Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ιωάννης Συκουτρής. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ιωάννης Συκουτρής. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2020

Νέα έκδοση από τη Θούλη: Ιωάννης Συκουτρής, Περί θανάτου



Συγγραφέας: Ιωάννης Συκουτρής
Εκδόσεις: Θούλη
Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου
Σελίδες: 55
Έτος έκδοσης: 2020

Τα κείμενα της νέας έκδοσής μας ήταν αρχικά χειρόγραφες σημειώσεις του Ι. Συκουτρή για τις περίφημες προφορικές παραδόσεις του στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, που προσείλκυαν πολύ κόσμο και όχι μόνο φοιτητές. Το πρώτο είναι «απόσπασμα από την εισαγωγήν εις τον Φαίδωνα του Πλάτωνος», έργο το οποίο ο μεγάλος φιλόλογος δίδαξε τη χρονιά 1933-1934. Το δεύτερο είναι ανάλυση της τραγωδίας τού Σοφοκλέους «Αίας» και το δίδαξε την επόμενη χρονιά. Πέραν της αξίας των αναλύσεων του Ι. Συκουτρή καθ’ εαυτές, ο σύγχρονος αναγνώστης που γνωρίζει το τραγικό τέλος τού μεγάλου φιλολόγου, αναγνωρίζει στο κείμενο ιδέες και αντιλήψεις τού συγγραφέα σχετικά με τον θάνατο, που σίγουρα τον επηρέασαν όταν λίγο καιρό αργότερα πήρε τη Μεγάλη Απόφαση.

Η δίψα όμως του αθηναϊκού κοινού για τη διδασκαλία του αποτελούσε βεβαίωση της πίστεώς του στην ανάγκη που είχε ο Ελληνισμός να γνωρίση την αρχαία γραμματεία. Όσοι είχανε παρακολουθήσει τα μαθήματα εκείνα δεν θα λησμονήσουνε την ατμόσφαιρα μαγείας που δημιουργούσε ο λόγος του μεγάλου διδασκάλου. Είτε ένα δύσκολο χωρίο του Σοφοκλέους ζητούσε να εξηγήση, είτε την πολιτική φιλοσοφία τού Πλάτωνος ερμήνευε, ο λόγος του είχε τη δύναμη να δεσμεύη τον ακροατή, να τον παρασύρη και να τον ενθουσιάζη. Β. Λαούρδας


RV

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: Ιωάννης Συκουτρής – Η σχέσις μας προς την Αρχαιότητα



«Το παρόν ζη από το παρελθόν και η ιστορία είναι ο μόνος διδάσκαλος του βίου διά τα μελλοντικά μας διαβήματα»…  

Στο δοκίμιο αυτό –επιλεγόμενα στο βιβλίο του Th. Zielinski «Ημείς και οι Αρχαίοι»− ο Ι. Συκουτρής εξετάζει τη σημασία της γνώσης της Αρχαιότητας κατά την προ αλλά και μετά την Επανάσταση του 21 εποχή. Η επαφή με την Αρχαιότητα οδήγησε το έθνος μας να γίνει «Έθνος Ελλήνων» από «γένος Χριστιανών» που ήταν κατά την τουρκοκρατία, μετά το «άχρωμον εθνικώς Βυζάντιον». Αυτή η αφύπνιση το έκανε να ξεσηκωθεί. Το 21 ήταν αναγέννηση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και συνειδητή επάνοδος στη δράση των αρχαίων προγόνων, ο Λεωνίδας και ο Θεμιστοκλής ζωντανές υπάρξεις. Στη μικρή γωνιά που απελευθερώθηκε, η σχέση με την Αρχαιότητα είναι αντιφατική: Οίηση, περηφάνια αλλά χωρίς αίσθηση των καθηκόντων έναντι του ενδόξου ονόματος, παρά τις συχνά καλές προθέσεις. Η βαθιά γνώση της αρχαιότητας είναι ένας σκοπός ευγενής και ωραίος, προς τον οποίον «το έθνος μας οφείλει να μάθη προ παντός να εργάζεται και να πειθαρχή εαυτό».


Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Το 1821 αποτελεί αναγέννησιν του αρχαίου ελληνικού πνεύματος



« ….αποτελεί το 21 αληθώς ρήξιν προς το παρελθόν και την “παράδοσιν”, την παράδοσιν όμως την βυζαντιακήν και την της τουρκοκρατούμενης Ελλάδος. Αλλά συγχρόνως αποτελεί αναγέννησιν, αναγέννησιν του αρχαίου ελληνικού πνεύματος (όπως ημπορούσαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης να το συλλάβουν), επάνοδον συνειδητήν εις την δράσιν των αρχαίων προγόνων και (με το τολμηρόν του ρωμαντικού πήδημα υπεράνω της ρωμαϊκής και βυζαντινής περιόδου) συνέχειαν άμεσον των κατορθωμάτων εκείνων. Τα ονόματα του Λεωνίδου και του Θεμοστοκλέους δεν κοσμούν μόνον των Υδραίων τας πρύμνας – αποτελούν ζωντανάς υπάρξεις, παραστέκονται εις τους αγωνιζομένους, γίνονται πρότυπα και ιδέαι, που κανονίζουν αίσθημα και ενέργειαν των απογόνων. Το έθνος αισθάνεται, ότι είναι έ θ ν ο ς: αισθάνεται τα δικαιώματά του ως κληρονόμου παρελθόντος μεγαλείου, και τα καθήκοντά του απέναντι αυτού. Δεν είναι πλέον η φυσιολογική, ούτως ειπείν, εξέγερσις εναντίον της καταπιέσεως του βαρβάρου, που του οπλίζει τας χείρας πολύ μάλλον η συναίσθησις της αξιοπρεπείας του, η εντροπή…»

Ιωάννης Συκουτρής


RV


Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ από τη Θούλη: ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ – ΕΠΙΤΑΦΙΟΙ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΩΝ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΘΗΝΑΣ




Συγγραφέας: Ιωάννης Συκουτρής
Εκδόσεις:  Θούλη
Επιμέλεια: Αθηνά Μάρκου
Σελίδες: 100
Έτος έκδοσης: 2015
ISBN: 978-618-81705-1-3


Οι επιτάφιοι προς τιμήν των πεσόντων για την πατρίδα υπήρξαν η συνέχεια μιας αρχαίας παράδοσης απόδοσης τιμών στους νεκρούς ήρωες όχι μόνο έργῳ αλλά και λόγῳ, και αναπτύχθηκαν στην αρχαία Αθήνα τόσο, ώστε να αποτελούν ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος. 

Σε μια διαφορετική, από τις συνήθεις φιλολογικές, ανάλυση των αθηναϊκών επιταφίων, ο Ι. Συκουτρής αποκαλύπτει το πραγματικό, το βαθύτερο νόημά τους: τη φυσική και υπερβατική συγχρόνως σύνδεση του αίματος με τη γη, που επιτυγχάνεται με τη θυσία του πολεμιστή, όπου κι αν αυτός πεθάνει. Μια θυσία που για τον Έλληνα ήταν δικαίωμα και ολοκλήρωνε την «ευδαιμονία του αγαθού ανδρός». Η αγάπη και η ευγνωμοσύνη για τη γη του ήταν αυτή που οδηγούσε τον πολεμιστή στην υπεράσπισή της και που δικαιολογούσε ηθικά τον πόλεμο. Ο υπέρ πατρίδος θάνατος τον συνέδεε με τους ένδοξους προγόνους του, στην αδιάσπαστη συνέχεια της φυλής, στη «μακρά αλυσίδα των πράξεων ανδρείας και εθελοθυσίας». Γιατί, λέγει ο Συκουτρής, η γη της πατρίδας του ήταν ιερή και αγαπημένη, στοργική Μητέρα και τροφός, και όχι ξένη ή μητριά, όπως είναι για τον σύγχρονο, τον επηρεασμένο από την εβραϊκή νοοτροπία, άνθρωπο. Σ' αυτή τη γη ήθελε ο ήρωας να ταφεί, την «προσιτή αμέσως και εις τας αισθήσεις και εις τα αισθήματα», τη γη-φορέα της αιώνιας εναλλαγής ζωής και θανάτου. Γι' αυτή τη γη ο ήρωας δίνει ό,τι ακριβότερο έχει: το Αίμα του. Γιατί μόνο μ' αυτόν τον τρόπο, το πνεύμα της αυτοθυσίας μπορεί να μεταδοθεί στις επόμενες γενιές και να παραμείνει αιώνιο: μόνο «μέσα από το αίμα, το καθαρό από κάθε ξένο στοιχείο αίμα της φυλής».


RV