 


 Ντέιβιντ Μπάλφουρ 

Ο λόρδος Ντέιβιντ Μπάλφουρ γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1903 και καταγόταν από μια οικογένεια που προσέφερε πρωθυπουργούς, υπουργούς, ναυάρχους και στρατηγούς στη Βρετανία.  Είναι ένας άνθρωπος με σπουδές στα πανεπιστήμια της Πράγας, του Σάλτσμπουργκ, της Ρώμης και αργότερα των Αθηνών. Γνωρίζει εκτός από τη μητρική του γλώσσα τα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, ρωσικά, πολωνικά και ελληνικά και αργότερα θα μάθει και τουρκικά.

Πληροί όλα τα κριτήρια της Ιντέλλιτζενς Σέρβις. Η αποστολή που του δίνεται απαιτεί κοπιώδη προετοιμασία και απόλυτη αφοσίωση. Πριν ακόμη φθάσει στον Άγιον όρος θα γίνει ρωμαιοκαθολικός μοναχός και θα ενταχθεί στο τάγμα των Βενεδικτίνων. Υπηρέτησε για λίγο στη Μονή του Τάγματος στο Chevetogne του Βελγίου. Πρόκειται για μοναστήρι με ξεχωριστή δράση καθώς όλοι οι μοναχοί εξειδικεύονται στην Ορθόδοξη Θεολογία και Δογματική. Μάλιστα προσπαθούν να βοηθήσουν την προσέγγιση των δύο Εκκλησιών...  

Το έργο του Μοναστηριού και του ηγουμένου της Lambert Beauouin καταστρέφεται με απόφαση του Βατικανού όταν τρεις μοναχοί, ο Μπάλφουρ, ο Εβραίος Lev Gillet και ο Alexis van der Mensbrugghe, εγκαταλείπουν τον Ρωμαιοκαθολικισμό για χάρη της Ορθοδοξίας... 

Ο Μπάλφουρ πήρε το ορθόδοξο σχήμα με τη βοήθεια Ρώσων κληρικών της διασποράς και ονομάζεται Δημήτριος.

Εμφανίζεται στο Άγιον Όρος και εγκαθίσταται αρχικά στο λεγόμενο Ρωσικό Μοναστήρι, (Ακόμη σήμερα σχετίζεται με μυστικές υπηρεσίες της Μόσχας). Εκεί συνεργάζεται με τον μετέπειτα Άγιο Σιλουανό και τον Λευκορώσο πρίγκιπα πατέρα Σωφρόνιο, έναν διακεκριμένο και μορφωμένο μοναχό ο οποίος αργότερα θα ιδρύσει το Μοναστήρι του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Εσσεξ της Βρετανίας. H αλληλογραφία που ανέπτυξε ο Μπάλφουρ με τον πατέρα Σωφρόνιο μπήκε πολλές φορές στο μικροσκόπιο,(ο Σωφρόνιος είχε σχέσεις με τις μυστικές υπηρεσίες).

Εν πάση περιπτώσει ο λόρδος Μπάλφουρ έγινε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα πασίγνωστος ως «Πατήρ Δημήτριος», συμπαθής για την ευγένεια και την πολυμάθειά του, και κανείς δε γνώριζε την ένδοξη καταγωγή του. Σε λιγότερο από έξι μήνες πέτυχε να τοποθετηθεί ως εφημέριος στο μικρό εκκλησάκι του νοσοκομείου «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ».  

Εδώ έρχεται και ο ρόλος της ελληνικής εκκλησίας. Διότι η τοποθέτηση ενός αγνώστου μοναχού και μάλιστα Βρετανού που χρίστηκε ορθόδοξος από κάποιους Ρώσους ως εφημέριου στο συγκεκριμένο ναό στο κέντρο της πρωτεύουσας μόνο τυχαία δεν μπορεί να είναι με ότι σημαίνει αυτό για την εκκλησία και τον ρόλο της όπως θα δούμε και παρακάτω. 

Ο «Πατήρ Δημήτριος» εμφανίζεται στην Αθήνα ως εφημέριος του Ναού του «Ευαγγελισμού». Διαθέτει σχέσεις με την αδελφότητα θεολόγων «H Ζωή» και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο (Φιλιππίδη) ο οποίος τον τοποθετεί και στον Ναό των Ανακτόρων...

Οι σχέσεις του με τον βασιλέα Γεώργιο B´, τον διάδοχό του Παύλο και με την τότε πριγκίπισσα Φρειδερίκη ήταν πολύ στενές. Ο Μπάλφουρ βρίσκονταν συνεχώς στο Παλάτι. Διόλου τυχαία. Ήταν ο επικεφαλής της  Ιντέλλιτζενς Σέρβις στην Ελλάδα. 

Όπως είπαμε τίποτα δεν αφήνουν στην τύχη οι μυστικές υπηρεσίες. Έτσι και στην περίπτωση του Γεωργίου Β΄ φρόντισαν πριν τον φέρουν στην Ελλάδα να τον ελέγχουν απόλυτα. Για να το πετύχουν αυτό επιστράτευσαν ένα άλλο σκοτεινό πρόσωπο σχεδόν άγνωστο στο ελληνικό κοινό που θα διαδραμάτιζε όμως πρωταγωνιστικό ρόλο. 


Η ερωμένη του Βασιλιά  

Κόρη Εβραίου δικηγόρου του Λονδίνου με διασυνδέσεις με τον θρόνο, η Joyce Wallach παντρεύτηκε το 1924 τον τότε υπολοχαγό John ( Jack )  Brittain-Jones. 


J. Brittain Jones και Joyce Wallach

Το ζεύγος μετά τον γάμο εγκαταστάθηκε στις Ινδίες όπου μετατέθηκε ο νεαρός αξιωματικός. Ο  σύζυγος υπηρετεί ως  υπασπιστής παρά τω Αντιβασιλεί δηλαδή τότε τον Viceroy  Λόρδο Willingdon (1931 – 1936). 

Ο Λόρδος Willingdon κάλεσε τον έκπτωτο Βασιλιά Γεώργιο Β΄ σε ταξίδι αναψυχής εξόδοις της βρετανικής αυλής. Θα συμμετείχε σε πολλές κοσμικές εκδηλώσεις και σε κυνήγι τίγρεων. Αυτό το ταξίδι πραγματοποιήθηκε τέλος 1934 αρχές 1935 και εκεί στις εξωτικές Ινδίες ο έκπτωτος βασιλιάς γνώρισε τον έρωτα της ζωής του. Τη σύζυγο του αξιωματικού Τζακ Μπρίτεν Τζόουνς, Joyce Wallach κατά κόσμο κυρία Joyce Brittain-Jones.

Τζόις Μπρίτεν Τζόουνς

Πρόκειται για  μία εξ αρχής στοχευμένη κίνηση; Προέκυψε τυχαία; Ένα είναι βέβαιο: οι μυστικές υπηρεσίες έθεσαν υπό τις διαταγές τους την κυρία Joyce Brittain-Jones. Η απαίτηση της βρετανικής πλευράς για όσο δυνατόν καλύτερο έλεγχο του έκπτωτου μονάρχη πριν την επιστροφή του στην Ελλάδα είναι επιτακτική.  

Στα μέσα του 1935 ο Γεώργιος επιστρέφει στο αγαπημένο του Λονδίνο, όπου τον ακολουθεί η νέα ερωμένη του με την κόρη της. Η σημασία της σχέσης αυτής για την Αγγλία φαίνεται και από το ενδιαφέρον και τη σπουδή που έδειξε η αγγλική κυβέρνηση. Ο λοχαγός Τζακ Μπρίτεν Τζόουνς υποχρεώθηκε να συναινέσει σε διαζύγιο, που εξεδόθη σχεδόν αμέσως, και μάλιστα με δική του υπαιτιότητα! Έναντι αυτής της παραχώρησης προήχθη σε ταγματάρχη τον επόμενο χρόνο (Απρίλιος 1936) και επέστρεψε στα πάτρια εδάφη.

Η περίοδος αναμονής στο Λονδίνο δεν υπήρξε μακρά για το ζεύγος γιατί σύντομα, λίγους μόνο μήνες μετά, τον Νοέμβριο του  1935, ο Γεώργιος θα επέστρεφε στην Ελλάδα  με τη παλινόρθωση της μοναρχίας. 

Η παλινόρθωση

Το δημοψήφισμα ήταν ο καλύτερος τρόπος να τον επαναφέρουν, όμως υπήρχε ένα πρόβλημα. Δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι θα το κέρδιζαν. 

Μάλιστα σε έκθεσή προς τους ανωτέρους του, που συνέταξε και απέστειλε στις 11/10/1935, ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα Σίντνεϊ Γουότερλοου παραδεχόταν ότι «ένα τίμια διενεργημένο δημοψήφισμα, δε θα έδινε στους μοναρχικούς, πάνω από το 40% των ψήφων». Ο μόνος τρόπος για να το σιγουρέψουν ήταν να γίνει μια κάποια νοθεία. 

Τελικώς, την 3η Νοεμβρίου 1935 το δημοψήφισμα έλαβε χώρα. Το επίσημο αποτέλεσμα από αυτό το δημοψήφισμα-παρωδία είναι 98% υπέρ της μοναρχίας, αφού αφαιρέθηκαν χιλιάδες ψήφοι για να κατέλθει του αρχικού 105%! «Ο υπουργός Εσωτερικών -σημειώνεται σε μια έκθεση της βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα, γραμμένη δύο μέρες μετά το δημοψήφισμα- όταν του τηλεφωνούσαν τα αποτελέσματα από τις επαρχίες, αναφώνησε: Όχι! Όχι! Δεν εννοούσα να φτάσουμε ως εκεί!».

Ο υπερβάλλων ζήλος των εκλογικών υπευθύνων σε κάποια εκλογικά τμήματα είχε ανεβάσει το ποσοστό υπέρ του βασιλέα στο εξωφρενικό 130%, κάνοντας τον Δανό πρέσβη να δηλώσει ότι «το όλο θέμα του δημοψηφίσματος του 1935 ήταν μια απίστευτη κωμωδία». Με το δημοψήφισμα κωμωδία ο Γεώργιος επιστρέφει, αποφασισμένος να χειραγωγήσει τους «απείθαρχους Έλληνες», για τους οποίους δεν τρέφει ουδεμία συμπάθεια, και ταυτόχρονα για να ικανοποιήσει κάθε επιθυμία των Βρετανών. Η Αγγλοκρατία σε όλο της το μεγαλείο! 

Μικρή παρένθεση: Επειδή ορισμένοι μπορεί να αμφισβητήσουν ότι η Ελλάδα ήταν προτεκτοράτο και παρ' όλο ότι δεν χρειάζεται να αποδείξεις ότι ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή, θα παραθέσουμε ό,τι πιο επίσημο μπορεί να παρουσιάσει κανείς. Επίσημη, δημόσια πρωθυπουργική δήλωση. Τον Νοέμβριο του 1983 ο πρωθυπουργός της χώρας δήλωσε ότι: ''η Ελλάδα ήταν προτεκτοράτο 150 χρόνια, των Άγγλων μέχρι το 1947, και των Αμερικάνων από το 1947''. Αυτό δια να προλάβω ορισμένους εθνικόφρονας οι οποίοι γίνονται καταγέλαστοι όταν μονολογούν και λένε ότι η Ελλάς ήτο ανεξάρτητος κτλ, κτλ. Κλείνει η παρένθεση. Επανερχόμαστε: 

Μαζί με τον Γεώργιο ήλθε και η εβραία ερωμένη του. Πρόσεχε ωστόσο να περνάει όσο γίνεται απαρατήρητη. Η δημόσια παρουσία της θα μπορούσε να δημιουργήσει πρόσθετα προβλήματα  για τη μοναρχία και τα βρετανικά συμφέροντα. Έτσι αποφασίστηκε να διαμένει εκτός Αθηνών  στο Τατόι. Ως προς την ιδιότητά της βρέθηκε λύση. Της δόθηκε ο τίτλος της «Κυρίας επί των τιμών» της αδελφής του Γεωργίου, Αικατερίνης. Ποτέ, όμως, δεν παρέστησαν μαζί σε εκδήλωση του παλατιού, σε κοσμικό ή κοινωνικό γεγονός.  Διατήρησε χαμηλό δηλαδή προφίλ και η σχέση παρέμεινε  κρυφή από το κοινό  (εγχώριο και διεθνές) εκτός βέβαια από το στενό κύκλο των Ανακτόρων και των πέριξ αυτού.


O Γεώργιος Β΄τον Νοέμβριο του 1935 στην Ελλάδα 

Οι πολιτικές εξελίξεις έτρεχαν και τα πράγματα διεθνώς δεν πήγαιναν και τόσο καλά για την γνωστή διεθνή κλίκα:

Στην Ισπανία, ο εμφύλιος έγερνε προς τη μεριά των εθνικιστών του Φράνκο που είχαν δεχτεί βοήθεια από Γερμανούς και Ιταλούς. Στην Γερμανία, ορκιζόταν στον Αδόλφο Χίτλερ. Στην Ιταλία, ο Μουσολίνι ήταν πιο ισχυρός από ποτέ και η Γαλλία, βυθιζόταν όλο και περισσότερο στη κυβερνητική κρίση. 

Παρόλα αυτά στην Ελλάδα κυλούσαν όλα καλά. Ο Μπαλφουρ ως υπεύθυνος του κλιμακίου της Ιντέλιτζενς Σέρβις, καθοδηγούσε το δίκτυο του σταθμάρχη Δημητρίου Λαμπράκη, και άλλους πράκτορες όπως τον Ιωάννη Διάκο, τον Θεολ. Νικολούδη, τον Παπάγο κτλ. Η Εβραία ερωμένη ήταν δίπλα στον έμπιστο Γεώργιο ο οποίος έπαιρνε "γραμμή" από τον Βρετανό πρέσβη Μάικλ Πάλερετ

Ο δε Γεώργιος, όπως είπαμε, δεν έτρεφε καμία συμπάθεια για τους Έλληνες. Όπως αναφέρει στο ημερολόγιο του ο Αμερικανός πρέσβυς στην Αθήνα Μακβί, ο Έλληνας μονάρχης "δεν είχε σε μεγάλη υπόληψη τους συμπατριώτες του, τους οποίους συνεχώς αποκαλούσε αυτοί οι άνθρωποι". Ο πρεσβευτής της Μ. Βρετανίας στην Αθήνα Λίπερ αναφέρει ότι ο Γεώργιος θεωρεί την Αγγλία θετή και πνευματική του πατρίδα. Ο τότε διπλωμάτης Γιώργος Σεφέρης μεταφέρει την ατμόσφαιρα των ανακτόρων : "Κοροϊδεύουν και σνομπάρουν τους Έλληνες. Είναι ανόητοι οι Έλληνες. Δεν τους αρέσουν".

Αλλά και ο Γερμανός πρέσβης Άιζενλοορ μετά την συνάντηση του με τον Γεώργιο, γράφει πως ο βασιλιάς μίλησε με σαρκασμό για τους Έλληνες πολιτικούς "μια παρέα γηραλέων αηδιαστικών ατόμων" αλλά και "η πλειοψηφία του ελληνικού λαού ήταν από φύση απείθαρχη, χωρίς εποικοδομητικό πνεύμα...'' Ο πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα, η ''παρέα γηραλέων αηδιαστικών ατόμων'' ήταν μεν πιστοί στην Αγγλία, όμως καλό είναι να παίρνεις μέτρα μη τυχόν συμβεί και κανένα ''ατύχημα''. 

Τι καλύτερο λοιπόν από μια δικτατορία; Ποιος ήταν κατάλληλος άνθρωπος για να διοριστεί; Καταρχάς ένας τέτοιος άνθρωπος θα έπρεπε να είναι της εμπιστοσύνης του Βασιλιά,  αυτό μετρούσε περισσότερο απ’ όλα, αλλά και αρκετά αδύναμος. Για τον ρόλο του δικτάτορα επιλέχθηκε ο Μεταξάς. Παλαιός γνώριμος των ανακτόρων, άνθρωπος της  απολύτου εμπιστοσύνης τους. Του είχε ανατεθεί και στο παρελθόν ο ρόλος και ήταν πάντοτε πρόθυμος (Βλέπε και εδώ). Επιπλέον συγκέντρωνε τα εξής χαρακτηριστικά: 

  • Δεν είχε λαϊκό έρεισμα. Το κόμμα του ήταν μικρό κι ασήμαντο με 7 μόλις βουλευτές και ποσοστό 3,4%, μόλις 50.000 ψήφους
  • Στον Στρατό δεν είχε δική του κλίκα. Είχε αποστρατευτεί πριν 15 χρόνια.
  • Διψούσε για εξουσία. Ήξερε ότι με εκλογές δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει πρωθυπουργός. Κι ο χρόνος δεν ήταν σύμμαχός του. Είχε φθάσει τα 65.

Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου Αγγλικής εμπνεύσεως και σχεδιασμού ήταν η πιο ειρηνική και αναμενόμενη δικτατορία που έγινε ποτέ. Δε βγήκαν τανκς στους δρόμους, για την ακρίβεια ούτε αεροβόλο. Δε συνελήφθη ο πολιτικός κόσμος. Στις 13 Απριλίου, έτσι απλά ο Βασιλιάς, όρκισε πρωθυπουργό τον Ι. Μεταξά! 

Λίγες ημέρες μετά, στις 25 Απριλίου, ο Μεταξάς διαβάζει στη Βουλή τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του και χειροκροτείται από την πλειοψηφία των βουλευτών των αστικών κομμάτων! Βεβαίως η Intelligence Service κάνει τη δουλειά της. Ο Τύπος σύσσωμος εγκωμιάζει τη νέα κυβέρνηση. Την επόμενη μέρα, ο Δ. Λαμπράκης έγραφε στο «Ελεύθερον Βήμα»: «Τα εν τη Βουλή κόμματα είναι σχεδόν ασφαλές ότι δε θα περιορίσουν την ευμένειάν των εις τα χειροκροτήματα (...) αλλά θα περιβάλουν την κυβέρνησιν ταύτην και διά της θετικής ψήφου εμπιστοσύνης των». Ο Λαμπράκης, φυσικά, ήξερε τι έγραφε. Η κυβέρνηση του Μεταξά πράγματι πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από όλα τα κόμματα (241 ψήφοι υπέρ), κατά ψήφισε μόνο το Παλλαϊκό Μέτωπο και 3 βουλευτές (ο Γ. Παπανδρέου, ο Κ. Βλαχοθανάσης και ο Α. Δενδρινός), υπήρξαν ακόμα και 4 αποχές.

Τα κόμματα έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στον Μεταξά γνωρίζοντας ότι επιθυμούσε την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού. Γι' αυτό και δεν έμειναν μόνο στην ψήφο εμπιστοσύνης αλλά στις 30 Απριλίου δέχτηκαν και τη διακοπή της λειτουργίας της Βουλής ως τις 30 Σεπτεμβρίου!

Εδώ πραγματικά μένει κανείς άφωνος. Είναι σαν να διορίσει σήμερα κάποιος, έναν αρχηγό του 4% πχ τον Βελόπουλο, πρωθυπουργό και όλα τα κόμματα Σύριζα, ΝΔ κλπ να του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης και να ψηφίσουν το κλείσιμο της Βουλής!

Και ο πιο βλάκας θα καταλάβει ότι υπάρχει άλλος δάκτυλος. ''Ο ξένος παράγων'' όπως λέει ο λαός. 

Έτσι με πρόφαση τη σχεδιαζόμενη πανεργατική απεργία της 5ης Αυγούστου, μία μέρα πριν επιβλήθηκε η Δικτατορία.  Προηγήθηκε βέβαια μια συνάντηση του Μεταξά με τον Βρετανό πρεσβευτή Σίντνεϊ Ουατερλόου, στις 2 Αυγούστου. Μετά τη συνάντηση αυτή, ο Μεταξάς βεβαίωνε τους συνεργάτες του, ότι η επιβολή της δικτατορίας έχει τη συγκατάθεση της Αγγλίας! (1)   

Τους βεβαίωσε ο άνθρωπος: επιβολή της δικτατορίας έχει τη συγκατάθεση της Αγγλίας! 

Ο ''ανεξάρτητος Τύπος'' (sic), φρουρός της δημοκρατικής νομιμότητας, ο οποίος διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για τις ''πολιτικές ελευθερίες'' και τον κοινοβουλευτισμό, τάχθηκε υπέρ της κατάργησης των ''πολιτικών ελευθεριών'' και του κοινοβουλευτισμού! Οι περισσότερες εφημερίδες μάλιστα είχαν ταχθεί υπέρ της επιβολής δικτατορίας προτού καν εκδηλωθεί («Καθημερινή», «Εστία», «Ελεύθερον Βήμα» κτλ) Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Οι ελληνικές εφημερίδες αντέγραφαν αυτά που έγραφε ο ... Βρετανικός τύπος. Μάλιστα! Ο δημοκρατικός βρετανικός Τύπος προετοίμαζε την κοινή γνώμη για την επιβολή δικτατορίας στην Ελλάδα. Από τον Ιανουάριο ήδη του 1936, ο βρετανικός Τύπος αφιέρωνε μακροσκελή άρθρα στη δραματική κατάσταση, κυρίως την οικονομική, στην οποία είχε περιέλθει η χώρα εξαιτίας «των κομματικών παθών» που την κατατυράννησαν επί δύο δεκαετίες («Great Βritain and the Εast», Φεβρουάριος 1936). Έναν μήνα μετά, τον Μάρτιο του ιδίου έτους, η εφημερίδα «Financial Νews» προέβλεπε ότι «μόνον δύο διέξοδοι απομένουν: είτε στρατιωτική δικτατορία, είτε νέαι εκλογαί» (ΑΠ 614/ΣΤ/36, Λονδίνο Χ. Ι. Σιμόπουλος, πρεσβευτής)  

Σε αγαστή συνεργασία αγγλικός και ελληνικός τύπος, ο ανεξάρτητος όπως είπαμε Τύπος, άρχισε το λιβάνισμα του Βελόπουλου της εποχής και της δικτατορίας. Τα δε ''πολιτικά δικαιώματα'', το ''υπέρτατο αγαθό της δημοκρατίας'' αλλά και η ''ελευθερία του Τύπου'' δια την οποία αγωνίζονται και δια της οποίας διαβιούν πήγαν περίπατο.   

Η «Ιnvestor΄s Review» έγραφε ( «…ίσως ο Στρατηγός Μεταξάς δεν έχει και πολύ άδικον») και «Ιnvestor΄s Chronicle» ( «…η κυβέρνησις κηρύξασα τον στρατιωτικόν νόμον απεσόβησε την εξέλιξιν του κακού». Ο «Scotsman» έγραφε ότι «ο Στρατηγός Μεταξάς δυνατόν να είχε ευλόγους αφορμάς και ανησυχίας», η συντηρητική «Βelfast Τelegraph» σημείωνε ότι «οι σύγχρονοι Έλληνες, όπως και οι αρχαίοι Αθηναίοι, είναι εμφύτως άστατοι και επιρρεπείς εις νεωτερισμούς τόσον εν τη πολιτική ζωή όσον και αλλαχού», η εφημερίδα «Μanchester Guardian» με τίτλο «Πλήρης ηρεμία επικρατεί» υπογράμμιζε ότι «…πάντες οι υγιώς σκεπτόμενοι επιδοκιμάζουν την επελθούσαν μεταβολήν» (ΑΠ 2044/ΣΤ/36, Σιμόπουλος).

Η μηνιαία επιθεώρηση «Εnglish Review» έγραφε ότι «το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου δεν ήτο απροσδόκητον, θα χαιρετισθή δε υπό παντός φίλου της Ελλάδας», συμπληρώνοντας ότι «ο Βασιλεύς Γεώργιος δεν είναι θιασώτης δικτατορικών μεθόδων, κατέδειξεν όμως διά μίαν ακόμη φοράν ότι είναι ηγέτης…», ενώ η ανεξάρτητη «Daily Dispatch» εξέφραζε την ελπίδα ότι ίσως «η Ελλάς αποκτήσει στρατόν εφάμιλλον προς τους καλυτέρους εν Ευρώπη» σε μια περίοδο «επικίνδυνον και εξωφρενική» για τα πράγματα στη Γηραιά Ηπειρο. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα άρθρα της εποχής που δημοσίευε ο αγγλικός Τύπος. Οι υπέρμαχοι του κοινοβουλευτισμού Άγγλοι εγκωμίαζαν την κατάλυση του κοινοβουλευτισμού. Τον Χίτλερ βέβαια τον μισούσαν διότι ήτο δικτάτωρ. Ο Χίτλερ εξελέγη από τον γερμανικό λαό με απόλυτη πλειοψηφία και δεν τον διόρισαν ενώ είχε 4% του εκλογικού σώματος. Εν πάση περιπτώσει 

Ο ελληνικός Τύπος έδινε τα ρέστα του. Το «Εθνος» την 5η Αυγούστου '36 βγήκε με τίτλο: «Η κυβέρνησις έλαβε δραστικά μέτρα προς την περιφρούρησιν του αστικού καθεστώτος», ενώ ο Γεώργιος Βλάχος εκδότης της «Καθημερινής» έγραφε, στις 7 Αυγούστου '36: «Η από της παρελθούσης Τρίτης επιβληθείσα νέα τάξις πραγμάτων εις την Ελλάδα, δεν ευρίσκει απλώς σύμφωνον την εφημερίδα αυτήν. Την ευρίσκει εν μέρει υπεύθυνον. Διότι από μακρού χρόνου η εφημερίς αυτή συνέστησε και ηυχήθη όπως έλθη ημέρα, κατά την οποίαν το κράτος του κοινοβουλευτισμού και των ελευθεριών αντικαταστήση, έστω και προς καιρόν, νέον κράτος επιβολής και αυστηρότητος».

Η «Εστία» ήταν ακόμα πιο αποκαλυπτική, αφού έγραφε πως η επιβολή της δικτατορίας «δεν δύναται βεβαίως να χαρακτηρισθή ως απροσδόκητος», στη συνέχεια περίγραφε την κατάσταση αστάθειας του αστικού πολιτικού συστήματος λόγω των ενδοαστικών αντιθέσεων. Έγραφε η εφημερίδα: «Δεν πρόκειται μόνον περί της χρεωκοπίας του κοινοβουλευτισμού, ανίκανου και εις άλλας χώρας του κόσμου να ανταποκριθή προς τας πολλαπλασιασθείσας ανάγκας του κρατικού οργανισμού, χρεωκοπίας, η οποία επεδεινώθη από την αισχράν κομματικήν φαυλοκρατίαν και από τον αιματηρόν πολλάκις εσωτερικόν διχασμόν. Πρόκειται κυρίως περί της βαθμιαίας εξουδετερώσεως του Κράτους, ως έννοιας επιβαλλούσης τον σεβασμόν, την εκτίμησιν και δι' αυτής την τάξιν, την κοινωνικήν ευρυθμίαν, την πρόοδο της χώρας και την ευημερία του Λαού».

Η εφημερίδα «Ακρόπολις»: «Το κύριον χαρακτηριστικόν του (σ.σ. του καθεστώτος της δικτατορίας) είναι η απόλυτος και απεριόριστος εξουσία. Καμμιά αντίδραση, κανένα πρόσκομμα, κανένα εμπόδιον, τυπικόν ή ουσιαστικόν, δεν περιορίζει την εξουσίαν αυτήν και δεν αντιτάσσεται εις αυτήν. (...) Ημπορεί να εργασθή απερίσπαστος, ανενόχλητος, με όλας της τας δυνάμεις».

Έτσι ανενόχλητος και απερίσπαστος ηργάσθη ο Γεώργιος Β΄ και ο εσμός των παλιανθρώπων- λακέδων, επιβάλλοντας μια δικτατορία που έθεσε υπό τον πλήρη έλεγχο της Αγγλίας την Ελλάδα και τους Έλληνες.   Διότι αυτόν και μόνον αυτόν τον σκοπό είχε η δικτατορία που επιβλήθηκε στην Ελλάδα το 36. Σε έναν παγκόσμιο πόλεμο που είχε ήδη αρχίσει στην Ισπανία η Ελλάδα ήταν απαραίτητο ελεγχόμενο στήριγμα στη Μεσόγειο. Ο ίδιος ο Γεώργιος μάλιστα θα προτιμούσε την απευθείας διοίκηση της Ελλάδας από τους Άγγλους, χωρίς μεσάζοντες! Θα πει στον Άγγλο πρέσβη το 1936 "Η Ελλάδα θα έπρεπε να τεθεί υπό την διοίκησή σας και να λειτουργεί ως αποικία!''. (Η Ελλάδα και οι Άγγλοι, εκδόσεις του εικοστού πρώτου, σελίδα 44) Πιο Αγγλόδουλος πεθαίνεις... 

Κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο δεν υπήρχε. Η ίδια η ονομασία του καθεστώτος «4η Αυγούστου» δείχνει την έλλειψη πολιτικού υπόβαθρου. Ακόμη και ο δήθεν ύμνος του καθεστώτος είναι απλά κλεμμένος. Άρπαξαν ένα ποίημα γραμμένο από τον Τίμο Μωραϊτίδη για την 25η Μαρτίου και αφαίρεσαν την τρίτη στροφή, που προφανώς δεν κολλούσε στην όλη ιστορία. 


Μια μασκαράτα η οποία αντέγραψε και κακοποίησε τη φασιστική αισθητική. Μια κλίκα αδίστακτων εξωνημένων, τους οποίους, κυρίως η αριστερά, τους παρουσιάζει ως ιδεολόγους του Φασισμού. Τα όργανα των Άγγλων στην Ελλάδα που επέβαλε ο Γεώργιος για τον πόλεμο εναντίον του Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού. Δικαίως ο υπουργός Τύπου και Τουρισμού, αστέρας του καθεστώτος και έμμισθος της Intelligence Service Θεολόγος Νικολούδης γράφει σε μια επιστολή του προς τον άλλο αστέρα του καθεστώτος, επίσης έμμισθο της Intelligence Service (2) Κ. Μανιαδάκη (28-6-1943):

«εις το τέλος εφθάσαμεν να κατηγορούμεθα επί φασισμώ και γερμανοφιλία, ημείς, οι οποίοι δεν εδιστάσαμεν να οδηγήσωμεν ένα μικρόν λαόν εις την θυσίαν, εις τον πόλεμον, δηλαδή, εναντίον του φασισμού, και του άξονος…» (3) 

Μας θυσίασαν λοιπόν οι φίλοι μας οι Άγγλοι και οι εδώ λακέδες τους στον πόλεμο εναντίον του Φασισμού. 

Δεν θα γράψουμε για τα μεγάλα έργα και επιτεύγματα του καθεστώτος, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι δεν υπήρχε καν οδικό δίκτυο. Οι Γερμανοί μοτοσυκλετιστές ελλείψει οδικού δικτύου έφθασαν από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα οδηγώντας πάνω στις ράγες του απαρχαιωμένου σιδηροδρομικού δικτύου...  

Ο Μεταξάς όμως πρόλαβε και διόρισε καθηγητές Πανεπιστημίου και τους δυο γαμπρούς του! Αρχή άνδρα δείκνυσι. Η άσκηση της εξουσίας αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα ενός ανθρώπου και τις ιδέες του. Οι Άγγλοι πάντως τη δουλειά τους την έκαναν. Η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο και οι στρατιώτες μας δεν είχαν ούτε κάλτσες, ούτε φανέλες να φορέσουν και η πείνα θέριζε (βλέπε και εδώ). Νεκροί, τραυματίες, ακρωτηριασμένοι όλοι τους θύματα μιας πολιτικής κλίκας δούλων του βρετανικού θρόνου. Μια Ελλάδα κατεστραμμένη και ένας λαός που έπρεπε να θυσιαστεί για χάρη των δυναστών του. Μα οι δυνάστες του δεν γνώρισαν ποτέ τον πόλεμο. Πριν ακόμη συνθηκολογήσει ο Τσολάκογλου για να περισώσει ό,τι μπορούσε από την απόλυτη ήττα, οι δυνάστες έφυγαν. Και πήραν μαζί τις ερωμένες τους, τους πράκτορες και τις λίρες. Και άφησαν τον λαό για τον οποίο υποτίθεται πως αγωνίζονταν χωρίς ψωμί. Μας επέβαλαν για τον λόγο αυτό εμπορικό αποκλεισμό για να μας τιμωρήσουν που δεν θυσιαστήκαμε όλοι, μέχρι ενός για την εξουσία και τα βίτσια τους.   

Η κυρία Joyce Brittain-Jones, τα μάζεψε από την Αθήνα μαζί με την βασιλική οικογένεια για το Λονδίνο. Ο Γεώργιος θα καταλύσει στο Claridge’s Hotel στο Λονδίνο ενώ η  ερωμένη του θα  νοικιάσει ένα σπίτι στα προάστια. Το ζεύγος θα συναντιέται πολύ συχνά και θα μετέχει στη κοινωνική ζωή της  αριστοκρατίας. 

Ο Μεταξάς πέθανε από παραμυγδαλικό απόστημα και δεν πρόλαβε να ζήσει τις μεγάλες στιγμές αλλά  ''μας άφησε την κοπριά του'', την ''μερμηγκοφωλία της ΄Μπρετάνιας΄, όπως έγραφε ο Διευθυντής της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου του καθεστώτος, έμμισθος και αυτός της Ιντέλλιντζενς Σέρβις, Γ. Σεφέρης (βλέπε και εδώ) . 

Ο επικεφαλής της Ιντέλλιντζενς Σέρβις Μπάλφουρ, την κοπάνησε πριν την 25η Μαρτίου του 1941, λίγες ημέρες δηλαδή πριν από τη γερμανική εισβολή. Γράφει για αυτόν ο Γ. Σεφέρης στο βιβλίο του Πολιτικό Ημερολόγιο, (τ.Α'. 25 Νοεμβρίου 1935 ἕως 13 Ὀκτωβρίου 1944, ἔκδ. Ἴκαρος σ. 185)

«Τὰ στρατεύματά μας λαμβάνουν τὶς διαταγές τους ἀπὸ τὸν Στρατηγὸ Paget καὶ ἐμεῖς ἀπὸ τὸν Mister Balfour, πρώην Ἁγιορείτη καλόγερο, πρώην μακρογενάτο Ὀρθόδοξο παπὰ {...} Καὶ δὲν μᾶς ἐμπιστεύεται οὔτε γιὰ τὴν μετάφραση. Καημένη Ἑλλάδα». 

Καημένη Ελλάδα που ούτε οι νεκροί και οι ακρωτηριασμένοι, ούτε η πείνα ήταν αρκετή τιμωρία. Η μεγάλη τιμωρία ακολούθησε. Ενώ ο λαός πεινούσε, βροχή έπεφταν οι χρυσές λίρες από τους Βρετανούς στους ληστοσυμμορίτες του ΕΑΜ. 

 
Επάνω σκελετωμένα ελληνόπουλα από τον αποκλεισμό που μας επέβαλαν οι Άγγλοι (βλέπε και εδώ

Κάτω οι παχύσαρκοι κύριοι που άρπαζαν τις χρυσές λίρες για ''αντίσταση''. Τα ξαδερφάκια: Βελουχιώτης και Ζέρβας 


Συνέπεια αυτής της εγκληματικής πολιτικής των Βρετανών ήταν ο συμμοριτοπόλεμος ο οποίος διήρκεσε μέχρι το 1949 με πολύ περισσότερους νεκρούς και τραυματίες από ότι ο Β πΠ για την Ελλάδα και ανυπολόγιστες καταστροφές. 

Και εκεί τα πολιτικά τζάκια και οι οικογένειές τους απόντες. Ποιος από αυτούς πολέμησε; Πείτε μου έναν από αυτή την κλίκα των πολιτικών που έστειλε το γιο του να πολεμήσει στον Γράμμο και στο Βίτσι; Πολέμησαν μόνον τα παιδιά των πραγματικών Ελλήνων! Απορούν κάποιοι γιατί δεν τιμούν τους νεκρούς του συμμοριτοπολέμου; Μα τι σχέση μπορεί να έχουν όλοι αυτοί με τον πόλεμο εναντίον των μπολσεβίκων; Αυτοί γιορτάζουν μαζί με τους μπολσεβίκους, την 28η τον πόλεμο κατά του Φασισμού. Μαζί με τον Στάλιν πολέμησαν. Σύντροφοι και συμπολεμιστές ήταν. 

Ο κύριος Μπάλφουρ δεν μας ξέχασε, επανήλθε στην Ελλάδα ως ταγματάρχης του Βρετανικού Στρατού και μέλος της Βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα. Αυτός τοποθέτησε τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό σε θέση αντιβασιλέως (τον Οκτώβριο του 1945 τον διόρισαν πρωθυπουργό!). Η αγιαστούρα συνεργάτης της Intelligence Service. Γιατί όχι; Εδώ αφόρισαν τους Σουλιώτες γιατί ήταν σε πόλεμο με τον Αλή Πασά... Ο Δαμασκηνός μάλιστα για τις υπηρεσίες του ''τιμήθηκε'' και από το εβραϊκό ίδρυμα Γιαντ Βασσέμ με τον τίτλο του Δίκαιου των Εθνών...

 
Επάνω ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός την εποχή του λιμού στην Αθήνα. Ούτε αυτός ο κύριος πείνασε. Βλέπουμε μάλιστα ομοιότητες με τους δύο παραπάνω εικονιζόμενους ευτραφείς κουμπουροφόρους.

Κάτω ο Τσώρτσιλ, ο Δαμασκηνός και ο Μπάλφουρ (σε κύκλο) με στολή αξιωματικού στην Αθήνα. 


Ο Μπάλφουρ αποχώρησε από την Ελλάδα όταν καταγγέλθηκε ως πράκτορας από τον Ριζοσπάστη τον Ιανουάριο του 1947. Οι κομμουνιστές, οι οποίοι μέχρι τότε συνεργάζονταν με τον Μπάλφουρ αποφάσισαν να τον αποκαλύψουν, διότι η Μόσχα από τα τέλη του 1946 αποφάσισε να εγκαταλείψει τις Συμφωνίες Στάλιν-Τσώρτσιλ. Έτσι ο Μπάλφουρ μας άφησε και από παπάς έγινε μουσουλμάνος ιερωμένος (χότζας)... Δείτε και εδώ 

Ένας από τους λόγους που αρχικά διόρισαν αντιβασιλέα τον Δαμασκηνό ήταν γιατί η δημοτικότητα του Γεωργίου με την δικτατορία της 4ης Αυγούστου που επέβαλε είχε πέσει στο ναδίρ.
Ο Γεώργιος αντέδρασε αρχικά σε αυτή την απόφαση και με επιστολή του προς το Φόρειν Όφφις ο Τσώρτσιλ  απαίτησε να σταλεί στο Γεώργιο η κυρία  Joyce για να τον πείσει να σταθεί στο  «ύψος των περιστάσεων». Ο Γεώργιος θα πειστεί από την ερωμένη του και θα αποδεχθεί τον διορισμό του Δαμασκηνού. Θα νοικιάσει ένα σπίτι στη Chester Square στο Λονδίνο όπου θα παραμείνει με την ερωμένη του όσο εξελίσσονται τα γεγονότα στην Ελλάδα.  
Ο Τύπος άρχισε να τον υμνεί. Η βρετανική υποστήριξη στον Γεώργιο είναι εξοργιστική· τον υμνούν ως σοφό και γενναίο, ως κύριο συντελεστή της ελληνικής νίκης στο Ιταλικό Μέτωπο και ανδραγαθήσαντα, περίπου, στη Μάχη της Κρήτης. Οι Αμερικανοί, ενοχλημένοι από το αδιάκοπο βρετανικό λιβάνισμα στον Γεώργιο, εκρήγνυνται : " Εάν ο βασιλιάς είναι σε θέση - παρά την ελεεινή συμπεριφορά του στο παρελθόν - να διαφημίσει τον εαυτό του, έχει καλώς. Δεν επιτρέπεται όμως σε μια ξένη δύναμη να συμπεριφέρεται σαν κράχτης ".

Τελικά η ιστορία θα επαναληφθεί και ο Γεώργιος θα επανέλθει το 1946 με ένα ακόμα δημοψήφισμα. Θα επανέλθει όμως χωρίς την ερωμένη του κυρία Joyce. Η κυρία δεν είχε πλέον κανένα λόγο να βρίσκεται στο πλάι του. Η αποστολή της είχε λήξει. Το θέμα μάλιστα έτυχε δημοσίευσης από το περιοδικό «ΤΙΜΕ» (Τεύχος 30ης Σεπτεμβρίου 1946) Ανέφερε χαρακτηριστικά:
«Ο Βασιλιάς Γεώργιος Β’ της Ελλάδας έχει μια Αγγλίδα ερωμένη κι επιμένει να την πάρει μαζί του στην Αθήνα. Επιμένει ότι δεν θα πάει χωρίς εκείνη κι οι φίλοι του ισχυρίζονται ότι θα προτιμούσε να παρατήσει τον θρόνο παρά να την εγκαταλείψει για πάντα».
Η κυρία ανένδοτη. Ο Γεώργιος της έκανε πρόταση γάμου μα αυτή αρνήθηκε. Απογοητευμένος ήρθε στην Ελλάδα και δεν συναντήθηκε ποτέ ξανά με την εβραία ερωμένη του αλλά ούτε θα ζήσει για να χαρεί τη βασιλεία του. Θα πεθάνει την 1η Απριλίου του 1947.  

Η πράκτορας Joyce μετά τον θάνατο του Γεωργίου Β’, παρασημοφορήθηκε από τον βασιλιά της Αγγλίας Γεώργιο ΣΤ΄, για τις υπηρεσίες που είχε προσφέρει στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του πολέμου. 

Στις 22 Σεπτεμβρίου του 1949 έκανε πολιτικό γάμο με έναν  ώριμο κύριο:  τον Lt Col Edwin George Boxshall στέλεχος της βρετανικής κατασκοπείας μέχρι την δεκαετία του 60 που αποστρατεύτηκε με το βαθμό του Αντισυνταγματάρχη.

Οι υπουργοί της 4ης Αυγούστου, Μανιαδάκης, Σπέντζας, Πολυζωγόπουλος, Αποστολίδης, Κασιμάτης,  Δημητράτος κ.α έγιναν βουλευτές και υπουργοί του Καραμανλή και συνέχισαν να σώζουν τον ελληνικό λαό...

Ωραίος κόσμος! «Ελεεινοί πολιτικοί, ένα κουβάρι από σκουλήκια» για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του δικού τους Σεφέρη, μερικοί καλοί πράκτορες, λίρες, μια εβραία ερωμένη, ένας παπάς... Α! Και θεόπεμπτοι κυβερνήτες! Υπάρχουν ακόμη σκελετοί που εξακολουθούν να αναμασούν την προπαγάνδα της Intelligence Service. 


1 Σπ. Λιναρδάτος, «Πώς φτάσαμε στην 4η Αυγούστου» σ. 264

2 Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος, Εκδόσεις Θούλη, σελ. 130

Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδος, Εκδόσεις Θούλη, σελ. 129

Ristorante Verona


Πηγές στο διαδίκτυο:

https://panosz.wordpress.com

http://boraeinai.blogspot.com/ 

http://teleytaiaexodos.blogspot.com 

https://emvolos.gr/

https://pasatempo.wordpress.com

http://www.tellingstories.gr

https://www.tovima.gr



Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2020

Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΕ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΕΙ ΤΟ "ΗΘΙΚΟΝ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ" ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

 



Του Παν. Μαρίνη

Η εμπλοκή της Ελλάδος στον πόλεμον ώφειλε να αποφευχθή πάσῃ θυσίᾳ, αυτή ήτο άλλωστε η γνώμη των βενιζελικών αξιωματικών και πολιτικών, π.χ. ο Ν. Πλαστήρας «θεωρούσε πως πρέπει να αποφύγωμεν πάσῃ θυσίᾳ τον πόλεμον εναντίον της Ιταλίας, φθάνοντες και μέχρις ωρισμένων εδαφικών προς αυτήν παραχωρήσεων».
Όμως ο Ιω. Μεταξάς επροχώρησε εις τον πόλεμον και η γνώμη ολοκλήρου του καθεστώτος και δη του Βασιλέως Γεωργίου ήτο ότι ώφειλε η Ελλάς να υποστή τα πάνδεινα και να εκλείψη ακόμη, αρκεί να υπηρετή δουλικώς την Αγγλίαν. 


Βρετανοί αξιωματικοί στην Ακρόπολη

Ακόμη και την τελευταίαν στιγμήν, αυτήν της Γερμανικής εισβολής, ηδύνατο να διασωθή η Ελλάς: Την 6ην Απριλίου 1941, ο Κορυζής απέρριψε το αίτημα των Γερμανών δι' απομάκρυνσιν των Βρετανικών δυνάμεων από την Ελλάδα απορρίπτοντας το τελεσίγραφον που του επέδωσε ο Γερμανός πρεσβευτής Έρμπαχ-Σένμπεροχ. Ούτως αρχίζει η Γερμανική επίθεσις! 

Εφ' όσον τούτο, η ομαλή συνθηκολόγησις και λήξις του Ελληνοϊταλικού πολέμου, δεν εγίνετο κατορθωτόν, ώφειλε οπωσδήποτε ο Βασιλεύς και η νόμιμος κυβέρνησις να συνθηκολογήσουν αποδεχόμενοι την νέαν κατάστασιν και να φροντίσουν να συνεχίση η ομαλή λειτουργία του κράτους και η ζωή του πληθυσμού. Αντιθέτως έφυγαν χλευάζοντάς μας, ότι δεν συνθηκολογούν και θα συνεχίσουν τον πόλεμον στο εξωτερικόν! Τί έπρεπε να γίνη στην Ελλάδα; Άνευ συνθηκολογήσεως και με πόλεμον έως του τελευταίου στρατιώτου να αποσφαγούν άνευ λόγου και αιτίας όλοι οι εναπομένοντες νέοι της Ελλάδος! Επίσης η Ελλάς ώφειλε να ερειπωθή, να ισοπεδωθή, να πυρποληθή, να λιμοκτονήση, να πεθάνη, να γίνη κομμουνιστική, να εξαερωθή, όλα αυτά μαζί αρκεί να προξενούσε ολίγην ενόχλησιν στον Άξονα! Αίσχος ανθέλληνες!

Η "Leibstandarte SS Adolf Hitler" στην Ελλάδα

Τελικώς συντελεσθείσης της συντριβής υπέγραψε την συνθηκολόγησιν ο στρατηγός Γεώργιος Τσολάκογλου, ο επικεφαλής της Στρατιάς Ηπείρου και Μακεδονίας, τουτέστιν των δυνάμεων στα μέτωπα, άνευ της εγκρίσεως των Άγγλων και του Βασιλέως, και δι' αυτήν την αυθαίρετον πράξιν του τον υβρίζει έως σήμερον ο Ελληνικός λαός! Στην «μακάβρια φάρσα» του Ειδικού Δικαστηρίου Δοσιλόγων ο Γεώργιος Τσολάκογλου κατεδικάσθη εις θάνατον και στρατιωτικήν καθαίρεσιν διά την πράξιν της συνθηκολογήσεως! Κατεδικάσθη επίσης και εις άλλας ποινάς διότι εσχημάτισε κυβέρνησιν και δεν άφησε την χώραν στο χάος! Ένα από τα υπερασπιστικά επιχειρήματα των κατηγορουμένων ήτο ότι «είναι αδιανόητον να υπάρξη κράτος, έστω υπό κατάληψιν, χωρίς να υπάρχη κυβέρνησις, χάριν τουλάχιστον των καθημερινών βιοτικών αναγκών του λαού»! Όμως η "εθνική ηγεσία" δεν ήθελε κυβέρνησιν, ήθελε ο λαός να πεθάνη ακυβέρνητος μέσα στο το χάος και την γενικήν ανομίαν και ακαταστασίαν! Διόλου δεν τούς άρεσε που όλα "λειτουργούσαν ρολόϊ", η Αστυνομία και η Χωροφυλακή, τα δικαστήρια, τα υπουργεία, οι οργανισμοί, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια! 

Άταφοι στρατιώτες στα αλβανικά υψώματα

Αυτή είναι η μία πλευρά του ζητήματος, όμως υπάρχουν και άλλες φυσικά και η κυριωτέρα είναι η εξής: Δεν φθάνει που οι νέοι της Ελλάδος πέθαιναν στην Πίνδο και στην Τρεμπεσίνα δι' έναν πόλεμον που δεν είχε ουδεμίαν σχέσιν με την Ελλάδα! Αντί η κυβέρνησις να τους αφήση να πεθάνουν κι οι οικογένειές τους να τους θρηνήσουν και ο λαός να συνεχίση την δυστυχισμένη ζωή του, αυτή εδηλητηρίασε την ψυχήν του λαού με μίαν εκκωφαντικήν και ανήθικον προπαγάνδα η οποία ακολουθούσε τις παρανοϊκές ιδέες του Τσώρτσιλ. Όλοι οι πόλεμοι έχουν αίτια, οικονομικά, εμπορικά, δυναστικά, επεκτατικά, θρησκευτικά και λοιπά συναφή, όμως ο Τσώρτσιλ επαρουσίαζε τον πόλεμον αυτόν με όρους "Βιβλικούς", θεολογικούς, θρησκευτικούς, Μανιχαϊκούς και Δαιμονολογικούς, ως τον πόλεμον του Αγαθού εναντίον του Κακού! Ομιλούσε διά την Γερμανίαν ως το μέγα Κακόν, ο Αδ. Χίτλερ ήτο ο ίδιος ο Διάβολος, ο Αρχέκακος Όφις, και διά την συντριβήν του, ετόνιζε ο Τσώρτσιλ, δικαιολογείται κάθε θυσία! Ο Τσώρτσιλ τα εκατάφερε καλά, η Γερμανία συνετρίβη και η Αγγλία επλήρωσε το βαρύ τίμημα, και η αυτοκρατορία της διελύθη και οικονομικώς και ηθικώς επτώχευσε και έγινε αυτό που βλέπομε σήμερον! Όθεν οι οπαδοί του Αδ. Χίτλερ ήσαν συνεργάτες του Διαβόλου, δεν τους άξιζαν ούτε οίκτος ούτε ανθρώπινα δικαιώματα και διά τούτο οι δίκες των Δοσιλόγων δικονομικώς δεν ήσαν δίκες αλλά «εξωτερική σκηνοθεσία προαποφασισθεισών εκτελέσεων», ως τας εχαρακτήρισε ο Δημήτριος Βεζανής! Αντιθέτως, οι ευρισκόμενοι στην άλλην πλευράν του πολέμου ήσαν οι Αρχάγγελοι του Καλού, οι ευλογημένοι από τον Θεόν, αυτοί και το πολιτικόν τους σύστημα! Ο Τσώρτσιλ από το επίσημον βήμα της Βουλής των Κοινοτήτων ανελύετο εις δουλικούς επαίνους διά τον Στάλιν, τον απεθέωνε και τον γέμιζε κολακείες· κολακείες τοιαύτες που υπερέβαινον αυτές των Σοβιετικών υπηκόων του! Συγχρόνως η Συμμαχική προπαγάνδα απεθέωνε την ΕΣΣΔ και τον Κομμουνισμόν ως το άριστον πολίτευμα, όπου οι άνθρωποι ζουν ελεύθεροι και ευτυχείς με ευμάριαν, ευημερίαν, ευνομίαν και δικαιοσύνην! Αντιθέτως, ως πολίτευμα διαβολικόν και φορεύς παντός κακού εξυβρίζετο ο Φασισμός, διά τούτο σήμερον ότιδήποτε βδελυρόν και κακόν το λέγομε αυτομάτως "φασιστικό" π.χ. "φασιστική συμπεριφορά"! Αντιθέτως το καλόν κ' αγαθόν είναι η Αριστερή συμπεριφορά κι οι Αριστερές ιδέες· διά τον λαό "κομμουνιστής" κι "αριστερός" σημαίνει απλά "καλός άνθρωπος"! Ούτως η 28η Οκτωβρίου εγκαθίδρυσε και συντηρεί το «ηθικόν πλεονέκτημα» της Αριστεράς, το οποίον είναι πλήρως πραγματικόν, υπαρκτόν και δικαιολογημένον! 

Αφίσα του ΕΑΜ

Με αυτόν τον τρόπον ο κόσμος επολώθη και σήμερον 70 έτη μετά τον πόλεμον η πόλωσις όχι μόνον καλά κρατεί αλλά οσημέραι εμπεδούται και βαθαίνει ως ένας βαθμιαίως περιστρεφόμενος κοχλίας! Ήδη στα 1948 όλοι ήθελαν να λησμονηθούν η νομολογία και οι δίκες των Δοσιλόγων που ήσαν στίγμα και όνειδος διά την ιδίαν την έννοιαν της Δικαιοσύνης καθώς εθεσπίσθη κάτι ανήκουστον: Αναδρομικής ισχύος ποινικοί νόμοι! Παρά ταύτα,  70 έτη μετά τον πόλεμον, το 2014, η Ελληνική Κυβέρνησις (Σαμαρά-Βενιζέλου) και η Ελληνική Βουλή, με τον Αντιτρομοκρατικόν Νόμον ενεθρόνισαν αυτήν την νομοθεσίαν στην πρόσοψιν του δικαϊκού μας συστήματος, πρόχειρη διά να επαναχρησιμοποιηθή! Συγχαρητήρια συμπατριώτες βουλευτές, άξιος ο μισθός σας! 

Ο κόσμος επολώθη λοιπόν, από την μίαν πλευράν είναι οι καλοί, οι αγαθοί, οι ευλογημένοι από τον Θεόν, οι Κομμουνισταί, οι Μαρξιστές-Λενινιστές, οι συριζαϊκού τύπου οπαδοί του Πολιτιστικού Μαρξισμού και οι Συνοδοιπόροι, οι Κεντροαριστεροί, οι Πράσινοι και όλα τα μυριάδες άλλα δημοκρατικά κόμματα! Στην άλλην πλευράν δεν υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι, ποιός άραγε τολμάει να ειπή ότι είναι οπαδός του Φασισμού; [...]

Ούτως έχουν τα πράγματα, όμως το αστείον είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί που στέκονται στον ουδέτερον χώρον, στην No-man's land, ανάμεσα στις δύο πλευρές! Αυτοί είναι οι Δεξιοί και Κεντροδεξιοί που θέλουν να είναι κάπως αντικομμουνισταί και συγχρόνως να υπερασπίζονται την νομιμοφροσύνην τους προς τους Ρούζβελτ-Τσώρτσιλ-Στάλιν! Αυτοί οι ατυχείς κραυγάζουν ότι αυτοί είπαν το ΟΧΙ, διά να τους απαντήσουν οι Αριστεροί ότι είναι απλώς κρυπτομοναρχοφασίστες! Ούτως ή άλλως οι Αριστεροί έχουν δίκιο! [...]

Κι όταν οι Δεξιοί προσπαθούν να τους αντιπαρατεθούν ομιλώντας διά τα απαίσια κακουργήματα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, τους έρχεται η απάντησις που τους κλείνει το στόμα: «ΝΑΙ, σκοτώναμε δοσιλόγους!»

Οι Έλληνες τα έχουν καταλάβει αυτά σήμερα και διά τούτο δεν λέγουν «πολεμήσαμε τον κατακτητή», αλλά «πολεμήσαμε τον Φασισμό»· ναί, έτσι είναι ακριβώς, όπως το είπε στην Νυρεμβέργην ο Εισαγγελεύς Ρουντένκο: «Διά πρώτην φοράν [στην ιστορίαν του Δικαίου] δικάζουμε εδώ μίαν ιδεολογίαν!» Εδίκαζαν την ιδεολογίαν του κακού, τον Φασισμόν, και ποίοι τον εδίκαζαν; Ο Εισαγγελεύς Ρουντένκο και ο Πρόεδρος Νικιτσένκο, οι έχοντες την ιδεολογίαν του Καλού, τον Μαρξισμόν-Λενινισμόν-Σταλινισμόν! Φυσικά αυτό εφάνη και στην Ιταλίαν: 
Λίαν ενδιαφέρουσα είναι η περίπτωσις της Ιταλίας. Εκεί δεν υπήρξε "κατακτητής", όμως αυτό δεν ημπόδισε τους Αγγλους από τού να ιδρύσουν «Εθνική Αντίσταση»! Οι Ιταλοί «Αντιστασιακοί» διέφερον από τους άλλους· καθώς δεν υπήρχε "κατακτητής" αυτοί ήσαν αποκλειστικώς Αντιφασίστες, εχθροί της κυβερνήσεως της χώρας τους! Αυτοί έκαναν «αντίσταση» εναντίον της ιδεολογίας του Φασισμού! Κι όταν ενεφανίσθη ο πραγματικός κατακτητής, ο ξένος, με την απόβασιν των Αγγλοαμερικανών στην Σικελίαν, οι «Αντιστασιακοί» δεν ήσαν "κατά του κατακτητή", ήσαν υπέρ του κατακτητή, εγένεντο δοσίλογοι και δουλικοί συνεργάτες του Αϊζενχάουερ! Στην Μεταπολεμικήν Ιταλίαν αυτοί οι «Αντιστασιακοί» οι υπέρ του κατακτητού, «όσοι συνηργάσθησαν με τον εχθρόν κατά τρόπον ανάξιον [Ιταλού] πολίτη και έθιξαν την εθνικήν αξιοπρέπειαν, διευκολύνοντες το έργον των αρχών κατοχής», ως λέγει ο ελληνικός νόμος Α.Ν. 5333/1945, τιμώνται υπεράγαν και αυτή τους η δράσις αποτελεί πρώτης τάξεως διαβατήριον διά να γίνουν Πρόεδροι της Δημοκρατίας, όπως ο Σάντρο Περτίνι και προσφάτως ο Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο! 

Εθνικοσοσιαλιστική αφίσα 

Στην Ελλάδα, οι Κομμουνιστές ήσαν ολίγοι άνθρωποι, ούτως ή άλλως το ΚΚΕ ιδρύθη από Εβραίους της Θεσσαλονικής, και οι Ρωσοέλληνες που κατόρθωσαν να φθάσουν στην Ελλάδα, εδιηγούντο πράγματα φρικτά και τον απάνθρωπον διωγμόν (ιδέ, Ελληνική επιχείρηση της Εν Κα Βε Ντε - Βικιπαίδεια) κι οι άνθρωποι ετρόμαζαν! Τώρα όμως, οι Άγγλοι εδημιούργησαν την «Εθνική αντίσταση» και την παρέδωσαν στο ΚΚΕ, καθώς μόνον το ΚΚΕ και την οργάνωσίν του το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ εδέχοντο ως αντιστασιακόν εταίρον και το γέμιζαν πολεμικόν ύλικον, τενεκέδες λίρες και στρατιωτικούς συμβούλους και συνδέσμους! Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδος και η Κυβέρνησις του Καΐρου υπεχρεώθησαν από τους Άγγλους να αποδεχθούν την κατάστασιν και να συνεργασθούν με το ΚΚΕ, οπότε το ενομιμοποίησαν πλέον στα όμματα του συνόλου του πληθυσμού! Οι πανέξυπνοι σπουδασμένοι στις σχολές της Κομιντέρν ΚΚΕδες ινστρούχτορες εξεμεταλλεύθησαν την κατάστασιν εις το έπακρον δημιουργήσαντες μάλιστα το δόγμα: «συνεργασίες στην κορυφή, διείσδυσις στην βάσιν», οπότε όλες ο λαός εγένετο πιστός του Μαρξισμού-Λενινισμού-Σταλινισμού! [...]


Ούτως λοιπόν εδημιουργήθη από την 28ην Οκτωβρίου το «ηθικόν πλεονέκτημα» της Αριστεράς! Είναι και θα παραμένει ηθικά ακλόνητη η αριστερά κι όποιος την θίγει έστω και λίγο αρκεί αυτή να ξεστομίση «είσαι φασίστας» για να τον στείλει στα τάρταρα! Και αυτό το «ηθικόν πλεονέκτημα» θα παραμένη ακλόνητον και ακέραιον όσον θα υπάρχη ο Μεταπολεμικός κόσμος! Γιά πόσο; Γιά τρία χρόνια ή γιά τρείς αιώνες, δεν γνωρίζομε! Κι όλα αυτά τα εδημιούργησε ένα υποτίθεται δικτατορικόν δεξιόν καθεστώς!


RV

Τρίτη 4 Αυγούστου 2020

Ένας πολιτικός νάνος για γέλια και για κλάματα




Μεταξάς: ο υμνητής του Κεμάλ Ατατούρκ! Όταν πέθανε ο Κεμάλ έγραψε:

«Αποτίουσα φόρον τιμής εις την μνήμην του περιφανούς αρχηγού, του γενναίου στρατιώτου, του πεφωτισμένου αναμορφωτού της Τουρκίας, η Ελλάς ουδέποτε θα λησμονήσει ότι ο πρόεδρος Κεμάλ Αττατούρκ υπήρξε ο κύριος θεμελιωτής της Ελληνοτουρκικής συνεννοήσεως και ότι σφυρηλάτησε τους δεσμούς της αδιαλύτου φιλίας, ήτις ενώνει τις δύο χώρες μας εν τω κοινώ ιδεώδες της ειρηνικής συνεργασίας. Θα διατηρήσει πιστώς την συγκινημένης ανάμνησιν του μεγάλου εκλιπόντος, του οποίου το κραταιόν έργον θα κατευθύνη δια παντός τα τύχας του ευγενικού τουρκικού έθνους”.

RV

Σάββατο 11 Ιουλίου 2020

ΟΤΑΝ Ο ΜΕΤΑΞΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ


Η εγκληματική φύση και δράση των μπολσεβίκων σε όλο τον κόσμο δεν είναι κάτι νέο. Ούτε περιορίζεται σε χρόνο και τόπο. Όπου και αν εμφανίστηκαν έδρασαν πάντα κατά τον ίδιο τρόπο. Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο μπολσεβικικός συρφετός, με τη μορφή κόμματος, Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (ΣΕΚΕ), έκανε την επίσημη εμφάνισή του στην Ελλάδα το 1918. Μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) το 1924. Η ίδρυσή του συνοδεύτηκε από την προδοσία της Μικράς Ασίας. Ενώ ο στρατός μας βάδιζε προς την εκπλήρωση της Μεγάλης Ιδέας με χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες για την απελευθέρωση της γης της Ιωνίας και του Πόντου, οι μπολσεβίκοι του ΣΕΚΕ έκαναν ότι ήταν δυνατόν για να βοηθήσουν τον προαιώνιο εχθρό μας.  Απεργίες, σαμποτάζ και διαδηλώσεις στις οποίες επικρατούσαν τα συνθήματα: “Κάτω ο πόλεμος” και “Συναδέλφωση των λαών πάνω από σύνορα και πατρίδες”.   Δεν έλειψαν, δε, οι συγκρούσεις με τη χωροφυλακή, όπως στο Κουλέ Καφέ, στο Τσινάρ και στις εβραϊκές συνοικίες. Ας μην ξεχνάμε ότι οι πρώτοι υποστηρικτές του ήταν οι εβραίοι της Θεσσαλονίκης, όπως επίσης εβραίοι ήταν οι ιδρυτές του, Αβράμ Μπεναρόγια και Κοέν.  Ένα άλλο γεγονός που προκλήθηκε από τη δράση τους είναι η άρνηση ενός ολόκληρου συντάγματος στρατού να επιβιβαστεί στα πλοία για τη Μικρά Ασία!

Η αντεθνική τους δράση έλαβε χώρα σε ολόκληρο το μέτωπο της Μικράς Ασίας. Τον Μάιο του 1921 ιδρύθηκε από το Κόμμα μια ειδική τριμελής Κεντρική Επιτροπή των Κομμουνιστών Στρατιωτών του Μετώπου, με σκοπό τον συντονισμό των αντιπολεμικών-αντεθνικών ενεργειών. Σε όλες σχεδόν τις μονάδες δημιουργήθηκαν κομμουνιστικοί πυρήνες. Ο ρόλος αυτών των πυρήνων στο μέτωπο ήταν να υπονομεύσουν την πολεμική προσπάθεια, να επιταχύνουν την “ήττα των ιμπεριαλιστών”, δηλαδή τη νίκη του κεμαλικού στρατού επί των Ελλήνων και να διαδώσουν τις ιδέες για μια κομμουνιστική επανάσταση.

Ο Αβραάμ Μπεναρόγια περιγράφει ως εξής την οργάνωση των κομμουνιστικών αντιπολεμικών πυρήνων στο μέτωπο: “Μια ευρεία αντιπολεμική προπαγάνδα εις το μέτωπον και τα μετόπισθεν αναπτύσσεται. Οργανώνονται ενιαχού στρατιωτικοί κύκλοι προς μελέτη και συζήτηση. Ένα κόμμα αντιπολεμικό δημιουργείται στο μέτωπο”.

Οι πυρήνες, που οργανώθηκαν στις μονάδες, έφθασαν στο σημείο να εκδίδουν ακόμα και εφημερίδες. Το σύνθημα “Στα σπίτια μας” άρχισε να βρίσκει έδαφος στο μέτωπο. Οι Κομμουνιστικοί Πυρήνες πήραν υπό τον έλεγχό τους το μεγαλύτερο μέρος των σιδηροδρόμων του μετώπου, οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν για τη μεταφορά των λιποτακτών!  Ο Δ. Λιβιεράτος στο βιβλίο του Το ελληνικό εργατικό κίνημα 1918-1923 γράφει: “Μέσα σε λίγες εβδομάδες ολόκληρο το Μέτωπο καταρρέει, όχι τόσο από τα χτυπήματα του αντιπάλου, όσο γιατί οι Έλληνες στρατιώτες βαρέθηκαν να πολεμάνε και γυρίζουν στα σπίτια τους. Κάνουν ‘απεργία πολέμου’ κατά μια έκφραση της εποχής.” Το ίδιο ισχυρίζεται και ο Αβραάμ Μπεναρόγια στη βιογραφία του: “Η απεργία του στρατού στο μέτωπο έλυσε τη μικρασιατική τραγωδία”...

Αρκετά χρόνια μετά, ο αρχηγός των μπολσεβίκων, Ζαχαριάδης, σε άρθρο του στην εφημερίδα Ριζοσπάστης θα γράψει: Αν δεν νικιόμασταν στη Μ.Ασία, η Τουρκία θα ‘τανε σήμερα πεθαμένη και εμείς μεγάλη Ελλάδα. Τη “λευτεριά” μας θα την στηρίζαμε στην υποδούλωση του Τουρκικού λαού... Γι’ αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία μα και την επιδιώξαμε"


Η τραγική για τον Ελληνισμό κατάληξη της Μικρασιατικής εκστρατείας είναι οπωσδήποτε συνέπεια και της προδοτικής δράσης των εγκληματιών μπολσεβίκων. Αντί λοιπόν να τους στήσουν στο εκτελεστικό απόσπασμα όπως αρμόζει σε κάθε κάθαρμα που εν καιρώ πολέμου δουλεύει για τον εχθρό, εδώ παρ' ολίγον να τους κάνουμε κυβέρνηση... 


Τον Αύγουστο του 1922 με την κατάρρευση του μετώπου στη Μικρά Ασία κατέρρευσε και η κυβέρνηση των Αθηνών. Στις 27 Αυγούστου παραιτήθηκε η κυβέρνηση Γούναρη και Στράτου και προσωρινά έγιναν προσπάθειες συγκρότησης κυβερνητικού σχήματος από τους Ν. Καλογερόπουλο και Ν. Τριανταφυλλάκο. Σχηματίζεται μια ανίσχυρη κυβέρνηση υπό το Ν. Τριανταφυλλάκο, επί της οποίας και συντελείται η φοβερή καταστροφή της Σμύρνης (8 Σεπτεμβρίου). Δυο μέρες αργότερα, ξεσπά το επαναστατικό κίνημα των Πλαστήρα-Γονατά...

Στις 10 Σεπτεμβρίου 1922 -ενώ το επαναστατικό κίνημα των Πλαστήρα και Γονατά βρισκόταν σε εξέλιξη- ο στρατιωτικός διοικητής Αθηνών Κωνσταντινόπουλος, αποφασίζει την εκτέλεση των προδοτών κομμουνιστών. Στις φυλακές Συγγρού κρατούνταν 8 σημαίνοντες κομμουνιστές (ο γραμματέας του ΣΕΚΕ Κορδάτος και οι Πετσόπουλος, Ευαγγέλου, Παπανικολάου, Σιδέρης, Γεωργιάδης, Αγγελής και Στράγγας). Είχε έρθει η ώρα της τιμωρίας τους. Ο Κωνσταντινόπουλος στέλνει λοιπόν μια ομάδα ανθρώπων του στις φυλακές, με την εντολή να τους παραλάβουν, για να τους μεταφέρουν στον εισαγγελέα.
Ο Κορδάτος γράφει ότι θα τους λιντσάριζε ο λαός (Ιστορία της Ελλάδας-ΧΙΙΙ, σελ. 578) «το λιντσάρισμα θα γινόταν στη ρεματιά του Ιλισσού με μια σκηνοθετημένη «έκρηξη λαϊκής βίας»...

Κι εδώ αρχίζει αυτή η ιστορία που μοιάζει παράλογη και παρ' ολίγον να οδηγήσει τους προδότες κρατούμενους κομμουνιστές, αντί για τη ρεματιά του Ιλισσού, στην υπουργοποίηση...


Στις 12 Σεπτεμβρίου ο βασιλιάς Κωνσταντίνος κάλεσε τον Μεταξά στα ανάκτορα και του πρότεινε να αναλάβει τον σχηματισμό κυβέρνησης. Ο Μεταξάς δηλώνει στον βασιλιά ότι δέχεται την πρωθυπουργία, με έναν όρο: να συμμετάσχουν στην κυβέρνησή του οι κομμουνιστές! 

Δηλαδή οι προδότες εβραιομπολσεβίκοι, οι υποστηρικτές του Κεμάλ, αντί να οδηγηθούν στο ικρίωμα έπρεπε κατά τον Μεταξά να μας κυβερνήσουν και μάλιστα να υπουργοποιηθούν!


Στις 13 Σεπτεμβρίου το πρωί, φτάνει στις φυλακές Συγγρού ο διευθυντής της εφημερίδας «Αθηναϊκή» Όμηρος Ευελπίδης -απεσταλμένος του Μεταξά- και ζητά να μιλήσει με τον γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Γιάννη Κορδάτο.
Όπως γράφει ο ίδιος ο Κορδάτος (ό.π. σελ. 579), η συνάντηση έγινε στο γραφείο του διευθυντή της φυλακής. Ο Ευελπίδης, μετά τους τυπικούς χαιρετισμούς, είπε στον κομμουνιστή ηγέτη:
- Η κατάσταση στο μέτωπο είναι απελπιστική. Η συμφορά είναι μεγάλη και ο βασιλιάς Κωνσταντίνος κάλεσε την περασμένη νύχτα το Μεταξά στο Τατόι και τον παρακάλεσε ν’ αναλάβει τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης, γιατί οργανώνεται από τον στρατό και το ναυτικό, που έχει συγκεντρωθεί στη Χίο, με αρχηγό τον Πλαστήρα, επαναστατικό, αντιδυναστικό κίνημα. Ο Μεταξάς δέχτηκε με την προϋπόθεση να πάρουν μέρος στη νέα κυβέρνηση και οι κομμουνιστές, γιατί μόνο αυτοί μπορούν να αντιμετωπίσουν τον Πλαστήρα*, επειδή μόνο σ’ αυτούς θα υπακούσουν οι στρατιώτες. Λοιπόν έρχομαι εκ μέρους του Μεταξά και σε παρακαλώ να δεχθείς. Σας δίδει δυο υπουργεία. Πάντως το ένα θα είναι το υπουργείο των Εσωτερικών, γιατί πρέπει υπεύθυνα να αντιμετωπίσετε τον Πλαστήρα.  
Κι ο Κορδάτος, παρ' όλο το «δέλεαρ» της ανέλπιστης συμμετοχής των κομμουνιστών στην εξουσία, απαντά:
- Δε δέχομαι, όχι μόνο γιατί είναι ζήτημα αρχής για μας να μην πάρουμε μέρος σε καμιά αστική κυβέρνηση, αλλά και αν δεν υπήρχε αυτό το βασικό κώλυμα, πάλι δε θα δεχόμουνα, γιατί με το Μεταξά δεν μπορεί να γίνει καμιά συνεργασία και ούτε του έχουμε εμπιστοσύνη. Ουσιαστικά η συνεργασία που μας ζητεί ο Μεταξάς, αποβλέπει να σώσουμε τη δυναστεία. Εμείς όμως είμαστε κάτι παραπάνω από δημοκρατικοί.

Ο Ευελπίδης, μπροστά στην άρνηση του Κορδάτου, κινά να φύγει. Μα δε δείχνει απογοητευμένος. Του λέει:

- Συνεννοήσου και με τους άλλους συντρόφους σου επάνω και το μεσημέρι θα έρθω να πάρω απάντηση.
Προφανώς ο Κορδάτος κατάλαβε με τι έχει να κάνει και σου λέει την γλιτώσαμε την κρεμάλα. Εξάλλου ο Μεταξάς δεν ήταν που χαρακτήρισε, την Μικρασιατική Εκστρατεία τυχοδιωκτική; 

Ο φιλοβασιλικός Τύπος είχε κατακεραυνώσει τον Μεταξά για αυτή του τη αισχρή δήλωση τότε, αλλά τώρα τον προέβαλλε ως το μοναδικό κατάλληλο... 

Πάντως ο Μεταξάς δεν απογοητεύεται αμέσως από την πρώτη άρνηση των κομμουνιστών να του συμπαρασταθούν. Γύρω στη μία το μεσημέρι καταφθάνει ο ίδιος στη φυλακή, μαζί με τον Ευελπίδη. Ο Κορδάτος καλείται και πάλι στο γραφείο της διεύθυνσης.

Ο Μεταξάς, με σοβαρό και στενοχωρημένο ύφος του λέει:

- Κύριε, εις την Μικράν Ασίαν έχει συντελεσθεί καταστροφή πρωτοφανής εις τα χρονικά της ελληνικής ιστορίας. Επικαλούμαι τον πατριωτισμόν σας και σας προτείνω να λάβετε μέρος εις την κυβέρνησιν που ενδεχομένως θα σχηματίσω εάν ευδοκήσει η Α.Μ. ο βασιλεύς Κωνσταντίνος. Αντιλαμβάνεσθε ότι εάν επικρατήσουν οι πλαστηρικοί, δεν θα μείνει τίποτε όρθιον εις τον τόπον αυτόν. Πρώτους που θα πλήξουν και θα εξοντώσουν οι βενιζελικοί, θα είσθε σεις. Ο Βενιζέλος που θα εκτοπίσει αμέσως τον Πλαστήραν θα είναι αμείλικτος εναντίον σας, διότι είναι όργανον του αγγλογαλλικού συνασπισμού. Μη λησμονείτε ότι αυτός έστειλε σώμα στρατού εις την Ουκρανίαν δια να ενισχύσει τους τσαρικούς και εξοντώσει του ομοϊδεάτας σας. Σκεφθείτε καλά τας ώρας που διέρχεται η Ελλάς και μη λησμονείτε ότι υπάρχουν ιστορικοί στιγμαί που αν δεν αντιληφθεί κανείς την σημασία των, διαπράττει λάθη ανεπανόρθωτα. Βλέπω ότι είσθε νέος. Σας περιτριγυρίζει η τύχη. Αρπάξατέ την και μην την αφήσετε να φύγει...

Κι ο Κορδάτος του απαντά:

- Στρατηγέ μου, ευχαριστώ πολύ δια την τιμήν που μου εκάματε. Αναγνωρίζω ότι αι στιγμαί που διέρχεται η χώρα μας είναι κρίσιμες. Αλλά και ως άτομον και ως γραμματεύς του Σοσιαλεργατικού Κόμματος πιστεύω ότι ο ρόλος μας δεν είναι να σώσωμεν τον θρόνον και το αστικόν καθεστώς. Ασφαλώς θα επακολουθήσουν διωγμοί κατά του κόμματός μας. Τα αριστερά κόμματα εις όλον τον κόσμον αντιμετωπίζουν διωγμούς. Εξάλλου εδηλώσαμεν εις τον κ. Ευελπίδην ότι δεν δυνάμεθα να λάβω μεν μέρος εις την κυβέρνησιν σας, διότι μας το απαγορεύουν αι αρχαί μας. Η απόφασίς μας είναι οριστική...

Ο Μεταξάς, μετά από αυτήν την απάντηση που δεν επιδέχεται συνέχιση της συζήτησης, δεν επιμένει.

- Λυπούμαι πολύ -λέει- που αποκρούσατε την προσφερθείσαν συνεργασίαν. Εύχομαι να μην μετανοήσετε δι' αυτό...

Και φεύγοντας προσθέτει:

- Σας παρακαλώ πολύ να μην κοινολογηθεί η συνάντησίς μας αυτή. Έχω τον λόγον της τιμής σας ότι θα κρατηθεί μυστική;

- Μάλιστα στρατηγέ μου.

- Ήτο άκρως εμπιστευτικής φύσεως και εμπιστεύομαι εις τον λόγον της τιμής σας ότι θα κρατηθεί μυστική.

- Στρατηγέ μου να είστε απολύτως ήσυχος.

- Χαίρετε...

- Χαίρετε...

Μετά την εξέλιξη αυτή, ο Μεταξάς δεν αποδέχτηκε την πρωθυπουργία και αυθημερόν κατέθεσε την εντολή στο βασιλιά.

Τι να πρωτοπεί κανείς; Ήθελε να κρατηθεί μυστική η συνάντηση... Υπολόγιζε δε και στον λόγο τιμής των μπολσεβίκων. Αλλά τι γράφουμε τώρα, εδώ θα έκανε τους αρχιεγκληματίες, προδότες του έθνους και υπουργούς. Η ανηθικότητα και ο οπορτουνισμός σε όλο τους το μεγαλείο.


*Ο Πλαστήρας, ήταν τότε όχι μόνο δηλωμένα φανατικός αντικομμουνιστής, αλλά και από αυτούς τους στρατιωτικούς που είχαν προσφερθεί εθελοντικά (μαζί με το Γεώργιο Κονδύλη και το Νεόκοσμο Γρηγοριάδη) για την περίφημη εκστρατεία της Ουκρανίας, που αποσκοπούσε στο άμεσο χτύπημα των μπολσεβίκων του Λένιν (1919).

Πηγές: Τότε... Τεύχος Νο 12 Αθήνα 1984
             Ιστολόγιο ανεμούριον

Ristorante Verona


ο Μεταξάς δέχθηκε υπό την προϋπόθεση να συμμετάσχουν και οι κομμουνιστές...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-agnosti-protasi-metaxa-stous-kommounistes-na-sigkivernisoun-meta-ti-mikrasiatiki-katastrofi-tin-idia-ora-i-maniates-kratoumeni-esozan-apo-to-apospasma-tous-filakismenous-igetes-tou-kke/
ο Μεταξάς δέχθηκε υπό την προϋπόθεση να συμμετάσχουν και οι κομμουνιστές...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-agnosti-protasi-metaxa-stous-kommounistes-na-sigkivernisoun-meta-ti-mikrasiatiki-katastrofi-tin-idia-ora-i-maniates-kratoumeni-esozan-apo-to-apospasma-tous-filakismenous-igetes-tou-kke/