Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Robert Brasillach. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Robert Brasillach. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2023

78 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΡΟΜΠΕΡ ΜΠΡΑΖΙΓΙΑΚ

 


     Συμπληρώθηκαν σήμερα 78 χρόνια από τη δολοφονία του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ από τις Δυνάμεις της Κάθαρσης με την υπογραφή και σφραγίδα του Ντε Γκωλ. Μια δολοφονία ακριβώς έντεκα χρόνια μετά  τη δολοφονία 22 διαδηλωτών στην ταραχώδη αντικοινοβουλευτική συγκέντρωση της 6ης Φεβρουαρίου 1934 στο Παρίσι (μεταξύ των οποίων ήταν και ο Έλληνας Cambo Costa, όπως αναφέρεται στα αρχεία της εποχής, μέλος της Action Française). 

    Όπως είναι γνωστό, ο Μπραζιγιάκ δολοφονήθηκε για τις ιδέες του, για τα εθνικοσοσιαλιστικά άρθρα που είχε γράψει, τα οποία ο πρόεδρος του «δικαστηρίου» που τον δίκασε είχε χαρακτηρίσει «πιο επικίνδυνα για την Αντίσταση από ένα τάγμα της Βέρμαχτ». Στην πραγματικότητα, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για το καθεστώς που εγκαθιδρύετο να απαλλαγεί από έναν πολύ επικίνδυνο εχθρό: από έναν Εθνικοσοσιαλιστή που ήταν χαρισματικός, διότι διέθετε σπάνιο ταλέντο ως λογοτέχνης, ως κριτικός, ως δημοσιογράφος, ως ποιητής· ταλέντο ανώτερο από αυτό των συγχρόνων του. Επιπλέον, ήταν από τη φύση του πιστός, χωρίς να καταβάλλει προσπάθεια, χωρίς να δοκιμάζεται, και έντιμος. Και, τέλος, λόγω της ευφυΐας, της πειθούς αλλά και της αξιαγάπητης και χαρούμενης προσωπικότητάς του με ευκολία ασκούσε σημαντική επιρροή σε έναν ευρύ κύκλο ανθρώπων. Στις αιτίες για τη δίωξη και τη δολοφονία του θα πρέπει να περιληφθεί και ο φθόνος των μπολσεβίκων και, δυστυχώς, και κάποιων μη μπολσεβίκων συγγραφέων. 


6 Φεβρουαρίου 1934

    Το σύνθημα των κομμουνιστών πριν από την έναρξη της δίκης του είναι αποκαλυπτικό: «Μην τον αφήσετε να αποτελέσει μέρος της κληρονομιάς της Γαλλίας».

    Τη φυσική δολοφονία ακολούθησε η ηθική διά της σιωπής ή, όταν η σιωπή δεν ήταν εφικτή ή αρκετή, διά της συκοφάντησής του. Δυστυχώς, αυτή τη στάση επέδειξε και μεγάλο μέρος της γαλλικής ακροδεξιάς που με το πρόσχημα της διάσωσης του έργου του, στην πραγματικότητα, όμως, για να σώσει το τομάρι της, επέτρεψε ή και ενορχήστρωσε τη διαστρέβλωση της αλήθειας και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και την παραποίηση του έργου του είτε με περικοπές "ενοχλητικών" αποσπασμάτων, είτε με προσθήκη άλλων, είτε με παρουσίαση βιβλίων ή κειμένων ως δικών του, ενώ δεν είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το περίφημο Memorandum («οι λόγοι της εμπλοκής μου»), το οποίο δήθεν έγραψε ο Μπραζιγιάκ και δήθεν αποτελεί μια σύνθεση των σημειώσεών του στη φυλακή πριν από την απολογία του, το οποίο όμως δεν έχει γραφτεί από αυτόν, μάλιστα, σε κάποια σημεία του, φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση με την περήφανη στάση που ο μεγάλος λογοτέχνης και κριτικός ακολούθως κράτησε στη δίκη του και η οποία, άλλωστε, προκύπτει από τις εφημερίδες της εποχής, ακόμη και αριστερές: δεν αρνήθηκε τίποτε, δεν δήλωσε μετανοήμενος, αντίθετα υποστήριξε με σθένος τις ιδέες του, και στο άκουσμα της θανατικής ποινής, απάντησε: «Τιμή μου!»

    Καθώς τα χρόνια περνούν, όμως, και μετά τον θάνατο πολλών, τα αληθινά στοιχεία έρχονται στο φως. Βιβλία του εκδοθέντα όσο ζούσε πωλούνται από συλλέκτες, το ίδιο και επιστολές του. Ενώ, αυτό το μέρος της γαλλικής ακροδεξιάς που προαναφέραμε, κατόπιν των καταιγιστικών εξελίξεων του τελευταίου έτους, εκτέθηκε ως καθοδηγούμενο στην εποχή μας από τη Ρωσία και στο παρελθόν από τη Σοβιετική Ένωση. 

Διαβάστε την συνέχεια εδώ 


RV


Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2022

6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ: ΜΝΗΜΗ ΡΟΜΠΕΡ ΜΠΡΑΖΙΓΙΑΚ

 


"Να με σκέφτεστε και να σκέφτεστε κι εκείνους που πέθαναν στις 6 Φεβρουαρίου του 1934"
Robert Brasillach, 6 Φεβρουαρίου 1945, λίγο πριν τον σκοτώσουν

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1945  το πρωί, στις 9. 38, δολοφονήθηκε από εκτελεστικό απόσπασμα στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι, ένας από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες, δημοσιογράφους και κριτικούς της Ευρώπης, ο Εθνικοσοσιαλιστής Ρομπέρ Μπραζιγιάκ. Ήταν σχεδόν 36 ετών. Είχε προηγηθεί τον Ιανουάριο μια δίκη παρωδία, με κατηγορίες που αφορούσαν το φρόνημά του, όπως αυτό εκφραζόταν στα άρθρα του σε εφημερίδες της εποχής. Τον καταδίκασαν γιατί, όπως είπε ο πρόεδρος του "δικαστηρίου" που τον δίκασε, "τα άρθρα του ήταν πιο επικίνδυνα από ένα τάγμα της Βέρμαχτ". Στη δίκη ο Μπραζιγιάκ επέδειξε και απέδειξε την πίστη και περηφάνια του. Στο άκουσμα της θανατικής ποινής, είπε «Τιμή μου»! Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, την επόμενη ημέρα το Υπουργείο Εξωτερικών του Ράιχ έδωσε μέσω του εκπροσώπου του Dr Schmidt συνέντευξη Τύπου, στην οποία ανακοίνωσε την καταδίκη του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και δήλωσε ότι οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν ενώπιον των γερμανικών δικαστηρίων για εγκλήματα κατά της δύναμης κατοχής και για παράβαση των νόμων που ίσχυαν στη Γαλλία, κάτι που δυστυχώς λόγω της εξέλιξης του πολέμου δεν συνέβη (εφημερίδα France-Soir της 21ης Ιανουαρίου 1945).

Η επιλογή της ημερομηνίας δολοφονίας του δεν ήταν τυχαία. Ήταν η  ενδέκατη επέτειος από τη μεγαλειώδη αντισημιτική συγκέντρωση– απόπειρα πραξικοπήματος Γάλλων εθνικιστών και πατριωτών στο Παρίσι, της 6ης.2.1934, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία  22 ανθρώπων, μεταξύ αυτών και του ελληνικής καταγωγής εθνικιστή Cambo Costa, και τον τραυματισμό περισσοτέρων από χίλιους. 

Συνέχεια εδώ


RV


Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2021

6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ: ΔΙΠΛΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

 


    Η 6η Φεβρουαρίου είναι μια διπλή επέτειος: αυτή της μεγαλειώδους αντισημιτικής συγκέντρωσης – απόπειρας πραξικοπήματος Γάλλων εθνικιστών και πατριωτών στο Παρίσι, της 6ης.2.1934, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία  22 ανθρώπων, μεταξύ αυτών και του ελληνικής καταγωγής εθνικιστή Cambo Costa, και τον τραυματισμό περισσοτέρων από χίλιους. Είναι, επίσης, η επέτειος της δολοφονίας του μεγάλου Γάλλου Εθνικοσοσιαλιστή λογοτέχνη και δημοσιογράφου Ρομπέρ Μπραζιγιάκ. Είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται για σύμπτωση. Η ημερομηνία που η Γαλλική Δημοκρατία της εποχής της Κάθαρσης επέλεξε για να οδηγήσει τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ στο εκτελεστικό απόσπασμα στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι δεν ήταν τυχαία, αλλά αποτελούσε ένα μήνυμα εκδικητικότητας, μια απόδειξη ότι οι εχθροί μας δεν ξεχνούν. Έντεκα χρόνια μετά την άνανδρη δολοφονία 22 πατριωτών, έλαβε χώρα η ακόμη πιο άνανδρη δολοφονία ενός μεγάλου λογοτέχνη, τον οποίον η εμπειρία της 6ης Φεβρουαρίου 1934 αφύπνισε γρήγορα και τον οδήγησε στον Εθνικοσοσιαλισμό, κάτι που προκύπτει από τα γραπτά του, ιδίως τα πολιτικά του άρθρα.




    Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο για τις ιδέες του, τις οποίες εξέφραζε μέσα από τα άρθρα του: για τον αντισημιτισμό του, την επίκριση για την εμπλοκή της Γαλλίας σε πόλεμο με τη Γερμανία (παρ’ όλα αυτά ό ίδιος επιστρατεύθηκε το 1940, και μάλιστα συνελήφθη από τους Γερμανούς και κρατήθηκε αιχμάλωτος από τον Ιούνιο του 1940 ως το τέλος Μαρτίου του 1941), για την πίεση να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι της εμπλοκής αυτής, για την υποστήριξή του στο καθεστώς Βισύ, αλλά και γιατί όλα αυτά τα εξέφρασε με μια χαρισματική πένα. Το ταλέντο του ήταν επίσης το «έγκλημά» του. Πρέπει, ακόμη, να σημειωθεί ότι οι εβραϊκοί κύκλοι τον παρακολουθούσαν στενά από πριν ακόμη από τον πόλεμο.

    Στις 19 Ιανουαρίου 1945, στη δίκη του η οποία ήταν μία παρωδία, επέδειξε πίστη και περηφάνια. Δεν εξεδήλωσε κάποια μετάνοια, το αντίθετο, υποστήριξε τον εαυτό του, τις ιδέες του και τις επιλογές του. Όταν άκουσε τη θανατική ποινή, είπε «Τιμή μου»! Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, την επόμενη ημέρα το Υπουργείο Εξωτερικών του Ράιχ έδωσε μέσω του εκπροσώπου του Dr Schmidt συνέντευξη Τύπου, στην οποία ανακοίνωσε την καταδίκη του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και δήλωσε ότι οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν ενώπιον των γερμανικών δικαστηρίων για εγκλήματα κατά της δύναμης κατοχής και για παράβαση των νόμων που ίσχυαν στη Γαλλία, κάτι που δυστυχώς λόγω της εξέλιξης του πολέμου δεν συνέβη (εφημερίδα France-Soir της 21ης Ιανουαρίου 1945).

Περισσότερα εδώ


RV


Δευτέρα 22 Ιουνίου 2020

22 Ιουνίου 1941




Στις 22 Ιουνίου 1941 ο πολιτισμός πήρε τα όπλα εναντίον της βαρβαρότητας

                                                                   Robert Brasillach, 20 Ιουνίου 1942 

πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση


RV


Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2020

Ακόμη βάζουν λουλούδια στον τάφο του Robert Brasillach




Πέρυσι ένας δημοσιογράφος (ασιατικής καταγωγής) στη Γαλλία αναρωτήθηκε «ποιος συνεχίζει και βάζει λουλούδια στον τάφο του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ», εκφράζοντας έτσι όχι μόνο απορία αλλά και αγανάκτηση που κάποιοι θυμούνται ακόμη τον αδικοχαμένο λογοτέχνη και δημοσιογράφο (franceinfo, 24.2.2019).

Ήταν 6 Φεβρουαρίου 1945 ώρα 9.38 το πρωί στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι, όταν τα τελευταία λόγια του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ «Ζήτω η Γαλλία» τα ακολούθησαν οι ριπές των όπλων. Ήταν νεκρός, σε εκτέλεση της από 19.1.1945 απόφασης επιβολής θανατικής ποινής ενός ειδικού δικαστηρίου της Κάθαρσης, αντίστοιχου των επαναστατικών δικαστηρίων της γαλλικής επανάστασης. Ήταν νεκρός, γιατί έτσι θέλησε με αρρωστημένο ζήλο ο Ντε Γκωλ, για να σωπάσει για πάντα  εκείνη η φωνή που τον είχε επανειλημμένως κατηγορήσει δημοσίως ότι ήταν προδότης, ότι υπονόμευε τη Γαλλία και την εθνική της κυριαρχία και ότι επιχειρούσε να τη μετατρέψει σε βρετανική κτήση. Στην εμπάθεια του Ντε Γκωλ θα πρέπει να προστεθεί και ο φθόνος διαφόρων λογοτεχνών για το απαράμιλλο ταλέντο του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, οι οποίοι ως μέλη επιτροπής συγγραφέων της Κάθαρσης («Εθνική Επιτροπή Συγγραφέων της Αντίστασης») ζήτησαν ευθέως και επίμονα να δολοφονηθεί, και ακόμη και μετά τον θάνατό του δεν επέδειξαν μετάνοια.

Το έγκλημα του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ ήταν οι ιδέες του, όπως αυτές εκφράστηκαν μέσα από τα άρθρα του σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά, κυρίως στη Je suis partout, της οποίας υπήρξε αρχισυντάκτης επί σειρά ετών, επίσης στη Révolution Nationale, στην Echo de France κ.ά. Ιδέες σχετικά με την ευρωπαϊκή συμφιλίωση, ενότητα και ειρήνη, ιδέες υποστηρικτικές στο καθεστώς Βισύ και στην collaboration, και υπέρ της εκστρατείας κατά του μπολσεβικισμού, μιας εκστρατείας για την οποία έγραψε χαρακτηριστικά «ο πολιτισμός πήρε τα όπλα εναντίον της βαρβαρότητας».

Επίσης, βαθιά ενόχληση είχαν προκαλέσει τα άρθρα του με τα οποία ζητούσε την τιμωρία εκείνων που είχαν εμπλέξει τη Γαλλία στον πόλεμο με τη  Γερμανία, ο οποίος είχε συνέπεια εκτός από τον θάνατο και τον τραυματισμό Γάλλων, την αιχμαλωσία πολλών. Ο ίδιος ο Μπραζιγιάκ είχε υπάρξει αιχμάλωτος των Γερμανών από τον Ιούνιο του 1940 ως την αρχή του Απριλίου  1941. Για την περίοδο αυτή έχει γράψει αρκετά πολύ ενδιαφέροντα άρθρα. Μάλιστα, από τη στιγμή που απελευθερώθηκε, δεν έπαψε να αγωνίζεται για την απελευθέρωση και των υπόλοιπων αιχμαλώτων, συμπαρίστατο έμπρακτα σε αυτούς και τις οικογένειές τους και ζητούσε την τιμωρία των πραγματικών υπευθύνων, δηλαδή εκείνων των πολιτικών και στρατιωτικών της Γαλλίας που είχαν εμπλέξει τη χώρα σε έναν πόλεμο στον οποίο δεν υπήρχε κατά τον Μπραζιγιάκ και για μια μεγάλη μερίδα Γάλλων κανένας λόγος να εμπλακεί.

Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και η εχθρότητα εβραϊκών κύκλων προς το πρόσωπό του, λόγω του αντισημιτισμού τον οποίο είχε εκφράσει με τα άρθρα του ήδη προς της έναρξης του Β΄Ππ, αλλά και κατά τη διάρκειά του, επισημαίνοντας τον ρόλο των εβραίων τόσο στο ξέσπασμα του πολέμου όσο και στη συνέχισή του.



Εκτός από μαχητικός δημοσιογράφος, ήταν άριστος λογοτέχνης και ποιητής. Τα μυθιστορήματά του (Le Marchand d'oiseaux, Comme le temps passe, Les Sept couleurs κ.ά. ) θεωρούνται αριστουργηματικά. Από τα πρώτα του βήματα σε πολύ νεαρή ηλικία, 21 ετών, απέκτησε φήμη, η οποία ολοένα μεγάλωνε.

Η στάση του κατά τη διάρκεια της δίκης του ήταν θαρραλέα και περήφανη, όπως αποκαλύπτεται από τις εφημερίδες της εποχής,  πολλές εκ των οποίων, καθώς είχαν συμμορφωθεί προς το «πνεύμα της Κάθαρσης», ήταν εχθρικές προς αυτόν. Τον ίδιο θαυμασμό προκάλεσε και το θάρρος και η περηφάνια του κατά την εκτέλεσή του. Διαβάζουμε ότι ήταν ήρεμος, με το κεφάλι ψηλά, όπως ψηλά το είχε κρατήσει και κατά τη διάρκεια της δίκης του, αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια, και στους στρατιώτες που δείλιασαν και δεν καταλάβαιναν για ποιο λόγο έπρεπε να σκοτώσουν  έναν νέο πνευματικό άνθρωπο, φώναξε «κουράγιο». Η ημέρα που επελέγη για τη δολοφονία του δεν ήταν τυχαία: 6 Φεβρουαρίου 1945, ακριβώς 11 χρόνια μετά τη μεγάλη εξέγερση –στην ουσία επρόκειτο περί απόπειρας κατάλυσης της δημοκρατίας– στο Παρίσι, με 22 νεκρούς.  Οι τελευταίοι στίχοι του Μπραζιγιάκ γράφτηκαν στις 5 Φεβρουαρίου 1945, στη φυλακή της Φρεν (Fresnes) όπου εκρατείτo, και απευθύνονταν «στους νεκρούς του Φεβρουαρίου», τους οποίους «σε λίγο θα συντρόφευε». Και τα τελευταία λόγια του στους δικηγόρους του λίγο πριν οδηγηθεί στο  Montrouge ήταν: «Σήμερα είναι 6 Φεβρουαρίου, να με σκέφτεστε και να σκέφτεστε και εκείνους που πέθαναν την ίδια ημέρα πριν από έντεκα χρόνια».


Αμέσως μετά τη δολοφονία του, ο Ντε Γκωλ απαγόρευσε τη μετάδοση από το ραδιόφωνο της σχετικής είδησης, ακριβώς για να μη γίνει γνωστή η γενναία στάση του. Παρ’ όλα αυτά κάποιες εφημερίδες, ακόμη και αντίθετες ιδεολογικά, δεν μπόρεσαν να μην αναφερθούν σε αυτή τη στάση.

Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους νέους λογοτέχνες και δημοσιογράφους όχι μόνο της Γαλλίας αλλά και της Ευρώπης.  Το κενό που άφησε δεν αναπληρώνεται. Παρ’ όλα αυτά είχε ήδη στα 35 του χρόνια γράψει πολλά, μυθιστορήματα, δοκίμια, ποιήματα και βέβαια άρθρα. Έτσι δεν απετράπη αυτό που με τη δολοφονία του επιχείρησαν οι εχθροί του, δηλαδή το να αποτελέσει πνευματική κληρονομιά της Γαλλίας, αλλά και όλης της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου.

75 χρόνια μετά, δεν είναι λίγοι αυτοί που, παρά τη συνωμοσία της σιωπής και της λάσπης, ακόμη θυμούνται και τιμούν τον Robert Brasillach.


75 χρόνια μετά, ακόμη βάζουν λουλούδια στον τάφο του Robert Brasillach.


Πηγή: thulebooks.gr


RV

ROBERT BRASILLACH, 75 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ




«Η συντροφικότητα είναι ο πιο όμορφος καρπός του ανθρώπινου πόνου. Γεννιέται στον αγώνα, γεννιέται στον πόλεμο, γεννιέται στη φυλακή. Για την ακρίβεια, δεν γεννιέται από τις ιδέες. Η μάλλον, οι ιδέες τότε μόνο έχουν αξία και τιμή, όταν αποκτούν ανθρώπινη υπόσταση, όταν βιώνονται από συντρόφους.  Εμένα, μου δόθηκε αυτό το προνόμιο».



Robert Brasillach 18.4.1941


RV

ΗΤΑΝ 6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ



Ο  Robert Brasillach έγραψε για την  εξέγερση της 6.2.1934 στο Παρίσι, τότε που οι σφαίρες της δημοκρατίας άφησαν 22 νεκρούς, (μεταξύ αυτών και τον 'Ελληνα μέλος της Action Francaise Cambo Costa) :
    «...Δεν απέμειναν παρά μερικά μπουκέτα βιολέττες, όλο και λιγότερα κάθε χρόνο, μπροστά στο σιντριβάνι της Κονκόρντ, και τα ονόματα των 22 νεκρών “των δολοφονημένων από το Κόκκινο Μέτωπο και την Αντίδραση”. Όμως εμείς έχουμε το καθήκον να θυμόμαστε.
    Αυτοί οι νεκροί ήταν αγνοί. Χωρίς καθοδήγηση, χωρίς ηγεσία, ορμώμενοι μόνο από το πάθος για εθνική δικαιοσύνη, μας διδάσκουν σήμερα ότι τίποτε δεν είναι εφικτό χωρίς ένα Κράτος ή χωρίς ένα Κόμμα, χωρίς αυτό ακριβώς που, ένα χρόνο και μία εβδομάδα πιο πριν [από τις 6.2.1934] υπήρξε η δύναμη και η επιτυχία της γερμανικής Επανάστασης…»
    Δημοσιεύθηκε στη Je suis Partout  στις 5 Φεβρουαρίου 1943, δύο  χρόνια και μία ημέρα πριν από τη δική του δολοφονία από τις σφαίρες της δημοκρατίας. Όμως εμείς έχουμε το καθήκον να θυμόμαστε...


RV


Παρασκευή 15 Μαρτίου 2019

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: Ρομπέρ Μπραζιγιάκ – Ανρί Μασσίς, Η Πολιορκία του Αλκαζάρ


110 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΡΟΜΠΕΡ ΜΠΡΑΖΙΓΙΑΚ


 Η Πολιορκία του Αλκαζάρ των Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και Ανρί Μασσίς κυκλοφόρησε πρώτη φορά έναν μήνα μετά τη λύση της πολιορκίας, δηλαδή τον Οκτώβριο του 1936, με τον τίτλο Οι Ευέλπιδες του Αλκαζάρ, από τις εκδόσεις Plon. Το βιβλίο ήταν το πρώτο που εξεδόθη παγκοσμίως για το πολεμικό αυτό επεισόδιο του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου και απετέλεσε βιβλιογραφική πηγή για τις μεταγενέστερες εκδόσεις. Μεταφράστηκε στην Ισπανία, την Αμερική, την Αγγλία, την Ιταλία και τη Σουηδία και θεωρείται ένα βιβλίο που άσκησε μεγάλη επιρροή. Οι έρευνες των συγγραφέων για το θέμα αυτό αλλά και για τον Ισπανικό Εμφύλιο συνεχίστηκαν, και έτσι τον Φεβρουάριο του 1939 το βιβλίο επανεκδόθηκε από τον ίδιο εκδοτικό οίκο διορθωμένο, εμπλουτισμένο και συμπληρωμένο, αυτήν τη φορά με τον τίτλο Η Πολιορκία του Αλκαζάρ, και με πρόλογο του Στρατηγού Μοσκαρντό –τεκμήριο εγκυρότητας και ακρίβειας της ιστορικής αφήγησης, καθώς αυτός ήταν ο διοικητής της φρουράς του Αλκαζάρ και τραγικός ήρωας και πρωταγωνιστής. Από αυτήν την έκδοση έγινε η παρούσα μετάφραση.
    Το Αλκαζάρ δεν είχε στρατηγική σημασία, παρ’ όλα αυτά μαζί με τον γύρω χώρο του, έγινε πεδίο σφοδρών μαχών για 72 ημέρες, κατ’ αρχήν λόγω του ότι στέγαζε τη Σχολή Ευελπίδων, την οποία οι εθνικιστικές δυνάμεις ήθελαν να κρατήσουν ελεύθερη και οι Κόκκινοι να αλώσουν. Γρήγορα, λόγω της ανέλπιστης και ηρωικής αντίστασης των πολιορκημένων, το Αλκαζάρ έλαβε τις διαστάσεις συμβόλου και για τις δύο πλευρές. Στρατιωτικοί, λίγοι ευέλπιδες που είχαν έρθει εθελοντικά από τη Μαδρίτη, στρατιώτες, σπουδαστές της Γυμναστικής Ακαδημίας, χωροφύλακες, γυναίκες με τα παιδιά τους κλείστηκαν στο φρούριο, αποφασισμένοι να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων. Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνητικές δυνάμεις φάνηκαν αποφασισμένες να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο, προκειμένου να κάμψουν την αντίσταση των πολιορκημένων και σφυροκόπησαν ανελέητα το Αλκαζάρ.
     Η πένα του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και η δημοσιογραφική ματιά του Ανρί Μασσίς καταφέρνουν να δώσουν στον αναγνώστη μια πλήρη εικόνα των δραματικών γεγονότων που έλαβαν χώρα  κατά την πολιορκία του Αλκαζάρ και να του μεταφέρουν το μαχητικό πνεύμα αντίστασης και τον ηρωισμό των πολιορκημένων.
    Το βιβλίο μεταφράζεται για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα.


RV


Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2019

Ήταν 6 Φεβρουαρίου…



"Να με σκέφτεστε και να σκέφτεστε κι εκείνους που πέθαναν στις 6 Φεβρουαρίου του 1934"
Robert Brasillach, 6 Φεβρουαρίου 1945, λίγο πριν τον σκοτώσουν
    
 Ήταν 6 Φεβρουαρίου του 1945, ώρα 9.38, ένα παγωμένο πρωινό, στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι, τότε που ένας από τους ευγενέστερους και πιο ηρωικούς εκπροσώπους των Ευρωπαϊκών Γραμμάτων, ο Γάλλος Ρομπέρ Μπραζιγιάκ εκτελέστηκε, δεμένος σε έναν ξύλινο πάσσαλο, μετά την καταδίκη του για «εσχάτη προδοσία», εξαιτίας των πολιτικών απόψεων και ιδεών τις οποίες είχε εκφράσει στα άρθρα του. Και στη ζωή και στον θάνατο έδειξε ασύγκριτο θάρρος. Εκείνο το πρωινό, όταν τον οδήγησαν στον τόπο της εκτέλεσης, αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια, κοίταξε περήφανα ψηλά τον ήλιο, και πρόλαβε να φωνάξει «Ζήτω η Γαλλία», προτού οι σφαίρες της δημοκρατίας τον ρίξουν στη γη νεκρό. Ήταν ένα μεγάλο όνομα των γαλλικών γραμμάτων, ο πιο χαρισματικός λογοτέχνης και κριτικός της εποχής του ─όπως ακόμη και ιδεολογικοί αντίπαλοί του παραδέχθηκαν─, πολυτάλαντος, που είχε ακόμη να προσφέρει πολλά στη Γαλλία και στην Ευρώπη. 

 Ήταν 6 Φεβρουαρίου του 1934 το απόγευμα, όταν πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι από δεκάδες χιλιάδες πατριώτες μια πολύ μεγάλη αντικοινοβουλευτική συγκέντρωση, η οποία εξελίχθηκε σε λαϊκή εξέγερση έξω από τη Γαλλική Βουλή, την οποία οι συγκεντρωθέντες επεχείρησαν να καταλάβουν. Η αστυνομία άνοιξε πυρ με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 22 διαδηλωτές (ένας εκ των οποίων Έλληνας,  ο Cambo Costa, όπως αναφέρονται τα στοιχεία του σε εφημερίδες της εποχής) και να τραυματιστούν περισσότεροι από χίλιοι. Αυτή η εθνικολαϊκή εξέγερση, στην οποία συμμετείχε και ο Μπραζιγιάκ, καθόρισε την ιδεολογική του εξέλιξη και την πολιτική του πορεία.  Έντεκα χρόνια μετά, λίγες ώρες  πριν από την εκτέλεσή του έγραψε το τελευταίο του ποίημα, αφιερωμένο στους «νεκρούς του Φεβρουαρίου».
   74 χρόνια μετά τη δολοφονία του, οι εκδόσεις Θούλη, τιμώντας με σεβασμό για άλλη μια φορά τη μνήμη του σπουδαίου αυτού τέκνου της Γαλλίας και της Ευρώπης ανακοινώνουν την έκδοση και κυκλοφορία σε λίγες ημέρες, για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, του βιβλίου του Η Πολιορκία του Αλκαζάρ, που συνέγραψε με τον Henri Massis, με πρόλογο του ηρωικού Ισπανού Στρατηγού Μοσκαρντό. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1939, και αποτελεί εμπλουτισμένη και συμπληρωμένη έκδοση του βιβλίου Οι Ευέλπιδες του Αλκαζάρ που είχε κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 1936.


Κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες


RV

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: ROBERT BRASILLACH, «ΣΕΝΙΕ»



Στο κελί των μελλοθάνατων στη φυλακή της Φρεν, λίγες ημέρες πριν από την εκτέλεσή του, ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ «επιστρέφει» στον Ελληνογάλλο ποιητή Αντρέ Σενιέ που δολοφονήθηκε στη γκιλοτίνα τον Ιούλιο του 1794, από τους δημοκράτες επαναστάτες, λόγω των αντεπαναστατικών πολιτικών γραπτών του. Αισθάνεται ότι αν και άρχισαν διαφορετικά, η πορεία τους προς το τέλος είναι κοινή. Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, η «αιώνια επιστροφή» καθώς λέει, «έφερε παρόμοιες περιστάσεις» και τώρα είναι εκείνος που βαδίζει προς τον θάνατο εξαιτίας των δικών του πολιτικών γραπτών. Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, σκέφτεται, οι ομοιότητες ανάμεσα στην εποχή της Τρομοκρατίας και στην εποχή της Κάθαρσης είναι τόσες, που, θαρρείς, πως μόνο τα ονόματα έχουν αλλάξει… Κι έτσι ο Μπραζιγιάκ, ανιχνεύοντας τη ζωή και την πορεία τού Αντρέ Σενιέ προς τον θάνατο, πορεύεται συγχρόνως τον δικό του δρόμο προς το τέλος, νιώθοντας πως δεν είναι μόνος, πως αυτός είναι ο δρόμος που από τα αρχαία χρόνια παίρνουν αυτοί που θυσιάζονται για τις ιδέες τους και για το κοινό καλό.
Το βιβλίο ολοκληρώθηκε την 1η Φεβρουαρίου 1945, πέντε ημέρες πριν από την άνανδρη δολοφονία του. Πέρα από το ιστορικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει, αφού πρόκειται για το τελευταίο βιβλίο του μεγάλου λογοτέχνη, παρουσιάζει επίσης και λογοτεχνικό και πολιτικό ενδιαφέρον, και είναι βέβαιο ότι θα συγκινήσει ιδιαίτερα τον Έλληνα αναγνώστη, αφού πραγματικά είναι «γεμάτο Ελλάδα», από την αρχή ως το τέλος.


Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2017

ΜΝΗΜΗ ROBERT BRASILLACH


Κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες (μετάφραση από τα γαλλικά: Εβίνα Τσαγκαράκου)

    Σαν σήμερα πριν από 72 χρόνια, στις 9.38 το πρωί, εκτελέστηκε στο Παρίσι, στο φρούριο Montrouge, από τις δυνάμεις της «Κάθαρσης», από τους απογόνους των τρομοκρατών που είχαν δράσει με ανάλογο τρόπο κατά τη γαλλική επανάσταση, ένα από τα φωτεινότερα πνεύματα της Ευρώπης, ο λογοτέχνης και δημοσιογράφος Robert Brasillach. Το «έγκλημά» του ήταν τα  άρθρα που είχε γράψει υπέρ της συνεργασίας με τους Γερμανούς, καθώς πίστευε, όπως πολλοί συμπατριώτες του και, κυρίως, όπως πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, στην collaboration. Σε αυτά τα άρθρα αποκαλυπτόταν πλήρως και η ιδεολογία του. Επέδειξε ασύγκριτο θάρρος και αξιοπρέπεια στη δίκη-παρωδία αλλά και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Στη δίκη του, όταν ανακοινώθηκε η καταδίκη του σε θάνατο, και ενώ το πλήθος αντιδρούσε με φωνές και απειλές κατά των δικαστών, εκείνος απάντησε δυνατά «Τιμή μου». Και λίγες ημέρες μετά, εκείνο το παγωμένο πρωινό της 6ης Φεβρουαρίου 1945,  όταν τον έδεσαν σε έναν πάσσαλο, αρνήθηκε να του δέσουν και τα μάτια, κοίταξε περήφανα ψηλά τον ήλιο, και πρόλαβε να φωνάξει «Ζήτω η Γαλλία», προτού οι σφαίρες της δημοκρατίας τον ρίξουν στη γη νεκρό. Είχε πει: «Λένε πως τον θάνατο, όπως και τον ήλιο δεν μπορεί κανείς να τους αντικρίσει κατάματα. Εν τούτοις προσπάθησα».  Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του  Πιέρ-Αντουάν Κουστώ ‒ο οποίος είχε καταφύγει στο Ζιγκμαρίνγκεν της Γερμανίας‒ από τον ραδιοφωνικό σταθμό Radio-Patrie όταν πληροφορήθηκε τον θάνατό του: «Σκότωσαν τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, τόλμησαν να το κάνουν. Σκότωσαν έναν από τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους της εποχής μας, από τους πιο ευφυείς, από αυτούς που τιμούσαν περισσότερο τα γαλλικά γράμματα και τη Γαλλία. Ο Στρατηγός ντε Γκωλ τον δολοφόνησε… Οι Εβραίοι απαίτησαν το αίμα αυτού του δίκαιου ανθρώπου». 


    72 χρόνια έχουν περάσει, χρόνια επίμονης προσπάθειας να ξεχαστεί το όνομά του ή να σπιλωθεί. Παρ’ όλα αυτά αρκεί η απλή αναφορά σε αυτόν για να ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων.
    72 χρόνια μετά, οι εκδόσεις Θούλη, τιμώντας με σεβασμό για άλλη μια φορά τη μνήμη του σπουδαίου αυτού τέκνου της Γαλλίας και της Ευρώπης ανακοινώνουν την κυκλοφορία σε λίγες ημέρες, για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, του βιβλίου που έγραψε στη φυλακή της Φρεν, στο κελί των μελλοθάνατων, με τίτλο «Σενιέ» («Chénier»). Το βιβλίο ολοκληρώθηκε την 1η Φεβρουαρίου 1945, πέντε ημέρες πριν από την άνανδρη δολοφονία του. Πέρα από το ιστορικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει, αφού πρόκειται για το τελευταίο βιβλίο του μεγάλου λογοτέχνη, παρουσιάζει επίσης και λογοτεχνικό και πολιτικό ενδιαφέρον, και είναι βέβαιο ότι θα συγκινήσει ιδιαίτερα τον Έλληνα αναγνώστη, αφού πραγματικά είναι «γεμάτο Ελλάδα», από την αρχή ως το τέλος.



Ristorante Verona


Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016

Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου ''Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα''



Είναι παλιά σας συνήθεια να ξεκάνετε 
τους καλούς συγγραφείς 
Έζρα Πάουντ

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1945, στο Φρούριο Montrouge στο Παρίσι, στρατιώτες δένουν σε έναν ξύλινο πάσσαλο έναν νέο άνδρα 35 ετών, που έχει καταδικασθεί σε θάνατο για «συνεργασία με τους Γερμανούς». Το εκτελεστικό απόσπασμα ετοιμάζεται. Ο άνδρας δεν δέχεται να του δέσουν τα μάτια. Το είχε υποσχεθεί στον εαυτό του: θα προσπαθούσε να κοιτάξει τον Θάνατο κατάματα. Όπως και τον Ήλιο… Χαμογελάει. Οι στρατιώτες φαίνονται να τα ’χουν χαμένα. Η ευγενική του μορφή είναι ικανή να τους αφοπλίσει. Τους φωνάζει: «Κουράγιο». Κοιτάζει ψηλά. Τον ήλιο; Τον θάνατο; Τις τελευταίες του λέξεις τις φυλάει για την πατρίδα του: «Ζήτω η Γαλλία!» Μια ριπή σφραγίζει το τέλος τής σύντομης ζωής του. Είναι 9.38 το πρωί. 

Οι εκτελέσεις συνηθίζονταν εκείνον τον καιρό. Ήταν η εποχή της «Κάθαρσης», της περιόδου δολοφονιών, βασανισμών, βιασμών, λεηλασιών και κάθε είδους φρικαλεοτήτων, που ακολούθησε την απομάκρυνση του γερμανικού στρατού από το Παρίσι και την είσοδο των συμμαχικών δυνάμεων. Η «Κάθαρση» συναγωνιζόταν σε θηριωδίες την εποχή της Τρομοκρατίας της Γαλλικής Επανάστασης. Τα θύματα ήταν Γάλλοι που είχαν στηρίξει το νόμιμο καθεστώς Βισύ, και είχαν υποστηρίξει άμεσα ή έμμεσα τους Γερμανούς ή, απλώς, είχαν τηρήσει ουδέτερη στάση. Αυτοί ονομάζονταν collaborateurs, συνεργάτες, δηλαδή συνεργάτες του εχθρού. Φυσικά, ανάμεσά τους κατά καιρούς παρεισέφρεαν και διάφοροι καιροσκόποι, τύποι που συνεργάζονται με όποιον έχει την εξουσία, αδιακρίτως. Αλλά η πλειονότητα ήταν απλοί Γάλλοι πατριώτες, όπως συνέβη σε κάθε χώρα που κατά τον Β΄Ππ πέρασε στην επιρροή των Γερμανών. 

Πάντως, ο νέος άνδρας που εκτελέστηκε εκείνο το πρωινό τού Φεβρουαρίου δεν ήταν ένας απλός Γάλλος πατριώτης. Ήταν ένα μεγάλο όνομα των γαλλικών γραμμάτων, ο πιο χαρισματικός λογοτέχνης και κριτικός της εποχής του ─όπως ακόμη και ιδεολογικοί αντίπαλοί του παραδέχθηκαν─, πολυτάλαντος, που είχε να προσφέρει πολλά στη Γαλλία και στην Ευρώπη. Παρά την προσπάθεια που γίνεται μετά τον θάνατό του να παρουσιαστεί ως ένας απλός πατριώτης, η αλήθεια, είτε αρέσει είτε όχι, είναι ότι ήταν ένας συνειδητός Εθνικοσοσιαλιστής, ο οποίος πίστεψε πραγματικά στη συνεργασία με τους Γερμανούς, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς προσωπικά οφέλη. Στην collaboration είδε την ελπίδα για ευρωπαϊκή αναγέννηση αλλά και τη σωτηρία της πατρίδας του. Εξάλλου, ποτέ δεν αρνήθηκε την πίστη του αυτή, ούτε στις πιο δύσκολες στιγμές. Ανήκε στην ομάδα εκείνη των πνευματικών ανθρώπων, των «καταραμένων», στη Γαλλία, στην Ευρώπη και στον κόσμο, που πήραν θέση υπέρ του Άξονα για ιδεολογικούς λόγους (Έζρα Πάουντ, Κνουτ Χάμσουν, Σελίν, Ντριε λα Ροσέλ, Σίτσα Καραϊσκάκη, Μάρτιν Χάιντεγκερ, Μιγκέλ Σερράνο κ.ά.). Καταδικάστηκε σε θάνατο γιατί, όπως είπε ο πρόεδρος του «δικαστηρίου» που τον δίκασε, «τα άρθρα του ήταν πιο επικίνδυνα για την Αντίσταση από ένα τάγμα της Βέρμαχτ». Αυτή ήταν η επίσημη άποψη, η άποψη των νικητών. «Εκτελέστηκε από τους Γάλλους γιατί έδειξε στη χώρα του τον δρόμο της Νέας Ευρώπης» (Romualdi). Αυτή ήταν η άποψη των ηττημένων. 

Ο νέος άνδρας που εκτελέστηκε δεν κρυβόταν, ενεργούσε ανοιχτά, «είχε θάρρος λιονταριού». Έδινε χρώμα στη ζωή των γύρω του, σκόρπιζε ζεστασιά σαν τον ήλιο του Νότου, απ’ όπου καταγόταν. Ήταν ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ.



RV

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Διαβάζοντας το βιβλίο '' Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα ''



του Σωτήρη Αντωνακόπουλου


Στο μαύρο εξώφυλλο ένιωσα αμέσως να με καταλαμβάνει το σκοτάδι του θανάτου, η θλίψη και η απελπισία που νιώθει κάποιος μετά από μια καταστροφή. Ήταν έντονη επίσης η μοναχικότητα και η σοβαρότητα. Επάνω στο μαύρο χρώμα αποτυπωμένη σε λευκό, η μορφή της απόλυτης πίστης και αφοσίωσης στον Ιερό Σκοπό. Στο λευκό για να μην σβήσει ποτέ η αθωότητα, η αλήθεια και εκείνο το αιώνιο χαμόγελο απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα. Δίπλα δύο λέξεις σε κόκκινο κι αμέσως ένιωσα την επαναστατική διάθεση, το πάθος καθώς και την ορμή της γραφής του συγγραφέα. Είναι τα πρώτα συναισθήματα που γεννήθηκαν μόλις έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο ''Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα''. 



Γύρισα το εξώφυλλο και ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο. Αμέσως ένα ερώτημα άρχισε να βασανίζει το μυαλό μου: Πόσο εύκολο μπορεί να είναι σήμερα, στην εποχή της απόλυτης σήψης και της παρακμής, σ'αυτόν τον κόσμο που η ύλη και ο μηδενισμός συνθέτουν τη μίζερη καθημερινή πραγματικότητα,  να μπορεί κάποιος να νιώσει το πολεμικό πνεύμα, τη φυλετική ψυχή και την ανθρώπινη θυσία; Να ''γνωρίσει'' δηλαδή τον Robert Brasillach; Μέσα από τον πρόλογο του βιβλίου μού λύθηκε η απορία. Ο άνθρωπος που θα γνωρίσει τον εαυτό του, ο άνθρωπος που κοιτάζει την αλήθεια κατάματα, ο άνθρωπος που έχει πίστη για ένα σκοπό, ο άνθρωπος που παλεύει για κάτι ιερό θα είναι αυτός που έχει την τιμή να ''γνωρίσει'' τον Robert Brasillach.



Ο πρόλογος τελείωσε και ακολουθούν τα πολιτικά άρθρα. Από το ''εβραϊκό ζήτημα'' μέχρι το ''είδα τους τάφους του Κατύν'' η αρμονική ακολουθία τους θυμίζει στρατιωτική παράταξη έτοιμη να παρελάσει μετά από μια μεγάλη μάχη και μια σημαντική νίκη. Με την αίσθηση αυτή άρχισα να καταλαβαίνω τον πρόεδρο του δικαστηρίου που παρομοίασε τα άρθρα πιο επικίνδυνα κι από ένα τάγμα της Βέρμαχτ.
Συνέχεια εδώ

Ristorante Verona 

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2016

Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα: Μια κριτική του έργου



Εκδόσεις Θούλη
Σελίδες: 151
Ημερομηνία έκδοσης: Ιανουάριος 2016



Μια πρώτη ματιά


Εξερευνώντας πρόσφατα το διαδίκτυο, τα μάτια μου αντίκρισαν μια αναπάντεχη έκπληξη: την έκδοση του βιβλίου «Robert Brasillach, πολιτικά άρθρα», καρπός των Εκδόσεων Θούλη.
Αυτή η είδηση με χαροποίησε για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, είναι το μοναδικό εν Ελλάδι έργο που αναφέρεται εξ ολοκλήρου στον Μπραζιγιάκ ως πολιτικό ον, και δεύτερον, διότι απαρτίζεται από τα λόγια, τις σκέψεις του ιδίου, και όχι από πηγές ή γνώμες άλλων, τρίτων, συχνά κακόβουλων. Υπό αυτές τις συνθήκες, επομένως, αποφάσισα να προμηθευτώ το βιβλίο το συντομότερο δυνατόν, και με μεγάλη αγωνία. Ακολουθούν οι εντυπώσεις μου.



Αρχή, το ήμισυ του παντός


Ξεφυλλίζοντας τις πρώτες σελίδες, οδηγούμαι αυτομάτως στον Πρόλογο, το οποίο θεωρώ ότι είναι ένα από τα θεμελιώδη, και δεν αναφέρω τυχαία τη συγκεκριμένη λέξη, σημεία αυτής της προσπάθειας. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, ο πρόλογος θέτει τις βάσεις στις οποίες ο αναγνώστης μπορεί να πατήσει προτού περιπλανηθεί στον κόσμο των ιδεών του πολυτάλαντου συγγραφέα. Σε ταξιδεύει σε μια προπολεμική και μεσοπολεμική Γαλλία που βασανίζεται από αναταραχές και δολοπλοκίες. Ταυτοχρόνως, με άρτιο και ολοκληρωμένο τρόπο παρουσιάζονται τα βασικότερα σημεία της διάβασης του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ από τη γέννηση του στο Περπινιάν, μέχρι το μαρτυρικό του τέλος.
Μέσα από τα πάμπολλα στοιχεία που αναφέρονται σχετικά με το βίο, και ιδιαίτερα, την επαίσχυντη «καταδίκη» του, καθίσταται σαφές και ξεκάθαρο το εξής: ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ ήταν Εθνικοσοσιαλιστής μέχρι το τέλος και εκτελέστηκε για τις Ιδέες που εξέφραζε μέσα από τα άρθρα του. Έκανε βλέπετε το «έγκλημα» να πιστέψει σε μια Ελεύθερη Ευρώπη, στο Μεγαλείο του Αδόλφου Χίτλερ.




Non omnis moriar[1]


Εν συνεχεία, παρατίθενται ουσιώδη άρθρα από την πολιτική δράση του Μπραζιγιάκ, τα οποία αποτελούν και τη βασική δομή του βιβλίου. Ήδη από τον πρόλογο αναφέρεται το εξής βαρυσήμαντο και άξιο αναφοράς: «Αυτά (τα άρθρα) που δημοσιεύονται στην παρούσα έκδοση είναι πράγματι απευθείας από το πρωτότυπο χωρίς περικοπές.»
Θεωρώ ότι για κάποιον σοβαρό ερευνητή και φίλο της αλήθειας αυτή η δήλωση αποτελεί τον οδοδείκτη των όσων ακολουθούν, και κυρίως, της ποιότητας του βιβλίου. Αυτή η απλή και κατανοητή φράση αποτελεί επίσης την αιχμή του δόρατος που διαπερνάει το τέρας της λασπολογίας, των συκοφαντιών και του ανήθικου πολέμου. Και το τέρας αυτό σήμερα, χρησιμοποιώντας ουκ ολίγες φορές διαφορετικές μάσκες ή ονόματα, αποτελεί το δύσμορφο πείραμα, το νόθο έκτρωμα αν προτιμάτε, που δημιούργησαν οι υποκινητές της εκτέλεσης του Μπραζιγιάκ.
Διαβάζοντας με θαυμασμό τα άρθρα του Brasillach, η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι αυτός, ο Μπραζιγιάκ της εφημερίδας «JE SUIS PARTOUT», ο αληθινός, ουδεμία σχέση έχει με τον κίβδηλο που παρουσιαζόταν τόσα χρόνια στη χώρα μας (και παγκοσμίως). Έναν Μπραζιγιάκ από «μετριοπαθή» και «διανοούμενο ποιητή» μέχρι και «ακροδεξιό». 
Θεωρώ σημαντική την τοποθέτηση του «τι συμβαίνει σήμερα» γύρω από το όνομα του Μπραζιγιάκ, διότι έπρεπε επιτέλους –και πιστεύω ειλικρινά ότι η παρούσα έκδοση το κατάφερε– να ξεκαθαριστεί ότι ο Μπραζιγιάκ δεν είχε καμία σχέση με τις νοσηρές φαντασιώσεις κάποιων, μα αντ’ αυτών, ήταν ένας θαρραλέος Εθνικοσοσιαλιστής με ιδέες και αρχές, τις οποίες τίμησε με την Λεωνίδεια θυσία του, αντί να τις ανταλλάξει, εκλιπαρώντας με ελεεινό τρόπο την αθώωσή του. Και ήταν μια ηρωική στάση, που αντικατοπτρίζει όσους τηρούν σήμερα τα ίδια Ιερά ιδεώδη. Διότι «είναι καλύτερα να υπομένεις την αδικία, παρά να τη διαπράττεις»,[2] όπως έγραψε κάποτε πολύ σωστά ο Κικέρωνας.

Κλείνοντας λοιπόν αυτήν την παρένθεση, διαβάζουμε άρθρα του Μπραζιγιάκ προσεγμένα, με έναν γενναίο τόνο, που έχουν ως απώτερο στόχο την αφύπνιση του χιλιοπροδομένου γαλλικού λαού. Στη θεματολογία των άρθρων που δημοσιεύθηκαν στη «JE SUIS PARTOUT» διακρίνουμε ζητήματα αναμφισβήτητης σημασίας όπως το ιουδαϊκό, τη σφαγή στο Κατύν, τους εχθρούς της Ευρώπης, κ.ά. Το ύφος και το ταλέντο του συγγραφέα του «Les Sept Couleurs» («Τα Επτά Χρώματα», που προτάθηκε για το Prix Goncourt το 1939), αντανακλώνται στα ίδια τα άρθρα, και είναι μια διαρκής απόδειξη του ισχυρισμού –από εχθρούς και φίλους– ότι αποτελούσε μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες των γαλλικών γραμμάτων της εποχής του.
Ιδιαίτερη μνεία θα ήθελα να κάνω στο άρθρο του «Είδα τους τάφους του Κατύν», όπου με χαρακτηριστική και ωμή περιγραφή αποτυπώνονται οι εικόνες ενός ανθρώπου μπροστά στη φρικιαστική θέα της μπολσεβικικής διαστροφής. Με έναν εξαιρετικά ικανό τρόπο, ο Μπραζιγιάκ τοποθετεί τον αναγνώστη στη θέση του ιδίου: αυτήν του Γάλλου ανταποκριτή στο Κατύν.


Οδεύοντας προς την Αιωνιότητα


Τον βασικό κορμό του έργου ακολουθούν τα διαφωτιστικά «Παραρτήματα» που σαν προβολείς απ’ αυτούς που χρησιμοποιήθηκαν στη Νυρεμβέργη φέγγουν το –ηθελημένα– άγνωστο, μα μαρτυρικό, τέλος του Ήρωα. Και τις ψυχές μας.
Επαληθεύονται μέσα από τα λόγια του ίδιου του Μπραζιγιάκ, καθώς και του συνηγόρου του, Ιζορνί, η αδαμάντινη αποφασιστικότητα, η πίστη και το ψυχικό σθένος του πρώτου. Μέσα από λεπτομέρειες, μαθαίνουμε (επιτέλους!) το πλαίσιο-παρωδία μέσα στο οποίο καταδικάστηκε ο Γάλλος Εθνικοσοσιαλιστής, όπως βέβαια και τις τελευταίες λέξεις του…
Αμφότερα τα παραρτήματα αποτελούν έναν ιδανικό επίλογο ενός καλογραμμένου βιβλίου του οποίου την θεματική πληρότητα (σχεδόν εκατό υποσημειώσεις) θα ζήλευαν πολλά ιστορικά πονήματα.



«Κουράγιο!»

Μόνο δύναμη και θάρρος μπορεί να μας προσφέρει μια από τις τελευταίες φράσεις που ειπώθηκαν από το στόμα του Γάλλου Μπραζιγιάκ. Ήταν, μέχρι το άδικο τέλος του, ένας ελπιδοφόρος Εθνικοσοσιαλιστής, ένας αμετανόητος Χιτλερικός, και αυτό είναι κραυγάζει ο δικός του Αγώνας. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, μέσα από τα ίδια του τα λόγια, κάτι που ίσως δυσαρεστήσει ορισμένους κακοπροαίρετους.
Το δεδομένο είναι ότι με αυτήν την έκδοση πιστεύω πως οι συντελεστές του έργου πέτυχαν, δίχως αμφιβολία, έναν από τους στόχους τους: να κριθεί ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ μέσα και μόνο από τα δικά του λόγια. Συγχαρητήρια γι’ αυτήν την έκδοση λοιπόν, αναμένουμε με προσμονή και άλλες!


Χαίρε Νίκη!

Βασίλειος Θαραμανίδης
12/02/2016



[1] «Δεν θα πεθάνω εντελώς». (Το έργο μου θα επιζήσει) – Οράτιος, Ωδαί.
[2] «Accipere quam facere praestat injuriam»
Πηγή: Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού


Ristorante Verona