Πέμπτη 18 Ιουλίου 2019

Γενετιστής του Χάρβαρντ παραδέχεται την ύπαρξη σημαντικών γενετικών διαφορών ανάμεσα στις φυλές






Γράφει ο Théo

Ένα από τα πλέον κλασσικά επιχειρήματα που μετέρχονται διαχρονικά οι λεγόμενοι “αντιρατσιστές,” για να δικαιολογήσουν την άλωση των λευκών ευρωπαϊκών εθνών από τα στίφη των αλλοφύλων λαθρομεταναστών, είναι  ότι “η γενετική έχει αποδείξει ότι η φυλή δεν υπάρχει.” Το εν λόγω επιχείρημα χρησιμοποιείται, αφενός για να προσδώσει επιστημονική εγκυρότητα στο μαρξιστικό αφήγημα περί πλήρους ισότητας όλων ανεξαιρέτως των ανθρωπίνων πληθυσμών, και αφετέρου για να απαξιώσει και να αφορίσει κάθε άλλη άποψη ως μη διαθέτουσα επιστημονικό έρεισμα και ως αποκλειστικά  βασιζόμενη σε “προκαταλήψεις” και “στερεότυπα.”

Δυστυχώς για αυτούς όμως, κάτι τέτοιο ουδόλως ισχύει.

Στην πραγματικότητα, μέχρι και την δεκαετία του 1960, η έννοια της φυλής (με όλες τις βιολογικές διαφορές που αυτή συνεπάγεται) ήταν πλήρως αποδεκτή από το σύνολο της επιστημονικής κοινότητος, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις ΗΠΑ. Μάλιστα, ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνος, η Βιολογική Ανθρωπολογία -η επιστήμη που μελετά τα βιολογικά χαρακτηριστικά των ζώντων και  των προϊστορικών ανθρωπίνων πληθυσμών- μεσουρανούσε στα κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, με διεθνούς φήμης επιστήμονες να διεξαγάγουν πρωτοποριακές έρευνες πάνω στο θέμα της ανθρώπινης βιοποικιλότητας και να συσσωρεύουν πολύτιμα δεδομένα.  Αυτό άλλαξε μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν, για καθαρά πολιτικούς λόγους, επικράτησαν οι θέσεις Εβραίων κοινωνικών ανθρωπολόγων και κοινωνιολόγων (Franz Boas, Ashley Montagu κ.α.) που αμφισβητούσαν την βιολογική υπόσταση των ανθρωπίνων φυλών και επέμεναν ότι η φυλετική ταξινόμηση έπρεπε να καταργηθεί.


Franz Boas

Αργότερα, την δεκαετία του 1970, η άνοδος της γενετικής, και ιδιαίτερα του κλάδου της που ασχολείται με τους πληθυσμούς (πληθυσμιακή γενετική), δημιούργησε ακόμη μια επιστημονική βάση για την μελέτη των βιολογικών διαφορών στον άνθρωπο. Όμως, η ιδεοληπτική προσήλωση των περισσότερων γενετιστών στα προαναφερθέντα δόγματα της κοινωνικής ανθρωπολογίας, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι εκείνη την εποχή η γενετική βρισκόταν τεχνολογικά ακόμη στα σπάργανα, οδήγησε σε σοβαρές παρερμηνείες των τότε διαθεσίμων γενετικών δεδομένων. Σήμερα, οι παρερμηνείες αυτές εξακολουθούν να υφίστανται και να κωλύουν την επιστημονική έρευνα, έχοντας μετασχηματιστεί σε μια δογματική, αντιρατσιστική “ορθοδοξία” που απαγορεύει κάθε αναθεώρηση, γεγονός που τις οδηγεί νομοτελειακά σε μετωπική σύγκρουση με την ραγδαία τεχνολογική πρόοδο των τελευταίων ετών.

David Reich


Το 2018, ο βραβευμένος Αμερικανός γενετιστής David Reich, διευθυντής του τμήματος γενετικής της ιατρικής σχολής του πανεπιστημίου Χάρβαρντ (Harvard Medical School), ευρέως γνωστός στο κοινό ως επικεφαλής μιας μνημειώδους γενετικής μελέτης του 2018 που επιβεβαίωσε πανηγυρικά την Ινδοευρωπαϊκή Θεωρία (γεγονός στο οποίο θα αναφερθούμε διεξοδικά σε μελλοντική ανάρτηση), εξέφρασε ορισμένες “αιρετικές” θέσεις σχετικά με το ζήτημα της φυλής, οι οποίες δημοσιεύτηκαν σε βιβλίο του με τίτλο “Ancient DNA and the science of the human past (2018),” καθώς και σε σχετικό άρθρο του στην εφημερίδα “The New York Times”.
Τα κάτωθι αποσπάσματα είναι ειλημμένα από το προαναφερθέν βιβλίο και συγκεκριμένα από το ενδέκατο κεφάλαιο με τίτλο “Η γονιδιωματική της φυλής και της ταυτότητας” (σελ. 257-268, η έμφαση δική μας). Έχουν, δε, ιδιαίτερη αξία, καθώς προέρχονται από έναν διεθνούς φήμης, διακεκριμένο ακαδημαϊκό, ο οποίος, εκτός από εβραϊκής καταγωγής, τυγχάνει να είναι επίσης αριστερός και αντιρατσιστής, και όθεν δεν μπορεί να κατηγορηθεί από το πολιτικά ορθό καταστημένο για αντιεπιστημονική μεροληψία λόγω πολιτικής και φυλετικής προέλευσης.
“Το 1942, ο ανθρωπολόγος Ashley Montagu συνέγραψε το “Ο πιο Επικίνδυνος Μύθος του Ανθρώπου: Η Πλάνη της Φυλής,” ισχυριζόμενος ότι η φυλή είναι μια κοινωνική έννοια και όχι μια βιολογική πραγματικότητα, θέτοντας τον τόνο για το πως οι ανθρωπολόγοι και πολλοί βιολόγοι έχουν έκτοτε συζητήσει το θέμα.(…)


Ashley Montagu


Ξεκινώντας το 1972, επιχειρήματα της γενετικής άρχισαν να περιλαμβάνονται στους ισχυρισμούς που προέβαλλαν οι ανθρωπολόγοι σχετικά με την ανυπαρξία ουσιαστικών βιολογικών διαφορών μεταξύ των ανθρωπίνων πληθυσμών. Το έτος εκείνο, ο Richard Lewontin δημοσίευσε μια μελέτη της απόκλισης των τύπων των πρωτεϊνών στο αίμα. Ομαδοποίησε τους ανθρώπινους πληθυσμούς, τους οποίους ανέλυσε  σε επτά “φυλές” —Δυτικούς Ευρασιάτες , Αφρικανούς, Ανατολικούς Ασιάτες, Νότιους Ασιάτες, Αυτόχθονες Αμερικανούς, Ωκεάνιους και Γηγενείς Αυστραλούς— και ανακάλυψε ότι περίπου το 85 % των αποκλίσεων  στους πρωτεϊνικούς τύπους μπορούσε να αποδοθεί στις αποκλίσεις εντός των πληθυσμών και των “φυλών,” και μόλις το 15 % στις αποκλίσεις μεταξύ αυτών. Συμπέρανε ότι: ‘Οι φυλές και οι πληθυσμοί παρουσιάζουν εντυπωσιακή ομοιότητα μεταξύ τους, με μακράν  το μεγαλύτερο μέρος των αποκλίσεων στους ανθρώπους να αποδίδεται στις διαφορές μεταξύ των ατόμων. Η φυλετική ταξινόμηση στον άνθρωπο δεν έχει την παραμικρή κοινωνική αξία και είναι απολύτως καταστροφική για τις κοινωνικές και ανθρώπινες σχέσεις. Από την στιγμή που αυτού του είδους η φυλετική ταξινόμηση θεωρείται πλέον ως μη έχουσα ουσιαστική γενετική ή ταξινομική αξία, καμμία δικαιολογία δεν μπορεί να προβληθεί για την συνέχισή της.’


 
Richard Lewontin (επίσης Εβραίος)

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μέσα από την συνεργασία ανθρωπολόγων και γενετιστών, εδραιώθηκε μια καθολική παραδοχή ότι δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ των ανθρωπίνων πληθυσμών που να είναι αρκετά μεγάλες ώστε να υποστηρίζουν την έννοια της “βιολογικής φυλής.” Τα αποτελέσματα του Lewontin κατέστησαν σαφές ότι, για την μείζονα πλειοψηφία των χαρακτηριστικών, οι ανθρώπινοι πληθυσμοί ταυτίζονται σε έναν τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε είναι αδύνατο να εντοπίσει κανείς ένα μεμονωμένο βιολογικό χαρακτηριστικό που να διακρίνει τους ανθρώπους στις οιεσδήποτε δύο διακριτές ομάδες, πράγμα που είναι ό,τι φαντάζονται ορισμένοι όταν σχηματίζουν στον νου τους την έννοια της “βιολογικής φυλής.” Όμως, αυτή η ομοφωνία πολλών ανθρωπολόγων και γενετιστών έχει μετατραπεί, φαινομενικά χωρίς αμφισβήτηση, σε μία ορθοδοξία που διακηρύττει ότι οι βιολογικές διαφορές μεταξύ των ανθρώπινων πληθυσμών είναι τόσο ασήμαντες, ώστε πρέπει πρακτικά να αγνοούνται —και επιπλέον, επειδή το ζήτημα ενέχει πολλές επιπλοκές, ότι η μελέτη των βιολογικών διαφορών μεταξύ των πληθυσμών θα πρέπει να αποφεύγεται, αν αυτό είναι δυνατόν. (…)

Αλλά, είτε μας αρέσει, είτε όχι, η επανάσταση του γονιδιώματος δεν πρόκειται να σταματήσει. Τα αποτελέσματα που παράγει καθιστούν αδύνατη την διατήρηση της ορθοδοξίας που εδραιώθηκε κατά την διάρκεια του τελευταίου μισού αιώνα, καθώς φέρνουν στο φως αδιάσειστες αποδείξεις για ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των πληθυσμών.




Η πρώτη μείζων αντιπαράθεση μεταξύ της γονιδιακής επαναστάσεως και της ανθρωπολογικής ορθοδοξίας ήρθε το 2002, όταν ο Marc Feldman και οι συνεργάτες του κατέδειξαν μέσω της μελέτης αρκετών σημείων του γονιδιώματος  —ανέλυσαν 377 μεταβλητές θέσεις— ότι είναι δυνατόν να ομαδοποιήσει κανείς τους περισσότερους ανθρώπους ενός παγκόσμιου πληθυσμιακού δείγματος  σε σύνολα που σχετίζονται έντονα με τις δημοφιλείς φυλετικές κατηγορίες στις Ηνωμένες Πολιτείες: “Αφρικανοί,” “Ευρωπαίοι,” “Ανατολικοί Ασιάτες,”  “Ωκεάνιοι,” ή “Αυτόχθονες Αμερικανοί.”(…)
Άλλο ένα κύμα συζητήσεων ακολούθησε μια αναφορά του 2003, από τον Neil Risch, ο οποίος υποστήριξε με επιχειρήματα πως η φυλετική ομαδοποίηση είναι χρήσιμη στην ιατρική έρευνα, όχι μόνο γιατί την προσαρμόζει στις κοινωνικοοικονομικές και πολιτισμικές διαφορές, αλλά επίσης επειδή σχετίζεται με γενετικές διαφορές τις οποίες είναι σημαντικό να γνωρίζουμε όταν προχωρούμε στην διάγνωση και στην θεραπεία ασθενειών.(…)

Διακατέχομαι από μεγάλη συμπάθεια για την ανησυχία ότι οι ανακαλύψεις της γενετικής,  σχετικά με τις διαφορές μεταξύ των πληθυσμών, μπορεί να χρησιμοποιηθούν με λάθος τρόπο προκειμένου να δικαιολογηθεί ο φυλετισμός. Αλλά είναι ακριβώς εξ αιτίας αυτής της συμπάθειας που ανησυχώ ότι οι άνθρωποι οι οποίοι αρνούνται το ενδεχόμενο ουσιωδών βιολογικών διαφορών μεταξύ των πληθυσμών, καθ’ όλο το εύρος των γνωρισμάτων, οχυρώνονται σε μια ανυπεράσπιστη θέση, μία θέση που δεν θα επιβιώσει της επελάσεως της επιστήμης.



Κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες, οι περισσότεροι γενετιστές πληθυσμών έχουν επιδιώξει να αποφύγουν την σύγκρουση με την ορθοδοξία. Όποτε έχουμε ερωτηθεί σχετικά με το ενδεχόμενο της υπάρξεως βιολογικών διαφορών ανάμεσα σε ανθρώπινους πληθυσμούς, έχουμε επιδείξει την τάση να περιπλέκουμε τα πράγματα, πραγματοποιώντας μαθηματικές δηλώσεις στο πνεύμα του Richard Lewontin για το ότι η μέση γενετική διαφορά μεταξύ των επιμέρους ατόμων του οιουδήποτε πληθυσμού είναι περίπου έξι φορές μεγαλύτερη από την μέση διαφορά μεταξύ των πληθυσμών.
Επισημαίνουμε ότι οι μεταλλάξεις που βρίσκονται πίσω από ορισμένα γνωρίσματα που διαφέρουν δραματικά  ανάμεσα στους πληθυσμούς —το κλασικό παράδειγμα της χροιάς της επιδερμίδας— είναι ασυνήθιστες, και, ότι, όταν παρατηρούμε το γονιδίωμα σε όλο του το εύρος, είναι σαφές πως οι τυπικές διαφορές στις συχνότητες των μεταλλάξεων ανάμεσα στους πληθυσμούς είναι πολύ μικρότερες.



Όμως, αυτή η προσεκτικά επιτηδευμένη διατύπωση αποκρύπτει σκοπίμως το ενδεχόμενο ουσιαστικών μέσων διαφορών σε βιολογικά γνωρίσματα ανάμεσα στους πληθυσμούς. (…)
Ποιες είναι οι πραγματικές διαφορές για τις οποίες έχουμε γνώση; Δεν μπορούμε να αρνούμαστε την ύπαρξη ουσιαστικών μέσων γενετικών διαφορών ανάμεσα τους πληθυσμούς, όχι μόνο σε γνωρίσματα όπως η χροιά της επιδερμίδας, αλλά επίσης στις σωματικές διαστάσεις, στην ικανότητα της αποτελεσματικής πέψης του αμύλου ή της λακτόζης, στην ικανότητα της εύκολης αναπνοής σε μεγάλα υψόμετρα και στην επιρρέπεια σε συγκεκριμένες ασθένειες. Αυτές οι διαφορές είναι μονάχα η αρχή. Θεωρώ ότι ο λόγος για τον οποίον δεν γνωρίζουμε για έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό γενετικών διαφορών ανάμεσα στους ανθρώπινου πληθυσμούς είναι ότι μελέτες με αρκετή στατιστική ισχύ για να τις εντοπίσουν δεν έχουν ακόμη διεξαχθεί. Για την μεγάλη πλειοψηφία των γνωρισμάτων, ως είπε κι ο Lewontin, υπάρχει πολύ μεγαλύτερη απόκλιση εντός των πληθυσμών, παρά μεταξύ των πληθυσμών. Αυτό σημαίνει ότι άτομα με ακραία υψηλές ή χαμηλές τιμές στην μείζονα πλειοψηφία των γνωρισμάτων μπορούν να εμφανισθούν σε κάθε πληθυσμό. Αυτό, όμως, δεν αποκλείει την ύπαρξη πιο δυσδιάκριτων, μέσων διαφορών σε γνωρίσματα ανάμεσα στους πληθυσμούς.

Η αδυναμία υπερασπίσεως της ορθοδοξίας είναι εμφανής σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις. Το 2016, παρακολούθησα μια διάλεξη πάνω στην φυλή και την γενετική από τον βιολόγο Joseph L. Graves Jr.,  στο μουσείο αρχαιολογίας και εθνογραφίας Πίμποντυ του Χάρβαρντ. Σε κάποιο σημείο της διαλέξεως, ο Graves συνέκρινε τις πέντε, κατά προσέγγιση,  μεταλλάξεις που είναι γνωστές για το ότι επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την χροιά της επιδερμίδος και διαφέρουν έντονα σε συχνότητα ανάμεσα στους πληθυσμούς, με τα περισσότερα από δέκα χιλιάδες γονίδια που γνωρίζουμε ότι είναι ενεργά στον ανθρώπινο εγκέφαλο.


Ισχυρίστηκε ότι , εν αντιθέσει προς τα γονίδια της χροιάς της επιδερμίδος, ο μέσος όρος των μοτίβων των γονιδίων που ενεργούν ειδικά στον εγκέφαλο σίγουρα θα ισοσταθμιζόταν ανάμεσα σε τόσες γεωγραφικές  περιοχές, με μερικές μεταλλάξεις να ωθούν τα συμπεριφορικά και νοητικά γνωρίσματα προς την μία κατεύθυνση και μερικές προς την άλλη. Όμως, αυτό το επιχείρημα δεν στέκει, διότι, στην πραγματικότητα, αν η φυσική επιλογή έχει ασκήσει διαφορετικές πιέσεις σε δύο πληθυσμούς από την στιγμή που διαχωρίστηκαν, τα γνωρίσματα που επηρεάζονται από πολλές μεταλλάξεις είναι εξίσου ικανά να σημειώσουν μεγάλες μέσες διαφορές ανάμεσα στους πληθυσμούς, με τα γνωρίσματα που επηρεάζονται από λίγες μεταλλάξεις.
Και πράγματι, είναι ήδη γνωστό ότι τα γνωρίσματα που διαμορφώνονται από πολλές μεταλλάξεις (όπως συμβαίνει με την συμπεριφορά και την νόηση) είναι εξίσου σημαντικοί στόχοι της φυσικής επιλογής με τα γνωρίσματα που επηρεάζονται από έναν μικρό αριθμό μεταλλάξεων, όπως η χροιά του δέρματος.

Το καλύτερο παράδειγμα που διαθέτουμε για ένα  γνώρισμα που καθορίζεται από πολλές μεταλλάξεις είναι το ύψος. Μελέτες πάνω σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους έχουν δείξει ότι το ύψος καθορίζεται από χιλιάδες μεταβλητές θέσεις κατά μήκος του γονιδιώματος. Μια ανάλυση του 2012, υπό τον Joel Hirschhorn, απέδειξε ότι η φυσική επιλογή πάνω σε αυτές είναι υπεύθυνη για το κατώτερο μέσο ύψος των νοτίων Ευρωπαίων, εν συγκρίσει προς εκείνο των βορείων Ευρωπαίων. Το ύψος δεν είναι το μόνο παράδειγμα. Ο Jonathan Pritchard διεύθυνε μια μελέτη που απέδειξε ότι, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια περίπου, έχει σημειωθεί επιλογή για γενετικές ποικιλομορφίες που επηρεάζουν έναν μεγάλο αριθμό γνωρισμάτων στην Βρετανία, συμπεριλαμβανομένης μιας αύξησης του μέσου μεγέθους της κεφαλής στα βρέφη και μιας αύξησης του μέσου μεγέθους  των γοφών στις γυναίκες  (πιθανόν ως προσαρμογή στο αυξημένο μέσο μέγεθος της κεφαλής των βρεφών κατά τον τοκετό). (…)

Το μέσο ανδρικό ύψος ανά χώρα της Ευρώπης


Για εκείνους που θα επιθυμούσαν να τοποθετηθούν ενάντια στην πιθανότητα υπάρξεως βιολογικών διαφορών αρκετά ουσιαστικών για να προκαλέσουν διαφορές στις ικανότητες ή στις έμφυτες τάσεις των ανθρώπων, ανάμεσα στους διαφορετικούς πληθυσμούς, το πιο φυσικό καταφύγιο θα ήταν ο ισχυρισμός ότι, ακόμη και αν αυτές οι διαφορές υπάρχουν, θα είναι μικρές. Το επιχείρημα θα ήταν ότι, ακόμη κι αν υπάρχουν μέσες διαφορές ανάμεσα στους πληθυσμούς σε γενετικά καθοριζόμενα γνωρίσματα που επηρεάζουν την νόηση ή την συμπεριφορά, έχει παρέλθει ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα από τον διαχωρισμό των πληθυσμών, ώστε οι ποσοτικές διαφορές μεταξύ τους είναι πιθανότατα ασήμαντες, επιστρέφοντας στον ισχυρισμό του Lewontin για το ότι η μέση διαφορά μεταξύ των πληθυσμών είναι πολύ μικρότερη από την μέση διαφορά μεταξύ των ατόμων.  Όμως, αυτό το επιχείρημα επίσης δεν στέκει. Το μέσο χρονικό διάστημα που χωρίζει τα ζεύγη των ανθρωπίνων πληθυσμών από τότε που διαφοροποιήθηκαν από τους κοινούς προγονικούς τους πληθυσμούς, όπερ είναι  περίπου πενήντα χιλιάδες χρόνια για ορισμένα ζεύγη μη αφρικανικών πληθυσμών και πάνω από διακόσιες χιλιάδες χρόνια ή περισσότερο για ορισμένα ζεύγη υποσαχάριων αφρικανικών πληθυσμών, δεν είναι καθόλου αμελητέο στο χρονοδιάγραμμα της ανθρώπινης εξέλιξης.





Εάν η επιλογή του ύψους και της περιμέτρου της κεφαλής των βρεφών μπορεί να λάβει χώρα μέσα σε δύο χιλιάδες χρόνια, μοιάζει σαν ένα κακό στοίχημα το να ισχυριστεί κανείς ότι δεν μπορεί να υπάρχουν παρόμοιες μέσες διαφορές στα συμπεριφορικά ή στα νοητικά γνωρίσματα. Ακόμη κι αν δεν γνωρίζουμε ποιες είναι αυτές οι διαφορές, πρέπει να προετοιμάσουμε την επιστήμη και την κοινωνία μας για να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα των διαφορών, αντί να στρουθοκαμηλίζουμε και να προσποιούμαστε ότι οι διαφορές είναι αδύνατο να βρεθούν.  Η τακτική του να σιωπούμε, ή του να υπονοούμε στο κοινό και στους συναδέρφους μας ότι είναι απίθανο να υφίστανται ουσιαστικές διαφορές σε γνωρίσματα ανάμεσα στους πληθυσμούς, είναι μια στρατηγική που εμείς οι επιστήμονες δεν έχουμε πλέον την δυνατότητα να χρησιμοποιούμαι και, η οποία, στην πραγματικότητα , είναι υπερβολικά επιβλαβής.

Συμπέρασμα:


Η άρνηση των βιολογικών διαφορών μεταξύ των ανθρώπινων φυλών δεν βασίζεται στα δεδομένα που μας παρέχει η επιστήμη γενετικής, αλλά στις αντιρατσιστικές ιδεοληψίες συγκεκριμένων κοινωνικών ανθρωπολόγων και κοινωνιολόγων του περασμένου αιώνος, οι οποίες οδήγησαν σε παρερμηνείες των αρχικών γενετικών δεδομένων. Οι σύγχρονες γενετικές μελέτες, όχι μόνο καταδεικνύουν ότι οι φυλές είναι γενετικά διακριτοί πληθυσμοί, αλλά επίσης αφήνουν ανοιχτό και λίαν πιθανό το ενδεχόμενο για σημαντικές γονιδιακές διαφορές μεταξύ τους, τόσο στα σωματικά (όπου πολλές και σημαντικές διαφορές έχουν ήδη εντοπιστεί), όσο και στα πνευματικά τους γνωρίσματα. Όσοι, δε, επιλέγουν συνειδητά να ακολουθούν και να υποστηρίζουν το –πλήρως ανασκευασμένο πλέον– πολιτικά ορθό αφήγημα περί της “μη υπάρξεως ουσιαστικών γενετικών διαφορών ανάμεσα στις φυλές,” αργά η γρήγορα θα  βρεθούν εκτεθειμένοι και θα συνθλίβουν υπό το βάρος των αδιάσειστων στοιχείων περί του αντιθέτου.

Ristorante Verona

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2019

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ 14ην ΙΟΥΛΙΟΥ






Του Παν. Μαρίνη


14η Ιουλίου, η εθνική εορτή της Γαλλίας όπου εορτάζεται λαμπρά η ένδοξος «Γαλλική Επανάστασις» με παρελάσεις και δεξιώσεις! Συμμετέχοντες στην εορτήν αφιερώνομε ένα ενσταντανέ από τα ηρωϊκά κατορθώματα της Επαναστατικής Γαλλίας:

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ BÉDOIN
---------
Η Bédoin (département de Vaucluse en région Provence-Alpes-Côte d'Azur) είναι μία κωμόπολις της Προβηγκίας, 2.000 κατοίκων το 1794, 3.000 σήμερον.
Εκεί, την νύκτα της 1-2ας Μαΐου 1794 κάποιοι ξερίζωσαν το "Δένδρον της Ελευθερίας". Εις κάθε κοινότητα εφυτεύετο εις κεντρικόν σημείον ένα δένδρον που αντiπροσώπευε το καθεστώς και με τρόπον μαγικόν ως λέγουν αφ' ενός ήτο το εμψυχωμένον άγαλμα του καθεστώτος και αφ' ετέρου μετέφερε εις αυτό προς ενδυνάμωσίν του την ενέργειαν της κοινότητος. Η Επανάστασις λατρεύεται ως ο θρίαμβος του Διαφωτισμού όμως είναι επίσης παραγεμισμένη από πλήθος μαγικών συμβόλων, πράξεων, τελετουργιών και επικλήσεων περιέργων δυνάμεων! 
Αμέσως κατέφθασε εκεί ως εκπρόσωπος του καθεστώτος ο Étienne Christophe Maignet, επιφανής Ιακωβίνος, συνοδευόμενος από το 4ον τάγμα εθελοντών του Ardèche (4e bataillon de l'Ardèche = département νοτίως της Λυών) δυνάμεως 750 ανδρών. 
Εξεδόθη ένταλμα συλλήψεως εναντίον της πόλεως καθεαυτής, εναντίον του τόπου δηλαδή! Τούτο έλεγε μεταξύ άλλων: «que le pays qui a osé renverser le siège auguste de la Liberté est un pays ennemi que le fer et la flamme doivent détruire»! Ο Étienne Christophe Maignet κατεδίκασε την πόλιν ως «l'infâme» και ώρισε να καή, να εξαφανισθή, να ισοπεδωθή και εκεί να υψωθή ένα μνημείον που αιωνίως θα διαλαλεί την ατιμίαν της! 
Συνελήφθησαν επίσης πολλά άτομα που ήσαν οι προσωπικότητες της κωμοπόλεως, όλοι οι ιερείς, οι ευγενείς, ιατροί, δικηγόροι, επαγγελματίες.
Εν τω μεταξύ έφθασε το Επαναστατικόν δικαστήριον με μίαν λαιμητόμον και τρεις δημίους! Εξήντα τρία άτομα κατεδικάσθησαν εις θάνατον και εξ αυτών 35 εκαρατομήθησαν και 28 ετυφεκίσθησαν! Αυτοί δεν επετράπη να ταφούν κανονικώς αλλά τους έρριψαν όλους ομού εις έναν κοινόν λάκκον ως μία επιπλέον τιμωρία! 
Εξήντα πέντε άτομα κατεδικάσθησαν εις ποινάς φυλακίσεως και ωρισμένοι άλλοι εις άλλας ποινάς! 
Εδόθη προθεσμία 48 ωρών στους κατοίκους να φύγουν από την πόλιν και την 4ην Ιουνίου 1794 έλαβε χώραν η τελετουργία της καύσεως της πόλεως! 
Αρχικώς οι στρατιώτες εκρήμνισαν τον καθεδρικόν ναόν και κατόπιν εφρόντισαν να καή κάθε οίκημα της πόλεως! Επυρπολήθησαν συνολικώς πεντακόσιες ιδιωτικές οικίες, οκτώ εκκλησίες και όλα τα δημόσια κτήρια!
Όταν εγένετο η Παλινόρθωσις στην Γαλλίαν ο Étienne Christophe Maignet δεν κατεδικάσθη, ούτε διά το μέγα τούτο κακούργημα, ούτε διά τις άλλες εγκληματικές πράξεις του! Κακώς νοουμένη επιείκεια!

RV

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2019

Νίκος Καζαντζάκης: «Οι μπολσεβίκοι έχουν δίκιο»



Μέρος β

Γράφει ο Théo

Ως προανεφέρθη, τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός “εθνικός χώρος” γίνεται μάρτυρας ενός πρωτοφανούς φαινομένου, μιας αδιανόητης, τραγελαφικής καταστάσεως, η οποία πραγματικά συνιστά αφορμή για πολύτομη διατριβή.
Γλίσχρες, κίβδηλες υπάρξεις του ακροδεξιού “χώρου” που αυτοαποκαλούνται  “εθνικιστές ” πασχίζουν να επιβάλουν ως ιδεολογικούς καθοδηγητές του “ελληνικού εθνικισμού” διάφορες παρακμιακές φιγούρες της σάπιας νεοελληνικής ψευτοδιανόησης.
Τα άτομα αυτά δεν ορρωδούν προ ουδενός· δεν διστάζουν να “ξεπλύνουν” και να συμπεριλάβουν στον οικτρό, ετερόκλητο κυκεώνα που ονομάζουν “ελληνικό εθνικισμό,” ακόμη και σεσημασμένους μπολσεβίκους, θιασώτες του κομμουνισμού και του ιουδαϊσμού, σαν τον Νίκο Καζαντζάκη.


Μπολσεβίκοι και “εθνικιστές” πλασάρουν στο κοινό τους τα ίδια σκουπίδια!


Ισχυρίζονται ότι ο Καζαντζάκης , καίπερ “θαυμαστής” του Λένιν και των μπολσεβίκων –όπως παραδέχονται κι οι ίδιοι ελαφρά τη καρδία –, δεν υπήρξε… ποτέ κομμουνιστής, καθώς, όντας άνθρωπος του “πνεύματος ” και της διανόησης δεν μπορούσε να “περιοριστεί” σε μία μόνο πολιτική ιδεολογία.  Εν άλλοις λόγοις, μαζί με τα ιταμά ψεύδη, αναμασώνται και οι γνωστές, φθηνές, αριστερίστικες δικαιολογίες και υπεκφυγές περί “απελευθερωμένων” διανοούμενων και καλλιτεχνών που, έχοντας κατά κάποιον τρόπο το ακαταλόγιστο, δύνανται “δυσί κυρίοις δουλεύειν! ”
Ένα είναι βέβαιο· ότι, στην άπελπι προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, τα χθαμαλά αυτά άτομα του “χώρου” υποτιμούν πρωτίστως την δική τους -ούτως ή άλλως υποτυπώδη- νοημοσύνη και κατόπιν την νοημοσύνη και αντίληψη των υπολοίπων.
Ως απάντηση στην αγύρτικη παραπληροφόρηση της ακροδεξιάς, πρόκειται να εκθέσουμε μερικά εν πολλοίς άγνωστα γραπτά του ιδίου του Καζαντζάκη, τα οποία όχι μόνο καταρρίπτουν το γελοίο και σαθρό αφήγημα περί “αντικομμουνισμού,”  αλλά επίσης αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο ίδιος υπήρξε πράγματι στρατευμένος μπολσεβίκος, και μάλιστα  σε αγαστή κοινωνία με τον σκληρό πυρήνα του διεθνούς κομμουνισμού.
Τα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι ειλημμένα από επιστολές του Νίκου Καζαντζάκη προς την Έλλη Λαμπρίδη και εμπεριέχονται στο βιβλίο “Νίκος Καζαντζάκης - Αλληλογραφία με τη Μουντίτα, 1927-1957,” σελ. 195-234 (η έμφαση δική μας).

 

25 Οκτωβρίου 1927, Οδησσός


“Λίγη ώρα στην Οδησο και βιαστικά στο τραίνο για Μόσχα. Ξανάδα βίαια όλες τις αγαπητές εβραίικες μορφές —μάτια μάβρα, μύτες γρυπές, χείλια χοντρά— νιόθω μια αλόκοτη συγκίνηση πατώντας το χώμα της Ρουσίας, όταν απο μακριά είδα τη ροζ, φωτεινή γραμη της Ρουσίας, η καρδιάμου σκίρτησε, σα να γύριζα στην πατρίδα. Υποβολή κτλ. μα τί σημαίνει; Η καρδιάμου σκίρτησε. Τόρα Σου γράφω απο το βαγόνι όπου με πάει στη Μόσχα. Νύχτα πια, η μέρα είταν ωραιότατη, ήλιος, δροσιά αλαφρα και άβριο ανυπομονώ να φέξει η μέρα και να δω πάλι τα κατάμαβρα χώματα της Ουκρανίας. Αχ! νάμαστε μαζί! Θέμου ποτέ δε θα κάμουμε άραγε το ιερό τούτο προσκύνημα σ’ Μόσχα μαζί; Γιατί έχω το προαίστημα πως θα την ξαναδω για τρίτη και στερνή βολα. Θάμαι στη Μόσχα την Πέμτη και αμέσως θα Σου στείλω το τόσο καθυστερημένο τούτο γράμα. Η ράτσα η ρούσικη μούκαμε πάλι καταπληχτική εντύποση: άγρια, πρωτόγονη, brutale, οι άντρες όλο σκοτάδι, οι γυναίκες όλο λαγόνια. Πώς περπατούν, σα γελάδες, βαριά και μουντά και πλήθος μαζί, κοπάδια και πάνε. Τι διαφορά με τα λιγνά ανεμώλια χωρίς φως και σκοτάδι, τους Έληνες! Αχ! νάμουν γενημένος ρούσος! Αχ! νάμουν απο τις ράτσες που έρχουνται και όχι απο τις βαριοφορτομένες, décadentes [παρηκμασμένες], vieilles cocottes [γερασμένες πόρνες], τις ελληνολατινικες! Μα τόρα πια είναι πολύ αργα και άλη ζωη δεν υπάρχει. Raté. Αχ! νάμουν ρούσος θάκανα μεγάλα πράματα, θα γινόμουν αρχηγός σε αρίφνητά κοπάδια. Τόρα έχω τεράστιες ρίζες — στον αέρα Κτλ. κτλ. Σου γράφω στο βαγόνι και τρέμει το χέρι απο την κίνηση του τραίνου. Καληνύχτα daragaya maya! Άβριο πάλι θα Σε ξαναδω.”


Τι να πρωτοσχολιάσει  κανείς από όλα τα παραπάνω; Τις «αγαπητές εβραίικες μορφές»; Το «ιερό προσκύνημα» στην Μόσχα; Την επιθυμία να γίνει «αρχηγός σε αρίφνητα κοπάδια» μπολσεβίκων υπανθρώπων; Την χαρακτηριστική των απανταχού μπολσεβίκων ρωσολαγνεία που υπερβαίνει το όριο της γραφικότητας; Δεν μας είπαν οι “εθνικιστές” λάτρεις του Καζαντζάκη ότι όταν το ίνδαλμά τους έγραφε «Να κρατήσουμε ψηλά το εγώ της φυλής» εννοούσε της… σλαβικής.
Εντύπωση προξενεί, επίσης, το πόσο έντονα ταυτίζονται οι παραπάνω κατάπτυστες απόψεις του Καζαντζάκη περί φυλής και πολιτισμού, με εκείνες του έτερου μπολσεβίκου “πατρός του ελληνικού εθνικισμού,”  Ίωνος Δραγούμη, όστις έγραφε για τους Σλάβους-Ρώσους ομόφυλούς του τις ίδιες ακριβώς αθλιότητες:  Ότι είναι  «πιο νέοι, πιο ακατέργαστοι, πιο μελλοντικοί» , καθώς «δεν  τους βαραίνουν τόσο παλιοί  πολιτισμοί μέσ’ την ψυχή τους», όπως τους Έλληνες. Τελικά, φαίνεται ότι -τουλάχιστον ως προς τον μπολσεβικισμό- υπάρχει και κάποια ιδεολογική συνοχή στην ελληνική ακροδεξιά…

1 Νοεμβρίου 1927, Μόσχα

“(…)Η ζωήμου εδω είναι έτσι ορμητική και bunt. Τη νύχτα πηγαίνω σε θέατρα, γνώρισα πλήθος εγγλέζους, γιαπονέζους, συγγράφεις, έκαμα ένα Mémorandum και πρότεινα την ίδρυση ενός διεθνούς Bund απο πνεματ[ικούς] ανθρ[ώπους] με Kampforgan όχι κομουν[ιστικό] μα φίλοκομουν[ιστικο] με έδρα έξω απο Ρουσία, με ομιλίες, έκθεσες κλπ. Σήμερα θα γίνει συνεδρία για να συζητηθεί. Η Μόσχα είναι τόρα θάμα μεγάλο. Χιλιάδες «προσκυνητές» έρχουνται απ’ όλο τον κόσμο, εργάτες του χεριού και του μιαλου, γυρίζουν τις φάμπρικες, τις Ακαδημίες, έρχουνται σ’ επαφή, φιλοξενούνται άνετα απο τη Ρουσία και έτσι χωρίς οικον[ομικες] έγνιες, είναι όλο πνεματ[ικη] απασχόληση. (…)Εδω στη Μόσχα θα μπορούσα να μείνω για πάντα' υπάρχει τρόπος. Μα... etc.”

4 Νοεμβρίου 1927, Μόσχα

“Ετοιμασίες μεγάλες στη Μόσχα. Όλοι οι δρόμοι κοκκίνισαν, χιλιάδες πρεσβείες απ’ όλη τη γης, ένα Προσκύνημα άπληστο, επικίντυνο, που θάχει μεγάλα πνεματικα αποτελέσματα στη γης. Όσο πάει δυο πράματα τονόνουνται μέσαμου: 1) πως οι Ρούσοι Μπολσ[εβίκοι] έχουν δίκιο, ως hommes d’action, 2) πως εμείς έχουμε δίκιο, ως ψυχές που ετοιμάζουν το μελούμενο. Παράληλα μπορούμε να δουλέψουμε.

Το “μελούμενο”(sic), που “ετοίμαζε” στην Μόσχα με τόση ζέση ο Νίκος Καζαντζάκης και οι συν αυτώ, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η παγκόσμια επικράτηση του μπολσεβικισμού, ενώ τα “πνευματικά αποτελέσματα” προφανώς κωδικοποιούσαν την βαρβαρότητα, τον εκφυλισμό, τον πρωτογονισμό, και  εν γένει την υποβάθμιση του ανθρώπου που νομοτελειακώς θα ακολουθούσε.
Μια πρόγευση αυτού του αταβιστικού χάους επρόκειτο να απολαύσει και ο ίδιος, τρείς ημέρες αργότερα, στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας, ανήμερα των εκδηλώσεων για την 10η επέτειο της Οκτωβριανής Επαναστάσεως:

7 Νοεμβρίου 1927, Μόσχα

Η μέρα τούτη ήταν θαμαστη. Μια απο τις καλύτερες της ζωής μου. Δεν μπορώ ποτέ να περιγράφω τί συνέβη. Μπροστά απο το Κρεμλίνο, στην τεράστια «Κόκινη πλατεία» ο Ερυθρός στρατός, παρέλαση, το φοβερο ιπικο των Κοζάκων με γυμνά τα σπαθια, τ’ άλογα με τα κανόνια, οι εργάτες κ’ εργάτριες οπλισμένες, ο λαός, απο το πρωί στις 9 έως στις 6 το βράδι — πάνου απο 600,000 άνθρωποι. Κινέζοι, μάβροι, ασιάτες με λοήσιμα χρώματα, καμήλες, όλη η παρδαλή πολυτέλεια της Ανατολής, Γερμανοί ξανθοί, Εγγλέζοι, όλη η Γης. Η Μόσχα ολόκληρη τη μέρα είταν ένα φοβερο στρατόπεδο, τα άλογα χλιμιντρούσαν, οι άντρες άναψαν φωτιές, άρχισε το τραγούδι, οι Καφκάσιοι άρχισαν το χορο, ήρθαν οι ανατολίτες με τα νταούλια και τις πίπιζες η ζωη μου παρουσιάστηκε πάλι σαν ένα πράμα που πρέπει κάνεις να το πετάξει με χαρα, για να γλιτόσει απο το σώμα που μας εμποδίζει να σμίξουμε με τη φοβερή πνοή. Τίποτα, ανάξια είναι η ζωή μας στην Ελάδα, δεν μπορώ πια να την υποφέρω. Η μέρα τούτη πρέπει να με αναγκάσει επιτέλους να σωθω —”

Παρένθεση: Τι έχουν να πουν για όλα αυτά οι “έλληνες εθνικιστές,” που εξανίστανται με στόμφο και δράμα για την δήθεν “ξενομανία” του εθνικοσοσιαλισμού και καταγγέλλουν τους εθνικοσοσιαλιστές ως “γερμανόφιλους ;” Η ξενομανία –και μάλιστα υπέρ των Σλάβων μπολσεβίκων– του Καζαντζάκη δεν τους ενοχλεί; Μα, ασφαλώς και όχι. Αν είχαν όντως πρόβλημα με την “ξενομανία,” θα είχαν πρόβλημα πρωτίστως με τα δικά τους νοσηρά ιδεολογικά πρότυπα. Θα είχαν πρόβλημα με τον –αραβικής καταγωγής– μπολσεβίκο ψευτολογοτέχνη Καζαντζάκη, που έγραφε ύμνους για τους Εβραίους και τον Ιουδαϊσμό. Θα είχαν πρόβλημα με τον –σλαβικής καταγωγής– Δραγούμη,  που οραματιζόταν  ελληνοτουρκικές συνομοσπονδίες και “ανατολίτικους” ελληνικούς πολιτισμούς. Θα είχαν πρόβλημα με τον –αγγλόδουλο, συνεργό των Ισπανών κομμουνιστών– Μεταξά, που θρηνούσε γοερώς, σε κοινή θέα,  για τον Εβραίο εγκληματία Μουσταφά Κεμάλ και μετονόμαζε ελληνικές οδούς προς τιμήν του! Όμως, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν φαίνεται να “αγγίζει” τα υλακτούντα κνώδαλα του ακροδεξιού “χώρου,” τα οποία ευαισθητοποιούνται ενάντια στην “ξενομανία” όλως περιέργως μόνο όταν πρόκειται για τον Αδόλφο Χίτλερ και τον εθνικοσοσιαλισμό. Σαφώς και το πρόβλημά τους δεν είναι η… “ξενομανία. ”  Το πρόβλημά τους βρίσκεται αλλού, και το γνωρίζουν πολύ καλά.
Όμως, ας επιστρέψουμε στον Καζαντζάκη.

21 Νοεμβρίου 1927, Bakou

“Χίλια σχέδια, η ζωή μου βρίσκεται σε απότομο tournant. Εχω πολες δυνάμες να μείνω και να δουλέψω με τρόπο έντονο και διεθνή. Ίσως να μην μπορέσω να φύγω στις 8 Δβρη μα ένα μήνα αργότερα. Έχω απόλυτη ανάγκη να μου στείλεις το άρθρο* που έγραψα στα Ηλύσια για τη Rosa Lux[emburg]. Μου το ζητουν εδω να δημοσιεφτει ρούσικα και θα πάρω 10 £ που πολύ μου χρειάζουνται.(…) ”


Λίγες εβδομάδες αργότερα, έχοντας επιστρέψει στην Ελλάδα μαζί με τον διαβόητο Ρουμάνο μπολσεβίκο συνωμότη Παναΐτ Ιστράτι , ο Νίκος Καζαντζάκης φαίνεται πως έκανε την αρχή της «έντονης και διεθνούς» , υπονομευτικής μπολσεβίκικης δράσεώς του, επισκεπτόμενος την εν Αθήναις σοβιετική πρεσβεία όπου ήταν επισήμως προσκεκλημένος σε γεύμα .

2 Ιανουαρίου 1928, Αθήνα

Άβριο, 3 του Γενάρη, στις 6, πρέπει να πάω στη Ρ[ούσικη] πρεσβεία με τον Ιστράτη, όπου θα μας έχουν τραπέζι. Δεν ξέρω πότε θα γυρίσουμε κι αν θα μπορέσουμε να ιδοθούμε. Πάντως θ’ αφίσω το κλειδί, στη γνωστή θέση κι αν θες έρχεσαι, καθίζεις, διαβάζεις — ωσότου γλιτόσω. Daragaya, μαζί Σου”

Το τι περίπου ειπώθηκε σ’ εκείνο το «τραπέζι» μπορεί εύκολα να το φανταστεί κανείς με βάση τα όσα επακολούθησαν.
Μία μόλις εβδομάδα μετά την επίσκεψη και το γεύμα στην σοβιετική πρεσβεία, στις 11 Ιανουαρίου 1928, αμφότεροι οι Καζαντζάκης και Ιστράτι συμμετείχαν ως ομιλητές σε προπαγανδιστική εκδήλωση που διοργάνωσε ο διαβόητος αρχικομμουνιστής –και μετέπειτα ιδρυτής του ΕΑΜΔημήτριος Γληνός, με τη στήριξη του Κ.Κ.Ε., στο θέατρο «Αλάμπρα».

Λόγω της μαζικής διαφήμισης της εκδηλώσεως από σύμπασες τις κομμουνιστικές φυλλάδες της εποχής, στο θέατρο έσπευσε πλήθος μπολσεβίκων και συμπαθούντων, με αποτέλεσμα η αίθουσα να γεμίσει ασφυκτικά. Η δε ομιλία φαίνεται πως γρήγορα εξελίχθηκε σε έναν αληθινό κομμουνιστικό παροξυσμό, ενώ στο τέλος της τραγουδήθηκε η «Διεθνής» και εκτοξεύτηκαν συνθήματα του τύπου: «Ζήτω η προλεταριακή μας πατρίδα! Ζήτω η παγκόσμια επανάσταση!» Κατόπιν, οι εξερχόμενοι από το θέατρο εκστατικοί μπολσεβίκοι ολοκλήρωσαν  την φιέστα τους με μια μεγάλη, ξέφρενη πορεία υπέρ του μπολσεβικισμού και των σοβιέτ, η οποία -κατά τα ειωθότα- κατέληξε σε βίαια επεισόδια και συγκρούσεις με την αστυνομία.
Το θέατρο «Αλάμπρα»

Την επομένη ημέρα, το πρωτοσέλιδο της εφημερίδος «Εμπρός» έγραφε: «Υπό την σκέπην του Εκπαιδευτικού Ομίλου ο Π. Ιστράτι ύμνησε τον κομμουνισμόν και καθύβρισε τους διανoούμενους πλέξας το εγκώμιον της Τσέκας. Το χθεσινόν αίσχος».  Άρθρο της ίδιας εφημερίδος με τίτλο «Υπό την σημαίαν της ανταρσίας» ανέφερε τα εξής: «Ό,τι ήρχισεν προ ετών πολλών εις τον Βόλον με τον Δελμούζον κηρύσσοντα την αθεΐαν, συνεπληρώθη χθες εις την Αλάμπραν με τον Γληνόν και τον Καζαντζάκην ψάλλοντας την τρίτην Διεθνή ομού μετά του Γαλλορουμάνου αλήτου, του τολμήσαντος εις στιγμήν κραιπαλώδους ενθουσιασμού δια τους βρυχηθμούς των μαινομένων “συντρόφων” νʼ αποκαλέση “πουλημένα τομάρια” τους Έλληνας διανοουμένους οίτινες δεν ηθέλησαν να χειροκροτήσουν τας σφαγάς τας διαπραχθείσας εις την Ρωσίαν εν ονόματι δήθεν των ελευθεριών του ανθρώπου.»
Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας "Εμπρός" στις 13/1/1928

Κατόπιν όλων αυτών και λόγω του τεράστιου σάλου που προκλήθηκε, ο Καζαντζάκης, ο Ιστράτι και ο Γληνός παραπέμφθηκαν σε δίκη από τις αρχές με την κατηγορία ότι αποσκοπούσαν σε υποκίνηση ταραχών και υπονόμευση του αστικού καθεστώτος. Η δίκη έλαβε χώρα την 1η Ιουνίου 1928, αλλά ως μοναδικός κατηγορούμενος εμφανίστηκε ο Γληνός, καθώς ο Ιστράτι είχε απελαθεί και ο Καζαντζάκης είχε ήδη επιστρέψει στην Σοβιετική Ένωση. Αμφότεροι, ωστόσο, απέστειλαν στο δικαστήριο απολογητικό υπόμνημα, το οποίο μεταξύ άλλων περιείχε και την εξής κυνική ομολογία:
“(…)ουδεμία μεταξύ ημών και της Μόσχας υπάρχει σχέσις πλην της πνευματικής τοιαύτης. Θεωρούμεν μάλιστα αναγκαίον να κάμωμεν ταύτην την διασάφησιν. Οτι μολονότι είμεθα ορθόδοξοι Μαρξισταί, και πιστεύομεν απόλυτα εις την Μαρξιστικήν αρχήν της πάλης των τάξεων, δεν ανήκομεν εν τούτοις δυστυχώς εισέτι εις το επίσημον Κομμουνιστικόν Κόμμα. Σκοπός της διαλέξεώς μας ήτο να διαφωτίσωμεν επιστημονικά επί τη βάσει εντοκουμέντων και αριθμών τον ελληνικόν λαόν και τον διανοούμενον κόσμον δια την συντελουμένην εις την Ρωσσίαν ανθρωπιστικήν αναγέννησιν που κατά την γνώμη μας αποτελεί την χαραυγή μιας δικαιοτέρας αύριον.(…) Οι κατήγοροί μας μας χαρακτηρίζουν ως ανατροπείς. Ναι. Τον χαρακτηρισμόν αυτόν δεν τον αποκρούομεν. (…)Αυτοί είνε εν συντομία οι λόγοι, κ. ανακριτά, δια τους οποίους πιστεύομεν απολύτως εις τον αγώνα της εργατικής τάξεως, η νίκη της οποίας θα έχη ως αποτέλεσμα την επικράτησιν μιας νέας ηθικής και πνευματικής τάξεως ομοίαν της οποίας δεν αναφέρει έως τώρα η ιστορία.

Παρ’ όλα αυτά, το δικαστήριο εν τέλει αθώωσε τους τρείς μπολσεβίκους, αποδεχόμενο τον ισχυρισμό τους πως η επίμαχη διάλεξη είχε χαρακτήρα …«ενημερωτικό», ενώ καταλυτική για την τελική ετυμηγορία υπήρξε η παρέμβαση υπέρ των κατηγορουμένων του ιδίου του πρώην πρωθυπουργού -και επιφανούς  μασόνου- Αλεξάνδρου Παπαναστασίου (τον οποίον επίσης “σερβίρουν” οι εθνικιστές στο αφελές κοινό τους ως “θεωρητικό του ελληνικού εθνικισμού”).
Όσο για τον Καζαντζάκη, οι μπολσεβίκικες δραστηριότητές του ουδόλως περιορίστηκαν σ’ αυτό το γεγονός. Τουναντίον, συνέχισε ακάθεκτος την προώθηση και την στήριξη του κομμουνισμού μέχρι το τέλος της ζωής του, μέσω βιβλίων (ιδέ «Τόντα-Ράμπα»,  «Ταξιδεύοντας-Ρουσία» κτλ.), ομιλιών, άρθρων, αλλά και δια της ιδρύσεως της κομμουνιστικής «Σοσιαλιστικής Εργατικής Ενώσεως», του «Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου» κτλ.


Αυτόν τον καθ’ ομολογίαν και εν τη πράξει μπολσεβίκο προπαγανδιστή πασχίζουν ορισμένοι να αναδείξουν σε ιδεολόγο του “ελληνικού εθνικισμού,”  ξεπλένοντάς τον στην ίδια “κολυμβήθρα του Σιλωάμ” όπου ξεπλύθηκαν σε προηγούμενο χρόνο ο Ι. Δραγούμης, ο  Ι. Μεταξάς και διάφορες άλλες μίζερες φιγούρες που συμπρωταγωνιστούν στο θλιβερό τσίρκο, όπερ καλείται  “ελληνικός εθνικισμός.”
Εμείς πάντως, αντιλαμβανόμενοι την απόγνωση των  “εθνικιστών” που αναζητούν μανιωδώς νέα ιδεολογικά πρότυπα, και προσμένοντας με ανυπομονησία την επόμενη ρηξικέλευθη κατάκτηση του “χώρου,” προτείνουμε στα συγκεκριμένα άτομα να ανακηρύξουν ως ιδεολόγους του “ελληνικού εθνικισμού” τους κάτωθι διάσημους  ποιητές της “Ρωμιοσύνης”:

Τάσος Λειβαδίτης - Γιάννης Ρίτσος

Διαβάστε εδώ το Α μέρος

Ristorante Verona


Τετάρτη 10 Ιουλίου 2019

Ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ



Του Παν. Μαρίνη


Ο λεγόμενος ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, είναι αυτός στον οποίον καταλήγουν όλοι όσοι θέλουν να δικαιολογήσουν την πολυφυλετικότητα και την πολυπολιτισμικότητα (διάβασα π.χ. ένα βιβλίο δύο Γάλλων συγγραφέων με τίτλον «ALTER EGO» που μετά από εκτενή ανάλυση καταλήγει ότι απαιτείται μόνον ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ γιά να ζη καλά μία χώρα).

Τί σημαίνει ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ;; Ότι έχει ο καθείς από εμάς διαφορετικές αντιλήψεις ΟΜΩΣ συμφωνούμε όλοι να έχουμε ΚΟΡΩΝΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΣ το βιβλιαράκι που λέγεται "ΣΥΝΤΑΓΜΑ" - Στην Ιταλία μάλιστα δίδουν υπηκοότητα/ιθαγένεια στους Μωαμεθανόπαιδες σε επίσημη τελετή όπου ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τους κάνει δώρο και το εν λόγω βιβλιαράκι που στο εξής θα είναι το εγκόλπιόν τους και το προσκυνητάρι τους! 

Το αστείον του πράγματος έγκειται ότι ΟΥΔΕΙΣ ερωτώμενος θα σας ειπή (υποκριτικά έστω) ότι έχει "κορώνα στο κεφάλι του" το Ιταλικόν Σύνταγμα! Όλοι οι Μωαμεθανοί, από τους μικρούς που παίρνουν υπηκοότητα/ιθαγένεια έως τον Γκραν Μουφτή, θα ομολογήσουν και μάλιστα με ζοριλίκι ότι "κορώνα στο κεφάλι τους" έχουν το Κοράνιον! Οι Χριστιανοί, λίγο ντροπαλά αυτοί, θα ειπούν ότι έχουν την Αγία Γραφή κι οι πιό μορφωμένοι θα προσθέσουν την Β΄ Βατικανή Σύνοδο! Οι Αριστεροί θα σας ειπούν με αυτοπεποίθησιν ότι έχουν τα ΑΠΑΝΤΑ των Μαρξ, Εγκελς και Λένιν! Βεβαίως, όλη η μεγάλη μάζα του πληθυσμού αν τους ερωτήσετε περί αυτού θα νομίζουν ότι λέτε αστεία! Ουδείς δεν θα ευρεθή που να είναι τόσον "κοσμικός" και οπαδός της Μεταπολεμικής ορθότητος αλλά και της σοφίας του "συνταγματικού νομοθέτη" ώστε να έχη ως ιερόν βιβλίον του το Ιταλικόν Σύνταγμα!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η ιδέα του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ είναι πολύ καλή διά ΓΕΛΩΤΟΘΕΡΑΠΕΙΑ!!!

RV

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2019

Ο ρόλος της ελληνικής ''Aκροδεξιάς''


   Σαράντα πέντε χρόνια πέρασαν από το 1974 με την ελληνική Ακροδεξιά να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται με διαφορετικά πρόσωπα αλλά πανομοιότυπο τρόπο και σε πολύ συγκεκριμένες χρονικές στιγμές.


Η πρώτη αξιόλογη εκλογική εμφάνιση έγινε το 1977 με το κόμμα Εθνική Παράταξη το οποίο είχε επικεφαλής τον  Στέφανο Στεφανόπουλο, ο οποίος προερχόταν από την Ένωση Κέντρου, και δεύτερο στην ιεραρχία τον Σπύρο Θεοτόκη, ο οποίος προερχόταν από την ΕΡΕ του Καραμανλή! Η Εθνική Παράταξη εμφανίστηκε ως φιλοβασιλικό-εθνικιστικό κόμμα και  έλαβε ποσοστό 6,82% και 349.988 ψήφους. Ακολούθως, το κόμμα διαλύθηκε αφού οι βουλευτές του προσχώρησαν στη Νέα Δημοκρατία!


Το 1984 εμφανίζεται ένα άλλο κόμμα, η ΕΠΕΝ, η οποία στις Ευρωεκλογές του 1984 έλαβε το 2,3% των ψήφων και εξέλεξε έναν ευρωβουλευτή. Στις εκλογές που ακολούθησαν, οι ψηφοφόροι της στήριξαν τη ΝΔ. Έκτοτε το κόμμα ουσιαστικά εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη αφού ελάμβανε ασήμαντα ποσοστά ψήφων.
Το 1989 ο Μητσοτάκης κερδίζει τις εκλογές. Μέχρι το 1993 που παραμένει πρωθυπουργός δεν υπάρχει τίποτε στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας.



Το 1993 εμφανίζεται η Πολιτική Άνοιξη (ΠΟΛ.ΑΝ.) του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος είχε αποχωρήσει από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, όταν αποπέμφθηκε από υπουργός Εξωτερικών. Ο Σαμαράς εθεωρείτο υπερασπιστής της σκληρής γραμμής απέναντι στα Σκόπια και την Τουρκία.Στις εκλογές του 1996, το κόμμα του θα λάβει 336.460 ψήφους και ποσοστό 4,88%. Στις εκλογές του 1996 η Πολιτική Άνοιξη με 199.463 ψήφους και ποσοστό  2,94% θα μείνει εκτός βουλής. Η ΝΔ θα παραμείνει αντιπολίτευση μέχρι το 2004.
Ο Σαμαράς και τα στελέχη στήριξαν επίσημα την ΝΔ το 2004 και προσχώρησαν σε αυτή.


Ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.) ιδρύθηκε από τον πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Γεώργιο Καρατζαφέρη. Το 2007 πήρε 271.764 και ποσοστό 3,80% εκλέγοντας 10 βουλευτές. Το 2009 με 386.205 ψήφους και ποσοστό 5,63% εξέλεξε 15 βουλευτές ενώ στις ευρωεκλογές του ίδιου έτους έλαβε 366.615 ψήφους και ποσοστό 7,15%. Όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά για το κόμμα Καρατζαφέρη μέχρι που ήρθε το μνημόνιο. Το κόμμα του στήριξε την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου και τα μνημόνια με αποτέλεσμα στις εκλογές του Μαΐου 2012 να λάβει 183.466 ψήφους και ποσοστό 2,90% και να μείνει εκτός βουλής. Ένα μήνα μετά στις εκλογές του Ιουνίου πήρε 97.099 (ποσοστό 1,58%). Οι βουλευτές του Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης προσχώρησαν στη ΝΔ.


Τον αντικαθιστά η Χρυσή Αυγή, ως αντιμνημονιακή, η οποία στις εκλογές του 2012 παίρνει 425.990 (σχεδόν το σύνολο των ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ) και ποσοστό 6,92%, εκλέγοντας 18 βουλευτές.  Το 2014 στις ευρωεκλογές πήρε 536.913 ψήφους και ποσοστό 9,39%.

Στις εθνικές εκλογές του 2015 με 379.581 ψήφους πήρε 6,99%, ενώ στις ευρωεκλογές του 2019 με 275.821 και ποσοστό 4,88% ουσιαστικά χάνει την μισή της εκλογική δύναμη.

Έχει έρθει όμως η ώρα για τον Μητσοτάκη τον νεώτερο και τη ΝΔ. Η Χρυσή Αυγή στις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου του 2019 ακολούθησε ακριβώς την ίδια πορεία των προκατόχων της. Με ποσοστό 2,93% έμεινε εκτός βουλής. Η Πολιτική Άνοιξη είχε μείνει εκτός βουλής με ποσοστό  2,94% και το ΛΑΟΣ με ποσοστό 2,90%. Στη θέση της ΧΑ προωθήθηκε ο Βελόπουλος, ο οποίος φυσικά συνεχίζει την αντιφασιστική, αντιευρωπαϊκή ρητορική.Ήδη, στον "χώρο", έχουν αρχίσει οι σκέψεις και τα πλάνα ορισμένων που επιθυμούν στις επόμενες εκλογές να πάρουν ένα κομμάτι  από την ακροδεξιά πίτα, αντικαθιστώντας τον Βελόπουλο. 

Οι αποκαλύψεις ενός πρωθυπουργού 



Η συνέντευξη Μητσοτάκη στην κυπριακή τηλεόραση 

Παρακολουθήστε από το 23: 44 του βίντεο έως το 24:24


Όταν εγώ ήμουνα πρωθυπουργός, δεξιά της ΝΔ δεν υπήρχε κανένα κόμμα. Τους είχα απορροφήσει όλους. Και ήμουνα και φιλελεύθερο κόμμα δεν ήμουνα δεξιός ποτέ εγώ. Εγώ ήμουνα και μένω φιλελεύθερος. Αυτό σημαίνει ένα πράγμα: ότι ακροδεξιοί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν. Τους φτιάχνει το πολιτικό μας σύστημα. Σε τελική ανάλυση και η Χρυσή Αυγή θα είναι ένα φαινόμενο παροδικό. 

Τι ακριβώς είπε ο πρώην πρωθυπουργός, λίγο πριν πεθάνει; Ότι το πολιτικό σύστημα φτιάχνει ακροδεξιά σχήματα! 

Παρατηρώντας την εμφάνιση και εξαφάνιση των ακροδεξιών κομμάτων από το 1974 μέχρι και σήμερα επιβεβαιώνεται πλήρως. Και γεννιέται η απορία: Πώς δηλαδή τα ''φτιάχνει'' το πολιτικό σύστημα; Προφανώς προωθεί ανθρώπους που ελέγχει. Και στη συνέχεια το σύστημα τους απορροφά.... Πώς τους απορροφά; Διότι, όπως λέει, δεν υπάρχει Ακροδεξιά στην Ελλάδα. Πολύ σωστά, διότι δεν υπάρχει το άλλο αφήγημα της  ιστορίας. Αυτός είναι και ο λόγος που όλα αυτά τα κόμματα προβάλλουν πρόσωπα όπως είναι ο Μεταξάς, όπως είναι ο Δραγούμης κ.ά. πρόσωπα τα οποία αποδέχεται πλήρως και η Δεξιά, αν όχι και η Αριστερά. Ας μην ξεχνάμε ότι όλοι οι υπουργοί και τα στελέχη του καθεστώτος Μεταξά με πρώτον και καλύτερο τον Μανιαδάκη, πολιτεύτηκαν με την ΕΡΕ του Καραμανλή... 
Έτσι, οι απόψεις που εκφράζονται  από την "Ακροδεξιά", είτε επί ιδεολογικών, είτε επί ιστορικών ή κοινωνικών θεμάτων, ουσιαστικά σε τίποτα δεν διαφέρουν από αυτές της Δεξιάς. Διαφέρει λίγο ο τρόπος διατύπωσης. Το αφήγημα είναι το ίδιο. Αυτός είναι ο λόγος που δεν υπάρχει πραγματικός αντίλογος στην Ελλάδα. Έτσι, στη δύσκολη στιγμή, στην κρίσιμη στιγμή (είτε είναι πραγματικά είτε απλώς φαίνεται δύσκολη και κρίσιμη) οι ακροδεξιοί προσχωρούν στη Δεξιά, δηλαδή στη ΝΔ, χωρίς να αισθάνονται ότι προδίδουν κάτι. 
Αυτοί, δε, που ηγούνται των ακροδεξιών ομάδων, οργανώσεων, κομμάτων γνωρίζουν ποια θα είναι η  εξέλιξη και η κατάληξη -μια εξέλιξη και κατάληξη, εξάλλου, η οποία επαναλαμβάνεται συνεχώς. Αλλά επιλέγουν να είναι ελεγχόμενοι και να κρατούν υπό έλεγχο και τα μέλη και οπαδούς τους, να αντικαθιστούν για λίγα χρόνια τους προηγούμενους, να  χρησιμοποιούν την ίδια αντιφασιστική, και ως εκ τούτου αντεθνική και αντιφυλετική, ρητορική, για τη δόξα αλλά κυρίως και πάνω απ' όλα για τα χρήματα. Πόσες φορές δεν ακούσαμε από χρυσαυγίτες να κατηγορούν τους πολιτικούς αντιπάλους τους για "φασισμό"; Ο αντικομμουνισμός τους περιορίστηκε στην αναφορά των κομμουνιστικών εγκλημάτων, χωρίς ιδεολογική αντιπαράθεση. Επανειλημμένως εξέφρασαν έναν πολύ κουραστικό αντιγερμανισμό, και βέβαια όλοι γνωρίζουμε ότι από το 1945 και μετά "αντιγερμανισμός" σημαίνει "αντιναζισμός". Την ίδια ημέρα των εθνικών εκλογών και ενώ διεπίστωναν ότι δεν μπαίνουν στη Βουλή, είχαν την όρεξη να ανεβάσουν σε δικό τους σάιτ, άρθρο στο οποίο αναφέρονταν στα "γερμαναριά του 4ου Ράιχ" (είναι προφανές ότι κατ' αυτούς υπήρχαν και τα γερμαναριά του 3ου Ράιχ). Όλα αυτά -και όσα όλοι γνωρίζουμε ότι συνέβησαν αυτά τα 7 χρόνια που η Χρυσή Αυγή ήταν στη Βουλή υιοθετώντας πλήρως τη στάση των προηγούμενων ακροδεξιών κομμάτων και κυρίως τη στάση που το Σύστημα απαιτεί να έχει η Ακροδεξιά- έγιναν, λοιπόν, κυρίως για τα χρήματα (που ήταν πάρα πολλά). Το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο, όπως είναι και του Βελόπουλου και οποιουδήποτε άλλου παρουσιάζεται λίγο ή πολύ ως ακροδεξιός, χωρίς να ξεφεύγει από την πεπατημένη, από το κυρίαρχο "αφήγημα". 




Ristorante Verona