Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Πιστοί στις Αρχές και τις Αξίες του Αδόλφου Χίτλερ



Ο εχθρός, όσα προσωπεία και να φορέσει για να μολύνει την Ιερή μας Ιδέα, θα πέφτει πάντα σε τείχος. Ένα τείχος χτισμένο από τα «μυστικά των Αρίων», του Αίματος και της Φυλής...
Συνέχεια εδώ

RV

Ινδοευρωπαϊκή ποίηση και μυθολογία



Συγγραφέας: Martin Litchfield West
Εκδόσεις: Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών. Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη
Μετάφραση: Μαρία Γεωργοπούλου
Επιμέλεια: Γεώργιος Κ. Γιαννάκης
Σελίδες: 628

Το βιβλίο αποτελεί μετάφραση από τα αγγλικά ενός κλασικού εγχειριδίου για τις συγκριτικές σπουδές των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών και φιλολογιών (Indo-European Poetry and Myth, 2007). Στην ελληνική έκδοση προστέθηκαν στις υποσημειώσεις, σε ορθές αγκύ­λες, πρόσθετες πληροφορίες, κυρίως βιβλιογραφικής φύσης ή ορισμένες διευκρινιστικές σημειώσεις, με την ένδειξη [Σημ. του επιμ.]. Επίσης, μεταφράσθηκαν στην ελληνική όλα τα παραθέματα, ακόμη και εκείνα τα οποία ο συγγραφέας δεν είχε μεταφράσει στην πρωτότυπη έκδοση, ενώ σε ορι­σμένες περιπτώσεις προστέθηκε το αρχαίο ελληνικό κείμενο μαζί με τη με­τάφραση εκεί που ο συγγραφέας παραθέτει μόνο τη μετάφραση· προστέ­θηκε επίσης ένας πίνακας με συντομογραφίες, ο οποίος δεν υπάρχει στην αγγλική έκδοση.

Το εξώφυλλο της αγγλικής έκδοσης

Το περιεχόμενο του βιβλίου ποικίλει. Θέματα που διαπραγματεύεται είναι η θέση του ποιητή και της ποίησης, οι θεοί, από τον πατέρα Ουρανό και τη μητέρα Γη μέχρι τον θεό Ήλιο και την κόρη του, τους θεούς του κεραυνού, των ανέμων και της φωτιάς, τις Νύμφες και τα στοιχειά, οι παρακλητικοί ύμνοι και τα ξόρκια, οι κοσμολογικές αντιλήψεις, οι αντιλήψεις για τον θάνατο και την υπέρβαση του θανάτου με το κλέος, η τυπολογία του βασιλιά και του ήρωα, ο ήρωας ως πολεμιστής, τα στερεότυπα της αφήγησης της μάχης.

Ο Προμηθέας του Gustave Moreau, 1868

Σημείο που αξίζει να επισημάνουμε είναι η διερεύνηση των στοιχείων εκείνων που μαρτυρούν την προ­γονική ‘ινδοευρωπαϊκή’ μητρική γλώσσα Ελλήνων και Ευρωπαίων και ενός μέρους των λαών της νότιας Ασίας.

Οι ομιλητές της πρωτοελληνικής, οι οποίοι έφτασαν στην περιοχή του Αιγαίου έφεραν μαζί τους όχι μόνο μια νέα γλώσσα αλλά και μια κληρονομιά θρησκευτική, μυθολογική και ποιητική.

Πολλά στοιχεία αυτής της ινδοευρωπαϊκής παράδοσης επιβιώνουν στα ομηρικά έπη και σε άλλα πρώιμα έργα της ελληνικής λογοτεχνίας, καθώς επίσης και στις ποιητικές και τις μυθολογικές παραδόσεις άλλων ινδοευρωπαϊκών λαών.



 


Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Τα χρώματα της Ευρώπης



Στις παραδόσεις και στις θρησκείες των Αρίων παρατηρείται ένας συμβολισμός χρωμάτων. Τρεις ουρανοί «περιστρέφονται» γύρω από τη γη: ο ημερήσιος ουρανός που είναι λευκός, ο νυχτερινός που είναι μαύρος, και ο κόκκινος ουρανός του λυκόφωτος που τους χωρίζει. Τα χρώματα αυτά εμφανίζονται επίσης σε αρκετά πολεμικά λάβαρα στην Ευρώπη: 

Σημαία του Ιερού Λόχου

Στην Ελληνική Επανάσταση ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ύψωσε τη σημαία με αυτά τα χρώματα. 

Σημαία του παλαιού Γερμανικού Ράιχ (1871–1918)

Άσπρο, μαύρο και κόκκινο ήταν επίσης το λάβαρο του παλαιού Ράιχ. Ο Χίτλερ μετά από πολλές σκέψεις κατέληξε στο ότι η σημαία των Εθνικοσοσιαλιστών θα ήταν πάνω σε αυτά τα χρώματα. 

Σημαία του NSDAP

Όπως γράφει στο Ο Αγών μου: «Το κόκκινο συμβολίζει την κοινωνική τοποθέτησή μας· το λευκό την εθνικιστική μας ιδέα. Ο αγκυλωτός τον αγώνα για τον θρίαμβο των Αρίων και ακόμη τη συμβολοποίηση της θεωρίας για την παραγωγική εργασία, μιας θεωρίας που ήταν και θα ’μενε για πάντα αντισημιτική».

Άγγελος Κωνσταντίνου


RV



Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Για την προδοσία του Στράσσερ


    

Για την προδοσία του Στράσσερ και τη συνεργασία-συνωμοσία του με τον καθεστωτικό δεξιό Σλάιχερ, βασική πηγή αποτελεί το ημερολόγιο του Γκαίμπελς (βλ. περισσότερα εδώ). Η αξιοπιστία της πηγής αυτής ως προς τα πραγματικά γεγονότα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Η υποκειμενική προσέγγιση στα πραγματικά γεγονότα (οι έντονες αντιδράσεις του Γκαίμπελς, εν προκειμένω) δεν μειώνουν την αξιοπιστία της καταγραφής των γεγονότων αυτών. Η σχέση του Στράσσερ με τον Σλάιχερ είναι το γεγονός εκείνο το οποίο καταγράφει ο Γκαίμπελς στο ημερολόγιό του. Αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ψευδές, εκτός αν ο Γκαίμπελς το 1932 και ένα βήμα πριν από την ανάληψη της εξουσίας από τους Εθνικοσοσιαλιστές, θα καθόταν να γράψει ψέμματα για τον Στράσσερ… Επίσης, το γεγονός ότι εφημερίδες εβραϊκής ιδιοκτησίας αναφέρθηκαν θετικά στον Στράσσερ μετά την εκδίωξή του σημαίνει πολλά...

    Παρακάτω παραθέτουμε, αυτούσια, αποσπάσματα από διάφορα βιβλία σχετικά με την προδοσία του Στράσσερ. Κάποιοι από τους συγγραφείς είναι γνωστοί αντιχιτλερικοί, οι οποίοι δεν διστάζουν να αναπαραγάγουν ψεύδη για τον Χίτλερ. Δεν θα δίσταζαν να αναφερθούν κολακευτικά στον Στράσσερ, αν η προδοσία του δεν ήταν ένα γεγονός πασίγνωστο και πλήρως αποδεδειγμένο, ώστε η όποια αμφισβήτησή του θα τους εξέθετε και θα τους καθιστούσε απολύτως και ολοφάνερα αναξιόπιστους.



Βαϊμάρη, η ανάπηρη δημοκρατία 1918-1933, Heinrich A. Winkler, εκδ. Πόλις, 2013 

Σελ. 306: «Ο Σλάιχερ θεωρούσε ότι ελλείψει μιας συμφωνίας με το σύνολο του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, έστω και με τη μορφή μιας “ανακωχής”, δεν υπήρχε άλλη λύση από τη σύναψη συμφωνίας μόνο με εκείνη την τάση των Εθνικοσοσιαλιστών την οποία, όπως πίστευε, καθοδηγούσε ο Strasser. Σε περίπτωση που ο Strasser αποφάσιζε να κινηθεί μόνος του και οδηγούσε ένα σημαντικό μέρος των Εθνικοσοσιαλιστών στο κυβερνητικό στρατόπεδο, θα ανοίγονταν εντελώς νέες προοπτικές και η εσωτερική πολιτική θα άλλαζε…»

Σελ. 312: «Στις 9 Δεκεμβρίου η εφημερίδα Tägliche Rundschau (η οποία, όπως αναφέρεται στο ίδιο βιβλίο, στη σελίδα 305, από τον Αύγουστο του 1932 με χρηματοδότηση του Υπουργείου Άμυνας είχε περάσει στα χέρια του Κύκλου Tat  και του Hans Zehrer, και εθεωρείτο φερέφωνο του Σλάιχερ) δημοσίευσε μια ανακοίνωση που προκάλεσε αίσθηση: ο Gregor Strasser παραιτείτο από όλες τις κομματικές του θέσεις. Ο οργανωτικός υπεύθυνος  του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, στον οποίο πριν από πέντε ημέρες ο Σλάιχερ είχε προτείνει τη θέση του Αντικαγκελαρίου, στην ουσία εναντιωνόταν στην άρνηση του Χίτλερ να στηρίξει με ψήφο ανοχής τον Σλάιχερ».

Σελ. 313: «“Η ανταρσία απέτυχε”, σημείωσε ο Γκαίμπελς στο ημερολόγιό του. “Ο  Strasser απομονώθηκε. Είναι νεκρός!” Ο Σλάιχερ είχε διαφορετική άποψη επί του θέματος και συνέχιζε να επενδύει στον Strasser».

Σελ. 320: «Ο Χίτλερ σε μια συνεδρίαση των γκαουλάιτερ, στις 16 Ιανουαρίου στη Βαϊμάρη, έκλεισε μια για πάντα τους λογαριασμούς του με τον πρώην οργανωτικό υπεύθυνο του κόμματος: ο Strasser δεν είχε πια κανέναν υποστηρικτή και η κυριαρχία του Χίτλερ στο εσωτερικό του κόμματος ήταν πλέον αδιαφιλονίκητη».



Εθνικοσοσιαλισμός - κίνημα, κόμμα κράτος, Κώστας Λαναράς, εκδόσεις Εντός, 2004

Σελ. 154: «Ο Schleicher επεδίωξε να προσελκύσει τον Gregor Strasser, με την ελπίδα ότι ο τελευταίος θα παρέσυρε μαζί του και ένα σοβαρό τμήμα της κοινοβουλευτικής δύναμης του NSDAP. Παρά τις ισχνές, οπωσδήποτε, πιθανότητες επιτυχίας, ο Hindenburg αποδέχτηκε το σχέδιο του Schleicher, διορίζοντάς τον στη θέση του Καγκελαρίου, στις 3 Δεκεμβρίου 1932. Ο Strasser με τη σειρά του, συμφώνησε με τις προτάσεις του Schleicher, για να σπεύσει, στη συνέχεια, να τις υποβάλει στον Χίτλερ, ο οποίος, ωστόσο, αρνήθηκε κατηγορηματικά».



Αδόλφος Χίτλερ και Εθνικοσοσιαλισμός, Νίκος Βεργίδης, Εκδόσεις Αρκαδία  

Σελ. 126: «Ο Χίτλερ συσκέφθηκε την ίδια μέρα στο ξενοδοχείο Κάιζερχοφ με τους κυριότερους συνεργάτες του. Οι Γκαίμπελς-Ραιμ τάχτηκαν αναφανδόν υπέρ της απόρριψης της πρότασης. Μια αποδοχή της θα έμπλεκε το κόμμα στον δύσοσμο λαβύρινθο των συνωμοσιών.[…] Μόνο ο Γκρέγκορ Στράσσερ διαφώνησε. Αυτός ήταν της άποψης πως το κίνημα έπρεπε να αρπάξει την ευκαιρία. Η στάση του επιβεβαιώνει τις εντοπίσεις μας, σχετικά με το ρόλο του στο κόμμα. Οι άκρατες φιλοδοξίες του τον είχαν κάνει υποχείριο των “αριστοκρατικών” κύκλων. Ήταν ο άνθρωπός τους στο κόμμα. Ήδη όμως πλησίαζε η ώρα της αλήθειας γι’ αυτόν». 

Σελ. 137: «Ο Χίτλερ κατηγορεί τον Στράσσερ σαν όργανο της ολιγαρχίας. Τη γνώμη του επικροτούν κι όλα τα στελέχη του κόμματος. Ο Στράσσερ νικιέται κατά κράτος. Αναγκάζεται να παραιτηθεί από όλα του τα αξιώματα στο κόμμα. Ταυτόχρονα διαπράττει και την τελευταία του προδοσία. Δίνει όλη την ιστορία της παραίτησής του στον Τύπο. Η ψυχρή επιστημονική ανάλυση των πραγμάτων μάς πείθει, πέραν κάθε αμφιβολίας. Η κρίση την οποία προκαλεί ο Στράσσερ, εντάσσεται στα πλαίσια της ολιγαρχικής συνωμοσίας που στοχεύει στην φθορά του NSDAP».



Η Έλευση του Γ΄ Ράιχ, Ρίτσαρντ Έβανς, εκδ. Αλεξάνδρεια, 2013

Σελ. 302: «ο Σλάιχερ προσπαθώντας να πιέσει τον Χίτλερ να συμμετάσχει στην κυβέρνηση, ξεκίνησε ξεχωριστές διαπραγματεύσεις με τον Στράσερ για μια ενδεχόμενη κυβερνητική θέση»




Γκαίρινγκ, Ντέιβιντ Ίρβινγκ, εκδ. Γκοβόστη, 2009


Σελ. 140:  «Τελικά ο Strasser πέθανε την ίδια ημέρα με τον Schleicher και με τον ίδιο τρόπο. "Ένα κίνημα σαν το δικό μας", έγραψε εκείνη τη χρονιά ο Γκαίρινγκ, "μπορεί να συγχωρήσει πολλά, όχι όμως την προδοσία προς έναν ηγέτη"».





Η άνοδος του Γ΄ Ράιχ, Ιωάννης Κωτούλας, έκδοση του περιοδικού «Ιστορικά Θέματα», 2005

Σελ. 70:  «Στο εσωτερικό του NSDAP μια κρίση που υποκίνησαν ορισμένα μέρη υπό τον Γκρέγκορ Στράσσερ, με εξωτερική προτροπή κρατικών κύκλων, σύντομα ατόνησε, όταν διαγράφτηκαν με συνοπτικές διαδικασίες».





Ο άγνωστος Χίτλερ, Δημοσθένης Κούκουνας, εκδ. Μέτρον

Σελ. 122:  «Νέος καγκελάριος γίνεται ο Σλάιχερ, που μέσω του Στράσερ, επιχειρεί να πείσει 60 ναζί βουλευτές να αποστατήσουν».





Χίτλερ 1889-1936 -  Ύβρις, Ian Kershow, Εκδόσεις SCRIPTA, 2005

Σελ. 442: «Ο Schleicher με την έγκριση του Hindenburg είχε συναντήσει τον Χίτλερ στις 23 Νοεμβρίου. Παρά την επιθυμία του Προέδρου, προσπαθούσε να διερευνήσει κατά πόσον ο Χίτλερ θα στήριζε μια κυβέρνηση υπό τον Schleicher. Ο Χίτλερ ήταν ανένδοτος. […]  Εν τω μεταξύ, ο Schleicher επιβεβαίωνε ότι οι πόρτες παρέμεναν ανοιχτές για τον  Gregor Strasser, ο οποίος δεν είχε παίξει κανένα ρόλο στην υπόθεση της αλληλογραφίας μεταξύ του Χίτλερ και του γραφείου του Hindenburg, και υποτίθεται ότι ήταν έτοιμος "να προβεί ο ίδιος προσωπικά στη ρήξη" αν δεν έβγαινε τίποτε από τις συζητήσεις με τον Χίτλερ. 
Ο Schleicher έβαλε αυτή την πιθανότητα στο παιχνίδι κατά τη διάρκεια των συζητήσεων μεταξύ του ιδίου, του Papen και του Hindenburg το απόγευμα της 1ης Δεκεμβρίου. Στον Strasser και σε έναν ή δύο  από τους υποστηρικτές του θα προσφέρονταν θέσεις στην κυβέρνηση. Θα μπορούσαν να πάρουν με το μέρος τους περίπου εξήντα βουλευτές των Ναζί. Ο Schleicher ήταν σίγουρος ότι θα κέρδιζε την υποστήριξη των συνδικαλιστικών οργανώσεων, του SPD (σοσιαλδημοκράτες) και των αστικών κομμάτων για μια δέσμη οικονομικών μεταρρυθμίσεων και για τη δημιουργία θέσεων εργασίας. […] Ο Hindenburg διόρισε τον Schleicher καγκελάριο του Ράιχ». 

Σελ. 444-447: «Ο Strasser το 1932 είχε δημιουργήσει καλές επαφές με κάποιους από τους σημαντικούς βιομήχανους του Ruhr, και επωφελούνταν από τις οικονομικές τους επιχορηγήσεις. [..] Επιχειρηματίες αντιμετώπιζαν τον Χίτλερ ως αμετακίνητο εμπόδιο για μια συντηρητική κυβέρνηση της Δεξιάς και άρχισαν να βλέπουν τον Strasser ως έναν πιο υπεύθυνο και δημιουργικό πολιτικό ο οποίος θα μπορούσε να προσφέρει μαζική ναζιστική υποστήριξη σε μια συντηρητική κυβέρνηση. Πράγματι εκείνο το διάστημα ο Strasser επηρεαζόταν όλο και περισσότερο από τις νεοσυντηρητικές ιδέες της ομάδας Tat του Hans Zehrer και συνηγορούσε στην ιδέα ενός ευρύτερου μετώπου της Δεξιάς. […]
Επιπλέον, ήταν ανελέητος και δεν έβλεπε μπροστά του τίποτε άλλο από τον δρόμο για την εξουσία. […] Τα μέλη του Κύκλου Tat σύστησαν τον Strasser στον στρατηγό Schleicher το καλοκαίρι του 1932. Ο Schleicher ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την περίπτωση που ο Gregor Strasser θα μπορούσε να βοηθήσει ώστε τα συνδικάτα να στηρίξουν μια “εθνική”  ─δηλαδή απολυταρχική─ κυβέρνηση. Αυτό ήταν κάτι που ευνοούσε ο “Κύκλος Tat”. […]
Στις 31 Αυγούστου, ο Goebbels είχε σημειώσει στο ημερολόγιό του: “Για πρώτη φορά μιλάει [ο Χίτλερ] ανοιχτά γι’ αυτά που κάνει η κλίκα του Strasser στο κόμμα. Και εδώ, είχε κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά, αν και δεν έλεγε τίποτε. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έβλεπε κιόλας”.  […] Ο Goebbels γράφει γύρω στα τέλη Σεπτεμβρίου: “Θα ήταν ευλογία, αν τελικά το κρυφό σαμποτάζ [του Strasser] ερχόταν στην επιφάνεια, έτσι ώστε ο Φύρερ να μπορέσει να δράσει εναντίον του”. […]
Σε μια συνάντηση που κρατήθηκε μυστική, στο Βερολίνο στις 3 Δεκεμβρίου, ο Schleicher πρόσφερε στον Strasser τις θέσεις του αντικαγκελαρίου και του πρωθυπουργού της Πρωσίας. […] Μετά τη συγκέντρωση της 5ης Δεκεμβρίου, ο Strasser θα πρέπει να κατάλαβε ότι οι πιθανότητες να ηγηθεί μιας ανταρσίας ενάντια στον Χίτλερ ήσαν μηδαμινές. […]»


Σελ. 449-450: «Ο Strasser έγινε ο υπ’ αριθμόν ένα προδότης του κινήματος. Ο Χίτλερ μίλησε στους γκαουλάιτερ, στους περιφερειακούς επιθεωρητές και στους βουλευτές του Ράιχσταγκ. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Völkischer Beobachter, όλοι όσοι παρευρίσκονταν αισθάνθηκαν την ανάγκη να εκδηλώσει καθένας προσωπικά την αφοσίωσή του, ανταλλάσσοντας χειραψία με τον Χίτλερ. “Ο Strasser απομονώθηκε. Είναι πια νεκρός”, σημείωνε ο Goebbels θριαμβολογώντας.  […] “Οι μετοχές του δεν αξίζουν πια τίποτε. Μια μικρή παράσταση πάνω στη σκηνή. Τώρα ξαναβυθίστηκε στο τέλμα, από όπου και προερχόταν”, ήταν το σχόλιο  ─με εξωραϊσμένο ύφος─ του Goebbels για την αποπομπή του Gregor Strasser, στο ημερολόγιό του. Ο Strasser τώρα είχε αποσυρθεί ολοκληρωτικά από κάθε πολιτική δραστηριότητα και από κάθε δημόσια εμφάνιση. […] Στις αρχές του 1934 έκανε αίτηση […] να του δοθεί το τιμητικό σήμα του NSDAP, ως επιβράβευση για το γεγονός ότι ήταν μέλος του κόμματος από την επανίδρυση του κόμματος στις 25 Φεβρουαρίου του 1925. Ούτε αυτό, ούτε ένα γράμμα που έστειλε παραπονούμενος στον Rudolf Heß στις 18 Ιουνίου του 1934, τονίζοντας τις επί μεγάλο διάστημα υπηρεσίες που πρόσφερε και τη συνεχιζόμενη αφοσίωσή του στο κόμμα, μπόρεσαν να σώσουν το τομάρι του. Ο Χίτλερ δεν συγχωρούσε εκείνους που αισθανόταν ότι τον πρόδωσαν». 




Και τέλος, η Σίτσα Καραϊσκάκη, το 1934 στο βιβλίο της Das Dritte Reich durch meine Brille (Tο Γ΄ Ράιχ μέσα απ’ τα γυαλιά μου, υπό έκδοση Θούλη 9/2015), στη σελίδα 169 γράφει για αυτούς που είχαν εκτελεστεί, λίγο καιρό πριν, τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών: 
«Γι’ αυτόν τον λόγο, η προσπάθεια για απόκτηση κύρους, το ολοφάνερο κυνήγι της δημοτικότητας από την ηγετική κλίκα των SA γύρω από τον Röhm, το μυρίστηκε καλά ο λαός ήδη πριν από την σύλληψή του από τον Χίτλερ. Γι’ αυτό δεν έδειξε ίχνος κατανόησης για τις ατομιστικές φιλοδοξίες μερικών ανδρών, τους οποίους η ηγετική τους θέση τούς έκανε εγωιστές, και κανένας από τον λαό δεν υπερασπίστηκε την αυθάδειά τους».


Ristorante Verona

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

KEEP CALM



RV

Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

EΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΑΝΤΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ



...Μην μας μιλάνε για εθνική κοινότητα και ότι όλοι θέλουμε το ίδιο. Οπωσδήποτε δεν θέλουμε το ίδιο, ούτε ως μέθοδο ούτε ως σκοπό. Νιώθουμε να μας χωρίζει ένας κόσμος από εκείνο το είδος αστικού πατριωτισμού που παντού και πάντα, όποτε έκανε την εμφάνισή του, αποτελούσε μόνο το πρόσχημα μιάς δειλής πίστης στο χρήμα και που γι’ αυτόν τον λόγο έγινε η αιτία και η αρχή της εθνικής μας κατάρρευσης. Όποιος θέλει το ίδιο μ’ εμάς, αυτός να προσχωρήσει στο κίνημα. Υπάρχει ακόμα αρκετός χώρος. Για όποιον δεν το κάνει αυτό, δεν πιστεύουμε ότι θέλει το ίδιο μ’ εμάς, αλλά μόνο ότι υποκρίνεται για να μας κλέψει τους επάξιους καρπούς της σποράς μας. Όμως δεν είμαστε χαζοί. Είναι μάταιο να επιχειρήσει κανείς να μας βγάλει από τον δρόμο μας με την πρόφαση κάποιας φανταστικής ουτοπικής ενότητας. Το να είσαι εθνικιστής έχει ευρεία έννοια. Για εμάς το φρόνημα αυτό έχει πολύ συγκεκριμένο και σαφές περιεχόμενο. Δεν είμαστε πατριώτες των ζήτω. Είμαστε εθνικοσοσιαλιστές.
Γιόζεφ Γκαίμπελς, απόσπασμα από το άρθρο ''Ενάντια στην αντίδραση'' που δημοσιεύτηκε στις 13 Μαίου 1929

 


πηγή:  The Stormtrooper

RV

Σάββατο 18 Ιουλίου 2015

Η απάτη του "στρασσερισμού"



Του Άγγελου Κωνσταντίνου

Για την εκπληκτική πορεία του Αδόλφου Χίτλερ και την άνοδο του Εθνικοσοσιαλισμού έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία και άρθρα. Οι προδοσίες και οι απόπειρες κατά της ζωής του δεν τον πτόησαν και δεν κλόνισαν την πίστη του για ένα μέχρι τέλους αγώνα κατά του μαρξισμού. Ένας από τους προδότες που βρέθηκαν στις τάξεις του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος ήταν και ο Gregor Strasser, ο όποιος ήταν πάντοτε αρεστός στους αντίπαλους του Χίτλερ και κανένας από τον στενό κύκλο του Φύρερ δεν του είχε εμπιστοσύνη. Οι ομιλίες του Στράσσερ στο ραδιόφωνο χαρακτηρίζονταν ‘’έξυπνες’’  από τον ιουδαϊκό Τύπο το 1932. Ο ίδιος, συγχρόνως, μηχανορραφούσε με διάφορους τρόπους κατά του NSDΑP, αποδεικνύοντας τις διαλυτικές προθέσεις του. Προσπάθησε να εφαρμόσει την ιουδαϊκή τεχνική «διαίρει και βασίλευε», αλλά σκόνταψε στην πίστη και στην αφοσίωση των οπαδών του Φύρερ. Σ’ αυτόν, τον χαμαιλέοντα, έγινε πρόταση από τoν Καγκελάριο Κουρτ φον Σλάιχερ να γίνει αντικαγκελάριος παίρνοντας μαζί του και βουλευτές του NSDAP, ώστε να το διασπάσει, τη στιγμή μάλιστα που αυτό βρισκόταν ένα βήμα πριν από την κατάκτηση της εξουσίας. Πιο πριν είχε προταθεί στον Χίτλερ να συμμετάσχει το NSDAP σε κυβέρνηση συνασπισμού, χωρίς να είναι ο ίδιος Καγκελάριος, κάτι το οποίο αρνήθηκε. Όμως, ο προδότης Στράσσερ δέχθηκε αμέσως την πρόταση, αλλά δεν κατάφερε να φέρει εις πέρας την «αποστολή» του, διότι προσέκρουσε στην αδιάσπαστη συνοχή του NSDAP. 



Ο Γκαίμπελς στο ημερολόγιό του γράφει: 

«5 Δεκεμβρίου 1932 … Έχομεν μια μακράν συνομιλία με τον Φύρερ. Κάμνομεν συμβούλιον  περί της στάσεώς μας απέναντι της κυβερνήσεως Σλάιχερ. Ο Στράσσερ αντιπροσωπεύει την άποψιν ότι πρέπει να ανεχθούμε τον Σλάιχερ. Ο Φύρερ συνεκρούσθη μαζί του. Ο Στράσσερ ζωγραφίζει όπως πάντα τα πράγματα στο κόμμα με πολύ μαύρα χρώματα. Αλλά και αυτό να ήτο αλήθεια δεν πρέπει κανείς να υποχωρή προ του σκεπτικισμού των μαζών.
    Κατόπιν μιας συμπτώσεως πληροφορούμεθα την αληθινήν αιτίαν της ανατρεπτικής πολιτικής του Στράσσερ. Είχε την Κυριακήν το βράδυ μια συνομιλία με τον Στρατηγόν Σλάιχερ κατά την οποίαν του προσέφερε την θέσιν του υποκαγγελαρίου. Ο Στράσσερ όχι μόνον δεν απέκρουσε αυτήν την προσφορά, αλλά ανεκοίνωσε την απόφασίν του όπως κατά την ενδεχομένην νέαν εκλογήν εκθέση ίδιον κατάλογον βουλευτών. Αυτό είναι αισχρά προδοσία κατά του Φύρερ και του κόμματος. Εγώ δεν εξεπλάγην καθότι δεν ανέμενα τίποτε άλλο. Τώρα περιμένομεν μόνο τη στιγμήν, που να εκτελέση δημοσίως την προδοσίαν του. 
…..
8 Δεκεμβρίου 1932 

… Το μεσημέρι εκρήγνυται η μπόμπα: ο Στράσσερ γράφει μια επιστολή προς τον Φύρερ, εις την οποίαν του αναφέρει ότι καταθέτει όλας τας υπηρεσίας του εν τω κόμματι. Δίνει ως αιτίαν ψευδείς και μη επιδεχομένους συζήτησιν λόγους: Πρέπει να οδηγήσωμεν το κόμμα προς την Αρχήν, τώρα είναι η κατάλληλος στιγμή. Το κόμμα εξαντλείται σε ανωφελή αντιπολίτευσι, δεν ημπορεί πλέον να συμβαδίση και αποκρούει κάθε ευθύνην.

Φυσικά, όλοι αυτοί οι λόγοι είναι επιφανειακοί. Δεν αποδεικνύουν τίποτε άλλο παρά ότι η ορμή του Στράσσερ στο αξίωμα του υπαρχηγού είναι δυνατώτερη παρά η πίστις προς το κόμμα….» (Από το Καϊζερχόφ εις την Καγγελαρίαν του Ράιχ, εκδ. Νέα Γενεά, 1935, μετάφραση Ευάγγελος Κυριάκης). 


Έτσι, στις 9 Δεκεμβρίου 1932 ο Γκρέγκορ Στράσσερ αποχωρεί από το NSDΑP με τον ιουδαϊκό Τύπο να  γράφει καλά λόγια για αυτόν, ενώ ο αδελφός του Όττο γράφει ένα πρόστυχο άρθρο κατά των μελών του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος. Ο αγώνας συνεχίζεται και στις 30 Ιανουάριου 1933 η επιτυχία έρχεται. Ο Χίτλερ ανακηρύσσεται καγκελάριος της Γερμανίας, μέσα σε τραγούδια χαράς, λαμπαδηδρομίες νέων, και το τραγούδι του μάρτυρα Χορστ Βέσσελ να το τραγουδούν χιλιάδες εθνικοσοσιαλιστές μέσα σε μια μυστικιστική ατμόσφαιρα. Το 1934 ο Χίτλερ θα ανακαλύψει ότι ο Ρεμ -ο οποίος είχε ήδη εκδηλώσει διαλυτικές τάσεις και αρχομανία και είχε γίνει ανεκτός- σχεδίαζε υπογείως ανταρσία εναντίον του, μαζί με τον Σλάιχερ.  Μετά από αυτά, θα αναλάβει προσωπικώς να τιμωρήσει τους υπονομευτές και τους προδότες της Εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης: κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Κολιμπρί συλλαμβάνονται και εκτελούνται μεταξύ άλλων ο Ρεμ, ο Γκρέγκορ Στράσσερ και ο Σλάιχερ. Είχε έρθει η ώρα της τιμωρίας…



Όλα τα παραπάνω γίνονται δεκτά από όλους τους ιστορικούς και ερευνητές της ιστορίας, ακόμη και τους πιο φανατικούς αντιναζί. Σήμερα δεν υπάρχει κανείς απολογητής του Στράσσερ στον κόσμο. Η όποια επίκληση του Στράσσερ και του «στρασσερισμού» γίνεται εκ του πονηρού, προκειμένου να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα. Έτσι ο Στράσσερ παρουσιάζεται ως η «αριστερή πτέρυγα» του Εθνικοσοσιαλισμού και εθνικομπολσεβίκος.  Ενώ η αλήθεια είναι ότι ο Γκρέγκορ Στράσσερ συμμάχησε με τους καθεστωτικούς δεξιούς του Στρατηγού Σλάιχερ εναντίον του Εθνικοσοσιαλισμού…

Όλα αυτά τα γεγονότα μας προκαλούν αηδία, αλλά στις μέρες μας βλέπουμε κάποιους να φορούν τη μάσκα του εθνικοσοσιαλιστή και να τιμούν τους προδότες, επιχειρώντας να σπιλώσουν την ιδέα του εθνικοσοσιαλισμού και να προκαλέσουν ιδεολογική σύγχυση.
Οι αληθινοί Εθνικοσοσιαλιστές δεν ξεχνούμε και έχοντας φωτεινό μονοπάτι στη ζωή μας την ιδεολογία της φυλής μας, συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στον μαρξισμό, τον αγώνα για την Ευρώπη και τον πολιτισμό!

Heil Hitler


πηγή: The Stormtrooper

RV

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

FREE TIBET


 






RV

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ



Η πίστη μας στον εθνικοσοσιαλισμό είναι ολοκληρωτική, αυτό μας κρατάει ασυμβίβαστους εν έτει 2015. Δεν μπορεί να μας λυγίσει η ηθική κατάπτωση του σήμερα.
Συνέχεια εδώ


 


RV

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2015

Ο μπολσεβικισμός είναι η δικτατορία των υποδεεστέρων ανθρώπων



''Ο μπολσεβικισμός υπερνικά πάντοτε όλας εκείνας τας πολιτικάς ομάδας, αι οποίαι δεν τον αντιμετωπίζουν με αδιάλλακτον εχθρότητα, δια τον απλούστατον λόγον, ότι κινητοποιεί, χωρίς δισταγμούς ή περιορισμούς, κατά του κράτους και των υγειών, συντηρητικών ιδεών τον υπανθρωπισμόν ούτως ειπείν, ο οποίος υφίσταται εις κάθε λαόν ως η υποστάθμη αυτού. 
Ο μπολσεβικισμός είναι η οργάνωσις των ταπεινωτέρων ενστίκτων του λαού προς εξολόθρευσιν όλων των ανωτέρας αξίας στοιχείων της φυλής του.
Ο μπολσεβικισμός είναι η δικτατορία των υποδεεστέρων ανθρώπων. Εις την Αρχήν ανέρχεται δια του ψεύδους και εν τη Αρχή διατηρείται δια της βίας. Πρέπει να τον γνωρίζει τις και να τον έχει διαγνώσει μέχρι των εσωτερικών μυστικών του, δια να δυνηθεί να τον πλήξει αποτελεσματικώς. Πρέπει να κινητοποιηθούν εναντίον του ηνωμέναι αι ανώτεραι και πολυτιμώτεραι αξίαι ενός έθνους, δια να καταστεί δυνατή η κατανίκησίς του. Διότι αποτελεί την οργάνωσιν των αμόρφων αντιφυλετικών μαζών εντός των διαφόρων εθνών.
Επί ενός πεδίου ανεδείχθη ο μπολσεβικισμός ανέκαθεν αληθής αριστοτέχνης: επί του πεδίου της αρνητικής προπαγάνδας, του επηρεασμού των λαών δια του ψεύδους και της υποκρισίας, της μεθόδου δηλαδή εκείνης, η οποία δια της συστηματικής εξαπατήσεως αποβλέπει εις το να παρέχει εις τον κόσμον μίαν τελείως εσφαλμένην και πλαστήν εικόνα περί της φύσεως και εσωτερικής μορφής της πολιτικής ταύτης παραφροσύνης. Το ψεύδος είναι – κατά την δοξασίαν του Λένιν, του πατρός της μπολσεβικικής επαναστάσεως – όχι μόνον θεμιτόν μέσον, αλλά και το επιτυχέστερον όπλον δια την επικράτησιν του μπολσεβικικού αγώνος''.
Joseph Goebbels
Απόσπασμα από το βιβλίο:  Μπολσεβικισμός Θεωρία Πράξις 

RV

Στον διάολο ο Μαρξισμός



Στο διάβολο λοιπόν ο Μαρξισμός, διότι αποτε­λεί διαστρέβλωση του σοσιαλισμού! Στο διάβο­λο και όλα τα λεγόμενα «εθνικά» κόμματα της δεξιάς! Διότι αποτελούν διαστρέβλωση του εθνικι­σμού! Αυτά είναι τα συν­θήματα που κάνουν τον σοσιαλισμό εθνικιστικό και τον εθνικισμό σοσιαλι­στικό.
Γιόζεφ Γκαίμπελς

RV

Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Όχι υπηρέτης αλλά κύριος της μάζας




«Από τότε πίστευα και εφάρμοζα την άποψη ότι στα βασικά θέματα αρχής που γι’ αυτά η κοινή γνώμη ακολουθούσε λαθεμένο δρόμο, εμείς έπρεπε να σταθούμε αυστηροί κριτές και αντίθετοι, δίχως να φοβηθούμε την αντιδημοτικότητα ούτε το μίσος, και ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω τη μάχη. Το NSDAP δεν έπρεπε ποτέ να παίζει τον χωροφύλακα της κοινής γνώμης, έπρεπε να κυριαρχήσει πάνω σ’ αυτήν. Όχι υπηρέτης αλλά κύριος της μάζας.

Φυσικά, για κάθε νεαρό κίνημα ακόμη αδύναμο, υπάρχει πάντα ο πειρασμός, όταν κάποια στιγμή βλέπει τον αντίπαλό του να είναι πολύ πιο δυνατός απ’ αυτόν και  να πετυχαίνει με απατεωνιές να επιβάλει στον λαό μια ανόητη λύση ή μια ψεύτικη και λανθασμένη θεωρία, να βγει και να φωνάξει κι αυτό μαζί με τους άλλους·  πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν διαθέτει κάποια επιχειρήματα –κι ας είναι αυτά εντελώς απατηλά– που ενισχύουν την άποψή του. Η ανθρώπινη δειλία θα αναζητήσει σε τέτοιες περιπτώσεις ένα πλήθος επιχειρήματα με υπερβάλλοντα μάλιστα ζήλο, προκειμένου να ενισχύσει την υποτιθέμενη "άποψη" και να λάβει έτσι μέρος σ’ ένα πραγματικό έγκλημα. Έχω κατά νου πολλές τέτοιες εμπειρίες, και χρειάστηκε να καταβάλω το μάξιμουμ της ενέργειάς μου για να εμποδίσω το πλοίο του κινήματός μας να παρασυρθεί από το γενικό ρεύμα που φαινόταν ωστόσο απόλυτα δικαιολογημένο. […]

Αλλά φαίνεται πως ήταν πολύ δύσκολο για τους αδύναμους αυτούς χαρακτήρες να κυβερνήσουν το καράβι μες στην τρικυμία και συνθηκολόγησαν με την κραυγή της κοινής γνώμης. Γιατί εδώ πρόκειται σίγουρα για ένα συμβιβασμό. Αυτό βέβαια ακόμα με την εσωτερική ανειλικρίνεια και την ποταπότητά τους, δεν θα το παραδεχθούν ποτέ, ούτε καν υποσυνείδητα· όμως παραμένει αληθινό το γεγονός ότι η δειλία και ο φόβος τής, υποκινούμενης από τους Εβραίους, λαϊκής αντίδρασης, τους ανάγκασαν να συμβαδίσουν με τους άλλους. Όλα τ’ άλλα κίνητρα δεν είναι παρά οικτρές υπεκφυγές φτωχών αμαρτωλών που ξέρουν τα λάθη τους. […]

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι τα μεγαλύτερα και πιο επιτυχημένα, με την περισσότερη διάρκεια επιτεύγματα στην ιστορία οφείλονται, γενικά, σε αυτούς που μένουν πιστοί σ’ ένα σκοπό, σ’ εκείνους που δύσκολα τους κατανοούν, ακριβώς γιατί βρίσκονται σε σκληρή αντίθεση με την τρέχουσα κοινή γνώμη, με τις απόψεις και τις επιθυμίες της. […]

Ποτέ στ’ αλήθεια δεν "εγκαταλειφθήκαμε στα πάθη της μάζας": πάντα αντιταχθήκαμε στη λαϊκή τρέλλα».

Αδόλφος Χίτλερ, Μάιν Καμπφ 

RV

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015

ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΣΥΡΙΖΑ



    Συντριπτική ήταν η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα του Τσίπρα στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Το ποσοστό 61,3 % που έλαβε, τον αναδεικνύει σε εθνικό (ποσοτικά) ηγέτη, αφού, μάλιστα, τον ψήφισαν ψηφοφόροι από όλο το πολιτικό φάσμα, από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά.

    61,3,% των ψηφισάντων γνώριζε ότι ψηφίζει Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αν το έκανε από απελπισία. Όλοι γνώριζαν ότι το ΟΧΙ ήταν ΝΑΙ στον Τσίπρα (και στον ΣΥΡΙΖΑ), αφού αυτός είναι ο πρωθυπουργός της χώρας και αφού σαφώς στα διαδοχικά διαγγέλματά του και στις συνεχείς συνεντεύξεις και δηλώσεις τόσο τις δικές του όσο και των κυβερνητικών στελεχών και λοιπών συριζαίων, ξεκαθαρίστηκε ότι το ζητούμενο ήταν μία ισχυρή λαϊκή εντολή να διαχειριστεί το ΟΧΙ ως διαπραγματευτικό πλεονέκτημα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να ήταν διαφορετικά, αφού αυτός έχει την εξουσία, αυτός έθεσε το ερώτημα, αυτός αξιοποιεί την απάντηση, αυτός λαμβάνει τις αποφάσεις -πολύ πιο άνετα τώρα με τόσο ισχυρή λαϊκή στήριξη.


    61,3% των ψηφισάντων συνειδητά ψήφισαν Τσίπρα, ΣΥΡΙΖΑ και τις συνιστώσες του (Διεθνιστική Εργατική Αριστερά, Ρόζα, Κόκκινο, Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδος, Ανανεωτική Κομμουνιστική και Οικολογική Αριστερά κ.ά.) είτε επειδή είναι μπολσεβίκοι είτε επειδή δέχονται ότι οι μπολσεβίκοι μπορούν να τους οδηγήσουν σε ένα καλύτερο αύριο. Είναι λάθος να κατηγορήσει κανείς τον λαό, που είναι το θύμα, επειδή πιστεύει κάτι τέτοιο. Όμως, το αποτέλεσμα μαρτυρά ξεκάθαρα τη μαρξιστική ηγεμονία, κάτι το οποίο δεν συντελέστηκε ούτε σε πέντε μήνες ούτε σε πέντε χρόνια, αλλά συστηματικά συντελείται από το 1974 και μετά.


    Σ’ ό,τι αφορά τους ψηφοφόρους της ΧΑ, είναι εντυπωσιακό ότι οι μισοί τουλάχιστον, σύμφωνα με τις αναλύσεις που ανακοινώθηκαν (βλέπε εδώ), απέρριψαν την εντολή της ηγετικής ομάδας του κόμματος και δεν ψήφισαν Τσίπρα.

Ristorante Verona

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Μάρτιν Χάιντεγκερ: Επίσκεψη στο ναό του Ποσειδώνα, στο ακρωτήρι του Σουνίου



Ο καλά σχεδιασμένος δρόμος ακολουθούσε τα ήσυχα λιμανάκια του Σαρωνικού κόλπου περνώντας μέσα από οικισμούς, ενώ συγχρόνως είχαμε την δυνατότητα να βλέπουμε απέναντι την Αίγινα. Πάνω στους απόκρημνους πρόποδες του βουνού υψώνονταν τα λευκά φωτεινά ερείπια του ναού μέσα στον ισχυρό θαλάσσιο άνεμο. Για τον άνεμο οι λιγοστοί όρθιοι στύλοι αποτελούσαν τις χορδές μίας αόρατης λύρας, το τραγούδι της οποίας ο Δήλιος Θεός, που το βλέμμα του φθάνει μακριά, άφηνε ν΄ αντηχήσει στον νησιωτικό κόσμο των Κυκλάδων. 


Πώς ο άδενδρος βράχος του ακρωτηρίου υψώνει τον ναό στον ουρανό πάνω από την θάλασσα εν είδει σηματωρού για τα πλοία, πώς αυτή η ενιαία κίνηση του τόπου υπαινίσσεται την αόρατη εγγύτητα του Θείου και αφιερώνει σ΄ αυτό ό,τι φύεται και κάθε ανθρώπινο έργο -ποιος θα ήθελε να επιμείνει εδώ στην δύναμη ενός ενδεούς λέγειν;

Martin Heidegger Aufenthalte (1989), ''Διαμονές - Το ταξίδι στην Ελλάδα'', Εκδόσεις Κριτική: Αθήνα 1998


RV

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

Εθνικοσοσιαλισμός σημαίνει αγάπη για τη Φυλή, την Πατρίδα, τον Λαό



Αδόλφος Χίτλερ, Μάιν Καμπφ:
«... Στα δύο δωμάτια ενός υπογείου μένει η επταμελής οικογένεια ενός εργάτη.[...] 
[...] Η στενότητα του χώρου της κατοικίας γίνεται κάθε στιγμή αφορμή για καυγάδες και στεναχώριες. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ζουν μαζί, αλλά είναι σωριασμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Οι παραμικρές διαφωνίες που θα περνούσαν απαρατήρητες σε ένα άλλο ευρύχωρο σπίτι, εδώ μεταβάλλονται σε έριδες κι ατέλειωτη γκρίνια. Και οι καυγάδες των παιδιών μεταξύ τους γρήγορα ξεχνιούνται. Όμως των γονιών οι καθημερινές φιλονικίες γίνονται συχνά χυδαίες και αφάνταστα απάνθρωπες. Αποτέλεσμα: τα παιδιά παίρνουν μαθήματα. Πρέπει να 'χει ζήσει κανείς σε τέτοια μέρη για να καταλάβει μέχρι πού μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο η μέθη και οι κακές συναναστροφές. 

Ένα δυστυχισμένο χαμίνι 6 χρονών, ξέρει όλα όσα θα μπορούσαν και έναν έφηβο ακόμη να εκπλήξουν. Αυτός ο μικρός πολίτης, δηλητηριασμένος ηθικά και φυσιολογικά υπανάπτυκτος, πηγαίνει στο δημόσιο σχολείο και μαθαίνει ίσα-ίσα γραφή και ανάγνωση. Δεν γίνεται λόγος για διαβάσματα στο σπίτι, όπου κοροϊδεύουν και μιλούν με τα χειρότερα λόγια για το σχολείο και τους δασκάλους. Κανένα δημόσιο ίδρυμα, από τα σχολεία ως τα ανώτατα κρατικά, δεν τους εμπνέει σεβασμό. Θρησκεία, ηθική, έθνος και κοινωνία, όλα σέρνονται μέσα στη λάσπη. Και όταν το αγοράκι αφήσει το σχολείο, στα δεκατέσσερά του χρόνια, δεν έχει τίποτε μέσα του: μια απίστευτη κοροϊδία για όλα όσα έχουν θετική σημασία, μια καυστική αυθάδεια κι ανηθικότητα χαρακτηρίζουν κάθε του ενέργεια. 

Τι ενδιαφέρον, τι εξέλιξη θα έχει στη ζωή που πάει να μπει, αυτός ο μικρός άνθρωπος που τίποτα δεν σέβεται και που ξέρει πια όλη τη χυδαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης...    

Το παιδί των δεκατριών ετών γίνεται στα δεκαπέντε του ένας δηλωμένος υβριστής κάθε εξουσίας. Έμαθε να ξεχωρίζει το βούρκο και τη βρωμιά, αποδιώχνοντας κάθε τι που θα μπορούσε να του υψώσει το πνεύμα. 

Και τώρα η ανδρική του σταδιοδρομία. 
Θα ακολουθήσει τα διδάγματα που πήρε όταν ήταν μικρός, από τον πατέρα του.  Θα γυρίζει στο σπίτι, ο θεός ξέρει πότε, θα δέρνει τη μητέρα του, θα βλαστημάει τον θεό κι όλο το σύμπαν μέχρι που να τον κλείσουν σε κανένα αναμορφωτήριο. 
Εκεί θα πάρει το τελευταίο λουστράρισμα. 
Και οι αγαθοί μας αστοί, απορούν για τον αδύνατο ''πατριωτισμό'' αυτού του νεαρού πολίτη!
Ο αστικός κόσμος βλέπει κάθε μέρα στο θέατρο και στον κινηματογράφο, στα φθηνά βιβλία και στον κίτρινο Τύπο πώς ξεχύνεται με τους κουβάδες το δηλητήριο πάνω στον λαό κι όμως εκπλήσσεται  για τα "ελαφρά ήθη'' και την ''εθνική αδιαφορία'' των μαζών! Λες και ο κινηματογράφος, ο αμφιβόλου ποιότητος Τύπος και όλα τα άλλα διαδίδουν το εθνικό μας μεγαλείο! Για να μην αναφερθώ στην εκπαίδευση που έχουν λάβει οι νέοι...


Έμαθα τότε και κατάλαβα βαθιά μέσα μου ένα μεγάλο αξίωμα που ως τότε δεν το είχα υποπτευθεί:

Για τη μεταβολή ενός λαού σε έθνος προϋποτίθεται η δημιουργία υγιών κοινωνικών συνθηκών, απαραίτητων για την εκπαίδευση του ατόμου. Μόνον όποιος μάθει μέσα στο σπίτι ή στο σχολείο να εκτιμά το μεγαλείο της χώρας του στον πολιτισμικό, στον οικονομικό και προπάντων στον πολιτικό τομέα, μόνον αυτός θα μπορέσει να αισθανθεί -και θα την αισθανθεί- την περηφάνια ότι ανήκει σ' αυτή τη χώρα.

Αγωνιζόμαστε γι' αυτό που αγαπάμε,
αγαπάμε ό,τι εκτιμούμε
και για να εκτιμήσουμε κάτι πρέπει να το γνωρίσουμε.[...]

[...]Μονάχα ένας ηλίθιος θα μπορούσε, βλέποντας αυτή την τεράστια προσπάθεια που γινόταν να δηλητηριάσουν τον λαό, να καταδικάσει το θύμα. Αντίθετα, θα 'πρεπε να κατηγορήσω τον εαυτό μου που έμενε αμέτοχος  όλα αυτά τα χρόνια, που δεν φρόντισα να υπεισέλθω στα βαθύτερα αίτια της επιτυχίας των σοσιαλδημοκρατών. Τότε κατάλαβα τη σημασία που είχε το γεγονός, ότι ο λαός δεν διάβαζε παρά αριστερά βιβλία, κόκκινες εφημερίδες, δεν ανήκε παρά σε κόκκινες οργανώσεις κ.τ.λ. Είδα να μου αποκαλύπτονται, μέσα στη σκληρή λάμψη τους τα αποτελέσματα αυτής της χωρίς οίκτο θεωρίας. ...» 



Σίτσα Καραϊσκάκη, Ψυχικό και Πνευματικό Δηλητήριο:

"Δεν χρειάζεται να είναι κανείς κομμουνιστής για να βρίσκεται στο στρατόπεδο των μπολσεβίκων [...]
Άνθρωποι από διάφορους λαούς και κόμματα παίρνουν μέρος στο καταστροφικό αυτό παιχνίδι, παραβλέποντας τον κίνδυνο υποδούλωσης, διότι πιστεύουν ότι θα φανούν τόσο ικανοί, ώστε να εξαπατήσουν τους κομμουνιστές και να εξυπηρετήσουν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον. Αυτό που τους περιμένει όμως είναι να «την πάθουν», διότι είναι άπειροι ερασιτέχνες και ανίδεοι αρχάριοι στην «τέχνη» της υπουλότητας και της πονηρίας, και θα νικηθούν από τον μεγάλο διδάσκαλο του φθόνου, θα καταπιεστούν και θα εξολοθρευτούν. 

Η ψυχή του κομμουνιστή δεν κλίνει καθόλου προς το αισθάνεσθαι και το συναισθάνεσθαι, τουναντίον είναι σκληρή και, μέσα σ’ αυτή τη σκληρότητα, αυτοκυρίαρχη. Από ολόκληρη τη ζωή του αισθήματος, της απέμεινε ως υπόλοιπο το μίσος, ο φθόνος και η μανία εκδικήσεως. 

Ο μπολσεβικισμός δεν δείχνει μόνο τις συνηθισμένες του εκδηλώσεις. Δεν έχει μόνο μία πολιτική και οικονομική πλευρά, αλλά είναι, κατά βάθος, φαινόμενο της κουλτούρας και, μάλιστα, φαινόμενο της αποσυνθέσεως του πολιτισμού και της καταστροφής του".



Και, επειδή, μέρες που είναι, κάποιοι φαίνεται να αγνοούν το αυτονόητο, ότι, δηλαδή, εθνικές λύσεις δεν μπορούν να δοθούν από μη εθνικές κυβερνήσεις, και για να υποστηρίξουν τη θέση τους (και να παραπλανήσουν ως προς τα πραγματικά τους κίνητρα, που είναι η εξυπηρέτηση κρυφών και "ανίερων" συνεργασιών με προσωπικά οφέλη) ισχυρίζονται ότι οι μπολσεβίκοι "δεν είναι όπως παλιά, αλλάξανε....", 


 
Μετά τον νόμο για την ιθαγένεια στους ξένους, έτοιμοι για νέες εθνικές επιλογές...

παρ' ότι ούτε καν οι ίδιοι οι μπολσεβίκοι λέγουν ή δείχνουν κάτι τέτοιο (το αντίθετο, μάλιστα), παραθέτουμε για άλλη μια φορά από το Μάιν Καμπφ, τα λόγια του Χίτλερ:

"Μόνον οι αστοί με τη νοοτροπία τους την αρρωστημένη μπορούσαν να πρεσβεύουν τούτο το απίστευτο: ότι ο μαρξισμός είχε ίσως προοδεύσει εθνικά και πως τα απόκοσμα και μισητά εκείνα πλάσματα, οι ηγέτες του 1918 [σ. R.V., αναφέρεται στην μπολσεβικική επανάσταση των Σπαρτακιστών] -που προκάλεσαν τον θάνατο δύο εκατομμυρίων Γερμανών για να βοηθηθούν στην προσπάθειά τους να καταλάβουν διάφορες κυβερνητικές θέσεις- αίφνης θα πλήρωναν τον φόρο τους στην εθνική συνείδηση. Ήταν μια θεωρία ανάρμοστη όσο και ανόητη στ' αλήθεια να πιστεύουμε πως αυτοί που είχαν άλλοτε προδώσει την πατρίδα τους, θα γίνονταν απ' τη μια στιγμή στην άλλη μαχητές της γερμανικής ελευθερίας. Ούτε να το σκεφτεί κανείς κάτι τέτοιο! Όπως η ύαινα δεν αφήνει το ψοφίμι, έτσι κι ο μαρξιστής δεν μπορεί να ζήσει, δίχως να προδώσει την πατρίδα του!"


Ristorante Verona