Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εθνικοσοσιαλισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εθνικοσοσιαλισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2023

100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

 


Απόσπασμα από το βιβλίο ''ΧΙΤΛΕΡ'' του Heinz A. Heinz, Θούλη, 2017

Αφηγείται ο Γιόζεφ Μπέρχτολντ, Gruppen-führer των SA και εκδότης της εφημερίδας Völkischer Beobachter, ο οποίος έλαβε μέρος στο Πραξικόπημα. Το απόσπασμα που ακολουθεί αναφέρεται στα γεγονότα της 9ης Νοεμβρίου, όμως, όπως είναι γνωστό, το Πραξικόπημα είχε ξεκινήσει από την προηγουμένη.

…Παρ’ όλο που ο Επίτροπος φον Καρ, ο φον Λόσσοφ, και ο Σάισσερ τον είχαν προδώσει, ο Χίτλερ δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να καταλήξει η όλη κατάσταση σε σύγκρουση.

  Αποφάσισε να συγκεντρώσει τους οπαδούς του από τις απομακρυσμένες περιοχές και να κάνει πορεία στο κέντρο της πόλης. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η Κυβέρνηση θα κατέφευγε σε ένοπλη αντίσταση, όταν θα έβλεπε τη διάθεση του κόσμου.

    Η πορεία ξεκίνησε λίγο μετά τις έντεκα. Μπροστά πήγαιναν δύο άνδρες με λάβαρα και πίσω από αυτούς, περπατώντας δίπλα δίπλα αλλά σε χαλαρή διάταξη, ακολουθούσαν ο Χίτλερ, ο Λούντεντορφ, ο Γκαίρινγκ και μερικοί άλλοι. Δώδεκα σειρές από τα Stosstrupp Hitler ακολουθούσαν, με αρχηγό εμένα τον ίδιο. Στη συνέχεια, ακολουθούσαν τα SA, οι ενωμένες οργανώσεις και εκατοντάδες πολίτες, εργάτες και φοιτητές –όλοι φορώντας περιβραχιόνια με τον αγκυλωτό σταυρό– με την πρόθεση η συγκέντρωση να είναι μαζική. Καλέσαμε τους κατοίκους του Μονάχου να βγουν στον δρόμο. Να μη χρησιμοποιηθούν όπλα. Τα πάντα έπρεπε να τεθούν στη δοκιμασία της κοινής γνώμης.



   Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλες οι γέφυρες και τα δημόσια κτίρια είχαν καταληφθεί από τον τακτικό στρατό, που είχε κινητοποιηθεί κατά τη διάρκεια της νύχτας μετά την ξαφνική λιποταξία τού Καρ. Παρ’ όλα αυτά, όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Χιλιάδες στόματα τραγουδούσαν πατριωτικά τραγούδια. Στη γέφυρα Λούντβιχς-μπρύκε στον ποταμό Ίζαρ, στο κέντρο της πόλης, συναντήσαμε αυτό που θα μπορούσε να είναι το πρώτο μας σημείο ελέγχου.

    Υπήρχε αστυνομικός κλοιός στην αρχή της γέφυρας, από τη μια άκρη στην άλλη. Οι αστυνομικοί ήταν οπλισμένοι και φορούσαν κράνη. Βρισκόμασταν σε πολύ κοντινή απόσταση από αυτούς, όταν σήκωσαν τα όπλα τους. Ο Ούλριχ Γκραφ, ο σωματοφύλακας του Χίτλερ, φώναξε “Μην πυροβολείτε· ο Λούντεντορφ είναι μαζί μας”, οπότε κατέβασαν τα όπλα και εγώ όρμησα μπροστά μαζί με καμιά δεκαριά από τους άνδρες μου, και αμέσως τους αφόπλισα. Τους μεταφέραμε πάραυτα στην μπυραρία Μπεργκερμπρόι. Εγώ ο ίδιος τους συνόδευσα. Αφού τους αφήσαμε με ασφάλεια υπό επιτήρηση, έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για να πάρω πάλι θέση στην πορεία, η οποία είχε στο μεταξύ περάσει την πλατεία Μαρίενπλατς και είχε προχωρήσει έως τη Φελντχερνχάλε στην πλατεία Οντεόνσπλατς. Κόβοντας δρόμο, διέσχισα τρέχοντας την οδό Μαξιμίλιαν-στράσσε με κατεύθυνση την πλατεία Μαξ-Γιόζεφπλατς, και έφτασα ακριβώς τη στιγμή που η κεφαλή της πορείας είχε μόλις ξεπροβάλει ανάμεσα στη Φελντχερνχάλε και το Ρεζιντέντς. 

   Ξαφνικά, όλα έδειχναν να επιβραδύνουν.

  Αυτοί που βρίσκονταν στην κεφαλή της πορείας είχαν αρχίσει να τραγουδάνε Oh Deutschland hoch in Ehren (Ω τιμημένη Γερμανία) και το πλήθος τούς συνόδευε με λαχτάρα, όταν ακούστηκε ο απαίσιος θόρυβος από ένα πολυβόλο! Το επόμενο δευτερόλεπτο επικράτησαν ο τρόμος, η αγωνία και η σύγχυση. Η πορεία διασπάστηκε και το πλήθος διασκορπίστηκε πανικόβλητο.

    “Τι στο καλό συνέβη;” ρώτησα.

  Φαίνεται ότι μόλις η κεφαλή της πορείας έφτασε στην πλατεία, η αστυνομία έκλεισε τον δρόμο. Ένα τεθωρακισμένο όχημα είχε πάρει θέση πίσω τους. Σε όλη την περιοχή κοντά στη Φελντχερνχάλε είχαν πάρει θέση αστυνομικοί με αυτόματα όπλα. Όπως και προηγουμένως, κάποιος όρμησε μπροστά, φωνάζοντας: “Μην πυροβολείτε, ο Λούντεντορφ και ο Χίτλερ είναι μαζί μας!” Η απάντηση ήταν ένας καταιγισμός πυρών από τα σκαλιά της Φελντχερνχάλε. Ο σημαιοφόρος έπεσε βαριά πληγωμένος· ο διπλανός τού Χίτλερ χτυπήθηκε θανάσιμα, και καθώς έπεφτε νεκρός στο έδαφος, τον παρέσυρε, με αποτέλεσμα ο Αρχηγός να τραυματιστεί σοβαρά στον ώμο. Παντού άνθρωποι έπεφταν στο έδαφος, σφαδάζοντας από τους πόνους, νεκροί ή ετοιμοθάνατοι, ενώ τα όπλα συνέχιζαν να σκορπίζουν τον θάνατο και να δολοφονούν μέσα στον χαμό που επικρατούσε. Ήταν μια τρέλα, μια σφαγή.

 Ο Γκαίρινγκ και ο Γκραφ έπεσαν βαριά πληγωμένοι, δεκατέσσερεις νεκροί ποδοπατήθηκαν από το πλήθος που σκόνταφτε επάνω τους και έπεφτε κάτω· αίμα κυλούσε παντού πάνω στο γκρίζο πεζοδρόμιο. [...]

 Ζαλισμένοι και σοκαρισμένοι οι τραυματίες, ένας ένας σέρνονταν και με δυσκολία κατάφερναν να απομακρυνθούν. Κάποιος άρπαξε τη σημαία από το χέρι τού πεσμένου σημαιοφόρου. Ο οδηγός τού Χίτλερ κατάφερε με κάποιον τρόπο να τον βρει και με τα φρένα να στριγγλίζουν, έστριψε το αυτοκίνητο απότομα και το ακινητοποίησε δίπλα στον πεσμένο Αρχηγό. Ο Χίτλερ σύρθηκε με δυσκολία και κατάφερε να σταθεί αρχικά στα γόνατα, και στη συνέχεια σηκώθηκε, και με το ένα χέρι να κρέμεται, ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητο, όταν σκόνταψε πάνω σε κάτι στον δρόμο. Ήταν το σώμα ενός αγοριού, ματωμένο και αναίσθητο.

Συνέχεια εδώ


RV

Τετάρτη 20 Απριλίου 2022

ΑΝ ΕΙΧΕ ΝΙΚΗΣΕΙ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ

 

 

Αυτές τις δραματικές ημέρες, με το τέρας του μπολσεβικισμού να απειλεί για άλλη μία φορά τη Δύση, όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι αν ο Αδόλφος Χίτλερ είχε νικήσει, αυτός ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Αν είχε νικήσει, δεν θα υπήρχε μπολσεβικισμός και οι όποιες προσπάθειες αναβίωσής του θα ήταν εξαρχής αποτυχημένες. Αν είχε νικήσει, η Ουκρανία δεν θα φλεγόταν σήμερα και η ύπαρξή της δεν θα απειλείτο από τους ρώσους μογγόλους. Με απλά λόγια, αν είχε νικήσει, οι μπολσεβίκοι δεν θα είχαν σηκώσει κεφάλι πάλι.

Συνέχεια εδώ


RV


Τετάρτη 13 Απριλίου 2022

Το έπος της Μαριούπολης και του Τάγματος Αζόφ


Ύμνοι από την Corriere della Sera για το Ηρωϊκό Τάγμα Αζόφ


Corriere della Sera, 12 Απριλίου 2022, σελίδα 3 

Του Αντρέα Νικάστρο


Ντνίπρο. Στις 41 ημέρες πολιορκίας στη Μαριούπολη, από τους ρώσους εισβολείς, στη μαρτυρική πόλη εκτυλίχθηκε μια ανείπωτη τραγωδία αλλά και γράφτηκε ένα νέο ηρωικό έπος. 

Στα ερείπια της ισοπεδωμένης Μαριούπολης εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι υπέφεραν, εντελώς αβοήθητοι και ανήμποροι, επί πολλές εβδομάδες. Ανάμεσα στα ίδια ερείπια, ωστόσο, εκείνες τις ίδιες ημέρες, σχεδόν 3.000 στρατιώτες,  έγραφαν τη δική τους εποποιία, ενσαρκώνοντας εκείνο το «ουκρανικό» πνεύμα την ύπαρξη του οποίου αρνιόταν οργισμένα έως και πριν από μερικές εβδομάδες ο Βλαντίμιρ Πούτιν. 

Αν οι ήρωες της Μαριούπολης θυσιάστηκαν για να επιβραδύνουν την προέλαση των Ορκ εισβολέων, εμείς, οι κληρονόμοι τους, δεν θα θα φανούμε κατώτεροι. 

Μάρτυρες, πατέρες της πατρίδoς, μυθικά πρόσωπα για τις μελλοντικές γενιές των Ουκρανών. Ένας λόγος για εκδίκηση και ατελείωτους πολέμους.

Την πόλη της Μαρίας υπερασπίζονται οι πεζοναύτες της 36ης Ταξιαρχίας και κυρίως το τάγμα Azov. Το όνομά του περιβάλλονταν από μια αρνητική αύρα: τα μέλη του σκληροπυρηνικοί εθνικιστές. Ήταν οι νεοναζί που ο Πούτιν ήθελε πάση θυσία να εξαφανίσει από την Ουκρανία. Μέσα σε 47 ημέρες, έγιναν ήρωες. 


Στην Ουκρανία κανείς δεν τολμά πια να αμφισβητήσει το Τάγμα Αζόφ. Οι σκιές των στρατιωτών του βουτηγμένες σε ένα πραγματικό λουτρό αίματος στη Μαριούπολη έχουν εξαγνίσει το όνομά τους όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά και στο εξωτερικό.

Στην Ιαπωνία, το Τάγμα Αζόφ αφαιρέθηκε από τον κατάλογο των "διεθνών τρομοκρατών" και προτάθηκε για αναφορά  στο βιβλίο Bushido, τον κώδικα των σαμουράι.

Μέσα σε αυτή την αύρα του θρύλου, εντάσσονται αναμφίβολα και οι διαδόσεις περί μιας αιφνιδιαστικής αποστολής με ελικόπτερο  που επιχείρησαν οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις για τη διάσωσή τους. 

Λέγεται, ότι πέντε ελικόπτερα πέταξαν σχεδόν ξυστά στο έδαφος, τη νύχτα, μέχρι τη Μαριούπολη για να περισυλλέξουν τραυματίες και να εφοδιάσουν τους εναπομείναντες μαχητές με πυρομαχικά και φάρμακα. Κάποιοι υποστηρίζουν πως παρόμοιες αποστολές πραγματοποιήθηκαν περισσότερες από μία, έως ότου οι ρωσικές δυνάμεις κατέρριψαν ένα ελικόπτερο. Θρύλος μέσα στο θρύλο; 

Και μόνο το γεγονός της σύλληψης ενός τέτοιου σχεδίου καταδεικνύει το θάρρος που μπορεί  να εμφυσήσει η αντίσταση της Μαριούπολης. 

Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις ενδείξεις ότι η παραπάνω ιστορία θα μπορούσε να είναι αληθινή. Η πρώτη είναι η κηδεία ενός πιλότου ελικοπτέρου στο Ντνίπρο. Δεν ανακοινώθηκε επίσημα αλλά αλλά από την οικογένεια. "Πιλότος σκοτώθηκε στη μάχη" σε ηλικία 23 ετών. Δεύτερο στοιχείο. Αρκετές ρωσικές ιστοσελίδες, συμπεριλαμβανομένου του επίσημου πρακτορείου Ria Novosti, ανακοίνωσαν την κατάρριψη ενός ή ίσως και δύο ουκρανικών ελικοπτέρων που «αποπειράθηκαν να φτάσουν στη Μαριούπολη για να φυγαδεύσουν τους διοικητές του Τάγματος Αζόφ». Τρίτο στοιχείο. Σε αρκετές επικοινωνίες το Τάγμα Αζόφ ισχυρίζεται ότι έχει λάβει προμήθειες (πώς αλλιώς, εάν όχι μέσω αερογέφυρας;) αλλά και ότι μια μυστική αποστολή φυγάδευσης εξετάζεται από τα ουκρανικά επιτελεία. Αυτή είναι μια κατηγορία διαφορετική από την προπαγάνδα, αυτός είναι ένας θρύλος εν τη γενέσει του.

πηγή


RV


Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2022

30 Ιανουαρίου 1933: Εκπληρώθηκαν τα όνειρα αιώνων!

 Απόσπασμα από την Ομιλία του Αδόλφου Χίτλερ στις 30 Ιανουαρίου 1939 επί τη επετείω της αναλήψεως της εξουσίας


    Στις 30 Ιανουαρίου 1933 μπήκα στη Βίλχελμ-στράσσε γεμάτος βαθύτατη αγωνία για το μέλλον του έθνους μου. Σήμερα –έξι χρόνια μετά– μπορώ να ομιλώ ενώπιον του πρώτου Ράιχσταγκ της Μεγάλης Γερμανίας. Πραγματικά, εμείς, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη γενεά, είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε το νόημα της ευσεβούς ρήσης: «Τι αλλαγή χάρη στη Θεία Πρόνοια»!

    Έξι χρόνια ήταν αρκετά για να εκπληρωθούν τα όνειρα αιώνων, και ένας χρόνος για να φέρει στον λαό μας την απόλαυση αυτής της ενότητας την οποία μάταια λαχταρούσαν πολλές γενεές πιο πριν. Καθώς σας βλέπω σήμερα συγκεντρωμένους γύρω μου ως αντιπροσώπους του γερμανικού λαού από όλες τις περιφέρειες του Ράιχ, και ανάμεσά σας γνωρίζω ότι βρίσκονται οι νέοι αντιπρόσωποι της Όστμαρκ (Αυστρίας) και της Σουδητίας, κατακλύζομαι για άλλη μία φορά από τις συγκλονιστικές εικόνες των γεγονότων ενός χρόνου κατά τον οποίο πραγματοποιήθηκαν οι πόθοι αιώνων. Πόσο αίμα είχε χυθεί μάταια γι’ αυτόν τον σκοπό! Πόσα εκατομμύρια Γερμανών, υπηρετώντας αυτόν τον σκοπό, για περισσότερα από χίλια χρόνια είχαν πάρει συνειδητά ή ασυνείδητα τον πικρό δρόμο προς τον θάνατο, έναν  θάνατο άλλοτε  σύντομο άλλοτε αργό και επώδυνο. Πόσοι άλλοι καταδικάστηκαν να τελειώσουν τη ζωή τους πίσω από τείχη φρουρίων και μέσα σε μπουντρούμια, μια ζωή που ήθελαν να την προσφέρουν στη Μεγάλη Γερμανία! Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες χτυπημένοι από τη φτώχεια και τα προβλήματα έγιναν μέρος του ατέλειωτου ρεύματος Γερμανών μεταναστών που ξεχύθηκε σε  όλον τον κόσμο! 

Συνέχεια εδώ


RV


Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2021

8,9 Νοεμβρίου 1923: Το Πραξικόπημα του Χίτλερ




Από το βιβλίο του Heinz A. Heinz ''ΧΙΤΛΕΡ'', εκδόσεις Θούλη, Αθήνα 2017 - Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το κεφάλαιο "Und Ihr habt doch gesiegt" ("Και όμως νικήσατε"). Αφηγείται ο Γιόζεφ Μπέρχτολντ, Γκρούπεν-φύρερ (Gruppen-führer)  των SA και εκδότης της εφημερίδας Völkischer Beobachter, ο οποίος έλαβε μέρος στο Πραξικόπημα

*οι φωτογραφίες είναι αυθεντικές από το βράδυ της 8ης και το πρωί της 9ης Νοεμβρίου


   «Ο Αδόλφος Χίτλερ επέλεξε την ημέρα της μεγάλης συγκέντρωσης του φον Καρ για την προσπάθειά του. Κατά τις 11 το πρωί της 8ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να είμαι έτοιμος για την Εθνική Επανάσταση.
  »Οι άνδρες μου έδωσαν έναν τελευταίο όρκο να υπηρετήσουν μέχρι θανάτου, εφόσον χρειαστεί, και πήραμε τις τελευταίες οδηγίες από τον διοικητή Γκαίρινγκ. Όλη μέρα ασχολήθηκα με τις ετοιμασίες και κατά τις έξι το απόγευμα συγκέντρωσα τα Τάγματα, έτοιμα για μια άμεση επέμβαση στο Τόρμπροϊ, απέναντι από το Στέρνεκερ-μπρόι. [...]
    »Ξεκινήσαμε την πορεία και πήραμε θέση κοντά στο μέρος όπου θα γινόταν η μεγάλη συγκέντρωση του Καρ. Είχε ήδη μαζευτεί υπερβολικά πολύς κόσμος που στριμωχνόταν· μια ομάδα αστυνομικών δίπλα μας δεν μπορούσε να βρει χώρο να σταθεί μέσα στην μπυραρία, και γι’ αυτό καθόταν απ’ έξω.
    »Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν η ώρα! Κραυγάζοντας τις διαταγές μου στους άνδρες μου, όρμησα εμπρός με το πιστόλι μου προτεταμένο. 
  »“Φύγετε από τη μέση ─εσείς εκεί!” φώναξα στους αστυνομικούς, που ασυναίσθητα οπισθοχώρησαν έκπληκτοι και απροετοίμαστοι, ενώ εμείς ορμήσαμε προς την είσοδο. Διέταξα τους άνδρες μου να καλύψουν όλα τα παράθυρα και τις εξόδους, ενώ εγώ με τους υπόλοιπους προχώρησα γρήγορα μέσα στην μπυραρία. 
    »Ο Χίτλερ ήταν ήδη εκεί. Μόλις μας είδε, μπήκε αμέσως επικεφαλής και μας οδήγησε γρήγορα και ήρεμα στον κεντρικό διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στο βήμα. Το ακροατήριο αριθμούσε αρκετές χιλιάδες κόσμο. [...]

    »Η ξαφνική μας εμφάνιση εκεί μέσα προκάλεσε σύγχυση. Ο φον Καρ έμεινε άφωνος. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει, απαιτώντας να μάθει τι συνέβαινε. Γυναίκες λιποθυμούσαν· ο πανικός ήταν φανερός παντού. Εν τω μεταξύ, εμείς είχαμε ανέβει στο βήμα και ο Χίτλερ έκανε μια προσπάθεια να μιλήσει. Όμως, η ένταση ήταν τόσο μεγάλη, που δεν μπορούσε ούτε να ακουστεί ούτε να γίνει κατανοητός. Τράβηξε, λοιπόν, το πιστόλι του και ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε. Το είχε στρέψει προς το ταβάνι και είχε πυροβολήσει. Αμέσως, επικράτησε σιωπή και τότε ακούστηκε η φωνή του να ανακοινώνει το τέλος τού Κόκκινου Καθεστώτος.
   »Ευθύς, κατέβηκε από το βήμα, για να μιλήσει επειγόντως με τον Δρ. φον Καρ. Αυτός μαζί με τον φον Λόσσοφ και τον Σάισσερ εξαφανίστηκαν σε ένα δωμάτιο πίσω, μαζί με τον Χίτλερ.
   »Κανένας μέσα στην μπυραρία δεν ήξερε τι προμήνυε όλο αυτό...
 »Έτσι, ο διοικητής Γκαίρινγκ ανέλαβε δράση. Ζήτησε την προσοχή του πλήθους, προχώρησε μπροστά και σύντομα κατάφερε να ηρεμήσει τη συνάθροιση. 
    »“Αυτή είναι μια εντελώς καινούργια αρχή,” φώναξε “εμείς θα ξαναχτίσουμε το Κράτος. Ο φον Καρ δεν θα πάθει κανένα κακό. Όλοι τον σεβόμαστε. Δεν πολεμάμε τον στρατό ούτε την αστυνομία, αυτοί είναι με το μέρος μας· πολεμάμε μόνο το εβραϊκό καθεστώς στο Βερολίνο”.
    »Η ανακοίνωσή του αυτή προκάλεσε θύελλα χειροκροτημάτων, που ξέσπασαν ξανά, όταν ο ομιλητής κατάφερε να προσθέσει:



    “Αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα, γιατί είμαστε σίγουροι ότι οι επικεφαλής μας εδώ στη Βαυαρία θα μας βοηθήσουν να απαλλαγούμε από το Βερολίνο και τους Εβραίους. Η νέα κυβέρνηση θα σχηματιστεί από τους Χίτλερ, Λούντεντορφ, Πένερ και φον Καρ!” 




»[...]Τα Τάγματα Εφόδου στρατοπέδευσαν εκείνη τη νύχτα στον κήπο της Μπεργκερμπρόι. Είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους και με τις διμοιρίες της Bund Oberland και του Φράικορπς Ρόσμπαχ με αποτέλεσμα όλο το μέρος να μοιάζει με στρατόπεδο.


»Το πρωί της 9ης Νοεμβρίου, έλαβα τη διαταγή να καταλάβω τα Κεντρικά Γραφεία της Αστυνομίας. Η Reichskriegsflagge είχε καταλάβει, ήδη, το Αρχηγείο του Στρατού του Μονάχου. Όταν οι άνδρες μου και εγώ φτάσαμε, βρήκαμε τους αστυνομικούς οπλισμένους και έτοιμους να αντισταθούν, οπότε, για να αποφύγω την άμεση σύγκρουση, κατευθύνθηκα στο Rathaus (Δημαρχείο). Γνώριζα ότι εκεί μια συνεδρίαση βρισκόταν σε εξέλιξη. Άνοιξα με βία την πόρτα και, οπλίζοντας το πιστόλι μου, πληροφόρησα τους συγκεντρωμένους Συμβούλους, σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές, ότι συλλαμβάνονται. Φοβισμένοι και ξαφνιασμένοι πετάχτηκαν όρθιοι. Τους μαζέψαμε και τους οδηγήσαμε έξω από την αίθουσα και το κτίριο, στη μεγάλη σκάλα. 
    Σε αυτό το σημείο, ανέλαβαν δράση οι υπόλοιποι άνδρες μου. Κάθε Σύμβουλος, συνοδευόμενος από δύο στρατιώτες, έμπαινε μέσα σε ένα φορτηγό. Εν τω μεταξύ, πλήθος κόσμου που είχε μαζευτεί στην πλατεία Μαρίενπλατς, υποδεχόταν τους συμβούλους με γιουχαΐσματα και βρισιές. Για την ακρίβεια, εμείς, τα Τάγματα Εφόδου, ήμασταν εκείνοι που έπρεπε να τους υπερασπιστούμε από την επίθεση του πλήθους. Διαφορετικά, θα είχαμε πραγματικές απώλειες. Ήταν πολύ δύσκολο να τους φορτώσουμε στα φορτηγά με ασφάλεια. Κι έτσι, πήγαμε στην Μπεργκερμπρόι και τους κλειδώσαμε όλους στο πίσω δωμάτιο, εκεί απ’ όπου ο Λούντεντορφ είχε αφήσει να φύγουν ο φον Καρ και οι σύντροφοί του εκείνη τη νύχτα.


    »Παρ’ όλο που ο Επίτροπος φον Καρ, ο φον Λόσσοφ, και ο Σάισσερ τον είχαν προδώσει, ο Χίτλερ δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να καταλήξει η όλη κατάσταση σε σύγκρουση.
  »Αποφάσισε να συγκεντρώσει τους οπαδούς του από τις απομακρυσμένες περιοχές και να κάνει πορεία στο κέντρο της πόλης. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η Κυβέρνηση θα κατέφευγε σε ένοπλη αντίσταση, όταν θα έβλεπε τη διάθεση του κόσμου.
    »Η πορεία ξεκίνησε λίγο μετά τις έντεκα. Μπροστά πήγαιναν δύο άνδρες με λάβαρα και πίσω από αυτούς, περπατώντας δίπλα δίπλα αλλά σε χαλαρή διάταξη, ακολουθούσαν ο Χίτλερ, ο Λούντεντορφ, ο Γκαίρινγκ και μερικοί άλλοι. Δώδεκα σειρές από τα Stosstrupp Hitler ακολουθούσαν, με αρχηγό εμένα τον ίδιο. Στη συνέχεια, ακολουθούσαν τα SA, οι ενωμένες οργανώσεις και εκατοντάδες πολίτες, εργάτες και φοιτητές –όλοι φορώντας περιβραχιόνια με τον αγκυλωτό σταυρό– με την πρόθεση η συγκέντρωση να είναι μαζική. Καλέσαμε τους κατοίκους του Μονάχου να βγουν στον δρόμο. Να μη χρησιμοποιηθούν όπλα. Τα πάντα έπρεπε να τεθούν στη δοκιμασία της κοινής γνώμης.


    »Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλες οι γέφυρες και τα δημόσια κτίρια είχαν καταληφθεί από τον τακτικό στρατό, που είχε κινητοποιηθεί κατά τη διάρκεια της νύχτας μετά την ξαφνική λιποταξία τού Καρ. Παρ’ όλα αυτά, όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Χιλιάδες στόματα τραγουδούσαν πατριωτικά τραγούδια. Στη γέφυρα Λούντβιχς-μπρύκε στον ποταμό Ίζαρ, στο κέντρο της πόλης, συναντήσαμε αυτό που θα μπορούσε να είναι το πρώτο μας σημείο ελέγχου.
    »Υπήρχε αστυνομικός κλοιός στην αρχή της γέφυρας, από τη μια άκρη στην άλλη. Οι αστυνομικοί ήταν οπλισμένοι και φορούσαν κράνη. Βρισκόμασταν σε πολύ κοντινή απόσταση από αυτούς, όταν σήκωσαν τα όπλα τους. Ο Ούλριχ Γκραφ, ο σωματοφύλακας του Χίτλερ, φώναξε “Μην πυροβολείτε· ο Λούντεντορφ είναι μαζί μας”, οπότε κατέβασαν τα όπλα και εγώ όρμησα μπροστά μαζί με καμιά δεκαριά από τους άνδρες μου, και αμέσως τους αφόπλισα. Τους μεταφέραμε πάραυτα στην μπυραρία Μπεργκερμπρόι. Εγώ ο ίδιος τους συνόδευσα. Αφού τους αφήσαμε με ασφάλεια υπό επιτήρηση, έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, για να πάρω πάλι θέση στην πορεία, η οποία είχε στο μεταξύ περάσει την πλατεία Μαρίενπλατς και είχε προχωρήσει έως τη Φελντχερνχάλε στην πλατεία Οντεόνσπλατς. Κόβοντας δρόμο, διέσχισα τρέχοντας την οδό Μαξιμίλιαν-στράσσε με κατεύθυνση την πλατεία Μαξ-Γιόζεφπλατς, και έφτασα ακριβώς τη στιγμή που η κεφαλή της πορείας είχε μόλις ξεπροβάλει ανάμεσα στη Φελντχερνχάλε και το Ρεζιντέντς. 
    »Ξαφνικά, όλα έδειχναν να επιβραδύνουν.
   »Αυτοί που βρίσκονταν στην κεφαλή της πορείας είχαν αρχίσει να τραγουδάνε Oh Deutschland hoch in Ehren (Ω τιμημένη Γερμανία) και το πλήθος τούς συνόδευε με λαχτάρα, όταν ακούστηκε ο απαίσιος θόρυβος από ένα πολυβόλο! Το επόμενο δευτερόλεπτο επικράτησαν ο τρόμος, η αγωνία και η σύγχυση. Η πορεία διασπάστηκε και το πλήθος διασκορπίστηκε πανικόβλητο.
    “Τι στο καλό συνέβη;” ρώτησα.
    »Φαίνεται ότι μόλις η κεφαλή της πορείας έφτασε στην πλατεία, η αστυνομία έκλεισε τον δρόμο. Ένα τεθωρακισμένο όχημα είχε πάρει θέση πίσω τους. Σε όλη την περιοχή κοντά στη Φελντχερνχάλε είχαν πάρει θέση αστυνομικοί με αυτόματα όπλα. Όπως και προηγουμένως, κάποιος όρμησε μπροστά, φωνάζοντας: “Μην πυροβολείτε, ο Λούντεντορφ και ο Χίτλερ είναι μαζί μας!” Η απάντηση ήταν ένας καταιγισμός πυρών από τα σκαλιά της Φελντχερνχάλε. Ο σημαιοφόρος έπεσε βαριά πληγωμένος· ο διπλανός τού Χίτλερ χτυπήθηκε θανάσιμα, και καθώς έπεφτε νεκρός στο έδαφος, τον παρέσυρε, με αποτέλεσμα ο Αρχηγός να τραυματιστεί σοβαρά στον ώμο. Παντού άνθρωποι έπεφταν στο έδαφος, σφαδάζοντας από τους πόνους, νεκροί ή ετοιμοθάνατοι, ενώ τα όπλα συνέχιζαν να σκορπίζουν τον θάνατο και να δολοφονούν μέσα στον χαμό που επικρατούσε. Ήταν μια τρέλα, μια σφαγή.
 »Ο Γκαίρινγκ και ο Γκραφ έπεσαν βαριά πληγωμένοι, δεκατέσσερεις νεκροί ποδοπατήθηκαν από το πλήθος που σκόνταφτε επάνω τους και έπεφτε κάτω· αίμα κυλούσε παντού πάνω στο γκρίζο πεζοδρόμιο. [...]

Το Πραξικόπημα του Μονάχου, ελαιογραφία του Schmitt, H. (fl.1940) 

 »Ζαλισμένοι και σοκαρισμένοι οι τραυματίες, ένας ένας σέρνονταν και με δυσκολία κατάφερναν να απομακρυνθούν. Κάποιος άρπαξε τη σημαία από το χέρι τού πεσμένου σημαιοφόρου. Ο οδηγός τού Χίτλερ κατάφερε με κάποιον τρόπο να τον βρει και με τα φρένα να στριγγλίζουν, έστριψε το αυτοκίνητο απότομα και το ακινητοποίησε δίπλα στον πεσμένο Αρχηγό. Ο Χίτλερ σύρθηκε με δυσκολία και κατάφερε να σταθεί αρχικά στα γόνατα, και στη συνέχεια σηκώθηκε, και με το ένα χέρι να κρέμεται, ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητο, όταν σκόνταψε πάνω σε κάτι στον δρόμο. Ήταν το σώμα ενός αγοριού, ματωμένο και αναίσθητο.
    »Ο Χίτλερ το άρπαξε, όσο πιο καλά μπορούσε, με το καλό του χέρι, και το τράβηξε προς το αυτοκίνητο. Την ώρα, όμως, που το έσπρωχνε μέσα και ο οδηγός άνοιγε την πόρτα για να μπουν, ένας αστυνομικός όρμησε με το όπλο του σηκωμένο. Ο Χίτλερ μπήκε μπροστά στο παιδί, καλύπτοντάς το με το ίδιο του το σώμα. Στο παρά πέντε, κατάφερε να μπει στο αυτοκίνητο, που έφυγε με μεγάλη ταχύτητα σαν τρελό, ενώ το καταδίωκε ένα μεγάλο πρασινοκίτρινο τεθωρακισμένο όχημα. Απομακρύνθηκαν αρκετά, διώκτης και διωκόμενος, μέσα από τους ανάστατους δρόμους. Σε μια στιγμή, από αυτές που σου κόβουν την ανάσα, το αυτοκίνητο του Χίτλερ σχεδόν εκτοξεύτηκε, καθώς έστριψε απότομα σε μια στροφή, στην προσπάθειά του να διαφύγει, ενώ το άλλο συνέχισε ευθεία μπροστά. Έτσι, ο Φύρερ βρήκε την ευκαιρία να αφήσει το λαβωμένο παιδί στο νοσοκομείο, προτού ξεκινήσει για τα περίχωρα της πόλης και την ύπαιθρο. Βέβαια, ήταν αδύνατον να προσπαθήσει να φτάσει στα σύνορα. Αργά το απόγευμα, αναγκάστηκε να αφήσει το αυτοκίνητο και να συνεχίσει με τα πόδια.

RV

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2021

6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ: ΔΙΠΛΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

 


    Η 6η Φεβρουαρίου είναι μια διπλή επέτειος: αυτή της μεγαλειώδους αντισημιτικής συγκέντρωσης – απόπειρας πραξικοπήματος Γάλλων εθνικιστών και πατριωτών στο Παρίσι, της 6ης.2.1934, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία  22 ανθρώπων, μεταξύ αυτών και του ελληνικής καταγωγής εθνικιστή Cambo Costa, και τον τραυματισμό περισσοτέρων από χίλιους. Είναι, επίσης, η επέτειος της δολοφονίας του μεγάλου Γάλλου Εθνικοσοσιαλιστή λογοτέχνη και δημοσιογράφου Ρομπέρ Μπραζιγιάκ. Είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται για σύμπτωση. Η ημερομηνία που η Γαλλική Δημοκρατία της εποχής της Κάθαρσης επέλεξε για να οδηγήσει τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ στο εκτελεστικό απόσπασμα στο φρούριο Montrouge στο Παρίσι δεν ήταν τυχαία, αλλά αποτελούσε ένα μήνυμα εκδικητικότητας, μια απόδειξη ότι οι εχθροί μας δεν ξεχνούν. Έντεκα χρόνια μετά την άνανδρη δολοφονία 22 πατριωτών, έλαβε χώρα η ακόμη πιο άνανδρη δολοφονία ενός μεγάλου λογοτέχνη, τον οποίον η εμπειρία της 6ης Φεβρουαρίου 1934 αφύπνισε γρήγορα και τον οδήγησε στον Εθνικοσοσιαλισμό, κάτι που προκύπτει από τα γραπτά του, ιδίως τα πολιτικά του άρθρα.




    Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο για τις ιδέες του, τις οποίες εξέφραζε μέσα από τα άρθρα του: για τον αντισημιτισμό του, την επίκριση για την εμπλοκή της Γαλλίας σε πόλεμο με τη Γερμανία (παρ’ όλα αυτά ό ίδιος επιστρατεύθηκε το 1940, και μάλιστα συνελήφθη από τους Γερμανούς και κρατήθηκε αιχμάλωτος από τον Ιούνιο του 1940 ως το τέλος Μαρτίου του 1941), για την πίεση να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι της εμπλοκής αυτής, για την υποστήριξή του στο καθεστώς Βισύ, αλλά και γιατί όλα αυτά τα εξέφρασε με μια χαρισματική πένα. Το ταλέντο του ήταν επίσης το «έγκλημά» του. Πρέπει, ακόμη, να σημειωθεί ότι οι εβραϊκοί κύκλοι τον παρακολουθούσαν στενά από πριν ακόμη από τον πόλεμο.

    Στις 19 Ιανουαρίου 1945, στη δίκη του η οποία ήταν μία παρωδία, επέδειξε πίστη και περηφάνια. Δεν εξεδήλωσε κάποια μετάνοια, το αντίθετο, υποστήριξε τον εαυτό του, τις ιδέες του και τις επιλογές του. Όταν άκουσε τη θανατική ποινή, είπε «Τιμή μου»! Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, την επόμενη ημέρα το Υπουργείο Εξωτερικών του Ράιχ έδωσε μέσω του εκπροσώπου του Dr Schmidt συνέντευξη Τύπου, στην οποία ανακοίνωσε την καταδίκη του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ και δήλωσε ότι οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν ενώπιον των γερμανικών δικαστηρίων για εγκλήματα κατά της δύναμης κατοχής και για παράβαση των νόμων που ίσχυαν στη Γαλλία, κάτι που δυστυχώς λόγω της εξέλιξης του πολέμου δεν συνέβη (εφημερίδα France-Soir της 21ης Ιανουαρίου 1945).

Περισσότερα εδώ


RV


Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2021

88


 30.1.1933 - 30.1.2021



Αποσπάσματα από ομιλία του Αδόλφου Χίτλερ το 1937 σχετικά με την ανάληψη της εξουσίας στις 30 Ιανουαρίου του 1933


...Τον καιρό που ταξίδευα σε όλη τη χώρα, απλώς ως  ομιλητής, δεχόμουν συχνά το ερώτημα από τους ανθρώπους της αστικής τάξης γιατί πιστεύαμε ότι ήταν αναγκαία μια επανάσταση, αντί να εργαστούμε μέσα στο πλαίσιο της καθιερωμένης πολιτικής τάξης και με τη συνεργασία των κομμάτων που ήδη υπήρχαν, ώστε να βελτιώσουμε, μ’ αυτόν τον τρόπο, εκείνες τις συνθήκες που θεωρούσαμε σαθρές και επιβλαβείς. Γιατί έπρεπε να υπάρξει ένα νέο κόμμα, και ιδίως γιατί μια νέα επανάσταση;

    Η απάντηση που έδωσα τότε μπορεί να εκτεθεί με τα ακόλουθα λόγια: 

    1. H παρακμή και η διάλυση της γερμανικής ζωής, της στάσης ζωής αλλά και της θέλησης για εθνική αυτοσυντήρηση, δεν μπορούν να εξαλειφθούν με μια απλή αλλαγή κυβέρνησης. Πολλές από αυτές τις αλλαγές είχαν ήδη λάβει χώρα, δίχως να φέρουν ουσιαστική βελτίωση στη δυστυχία που υπάρχει στη Γερμανία. Όλοι αυτοί οι κυβερνητικοί ανασχηματισμοί ωφέλησαν μόνο τους ηθοποιούς που πήραν μέρος στο έργο· αλλά τα αποτελέσματα ήταν σχεδόν πάντα αρνητικά για τα συμφέροντα του λαού. Καθώς περνούσε ο χρόνος, η σκέψη και η πρακτική του λαού μας παρεξέκλιναν σε δρόμους αφύσικους και επιβλαβείς. Μία από τις αιτίες που προκάλεσαν αυτή την κατάσταση είναι η δομή του Κράτους μας και οι μέθοδοι διακυβέρνησης που ήταν ξένες προς τον εθνικό μας χαρακτήρα, την ιστορική μας εξέλιξη και τις εθνικές μας ανάγκες.     

Το κοινοβουλευτικό–δημοκρατικό σύστημα δεν μπορεί να απομονωθεί από τα άλλα συμπτώματα της εποχής. Μια κρίσιμη κατάσταση δεν μπορεί να θεραπευτεί με τη συνεργασία με τις αιτίες που την προκάλεσαν, αλλά με μια ριζική εξάλειψη αυτών των αιτιών. Ως εκ τούτου, υπό αυτές τις συνθήκες, ο πολιτικός αγώνας πρέπει απαραίτητα να πάρει τη μορφή επανάστασης. 

 2. Μία τέτοια επαναστατική ανασυγκρότηση είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί από τους στυλοβάτες και τους, περισσότερο ή λιγότερο υπαίτιους, εκπροσώπους του παλαιού καθεστώτος ή από τις πολιτικές οργανώσεις που ιδρύθηκαν υπό την παλαιά μορφή του Συντάγματος. Ούτε θα ήταν δυνατό να το επιτύχουμε αυτό συνεργαζόμενοι με αυτούς τους θεσμούς, αλλά μόνο εγκαθιδρύοντας ένα νέο κίνημα που θα πολεμήσει εναντίον τους, έχοντας ως σκοπό μια ριζοσπαστική αναμόρφωση στην πολιτική, πολιτιστική και οικονομική ζωή. Και αυτή τη μάχη πρέπει να την δώσουμε, θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή και το αίμα μας, αν χρειαστεί.

Σχετικά με αυτό, αξίζει να παρατηρήσουμε ότι όταν το μέσο πολιτικό κόμμα κερδίσει μια κοινοβουλευτική νίκη, καμιά ουσιαστική αλλαγή δεν λαμβάνει χώρα στην ιστορική πορεία των ανθρώπων ή στην εικόνα της δημόσιας ζωής· ενώ μια γνήσια επανάσταση που προκύπτει από μια βαθιά ιδεολογική πίστη οδηγεί πάντα σε έναν μετασχηματισμό πολύ εντυπωσιακό, που γίνεται αισθητός και στον έξω κόσμο. 

     Σίγουρα κανείς δεν θα αμφισβητήσει το γεγονός ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια η πιο μεγαλειώδης επανάσταση σάρωσε σαν θύελλα τη Γερμανία. Ποιος θα μπορούσε να συγκρίνει αυτή τη νέα Γερμανία με εκείνην της 30ής Ιανουαρίου, τέσσερα χρόνια πριν, όταν έδωσα τον όρκο μου πίστης μπροστά στον αξιοσέβαστο Πρόεδρο του Ράιχ; 

Μιλώ για την Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση. Αλλά αυτή η επαναστατική πορεία στη Γερμανία είχε ένα ιδιαίτερο, δικό της χαρακτήρα, που μπορεί να ήταν ο λόγος για τον οποίο στο εξωτερικό αλλά και σε αρκετούς συμπατριώτες μας δεν μπόρεσε να γίνει κατανοητή η βαθιά φύση της μεταμόρφωσης που συνετελέσθη. Δεν αρνούμαι ότι αυτό το ιδιαίτερο γνώρισμα, που υπήρξε για εμάς το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του τρόπου με τον οποίο έλαβε χώρα η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση —ένα χαρακτηριστικό για το οποίο μπορούμε να είμαστε ιδιαίτερα περήφανοι— εμπόδισε μάλλον παρά βοήθησε να κάνουμε αυτό το μοναδικό ιστορικό γεγονός κατανοητό στο εξωτερικό και σε μερικούς δικούς μας ανθρώπους. Γιατί η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση ήταν από μόνη της μια επανάσταση στην επαναστατική παράδοση.

Συνέχεια εδώ


RV 

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2020

ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΣΕ ΠΟΣΤΕΡ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 1930 ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΤΟΥ 2030

 

Η ΓΑΛΛΙΑ ΣΕ 100 ΧΡΟΝΙΑ



Οι τελευταίοι Λευκοί Γάλλοι - Η μεγάλη ατραξιόν του ζωολογικού κήπου των Παρισίων.


RV

 

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2020

30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ - ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΡΙΕΣ



Aπό το διάγγελμα του Φύρερ μέσω ραδιοφώνου προς τον γερμανικό λαό την 1η Φεβρουαρίου 1933: 

"Δεκατέσσερα χρόνια πέρασαν από τη δυστυχή εκείνη ημέρα που ο γερμανικός λαός, τυφλωμένος από τις υποσχέσεις που του δίνονταν τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό, ξέχασε τις υψηλότερες αξίες του παρελθόντος μας, του Ράιχ, της τιμής και της ελευθερίας, και, έτσι, έχασε τα πάντα. Από τότε, από εκείνες τις ημέρες της προδοσίας, ο Παντοδύναμος απέσυρε τη θεία χάρη Tου από το έθνος μας [...] Το έργο που πρέπει να εκπληρώσουμε είναι το πιο δύσκολο που είχε ποτέ Γερμανός πολιτικός να επιτύχει. Αλλά έχουμε απεριόριστη πίστη στο έθνος μας και στις αιώνιες αξίες του. Εργάτες, αγρότες και η μεσαία τάξη πρέπει να ενωθούν και να συμβάλουν στη δημιουργία του νέου Ράιχ. Το πρώτο και υπέρτατο καθήκον της Εθνικής Κυβέρνησης είναι η αποκατάσταση της ενότητας του πνεύματος και της βούλησης του γερμανικού λαού. Θα διαφυλάξει και θα υπερασπιστεί τα θεμέλια της δύναμης του έθνους μας. Θα προστατεύσει τον Χριστιανισμό ως τη βάση της ηθικής μας, και την οικογένεια ως το κύτταρο του έθνους και του κράτους μας. Θα σταθεί υπεράνω τάξεων και κοινωνικών καταστάσεων και θα επαναφέρει στη συνείδηση του λαού μας την φυλετική και πολιτική ενότητα και τις υποχρεώσεις που πηγάζουν από αυτή. Οι βάσεις της εκπαίδευσης της γερμανικής νεολαίας θα είναι ο σεβασμός για το σπουδαίο παρελθόν μας και η περηφάνεια για την παράδοσή μας. Ως εκ τούτου, θα κηρύξει αμείλικτο πόλεμο στον πνευματικό, πολιτικό και πολιτιστικό μηδενισμό. Η Γερμανία δεν πρέπει και δεν θα βυθιστεί στην κομμουνιστική αναρχία. 



[...] Εμείς, η κυβέρνηση, έχουμε ευθύνη απέναντι στη γερμανική ιστορία να συστήσουμε έναν κατάλληλο εθνικό φορέα, έτσι ώστε να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε επιτέλους την παραφροσύνη των τάξεων και της πάλης μεταξύ τους. Δεν αναγνωρίζουμε τις τάξεις αλλά μόνο τον γερμανικό λαό, τα εκατομμύρια των αγροτών, των πολιτών, των εργατών που είτε θα ενωθούν και θα ξεπεράσουν αυτή την εποχή της εξαθλίωσης είτε θα υποκύψουν σε αυτή. [...] Τα μαρξιστικά κόμματα και οι οπαδοί τους είχαν 14 χρόνια για να αποδείξουν τις ικανότητές τους. Το αποτέλεσμα είναι ένας σωρός ερειπίων. Εμάς, γερμανικέ λαέ, δώσε μας 4 χρόνια και κρίνε μας μετά..."


Τέσσερα χρόνια, μετά στη επετειακή ομιλία του, ενθυμούμενος τα παραπάνω, ο Φύρερ είπε:

"...
Σίγουρα κανείς δεν θα αμφισβητήσει το γεγονός ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια η πιο μεγαλειώδης επανάσταση σάρωσε σαν θύελλα τη Γερμανία. Ποιος θα μπορούσε να συγκρίνει αυτή τη νέα Γερμανία με εκείνην της 30ής Ιανουαρίου, τέσσερα χρόνια πριν, όταν έδωσα τον όρκο μου πίστης μπροστά στον αξιοσέβαστο Πρόεδρο του Ράιχ;

Μιλώ για την Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση.  [...]
Γιατί η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση ήταν από μόνη της μια επανάσταση στην παράδοση των επαναστάσεων.

[...] Το κύριο ζήτημα στο Εθνικοσοσιαλιστικό πρόγραμμα είναι να καταργήσουμε τη φιλελεύθερη αντίληψη περί του ατόμου και τη μαρξιστική έννοια για την ανθρωπότητα και να την αντικαταστήσουμε με την εθνοφυλετική κοινότητα, που έχει τις ρίζες της στη γη και τα μέλη της συνδέονται μεταξύ τους από τον δεσμό του κοινού τους αίματος. "


Πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση 


RV



Σάββατο 8 Ιουνίου 2019

ΔΥΟ ΝΕΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΟΥΛΗ


Η Θούλη, μετά την έκδοση του βιβλίου "ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΤΕΘΗΚΑ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ", προχωρά στην έκδοση δύο νέων βιβλίων με ομιλίες του Αδόλφου Χίτλερ σχετικά με την είσοδο των ΗΠΑ στον Β΄Ππ και τη Βαλκανική Εκστρατεία, ώστε ο αναγνώστης να πληροφορηθεί πλήρως περί της "άλλης άποψης", της αποσιωπημένης ή/και διαστρεβλωμένης σχετικά με τις αιτίες και τις ευθύνες για τον Β΄Ππ..



Συγγραφέας: Αδόλφος Χίτλερ
Εκδόσεις: Θούλη
Μετάφραση: Μανώλης Στρατάκης
Σελίδες: 66
Έτος έκδοσης: 2019
ISBN: 978-618-5317-07-2

  Πρόκειται για τη βαρυσήμαντη ομιλία που εκφωνήθηκε από τον Φύρερ στις 11 Δεκεμβρίου του 1941 στο Ράιχσταγκ, και αφορά την ευθύνη και υπαιτιότητα του Προέδρου των ΗΠΑ Ρούζβελτ για τον πόλεμο με τη Γερμανία.  Ο Χίτλερ ανασκευάζει τους ισχυρισμούς τού Ρούζβελτ και παραθέτει σειρά γεγονότων εκ των οποίων αποδεικνύεται πόσο ο τελευταίος επεθύμησε και προετοίμασε την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο στο πλευρό της Αγγλίας και της Σοβιετικής Ένωσης και ότι αυτός ήταν αποκλειστικώς υπεύθυνος για τον πόλεμο με τη Γερμανία. Συγκλονιστική είναι η σύγκριση της ζωής και της πορείας των δύο ανδρών αλλά και των θεωριών που πρέσβευαν και των αντίστοιχων πολιτευμάτων. 

 Η μετάφραση της παρούσας έκδοσης έχει γίνει απευθείας από τη γερμανική γλώσσα.  




Συγγραφέας: Αδόλφος Χίτλερ
Εκδόσεις: Θούλη
Σελίδες: 78
Έτος έκδοσης: 2019
ISBN: 978-618-5317-06-5

Μέγεθος βιβλίου 24 Χ 17

Δίγλωσση έκδοση: γερμανικά και ελληνικά

Η έκδοση είναι ανατύπωση της πρώτης έκδοσης στην ελληνική γλώσσα, που κυκλοφόρησε το 1941 από το Γερμανικό Γραφείο Πληροφοριών. Πρόκειται για ένα σπουδαίο ιστορικό ντοκουμέντο, αφού περιέχει αυτούσια την ομιλία του Χίτλερ στο Ράιχσταγκ στις 4 Μαΐου 1941 για τη Βαλκανική Εκστρατεία. Ο Χίτλερ εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την εκστρατεία, κάτι που ενδιαφέρει ιδιαίτερα τον Έλληνα αναγνώστη, ο οποίος πληροφορείται και την "άλλη άποψη" πέρα από την κρατούσα σχετικά με την εμπλοκή της Ελλάδας στον Β΄Ππ.


Η ιστορική αξία αυτών των δύο ομιλιών, όπως και εκείνης για τον πόλεμο με τη Σοβιετική Ένωση (βλ. «Γιατί επιτέθηκα στη Σοβιετική Ένωση, εκδ. Θούλη) είναι μεγάλη και βοηθά τον αντικειμενικό μελετητή της ιστορίας, «τον πρόθυμο να αναζητήσει την αλήθεια, αντί να την αρνείται», να διαμορφώσει άποψη σχετικά με τις αληθινές αιτίες και τους πραγματικούς υπαίτιους του Β΄Ππ. 

RV

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2019

30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1933, Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ



Αποσπάσματα από το βιβλίο του Heinz A. Heinz ''ΧΙΤΛΕΡ''


Τίποτα σπουδαίο δεν δίνεται έτσι απλά στη ζωή. Για όλα πρέπει κανείς να παλέψει. Έτσι, λοιπόν, η αναγέννηση ενός έθνους δεν γίνεται εύκολα, τυχαία ή μοιραία, αλλά πρέπει να είναι το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας.
                                                              Αδόλφος Χίτλερ


    Πριν από αυτή την προεδρική εκλογή, η δραστηριότητα του Χίτλερ ήταν πρωτόγνωρη για την πολιτική ζωή, όχι μόνο της Γερμανίας αλλά και οποιασδήποτε άλλης χώρας. Δεν ήταν τίποτα γι’ αυτόν το να παρευρίσκεται σε τρεις ή τέσσερεις συγκεντρώσεις κάθε μέρα. Οι περισσότερες από αυτές ελάμβαναν χώρα στην ύπαιθρο, σε ακροατήριο από εκατό μέχρι τριακόσιες χιλιάδες ανθρώπους. Για να γίνει δυνατή η εκπλήρωση του τρομερού καθημερινού του προγράμματος, έπρεπε όλα να οργανωθούν και να εκτελεστούν ακριβώς στην ώρα τους. Για παράδειγμα, ενώ μιλούσε στη Δρέσδη, το ακροατήριο συγκεντρωνόταν ήδη στη Λειψία. Έτρεχε από μέρος σε μέρος, σε όλο το μήκος και πλάτος της χώρας, βδομάδα τη βδομάδα, μέρα με τη μέρα και νύχτα με τη νύχτα, χωρίς ανάπαυση ή διάλειμμα, χρησιμοποιώντας αεροπλάνο ή αυτοκίνητο, ανάλογα τι εξυπηρετούσε  καλύτερα κάθε φορά. Κοιμόταν όπου και όπως μπορούσε. Είχε το δικό του αεροπλάνο και τον πιλότο του, το αυτοκίνητό του και τον σοφέρ του, τις γραμματείς και τους διοργανωτές του, αλλά ουσιαστικά τα πάντα βασίζονταν στη δική του ακατάβλητη ενέργεια και την ακούραστη αποφασιστικότητά του. 
    Στην προεκλογική περίοδο τον Μάρτιο του 1932, ο στρατηγός Χίντενμπουργκ έλαβε 18.600.000 ψήφους και ο Χίτλερ 11.300.000. Αυτή η φαινομενική ήττα για τον Φύρερ ήταν στην πραγματικότητα μια μεγάλη επιτυχία. Είχε διπλασιάσει τις ψήφους του από τις εκλογές τού Σεπτεμβρίου του 1930. 
    Όμως τώρα θα γίνονταν δεύτερες εκλογές, και όλα τα αντίπαλα κόμματα ανασκουμπώθηκαν για την τελική δοκιμασία της δύναμής τους. Αντιλαμβάνονταν πλήρως τους κινδύνους που τους απειλούσαν από το συνεχώς ανερχόμενο Kόμμα ─κινδύνους που είχαν πέσει με δύναμη στα κεφάλια τους και τελικά τα εξαφάνισαν τον Ιανουάριο του 1933. Η πρόθεση του Χίτλερ ήταν να μπορούν να γίνουν μέλη του κόμματός του εξίσου οι καθολικοί και οι προτεστάντες, να μπορούν να βαδίσουν στις γραμμές των Ταγμάτων Εφόδου του μαζί καθολικοί και προτεστάντες, όμως ήρθε η στιγμή που στους πρώτους η Εκκλησία αρνήθηκε τη Θεία Κοινωνία, ακόμη και τη χριστιανική ταφή, επειδή ακολούθησαν το κόμμα. 
    Γινόταν οτιδήποτε ήταν δυνατό, για να διαλυθεί ο Εθνικοσοσιαλισμός, και όχι επειδή απειλούσε τους ανθρώπους (οι άνθρωποι τον επιδοκίμαζαν), αλλά επειδή απειλούσε κάποια ταξικά συμφέροντα, τα προνόμια, τη διαφθορά και καθετί άπληστο, στενόμυαλο και αισχροκερδές στη δημόσια ζωή της Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένων των «μπουρζουάδων». Οι Εθνικοσοσιαλιστές βρέθηκαν μόνοι, αντιμέτωποι και σε πόλεμο με όλα τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα. Θα χρειαζόταν περισσότερος χώρος, για να απαριθμήσουμε τους φόβους που καθένα από αυτά έτρεφε για την επιτυχία των Εθνικοσοσιαλιστών. Θα χρειαζόταν, επίσης, μια άμεση αντίληψη της χαοτικής κατάστασης των εσωτερικών υποθέσεων της Γερμανίας, για να εκτιμήσουμε τη δουλειά που είχε μπροστά του το μοναδικό Κόμμα στο Ράιχ που είχε έναν και μόνο στόχο, ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα και μια ακλόνητη επιμονή. 
    Παρά το γεγονός ότι ακόμα και μέχρι εκείνη  τη στιγμή, η βόρεια, η ανατολική και η δυτική Γερμανία ήταν υπό την επιρροή των Κόκκινων, και ότι στον καθολικό νότο οι επίσκοποι ήταν πολύ δυνατοί, ο Εθνικοσοσιαλισμός προχώρησε μπροστά με πείσμα και αποφασιστικότητα. Αυτό μπορεί να αποδοθεί μόνο στην τελειότητα της οργάνωσής του. 
    Η κυβέρνηση μονοπωλούσε το ραδιόφωνο. Όλοι όσοι είχαν εξουσία και υψηλές θέσεις ένιωθαν πως έπρεπε να δώσουν μάχη για την ίδια τους την ύπαρξη. Παρά το γεγονός ότι όλα ήταν εναντίον του, ο Χίτλερ κέρδισε δύο εκατομμύρια ψήφους επιπλέον σε αυτές τις εκλογές. Δεν αρκούσαν, για να εκλεγεί Πρόεδρος, αλλά ενίσχυσαν ιδιαίτερα τη θέση του στην πολιτική ζωή. 
    Ο Καγκελάριος Μπρύνινγκ δεν είχε καθόλου υπολογίσει αυτήν την άνοδο του Χίτλερ και απογοητεύτηκε. Κατέφυγε, λοιπόν, σε περίεργα μέτρα. Στις 13 Απριλίου του 1932 διέταξε τη διάλυση των Ταγμάτων Εφόδου, καθώς και τη διάλυση του κινήματος με το όνομα Χιτλερική Νεολαία (Hitler Jugend). Η έδρα και η περιουσία αυτών των οργανισμών κατασχέθηκαν. 
    Όλα αυτά, όμως, ήταν μάταια. Στις εκλογές για τη Δίαιτα (κάθε γερμανικό κρατίδιο διέθετε ένα τοπικό κοινοβούλιο), που έλαβαν χώρα στις 24 Απριλίου του 1932, το NSDAP αναδείχθηκε παντού το πιο ισχυρό κόμμα.[...]

    Αφού το Εθνικοσοσιαλιστικό είχε γίνει πια το μεγαλύτερο κόμμα του κράτους, ήταν σωστό και πρέπον να περιέλθει σε αυτό η διακυβέρνηση της χώρας. Ο πρόεδρος φον Χίντενμπουργκ, όμως, δίστασε για πολύ καιρό να εμπιστευτεί στον Αρχηγό του κόμματος, τον Αδόλφο Χίτλερ, την απόλυτη εξουσία. Για δύο χρόνια, η διοίκηση είχε ανατεθεί σε μια μειοψηφία, υπό τον Μπρύνινγκ, που έκανε ό,τι μπορούσε για να διαλύσει το μεγαλύτερο κόμμα. Όμως τώρα ήταν η κατάλληλη ώρα, και κάτι παραπάνω από κατάλληλη, για μια αλλαγή. 
    Στις 13 Αυγούστου του 1932 ο Χίτλερ έλαβε μέρος σε πολύ σημαντικές συζητήσεις ανάμεσα στον Χίντενμπουργκ και τον φον Πάπεν. Τότε του πρόσφεραν την Αντικαγκελαρία. Η απάντησή του ήταν αρνητική. Ο Χίτλερ ήταν πάντοτε αντίθετος στους συμβιβασμούς ή στα ημίμετρα. Η μέρα της άρνησής του ονομάστηκε «Μαύρη Μέρα τού Χίτλερ», αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου έτσι. Έβλεπε πιο μακριά από τους επικριτές του. Δεν σκόπευε να χρησιμοποιήσει τον Εθνικοσοσιαλισμό, για να ενισχύσει ένα σύστημα που παρέπαιε.
    Αφού ο κόσμος απαλλάχτηκε από το φαιδρό θέαμα ενός γερμανικού κοινοβουλίου, την έναρξη εργασιών του οποίου είχε κάνει η πράκτορας της Μόσχας Κλάρα Τσέτκιν, ο διοικητής Χέρμαν Γκαίρινγκ εκλέχτηκε Πρόεδρός του.  
    Για μια ακόμα φορά, όμως, το κοινοβούλιο διαλύθηκε, παρά το γεγονός ότι υπήρχε πλειοψηφία. Νέες εκλογές προκηρύχθηκαν για τον Νοέμβριο. Αυτή τη φορά, όμως, ο κόσμος είχε σιχαθεί τις εκλογές, και τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά για όλα τα κόμματα.   
    Το ίδιο το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα έχασε τριάντα τέσσερεις έδρες. Υπήρξε, όμως, μια συντριπτική πλειοψηφία κατά του Καγκελάριου, και ο φον Πάπεν δεν είχε άλλη επιλογή από το να παραιτηθεί. Τον διαδέχθηκε στο αξίωμα ένας σχετικά άγνωστος άντρας, ο Στρατηγός φον Σλάιχερ. Όσο δραστήριος και αν ήταν αυτός ο άνθρωπος σε άλλες δουλειές και στο παρασκήνιο, ως Καγκελάριος ήταν ασήμαντος και σύντομα απομονώθηκε εντελώς. 
    Για να μη μακρηγορούμε –δεν θα εξυπηρετούσε τον αναγνώστη να πούμε περισσότερα για αυτήν την απογοητευτική και γεμάτη σύγχυση περίοδο– στις 29 Ιανουαρίου του 1933 η κυβέρνηση του φον Σλάιχερ διαλύθηκε, και ο Αδόλφος Χίτλερ κατάφερε αυτό για το οποίο είχε αγωνιστεί με σχεδόν ακατάπαυστο ζήλο και πάνω από όλα με ακλόνητη πίστη, από εκείνη τη μέρα που μέσα σε ένα από τα πιο φτωχά εστιατόρια του Μονάχου έγινε το έβδομο μέλος μιας άγνωστης μικρής ομάδας επίδοξων πολιτικών. 
    
    Ο Αδόλφος Χίτλερ έγινε Καγκελάριος της Γερμανίας.

RV