Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

30 Ιανουαρίου 1933



Aπό το διάγγελμα του Φύρερ μέσω ραδιοφώνου προς τον γερμανικό λαό την 1η Φεβρουαρίου 1933: 

"Δεκατέσσερα χρόνια πέρασαν από τη δυστυχή εκείνη ημέρα που ο γερμανικός λαός, τυφλωμένος από τις υποσχέσεις που του δίνονταν τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό, ξέχασε τις υψηλότερες αξίες του παρελθόντος μας, του Ράιχ, της τιμής και της ελευθερίας, και, έτσι, έχασε τα πάντα. Από τότε, από εκείνες τις ημέρες της προδοσίας, ο Παντοδύναμος απέσυρε τη θεία χάρη Tου από το έθνος μας [...] Το έργο που πρέπει να εκπληρώσουμε είναι το πιο δύσκολο που είχε ποτέ Γερμανός πολιτικός να επιτύχει. Αλλά έχουμε απεριόριστη πίστη στο έθνος μας και στις αιώνιες αξίες του. Εργάτες, αγρότες και η μεσαία τάξη πρέπει να ενωθούν και να συμβάλουν στη δημιουργία του νέου Ράιχ. Το πρώτο και υπέρτατο καθήκον της Εθνικής Κυβέρνησης είναι η αποκατάσταση της ενότητας του πνεύματος και της βούλησης του γερμανικού λαού. Θα διαφυλάξει και θα υπερασπιστεί τα θεμέλια της δύναμης του έθνους μας. Θα προστατεύσει τον Χριστιανισμό ως τη βάση της ηθικής μας, και την οικογένεια ως το κύτταρο του έθνους και του κράτους μας. Θα σταθεί υπεράνω τάξεων και κοινωνικών καταστάσεων και θα επαναφέρει στη συνείδηση του λαού μας την φυλετική και πολιτική ενότητα και τις υποχρεώσεις που πηγάζουν από αυτή. Οι βάσεις της εκπαίδευσης της γερμανικής νεολαίας θα είναι ο σεβασμός για το σπουδαίο παρελθόν μας και η περηφάνεια για την παράδοσή μας. Ως εκ τούτου, θα κηρύξει αμείλικτο πόλεμο στον πνευματικό, πολιτικό και πολιτιστικό μηδενισμό. Η Γερμανία δεν πρέπει και δεν θα βυθιστεί στην κομμουνιστική αναρχία. 




[...] Εμείς, η κυβέρνηση, έχουμε ευθύνη απέναντι στη γερμανική ιστορία να συστήσουμε έναν κατάλληλο εθνικό φορέα, έτσι ώστε να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε επιτέλους την παραφροσύνη των τάξεων και της πάλης μεταξύ τους. Δεν αναγνωρίζουμε τις τάξεις αλλά μόνο τον γερμανικό λαό, τα εκατομμύρια των αγροτών, των πολιτών, των εργατών που είτε θα ενωθούν και θα ξεπεράσουν αυτή την εποχή της εξαθλίωσης είτε θα υποκύψουν σε αυτή. [...] Τα μαρξιστικά κόμματα και οι οπαδοί τους είχαν 14 χρόνια για να αποδείξουν τις ικανότητές τους. Το αποτέλεσμα είναι ένας σωρός ερειπίων. Εμάς, γερμανικέ λαέ, δώσε μας 4 χρόνια και κρίνε μας μετά..."




Τέσσερα χρόνια, μετά στη επετειακή ομιλία του, ενθυμούμενος τα παραπάνω, ο Φύρερ είπε:

"...
Σίγουρα κανείς δεν θα αμφισβητήσει το γεγονός ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια η πιο μεγαλειώδης επανάσταση σάρωσε σαν θύελλα τη Γερμανία. Ποιος θα μπορούσε να συγκρίνει αυτή τη νέα Γερμανία με εκείνην της 30ής Ιανουαρίου, τέσσερα χρόνια πριν, όταν έδωσα τον όρκο μου πίστης μπροστά στον αξιοσέβαστο Πρόεδρο του Ράιχ;

Μιλώ για την Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση.  [...]
Γιατί η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση ήταν από μόνη της μια επανάσταση στην παράδοση των επαναστάσεων.

[...] Το κύριο ζήτημα στο Εθνικοσοσιαλιστικό πρόγραμμα είναι να καταργήσουμε τη φιλελεύθερη αντίληψη περί του ατόμου και τη μαρξιστική έννοια για την ανθρωπότητα και να την αντικαταστήσουμε με την εθνοφυλετική κοινότητα, που έχει τις ρίζες της στη γη και τα μέλη της συνδέονται μεταξύ τους από τον δεσμό του κοινού τους αίματος. "

πηγή


Ristorante Verona


Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2017

Η παιδεία του Εθνικοσιαλισμού στην Ευρώπη


Σύνθημα (Signal) τεύχος 11-1944


Η τύχη της Ευρώπης εξαρτάται από την αμυντική δύναμη της Γερμανίας. Η δύναμις δε αυτή δεν είναι μόνο υλική αλλά και πνευματική. 



Κατά ανάγκη πρέπει να ληφθεί υπ΄όψιν το κύριο πρόβλημα της εποχής μας, ο σοσιαλισμός. 


Προκειμένου λοιπόν περί του ερωτήματος 
Η Ευρώπη έτσι...





Ο πλούτος και η αθλιότης απλώνεται ως σύμβολον της ελλείψεως ισορροπίας μεταξύ της οικονομικής και κοινωνικής οργανώσεως της χώρας. Επειδή το συσσωρευθέν διεθνές κεφάλαιο δεν θέλει να επιλύσει το πρόβλημα της κοινωνικής κρίσεως δια του σοσιαλισμού, προσπαθεί να στρέψη τάς εσωτερικάς εντάσεις προς το εξωτερικόν και ούτω να ενισχύσει έτσι περισσότερο την δύναμη του.

Ο κεφαλαιοκρατισμός τείνει προς τον πόλεμο.


Υπό αυτές της συνθήκες, η εμπιστοσύνη του λαού κλονίζεται και ο λαός διασπάται σε δυο κομμάτια - το ένα θέλει να βλέπει το κράτος προστατευόμενο και το άλλο θέλει να εξεγερθεί εναντίον του. Λόγω αυτής της εμφύλιας διάσπασης, το έθνος ως παράγοντας διαμόρφωσης της ιστορίας εκμηδενίζεται.


Ή η Ευρώπη έτσι;



Εις ένα σοσιαλιστικό όμως κράτος όπως το Γερμανικό δέν υπάρχει ψυχολογική δυστυχία και ελλείπουν οι οικονομικές δυνάμεις, οι οποίες ωθούν προς τον ιμπεριαλισμό.

Αντιθέτως μάλιστα ενδιαφέρεται να διατηρήσει την κοινωνική ισορροπία που επέτυχε παρά να την διακινδυνεύσει δια κατακτήσεων πέρα της φυσικής του σφαίρας. Ταυτοχρόνως έχει μεγάλας εσωτερικάς υποχρεώσεις, οι οποίες δεν του επιτρέπουν να συγκεντρώσει επιθετικάς δυνάμεις. Ο σοσιαλισμός απαιτεί ειρήνην. Ένας ελεύθερος λαός με μία ελεύθερη οικονομία σε μία ελεύθερη χώρα.

Η εθνική κοινότητα



Δια να κατανοήσουμε την φύση του γερμανικού σοσιαλισμού πρέπει πρώτα να γνωρίσω μεν την έννοιαν που δίδεται εις τον όρον εργάτης. Εργάτης είναι ο κάθε εργαζόμενος χωρικός, επιστήμων, έμπορος, μηχανικός, καλλιτέχνης, βιοτέχνης, ιατρός, υπάλληλος κ.τ.λ. Το πρόβλημα μιας τάξεως που εγείρει αξιώσεις έναντι μιας άλλης τάξεως είναι παρελθοντολογία. Όλοι έχουν καθήκοντα και δικαιώματα.


Ο σοσιαλισμός αυτός δεν δύναται να στερηθεί ουδενός και δεν μπορεί να παραβλέψει κανένα. Μόνον η συμβουλή πάντων εξυπηρετεί πάντας. Όπως δε ή σύγχρονος επιστήμη εγκατέλειψε το έδαφος της υλιστικής κοσμοθεωρίας και διαπίστωσεν ότι το μέρος εντάσσεται εις το όλον, ούτω και ο γερμανικός σοσιαλισμός ίσταται υπεράνω αντιθέσεων εξ υπηρετών ούτω την ολότητα. Αυτός είναι ο κανών δια αυτήν.


Ο Γερμανικός σοσιαλισμός δεν βασίζεται επάνω σε δικαιώματα (εκτός του δικαιώματος της εργασίας) αλλά ξεκινά από καθήκοντα.

Ποτέ δεν σού λέγει: φτωχός είσαι, πάρε και  εσύ κάτι. Αλλά σού τονίζει: είσαι γερός και δυνατός, δούλεψε λοιπόν και θα βγεις κερδισμένος. Λοιπόν φίλε μου τα δικαιώματα που παρέχει  ο Γερμανικός σοσιαλισμός είναι: εργασία,  δημιουργία, κέρδος, άνοδος.


Οι εργάτες δεν εγκατέλειψαν ποτέ τον Χίτλερ, αλλά οι ανώτερες τάξεις το έκαναν. Ο Χίτλερ εξέθεσε την ιδέα του για συνεργασία των τάξεων ως απάντηση στον κομμουνισμό με τα εξής λόγια:

''Η συνεργασία των τάξεων σημαίνει πώς οι κεφαλαιοκράτες δεν θα μεταχειρισθούν ποτέ τους εργάτες ως απλές οικονομικές παραμέτρους. Το χρήμα είναι ένα μόνο μέρος της οικονομικής ζωής μας και οι εργάτες είναι πολύ περισσότερο από μηχανές στις οποίες κάποιος πετά έναν μισθό κάθε εβδομάδα. Ο πραγματικός πλούτος της Γερμανίας είναι οι εργάτες της.''


Ο Χίτλερ αντικατέστησε τον χρυσό με την εργασία ως θεμέλιο της οικονομίας του. Ο Εθνικοσοσιαλισμός ήταν το άκρον αντίθετο του κομμουνισμού. Και την εκλογή του Χίτλερ ακολούθησαν τέτοια επιτεύγματα. Είναι φανερό ότι ένα αυθεντικό λαϊκό κίνημα όπως ο εθνικοσοσιαλισμός θα ερχόταν σε σύγκρουση με τα εγωιστικά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. 

Ο Χίτλερ ξεκαθάρισε ότι ο έλεγχος του χρήματος δεν έδινε το δικαίωμα σε κανέναν να εκμεταλλεύεται άπληστα μια ολόκληρη χώρα, διότι η χώρα κατοικείτο και από άλλους ανθρώπους, εκατομμύρια ανθρώπους και οι άνθρωποι αυτοί έχουν δικαίωμα να ζουν αξιοπρεπώς και χωρίς φόβο.


Καπιταλισμός και κομμουνισμός είχαν κατατρομάξει από το παράδειγμα (τρίτου δρόμου) που έδειχνε ο Εθνικοσοσιαλισμός στους λαούς. Η απειλή υπάρξεως του ήταν θανάσιμη, διότι ο εθνικοσοσιαλισμός προέβαινε σε επιτυχημένη νέα σύνθεση της ατομικής πρωτοβουλίας και του κεφαλαίου με την κοινωνική πολιτική και αντικαθιστούσε επιτυχώς την έννοια της πάλης των τάξεων με την έννοια της συνεργασίας των τάξεων σφυρηλατώντας έτσι την κοινωνική ενότητα και κόβοντας τους τον δρόμο.


Όλες αυτές οι κοινωνικές βελτιώσεις δεν άρεσαν στο κατεστημένο. Οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι διεθνείς  τραπεζίτες ανησυχούσαν. Αλλά ο Χίτλερ κράτησε (σθεναρή) αποφασιστική στάση απέναντι τους. Οι επιχειρήσεις μπορούν και πρέπει να έχουν κέρδη, αλλά μόνον όταν οι εργαζόμενοι αμείβονται καλά και μπορούν να ζουν και να εργάζονται με αξιοπρέπεια.


Οι άνθρωποι και όχι τα κέρδη έρχονται πρώτα

 H ΕΡΧΟΜΕΝΗ ΓΕΝΕΑ


Η παιδεία του εθνικοσοσιαλισμού στην Γερμανία
      Οι ζωτικοί νόμοι της νεολαίας μας  

Έκαστη γενεά είναι ο φορεύς της εποχής της. Εμείς οι σημερινοί ήμεθα οι ερχόμενοι, όταν εξεράγει ο πόλεμος η μοίρα ηθέλησε να σφραγιστούν εις τα πρόσωπα μας τα σκληρά χαρακτηριστικά του πολέμου. Τα πράγματα όμως μπορεί να μεταβληθούν, και τότε η ερχόμενη γενεά θα πάρει και πάλι τα χαρακτηριστικά της ειρήνης.

Η ερχόμενη γενεά θα είναι η ευρωπαϊκή  ή δεν  θ΄υπάρξει καθ΄ολοκληρίαν. Αυτός είναι ο νόμος της αποστολής της από τα πρώτα της βήματα. Της έχει ανατεθεί το καθήκον να καταστήσει τελικώς τον άνθρωπον κύριον της τεχνικής, να γίνει δαμάστρια της μάζης και της  μηχανής, η οποία ετοποθέτησεν εις τον θρόνο των ειδώλων την παρεξήγησιν και την κατάχρησιν. 


Τα στοιχεία που εξαπέλυσεν ο παγκόσμιος αγών πρέπει και πάλι να τιθασευτούν και να υπακούσουν εις τάς θέλησης του ανθρώπου. Δια τη νεολαία που έρχεται και ωριμάζει τα  πράγματα αυτά έχουν καταστεί αυτονόητα, διότι οι ρίζαι των ευρίσκονται εις την πίστην προς την αξιοπρέπειαν που οφείλεται εις τον άνθρωπον.

Τα γράμματα των Γερμανών στρατιωτών από το μέτωπον ομιλούν τόσο συχνά περί αυτού. Διότι εις τα πεδία των μαχών του σημερινού πολέμου εν τέλει κυριαρχεί των μαζών και πάλι η προσωπικότης. Και μήπως ό επί έτη διεξαγόμενος αγών εις τον τομέα της εργασίας από την νεολαίαν μέσα εις τα εργαστήρια δεν αποτελεί την έκφραση των αυτών ιδεών και της αυτής νοσταλγίας δια την δημιουργίαν ενός καλλίτερου μέλλοντος και μιας καλύτερης ζωής;  

'Εχει λεχθεί εις το παρελθόν ότι εις τα πρόσωπα της νεολαίας ζωγραφίζετε  η ζωτικότης της νέας γενεάς, όποιος ξεφυλλίζει τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες της οικογενείας και τας συγκρίνει με τας σημερινάς, καταλαβαίνει αρκετά δια την μεταβολήν που συντελείται χωρίς να το αντιλαμβανόμεθα.

Άλλοτε τα χαρακτηριστικά ήσαν ιδεαλισμός, αυτοθυσία, σκληρότης και υπομονή, εις τα πρόσωπα της σημερινής νεολαίας διαβάζομεν ακόμη περισσότερα: αυτοπεποίθησιν και χαρούμενη συνείδησιν του μέλλοντος. 


Και αυτό ισχύει τόσον δια τους νέους όσον και δια τάς νέας. Ή πέντε ή είκοσι πέντε ετών είναι, ασχέτως αν παίζουν ακόμη ή έχουν μπει στη σοβαρή εργασία, με καθαρά και ζωηρά μάτια μας αφηγούνται ότι η ζωή είναι ισχυρότερα από τον θάνατον.

Η νεολαία φαντάζεται μιαν ζωή, όπου τα αγαθά της γης αυτής είναι ευλογία δια όλους. Όταν ο σκοπός αυτός δια τον οποίον αγωνιζόμεθα με τόσον φανατισμόν επιτευχθεί, γνωρίζομεν ότι η ερχόμενη γενεά θα υπερασπισθεί τα επιτευχθέντα με τον αυτόν φανατισμόν, εάν παρουσιασθεί προς τούτο ανάγκη.



RV

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

Gudrun Himmler (Γκούντρουν Χίμλερ)



Η Gudrun Margarete Elfriede Emma Anna Burwitz κόρη της Μάργκαρετ και του Χάινριχ Χίμλερ γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου 1929. Ο Χάινριχ Χίμλερ της είχε μεγάλη αδυναμία. Τα ταξίδια από το Βερολίνο στο Μόναχο, όπου έμενε με τη μητέρα της, ήταν πάρα πολύ συχνά, αφού η ανάγκη του για να περνάει χρόνο μαζί της ήταν έντονη. 

Η μικρή Gudrun με τον Αδόλφο Χίτλερ

Τη φώναζε «Püppi» και την έπαιρνε μαζί του στις περισσότερες εκδηλώσεις. 


Αλλά και η μικρή Gudrun λάτρευε τον πατέρα της. Στα 14 της χρόνια έκοβε τις φωτογραφίες του από τις εφημερίδες και τις έκανε ένα μεγάλο λεύκωμα. 
Όταν συνελήφθησαν με τη μητέρα της και φυλακίστηκαν, ορκίστηκε πίστη σε εκείνον και δεν έκλαψε ποτέ, αντίθετα έκανε απεργία πείνας. Έχασε βάρος, αρρώστησε και σταμάτησε να αναπτύσσεται. Όταν πληροφορήθηκε για την αυτοκτονία του Χίμλερ έπαθε νευρικό κλονισμό. Είχε ασταμάτητα ρίγη και παραληρούσε, στο κρεβάτι του κελιού της. Φώναζε ότι τον πατέρα της δολοφόνησαν οι Βρετανοί. Η ίδια και η μητέρα της φυλακίστηκαν από τις βρετανικές δυνάμεις κατοχής για τέσσερα χρόνια. 

Η μητέρα της Gudrun και σύζυγος του Heinrich HimmlerMargarete Himmler

Ύστερα από ασταμάτητες ανακρίσεις στις δίκες της Νυρεμβέργης δεν λύγισε ούτε για μια στιγμή. Αυτά ήταν τα πιο δύσκολα χρόνια της ζωής της. 

Margarete και Gudrun Himmler 
κατά την διάρκεια της φυλάκισής τους

Όταν τελείωσαν οι δίκες, μάνα και κόρη αποφυλακίστηκαν και αναγκάστηκαν να ζήσουν σε ένα προτεσταντικό γηροκομείο στο Μπέθελ, με ψευδώνυμο που τους είχαν επιβάλει. Δεν είχαν καθόλου χρήματα ή τιμαλφή. Η Γκούντρουν, όμως, δεν χρησιμοποίησε ποτέ ψευδώνυμο, δεν αρνήθηκε ποτέ το όνομα του πατέρα της. Παραμένει πιστή στον Εθνικοσοσιαλισμό και έχει υπερασπιστεί επανειλημμένα τις ενέργειες του πατέρα της. Το 1951 έγινε μέλος της Stille Hilfe (Σιωπηλή Βοήθεια), μια οργάνωση που παρέχει υποστήριξη σε πρώην μέλη των SS. Σε μια συνέντευξή της το 1999, δήλωσε ότι ήθελε να αναζητήσει στοιχεία για το έργο του πατέρα της και να συγκρίνει τις αναμνήσεις που είχε εκείνη ως παιδί. Τελικός της στόχος ήταν να γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Απλά, Χάινριχ Χίμλερ…»και να αποκαταστήσει το όνομα του πατέρα της. 


Η Γκούντρουν Χίμλερ παντρεύτηκε τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Wulf Dieter Burwitz και έχει δύο παιδιά. Συλλέγει χρήματα για Εθνικοσοσιαλιστικές οργανώσεις και την έχουν χαρακτηρίσει «Πριγκίπισσα των Ναζί». Θεωρείται η «νονά» Εθνικοσοσιαλιστικών Οργανώσεων Γυναικών με την πρόθεση να διεισδύσει ακόμα και σε νηπιαγωγεία για να υποδείξει τον σωστό τρόπο και τα πιστεύω που πρέπει να έχει ένα παιδί από μικρή ηλικία. Έχει αφιερώσει τη ζωή της στον Εθνικοσοσιαλισμό για τον οποίο αγωνίζεται ακόμη και σήμερα.


 Πιστή μέχρι το τέλος!

Ristorante Verona

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017

Ριέντσι: ο εκλεκτός μοναχικός ιδεαλιστής και ανιδιοτελής ήρωας του Βάγκνερ



Ο Ριέντσι είναι ένας μοναχικός αριστοκράτης, ολόψυχα αφοσιωμένος στην αναβίωση του μεγαλείου της αρχαίας Ρώμης, «της Ρώμης, της αρχαίας Ρώμης, βασίλισσας του κόσμου». Στα ερείπιά της βλέπει το ένδοξο παρελθόν της:

 «δείτε, οι ναοί αυτοί, οι κολόνες αυτές, σας λένε: 
Να η Ρώμη! Μεγάλη, ελεύθερη, αρχαία!
Η Ρώμη, που κυβερνούσε κάποτε τον κόσμο
Και που ονόμαζαν τους πολίτες της Βασιλείς των Βασιλέων!»

Οι απόγονοι, όμως, δεν τίμησαν τους πατέρες τους. Ο Ριέντσι θρηνεί για την παρακμή των ηθών και του λαού. Αποστολή του, να ανορθώσει τη Ρώμη:«Εμπρός! Θα ξαναδώσω στη Ρώμη μεγαλείο και ελευθερία/ θα τη βγάλω από τον ύπνο της».


Ο Ριέντσι, βγαλμένος απ’ τα σπλάχνα του λαού, είναι πεπεισμένος ότι είναι ο εκλεκτός της Θείας Πρόνοιας και κατορθώνει να εξασφαλίσει την υποστήριξη του λαού του. Όμως, προδίδεται με ραδιουργίες από σφετεριστές. Τα κηρύγματά του, ο ιδεαλισμός του, και τέλος η θυσία του τον κάνουν ήρωα. 


Το έργο τελειώνει στις φλόγες ενός Καπιτωλίου που καταρρέει μέσα σε αστραπές και βροντές. Ο Ριέντσι καταριέται τους προδότες και καθαγιάζεται από τις φλόγες του Καπιτωλίου.

 «Όνειδος φρικτό! Αυτό είναι λοιπόν η Ρώμη; 
Άθλιοι, ανάξιοι του ονόματός σας!
Ο τελευταίος των Ρωμαίων σάς καταριέται!
Καταραμένη να  ΄ναι τούτη η πόλη, να καταστραφεί!
Πέθανε κι αφανίσου, Ρώμη!
Έτσι το θέλει ο εκφυλισμένος λαός σου!»

    Την όπερα αυτή του Βάγκνερ παρακολούθησε ένα βράδι του Νοεμβρίου του 1906 στο Λιντς, ο δεκαεπτάχρονος Αδόλφος Χίτλερ με τον φίλο του August Kubizek. Όπως αφηγείται ο τελευταίος, εκείνη τη νύχτα «αποφασίστηκε όλο του το μελλοντικό πεπρωμένο (…) Συγκλονισμένοι, παρακολουθήσαμε την πτώση του Ριέντσι. Βγήκαμε σιωπηλοί από το θέατρο». Ο νεαρός Χίτλερ συνήθιζε να σχολιάζει και να μιλά, μετά το τέλος ενός έργου που είχε παρακολουθήσει. Όμως, εκείνη τη νύχτα παρέμεινε σιωπηλός για πολλή ώρα και ζήτησε και από τον φίλο του να σωπάσει. Κάποια στιγμή, αργότερα, έπιασε τα χέρια του Kubizek, τα έσφιξε και άρχισε να μιλάει για μια αποστολή την οποία θα του ανέθετε μια ημέρα ο λαός: να τον λυτρώσει από τη σκλαβιά και να τον οδηγήσει στις κορυφές της ελευθερίας. 


Ο Χίτλερ πολλά χρόνια αργότερα αναφέρθηκε στη βραδιά αυτή σε μια συζήτηση που είχε με την Βίνιφρεντ Βάγκνερ, για να καταλήξει με τα εξής λόγια: «Τότε, άρχισαν όλα»… 

Ristorante Verona

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017

Η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση


 


Από τον Reichsleiter Dr. Goebbels (Δρ. Γκαίμπελς)


Η επανάστασή μας ολοκληρώθηκε. Επηρέασε και αναμόρφωσε πλήρως όλες τις πτυχές της δημόσιας ζωής. Άλλαξε και έκτισε από την αρχή τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων, καθώς και τη στάση του λαού απέναντι στο κράτος και προς άλλα υπαρξιακά ζητήματα. Στην πραγματικότητα, ήταν η ανακάλυψη μιας νέας κοσμοθεωρίας. Μετά από 14 χρόνια αντιπολίτευσης μπόρεσε πλέον να χρησιμοποιήσει τη δύναμη με την οποία αγωνίστηκε για να βάλει μια σφραγίδα στο γερμανικό έθνος με ένα νέο εθνικό πνεύμα. Ό,τι έχει γίνει από την 30ή Ιανουαρίου 1933 είναι η ορατή έκφραση αυτής της επαναστατικής διαδικασίας. Η επανάσταση, όμως, δεν ξεκίνησε εδώ. Έφτασε μόνο σε ένα τέλος με αυτόν τον τρόπο. Ήταν η υπαρξιακή πάλη ενός έθνους που, με τον παραδοσιακό τρόπο ζωής και τις απαρχαιωμένες απόψεις, ήταν κοντά στην κατάρρευση.
Οι επαναστάσεις ακολουθούν το δικό τους πρότυπο και τη δική τους δυναμική. Μόλις περάσουν ένα ορισμένο σημείο στην εξέλιξή τους είναι πέρα από τον ανθρώπινο έλεγχο και ακολουθούν αποκλειστικά τους νόμους σύμφωνα με τους οποίους εμφανίστηκαν στη ζωή. Είναι η φύση της κάθε πραγματικής επανάστασης, να πραγματώνεται ή να πεθαίνει, χωρίς συμβιβασμούς.
Η δική μας είτε θα προχωρήσει σωστά προς τον στόχο της, οπότε θα διαρκέσει και θα αντέξει, ή θα μείνει ικανοποιημένη, με μισή καρδιά, με κάποιες επιτυχίες, οπότε καλύτερα να μην ξεκινούσε ποτέ. Οι επαναστάσεις δεν είναι ποτέ απλώς θέμα πολιτικής, αλλά απευθύνονται σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής. Επηρεάζουν την οικονομία, καθώς και την τέχνη και τις επιστήμες. Αυτή είναι πολιτική με μια υψηλότερη έννοια από τη συνηθισμένη.
Κάθε επανάσταση έχει τη ροπή της, έναν στόχο, που τον καθορίζει και αγωνίζεται με παθιασμένη προσπάθεια για να τον πετύχει. Δεν θα ησυχάσουμε πριν επιτευχθεί ο στόχος αυτός και μόλις επιτευχθεί θα παρακολουθούμε με ζήλο την ανάπτυξη και τη διασφάλισή του. Στην περίπτωση αυτή, όμως, η λέξη «ροπή» σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο από ό,τι αποδίδεται με την κοινή έννοια της λέξης. Μια τέτοια ροπή δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή και μπορεί να επιβεβαιωθεί ή να απορριφθεί. Αυτό που είναι αποφασιστικής σημασίας είναι ο στόχος της. Αν ο στόχος είναι μεγαλειώδης, τότε η ροπή θα είναι εξίσου μεγαλειώδης. Αν ο στόχος της είναι ασήμαντος τότε η ροπή θα ξεθωριάσει σαν απλό φάντασμα. Οι επαναστάσεις που επιφέρουν μια ιστορική αλλαγή τεραστίων διαστάσεων αποκαλύπτουν μια ροπή αντίστοιχου μεγέθους. Θα γίνει αποδεκτή, αν η επανάσταση γίνει δεκτή. Αυτό σημαίνει ότι όποιος αντιτίθεται στη ροπή, αντιτίθεται στην επανάσταση και, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να πνιγεί στη δίνη της.
Ο σκοπός της επανάστασής μας είναι να ενώσει το γερμανικό λαό σε ένα έθνος. Για μια περίοδο μεγαλύτερη από 2000 χρόνια όλοι οι ενάρετοι Γερμανοί λαχταρούσαν την ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας. Πολλές φορές προσπάθησαν να πετύχουν τον στόχο αυτό με νόμιμα μέσα, αλλά όλα αυτές οι προσπάθειες ήταν μάταιες. Η επιτυχία ήρθε μόνο μετά από μια παθιασμένη έκρηξη του εθνικού αισθήματος. 'Ηταν μια αυθόρμητη και συναρπαστική έκρηξη, που έγινε πιο άγρια όσο περισσότερο καθυστερούσε με τεχνητά φράγματα. Αυτό που δεν ήταν δυνατό και ούτε καν ήταν πρωταρχικής σημασίας στην αρχή, το πραγματοποιήσαμε από την βάση του. Κάποτε το γερμανικό έθνος ήταν το πιο αποδιοργανωμένο έθνος του κόσμου, κομματιασμένο στα στοιχεία του και σχεδόν εξαερωμένο από τα πολιτικά κόμματα και τις απόψεις τους. Η Γερμανία δεν είχε καμία απολύτως επιρροή στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Από το 1918 είχε αφοπλιστεί και δεν είχε θέληση να σταθεί απέναντι στα άλλα έθνη. Αυτό το γερμανικό έθνος, στη συνέχεια, προέκυψε από μια μοναδική εκδήλωση μιας ισχυρής εθνικής πεποίθησης και πραγματοποιήθηκε μέσα από μια ενοποίηση, που λίγοι μόνο άνθρωποι την θεωρούσαν πιθανή. 'Αλλοι χαμογελούσαν και έλεγαν ότι είναι εξαιρετικά απίθανο ή ενάντια σε κάθε εμπειρία και ιστορικό προηγούμενο.
Σήμερα δεν μπορούμε ακόμα να εκτιμήσουμε την ιστορική σημασία αυτής της διαδικασίας ενός έθνους, που μεγαλώνει σαν σύνολο. Παρόλο που προετοιμάσαμε το έδαφος για αυτή τη διαδικασία, τώρα στεκόμαστε μπροστά του και ατενίζουμε με θαυμασμό και χωρίς επίγνωση του μεγέθους και της σημασίας του για το μέλλον. Μέσα από την επανάστασή μας, έχουμε ξεπεράσει το ανίσχυρο παρελθόν της Γερμανίας. Το γερμανικό έθνος βρήκε και πάλι τον εαυτό του σε αυτή την επανάσταση, που πρόσθεσε ένα νέο χαρακτηριστικό στο γερμανικό χαρακτήρα. Ποτέ ξανά δεν θα είναι δυνατόν να μιλάμε για τη Γερμανία, χωρίς να λάβουμε υπόψη μας, αυτή την επανάσταση.
Αν παραμείνουμε ισχυροί, ο λαός θα παραμείνει ισχυρός. Ως έθνος είμαστε ασφαλείς όσο το κόμμα στέκεται σταθερό και ισχυρό. Αλλά εμείς δεν πρέπει να περιμένουμε ένα θαύμα, θαύματα με αυτή την έννοια δεν συμβαίνουν. Αντίθετα προκαλούνται από τον ιδεαλισμό, με θυσίες και αφοσίωση. Το σύνθημά μας σήμερα είναι το ίδιο με χθες και πάντα: Εμπρός! Αν είμαστε 
σίγουροι για τη δύναμή μας, τότε οι άλλοι μπορούν να κάνουν ό, τι θέλουν, ενώ εμείς θα χτίζουμε το δημιούργημά μας, το Ράιχ!



Dr. Goebbels
Μετάφραση: Φώτης Γαλάνης

Ristorante Verona

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

My Honor Was Loyalty (Leibstandarte 2015) - Ελληνικοί Υπότιτλοι



Πηγή: Sturm Abteilung
Υπότιτλοι - Συγχρονισμός
Γαλάνης Φώτιος

RV


Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2017

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017

Πίστη στο καθήκον - Πίστη στον Φύρερ



Το γράμμα που παραθέτουμε παρακάτω ανήκει στον ανθυπολοχαγό Εστερμπάουερ, ο οποίος υπηρέτησε στον Β' Π.Π στις τάξεις της 117ης μεραρχίας καταδρομών. Η μεραρχία, εκτός των άλλων, έδρασε από το φθινόπωρο του '43 μέχρι το καλοκαίρι του '44 στην Πελοπόννησο, πριν αναχωρήσει για το ανατολικό μέτωπο, λειτουργώντας καταλυτικά στην εξουδετέρωση των συμμοριών του ΕΛΑΣ. Ο Εστερμπάουερ με τους άνδρες θα χτυπηθούν από ενέδρα του ΕΛΑΣ ''του τμήματος Αμάρμπεη'' στις 21 Ιουνίου 1943. Θα εγκλωβιστεί με λίγους άντρες του κατά την διάρκεια της μάχης, όμως, αν και βρισκόταν σε αδιέξοδο θα προτιμήσει να πολεμήσει μέχρις εσχάτων. Πριν δώσει την τελευταία του διαταγή έγραψε ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα προς τη γυναίκα του:



''Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα, δεν θα είμαι πλέον ζωντανός. Θα έχω συναντήσει το πεπρωμένο μου, όπως ήδη έχει συμβεί σε πολλούς από τους άριστους Γερμανούς, κάτι που είχα ορκιστεί πριν από δεκατρία χρόνια στον Φύρερ: να θυσιάσω τη ζωή μου για την Γερμανία. Δεν είναι καθόλου δύσκολο. Η μόνη δυσκολία είναι η θύμησή σας, η δική σου και της Μίσι. Μη λυπηθείς, αλλά να φανείς περήφανη που ο σύζυγός σου θυσίασε την ζωή του για τον Φύρερ του και την Γερμανία, για ένα στόχο για τον οποίο άξιζε πράγματι να προσφέρει κανείς ακόμα και την ζωή του. Ανάθρεψε την Χάιντε-Μαρίε μας κάνοντάς την πραγματική Γερμανίδα, όπως επιθυμεί και ο Φύρερ''. 



Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι ο ρόλος του Φύρερ δεν ήταν μόνο θεσμικός. Ήταν εκείνη η ανώτερη ουσία που μετέτρεψε τον εθνικοσοσιαλισμό από πολιτικό κίνημα σε επανάσταση, ήταν η πηγή έμπνευσης για να μετατρέψει τις στάχτες του γερμανικού στρατού στην μεγαλύτερη πολεμική μηχανή της ιστορίας. Ήταν το Όλον έναντι του τίποτα. 

Εμείς από τη μεριά μας τιμούμε την 117 μεραρχία καταδρομών και τους νεκρούς της που άφησε στα ελληνικά εδάφη πολεμώντας μαζί με τα τάγματα ασφαλείας την κομμουνιστική λαίλαπα δίνοντας ένα δυνατό χτύπημα στον μπολσεβικισμό.


Τιμητική πλάκα στο Σάλτσμπουργκ (Αυστρία) στη μνήμη των πεσόντων ανδρών  της 117 μεραρχίας καταδρομών. 



*Πηγή για το γράμμα του Εστερμπάουερ είναι το βιβλίο του Χέρμαν Φρανκ Μάγερ,  Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα (εκδ. Εστία).
πηγή


RV

"Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ"/TRIUMPH DES WILLENS-1935



Η πρεμιέρα της ταινίας είχε προγραμματιστεί για τις 28 Μαρτίου του 1935. Λίγες ώρες πριν την προβολή εργαζόμασταν ακόμη πάνω στην κόπια. Δεν προλάβαμε καν να δείξουμε την ταινία στην επιτροπή λογοκρισίας - πράγμα πρωτοφανές για εκείνη την εποχή.
Έφτασα τελευταία και ο διευθυντής του κινηματογράφου με οδήγησε βιαστικά στην θέση μου. Ήταν πολύ αμήχανη η στιγμή της εισόδου μου, αφού ο Χίτλερ και όλοι οι επίσημοι καλεσμένοι, βρίσκονταν ήδη στα θεωρεία τους.(...) 
Σε κάθε αλλαγή σκηνής ζούσα όλες εκείνες τις άγρυπνες νύχτες πάνω στο μοντάζ, την αγωνία μας ότι ίσως κόβουμε ή προσθέτουμε κάτι που δεν πρέπει. Σχεδόν σε όλη την διάρκεια της προβολής κρατούσα τα μάτια κλειστά, αλλά άκουγα κάθε τόσο ζωηρά χειροκροτήματα.
Μόλις τελείωσε η ταινία, τα χειροκρότημα έγινε ακόμα πιο έντονο και δεν έλεγε να σταματήσει. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα να με εγκαταλείπουν όλες μου οι δυνάμεις.
Όταν ο Χίτλερ με ευχαρίστησε και μου πρόσφερε ένα μπουκέτο με πασχαλιές, ζαλίστηκα και έχασα τις αισθήσεις μου.

Λένι Ρίφενσταλ




RV

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2017

Ο μπολσεβικισμός στην πράξη - Πολ Ποτ




Ο Σαλόθ Σαρ (Saloth Sar), όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Πολ Ποτ, γεννήθηκε στις 19 Μαΐου του 1928, στο Πρεκ Σμπάουβ, στην πρώην Γαλλική Ινδοκίνα. Ο πατέρας του ήταν εύπορος καλλιεργητής ρυζιού, ωστόσο ο μικρός Πολ δεν εργάστηκε ποτέ στα χωράφια. Σε ηλικία έξι ετών τον έστειλαν στην Πνομ Πενχ, για να μείνει με ένα μεγαλύτερο αδερφό του και να μελετήσει το Βουδισμό. Τελικά αποφάσισε να γραφτεί σε ένα γαλλικό σχολείο και στη συνέχεια ένα καθολικό κολέγιο. Ο Πολ Ποτ δεν κατάφερε ποτέ να αποφοιτήσει, αν και αυτό δεν τον σταμάτησε από το να ''κερδίσει'' κυβερνητική υποτροφία για το Παρίσι όπου σπούδασε τηλεπικοινωνίες. Ούτε όμως στη Γαλλία κατάφερε να πάρει το πτυχίο του. Κατά την παραμονή του στο Παρίσι, έγινε μέλος του Γαλλικού Κομουνιστικού Κόμματος και όταν επέστρεψε στην Καμπότζη, εντάχθηκε στο Κομουνιστικό Κόμμα της Καμπότζης.  


Tο 1960 μαζί με άλλους κομμουνιστές αντάρτες της Καμπότζης ανέτρεψαν τους ηγέτες του κόμματος και ανέλαβαν τον έλεγχο. Στις αρχές του 1963 εκλέχτηκε νέος Γενικός Γραμματέας, μετά από τη ''μυστηριώδη εξαφάνιση'' του προηγούμενου γραμματέα.

Ο Πολ Ποτ ομιλεί στο κομμουνιστικό κόμμα Καμπότζης (1971)

Το 1966 ο Πολ Ποτ επισκέφτηκε την Κίνα και εντυπωσιάστηκε τόσο από την Πολιτιστική Επανάσταση που, όταν επέστρεψε στην Καμπότζη, ήταν αποφασισμένος να εφαρμόσει παρόμοιες τακτικές και στη δική του χώρα. Το κόμμα μετονομάστηκε σε Κομουνιστικό Κόμμα της Καμπουτσέας (ΚΟΡ), αν και έγινε ευρύτερα γνωστό ως ''Ερυθροί Χμερ''. 

Μάο και Πολ Ποτ

Οι Ερυθροί Χμερ άρχισαν να λαμβάνουν οικονομική βοήθεια από την Κίνα, που τους επέτρεψε να εκπαιδεύσουν και να εξοπλίσουν τους στρατιώτες τους ακόμη περισσότερο. Έτσι, ο μικρός όχλος ανταρτών, που αριθμούσε λιγότερα από 5.000 άτομα, μετατράπηκε σε μια καλά εκπαιδευμένη πολεμική μηχανή 100.000 ανδρών. Στις 17 Απριλίου 1975 κατέλαβαν την πρωτεύουσα Πνομ Πενχ και μετέτρεψαν τη χώρα σε ένα τεράστιο γκουλάγκ. 

Ο Πολ Ποτ, ως ανώτατος ηγέτης, ανακοίνωσε πως η χρονιά δεν ήταν πια ''1975'', αλλά το ''Έτος Μηδέν'' και ξεκίνησε την επανάσταση εξαναγκάζοντας τον αστικό πληθυσμό να εργαστεί σε ορυζώνες με σκοπό την ''αναγέννηση μέσω της αγροτικής παραγωγής''. 


Όλοι οι κάτοικοι ανεξαρτήτως επαγγέλματος, φύλου, ηλικίας, σωματικής κατάστασης μεταφέρθηκαν στην ύπαιθρο, ώστε να εργαστούν στα χωράφια. Κανείς δεν εξαιρέθηκε. Όποιος είχε την ατυχία να κατοικεί σε πόλη έπρεπε να εξαγνιστεί μέσω της σκληρής εργασίας. Αυτοί που δεν κατάφερναν να πιάσουν τις προβλεπόμενες ''νόρμες'' δεν δικαιούνταν συσσιτίου, η απλά…εκτελούνταν. Το σύνθημα των Ερυθρών Χμέρ ήταν ''Αν σε κρατήσουμε δεν κερδίζουμε τίποτα, αν σε σκοτώσουμε δεν χάνουμε τίποτα''. 
Οι ορυζώνες, που σύντομα ονομάστηκαν ''χωράφια του θανάτου'', γέμισαν υποσιτισμένους ανθρώπους οι οποίοι αγωνίζονταν ώστε να κερδίσουν ένα γεύμα, το οποίο θα ανέβαλλε για μια ακόμη μέρα το μοιραίο.

Τα ''χωράφια του θανάτου'' σπαρμένα με τα οστά
 των άτυχων θυμάτων του Πολ Ποτ. 

Σειρά είχε η ''κάθαρση'' του καπιταλισμού. Για το σκοπό αυτό κατάργησε τα χρήματα, σφράγισε πρεσβείες και απέκοψε κάθε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο κλείνοντας τα σύνορα. Όλοι οι ιδιοκτήτες, οι εργοδότες, ακόμη και οι υπάλληλοι τους σκοτώθηκαν μαζί με τα μέλη των οικογενειών τους. Σχολεία, τα νοσοκομεία και κάθε είδους δημόσιες υπηρεσίες έκλεισαν. 

Απαγορεύτηκαν επίσης οι σεξουαλικές σχέσεις,  τα κοσμήματα (αποδεικτικό πλούτου) και τα γυαλιά καθώς θεωρήθηκαν ένδειξη αστικής διανόησης. Κανένας πολίτης δεν μπορούσε να έχει μαζί του φωτογραφίες των δικών του ανθρώπων. Απαγορεύθηκε να διαβάζουν βιβλία, να θρηνούν το θάνατο των συγγενών τους και η πιο εξωφρενική εντολή ήταν ότι απαγορεύθηκε το γέλιο. Όλες οι θρησκείες απαγορεύτηκαν. Βουδιστικοί ναοί και χριστιανικές εκκλησίες κάηκαν αμέσως.  

Όσοι συλλαμβάνονταν να κρύβουν προσωπικά περιουσιακά στοιχεία, κρατούνταν και βασανίζονταν. Τα πάντα ανήκαν στο Κράτος, περιλαμβανομένων και των ανθρώπων. Η έννοια της οικογένειας θεωρήθηκε ''αστική'' και, επομένως, παράνομη. Έτσι οι γυναίκες χωρίστηκαν από τους άντρες τους, οι μητέρες από τα παιδιά τους. 


Τα παιδιά κάτω από την ηλικία των έξι ετών αποχωρίστηκαν τους γονείς τους και τη φροντίδα τους ανέλαβαν επίλεκτες ''γιαγιάδες'', που τους εμφύτευσαν τη σημασία της πίστης προς το Κόμμα, ενώ τα παιδιά ηλικίας από έξι μέχρι δώδεκα ετών προσχώρησαν σε ομάδες που χτένιζαν την ύπαιθρο, εντοπίζοντας όποιον δεν ακολουθούσε τις διαταγές του κόμματος.

Οι ομάδες αυτές ήταν οι πιο τρομακτικές από όλες. Τα μέλη τους, που φορούσαν κόκκινα μαντίλια, είχαν υποστεί απόλυτη πλύση εγκεφάλου και σκόρπιζαν τον όλεθρο σε ολόκληρη την Καμπότζη, πυροβολώντας τους πολίτες αδιακρίτως, χωρίς κανένα λόγο, πόσω μάλλον οποιαδήποτε νόμιμη δικαιολογία, βασισμένη σε κάποιο δικαστικό σύστημα. 

Ερυθροί Χμερ

Απολάμβαναν να κάνουν τους ενήλικους να τρομοκρατούνται και να πέφτουν στα γόνατα, ικετεύοντας για τη ζωή τους.  Στην Καμπότζη του Πολ Ποτ δεν υπήρχαν πανεπιστήμια, ούτε λύκεια, ούτε χρήματα, ούτε ταχυδρομεία, ούτε βιβλία, ούτε αθλήματα, ούτε ψυχαγωγία... Ούτε σου επέτρεπαν να έχεις ελεύθερο χρόνο στο διάστημα του εικοσιτετραώρου. Η καθημερινή ζωή διαιρείτο ως εξής: 12 ώρες σωματικής δουλειάς, 2 ώρες για φαγητό, 3 ώρες για ανάπαυση και πολιτική εκπαίδευση, 7 ώρες ύπνος. 



Οι Ερυθροί Χμερ χρησιμοποιούσαν συχνά παραβολές για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους και τις αντιφατικές διαταγές τους. Συνέκριναν το άτομο με ένα βόδι: ''Βλέπετε αυτό το βόδι που σέρνει το άροτρο; Τρώει εκεί που το βάζουν να φάει. Αν το αφήσουν να βοσκήσει σε ετούτο το λιβάδι, τρώει. Αν το πάνε σε ένα άλλο λιβάδι όπου δεν υπάρχει μπόλικο χορτάρι κι εκεί κάτι θα βρει να βοσκήσει. Δεν μπορεί να αλλάξει τόπο. Παρακολουθείται. Και όταν του λένε να σύρει το άροτρο, το σέρνει. Δεν σκέφτεται ποτέ τη γυναίκα του, τα παιδιά του...''

Ο Πολ Ποτ ήταν στενός φίλος του δημίου 
της Ρουμανίας Νικολάε Τσαουσέσκου

Στο τέλος του 1976 οι Ερυθροί Χμερ έθεσαν σε εφαρμογή ένα τετραετές γεωργικό σχέδιο, που υποτίθεται πως θα τριπλασίαζε τη γεωργική παραγωγή σε λιγότερο από δώδεκα μήνες. Ακόμα, ο Πολ Ποτ εισήγαγε ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα για τη σπορά και τη συγκομιδή της σοδειάς. 

Ωστόσο, δεν έλαβε υπόψη τις διαφορετικές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στα διαφορετικά σημεία της χώρας. Έτσι, το 1977, παρόλο που ολόκληρος ο πληθυσμός της χώρας δούλευε στα χωράφια ή ασχολείτο γενικά με τη γεωργική παραγωγή, παρουσιάστηκε έλλειψη τροφίμων, που οδήγησε σε λιμό και θανάτους. Στο κάτω-κάτω δεν υπήρχαν κίνητρα προκειμένου κάποιος να παράγει περισσότερο και να εργάζεται σκληρότερα. Ο μόνος στόχος τους ήταν να παραμένουν ζωντανοί και αυτό οδήγησε κάποιους στον κανιβαλισμό. Ο Πολ Ποτ έδωσε εντολή όποιος κρινόταν ένοχος κανιβαλισμού να θάβεται στη γη μέχρι το λαιμό και να μένει εκεί μέχρι να πεθάνει. Στη συνέχεια, του έκοβαν το κεφάλι και το κάρφωναν σε ψηλούς πασσάλους, ως προειδοποίηση για τους υπόλοιπους.

Από το 1977 μέχρι το 1978 ο Πολ Ποτ άρχισε να νιώθει απειλούμενος από την ίδια του την κυβέρνηση. Είναι η ώρα να κηρύξει, όπως έλεγε: ''μια αδυσώπητη και ανελέητη, μέχρι θανάτου, μάχη κατά του ταξικού εχθρού και ιδιαιτέρως μέσα στις γραμμές μας''. 


Εξώφυλλο του Tung Padevat 
(Επαναστατικές σημαίες)

Το μηνιαίο κομματικό έντυπο, Tung Padevat (Επαναστατικές σημαίες), γράφει τον Ιούλιο του 1978: ''Παντού μες στις γραμμές μας υπάρχουν εχθροί, στο κέντρο, στο γενικό επιτελείο, στις επαρχίες, στα χωριά''. Όταν πήρε την εξουσία το 1975, η Κεντρική Επιτροπή του Κομουνιστικού Κόμματος αποτελούνταν από είκοσι δύο μέλη. Μέχρι το 1978 είχαν απομείνει τέσσερα μέλη, με τους υπόλοιπους δεκαοχτώ να έχουν εκτελεστεί. Οι εκκαθαρίσεις έπληξαν και τους εργατικούς συνεταιρισμούς: σε μία και μόνο περιφέρεια, εκτιμήθηκε από το καθεστώς, ότι 40.000 σε σύνολο 70.000 κατοίκων είναι πιθανότατα ''προδότες συνεργαζόμενοι με τη CIA''. 

Εχθρός έγινε επίσης το Βιετνάμ. Παρότι το Κ.Κ.Καμπότζης ξεκίνησε σαν παρακλάδι του κομμουνιστικού κόμματος της Ινδοκίνας του Χο Τσι Μινχ, ο Πολ Ποτ στράφηκε και εναντίον τους (ο Χο Τσι Μινχ δεν συμπαθούσε τον Μάο, ο ίδιος ήταν πράκτορας της Μόσχας με το όνομα Νγκιεν Άι Κουόκ). Αρχικά, οι Ερυθροί Χμερ εξολόθρευσαν όποιον είχε Βιετναμέζους συγγενείς ή σχέσεις με τους Βιετναμέζους εκτός των συνόρων, στη συνέχεια όμως ήταν επικίνδυνο ακόμη και να μιλάς τη βιετναμέζικη γλώσσα ή να μοιάζεις Βιετναμέζος. Οι δε στρατιωτικές δυνάμεις της Καμπότζης έλαβαν οδηγίες να εξαπολύσουν αντάρτικες επιθέσεις μέσα στο έδαφος του Βιετνάμ.



Στις 25 Δεκεμβρίου 1978, 150.000 Βιετναμέζοι στρατιώτες διέσπασαν τα στρατεύματα που φύλασσαν τα σύνορα της Καμπότζης και στις 6 Ιανουαρίου απείχαν μερικά χιλιόμετρα μόλις από την Πνομ Πενχ. Οι στρατιώτες του Πολ Ποτ δεν ήταν σε κατάσταση να αντισταθούν, αφού δεν ήταν μόνο υποσιτισμένοι, αλλά και αποδιοργανωμένοι. Η Πνομ Πενχ έπεσε στις 7 Ιανουαρίου 1979, το καθεστώς κατέρρευσε και ο Πολ Ποτ και οι εναπομείναντες οπαδοί του κατέφυγαν στις απομονωμένες βορειοδυτικές περιοχές της χώρας. Εκεί δημιούργησε μια νέα βάση ισχύος, ονομάζοντάς τη ''Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο των Χμερ''. Φυσικά κανείς δεν ήθελε να πολεμήσει μαζί του. Έτσι επόμενα έτη έζησε στις ζούγκλες στα σύνορα Καμπότζης-Ταϊλάνδης εξακολουθώντας να πιστεύει ότι η 17η Απριλίου 1975 υπήρξε το μεγαλύτερο επαναστατικό γεγονός στην Ιστορία ''με την εξαίρεση της Παρισινής Κομμούνας του 1871''. 
Το αιμοσταγές καθεστώς των Χμέρ μέσα σε τέσσερα χρόνια εξολόθρευσε σχεδόν 2.000.000 ανθρώπους που ισοδυναμούσε με το 30% του συνολικού πληθυσμού.
Ο Πολ Ποτ δεν τιμωρήθηκε ποτέ για τα εγκλήματά του. 



πηγές:
Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού, εκδόσεις Εστία, Ιούλιος 2013
revealedtheninthwave.blogspot.gr


RISTORANTE VERONA