Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Julius Evola. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Julius Evola. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2018

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ




Του Ιουλίου Έβολα 


Πολύ λίγοι υποψιάζονται ότι οι διακοπές (δηλαδή, οι ιερές ημέρες των Χριστιανών) του σήμερα, του αιώνα των ουρανοξυστών, του ραδιοφώνου, των μεγάλων κινημάτων των μαζών, εορτάζονται και συνεχίζουν... μία μακρινή παράδοση που μας φέρνει πίσω, στην εποχή εκείνη στην οποία άρχισε, σχεδόν στην αυγή της ανθρωπότητας, η ανοδική κίνηση του πρώτου Άριου πολιτισμού∙ μία παράδοση στην οποία, επιπλέον, εκφράζεται η σπουδαία φωνή εκείνων των ανθρώπων, κι όχι μία ιδιαίτερη πεποίθηση.

Ένα γεγονός άγνωστο στους περισσότερους πρέπει — πρώτα απ' όλα — να υπενθυμίσουμε, δηλαδή το ότι, αρχικά, οι ημερομηνίες των Χριστουγέννων και της έναρξης του νέου έτους συνέπιπταν, και αυτή η ημερομηνία δεν είχε επιλεχθεί αυθαίρετα, αλλά σχετιζόταν με ένα συγκεκριμένο κοσμικό γεγονός, ήτοι το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο συμβαίνει στην πραγματικότητα στις 25 Δεκεμβρίου, η οποία είναι η ημερομηνία των Χριστουγέννων — όπως έγινε γνωστή αργότερα — αλλά στις απαρχές της είχε μία κατ’ ουσίαν Ηλιακή σημασία. Αυτό φαίνεται επίσης στην αρχαία Ρώμη: η ημερομηνία των Χριστουγέννων στην αρχαία Ρώμη ήταν εκείνη της ανατολής του Ήλιου, του ακατανίκητου Θεού, “Natalis solis invicti”. Ως τέτοια, ως ημέρα του Νέου Ήλιου — dies solis novi — στην εποχή της Αυτοκρατορίας έφερε την έναρξη του Νέου Έτους, του νέου κύκλου. Αλλά αυτή η “Ηλιακή Γέννηση” της Ρώμης στην αυτοκρατορική περίοδο, με τη σειρά της αναφερόταν σε μία, κατά κάποιον τρόπο, ακόμα πιο μακρινή παράδοση, Νορδικής-Άριας προέλευσης. Με την επαναφορά, ο Ήλιος — η ηλιακή θεότητα, που ήδη απαριθμείτο μεταξύ των “dii indigetes”, δηλαδή μεταξύ των θεοτήτων ρωμαϊκής προέλευσης — πέρασε σε ακόμη πιο μακρινούς κύκλους πολιτισμού. Στην πραγματικότητα, η ηλιακή θρησκεία της αυτοκρατορικής περιόδου, σε μεγάλο βαθμό είχε την έννοια της αποκατάστασης και σχεδόν μιας αναγέννησης, μιας - δυστυχώς επηρεασμένης από ποικίλους παράγοντες αποσύνθεσης - πολύ παλαιάς Άριας κληρονομιάς.

ΙΟΥΛΙΟΣ ΕΒΟΛΑ


Aναφορικά με την ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου

 Ο Ιούλιος Καίσαρας, στη μεταρρύθμιση του ημερολογίου του 46 π.Χ., έθεσε πράγματι ως ημερομηνία για το Χειμερινό Ηλιοστάσιο την 25η Δεκεμβρίου. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, το σφάλμα στο μήκος του Ιουλιανού ημερολογίου μετακίνησε σταδιακά προς τα πίσω την ημερομηνία αυτή. Όταν ο Πάπας Γρηγόριος μεταρρύθμισε το Ιουλιανό ημερολόγιο, ξεκίνησε με ένα μεταγενέστερο έτος, ανταποκρινόμενος σε μια εισήγηση του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, και όχι με το αρχικό έτος 46 π.Χ. Έτσι, το Χειμερινό Ηλιοστάσιο μετακινήθηκε προς τα πίσω, περίπου στις 21 Δεκεμβρίου, αντί του αρχικού που ήταν στις 25 Δεκεμβρίου.

Συνεπώς, ο Ιούλιος Έβολα ήταν σωστός στον ισχυρισμό του, ότι η ημερομηνία των Χριστουγέννων ορίστηκε να συμπίπτει με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο.



Ristorante Verona


Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

Ιούλιος Έβολα - Tρεις όψεις του εβραϊκού προβλήματος





Η εβραϊκή επίδραση στο πνεύμα, στον πολιτισμό, στην οικονομία


Όπως η δύναμη της βλάστησης ενός σπόρου δεν εκδηλώνεται ολοκληρωτικά παρά μόνο όταν διασπάται και τα στοιχεία του διαχέονται στη γύρω ύλη, έτσι και ο εβραϊσμός δεν θα είχε αρχίσει να εκδηλώνει παγκοσμίως την καταστροφική και ηθικά ανατρεπτική του δράση, δίχως την πολιτική πτώση και την επακόλουθη διασπορά τού «εκλεκτού λαού» στον κόσμο. 

Οι Εβραίοι ουδέποτε απαρνήθηκαν τις μεσσιανικο-ηγεμονιστικές φιλοδοξίες τους και το ένστικτό τους για παγκόσμια κυριαρχία, όπως τουλάχιστον αυτό προσδιορίζεται στις ακόλουθες τρεις σημαντικές βιβλικές εντολές: «Πρέπει να σου ανήκουν όλα τα πλούτη της γης», «Όλοι οι λαοί πρέπει να είναι υπηρέτες σας», «Έχεις χρέος να καταβροχθίσεις όλους τους λαούς που ο Κύριός σου θα θέσει στη διάθεσή σου». Η διαφορά είναι ότι αυτό το ισχυρό ένστικτο μεταμφιέζεται, παίρνει σχήμα φιδιού, γίνεται υπόγεια σκοτεινή δράση. Χωρίς την παραμικρή ελπίδα για μια απ’ ευθείας καθιέρωση, δίχως την παραμικρή δυνατότητα νίκης μέσα από έναν έντιμο φυλετικό αγώνα, οι Εβραίοι, στην προσπάθειά τους να υλοποιήσουν το ιδανικό τους, δημιούργησαν στους κόλπους κάθε έθνους, ένα εσωτερικό, ενιαίο μέτωπο επιβουλής και προδοσίας. Για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού, επέλεξαν δύο βασικά όργανα: το χρήμα και την επιτηδειότητα. 

Από αιώνων, οι Εβραίοι είχαν ξεκινήσει τη μάχη για την κατάκτηση του κόσμου, όχι πλέον με τη χρήση των όπλων, αλλά μέσα από τη δύναμη του χρυσού από τη μια μεριά, και από την άλλη, μέσα από τις δυνατότητες που η επιτηδειότητα προσφέρει προς την κατεύθυνση της πνευματικής και ηθικής διάλυσης, προς τους κοινωνικούς και πολιτιστικούς μύθους που υποκινούν σε εξέγερση και ανατροπή των αξιών και παραδοσιακών θεσμών των άριων λαών, και, τέλος, όλων αυτών που συνδέονται με τα ανώτερα στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης. Το μυστικό της πολιτικής και πολιτιστικής ιστορίας των τελευταίων αιώνων, ιδιαίτερα μετά από την επανάσταση της Tρίτης Tάξης και τον δημοκρατικό φιλελευθερισμό, ήταν η προοδευτική προώθηση του Εβραίου με σκοπό την υπερεθνική του κυριαρχία στη Δύση. 

Απόσπασμα από το βιβλίο "Tρεις όψεις του εβραϊκού προβλήματος'' 




RV



Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

Ιούλιος Έβολα - Tρεις όψεις του εβραϊκού προβλήματος




Από τα βάθη της αρχαιότητας, οι Άριοι (όπως και οι Αιγύπτιοι, των οποίων ο πρώτος πολιτισμός πρέπει να θεωρηθεί «δυτικής καταγωγής») πίστευαν ότι οι Βασιλείς τους ήταν «ισόθεοι», εν αντιθέσει με τη Χαλδαία όπου ο Βασιλιάς δεν είχε μεγαλύτερη αξία από ένα vicario patèsi,67 των θεών νοουμένων ως οντοτήτων απομακρυσμένων από αυτόν [Μασπερό(Maspero)].68 Σχετικά με αυτήν τη σημιτική παρέκκλιση, υπάρχει κάτι ακόμα πιο χαρακτηριστικό σε επίπεδο αρρενωπής πνευματικότηταςη ετήσια ταπείνωση των βασιλέων στη Βαβυλώνα. Ο Βασιλιάς με ρούχα σκλάβου ή φυλακισμένου ομολογούσε τις αμαρτίες του και μόνο όταν κάτω από τα χτυπήματα ενός ιερέα, που αντιπροσώπευε τον Θεό, έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια του, επέστρεφε και πάλι στα καθήκοντά του και μπορούσε να ξαναβάλει τα βασιλικά εμβλήματα.
    
    Στην πραγματικότητα, όσο το αίσθημα της «ενοχής» και της «αμαρτίας» (σχεδόν παντελώς άγνωστα για τους Άριους) είναι σύμφυτο στους Σημίτες και αντικαθρεφτίζεται με χαρακτηριστικό τρόπο στην Παλαιά Διαθήκη, και αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα για τους σημιτικούς λαούς γενικά, στενότατα συνδεδεμένο με τύπους μητριαρχικών κοινωνιών (Petazzoni),69άλλο τόσο είναι ξένο στις πατριαρχικές, άριες κοινωνίες το πάθος της «εξομολόγησης των αμαρτιών» και της λύτρωσης από αυτές. Έχουμε να κάνουμε με το «σύμπλεγμα» (με το ψυχαναλυτικό του νόημα) της «κακής συνείδησης» που σφετερίζεται «θρησκευτική» αξία και αλλοιώνει την ήρεμη αγνότητα και την «ολύμπια» ανωτερότητα του άριου αριστοκρατικού ιδεώδους. Στους σημιτικο-συριακούς πολιτισμούς, όπως και στον ασσυριακό, είναι χαρακτηριστική η υπεροχή των θηλυκών θεοτήτων, σεληνιακών ή γήινων, θεοτήτων της ζωής που συχνά παρουσιάζονται με τα μη αγνά χαρακτηριστικά τού αιθέρα. Αντιθέτως, οι θεοί, οι οποίοι τις συνοδεύουν υπό την ιδιότητα των εραστών, δεν έχουν κανένα από τα υπερφυσικά χαρίσματα των μεγάλων Αρίων θεοτήτων του φωτός και της ημέρας. Συχνά, είναι φύσεις κατώτερες της Δέσποινας (Donna) ή θείας Μητέρας. Αυτοί είτε είναι θεοί «πάσχοντες», που υποφέρουν, πεθαίνουν και ανασταίνονται, είτε είναι θεότητες πολεμικές και αιμοβόρες, υπόσταση της πρωτόγονης μυϊκής δύναμης, είτε είναι θεότητες της φαλλικής αρρενωπότητας.

    Στην αρχαία Χαλδαία, οι ιερατικές επιστήμες και ιδιαίτερα οι αστρονομικές είναι η έκφραση ενός σεληνιακο-μαθηματικού πνεύματος, ενός αφηρημένου στοχασμού κατά βάθος μοιρολατρικού, αποκομμένου από κάθε ενδιαφέρον για την ηρωική και υπερφυσική καθιέρωση της προσωπικότητας. 


Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

ΖΕΝ – ο δρόμος των Σαμουράι, του Ιουλίου Έβολα



Νέα έκδοση από τις εκδόσεις Θούλη




Συγγραφέας: Julius Evola
Εκδοτικός οίκος: ΘΟΥΛΗ
Μετάφραση: Μανώλης Στρατάκης
Σημειώσεις - Παράρτημα: Mανώλης Στρατάκης
Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου
Σελίδες: 48
ISBN: 978-618-80378-4-7

Kάθε άνθρωπος είναι ήδη απελευθερωμένος, και συνεπώς κείμενος πάνω και πέραν της γέννησης και του θανάτου. Το μόνο που χρειάζεται είναι να το γνωρίσει αυτό, να το συνειδητοποιήσει, «να κοιτάξει εντός της φύσης του», σύμφωνα με την κύρια διατύπωση του Ζεν. (…)

Είναι η φώτιση που ανασύρει από την άγνοια ή από το ασυνείδητο τη βαθύτερη πραγματικότητα αυτού που ήταν κανείς και που πάντα θα είναι, ανεξαρτήτως της κατάστασής του στη ζωή.