Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Carl Schmitt. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Carl Schmitt. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2018

ΙΣΛΑΜ: ΕΝΑΣ ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ






Όσο και αν προσπαθούν να παραχαράξουν την αλήθεια και να πείσουν ότι μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά με το Ισλάμ, τα γεγονότα θα τους διαψεύδουν. Διότι δεν είναι κάποιοι ''λίγοι φανατικοί αυτοί που διαταράσσουν τις σχέσεις των λαών'' αλλά ολόκληρο το Ισλάμ που στέκεται για αιώνες απέναντί μας περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να αρπάξει τη λεία του. Και η διακαώς ποθούμενη λεία του ήταν πάντα η Ευρώπη
   
''Δεν αποφασίζεις ποιος είναι ο εχθρός σου, εκείνος αποφασίζει. Μπορείς εύκολα να τον θεωρήσεις φίλο σου, αλλά, αν αποφασίσει ότι είναι εχθρός σου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό''.
 Carl Schmitt 

Από την εμφάνισή του, περίπου το 600 μ.Χ. (το 571 μ.Χ. γεννήθηκε ο Μωάμεθ) το Ισλάμ πολέμησε θανάσιμα την Ευρώπη. Εισέβαλαν στις επαρχίες του Βυζαντίου, και από τη βόρεια Αφρική μπήκαν στην Ισπανία και τελικά στη Γαλλία. Η ισλαμική επίθεση σταμάτησε στη μάχη του Πουατιέ, όχι μακριά από το Παρίσι, το 732 μ.Χ.

Έργο του ζωγράφου Charles de Steuben που 
απεικονίζει τη μάχη του Πουατιέ

Η Ευρώπη βρισκόταν κάτω από τη συνεχή απειλή του Ισλάμ σχεδόν για μια χιλιετία. Το 1071 (Μάχη του Μαντζικέρτοι βυζαντινές δυνάμεις υπέστησαν καταστροφική ήττα, που άφησε το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολίας ανοιχτό στην εισβολή. Οι ισλαμιστές ανακόπηκαν προσωρινά από λατινικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών, αλλά από τις αρχές του 14ου αιώνα οι Τούρκοι απειλούσαν την Κωνσταντινούπολη και ολόκληρη την Ευρώπη. Στα δυτικά οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις απωθούσαν σταδιακά τους αλλόφυλους εισβολείς, μέχρι που το 1492 εκδιώχτηκαν οριστικά (Reconquista)
Η Ιβηρική χερσόνησος από το 711 έως και το 1492 βρισκόταν υπό ισλαμικό ζυγό. Επίσης υπό ισλαμικό ζυγό βρέθηκε η Σικελία από το 831 έως το 1072 (Εμιράτο της Σικελίας). Η απελευθέρωση ξεκίνησε το 1061 (έτος έναρξης της χριστιανικής επανάκτησης της Σικελίας) από τους Νορμανδούς με ηγέτη τους τον Ρογήρο τον Α΄. Η εξάλειψη των ισλαμιστών κατορθώθηκε στο τέλος της δεκαετίας 1240, όταν έγιναν και οι τελευταίες απελάσεις. 
  
Ο Ρογήρος Α΄ της Σικελίας στη μάχη του Σεράμι το 1063

Επίσης η Κρήτη είχε βρεθεί υπό ισλαμικό ζυγό (Εμιράτο της Κρήτηςαπό το 820 έως την επανακατάληψή της από τον Νικηφόρο Β´ Φωκά το 961. Ο μουσουλμανικός πληθυσμός σφαγιάστηκε ή πωλήθηκε σε σκλαβοπάζαρα. 

Οι ισλαμικές επιθέσεις όμως δεν σταμάτησαν. Εξαπλώθηκαν στον Καύκασο, στην Κριμαία και το 1453 πέφτει το πρώτο και κύριο ανάχωμα της Ευρώπης. Η Πόλις εάλω. Ο δρόμος προς την Ευρώπη έμεινε ανοιχτός για την εξάπλωση των ισλαμιστών που προχώρησαν καταλαμβάνοντας σταδιακά την Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα και σιγά-σιγά ολόκληρη τη χερσόνησο του Αίμου, την Ουγγαρία,  μέχρι που έφτασαν στη Βιέννη, την οποία τώρα μέσα στα φιλόδοξα επεκτατικά τους σχέδια αποκαλούσαν «κόκκινο μήλο» όπως άλλοτε ονόμαζαν την Κωνσταντινούπολη. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1529 οι οθωμανοί βρέθηκαν έξω από τα τείχη της πόλης. Αυτή είναι η πρώτη πολιορκία της Βιέννης.  

Εικόνα της πολιορκημένης Βιέννης.
Η Βιέννη στη μέση, γύρω γύρω το στρατόπεδο των ισλαμιστών 

Συγκεκριμένα, όταν έφτασαν οι πρώτες είκοσι χιλιάδες στα περίχωρα της Βιέννης, καταλεηλάτησαν όλα τα μέρη, και φόνευσαν τον άμαχο πληθυσμό με τον πλέον φρικιαστικό τρόπο. Έσφαξαν τους άμαχους, βίασαν τα ανήλικα κορίτσια και τις γυναίκες, ξεκοίλιασαν τις έγκυες γυναίκες, παλούκωσαν τα έμβρυα που έβγαλαν από τις κοιλιές των μανάδων τους ή τα τρύπησαν στο δόρυ τους και τα περιέφεραν εν είδει τρόπαιουΣτη συνέχεια έφτασε  και ο υπόλοιπος ισλαμικός στρατός, ο οποίος στρατοπέδευσε γύρω από την πόλη. Τόσο πολυάριθμος ήταν, που το στρατόπεδο των οθωμανών ήταν επτά φορές μεγαλύτερο απ' όλη την πόλη. Οι υπερασπιστές, 16.000 άνδρες, ή έπρεπε να αντιμετωπίσουν πάνω από 250.000 ισλαμιστές ή να αλλαξοπιστήσουν και να υποταχθούν στο Ισλάμ. Υπερασπίστηκαν την Ευρώπη και νίκησαν. 

Οι ισλαμιστές όμως δεν εγκατέλειψαν το όνειρο της κατάκτησης. 154 χρόνια μετά την πρώτη πολιορκία της Βιέννης, έλαβε χώρα η δεύτερη. Η πολιορκία ξεκίνησε στις 14 Ιουλίου του 1683. Οι ισλαμιστές παρέταξαν 168.000 στρατιώτες και 300 κανόνια. Απέναντί τους στάθηκαν 16.000 Ευρωπαίοι. Οι πολιορκημένοι απέκρουσαν συνολικά πενήντα εφόδους, στις οποίες οι ισλαμιστές χύνονταν σαν ποτάμι προξενώντας μεγάλες ζημιές και απώλειες στους αμυνόμενους. Η Βιέννη γλύτωσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή ως από θαύμα, ενώ η επίθεση των Ουσάρων του Γιάν Σομπιέσκι απέκρουσε τους ισλαμιστές και τους έτρεψε σε φυγή. Για μια ακόμη φορά η Ευρώπη σώθηκε από τον ισλαμικό κίνδυνο και μαζί με αυτήν σώθηκε ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός.

Ο Σομπιέσκι στην Δεύτερη πολιορκία της Βιέννης. 
Πίνακας του Juliusz Kossak

Ήταν όμως ακρωτηριασμένη. Η Ελλάδα ακόμη αγκομαχούσε υπό τη σκιά της ημισελήνου. Έζησε υπό τον ζυγό των ισλαμιστών για 400 περίπου χρόνια μέχρι που ξημέρωσε το πανίερο εκείνο έτος 1821. Διαδοχικοί πόλεμοι οδήγησαν στην απελευθέρωση μέρους μόνο της πατρίδας. Η επανάσταση δεν έχει ολοκληρωθεί... 

Ο Ιερός Λόχος μάχεται στο Δραγατσάνι (λιθογραφία)

Τα σύνορα της Ελλάδας είναι ταυτόχρονα και τα σύνορα της Ευρώπης με το Ισλάμ. Σε αυτό οφείλεται και το ότι ο φόρος αίματος της πατρίδας μας για την ελευθερία δεν συγκρίνεται με κανενός άλλου ευρωπαϊκού κράτους.  Από το 1896 έως και το 1922 το ισλαμικό τουρκικό κράτος σφαγίασε 2,5 εκατομμύρια χριστιανούς, ως επί το πλείστον Έλληνες. Η εισβολή στην Κύπρο το 1974 αποτελεί μια ακόμη επίθεση του Ισλάμ εναντίον της Ευρώπης.  
Λόγω της γεωγραφικής θέσεώς της, η Ελλάδα θα έπρεπε να αποτελεί την αιχμή του δόρατος της ευρωπαϊκής άμυνας, με πολυάριθμο και εμπειροπόλεμο στρατό, ικανό να αντιμετωπίσει τον ισλαμικό κίνδυνο εξ ανατολών. Αντ' αυτού, η Ελλάδα είναι σήμερα στα χέρια αριστερών και φιλελεύθερων, μπολιασμένη από το δηλητήριο του πολιτισμικού μαρξισμού και αντί για ασπίδα της Ευρώπης κατέστη η κερκόπορτά της, από την οποία εισβάλλουν τα στίφη εκατομμυρίων αλλοφύλων ισλαμιστών, ετοιμάζοντας τη νέα πολιορκία, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό μέσον, παλαιό και σύγχρονο που τους παρέχεται. 
   
    Η Ευρώπη, συνολικά,  παρουσιάζεται αδύναμη να αντιμετωπίσει το Ισλάμ. Υποταγμένη καθώς είναι στις "αρχές" της ανοχής, του ανθρωπισμού, της ανεξιθρησκίας, της περιφρόνησης της φυλής που της έχουν επιβάλει μετά τη λήξη του Β'Ππ, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το Ισλάμ γιατί αρνείται να το αναγνωρίσει ως εχθρό. Για να μπορέσει να αναγνωρίσει τον ξένο, τον αλλόφυλο ως εχθρό, πρέπει να ανατρέξει στις ρίζες της. Ο  Carl Schmitt προσδιόρισε τον ξένο, τον εχθρό δηλαδή, ως εξής: 

Αυτός που προσπαθεί να επιφέρει μη ανατάξιμη βλάβη στις παραδόσεις μιας φυλής, αυτός που αρνείται τον τρόπο ζωής της, αυτός που θέτει σε κίνδυνο τους δικούς μας ανθρώπους.


Ristorante Verona

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

ΙΣΛΑΜ: ΕΝΑΣ ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ



Το καθεστώς στη Γερμανία προσπαθεί με κάθε τρόπο να περιορίσει τις αντιδράσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν δημοσιεύονται φωτογραφίες από το μακελειό διότι η αλήθεια σε εικόνες, με τις σορούς των νεκρών και τους τραυματίες να κείτονται στους δρόμους δεν εξυπηρετεί την προπαγάνδα των φιλελεύθερων ούτε όμως και των αριστερών. Οι νεκροί όμως του Βερολίνου είναι νεκροί των ιδεολογημάτων του ανθρωπισμού, της ανοχής, της ισότητας, της αδελφότητας και του αντιρατσισμού που επικράτησαν στην Ευρώπη μετά το '45. Όσο και αν προσπαθούν να παραχαράξουν την αλήθεια και να πείσουν ότι μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά με το Ισλάμ, τα γεγονότα θα τους διαψεύδουν. Διότι δεν είναι κάποιοι ''λίγοι φανατικοί αυτοί που διαταράσσουν τις σχέσεις των λαών'' αλλά ολόκληρο το Ισλάμ που στέκεται για αιώνες απέναντί μας περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να αρπάξει τη λεία του. Και η διακαώς ποθούμενη λεία του ήταν πάντα η Ευρώπη
   
''Δεν αποφασίζεις ποιος είναι ο εχθρός σου, εκείνος αποφασίζει. Μπορείς εύκολα να τον θεωρήσεις φίλο σου, αλλά, αν αποφασίσει ότι είναι εχθρός σου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό''.
 Carl Schmitt 

Από την εμφάνισή του, περίπου το 600 μ.Χ. (το 571 μ.Χ. γεννήθηκε ο Μωάμεθ) το Ισλάμ πολέμησε θανάσιμα την Ευρώπη. Εισέβαλαν στις επαρχίες του Βυζαντίου, και από τη βόρεια Αφρική μπήκαν στην Ισπανία και τελικά στη Γαλλία. Η ισλαμική επίθεση σταμάτησε στη μάχη του Πουατιέ, όχι μακριά από το Παρίσι, το 732 μ.Χ.

Έργο του ζωγράφου Charles de Steuben που 
απεικονίζει τη μάχη του Πουατιέ

Η Ευρώπη βρισκόταν κάτω από τη συνεχή απειλή του Ισλάμ σχεδόν για μια χιλιετία. Το 1071 (Μάχη του Μαντζικέρτοι βυζαντινές δυνάμεις υπέστησαν καταστροφική ήττα, που άφησε το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολίας ανοιχτό στην εισβολή. Οι ισλαμιστές ανακόπηκαν προσωρινά από λατινικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια των σταυροφοριών, αλλά από τις αρχές του 14ου αιώνα οι Τούρκοι απειλούσαν την Κωνσταντινούπολη και ολόκληρη την Ευρώπη. Στα δυτικά οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις απωθούσαν σταδιακά τους αλλόφυλους εισβολείς, μέχρι που το 1492 εκδιώχτηκαν οριστικά (Reconquista)
Η Ιβηρική χερσόνησος από το 711 έως και το 1492 βρισκόταν υπό ισλαμικό ζυγό. Επίσης υπό ισλαμικό ζυγό βρέθηκε η Σικελία από το 831 έως το 1072 (Εμιράτο της Σικελίας). Η απελευθέρωση ξεκίνησε το 1061 (έτος έναρξης της χριστιανικής επανάκτησης της Σικελίας) από τους Νορμανδούς με ηγέτη τους τον Ρογήρο τον Α΄. Η εξάλειψη των ισλαμιστών κατορθώθηκε στο τέλος της δεκαετίας 1240, όταν έγιναν και οι τελευταίες απελάσεις. 
  
Ο Ρογήρος Α΄ της Σικελίας στη μάχη του Σεράμι το 1063

Επίσης η Κρήτη είχε βρεθεί υπό ισλαμικό ζυγό (Εμιράτο της Κρήτηςαπό το 820 έως την επανακατάληψή της από τον Νικηφόρο Β´ Φωκά το 961. Ο μουσουλμανικός πληθυσμός σφαγιάστηκε ή πωλήθηκε σε σκλαβοπάζαρα. 

Οι ισλαμικές επιθέσεις όμως δεν σταμάτησαν. Εξαπλώθηκαν στον Καύκασο, στην Κριμαία και το 1453 πέφτει το πρώτο και κύριο ανάχωμα της Ευρώπης. Η Πόλις εάλω. Ο δρόμος προς την Ευρώπη έμεινε ανοιχτός για την εξάπλωση των ισλαμιστών που προχώρησαν καταλαμβάνοντας σταδιακά την Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα και σιγά-σιγά ολόκληρη τη χερσόνησο του Αίμου, την Ουγγαρία,  μέχρι που έφτασαν στη Βιέννη, την οποία τώρα μέσα στα φιλόδοξα επεκτατικά τους σχέδια αποκαλούσαν «κόκκινο μήλο» όπως άλλοτε ονόμαζαν την Κωνσταντινούπολη. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1529 οι οθωμανοί βρέθηκαν έξω από τα τείχη της πόλης. Αυτή είναι η πρώτη πολιορκία της Βιέννης.  

Εικόνα της πολιορκημένης Βιέννης.
Η Βιέννη στη μέση, γύρω γύρω το στρατόπεδο των ισλαμιστών 

Συγκεκριμένα, όταν έφτασαν οι πρώτες είκοσι χιλιάδες στα περίχωρα της Βιέννης, καταλεηλάτησαν όλα τα μέρη, και φόνευσαν τον άμαχο πληθυσμό με τον πλέον φρικιαστικό τρόπο. Έσφαξαν τους άμαχους, βίασαν τα ανήλικα κορίτσια και τις γυναίκες, ξεκοίλιασαν τις έγκυες γυναίκες, παλούκωσαν τα έμβρυα που έβγαλαν από τις κοιλιές των μανάδων τους ή τα τρύπησαν στο δόρυ τους και τα περιέφεραν εν είδει τρόπαιουΣτη συνέχεια έφτασε  και ο υπόλοιπος ισλαμικός στρατός, ο οποίος στρατοπέδευσε γύρω από την πόλη. Τόσο πολυάριθμος ήταν, που το στρατόπεδο των οθωμανών ήταν επτά φορές μεγαλύτερο απ' όλη την πόλη. Οι υπερασπιστές, 16.000 άνδρες, ή έπρεπε να αντιμετωπίσουν πάνω από 250.000 ισλαμιστές ή να αλλαξοπιστήσουν και να υποταχθούν στο Ισλάμ. Υπερασπίστηκαν την Ευρώπη και νίκησαν. 

Οι ισλαμιστές όμως δεν εγκατέλειψαν το όνειρο της κατάκτησης. 154 χρόνια μετά την πρώτη πολιορκία της Βιέννης, έλαβε χώρα η δεύτερη. Η πολιορκία ξεκίνησε στις 14 Ιουλίου του 1683. Οι ισλαμιστές παρέταξαν 168.000 στρατιώτες και 300 κανόνια. Απέναντί τους στάθηκαν 16.000 Ευρωπαίοι. Οι πολιορκημένοι απέκρουσαν συνολικά πενήντα εφόδους, στις οποίες οι ισλαμιστές χύνονταν σαν ποτάμι προξενώντας μεγάλες ζημιές και απώλειες στους αμυνόμενους. Η Βιέννη γλύτωσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή ως από θαύμα, ενώ η επίθεση των Ουσάρων του Γιάν Σομπιέσκι απέκρουσε τους ισλαμιστές και τους έτρεψε σε φυγή. Για μια ακόμη φορά η Ευρώπη σώθηκε από τον ισλαμικό κίνδυνο και μαζί με αυτήν σώθηκε ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός.

Ο Σομπιέσκι στην Δεύτερη πολιορκία της Βιέννης. 
Πίνακας του Juliusz Kossak

Ήταν όμως ακρωτηριασμένη. Η Ελλάδα ακόμη αγκομαχούσε υπό τη σκιά της ημισελήνου. Έζησε υπό τον ζυγό των ισλαμιστών για 400 περίπου χρόνια μέχρι που ξημέρωσε το πανίερο εκείνο έτος 1821. Διαδοχικοί πόλεμοι οδήγησαν στην απελευθέρωση μέρους μόνο της πατρίδας. Η επανάσταση δεν έχει ολοκληρωθεί... 

Ο Ιερός Λόχος μάχεται στο Δραγατσάνι (λιθογραφία)

Τα σύνορα της Ελλάδας είναι ταυτόχρονα και τα σύνορα της Ευρώπης με το Ισλάμ. Σε αυτό οφείλεται και το ότι ο φόρος αίματος της πατρίδας μας για την ελευθερία δεν συγκρίνεται με κανενός άλλου ευρωπαϊκού κράτους.  Από το 1896 έως και το 1922 το ισλαμικό τουρκικό κράτος σφαγίασε 2,5 εκατομμύρια χριστιανούς, ως επί το πλείστον Έλληνες. Η εισβολή στην Κύπρο το 1974 αποτελεί μια ακόμη επίθεση του Ισλάμ εναντίον της Ευρώπης.  
Λόγω της γεωγραφικής θέσεώς της, η Ελλάδα θα έπρεπε να αποτελεί την αιχμή του δόρατος της ευρωπαϊκής άμυνας, με πολυάριθμο και εμπειροπόλεμο στρατό, ικανό να αντιμετωπίσει τον ισλαμικό κίνδυνο εξ ανατολών. Αντ' αυτού, η Ελλάδα είναι σήμερα στα χέρια αριστερών και φιλελεύθερων, μπολιασμένη από το δηλητήριο του πολιτισμικού μαρξισμού και αντί για ασπίδα της Ευρώπης κατέστη η κερκόπορτά της, από την οποία εισβάλλουν τα στίφη εκατομμυρίων αλλοφύλων ισλαμιστών, ετοιμάζοντας τη νέα πολιορκία, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό μέσον, παλαιό και σύγχρονο που τους παρέχεται. 
   
    Η Ευρώπη, συνολικά,  παρουσιάζεται αδύναμη να αντιμετωπίσει το Ισλάμ. Υποταγμένη καθώς είναι στις "αρχές" της ανοχής, του ανθρωπισμού, της ανεξιθρησκίας, της περιφρόνησης της φυλής που της έχουν επιβάλει μετά τη λήξη του Β'Ππ, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το Ισλάμ γιατί αρνείται να το αναγνωρίσει ως εχθρό. Για να μπορέσει να αναγνωρίσει τον ξένο, τον αλλόφυλο ως εχθρό, πρέπει να ανατρέξει στις ρίζες της. Ο  Carl Schmitt προσδιόρισε τον ξένο, τον εχθρό δηλαδή, ως εξής: 

Αυτός που προσπαθεί να επιφέρει μη ανατάξιμη βλάβη στις παραδόσεις μιας φυλής, αυτός που αρνείται τον τρόπο ζωής της, αυτός που θέτει σε κίνδυνο τους δικούς μας ανθρώπους.


Ristorante Verona


Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

Καρλ Σμιτ - μπορούν να τον αποσιωπήσουν όχι όμως να τον ξεπεράσουν





Του Μίλτου Σωτηρόπουλου


Πολιτικός φίλος και εχθρός

(Σκέψεις πάνω στο έργο του Καρλ Σμιτ "η έννοια του πολιτικού")


 Για να προσδιορίσουμε την έννοια του πολιτικού είμαστε υποχρεωμένοι να θέσουμε ειδικές κατηγορίες-διακρίσεις. Παραδείγματος χάρη:
Το ηθικό διακρίνεται σε καλό και κακό. 
Το αισθητικό σε ωραίο και άσχημο. 
Το οικονομικό σε ωφέλιμο και επιζήμιο.

 Οι πολιτικές πράξεις και τα κίνητρά τους στηρίζονται στη διάκριση μεταξύ φίλου και εχθρού. 
 Ο πολιτικός εχθρός δεν χρειάζεται να είναι κακός από ηθικής πλευράς, αισθητικά άσχημος, οικονομικά επιζήμιος.
  Ο εχθρός είναι πάντα ο άλλος. Ο ξένος. 

  Ποιος είναι όμως ο ξένος;
Αυτός που προσπαθεί να επιφέρει μη ανατάξιμη βλάβη στις παραδόσεις μιας φυλής, αυτός που αρνείται τον τρόπο ζωής της, αυτός που θέτει σε κίνδυνο τους δικούς μας ανθρώπους.

 Ο φιλελευθερισμός ήρθε ως σύγχρονη σειρήνα και προσπάθησε να αντικαταστήσει την έννοια του εχθρού με αυτή του οικονομικού ανταγωνιστή. Την έννοια του υπέρ του γένους αγώνα με την έννοια του "βγάλτε χρήματα". 
 
Το έμβλημα της Ένωσης των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών Νομικών 
(Bund Nationalsozialistischer Deutscher Juristen)


 Οι φιλελεύθεροι πλαστογράφοι διαστρέφουν την παράδοσή μας, λέγοντας ότι το "αγάπα τον πλησίον σου", σημαίνει "αγάπα τον εχθρό σου". Ή ότι για λόγους αγάπης θα πρέπει να υποστηρίξω τον ξένο ενάντια στον δικό μου άνθρωπο. Όμως, όπως αναφέρει ο Σμιτ, σε αυτό το σημείο ακριβώς έχει λάβει χώρα μία παρανόηση, διότι πολλές γλώσσες, μεταξύ των οποίων και η γερμανική, δεν διακρίνουν μεταξύ  του ιδιωτικού και πολιτικού "εχθρού", έλλειψη η οποία οδηγεί και σε σκόπιμες παρερμηνείες. Άλλο ο ιδιωτικός αντίπαλος ή ανταγωνιστής (inimicus), τον οποίο μπορεί να μισεί κανείς ή να τρέφει γι' αυτόν αισθήματα αντιπάθειας, και άλλο ο εχθρός (hostis). "Εχθρός είναι μόνο μία, τουλάχιστον ενδεχομένως, δηλαδή κατά πραγματική δυνατότητα, μαχόμενη ολότητα ανθρώπων, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια άλλη ακριβώς τέτοια ολότητα. Εχθρός είναι μόνο ο δημόσιος εχθρός, διότι καθετί το οποίο αναφέρεται σε μια τέτοια ολότητα ανθρώπων, ιδίως σε έναν ολόκληρο λαό, γίνεται έτσι δημόσιο". Το "αγαπάτε τους εχθρούς σας",("diligite inimicos vestros'') (Ματθ. 5.44, Λουκ. 6,27) αναφέρεται στους ιδιωτικούς αντιπάλους, στους ανταγωνιστές, στους inimicos, δηλαδή σε άτομα και όχι σε ολότητες, όχι σε δημόσιους εχθρούς, όχι σε hostes, και αποτελεί έκφραση της χριστιανικής ηθικής.
  Άλλωστε, στον χιλιόχρονο αγώνα μεταξύ χριστιανισμού και ισλαμισμού κανένας Ευρωπαίος δεν διανοήθηκε ποτέ από αγάπη για τα τέκνα της Σάρας (Σαρακηνοί) ή της Άγαρ (Αγαρηνοί) να ανοίξει τις πύλες της Ιερής Ευρωπαϊκής μας  Γης. 

 Ο φιλελευθερισμός και ο σιαμαίος αδελφός του ο μαρξισμός μισούν τη φυλή ακόμη και ως απλή λέξη. 
 Αυτό το μίσος το κρύβουν κάτω από καλόηχες λέξεις όπως ανθρωπισμός και αλληλεγγύη. 

 Θα πρέπει λοιπόν να γίνει κατανοητό ότι φιλελευθερισμός και μαρξισμός είναι ο εχθρός εναντίον του οποίου οφείλουμε να διεξαγάγουμε ολοκληρωτικό πόλεμο.


Ristorante Verona



Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015

Η αναγκαιότητα του όρου ''εθνικοσοσιαλισμός''



...Υπάρχουν εύρωστες συνδέσεις εννοιών, που συνδέουν δύο ομοίως επίκαιρα, μεστά μεγέθη, όπως "Βόρεια Γερμανία", "Λατινική Αμερική" κ.ο.κ. Έτσι, μια λέξη όπως "εθνικοσοσιαλισμός" είναι αναγκαία, διότι καταργεί τον αμοιβαίο αποχωρισμό και την αντιπαράθεση του εθνικισμού κατά του σοσιαλιστικού στοιχείου και αντιστρόφως του σοσιαλισμού κατά του εθνικού στοιχείου...

Καρλ Σμιτ, (Σχετικά με τα τρία είδη της νομικής σκέψης, εκδ. Παπαζήση)

Ristorante Verona

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Θέλουν να απαγορεύσουν τον Εθνικοσοσιαλισμό. Θα απαγορεύσουν και αυτόν;





«μπορούμε να πούμε ότι ο Χέγκελ πέθανε την ημέρα που ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία».
Καρλ Σμιτ

«ο κοινοβουλευτισμός έχει μετατρέψει όλες τις δημόσιες υποθέσεις σε αντικείμενο εκμετάλλευσης και συμβιβασμού των κομμάτων και των οπαδών τους, και η πολιτική που δεν αποτελεί πλέον σε καμία περίπτωση υπόθεση μιας ελίτ, έχει καταλήξει να είναι η απαξιωμένη ενασχόληση μιας απαξιωμένης τάξης ανθρώπων». 

...κάθε φιλελευθερισμός ζει μονάχα μέσα στο σύντομο διάστημα όπου στο ερώτημα: «Χριστός ή Βαραββάς;» μπορείς ν' απαντήσεις με αίτημα αναβολής ή με τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής.

 Καρλ Σμιτ



Ο Carl Schmitt (Καρλ Σμιτ) γεννήθηκε το 1888 και πέθανε το 1985, σε ηλικία 97 ετών. Συμμετείχε στην Εθνικοσοσιαλιαστική επανάσταση του Αδόλφου Χίτλερ από το 1933 ως πρόεδρος της ένωσης Εθνικοσοσιαλιστών Νομικών και έγινε γνωστός ως «ο εστεμμένος νομικός του Γ΄ Ράϊχ». 

 

Ristorante Verona

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Περί της Εθνικοσοσιαλιστικής έννοιας της «καθοδήγησης» [Führung]



Le règne et la gloire (4.4, σελ.124-27) 
G.Agamben


Στο έργο τού Καρλ Σμιτ είναι πολλές φορές εμφανής η εχθρότητα με την οποία αυτός αντιμετωπίζει κάθε απόπειρα διάκρισης τής Βασιλείας από την Κυβέρνηση και, ειδικότερα, η επιφύλαξή του απέναντι στο — άρρηκτα συνδεδεμένο με την εν λόγω διάκριση — δημοκρατικό-φιλελεύθερο δόγμα τής διαίρεσης των εξουσιών. Ήδη από το 1927, στο Συνταγματικό Δίκαιο, ο Σμιτ επικαλείται τη διάκριση αυτή αναφερόμενος στη «βελγικού τύπου κοινοβουλευτική μοναρχία», όπου οι υπουργοί τής κυβέρνησης αναλαμβάνουν τη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων, ενώ ο μονάρχης αντιπροσωπεύει ένα είδος «ουδέτερης εξουσίας». Ως μόνο θετικό στοιχείο τού διαχωρισμού τής Βασιλείας από την Κυβέρνηση ο Σμιτ φαίνεται να θεωρεί το γεγονός ότι ανάγεται στη διάκριση μεταξύ auctoritas και potestas [αρχής και εξουσίας]:



Η απάντηση στο ερώτημα που έθεσε ένας μεγάλος θεωρητικός τού δημοσίου δικαίου — ο Μαξ φον Σάιντελ: τι θα απομείνει από τη «βασιλεία», αν αφαιρέσουμε το «κυβερνάν»; — βρίσκεται στη διάκριση μεταξύ auctoritas και potestas και αναδεικνύει τον ιδιαίτερο ρόλο που καλείται να διαδραματίσει η έννοιας τής αρχής κατ’ αντιδιαστολή προς αυτήν τής πολιτικής εξουσίας. (Σμιτ, Συνταγματικό Δίκαιο, σελ.382-83, γαλλ. μετφρ.σελ.435)[1]

Το στοιχείο αυτό διασαφηνίζεται απόλυτα στο δοκίμιο με τίτλο Κράτος, κίνημα, λαός (1933), όπου επιχειρώντας να προσδιορίσει τον χαρακτήρα τού νέου εθνοσοσιαλιστικού Συντάγματος τού Ράιχ ο Σμιτ εξετάζει υπό νέο πρίσμα τη διάκριση μεταξύ Βασιλείας και Κυβέρνησης. Ενώ κατά τη διάρκεια των πιο βίαιων κοινωνικοπολιτικών διενέξεων που σημειώθηκαν στη δημοκρατία τής Βαϊμάρης ο Σμιτ υποστήριξε έντονα τη διεύρυνση των εξουσιών τού προέδρου τού Ράιχ λόγω τής ιδιότητάς του ως «προστάτη τού Συντάγματος», δηλώνει στο εξής ότι «η συνταγματική θέση» τού Προέδρου «είναι τώρα κατά κάποιο τρόπο ισοδύναμη με αυτή τού επικεφαλής ενός απολυταρχικού κράτους, ο οποίος “βασιλεύει, χωρίς όμως να κυβερνά”» (Σμιτ, ΚΚΛ, σελ.10· γαλλ. μετφρ. σελ.22).[2] Σε αντιπαράθεση προς αυτόν τον ανώτατο άρχοντα ο οποίος δεν κυβερνά, συγκεντρώνεται στο εξής στο πρόσωπο τού καγκελάριου Αδόλφου Χίτλερ όχι μόνο μια λειτουργία διακυβέρνησης (Regierung), αλλά και μια νέα μορφή πολιτικής εξουσίας που ο Σμιτ αποκαλεί Führung [καθοδήγηση] και η οποία πρέπει ακριβώς να διακριθεί από την κλασική μορφή διακυβέρνησης. Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο εντός τού οποίου ο Σμιτ θα επιχειρήσει μια γενεαλογική διερεύνηση τής «κυβέρνησης των ανθρώπων» που μοιάζει να προαναγγέλλει και να συμπυκνώνει με δυσθεώρητο τρόπο τις ερευνητικές αναζητήσεις τού Φουκό κατά το δεύτερο μισό τής δεκαετίας τού 1970 στο πλαίσιο των παραδόσεών του στο Κολέζ ντε Φρανς. Όπως ο Φουκό, έτσι και ο Σμιτ θεωρεί ότι πρότυπο τής σύγχρονης έννοιας τής κυβέρνησης αποτελεί το ποιμαντικό λειτούργημα τής Καθολικής Εκκλησίας: 


Το ποιμαίνειν [führen] δεν ταυτίζεται με το εντέλλεσθαι […]. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία παραμόρφωσε την εικόνα τού ποιμένα και τού ποιμνίου σε δογματική ιδέα τής θεολογίας. (αυτόθι, σελ.57) 


Κατά τον ίδιο τρόπο ο Πλάτωνας, σε ένα περίφημο χωρίο τής Πολιτείας:[3



ασχολείται με τις παρομοιώσεις που συνήθως επιστρατεύονται σε σχέση με τους πολιτικούς, οι οποίοι παραβάλλονται, για παράδειγμα, με γιατρούς, βοσκούς ή πλοιάρχους, επισφραγίζοντας τελικά την εικόνα τού πλοιάρχου. Η εικόνα αυτή καθιερώθηκε σε όλες τις γλώσσες που δέχτηκαν την επίδραση τής λατινικής των λαών ρωμανικής και αγγλοσαξονικής προέλευσης μέσω τού όρου gubernator [κυβερνήτη] και συνέβαλε στον σχηματισμό λέξεων που αντιστοιχούν στο «Regierung», όπως gouvernement, governo, government ή το «Gubernium» τής παλιάς μοναρχίας των Αψβούργων. Η ιστορία τού «gubernator» αποτελεί καλό παράδειγμα τού τρόπου με τον οποίο μια μεταφορική σύγκριση μετατρέπεται σε τεχνικό νομικό όρο. (αυτόθι, σελ.57-58)

Πάνω σε αυτό το κυβερνητικό υπόβαθρο ο Σμιτ επιχειρεί να σκιαγραφήσει την «πρωταρχικά γερμανική σημασία» τής εθνοσοσιαλιστικής έννοιας τής «καθοδήγησης» [Führung], που δεν «προέρχεται ούτε από μπαρόκ αλληγορίες και αναπαραστάσεις [υπαινιγμός για τη θεωρία τής κυριαρχίας που αναπτύσσει ο Μπένγιαμιν στις Απαρχές τού Γερμανικού Τραγικού Δράματος], αλλά ούτε και από μια καρτεσιανή γενική ιδέα». Πρόκειται, αντιθέτως, για μια «άμεσα σύγχρονη έννοια με πραγματική υπόσταση» (αυτόθι). Ωστόσο, δεν πρόκειται για μια απλή διάκριση, αφενός μεν διότι δεν υφίσταται μια «πρωταρχικά γερμανική» σημασία τού όρου και αφετέρου διότι τόσο ο όρος Führung όσο και το ρήμα führen, όπως επίσης και το ουσιαστικό Führer (σε αντιδιαστολή προς τον ιταλικό όρο «duce», η χρήση τού οποίου εντοπίστηκε ειδικά στον πολιτικοστρατιωτικό τομέα, όπως, για παράδειγμα, συνέβη στην περίπτωση τού Ενετού «δόγη»), παραπέμπουν σε μια εξαιρετικά ευρεία σημασιολογική σφαίρα που περιλαμβάνει όλες τις περιπτώσεις στις οποίες κάποιος καθοδηγεί και προσανατολίζει την κίνηση ενός ζώντος όντος, ενός οχήματος ή ενός άλλου αντικειμένου (συμπεριλαμβανομένης και τής περίπτωσης τού «κυβερνήτη», δηλ. τού πλοιάρχου ενός σκάφους). Εξάλλου, στην αμέσως προηγηθείσα ανάλυση τής τριπλής άρθρωσης τού νέου εθνοσοσιαλιστικού ουσιαστικού Συντάγματος μεταξύ «Κράτους», «κινήματος» και «λαού», ο Σμιτ είχε ορίσει τον λαό ως «το απολιτικό μέρος [unpolitische Seite], που αναπτύσσεται και ευημερεί υπό τη σκέπη και την προστασία των πολιτικών αποφάσεων» (αυτόθι, σελ.25), πράγμα που οδηγεί στο αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα ότι το κόμμα και ο Φύρερ έχουν επιφορτιστεί με μια ποιμαντική και κυβερνητική λειτουργία. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Σμιτ, το στοιχείο εκείνο που διακρίνει την έννοια τού Führung από το ποιμαντικό-κυβερνητικό παράδειγμα είναι το εξής: ενώ στη δεύτερη περίπτωση ο «ποιμένας παραμένει απόλυτα υπερβατικός ως προς το ποίμνιό του», στην πρώτη περίπτωση, απεναντίας, ορίζεται βάσει μιας «απόλυτης ομοιότητας “είδους” [Artgleichheit][4] μεταξύ Führer [ηγέτη] και οπαδών» (αυτόθι, σελ.58-9). Εδώ, η έννοια τού Führung παρουσιάζεται με τη μορφή τής εκκοσμίκευσης τού ποιμαντικού παραδείγματος αναιρώντας τον υπερβατικό του χαρακτήρα. Επιθυμώντας να διαχωρίσει την έννοια τού Führung από το κυβερνητικό μοντέλο, ο Σμιτ υποχρεούται εκ των πραγμάτων να περιβάλλει με συνταγματικό χαρακτήρα την έννοια τής φυλής, πράγμα που κατά τον Σμιτ συνιστά τον μόνο δυνατό τρόπο πολιτικοποίησης τού απολιτικού στοιχείου τού λαού: μέσω, δηλαδή, τής αναγωγής τής φυλετικής ταυτότητας [égalité d'origine] σε κριτήριο βάσει τού οποίου μπορεί ανά πάσα στιγμή να διακρίνει κανείς τον ξένο από τον όμοιο και κατ’ αυτόν τον τρόπο να αποφανθεί ως προς την σχέση φίλου-εχθρού. Κατά τρόπο ανάλογο, ως ένα βαθμό, με την ανάλυση που αναπτύσσει ο Φουκό στις διαλέξεις του με τίτλο «Για την υπεράσπιση τής Κοινωνίας», ο φυλετισμός μετατρέπεται έτσι σε μηχανισμό μέσω τού οποίου η κυρίαρχη εξουσία —που, σύμφωνα με τον Φουκό, ταυτίζεται με την εξουσία ζωής και θανάτου, ενώ για τον Σμιτ έγκειται στην απόφαση επί τής εξαίρεσης — θα παρεισφρήσει ξανά στην βιοπολιτική. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το οικονομικοκυβερνητικό παράδειγμα επαναφομοιώνεται σε μια ακραιφνώς πολιτική σφαίρα, όπου η διάκριση των εξουσιών στερείται πλέον νοήματος και όπου η κυβερνητική πράξη (Regierungakt) δίνει τη θέση της αποκλειστικά στην εξαιρετική δραστηριότητα μέσω τής οποίας «εκδηλώνεται και επιβάλλεται το υπέρτατο Führertum τού Führer».[5]

[1] Carl Schmitt, Verfassungslehre, Berlin, Duncker & Humblot, 1928· γαλλ. μετφρ.: Théorie de la Constitution, O.Beaud, Paris, PUF, συλλ. «Léviathan», 1993. 

[2] Carl Schmitt, Staat, Bewegung, Volk. Die Dreigliederung der politischen Einheit, Hambourg, 1933· γαλλ. μετφρ.: État, mouvement, peuple. L’organisation triadique de l’unité politique, μετφρ., εισαγ. και σχ. A. Pilleul, Paris, Kimé, συλλ. «Philosophie politique», 1997. 

[3] Σημ. Μετφρ. 345 κε. 

[4] Σημ. Μετφρ. εναλλακτικά, φυλετική ισότητα [égalité de races]. 

[5] Σημ. Μετφρ. Το άνω απόσπασμα έχει μεταφραστεί στα αγγλικά εδώ:  http://macaulay.cuny.edu/eportfolios/biogeo/2009/10/19/agamben-on-foucault/


Ristorante Verona

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Carl Schmitt: η έννοια του εχθρού





«[…] Εχθρός δεν είναι λοιπόν ο ανταγωνιστής ή ο αντίπαλος γενικά. Εχθρός δεν είναι επίσης ο ιδιωτικός αντίπαλος τον οποίο μισεί κανείς με αισθήματα αντιπάθειας. Εχθρός είναι μόνο μια, τουλάχιστον ενδεχομένως, δηλαδή κατά πραγματική δυνατότητα, μαχόμενη ολότητα ανθρώπων η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια άλλη ακριβώς τέτοια ολότητα. Εχθρός είναι μόνο ο δημόσιος Εχθρός, διότι καθετί το οποίο αναφέρεται σε μια τέτοια ολότητα ανθρώπων, ιδίως σε έναν ολόκληρο λαό, γίνεται έτσι δημόσιο. 
Συνέχεια εδώ