Νέα Σουηβία

Στις 17 Δεκεμβρίου 1938 μια γερμανική επιστημονική αποστολή υπό τονΆλφρεντ Ρίτσερ ξεκίνησε από το Αμβούργο και προσάρτησε-σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο- ως μέρος του Ράιχ, μία περιοχή στην Ανταρκτική, η οποία ονομάστηκε, από το ομώνυμο πλοίο, «Νέα Σουηβία». Η αποστολή τελείωσε στις 12 Απριλίου 1939.

Η αποστολή εξερεύνησε την περιοχή της Νέας Σουηβίας, χαρτογράφησε την περιοχή, τράβηξε χιλιάδες εναέριες φωτογραφίες και έδωσε γερμανικά ονόματα στις διάφορες τοποθεσίες. Η περιοχή της Νέας Σουηβίας κάλυπτε περίπου 600.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Από το 1957 διεκδικείται από τη Νορβηγία. 

Ο επικεφαλής της αποστολής Άλφρεντ Ρίτσερ

Deutsche Antarktische Expedition

Οι έρευνες στην Ανταρκτική δεν τελείωσαν με την έναρξη του Β΄Ππ. Πάνω από 100 υποβρύχια χρησιμοποιήθηκαν γι’ αυτόν τον σκοπό, τα οποία μέχρι και σήμερα θεωρούνται χαμένα. Τα χρόνια 1940 μέχρι 1943 το Ράιχ πραγματοποιεί περισσότερες, αυτήν την φορά όμως, μυστικές επιχειρήσεις στη Νέα Σουηβία και ξεκινάει το 42/43 την κατασκευή της περίφημης Βάσης 211, ενός γερμανικού οχυρού στον πάγο. 

Ένα αεροσκάφος τύπου Bv 138 με ένα υποβρύχιο Typ VII C

 στη Νέα Σουηβία

Το σκεπτικό ήταν ότι σε περίπτωση που το Ράιχ κατέρρεε στην ηπειρωτική Γερμανία, θα συνεχιζόταν στην Ανταρκτική. Όταν τελικά οι εχθρικοί στρατοί εισέβαλαν στη Γερμανία, ξεκίνησε η πυρετώδης προσπάθεια να μεταφερθούν υλικό, υψηλή τεχνολογία, απόρρητα έγγραφα και σημαίνοντα πρόσωπα στη Βάση 211 και σε άλλες μυστικές εγκαταστάσεις στις  Άνδεις της Νότιας Αμερικής. 

Υποβρύχιο τύπου U-864

Στις 27 Ιανουαρίου 1947 μια αμερικάνικη «αποστολή εξερεύνησης» έφτασε στη Νέα Σουηβία. Της επιχείρησης αυτής, που ονομάστηκε ‘’Highjump”, ηγείτο ο διάσημος Ναύαρχος Byrd και διέθετε πάνω από 13 πλοία, μεταξύ των οποίων ένα αεροπλανοφόρο και πολλαπλά αντιτορπιλικά με συνολικό πλήρωμα 4.700 άντρες, εκ των οποίων οι 4000 ήταν στρατιώτες!

Ο σκοπός τους: Η καταστροφή της τελευταίας εθνικοσοσιαλιστικής βάσης στον κόσμο: της Βάσης 211.

Έξι με οκτώ μήνες υπολόγιζαν οι Αμερικανοί ότι θα διαρκούσε η τελευταία μάχη του Β΄Ππ. Μέχρι τότε ο μύθος της Νέας Σουηβίας θα έπρεπε να είχε σβήσει ολοκληρωτικά. Τελικά οι 6 με 8 μήνες, έγιναν μόνο 3 εβδομάδες και η επιχείρηση τελείωσε με μια καταστροφή.

Ήδη στην πρώτη αναγνωριστική πτήση εξαφανίστηκαν πολλά αεροπλάνα, η αποστολή έπρεπε να ακυρωθεί και κατέληξε σε άτακτη φυγή. Ο Ναύαρχος Byrd υποχρεώθηκε να σωπάσει και μέχρι σήμερα δεν είναι επισήμως γνωστό, γιατί και από ποιους τράπηκαν σε φυγή.

Ο Ναύαρχος Byrd 

Πολλές φήμες κυκλοφόρησαν, όμως, για την ανώτερη τεχνολογία των Γερμανών. Όμως ο ναύαρχος ξαναεπιστρέφει, και αυτήν τη φορά καλύτερα προετοιμασμένος. Έτσι, το 1955 μια δεύτερη ρωσική-αμερικανική στρατιωτική δύναμη, πάλι υπό την ηγεσία του, καταφθάνει στην Ανταρκτική με 12 πλοία, 3000 άντρες, 200 αεροπλάνα και 300 οχήματα και πρώτα ανοικοδομούν πολλές βάσεις για να προετοιμάσουν το θανατηφόρο χτύπημα. Το καλοκαίρι του 1958 οι Η.Π.Α πυροδοτούν τουλάχιστον δύο ατομικές βόμβες πάνω από την Ανταρκτική.

Ο Βίλχελμ Λάντιγκ ένα πρώην μέλος των SS και αρμόδιος για απόρρητες υποθέσεις του Ράιχ καθώς και συγγραφέας μεταξύ άλλων του βιβλίου «Wolfzeit um Thule», δηλώνει σε ένα βίντεο, το οποίο προβλήθηκε μετά τον θάνατό του, πως και αυτή η επίθεση δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, αλλά ότι η βάση τελικά τη δεκαετία του ’60 μεταφέρθηκε στη Νότια Αμερική.

Η οροσειρά «Mühlig Hofmann» 

Eν τω μεταξύ σήμερα, στη δήθεν εγκαταλελειμμένη Νέα Σουηβία υπάρχει από το 1981 πάλι μια ερευνητική βάση της Γερμανίας, αλλά το τι μπορεί να βρίσκεται ακόμα στα ύψη του βουνού «Mühlig Hofmann» και πού ακριβώς αποτραβήχτηκαν οι Γερμανοί του Ράιχ , είναι καθαρά εικασία.

Το, δε, πλοίο «Νέα Σουηβία» βυθίστηκε από το βρετανικό υποβρύχιο Terrapin. Μετά τον πόλεμο ανελκύστηκε από τον βυθό και αφού το γέμισαν με πυρομαχικά, βυθίστηκε  πάλι στο Skagerrak (o πορθμός ανάμεσα στις ακτές Νορβηγίας-Σουηδίας και Δανίας).

Το πλοίο «Νέα Σουηβία»

Στα εκπληκτικά γεγονότα ανήκουν σίγουρα και οι ατομικές δοκιμές των Η.Π.Α στη Νέα Σουηβία. Τον Σεπτέμβριο του 1979 και την 5η Μαρτίου 1986 πραγματοποιούνται δοκιμές στον νορβηγικό τομέα της Ανταρκτικής.

Ιδιαίτερα εκπληκτικό όμως είναι ότι οι Η.Π.Α στην αρχή του πολέμου στο Ιράκ, την 20ή  Μαρτίου του 2003, πυροδότησαν  μια ατομική βόμβα υπόγεια.

Από τις ενδείξεις των σεισμογράφων, εκτιμάται ότι η ισχύς της βόμβας ήταν μεταξύ 20 και 50 κιλοτόννων. 

Μια μόνο μέρα μετά την πυροδότηση της ατομικής βόμβας στη Νέα Σουηβία, οι Η.Π.Α χάνουν χωρίς ίχνη τρία πανάκριβα βομβαρδιστικά στην εισβολή στο Ιράκ. Πρόκειται για ένα βομβαρδιστικό Stealth Β2 “Spirit” και δύο βομβαρδιστικά Stealth  F117A “Nighthawk”. Σύμφωνα με δηλώσεις των στρατιωτικών κύκλων, τα αεροπλάνα λίγο μετά την εισβολή χάνουν την επαφή με τα AWAC και εξαφανίζονται από το ραντάρ.

Στο κέντρο ο Ναύαρχος Καρλ Νταίνιτς

Μέχρι σήμερα, δεν έχει ακουστεί κάτι για τα αεροπλάνα αυτά.

Αυτό ήταν σύμπτωση ή έχουν σχέση αυτά τα συμβάντα; Ο ναύαρχος Νταίνιτς είχε πει:

«Ο γερμανικός υποβρυχιακός στόλος είναι περήφανος που έχτισε για τον Φύρερ σε ένα άλλο κομμάτι της γης, μια ShangriLa, ένα απόρθητο οχυρό.»

Σε κάθε περίπτωση, τα γεγονότα φαίνονται να υποστηρίζουν τη θεωρία για τη Νέα Σουηβία και η υπόθεση αυτή προκαλεί πονοκέφαλο στην αμερικανική κυβέρνηση. Χαρακτηριστική είναι η προσπάθεια αποσιώπησης των στοιχείων και της έρευνας του θέματος. Είναι, επίσης, γεγονός είναι ότι οι λίγοι ερευνητικοί σταθμοί δεν είναι σε θέση να εξερευνήσουν λεπτομερώς την τεράστια περιοχή της Νέας Σουηβίας.  

 

Ristorante Verona

 

Αυτή είναι η κατάσταση στη Θράκη

πηγή

RV

Καρίν Γκαίρινγκ, μια σπουδαία Εθνικοσοσιαλίστρια

Carin Fock

Του Άγγελου Κωνσταντίνου

Μια σπουδαία μορφή του εθνικοσοσιαλισμού, που συμμετείχε ενεργά στον αγώνα του Χίτλερ προς την κατάκτηση της εξουσίας είναι η πρώτη γυναίκα του Χέρμαν Γκαίρινγκ, η σουηδο-ιρλανδικής καταγωγής Κόμισσα Καρίν Φοκ (Carin Fock). Η Καρίν ακολούθησε τον Γκαίρινγκ στη πρώτη μεγάλη συγκέντρωση των SA και άκουγε τις ατελείωτες συζητήσεις για διάφορα θέματα από τις συχνές επισκέψεις του Χίτλερ στο σπίτι τους. Σε ένα γράμμα προς τον γιο της από τον πρώτο της γάμο γράφει: «Ο Αγαπημένος παρουσίασε τον στρατό των πραγματικά νέων Γερμανών του ενώπιον του Φύρερ του και είδα το πρόσωπό του να φωτίζεται βλέποντάς τους να παρελαύνουν. Ο Αγαπημένος έχει δουλέψει πολύ σκληρά με αυτούς, τους έχει εμφυσήσει μεγάλο μέρος της ανδρείας και του ηρωισμού του, και αυτό που παλιότερα ήταν όχλος –και μάλιστα άγριος και μάλλον τρομακτικός, οφείλω να ομολογήσω–  μεταμορφώθηκε σ’ έναν αληθινό Στρατό του Φωτός, μια ομάδα πρόθυμων σταυροφόρων, έτοιμων να βαδίσουν σύμφωνα με τις διαταγές του Φύρερ και να απελευθερώσουν για μια ακόμα φορά αυτήν τη δυστυχισμένη χώρα».[1] 

Στο πραξικόπημα του Μονάχου το 1923 ο Γκαίρινγκ τραυματίζεται βαριά από σφαίρα ενός αστυνομικού και κάποιοι φίλοι ειδοποίησαν την Καρίν, η οποία έσπευσε με γενναιότητα στο πλευρό του Γκαίρινγκ, για να του κρατήσει το χέρι και να σχεδιάσει την απόδρασή του. Τον μετέφερε με το αυτοκίνητο στο Partenkirchen, 112 χιλιόμετρα νότια του Μονάχου, όπου κρύφτηκε στη βίλα ενός πλούσιου Ολλανδού. [2] Την ίδια περίοδο ο Χίτλερ βρισκόταν στη φυλακή Landsberg, η δε Καρίν, που δεχόταν επιθέσεις από κομμουνιστές που της πετούσαν πέτρες στο δρόμο, κάποια από τις οποίες, μάλιστα, της έσπασε ένα κόκκαλο του ποδιού της, εγκαταστάθηκε στο νοσοκομείο για να βρίσκεται κοντά στον Χέρμαν.[3] Σε ένα γράμμα προς τη μητέρα της στις 20 Νοεμβρίου 1923 με ενθουσιασμό γράφει: «Οι μέθοδοι του Χίτλερ μέχρι στιγμής βασίστηκαν στην αξιοπρέπεια και στον ιπποτισμό. Γι’ αυτό έχει τύχει τόσο μεγάλης αγάπης και θαυμασμού και έχει μαζί του όλο τον λαό. … Ο  Χίτλερ είναι ήρεμος, τώρα πια είναι γεμάτος ζωή και πίστη, έπειτα από τις πρώτες ημέρες που ήταν απαθής και αρνιόταν να φάει…»[4] Παρά την φτώχεια που βασάνιζε το ζεύγος Γκαίρινγκ, η Καρίν γράφει στη μητέρα της στις 20 Φεβρουαρίου του 1924 «χίλιες φορές να πεθάνω από πείνα παρά να υπηρετήσω Εβραίο».  Στις 5 Απριλίου  η Καρίν επισκέπτεται τον Χίτλερ στην φυλακή. Αυτός εκεί της αφιέρωσε μια φωτογραφία του και αργότερα της έδωσε σημαντικές οδηγίες για να τις μεταφέρει στον σύζυγο της στο Ίνσμπρουκ: Έπρεπε να έρθει αμέσως σε επικοινωνία με τον Μπενίτο Μουσολίνι. [5]

Η Καρίν ταλαιπωριόταν από χρόνια ασθένεια, αλλά η βεβαρημένη υγεία της δεν την εμπόδισε να αποδεικνύει έμπρακτα την πίστη της στον σύντροφό της και στον Εθνικοσοσιαλισμό. Πέθανε στις 16 Οκτωβρίου 1931 στη Στοκχόλμη. Ο γιός της Thomas παρακολούθησε τον Γκαίριννκ να γονατίζει κλαίγοντας μπροστά στο ανοιχτό φέρετρο στο παρεκκλήσι Edelweiss και στάθηκε δίπλα στον πάτριό του στην κηδεία της μητέρας του.[6]  

Όταν κομμουνιστές βεβήλωσαν τον τάφο της, ο Γκαίρινγκ αποφάσισε να κτίσει στη μνήμη της το «Κάρινχολ», ένα μαυσωλείο δίπλα στη λίμνη. Η 20ή Ιουνίου του 1934 ήταν η ημέρα που είχε ορίσει για τη μεταφορά της σορού της στο Κάρινχολ. Ένα ειδικό τρένο μετέφερε τη σαρκοφάγο διασχίζοντας τη βόρεια Πρωσία από το σουηδικό φέρι μέχρι το σιδηροδρομικό σταθμό όπου περίμεναν την άφιξή της ο Γκαίρινγκ και ο Χίτλερ, και οι δυο  τους και σκυθρωποί. Οι πόλεις και τα χωριά από τα οποία περνούσε το τρένο είχαν πέσει σε βαρύ πένθος. Ομάδες της Χιτλερικής Νεολαίας στέκονταν προσοχή στις αποβάθρες των τοπικών σιδηροδρομικών σταθμών, μέλη του Bund Deutcher Madel (του γυναικείου τμήματος της Χιτλερικής Νεολαίας) είχαν παραταχθεί στις γέφυρες, χαιρετώντας και ραίνοντας με λουλούδια. Οι σημαίες υποστέλλονταν καθώς περνούσε αργά τρένο, και χιλιάδες γυναίκες στέκονταν κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών για να αποτίσουν φόρο τιμής στη νεκρή[7] Ο Γκαίρινγκ είχε καλέσει τους συγγενείς της Καρίν, μαζί με εκατοντάδες διπλωμάτες και πολιτικούς. Κατέβηκε μόνος του με τον Χίτλερ τα σκαλιά του μαυσωλείου. Και οι δυο τους ένοιωθαν θλίψη που δεν πρόλαβε να δει το θρίαμβο των εθνικοσοσιαλιστών, για τον οποίο αγωνίστηκε και στον οποίο πίστευε.[8]

Η σχέση της με τον Γκαίρινγκ θεωρείται μια συγκινητική ιστορία δυνατής αγάπης. Το 1945 o Γκαίρινγκ έδωσε εντολή να καταστραφεί το Κάρινχολ, για να μην πέσει στα χέρια των Σοβιετικών.

πηγή

RV

Höllenzimmer (Το δωμάτιο της Κόλασης)

πηγή

RV

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ Η 89χρονη ΟΥΡΣΟΥΛΑ ΧΑΒΕΡΜΠΕΚ

    Τη Δευτέρα 7.5. η 89χρονη Γερμανίδα Ursula Haverbeck, την οποία τα ΜΜΕ βάφτισαν "ναζί γιαγιά", συνελήφθη για να εκτίσει ποινή φυλάκισης δύο ετών, επειδή έχει αρνηθεί το "Ολοκαύτωμα" και έχει υποστηρίξει ότι το στρατόπεδο στο Άουσβιτς ήταν εργασίας. Τα παραπάνω η Χάβερμπεκ υποστηρίζει σταθερά  με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει συνεχώς σχετικές δίκες. Εκτός από τις ποινές φυλάκισης, της έχουν επιβληθεί και διάφορα υψηλά πρόστιμα.  Η ποινή για την οποία συνελήφθη δεν ήταν μετατρέψιμη, συνεπώς πρέπει οπωσδήποτε να εκτιθεί. Πρόκειται για μία πολύ δυναμική και πιστή γυναίκα, η οποία, παρά τις συνεχείς διώξεις και δίκες, και μάλιστα σε αυτή την ηλικία, δεν παύει να αντιδρά, να αντιστέκεται και να αγωνίζεται.

Συνέχεια εδώ

RV

Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΠΑΝΟΥΚΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Σήμερα (9.5.2018) το απόγευμα υπάρχει κάλεσμα από το εν Ελλάδι «Ρωσικό Συμβούλιο Συμπατριωτών» για συγκέντρωση μνήμης και τιμής της αντιφασιστικής «νίκης» σε 11 πόλεις της Ελλάδας. Στην Αθήνα η σύναξη θα γίνει στη ρωσική εκκλησία. Καλούνται οι απόγονοι «αυτών που πολέμησαν τον φασισμό» να συμμετάσχουν και να συγκροτήσουν έτσι «το Αθάνατο Τάγμα». 

Απ’ ό,τι φαίνεται μαζεύονται κατά κύριο λόγο Ρώσοι μετανάστες και διάφοροι μπολσεβίκοι αφενός για να γιορτάσουν αφετέρου για να ξορκίσουν τον φόβο τους ότι η ιστορία θα επαναληφθεί.  Να γιορτάσουν τι; Τις φρικαλεότητες των προγόνων τους, την κτηνωδία τους, τη μογγολική βαρβαρότητά τους, τους βιασμούς παιδιών και γυναικών, τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες, το πλιάτσικο και τον επακόλουθο χωρισμό της Ευρώπης και την στυγνή καταπίεση των σκλαβωμένων λαών. 

Να δοξάσουν τον Κόκκινο Στρατό. Πρέπει να έχει κανείς πολύ βάρβαρη ψυχή για να χαίρεται για όλα αυτά και να τα γιορτάζει. Ακολούθως θα γίνει συναυλία στο Ζάππειο, όπου η μπάντα της πολεμικής αεροπορίας σύμφωνα με την ανακοίνωση θα ερμηνεύσει και σοβιετικά πολεμικά τραγούδια!!! Υπάρχει, άραγε, σκαλί πιο χαμηλά;

Ένα είναι το σίγουρο: την ώρα της συγκέντρωσης θα αδειάσουν τα μπουρδέλα. Αναρωτιόμαστε αν θα συμμετάσχει και η φανατικά ρωσόφιλη ελληνική ακροδεξιά… Γιατί όχι; Εξάλλου ο πνευματικός και ιδεολογικός καθοδηγητής της Ίων Δραγούμης ήταν μισός Ρώσος, περήφανος Σλάβος, όπως ο ίδιος έλεγε…

RV

Μια μέρα σαν κι αυτή...

 

του Σωτήρη Αντωνακόπουλου

Μια μέρα σαν κι αυτή, στις 8 Μαΐου 1945, στο προάστιο Κάρλχορστ του Βερολίνου υπογράφεται η άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας. Ο δεύτερος μεγάλος πόλεμος, και τυπικά πλέον, έχει τελειώσει. Το ιστορικό υπόβαθρο της εποχής που ακολούθησε είναι γνωστό. Θάνατος, λεηλασία, βιασμοί, διώξεις θα είναι τα μέσα των ''νικητών'' για να σβήσουν κάθε σπίθα του εθνικοσοσιαλισμού. 'Επειτα θα ακολουθήσει η ''πολιτική ορθότητα'' και ''ο νόμος του εφικτού'' στη πολιτική προκειμένου να εξουσιάσουν τις μάζες και να κρύψουν την αλήθεια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Σήμερα, 73 χρόνια μετά υπάρχουμε. Λαμπαδηφόροι της Αλήθειας που έχει ταξιδέψει χέρι με χέρι όλες αυτές τις δεκαετίες. Αυτό είναι η μεγαλύτερη νίκη μας και η μεγαλύτερη ήττα τους. Μπορεί να είμαστε οι χαμένοι ενός πολέμου αλλά είμαστε οι νικητές της αιώνιας Αλήθειας και της πιο βαθιάς Πίστης.

Σήμερα, 73 χρόνια μετά υπάρχουμε. Είμαστε ο τρόμος στο βλέμμα των άβουλων, των εγωπαθών και των μίζερων ανθρώπων. Είμαστε το χαμόγελο της ελπίδας, της ζωής και της νίκης.

Σήμερα, 73 χρόνια μετά υπάρχουμε. Είμαστε το απόλυτο κακό για μια κοινωνία εκφυλισμένη. Για ένα κόσμο χωρίς ιδανικά. Είμαστε το απόλυτο καλό, γιατί έχουμε το πιο αγνό αίμα που πηγάζει από την Άρια βιολογική μας μνήμη.

Μια μέρα σαν κι αυτή ας γιορτάσουν άλλη μια φορά όλοι αυτοί οι αντιναζί και αντιφασίστες την μεγάλη τους νίκη. Ας αρχίσουν οι πομπώδεις παρελάσεις, οι χοροί και τα τραγούδια. Εμείς υπάρχουμε κουβαλώντας το άγιο φως της Ιδέας. Σ' αυτή τη κόλαση που φτιάξανε παραμένουμε το μοναδικό καζάνι που βράζει και θα εκραγεί. Υπάρχουμε και παραμένουμε 

εθνικιστές, όμως για μάς το έθνος δεν είναι απλά μια ταυτότητα. Είναι η φυλετική ψυχή που ταξιδεύει στο χρόνο και μας δίνει λόγο ύπαρξης. Υπάρχουμε και παραμένουμε

σοσιαλιστές, γιατί πιστεύουμε στην δικαιοσύνη του Αίματος και στη φλόγα του Αγώνα. Μα πάνω απ' όλα

Εθνικοσοσιαλιστές μέχρι την τελική Νίκη γιατί ο Αδόλφος Χίτλερ είχε δίκιο.

Μια μέρα σαν κι αυτή, στις 8 Μαΐου 1945, προσπάθησαν να σκοτώσουν τον Εθνικοσοσιαλισμό, εμείς όμως υπάρχουμε... Και μια μέρα σαν κι αυτή θα είναι, όταν θα έρθουμε πάλι, πιστοί στα τελευταία λόγια του μεγάλου δασκάλου και προπαγανδιστή του Τρίτου Ράιχ, Γιόζεφ Γκαίμπελς:

ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ Η ΓΗ ΘΑ ΤΡΕΜΕΙ

RV

ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ

«Λίγες ημέρες μετά από τη συνθηκολόγηση των γερμανικών στρατευμάτων, μερικοί αξιωματικοί των SS συνεκεντρώθησαν σε κάποιο ξέφωτο της Βοημίας. Τη νύχτα άναψαν μια φωτιά και γύρω από τη φωτιά με δάκρυα στα μάτια ετραγούδησαν το “ Αν όλοι εγίνοντο άπιστοι…”

Με την πρώτη ακτίνα του πρωινού αναζήτησαν τον εχθρό και σκοτώθηκαν πολεμώντας».

                                        Θ. Μανιάτης, «Η μάχη του Βερολίνου»

 

  Στις 8 Μαΐου του 1945 γράφτηκε το τέλος της στρατιωτικής εκείνης φάσης του Μεγάλου Πολέμου που διήρκεσε από το 1939 ως τότε.

Συνηθίζουμε να λέμε ότι χάθηκε μια μάχη και όχι ο πόλεμος και αυτό, πράγματι, ισχύει. Όσο υπάρχουν Άριοι, η προοπτική συνέχισης του πολέμου είναι ζωντανή.

  Αν θέλει, όμως, να κοιτάξει κανείς την αλήθεια κατάματα, δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί ότι στις 8 Μαΐου του 1945 ο δυτικός πολιτισμός υπέστη μία τρομακτική ήττα και οπισθοδρόμησε αιώνες πίσω. Η βαρβαρότητα επικράτησε. Ποιος είναι ο κόσμος που ανέτειλε; Μήπως ένας κόσμος ελευθερίας, ειρήνης, ευημερίας, εργασίας, ανάπτυξης του πολιτισμού, αξιοπρέπειας; Ακριβώς το αντίθετο συνέβη. Τότε, αναδύθηκαν στην επιφάνεια από τον χειρότερο βούρκο της ιστορίας όλα τα κακά για να συνθέσουν τον νέο κόσμο: σκλαβιά, αναταραχή, φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση, ανεργία, πνευματική και πολιτισμική παρακμή και κατάπτωση, ατομισμός, φιλαργυρία, υλισμός, διαφθορά, τρέλλα, δυστυχία και αναξιοπρέπεια.

  Γι’ αυτό είναι ν’ απορεί κανείς: Ο Άριος τι γιορτάζει σήμερα;

 

  Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει σε δύο χώρες: στη Γερμανία και στην Ελλάδα. Στη Γερμανία, πρώτα: τι άραγε γιορτάζουν οι Γερμανοί αυτή την ημέρα;  Το ότι παραδόθηκε το Βερολίνο στους σοβιετικούς μογγόλους, οι οποίοι κατέστρεψαν ό,τι υπήρχε; Το ότι για πολύ καιρό βίαζαν γυναίκες και παιδιά;  Το ότι έκαναν πλιάτσικο στα υπάρχοντα των Βερολινέζων; Το ότι τους άρπαξαν την αξιοπρέπεια; Το ότι κυμάτισε στο Ράιχσταγκ η σημαία με το σφυροδρέπανο; Αυτό γιορτάζουν οι ανεγκέφαλοι; Το μαρτύριο των γιαγιάδων τους; Το ότι οι γυναίκες στο εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς έχαιραν προστασίας, υποστήριξης και σεβασμού και μετά υποχρεώθηκαν είτε να ανεχθούν την ασιατική κτηνωδία των ρώσων, είτε να αυτοκτονήσουν, είτε να κρυφτούν και να ζήσουν ως το τέλος με τον φόβο, την αυτολύπηση και τους εφιάλτες τους; Τι γιορτάζουν οι Γερμανοί; Την καταστροφή των πόλεών τους από τους «συμμάχους»; Την πείνα, την εξαθλίωση; Τον επακόλουθο χωρισμό της πατρίδας τους στα δύο; Αν δεν είναι βαρβαρότητα, παράνοια, ακραία διαστροφή το να πανηγυρίζεις τις δολοφονίες των συγγενών σου, τους βιασμούς τους, την καταστροφή της περιουσίας σου, των μνημείων και των κειμηλίων σου, τον εξευτελισμό και τα βασανιστήρια των προγόνων σου ‒και μάλιστα των πολύ κοντινών, γονέων και παππούδων‒ τότε πραγματικά τι είναι; Και πότε άλλοτε στην ιστορία έχει συμβεί κάτι τέτοιο; ΠΟΤΕ! Σε τέτοιο σημείο διανοητικής μόλυνσης και αποκτήνωσης έφεραν τους Γερμανούς ‒έναν περήφανο, έξυπνο και γενναίο λαό‒ οι «νικητές» και η αναθεματισμένη μεταπολεμική «γενιά της ενοχής», που ευτυχώς σβήνει, ψοφάει.

Στην άλλη αποκτηνωμένη χώρα, τώρα, την Ελλάδα. Τι γιορτάζουν οι Έλληνες; Όμως, μία επισήμανση είναι αναγκαία: στην Ελλάδα ποτέ δεν εορτάστηκε το τέλος του Β΄Ππ όπως στο εξωτερικό. Και αυτό, διότι αμέσως μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων, η οποία έλαβε χώρα προ της λήξεως του πολέμου (μόνο στην Κρήτη έφυγαν αργότερα, και, μάλιστα, ενώ είχε ήδη τελειώσει ο πόλεμος), άρχισε ο συμμοριτοπόλεμος. Αλλά, τα τελευταία χρόνια όλο και πιο πολύ ακούμε να μιλούν και να γιορτάζουν την «αντιφασιστική νίκη». Τι γιορτάζουν, λοιπόν, οι Έλληνες; Τι δώρα τούς έφερε η έκβαση του Β΄Ππ, η «αντιφασιστική νίκη», πέρα από έναν επιταχυνόμενο ξεπεσμό σε κάθε επίπεδο, σε κάθε πτυχή και σε κάθε τομέα της ζωής;  Τι άλλο θέλουν για να αντιληφθούν πως ό,τι ζουν σήμερα οφείλεται στο ότι οι δήθεν σύμμαχοί τους κέρδισαν αυτή τη μάχη; Και οι διάφοροι αντιναζί εθνικόφρονες, εθνικιστές και λοιποί αντικομμουνιστές (που αναπαράγουν τους διάφορους «εθνικούς» μύθους περί ηρωικής αντίστασης στην είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα) ρωτήσανε ποτέ τον παππού τους ποιοι ευγενείς και γενναιόδωροι πολεμιστές τού άφησαν τα όπλα τους για να πολεμήσει τους κομμουνιστές; Έχουν επίγνωση οι νεοέλληνες ότι μετά την 8^η Μαΐου του 1945 όσοι επέζησαν και όσοι γεννήθηκαν και γεννιούνται είναι σκλάβοι;

Αλλά δεν είναι μόνο η Γερμανία ή η Ελλάδα. Όλος ο Λευκός Κόσμος υποφέρει και είναι υποδουλωμένος. Όλος ο Λευκός Κόσμος μαρτυρικά υφίσταται τις συνέπειες της έκβασης του Β΄Ππ. Και πιο πολύ, πλέον, υφίσταται τον κίνδυνο εξαφάνισής του. Γιατί, οι νικητές γνώριζαν και γνωρίζουν ότι στις 8 Μαΐου δεν πέθανε ούτε η Αρία Φυλή ούτε ο Εθνικοσοσιαλισμός. Γνωρίζουν ότι όσο υπάρχουν Άριοι, θα υπάρξει Επιστροφή. Γι’ αυτό σήμερα περισσότερο από ποτέ μάχονται για τον αφανισμό της Φυλής. Η εκστρατεία κάλυψης της Ευρώπης με αλλόφυλους είναι πλέον γεγονός. Στην Αμερική το κακό έχει γίνει από καιρό. Πριν από αυτό, όμως, έπρεπε να προετοιμαστεί το έδαφος κατάλληλα, ώστε να μην υπάρξουν οργανωμένες και συντονισμένες αντιδράσεις (αντιδράσεις δηλαδή σε επίπεδο κρατών με τη χρησιμοποίηση του στρατού και λαϊκή απαίτηση για αντίσταση). Προηγήθηκε η πλύση εγκεφάλου μέσα από τα ΜΜΕ, τα βιβλία, τα σχολεία. Εβραίοι ιδιοκτήτες καναλιών και εφημερίδων, εβραίοι ή εβραιόδουλοι μπολσεβίκοι ιδιοκτήτες μεγάλων εκδοτικών οίκων, εβραϊκές εταιρείες παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών, μπολσεβίκοι καθηγητές, εβραίοι δήθεν φιλόσοφοι. Ό,τι δεν τους εξυπηρετούσε, δεν «περνούσε». Και αφού οι νικητές πίστεψαν ότι τελείωσαν με το μυαλό των ανθρώπων, προχώρησαν στην κατάληψη εδαφών που βιώνουμε στις μέρες μας.

Όλα τα παραπάνω είναι η «8^η Μαΐου». Γίνονται, όμως, όλα όπως τα υπολόγισαν οι νικητές; Όχι! Γιατί δεν υπολόγισαν τη δύναμη του Αίματος. Το πνεύμα μπορεί να ελεγχθεί, αλλά το Αίμα, αν μείνει καθαρό, αντιδρά και αντεπιτίθεται και παλεύει για τη διατήρησή του. Γεννιούνται ακόμη Άριοι και, ακόμη περισσότερο, υπάρχουν ακόμη Εθνικοσοσιαλιστές. Ο Αγώνας του Αδόλφου Χίτλερ μπορεί να μην είχε νικηφόρο έκβαση, αλλά δικαιώνεται. Το αίμα των τελευταίων μαχητών κάρπισε. Το τραγούδι των τελευταίων SS στο ξέφωτο της Βοημίας, την τελευταία νύχτα της ζωής τους, αντηχεί ακόμη στα δικά μας αυτιά και καθορίζει την ύπαρξή μας. Μείναμε πιστοί.

ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ

πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση

RV

Ομιλία του Αρχηγού και Ιδρυτή της Εθνικοσοσιαλιστικής Κοσμοθεωρίας - 8 Νοεμβρίου 1939

πηγή: Sturm Abteilung

RV

30 Ιανουαρίου 1942 ομιλία Αδόλφου Χίτλερ στο Sportpalast του Βερολίνου

Ολόκληρη η συγκλονιστική ομιλία του Χίτλερ την οποία εκφώνησε στις 30 Ιανουαρίου του 1942 στο Sportpalast του Βερολίνου  και εκδόθηκε στην Ελλάδα το ίδιο έτος από το Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών

Γερμανοί συμπατριώτες και συμπατριώτισσές μου!

Συναγωνιστές μου!

Την εποχή αυτή καθένας απευθύνεται προς τους ακροατές εκείνους που του φαίνονται οι καταλληλότεροι. Κάποιος μπορεί να μιλά μπροστά σ' ένα κοινοβούλιο, του οποίου η ύπαρξη, η σύνθεση και η δημιουργία μάς είναι αρκετά γνωστά. Εγώ όμως πιστεύω ότι αυτήν εδώ τη μέρα οφείλω να επανέλθω εκεί απ' όπου προήλθα, δηλαδή στον λαό. Όλοι όσοι βρίσκονται μπροστά μου είναι και εκπρόσωποι του λαού, με τη διαφορά ότι δεν λαμβάνουν αποζημίωση γι' αυτό, και ότι συναντούν μεγαλύτερες δυσκολίες να προσέλθουν σε μια τέτοια συγκέντρωση, παρά όσες οι καλούμενοι εξ επαγγέλματος εκπρόσωποι των  Δημοκρατιών.

Πριν μπούμε στο δέκατο έτος του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Ράιχ, πρέπει να ρίξουμε ένα βλέμμα στο παρελθόν και ν' ασχοληθούμε ακόμη μια φορά με τα αίτια της ύπαρξής μας, της εξέλιξής μας και της νίκης μας.

Ακούμε σήμερα να λέγεται πολλές φορές ότι ο σημερινός πόλεμος είναι στην πραγματικότητα ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Συνδέουν, δηλαδή, τον πόλεμο αυτόν με τον πρώτο, τον οποίο οι περισσότεροι από εμάς ζήσαμε ως στρατιώτες. Αυτό μας φαίνεται σωστό, όχι μόνο γιατί και ο σημερινός πόλεμος εκτείνεται ήδη πραγματικά σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο, αλλά ακόμη περισσότερο όταν αναλογιστούμε πως οι ίδιες δυνάμεις, οι οποίες προκάλεσαν τον πρώτο πόλεμο, είναι υπεύθυνες και για τον σημερινό και ότι οι ίδιοι παράγοντες και οι ίδιες  δυνάμεις επιδιώκουν και σήμερα τους ίδιους σκοπούς, τους οποίους ίσως δεν είπαν ότι επεδίωκαν αρχικά, αλλά όμως κατά βάθος αυτές υπήρξαν και τότε οι επιδιώξεις του αγώνα τους. Δεν είναι μόνο τα ίδια αίτια, αλλά είναι προπαντός και τα ίδια υπεύθυνα πρόσωπα. Μπορώ εν προκειμένω να πω με υπερηφάνεια ότι εξαίρεση αποτελούν εκείνα ακριβώς τα κράτη που παρουσιάζονται σήμερα ως σύμμαχοι: η Γερμανία, η Ιταλία και η Ιαπωνία.

Αλλά κανείς δε μπορεί ν' αμφισβητήσει ότι ήδη πριν από το 1914 ο Τσώρτσιλ ήταν ένας εκ των πλέον ταπεινών υποκινητών του πολέμου εκείνης της εποχής, ότι ο κύριος Ρούζβελτ ήταν τότε το τσιράκι του Προέδρου Ουίλσον, ότι οι σημερινοί άνθρωποι του καπιταλισμού  έριξαν και τότε το βάρος της επιρροής τους στην πλάστιγγα υπέρ του πολέμου, ενώ αντιθέτως, κανείς δε μπορεί ν' αμφισβητήσει ότι εμείς υπήρξαμε απολύτως ανεύθυνοι για τον τότε πόλεμο.

Ήμασταν όλοι απλοί στρατιώτες, ακριβώς όπως βρίσκεστε τώρα εσείς μπροστά μου, αγαπητοί μου τραυματίες, άγνωστοι, ανώνυμοι, εσείς που σας κάλεσε απλώς το καθήκον και τίποτα περισσότερο. Ήμασταν, δηλαδή, άνδρες οι οποίοι τότε απλώς εξετέλεσαν το καθήκον τους με όσο πιο ευσυνείδητα μπορούσαν. 

Οι ίδιες κινητήριες δυνάμεις, οι οποίες υπήρξαν αφορμή για τον πρώτο, είναι υπεύθυνες και για τον δεύτερο αυτόν παγκόσμιο πόλεμο. Στο σημείο αυτό, πρέπει να τονίσω το εξής: Η Γερμανία της εποχής εκείνης ήταν μοναρχία, δεν ήταν εθνικοσοσιαλιστική δικτατορία. Η Γερμανία της εποχής εκείνης ήταν δημοκρατική, συνεπώς δεν ήταν Εθνικοσοσιαλιστικό Κράτος. Ήταν κοινοβουλευτική, δεν ήταν δηλαδή αυτό που είναι σήμερα η Γερμανία, για να μην αναφέρουμε τις υπόλοιπες διαφορές.

Η «ανεπιθύμητη» μορφή του πολιτεύματος

Πρέπει συνεπώς να υπάρχουν αίτια, άσχετα με τη  μορφή του πολιτεύματος, τα οποία ώθησαν και τότε όπως και σήμερα στην εναντίον μας επίθεση, μολονότι οι εχθροί μας ισχυρίζονται ότι αφορμή και στις δύο περιπτώσεις υπήρξε η μορφή του πολιτεύματος.

Πράγματι, εμείς οι Γερμανοί δε μπορούμε καν να φανταστούμε ότι, εάν κάποιος λαός αιφνιδίως προσχωρήσει σε μια νέα πολιτειακή μορφή, θα πρέπει εμείς να δηλώσουμε ότι οφείλουμε να κηρύξουμε εναντίον του τον πόλεμο, αποκλειστικώς και μόνο επειδή η συγκεκριμένη πολιτειακή μορφή μάς είναι ανεπιθύμητη. Αυτό είναι κάτι που δεν το κατανοούμε, και φυσικά ούτε και οι άλλοι το λένε σοβαρά. Και δεν μπήκαν στον πόλεμο επειδή η πολιτειακή μορφή τους προκάλεσε καθ' οιονδήποτε τρόπο. Όχι! Αντιθέτως, είναι ικανοί ν'  αγκαλιάσουν στην ανάγκη και την πιο χυδαία μορφή πολιτεύματος και να συναδελφώνονται μαζί της. Όχι, χίλιες φορές όχι! Δεν πρόκειται περί αυτού. Δεν είναι η μορφή του πολιτεύματος, αλλά άλλοι λόγοι, οι οποίοι τους είχαν ήδη το 1914 ωθήσει σε πόλεμο εναντίον του Γερμανικού Ράιχ.

Η Αγγλία εναντίον της ηπείρου

Η Αγγλία ήταν τότε ο κύριος υποκινητής εναντίον της Γερμανίας. Η Αγγλία εκείνη, η οποία κατά τη διάρκεια 300 ετών καθυπέταξε, διά της βίας και μόνον, μετά από πολυάριθμους αιματηρούς πολέμους, το ένα τέταρτο περίπου της όλης επιφανείας της γης. Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν έφτασαν μια μέρα Ινδοί ηγεμόνες, ή ινδικές φυλές ή αντιπροσωπείες τους στο Λονδίνο με την παράκληση: «Άγγλοι, ελάτε στην Ινδία και κυβερνήστε μας», αλλά οι Άγγλοι είναι που πήγαν στην Ινδία και μάλιστα παρ' όλο που οι Ινδοί δεν τους ήθελαν καθόλου. Πήγαν εκεί δια της βίας και δεν ήταν δυνατόν να εκδιωχθούν πλέον. Μόνο δια της βίας καθυπέταξαν την τεράστια αυτή περιοχή, με τα 380 περίπου εκατομμύρια των ανθρώπων της, και την κράτησαν υπό τον ζυγό τους. Μόνο δια της βίας κατέστησαν τα κράτη, το ένα μετά το άλλο, φόρου και τόκων υποτελή τους.

Πίσω απ' όλα αυτά βρίσκεται φυσικά μια άλλη δύναμη, που εμείς την γνωρίζουμε καλά, η δύναμη εκείνη, η οποία οσφραίνεται επιχειρήσεις παντού όπου υπάρχει ανησυχία: ο διεθνής εβραϊσμός.

Έτσι η Αγγλία, μόλις μέσα σε λίγους αώνες, κυρίευσε τον κόσμο και για να εξασφαλίσει την κατάκτησή της αυτή και την καταδυνάστευση των λαών, προσπάθησε να διατηρήσει τη λεγόμενη «ισορροπία δυνάμεων» στην Ευρώπη. Αυτό που με άλλα λόγια επεδίωξε ήταν κανένα ευρωπαϊκό κράτος να μην μπορέσει να υπερβεί ένα ορισμένο όριο δύναμης, προφανώς για να μην φτάσει ν' αναλάβει πρωτεύοντα ρόλο στην Ευρώπη. Εκείνο που ήθελαν οι Άγγλοι ήταν η κατατετμημένη και ουσιαστικά διαλυμένη Ευρώπη· μια Ευρώπη της οποίας οι δυνάμεις θα κρατούνται αιωνίως δέσμιες. Για να πετύχει τον σκοπό αυτόν, η Αγγλία διεξήγαγε εναντίον της Ευρώπης τον έναν πόλεμο μετά τον άλλον.

Κατ' αρχάς, θεώρησε ότι απειλείτο η κυριαρχία της από την Ισπανία. Αφού τελικά νίκησε την Ισπανία, έστρεψε την προσοχή της προς τις Κάτω Χώρες. Και όταν, ακολούθως, αντελήφθη ότι η Ολλανδία δεν αποτελούσε πλέον κανέναν κίνδυνο, το βρετανικό μίσος συγκεντρώθηκε εναντίον της Γαλλίας. Και όταν η  Γαλλία συνετρίβη, με τη βοήθεια σχεδόν όλης της Ευρώπης, οι Άγγλοι είδαν στη Γερμανία τον παράγοντα εκείνο, που θα μπορούσε ίσως να ενώσει την Ευρώπη. Τότε, λοιπόν, άρχισε ο αγώνας εναντίον της Γερμανίας, φυσικά όχι από αγάπη για τους άλλους λαούς, αλλά προς εξυπηρέτηση των δικών τους εγωιστικών συμφερόντων. Πίσω τους στεκόταν ο αιώνιος εβραϊσμός, ο οποίος γνωρίζει να επωφελείται και να κερδίζει από κάθε διαμάχη μεταξύ των λαών.

Όταν το 1914 για πρώτη φορά κατέστη δυνατόν να σχηματιστεί ο πρώτος παγκόσμιος συνασπισμός εναντίον του τότε Γερμανικού Ράιχ, προέβαλαν μερικά προσχήματα ως αιτιολογίες. Έλεγαν τότε: «Η Γερμανία πρέπει να ελευθερωθεί πρώτα από τον Κάιζερ της». Φυσικά, αυτό δεν αφορούσε τους Άγγλους, αλλά ήταν μια εσωτερική υπόθεση του γερμανικού έθνους. Αλλά οι Άγγλοι σκοτίζονται πάντα για τους άλλους λαούς και έτσι ήθελαν να ελευθερώσουν τη Γερμανία από τον Κάιζέρ της. Έλεγαν, ακόμη, ότι ο μιλιταρισμός ήταν εκείνος που έχει καταπίεζε τον γερμανικό λαό δυστυχή και τον είχε κάνει δυστυχισμένο. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι οι Άγγλοι είναι πάντοτε εναντίον των καταπιέσεων και  εναντίον της δυστυχίας που βαραίνει τους ώμους των λαών… Διαβεβαίωναν, τέλος, ότι: «Πρέπει να δοθεί ένα τέλος στον πόλεμο. Πόλεμος λοιπόν εναντίον του πολέμου!»

Μια θαυμάσια, δελεαστική, εξαίσια προοπτική! Εάν τη χρησιμοποιούσαν αναδρομικώς, δηλαδή αν έλεγαν «εμείς οι Άγγλοι παραδεχόμαστε ότι ο πόλεμος είναι μια αδικία, γιατί σ' αυτόν αποφασίζει μόνον η κτηνώδης βία και γι' αυτόν τον λόγο θέλουμε να απομακρύνουμε δια παντός τη βία και να ακυρώσουμε ό,τι έχει δημιουργηθεί διά της βίας», αυτό θα ήταν φυσικά μια δυσκολότατη απαρχή, γιατί ολόκληρος ο κόσμος δημιουργήθηκε ως εδώ σύμφωνα με την αρχή του δικαίου του ισχυρότερου. 

Πάντως, θα ήταν θαυμάσιο αν η Αγγλία αποστρεφόμενη τον πόλεμο, έδινε πρώτη αυτή το παράδειγμα στον κόσμο και δεν επωφελούταν των αποτελεσμάτων των πολέμων της και τα έθετε πάλι στη διάθεση των συγχρόνων της εθνών. Εάν η Αγγλία ήθελε να το πράξει αυτό και δήλωνε ότι «εμείς απεχθανόμαστε τον πόλεμο και εγκαταλείπουμε την Ινδία, που την αποκτήσαμε με πόλεμο, και εγκαταλείπουμε την Αίγυπτο, γιατί και την Αίγυπτο την καθυποτάξαμε μόνο διά της βίας, παραιτούμαστε λοιπόν για τον λόγο αυτό από ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, την οποίαν καταλάβαμε επίσης βίαια», αυτό βεβαίως θα ήταν μια θαυμάσια χειρονομία για να κηρύξει κανείς με αυτόν τον τρόπο τον πόλεμο στον πόλεμο!

 

«Πόλεμος κατά του πολέμου!»

Αλλά με το σύνθημα «πόλεμος κατά του πολέμου», οι Άγγλοι εννοούν κάτι άλλο: την παρεμπόδιση κάθε δυνατότητας ν' αποκατασταθεί κάποτε η αδικία που γίνεται στον κόσμο. Με αυτό το σύνθημα εννοούν να καταστήσουν τους ισχυρούς ισχυρότερους και τους ασθενείς ασθενέστερους. Είναι περίπου το ίδιο με αυτό που συμβαίνει και στην εσωτερική πολιτική των εθνών.  Μερικοί αστοί λένε: «Δεν θέλουμε καμιά μεταβολή της κοινωνικής τάξεως. Όποιος είναι πλούσιος, ας μείνει πλούσιος. Και όποιος είναι φτωχός, ας μείνει φτωχός. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, έτσι τα θελήσαμε και όπως τα θελήσαμε, έτσι και πρέπει να μείνουν. Και ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να εξεγερθεί εναντίον εκείνου που εμείς θελήσαμε, γιατί αυτό είναι δεδομένο».

Γνωρίζετε, συμπατριώτες μου, την άποψη που εμείς αντιτάσσουμε, την εθνικοσοσιαλιστική άποψη. Εμείς, βλέπουμε σε κάθε κατάσταση και σε κάθε περίοδο της παγκοσμίου ιστορίας τα αποτελέσματα μιας αδιάκοπης εξελικτικής λειτουργίας της ζωής, και μας είναι αδύνατον να πούμε ότι σε μια ορισμένη στιγμή «τώρα θα σταματήσει αυτή η εξέλιξη». Είναι φυσικός νόμος της εξέλιξης όλων των πραγμάτων ότι οποιαδήποτε στείρωση της εξελικτικής λειτουργίας της ζωής οδηγεί μοιραία στον θάνατο.

Έγκειται στη φύση των πραγμάτων να εξυψώνεται και να διακρίνεται ο πιο ικανός. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει στην εσωτερική ζωή των εθνών να αφήνεται στον ικανότερο ο δρόμος εντελώς ελεύθερος και να μην περιορίζεται από κοινωνικούς κανόνες. Πρέπει να καταβληθεί φροντίδα, ώστε από κάτω προς τα πάνω να ρέει ποταμός υγιούς αίματος και ό,τι στα πάνω είναι σάπιο και πρέπει να πεθάνει, διότι είναι ώριμο για θάνατο, να πεθάνει πραγματικά.

Το σύνθημα «πόλεμος εναντίον του πολέμου» ήταν, κατά συνέπεια, μια εντελώς ψευδής φράση. Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι τη στιγμή κατά την οποία έληγε ο πόλεμος, δεν κατέστη δυνατόν να εξαλειφθούν οι προϋποθέσεις που θα οδηγούσαν σε νέο, αλλά ούτε και τα μέσα για την διεξαγωγή νέων πολέμων. Θα ήταν μια θαυμάσια χειρονομία, εάν μετά τον αφοπλισμό της Γερμανίας, αφοπλίζονταν –όπως εγγυώντο οι συνθήκες– και η Αμερική, η Αγγλία και η Γαλλία. Τους το υποδείξαμε πολλές φορές. Κατά την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης παρακαλέσαμε και αργότερα απαιτήσαμε να το κάνουν. Αλλά αυτοί ούτε  καν το σκέφτηκαν. Αντιθέτως, οι πόλεμοι συνεχίζονταν και μόνο στον μοναδικό ηττημένο, στον γερμανικό λαό, απαγορεύτηκε να προσπαθήσει να μεταβάλει προς  το ευνοϊκότερο την ύπαρξή του στον κόσμο.

Οι μέθοδοι που εφαρμόστηκαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν όμοιες με τις σημερινές.  Αρχικά αγώνας απ' έξω, με τη δημιουργία συνασπισμών. Πρέπει κανείς να έχει την αναισχυντία του Τσώρτσιλ για να πει σήμερα: «Η Αγγλία ποτέ δεν υπήρξε ικανή να διεξαγάγει πόλεμο κατά της Ιταλίας ή της Γερμανίας μόνο με τις δικές της δυνάμεις». Αυτός ο ίδιος ο Τσώρτσιλ συνεπώς ομολογεί ότι θα ήταν ανίκανος να πολεμήσει μόνος. Αλλ' αυτός ο ίδιος επί σειρά ετών έδινε, μέσω του προκατόχου του, υποσχέσεις εγγυήσεων σε ολόκληρο τον κόσμο. Έτρεχαν δεξιά και αριστερά και διαβεβαίωναν όλα τα κράτη του κόσμου: «Η Μεγάλη Βρετανία, με όλες της τις δυνάμεις, θα βρίσκεται στο πλευρό σας και θα σας προστατεύει». Και σήμερα, ο ίδιος αυτός αρχιψεύτης λέει: «Δεν είμαστε διόλου σε θέση να διεξαγάγουμε μόνοι τον πόλεμο». Και αυτό είναι αληθές! Δεν ήταν σε θέση να διεξαγάγουν και τον παγκόσμιο πόλεμο μόνοι τους. ΓΙ' αυτό και σκαρφίστηκαν ένα συνασπισμό παγκοσμίου ευρύτητας.

Μετήλθαν τις ίδιες μεθόδους: Υποσχέσεις προς όλους τους μωρόπιστους, τους εύπιστους ή τους ηλίθιους, οι οποίοι θέλησαν να πέσουν στην παγίδα και πράγματι έπεσαν σ' αυτήν. Κατά τα λοιπά, έγινε προσπάθεια να χυθεί όσο το δυνατόν περισσότερο ξένο αίμα για τα αγγλικά συμφέροντα.

Έτσι, η Βρετανική Αυτοκρατορία, κατά την πορεία των τετρακοσίων ετών της δημιουργίας της, δεν έχασε παρά μόνο το δέκα τοις εκατό του αίματος που η Γερμανία αναγκάστηκε να χύσει σε πολέμους για να υπερασπιστεί, μόνη της, την ύπαρξή της. Αλλά παρ' όλ' αυτά μείναμε πάντα μικρότεροι και φτωχότεροι.

Ότι έτσι είχαν τότε τα πράγματα πρέπει να αποδοθεί στις εσωτερικές μας διαιρέσεις. Την εποχή που η Βρετανική Αυτοκρατορία ιδρυόταν, η Γερμανία περιερχόταν σε αδυναμία με δική της υπαιτιότητα. Κυριαρχούσαν τότε ιδέες, τις οποίες εμείς σήμερα δεν κατανοούμε, ιδέες θρησκευτικής φύσεως, οι οποίες δυστυχώς επιβλήθηκαν με τα όπλα, ιδέες οι οποίες αποδείχθηκαν τερατώδεις στις συνέπειές τους, παρ’ όλο που ως προς το περιεχόμενό τους εμφανίζονται σε εμάς σήμερα ως άνευ σπουδαιότητας. Ακριβώς οι τρομερές αυτές εσωτερικές θρησκευτικές διαμάχες, οι οποίες στοίχησαν στον γερμανικό λαό άφθονο αίμα, έδωσαν την ίδια εποχή στην Αγγλία τη δυνατότητα να προβάλει αξιώσεις κυριαρχίας του κόσμου, αξιώσεις για τις οποίες δεν ήταν άξια ούτε λόγω του αριθμού του πληθυσμού της, ούτε λόγω της σπουδαιότητάς της. Διότι, πρέπει διαρκώς να το τονίζω, δεν είμαστε εμείς οι Γερμανοί οι νεόπλουτοι. Αν θέλει κανείς να μιλήσει για νεόπλουτους, τότε μάλλον για τους  Άγγλους πρέπει να μιλήσει και όχι για εμάς. Εμείς έχουμε ιστορία παλαιότερη από τη δική τους. Την εποχή που η Ευρώπη γνώριζε ένα τεράστιο καϊζερικό Ράιχ, η Αγγλία ήταν μία εντελώς ασήμαντη πράσινη νήσος.

1918: Μια χυδαία ανταρσία

Κατά τον προηγούμενο παγκόσμιο πόλεμο, είδαν τη δυνατότητα μιας τέτοιας διαιρέσεως από μία άλλη οπτική γωνία. Εφόσον πλέον τα θρησκευτικά ζητήματα δεν  ήταν ικανά να οδηγήσουν σε αιματοχυσίες –ακόμη και οι ίδιοι οι ιερείς δεν ήταν πλέον πρόθυμοι να θυσιαστούν για τις ιδέες αυτές– , και αφού διαπίστωσαν ότι ο γερμανικός λαός ήταν αδύνατον να εμπλακεί σε ένα νέο εμφύλιο πόλεμο, ανακάλυψαν μάα νέα δυνατότητα: τις κομματικές διαμάχες.

Τις ζήσαμε τότε τις διαμάχες αυτές: Κόμματα της δεξιάς και της αριστεράς, και αυτά διαιρεμένα σε άλλα μικρότερα, μισή δωδεκάδα αστικές και μισή δωδεκάδα προλεταριακές μερίδες. Και μέσω των κομμάτων αυτών, από το Αστικό και το Κεντρώο μέχρι το Κομμουνιστικό Γερμανικό Κόμμα, κατόρθωσαν να υποσκάψουν και να αποσυνθέσουν βαθμιαία το εσωτερικό μέτωπο του γερμανικού λαού. Κι όμως, η πορεία του πολέμου υπήρξε ένδοξη. Τα έτη 1914-1918  αποδεικνύουν ότι δεν νίκησε ο εχθρός. Αυτό που οδήγησε τη Γερμανία στην καταστροφή ήταν μια χυδαία ανταρσία, υποκινούμενη από μαρξιστές, από οπαδούς του κέντρου, από φιλελεύθερους και καπιταλιστές. Και πίσω απ' αυτούς, ως κινητήριος δύναμη, ο αιώνιος εβραίος.

Σήμερα, γνωρίζουμε από δηλώσεις των ίδιων των Άγγλων, ότι το 1918 είχαν φτάσει στο έσχατο όριο της αντοχής τους και ότι βρίσκονταν στο χείλος της κατάρρευσής τους, όταν ακριβώς «στο παρά πέντε» πέτυχαν την ποθητή γι’ αυτούς ανταρσία στη Γερμανία. Σ' αυτή προστέθηκε η δειλία της τότε κυβέρνησης, η αναποφασιστικότητά της, τα ημίμετρα και η έλλειψη της ίδιας της ασφάλειας. Και μόνο έτσι κατέστη δυνατόν να χάσουμε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι λόγω της αξίας των αντιπάλων μας, αλλά αποκλειστικώς με δική μας υπαιτιότητα.

Οι συνέπειες της κατάρρευσης του Νοεμβρίου 1918 δεν ήταν βέβαια η υποδοχή της Γερμανίας στις ανοιχτές αγκάλες της παγκόσμιας Δημοκρατίας, δεν ήταν οι φροντίδες των άλλων για την απελευθέρωση του γερμανικού λαού από τα βάρη του, δεν ήταν η ανύψωση του γερμανικού λαού σε ένα ανώτερο επίπεδο πολιτισμού. Αυτό δεν μπορούσαν να το πράξουν, γιατί οι ίδιοι βρίσκονταν σε χαμηλότερο πολιτισμικό επίπεδο. Μοναδική συνέπεια υπήρξε η φοβερότερη κατάρρευση πολιτικής και οικονομικής μορφής, που γνώρισε ποτέ λαός.

Τότε μας ήρθε ένας άνθρωπος που προξένησε στον γερμανικό λαό ανυπολόγιστη ζημία: Ο Γούντροου Ουίλσον· ο άνθρωπος ο οποίος ψευδόταν ασύστολα όταν έλεγε ότι αν η Γερμανία κατέθετε τα όπλα θα κέρδιζε μια ειρήνη συνδιαλλαγής και συνεννοήσεως, ότι δεν θα έχανε τις αποικίες της, και ότι αργότερα θα επιχειρείτο μόνο ένας δίκαιος διακανονισμός των αποικιακών προβλημάτων· ο άνθρωπος ο οποίος ψευδόταν όταν έλεγε ότι συνέπεια θα ήταν μια γενική συνεννόηση και ότι θα γινόμασταν δεκτοί ως ισότιμοι σε μια κοινωνία όλων των λαών. Ψευδόταν ακόμη όταν έλεγε ότι θα εξέλειπε η μυστική διπλωματία και ότι τέλος ένας νέος αιώνας ειρήνης, ισότητας,  λογικής κ.λπ.. θα αποκαθιστούσε την ειρήνη στον κόσμο. Το τσιράκι του υποκριτή αυτού ήταν ο σημερινός Πρόεδρος Ρούζβελτ. Ήταν το δεξί του χέρι.  Και όμως τον άνθρωπο αυτόν τον είχε εμπιστευθεί τότε ο γερμανικός λαός.

   

Συνέχεια στο Β μέρος

RV