ΑΔΟΛΦΟΣ ΧΙΤΛΕΡ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΙΚΗΤΗΣ

Του Απόστολου Λαγού

Λίγες ώρες πριν από την θυσία του στο πολιορκημένο Βερολίνο, αποτεινόμενος σε συνεργάτες του έλεγε..''Θα ακούσετε για μένα φοβερά πράγματα, αλλά σε δύο γενιές η Ευρώπη θα με κατανοήσει'' Και επαληθεύτηκε. 

13 Απριλίου 1990 η Ρωσία παραδέχεται τη σφαγή στο Κατύν

Πρόκειται για τη μαζική δολοφονία 22.000(1) Πολωνών αξιωματικών, αστυνομικών και πολιτικών αιχμαλώτων πολέμου από τη Σοβιετική NKVD. Η δολοφονία έγινε στις 5 Μαρτίου 1940 στο δάσος κοντά στο χωριό Katyn της Ρωσίας αφού προηγουμένως είχε εγκριθεί από το Σοβιετικό συμβούλιο και τον ίδιο τον Στάλιν. Ταυτόχρονα με αυτή την μαζική δολοφονία, εκτελέσεις έγιναν την ίδια μέρα σε φυλακές στο Kharkov, τη Μόσχα και άλλες πόλεις
Κατά την εισβολή των Σοβιετικών στη Πολωνία στην αρχή του πολέμου, πάνω από 300.000 Πολωνοί έγιναν αιχμάλωτοι πολέμου. Από αυτούς, οι 125.000 παραδόθηκαν στη Σοβιετική μυστική υπηρεσία NKVD, από τους οποίους οι περισσότεροι ελευθερώθηκαν άμεσα καθώς υπηρετούσαν στον Πολωνικό στρατό αλλά ήταν άλλης εθνικότητας, ενώ κρατήθηκαν 43.000, αυτοί που ήταν γεννημένοι στη Πολωνία, οι οποίοι μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα αιχμαλώτων σε διάφορες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης

Οι μαζικοί τάφοι ανακαλύφθηκαν και η ύπαρξή τους κοινοποιήθηκε από τους Γερμανούς το 1943, όταν Γερμανοί στρατιώτες ανακάλυψαν τον πρώτο μαζικό τάφο σε έναν λόφο του δάσους του Katyn με 4.243 Πολωνούς.  Η Σοβιετική Ένωση αρνήθηκε τη σχέση με το μακελειό και υποστήριξε οτι η εκτέλεση έγινε από τους Γερμανούς τον Αύγουστο του 1942 κατά την κατοχή της περιοχής από τους Γερμανούς. Ωστόσο, Γερμανοί ειδικοί και διεθνής επιτροπή που επισκέφτηκαν το Katyn κατέληξαν πως το περιστατικό έγινε στην αρχή του 1940, όταν η περιοχή ήταν ακόμα στον έλεγχο των Σοβιετικών.

Η Σοβιετική Ένωση μέχρι το 1989 αρνούνταν την ευθύνη του μακελειού. Το 1989 Σοβιετικοί ερευνητές αποκάλυψαν οτι όντως ο Στάλιν είχε διατάξει το μακελειό. Την επόμενη χρονιά, το 1990, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ παραδέχθηκε οτι ήταν έργο της NKVD και επιβεβαίωσε άλλα δύο σημεία μαζικών τάφων στο Mednoye και στο Piatykhatky. Η Σοβιετική Ένωση αποδέχτηκε επίσημα το γεγονός και εξέφρασε τη «βαθιά συγνώμη» της. Ωστόσο το περιστατικό δεν έχει δικαστεί ως έγκλημα πολέμου ή γενοκτονία μέχρι σήμερα.

Περισσότερα εδώ 

(1) Όπως προκύπτει από επίσημο έγγραφο του Αλεξάντρ Σελέπιν της 3ης Μαρτίου του 1959 προς τον Χρουστσόφ, το 1940 εκτελέστηκαν 21.857 άνθρωποι εκ των οποίων 4.421 στο δάσος Κατύν, 3.820 στο στρατόπεδο του Σταρομπέλσκ, 6.311 στο Οστασκόφ και 7.305 σε άλλα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και φυλακές της δυτικής Ουκρανίας και δυτικής Λευκορωσίας (βλ. Cienciala, Lebedeva and Materski (2007), σελ. 332).

 RV

Η Συνωμοσία κατά της Νορβηγίας και η 6η Απριλίου 1941

Η περίοδος που άρχισε με την κήρυξη του πολέμου από την Αγγλία και Γαλλία στη Γερμανία (Σεπτέμβριος 1939) μέχρι τη γερμανική επέμβαση στη Νορβηγία στις 9-10 Απριλίου 1940  ονομάστηκε "ψευτοπόλεμος", επειδή κατά τη διάρκειά της δεν συνέβησαν κάποια σημαντικά γεγονότα μεταξύ των εμπόλεμων χωρών. Κι αυτό διότι ο Αδόλφος Χίτλερ δεν ήθελε να γενικευτεί ο πόλεμος και να εξελιχθεί σε ευρωπαϊκό. Οι περισσότερες κινήσεις των εμπόλεμων δυνάμεων αυτή την περίοδο συνέβησαν στο παρασκήνιο. 

Λίγα έως ελάχιστα έχουν γραφτεί σχετικά με τη λεγόμενη "εισβολή στη Νορβηγία",  και ειδικότερα για τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί και που ανάγκασαν τον Αδόλφο Χίτλερ να επιτεθεί με ταχύτατες κινήσεις στη χώρα, πριν προλάβουν οι Γαλλοβρετανοί.  

Συγκεκριμένα, μετά το τέλος του γερμανοπολωνικού πολέμου, ο Αδόλφος Χίτλερ έκανε μια δημόσια πρόταση ειρήνης στη Βρετανία και τη Γαλλία (1). Περισσότερο απευθυνόταν στη Βρετανία, ελπίζοντας ότι την αποδοχή των Βρετανών θα την ακολουθούσαν και οι Γάλλοι. Όμως, οι συμμαχικές δυνάμεις ήθελαν να γενικευτεί ο πόλεμος και έτσι αγνόησαν την πρόταση ειρήνης. Ο Χίτλερ είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ένας παρατεταμένος ευρωπαϊκός πόλεμος θα εξαντλούσε τους πόρους και τα υλικά αγαθά της Γερμανίας και θα την εξέθετε σε μια επίθεση από την μπολσεβικική Ρωσία. Από την άλλη, η βρετανική κυβέρνηση σχεδίαζε να εμποδίσει τον ανεφοδιασμό της Γερμανίας από τα σιδηρομεταλλεύματα της Σκανδιναβίας και ειδικότερα της Σουηδίας, ο οποίος γινόταν μέσω Νορβηγίας, όπως επίσης και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις  για ένα πραξικόπημα εις βάρος του νορβηγικού λαού αλλά και του Ράιχ (2).

Ουίνστον Τσώρτσιλ: ένας από τους

κύριους υποκινητές του πολέμου

Ο Τσώρτσιλ στα απομνημονεύματά του (17) αναφέρει  ότι έπεισε  το πολεμικό συμβούλιο να εκπονήσει κάποια επιτελικά σχέδια σχετικά με τον αποκλεισμό και την τοποθέτηση υδάτινου ναρκοπεδίου στα χωρικά ύδατα της Νορβηγίας, κάτι που θα ενέπλεκε τη χώρα αυτή στον πόλεμο, και μάλιστα με την πλευρά των Συμμάχων, σε αντίθεση με τον Χίτλερ που ήθελε να παραμείνει η Νορβηγία ουδέτερη. Αν η μεταφορά του σιδηρομεταλλεύματος από το Νάρβικ  προς τη Γερμανία σταματούσε, θα καταστρεφόταν η κατασκευαστική δυνατότητα των γερμανικών εργοστασίων  και η παραγωγή θα σταματούσε. Έδωσε επίσης εντολή να οργανωθεί μια απόβαση των βρετανικών δυνάμεων στο Νάρβικ που οδηγούσε στα μεταλλεία Γκαλιβάρε της Σουηδίας με σκοπό την κατάληψή τους (3). Ο Τσώρτσιλ διαβεβαίωσε επίσης τον πρωθυπουργό Τσάμπερλεν στις 16 Δεκεμβρίου 1939, ότι είχαν περισσότερα να κερδίσουν από μια τέτοια εμπλοκή.  Η επιχείρηση θα γινόταν με πρόσχημα την παροχή στρατιωτικής βοήθειας προς τη Φινλανδία, στην οποία είχε εισβάλει η Σοβιετική Ένωση από τις 30 Νοεμβρίου 1939, ο πραγματικός σκοπός όμως δεν ήταν αυτός, αλλά ήταν η διακοπή του ανεφοδιασμού της Γερμανίας και η περικύκλωσή της (4)(16).

Ο αξιωματικός και Υπουργός Άμυνας της

Νορβηγίας Βίντκουν Κουϊσλινγκ 

Εκείνη την εποχή έφτασε στη Γερμανία, ο Νορβηγός πρώην Υπουργός Άμυνας Βίντκουν Κουΐσλινγκ, ο οποίος τόνισε τον κίνδυνο σκηνοθέτησης από τη Βρετανία ενός πραξικοπήματος στη Νορβηγία και ζήτησε τη συνδρομή της Γερμανίας για να οργανώσει ο ίδιος ένα πραξικόπημα στη χώρα του, προτού προλάβουν οι Βρετανοί. Μόλις πετύχαινε το σχέδιο αυτό, ο Κουΐσλινγκ θα καλούσε τη Γερμανία να εισέλθει στο έδαφος της Νορβηγίας για να την προστατεύσει από τη Βρετανία. Συναντήθηκε με τον Χίτλερ, αλλά όπως φαίνεται στα πρακτικά των συζητήσεών τους, ο τελευταίος δεν θέλησε να αναμιχθεί και κατέληξαν στο ότι έπρεπε η Νορβηγία να παραμείνει ουδέτερη.  Ένα μήνα μετά, τον Ιανουάριο του 1940, όπως προκύπτει από τα πολεμικά ημερολόγια του Γερμανικού Ναυτικού, η απόφαση για ουδετερότητα της Νορβηγίας παρέμενε (5) (14).

Παρόμοια σχέδια με τα βρετανικά φαίνεται ότι οργάνωνε και η άλλη συμμαχική δύναμη, η Γαλλία. Στις 15 Ιανουαρίου 1940 ο Γάλλος στρατηγός Γκαμελέν παρέδωσε ένα υπόμνημα στον Πρωθυπουργό Ντελαντιέ  σχετικά με τη Νορβηγία, στο οποίο παρουσίαζε ένα στρατηγικό σχέδιο απόβασης γαλλικών δυνάμεων στο Πετσάμο και κατάληψης των λιμένων και αεροδρομίων της δυτικής ακτής της Νορβηγίας (6).

Ο Στρατηγός Γκαμελέν, αρχηγός του επιτελείου

της Εθνικής Αμύνης της Γαλλίας

Τα παραπάνω βρετανικά και γαλλικά σχέδια ανάγκασαν τον Χίτλερ στις 5 Φεβρουαρίου 1940 να απομακρυνθεί από την επιθυμία  και απόφασή του να παραμείνει ουδέτερη η Νορβηγία, διότι ήταν υποχρεωμένος να αναλάβει δράση προκειμένου να μην περικυκλωθεί από τις συμμαχικές δυνάμεις και χάσει τον ανεφοδιασμό των σιδηρομεταλλευμάτων. Έτσι, ζήτησε από τους στρατηγούς του να προετοιμάσουν ένα σχέδιο κατάληψης της Νορβηγίας πριν προλάβουν οι Γαλλοβρετανοί (7).

Λίγες ημέρες μετά, στις 16 Φεβρουαρίου 1940,  βρετανικά πλοία επιτέθηκαν στο γερμανικό εμπορικό πλοίο "Άλτμαρκ", το οποίο κατέφυγε στα νορβηγικά φιόρδ. Ο Χίτλερ βεβαιώθηκε ότι η νορβηγική κυβέρνηση είχε συνάψει κάποια συμφωνία με τους Βρετανούς. Κατά τους Γερμανούς Ναυάρχους, το  συμβάν με το Άλτμαρκ ήταν  αποφασιστικό για την μεταστροφή του Χίτλερ. (10)(15)

Στις 21 Φεβρουαρίου, ο Γάλλος Πρωθυπουργός Ντελαντιέ επέμενε ότι η υπόθεση του Άλτμαρκ έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για την κατάληψη των λιμένων της Νορβηγίας και η συμμαχική προπαγάνδα θα κατάφερνε να εκμεταλλευτεί το γεγονός, αφού το πλοίο μετέφερε Βρετανούς αιχμαλώτους που είχαν ναυαγήσει (8).

 

Στις 28 Μαρτίου 1940  ο Γάλλος πολιτικός  Πωλ Ρεϊνώ ανέλαβε τη θέση του Ντελαντιέ και συναντήθηκε με τον Τσάμπερλεν για να συμφωνήσουν την επιθετική στρατηγική που θα ακολουθούσαν. Κατέληξαν στη ναρκοθέτηση των χωρικών υδάτων της Νορβηγίας, χωρίς να ζητήσουν την γνώμη της νορβηγικής κυβέρνησης. Παράλληλα γαλλοβρετανικές δυνάμεις θα αποβιβάζονταν στο Νάρβικ, στο Τροντχάιμ, στο Μπέργκεν και στο Στάβανγκερ. Η Γαλλική Επιτροπή Πολέμου, όμως, δεν συμφωνούσε στη ναρκοθέτηση, φοβούμενη αντίποινα από την πλευρά της Γερμανίας στα γαλλογερμανικά σύνορα, όπως είχε συμβεί στην περίπτωση της Ρηνανίας το 1936. Έτσι οι επιχειρήσεις αναβλήθηκαν ως την 8η Απριλίου, οπότε ο Τσώρτσιλ θα συναντούσε Γάλλους αξιωματούχους για να τους πείσει να δεχτούν το σχέδιο.

Την 1η Απριλίου 1940 ο Χίτλερ είχε ήδη λάβει την απόφασή του και διέταξε να αρχίσει η εισβολή στις 9 Απριλίου, τις πρώτες πρωινές ώρες, με την ονομασία Weserübung. Πράγματι, έτσι συνέβη. H γερμανική στρατιωτική επέμβαση ολοκληρώθηκε στις 10 Ιουνίου. Ο Χίτλερ είχε προλάβει τους Γαλλοβρετανούς.

Γερμανικά μεταγωγικά Junkers Ju52 υπερίπτανται

της Κοπεγχάγης στις 9 Απριλίου 1940

 

Νορβηγία, μάχη για ένα φλεγόμενο χωριό

Μετά το τέλος του Β΄Ππ, οι Γερμανοί στρατηγοί κατηγορήθηκαν στη Δίκη της Νυρεμβέργης για τον σχεδιασμό και την επίθεση στη Νορβηγία. Επρόκειτο για άλλο ένα ψέμα των νικητών, αφού από τα λίγα που προαναφέρθηκαν και που αποτελούν αδιάψευστα ιστορικά γεγονότα προκύπτει ότι ο Χίτλερ επεδίωξε την ουδετερότητα της Νορβηγίας, διότι δεν ήθελε να γενικευθεί ο πόλεμος στην Ευρώπη, γι' αυτό άλλωστε δεν δέχθηκε και την πρόταση του Κουΐσλινγκ. Οι πρώτοι που σχεδίασαν επιχειρήσεις κατά της Νορβηγίας ήταν οι Σύμμαχοι (11), με τους παραπάνω σκοπούς κατά της Γερμανίας. Ο μοναδικός λόγος της επέμβασης του Χίτλερ στη Νορβηγία ήταν να προλάβει τις ολέθριες συνέπειες που θα είχε για τη Γερμανία η εμπλοκή της χώρας αυτής στον πόλεμο με την πλευρά των Συμμάχων (περικύκλωση Γερμανίας και διακοπή ανεφοδιασμού της).

Μια παρόμοια συνωμοσία από τους Βρετανούς συνέβη και στην Ελλάδα για να εισέλθει στον Β'Ππ με την πλευρά των συμμάχων (18) και να επεκταθεί ο πόλεμος στα Βαλκάνια. 

Ειδικότερα:

Μετά την επιτυχημένη γερμανική επέμβαση στη Νορβηγία, ακολούθησε η νικηφόρος γερμανική εκστρατεία στη Γαλλία, κατά την οποία διαλύθηκε η ευρισκόμενη στη χώρα αυτή αγγλική εκστρατευτική δύναμη, και τα υπολείμματά της και στη Γαλλία και στη Νορβηγία εκδιώχθηκαν πίσω στη Μ. Βρετανία. Έτσι, το ηπειρωτικό κομμάτι της Ευρώπης απηλλάγη πλήρως από βρετανικά στρατεύματα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό να το έχει κανείς υπ' όψιν του, προκειμένου να αντιληφθεί τον ρόλο που έπαιξε το ελληνικό κράτος υπέρ της Μ. Βρετανίας.

Όπως είναι γνωστό από τις 28 Οκτωβρίου 1940 η Ελλάδα βρισκόταν σε πόλεμο με την Ιταλία. Η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, παρά το γεγονός ότι η Ιταλία ήταν σύμμαχός της, όχι μόνον δεν επενέβη υπέρ της, αλλά προσπάθησε με προτάσεις ειρήνης να απομακρύνει την Ελλάδα από τον πόλεμο. Της προτάθηκε μάλιστα η προσάρτηση της Β. Ηπείρου και ως εγγύηση θα παρατασσόταν μεταξύ των εμπολέμων δυνάμεων ο γερμανικός στρατός. Και όλα αυτά υπό τον μοναδικό όρο να παραμείνει η Ελλάδα ουδέτερη. Όμως, η αγγλόδουλη μη έχουσα ουδεμία σχέση με τον ελληνικό λαό και τους πόθους του, κλίκα των Αθηνών αρνήθηκε την ειρήνη. Όπως προαναφέραμε, δεν υπήρχαν πλέον βρετανικά στρατεύματα στην Ευρώπη.  Η δε Ελλάδα ήταν μια χώρα στην οποία ουδείς των εμπολέμων είχε ζωτικά συμφέροντα, αφού ήταν τόσο μακριά από το πραγματικό θέατρο του πολέμου. Κι όμως, η αγγλόδουλη σπείρα που κυβερνούσε, και που ουσιαστικά είχε τοποθετηθεί από τους Άγγλους προ της ενάρξεως του πολέμου για να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους (συνεπώς το επιχείρημα ότι ο Μεταξάς δεν έφερε ευθύνη γιατί λίγο πριν είχε πεθάνει δεν ευσταθεί) κατέστησε την Ελλάδα το μοναδικό ευρωπαϊκό κράτος το οποίο επέτρεψε σε βρετανικά στρατεύματα να πατήσουν το πόδι τους σε ευρωπαϊκό έδαφος. Ανέλαβε λοιπόν πλήρως την ευθύνη της εμπλοκής της χώρας σε έναν πόλεμο, τον οποίο μάλιστα δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να φέρει εις πέρας. 

 Λίγες μόνον ημέρες μετά την 6η Απριλίου 1941 ο αγγλόδουλος Βασιλιάς και τα ανδρείκελα της κυβέρνησης που μας ενέπλεξαν στον πόλεμο, εγκατέλειψαν τη χώρα και τελευταία διαταγή τους ήταν να πεθάνουν οι Έλληνες στρατιώτες για να διασωθούν τα βρετανικά στρατεύματα.

Η συνέπεια των παραπάνω ήταν τα γερμανικά στρατεύματα να εισέλθουν στο ελληνικό έδαφος, κυνηγώντας τους Βρετανούς μέχρι την Κρήτη.

 Επίσημες και ακλόνητες αποδείξεις περί της εμπλοκής της Ελλάδας στον πόλεμο για χάρη της Βρετανίας παρουσιάζονται στο βιβλίο: ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΡΗΞΕΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ στο οποίο γίνεται ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα είχε καταστεί «έδρα ολοκλήρου της Υπηρεσίας Πληροφοριών και Προπαγάνδας της Αγγλικής Μυστικής Υπηρεσίας».

  Β.Τ.

 

Πηγές

1. Buchanan, Patrick ‘Pat’ Joseph (May 27, 2008), Churchill, Hitler, and The Unnecessary War: How Britain Lost Its Empire and the West Lost the World, New York: Crown page 290-294

2. Β Παγκόσμιος Πόλεμος, Λίντελ Χάρτ, σελ. 82-100

3. Β Παγκόσμιος Πόλεμος, Λίντελ Χάρτ, σελ. 82-100

4. Β Παγκόσμιος Πόλεμος, Λίντελ Χάρτ, σελ. 82-100

5. Β Παγκόσμιος Πόλεμος, Λίντελ Χάρτ, σελ. 82-100

6. Β Παγκόσμιος Πόλεμος, Λίντελ Χάρτ, σελ. 82-100

7. Β Παγκόσμιος Πόλεμος, Λίντελ Χάρτ, σελ. 82-100

8. Β Παγκόσμιος Πόλεμος, Λίντελ Χάρτ, σελ. 82-100

10. Ο πόλεμος του Χίτλερ, Ίρβινγκ, σελ. 367-388, εκδ. Γκοβόστη

11. Β Παγκόσμιος Πόλεμος, Λίντελ Χάρτ, σελ. 82-100

12. http://books.stonebooks.com/history/iceland.shtml

14. http://www.ibiblio.org/hyperwar/UN/UK/UK-NWE-Norway/UK-NWE-Norway-2.html

15. http://www.ibiblio.org/hyperwar/UN/UK/UK-NWE-Norway/UK-NWE-Norway-2.html

16. Ο Πόλεμος του Χίτλερ, Ίρβινγκ, σελ. 369, εκδ. Γκοβόστη

17. Απομνημονεύματα Ουίνστον Τσώρτσιλ

18. Η συνωμοσία της Αγγλίας κατά της Ελλάδας 1935-1944, Χονδροματίδης, εκδ. Θούλη

Ristorante Verona