Τρίτη 29 Μαΐου 2018

Το ιδιαίτερο νόημα της επετείου της Αλώσεως της Πόλης


Η πεντακοσιοστή εξηκοστή πέμπτη επέτειος της αποφράδας ημέρας, της τραγικής εκείνης  ημέρας για την Ελλάδα και την Ευρώπη, αποκτά ένα πολύ ιδιαίτερο νόημα, σήμερα, που βρισκόμαστε ενώπιον μίας νέας Αλώσεως, την οποία αντιμετωπίζουμε πάλι με περισσή παθητικότητα και διάθεση υποταγής.

 
Υποταγή με τη μορφή της συμφιλίωσης: O Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής παραχωρεί τα προνόμια του Πατριαρχείου στον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Ψηφιδωτό από τον Πατριαρχικό Οίκο στην Κωνσταντινούπολη
Η επέτειος αυτή κάποτε, σε πολύ παλαιότερα χρόνια, χρησίμευε για να υπενθυμίσει στον σκλάβο Έλληνα το χρέος του να ξεσηκωθεί και να επανακτήσει την ελευθερία του και τα κατεχόμενα από τους αλλόφυλους κατακτητές εδάφη. Αλλά υπήρχαν πάντα αυτοί που παρουσιάζονταν σαν οδηγοί του και επεδίωκαν, και κατάφερναν, να τον κρατούν με το κεφάλι σκυμμένο, τάζοντάς του, όχι την Πόλη των Ονείρων του, όχι την ελευθερία του, αλλά έναν μακρινό παράδεισο που θα τον αποζημίωνε για τα δεινά του. Οι όμοιοί τους εξάλλου ήταν αυτοί που είχαν ουσιαστικά παραδώσει την Πόλη, είτε αποχαυνώνοντας τον λαό και καθιστώντας τον ανέτοιμο και αδιάφορο για τη μάχη είτε ανοίγοντας την Κερκόπορτα. Ας μην ξεχνάμε τα λόγια του Παλαμά για την προ της Αλώσεως στάση της Πόλης: «Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/και καρτέραγ' ένα μακελάρη […] Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει» (από τον Δωδεκάλογο του Γύφτου). 

Στα χρόνια που ακολούθησαν την επανάσταση του ’21 και τους επακόλουθους πολέμους για ανεξαρτησία ως τη Μικρασιατική Ήττα, απελευθερώθηκε, τρόπον τινά, ένα μέρος μόνο της κατεχόμενης Ελλάδας. Αλλά η αίσθηση του καθήκοντος έσβησε σιγά σιγά.
Ο σύγχρονος Έλληνας δεν έχει κρατήσει ούτε την περηφάνια του, ούτε την ανάμνηση του χρέους του. Το αντίθετο. Δυστυχώς, η Ελλάδα με την παθητική αποδοχή των αλλόφυλων εισβολέων έγινε η Κερκόπορτα της Ευρώπης και κινδυνεύει να μείνει ως τέτοια στην ιστορία.
Όμως, ο σύγχρονος Έλληνας, όσο παρηκμασμένος κι αν είναι, έχει κρατήσει καθαρό κι ανόθευτο το ΑΙΜΑ του, αναγκαία προϋπόθεση για τον ξεσηκωμό του. Η νέα άλωση που βιώνουμε σήμερα, την οποία, αν δεν υπάρξει αντίσταση, θα ακολουθήσει η «αφομοίωση», η «ένταξη και η ενσωμάτωση» των δήθεν προσφύγων, η επιβολή και η κυριαρχία των αλλόφυλων δηλαδή, έχει στόχο τη νέα υποδούλωση. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν θα κάνουν το λάθος να αφήσουν το αίμα απείραχτο.

Ενάντια σε αυτό το σχέδιο που υλοποιείται ήδη, ένα σχέδιο ενάντια στον Λευκό Κόσμο, ο αγώνας είναι πολυμέτωπος: αγώνας ενάντια στα κηρύγματα περί «μη υπάρξεως καθαρής» φυλής, ενάντια στα κηρύγματα περί ελληνοτουρκικής φιλίας, περί μεγάλης δήθεν Ελλάδας που θα περιλαμβάνει και αλλόφυλους, ενάντια στα ύποπτα κηρύγματα που ακούγονται «εθνικιστικά» και τα οποίααντικαθιστούν τη φυλή με την «ταυτότητα», την ελεύθερη Ελλάδα με μια πολυφυλετική Ομοσπονδία, και που με το αντιευρωπαϊκό τους πνεύμα σπρώχνουν την Ελλάδα προς την Ανατολή. Ως εκ τούτου, αγώνας ΥΠΕΡ της καθαρότητας του αίματος και του πνεύματος, υπέρ του ευρωπαϊκού πολιτισμού, της κοινής μας Παράδοσης με τα αδέλφια μας, υπέρ της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας. Με λίγα λόγια, ΥΠΕΡ της επιβίωσής μας, υπέρ της συνέχισης της ύπαρξής μας ως Ελλήνων και Ευρωπαίων στους αιώνες των αιώνων.


Για τον σκοπό αυτό, όσο κι αν φανεί αιρετικό, ας τελειώνουμε με τους μύθους και τους θρύλους που πλέον έχουν καταντήσει παραμύθια. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Ιωάννη Συκουτρή (από τα επιλεγόμενα στο Ημείς και οι Αρχαίοι του Ζελίνσκι):  «…Ουδενός βασιλέως πολεμιστού, ουδεμιάς μάχης, ουδενός ανδραγαθήματος η ανάμνησις από τ’ αναρίθμητα της Βυζαντινής ιστορίας διετηρήθη εις του λαού την ανάμνησιν. Αυτός ο Διγενής, με τους σκληρούς και τραχείς του αγώνας εναντίον των εχθρών της πίστεως, εξανεμίζεται εις ήρωα παραμυθιού ─χάνει τα στοιχεία εκείνα, που θα ημπορούσαν να τον κάμουν υπόδειγμα και ηθικήν δύναμιν διά τον εθνικόν αγώνα. Δεν αγωνίζεται πλέον εναντίον των Σαρακηνών· παλαίει προς τον Χάρον […]
Πολύ συχνά γίνεται παρ’ ημίν λόγος περί του δημώδους άσματος που θρηνεί την άλωσιν της Πόλεως, ενώ συγχρόνως διακηρύσσει την ελπίδα της ανακτήσεως.  Είναι βεβαίως συγκινητική αυτή η καρτερική ελπίς αμέσως μετά την συμφοράν την μεγάλην, μέχρι τινός είναι ακόμη και χρήσιμος εις μίαν εποχήν, που αποτελεί δι’ ένα έθνος σημαντικόν κεφάλαιον και το να ημπορή να ελπίζη και να περιμένη. Αλλά δεν πρέπει να αυταπατώμεθα. Δυνάμεις εθνικής δράσεως από την προσδοκίαν  αυτήν ήτο αδύνατον να περιμένωμεν. Είναι εκδήλωσις μοιρολατρικής αδρανείας ─καθαρά ανατολικής─ και ενός μεσσιανισμού εξ ίσου αγόνου θετικώς, όπως ο μεσσιανισμός των Εβραίων (και η προέλευσις αυτής της προσδοκίας, όχι μόνον η μορφή της, φαίνεται καθαρά μεσσιανική-θρησκευτική. Δυστυχώς, ακόμη ουδέ αρχή δεν έγινεν εις το να μελετηθή το σημείον αυτό). Από τους σκληρούς αγώνας, που προηγήθησαν της 29. Μαΐου 1453, δεν διετήρησεν η λαϊκή μνήμη ουδέ την ελαχίστην παράδοσιν. Η Πόλις πίπτει όχι κατόπιν μάχης, αλλά κατόπιν προφορικής εντολής του Θεού, δι’ αγγέλου μεταβιβασθείσης. Ο Κωνσταντίνος δεν είναι ο ατρόμητος μαχητής, που τιμά, με την ηρωικώς απεγνωσμένην του άμυναν, χιλιετούς ενδόξου παρελθόντος την τελευτήν· δεν πίπτει ως ο Λεωνίδας με την σπάθην εις το χέρι μεταξύ των συμμαχητών του.  Ο θάνατός του δεν έκαμεν εις το έθνος ούτε το πολλοστόν μέρος της φοβεράς εκείνης εντυπώσεως, που παρήγαγε το 1821 το σχοινί του Πατριάρχη. Άγγελος Θεού τον απομακρύνει από την Αγίαν Σοφίαν ─όχι από την μάχην─ διά να τον βάλη να κοιμηθή τον προσωρινόν, αλλ’ άδοξον ύπνον του. Ο ίδιος άγγελος θα τον εξυπνήση και πάλιν, και η Πόλις θ’ ανακτηθή και οι Τούρκοι θα φύγουν, όχι κατόπιν αγώνων και θυσιών, όχι όταν το ελληνικό έθνος ανανήψη και αρχίση να εργάζεται υπέρ της ελευθερίας του, αλλ’ “όταν έλθη το πλήρωμα του χρόνου”.
Είναι προφανές. Αυτή η παράδοσις ήτο αδύνατον να δώση εις το αναγεννώμενον έθνος τα απαραίτητα ηθικά και πνευματικά στοιχεία εθνικής ελληνικής δράσεως. Και δεν είναι παράξενον, πως η Ρωσία εζήτησε και ήλπισε σοβαρά να πραγματοποιήση το μεσσιανικόν τούτο όνειρον με τας ιδικάς της δυνάμεις και διά τα ιδικά της συμφέροντα. Ο ελληνικός λαός θα επανηγύριζε το γεγονός με όχι μικροτέραν αγαλλίασιν. Ήρκει να λειτουργηθή και πάλιν η Αγία Σοφία. Αλλά πώς; Περί αυτού επαφίετο εις τον Θεόν να φροντίση…». (Πόσο επίκαιρα και τα τελευταία αυτά λόγια του Συκουτρή, σήμερα που ένα μέρος των «εθνικά σκεπτόμενων» Ελλήνων περιμένει από τους Ρώσους να εκπληρώσουν το μεσσιανικό του όνειρο προς δικό τους συμφέρον, φυσικά.  Αρκεί να λειτουργήσει πάλι η Αγια-Σοφιά…). Ακολούθως, ο Συκουτρής αποδίδει την επανάσταση του 1821 στο ότι ο Έλληνας απέκτησε συνείδηση του ότι είναι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων.

 Ας τελειώνουμε, λοιπόν,  με τα παραμύθια. Όχι άλλη παθητική αναμονή να ξυπνήσει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς. Όχι άλλες ανταμοιβές στην άλλη ζωή. Όχι άλλα «χωριάτικα», αντιευρωπαϊκά κηρύγματα. Δεν είμαστε «έθνος ανάδελφο», δεν είμαστε ανατολίτες. Είμαστε Ευρωπαίοι. Όχι άλλα εγωιστικά πεισιθανάτια κηρύγματα αυτών που νιώθουν οι τελευταίοι άνθρωποι. Δεν πρέπει να είμαστε οι τελευταίοι Ευρωπαίοι. Η Φυλή δεν πρέπει να πέσει, έστω και ηρωικά μαχόμενη. Κι αν πέσει τώρα, θα πέσει ─για να χρησιμοποιήσουμε έναν γνωστό στίχο του Έλλιοτ─ «όχι με έναν βρόντο αλλά  μ’ ένα κλάμα». Κι εμείς θα μείνουμε στη μνήμη όχι «σαν χαμένες, ορμητικές ψυχές», μα σαν «κούφιοι άνθρωποι». Ειδικά, οι Έλληνες κινδυνεύουμε να μείνουμε στην ιστορία ως αυτοί που πρόδωσαν την Ευρώπη, ανοίγοντας την Κερκόπορτα. Ας αντικαταστήσουμε, λοιπόν, τις κλάψες, τα μοιρολόγια και τους θρήνους με εμβατήρια και παιάνες. Η Φυλή δεν πρέπει να πέσει, δεν πρέπει να χαθεί. Η Φυλή πρέπει να ΖΗΣΕΙ, και ηρωικά να αγωνιστεί γι' αυτό.

Ristorante Verona

Σάββατο 26 Μαΐου 2018

Καρλ Σμιτ - μπορούν να τον αποσιωπήσουν όχι όμως να τον ξεπεράσουν





Του Μίλτου Σωτηρόπουλου


Πολιτικός φίλος και εχθρός

(Σκέψεις πάνω στο έργο του Καρλ Σμιτ "η έννοια του πολιτικού")

 Για να προσδιορίσουμε την έννοια του πολιτικού είμαστε υποχρεωμένοι να θέσουμε ειδικές κατηγορίες-διακρίσεις. Παραδείγματος χάρη:
Το ηθικό διακρίνεται σε καλό και κακό. 
Το αισθητικό σε ωραίο και άσχημο. 
Το οικονομικό σε ωφέλιμο και επιζήμιο.

 Οι πολιτικές πράξεις και τα κίνητρά τους στηρίζονται στη διάκριση μεταξύ φίλου και εχθρού. 
 Ο πολιτικός εχθρός δεν χρειάζεται να είναι κακός από ηθικής πλευράς, αισθητικά άσχημος, οικονομικά επιζήμιος.
  Ο εχθρός είναι πάντα ο άλλος. Ο ξένος. 

  Ποιος είναι όμως ο ξένος;
Αυτός που προσπαθεί να επιφέρει μη ανατάξιμη βλάβη στις παραδόσεις μιας φυλής, αυτός που αρνείται τον τρόπο ζωής της, αυτός που θέτει σε κίνδυνο τους δικούς μας ανθρώπους.

 Ο φιλελευθερισμός ήρθε ως σύγχρονη σειρήνα και προσπάθησε να αντικαταστήσει την έννοια του εχθρού με αυτή του οικονομικού ανταγωνιστή. Την έννοια του υπέρ του γένους αγώνα με την έννοια του "βγάλτε χρήματα". 
 
Το έμβλημα της Ένωσης των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών Νομικών 
(Bund Nationalsozialistischer Deutscher Juristen)

 Οι φιλελεύθεροι πλαστογράφοι διαστρέφουν την παράδοσή μας, λέγοντας ότι το "αγάπα τον πλησίον σου", σημαίνει "αγάπα τον εχθρό σου". Ή ότι για λόγους αγάπης θα πρέπει να υποστηρίξω τον ξένο ενάντια στον δικό μου άνθρωπο. Όμως, όπως αναφέρει ο Σμιτ, σε αυτό το σημείο ακριβώς έχει λάβει χώρα μία παρανόηση, διότι πολλές γλώσσες, μεταξύ των οποίων και η γερμανική, δεν διακρίνουν μεταξύ  του ιδιωτικού και πολιτικού "εχθρού", έλλειψη η οποία οδηγεί και σε σκόπιμες παρερμηνείες. Άλλο ο ιδιωτικός αντίπαλος ή ανταγωνιστής (inimicus), τον οποίο μπορεί να μισεί κανείς ή να τρέφει γι' αυτόν αισθήματα αντιπάθειας, και άλλο ο εχθρός (hostis). "Εχθρός είναι μόνο μία, τουλάχιστον ενδεχομένως, δηλαδή κατά πραγματική δυνατότητα, μαχόμενη ολότητα ανθρώπων, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια άλλη ακριβώς τέτοια ολότητα.Εχθρός είναι μόνο ο δημόσιος εχθρός, διότι καθετί το οποίο αναφέρεται σε μια τέτοια ολότητα ανθρώπων, ιδίως σε έναν ολόκληρο λαό, γίνεται έτσι δημόσιο". Το "αγαπάτε τους εχθρούς σας",("diligite inimicos vestros'') (Ματθ. 5.44, Λουκ. 6,27) αναφέρεται στους ιδιωτικούς αντιπάλους, στους ανταγωνιστές, στους inimicos, δηλαδή σε άτομα και όχι σε ολότητες, όχι σε δημόσιους εχθρούς, όχι σεhostes, και αποτελεί έκφραση της χριστιανικής ηθικής.
  Άλλωστε, στον χιλιόχρονο αγώνα μεταξύ χριστιανισμού και ισλαμισμού κανένας Ευρωπαίος δεν διανοήθηκε ποτέ από αγάπη για τα τέκνα της Σάρας (Σαρακηνοί) ή της Άγαρ (Αγαρηνοί) να ανοίξει τις πύλες της Ιερής Ευρωπαϊκής μας  Γης. 

 Ο φιλελευθερισμός και ο σιαμαίος αδελφός του ο μαρξισμός μισούν τη φυλή ακόμη και ως απλή λέξη. 
 Αυτό το μίσος το κρύβουν κάτω από καλόηχες λέξεις όπως ανθρωπισμός και αλληλεγγύη. 

 Θα πρέπει λοιπόν να γίνει κατανοητό ότι φιλελευθερισμός και μαρξισμός είναι ο εχθρός εναντίον του οποίου οφείλουμε να διεξαγάγουμε ολοκληρωτικό πόλεμο.

Ristorante Verona

Δευτέρα 21 Μαΐου 2018

Νέα Σουηβία



Στις 17 Δεκεμβρίου 1938 μια γερμανική επιστημονική αποστολή υπό τονΆλφρεντ Ρίτσερ ξεκίνησε από το Αμβούργο και προσάρτησε-σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο- ως μέρος του Ράιχ, μία περιοχή στην Ανταρκτική, η οποία ονομάστηκε, από το ομώνυμο πλοίο, «Νέα Σουηβία». Η αποστολή τελείωσε στις 12 Απριλίου 1939.


Η αποστολή εξερεύνησε την περιοχή της Νέας Σουηβίας, χαρτογράφησε την περιοχή, τράβηξε χιλιάδες εναέριες φωτογραφίες και έδωσε γερμανικά ονόματα στις διάφορες τοποθεσίες. Η περιοχή της Νέας Σουηβίας κάλυπτε περίπου 600.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Από το 1957 διεκδικείται από τη Νορβηγία. 

Ο επικεφαλής της αποστολής Άλφρεντ Ρίτσερ


Deutsche Antarktische Expedition

Οι έρευνες στην Ανταρκτική δεν τελείωσαν με την έναρξη του Β΄Ππ. Πάνω από 100 υποβρύχια χρησιμοποιήθηκαν γι’ αυτόν τον σκοπό, τα οποία μέχρι και σήμερα θεωρούνται χαμένα. Τα χρόνια 1940 μέχρι 1943 το Ράιχ πραγματοποιεί περισσότερες, αυτήν την φορά όμως, μυστικές επιχειρήσεις στη Νέα Σουηβία και ξεκινάει το 42/43 την κατασκευή της περίφημης Βάσης 211, ενός γερμανικού οχυρού στον πάγο. 

Ένα αεροσκάφος τύπου Bv 138 με ένα υποβρύχιο Typ VII C
 στη Νέα Σουηβία

Το σκεπτικό ήταν ότι σε περίπτωση που το Ράιχ κατέρρεε στην ηπειρωτική Γερμανία, θα συνεχιζόταν στην Ανταρκτική. Όταν τελικά οι εχθρικοί στρατοί εισέβαλαν στη Γερμανία, ξεκίνησε η πυρετώδης προσπάθεια να μεταφερθούν υλικό, υψηλή τεχνολογία, απόρρητα έγγραφα και σημαίνοντα πρόσωπα στη Βάση 211 και σε άλλες μυστικές εγκαταστάσεις στις  Άνδεις της Νότιας Αμερικής. 

Υποβρύχιο τύπου U-864

Στις 27 Ιανουαρίου 1947 μια αμερικάνικη «αποστολή εξερεύνησης» έφτασε στη Νέα Σουηβία. Της επιχείρησης αυτής, που ονομάστηκε ‘’Highjump”, ηγείτο ο διάσημος Ναύαρχος Byrd και διέθετε πάνω από 13 πλοία, μεταξύ των οποίων ένα αεροπλανοφόρο και πολλαπλά αντιτορπιλικά με συνολικό πλήρωμα 4.700 άντρες, εκ των οποίων οι 4000 ήταν στρατιώτες!

Ο σκοπός τους: Η καταστροφή της τελευταίας εθνικοσοσιαλιστικής βάσης στον κόσμο: της Βάσης 211.


Έξι με οκτώ μήνες υπολόγιζαν οι Αμερικανοί ότι θα διαρκούσε η τελευταία μάχη του Β΄Ππ. Μέχρι τότε ο μύθος της Νέας Σουηβίας θα έπρεπε να είχε σβήσει ολοκληρωτικά. Τελικά οι 6 με 8 μήνες, έγιναν μόνο 3 εβδομάδες και η επιχείρηση τελείωσε με μια καταστροφή.

Ήδη στην πρώτη αναγνωριστική πτήση εξαφανίστηκαν πολλά αεροπλάνα, η αποστολή έπρεπε να ακυρωθεί και κατέληξε σε άτακτη φυγή. Ο Ναύαρχος Byrd υποχρεώθηκε να σωπάσει και μέχρι σήμερα δεν είναι επισήμως γνωστό, γιατί και από ποιους τράπηκαν σε φυγή.

Ο Ναύαρχος Byrd 

Πολλές φήμες κυκλοφόρησαν, όμως, για την ανώτερη τεχνολογία των Γερμανών. Όμως ο ναύαρχος ξαναεπιστρέφει, και αυτήν τη φορά καλύτερα προετοιμασμένος. Έτσι, το 1955 μια δεύτερη ρωσική-αμερικανική στρατιωτική δύναμη, πάλι υπό την ηγεσία του, καταφθάνει στην Ανταρκτική με 12 πλοία, 3000 άντρες, 200 αεροπλάνα και 300 οχήματα και πρώτα ανοικοδομούν πολλές βάσεις για να προετοιμάσουν το θανατηφόρο χτύπημα. Το καλοκαίρι του 1958 οι Η.Π.Α πυροδοτούν τουλάχιστον δύο ατομικές βόμβες πάνω από την Ανταρκτική.

Ο Βίλχελμ Λάντιγκ ένα πρώην μέλος των SS και αρμόδιος για απόρρητες υποθέσεις του Ράιχ καθώς και συγγραφέας μεταξύ άλλων του βιβλίου «Wolfzeit um Thule», δηλώνει σε ένα βίντεο, το οποίο προβλήθηκε μετά τον θάνατό του, πως και αυτή η επίθεση δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, αλλά ότι η βάση τελικά τη δεκαετία του ’60 μεταφέρθηκε στη Νότια Αμερική.

Η οροσειρά «Mühlig Hofmann» 

Eν τω μεταξύ σήμερα, στη δήθεν εγκαταλελειμμένη Νέα Σουηβία υπάρχει από το 1981 πάλι μια ερευνητική βάση της Γερμανίας, αλλά το τι μπορεί να βρίσκεται ακόμα στα ύψη του βουνού «Mühlig Hofmann» και πού ακριβώς αποτραβήχτηκαν οι Γερμανοί του Ράιχ , είναι καθαρά εικασία.

Το, δε, πλοίο «Νέα Σουηβία» βυθίστηκε από το βρετανικό υποβρύχιο Terrapin. Μετά τον πόλεμο ανελκύστηκε από τον βυθό και αφού το γέμισαν με πυρομαχικά, βυθίστηκε  πάλι στο Skagerrak (o πορθμός ανάμεσα στις ακτές Νορβηγίας-Σουηδίας και Δανίας).

Το πλοίο «Νέα Σουηβία»

Στα εκπληκτικά γεγονότα ανήκουν σίγουρα και οι ατομικές δοκιμές των Η.Π.Α στη Νέα Σουηβία. Τον Σεπτέμβριο του 1979 και την 5η Μαρτίου 1986 πραγματοποιούνται δοκιμές στον νορβηγικό τομέα της Ανταρκτικής.

Ιδιαίτερα εκπληκτικό όμως είναι ότι οι Η.Π.Α στην αρχή του πολέμου στο Ιράκ, την 20ή  Μαρτίου του 2003, πυροδότησαν  μια ατομική βόμβα υπόγεια.
Από τις ενδείξεις των σεισμογράφων, εκτιμάται ότι η ισχύς της βόμβας ήταν μεταξύ 20 και 50 κιλοτόννων. 
Μια μόνο μέρα μετά την πυροδότηση της ατομικής βόμβας στη Νέα Σουηβία, οι Η.Π.Α χάνουν χωρίς ίχνη τρία πανάκριβα βομβαρδιστικά στην εισβολή στο Ιράκ. Πρόκειται για ένα βομβαρδιστικό Stealth Β2 “Spirit” και δύο βομβαρδιστικά Stealth  F117A “Nighthawk”. Σύμφωνα με δηλώσεις των στρατιωτικών κύκλων, τα αεροπλάνα λίγο μετά την εισβολή χάνουν την επαφή με τα AWAC και εξαφανίζονται από το ραντάρ.

Στο κέντρο ο Ναύαρχος Καρλ Νταίνιτς

Μέχρι σήμερα, δεν έχει ακουστεί κάτι για τα αεροπλάνα αυτά.
Αυτό ήταν σύμπτωση ή έχουν σχέση αυτά τα συμβάντα; Ο ναύαρχος Νταίνιτς είχε πει:
«Ο γερμανικός υποβρυχιακός στόλος είναι περήφανος που έχτισε για τον Φύρερ σε ένα άλλο κομμάτι της γης, μια ShangriLa, ένα απόρθητο οχυρό.»

Σε κάθε περίπτωση, τα γεγονότα φαίνονται να υποστηρίζουν τη θεωρία για τη Νέα Σουηβία και η υπόθεση αυτή προκαλεί πονοκέφαλο στην αμερικανική κυβέρνηση. Χαρακτηριστική είναι η προσπάθεια αποσιώπησης των στοιχείων και της έρευνας του θέματος. Είναι, επίσης, γεγονός είναι ότι οι λίγοι ερευνητικοί σταθμοί δεν είναι σε θέση να εξερευνήσουν λεπτομερώς την τεράστια περιοχή της Νέας Σουηβίας.  
 

Ristorante Verona
 

Παρασκευή 18 Μαΐου 2018

Πέμπτη 17 Μαΐου 2018

Καρίν Γκαίρινγκ, μια σπουδαία Εθνικοσοσιαλίστρια



Carin Fock


Του Άγγελου Κωνσταντίνου

Μια σπουδαία μορφή του εθνικοσοσιαλισμού, που συμμετείχε ενεργά στον αγώνα του Χίτλερ προς την κατάκτηση της εξουσίας είναι η πρώτη γυναίκα του Χέρμαν Γκαίρινγκ, η σουηδο-ιρλανδικής καταγωγής Κόμισσα Καρίν Φοκ (Carin Fock). Η Καρίν ακολούθησε τον Γκαίρινγκ στη πρώτη μεγάλη συγκέντρωση των SA και άκουγε τις ατελείωτες συζητήσεις για διάφορα θέματα από τις συχνές επισκέψεις του Χίτλερ στο σπίτι τους. Σε ένα γράμμα προς τον γιο της από τον πρώτο της γάμο γράφει: «Ο Αγαπημένος παρουσίασε τον στρατό των πραγματικά νέων Γερμανών του ενώπιον του Φύρερ του και είδα το πρόσωπό του να φωτίζεται βλέποντάς τους να παρελαύνουν. Ο Αγαπημένος έχει δουλέψει πολύ σκληρά με αυτούς, τους έχει εμφυσήσει μεγάλο μέρος της ανδρείας και του ηρωισμού του, και αυτό που παλιότερα ήταν όχλος –και μάλιστα άγριος και μάλλον τρομακτικός, οφείλω να ομολογήσω–  μεταμορφώθηκε σ’ έναν αληθινό Στρατό του Φωτός, μια ομάδα πρόθυμων σταυροφόρων, έτοιμων να βαδίσουν σύμφωνα με τις διαταγές του Φύρερ και να απελευθερώσουν για μια ακόμα φορά αυτήν τη δυστυχισμένη χώρα».[1] 


Στο πραξικόπημα του Μονάχου το 1923 ο Γκαίρινγκ τραυματίζεται βαριά από σφαίρα ενός αστυνομικού και κάποιοι φίλοι ειδοποίησαν την Καρίν, η οποία έσπευσε με γενναιότητα στο πλευρό του Γκαίρινγκ, για να του κρατήσει το χέρι και να σχεδιάσει την απόδρασή του. Τον μετέφερε με το αυτοκίνητο στο Partenkirchen, 112 χιλιόμετρα νότια του Μονάχου, όπου κρύφτηκε στη βίλα ενός πλούσιου Ολλανδού. [2] Την ίδια περίοδο ο Χίτλερ βρισκόταν στη φυλακή Landsberg, η δε Καρίν, που δεχόταν επιθέσεις από κομμουνιστές που της πετούσαν πέτρες στο δρόμο, κάποια από τις οποίες, μάλιστα, της έσπασε ένα κόκκαλο του ποδιού της, εγκαταστάθηκε στο νοσοκομείο για να βρίσκεται κοντά στον Χέρμαν.[3] Σε ένα γράμμα προς τη μητέρα της στις 20 Νοεμβρίου 1923 με ενθουσιασμό γράφει: «Οι μέθοδοι του Χίτλερ μέχρι στιγμής βασίστηκαν στην αξιοπρέπεια και στον ιπποτισμό. Γι’ αυτό έχει τύχει τόσο μεγάλης αγάπης και θαυμασμού και έχει μαζί του όλο τον λαό. … Ο  Χίτλερ είναι ήρεμος, τώρα πια είναι γεμάτος ζωή και πίστη, έπειτα από τις πρώτες ημέρες που ήταν απαθής και αρνιόταν να φάει…»[4] Παρά την φτώχεια που βασάνιζε το ζεύγος Γκαίρινγκ, η Καρίν γράφει στη μητέρα της στις 20 Φεβρουαρίου του 1924 «χίλιες φορές να πεθάνω από πείνα παρά να υπηρετήσω Εβραίο».  Στις 5 Απριλίου  η Καρίν επισκέπτεται τον Χίτλερ στην φυλακή. Αυτός εκεί της αφιέρωσε μια φωτογραφία του και αργότερα της έδωσε σημαντικές οδηγίες για να τις μεταφέρει στον σύζυγο της στο Ίνσμπρουκ: Έπρεπε να έρθει αμέσως σε επικοινωνία με τον Μπενίτο Μουσολίνι. [5]

Η Καρίν ταλαιπωριόταν από χρόνια ασθένεια, αλλά η βεβαρημένη υγεία της δεν την εμπόδισε να αποδεικνύει έμπρακτα την πίστη της στον σύντροφό της και στον Εθνικοσοσιαλισμό. Πέθανε στις 16 Οκτωβρίου 1931 στη Στοκχόλμη. Ο γιός της Thomas παρακολούθησε τον Γκαίριννκ να γονατίζει κλαίγοντας μπροστά στο ανοιχτό φέρετρο στο παρεκκλήσι Edelweiss και στάθηκε δίπλα στον πάτριό του στην κηδεία της μητέρας του.[6]  




Όταν κομμουνιστές βεβήλωσαν τον τάφο της, ο Γκαίρινγκ αποφάσισε να κτίσει στη μνήμη της το «Κάρινχολ», ένα μαυσωλείο δίπλα στη λίμνη. Η 20ή Ιουνίου του 1934 ήταν η ημέρα που είχε ορίσει για τη μεταφορά της σορού της στο Κάρινχολ. Ένα ειδικό τρένο μετέφερε τη σαρκοφάγο διασχίζοντας τη βόρεια Πρωσία από το σουηδικό φέρι μέχρι το σιδηροδρομικό σταθμό όπου περίμεναν την άφιξή της ο Γκαίρινγκ και ο Χίτλερ, και οι δυο  τους και σκυθρωποί. Οι πόλεις και τα χωριά από τα οποία περνούσε το τρένο είχαν πέσει σε βαρύ πένθος. Ομάδες της Χιτλερικής Νεολαίας στέκονταν προσοχή στις αποβάθρες των τοπικών σιδηροδρομικών σταθμών, μέλη του Bund Deutcher Madel (του γυναικείου τμήματος της Χιτλερικής Νεολαίας) είχαν παραταχθεί στις γέφυρες, χαιρετώντας και ραίνοντας με λουλούδια. Οι σημαίες υποστέλλονταν καθώς περνούσε αργά τρένο, και χιλιάδες γυναίκες στέκονταν κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών για να αποτίσουν φόρο τιμής στη νεκρή[7] Ο Γκαίρινγκ είχε καλέσει τους συγγενείς της Καρίν, μαζί με εκατοντάδες διπλωμάτες και πολιτικούς. Κατέβηκε μόνος του με τον Χίτλερ τα σκαλιά του μαυσωλείου. Και οι δυο τους ένοιωθαν θλίψη που δεν πρόλαβε να δει το θρίαμβο των εθνικοσοσιαλιστών, για τον οποίο αγωνίστηκε και στον οποίο πίστευε.[8]



Η σχέση της με τον Γκαίρινγκ θεωρείται μια συγκινητική ιστορία δυνατής αγάπης. Το 1945 o Γκαίρινγκ έδωσε εντολή να καταστραφεί το Κάρινχολ, για να μην πέσει στα χέρια των Σοβιετικών.


RV

Πέμπτη 10 Μαΐου 2018

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ Η 89χρονη ΟΥΡΣΟΥΛΑ ΧΑΒΕΡΜΠΕΚ



    Τη Δευτέρα 7.5. η 89χρονη Γερμανίδα Ursula Haverbeck, την οποία τα ΜΜΕ βάφτισαν "ναζί γιαγιά", συνελήφθη για να εκτίσει ποινή φυλάκισης δύο ετών, επειδή έχει αρνηθεί το "Ολοκαύτωμα" και έχει υποστηρίξει ότι το στρατόπεδο στο Άουσβιτς ήταν εργασίας. Τα παραπάνω η Χάβερμπεκ υποστηρίζει σταθερά  με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει συνεχώς σχετικές δίκες. Εκτός από τις ποινές φυλάκισης, της έχουν επιβληθεί και διάφορα υψηλά πρόστιμα.  Η ποινή για την οποία συνελήφθη δεν ήταν μετατρέψιμη, συνεπώς πρέπει οπωσδήποτε να εκτιθεί. Πρόκειται για μία πολύ δυναμική και πιστή γυναίκα, η οποία, παρά τις συνεχείς διώξεις και δίκες, και μάλιστα σε αυτή την ηλικία, δεν παύει να αντιδρά, να αντιστέκεται και να αγωνίζεται.
Συνέχεια εδώ

RV

Τετάρτη 9 Μαΐου 2018

Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΠΑΝΟΥΚΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ




Σήμερα (9.5.2018) το απόγευμα υπάρχει κάλεσμα από το εν Ελλάδι «Ρωσικό Συμβούλιο Συμπατριωτών» για συγκέντρωση μνήμης και τιμής της αντιφασιστικής «νίκης» σε 11 πόλεις της Ελλάδας. Στην Αθήνα η σύναξη θα γίνει στη ρωσική εκκλησία. Καλούνται οι απόγονοι «αυτών που πολέμησαν τον φασισμό» να συμμετάσχουν και να συγκροτήσουν έτσι «το Αθάνατο Τάγμα». 


Απ’ ό,τι φαίνεται μαζεύονται κατά κύριο λόγο Ρώσοι μετανάστες και διάφοροι μπολσεβίκοι αφενός για να γιορτάσουν αφετέρου για να ξορκίσουν τον φόβο τους ότι η ιστορία θα επαναληφθεί.  Να γιορτάσουν τι; Τις φρικαλεότητες των προγόνων τους, την κτηνωδία τους, τη μογγολική βαρβαρότητά τους, τους βιασμούς παιδιών και γυναικών, τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες, το πλιάτσικο και τον επακόλουθο χωρισμό της Ευρώπης και την στυγνή καταπίεση των σκλαβωμένων λαών. 


Να δοξάσουν τον Κόκκινο Στρατό. Πρέπει να έχει κανείς πολύ βάρβαρη ψυχή για να χαίρεται για όλα αυτά και να τα γιορτάζει. Ακολούθως θα γίνει συναυλία στο Ζάππειο, όπου η μπάντα της πολεμικής αεροπορίας σύμφωνα με την ανακοίνωση θα ερμηνεύσει και σοβιετικά πολεμικά τραγούδια!!! Υπάρχει, άραγε, σκαλί πιο χαμηλά;

Ένα είναι το σίγουρο: την ώρα της συγκέντρωσης θα αδειάσουν τα μπουρδέλα. Αναρωτιόμαστε αν θα συμμετάσχει και η φανατικά ρωσόφιλη ελληνική ακροδεξιά… Γιατί όχι; Εξάλλου ο πνευματικός και ιδεολογικός καθοδηγητής της Ίων Δραγούμης ήταν μισός Ρώσος, περήφανος Σλάβος, όπως ο ίδιος έλεγε…

RV

Τρίτη 8 Μαΐου 2018

Μια μέρα σαν κι αυτή...









 
του Σωτήρη Αντωνακόπουλου

Μια μέρα σαν κι αυτή, στις 8 Μαΐου 1945, στο προάστιο Κάρλχορστ του Βερολίνου υπογράφεται η άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας. Ο δεύτερος μεγάλος πόλεμος, και τυπικά πλέον, έχει τελειώσει. Το ιστορικό υπόβαθρο της εποχής που ακολούθησε είναι γνωστό. Θάνατος, λεηλασία, βιασμοί, διώξεις θα είναι τα μέσα των ''νικητών'' για να σβήσουν κάθε σπίθα του εθνικοσοσιαλισμού. 'Επειτα θα ακολουθήσει η ''πολιτική ορθότητα'' και ''ο νόμος του εφικτού'' στη πολιτική προκειμένου να εξουσιάσουν τις μάζες και να κρύψουν την αλήθεια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.


Σήμερα, 73 χρόνια μετά υπάρχουμε. Λαμπαδηφόροι της Αλήθειας που έχει ταξιδέψει χέρι με χέρι όλες αυτές τις δεκαετίες. Αυτό είναι η μεγαλύτερη νίκη μας και η μεγαλύτερη ήττα τους. Μπορεί να είμαστε οι χαμένοι ενός πολέμου αλλά είμαστε οι νικητές της αιώνιας Αλήθειας και της πιο βαθιάς Πίστης.


Σήμερα, 73 χρόνια μετά υπάρχουμε. Είμαστε ο τρόμος στο βλέμμα των άβουλων, των εγωπαθών και των μίζερων ανθρώπων. Είμαστε το χαμόγελο της ελπίδας, της ζωής και της νίκης.


Σήμερα, 73 χρόνια μετά υπάρχουμε. Είμαστε το απόλυτο κακό για μια κοινωνία εκφυλισμένη. Για ένα κόσμο χωρίς ιδανικά. Είμαστε το απόλυτο καλό, γιατί έχουμε το πιο αγνό αίμα που πηγάζει από την Άρια βιολογική μας μνήμη.

Μια μέρα σαν κι αυτή ας γιορτάσουν άλλη μια φορά όλοι αυτοί οι αντιναζί και αντιφασίστες την μεγάλη τους νίκη. Ας αρχίσουν οι πομπώδεις παρελάσεις, οι χοροί και τα τραγούδια. Εμείς υπάρχουμε κουβαλώντας το άγιο φως της Ιδέας. Σ' αυτή τη κόλαση που φτιάξανε παραμένουμε το μοναδικό καζάνι που βράζει και θα εκραγεί. Υπάρχουμε και παραμένουμε 



εθνικιστές, όμως για μάς το έθνος δεν είναι απλά μια ταυτότητα. Είναι η φυλετική ψυχή που ταξιδεύει στο χρόνο και μας δίνει λόγο ύπαρξης. Υπάρχουμε και παραμένουμε

σοσιαλιστές, γιατί πιστεύουμε στην δικαιοσύνη του Αίματος και στη φλόγα του Αγώνα. Μα πάνω απ' όλα

Εθνικοσοσιαλιστές μέχρι την τελική Νίκη γιατί ο Αδόλφος Χίτλερ είχε δίκιο.


Μια μέρα σαν κι αυτή, στις 8 Μαΐου 1945, προσπάθησαν να σκοτώσουν τον Εθνικοσοσιαλισμό, εμείς όμως υπάρχουμε... Και μια μέρα σαν κι αυτή θα είναι, όταν θα έρθουμε πάλι, πιστοί στα τελευταία λόγια του μεγάλου δασκάλου και προπαγανδιστή του Τρίτου Ράιχ, Γιόζεφ Γκαίμπελς:

ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ Η ΓΗ ΘΑ ΤΡΕΜΕΙ

RV