Οι πρωτοπορίες του Αδόλφου Χίτλερ

Εργατικά Δικαιώματα

«Πρέπει να μάθουν να σέβονται ο ένας τον άλλον και να γίνονται σεβόμενοι πάλι - ο διανοούμενος πρέπει να σεβαστεί το χειρωνακτικό εργάτη και αντίστροφα. Κανένας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλο». - Adolf Hitler, 1924, γραμμένο στην φυλακή.

 

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ

Ήταν κανόνας στην Ευρώπη ότι ένας εργοδότης είχε τη δυνατότητα της άμεσης απόλυσης περισσοτέρων του ενός εργάτη. Δεν υπήρξε καμία προσφυγή οπουδήποτε για αυτή την άδικη αντιμετώπιση. Αφ' ετέρου οι εργοδότες δεν είχαν καμία προστασία έναντι του ακρωτηριασμού τους απ’ τις απεργίες και τις απαιτήσεις για μη ρεαλιστικές αυξήσεις μισθών.

Ο Αδόλφος νομοθέτησε δικαιώματα δίκαια και για τον εργοδότη και για τον εργαζόμενο. Τρεις ρυθμιστικοί οργανισμοί ιδρύθηκαν για να παρέχουν αυτήν την προστασία:

Κάθε επιχείρηση με πάνω από 20 ανθρώπους έπρεπε να έχει "Συμβούλιο Εμπιστοσύνης". Αυτό το συμβούλιο είχε το καθήκον να προωθεί την καλή θέληση και την ομαδική εργασία στην επιχείρηση. Προοριζόταν να επιλύει τις διαφωνίες. Και οι εργαζόμενοι και η διοίκηση είχαν το λόγο στη σύνθεση αυτού του συμβουλίου. Οι εκκρεμείς διαφωνίες θα μπορούσαν να αναφερθούν στις «Επιτροπές Εργασίας».

Οι "Επιτροπές Εργασίας" ήταν περιφερειακοί οργανισμοί, που επόπτευαν τα Συμβούλια Εμπιστοσύνης. Ήταν ουσιαστικά διαιτητές και μεσολαβητές, που διορίστηκαν από το κράτος, χωρίς ενδιαφέρον για εύνοια των εργαζομένων ή της διοίκησης. Λόγω της τεχνικής φύσης της βιομηχανίας κατασκευής οι «Επιτροπές Εργασίας» βοηθήθηκαν από ένα «Συμβουλευτικό Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων», που προήλθε από όλους τους κύριους τεχνικούς τομείς γνώσης.

Ένα «Δικαστήριο Κοινωνικής Τιμής» καθιερώθηκε για να επιλύσει τις διαφωνίες που η «Επιτροπή Εργασίας» δεν μπορούσε να επιλύσει. Κάθε δικαστήριο είχε έναν προεδρεύοντα δικαστή σταδιοδρομίας, που υποστηριζόταν από δύο βοηθητικούς δικαστές: έναν που αντιπροσώπευε τους εργαζομένους, και έναν που αντιπροσώπευε τη διοίκηση. Το σύστημα ήταν επαναστατικό και εντυπωσιακά επιτυχές. Ο κόσμος δεν είχε δει ποτέ τίποτα ανάλογο. Αυτό το σύστημα, με τους ελέγχους και τις ισορροπίες του, ήταν το πιο φωτισμένο στην ανθρώπινη ιστορία, και ο κόσμος δεν έχει δει κάτι καλύτερο έκτοτε.

Οι ανεξέλεγκτες απεργίες, οι ανταπεργίες και η συστηματική αποχή από την εργασία έγιναν παρελθόν με την βελτίωση των σχέσεων μεταξύ εργαζομένων και εργοδοσίας. Επειδή η σύγκρουση των τάξεων είναι ένας ακρογωνιαίος λίθος της μαρξιστικής στρατηγικής, η εμφανιζόμενη απειλητική κομμουνιστική κυριαρχία στη Γερμανία αποσυντέθηκε και εξαφανίστηκε.

Σχέδιο του Αδόλφου Χίτλερ: "Η Σβάστικα ενώνει όλες τις τάξεις"

 

«Δεν χωρίσαμε τις τάξεις για να θέσουμε νέες στην θέση τους. Τις χωρίσαμε για να κάνουμε δρόμο για τον Γερμανικό Λαό ως σύνολο. Η παιδεία μας εκπαιδεύει επίσης τα άτομα να σέβονται το διανοητικό επίτευγμα: κάνουμε τον έναν να σεβαστεί το φτυάρι, τον άλλο να σεβαστεί τον διαβήτη ή την πένα. Όλοι είναι τώρα συμπατριώτες, και είναι τα επιτεύγματά τους που καθορίζουν την αξία τους... Αυτό που είναι απαραίτητο είναι να διδαχθεί σε κάθε τάξη και επάγγελμα η σημασία των άλλων. Όλοι μαζί διαμορφώνουν ένα δυνατό σώμα: εργάτης, αγρότης και επαγγελματίας...» - Adolf Hitler

Ο Αδόλφος επίσης εισήγαγε στην Ευρώπη την σαραντάωρη εβδομαδιαία εργασία. Οι υπερωρίες αποζημιώθηκαν με αυξημένο ποσοστό μισθού, πράγμα πρωτοποριακό εκείνη την εποχή στην Ευρώπη. Και επειδή το οκτάωρο ήταν πια ο κανόνας στην ημερήσια εργασία, οι υπερωρίες έγιναν προθυμότερα διαθέσιμες.

Επειδή πολλά από αυτά τα δικαιώματα θεωρούνται ως δεδομένα σήμερα, πρέπει να αναφερθεί ότι εκείνη την εποχή, τέτοια κοινωνική προστασία ήταν ανήκουστη έξω από τη Γερμανία.

Ο Αδόλφος περιόδευε συχνά στα εργοστάσια, για να δει και να ακούσει ο ίδιος από τους εργαζομένους και τη διοίκηση εάν η νέα νομοθεσία βελτίωνε την πλευρά τους. Περπάτησε στα εργοστάσια χωρίς σωματοφυλακές μεταξύ εκατοντάδων ατόμων οπλισμένων με μηχανικά κλειδιά και ανυψωτικούς γερανούς. Στα δώδεκα έτη της υπηρεσίας του και έχοντας επισκεφτεί πολλά εργοστάσια, δεν υπήρξε ποτέ ένα ανεπιθύμητο περιστατικό. Οι εργαζόμενοι τον είχαν ειδωλοποιήσει...

 

Σε μια άλλη καινοτομία του, ο Αδόλφος αύξησε τα διαλείμματα εργασίας σε δύο ώρες την ημέρα, παρέχοντας στους εργαζόμενους μεγαλύτερη δυνατότητα χαλάρωσης και χρήσης των γηπέδων και των άλλων εγκαταστάσεων, που οι μεγάλες βιομηχανίες έπρεπε τώρα να παρέχουν.

Όλοι οι γερμανοί εργαζόμενοι λάμβαναν επίσης σύνταξη και ασφάλεια, σε περίπτωση ασθένειας ή ανικανότητας.

ΥΓΙΕΙΝΗ ΚΑΙ ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ

Στις αρχές της δεκαετίας του '30, τα εργοστάσια ήταν παγκοσμίως αποκλειστικά ωφελιμιστικά και εχθρικά για το ανθρώπινο σώμα και πνεύμα. Σκοτεινοί και δύσοσμοι λειτουργικοί χώροι-γούρνες κοπιαστικού ιδρώτα.

Αλλά το 1933 η νομοθεσία ανάγκασε τα γερμανικά εργοστάσια να προσαρμοστούν σε υψηλά πρότυπα υγιεινής και καθαριότητας. Οι εσωτερικοί χώροι έπρεπε να ανοίξουν στο φυσικό φως. Τα μεγαλύτερα εργοστάσια έπρεπε να παρέχουν χώρους ξεκούρασης, καφετέριες, αναγνωστήρια, κατάλληλα αποδυτήρια και ακόμη γήπεδα ή πισίνες. Μέσα σε τρία χρόνια 17.000 καφετέριες είχαν προστεθεί στα εργοστάσια. Επιπλέον 13.000 εγκαταστάσεις υγιεινής με τρεχούμενο νερό διατέθηκαν στους εργαζομένους, που μέχρι τότε έπρεπε να αρκεσθούν στις πρωτόγονες τουαλέτες και τα λαβομάνα.

Οι συναυλίες έγιναν συνηθισμένο χαρακτηριστικό στα μεγάλα εργοστάσια. Βερολίνο 1943

 

Ήταν αρχή οι συνθήκες της εργασίας να μην εξασθενούν τη φυσική και πνευματική ευημερία των εργαζομένων. Ορχήστρες, θίασοι και άλλες ομάδες ψυχαγωγίας περιόδευαν τη χώρα, δίνοντας κονσέρτα και παραστάσεις εντός των εργοστασίων, προσθέτοντας ποικιλία και πολιτισμό στον εργασιακό χώρο.

Σε όλη την Ευρώπη ήταν διαδεδομένη η άποψη ότι οι εργαζόμενοι δεν δικαιούταν πληρωμένες διακοπές και, όποτε αυτό συνέβαινε, σπάνια ξεπερνούσε τις 5 ημέρες ετησίως. Συνήθως ο μόνος χρόνος ξεκούρασης ήταν οι Κυριακές και οι επίσημες αργίες. Εκτός αυτού, δεν υπήρχε κανένα μέρος όπου θα άντεχε οικονομικά να πάει για διακοπές ο μέσος εργαζόμενος. Ο Αδόλφος θέσπισε για τους εργαζόμενους άδεια μετ’ αποδοχών ως 21 ημερών το χρόνο. (Τριπλάσιες ημέρες απ’ την αμέσως επόμενη ευρωπαϊκή χώρα, τη Γαλλία, που εφάρμοσε την 7ήμερη άδεια το 1936, κοπιάροντας το μέτρο, για να κατευνάσει τους Γάλλους εργαζόμενους.) Ίδρυσε μια γιγαντιαία οργάνωση διακοπών για τους εργαζομένους, την "Δύναμη μέσω Χαράς", με καθήκον να παρασχεθούν προσιτές και ευχάριστες διακοπές σε όλους. Διατέθηκαν τραίνα πολυτέλειας, χτίστηκαν καλοοργανωμένα θέρετρα διακοπών στα βουνά και στις ακτές. Το πρόγραμμα περιέλαβε καταστήματα, ξενοδοχεία και αναρρωτήρια.

Εργάτες σε κρουαζερόπλοιο του Οργανισμού "Δύναμη μέσω Χαράς", που οργάνωνε οικονομικές και πολυτελείς κρουαζιέρες ειδικά για γερμανούς εργαζόμενους.

 

Μεγάλα κρουαζιερόπλοια, όπως τα "Wilhelm Gustloff", "Robert Ley", Cap Arkona" και άλλα επέτρεψαν στους γερμανικούς εργαζομένους να συμμετάσχουν σε κρουαζιέρες ανοιχτής θάλασσας. Αυτά τα "Δύναμη μέσω χαράς" σκάφη απαγορεύτηκε να δένουν στα βρετανικά λιμάνια, επειδή η βρετανική κυβέρνηση δεν ήθελε να δουν οι εργαζόμενοι της χώρας αυτά που διατίθονταν στους γερμανούς από τον Εθνικοσοσιαλισμό.

To παραθεριστικό εργατικό συγκρότημα Prora, για το οποίο ο Χίτλερ είχε δώσει αυστηρές εντολές όλα τα δωμάτια να βλέπουν στην θάλασσα. 

 

Πριν την έναρξη του πολέμου, περισσότεροι από τους μισούς Γερμανούς είχαν εκμεταλλευθεί αυτό το πρόγραμμα για πολυτελείς και παράλληλα προσιτές διακοπές.

Οι εργαζόμενοι στα κατασκευαστικά έργα μακριά από το σπίτι τους ήταν πάντα παραμελημένοι, σε ολόκληρο τον κόσμο. Τώρα, στην Γερμανία, φροντίζονταν οι ανάγκες τους. Καθιερώθηκαν εγκαταστάσεις αναψυχής που κινούταν ανάλογα όσο προχωρούσε η κατασκευή. Δεκατέσσερις μεγάλες ψυχαγωγικές ομάδες παρείχαν κινηματογραφικές ταινίες και ποικιλία ψυχαγωγίας στους διάφορους εργατικούς καταυλισμούς σε όλη τη Γερμανία. Διατέθηκαν όλα τα υλικά για την παροχή άνεσης, αναψυχής και εκπαίδευσης, κατά την βούληση του εργαζομένου. Οι εργάτες είχαν το δικαίωμα της τακτικής επίσκεψης στις οικογένειές τους. Δόθηκε στους εργάτες η δημόσια αναγνώριση για το έργο που έκαναν. Η εργασία στη Γερμανία έγινε κάτι σεβαστό και γιορτάστηκε με τιμές.

ΠΡΟΝΟΙΑ ΜΗΤΡΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΩΝ

 

Η οργάνωση "Μητέρα και Παιδί" διαμορφώθηκε για να παρέχει ευημερία, υγεία, ασφάλεια, οικονομική προστασία και αναψυχή στις μητέρες, τα παιδιά ακόμη και στις μελλοντικές μητέρες. Τα 26.000 τοπικά κέντρα που δημιουργήθηκαν μέχρι το 1937 παρείχαν διακοπές σε 1.800.000 παιδιά. Επιπλέον, δημιουργήθηκαν 4.319 νέοι βρεφικοί σταθμοί και παιδικοί σταθμοί.

« Στη Γερμανία σήμερα υπάρχουν σχεδόν κατά τα δύο τρίτα περισσότεροι παιδικοί σταθμοί απ' ό,τι πριν ανέλθει ο Εθνικοσοσιαλισμός στην εξουσία. Χιλιάδες και χιλιάδες παιδιά έχουν σταλεί σε ειδικά ηλιόλουστα σπίτια διακοπών στην ενδοχώρα και την παραλία. Οι αριθμοί τους θα αρκούσαν να πλαισιώσουν και τις δύο πλευρές του δρόμου Βερολίνο-Νυρεμβέργη.» - Herr Hilgenfeldt. Head of the Welfare Organisation

Το 1937, θεσπίστηκαν νέοι νόμοι απαγορεύοντας την πώληση αλκοολούχων σε ανηλίκους. Η Γερμανία καθιέρωσε την τιμωρία για οδήγηση υπό την επήρεια οινοπνεύματος και ενίσχυσε αυτό το μέτρο μέσω της εφαρμογής εξετάσεων αίματος στους οδηγούς αυτοκινήτων.

Η γερμανική κυβέρνηση προώθησε την κατανάλωση μεταλλικού νερού αντί του οινοπνεύματος και οργάνωσε εκτενείς εκστρατείες για να ενθαρρύνει τους νέους να τρώνε και να πίνουν υγιεινά και να ασκούνται συστηματικά: υγιές μυαλό σε υγιές σώμα.

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΚΑΡΚΙΝΟΥ

Ίσως επειδή η μητέρα του πέθανε από καρκίνο, ο Αδόλφος ανέπτυξε ένα βαθύ ενδιαφέρον για τα σχετιζόμενα με την υγεία θέματα – ιδιαίτερα όσον αφορά τον καρκίνο.

Ριζοσπαστική έρευνα για την ασθένεια έγινε στη Γερμανία, εν μέρει με ιδιωτική χρηματοδότηση του Αδόλφου Χίτλερ, που ανάθεσε στο πανεπιστήμιο της Ιένας μια μελέτη για να καθορίσει εάν υπάρχει σύνδεση μεταξύ του καρκίνου πνευμόνων και του καπνίσματος, δωρίζοντας 100.000 μάρκα από τα κέρδη του Mein Kampf. Τα ερευνητικά αποτελέσματα απέδειξαν ότι υπάρχει τέτοια σύνδεση και αυτό οδήγησε στην πρώτη δημόσια αντικαπνιστική εκστρατεία παγκοσμίως, που προωθήθηκε σθεναρά από τον ίδιο.

Η καμπάνια Υγείας του Αδόλφου ενθάρρυνε τον λαό ν' αποφεύγει το αλκοόλ και την νικοτίνη και να τρέφεται με φρέσκα τρόφιμα

Το πρώτο στον κόσμο πρόγραμμα για να ενθαρρυνθούν οι γυναίκες στην αυτοεξέταση του στήθους τους, ως ενισχυτικό μέτρο για την ανίχνευση του καρκίνου του μαστού στα αρχικά στάδιά του, εγκαινιάστηκε επίσης στη Γερμανία με την ενεργή ενθάρρυνση του Αδόλφου. Οι ανωμαλίες στον εμμηνορροϊκό κύκλο μιας γυναίκας είναι επίσης μια πιθανή ένδειξη καρκίνου. Οι γυναίκες ενθαρρύνθηκαν ομοίως να παρακολουθούν τον εμμηνορροϊκό κύκλο τους και να ελέγχουν τις όποιες ανωμαλίες, ώστε να βοηθήσουν στην όσο πιο γρήγορη διάγνωση της ασθένειας. Πολλή δημόσια εκπαίδευση έγινε για το συγκεκριμένο θέμα. Η υποστήριξη του Χίτλερ στη μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό της ιατρικής επιστήμης αντιμετωπίσθηκε τόσο ενθουσιωδώς από τους ιατρούς, που οι περισσότεροι προσχώρησαν στο ναζιστικό κόμμα.

Φυλλάδιο ενημέρωσης για την εξέταση του στήθους
 

Η Γερμανία ήταν η πρώτη χώρα στον κόσμο με τέτοια εκπαίδευση δημόσιας υγείας. Παρόμοια προγράμματα εγκαινιάστηκαν στις ΗΠΑ μόνο τριάντα χρόνια αργότερα.

Το κοινό προειδοποιήθηκε για τους κινδύνους της ακτινοβολίας, του υδραργύρου, του καδμίου και του μολύβδου. Μέσω των ΜΜΕ και των σχολείων οι Γερμανοί ενθαρρύνθηκαν να αποφεύγουν τη χρήση τεχνητών χρωστικών ουσιών και συντηρητικών στα τρόφιμα και τα ποτά. Αντ' αυτού, ενθαρρύνθηκε η χρήση των φαρμάκων, των λιπασμάτων και των καλλυντικών που βασίζονται σε οργανικά ή φυσικά συστατικά. Εξήντα χρόνια αργότερα, οι περισσότερες δυτικές χώρες ακόμα δεν έχουν φτάσει τα υψηλά πρότυπα αυτού του προγράμματος.

ΤΟ ΣΚΑΘΑΡΙ, ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ



 

«O Χίτλερ συνήθιζε να περιγράφει πώς οι άνθρωποι της πόλης επιστρέφουν από τις κυριακάτικες εξόδους τους σε ξέχειλα τραίνα, με τα κουμπιά τους σχισμένα, τα καπέλα τους τσαλακωμένα, την καλή τους διάθεση κατεστραμμένη και κάθε όφελος της ξεκούρασης σπαταλημένο. Πόσο διαφορετικά θα ήταν αν οι εργαζόμενοι των πόλεων μπορούσαν ν’ αντέξουν οικονομικά την απόκτηση ιδιόκτητων αυτοκινήτων, ώστε για να απολαμβάνουν πραγματικά τις κυριακάτικες εκδρομές» - Schwerin von Krosigk

Όσο ήταν στη φυλακή, ο Αδόλφος ονειρεύτηκε ένα δίκτυο εθνικών οδών που εκτείνονται σε όλο το μήκος και το πλάτος της χώρας. Μίλησε για ένα μικρό αυτοκίνητο, που οι καθημερινοί άνθρωποι θα μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά, το οποίο θα ταξίδευε σε αυτούς τους δρόμους και θα άνοιγε τη χώρα στους Γερμανούς. Σύντομα μετά την ανάληψη καθηκόντων καγκελάριου, ο Αδόλφος ανήγγειλε το σχέδιο κατασκευής φθηνών αυτοκινήτων για τις γερμανικές οικογένειες, που θα προσφέρονται σε χαμηλές δόσεις.

«Θα πρέπει να έχει το σχήμα ενός εντόμου του Ιούνη. Η ίδια η φύση πρότεινε την αεροδυναμική του αυτοκινήτου» - Adolf Hitler

Ο ίδιος ο Χίτλερ σχεδίασε πρόχειρα μια εικόνα του πώς φαντάζεται το αυτοκίνητο, στο εστιατόριο "Osteria Baveria" στο Μόναχο, για τον Jacob Werlin, προϊστάμενο της Daimler-Benz. Ο Αδόλφος τον καθοδήγησε: "Πάρτε το σκίτσο μαζί σας και μιλήστε με ανθρώπους που καταλαβαίνουν περισσότερα από μένα γι’ αυτό. Αλλά μην το ξεχάσετε. Θέλω να λάβω νέα σας σύντομα, για τις τεχνικές παραμέτρους."

Το σχέδιο του αυτοκινήτου που έκανε ο Αδόλφος για τον Werlin

 

Το πρόσωπο που ο Αδόλφος επέλεξε τελικά για να σχεδιάσει το «σκαθάρι» ήταν η γερμανική μεγαλοφυία της εφαρμοσμένης μηχανικής, ο καθηγητής Ferdinand Porsche.

 

Εκείνες τις μέρες κανένας εργαζόμενος δεν είχε αυτοκίνητο, επειδή ήταν πάρα πολύ ακριβά και οι δρόμοι ήταν πρωτόγονοι και με συνωστισμό. Το "VOLKSWAGEN" (αυτοκίνητο του λαού) κόστιζε τελικά μόνο το ένα δέκατο από το μέσο αυτοκίνητο της εποχής. Λόγω αυτού, πολλοί Γερμανοί μπορούσαν για πρώτη φορά να εξερευνήσουν τη χώρα τους. Και τελικά θα γινόταν μια από τις σημαντικότερες βιομηχανίες και πηγές απασχόλησης της Γερμανίας.

To πρώτο μοντέλο του αυτοκινήτου παρουσιάζεται στον Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος διάλεξε και το όνομα "Αυτοκίνητο του λαού"

ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΙ

 

Οι πρώτοι αυτοκινητόδρομοι στον κόσμο κατασκευάστηκαν στη Γερμανία. Τους εμπνεύστηκε ο Αδόλφος Χίτλερ. Τα βιβλία που μελέτησε τον εκπαίδευσαν σε πολλές πτυχές του αστικού και οδικού σχεδιασμού και είχε μια ικανότητα να απλοποιεί τα σύνθετα προβλήματα και το χάρισμα να κρατά τις ιδέες του σε αρμονία με τη φύση. Το όνειρό του για φαρδείς, ασφαλείς και όμορφους δρόμους, τον οδήγησαν στην μελέτη γεφυρών και αρχιτεκτονικής. Αργότερα, ενέκρινε προσωπικά τα σχέδια για τις γέφυρες και προκήρυσσε διαγωνισμούς όπου το καλύτερο σχέδιο κέρδιζε χρήματα και γόητρο.

Οι αυτοκινητόδρομοι ήταν 24 μέτρα στο πλάτος, και σε αρμονία με το τοπίο. Ο τοπική φυσική πέτρα χρησιμοποιούταν κατά προτίμηση, για να ενισχύσει τους όμορφους δρόμους που ενώνονταν και χωρίζονταν σαν έργα τέχνης. Ακόμη και τα πρατήρια βενζίνης, οι σταθμοί ξεκούρασης και τα εστιατόρια σχεδιάστηκαν εκ των προτέρων, συνδυάζοντας την τοπική αρχιτεκτονική και την αρμονία με το περιβάλλον.

Το οδικό πρόγραμμα Autobahn είχε επίσης ως σκοπό την παροχή εργασίας στους ανέργους. Οι συνήθεις δρόμοι στρώνονταν μέχρι τότε με πίσσα ή άσφαλτο που η Γερμανία έπρεπε να εισαγάγει, αλλά εφηύρε τους δρόμους με τις συγκεκριμένες πλάκες, όλα τα υλικά των οποίων ήταν εγχώρια.

Οι αυτοκινητόδρομοι δεν είχαν διόδια. Ο Αδόλφος δεν τιμωρούσε το κοινό που ταξίδευε. Εκατοντάδες νέων επιχειρήσεων ξεπήδησαν κατά μήκος των 2,000 χλμ του αυτοκινητόδρομου, που ολοκληρώθηκαν πριν από τον πόλεμο. Οι νέοι δρόμοι απέβαλαν τη συμφόρηση από τους παλαιούς και παρήγαγαν φορολογικά έσοδα από τις νέες επιχειρήσεις. Ο τουρισμός και το εμπόριο άνθησαν όπως ποτέ πριν .

 
Η Γερμανία γιορτάζει την ολοκλήρωση του πρώτου αυτοκινητοδρόμου το 1935
Ολόκληρος ο κόσμος ήρθε, είδε και αντέγραψε.

Πηγή: Εθνικός Σύνδεσμος Σαρωνικού

RV

Ο Χίτλερ όπως δεν τον ήξερε κανείς

Υπήρχε ένας άνθρωπος που μπορούσε να ξέρει τον Χίτλερ όπως κανένας άλλος στον κόσμο. Αυτός δεν ήταν παρά ο πιστός θαλαμηπόλος του, που είχε κάνει κάποιες σπουδές πολιτικού μηχανικού και ήταν αξιωματικός των Ες Ες. Κοντά στον Χίτλερ, τον τότε καγκελάριο του Γερμανικού Ράιχ, υπηρέτησε για δέκα ολόκληρα χρόνια. Η αποστολή του ήταν συγκεκριμένη και για να την επιτελέσει, αφού επιλέχθηκε με τον τρόπο που μας διηγείται, πέρασε από ειδική εκπαίδευση. Πρόκειται για τον Χάιντς Λίνγκε (1913-1980), ο οποίος από τα 22 του χρόνια βρέθηκε για δέκα συναπτά χρόνια στη σκιά του Χίτλερ, μέχρι δηλαδή την τελευταία στιγμή της ζωής του αφέντη του. Το κείμενο είναι μια πρωτογενής ιστορική μαρτυρία που έχει την αυθεντικότητά της. Ο νεαρός Γερμανός αξιωματικός των Ες Ες, που ο Χίτλερ τον διάλεξε για προσωπικό θαλαμηπόλο του, είχε αφιερώσει όλες τις ώρες και τις μέρες του στο να υπηρετεί τον ισχυρό άνδρα της Γερμανίας. Ήταν μια θέση που του επέτρεπε να γνωρίζει από πρώτο χέρι κοσμοϊστορικά γεγονότα, αλλά και τις σημαντικότερες γερμανικές και διεθνείς προσωπικότητες των χρόνων εκείνων που είχαν μια εξαιρετική κρισιμότητα. Ο Λίνγκε είχε την αυτονόητη αποστολή να κινείται στο περιθώριο, περιφρουρώντας την καθημερινή ζωή του αρχικαγκελάριου της Γερμανίας, του Φύρερ. Δεν ήταν βέβαια σύμβουλός του, ούτε διέθετε την παραμικρή ισχύ ανάμεσα στην «ελίτ» που είχε σχηματισθεί γύρω από τον Χίτλερ και τους εν δυνάμει διαδόχους του. Έτυχε όμως, όπως αφηγείται, σε ορισμένες περιπτώσεις να ζητηθεί η γνώμη του για ήσσονος σημασίας ζητήματα ή να γίνει δέκτης επικρίσεων και δυσαρεσκειών σε βάρος ισχυρών του καθεστώτος. Η ανάμιξή του είναι, λοιπόν, ανεπαίσθητη έως μηδενική. Αλλά αναμφισβήτητα η γνώση του για διάφορες πτυχές της προσωπικής και καθημερινής ζωής του Χίτλερ οδηγεί στην άντληση χρήσιμων συμπερασμάτων.

Το βιβλίο ''Ο Χίτλερ όπως δεν τον ήξερε κανείς'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Πηγή: http://thulebooks.blogspot.gr

RV

O Αδόλφος Χίτλερ για τον εργάτη

Εντύπωση προκαλεί μέχρι σήμερα, η απόφαση του Αδόλφου Χίτλερ, στο πλαίσιο της κοινωνικής πολιτικής του Γ' Ράιχ, που αφορούσε την κατασκευή του υπερπολυτελούς ξενοδοχειακού συγκροτήματος ''Prora''. Σκοπός της απόφασης  του Αδόλφου Χίτλερ ήταν η φιλοξενία άνω των 25.000 εργατών ημερησίως. Μέχρι σήμερα θεωρείται το μεγαλύτερο ξενοδοχειακό συγκρότημα στον κόσμο. 

Τρία χρόνια (1936-1939) και πάνω από 9000 εργάτες χρειάσθηκαν για να υλοποιηθεί αυτό το παραλιακό θέρετρο στο γερμανικό νησί Rugen στη Βαλτική θάλασσα. Πάνω από 10.000 υπερπολυτελή  διαμερίσματα, πισίνες τεραστίων διαστάσεων και πολλές ακόμα αξιοθαύμαστες ανέσεις για την εποχή θα είχαν τη δυνατότητα να απολαύσουν οι εργάτες του Ράιχ.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί η διαταγή του ίδιου του Αδόλφου Χίτλερ πως όλα τα διαμερίσματα θα έπρεπε να βρίσκονται στην πρόσοψη του κτηρίου για να έχουν απεριόριστη θέα στη θάλασσα. Κανένας εργάτης δεν θα  έπρεπε να θεωρεί τον εαυτό του αδικημένο. Παρ' ότι η κατασκευή του ξενοδοχειακού συγκροτήματος είχε προχωρήσει, δεν χρησιμοποιήθηκε λόγω του ότι ξέσπασε ο πόλεμος. Μετά το 1945 η περιοχή βρέθηκε στη σοβιετική ζώνη επιρροής και το συγκρότημα χρησιμοποιήθηκε ως στρατόπεδο συγκέντρωσης και θανάτου Γερμανών. Ακολούθως βανδαλίστηκε, και μεγάλα τμήματά του κατέρρευσαν. Σήμερα, σε ένα τμήμα του λειτουργεί "κέντρο προπαγάνδας" επιτηρούμενο από εβραίους...

Πηγή: The Stormtrooper

RV

Πολεμήσαμε στη λάθος πλευρά

του Matt Koehl

Το άρθρο που ακολουθεί, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1995, στο NS Bulletin (έκδοση β’ τριμήνου), και αναφέρεται στην άμεση αιτιώδη σχέση μεταξύ της έκβασης του Β΄πΠ και της κατάστασης που επικρατεί στον κόσμο στην εποχή μας

Σήμερα, έχουν παρέλθει 50 έτη από το τέλος του Β΄Ππ. Για πολλούς, εκείνη η σύγκρουση μοιάζει με αρχαία ιστορία. Αλλά οι επετειακές τελετές και το ξεφάντωμα των στρατιωτικών νικητών μάς υπενθυμίζουν, για άλλη μια φορά, ότι υπάρχουν εκείνοι που δεν θα μας αφήσουν να ξεχάσουμε σύντομα. Λοιπόν, είναι δίκαιο να ρωτήσουμε: Για ποιον λόγο εμείς —οι λαοί της Αμερικής, του Καναδά, της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας, της Νοτίου Αφρικής και όλων των λευκών εθνών— πήγαμε στον πόλεμο στην πρώτη γραμμή;

Πολλές εξηγήσεις έχουν δοθεί: για να σταματήσουμε τη δικτατορία και την επιθετικότητα, να διαφυλάξουμε την Ελευθερία και τη Δημοκρατία, να διασώσουμε τη βρετανική Αυτοκρατορία, να σώσουμε τις μικρές χώρες, κ.λπ., κ.λπ.  Όταν, όμως, περάσουμε όλες αυτές τις εξηγήσεις από «το φίλτρο της απλής αλήθειας», τότε όλες καταλήγουν σε αυτό και μόνο: στην παθολογική επιθυμία συγκεκριμένων εμπλεκόμενων μερών να καταστρέψουν τον Αδόλφο Χίτλερ και την Ιδέα του. Με άλλα λόγια, ο Β΄Ππ δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένας πόλεμος εναντίον του Χίτλερ.

Η ανίερη συμμαχία

    Σε αυτόν τον πόλεμο, τα διάφορα ενδιαφερόμενα μέρη —οι μπολσεβίκοι, οι διεθνείς τραπεζίτες, οι κάθε είδους αντιδραστικοί αλλά ιδιαίτερα οι Εβραίοι— ανακάλυψαν ότι οι όποιες μεταξύ τους διαφορές υποχωρούσαν ενώπιον του κοινού τους συμφέροντος να καταστρέψουν αυτόν τον άνθρωπο και τον Σκοπό του. Φορώντας τον μανδύα τού υποκριτικού φαρισαϊσμού, αυτή η ανίερη συμμαχία υποσχέθηκε ότι χωρίς τον Χίτλερ θα υπάρξει ένας καλύτερος κόσμος    —ένας κόσμος ελευθερίας και δημοκρατίας, ένας κόσμος δίχως φόβο και αδικία, στον οποίον το Καλό θα θριαμβεύσει επί του Κακού. Αλλά το πόσο ειλικρινείς ήταν οι δηλώσεις τους μπορεί να διαπιστωθεί από τους βιασμούς, τις λεηλασίες, τις εθνοκαθάρσεις, τα βασανιστήρια, τις δίκες–παρωδίες, τα «στημένα» δικαστήρια και τη σφαγή εκατομμυρίων σε ολόκληρη την Ευρώπη, δηλαδή από όλα όσα έλαβαν χώρα ακριβώς μετά την «απελευθέρωση».

Τί είδους κόσμο οι νικητές μάς έδωσαν;

   Λοιπόν, τί είδους κόσμο οι νικητές του 1945 πραγματικά μας έδωσαν; Ρίξτε μια καλή ματιά. Για πάνω από πέντε δεκαετίες, είχαν την ευκαιρία να μας δείξουν τον κόσμο τους δίχως τον Χίτλερ. Τι είδους κόσμος είναι αυτός;

  Κατ' αρχάς, μας πρόσφεραν μία ατέλειωτη σειρά πολεμικών συγκρούσεων, στις οποίες αναρίθμητες ζωές χάθηκαν άδικα. Επίσης, μας έδωσαν τον «Ψυχρό Πόλεμο» με τις τεράστιες δαπάνες του και την κατασπατάληση φυσικών πόρων ―για τον οποίο ακόμα πληρώνουμε. Μας έδωσαν έναν κόσμο κλιμακούμενου χρέους, ασύδοτου καταναλωτισμού, εγωκεντρισμού, περιβαλλοντικής καταστροφής, μόλυνσης και φυλετικής επιμειξίας. Μετέβαλαν την εθνική δημογραφική μας σύσταση και μας εισήγαγαν[1] στις «χαρές» της «ολοκλήρωσης», της «ενσωμάτωσης», της «Θετικής Δράσης», στις «ποσοστώσεις μειονοτήτων», στην «εκπαίδευση ευαισθητοποίησης», στη «Μαύρη Ιστορία» και στο ολοκαύτωμα.

Ο Χίτλερ ήταν αντίθετος σε όλα αυτά

Μας έδωσαν ανεκτικότητα, ναρκωτικά, MTV και αυτοκτονίες εφήβων. Μας έδωσαν ασφαλές σεξ, ανασφαλείς δρόμους και περιορισμό της ελεύθερης οπλοκατοχής. Μας έδωσαν rock 'n' roll και συμβουλευτικά κέντρα για τα θύματα βιασμών. Μας έδωσαν «εναλλακτικούς τρόπους ζωής», σοδομία, AIDS, αισχρότητα, διαστροφή, χάος, έγκλημα, διαφθορά, αποχαύνωση και παραφροσύνη κάθε είδους.
Αυτό είναι το είδος του κόσμου το οποίο οι στρατιωτικοί νικητές τού Β΄Ππ μας έδωσαν, και τούτο αποτελεί ένα φρικτό κατηγορητήριο.
Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Χίτλερ γι’ αυτόν τον κόσμο. Ήταν απολύτως αντίθετος προς όλα αυτά, πολέμησε και θυσίασε τα πάντα για να αποτρέψει τη δημιουργία ακριβώς ενός τέτοιου κόσμου. Αλλά οι νικητές τού 1945 πολέμησαν για να καταστρέψουν αυτόν τον άνθρωπο, ώστε να μπορέσουν να επιβάλουν τον δικό τους κόσμο —δηλαδή τον σημερινό. Για τούτο, προκάλεσαν τον Β΄Ππ και γι' αυτό πρέπει να λογοδοτήσουν.

Το 1945 ήταν μία καθοριστική στιγμή

Το έτος 1945 ήταν μια καθοριστική στιγμή, μια καμπή στην ιστορία, η τελευταία μεγάλη νίκη τής Παλαιάς Τάξης, η οποία καθόρισε το είδος του κόσμου που έχουμε σήμερα. Οτιδήποτε λαμβάνει χώρα τώρα ανά την υφήλιο συνδέεται αιτιωδώς με το αποτέλεσμα εκείνης της μεγάλης σύγκρουσης που έλαβε χώρα πάνω από μισό αιώνα πριν. Αυτή η αιτιώδης σχέση είναι η αθέατη πραγματικότητα πίσω από την παρούσα κατάσταση. Και αυτή η κατάσταση δεν θα μεταβληθεί ποτέ, αν δεν αναγνωρίσουμε αυτό το γεγονός και δεν ασχοληθούμε με αυτό. Στην επαναξιολόγηση της συμμετοχής μας στον Β΄Ππ, μπορούμε να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα: Πολεμήσαμε στη λάθος πλευρά. Και το να παραδεχθούμε αυτό το απλό γεγονός είναι το αναγκαίο πρώτο βήμα για την εθνική και φυλετική μας ανάκαμψη.

Ο αγώνας συνεχίζεται

Το 1959, εμφανίστηκε ένας άνδρας που είχε το σθένος να αναγνωρίσει αυτό το γεγονός, ένας άνθρωπος που συνειδητοποίησε ότι στον Β΄Ππ είχαμε πολεμήσει στη λάθος πλευρά, δηλαδή εναντίον τού Αδόλφου Χίτλερ. Το όνομά του ήταν Τζωρτζ Λίνκολν Ρόκγουελ.[2] Ήταν ένας παρασημοφορημένος πρώην αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ. Και ακριβώς 40 χρόνια μετά τον Φύρερ, πρώτος σήκωσε τη σημαία ψηλά, αυτός ο μεγάλος απόστολος ήταν που ύψωσε ξανά το λάβαρο! Είναι ένα παράδειγμα για όλους εμάς.
Αν και μία στρατιωτική φάση του Εθνικοσοσιαλιστικού Αγώνα έληξε το 1945, ο πόλεμος που κηρύχθηκε από τον παγκόσμιο Εβραϊσμό εναντίον του Χίτλερ το 1933 δεν έχει λήξει. Σήμερα, ο εχθρός, με την παθολογική επιδίωξη των μεσσιανικών του σχεδίων, συνεχίζει τον πόλεμο ενάντια στον Ηγέτη.

Και έτσι έχουμε πάλι μάχη. Αλλά αυτή τη φορά, έχουμε την ευκαιρία να είμαστε στη σωστή πλευρά, σε αυτόν τον διαρκή πόλεμο. Και αντί να πολεμάμε εναντίον του Χίτλερ, τώρα μπορούμε να πολεμήσουμε στο πλευρό του και για τη Νέα Τάξη του. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή ή προνόμιο από αυτό!

---

[1] αναφέρεται στις ΗΠΑ κυρίως

[2] Διοικητής Ναυτικού των ΗΠΑ και ιδρυτής του «Αμερικανικού Ναζιστικού Κόμματος» (American Nazi Party). Ο Ρόκγουελ ήταν μία σημαντικότατη προσωπικότητα του μεταπολεμικού αμερικανικού Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος και οι απόψεις και τα γραπτά του συνεχίζουν να επηρεάζουν ανθρώπους που έχουν παρόμοιες απόψεις, διεθνώς και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ.

Ristorante Verona

Για τον Εθνικοσοσιαλισμό

Στην ουσία, η Εθνικοσοσιαλιστική ιδέα ξεπερνά όχι μόνο τη Γερμανία και την εποχή μας, αλλά και την Αρία φυλή και την ίδια την ανθρωπότητα σε κάθε εποχή, (γιατί) εκφράζει την μυστηριώδη και αλάνθαστη σοφία σύμφωνα με την οποία η Φύση ζει και δημιουργεί. Την απρόσωπη σοφία του αρχέγονου δάσους, του απύθμενου ωκεανού και των σφαιρών στα σκοτεινά πεδία του διαστήματος. Και είναι προς δόξαν του Αδόλφου Χίτλερ ότι δεν επέστρεψε απλώς σε εκείνη τη θεϊκή σοφία – επικρίνοντας τον ανόητο ενθουσιασμό του ανθρώπου για τη “διανόηση”, την παιδαριώδη υπερηφάνεια του για την “πρόοδο”, και την εγκληματική προσπάθειά του να υποδουλώσει τη Φύση -, αλλά την κατέστησε τη βάση μιας πρακτικής αναγεννητικής στρατηγικής παγκόσμιας εμβέλειας, ακριβώς τώρα, στον υπερφορτωμένο πληθυσμιακά, πολιτιστικά και τεχνολογικά κόσμο μας, στο τέλος ακριβώς των σκοτεινών χρόνων. […]

Λίγοι αντιστέκονται και παραμένουν, πιο δυνατοί καθώς η πλημμύρα απλώνεται και βρυχάται τριγύρω τους, σαν νικηφόροι βράχοι, σαν ανίκητοι βράχοι, στη μέση της εξαπλούμενης πλημμυρίδας. [...]

Εργάζονται. Περιμένουν. Ζουν. Είναι, σ΄ αυτούς τους όλο και πιο σκοτεινούς χρόνους, το αναλλοίωτο στοιχείο “ενάντια στο χρόνο”. Σταδιακά ένας μικρός αριθμός μυημένων αποκτούν πλήρη συνείδηση του εαυτού τους, της σημασίας τους και της αποστολής τους, σαν αυτόν που μου είπε, στις 28 Οκτωβρίου 1953: “Μέχρι το 1945 ήμασταν ένα Κόμμα. Από το 1945 έχουμε γίνει ο πυρήνας μιας μεγάλης νέας πίστης. Ανακαλύψαμε ποιοι είμαστε, και Ποιος είναι ο Φύρερ μας ”.[...]

Ο Εθνικοσοσιαλισμός θα αναγεννηθεί γιατί είναι αληθινός (και σύμφωνος με) την συμπαντική πραγματικότητα, και γιατί αυτό που είναι αληθινό είναι αξεπέραστο.

Savitri Devi

RV

Ο Φύρερ και ο Εθνικοσοσιαλισμός

Του Heinrich Himmler 

Απόσπασμα από το φυλλάδιο "Τα SS ως αντιμπολσεβικική πολεμική οργάνωση"

...Και  τότε ξεκίνησε, για τον γερμανικό λαό που βρισκόταν σε διάλυση, το τελευταίο, όπως ελπίζουμε, σχολείο του δρόμου μας προς την υπακοή. Το πεπρωμένο μάς έστειλε τον Φύρερ. Ο ίδιος, ένας υπάκουος στρατιώτης του μεγάλου γερμανικού στρατού, έφερε μέσα του ολόκληρη τη γνώση του λαού μας για ελευθερία, τιμή και για την αξία του αίματος, και μας πήρε στο σχολείο του. Δεκαπέντε χρόνια τώρα, αγώνα και νίκης, διαμόρφωσε σε εθνικοσοσιαλιστές αρχικά ελάχιστους και μετά όλο και πιο πολλούς από αυτούς που αγαπούσαν περισσότερο την ελευθερία, και αποτελούσαν τους εκλεκτούς του μαχητικού γερμανικού αίματος. Επιτρέψτε μου να ορίσω σήμερα αυτήν την έννοια (του εθνικοσοσιαλιστή) έτσι: άνθρωποι που είναι συνειδητοί φορείς της αξίας της φυλής και του αίματός μας, γνωρίζοντας ότι το αίμα είναι η πιο αναγκαία προϋπόθεση για πολιτισμό και μεγαλείο. Tαυτόχρονα, κέντρισε ακόμα και στους πιο φανατικούς την επιθυμία για ελευθερία και τιμή, παρακινώντας σε ακόμα μεγαλύτερη ενεργητικότητα, σε ακόμα πιο αλύγιστη θέληση και, τρίτον, τιθάσευσε αυτές τις δυνάμεις ασυγκράτητης θέλησης για ελευθερία και της πολύ έντονης αίσθησης της τιμής σε μια εθελοντική ‒και γι’ αυτό τόσο πιο δεσμευτική‒ υπακοή, που πήγαζε από το αίμα, την τιμή και τη θέληση για ελευθερία.

Πιστεύω πως μπορεί να δει κανείς τη γερμανική ιστορία και τον βασανιστικό δρόμο του λαού μας, για τον οποίο ευθυνόμαστε οι ίδιοι, και από αυτή τη σκοπιά. Πιστεύω ότι έτσι αποκαλύπτεται ένας σκοπός σύμφωνα με τον αιώνιο, μεγαλόψυχο νόμο αυτού του κόσμου και, έτσι, γίνεται ταυτόχρονα υπόδειξη και καθήκον, το ότι ο λαός μας δεν βρίσκεται στο τέλος του, αλλά στην αρχή της αποστολής και του έργου που μέσα στους λαούς της γης δόθηκε σε αυτόν.

πηγή: The Stormtrooper

RV

ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ

    Βερολίνο, μπούνκερ, 30 Απριλίου 1945, ώρα (Γερμανίας) 15.30: ο Άγιος της Φυλής πεθαίνει εκουσίως, φροντίζοντας να μην αφήσει στους βάρβαρους το σώμα του, το οποίο παρέδωσε στο Σύμπαν. Ο άνθρωπος έπαψε να είναι αισθητός, αλλά την ίδια στιγμή γεννήθηκε ο Μύθος. 

    Χιλιάδες άνθρωποι Τον ακολούθησαν στον θάνατο. Και από αυτούς που έμειναν πίσω, κάποιοι μπορεί να δείλιασαν και να υπέκυψαν, αλλά άλλοι, οι καλύτεροι, έμειναν πιστοί μέχρι το τέλος, αγωνιζόμενοι εις το όνομά Του. Ο Φύρερ παρέμεινε παρών, παρέμεινε με ένταση στο μυαλό ή στην ψυχή του κόσμου. Δεν περνάει μέρα που να μην μνημονευτεί είτε από εχθρούς είτε από πιστούς, απόδειξη του πόσο ζωντανός παραμένει στη συνείδηση των ανθρώπων. Το πέρασμά Του δεν ήταν εφήμερο και, πολύ περισσότερο, δεν ήταν μάταιο. 

    Στη Σταυροφορία Του για την Ευρώπη, για τον πολιτισμό, για τον Λευκό Άνθρωπο ενώθηκαν πολλοί ευρωπαϊκοί λαοί. Κι αν κάποιες χώρες, τις οίδε από ποια κατάρα, δεν κατάφεραν να συγκροτήσουν μεραρχία για να πολεμήσει κατά του μπολσεβικισμού, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν και σε αυτές πιστοί Του, άνθρωποι που Τον ακολούθησαν, αγωνίστηκαν και έμειναν πιστοί σε Αυτόν μέχρι το τέλος. 

    Από τις 30 Απριλίου 1945, όταν το Αρχέτυπο του Θεού ολοκλήρωσε την εκδήλωσή του, όποιος αγωνίζεται για τη Φυλή, αγωνίζεται στο όνομα του Χίτλερ. Και όποιος εναντιώνεται στη Φυλή, εκφράζει τον αγώνα του κατ’ αυτής, κυρίως με αγώνα εναντίον της μνήμης Του, εναντίον του Εθνικοσοσιαλισμού, εναντίον της διάδοσης της Ιδέας είτε με άμεσες διώξεις είτε με προσπάθεια διαστρέβλωσής της. Και όποιος, καθώς τα χρόνια περνούν, ενώ, αρχικά, υπήρξε πιστός, δειλιάζει και παύει να Τον επικαλείται, συγχρόνως παύει να αγωνίζεται ουσιαστικά για τη Φυλή. Γιατί είναι αδύνατον να μιλάς και να μάχεσαι για τη Φυλή, και να αποσιωπάς τον Χίτλερ.

    Σε όλο τον Λευκό Κόσμο, όποιος εντάσσεται στον ευγενή και ιερό αγώνα για τη διατήρηση της Φυλής, για τη διατήρηση του πολιτισμού της Φυλής μας, και την ανάπτυξή του σύμφωνα με τη Φυλή, για την ιστορική αλήθεια, για τη Ζωή, το κάνει στο όνομα του Χίτλερ. Όποιος προσπάθησε να αγωνιστεί για όλα αυτά, χωρίς να το κάνει στο όνομα του Χίτλερ, μόνο σύγχυση προκάλεσε και απέτυχε, χωρίς το πέρασμά του να αφήσει το παραμικρό ίχνος.

    Στο πλαίσιο της καθημερινής προπαγάνδας εναντίον Του, λένε, ακόμη, ότι είναι δήθεν αναχρονιστικό να Τον επικαλούμαστε, Αυτόν και την Επανάστασή Του, την πιο σύγχρονη Επανάσταση, και αυτά τα λένε αυτοί που εμπνέονται από τη Γαλλική Επανάσταση, την Οκτωβριανή Επανάσταση, ή την όποια άλλη «ανταρσία του υποκόσμου» (όπως χαρακτήρισε ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ τη Γαλλική Επανάσταση), ή από ασήμαντα, και τις περισσότερες φορές προγενέστερα του Χίτλερ, ιστορικά πρόσωπα…

    Όμως, όσο λυσσαλέα και αν συνεχίζουν να Τον πολεμούν, 72 χρόνια μετά, ο Κόσμος, μέσα στην απόλυτη παρακμή του, δεν νιώθει ότι ο Χίτλερ έπαψε να υπάρχει, δεν νιώθει ότι ο Αγώνας Του έληξε, αντίθετα Τον θυμάται, Τον επικαλείται, Τον αναζητεί…     

ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση

RV

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Από τον MATT KOEHL

ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ* κατά την ημερομηνία αυτή το 1939, η Βρετανία και η Γαλλία κήρυξαν πόλεμο στην Γερμανία και, έτσι,  αυτό που ήταν μια τοπική πολωνο-γερμανική διαμάχη έγινε ένας παγκόσμιος πόλεμος.

Μόλις δυο εβδομάδες μετά - στις 17 Σεπτεμβρίου - η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στην Πολωνία από την ανατολή.

Αλλά αυτή την φορά οι ίδιες αυτές Δυτικές χώρες επέλεξαν να μην κηρύξουν πόλεμο. Αντί για αυτό, έγιναν  σύμμαχοι με αυτούς τους  μπολσεβίκους σφαγείς σε μια διαμάχη η οποία στοίχισε τις ζωές εκατομμυρίων, συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των Πολωνών τους οποίους είχαν δεσμευτεί να υπερασπιστούν.

Η πραγματική έναρξη των εχθροπραξιών, ωστόσο, συνέβη πολύ νωρίτερα, στις 12 Μαρτίου του 1933, λίγο μετά αφού ο Χίτλερ ανέλαβε καθήκοντα, όταν ο Παγκόσμιος Εβραϊσμός κήρυξε επίσημα πόλεμο στο νέο Εθνικοσοσιαλιστικό κράτος.

Οργάνωσαν ένα παγκόσμιο οικονομικό μποϊκοτάζ, χρησιμοποιώντας τα τεράστια οικονομικά και εμπορικά μέσα τους σε μια προσπάθεια να πνίξουν το πάμπτωχο έθνος, καθώς αγωνιζόταν να αναρρώσει από τη δοκιμασία της Μεγάλης Ύφεσης.

Παρ’ όλες τις κακόβουλες προσπάθειες του Εβραϊσμού, ωστόσο, η Γερμανία όχι μόνο ανάκαμψε, αλλά προχώρησε στο να δημιουργήσει ένα μοντέλο οικονομικής επιτυχίας που δεν μπορούσε να το συναγωνιστεί καμία άλλη χώρα, ούτε η Βρετανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες είχαν ενταχθεί στο αντιγερμανικό μποϊκοτάζ, ενώ την ίδια στιγμή ο λαός τους δεν μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο από το να λιμοκτονεί, να πουλάει μήλα και να επισκέπτεται το συσσίτιο των απόρων.

Αποτυγχάνοντας οικτρά στις προσπάθειες του να συντρίψει την Γερμανία οικονομικά, ο Εβραϊσμός επιδίωξε να δηλητηριάσει την πηγή της κοινής γνώμης, χρησιμοποιώντας την κυριαρχία του στα δημοφιλή μέσα ενημέρωσης –τον τύπο, τα βιβλία, τα περιοδικά, τις ταινίες, το ραδιόφωνο και την ψυχαγωγία– για να διαδώσει τα ψέματά του και να υποκινήσει το πιο μοχθηρό αντιγερμανικό μίσος.

Εν τω μεταξύ, ο Εβραϊσμός ήταν απασχολημένος στο να χρησιμοποιεί την τεράστια παρασκηνιακή επιρροή του στην κυβέρνηση και την διπλωματία για να ματαιώσει όλες τις εύλογες προσπάθειες να γίνει μια ειρηνική διευθέτηση στα εκκρεμή Ευρωπαϊκά ζητήματα. Πέτυχε τους στόχους του στις 3 Σεπτεμβρίου του 1939, όταν άρχισαν οι εχθροπραξίες και η στρατιωτική φάση του πολέμου εναντίον του Εθνικοσοσιαλισμού ξεκίνησε.

Όπως όλοι ξέρουμε αυτή η φάση είχε ως αποτέλεσμα την άσκοπη σφαγή  αμέτρητων εκατομμυρίων από τους οποίους ο  αριθμός των Εβραίων αποτελούσε ένα μικρό μέρος. Τελείωσε τον Μάιο 1945, όταν μια ανακωχή υπογράφηκε από τους εκπροσώπους του Γερμανικού Ράιχ – τους ίδιους εκπροσώπους τους οποίους στη συνέχεια επρόκειτο να εκτελέσουν βίαια οι νικηφόροι Σύμμαχοι μετά από μια παρωδία δίκης στη Νυρεμβέργη.

Μετά από μια ανακωχή, είναι σύνηθες να συνάψεις συνθήκη ειρήνης με τον ηττημένο αντίπαλο. Σε αυτήν την περίπτωση, περιέργως,  μετά το 1945 μια τέτοια συνθήκη με το Γερμανικό Ράιχ δεν υπεγράφη ποτέ – αν και υποτελή καθεστώτα είχαν εγκατασταθεί από τις αντίστοιχες σοβιετικές και δυτικές δυνάμεις κατοχής.

Από τεχνικής άποψης επομένως, ένας πόλεμος εξακολουθεί να υφίσταται, ένας πόλεμος τον οποίον αναγνωρίζουμε και εμείς. 

Και έτσι, σήμερα η αποτυχία να γίνει μια συνθήκη ειρήνης με το Ράιχ συμβολίζει την πραγματική κατάσταση των πραγμάτων και το γεγονός ότι αυτός ο πόλεμος –ο δικός μας πόλεμος– δεν τέλειωσε ποτέ!

Ο πόλεμος συνεχίζεται.

                ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ

                ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΑΡΙΕΣ ΓΕΝΙΕΣ

*Το κείμενο γράφτηκε το 2009.

Πηγή: The Stormtrooper 

Ristorante Verona

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ

Μετάφραση: Κωνσταντίνα Ιωάννου

Κάποιοι έχουν περιγράψει –ή έχουν προσπαθήσει να περιγράψουν- πολύ καλύτερα από ό,τι θα μπορούσα εγώ (που δεν βρισκόμουν εκεί) ποτέ να περιγράψω, τις τελευταίες ημέρες του Τρίτου Γερμανικού Ράιχ: την ακατανίκητη προέλαση των δυο μανιωδών στρατών (και των αντίστοιχών τους βοηθών) που εισβάλλουν μέσα στην καρδιά της  χώρας, στην οποία χρόνια τρομερών βομβαρδισμών δεν είχαν αφήσει τίποτα άλλο παρά ερείπια∙  τον τρόμο των τελευταίων και πιο σφοδρών αεροπορικών επιδρομών που αποδιοργάνωσαν τα πάντα, ενώ ροές επί ροών από πρόσφυγες συνέχιζαν να μετακινούνται στα δυτικά (θεωρώντας πως είχαν, παρ’ όλα αυτά, να φοβηθούν λιγότερα από τους Αμερικανούς –που ήταν εχθροί του Εθνικοσοσιαλισμού, χωρίς να μπορούν να αντικαταστήσουν την πίστη σε αυτόν με κάποια άλλη– παρά από τους Ρώσους, που πολεμούσαν με πλήρη αφοσίωση  στην αντίθετη πίστη)∙ τον τρόμο των τελευταίων απελπισμένων μαχών, που είχαν σκοπό να ακινητοποιήσουν για λίγο έναν εχθρό πού πλέον είχε βγει νικητής∙ και την ηθική κατάρρευση, τον φόβο, την κενή απελπισία, το πικρό συναίσθημα του να έχεις χλευαστεί και προδοθεί, εκατομμυρίων, στις καρδιές των οποίων η πίστη στον Εθνικοσοσιαλισμό ήταν αχώριστη από τη βεβαιότητα της νίκης της Γερμανίας∙ τα ηθικά ερείπια, που ήταν ακόμα πιο τραγικά και πιο μακροχρόνια από τα υλικά ερείπια.

Κάποιοι έχουν περιγράψει, ή έχουν προσπαθήσει να περιγράψουν τη φρίκη των τελευταίων ημερών του Βερολίνου, κάτω από τα αμείλικτα πυρά των ρωσικών όπλων  –του Βερολίνου, που από ψηλά «φαινόταν σαν ένας κρατήρας ενός τεράστιου ηφαιστείου» [Αυτά είναι τα λόγια της γνωστής  αεροπόρου, της Χάννα Ράιτς, που το είδε]. Στη μέση της φλεγόμενης πρωτεύουσας, στέκονταν οι πλατιοί και παρ’ όλα αυτά άθικτοι κήποι της Καγκελαρίας του Ράιχ. Εκεί, περιβαλλόμενος από μερικούς έμπιστούς του στο μπούνκερ του, υπόγεια, ο Αδόλφος Χίτλερ, ο άνθρωπος ενάντια στον χρόνο, ζούσε το προφανές τέλος όλου του έργου της ζωής του και όλων του των ονείρων, και την αρχή του μαρτυρίου του λαού του. Περισσότερο ή λιγότερο  ακριβείς αναφορές έφτασαν στον έξω κόσμο για τις τελευταίες του γνωστές κινήσεις και λέξεις. Αλλά κανένας δεν έχει καταφέρει να περιγράψει πλήρως  το υπεράνθρωπο μεγαλείο του, την τελευταία, πραγματική, εσωτερική φάση –την  τραγική αποτυχία και παρ’ όλα αυτά (θεωρούμενη από μια άποψη που ξεπερνάει κατά πολύ αυτή του πολιτικού) το αποκορύφωμα– της αφοσιωμένης του ζωής.

Στη βιογραφία του Άουγκουστ Κούμπιτσεκ για αυτόν ως νεαρό άνδρα, υπάρχει ένα απόσπασμα που είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μένα για να μην το αναφέρω εκτενώς. Είναι η περιγραφή ενός περιπάτου στο Φράιενμπεργκ (ενός λόφου με θέα το Λιντς) στη μέση της νύχτας, λίγο μετά αφού ο μελλοντικός Φύρερ και ο φίλος του είχαν παρακολουθήσει μαζί, στην όπερα, την παράσταση του του Ρίχαρντ Βάγκνερ Rienzi.  «Ήμασταν μόνοι», γράφει ο Κούμπιτσεκ. «Η πόλη είχε βυθιστεί κάτω από εμάς μέσα στην ομίχλη. Σαν να είχε συγκινηθεί από κάποια αόρατη δύναμη, ο Αδόλφος Χίτλερ, σκαρφάλωσε στην κορυφή του Φράιενμπερκ. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν στεκόμασταν πια μέσα στην μοναξιά και στο σκοτάδι, διότι πάνω από εμάς έλαμπαν τα άστρα.

»Ο Αδόλφος στάθηκε μπροστά μου. Έπιασε τα χέρια μου με τα χέρια του και τα κράτησε σφικτά –μια χειρονομία που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε κάνει. Μπορούσα να αισθανθώ από την πίεση των χεριών του πόσο συγκινημένος ήταν. Τα μάτια του άστραφταν πυρετωδώς. Οι λέξεις δεν έβγαιναν από το στόμα του με τη συνήθη ευκολία, αλλά εκρήγνυντο προς τα έξω τραχιές και παθιασμένες. Παρατήρησα, περισσότερο από τη φωνή του παρά από τον τρόπο που κρατούσε τα χέρια μου, πώς το επεισόδιο που είχε ζήσει (την παράσταση του Rienzi) τον είχε συνθλίψει ως το βάθος.

»Σταδιακά, άρχισε να μιλάει πιο ελεύθερα. Οι λέξεις έβγαιναν με περισσότερη ταχύτητα. Ποτέ πριν, και επίσης, ποτέ ξανά, δεν άκουσα τον Αδόλφο Χίτλερ να μιλάει όπως μιλούσε τότε, καθώς στεκόμασταν μόνοι μας κάτω από τα άστρα, σαν να ήμασταν τα μόνα πλάσματα πάνω στη γη. 

»Είναι αδύνατο για εμένα να επαναλάβω τα λόγια που ο φίλος μου είπε εκείνη την ώρα.

Κάτι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το οποίο δεν είχα προσέξει πριν, ακόμα κι όταν μου μιλούσε με ορμή, εκείνη τη στιγμή με κατέπληξε: ήταν σαν ένας άλλος εαυτός να μιλούσε μέσα από αυτόν∙ ένας άλλος εαυτός, η  παρουσία του οποίου τον συγκινούσε όσο κι εμένα.  Δεν θα μπορούσε κάποιος να πει γι’ αυτόν με κανέναν τρόπο ότι (όπως συμβαίνει καμιά φορά με λαμπρούς  ρήτορες) ήταν ενθουσιασμένος  από τα λόγια που ο ίδιος έλεγε. Απεναντίας! Είχα την αίσθηση ότι βίωνε με κατάπληξη, θα έλεγα, το ότι είχε κυριευτεί από αυτό που έβγαινε έξω από αυτόν με στοιχειακή δύναμη. Δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να κάνει ούτε ένα σχόλιο γι’ αυτό που παρατήρησα.  Αλλά ήταν μια κατάσταση απόλυτης έκστασης, μέσα στην οποία, χωρίς καμία αναφορά για αυτήν,  προέβαλλε την εμπειρία της παράστασης του Rienzi μέσα σε ένα ένδοξο όραμα, σε ένα άλλο επίπεδο, οικείο σε αυτόν. Ακόμα περισσότερο: η εντύπωση που είχε δεχτεί από αυτήν την ερμηνεία ήταν απλά μια εξωτερική παρόρμηση που τον ενθάρρυνε να μιλήσει. Όπως μια πλημμύρα κατεδαφίζει ένα φράγμα που έχει υποστεί ρήξη, έτσι ορμούσαν οι λέξεις από το στόμα του. Μέσα σε μεγαλειώδεις, ακαταμάχητες εικόνες, ξεδίπλωσε μπροστά μου το μέλλον του και το μέλλον του λαού μας.

»Μέχρι τότε ήμουν πεπεισμένος ότι ο φίλος μου ήθελε να γίνει καλλιτέχνης, ζωγράφος, ή αρχιτέκτονας. Εκείνη την ώρα εκεί δεν υπήρχε καν το ερώτημα για τέτοιο πράγμα. Τον απασχολούσε κάτι ανώτερο, το οποίο δεν μπορούσα ακόμη να καταλάβω… Τώρα μιλούσε για μια αποστολή που επρόκειτο να λάβει μια μέρα από τον λαό μας, με σκοπό να τον οδηγήσει έξω από τη σκλαβιά, στα ύψη της ελευθερίας… Έμελλε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω τι αυτή η φωτισμένη από τα’ άστρα ώρα, διαχωρισμένη από καθετί γήινο, σήμαινε για τον φίλο μου».

Πιο ήρεμος τώρα, μεταξύ των αστραπών των εκρήξεων και τον ήχο των κτιρίων που κατέρρεαν –οι φλόγες  και τα ερείπια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου –από ό,τι τότε, στην κορυφή του Φράιενμπεργκ, κάτω από τα αστέρια: απελευθερωμένος από την προσωρινή άγρια απελπισία που τον είχε κυριέψει στο άκουσμα των νέων της ρωσικής προέλασης προς τα δυτικά του ποταμού Όντερ, ο Αδόλφος Χίτλερ παρατηρούσε το μέλλον. Και αυτό το μέλλον –το δικό του και αυτό του Εθνικοσοσιαλισμού και της Γερμανίας, πού είχε γίνει, για πάντα, το φρούριο της καινούργιας πίστης –δεν ήταν τίποτα παραπάνω από αιωνιότητα: αιωνιότητα της αλήθειας, πιο ακλόνητη (και πιο ήρεμη) στο μεγαλείο της ακόμα και από αυτή του Γαλαξία. 

Οι Ρώσοι θα έρχονταν, και οι ‘’ανδρείοι Σύμμαχοί τους’’ από τα δυτικά θα τους συναντούσαν και θα χαίρονταν μαζί μ’ αυτούς πάνω στις στάχτες του Τρίτου Ράιχ (όπως ο Ουίνστον Τσόρτσιλ και η κόρη του Σάρα, που εθεάθησαν λίγες μέρες μετά να χασκογελούν με τους Ρώσους αξιωματικούς μπροστά από τον σκελετό του Ράιχσταγκ): Το Βερολίνο θα μπορούσε τώρα να αφανιστεί –ή να μπολσεβικοποιηθεί– και η Γερμανία να χωριστεί στα δύο ή στα τέσσερα, για χρόνια και χρόνια, να υποφέρει τέτοιο βάσανο όπως καμία άλλη χώρα στην ιστορία δεν είχε αντιμετωπίσει. 

 

Παρ’ όλα αυτά, ο Εθνικοσοσιαλισμός, η σύγχρονη έκφραση της κοσμικής αλήθειας, θα υπόμενε και θα κατακτούσε.

Ο Εθνικοσοσιαλισμός θα ανασταινόταν ξανά γιατί είναι σύμφωνος με την κοσμική πραγματικότητα και επειδή αυτό που είναι πραγματικό δεν φθείρεται. Το μονοπάτι του πόνου (via dolorosa) της Γερμανίας στην πραγματικότητα ήταν η οδός της επερχόμενης δόξας. Έπρεπε να ακολουθηθεί, εάν το προνομιούχο έθνος επρόκειτο να εκπληρώσει απόλυτα την αποστολή του, δηλαδή αν επρόκειτο να είναι το έθνος εκείνο που θα πέθαινε  για χάρη της πιο έξοχης ανθρώπινης φυλής, που την ενσάρκωσε, και που θα ανασταινόταν για ακόμα μια φορά για να ηγηθεί  των επιζώντων Αρίων που –επιτέλους!- θα καταλάβαιναν το μήνυμά του για τη ζωή και θα το κουβαλούσαν μαζί τους μέσα στο μεγαλείο του ανατέλλοντα  Χρυσού Αιώνα.

Ω, τώρα –τώρα κάτω από τα ακατάπαυστα πυρά και τον κεραυνό του ρωσικού πυροβολικού∙ τώρα, στο χείλος της καταστροφής –πώς ο άνθρωπος ενάντια στον χρόνο το καταλάβαινε αυτό!

Πάνω από αυτόν και πάνω από τον καπνό των ρωσικών κανονιών και της φλεγόμενης πόλης, πάνω από τον θόρυβο των εκρήξεων, εκατομμύρια και εκατομμύρια μίλια μακριά, τα αστέρια –τα ίδια αστέρια που έριχναν το φως τους επί της πρώτης προφητικής έκστασης αυτού του εφήβου σαράντα χρόνια πριν –φεγγοβολούσαν με όλη τους τη δόξα, στο απέραντο κενό. Και ο  άνθρωπος ενάντια στον χρόνο, που δεν μπορούσε εκείνη τη στιγμή να δει αυτά τα αστέρια, ήξερε πως η Εθνικοσοσιαλιστική του σοφία είχε θεμελιωθεί στους νόμους της φύσης∙ η σοφία του που αυτός ο απάνθρωπος κόσμος είχε καταραστεί και απορρίψει, είχε και έχει μείνει, παρ’ όλα αυτά, τόσο απρόσβλητη και αιώνια, όσο ο αιώνιος χορός τους.

Σαβίτρι Ντέβι, «The Lightning and the Sun» (Η Αστραπή και ο Ήλιος) 
πηγή: The Stormtrooper

Ristorante Verona