Σάββατο 29 Φεβρουαρίου 2020

Όπως το 1453...



''Σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι έχουν μετακινηθεί στα σύνορά μας, χάρη στις αιματηρές επιθέσεις του καθεστώτος στη Συρία. Αυτή τη στιγμή, 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες βρίσκονται στα σύνορα.'' Με αυτή τη δήλωση του ο Μογγόλος Ερντογάν ξεκινά και επίσημα το νέο 1453.  

Εκατόν είκοσι χιλιάδες αλλόφυλους εισβολείς έχει ήδη συγκεντρώσει η Τουρκία στο σύνολο της ελληνοτουρκικής συνοριογραμμής και ο αριθμός συνεχίζει να μεγαλώνει. 

Ο αρχηγός των τουρκομογγόλων Ερντογάν ανακοίνωσε ότι απόψε θα στείλει 30.000 στην Ελλάδα. «Τι είπαμε μερικούς μήνες πριν; Αν το πράγμα συνεχιστεί έτσι, θα ανοίξουμε τα σύνορα. Αισθάνθηκαν άβολα. Δεν μας πίστεψαν. Τι κάναμε χθες; Ανοίξαμε τα σύνορα. Μέχρι σήμερα το πρωί, περίπου 18.000 άτομα κινήθηκαν για να περάσουν απέναντι και πιστεύω πως σήμερα ο αριθμός αυτός μπορεί να φτάσει στις 30.000. Δεν θα κλείσουμε τα σύνορα στο μέλλον».  
Οι αλλόφυλλοι εισβολείς πολιορκούν με όπλα τα ''τείχη''. Δείτε και εδώ.  



Αν πέσουν, η Ελλάδα θα παραδοθεί οριστικά στα στίφη της Ασίας κάτι που θα σημάνει και το οριστικό τέλος του Ελληνισμού. 



Εν τω μεταξύ η Ελλάδα άσκησε βέτο στο ΝΑΤΟ!!! Κάτι το οποίο επίσης δείχνει ότι η κατάσταση έφτασε πια στο απροχώρητο και ότι ακόμη και ο πιο φανατικοί της πολυπολιτισμικότητας έχουν πλέον αντιληφθεί(;) ποια θα είναι η εξέλιξη. Δυνάμεις δε του στρατού διατάχθηκαν να αναπτυχθούν κατά μήκος των συνόρων με εντολή να ρίξουν προειδοποιητικά πυρά




Ακόμη και η politically correct "Καθημερινή" με κύριο άρθρο της  μιλάει για την κρισιμότητα των στιγμών ενώ προειδοποιεί ότι "αυτή η κρίση είναι στην αρχή της και μπορεί να μεταλλαχθεί", αφήνοντας σαφείς υπαινιγμούς για γενίκευση του πολέμου. Τελειώνει, δε, με τη φράση: "Οι στιγμές είναι κρίσιμες".

Στις σκηνές που έχουν μεταδοθεί, βλέπουμε αλλόφρονα πλήθη αλλοφύλων να σπάνε φυλάκια, να σκαρφαλώνουν σε συρματοπλέγματα,  όπως σκαρφάλωναν οι πρόγονοί τους στα τείχη της Βασιλεύουσας, για να εισβάλουν, να μας αλώσουν. Τίποτε δεν έχει αλλάξει. Οι μογγόλοι παραμένουν μογγόλοι, και εμείς παραμένουμε παρηκμασμένοι μεν αλλά Έλληνες και Ευρωπαίοι. Και όπως το 1453 έτσι και τώρα υπάρχουν ηττοπαθείς φωνές. 
Οι μογγόλοι καραδοκούσαν και τώρα πια μας επιτίθενται ανοιχτά, αποδεικνύοντας ότι δεν μας επιτρέπουν να έχουμε ούτε καν το κρατίδιο που λέμε "Ελλάδα". 

RV

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2020

Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΙΣΜΕΝΩΝ ΑΣΤΩΝ ΦΕΡΝΕΙ ΚΑΙ ΣΠΕΡΝΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ



Όπως έχει γίνει γνωστό, εμφανίστηκαν στην Ελλάδα τα πρώτα κρούσματα κοροναϊού, με όλες τις συνέπειες, δηλαδή μεγάλη κοινωνική αναστάτωση, ανησυχία, μέτρα που σε αρκετούς ανθρώπους θα προκαλέσουν γρήγορα σοβαρά οικονομικά προβλήματα ακόμη και καταστροφή, και βέβαια και πάνω απ’ όλα ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΘΑΝΑΤΟΥ. 

Σε μια χώρα που μαστίζεται από το πρόβλημα των αλλόφυλων και όλα τα κακά -και πάνω απ’ όλα τον ΘΑΝΑΤΟ- που έχουν φέρει, και όσο παραμένουν θα συνεχίσουν να φέρνουν, σε μια περίοδο που και οι μέχρι πρότινος εφησυχασμένοι δεν κλείνουν πλέον τα μάτια μπροστά σε αυτό το πρόβλημα, υπάρχουν ακόμη κάποιοι εκφυλισμένοι αστοί, που δεν τους απασχολούν τα προβλήματα της πατρίδας και προφανώς θεωρούν ότι είναι υπεράνω όλων.

Κοινωνιοπαθείς, αλαζόνες επειδή έχουν κάποια λεφτά, δεν διανοούνται να αλλάξουν λίγο το πρόγραμμά τους και πάνω όλα έχουν γραμμένους όλους τους υπόλοιπους. Προφανώς αυτή η είναι η περίπτωση των δύο κυριών που ΕΦΕΡΑΝ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΑΪΟ στην Ελλάδα, όπως έχει γίνει γνωστό μέχρι τώρα. Και οι δύο πήγαν στο Μιλάνο την ώρα που η πόλη πληττόταν θανάσιμα από τον ιό, δεν ήταν ήδη εκεί, πήγαν  για την πλάκα τους, ενώ γνώριζαν πόσο κρίσιμη ήταν η κατάσταση, γιατί το είχαν κανονίσει και δεν άλλαζαν το προγραμματάκι τους για τίποτα, και προφανώς επειδή πίστευαν ότι αυτές δεν τις πιάνει τίποτε. Οι άνδρες τους δεν τις απέτρεψαν αν και έχουν παιδιά, η μία μάλιστα, η Αθηναία, απ’ ό,τι έγινε γνωστό πήρε και την κόρη της μαζί, διότι προφανώς και αυτοί πίστευαν ότι είναι υπεράνω όλων. Η Θεσσαλονικιά πήγε για την εβδομάδα μόδας. Γυρίζοντας από το όμορφο ταξίδι της, έφερε τον θάνατο στην Ελλάδα. Την επομένη πήγε στο δημοτικό συμβούλιο, και έστειλε το παιδί της στο σχολείο. Αυτή τη στιγμή πολλές οικογένειες εξαιτίας της ανευθυνότητάς της υποφέρουν, ζουν σε καραντίνα, ζουν με την αγωνία του θανάτου, φοβούνται βάσιμα ότι τα παιδιά τους, οι ίδιοι, οι αγαπημένοι τους θα πεθάνουν. Και θα ζήσουν έτσι για πολύ καιρό.

Η άλλη, στέλεχος της τράπεζας Πειραιώς, πήγε στο Μιλάνο με το ένα της παιδί, την κρίσιμη αυτή περίοδο, ταξιδάκι για Σαββατοκύριακο, διότι προφανώς πίστευε ότι λόγω της "καλής" δουλειάς της και της επίσης "καλής" δουλειάς του συζύγου της, δεν θα την έπιανε τίποτε. Η κοινωνική της όχι απλώς ανευθυνότητα αλλά εχθρότητα ήταν τέτοια, ώστε το παιδί της που πήρε στο Μιλάνο, αμέσως μετά το έστειλε στο Λονδίνο με 100 συμμαθητές του. Η ίδια πήγε στα εξωτερικά ιατρεία του Σωτηρία, έτσι για να μεταδώσει τον ιό σε όσους περίμεναν εκεί, όπου παρέμεινε κανένα δίωρο. Εξαιτίας της πάρα πολλές οικογένειες, εκατοντάδες για αρχή, αν βάλουμε και όσους συναναστράφηκαν τον άνδρα της, ζουν σε καραντίνα, ζουν με την αγωνία του θανάτου, φοβούνται βάσιμα ότι τα παιδιά τους, οι ίδιοι, οι αγαπημένοι τους θα πεθάνουν. Και θα ζήσουν έτσι για πολύ καιρό.

    Το ότι ένοχοι για τον ιό είναι οι Κινέζοι, το ότι ο ιός θα έφτανε και στη χώρα μας δεν μειώνει την ευθύνη των δύο παραπάνω κυριών (και των ανδρών τους). Είναι άλλο το ότι αν ο ιός εξαπλωθεί,  οποιοσδήποτε χωρίς να φταίει θα μπορεί να τον μεταδώσει και σε άλλους, ούτε ξέρουμε πότε θα έφτανε στη χώρα μας και πώς. Οι παραπάνω αστές δεν διαφέρουν σε τίποτε από τον μεθυσμένο οδηγό που σκοτώνει ή τραυματίζει, ή μάλλον διαφέρουν στο ότι έχουν θέσει σε κίνδυνο, όχι άθελά τους αλλά από την αλαζονεία τους, πολύ περισσότερους ανθρώπους απ’ όσους θα μπορούσε ποτέ ένας μεθυσμένος οδηγός.





Οι κυρίες αυτές, αν ζήσουν, θα πρέπει να διωχθούν ποινικά, και να τιμωρηθούν παραδειγματικά για το έγκλημα που διέπραξαν, να υποχρεωθούν σε χρηματική ικανοποίηση των θυμάτων τους, τα ονόματά τους να γίνουν γνωστά και η αλαζονεία τους να στιγματιστεί. Κάποιοι ασυνείδητοι πλούσιοι, κάποιοι εκφυλισμένοι αστοί δεν διστάζουν να ΣΠΕΙΡΟΥΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ προκειμένου να ικανοποιήσουν τα βίτσια τους.


RV

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2020

«Η Ευρώπη αντιμέτωπη με την ακροδεξιά τρομοκρατία»



Του Παν. Μαρίνη

Μυριάδες άρθρα με τον ανωτέρω τίτλον! Μας παραξένεψε διότι ουδέποτε είδαμε άρθρο με τον τίτλον «Μωαμεθανική τρομοκρατία» ἢ «Κομμουνιστική τρομοκρατία»!

Η ΜΩΑΜΕΘΑΝΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Υπάρχει «Μωαμεθανική τρομοκρατία» ἢ οι Μωαμεθανοί αλλοιώνουν πολιτιστικά την Ευρώπη; [στην προ ολίγων ημερών εκπομπήν στην ΕΡΤ της Όλγας Τρέμη ένας από τους δημοσιογράφους της εκπομπής καθειρωνεύετο τον Περιφερειάρχη Β. Αιγαίου λέγοντας χλευαστικά: «Εσείς έχετε 'πη ότι οι μετανάστες μάς αλλοιώνουν πολιτιστικά; Καλά πιστεύετε ότι μάς αλλοιώνουν πολιτιστικά;»] Μία περίπτωσις αρκεί: Αιώνες εχρειάσθησαν δια να γίνη αποδεκτή στην Ευρώπην η Ελευθερία του λόγου και του Τύπου, το σχόλιον και η σάτιρα! ΟΜΩΣ, ήρκεσαν οι βίαιες και τρομοκρατικές διαδηλώσεις εναντίον της Δανικής εφημερίδος Jyllands-Posten και η σφαγή του Charlie Hebdo δια να απλωθή ο τρόμος και η σιωπή σε όλους τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ της Ευρώπης! Το γεγονός δε αυτό, της καταλύσεως της ελευθεροτυπίας αποτελεί τον Κολοφώνα της πολιτιστικής αλλοιώσεως! Αυτή δε ήτο ΚΑΘΑΡΩΣ «Μωαμεθανική τρομοκρατία», θρησκευτική τρομοκρατία, διότι είχε έναν και μόνον σκοπόν, να θέση εκτός κριτικής το κύριον πρόσωπον του Μωαμεθανισμού!! Ναί, οι Μωαμεθανοί τα κατάφεραν καλά!

Διά τα θύματα της «Μωαμεθανικής τρομοκρατίας» δεν χρειάζεται να ειπούμε τίποτε, είναι πολύ γνωστά, μόνον στην βομβιστικήν επίθεσιν στο Αεροδρόμιον των Βρυξελλών του 2016 είχαμε 32 νεκρούς και πάνω από 300 τραυματίες, αθώους ανθρώπους που απλώς εταξίδευαν! Εις εμάς ιδιαιτέραν εντύπωσιν προεκάλεσε η επίθεσις της 19ης Δεκεμβρίου 2016 σε μιά χριστουγεννιάτικη αγορά στον Βερολίνον (ιδέ, 2016 Berlin truck attack-Wikipedia) όπου 12 άτομα εθανατώθησαν και 56 ετραυματίσθησαν! Μάς έμεινε στην μνήμη η Fabrizia Di Lorenzo, η νέα κοπέλα που ετηλεφώνησε στους οικείους της στην Ιταλία ότι πηγαίνει στην χριστουγεννιάτικη αγορά να αγοράση μερικά δώρα και μετά παίρνει το τραίνο και έρχεται· αντί αυτής πήγε στους δικούς της το φέρετρον διότι στον Μωαμεθανό ΔΕΝ άρεσαν τα Χριστούγεννα! Όμως ουδείς ετόλμησε να 'πη την λέξι = «Μωαμεθανική τρομοκρατία»!

Η Fabrizia Di Lorenzo

-----

Η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Τί να ειπούμε; Γνωστά τα συμβάντα! Ενδεικτικώς: Στην Ιταλίαν οι Brigate Rosse προέβησαν σε 14.000 εγκληματικές ενέργειες περιλαμβάνουσες την δολοφονίαν τουλάχιστον 75 ανθρώπων και βεβαίως την εξόχως βδελυράν και άνανδρον δολοφονίαν του πρωθυπουργού Άλντο Μόρο! 


Στην Γερμανίαν η Baader–Meinhof προέβη σε 34 δολοφονίες, πολλούς τραυματισμούς και αμέτρητες εγκληματικές ενέργειες ως ληστείες τραπεζών! Στην Ελλάδα δεν πάμε πίσω 72+ οι φόνοι της κομμουνιστικής τρομοκρατίας της Μεταπολιτεύσεως και 580+ οι τραυματίες και συνεχίζουμε!

ΤΟ ΠΙΟ ΤΡΕΛΛΟ: Η κοινωνία ΔΕΝ κατεδίκασε όλους αυτούς τους δολοφόνους (ούτε καν τα δικαστήρια τούς επέβαλον σοβαρές ποινές - ελεύθερος και ωραίος ο αποτρόπαιος φονεύς του Άλντο Μόρο!) αλλ' ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ τους ενδοξοποίησε! Εγράφησαν δι' αυτούς τους βδελυρούς τύπους επικά και λυρικά ποιήματα, έργα τέχνης και θεατρικά έργα και κινηματογραφικά έργα τους προέβαλον ως ΗΡΩΕΣ π.χ. η Γερμανική ταινία του 2008 «The Baader Meinhof Complex» του Uli Edel, την οποίαν το επίσημον Γερμανικόν κράτος όχι μόνον την επήνεσε αλλά την έστειλε ως την συμμετοχήν της Γερμανίας στα βραβεία Academy Award.

RV

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2020

Νέα έκδοση από τη Θούλη: Ιωάννης Συκουτρής, Περί θανάτου



Συγγραφέας: Ιωάννης Συκουτρής
Εκδόσεις: Θούλη
Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου
Σελίδες: 55
Έτος έκδοσης: 2020

Τα κείμενα της νέας έκδοσής μας ήταν αρχικά χειρόγραφες σημειώσεις του Ι. Συκουτρή για τις περίφημες προφορικές παραδόσεις του στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, που προσείλκυαν πολύ κόσμο και όχι μόνο φοιτητές. Το πρώτο είναι «απόσπασμα από την εισαγωγήν εις τον Φαίδωνα του Πλάτωνος», έργο το οποίο ο μεγάλος φιλόλογος δίδαξε τη χρονιά 1933-1934. Το δεύτερο είναι ανάλυση της τραγωδίας τού Σοφοκλέους «Αίας» και το δίδαξε την επόμενη χρονιά. Πέραν της αξίας των αναλύσεων του Ι. Συκουτρή καθ’ εαυτές, ο σύγχρονος αναγνώστης που γνωρίζει το τραγικό τέλος τού μεγάλου φιλολόγου, αναγνωρίζει στο κείμενο ιδέες και αντιλήψεις τού συγγραφέα σχετικά με τον θάνατο, που σίγουρα τον επηρέασαν όταν λίγο καιρό αργότερα πήρε τη Μεγάλη Απόφαση.

Η δίψα όμως του αθηναϊκού κοινού για τη διδασκαλία του αποτελούσε βεβαίωση της πίστεώς του στην ανάγκη που είχε ο Ελληνισμός να γνωρίση την αρχαία γραμματεία. Όσοι είχανε παρακολουθήσει τα μαθήματα εκείνα δεν θα λησμονήσουνε την ατμόσφαιρα μαγείας που δημιουργούσε ο λόγος του μεγάλου διδασκάλου. Είτε ένα δύσκολο χωρίο του Σοφοκλέους ζητούσε να εξηγήση, είτε την πολιτική φιλοσοφία τού Πλάτωνος ερμήνευε, ο λόγος του είχε τη δύναμη να δεσμεύη τον ακροατή, να τον παρασύρη και να τον ενθουσιάζη. Β. Λαούρδας


RV

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2020

ΜΕ ΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΚΟΡΔΕΛΑ ΤΟ ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟ ΣΠΟΤ ΓΙΑ ΤΟ 2021



Προβλήθηκαν τα προδοτικά σποτ για το 2021, με αισχρά σύμβολα και αισχρά μηνύματα, με τα οποία οι ραγιάδες, οι τουρκοεβραίοι, η ανθελληνική ελίτ προσπαθούν ΑΠΟ ΦΟΒΟ να απομακρύνουν τους Έλληνες από την ιστορία τους και από την όποια αφύπνιση μπορεί να φέρει η επέτειος των 200 χρόνων από τη μεγάλη εθνοφυλετική επανάσταση. Έτσι, το ένα σποτ αρχίζει με τη σοβιετική κορδέλα με τις μαύρες και πορτοκαλί γραμμές, που πλέον συμβολίζει την "αντιφασιστική νίκη" το 1945, γι'  αυτό και κάθε 9η Μαΐου στις σχετικές φιέστες τη φορούν. Ποια σχέση έχει αυτή η κορδέλα, αυτά τα χρώματα, με την Ελληνική Επανάσταση, ώστε να προβάλλεται και να αρχίζει, μάλιστα, το σποτ με αυτή;

 


Μπορείτε να δείτε τα βίντεο στο κανάλι της επιτροπής στο youtube (Greece 2021)  

Επίσης, στο δεύτερο σποτ η δύσμορφη κυρία και οι εμπνευστές του προσπαθούν να επιβάλουν στους Έλληνες υποσυνείδητα το μήνυμα της αποδοχής του ξένου, του αλλόφυλου, με τις διαφορετικές μνήμες και όνειρα, αυτού δηλαδή κατά του οποίου ξεσηκωθήκαμε το 1821, και αναφέρει ότι "μπορεί να έχουμε διαφορετικές μνήμες, διαφορετικές ζωές, διαφορετικά όνειρα". Όμως, οι Έλληνες δεν έχουμε διαφορετικές μνήμες ως προς το ιστορικό παρελθόν μας, ούτε διαφορετικές ζωές έχουμε, λίγο πολύ τις ίδιες έχουμε όλοι, ούτε διαφορετικά όνειρα. Διαφορετικές ζωές και διαφορετικά όνειρα έχουν αυτοί που έχουν διαφορετικές μνήμες. Αυτοί που, όταν οι πρόγονοι των περισσοτέρων από εμάς προσπαθούσαν να κρατήσουν ζωντανή τη Φυλή στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας,  χωρίς να χάσουν το όνειρο και την ελπίδα της Ελευθερίας, οι δικοί τους οι πρόγονοι τα είχανε καλά με τους τούρκους, και από τη συνεργασία με αυτούς κάνανε και περιουσίες, τις οποίες κληροδότησαν μαζί με την αντίστοιχη νοοτροπία (του ραγιά, του συνεργάτη των τούρκων) στους απογόνους τους, οι οποίοι έχουν το θράσος σήμερα να παρουσιάζουν τις ατιμασμένες οικογένειές τους ως "τζάκια" και ελίτ, ενώ προπαγανδίζουν εκ νέου την τόσο επικερδή γι' αυτούς συνεργασία με τους τούρκους.
Διαφορετικές μνήμες έχουνε οι ξένοι, οι αλλόφυλοι, ή οι απόγονοι των προσκυνημένων, των ραγιάδων. Όλοι οι υπόλοιποι, οι Έλληνες, έχουμε κοινές μνήμες, κοινή πορεία, κοινές ζωές, κοινά όνειρα και κοινή μοίρα.


RV

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2020

Ακόμη βάζουν λουλούδια στον τάφο του Robert Brasillach




Πέρυσι ένας δημοσιογράφος (ασιατικής καταγωγής) στη Γαλλία αναρωτήθηκε «ποιος συνεχίζει και βάζει λουλούδια στον τάφο του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ», εκφράζοντας έτσι όχι μόνο απορία αλλά και αγανάκτηση που κάποιοι θυμούνται ακόμη τον αδικοχαμένο λογοτέχνη και δημοσιογράφο (franceinfo, 24.2.2019).

Ήταν 6 Φεβρουαρίου 1945 ώρα 9.38 το πρωί στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι, όταν τα τελευταία λόγια του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ «Ζήτω η Γαλλία» τα ακολούθησαν οι ριπές των όπλων. Ήταν νεκρός, σε εκτέλεση της από 19.1.1945 απόφασης επιβολής θανατικής ποινής ενός ειδικού δικαστηρίου της Κάθαρσης, αντίστοιχου των επαναστατικών δικαστηρίων της γαλλικής επανάστασης. Ήταν νεκρός, γιατί έτσι θέλησε με αρρωστημένο ζήλο ο Ντε Γκωλ, για να σωπάσει για πάντα  εκείνη η φωνή που τον είχε επανειλημμένως κατηγορήσει δημοσίως ότι ήταν προδότης, ότι υπονόμευε τη Γαλλία και την εθνική της κυριαρχία και ότι επιχειρούσε να τη μετατρέψει σε βρετανική κτήση. Στην εμπάθεια του Ντε Γκωλ θα πρέπει να προστεθεί και ο φθόνος διαφόρων λογοτεχνών για το απαράμιλλο ταλέντο του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, οι οποίοι ως μέλη επιτροπής συγγραφέων της Κάθαρσης («Εθνική Επιτροπή Συγγραφέων της Αντίστασης») ζήτησαν ευθέως και επίμονα να δολοφονηθεί, και ακόμη και μετά τον θάνατό του δεν επέδειξαν μετάνοια.

Το έγκλημα του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ ήταν οι ιδέες του, όπως αυτές εκφράστηκαν μέσα από τα άρθρα του σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά, κυρίως στη Je suis partout, της οποίας υπήρξε αρχισυντάκτης επί σειρά ετών, επίσης στη Révolution Nationale, στην Echo de France κ.ά. Ιδέες σχετικά με την ευρωπαϊκή συμφιλίωση, ενότητα και ειρήνη, ιδέες υποστηρικτικές στο καθεστώς Βισύ και στην collaboration, και υπέρ της εκστρατείας κατά του μπολσεβικισμού, μιας εκστρατείας για την οποία έγραψε χαρακτηριστικά «ο πολιτισμός πήρε τα όπλα εναντίον της βαρβαρότητας».

Επίσης, βαθιά ενόχληση είχαν προκαλέσει τα άρθρα του με τα οποία ζητούσε την τιμωρία εκείνων που είχαν εμπλέξει τη Γαλλία στον πόλεμο με τη  Γερμανία, ο οποίος είχε συνέπεια εκτός από τον θάνατο και τον τραυματισμό Γάλλων, την αιχμαλωσία πολλών. Ο ίδιος ο Μπραζιγιάκ είχε υπάρξει αιχμάλωτος των Γερμανών από τον Ιούνιο του 1940 ως την αρχή του Απριλίου  1941. Για την περίοδο αυτή έχει γράψει αρκετά πολύ ενδιαφέροντα άρθρα. Μάλιστα, από τη στιγμή που απελευθερώθηκε, δεν έπαψε να αγωνίζεται για την απελευθέρωση και των υπόλοιπων αιχμαλώτων, συμπαρίστατο έμπρακτα σε αυτούς και τις οικογένειές τους και ζητούσε την τιμωρία των πραγματικών υπευθύνων, δηλαδή εκείνων των πολιτικών και στρατιωτικών της Γαλλίας που είχαν εμπλέξει τη χώρα σε έναν πόλεμο στον οποίο δεν υπήρχε κατά τον Μπραζιγιάκ και για μια μεγάλη μερίδα Γάλλων κανένας λόγος να εμπλακεί.

Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και η εχθρότητα εβραϊκών κύκλων προς το πρόσωπό του, λόγω του αντισημιτισμού τον οποίο είχε εκφράσει με τα άρθρα του ήδη προς της έναρξης του Β΄Ππ, αλλά και κατά τη διάρκειά του, επισημαίνοντας τον ρόλο των εβραίων τόσο στο ξέσπασμα του πολέμου όσο και στη συνέχισή του.



Εκτός από μαχητικός δημοσιογράφος, ήταν άριστος λογοτέχνης και ποιητής. Τα μυθιστορήματά του (Le Marchand d'oiseaux, Comme le temps passe, Les Sept couleurs κ.ά. ) θεωρούνται αριστουργηματικά. Από τα πρώτα του βήματα σε πολύ νεαρή ηλικία, 21 ετών, απέκτησε φήμη, η οποία ολοένα μεγάλωνε.

Η στάση του κατά τη διάρκεια της δίκης του ήταν θαρραλέα και περήφανη, όπως αποκαλύπτεται από τις εφημερίδες της εποχής,  πολλές εκ των οποίων, καθώς είχαν συμμορφωθεί προς το «πνεύμα της Κάθαρσης», ήταν εχθρικές προς αυτόν. Τον ίδιο θαυμασμό προκάλεσε και το θάρρος και η περηφάνια του κατά την εκτέλεσή του. Διαβάζουμε ότι ήταν ήρεμος, με το κεφάλι ψηλά, όπως ψηλά το είχε κρατήσει και κατά τη διάρκεια της δίκης του, αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια, και στους στρατιώτες που δείλιασαν και δεν καταλάβαιναν για ποιο λόγο έπρεπε να σκοτώσουν  έναν νέο πνευματικό άνθρωπο, φώναξε «κουράγιο». Η ημέρα που επελέγη για τη δολοφονία του δεν ήταν τυχαία: 6 Φεβρουαρίου 1945, ακριβώς 11 χρόνια μετά τη μεγάλη εξέγερση –στην ουσία επρόκειτο περί απόπειρας κατάλυσης της δημοκρατίας– στο Παρίσι, με 22 νεκρούς.  Οι τελευταίοι στίχοι του Μπραζιγιάκ γράφτηκαν στις 5 Φεβρουαρίου 1945, στη φυλακή της Φρεν (Fresnes) όπου εκρατείτo, και απευθύνονταν «στους νεκρούς του Φεβρουαρίου», τους οποίους «σε λίγο θα συντρόφευε». Και τα τελευταία λόγια του στους δικηγόρους του λίγο πριν οδηγηθεί στο  Montrouge ήταν: «Σήμερα είναι 6 Φεβρουαρίου, να με σκέφτεστε και να σκέφτεστε και εκείνους που πέθαναν την ίδια ημέρα πριν από έντεκα χρόνια».


Αμέσως μετά τη δολοφονία του, ο Ντε Γκωλ απαγόρευσε τη μετάδοση από το ραδιόφωνο της σχετικής είδησης, ακριβώς για να μη γίνει γνωστή η γενναία στάση του. Παρ’ όλα αυτά κάποιες εφημερίδες, ακόμη και αντίθετες ιδεολογικά, δεν μπόρεσαν να μην αναφερθούν σε αυτή τη στάση.

Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους νέους λογοτέχνες και δημοσιογράφους όχι μόνο της Γαλλίας αλλά και της Ευρώπης.  Το κενό που άφησε δεν αναπληρώνεται. Παρ’ όλα αυτά είχε ήδη στα 35 του χρόνια γράψει πολλά, μυθιστορήματα, δοκίμια, ποιήματα και βέβαια άρθρα. Έτσι δεν απετράπη αυτό που με τη δολοφονία του επιχείρησαν οι εχθροί του, δηλαδή το να αποτελέσει πνευματική κληρονομιά της Γαλλίας, αλλά και όλης της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου.

75 χρόνια μετά, δεν είναι λίγοι αυτοί που, παρά τη συνωμοσία της σιωπής και της λάσπης, ακόμη θυμούνται και τιμούν τον Robert Brasillach.


75 χρόνια μετά, ακόμη βάζουν λουλούδια στον τάφο του Robert Brasillach.


Πηγή: thulebooks.gr


RV

ROBERT BRASILLACH, 75 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ




«Η συντροφικότητα είναι ο πιο όμορφος καρπός του ανθρώπινου πόνου. Γεννιέται στον αγώνα, γεννιέται στον πόλεμο, γεννιέται στη φυλακή. Για την ακρίβεια, δεν γεννιέται από τις ιδέες. Η μάλλον, οι ιδέες τότε μόνο έχουν αξία και τιμή, όταν αποκτούν ανθρώπινη υπόσταση, όταν βιώνονται από συντρόφους.  Εμένα, μου δόθηκε αυτό το προνόμιο».



Robert Brasillach 18.4.1941


RV

ΗΤΑΝ 6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ



Ο  Robert Brasillach έγραψε για την  εξέγερση της 6.2.1934 στο Παρίσι, τότε που οι σφαίρες της δημοκρατίας άφησαν 22 νεκρούς, (μεταξύ αυτών και τον 'Ελληνα μέλος της Action Francaise Cambo Costa) :
    «...Δεν απέμειναν παρά μερικά μπουκέτα βιολέττες, όλο και λιγότερα κάθε χρόνο, μπροστά στο σιντριβάνι της Κονκόρντ, και τα ονόματα των 22 νεκρών “των δολοφονημένων από το Κόκκινο Μέτωπο και την Αντίδραση”. Όμως εμείς έχουμε το καθήκον να θυμόμαστε.
    Αυτοί οι νεκροί ήταν αγνοί. Χωρίς καθοδήγηση, χωρίς ηγεσία, ορμώμενοι μόνο από το πάθος για εθνική δικαιοσύνη, μας διδάσκουν σήμερα ότι τίποτε δεν είναι εφικτό χωρίς ένα Κράτος ή χωρίς ένα Κόμμα, χωρίς αυτό ακριβώς που, ένα χρόνο και μία εβδομάδα πιο πριν [από τις 6.2.1934] υπήρξε η δύναμη και η επιτυχία της γερμανικής Επανάστασης…»
    Δημοσιεύθηκε στη Je suis Partout  στις 5 Φεβρουαρίου 1943, δύο  χρόνια και μία ημέρα πριν από τη δική του δολοφονία από τις σφαίρες της δημοκρατίας. Όμως εμείς έχουμε το καθήκον να θυμόμαστε...


RV