Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Savitri Devi. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Savitri Devi. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2018

Savitri Devi - 30 Σεπτεμβρίου 1905



Η Σάβιτρι Ντέβι (Savitri Devi), η ιέρεια του εσωτερικού Εθνικοσοσιαλισμού,  γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1905 στην πόλη Λυών της Γαλλίας, από Έλληνα πατέρα και Αγγλίδα μητέρα. Ο έντονος ριζοσπαστικός της χαρακτήρας, ο οποίος έμελλε να σημαδέψει τόσο πολύ την ζωή της, εκδηλώθηκε από νωρίς: κατά την διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, η ενδεκαετής Μαξιμιανή έγραψε με κιμωλία στο σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών συνθήματα εναντίον της Αντάντ (Κάτω οι Σύμμαχοι, Ζήτω η Γερμανία) ως διαμαρτυρία για την παράνομη εισβολή των Συμμαχικών (αγγλικών και γαλλικών) στρατευμάτων στην ουδέτερη Ελλάδα. 
  
Η Savitri Devi, υπήρξε μία από τις σημαντικότερες μορφές της διανόησης. Εξαιρετικά μορφωμένη, με πολλές σπουδές, άριστη γνώση πολλών ξένων γλωσσών και πολυγραφότατη, ασπάστηκε τον εθνικοσοσιαλισμό σε νεαρή ηλικία. 
Η πνευματική της πληρότητα και η ακατάβλητη θέλησή της...ήταν τέτοιες ώστε να μπορέσει να κατανοήσει τον αριστοκρατικό τρόπο ζωής και τα ανώτερα ιδανικά που πρέπει να διαπνέουν κάθε ολοκληρωμένο άνθρωπο, αφιερώνοντας την ζωή της στην διάδοσή των ιδεών της, κάτι που ομολογουμένως είναι εξαιρετικά δύσκολο, ειδικά για μια γυναίκα.

Κατά το 1948 και 1949, στο αποκορύφωμα της διαδικασίας αποεθνικοσοσιαλιστικοποίησης, η Ντέβι διεξήγαγε μια σειρά προπαγανδιστικών αποστολών σε μια Γερμανία προσκυνημένη και ακόμα καθημαγμένη από το γενικευμένο λιμό  και τους τρομακτικού τύπου βομβαρδισμούς των Συμμάχων, κατά τις οποίες μοίραζε φυλλάδια  και ταχυδρομούσε προκηρύξεις που εξήγειραν σε αντίσταση εναντίον της συχνά βάρβαρης κατοχής, με λόγια όπως τα ακόλουθα: '' Γερμανοί και Γερμανίδες: Εν τω μέσω ανείπωτων κακουχιών και δυστυχίας, μείνετε σταθεροί στην ένδοξη Εθνικοσοσιαλιστική πίστη σας και αντισταθείτε! Αψηφήστε τους διώκτες σας... Τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει αυτό που έχει χτιστεί πάνω στην αλήθεια. Είμαστε ο γνήσιος χρυσός, ο οποίος δοκιμάζεται στο καμίνι. Ας φουσκώνει και ας βρυχάται η φλόγα, τίποτα δεν μπορεί να μας καταστρέψει. Κάποια μέρα θα εξεγερθούμε και θα θριαμβέυσουμε πάλι. Ελπίζετε και αναμείνατε. Χαίλ Χίτλερ!''... 

Ακούραστη πολεμίστρια, διαφύλαξε αυτό το Φως για όλη της τη ζωή, συνεχίζοντας ως τον θάνατό της να πολεμά για τον Φύρερ της. Όταν οι άνδρες έχουν νικηθεί, οι γυναίκες,  μόνες, συντηρούν την Ιερή φωτιά στη σκοτεινότερη νύχτα, καθιστώντας εφικτή με τη θυσία τους την επιστροφή της Νέας Ημέρας και του παλιού Ήλιου.

[...] Εμείς, η Εθνικοσοσιαλιστική μειοψηφία, οι σύγχρονοι Άριοι Εθνικοί, κατορθώσαμε να επιζήσουμε αυτής της καταστροφής με φλεγόμενη την πίστη και την θελησή μας να ξεκινήσουμε και πάλι. Και δεν θα χρειαστούμε χίλια χρόνια, ούτε καν εκατό, ούτε καν δέκα προκειμένου να έρθουμε για άλλη μια φορά στα πράγματα. Μπορεί, επί του παρόντος, ο νέος κόσμος τον οποίον οικοδομούσαμε, να κείται σε ερείπια μπροστά στα πόδια αυτών που μας νίκησαν, η Κοσμοθεωρησή μας, ωστόσο, παραμένει ανέπαφη μέσα στην καρδιά μας. Και ακόμα υπάρχουν νεώτεροι από εμάς, έτοιμοι να συνεχίσουν το έργο μας, όταν εμείς θα έχουμε πλέον πεθάνει, νεώτεροι που κάποια μέρα θα αψηφήσουν τους επανεκπαιδευτές μαζί με το πρόγραμμά τους, την διδασκαλία τους και το πνεύμα τους.  






Ο Eθνικοσοσιαλισμός θα αναγεννηθεί γιατί είναι αληθινός και σύμφωνος με την συμπαντική πραγματικότητα, και γιατί αυτό που είναι αληθινό είναι αξεπέραστο


RV



Σάββατο 8 Ιουλίου 2017

Αποσπάσματα από επιστολή της Savitri Devi σε μια συναγωνίστρια



    Έγινε ένας διαγωνισμός στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1928 για μια θέση καθηγητή της Γαλλικής Γλώσσας σε ένα ελληνικό Γυμνάσιο. Συμμετείχα, και είπα στην καλή μου αγαπημένη Γαλλίδα φίλη Βιβιάν ότι αυτός ήταν ο λόγος που στις 28 Μαΐου 1928 έλαβα την ελληνική υπηκοότητα. Δεν είπα ψέματα. Αλλά δεν είπα ─από αγάπη για τη νεαρή φίλη μου, που είναι τόσο καλή από κάθε άποψη─ όλη την αλήθεια. […]
    Από την Ελλάδα –συγκεκριμένα από την ελληνική ανώτερη τάξη της Κωνσταντινούπολης─ καταγόταν ο προπάππους μου Pavlos Portassi, που γεννήθηκε το 1770 και έφθασε στην Ιταλία γύρω στο 1790 για να σπουδάσει. Με τον γάμο του έγινε μέλος μιας ευκατάστατης βόρειας ιταλικής οικογένειας και εγκαταστάθηκε εκεί μόνιμα. Ο γιος του Karl ─δηλαδή ο παππούς μου─ ήταν «percepteur» (δηλ. αυτός που επιβλέπει την είσπραξη φόρων). Όταν οι κάτοικοι του Savoy είχαν να επιλέξουν να γίνουν Ιταλοί ή Γάλλοι, επέλεξε τη Γαλλία, και έτσι τα παιδιά του γεννήθηκαν «Γάλλοι» σύμφωνα με το γαλλικό δίκαιο. Ο πατέρας μου, το πέμπτο από έξι παιδιά, γεννήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 1861. Γνώριζε ιταλικά και γαλλικά, αλλά ελάχιστα ελληνικά. (Εγώ, από παιδί ήδη, από δική μου επιλογή μάθαινα συστηματικά νέα και λίγα αρχαία Ελληνικά. Και μεγάλωσα ανάμεσα σε πολλούς γνωστούς μας Έλληνες).
    Τη Γαλλία και τους Συμμάχους άρχισα να τους απορρίπτω το 1915, όταν δεν ήμουν ακόμη ούτε δέκα χρονών. Στο καθολικό σχολείο, όταν πρωτοπήγα το 1914, τότε που άρχισε ο πόλεμος, μας είπαν ότι οι Γερμανοί ήταν «τρομεροί βάρβαροι» επειδή είχαν επιτεθεί στο «φτωχό μικρό Βέλγιο».[…] Τίποτα δεν με ενόχλησε μέχρι το 1915. (Αν όχι η ιστορία του 1909, της μεταχείρισης των φτωχών σκύλων της Κωνσταντινούπολης από τους «Νεότουρκους». Δεν ήξερα, φυσικά, ότι οι τρεις ηγέτες των Νεότουρκων, Estad Pasha, Talat Pasha και Enver Pasha ήταν όλοι Εβραίοι.) Το 1915 ο γαλλικός στρατός (υπό τον στρατηγό Sarrail) αποβιβάστηκε στη Θεσσαλονίκη, και με τη συναίνεση του πρωθυπουργού της Ελλάδας Βενιζέλου (για τον οποίο δεν γνώριζα ότι ήταν μασώνος!), έκαναν στην Ελλάδα ό,τι ήθελαν. Ο βρετανικός στόλος απέκλεισε τη μικρή χώρα ─η οποία δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς εισαγωγές─ για 10 μήνες. Την 1η Δεκεμβρίου 1916 οι Γάλλοι αποβιβάστηκαν και στην Αθήνα ─και όλα αυτά επειδή η Ελλάδα δεν επιθυμούσε να αγωνιστεί με τους Συμμάχους στον πόλεμο. Ήμουν αγανακτισμένη. Σκέφτηκα, «ψεύτες!». Οι Γερμανοί είναι βάρβαροι, γιατί προήλασαν στο «φτωχό μικρό Βέλγιο». Αυτούς που επιβάλλουν την τυραννία τους στη «φτωχή μικρή Ελλάδα», γιατί δεν τους αποκαλεί κάποιος βαρβάρους; 
    Ρώτησα τον πατέρα μου. Μου εξήγησε: οι Σύμμαχοι μάχονται «για τη δημοκρατία». Τότε είπα, «σκατά στη δημοκρατία». Μισούσα τους Συμμάχους! Πήγα πίσω από το νεόκτιστο σταθμό Gare des Brotteaux, όχι μακριά από εκεί που ζούσαν οι γονείς μου, και, όταν μόλις σκοτείνιασε, με μια κιμωλία κλεμμένη από το σχολείο έγραψα στον τοίχο με γράμματα ένα μέτρο ψηλά: «Α bas les Alliés, vive l’ Allemagne!» («Κάτω οι Σύμμαχοι, ζήτω η Γερμανία!»). Για μένα τότε η Γερμανία ήταν ένα χρωματιστό σημείο στο βιβλίο της Γεωγραφίας. Αλλά το μίσος μου για τους ψεύτες ήταν γνήσιο. Είπα στη μητέρα μου: «Όταν θα γίνω 21 ετών, θα απορρίψω τη γαλλική υπηκοότητα και θα λάβω αυτή της “μικρής φτωχής Ελλάδας”». Η μητέρα μου δεν ταράχτηκε καθόλου, και, παρ’ όλο που ήταν Αγγλίδα, δεν με ρώτησε «Γιατί να μην πάρεις την αγγλική;» Διότι μισούσα την Αγγλία λόγω του αποκλεισμού της Ελλάδας.

 Η 12χρονη Maximiani τον Ιούνιο του 1918 στη Γαλλία

    Μετά το 1918 ήμουν ακόμη αηδιασμένη από τις γαλλικές διαδηλώσεις μίσους με σύνθημα «L’Allemagne paiera!» («Η Γερμανία θα πληρώσει!»), και από όλα αυτά που είχα ακούσει για τις συνθήκες κατοχής στη Γερμανία: κατοχή από μαύρους Σενεγαλέζους σε μια χώρα της Λευκής Φυλής. Αυτό ήταν το τέλος![…]
    Έπειτα ήρθε ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1920 έως το 1922, και ο βρώμικος ρόλος της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων (η Γαλλία μεταξύ τους). Τον Μάρτιο του 1921 ο κ. Franklin-Bouillon, στο όνομα της Γαλλίας συνήψε συμμαχία με τους Τούρκους. 
    Το 1928 ολοκλήρωσα το Licence ès Lettres και άρχισα να γράφω τις διδακτορικές διατριβές μου (πρέπει να γράψει κανείς τουλάχιστον δύο βιβλία για να αποκτήσει τον διδακτορικό τίτλο). Έμενα σε ένα εντελώς ταπεινό δωμάτιο στην Αθήνα, ζούσα παραδίδοντας μαθήματα και εργαζόμουν στη βιβλιοθήκη. Πρέπει κανείς να παραμείνει τρία χρόνια στην Ελλάδα, προκειμένου να είναι σε θέση να αποκτήσει την υπηκοότητα. Εγώ την έλαβα σε μια εβδομάδα, επειδή είχα Έλληνες συγγενείς. Όμως στο Υπουργείο Εσωτερικών, όπου έδωσα συνέντευξη, ένας άντρας μου είπε: «Με την απόκτηση διδακτορικού τίτλου και το σύνολο της εκπαίδευσης που έχετε, μπορείτε να έχετε μια θαυμάσια θέση στη Γαλλία. Εδώ θα πρέπει να αρχίσετε δουλειές με το κομμάτι, ή, αν δεν μπορείτε να περιμένετε, να ζείτε δίνοντας μαθήματα, όπως κάθε ξένος με ελλιπή μόρφωση. Γιατί απορρίπτετε τη γαλλική υπηκοότητα; Έλληνες με ανώτερη μόρφωση την έλαβαν σκοπίμως, προκειμένου να αποκτήσουν σημαντικές θέσεις». Προφανώς δεν σήμαινε τίποτε για αυτούς το να είναι συμπατριώτες του στρατηγού Sarrail, του Jonnard, του Dartige du Foumet, και όλων των άλλων που είχαν ασκήσει τέτοια στρατιωτική βία και εξαναγκασμό στην Ελλάδα –και συμπατριώτες επίσης του Franklin-Bouillon! Για μένα, όμως, αυτό σήμαινε κάτι. Θα προτιμούσα να ζήσω δίνοντας μαθήματα: φτωχή αλλά χωρίς συμβιβασμούς. Ο κρατικός υπάλληλος μου είπε: «Λοιπόν, τότε, συγχαρητήρια και συλλυπητήρια»!  

Νέο Δελχί, 1η Οκτωβρίου 1980

Ristorante Verona
   

Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

Για τον Εθνικοσοσιαλισμό



Στην ουσία, η Εθνικοσοσιαλιστική ιδέα ξεπερνά όχι μόνο τη Γερμανία και την εποχή μας, αλλά και την Αρία φυλή και την ίδια την ανθρωπότητα σε κάθε εποχή, (γιατί) εκφράζει την μυστηριώδη και αλάνθαστη σοφία σύμφωνα με την οποία η Φύση ζει και δημιουργεί. Την απρόσωπη σοφία του αρχέγονου δάσους, του απύθμενου ωκεανού και των σφαιρών στα σκοτεινά πεδία του διαστήματος. Και είναι προς δόξαν του Αδόλφου Χίτλερ ότι δεν επέστρεψε απλώς σε εκείνη τη θεϊκή σοφία – επικρίνοντας τον ανόητο ενθουσιασμό του ανθρώπου για τη “διανόηση”, την παιδαριώδη υπερηφάνεια του για την “πρόοδο”, και την εγκληματική προσπάθειά του να υποδουλώσει τη Φύση -, αλλά την κατέστησε τη βάση μιας πρακτικής αναγεννητικής στρατηγικής παγκόσμιας εμβέλειας, ακριβώς τώρα, στον υπερφορτωμένο πληθυσμιακά, πολιτιστικά και τεχνολογικά κόσμο μας, στο τέλος ακριβώς των σκοτεινών χρόνων. […]

Λίγοι αντιστέκονται και παραμένουν, πιο δυνατοί καθώς η πλημμύρα απλώνεται και βρυχάται τριγύρω τους, σαν νικηφόροι βράχοι, σαν ανίκητοι βράχοι, στη μέση της εξαπλούμενης πλημμυρίδας. [...]

Εργάζονται. Περιμένουν. Ζουν. Είναι, σ΄ αυτούς τους όλο και πιο σκοτεινούς χρόνους, το αναλλοίωτο στοιχείο “ενάντια στο χρόνο”. Σταδιακά ένας μικρός αριθμός μυημένων αποκτούν πλήρη συνείδηση του εαυτού τους, της σημασίας τους και της αποστολής τους, σαν αυτόν που μου είπε, στις 28 Οκτωβρίου 1953: “Μέχρι το 1945 ήμασταν ένα Κόμμα. Από το 1945 έχουμε γίνει ο πυρήνας μιας μεγάλης νέας πίστης. Ανακαλύψαμε ποιοι είμαστε, και Ποιος είναι ο Φύρερ μας ”.[...]

Ο Εθνικοσοσιαλισμός θα αναγεννηθεί γιατί είναι αληθινός (και σύμφωνος με) την συμπαντική πραγματικότητα, και γιατί αυτό που είναι αληθινό είναι αξεπέραστο.

Savitri Devi


RV

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2017

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ




Μετάφραση: Κωνσταντίνα Ιωάννου

Κάποιοι έχουν περιγράψει –ή έχουν προσπαθήσει να περιγράψουν- πολύ καλύτερα από ό,τι θα μπορούσα εγώ (που δεν βρισκόμουν εκεί) ποτέ να περιγράψω, τις τελευταίες ημέρες του Τρίτου Γερμανικού Ράιχ: την ακατανίκητη προέλαση των δυο μανιωδών στρατών (και των αντίστοιχών τους βοηθών) που εισβάλλουν μέσα στην καρδιά της  χώρας, στην οποία χρόνια τρομερών βομβαρδισμών δεν είχαν αφήσει τίποτα άλλο παρά ερείπια∙  τον τρόμο των τελευταίων και πιο σφοδρών αεροπορικών επιδρομών που αποδιοργάνωσαν τα πάντα, ενώ ροές επί ροών από πρόσφυγες συνέχιζαν να μετακινούνται στα δυτικά (θεωρώντας πως είχαν, παρ’ όλα αυτά, να φοβηθούν λιγότερα από τους Αμερικανούς –που ήταν εχθροί του Εθνικοσοσιαλισμού, χωρίς να μπορούν να αντικαταστήσουν την πίστη σε αυτόν με κάποια άλλη– παρά από τους Ρώσους, που πολεμούσαν με πλήρη αφοσίωση  στην αντίθετη πίστη)∙ τον τρόμο των τελευταίων απελπισμένων μαχών, που είχαν σκοπό να ακινητοποιήσουν για λίγο έναν εχθρό πού πλέον είχε βγει νικητής∙ και την ηθική κατάρρευση, τον φόβο, την κενή απελπισία, το πικρό συναίσθημα του να έχεις χλευαστεί και προδοθεί, εκατομμυρίων, στις καρδιές των οποίων η πίστη στον Εθνικοσοσιαλισμό ήταν αχώριστη από τη βεβαιότητα της νίκης της Γερμανίας∙ τα ηθικά ερείπια, που ήταν ακόμα πιο τραγικά και πιο μακροχρόνια από τα υλικά ερείπια.


Κάποιοι έχουν περιγράψει, ή έχουν προσπαθήσει να περιγράψουν τη φρίκη των τελευταίων ημερών του Βερολίνου, κάτω από τα αμείλικτα πυρά των ρωσικών όπλων  –του Βερολίνου, που από ψηλά «φαινόταν σαν ένας κρατήρας ενός τεράστιου ηφαιστείου» [Αυτά είναι τα λόγια της γνωστής  αεροπόρου, της Χάννα Ράιτς, που το είδε]. Στη μέση της φλεγόμενης πρωτεύουσας, στέκονταν οι πλατιοί και παρ’ όλα αυτά άθικτοι κήποι της Καγκελαρίας του Ράιχ. Εκεί, περιβαλλόμενος από μερικούς έμπιστούς του στο μπούνκερ του, υπόγεια, ο Αδόλφος Χίτλερ, ο άνθρωπος ενάντια στον χρόνο, ζούσε το προφανές τέλος όλου του έργου της ζωής του και όλων του των ονείρων, και την αρχή του μαρτυρίου του λαού του. Περισσότερο ή λιγότερο  ακριβείς αναφορές έφτασαν στον έξω κόσμο για τις τελευταίες του γνωστές κινήσεις και λέξεις. Αλλά κανένας δεν έχει καταφέρει να περιγράψει πλήρως  το υπεράνθρωπο μεγαλείο του, την τελευταία, πραγματική, εσωτερική φάση –την  τραγική αποτυχία και παρ’ όλα αυτά (θεωρούμενη από μια άποψη που ξεπερνάει κατά πολύ αυτή του πολιτικού) το αποκορύφωμα– της αφοσιωμένης του ζωής.


Στη βιογραφία του Άουγκουστ Κούμπιτσεκ για αυτόν ως νεαρό άνδρα, υπάρχει ένα απόσπασμα που είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μένα για να μην το αναφέρω εκτενώς. Είναι η περιγραφή ενός περιπάτου στο Φράιενμπεργκ (ενός λόφου με θέα το Λιντς) στη μέση της νύχτας, λίγο μετά αφού ο μελλοντικός Φύρερ και ο φίλος του είχαν παρακολουθήσει μαζί, στην όπερα, την παράσταση του του Ρίχαρντ Βάγκνερ Rienzi.  «Ήμασταν μόνοι», γράφει ο Κούμπιτσεκ. «Η πόλη είχε βυθιστεί κάτω από εμάς μέσα στην ομίχλη. Σαν να είχε συγκινηθεί από κάποια αόρατη δύναμη, ο Αδόλφος Χίτλερ, σκαρφάλωσε στην κορυφή του Φράιενμπερκ. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν στεκόμασταν πια μέσα στην μοναξιά και στο σκοτάδι, διότι πάνω από εμάς έλαμπαν τα άστρα.
»Ο Αδόλφος στάθηκε μπροστά μου. Έπιασε τα χέρια μου με τα χέρια του και τα κράτησε σφικτά –μια χειρονομία που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε κάνει. Μπορούσα να αισθανθώ από την πίεση των χεριών του πόσο συγκινημένος ήταν. Τα μάτια του άστραφταν πυρετωδώς. Οι λέξεις δεν έβγαιναν από το στόμα του με τη συνήθη ευκολία, αλλά εκρήγνυντο προς τα έξω τραχιές και παθιασμένες. Παρατήρησα, περισσότερο από τη φωνή του παρά από τον τρόπο που κρατούσε τα χέρια μου, πώς το επεισόδιο που είχε ζήσει (την παράσταση του Rienzi) τον είχε συνθλίψει ως το βάθος.
»Σταδιακά, άρχισε να μιλάει πιο ελεύθερα. Οι λέξεις έβγαιναν με περισσότερη ταχύτητα. Ποτέ πριν, και επίσης, ποτέ ξανά, δεν άκουσα τον Αδόλφο Χίτλερ να μιλάει όπως μιλούσε τότε, καθώς στεκόμασταν μόνοι μας κάτω από τα άστρα, σαν να ήμασταν τα μόνα πλάσματα πάνω στη γη. 
»Είναι αδύνατο για εμένα να επαναλάβω τα λόγια που ο φίλος μου είπε εκείνη την ώρα.
Κάτι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το οποίο δεν είχα προσέξει πριν, ακόμα κι όταν μου μιλούσε με ορμή, εκείνη τη στιγμή με κατέπληξε: ήταν σαν ένας άλλος εαυτός να μιλούσε μέσα από αυτόν∙ ένας άλλος εαυτός, η  παρουσία του οποίου τον συγκινούσε όσο κι εμένα.  Δεν θα μπορούσε κάποιος να πει γι’ αυτόν με κανέναν τρόπο ότι (όπως συμβαίνει καμιά φορά με λαμπρούς  ρήτορες) ήταν ενθουσιασμένος  από τα λόγια που ο ίδιος έλεγε. Απεναντίας! Είχα την αίσθηση ότι βίωνε με κατάπληξη, θα έλεγα, το ότι είχε κυριευτεί από αυτό που έβγαινε έξω από αυτόν με στοιχειακή δύναμη. Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να κάνει ούτε ένα σχόλιο γι’ αυτό που παρατήρησα.  Αλλά ήταν μια κατάσταση απόλυτης έκστασης, μέσα στην οποία, χωρίς καμία αναφορά για αυτήν,  προέβαλλε την εμπειρία της παράστασης του Rienzi μέσα σε ένα ένδοξο όραμα, σε ένα άλλο επίπεδο, οικείο σε αυτόν. Ακόμα περισσότερο: η εντύπωση που είχε δεχτεί από αυτήν την ερμηνεία ήταν απλά μια εξωτερική παρόρμηση που τον ενθάρρυνε να μιλήσει. Όπως μια πλημμύρα κατεδαφίζει ένα φράγμα που έχει υποστεί ρήξη, έτσι ορμούσαν οι λέξεις από το στόμα του. Μέσα σε μεγαλειώδεις, ακαταμάχητες εικόνες, ξεδίπλωσε μπροστά μου το μέλλον του και το μέλλον του λαού μας.
»Μέχρι τότε ήμουν πεπεισμένος ότι ο φίλος μου ήθελε να γίνει καλλιτέχνης, ζωγράφος, ή αρχιτέκτονας. Εκείνη την ώρα εκεί δεν υπήρχε καν το ερώτημα για τέτοιο πράγμα. Τον απασχολούσε κάτι ανώτερο, το οποίο δεν μπορούσα ακόμη να καταλάβω… Τώρα μιλούσε για μια αποστολή που επρόκειτο να λάβει μια μέρα από τον λαό μας, με σκοπό να τον οδηγήσει έξω από τη σκλαβιά, στα ύψη της ελευθερίας… Έμελλε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω τι αυτή η φωτισμένη από τα’ άστρα ώρα, διαχωρισμένη από καθετί γήινο, σήμαινε για τον φίλο μου».


Πιο ήρεμος τώρα, μεταξύ των αστραπών των εκρήξεων και τον ήχο των κτιρίων που κατέρρεαν –οι φλόγες  και τα ερείπια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου –από ό,τι τότε, στην κορυφή του Φράιενμπεργκ, κάτω από τα αστέρια: απελευθερωμένος από την προσωρινή άγρια απελπισία που τον είχε κυριέψει στο άκουσμα των νέων της ρωσικής προέλασης προς τα δυτικά του ποταμού Όντερ, ο Αδόλφος Χίτλερ παρατηρούσε το μέλλον. Και αυτό το μέλλον –το δικό του και αυτό του Εθνικοσοσιαλισμού και της Γερμανίας, πού είχε γίνει, για πάντα, το φρούριο της καινούργιας πίστης –δεν ήταν τίποτα παραπάνω από αιωνιότητα: αιωνιότητα της αλήθειας, πιο ακλόνητη (και πιο ήρεμη) στο μεγαλείο της ακόμα και από αυτή του Γαλαξία. 
Οι Ρώσοι θα έρχονταν, και οι ‘’ανδρείοι Σύμμαχοί τους’’ από τα δυτικά θα τους συναντούσαν και θα χαίρονταν μαζί μ’ αυτούς πάνω στις στάχτες του Τρίτου Ράιχ (όπως ο Ουίνστον Τσόρτσιλ και η κόρη του Σάρα, που εθεάθησαν λίγες μέρες μετά να χασκογελούν με τους Ρώσους αξιωματικούς μπροστά από τον σκελετό του Ράιχσταγκ): Το Βερολίνο θα μπορούσε τώρα να αφανιστεί –ή να μπολσεβικοποιηθεί– και η Γερμανία να χωριστεί στα δύο ή στα τέσσερα, για χρόνια και χρόνια, να υποφέρει τέτοιο βάσανο όπως καμία άλλη χώρα στην ιστορία δεν είχε αντιμετωπίσει. 

 
Παρ’ όλα αυτά, ο Εθνικοσοσιαλισμός, η σύγχρονη έκφραση της κοσμικής αλήθειας, θα υπόμενε και θα κατακτούσε.

Ο Εθνικοσοσιαλισμός θα ανασταινόταν ξανά γιατί είναι σύμφωνος με την κοσμική πραγματικότητα και επειδή αυτό που είναι πραγματικό δεν φθείρεται. Το μονοπάτι του πόνου (via dolorosa) της Γερμανίας στην πραγματικότητα ήταν η οδός της επερχόμενης δόξας. Έπρεπε να ακολουθηθεί, εάν το προνομιούχο έθνος επρόκειτο να εκπληρώσει απόλυτα την αποστολή του, δηλαδή αν επρόκειτο να είναι το έθνος εκείνο που θα πέθαινε  για χάρη της πιο έξοχης ανθρώπινης φυλής, που την ενσάρκωσε, και που θα ανασταινόταν για ακόμα μια φορά για να ηγηθεί  των επιζώντων Αρίων που –επιτέλους!- θα καταλάβαιναν το μήνυμά του για τη ζωή και θα το κουβαλούσαν μαζί τους μέσα στο μεγαλείο του ανατέλλοντα  Χρυσού Αιώνα.


Ω, τώρα –τώρα κάτω από τα ακατάπαυστα πυρά και τον κεραυνό του ρωσικού πυροβολικού∙ τώρα, στο χείλος της καταστροφής –πώς ο άνθρωπος ενάντια στον χρόνο το καταλάβαινε αυτό!
Πάνω από αυτόν και πάνω από τον καπνό των ρωσικών κανονιών και της φλεγόμενης πόλης, πάνω από τον θόρυβο των εκρήξεων, εκατομμύρια και εκατομμύρια μίλια μακριά, τα αστέρια –τα ίδια αστέρια που έριχναν το φως τους επί της πρώτης προφητικής έκστασης αυτού του εφήβου σαράντα χρόνια πριν –φεγγοβολούσαν με όλη τους τη δόξα, στο απέραντο κενό. Και ο  άνθρωπος ενάντια στον χρόνο, που δεν μπορούσε εκείνη τη στιγμή να δει αυτά τα αστέρια, ήξερε πως η Εθνικοσοσιαλιστική του σοφία είχε θεμελιωθεί στους νόμους της φύσης∙ η σοφία του που αυτός ο απάνθρωπος κόσμος είχε καταραστεί και απορρίψει, είχε και έχει μείνει, παρ’ όλα αυτά, τόσο απρόσβλητη και αιώνια, όσο ο αιώνιος χορός τους.

Σαβίτρι Ντέβι, «The Lightning and the Sun» (Η Αστραπή και ο Ήλιος) 

πηγή: The Stormtrooper

Ristorante Verona

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

Tο σοσιαλιστικό στοιχείο του Εθνικοσοσιαλισμού



Tο σοσιαλιστικό στοιχείο του Εθνικοσοσιαλισμού δεν είναι ο μαρξιστικός σοσιαλισμός της κρατικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και διανομής (που ως σύστημα δεν είναι τίποτε παραπάνω από το σύστημα οργάνωσης των μυρμηγκιών) - που είναι το ίδιο απαράδεκτος όσο και ο αρπακτικός ατομικισμός του φιλελεύθερου κεφαλαιοκράτη (που ως σύστημα δεν είναι τίποτε άλλο από το νόμο της ζούγκλας σε οικονομικό επίπεδο). Αντ΄ αυτών, ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι το σύστημα που επιχειρεί την -όσο το ανθρωπίνως δυνατόν - δίκαιη κατανομή των καρπών του, στη λαϊκή κοινότητα. Οι κοινωνικές αδικίες της κεφαλαιοκρατίας είναι αυτές που ενθάρρυναν το μαρξισμό, ώστε να ισοπεδώσει με την ολέθρια και αντιανθρώπινη ψευδοφιλοσοφία του τις κοινωνίες στις οποίες επικράτησε. Ο Εθνικοσοσιαλισμός παρουσιάζεται στους ευρωπαϊκούς λαούς ως η μοναδική εναλλακτική λύση για την αποφυγή της καταστρεπτικής ακρότητος των άθλιων συστημάτων της αστικής ατομικιστικής δημοκρατίας (φιλελευθερισμού) και του μαρξιστικού κρατικού ισοπεδωτισμού (κομμουνισμού).

Savitri Devi

RV

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Ενάντια στο χρόνο



"Θέλουμε να ελπίζουμε ότι η μνήμη του Ενός - πριν- τον- τελευταίο και πιο ηρωικού από όλους τους άνδρες μας “Ενάντια στο Χρόνο”, του Αδόλφου Χίτλερ, θα επιζήσει, τουλάχιστον στα τραγούδια και τα σύμβολα. Θέλουμε να ελπίζουμε πως οι κύριοι του χρόνου, άνθρωποι του ίδιου αίματος και της ίδιας πίστης μ΄ αυτόν, θα του αποδώσουν τιμές θεού, με τελετές πλήρεις νοημάτων και δυνάμεως, στη δροσερή σκιά των ατελείωτων αναγεννημένων δασών, στις ακτές, ή απάνω στις ανέγγιχτες κορυφές των ορέων, αντικρίζοντας τον ανατέλλοντα ήλιο".

Savitri Devi

RV


Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015