Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εβραίοι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εβραίοι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2020

Το Εβραϊκό Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

 



Η πρώτη φορά που έγινε λόγος για ένα Εβραϊκό Κοινοβούλιο  ήταν το 1897, τη χρονιά που πραγματοποιήθηκε το πρώτο Παγκόσμιο Σιωνιστικό Συνέδριο στη Βασιλεία της Ελβετίας. Σήμερα, περισσότερο από έναν αιώνα μετά από εκείνη τη συνάντηση που οργανώθηκε από τον αρχισιωνιστή Theodor Herzl (1860-1904), ιδρύθηκε το Εβραϊκό Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ένα Κοινοβούλιο που δημιουργήθηκε νόμιμα με τις ευλογίες όλων των πολιτικών ανδρεικέλων της Ευρώπης και έχει ως στόχο να «δώσει φωνή στις σκέψεις, τις ιδέες και τις ανησυχίες των Εβραίων της Ευρώπης», συμβάλλοντας στην ενδυνάμωση των εβραϊκών ευρωπαϊκών κοινοτήτων.


Φαίνεται πως τόσο οι πολιτικοί, όσο και τα ΜΜΕ που στηρίζουν τις κοινότητες των Εβραίων της Ευρώπης ή βρίσκονται υπό τον έλεγχό τους, δεν αρκούν, καθώς ο ευρύτερος στόχος είναι να ασκηθούν εντονότερες πιέσεις μέσω του νέου «κοινοβουλίου», καθώς και μέσω του παγκόσμιου εβραϊκού λόμπι. Πιέσεις που έχουν να κάνουν με την πολιτική της «μηδενικής ανοχής» στον «νεοναζισμό», στο ρατσισμό, στην ξενοφοβία, στην «άρνηση του ολοκαυτώματος» και γενικά σε όλες τις μορφές αντιλήψεων και απόψεων που αποκλίνουν από το «πολιτικώς ορθό», ώστε να δημιουργηθεί ένα ακόμη πιο ισχυρό καθεστώς φίμωσης της γνώμης και της έκφρασης.


Στις 16 Φεβρουαρίου του 2012 οι πόρτες του Εβραϊκού Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου άνοιξαν στις Βρυξέλλες για τους 120 Εβραίους βουλευτές από 47 χώρες της Ευρώπης (και όχι μόνο), είτε οι χώρες αυτές είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είτε όχι – από την Αλβανία, την Αρμενία, Βοσνία Ερζεγοβίνη, την Κροατία, το Σαν Μαρίνο, το Μονακό, τη Σερβία, Μαυροβούνιο, Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, το Καζακστάν κλπ.


Η ίδρυση  του ΕΕΚ ξεκίνησε με πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Ένωσης Εβραίων (European Jewish Union, EJU), μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης που δημιουργήθηκε την άνοιξη του 2011 από δύο Ουκρανούς δισεκατομμυριούχους εβραϊκής καταγωγής, τους Vadim Rabinovich και Ihor Kolomoyskyi.


Ο Kolomoyskyi παλαιότερα  είχε προσπαθήσει να εκλεγεί πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου των Εβραϊκών Κοινοτήτων (European Council of Jewish Communities) – που ιδρύθηκε πριν από 40 χρόνια – ενώ ο Rabinovitch υπήρξε αντιπρόεδρος του ECJC.


Οι εκπρόσωποι του  Εβραϊκού Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εξελέγησαν μέσω ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, η οποία πραγματοποιήθηκε από τις 18 Οκτωβρίου έως  τις 15 Δεκεμβρίου του 2011. Στις εκλογές  συμμετείχαν ως υποψήφιοι 1000 περίπου Εβραίοι, οι οποίοι ζουν και εργάζονται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης (και όχι μόνο), ενώ οι  ψηφοφόροι ήταν  συνολικά 400.000.


Μέλη του εβραϊκού κοινοβουλίου είναι ραβίνοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες, νομικοί, επιστήμονες, αθλητές, καλλιτέχνες κλπ.  Μεταξύ αυτών είναι: ο Πρέσβης Jakob Finci, εκπρόσωπος για τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, ο Vittorio Pavoncello, υψηλό μέλος της Ένωσης των ιταλικών Εβραϊκών Κοινοτήτων και ο αριστερός Ιταλο-αφρικανο-εβραίος Roger Coianiz, στέλεχος του ιταλικού αριστερού κόμματος «Αριστερά-Οικολογία-Ελευθερία» από την Ιταλία. O Pierre Besnainou, πρόεδρος του «Ιδρύματος του γαλλικού Ιουδαϊσμού»   (“Fondation du Judaïsme Français”), θέση που προηγουμένως κατείχε ο David de Rothschild. O δικηγόρος Oliver Mishcon από τη Μεγάλη Βρετανία.  Ο οικονομολόγος Joel Rubinfeld από το Βέλγιο. Ο Nathan Gelbart από τη Γερμανία. Ο Jozef Camhi από την Τουρκία. Από την Ελλάδα εξελέγησαν ο μηχανικός Ηλίας Μπορμπόλης (Ilias Borbolis) και ο Αβραάμ Ρεϊτάν (Avraam Reitan), τ. Γεν. Γραμματέας του Κ.Ι.Σ.Ε. Από την Κύπρο ο Arie Zeev Raskin, ιδρυτής της Εβραϊκής Κυπριακής Ένωσης.


Το Ευρωπαϊκό Εβραϊκό Κοινοβούλιο είναι βασισμένο να λειτουργεί σύμφωνα με την Κνεσέτ. [H Κνέσετ είναι το κοινοβούλιο του Ισραήλ. Έχει έδρα την Ιερουσαλήμ και συγκλήθηκε σε σώμα για πρώτη φορά το 1949. Αποτελείται συνολικά από 120 βουλευτές, οι οποίοι εκλέγονται για 4 χρόνια. Ως νομοθετική εξουσία της ισραηλινής κυβέρνησης, η Κνέσετ θεσπίζει νόμους, εκλέγει τον πρόεδρο και τον πρωθυπουργό,  επιβλέπει το έργο της κυβέρνησης, διατηρεί την αρμοδιότητα για την καθαίρεση του προέδρου του κράτους και του ελεγκτή του κράτους από τα καθήκοντά τους, ενώ μπορεί να διαλυθεί η ίδια και να προκηρύξει νέες εκλογές. Η Κνέσετ έχει τη δυνατότητα να περάσει οποιοδήποτε νόμο με απλή πλειοψηφία.]


Τα εγκαίνια του Εβραϊκού Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου συνέπεσαν με την επίσκεψη στις Βρυξέλλες μιας αντιπροσωπείας 40 μελών της Διάσκεψης των Προέδρων των Μεγαλύτερων αμερικανικών εβραϊκών οργανώσεων (Conference of Presidents of Major American Jewish Organizations), με επικεφαλής τους Richard Stone και Malcolm Hoenlein. Η αντιπροσωπεία είχε συνομιλίες με την εκπροσώπους της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, καθώς και Βέλγους αξιωματούχους, Μεταξύ των θεμάτων που είχαν συζητηθεί κατά τη διάρκεια εκείνων των συνομιλιών ήταν το θέμα του αντισημιτισμού καθώς και τα ζητήματα που αφορούν το Ιράν και τη Συρία


Κατά τις εναρκτήριες ομιλίες τους οι Εβραίοι «ευρωβουλευτές»  εξήγησαν τους λόγους και τους σκοπούς της ίδρυσης του EEK.   «Ο κοινός παρονομαστής» των «ευρωβουλευτών» του ΕΕΚ είναι «η εβραϊκή τους ταυτότητα και το πάθος τους για την προώθηση των εβραϊκών συμφερόντων σε διεθνή κλίμακα»


Η Antonya Parvanova, εκπρόσωπος που εκλέχθηκε από τη βουλγαρική εβραϊκή Κοινότητα, δήλωσε ότι η συνάντηση της 16ης Φεβρουαρίου του 2012 έχει ιστορική σημασία μιας και θα σηματοδοτήσει το μέλλον των Εβραίων της Ευρώπης.


«Είμαι υπερήφανη και ευγνώμων που βρίσκομαι ενώπιόν σας σήμερα – είπε η Parvanova. Για πρώτη φορά, συγκεντρώθηκαν εδώ, σε αυτή την αίθουσα, οι εκπρόσωποι των οργανώσεων που εκπροσωπούν περισσότερους από 3,5 εκατομμύρια Εβραίους πολίτες  απ’ όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο … “Το νέο Εβραϊκό Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι η φωνή που αντιπροσωπεύει και ενισχύει την εβραϊκή κοινότητα στην Ευρώπη.“…


«Για πρώτη φορά στην ιστορία, οι Εβραίοι της Ευρώπης συναντώνται σήμερα εδώ, σαν ένας άνθρωπος, ή θα έλεγα καλύτερα  σαν ένα σύνολο ανθρώπων  με ένα ενιαίο σκοπό»… «Η εβραϊκή κοινότητα στην Ευρώπη, θα αποβεί  σίγουρα απαραίτητη σε ένα ευρύ φάσμα συζητήσεων στις οποίες αναμένεται να συμβάλλει δυναμικά»….


«Είμαστε σήμερα εδώ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έναν χώρο που υπήρξε πάντα σύμβολο για το μέλλον της ειρήνης, της ανεκτικότητας και της δημοκρατίας. Φυσικά, υπάρχουν ακόμη πολλά που πρέπει να γίνουν για να ενισχυθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά η Ευρώπη παραμένει ενωμένη (!) εδώ και περισσότερο από 50 χρόνια με βάση τις αξίες οι οποίες πρέπει να διατηρηθούν ζωντανές σήμερα όσο ποτέ άλλοτε. Ο εξτρεμισμός, ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία και ο αντισημιτισμός δεν έχουν καμία θέση στην Ευρώπη και αυτό το Κοινοβούλιο θα συνεχίσει να εκπροσωπεί και να προστατεύει τα δικαιώματα του κάθε ευρωπαίου πολίτη.»


O επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Εβραϊκής Ένωσης, Tomer Orni, δήλωσε μεταξύ άλλων: «Το όραμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Εβραίων είναι πλέον μια πραγματικότητα. Αυτό είναι ένα ιστορικό γεγονός όπως και ότι το νέο κοινοβούλιο είναι ένα σημαντικό ορόσημο για την εβραϊκή εκπροσώπηση στην Ευρώπη. Είμαστε βαθιά πεπεισμένοι ότι το κοινοβούλιο θα είναι μια θετική δύναμη στην κάλυψη των μεταβαλλόμενων συνθηκών και μεγάλων προκλήσεων που αντιμετωπίζει ο ευρωπαϊκός εβραϊσμός».


Ο ίδιος ο Orni, μιλώντας σε άλλο συνέδριο πριν λίγους μήνες, με θέμα «την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και τις επιπτώσεις της στον αντισημιτισμό», που πραγματοποιήθηκε στην έδρα της ΕΕ, κατηγόρησε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς ότι διατηρούν στο DNA τους τον αντισημιτισμό, τονίζοντας  ότι «οι Εβραίοι στην Ευρώπη έχουν πάντα βιώσει τον αντισημιτισμό»…« ο αντισημιτισμός είναι μέρος του DNA της Ευρώπης. Έχει τις ρίζες του στην Ευρώπη ενώ υπήρχαν πάντα διαφορετικές πηγές κινήτρων για τον αντισημιτισμό.»


Το εβραϊκό λόμπι το οποίο ως γνωστό ασκεί τεράστια επιρροή στα ανώτερα κλιμάκια της κυβέρνησης των Η.Π.Α., ενισχύεται πλέον από το ΕΕΚ  που παρεμβαίνει απροκάλυπτα στα εσωτερικά των ευρωπαϊκών χωρών.


Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για το γεγονός ότι ορισμένοι Εβραίοι ιδρύουν το δικό τους κοινοβούλιο με κύριο στόχο την υπαγόρευση μιας  κοινής πολιτικής των Εβραίων στην Ευρώπη [Με την ίδια λογική, θα μπορούσαν π.χ. οι μουσουλμάνοι που ζουν στην Ευρώπη και είναι τουλάχιστον δέκα φορές περισσότεροι από τους Εβραίους, να ιδρύσουν ένα αντίστοιχο «Μουσουλμανικό Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο».]. Ενέργεια σαν αυτή δείχνει ότι, επιδιώκεται η δημιουργία ενός μηχανισμού πίεσης από τους Εβραίους, που σκοπό έχει  την άνευ όρων υπεράσπιση του Ισραήλ, ανεξάρτητα από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν και εξακολουθούν να διαπράττονται από το κράτος αυτό εναντίον των Παλαιστινίων και των γειτονικών λαών. Επιδιώκεται, επίσης, η ενίσχυση του δεσμού μεταξύ του Ισραήλ και των Εβραίων σε όλο τον κόσμο, καθώς η καθιέρωση μιας ενιαίας πολιτικής για τον εντοπισμό και την καταπολέμηση του αντισημιτισμού, με την οποία θα πρέπει να ευθυγραμμιστούν  όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί.


Παύλος Γκάστης


RV



Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2019

ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΤΙΝΙΑ




 Τοπίο της Παταγονίας

Τον δέκατο ένατο αιώνα, η βρετανική κυβέρνηση παρ' ότι είχε σχέδιο ίδρυσης εβραϊκού κράτους στη σημερινή Ουγκάντα, την Αργεντινή ή την Παλαιστίνη, τελικά δεν το έπραξε. Η Αργεντινή ελεγχόταν τότε από το Ηνωμένο Βασίλειο και, με πρωτοβουλία του εβραίου "βαρώνου" στη Γαλλία Maurice de Hirsch, είχε γίνει καταφύγιο για τους Εβραίους που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τα πογκρόμ στην Κεντρική Ευρώπη.

Σήμερα, το Ισραήλ έχει στρέψει το ενδιαφέρον του στην Παταγονία είτε επιδιώκοντας την εκμετάλλευση της Ανταρκτικής είτε προκειμένου να δημιουργήσει μια εφεδρική βάση οπισθοδρόμησης σε περίπτωση ήττας στην Παλαιστίνη.

Η Παταγονία είναι μια εκτεταμένη γεωγραφική περιοχή που βρίσκεται στο νότιο τμήμα της Αργεντινής και της Χιλής. Είναι πολύ πλούσια σε φυσικούς πόρους και ελάχιστα κατοικημένη.



Οι βλέψεις του Ισραήλ για την Πατραγονία δημοσιοποιήθηκαν μέσα από ένα φυλλάδιο που κυκλοφόρησε στην Αργεντινή από αντισιωνιστές στρατιωτικούς, μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα κατά του Juan Perón (τότε δημιουργήθηκε ισχυρό αντισημιτικό ρεύμα στις τάξεις των στρατιωτικών που ανέτρεψαν την κυβέρνηση του Perón). Το φυλλάδιο αυτό κατήγγελλε το νέο Κράτος του Ισραήλ ότι προετοίμαζε εισβολή στην Παταγονία, το λεγόμενο «Σχέδιο Αντίνια».

Σήμερα αποδεικνύεται ότι οι αντισιωνιστές της Αργεντινής, που τότε κατηγορήθηκαν ως συνωμοσιολόγοι, είχαν δίκιο και ότι υπήρξε όντως ένα εβραϊκό σχέδιο για την Παταγονία.

Το σχέδιο άρχισε να αποκαλύπτεται μετά τον πόλεμο στα Φώκλαντ το 1982. Την εποχή εκείνη η στρατιωτική κυβέρνηση της Αργεντινής προσπαθούσε να ανακτήσει τα νησιά αυτά, τα οποία βρίσκονταν υπό βρετανική κατοχή για ενάμιση αιώνα. Ο ΟΗΕ αναγνώρισε τη νομιμότητα της αξίωσης της Αργεντινής, αλλά το Συμβούλιο Ασφαλείας καταδίκασε τη χρήση βίας από πλευράς της για την επανάκτηση αυτών των εδαφών. 
Το διακύβευμα ήταν τεράστιο επειδή τα χωρικά ύδατα του Αρχιπελάγους των Φώκλαντ δίνουν πρόσβαση σε όλον τον πλούτο της ηπείρου της Ανταρκτικής.
Στο τέλος του πολέμου, το Λονδίνο επέβαλε μια ιδιαίτερα σκληρή συνθήκη ειρήνης στο Μπουένος Άιρες. Οι ένοπλες δυνάμεις της Αργεντινής αποδυναμώθηκαν. 

Ο έλεγχος του νότιου εναέριου χώρου της επικράτειάς τους και της Ανταρκτικής πέρασε στη δικαιοδοσία της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας (Royal Air Force ) και έπρεπε να ενημερώνουν το Ηνωμένο Βασίλειο για όλες τις δραστηριότητές τους.


 

Το Ηνωμένο Βασίλειο και το Ισραήλ, εκμεταλλευόμενα τα πλεονεκτήματα που τους προσφέρει η συνθήκη ειρήνης για τα Φώκλαντ, ξεκίνησαν ένα νέο σχέδιο στην Παταγονία.


Ο Εβραίος δισεκατομμυριούχος Joe Lewis  άρχισε να αποκτά τεράστια εδάφη στη νότια Αργεντινή και στη γειτονική Χιλή. Σήμερα, οι ιδιοκτησίες του καλύπτουν σε έκταση πολλές φορές το μέγεθος του κράτους του Ισραήλ. Βρίσκονται στη Γη του Πυρός (Tierra del Fuego), στο ακραίο νότιο μέρος της ηπείρου και περικυκλώνουν μεταξύ άλλων το Lago Escondido, εμποδίζοντας την πρόσβαση σε αυτό, παρά την ύπαρξη αντίθετης δικαστικής απόφασης.


Ο Εβραίος δισεκατομμυριούχος κατασκεύασε ένα ιδιωτικό αεροδρόμιο, με διάδρομο προσγείωσης 2 χιλιομέτρων, για να δέχεται πολιτικά και στρατιωτικά αεροπλάνα μεταφορών. 

Ο ισραηλινός στρατός διοργάνωσε «στρατόπεδα διακοπών» για τους στρατιώτες του στην Παταγονία. Κάθε χρόνο, 8-10.000 στρατιώτες του Ισραήλ περνάνε δύο εβδομάδες στη γη του Joe Lewis.


Αν και στη δεκαετία του ’70, ο στρατός της Αργεντινής είχε γνωστοποιήσει ότι παρατήρησε την κατασκευή 25.000 κατοικιών στην Παταγονία, καταγγέλλοντας την κατασκευή αυτή ως μέρος του Σχεδίου Αντίνια, σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες κατοικίες έχουν κατασκευαστεί. 
Είναι αδύνατο να ελεγχθεί η κατάσταση των εργασιών, δεδομένου ότι αυτές οι γαίες είναι ιδιωτικές και το Google Earth έχει εξουδετερώσει τις δορυφορικές φωτογραφίες της περιοχής, όπως συμβαίνει με τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις της Ατλαντικής Συμμαχίας. 

Επιπλέον, η γειτονική Χιλή έχει παραχωρήσει μια υποβρύχια βάση στο Ισραήλ ενώ σήραγγες έχουν σκαφτεί για την επιβίωση στον πολικό χειμώνα.

Ταυτόχρονα προωθείται η απόσχιση της Παταγονίας από τη Χιλή και την Αργεντινή. Ως πρόσχημα χρησιμοποιούνται οι Ινδιάνοι Μαπούτσε, που κατοικούν στην Παταγονία, τόσο την αργεντίνικη όσο και τη χιλιανή. Αυτοί βρέθηκαν προ εκπλήξεως όταν έμαθαν την επανενεργοποίηση της Resistencia Ancestral Mapuche (Προγονική Αντίσταση των Μαπούτσε — RAM), μιας μυστηριώδους οργάνωσης διεκδίκησης της ανεξαρτησίας. Σήμερα όμως η RAM θεωρείται πλέον από την αριστερά ως νομιμοποιημένο αποσχιστικό κίνημα. Οι δε ηγέτες των Μαπούτσε χρηματοδοτούνται  από τον George Soros.

Σήμερα, λοιπόν, είναι ξεκάθαρο ότι το Ισραήλ έχει ξεκινήσει ένα πρόγραμμα εκμετάλλευσης της Ανταρκτικής ή δημιουργεί μια εφεδρική βάση οπισθοδρόμησης σε περίπτωση ήττας στην Παλαιστίνη.




Ristorante Verona



Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2018

Εβραϊκή τρομοκρατία



Οι Εβραίοι δικαιούνται να ληστεύουν και να φονεύουν μη Εβραίους : Sanhedrin 57a.



Η πρώτη οργανωμένη ομάδα Εβραίων δολοφόνων στην ιστορία ήταν οι Σικάριοι, που εµφανίστηκαν στην Ιουδαία στην αρχή του 1ου αιώνα μ.Χ. Η ομάδα επιδιδόταν σε οργανωμένες πολιτικές δολοφονίες, εμπρησμούς, ληστείες καθώς και απαγωγές. Πήραν το όνομά τους από το μικρά καμπυλωτά ξίφη (sica) τα οποία έκρυβαν κάτω από τα ρούχα τους. Οι Σικάριοι αναμειγνύονταν με τα πλήθη που βρίσκονταν στην Ιερουσαλήμ στη διάρκεια των γιορτών και έκοβαν το λαιμό των εχθρών τους ή τους μαχαίρωναν πισώπλατα. 

Οι Σικάριοι ή Ισκαριώτες θεωρούνται οι πρώτοι τρομοκράτες γιατί δρούσαν σε πολυσύχναστα μέρη, σε αγορές, πλατείες, γιορτές. Με τα κυρτά στιλέτα κρυμμένα στα ρούχα τους, δολοφονούσαν, και στη συνέχεια -αφού πετούσαν το στιλέτο - ενώνονταν με το πλήθος, παριστάνοντας τους αγανακτισμένους για τη δολοφονία. Η δολοφονία στο φως της ημέρας και σε πολυσύχναστα μέρη είχε επίπτωση στον πληθυσμό, ανάλογη με αυτή που έχει η σύγχρονη τρομοκρατία. Οι Σικάριοι κα­τέ­στρε­ψαν το σπί­τι του α­νώ­τα­του κλη­ρι­κού Α­να­νί­α και τα πα­λά­τια της δυ­να­στεί­ας του Η­ρώ­δη. Έ­κα­ψαν δη­μό­σια αρ­χεί­α ώ­στε να κά­νουν α­δύ­να­τη την ε­πι­στρο­φή των δα­νεί­ων. Ο Τά­κι­τος α­να­φέ­ρει ε­πί­σης ό­τι πυρ­πο­λού­σαν σι­το­βο­λώ­νες και έ­κα­ναν δο­λιο­φθο­ρές στην υ­δρο­δό­τη­ση των πό­λε­ων. 

Στη συνέχεια, ο όρος τροµοκρατία απαντά στο τέλος του 18ου αιώνα, στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, υποκινητές και αρχηγοί της οποίας ήταν εβραίοι. 

Η δολοφονία στην υπηρεσία της "επανάστασης"

Η συστηµατική όµως χρήση του όρου άρχισε κυρίως από το δεύτερο µισό του 19ου αιώνα, όταν εµφανίζεται η «Ναρόντναγια Βόλια (Narodnaya Volya)» στη Ρωσία. Η οργάνωση αυτή ιδρύθηκε και πλαισιώθηκε από εβραίους και διέπραξε μια σειρά από δολοφονίες με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου του Β΄, το 1881.  Λίγοι γνωρίζουν ότι ο μεγαλύτερος αδερφός του εβραίου Λένιν, ο Αλιξάντρ Ιλίτς Ουλιάνοφ εκτελέστηκε διά απαγχονισμού στις 20 Μαΐου 1887 για την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του τσάρου Αλεξάνδρου Γ'. Με την επανάσταση των εβραιομπολσεβίκων το 1917 η κεντρική τράπεζα της Ρωσίας πέρασε στον έλεγχο της οικογένειας Rothschild. Ο δε τελευταίος Τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος Β', και ολόκληρη η οικογένεια δολοφονήθηκαν τελετουργικά από εβραίους.

 
Η οικογένεια Ρομανόφ δολοφονήθηκε σε εβραϊκό τελετουργικό

Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, στις ΗΠΑ, όσοι πρόεδροι ασχολήθηκαν επισταμένα με την πληγή του χρέους της κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ, που ανήκει βέβαια στους Rothschild, δολοφονήθηκαν. 

Δολοφονίες Αμερικανών Προέδρων

Α. Λίνκολ, Τ. Γκάρφιλνρτ, ο Μαν Κίνλεϋ και ο Τ. Κένεντι, τα είχαν βάλει με το αδιανόητο σύστημα δανεισμού χρήματος του αμερικανικού κράτους από την κεντρική τράπεζα της χώρας, η οποία ανήκει στη γνωστή οικογένεια.

Η πρώτη απόπειρα δολοφονίας κατά Αμερικανού προέδρου έγινε το το 1835. Συγκεκριμένα κατά του προέδρου Άντριου Τζάκσον, διότι επιτέθηκε σφοδρά στο προνόμιο των Rothschild να ελέγχουν την κοπή του δολαρίου στις ΗΠΑ.

Ο Αμερικανός πρόεδρος Α. Τζάκσον 

Για την ιστορία, ο Αμερικανός πρόεδρος Α. Τζάκσον πρόλαβε και χτύπησε τον δολοφόνο του μέχρι που το πλήθος τον συνέλαβε και τον λιντσάρισε.

Ο ίδιος αυτός γενναίος Αμερικανός πρόεδρος το 1835 είχε δηλώσει όταν ακόμα υπήρχε ελευθερία του λόγου:

«Είναι μια συμμορία τρομοκρατών. Σκοπεύω να τους απομακρύνω από την πατρίδα μας. Αν ο λαός καταλάβαινε μόνο την τεράστια αδικία του τραπεζικού μας συστήματος, θα έκανε επανάσταση αύριο το πρωί ».

Όλες τις κεντρικές τράπεζες των ΗΠΑ (3) ελέγχονται διαχρονικά από τους Rothschild. Η πρώτη ήταν την περίοδο 1791-1811, η δεύτερη από το 1816 ως το 1836,  και η σημερινή ομοσπονδιακή Τράπεζα, η οποία θέλει να ελέγχει εσαεί το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ.

Ο Τζάκσον άσκησε βέτο στην ανανέωση της σύμβασης για την Κεντρική Τράπεζα, την δεύτερη περίοδο στις 10 Ιουλίου 1832.

Λίγο μετά τη δήλωση του, ο ίδιος είπε στον αντιπρόεδρό του, «Η κεντρική τράπεζα και ο κ. Van Buren προσπαθεί να με σκοτώσει».

Ο Αμερικανός πρόεδρος Α. Λίνκολν

Για την ίδια τράπεζα ένας άλλος Αμερικανός πρόεδρος, ο Α. Λίνκολν, είχε πει:

«Η δύναμη της ελίτ του χρήματος προσποιείται ότι βοηθά το έθνος σε καιρό ειρήνης ενώ συνωμοτεί εναντίον του σε περιόδους προβλημάτων.

Είναι πιο δεσποτική απ' ό,τι η μοναρχία, πιο οδυνηρή από μια αυτοκρατορία, πιο εγωιστική από τη γραφειοκρατία.

Βλέπω στο εγγύς μέλλον μια κρίση που πλησιάζει και αυτό με ενοχλεί και με κάνει να τρέμω για την ασφάλεια της χώρας μας.

Οι εταιρίες θα γίνουν παντοκρατορίες και μια εποχή διαφθοράς θα ακολουθήσει, προσπαθώντας να παρατείνει τη βασιλεία της με τη χρήση των προκαταλήψεων του λαού μας, μέχρις ότου ο πλούτος συγκεντρωθεί σε τόσο λίγα χέρια και η δημοκρατία καταστραφεί».

Ο Λίνκολν δολοφονήθηκε το 1865.


Ο Πρόεδρος Γκάρφιλντ προειδοποίησε για τους κινδύνους που ελλοχεύουν αν οι Ευρωπαίοι κεντρικοί τραπεζίτες αποκτήσουν την εξουσία: «Όποιος ελέγχει το σύστημα κοπής χρημάτων ενός έθνους, ελέγχει αυτό το ίδιο το έθνος και είναι απόλυτος κύριος όλων των βιομηχανιών και του εμπορίου.

Όταν συνειδητοποιήσετε ότι ολόκληρο το σύστημα είναι πολύ εύκολο να ελεγχθεί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από μερικούς ισχυρούς στην κορυφή, δεν θα χρειαστεί να αναζητήσετε από πού προέρχονται οι περίοδοι πληθωρισμού και οικονομικών κρίσεων».

Ο Garfield δολοφονήθηκε το 1881.


Ο Πρόεδρος McKinley ξεκίνησε την επίθεσή του εναντίον της κεντρικής τράπεζας από κοινού με τον Υπουργό Εξωτερικών John Sherman.

Χρησιμοποίησαν τον νόμο «Sherman Anti-Trust Act» έναντι της οικογένειας Rothschild και υποστήριξαν και χρηματοδότησαν τη χρηματοοικονομική αυτοκρατορία του JP Morgan γνωστή ως Northern Trust, στην οποία μέχρι το τέλος του 1800 ανήκαν σχεδόν ολόκληροι οι σιδηρόδρομοι της Αμερικής.

Ο McKinley δολοφονήθηκε το 1901.


Ο Πρόεδρος Κένεντι ήταν ο τελευταίος πρόεδρος που προσπάθησε να ιδρύσει ένα αμερικανικό σύστημα κοπής χρήματος ενάντια στο προνόμιο των Rothschild.

Στις 4 Ιουνίου 1963, ο Κένεντι υπέγραψε την εκτελεστική εντολή 11110 και το Δημόσιο διέθεσε 4,3 δισεκατομμύρια δολάρια σε κυκλοφορία.

Ο Κένεντι δολοφονήθηκε το 1963 στο Ντάλλας.

Το κείμενο για τις δολοφονίες των Αμερικανών προέδρων είναι του Rand Clifford


RV

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2018

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2018

Η νύχτα του φόνου, ένα παράξενο έθιμο



 Το άρθρο του Karl Holz«Die Mordnacht, ein seltsamer Brauch» πρωτοδημοσιεύθηκε το 1934 στην εφημερίδα Der Stürmer, του εκδότη Γιούλιους Στράιχερ.

Κάθε χρόνο το Μάρτιο, οι Εβραίοι γιορτάζουν μια παράξενη γιορτή: Τις μέρες του Πουρίμ. Τις οποίες γιορτάζουν κατά έναν εξίσου περίεργο τρόπο. Δεν διασκεδάζουν και δεν είναι χαρούμενοι, ως είθισται στα άλλα έθνη. Δεν αφιερώνουν τη γιορτή στην αγάπη προς τον συνάνθρωπο, όπως εμείς τα Χριστούγεννα. Ή την ανάσταση και την αφύπνιση από τον ύπνο του θανάτου, όπως το Πάσχα. Η γιορτή των Εβραίων έχει μια αντίθετη έννοια. Είναι αφιερωμένη στο μίσος και τη δολοφονία. Και το φαγοπότι και την πορνεία. Πράγματι, οι Εβραίοι συμπεριφέρονται παράξενα, ιδιαίτερα οι ορθόδοξοι Εβραίοι. Συναντώνται μόνο μεταξύ τους και μετά αρχίζουν να βράζουν, να ψήνουν και να τηγανίζουν. Γίνεται ένα τσιμπούσι όπου τρώνε και πίνουν, μέχρι που να μην βλέπει ο ένας τον άλλο. Εβραίοι, που κανονικά δεν πίνουν αλκοολούχα ποτά, πίνουν αυτή την ημέρα ασταμάτητα. Και συμπεριφέρονται παράξενα και τρομακτικά. Εκστομίζουν κατάρες και αναθέματα εναντίον των μη Εβραίων. Και εκεί που νομίζουν ότι μένουν απαρατήρητοι, στήνουν κούκλες σε φυσικό μέγεθος. Οι οποίες αντιπροσωπεύσουν τον Αμάν, που ήταν άλλοτε ο ηγέτης του αντι-εβραϊκού κόμματος στην Περσία. Με φοβερές βρισιές ορμάνε πάνω στην κούκλα. Την τρυπάνε με μαχαιριές και στο τέλος κάτω από αποδοκιμασίες και γέλιο την κρεμάνε. Πριν δύο χρόνια ο Stürmer δημοσίευσε ένα ρεπορτάζ για μια γιορτή Πουρίμ που γιόρτασαν οι Εβραίοι του Adas Yisrael στο Wroclaw, όπου σε μία κούκλα έδωσαν το όνομα «Αμάν-Χίτλερ» και την κατατρύπησαν με άγριες κραυγές γεμάτες μίσος «Κάτω ο Χίτλερ!» και «Σκοτώστε τον Χίτλερ».

Οι νόμοι του Ταλμούδ

Οι Εβραίοι γιορτάζουν αυτή τη γιορτή σ‘ όλο τον κόσμο. Την γιορτάζουν κατά τον ίδιο τρόπο και σύμφωνα με ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές, τις οποίες καθορίζει το Ταλμούδ. Το Ταλμούδ γράφει: 

«Ο Εβραίος είναι υποχρεωμένος, κατά την διάρκεια του Πουρίμ να μεθά τόσο, έτσι ώστε να μην μπορεί να μετρήσει τα πέντε δάχτυλα του χεριού του και να μην μπορεί να διακρίνει τον άνδρα από την γυναίκα.» (Orach cajjim 695, 2, Ταλμούδ, Megillah 7β)

Επίσης είναι γραμμένο (στο Orach cajjim 690, 16): 
«Ο Εβραίος πρέπει στην γιορτή του Πουρίμ να λέει: Να είναι καταραμένος ο Αμάν* και ευλογημένος ο Μαρδοχαίος*. Να είναι καταραμένη η Ζερές και ευλογημένη η Εσθήρ. Να είναι καταραμένοι όλοι η μη Εβραίοι και ευλογημένοι όλοι οι Εβραίοι.»

Όποιος αυτές τις μέρες θα μπορούσε να κρυφακούσει στις συναγωγές και τα εβραϊκά σχολεία, ιδιαίτερα δε στις μυστικές συναντήσεις των Εβραίων, θα άκουγε τους τοίχους τους να πάλλονται από τις κατάρες και τα αναθέματα των Εβραίων κατά των «Γκογίμ.» Και θα έπαιρνε μια μικρή ιδέα για το απύθμενο και παλαβό μίσος των Εβραίων κατά των μη Εβραίων (και κυρίως κατά των Γερμανών).

Ο μεγάλος Αμάν

Το Πουρίμ βασίζεται σε ένα ιστορικό γεγονός, γεμάτο με αίμα και δολοφονίες, ταραχές, μεθύσια και πόρνες, όπως είναι και η ίδια αυτή η  «γιορτή». Πρόκειται για την σφαγή των αντισημιτών στην Περσική Αυτοκρατορία την εποχή του βασιλιά Ξέρξη. Οι Εβραίοι έχουν περιγράψει πολύ καθαρά εκείνη την «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» και την προϊστορία της. Μπορούμε να την διαβάσουμε στο βιβλίο Εσθήρ, Κεφάλαιο 2 έως 9.

Ο βασιλιάς Ξέρξης ήταν ο ισχυρός κυρίαρχος της Περσικής Αυτοκρατορίας, η οποία εκτεινόταν από την Ινδία έως την Αφρική. Είχε έναν υπουργό, ο οποίος τον συμβούλευε εξαιρετικά και τον έκανε τον υπέρτατο καγκελάριο του βασιλείου του. Το όνομά του ήταν Αμάν, γυναίκα του ήταν η Ζερές και είχε δέκα γιους. Όπως λέγεται στο βιβλίο της Εσθήρ, ο βασιλιάς Ξέρξης είχε υποδουλώσει εκατόν είκοσι χώρες και ακόμη περισσότερα έθνη και φυλές. Με καταπληκτικό και κοφτερό μάτι, ο υπουργός Αμάν ξεχώρισε ανάμεσα στους πολλούς λαούς που διοικούσε και τον πιο επικίνδυνο και επιβλαβή λαό ανάμεσά τους. Δεν ήταν ένας λαός, που ζούσε σαν τους άλλους στη δική του χώρα. Ήταν ο εβραϊκός λαός. Ο υπουργός Αμάν διαπίστωσε, ότι αυτός ο λαός είχε τους δικούς του νόμους, τους νόμους του Ταλμούδ. Και ότι εξαπατούσε και λήστευε τους μη Εβραίους. Και ότι παντού ανήρχετο και γινόταν μια ισχυρή δύναμή, που εκμεταλλεύονταν την βλαβερή ισχύ της, όπως έκαναν οι Εβραίοι στη Γερμανία μετά τον πόλεμο. Και έτσι δημιουργήθηκαν, όπως στην Γερμανία, προειδοποιητές, που κήρυξαν την μάχη στους Εβραίους, όπως έγινε και στο παρελθόν στην Περσική Αυτοκρατορία. Η Παλαιά Διαθήκη μας λέει για τον μεγάλο Αμάν:

«Και ο Αμάν είπε στον βασιλιά Ασσουήρη (Ξέρξη): υπάρχει ένας λαός διασπαρμένος και διαχωρισμένος μεταξύ των λαών και πάσας τα επαρχίας του βασιλείου και οι νόμοι αυτών είναι διάφοροι πάντων των νόμων πάντων των λαών και δεν φυλάττουσι τους νόμους τους βασιλέως και εάν είναι αρεστόν εις τον βασιλέα ας γραφεί να εξολοθρευθούν ...
Και ο βασιλιάς είπε στον Αμάν: Σου παραδίδω αυτό τον λαό, κάντον ότι θέλεις. Και εγράφη, ότι διέταξε ο Αμάν... και οι επιστολές απεστάλεισαν με δρομείς σε όλες τις χώρες του Βασιλέως να πνίξουν και να σκοτώσουν όλους τους Εβραίους.»

Η ηδυπαθής Εσθήρ

H γυμνόστηθη Εσθήρ να ετοιμάζεται για τη συνάντησή της με το βασιλιά των Περσών,  Τεοντόρ Σασεριώ
1841, Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου 

Οι Εβραίοι όμως είχαν αντιληφθεί τις προθέσεις του μεγάλου εχθρού των ΕβραίωνΑμάν από πολύ καιρό. Ήξεραν, ότι ο Αμάν δεν ήταν διεφθαρμένος και ότι τίποτα δεν μπορούσε να τον αποτρέψει από τους σημαντικούς στόχους του. Έτσι πλησίασαν τον γηράσκοντα βασιλιά Ξέρξη. Και διέγειραν τα πάθη του. Τον παρέσυραν στην μέθη και στην ακολασία. Του έφεραν τις ωραιότερες παρθένες , ανάμεσά στις οποίες ήταν και μια ηδυπαθής και ξεδιάντροπη Εβραία. Το όνομά της ήταν Εσθήρ και ήταν η ανιψιά ενός υψηλού εβραίου αξιωματούχου με το όνομα Μαρδοχαίος. Ο Μαρδοχαίος ήταν ο αντίπαλος του μεγάλου εχθρού των Εβραίων, του Αμάν. Η Παλαιά Διαθήκη λέει:

«Και ο βασιλιάς αγάπησε την Εσθήρ πάνω από όλες τις γυναίκες. Και έθεσε το βασιλικό στέμμα στο κεφάλι της και την έκανε βασίλισσα.»

Έτσι οι Εβραίοι είχαν επιτύχει ότι ήθελαν. Ο βασιλιάς είχε προδώσει τους ανθρώπους και το αίμα του, είχε πέσει στην παγίδα που του έστησε η ΕβραίαΕσθήρ. Αυτή έμπλεξε αυτόν τον χαμένο με όλα τα μέσα της φινέτσας. Τον καλούσε σε φαγοπότια και τον έκανε με φαγητά, ποτά και χορό να χάσει τελείως την αίσθηση των πράξεών του.

Ο θάνατος του Αμάν

Σε αυτή την κατάσταση μέθης και παράλογης απληστίας τον φανάτισε εναντίον του Αμάν:

«Και ο βασιλιάς μίλησε στην Εσθήρ σε κατάσταση μέθης: Τι επιθυμείς να σου δώσω, βασίλισσα Εσθήρ. Μπορείς να μου ζητήσεις το μισό βασίλειο, γεννηθήτω το θέλημά σου. Η βασίλισσα Εσθήρ απάντησε: Γνώρισα χάρη από σένα, βασιλιά, δώσ' μου τη ζωή μου και τη ζωή του λαού μου. Επειδή πρέπει να θανατωθούμε…. Και ο βασιλιάς είπε: Ποιος είναι αυτός που συλλογίζεται τέτοια πράγματα; Η Εσθήρ είπε: Ο εχθρός και αντίπαλος είναι ο κακός Αμάν.» (Παλαιά Διαθήκη: Βιβλίο Εσθήρ).

Η Εβραία Εσθήρ απαίτησε από το βασιλιά να κρεμάσει τον εχθρό των ΕβραίωνΑμάν. Ο βασιλιάς το έκανε. Η Παλαιά Διαθήκη λέει:

«Και ο Χαρβόνας, ο ευνούχος (… Ένας Εβραίος δούλος και μπολσεβίκος, D. Schr. d. St.), είπε: Ιδού, στο σπίτι του Αμάν υπάρχει ένα δέντρο, πενήντα πήχες ύψος, που το ετοίμασε για τον Μαρδοχαίο. Ο βασιλιάς είπε: Κρεμάστε τον Αμάν. Και έτσι κρέμασαν τον Αμάν στο δέντρο.»

Και η εγκληματική Εβραία ζήτησε και τους δέκα γιους τού Αμάν:

«Η Εσθήρ είπε: Αν αυτό αρέσει στον βασιλιά, ας αφήσει αύριο τους Εβραίους να πράξουν σύμφωνα με τη σημερινή Εντολή και να κρεμάσουν τους δέκα γιους τού Αμάν στο δέντρο …. Και οι δέκα γιοι του Αμάν απαγχονίστηκαν. Και οι Εβραίοι συγκεντρώθηκαν και έπνιξαν τριακόσιους άνδρες.» (Παλαιά Διαθήκη, Βιβλίο Εσθήρ.)

Το ίδιο βράδυ ξέσπασε στην Περσία η ιουδαιο-μπολσεβίκικη εξέγερση. Ένας πληρωμένος όχλος ξεσηκώθηκε υπό την ηγεσία των Εβραίων. Έσφαξαν όλους τους αντιπάλους των Εβραίων. Ήταν η «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών». Ήταν μια νύχτα όπως αυτή που οργάνωσαν στη Ουγγαρία ο Εβραίος Μπέλα Κουν και αμέτρητες φορές οι Εβραίοι Τρότσκι και Ζινόβιεφ στη Ρωσία. Η Παλαιά Διαθήκη έγραψε για εκείνη τη νύχτα:

«Αλλά οι Εβραίοι στις άλλες επαρχίες του βασιλιά συγκεντρώθηκαν. Ησύχασαν από τους εχθρούς τους και έπνιξαν εβδομήντα πέντε χιλιάδες από αυτούς.»

Η γιορτή

Η επόμενη μέρα ήταν μια μέρα χαράς. Οι Εβραίοι έτρωγαν, έπιναν και επιδίδονταν σε ερωτικές διαχύσεις, γιορτάζοντας την επιτυχημένη μαζική δολοφονία. Η Παλαιά Διαθήκη λέει:

«Και οι Εβραίοι αναπαύονται την δέκατη τετάρτη ημέρα του μήνα. Την οποία έκαναν σε μέρα γλεντιού και χαράς και έστελναν ο ένας στον άλλο δώρα. Και ονόμασαν τη μέρα αυτή Πουρίμ κατά το όνομα του Λαχείου. Και οι μέρες αυτές δεν ξεχνιούνται, αλλά πρέπει να διατηρούνται στα εγγόνια και όλες τις γενιές σε όλες τις χώρες και πόλεις. Είναι οι μέρες του Πουρίμ που δεν πρέπει να αγνοούνται από τους Εβραίους.»

Οι Εβραίοι δεν αγνοούν τις «Ημέρες του Πουρίμ». Τις γιορτάζουν «όλα τα φύλα, σε όλες τις χώρες και πόλεις». Γιορτάζουν το Πουρίμ σ‘ όλο τον κόσμο. Και εφέτος, περισσότερο από ποτέ, με απειλές και κατάρες και θα σχίζουν τις κούκλες με μαχαίρια. Μόνο τις κούκλες αυτές δεν θα τις λένε πλέον «Αμάν», αλλά «Χίτλερ» ή «Στράιχερ». Και θα ψάχνουν να βρουν και αυτό τον χρόνο πραγματικά ανθρώπινα θύματα. Γιατί, για να το πούμε έτσι, ο μη Εβραίος που πιστεύει, ότι οι Εβραίοι αυτή τη μέρα ενεργούσαν μόνο συμβολικά, είναι γελοία αφελής. Υπάρχουν Εβραίοι, που σφάζουν ακόμη σήμερα τα θύματά τους ακριβώς όπως οι πρόγονοί τους τη νύχτα Πουρίμ. Ο Dr. Martin Luther (Μαρτίνος Λούθηρος) τους κατάλαβε καλά, όταν έγραφε:

«Όλοι οι στεναγμοί και οι λαχτάρες της καρδιάς τους σημαίνουν, ότι θέλουν εμάς τους ειδωλολάτρες να μας αντιμετωπίσουν, όπως αντιμετώπισαν τους ειδωλολάτρες στην Περσία τον καιρό της Εσθήρ.» (Έκδοση Erlangen, Τόμος 32)

Οι Εβραίοι δεν αναστενάζουν μόνο αλλά και δρουν. Μερικοί μυστηριώδεις φόνοι που δεν αποκαλύφθηκαν, δεν είναι τίποτα άλλο παρά θυσίες κατά την γιορτή του Πουρίμ. Τον Μάρτιο του 1929 (κατά την διάρκεια των εορτασμών του Πουρίμ) θανατώθηκε στο Gladbeck ο μαθητής Γυμνασίου Helmut Daube, ένα πανέμορφο ξανθό αγόρι. Θανατώθηκε σύμφωνα με τους θρησκευτικούς κανόνες, με μαχαιριές στο λαιμό και αιμορραγία. Το σώμα του βρέθηκε μπροστά στο σπίτι των γονέων του.
Και τον Μάρτιο του 1932 (επίσης κατά την διάρκεια του Πουρίμ) θανατώθηκε στο Paderborn κατά τον ίδιο τρόπο η υπηρέτρια Kaspar από τους Εβραίους Meyer(πατέρα και γιο) και το σώμα της κόπηκε σε μικρά κομμάτια μισού κιλού. Και οι δύο δολοφονίες ήταν θανατώσεις θυσίας  για το Πουρίμ. Και σ‘ αυτές θα μπορούσαν να προστεθούν και χιλιάδες παρόμοιες δολοφονίες.

Εβραϊκές τελετουργικές ανθρωποθυσίες, περισσότερα 
και εδώ

Και εμείς γνωρίζουμε, ότι η μεγάλη δολοφονία του Πουρίμ, την οποία λαχταρά ο παγκόσμιος Εβραϊσμός, είναι η δολοφονία του ηγέτη και των συντρόφων του. Πριν από δύο χρόνια ο «Zionist Record» (μια αφρικανική εβραϊκή εφημερίδα) δημοσίευσε ένα άρθρο «Αμάν – Χίτλερ». Εκεί οι Εβραίοι εξέφρασαν την αισιοδοξία και την επιθυμία τους, ότι κάποτε ο Χίτλερ θα πάθει τα ίδια σαν τονΑμάν. Οι Εβραίοι κάνουν λάθος. Η μεγάλη αλλαγή στον κόσμο ήρθε. Η αλλαγή στον κόσμο δεν είναι πλέον ο Εβραίος, αλλά η Άρια νίκη. Αυτή η νίκη όμως, το ξέρουμε και το υποψιάζεται ο παγκόσμιος Εβραϊσμός: Αυτή η νίκη σημαίνει την κατάρρευση του παγκόσμιου εβραϊκού εχθρού.

*Αμάν ο Μακεδώνέγινε ο πρώτος βασιλιάς του Αταρξέρξη, υπεράνω όλων των αρχόντων των περί αυτόν.

*Ο Μαρδοχαίος του Ιαϊρου (Μαρδόνιος του Γωβρύα στον Ηρόδοτο) ήταν Ιουδαίος που ζούσε στα Σούσα επί Αρταξέρξη. Προερχόταν από τους Ιουδαίους εκείνους που ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουδοχονόσορας είχε μεταφέρει στην Μεσοποταμία όταν κατέλαβε την Ιερουσαλήμ.

Μαρδοχαίος και Εσθήρ 

Ο Μαρδοχαίος αποκάλυψε στον Αρταξέρξη την συνωμοσία δύο ευνούχων του παλατιού κι έτσι κέρδισε μια θέση κοντά στο βασιλιά των Περσών. Ο Μαρδοχαίος εκπαίδευσε την Αδασά, δηλαδή την Εσθήρ, η οποία ήταν κόρη του θείου του Αμιναδάβ.
πηγή

RV

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

Ο ΕΒΡΑΙΟΣ SUESS



Ως σφοδρή απάντηση στην αντιγερμανική εκστρατεία της ελεγχόμενης από εβραϊκά κεφάλαια κινηματογραφικής αμερικάνικης βιομηχανίας, το 1940, μεσούντος του πολέμου, κατόπιν εντολής του δόκτορος Goebbels, ο διευθυντής ταινιών του υπουργείου Προπαγάνδας First Hippler δρομολογεί την παραγωγή του μελοδράματος Jud Suess, στηριγμένου στην νουβέλα του Wilhelm Hauffen [1827], η οποία αντλεί την πλοκή της από πραγματικά ιστορικά περιστατικά, τα οποία διαδραματίστηκαν στα 1733-1738 στο βασίλειο της Βυρτεμβέργης. Η προβολή της στις κινηματογραφικές αίθουσες της Γερμανίας και της Ευρώπης μέχρι το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου σημειώνει ανεπανάληπτη επιτυχία και προσελκύει το ενδιαφέρον εκατομμυρίων θεατών. Μεγάλοι αστέρες της γερμανικής έβδομης τέχνης στελεχώνουν την ταινία, προσδίδοντας αφοπλιστική πειστικότητα και καλλιτεχνική αίγλη όπως οι Ferdinand Marian, Christina Soederbaum, Heinrich Georg, Werner Kraus. Η άψογη σκηνοθετική επιμέλεια υπογράφεται από τον Veit Harlan. Στην κατεχόμενη μεταπολεμική Γερμανία η διάθεση και μόνον αντιγράφου της ταινίας απαγορεύτηκε, ενώ οι συντελεστές και πρωταγωνιστές της εκδιώχθηκαν απηνώς. Αλλά ας παρακολουθήσουμε την σκιαγράφηση αυτού του συναρπαστικού έργου που μετέφερε στην μεγάλη οθόνη μια ιστορία, με, δυστυχώς πάντα επίκαιρο χαρακτήρα...


(1733) Στο Βασίλειο της Βυρτεμβέργης ανέρχεται στον θρόνο ο πρίγκηπας Karl Alexander, γνωστός για τις αχαλίνωτες και έκφυλες τάσεις του στην ακολασία και στις απολαύσεις. Αναζητώντας οικονομική αρωγή για την πλαισίωση της Αυλής του, με μπαλέτα και πολυτέλεια, αποστέλλει αντιπροσώπους του στο εβραϊκό γκέτο, για να συναντήσουν τον διάσημο ταχυδακτυλουργό της τοκογλυφίας Ιουδαίο Josef Suess Openheimer. Αυτός οσφραίνεται την καταπληκτική ευκαιρία διεισδύσεως στο βασιλικό περιβάλλον, αρπάζει την εύνοια της στιγμής και απαιτεί να δει  αμέσως τον πρίγκηπα στο παλάτι. Μεταμφιεσμένος,  μεταβαίνει στο  παλάτι, διότι τότε απηγορεύετο η ελευθέρα διακίνηση Εβραίων στην πρωτεύουσα της Βυρτεμβέργης, την Στουτγάρδη και σε συνεννόηση με κρυφούς απεσταλμένους του πρίγκηπα, συνωμοτικά, συναντά τον Karl Alexander, επιστρατεύει την ρητορική και εμπορική του μαεστρία και τον παραπείθει να δεχθεί ένα σημαντικό ποσό δανείου, για να καλύψει τις ανάγκες της ασωτίας του. Του ρίχνει στο τραπέζι άφθονα χρυσά νομίσματα. Ο ζαλισμένος και αδύναμος πρίγκηπας υποκύπτει στην δελεαστική πρόταση του Suess, διψώντας να κορέσει την ικανοποίηση των προσωπικών του παθών αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες.

Ο δαιμονικός Ιουδαίος τοκογλύφος εισέρχεται στην οικονομική διακυβέρνηση του Βασίλειου, πλημμυρίζει τον πρίγκηπα με δάνεια, χρηματοδοτεί την οργάνωση πλούσιας και πολυτελούς ζωής στην βασιλική αυλή, παρασύροντάς τον, ακόμα και στην δημιουργία προσωπικού στρατού, τα έξοδα του οποίου καλύπτει ο ίδιος. Στο σχέδιο του εντάσσει και τον γραμματέα του Levi [Werner Krauss], ο οποίος επιφορτίζεται με τον εφοδιασμό της βασιλικής καμαρίλας με γυναίκες ελευθερίων ηθών.  Ό,τι επιθυμεί ο προγάστωρ και διεφθαρμένος Karl Alexander. Εντυπωσιασμένος από την ''γενναιοδωρία'' του τοκογλύφου, αιχμάλωτος των αδυναμιών  και της απρονοησίας του, παραδίδεται πλήρως στην μαγεία της αριστοτεχνικής επιδεξιότητος του Suess, χάνοντας την επαφή του με την πραγματικότητα και την διανοητική ευστάθεια. Απομονώνεται από την Γερουσία του βασιλείου, η οποία δείχνει την έντονη δυσαρέσκειά της, ανησυχώντας για τις εξελίξεις και καταστρατηγεί το παραδοσιακό βασιλικό Σύνταγμα περιορίζοντας τις αρμοδιότητές της. Βυθίζεται σε ένα κυκεώνα αυθαιρεσιών, πονηρά καθοδηγούμενος από τον τοκογλύφο, στον οποίο αναθέτει το υπουργείο Οικονομικών και μεθυσμένος στις ατασθαλίες και στις αισθησιακές τέρψεις,  εγκαταλείπεται στην χειραγώγηση του μηχανορράφου οικονομικού του Δεσπότη και Δανειοδότη.


Πνιγμένος στα χρέη ο πρίγκηπας, αφοσιωμένος στις έκλυτες απολαύσεις, παραδίδει την ουσιαστική εξουσία στον Suess. Κάποια στιγμή, έρχεται η κρίσιμη ώρα της αποπληρωμής των χρεών. Ο Τοκογλύφος, διαισθανόμενος ότι ο Karl Alexander είναι ήδη άβουλο άθυρμα στην έξυπνη παγίδα και ευφυέστατη τακτική του, απαιτεί να επιβάλει ο πρίγκηπας, τελωνειακούς δασμούς σε όλους τους δρόμους, ακόμα και στα μικρότερα γεφύρια του Βασιλείου, τα έσοδα των οποίων θα τα διαχειρίζεται ο  ίδιος, και ο σύμβουλός του Levi, για πολλά χρόνια μέχρι να ξεπληρωθούν τα υπέρογκα συσσωρευθέντα χρέη, τα οποία φρόντιζε τεχνηέντως να ανατροφοδοτούνται. Επίσης αξιώνει, ως όρο, την άρση των απαγορεύσεων για τους Εβραίους και την απαρακώλυτη δράση τους στην Βυρτεμβέργη. Ο Karl Alexander [Heinrich Georg] υποκύπτει στον εκβιασμό, επιβάλλει άγρια φορολογία στον Λαό του, προσπαθώντας να φιμώσει την Γερουσία των σοφών Προκρίτων της Στουτγάρδης, οι οποίοι νοιώθοντας την σατανική στρατηγική του δόλιου πιστωτή του και την αγανάκτηση των λεηλατούμενων υπηκόων, προετοιμάζονται για δυναμικές αντιδράσεις.....


Ο Suess [Ferdinand Marian] όμως δεν ενδιαφέρεται μόνο για την οικονομική λαφυραγωγία αλλά και για την εκπλήρωση προσωπικών  του σεξουαλικών επιθυμιών. Μεθυσμένος από την ισχύ της τοκογλυφικής πλεκτάνης, στην οποία σπαρταρούσε οικτρώς ο Πρίγκηψ, επιχειρεί να επιδοθεί και σε άλλου είδους κατακτήσεις. Και εκεί θα κάνει το μοιραίο ολίσθημά του. Σε μια περίοδο παντοδυναμίας του αλλά και κοινωνικού αναβρασμού ο τοκογλύφος, με διάφορες σκευωρίες και μεθόδους, θα επιχειρήσει να προσεγγίσει ερωτικά  την ωραία Δωροθέα [Christina Soederbaum], κόρη ενός ηγετικού μέλους της εχθρικής προς αυτόν Γερουσίας, καταδιώκοντας και φυλακίζοντας τον αρραβωνιαστικό της. Ο Suess, ξέροντας ότι η άρια Γερμανίδα δεν θα δεχθεί ποτέ να συνάψει σχέση με έναν Ιουδαίο, την εγκλωβίζει στην οικία του, λίγα μέτρα μακριά βρίσκεται το κελί, στο οποίο είναι κρατούμενος ο αρραβωνιαστικός της. Ο Suess, τα είχε όλα προβλέψει και σχεδιάσει. Διατάζει με ειδικό σήμα, να βασανίζεται  φρικτά ο αγαπημένος της, να ακούει τις σπαρακτικές κραυγές του, έτσι ώστε να την εξαναγκάσει, να υποκύψει στις ανώμαλες ορέξεις του, αν αυτή ήθελε να διακοπούν τα βασανιστήριά του. Ο τοκογλύφος τελικά, παρακάμπτει την αντίστασή της και την βιάζει. Η Δωροθέα μετά τον βιασμό, από την απελπισία και  την ντροπή της αυτοκτονεί.


Το πτώμα της εντοπίζεται σε μια παρακείμενη Λίμνη. Αυτό το γεγονός θα αποτελέσει τη θρυαλλίδα που θα πυροδοτήσει την εξέγερση του Λαού. Τα πλήθη πυρπολούν την οικία του Ιουδαίου, τον συλλαμβάνουν, αφοπλίζουν την προσωπική βασιλική φρουρά των μισθοφόρων, θέτουν εκποδών τον Karl Alexander και στήνουν δικαστήριο στην κεντρική πλατεία της Στουτγάρδης, οπού τελικά θα τον απαγχονίσουν, βάσει ενός παλαιού αυτοκρατορικού ποινικού νόμου [Reichskriminalgesetz], ο οποίος προέβλεπε τον απαγχονισμό Ιουδαίων, σε περίπτωση σύναψης σεξουαλικών σχέσεων με Χριστιανές.  


Σε αυτό το σημείο πίπτει η αυλαία της μεγάλης οθόνης αλλά και του ιστορικού Γεγονότος. Η τελευταία σκηνή, όπως ακριβώς στα αρχαία Δράματα, επισφραγίζει την λυτρωτική  Κάθαρση. Αν όλα αυτά που διάβασες, σου θυμίζουν κάτι, κάποιες άλλες, πολύ σύγχρονες εποχές, τηρουμένων των αναλογιών, δεν ευθύνεται το μελόδραμα, αλλά ίσως η οργιαστική, η φαντασία σου η πλανεύτρα...

Απόστολος Λαγός

Δείτε ολόκληρη την ταινία με ελληνικούς υπότιτλους εδώ

RV