Λεόν Ντεγκρέλ, Ονειρευτήκαμε κάτι θαυμάσιο

 πηγή

RV

Φέντερ - Η διάλυση της δουλείας του τόκου

Gottfried Feder

Ο μαμμωνισμός είναι η βαριά αρρώστια που κυριεύει και καλύπτει τα πάντα, από την οποία υποφέρει ο σημερινός πολιτισμένος κόσμος, ναι, ολόκληρη η ανθρωπότητα. Είναι σαν μια καταστροφική πανούκλα, σαν ένα δηλητήριο που εξαπλώνεται και έχει καταλάβει τους λαούς του κόσμου.

Υπό τον όρο «μαμμωνισμός» εννοούνται:

Από τη μια, οι παγκόσμιες πανίσχυρες χρηματικές εξουσίες, η διακρατική χρηματο-οικονομική εξουσία, η οποία θρονιάζεται πάνω από το δικαίωμα των λαών για αυτοδιάθεση, το διεθνές μεγάλο κεφάλαιο, η μία και μόνη χρυσή Διεθνής. Από την άλλη, μια πνευματική κατάσταση που κυρίευσε ευρείς κύκλους του λαού μας, η ακόρεστη λαιμαργία για αποκτήματα, η καθαρά στα εγκόσμια στραμμένη αντίληψη της ζωής, η οποία έχει οδηγήσει, και θα συνεχίσει να οδηγεί, σε ένα τρομακτικό βύθισμα όλες τις ηθικές ιδέες.

Αυτή η πνευματική κατάσταση ενσαρκώνεται και εξωθείται στα άκρα στη διεθνή πλουτοκρατία.

Η κύρια πηγή δύναμης του μαμμωνισμού είναι η αδιάκοπη και χωρίς κόπο εισροή περιουσίας, η οποία επιτυγχάνεται μέσω του τόκου. 

Συνέχεια εδώ

RV

ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΔΟΚΤΟΡΟΣ ΓΚΑΙΜΠΕΛΣ ΕΙΣ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΝ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗ 1936

 Ένα απόσπασμα από την ομιλία στην Νυρεμβέργη 

Εις τους πολιτικώς ενδιαφερόμενους κύκλους των χωρών της Δυτικής Ευρώπης θεωρείται το φαινόμενο του Μπολσεβικισμού,όπως τούτο παρουσιάζεται δια μεν του Μαρξισμού εις την θεωρία, δια δε του ρωσικού Σοβιετικού κράτους εις την πράξιν, πάντοτε ακόμη ως μια πνευματική εκδήλωσις και πολιτική πραγματικότης, με την οποία η πολιτισμένη ανθρωπότης οφείλει να συζητήσει και να συνεννοηθεί επίσης πνευματικώς και πολιτικώς.

Η αντίληψις αυτή αποδεικνύει μιαν πολύ επικίνδυνη έλλειψη κατανοήσεως ως προς την αληθή μορφή και την φύση του διεθνούς Μπολσεβικισμού.

Εκείνο, το οποίο εμείς γενικώς εννοούμε, όταν λέγωμεν ''Ιδέα'' και ''Κοσμοθεωρία'', δεν έχει καμία απολύτως σχέση με εκείνο το οποίο καλείται Μπολσεβικισμός.

Διότι εδώ πρόκειται περί μια παθολογικής και εγκληματικής παραφροσύνης, η οποία αποδεδειγμένως έχει επινοηθεί υπό Ιουδαίων και διευθύνεται επίσης υπό Ιουδαίων με τον σκοπό της εκμηδενίσεως των πολιτισμένων λαών της Ευρώπης και της εγκαθιδρύσεως  μιας διεθνούς Ιουδαϊκής ηγεμονίας έπ αυτών. 

Ο Μπολσεβικισμός μόνον εις τον έγκέφαλον Εβραίων ήτο δυνατόν να γεννηθεί και μόνον το άγονο έδαφος της ασφάλτου των κοσμομοπόλεων έδωσε εις αυτόν την δυνατότητα εξαπλώσεώς.

Συνέχεια εδώ

RV

30 Ιανουαρίου 1933

Aπό το διάγγελμα του Φύρερ μέσω ραδιοφώνου προς τον γερμανικό λαό την 1η Φεβρουαρίου 1933: 

"Δεκατέσσερα χρόνια πέρασαν από τη δυστυχή εκείνη ημέρα όταν ο γερμανικός λαός τυφλωμένος από τις υποσχέσεις που του δίνονταν τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό, ξέχασε τις υψηλότερες αξίες του παρελθόντος μας, του Ράιχ, της τιμής και της ελευθερίας, και, έτσι, έχασε τα πάντα. Από τότε, από εκείνες τις ημέρες της προδοσίας, ο Παντοδύναμος απέσυρε τη θεία χάρη Tου από το έθνος μας [...] Το έργο που πρέπει να εκπληρώσουμε είναι το πιο δύσκολο που είχε ποτέ Γερμανός πολιτικός να επιτύχει. Αλλά έχουμε απεριόριστη πίστη στο έθνος μας και στις αιώνιες αξίες του. Εργάτες, αγρότες και η μεσαία τάξη πρέπει να ενωθούν και να συμβάλουν στη δημιουργία του νέου Ράιχ. Το πρώτο και υπέρτατο καθήκον της Εθνικής Κυβέρνησης είναι η αποκατάσταση της ενότητας του πνεύματος και της βούλησης του γερμανικού λαού. 
Συνέχεια εδώ

RV

Όταν το Βερολίνο φωτίστηκε από το θείο φως της Ολυμπίας

Την 1.1.1944 ο δικηγόρος και δήμαρχος Γυθείου Νικ. Γ. Λουμάκος διένειμε προκήρυξη την οποία υπέγραφε ο ίδιος υπό την ιδιότητά του τού Προέδρου της Επιτροπής Αγώνος. Σε αυτήν κατέληγε ως εξής:

                 «ΜΑΝΙΑΤΕΣ!

Όταν το Βερολίνο φωτίστηκε από το θείο φως της Ολυμπίας, αυτό δεν ήταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνας του, αλλά το Σύμβολο της ψυχικής ενώσεως των Αθηνών με το Βερολίνον.

Ηνώθησαν και με οδηγό τους τον Σταυρό αγωνίζονται υπέρ του πολιτισμού, κατά του σκότους και της βαρβαρότητος.

Το 1944 θα είνε η Δόξα τους και τότε, επί των ερειπίων της Μόσχας ένδοξοι και υπερήφανοι θα ζητήσωσιν από την Ολυμπίαν το ταπεινό κλαδί της Αγριεληάς.

Ο Απόλλων θα τους το δώση και ο Χριστός θα τους ευλογήση.

                                                 

                                                   Γύθειον 1 Ιανουαρίου 1944

                                                         Η Επιτροπή Αγώνος

                                                             Ο Πρόεδρος

                                                                  ΝΙΚ. Γ. ΛΟΥΜΑΚΟΣ»

Ristorante Verona

Ο παππούς μου δεν ήταν στα SS

-αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να είμαι Εθνικοσοσιαλιστής-

Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα δεν συμμετείχε στον Μεγάλο Πόλεμο στο πλευρό των Εθνικοσοσιαλιστών ─τουλάχιστον, δεν το έπραξε με οργανωμένες στρατιωτικές δυνάμεις. Δεν είχε καν την εκτεταμένη αλλού εθνικοσοσιαλιστική διανόηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαστε ιδιαίτερα περήφανοι για τη Σίτσα Καραϊσκάκη, ή τον Ευάγγελο Κυριάκη, ή τον Ιωάννη Συκουτρή (για την ακρίβεια, αυτοί μας ξελασπώνουν).

Κανενός μας ο παππούς δεν ήταν στα SS. Που σημαίνει ότι δεν έχουμε την εθνικοσοσιαλιστική παράδοση άλλων χωρών. Αυτό, δυστυχώς, έχει οδηγήσει ορισμένους επίμονα να προσπαθούν να διαστρεβλώσουν το νόημα του Εθνικοσοσιαλισμού, είτε «ελληνοποιώντας» τον, είτε παρουσιάζοντάς τον σαν ένα ξένο προϊόν.  

Συνέχεια εδώ

RV

Bürgerbräu 8 Νοεμβρίου

Η αφήγηση των γεγονότων όπως εξελίχθησαν στις 8 Νοεμβρίου του 1923 στην μπυραρία Bürgerbräu από τον David Irving στο βιβλίο του για τον ισχυρό άνδρα του Γ’ Ράιχ Hermann Göring είναι συγκλονιστική. Συναρπάζοντας τον αναγνώστη, ανεβάζει το ενδιαφέρον στα ύψη με το ξεδίπλωμα λεπτού προς λεπτό των συμβάντων.

Ο Göhring φόρεσε το κράνος του τράβηξε το όπλο του και άνοιξε δρόμο μέσα στο πλήθος. Ελάχιστοι γνώριζαν τον νεαρό άνδρα που ανέβηκε στο βήμα. Αργότερα οι παριστάμενοι θα μιλούσαν για έναν αξιωματικό, έναν αεροπόρο, έναν σμηναγό της αεροπορίας. 

Με μπλε λαμπερά μάτια που έβγαζαν φωτιές και προτεταμένο πηγούνι, έριξε ένα άγριο βλέμμα στα 5.000 πρόσωπα και τους είπε να κάνουν ησυχία. Στη συνέχεια πυροβόλησε με το περίστροφο στο ταβάνι. Φωνάζοντας όσο πιο δυνατά μπορούσε υποσχέθηκε ότι οι Βαυαροί ηγέτες δεν θα πάθαιναν τίποτα- στόχος τους ήταν δήλωσε “οι αναθεματισμένοι Εβραίοι του Βερολίνου” (elende judenschaft). Στο άκουσμα αυτής της φράσης υπήρξαν κάποιες άτονες επευφημίες. “Αυτή τη στιγμή” συνέχισε “μονάδες του στρατού και της Landespolizei έρχονται γεμάτοι ενθουσιασμό από τα στρατόπεδά τους για να ενωθούν μαζί μας”.

Τότε οι συγκεντρωμένοι άρχισαν να συνειδητοποιούν τι συνέβαινε. Σιωπή απλώθηκε στην τεράστια αίθουσα.

Ο Göhring τους ενημέρωσε ευγενικά ότι στο μεταξύ κανείς δεν επιτρεπόταν να βγει από το κτήριο.

“Κάντε υπομονή” φώναξε πρόσχαρα. “ Άλλωστε υπάρχει αρκετή μπύρα!”

Τρισμέγιστος   

RV

Eβραίοι και Σοσιαλδημοκρατία

Του Heinrich Himmler

Ο Εβραίος, που πριν ήταν εξορισμένος στα γκέττο, είχε ‒και στη Γερμανία‒ οριστικά αποκτήσει, μετά την επανάσταση του 1848, λόγω του ''ανθρωπισμού" που τόσο επαινείτο, απόλυτη ισότητα. Εδώ βρήκε μια καινούργια σφαίρα δραστηριοτήτων για τις μόνιμες επιδιώξεις του για κυριαρχία. Μέσω της οικονομικής του δύναμης εξασφάλισε την είσοδό του στους κύκλους των επιχειρηματιών, έγινε μέτοχος και, με αυτόν τον τρόπο, αύξησε την επιρροή του στο οικονομικό πεδίο. Η επιδέξια διείσδυσή του στους κύκλους της αριστοκρατίας και της "υψηλής κοινωνίας", μέσω του γάμου, τον βοήθησε στον δρόμο του και, πρώτα, στην είσοδό του στην πολιτική και, αργότερα, στο να αποκτήσει επιρροή σ’ αυτήν.

Έτσι, για παράδειγμα, ήδη το 1870 ο πρόεδρος του Ράιχσταγκ της Βορειογερμανικής Ενώσεως (Norddeutscher Bund) ήταν ο Εβραίος Δρ Έντουαρντ Σίμσον (Dr. Eduard Simson). Hγείτο της απεσταλμένης στις Βερσαλλίες αντιπροσωπείας, η οποία, στο όνομα του γερμανικού έθνους, θα ζητούσε από τον Βασιλιά της Πρωσίας Γουλιέλμο να αποδεχθεί να στεφθεί Κάιζερ. Τόσο μακριά είχε φτάσει ήδη τότε:

Ένας Εβραίος προσέφερε, στο όνομα του γερμανικού λαού, το στέμμα του Κάιζερ στον Βασιλιά. 

Αναγνωρίζει κανείς σ’ αυτό το παράδειγμα, τον σφετερισμό και την θέση εξουσίας του εβραϊσμού στην γερμανική πολιτική. 'Eχει έναν ξεκάθαρο στόχο: να κάνει σιγά σιγά τον γερμανικό λαό να δεχτεί την αξίωση του εβραϊσμού για εξουσία ως κάτι μη αναστρέψιμο και ως κάτι αυτονόητο. Από την άλλη, η υποδαύλιση των ενδογερμανικών αντιθέσεων, που ήδη υπήρχαν, υποστήριζε τους στόχους του εβραϊσμού. Έτσι, ο Εβραίος, μέσω του μαρξισμού ‒ο οποίος τελικά ακολουθούσε απόλυτα τις από εκείνον καθορισμένες ιδέες και σκέψεις‒ ξεσήκωνε τους εργάτες εναντίον των αστών, τους Γερμανούς εναντίον των Γερμανών, χωρίς αυτοί να μπορούν να τον αναγνωρίσουν ως τον πραγματικό υποκινητή και αρχισυνωμότη. Ο Βίσμαρκ ήταν απολύτως συνειδητοποιημένος για τον κίνδυνο της μαχόμενης σοσιαλδημοκρατίας και είχε προσπαθήσει μέσω ειδικών νόμων να την περιορίσει. Οι αδύναμοι διάδοχοί του, ωστόσο, λόγω της φιλελεύθερης αντίληψης τους περί ελευθερίας, άνοιξαν ξανά τις πύλες της σοσιαλδημοκρατίας. Έτσι, ο αριθμός των ψήφων του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος αυξήθηκε το 1912 ήδη σε 4 εκατομμύρια και απέκτησε 112 έδρες στο Ράιχσταγκ.

Από το βιβλίο της κεντρικής υπηρεσίας των SS: Der Weg der NSDAP

πηγή: The Stormtrooper 

Ristorante Verona

Η παιδεία του Εθνικού Σοσιαλισμού στην Ευρώπη

Σύνθημα (Signal) τεύχος 11-1944

Η τύχη της Ευρώπης εξαρτάται από την αμυντική δύναμη της Γερμανίας. Η δύναμις δε αυτή δεν είναι μόνο υλική αλλά και πνευματική. 

Κατά ανάγκη πρέπει να ληφθεί υπ΄όψιν το κύριο πρόβλημα της εποχής μας, ο σοσιαλισμός. 

Προκειμένου λοιπόν περί του ερωτήματος 

Η Ευρώπη έτσι...

Ο πλούτος και η αθλιότης απλώνεται ως σύμβολον της ελλείψεως ισορροπίας μεταξύ της οικονομικής και κοινωνικής οργανώσεως της χώρας. Επειδή το συσσωρευθέν διεθνές κεφάλαιο δεν θέλει να επιλύσει το πρόβλημα της κοινωνικής κρίσεως δια του σοσιαλισμού, προσπαθεί να στρέψη τάς εσωτερικάς εντάσεις προς το εξωτερικόν και ούτω να ενισχύσει έτσι περισσότερο την δύναμη του.

Ο κεφαλαιοκρατισμός τείνει προς τον πόλεμο.

Υπό αυτές της συνθήκες, η εμπιστοσύνη του λαού κλονίζεται και ο λαός διασπάται σε δυο κομμάτια - το ένα θέλει να βλέπει το κράτος προστατευόμενο και το άλλο θέλει να εξεγερθεί εναντίον του. Λόγω αυτής της εμφύλιας διάσπασης, το έθνος ως παράγοντας διαμόρφωσης της ιστορίας εκμηδενίζεται.

Ή η Ευρώπη έτσι;

Εις ένα σοσιαλιστικό όμως κράτος όπως το Γερμανικό δέν υπάρχει ψυχολογική δυστυχία και ελλείπουν οι οικονομικές δυνάμεις, οι οποίες ωθούν προς τον ιμπεριαλισμό.

Αντιθέτως μάλιστα ενδιαφέρεται να διατηρήσει την κοινωνική ισορροπία που επέτυχε παρά να την διακινδυνεύσει δια κατακτήσεων πέρα της φυσικής του σφαίρας. Ταυτοχρόνως έχει μεγάλας εσωτερικάς υποχρεώσεις, οι οποίες δεν του επιτρέπουν να συγκεντρώσει επιθετικάς δυνάμεις. Ο σοσιαλισμός απαιτεί ειρήνην. Ένας ελεύθερος λαός με μία ελεύθερη οικονομία σε μία ελεύθερη χώρα.

Η εθνική κοινότητα

Δια να κατανοήσουμε την φύση του γερμανικού σοσιαλισμού πρέπει πρώτα να γνωρίσω μεν την έννοιαν που δίδεται εις τον όρον εργάτης. Εργάτης είναι ο κάθε εργαζόμενος χωρικός, επιστήμων, έμπορος, μηχανικός, καλλιτέχνης, βιοτέχνης, ιατρός, υπάλληλος κ.τ.λ. Το πρόβλημα μιας τάξεως που εγείρει αξιώσεις έναντι μιας άλλης τάξεως είναι παρελθοντολογία. Όλοι έχουν καθήκοντα και δικαιώματα.

Ο σοσιαλισμός αυτός δεν δύναται να στερηθεί ουδενός και δεν μπορεί να παραβλέψει κανένα. Μόνον η συμβουλή πάντων εξυπηρετεί πάντας. Όπως δε ή σύγχρονος επιστήμη εγκατέλειψε το έδαφος της υλιστικής κοσμοθεωρίας και διαπίστωσεν ότι το μέρος εντάσσεται εις το όλον, ούτω και ο γερμανικός σοσιαλισμός ίσταται υπεράνω αντιθέσεων εξ υπηρετών ούτω την ολότητα. Αυτός είναι ο κανών δια αυτήν.

Ο Γερμανικός σοσιαλισμός δεν βασίζεται επάνω σε δικαιώματα (εκτός του δικαιώματος της εργασίας) αλλά ξεκινά από καθήκοντα.

Ποτέ δεν σού λέγει: φτωχός είσαι, πάρε και  εσύ κάτι. Αλλά σού τονίζει: είσαι γερός και δυνατός, δούλεψε λοιπόν και θα βγεις κερδισμένος. Λοιπόν φίλε μου τα δικαιώματα που παρέχει  ο Γερμανικός σοσιαλισμός είναι: εργασία,  δημιουργία, κέρδος, άνοδος.

Οι εργάτες δεν εγκατέλειψαν ποτέ τον Χίτλερ, αλλά οι ανώτερες τάξεις το έκαναν. Ο Χίτλερ εξέθεσε την ιδέα του για συνεργασία των τάξεων ως απάντηση στον κομμουνισμό με τα εξής λόγια:

''Η συνεργασία των τάξεων σημαίνει πώς οι κεφαλαιοκράτες δεν θα μεταχειρισθούν ποτέ τους εργάτες ως απλές οικονομικές παραμέτρους. Το χρήμα είναι ένα μόνο μέρος της οικονομικής ζωής μας και οι εργάτες είναι πολύ περισσότερο από μηχανές στις οποίες κάποιος πετά έναν μισθό κάθε εβδομάδα. Ο πραγματικός πλούτος της Γερμανίας είναι οι εργάτες της.''

Ο Χίτλερ αντικατέστησε τον χρυσό με την εργασία ως θεμέλιο της οικονομίας του. Ο Εθνικοσοσιαλισμός ήταν το άκρον αντίθετο του κομμουνισμού. Και την εκλογή του Χίτλερ ακολούθησαν τέτοια επιτεύγματα. Είναι φανερό ότι ένα αυθεντικό λαϊκό κίνημα όπως ο εθνικοσοσιαλισμός θα ερχόταν σε σύγκρουση με τα εγωιστικά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. 

Ο Χίτλερ ξεκαθάρισε ότι ο έλεγχος του χρήματος δεν έδινε το δικαίωμα σε κανέναν να εκμεταλλεύεται άπληστα μια ολόκληρη χώρα, διότι η χώρα κατοικείτο και από άλλους ανθρώπους, εκατομμύρια ανθρώπους και οι άνθρωποι αυτοί έχουν δικαίωμα να ζουν αξιοπρεπώς και χωρίς φόβο.

Καπιταλισμός και κομμουνισμός είχαν κατατρομάξει από το παράδειγμα (τρίτου δρόμου) που έδειχνε ο Εθνικοσοσιαλισμός στους λαούς. Η απειλή υπάρξεως του ήταν θανάσιμη, διότι ο εθνικοσοσιαλισμός προέβαινε σε επιτυχημένη νέα σύνθεση της ατομικής πρωτοβουλίας και του κεφαλαίου με την κοινωνική πολιτική και αντικαθιστούσε επιτυχώς την έννοια της πάλης των τάξεων με την έννοια της συνεργασίας των τάξεων σφυρηλατώντας έτσι την κοινωνική ενότητα και κόβοντας τους τον δρόμο.

Όλες αυτές οι κοινωνικές βελτιώσεις δεν άρεσαν στο κατεστημένο. Οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι διεθνείς  τραπεζίτες ανησυχούσαν. Αλλά ο Χίτλερ κράτησε (σθεναρή) αποφασιστική στάση απέναντι τους. Οι επιχειρήσεις μπορούν και πρέπει να έχουν κέρδη, αλλά μόνον όταν οι εργαζόμενοι αμείβονται καλά και μπορούν να ζουν και να εργάζονται με αξιοπρέπεια.

Οι άνθρωποι και όχι τα κέρδη έρχονται πρώτα

 H ΕΡΧΟΜΕΝΗ ΓΕΝΕΑ

Η παιδεία του εθνικοσοσιαλισμού στην Γερμανία

      Οι ζωτικοί νόμοι της νεολαίας μας  

Έκαστη γενεά είναι ο φορεύς της εποχής της. Εμείς οι σημερινοί ήμεθα οι ερχόμενοι, όταν εξεράγει ο πόλεμος η μοίρα ηθέλησε να σφραγιστούν εις τα πρόσωπα μας τα σκληρά χαρακτηριστικά του πολέμου. Τα πράγματα όμως μπορεί να μεταβληθούν, και τότε η ερχόμενη γενεά θα πάρει και πάλι τα χαρακτηριστικά της ειρήνης.

Η ερχόμενη γενεά θα είναι η ευρωπαϊκή  ή δεν  θ΄υπάρξει καθ΄ολοκληρίαν. Αυτός είναι ο νόμος της αποστολής της από τα πρώτα της βήματα. Της έχει ανατεθεί το καθήκον να καταστήσει τελικώς τον άνθρωπον κύριον της τεχνικής, να γίνει δαμάστρια της μάζης και της  μηχανής, η οποία ετοποθέτησεν εις τον θρόνο των ειδώλων την παρεξήγησιν και την κατάχρησιν. 

Τα στοιχεία που εξαπέλυσεν ο παγκόσμιος αγών πρέπει και πάλι να τιθασευτούν και να υπακούσουν εις τάς θέλησης του ανθρώπου. Δια τη νεολαία που έρχεται και ωριμάζει τα  πράγματα αυτά έχουν καταστεί αυτονόητα, διότι οι ρίζαι των ευρίσκονται εις την πίστην προς την αξιοπρέπειαν που οφείλεται εις τον άνθρωπον.

Τα γράμματα των Γερμανών στρατιωτών από το μέτωπον ομιλούν τόσο συχνά περί αυτού. Διότι εις τα πεδία των μαχών του σημερινού πολέμου εν τέλει κυριαρχεί των μαζών και πάλι η προσωπικότης. Και μήπως ό επί έτη διεξαγόμενος αγών εις τον τομέα της εργασίας από την νεολαίαν μέσα εις τα εργαστήρια δεν αποτελεί την έκφραση των αυτών ιδεών και της αυτής νοσταλγίας δια την δημιουργίαν ενός καλλίτερου μέλλοντος και μιας καλύτερης ζωής;  

'Εχει λεχθεί εις το παρελθόν ότι εις τα πρόσωπα της νεολαίας ζωγραφίζετε  η ζωτικότης της νέας γενεάς, όποιος ξεφυλλίζει τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες της οικογενείας και τας συγκρίνει με τας σημερινάς, καταλαβαίνει αρκετά δια την μεταβολήν που συντελείται χωρίς να το αντιλαμβανόμεθα.

Άλλοτε τα χαρακτηριστικά ήσαν ιδεαλισμός, αυτοθυσία, σκληρότης και υπομονή, εις τα πρόσωπα της σημερινής νεολαίας διαβάζομεν ακόμη περισσότερα: αυτοπεποίθησιν και χαρούμενη συνείδησιν του μέλλοντος. 

Και αυτό ισχύει τόσον δια τους νέους όσον και δια τάς νέας. Ή πέντε ή είκοσι πέντε ετών είναι, ασχέτως αν παίζουν ακόμη ή έχουν μπει στη σοβαρή εργασία, με καθαρά και ζωηρά μάτια μας αφηγούνται ότι η ζωή είναι ισχυρότερα από τον θάνατον.

Η νεολαία φαντάζεται μιαν ζωή, όπου τα αγαθά της γης αυτής είναι ευλογία δια όλους. Όταν ο σκοπός αυτός δια τον οποίον αγωνιζόμεθα με τόσον φανατισμόν επιτευχθεί, γνωρίζομεν ότι η ερχόμενη γενεά θα υπερασπισθεί τα επιτευχθέντα με τον αυτόν φανατισμόν, εάν παρουσιασθεί προς τούτο ανάγκη.

πηγή: Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

RV

Η Σβάστικα και η Γαλανόλευκη

«Ελέχθη όταν η γερμανική σημαία με τον αγκυλωτόν σταυρόν εκυμάτισε παραπλεύρως της ελληνικής υπέρ την Ακρόπολιν, ότι συναντήθησαν διά των ενδόξων συμβόλων των, ο Εθνικοσοσιαλισμός με τον αρχαίον ελληνικόν πολιτισμόν εις την παλαίφατον κοιτίδα του τελευταίου τούτου. Τίποτε δεν είναι περισότερον αληθές από αυτό. Τόσον το αρχαίον ελληνικόν πνεύμα, όσον και το σημερινόν Εθνικοσοσιαλιστικόν το εκπηγάσαν από τα σπλάχνα του μεγάλου γερμανικού Έθνους διά να αναμορφώση την Ευρώπην και την ανθρωπότητα όλην έχουν μίαν κοινήν φωτεινή και αείζωον βάσιν, εις την οποίαν συναντώνται: Την θεοποίησιν της εργασίας. Και έχουν ένα κοινόν εξωτερικόν γνώρισμα: Την θαυμαστήν άνθησιν του καλού και του ωραίου μ’ εκπληκτικήν γοργότητα, ένα υπέροχον φωτοβόλημα, ένα αστροποβόλημα που δεν επερίμενε πού διά να γεννηθή και να καταυγάση τα πάντα» 

(31/5/1941), εφημερίδα «ΝΕΑ ΕΥΡΩΠΗ»

Ristorante Verona

Η Εθνικοσοσιαλιστική Ευρωπαϊκή Κοινότητα

«Οι ευρωπαϊκοί λαοί συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο ότι πολλά από τα μεταξύ μας ζητήματα είναι απλοί οικογενειακοί καβγάδες σε σύγκριση με τα μεγάλα προβλήματα που απαιτούν σήμερα την επίλυσή τους μεταξύ ηπείρων. Είμαι βαθιά πεισμένος ότι, όπως σήμερα χαμογελάμε αναλογιζόμενοι τους τοπικιστικούς καβγάδες που χώριζαν τους γερμανικούς λαούς στις δεκαετίες του 1840 και του 1850, έτσι και σε 50 χρόνια οι μελλοντικές γενιές δεν θα διασκεδάζουν λιγότερο με τις πολιτικές διαφωνίες που σημειώνονται τώρα στην Ευρώπη».

Γιόζεφ Γκέμπελς, 11.9.1940

Arthur Seyss-Inquart

«Η Νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας όλων των λαών της, μια Ευρώπη δίχως ανεργία, οικονομικές και νομισματικές κρίσεις, μια Ευρώπη του σχεδιασμού και του καταμερισμού εργασίας, η οποία έχει στη διάθεσή της τις πιο σύγχρονες τεχνικές παραγωγής κι ένα πανηπειρωτικό σύστημα εμπορίου κι επικοινωνιών αναπτυγμένο σε κοινή βάση, θα θεμελιωθεί με ασφάλεια και ραγδαία αυξανόμενη ευημερία μόλις απομακρυνθούν οι εθνικοί οικονομικοί φραγμοί. [...] Σ’ αυτήν την Ευρώπη όλα τα χέρια θα χρειάζονται. Τα ταλέντα κάθε έθνους θα απολαμβάνουν ένα διευρυμένο πεδίο δράσης. Τα ταλέντα καθηλώνονται όταν περιορίζονται σε μικρές εθνικές, πολιτικές και γεωγραφικές επικράτειες. Σε μια μεγαλύτερη σφαίρα είναι δυνατόν ακόμη και για μικρές χώρες και τους υπηκόους τους να αναπτύξουν πλήρως τις πολιτισμικές, οικονομικές και ανθρώπινες δυνατότητές τους».

Αρτουρ Ζέις-Ινκβαρτ (Arthur Seyss-Inquart), 25.7.1940

Werner Daitz

«Όπως κανένα μέλος μιας οικογένειας δεν έχει το δικαίωμα να διαταράσσει την ηρεμία για εγωιστικούς σκοπούς, έτσι ακριβώς και σε κανένα ευρωπαϊκό έθνος δεν θα επιτραπεί μακροπρόθεσμα να παρεμποδίσει την εν γένει διαδικασία οργάνωσης. Η ευρωπαϊκή κοινότητα των λαών, ο κοινός Ζωτικός Χώρος της λευκής φυλής, απαιτεί από τον καθέναν από τους λαούς της την ίδια πειθαρχία που η εθνική κοινότητα επιβάλλει σε καθέναν από τους πολίτες της».

Βέρνερ Ντάιτς (Werner Daitz), 1942

«Δεν υπάρχει κανένα σχεδόν έθνος στην Ευρώπη που να μην έχει συμβάλει αξιόλογα στην ανάπτυξη και την Ιστορία της ηπείρου μας. Όσο σεβαστό πρέπει να είναι αυτό το γεγονός, εξίσου σαφές είναι πως ο συντονισμός των προσπαθειών των επιμέρους εθνών στην πολιτική σφαίρα είναι δυνατός μόνο αν κάποιες δυνάμεις αναλάβουν την ηγεσία. [...] Μόνο ένας πόλεμος μπορεί να αμβλύνει άτεγκτες στάσεις και προκαταλήψεις στον βαθμό που απαιτείται για την ανάδυση μιας νέας εθνοπολιτικής κοινότητας».

Γιόζεφ Γκέμπελς, 4.10.1942

Arthur Seyss-Inquart

«Αρνούμαστε μια φιλελεύθερη συνομοσπονδία όπως η Κοινωνία των Εθνών, όπου υπάρχει φόβος ότι θα επικρατούν οι πλειοψηφίες.  Στην επικείμενη εθνική και κοινωνική τάξη, κάθε χώρα παίρνει τη θέση στην κοινότητα που της αξίζει χάρη στον πολιτισμό της, την αμυντική ετοιμότητά της και την οικονομική αποτελεσματικότητά της».

Αρτουρ Ζέις-Ινκβαρτ (Arthur Seyss-Inquart), 29.1.1943

Εθνικοσοσιαλιστική αφίσα του 1942: 

΄΄Η Νέα Ευρώπη είναι ακατανίκητη΄΄ 

«Η Ένωση θα πρέπει να είναι σταθερή, ποτέ δεν θα μπορεί να ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών και τα εξωτερικά συμφέροντα πρέπει να διασφαλιστούν από την Ευρώπη στο σύνολό της. Την ίδια στιγμή, τα ευρωπαϊκά κράτη θα πρέπει να διατηρήσουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους, να ενεργούν σύμφωνα με τις διαφορετικές καταστάσεις και τις εθνικές αποστολές τους και να εκπληρώνουν τον ιδιαίτερο ρόλο τους στο ευρύτερο πλαίσιο, σε ένα χαρούμενο και δημιουργικό πνεύμα. Η δύναμη και η ασφάλεια της Ευρώπης δεν εξαρτάται από την υποταγή, την επιβολή ή από τις απαιτήσεις μιας ευρωπαϊκής δύναμης πάνω σε μια άλλη, αλλά από την ένωση των πάντων. Το ευρωπαϊκό πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί μόνο σε ομοσπονδιακή βάση με την οποία τα ευρωπαϊκά κράτη θα έχουν δική τους ελεύθερη βούληση και αναγνωρίζοντας αυτή την ανάγκη, εντάσσονται σε μια κοινότητα κυρίαρχων κρατών. Αυτή η κοινότητα μπορεί να οριστεί ως ευρωπαϊκή συνομοσπονδία.»

Βέρνερ Ντάιτς (Werner Daitz)

Cécil von Renthe -Fink

«Ο σημερινός πόλεμος είναι ένας πόλεμος για την ενότητα και την ελευθερία της Ευρώπης. Στόχος του, είναι να δημιουργήσει και να εξασφαλίσει μια διαρκή ειρήνη για τις ευρωπαϊκές χώρες. [...] Η Ευρωπαϊκή ιδιαιτερότητα θα ξεπεραστεί με την ελεύθερη και ειρηνική συνεργασία μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών. Μέχρι τώρα, στην Ευρώπη, δεν υπάρχουν πραγματικές εταιρικές σχέσεις με βάση την ισότητα. Κάθε ευρωπαϊκός λαός θα πρέπει να συμμετέχει με τον τρόπο του στη νέα Ευρώπη. Η μόνη απαίτηση είναι ότι τα ευρωπαϊκά κράτη θα είναι πραγματικά πιστοί στην Ευρώπη, της οποίας είναι μέλη.»

Cécil von Renthe -Fink

«Το αίσθημα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, που σήμερα είναι ορατό, αν και ακόμη αδύναμο, θα μπορούσε στο φόντο του αγώνα στην Ανατολή να εξελιχθεί σταδιακά σε γενική αναγνώριση της ευρωπαϊκής κοινότητας».

Αδόλφος Χίτλερ, 26.10.1941

Ristorante Verona

Υπερασπιζόμαστε το ιερό δικαίωμα των Ελλήνων να φέρουν όπλα

Δεν υπάρχει καμία ελευθερία χωρίς την ελευθερία του να φέρεις όπλο.

Οι ιδρυτές της Αμερικής γνώριζαν αυτή την αλήθεια όταν συνέταξαν το Σύνταγμά τους. Γι' αυτό στη διακήρυξη ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απαίτησαν,  μαζί με την ελευθερία του λόγου, την ελευθερία του Τύπου και της θρησκείας, να κατοχυρωθεί η ελεύθερη οπλοκατοχή και οπλοφορία.

Η «Χάρτα των Δικαιωμάτων» των Πολιτών είναι σαφής. Προβλέπει ότι «το δικαίωμα των πολιτών να κατέχουν και να φέρουν όπλα δεν πρέπει να φαλκιδευτεί» (Δεύτερη τροπολογία του Συντάγματος).

Για ποιο λόγο, όμως, αυτοί οι άνθρωποι πήραν αυτή την απόφαση; 

-Μήπως επειδή ενδιαφέρθηκαν για την ευχαρίστηση και την διασκέδαση των κυνηγών και των αθλητών; 

-Μήπως ήθελαν να σιγουρευτούν ότι έχουν το δικαίωμα να εξασκούνται στη σκοποβολή; 

-Μήπως ήθελαν απλά να μπορούν να προστατεύουν τον εαυτό τους από κακοποιούς και κοινούς εγκληματίες;

Όλα αυτά μπορεί να είναι καλοί και βάσιμοι ισχυρισμοί για το δικαίωμα στην οπλοκατοχής.  Ο πραγματικός λόγος όμως για τον οποίο αγωνίστηκαν για την τροποποίηση του Συντάγματος ήταν εντελώς διαφορετικός: 

Ήθελαν να παρέχουν την ελευθερία στους πολίτες για προσφυγή στην έσχατη λύση εναντίον της τυραννίας και του σφετερισμού από μια κυβέρνηση εκτός ελέγχου.

Σε χώρες όπου αναλάμβαναν τη διακυβέρνηση οι κομμουνιστές, το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν η κατάσχεση των όπλων από τους ιδιώτες και η ποινικοποίηση/απαγόρευση του δικαιώματος της οπλοκατοχής.

Γνώριζαν πολύ καλά ότι μόνο άοπλος ο πληθυσμός μπορεί να υποδουλωθεί ολοκληρωτικά.

(πηγή: New Order)

Στην Ελλάδα ισχύει ό,τι ίσχυε στις κομμουνιστικές χώρες, δηλαδή: δεν έχεις το δικαίωμα να κατέχεις όπλο. Και φυσικά οι πιο φανατικοί υπερασπιστές της απαγόρευσης είναι όσοι ανήκουν στην αριστερά. Με δικαιολογία την αυξημένη εγκληματικότητα και προβάλλοντας κάποια μεμονωμένα και υπερεκτιμημένα περιστατικά, αρνούνται το θεμελιώδες δικαίωμα της οπλοκατοχής στους Έλληνες. 

Οι αληθινές όμως αιτίες της αύξησης της εγκληματικότητας είναι: η ηθική χαλαρότητα και η εισροή χιλιάδων εγκληματιών από τρίτες χώρες. Η αριστερά πάντα πρωτοστατούσε στην χαλάρωση των ηθών. 

Και σήμερα πρωτοστατεί στην ανεξέλεγκτη εισροή των ξένων... 

Είναι λοιπόν υποκριτικό το ενδιαφέρον που επιδεικνύει η αριστερά για την τάξη και την ασφάλεια των Ελλήνων. 

Απλά δεν θέλει να έχουν οι Έλληνες το δικαίωμα να κατέχουν όπλα. Η ποινικοποίηση της οπλοκατοχής, είναι η απαγόρευση της ατομικής και εθνικής ελευθερίας. Το άοπλο έθνος είναι υποδουλωμένο έθνος.

Στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία με εντολή του Αδόλφου Χίτλερ, κάθε Γερμανός πολίτης παροτρυνόταν να έχει στην κατοχή του τουλάχιστον ένα τυφέκιο, μια καραμπίνα και ένα πιστόλι.

Υπερασπιζόμαστε το ιερό δικαίωμα των Ελλήνων να φέρουν όπλα. 

Τα όπλα είναι ιερά γιατί με αυτά απελευθερώθηκε η Ελλάδα και γιατί πάντα η ελευθερία θα εξαρτάται από αυτά. 

Ου καταισχυνώ τα όπλα τα ιερά

(αρχή του όρκου των Αθηναίων εφήβων): δεν θα ντροπιάσω τα όπλα τα ιερά

Άγγελος Κωνσταντίνου, Ευάγγελος Ανδρούλης

πηγή: The Stormtrooper

Ristorante Verona

Η αναγκαιότητα του όρου ''εθνικοσοσιαλισμός''

...Υπάρχουν εύρωστες συνδέσεις εννοιών, που συνδέουν δύο ομοίως επίκαιρα, μεστά μεγέθη, όπως "Βόρεια Γερμανία", "Λατινική Αμερική" κ.ο.κ. Έτσι, μια λέξη όπως "εθνικοσοσιαλισμός" είναι αναγκαία, διότι καταργεί τον αμοιβαίο αποχωρισμό και την αντιπαράθεση του εθνικισμού κατά του σοσιαλιστικού στοιχείου και αντιστρόφως του σοσιαλισμού κατά του εθνικού στοιχείου...

Καρλ Σμιτ, (Σχετικά με τα τρία είδη της νομικής σκέψης, εκδ. Παπαζήση)

Ristorante Verona

Πιστοί στις Αρχές και τις Αξίες του Αδόλφου Χίτλερ

Ο εχθρός, όσα προσωπεία και να φορέσει για να μολύνει την Ιερή μας Ιδέα, θα πέφτει πάντα σε τείχος. Ένα τείχος χτισμένο από τα «μυστικά των Αρίων», του Αίματος και της Φυλής...

Συνέχεια εδώ

RV

Τα χρώματα της Ευρώπης

Στις παραδόσεις και στις θρησκείες των Αρίων παρατηρείται ένας συμβολισμός χρωμάτων. Τρεις ουρανοί «περιστρέφονται» γύρω από τη γη: ο ημερήσιος ουρανός που είναι λευκός, ο νυχτερινός που είναι μαύρος, και ο κόκκινος ουρανός του λυκόφωτος που τους χωρίζει. Τα χρώματα αυτά εμφανίζονται επίσης σε αρκετά πολεμικά λάβαρα στην Ευρώπη: 

Σημαία του Ιερού Λόχου

Στην Ελληνική Επανάσταση ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ύψωσε τη σημαία με αυτά τα χρώματα. 

Σημαία του παλαιού Γερμανικού Ράιχ (1871–1918)

Άσπρο, μαύρο και κόκκινο ήταν επίσης το λάβαρο του παλαιού Ράιχ. Ο Χίτλερ μετά από πολλές σκέψεις κατέληξε στο ότι η σημαία των Εθνικοσοσιαλιστών θα ήταν πάνω σε αυτά τα χρώματα. 

Σημαία του NSDAP

Όπως γράφει στο Ο Αγών μου: «Το κόκκινο συμβολίζει την κοινωνική τοποθέτησή μας· το λευκό την εθνικιστική μας ιδέα. Ο αγκυλωτός τον αγώνα για τον θρίαμβο των Αρίων και ακόμη τη συμβολοποίηση της θεωρίας για την παραγωγική εργασία, μιας θεωρίας που ήταν και θα ’μενε για πάντα αντισημιτική».

Άγγελος Κωνσταντίνου

The Stormtrooper

RV

EΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΑΝΤΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ

...Μην μας μιλάνε για εθνική κοινότητα και ότι όλοι θέλουμε το ίδιο. Οπωσδήποτε δεν θέλουμε το ίδιο, ούτε ως μέθοδο ούτε ως σκοπό. Νιώθουμε να μας χωρίζει ένας κόσμος από εκείνο το είδος αστικού πατριωτισμού που παντού και πάντα, όποτε έκανε την εμφάνισή του, αποτελούσε μόνο το πρόσχημα μιάς δειλής πίστης στο χρήμα και που γι’ αυτόν τον λόγο έγινε η αιτία και η αρχή της εθνικής μας κατάρρευσης. Όποιος θέλει το ίδιο μ’ εμάς, αυτός να προσχωρήσει στο κίνημα. Υπάρχει ακόμα αρκετός χώρος. Για όποιον δεν το κάνει αυτό, δεν πιστεύουμε ότι θέλει το ίδιο μ’ εμάς, αλλά μόνο ότι υποκρίνεται για να μας κλέψει τους επάξιους καρπούς της σποράς μας. Όμως δεν είμαστε χαζοί. Είναι μάταιο να επιχειρήσει κανείς να μας βγάλει από τον δρόμο μας με την πρόφαση κάποιας φανταστικής ουτοπικής ενότητας. Το να είσαι εθνικιστής έχει ευρεία έννοια. Για εμάς το φρόνημα αυτό έχει πολύ συγκεκριμένο και σαφές περιεχόμενο. Δεν είμαστε πατριώτες των ζήτω. Είμαστε εθνικοσοσιαλιστές.

Γιόζεφ Γκαίμπελς, απόσπασμα από το άρθρο ''Ενάντια στην αντίδραση'' που δημοσιεύτηκε στις 13 Μαίου 1929

 

πηγή:  The Stormtrooper

RV

ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Η πίστη μας στον εθνικοσοσιαλισμό είναι ολοκληρωτική, αυτό μας κρατάει ασυμβίβαστους εν έτει 2015. Δεν μπορεί να μας λυγίσει η ηθική κατάπτωση του σήμερα.

Συνέχεια εδώ

 

The Stormtrooper

RV

Όχι υπηρέτης αλλά κύριος της μάζας

«Από τότε πίστευα και εφάρμοζα την άποψη ότι στα βασικά θέματα αρχής που γι’ αυτά η κοινή γνώμη ακολουθούσε λαθεμένο δρόμο, εμείς έπρεπε να σταθούμε αυστηροί κριτές και αντίθετοι, δίχως να φοβηθούμε την αντιδημοτικότητα ούτε το μίσος, και ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω τη μάχη. Το NSDAP δεν έπρεπε ποτέ να παίζει τον χωροφύλακα της κοινής γνώμης, έπρεπε να κυριαρχήσει πάνω σ’ αυτήν. Όχι υπηρέτης αλλά κύριος της μάζας.

Φυσικά, για κάθε νεαρό κίνημα ακόμη αδύναμο, υπάρχει πάντα ο πειρασμός, όταν κάποια στιγμή βλέπει τον αντίπαλό του να είναι πολύ πιο δυνατός απ’ αυτόν και  να πετυχαίνει με απατεωνιές να επιβάλει στον λαό μια ανόητη λύση ή μια ψεύτικη και λανθασμένη θεωρία, να βγει και να φωνάξει κι αυτό μαζί με τους άλλους·  πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν διαθέτει κάποια επιχειρήματα –κι ας είναι αυτά εντελώς απατηλά– που ενισχύουν την άποψή του. Η ανθρώπινη δειλία θα αναζητήσει σε τέτοιες περιπτώσεις ένα πλήθος επιχειρήματα με υπερβάλλοντα μάλιστα ζήλο, προκειμένου να ενισχύσει την υποτιθέμενη "άποψη" και να λάβει έτσι μέρος σ’ ένα πραγματικό έγκλημα. Έχω κατά νου πολλές τέτοιες εμπειρίες, και χρειάστηκε να καταβάλω το μάξιμουμ της ενέργειάς μου για να εμποδίσω το πλοίο του κινήματός μας να παρασυρθεί από το γενικό ρεύμα που φαινόταν ωστόσο απόλυτα δικαιολογημένο. […]

Αλλά φαίνεται πως ήταν πολύ δύσκολο για τους αδύναμους αυτούς χαρακτήρες να κυβερνήσουν το καράβι μες στην τρικυμία και συνθηκολόγησαν με την κραυγή της κοινής γνώμης. Γιατί εδώ πρόκειται σίγουρα για ένα συμβιβασμό. Αυτό βέβαια ακόμα με την εσωτερική ανειλικρίνεια και την ποταπότητά τους, δεν θα το παραδεχθούν ποτέ, ούτε καν υποσυνείδητα· όμως παραμένει αληθινό το γεγονός ότι η δειλία και ο φόβος τής, υποκινούμενης από τους Εβραίους, λαϊκής αντίδρασης, τους ανάγκασαν να συμβαδίσουν με τους άλλους. Όλα τ’ άλλα κίνητρα δεν είναι παρά οικτρές υπεκφυγές φτωχών αμαρτωλών που ξέρουν τα λάθη τους. […]

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι τα μεγαλύτερα και πιο επιτυχημένα, με την περισσότερη διάρκεια επιτεύγματα στην ιστορία οφείλονται, γενικά, σε αυτούς που μένουν πιστοί σ’ ένα σκοπό, σ’ εκείνους που δύσκολα τους κατανοούν, ακριβώς γιατί βρίσκονται σε σκληρή αντίθεση με την τρέχουσα κοινή γνώμη, με τις απόψεις και τις επιθυμίες της. […]

Ποτέ στ’ αλήθεια δεν "εγκαταλειφθήκαμε στα πάθη της μάζας": πάντα αντιταχθήκαμε στη λαϊκή τρέλλα».

Αδόλφος Χίτλερ, Μάιν Καμπφ 

RV

Εθνικοσοσιαλισμός σημαίνει αγάπη για τη Φυλή, την Πατρίδα, τον Λαό

Αδόλφος Χίτλερ, Μάιν Καμπφ:

«... Στα δύο δωμάτια ενός υπογείου μένει η επταμελής οικογένεια ενός εργάτη.[...] 

[...] Η στενότητα του χώρου της κατοικίας γίνεται κάθε στιγμή αφορμή για καυγάδες και στεναχώριες. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ζουν μαζί, αλλά είναι σωριασμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Οι παραμικρές διαφωνίες που θα περνούσαν απαρατήρητες σε ένα άλλο ευρύχωρο σπίτι, εδώ μεταβάλλονται σε έριδες κι ατέλειωτη γκρίνια. Και οι καυγάδες των παιδιών μεταξύ τους γρήγορα ξεχνιούνται. Όμως των γονιών οι καθημερινές φιλονικίες γίνονται συχνά χυδαίες και αφάνταστα απάνθρωπες. Αποτέλεσμα: τα παιδιά παίρνουν μαθήματα. Πρέπει να 'χει ζήσει κανείς σε τέτοια μέρη για να καταλάβει μέχρι πού μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο η μέθη και οι κακές συναναστροφές. 

Ένα δυστυχισμένο χαμίνι 6 χρονών, ξέρει όλα όσα θα μπορούσαν και έναν έφηβο ακόμη να εκπλήξουν. Αυτός ο μικρός πολίτης, δηλητηριασμένος ηθικά και φυσιολογικά υπανάπτυκτος, πηγαίνει στο δημόσιο σχολείο και μαθαίνει ίσα-ίσα γραφή και ανάγνωση. Δεν γίνεται λόγος για διαβάσματα στο σπίτι, όπου κοροϊδεύουν και μιλούν με τα χειρότερα λόγια για το σχολείο και τους δασκάλους. Κανένα δημόσιο ίδρυμα, από τα σχολεία ως τα ανώτατα κρατικά, δεν τους εμπνέει σεβασμό. Θρησκεία, ηθική, έθνος και κοινωνία, όλα σέρνονται μέσα στη λάσπη. Και όταν το αγοράκι αφήσει το σχολείο, στα δεκατέσσερά του χρόνια, δεν έχει τίποτε μέσα του: μια απίστευτη κοροϊδία για όλα όσα έχουν θετική σημασία, μια καυστική αυθάδεια κι ανηθικότητα χαρακτηρίζουν κάθε του ενέργεια. 

Τι ενδιαφέρον, τι εξέλιξη θα έχει στη ζωή που πάει να μπει, αυτός ο μικρός άνθρωπος που τίποτα δεν σέβεται και που ξέρει πια όλη τη χυδαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης...    

Το παιδί των δεκατριών ετών γίνεται στα δεκαπέντε του ένας δηλωμένος υβριστής κάθε εξουσίας. Έμαθε να ξεχωρίζει το βούρκο και τη βρωμιά, αποδιώχνοντας κάθε τι που θα μπορούσε να του υψώσει το πνεύμα. 

Και τώρα η ανδρική του σταδιοδρομία. 

Θα ακολουθήσει τα διδάγματα που πήρε όταν ήταν μικρός, από τον πατέρα του.  Θα γυρίζει στο σπίτι, ο θεός ξέρει πότε, θα δέρνει τη μητέρα του, θα βλαστημάει τον θεό κι όλο το σύμπαν μέχρι που να τον κλείσουν σε κανένα αναμορφωτήριο. 

Εκεί θα πάρει το τελευταίο λουστράρισμα. 

Και οι αγαθοί μας αστοί, απορούν για τον αδύνατο ''πατριωτισμό'' αυτού του νεαρού πολίτη!

Ο αστικός κόσμος βλέπει κάθε μέρα στο θέατρο και στον κινηματογράφο, στα φθηνά βιβλία και στον κίτρινο Τύπο πώς ξεχύνεται με τους κουβάδες το δηλητήριο πάνω στον λαό κι όμως εκπλήσσεται  για τα "ελαφρά ήθη'' και την ''εθνική αδιαφορία'' των μαζών! Λες και ο κινηματογράφος, ο αμφιβόλου ποιότητος Τύπος και όλα τα άλλα διαδίδουν το εθνικό μας μεγαλείο! Για να μην αναφερθώ στην εκπαίδευση που έχουν λάβει οι νέοι...

Έμαθα τότε και κατάλαβα βαθιά μέσα μου ένα μεγάλο αξίωμα που ως τότε δεν το είχα υποπτευθεί:

Για τη μεταβολή ενός λαού σε έθνος προϋποτίθεται η δημιουργία υγιών κοινωνικών συνθηκών, απαραίτητων για την εκπαίδευση του ατόμου. Μόνον όποιος μάθει μέσα στο σπίτι ή στο σχολείο να εκτιμά το μεγαλείο της χώρας του στον πολιτισμικό, στον οικονομικό και προπάντων στον πολιτικό τομέα, μόνον αυτός θα μπορέσει να αισθανθεί -και θα την αισθανθεί- την περηφάνια ότι ανήκει σ' αυτή τη χώρα.

Αγωνιζόμαστε γι' αυτό που αγαπάμε,

αγαπάμε ό,τι εκτιμούμε

και για να εκτιμήσουμε κάτι πρέπει να το γνωρίσουμε.[...]

[...]Μονάχα ένας ηλίθιος θα μπορούσε, βλέποντας αυτή την τεράστια προσπάθεια που γινόταν να δηλητηριάσουν τον λαό, να καταδικάσει το θύμα. Αντίθετα, θα 'πρεπε να κατηγορήσω τον εαυτό μου που έμενε αμέτοχος  όλα αυτά τα χρόνια, που δεν φρόντισα να υπεισέλθω στα βαθύτερα αίτια της επιτυχίας των σοσιαλδημοκρατών. Τότε κατάλαβα τη σημασία που είχε το γεγονός, ότι ο λαός δεν διάβαζε παρά αριστερά βιβλία, κόκκινες εφημερίδες, δεν ανήκε παρά σε κόκκινες οργανώσεις κ.τ.λ. Είδα να μου αποκαλύπτονται, μέσα στη σκληρή λάμψη τους τα αποτελέσματα αυτής της χωρίς οίκτο θεωρίας. ...» 

Σίτσα Καραϊσκάκη, Ψυχικό και Πνευματικό Δηλητήριο:

"Δεν χρειάζεται να είναι κανείς κομμουνιστής για να βρίσκεται στο στρατόπεδο των μπολσεβίκων [...]

Άνθρωποι από διάφορους λαούς και κόμματα παίρνουν μέρος στο καταστροφικό αυτό παιχνίδι, παραβλέποντας τον κίνδυνο υποδούλωσης, διότι πιστεύουν ότι θα φανούν τόσο ικανοί, ώστε να εξαπατήσουν τους κομμουνιστές και να εξυπηρετήσουν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον. Αυτό που τους περιμένει όμως είναι να «την πάθουν», διότι είναι άπειροι ερασιτέχνες και ανίδεοι αρχάριοι στην «τέχνη» της υπουλότητας και της πονηρίας, και θα νικηθούν από τον μεγάλο διδάσκαλο του φθόνου, θα καταπιεστούν και θα εξολοθρευτούν. 

Η ψυχή του κομμουνιστή δεν κλίνει καθόλου προς το αισθάνεσθαι και το συναισθάνεσθαι, τουναντίον είναι σκληρή και, μέσα σ’ αυτή τη σκληρότητα, αυτοκυρίαρχη. Από ολόκληρη τη ζωή του αισθήματος, της απέμεινε ως υπόλοιπο το μίσος, ο φθόνος και η μανία εκδικήσεως. 

Ο μπολσεβικισμός δεν δείχνει μόνο τις συνηθισμένες του εκδηλώσεις. Δεν έχει μόνο μία πολιτική και οικονομική πλευρά, αλλά είναι, κατά βάθος, φαινόμενο της κουλτούρας και, μάλιστα, φαινόμενο της αποσυνθέσεως του πολιτισμού και της καταστροφής του".

Και, επειδή, μέρες που είναι, κάποιοι φαίνεται να αγνοούν το αυτονόητο, ότι, δηλαδή, εθνικές λύσεις δεν μπορούν να δοθούν από μη εθνικές κυβερνήσεις, και για να υποστηρίξουν τη θέση τους (και να παραπλανήσουν ως προς τα πραγματικά τους κίνητρα, που είναι η εξυπηρέτηση κρυφών και "ανίερων" συνεργασιών με προσωπικά οφέλη) ισχυρίζονται ότι οι μπολσεβίκοι "δεν είναι όπως παλιά, αλλάξανε....", 

 

Μετά τον νόμο για την ιθαγένεια στους ξένους, έτοιμοι για νέες εθνικές επιλογές...

παρ' ότι ούτε καν οι ίδιοι οι μπολσεβίκοι λέγουν ή δείχνουν κάτι τέτοιο (το αντίθετο, μάλιστα), παραθέτουμε για άλλη μια φορά από το Μάιν Καμπφ, τα λόγια του Χίτλερ:

"Μόνον οι αστοί με τη νοοτροπία τους την αρρωστημένη μπορούσαν να πρεσβεύουν τούτο το απίστευτο: ότι ο μαρξισμός είχε ίσως προοδεύσει εθνικά και πως τα απόκοσμα και μισητά εκείνα πλάσματα, οι ηγέτες του 1918 [σ. R.V., αναφέρεται στην μπολσεβικική επανάσταση των Σπαρτακιστών] -που προκάλεσαν τον θάνατο δύο εκατομμυρίων Γερμανών για να βοηθηθούν στην προσπάθειά τους να καταλάβουν διάφορες κυβερνητικές θέσεις- αίφνης θα πλήρωναν τον φόρο τους στην εθνική συνείδηση. Ήταν μια θεωρία ανάρμοστη όσο και ανόητη στ' αλήθεια να πιστεύουμε πως αυτοί που είχαν άλλοτε προδώσει την πατρίδα τους, θα γίνονταν απ' τη μια στιγμή στην άλλη μαχητές της γερμανικής ελευθερίας. Ούτε να το σκεφτεί κανείς κάτι τέτοιο! Όπως η ύαινα δεν αφήνει το ψοφίμι, έτσι κι ο μαρξιστής δεν μπορεί να ζήσει, δίχως να προδώσει την πατρίδα του!"

Ristorante Verona