Ο κομμουνιστής την τρίχα αλλάζει - τομάρι δεν αλλάζει: Οι μπολσεβίκοι του ΑΚΕΛ πέρασαν από την κυπριακή βουλή απόφαση με την οποία χαρακτηρίζεται ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής ως ανάξιος κάθε είδους τιμής από την Πατρίδα

 

 

Τα απολειφάδια της μούμιας του Λένιν, οι θλιβεροί νοσταλγοί της δικτατορίας του προλεταριάτου και θιασώτες της σταλινικής κτηνωδίας. Οι θαυμαστές του παρανοϊκού Πολ Ποτ, του άθλιου ταριχευμένου αρχιεγκληματία Μάο, οι απολογητές των φονιάδων του ΕΑΜ και της ΟΠΛΑ. Οι χαφιέδες και δωσίλογοι των σοβιετικών καθαρμάτων, τα κομμουνισταριά της Κυπριακής βουλής ενέκριναν ψήφισμα που κατέθεσε το μπολσεβικικό ΑΚΕΛ για τη ''Δημοκρατική Αντίσταση'' με το οποίο χαρακτηρίζεται ως ''ανάξιος κάθε είδους τιμής από την πατρίδα ο Γεώργιος Γρίβας - Διγενής''.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το ψήφισμα: ''η εγκληματική δράση της χούντας και της ΕΟΚΑ Β΄, που κορυφώθηκε με τη διάπραξη του πραξικοπήματος, δε συνιστά «αφροσύνη» αλλά προδοσία και συνειδητή συνέργεια με την Τουρκία στο σχέδιο διαμελισμού της Κύπρου, καλεί την πολιτεία να διακόψει τη χρηματοδότηση κάθε είδους δραστηριοτήτων που συνδέονται με απόδοση τιμών στον Γεώργιο Γρίβα, τον οποίο η ιστορία καταδίκασε ως ανάξιο κάθε είδους τιμής από την πατρίδα και καλεί την κυβέρνηση και όλους τους θεσμούς του κράτους να σέβονται τη μνήμη και τις πληγές του κυπριακού λαού και να απέχουν από εκδηλώσεις τιμής και ηρωοποίησης όλων όσοι στράφηκαν κατά της δημοκρατικής νομιμότητας και ειδικότερα του αρχηγού και μελών της ΕΟΚΑ Β΄ ή/και στελεχών της πραξικοπηματικής κυβέρνησης''

Δείτε το εδώ

Η κατάπτυστη και προδοτική αυτή απόφαση έρχεται για πολλοστή φορά να επιβεβαιώσει ότι Έλληνας και κομμουνιστής είναι έννοιες ασύμβατες. 

Ή δεν είναι Έλληνες ή οπωσδήποτε υπάρχει κάποια σοβαρή ψυχική διαταραχή.

RV

Βασίλης Παπαθεοδώρου: Ένας ακόμη ανώμαλος, ένας ακόμη αντιφασίστας

 

Συνελήφθη για παιδική πορνογραφία ο αντιφασίστας παραμυθάς Βασίλης Παπαθεοδώρου.  Δείτε εδώ

Με αφορμή τη σύλληψή του, παραθέτουμε την παρακάτω ανάρτηση η οποία είναι αποκαλυπτική για τη σχέση αριστερισμού-μπολσεβικισμού και παιδοφιλίας.

Αριστερά και παιδοφιλία

Από το thepresident.gr

Τον Ιούλιο του 1978, κατά τη διάρκεια έρευνας στο σπίτι ενός Αμερικανού παιδόφιλου, στο Λος Άντζελες, οι αστυνομικοί βρήκαν μια επιστολή ενός Γάλλου «συναδέλφου» του. Ο 43χρονος Ζακ Ντυγκέ (Jacques Dugué), περιέγραφε, με ανατριχιαστική ωμότητα, το τι έκανε σε παιδιά, ακόμα και σε νήπια, και διαφήμιζε τις προσπάθειές του να «διαφθείρει τα παιδιά, ώστε μια νέα γενιά διεστραμμένων να μας διαδεχθεί».

Οι Αμερικάνοι ειδοποίησαν τη Γαλλική Αστυνομία, η οποία στις 27 Σεπτεμβρίου 1978 έκανε έφοδο στο σπίτι του Ντυγκέ στο Saint-Ouen (Seine-Saint-Denis) πιάνοντάς τον “στα πράσα”, τη στιγμή που φωτογράφιζε γυμνά παιδιά. Ήταν προπονητής παιδικών ομάδων μπάσκετ, ιδιότητα που του επέτρεπε να ψαρεύει θύματα, κυρίως ανάμεσα σε ευάλωτα παιδιά, υποβαθμισμένων οικογενειών, τα οποία παρέσυρε και κακοποιούσε στο υπόγειο του σπιτιού του, συχνά έναντι αμοιβής. Οι αστυνομικοί βρήκαν μεγάλο αριθμό πορνογραφικών φωτογραφιών και ταινιών, πολλές από τις οποίες ήταν τραβηγμένες από τον ίδιο, περιοδικά, και αλληλογραφία με άλλα μέλη του κυκλώματος. Αποδείχθηκε ότι εφοδίαζε, από το 1974, με υλικό παιδικής πορνογραφίας «εξειδικευμένα περιοδικά» στην Ολλανδία, τη Δανία, τη Μεγάλη Βρετανία και την Ελβετία, και είχε εκπορνεύσει δεκαεπτά παιδιά. Οι αναφορές της αστυνομίας έκαναν λόγο για οπτικό υλικό ομαδικού ομοφυλοφιλικού σεξ και κοπρολαγνείας. Το μικρότερο θύμα ήταν ένα αγόρι 3 ετών, ενώ άλλα ήταν 7 ετών και 9 ετών.

Κι ενώ κάθε φυσιολογικός άνθρωπος αισθάνεται φρίκη και αηδία με την υπόθεση, ο Ντυγκέ βρίσκει ένθερμους υποστηρικτές! Ποιους; Το προπύργιο της γαλλικής αριστεράς, την εφημερίδα Libération, τους αριστερούς «διανοούμενους» και τον ΛΟΑΤΚΙ, όπως θα λέγαμε σήμερα, Tύπο!

Το gay περιοδικό Gai Pied, του οποίου στυλοβάτης ήταν ο Μισέλ Φουκώ (Michel Foucault), έγραψε ότι η υπόθεση Ντυγκέ αντιπροσωπεύει τον «συνασπισμό της συντηρητικής Γαλλίας και τους γραφειοκρατικούς μας λογοκριτές, ανώνυμους και γεμάτους μίσος για όσους έχουν διαφορετικά ερωτικά γούστα». Δημοσίευσε μάλιστα μια «μαγειρεμένη» συνέντευξη ενός ανήλικου θύματος, για να υποστηρίξει ότι ο Ντυγκέ έδειχνε «στοργή» για τα παιδιά! Το περιοδικό τυπωνόταν από την Επαναστατική Κομμουνιστική Ένωση (Ligue communiste révolutionnaire – LCR). Ένα άλλο «ΛΟΑΤΚΙ» περιοδικό, το Homophonies, που εκδιδόταν από την «Επιτροπή Έκτακτης Ανάγκης κατά της Καταστολής των Ομοφυλοφίλων» (CUARH), προέβαλε την άποψη ότι δεν υπήρξε βία και εξαναγκασμός στα θύματα του Ντυγκέ.

Μάρτυρες υπεράσπισης του Ντυγκέ ήταν ο γνωστός για τις θέσεις του υπέρ της παιδοφιλίας, φιλόσοφος Ρενέ Σερέρ (René Scherer), και ο δεδηλωμένος παιδόφιλος συγγραφέας Γκαμπριέλ Ματζνέφ (Gabriel Matzneff), ο οποίος, στα βιβλία του, περιέγραφε με λεπτομέρειες τα συχνά ταξίδια του στην Ασία, για σεξουαλικό τουρισμό.

Όμως τη μεγαλύτερη αβάντα στον παιδεραστή προσέφερε η Libération, η οποία στις 21 Ιανουαρίου 1979 δημοσιεύει διακήρυξή του με την οποία ενθαρρύνει τις σεξουαλικές «σχέσεις» με παιδιά και νήπια, παρουσιάζοντάς τες ως… πράξεις αγάπης! Η εφημερίδα δεν παραλείπει να τον επαινέσει για «την ειλικρίνειά του όσον αφορά τον σοδομισμό»! «Γιατί ένας άντρας να μην έχει το δικαίωμα να αγαπά ένα παιδί»; ρωτά ο Ντυγκέ. Και εξηγεί πώς εννοεί αυτή την «αγάπη»: «Ένα παιδί που αγαπά έναν ενήλικα ξέρει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να δώσει ακόμα, επομένως καταλαβαίνει και αποδέχεται το να παίρνει. Είναι μια πράξη αγάπης. Είναι ένας από τους τρόπους του να τον αγαπά και να το αποδεικνύει. Αυτή τη συμπεριφορά είχαν μαζί μου τα λίγα αγόρια που σοδόμισα. Και μετά, ας πούμε τα πράγματα όπως γίνονται. Του αρέσει να νιώθει στο σώμα του, το αρρενωπό μέλος αυτού που αγαπά, να ενώνεται μαζί του, σαρκικά. Αυτό δίνει μεγάλη ικανοποίηση. Έχει επίσης την ικανοποίηση να είναι ευχάριστος σε αυτόν που τον σοδομίζει, που τον απολαμβάνει.»

Ήταν η πρώτη φορά που η ναυαρχίδα της Γαλλικής Αριστεράς έπαιρνε ανοιχτά θέση υπέρ της παιδοφιλίας; Όχι βέβαια!

Στο κλίμα που διαμόρφωσε ο «Μάης του ’68» (απαγορεύονται οι απαγορεύσεις) οι «προοδευτικοί» κύκλοι, στην προσπάθειά τους να παρουσιάσουν την ηθική ως αποτέλεσμα κοινωνικού καταναγκασμού, υιοθέτησαν κάθε σεξουαλική διαστροφή ως έκφραση απελευθερωμένης σκέψης, απέναντι στη «μικροαστική συμβατικότητα». Η παιδεραστία, η αιμομιξία, η κτηνοβασία βρήκαν τους θεωρητικούς τους: αριστερούς «διανοούμενους» και «καλλιτέχνες» οι οποίοι με όχημα τον αριστερό Τύπο προωθούσαν την σεξουαλική απελευθέρωση! Εκδότης της Libération, που κυκλοφόρησε το πρώτο της φύλλο τον Φεβρουάριο του 1973, ήταν ο εμβληματικός φιλόσοφος της αριστεράς Ζαν Πωλ Σαρτρ (Jean-Paul Sartre).

Στις αρχές του 1977, η Libération φιλοξένησε τις ζυμώσεις για τη δημιουργία του FLIP (Pedophile Liberation Front) του «Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παιδοφιλίας»! Το «Μέτωπο» όριζε τους στόχους του:

1) Καταπολέμηση της ποινικής αδικίας και καλλιέργεια προβληματισμού για την οικογένεια και το σχολείο, με βάση μια πολιτική ανάλυση της σεξουαλικότητας μεταξύ ανηλίκων και ενηλίκων.

2) Συμμετοχή στον αγώνα των παιδιών που θέλουν να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους και οποιασδήποτε πολιτικής ομάδας που στοχεύει στη δημιουργία μιας ριζικά νέας κοινωνίας, όπου η παιδεραστία θα υπάρχει ελεύθερα.

3) Ανάπτυξη νέας παιδαγωγικής κουλτούρας που εκφράζεται με έναν νέο τρόπο ζωής και με την ανάδυση μιας νέας τέχνης.

4) Αλληλεγγύη σε φυλακισμένους παιδεραστές – θύματα της «επίσημης ψυχιατρικής».

6) Αγώνας εναντίον της «αστικής τυραννίας» που παρουσιάζει τον παιδεραστή ως τέρας.

Από το 1977 μέχρι το 1979 η Libération δημοσίευε μικρές αγγελίες σεξουαλικού περιεχομένου για ανηλίκους, δώδεκα έως δεκαοκτώ ετών, συνοδεύοντάς τες με «καλλιτεχνικές προσεγγίσεις» όπως αυτή στο φύλλο της 5&6/11/1978 που βλέπετε παρακάτω με την απίστευτη προτροπή «Ας μάθουμε στα παιδιά μας την αγάπη»!

Λίγο νωρίτερα, το 1976 δημιουργείται στη νότια Γαλλία το Coral, μια κοινότητα για ψυχωσικά και αυτιστικά παιδιά. Ο Claude Sigal, εκπαιδευτικός, οπαδός του κινήματος κατά της ψυχιατρικής, εφάρμοζε εκεί «σεξουαλικές θεραπευτικές δραστηριότητες». Έναν χρόνο μετά, ένας ανήλικος τρόφιμος δολοφονεί ένα 11χρονο αγόρι, βουτώντας το κεφάλι του σε έναν κουβά με νερό. Οι ιατροδικαστές ανακάλυψαν ότι το θύμα είχε υποστεί σοδομισμό. Το 1982, ο Jean-Claude Krief, παιδαγωγός για παιδιά με ειδικές ανάγκες που εργαζόταν στο Coral, αποκάλυψε ότι το Coral ήταν προορισμός διακοπών για τους παιδεραστές του Μάη του ’68. Εξάμηνη έρευνα της αστυνομίας, κατά την οποία βρέθηκε άφθονο πορνογραφικό υλικό με τρόφιμους του Coral κατέληξε με 342 εντάλματα σύλληψης. Ανάμεσά τους πολλά «επαναστατικά αστέρια» του ’68 και, φυσικά, οι Σερέρ και Ματζνέφ. Η υπόθεση «θάφτηκε» από το σοσιαλιστικό κόμμα, διότι θα τίναζε στον αέρα το «ηθικό του πλεονέκτημα».

Ο Σαρτρ, η Σιμόν ντε Μποβουάρ, ο Μισέλ Φουκώ, ο Ζακ Ντεριντά, ο Λουί Αραγκόν, ο Ρολάν Μπάρτ, ο Γκυ Οκενγκέμ, ο Ρενέ Σερέρ, ο Ζακ Λανγκ (Υπουργός Πολιτισμού του Μιτεράν και στενός φίλος της Μελίνας) ο Μπερνάρ Κουσνέρ (των Γιατρών χωρίς Σύνορα) ήταν ανάμεσα στις 69 «προοδευτικές» προσωπικότητες που συνυπέγραψαν μια ανοιχτή επιστολή την παραμονή της δίκης τριών Γάλλων (Bernard Dejager, Jean-Claude Gallien, Jean Burckardt) ηλικίας 39 έως 45 ετών, που έκαναν όργια με αγόρια και κορίτσια 12 και 13 ετών. Στην επιστολή, που δημοσίευσε αρχικά η Le Monde και αναδημοσίευσε η Libération, οι υπογράφοντες ισχυριζόντουσαν ότι δεν έπρεπε να χαρακτηρισθούν οι πράξεις των τριών ως έγκλημα, διότι υπήρξε… συναίνεση. Το «επιχείρημα» τους ήταν πως αφού η πώληση αντισυλληπτικού χαπιού επιτρέπεται σε 13χρονες, τι το χρειάζονται, αν όχι για να κάνουν σεξ; Κι αφού θέλουν να κάνουν σεξ, τι σημασία έχει αν είναι με τον 15χρονο συμμαθητή ή με τον 45χρονο παιδόφιλο;

Η επιστολή είχε αποτέλεσμα: οι τρεις παιδόφιλοι καταδικάστηκαν σε ποινή πέντε ετών με αναστολή και αφέθηκαν ελεύθεροι.

Λίγο αργότερα, στις 23 Μαΐου, μια ανοιχτή επιστολή προς την επιτροπή αναθεώρησης του ποινικού κώδικα ζητούσε να καταργηθούν ή να τροποποιηθούν ριζικά τα άρθρα του νόμου που αφορούν την ασέλγεια με ανηλίκους. Οι υπογράφοντες, όλα τα βαριά ονόματα της αριστεράς, υποστήριζαν το «δικαίωμα» των παιδιών και των εφήβων να έχουν σχέσεις με οποιονδήποτε θέλουν. Τα πυρά τους δέχθηκε και η, διαφορετική μέχρι τότε, νομική αντιμετώπιση του ομόφυλου σεξ. Ζητούσαν η ηλικία νομιμοποίησης, από τα 18 χρόνια, να ορισθεί στα 15, όπως και στους ετερόφυλους.

Μια παρόμοια επιστολή υπογεγραμμένη από 63 άτομα δημοσίευσε η Libération το 1979, υποστηρίζοντας τον υπόδικο Gérard Roussel, που κακοποιούσε κοριτσάκια 6 έως 12 ετών, ισχυριζόμενη ότι… όλοι το απολάμβαναν.

Την ίδια εποχή η Libération παίρνει συνέντευξη από τον συγγραφέα Tony Duvert, προπαγανδιστή της παιδοφιλίας, στην οποία εκφράζει το μίσος του για τις μητέρες (που τον εμπόδιζαν να ικανοποιήσει τη διαστροφή του) και ζητούσε μια «δίκη Νυρεμβέργης» με κατηγορούμενες τις μητέρες!

Το 1974, ο Duvert εξέδωσε το Le Bon Sexe Illustré (Το καλό σεξ, εικονογραφημένο) έναν ερωτικό οδηγό 160 σελίδων, στον οποίο διακωμωδεί τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση της «αστικής» οικογένειας και προωθεί τη «φυσιολογικότητα» της παιδοφιλίας, παίρνοντας παράδειγμα από τον εαυτό του: άρχισε τη σεξουαλική του ζωή 8 ετών και όταν έγινε 12 εκδιώχθηκε από το σχολείο – τον λόγο τον φαντάζεστε. Σκοπός του Le Bon Sexe Illustré ήταν να «αναγνωρίσει στους ανήλικους, τα παιδιά και τους εφήβους το δικαίωμα να κάνουν έρωτα».

Αντιμέτωπη με τη φρίκη αυτών των διακηρύξεων, η γαλλική κοινωνία διαμαρτύρεται. Η εφημερίδα δέχεται μηνύσεις από πολίτες. Σε απάντηση, ο αρχισυντάκτης της, Serge July, μαχητικός ακροαριστερός, ξαναδημοσίευσε, τον Μάρτιο του 1979, προκλητικά, όλα τα επίμαχα άρθρα και τις παιδοφιλικές εικονογραφήσεις, χαρακτήρισε «αστικές» τις κατηγορίες εναντίον του και διαφήμισε την ιδέα που είχε για έναν «καινοτόμο» Τύπο, που «σέβεται το κίνημα, τις αντιφατικές και πολλαπλές εκδοχές της ζωής». Η παιδεραστία, για τους αριστερούς της Libération, ήταν απλώς μια εκδοχή της ζωής, μια ελευθερία που έπρεπε να βιώσουν, αγνοώντας το τίμημα στις ψυχές των κακοποιημένων παιδιών.

Εις επίρρωσιν του… ηθικού πλεονεκτήματός της, στις 20 Ιουνίου 1981, η Libération δημοσιεύει τη συνέντευξη ενός παιδόφιλου σε άρθρο με τίτλο «Παιδικές αγκαλιές». Ο δημοσιογράφος εντυπωσιασμένος από την προσωπικότητα του παιδόφιλου τον παρουσιάζει ως εξής: «O Μπενουά και o φίλoς του του έχουν τα ίδια γούστα. Αγαπούν πολύ τα μικρά παιδιά. Όταν ο Μπενουά μιλάει για αυτά, τα σκοτεινά βουκολικά «ελληνικά» μάτια του, φλέγονται από τρυφερότητα».

Και η «προοδευτική» εφημερίδα δημοσιεύει, άνετα, σαν να γράφει για τα διανυκτερεύοντα φαρμακεία, την περιγραφή της «τρυφερότητας»: «Έκανα γλειφο….ι σε μια φίλη. Η πεντάχρονη κόρη της φαινόταν να κοιμάται στο διπλανό κρεβάτι. Όταν τελείωσα, η μικρή γύρισε ανάσκελα, ανοίγοντας τους μηρούς της, και, πολύ σοβαρά, μου είπε: σειρά μου, τώρα. Ήταν αξιολάτρευτη. Η σχέση μας συνεχίστηκε για τρία χρόνια.»

Πόθεν αυτή η προκλητική άνεση; Λίγο πιο πριν, στις 21 Μαΐου 1981 οι σοσιαλιστές είχαν κερδίσει τις εκλογές, πρόεδρος της Γαλλίας είχε εκλεγεί ο Μιτεράν, όλη η παρέα των υποστηρικτών της παιδεραστίας βρισκόταν στην εξουσία και η Libération είχε γίνει η επίσημη κυβερνητική φωνή! Έτσι, οι μηνύσεις των πολιτών όχι μόνον δεν καταφέρνουν τίποτε, αλλά οι σοσιαλιστές φτάνουν να προτείνουν το Le Bon Sexe Illustré ως… εκπαιδευτικό εργαλείο σε ένα φυλλάδιο του Υπουργείου Νεολαίας και Αθλητισμού το 1982 με τίτλο «J’aime, je m’informe» (Αγαπώ – Ενημερώνομαι)!

Η φύση όμως έχει μαύρο, σαρδόνιο χιούμορ και απαντάει με τον τρόπο της, έστω κι αν αυτό πάρει χρόνο. Έπρεπε να μεγαλώσουν τα παιδιά της «συναίνεσης» για να μας πουν πώς ένιωθαν. Ο Μπερνάρ Κουσνέρ, μαθαίνει μετά από 30 χρόνια, ότι τον γιο του, όταν ήταν 13 χρονών, τον βίαζε ο πατριός του, ο διάσημος πολιτικός αναλυτής, συνταγματολόγος και πρώην ευρωβουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Ολιβιέ Ντιαμέλ (Olivier Duhamel), πρόεδρος του Εθνικού Ιδρύματος Πολιτικών Επιστημών. Την αποκάλυψη έκανε η Camille, κόρη του Μπερνάρ Κουσνέρ σε βιβλίο που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2021. Ο Ντιαμέλ παραδέχθηκε την κατηγορία, παραιτήθηκε από όλα τα δημόσια αξιώματά του, αλλά δεν οδηγήθηκε στη Δικαιοσύνη διότι η υπόθεση έχει παραγραφεί.

O Κουσνέρ κατάλαβε με τον πιο οδυνηρό τρόπο πως όταν ένας 13χρονος δεν αντιδράει, δεν είναι επειδή συναινεί, αλλά επειδή ντρέπεται και φοβάται τις συνέπειες της άρνησής του, ειδικά αν ο βιαστής ανήκει στο στενό του περιβάλλον και εξαρτάται από αυτόν.

Το είδος της σχέσης που μπορεί να αναπτύξει ένας 50χρονος με μία 14χρονη περιέγραψε αναλυτικά η διευθύντρια των Éditions Julliard, Βανέσα Σπρινγκορά, 49 ετών σήμερα, στο βιβλίο της, με τον εύγλωττο τίτλο «Le Consentement» (Η συναίνεση) που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2020. Αφορά τη «σχέση» της με τον 

Γκαμπριέλ Ματζνέφ, όταν ήταν έφηβη, και το πώς η ιστορία αυτή σημάδεψε τη ζωή της, προκαλώντας της συχνά καταθλιπτικά επεισόδια: «Στα 14 σου χρόνια, δεν είναι αναμενόμενο να σε περιμένει ένας 50χρονος άνδρας στο σχόλασμα, δεν είναι αναμενόμενο να ζεις σε ξενοδοχείο μαζί του, ούτε να βρίσκεσαι στο κρεβάτι του, με το πέος του στο στόμα σου την ώρα του κολατσιού», διηγείται η Σπρινγκορά, αναγνωρίζοντας ότι βρισκόταν υπό την κυριαρχία του χειριστικού νάρκισσου Ματζνέφ κατά την διάρκεια αυτής της «σχέσης».

Ο Ματζνέφ, μέλος της παρέας των «διανοουμένων» του προέδρου Μιτεράν, έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από τον προοδευτικό, «πνευματικό» κόσμο της Γαλλίας, παρά το ότι βασικό υλικό των βιβλίων του ήταν η παιδεραστία. Στο ημερολόγιό του Un Galop d’Enfer, δημοσιευμένο το 1985, ο Ματζνέφ εκστασιάζεται με τον παράδεισο των παιδόφιλων, τη Μανίλα: «…θα έχω μέχρι και τέσσερα αγόρια, από 8 έως 14 ετών, στο κρεβάτι μου ταυτόχρονα, και θα κάνω τον πιο εξαίσιο έρωτα μαζί τους». Για τους κοινωνικούς επαναστάτες των δεκαετιών ’70 και ’80, οι παιδόφιλοι ήταν μια καταπιεσμένη μειονότητα, της οποίας τα δικαιώματα έπρεπε όλοι να υπερασπίζονται. Όταν σε μια τηλεοπτική εκπομπή η Καναδή συγγραφέας Ντενίζ Μπομπαρντιέ (Denise Bombardier), «τόλμησε» να καταγγείλει την παιδεραστία, μιλώντας για τις αρνητικές συνέπειες που έχει στον ψυχισμό των εφήβων, δέχθηκε ορυμαγδό επιθέσεων. Αφηγείται: «Υπήρξε μια ολόκληρη εχθρική εκστρατεία εναντίον μου. (…) Δεν είχα ποτέ ξανά κριτικές για τα βιβλία μου σε ορισμένες εφημερίδες, όπως η Le Monde. Οι πολλοί υποστηρικτές του Matzneff με γελοιοποιούσαν ως ακροδεξιά, ξεπερασμένης ηθικής. Όμως, ταυτόχρονα, έλαβα σχεδόν χίλιες επιστολές από θεατές που με συνέχαιραν για την παρέμβασή μου».

Δείτε εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=H0LQiv7x4xs πόσο «χαριτωμένες» θεωρούνται από τον παρουσιαστή οι «συλλογές κοριτσόπουλων» του Ματζνέφ και τη στιβαρή αντίκρουση της Μπομπαρντιέ.

Η φύση, επίσης, απάντησε στο ερώτημα αν σωφρονίζονται οι παιδόφιλοι. Ο Ντυγκέ, τον οποίο ο Ματζνέφ υπερασπίστηκε στο δικαστήριο, καταδικάστηκε σε 6 χρόνια φυλάκιση τον Νοέμβριο του 1981. Έναν χρόνο μετά, ήταν πάλι ελεύθερος, καθώς συνυπολογίσθηκε και η προφυλάκισή του. Και βέβαια, συνέχισε τα ίδια. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ξαναδικάζεται στο Παρίσι, αλλά η ποινή είναι χάδι: δύο μήνες φυλάκιση και πρόστιμο 10.000 φράγκων για παιδοφιλικές φωτογραφίες. Μετακομίζει σε προάστιο του Μπορντό και ψαρεύει παιδιά σε οικογένειες μεταναστών, κάποια από τα οποία είναι μικρότερα από 10 ετών. Ξαναμπαίνει στη φυλακή το 1988 και βγαίνει το 1994. Συλλαμβάνεται ξανά το 2001, ως μέλος διεθνούς κυκλώματος, μετά από την ανακάλυψη από την Ολλανδική Αστυνομία ενός ηλεκτρονικού αρχείου με 8.500 παιδοφιλικά θέματα. Το 2002 καταδικάζεται σε φυλάκιση 30 ετών. Η Libération το ανακοινώνει με μια ειδησούλα τριών φράσεων, κάνοντας, στην τελευταία, στο πολύ ξώφαλτσο, μια έμμεση αυτοκριτική:

«Ένας 66χρονος παιδόφιλος, ο Ζακ Ντυγκέ, καταδικάστηκε την Τρίτη από το Κακουργιοδικείο της Σαβοΐας σε τριάντα χρόνια φυλάκιση για κακοποίηση ανήλικων αγοριών, κάτω των 15 ετών. Συλληφθείς στο πλαίσιο έρευνας για ένα CD-Rom που κατασχέθηκε στην Ολλανδία με χιλιάδες παιδοφιλικές φωτογραφίες, ο Ζακ Ντυγκέ ήταν διασημότητα το 1979. Η Libération τού είχε προσφέρει ελεύθερο δημόσιο βήμα στο οποίο υπερασπιζόταν τον σοδομισμό παιδιών.»

Ούτε διθυραμβικές συνεντεύξεις, ούτε κουλτουριάρικες παιδοφιλικές διακηρύξεις. Η παιδοφιλία δεν είναι πια το αγαπημένο βίτσιο της γαλλικής αριστεράς, τουλάχιστον φανερά. Έχουν αλλάξει οι εποχές; Όχι. Έχει αλλάξει η μόδα. Πλέον, προωθείται, από πολύ πιο ευρύ μέτωπο, η LGBTQ plus ατζέντα, η woke culture, τ@ μαθητ@ και τ@ φοιτητ@, ο γονέας 1 και ο γονέας 2 (ενδεχομένως και 3, 4, 5…), και το «δικαίωμα» των παιδιών να αλλάζουν φύλο στα 14. Η αριστερά, έχοντας πάρει αμετάκλητα διαζύγιο από την πραγματικότητα, και καθώς η ταξική πάλη «δεν πουλάει», προσπαθεί να κατασκευάσει ένα καινούργιο πεδίο αντιπαράθεσης, για να ψαρεύει οπαδ@, παιδιά και εφηβάκια, και να τα κακοποιεί διανοητικά, εκμεταλλευόμενη την ηλικία της ανωριμότητας, του πειραματισμού και της αμφισβήτησης. Είναι κι αυτή μια μορφή παιδοφιλίας.

πηγή

RV

Βάλαμε την σημαία στο μπαλκόνι...

 

Του Παν. Μαρίνη

" --Βάλαμε την σημαία στο μπαλκόνι διά να τιμήσωμε τον Ελληνα στρατιώτη που επολέμησε με ψυχή, με ηρωϊσμό, με αυτοθυσία, που άφησε τα κοκκαλάκια του στην Πίνδο και στην Τρεμπεσίνα, Στο Ελ Αλαμέϊν, στο Τομπρούκ, στο Ρίμινι!

--Βεβαίως θλιβόμεθα που την ψυχή και τον ηρωϊσμό ΔΕΝ εσυνόδευε η επίγνωσις της καταστάσεως! Επίστευε ο Ελλην ότι επολεμούσε γιά την Πατρίδα ενώ επολεμούσε στο ΛΑΘΟΣ (σιωνιστικό) στρατόπεδο, τον λάθος εχθρό!

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΘΛΙΨΙΣ

--Ομως, ας αφήσωμε το παρελθόν! Μεγαλυτέρα είναι η θλίψις διά το σήμερα! Λέγουν ότι τους πολέμους κερδίζει η Ελληνική Ψυχή κι όχι η υλική υπεροπλία! Εχουν δίκιο! 

--Υποστηρίζομε ότι σήμερον ΔΕΝ υπάρχουν οι προϋποθέσεις διά να διεξαγάγη η Ελλάς έναν πόλεμον και μάλιστα έναν πόλεμον οιουδήποτε είδους, όπως π.χ. να αποκρούση τους Αλλογενείς εισβολείς εποίκους Μωαμεθανούς που έρχονται με την στολήν παραλλαγής του πρόσφυγα! ΔΕΝ βλέπει ο σημερινός Ελλην τον λόγον να πολεμήση δι' οιανδήποτε αξίαν! Διατί;; Διότι χάθηκε πλέον η Ελληνική Ψυχή !!

--Ελληνική Ψυχή σημαίνει ότι επάνω από το Εγώ μου, από την ιδικήν μου ύπαρξιν τοποθετώ την "Συλλογικήν Οντότητα Ελληνική Πατρίδα"! Αυτό που λέμε εν άλλαις λέξεσιν "πολεμώ υπέρ Βωμών και Εστιών"!

Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΒΩΜΩΝ

--Σήμερον όμως έχει κρημνισθή ο Βωμός της Συλλογικής Οντότητος Ελληνική Πατρίδα! Οι λέξεις: Πατρίδα, Ράτσα, Εθνος, Κράτος, σήμερον στα δημόσια σχολεία μας αλλά και στην προπαγάνδα των ΜΜΕ, όχι μόνον χλευάζονται και λοιδωρούνται αλλά θεωρούνται "εκφράσεις μίσους"! Το καλό και ωραίο διδάσκονται οι νέοι είναι να παραδοθής άνευ όρων σε όποιον βούλεται να σε κατακτήση, να σε εξανδραποδήση, να στρογγυλοκαθήση στην γη της Πατρίδος, στον Σομαλό, στον Νιγηριανό, στον Μωαμεθανό και στον Τούρκο ακόμη, γιατί όχι;; Εκνευρίζονται τα νέα παιδιά του σχολείου και σου απαντούν εξοργισμένα: «Ολοι οι άνθρωποι ίδιοι ήμαστε!» 

Αλλά και μέσα στο σπίτι, στην οικογένεια, δούλεψε το φαρμάκι του Μεταπολεμικού κόσμου και απουσιάζει και από εκεί ο νοητός (αλλά και πραγματικός) "Βωμός των Προγόνων"! Οι φωτογραφίες των προγόνων , τα κατορθώματά τους, από το Αριστείον Ανδρείας που έλαβον στον πόλεμον έως το προϊόν του μόχθου τους, την μικρή περιουσία που μας άφησαν! Απουσιάζει η υπόσχεσις και ο όρκος: «Άμμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρρονες»! 

Η ψυχή του στρατιώτου μάχεται γιά να μην πατήση ο εχθρός το έδαφος το Ιερόν της Πατρίδος, Ιερόν εξ ορισμού, καθώς λέγει ο Απολλώνιος Τυανεύς: Πατρίδα είναι εκεί όπου υπάρχουν οι θήκες ( = τάφοι) των Προγόνων. Οπως το λέγει ο εθνικός μας ποιητής, η Ελευθερία υπάρχει μόνον ως «Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα Ιερά»! Σήμερα όμως όλες αυτές οι ιδέες χλευάζονται και λιθοβολούνται ως παλαιομοδίτικος εθνικισμός! Εν πάση περιπτώσει, επισήμως η Ευρωπαϊκή Ένωσις θεωρεί τα σύνορα ρευστά και ανύπαρκτα και την φύλαξί τους απαράδεκτη!

Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΣΤΙΩΝ

--Σήμερον, ούτως ή άλλως, εκτός από τους "Βωμούς" απουσιάζει και η "Εστία", τουτέστιν, ο οικείος, ο προσφιλής, αυτός που σε περιμένει να γυρίσης νικητής και υπέρ του οποίου μάχεσαι κι έχεις την φωτογραφία του στο πορτοφόλι σου! Ασφαλώς, η ψυχή του στρατιώτου μάχεται επίσης διά να προστατεύση τους προσφιλείς του! Να μην λησμονούμε ένα θεμελιώδες ψυχολογικόν στοιχείον του άρρενος: ο πολεμιστής αγωνίζεται κατά κύριον λόγον διά το καλώς έχειν της κοπέλας που τον περιμένει να γυρίση! Τώρα, ΔΕΝ υπάρχει εξ ορισμού "κοπέλα που σε περιμένει"! Επομένως, εκλείπουν και οι λόγοι γιά να πολεμήσης!

ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ;;

--"Περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι να φθάσουν οι βάρβαροι!!" " 

RV

Μία από τις πολλές κηλίδες που άφησε ο Μίκης Θεοδωράκης στην νεοελληνική κουλτούρα

  

Γράφει ο Théo

Μία από τις πολλές κηλίδες που άφησε ο Μίκης Θεοδωράκης στην νεοελληνική κουλτούρα είναι και το λεγόμενο "συρτάκι," αυτή η απλοϊκή, μονότονη και εκνευριστική μελωδία που έχει καταντήσει σήμα κατατεθέν του Έλληνα παγκοσμίως. 

Χάρη σε αυτόν τον μπολσεβίκο ολετήρα και δυσφημιστή του Ελληνικού πολιτισμού, η Ελλάδα δεν είναι πλέον φημισμένη για την πλούσια πνευματική της κληρονομιά, τα αρχαία μνημεία της, την γλώσσα της, το φυσικό της κάλος, την τεράστια ποικιλία τοπικών παραδόσεων, αλλά για αυτή την αηδία και την τρυφηλή, παρακμιακή κουλτούρα που την συνοδεύει: τα γλέντια, τα μπουζούκια, τα μεθύσια, το σπάσιμο των πιάτων και όλα τα συναφή.

Πραγματικά έχω βαρεθεί να συναντώ ξένους απ' όλο τον κόσμο που, στο άκουσμα ότι είμαι Έλληνας από την Αθήνα, η πρώτη ερώτηση που μου κάνουν είναι για το εμετικό συρτάκι και το σπάσιμο των πιάτων!!!

RV

Κομμουνιστική χώρα - Ο Δένδιας θα στήσει την κεφάλα του εγκληματία κομμουνιστή Χο Τσι Μινχ στην Ελλάδα

 

Ξεράστε ελεύθερα: Ο Δένδιας ανακοίνωσε πως θα στηθεί προτομή του Χο Τσι Μινχ, ιδρυτή - και επί σειρά ετών κομμουνιστή δικτάτορα - του Βιετνάμ, στην Έδεσσα.

περισσότερα εδώ

Θαύματα και θαυμαστά γεγονότα της Αγίας Ρωσίας!

 

Το 2006, έναν χρόνο μετά την πρώτη επίσκεψη του Βλαντιμίρ Πούτιν στην αθωνική πολιτεία, τρεις στενοί του φίλοι προερχόμενοι από τον λεγόμενο «κύκλο της Αγίας Πετρούπολης» ίδρυσαν τη "Ρωσική Αθωνική Κοινωνία", έναν οργανισμό που στόχο είχε τη συλλογή και διάθεση χρημάτων για την υποστήριξη των μοναστηριών που τελούσαν υπό ρωσική… σημαία. Μόνο που αυτό δεν ήταν αρκετό στο δρόμο της δημιουργίας του Ρωσικού Κόσμου και της προώθησης της ρωσικής προπαγάνδας. Μια έρευνα φέρεται να αποφέρει στοιχεία για ροές χρημάτων μέσω τραπεζών ρωσικών συμφερόντων που δραστηριοποιήθηκαν και στην Κύπρο με τις διωκτικές αρχές να θέτουν και ζήτημα ξεπλύματος μαύρου χρήματος…

Ο «κύκλος της Αγίας Πετρούπολης» αποτελείται από τους πλέον έμπιστους του Ρώσου προέδρου και έχει χρησιμοποιηθεί σε βάθος χρόνου για την πλήρη στήριξη και προώθησή της προπαγάνδας ειδικά σε ό,τι αφορά τη λογική της Ορθόδοξης συμμαχίας ή αλλιώς της Ορθόδοξης Κοινοπολιτείας.

Μέλη του δραστηριοποιήθηκαν έντονα στην Ελλάδα, έχοντας ως βάση μονές του Αγίου Όρους, τις οποίες στήριξαν τα προηγούμενα χρόνια δαπανώντας δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Επεκτάθηκαν όμως και σε άλλες δραστηριότητες, έχοντας ως στήριγμα επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στη χώρα. Κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, αλλά και στη Νότια σε ορισμένες περιπτώσεις, ειδικά σε σημεία όπου το χριστιανικό στοιχείο είναι το ίδιο έντονο.

Ο μασέρ του Πούτιν ή «γκρι καρδινάλιος» Konstantin Goloshchapov με τον Μητροπολίτη των Τσιγάρων, του οίνου και των διαμαντιών, πρώην Καγκεμπίτη Κύριλλο. Περισσότερα για τον δισεκατομμυριούχο Κύριλλο εδώ

Άτυπος επικεφαλής της κίνησης είναι ο επονομαζόμενος και «μασέρ του Πούτιν» ή «γκρι καρδινάλιος» Konstantin Goloshchapov (Γκολοσσάποφ), ο άνθρωπος που φέρεται να μύησε τον Ρώσο πρόεδρο στα μυστικά της μοναστικής ζωής και στις δυνατότητες να συμβάλει η ορθοδοξία στη μετατροπή του σε «μεσσία» αγωνιστή κατά του Αντίχριστου. Στο «θαύμα του Θεού», όπως τον έχει αποκαλέσει μεταγενέστερα ο Πατριάρχης Κύριλλος. Πρόκειται για ένα πρόσωπο που έχει περάσει κάτω από τα ραντάρ των κυρώσεων, όπως και άλλοι ρώσοι ολιγάρχες και ο οποίος, πέραν της δημιουργίας της "αθωνικής κοινωνίας", είναι αυτός ο οποίος έχει δημιουργήσει τον κύκλο της Αγίας Πετρούπολης.

Λάτρης των σπορ και ο ίδιος, συναγωνιστής στο τζούντο με τον Βλάντιμιρ Πούτιν, αλλά κυρίως ο πραγματικός του… μασέρ. Εξ ου και το ένα από τα δύο… παρατσούκλια που τον συνοδεύουν στην πολυετή του δράση.

Και ως λάτρης των σπορ είναι ένας εκ των Ρώσων ολιγαρχών, αν και ο συγκεκριμένος παραπέμπει σε άλλη μικρότερη λίστα ανθρώπων του Πούτιν, διαθέτει ποσοστά σε μια μικρή ιταλική ομάδα. Τον ιταλικό ποδοσφαιρικό σύλλογο "Bari".

Ο μασέρ του Πούτιν ''παίζει μπάλα'' και στην Ιταλία!

Ο  «γκρι καρδινάλιος» Konstantin Goloschapov αγόρασε επίσης ένα πολυτελές διαμέρισμα στην πόλη του Μπάρι. Εκεί υπάρχει μια ορθόδοξη εκκλησία όπου διατηρούνται τα λείψανα του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού, του πολιούχου των Ρους. Κάποιο μέρος αυτών των ιερών λειψάνων μεταφέρθηκε από τον Goloshchapov στη Ρωσία, σε μερικά από τα μοναστήρια που βρίσκονται κοντά στη Μόσχα. Εκτός από ένα διαμέρισμα στο Μπάρι της Ιταλίας ο Goloshchapov είναι ιδιοκτήτης μιας ακόμη πολυτελούς κατοικίας στη Σαρδηνία (συγκεκριμένα στο Κάλιαρι). Διαθέτει επίσης ένα ξενοδοχείο τεσσάρων αστέρων. Περισσότερα εδώ 

Για το ξενοδοχείο επίσης μπορείτε να δείτε και εδώ

Και δεν είναι ο μόνος, αν και οι ολιγάρχες λιγοστεύουν μετά και τις εξελίξεις με την Τσέλσι και τον Ρομάν Αμπράμοβιτς. Εκ των ελαχίστων με άμεση πρόσβαση στον Πούτιν (άλλωστε ως μασέρ είχε και το προνόμια να ακουμπά το σώμα του προέδρου) και εκ των συνομιλητών με πρόσωπα όπως ο συνονόματος Κονσταντίν Μαλοφέεβ (δείτε εδώ) εντάσσεται στη συνομοταξία των ανθρώπων που είδαν από την αρχή την Ορθοδοξία ως λύση στο πρόβλημα της κατάρρευσης του κομμουνισμού και της Σοβιετικής Ένωσης στα τέλη του προηγούμενου αιώνα.

Ως άτυπος επικεφαλής του «κύκλου της Αγίας Πετρούπολης» φέρεται να κινεί όλα τα νήματα. Και ως συνιδιοκτήτης της ρωσικής τράπεζας SMP bank είχε τη δυνατότητα να κινεί χρήματα κυρίως σε συνεργασία με την άλλη ρωσικών συμφερόντων τράπεζα την RCB Bank, η οποία δραστηριοποιούταν στην Κύπρο και στην οποία συνιδιοκτήτης ήταν η VTB Bank, η οποία έχει ενταχθεί σε καθεστώς κυρώσεων. Αρκεί να σημειωθεί ότι η τελευταία εμφανίσθηκε να μεταφέρει τα ποσοστά της στην RCB Bank την ημέρα που η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, προκαλώντας ένα σοβαρό θέμα στην Κύπρο. Ένα θέμα όμως που οδήγησε στο να ανοίξει εκ νέου ο φάκελος λογαριασμών και ροών προς εκκλησιαστικούς παράγοντες και μοναστήρια τόσο στην Κύπρο όσο κυρίως προς την Ελλάδα.

Η έρευνα που έχει γίνει επί των ροών αυτών εμφανίζει σημάδια και ξεπλύματος μαύρου χρήματος τα οποία εκτός των ορθοδόξων μοναστηριών ακολουθούν μια γραμμή χρήματος μεταξύ Ρωσίας (Αγίας Πετρούπολης και Μόσχας), Κύπρου, Ελλάδας (πέραν της αθωνικής και της εκκλησιαστικής γίνεται λόγος για λογαριασμούς που αφορούν επιχειρηματικές δραστηριότητες αν και προς το παρόν τα στοιχεία δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας) και Ιταλίας, μέσω της γραφικής Σαρδηνίας. Η εμπλοκή μηχανισμών της Ελβετίας αφορούσε στην παροχή υπηρεσιών επενδυτικής μορφής, ενώ σύμφωνα με τις πληροφορίες που υπάρχουν οι off shore εταιρείες, οι εταιρείες βιτρίνες που εξετάζονται είναι εκατοντάδες.

Αρκεί να σημειωθεί άλλωστε ότι και οι δύο κυπριακές εταιρείες, στις οποίες φέρεται να μεταβίβασε τα ποσοστά που κατείχε στην τράπεζα Rsb η υπό καθεστώς κυρώσεων VTB Bank, διαθέτουν ιδιοκτησιακό καθεστώς που χάνεται σε υπερατλαντικούς ορίζοντες. Αυτό που όμως έχει σημασία είναι ότι, παρά τις προσπάθειες μεταφοράς ιδιοκτησίας που έγιναν, η RCB διέκοψε τις τραπεζικές της εργασίας δεδομένου ότι η σχέση με τη VTB bank, την τράπεζα που αναφέρεται ως ο «κουμπαράς του Πούτιν», ήταν στενές και τα πρόσωπα που μετείχαν στις κυπριακές εταιρείες συνδέονται άμεσα με το διοικητικό συμβούλιο της ρωσικής τράπεζας.

Η όλη διαδικασία επανέφερε την έρευνα βγάζοντας από το αρχείο στοιχεία που σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες ακουμπούν μοναστήρια, ινστιτούτα, ομίλους και παραεκκλησιαστικές οργανώσεις στη βόρεια Ελλάδα. Οι διωκτικές αρχές ΗΠΑ και ΕΕ βρίσκονται σήμερα στη διαδικασία που είναι γνωστή σε Iris και FBI με τη διάσημη φράση follow the money. Και ήδη στον άξονα Αγία Πετρούπολη - Κύπρος - Σαρδηνία και Βόρεια Ελλάδα εμφανίζεται μια κινητικότητα που αγγίζει μέχρι και το ξέπλυμα χρήματος.

πηγή

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε από το liberal.gr τη Δευτέρα 9 Μαΐου 2022 και συντάκτης του είναι ο Τάσος Ευαγγελίου.  Σήμερα ο δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου δημοσιεύει στο hellasjournal.com  ένα άλλο άρθρο με τίτλο:

Στην Κύπρο δεν ιδρώνει το αυτί των διεφθαρμένων: Με πολιτική επιρροή δημιουργήθηκε ο “κουμπαράς του Πούτιν”

Οι αποκαλύψεις του δημοσιογραφικού οργανισμού OCCRP (Organized Crime and Corruption Reporting Project) για τη ρωσική τράπεζα RCB είναι συγκλονιστικές.

Όπως αναφέρει το σχετικό αποκαλυπτικό ρεπορτάζ ιδρύθηκε στην Κύπρο και ανήκε σε μια άλλη ρωσική τράπεζα που ονομάστηκε «κουμπαράς του Πούτιν». Παρά τις κινήσεις για να κρύψει τους ρωσικούς της δεσμούς μετά την εισβολή στην Ουκρανία, νυν και πρώην στελέχη της RCB έχουν δεσμούς με το Κρεμλίνο και απέκτησαν κυπριακά διαβατήρια υπό αμφίβολες συνθήκες, σημειώνεται χαρακτηριστικά.

Στο ρεπορτάζ τονίζονται και τα εξής:

Μια έκθεση της Κυπριακής κυβέρνησης που διέρρευσε αναφέρει ότι η RCB βοήθησε τον Διευθύνοντα Σύμβουλό της, Kirill Zimarin, και 31 άλλους υπαλλήλους, τους συγγενείς τους ή πελάτες της τράπεζας να αποκτήσουν κυπριακά διαβατήρια στο πλαίσιο ενός συστήματος υπηκοότητας ανά επένδυση που αργότερα αποδείχθηκε ότι ήταν διεφθαρμένο και έκλεισε.

Η έκθεση αναφέρει ότι η RCB χρησιμοποίησε πολιτική επιρροή για να προωθήσει προβληματικές αιτήσεις διαβατηρίων και ότι πολλές αιτήσεις που σχετίζονται με την τράπεζα δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις για την κυπριακή υπηκοότητα. (Η έκθεση αναφέρει ότι 2.869 Ρώσοι, απέκτησαν τα λεγόμενα «χρυσά διαβατήρια» από την Κύπρο)

Γυναίκες συζητούν έξω από ένα mini-market που πουλάει ρωσικά προϊόντα στη Λεμεσό. 

Ομιλούμε για το …”μεγαλείο” του κυπριακού πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Ο «κουμπαράς» του προέδρου της Ρωσίας, δρούσε υπό την κάλυψη πολιτικών προσώπων, δικηγορικών και λογιστικών γραφείων και πρώην αξιωματούχων της κυπριακής κυβέρνησης.[...]

[..] Η διαφθορά εξελίχθηκε στο δεύτερο πιο σοβαρό πρόβλημα μετά την αποτυχία λύσης του Κυπριακού. Τούτος ο τόπος θέλει αλλαγή εκ βάθρων. Για να φοβηθούν οι μιμητές των τωρινών διεφθαρμένων πρέπει να δικαστούν και να καταδικαστούν οι ξεφωνημένοι διεφθαρμένοι.

Ας γίνει μία αρχή. Ο Γενικός Εισαγγελέας και οι συνεργάτες του έχουν τεράστιες ευθύνες. Καλύπτουν, εύχομαι όχι συνειδητά, αυτές τις βρώμικες καταστάσεις που ανέδειξαν το νησί σε μία εκ των πλέον διεφθαρμένων χωρών στον κόσμο. Και σημειώνω, για να μην χάνουν το χρόνο τους: Οι απειλές δεν πιάνουν

Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Καρδινάλιοι, τράπεζες, πολιτικοί, βρώμικο χρήμα, μοναστήρια, ινστιτούτα σε μια υπόθεση που μόλις άνοιξε. Έχουμε πολλά να δούμε μπροστά μας καθώς θα ξετυλίγεται η υπόθεση. Πράγματα και θαύματα! Τα θαύματα δια απλής προσταγής του ''μεσσία'' Πούτιν και του θαυματουργού αρχιεπισκόπου Κυρίλλου! Θαύματα και θαυμαστά γεγονότα της Αγίας Ρωσίας! 

RV

Η Εκκλησία της KGB και ο «Μητροπολίτης του Ταμπάκο»

 

Γράφει ο Théo

Τον Μάρτιο του 2018 ο Ρώσος Πατριάρχης Κύριλλος επισκέφθηκε την Βουλγαρία για να συμμετάσχει στους εορτασμούς της 140^ης επετείου της υπογραφής της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, της σημαντικότερης εθνικής εορτής των Βουλγάρων.

Η επίσκεψη δεν είχε καλή κατάληξη. Λίγο πριν την αποχώρησή του από την χώρα, ο Κύριλλος, με την χαρακτηριστική αλαζονεία που τον διέπει, επέπληξε δημοσίως την Βουλγαρική Κυβέρνηση και τον Βούλγαρο Πρόεδρο επειδή κατά την διάρκεια κάποιας τελετής μνημονεύσαν όλες τις ευρωπαϊκές εθνότητες της τσαρικής Ρωσίας που συνέβαλαν στην απελευθέρωση των Βουλγάρων από τους Οθωμανούς και όχι μόνο τους Ρώσους! «Η Βουλγαρία απελευθερώθηκε από την Ρωσία, όχι από την Πολωνία, την Λιθουανία ή την Φινλανδία» είπε σε ειρωνικό τόνο ο Κύριλλος, προσθέτοντας ότι οι Βούλγαροι «διαστρεβλώνουν την Ιστορία» και «υποτιμούν τον ρόλο της Ρωσίας στα γεγονότα»!   

Στον απόηχο των προσβλητικών δηλώσεων του Κυρίλλου, ο Αναπληρωτής Πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Βαλέρι Σημαιώνοφ, εμφανώς οργισμένος από την συμπεριφορά του Ρώσου Πατριάρχη, ανέφερε κατά την διάρκεια συνέντευξής του σε βουλγαρικό τηλεοπτικό σταθμό μεταξύ άλλων τα εξής:    

«Πρέπει να καταστήσουμε σαφές στον κόσμο ποιος είναι ο Πατριάρχης Κύριλλος. Αυτός ο άνθρωπος δεν κατέβηκε από τον ουρανό, δεν έρχεται από τον Παράδεισο και δεν είναι απόστολος του Ιησού Χριστού. Ο Κύριλλος είναι γνωστός ως «ο Μητροπολίτης των Τσιγάρων της Ρωσίας». Από το 1996 έχει εισαγάγει [στην Ρωσία] τσιγάρα άνευ δασμών αξίας $14 εκατομμυρίων. Αυτός ο πονηρός τύπος έχει κερδίσει $14 εκατομμύρια από τσιγάρα και $4 εκατομμύρια από την εισαγωγή οίνου υπό το πρόσχημα εκκλησιαστικών αναγκών χωρίς να πληρώσει δασμούς. Έχει ιδιωτικό αεροσκάφος, βίλα στην Ελβετία και ρολόι αξίας $30,000. Τι είναι αυτός; Δεν είναι Ορθόδοξος κληρικός. Είναι ο πράκτορας Μιχαήλοφ, ένας δευτεροκλασάτος πράκτορας της σοβιετικής KGB, γεγονός που έχει αποδειχθεί. Και αυτό το άτομο έχει το θράσος να εγκαλεί τον Βούλγαρο Πρόεδρο!»            

Οι δηλώσεις αυτές, που ενδέχεται να ακούγονται απίστευτες σε ορισμένους, αποκαλύπτουν μια σκοτεινή πλευρά της ιστορίας της «Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας», την οποία οι περισσότεροι στην Ελλάδα αγνοούν.

Όταν ξέσπασε η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, η χρονολογούμενη  από τον εκχριστιανισμό των Ρως «Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας», έχοντας διαχρονικά αποτελέσει παράγοντα κοινωνικής σταθερότητας και έρεισμα του Τσαρισμού στην Ρωσία, βρέθηκε αμέσως στο στόχαστρο του αθεϊστικού κομμουνιστικού καθεστώτος, το οποίο εξαπέλυσε εναντίον της μια σειρά διωγμών πρωτοφανών στα ιστορικά χρονικά. Η Ρωσική Εκκλησία απώλεσε την νομική της υπόσταση και περιουσία, εκατοντάδες ιεροί ναοί βεβηλώθηκαν, λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν, ενώ χιλιάδες επίσκοποι, ιερείς αλλά και απλοί πιστοί φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν ή εκτελέστηκαν.

Οι αντιθρησκευτικές διώξεις κορυφώθηκαν τη δεκαετία του 1930, επί κυβερνήσεως Στάλιν. Μόνο κατά τις σταλινικές εκκαθαρίσεις των ετών 1936-38 φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν στην Σιβηρία πάνω από 150.000 Ρώσοι κληρικοί, από τους οποίους τουλάχιστον 100.000 εκτελέστηκαν. Ενδεικτικό της καταστροφής που υπέστη η Ρωσική Εκκλησία είναι ότι από τους 55.000 ναούς που λειτουργούσαν στην Ρωσία πριν την μπολσεβικική επανάσταση, μόλις 500 επιβίωσαν των διωγμών.

Ανάμεσα στους ναούς που καταστράφηκαν επί Στάλιν ήταν και ο Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος Χριστού στην Μόσχα. Ο ιστορικός ναός κατεδαφίστηκε με εκρηκτικά κατ’ εντολή του Στάλιν, προκειμένου στην θέση του να χτιστεί το «Παλάτι των Σοβιέτ», ένα φαραωνικό κτίσμα στου οποίου την κορυφή θα δέσποζε ένα τεράστιο άγαλμα του Λένιν.

Αυτή η ανελέητη εκστρατεία βίας και τρομοκρατίας συνεχίστηκε απαρέγκλιτα μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, οπότε αίφνης σημειώθηκε μια τεράστια αλλαγή στην σοβιετική πολιτική έναντι της Ρωσικής Ορθόδοξής Εκκλησίας. Ο Στάλιν, έχοντας διαπιστώσει ότι οι βίαιες μέθοδοί του δεν είχαν επιφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα, αλλά, απεναντίας, είχαν στρέψει μεγάλο μέρος του λαού εναντίον του εν μέσω πολέμου, αποφάσισε να αλλάξει τακτική. Έδωσε διαταγή να παύσουν οι διωγμοί και επεδίωξε να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με την Εκκλησία, ενώ υπό το πρόσχημα της «ανασυγκρότησής» της τοποθέτησε στις τάξεις της μερικούς από τους πιο πιστούς πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών του. Έτσι, οι χιλιάδες κληρικοί που είχε εξοντώσει αντικαταστάθηκαν από αχειροτόνητους τσαρλατάνους ψευτο-ιερείς και από απατεώνες ψευτο-επισκόπους χωρίς ιερατικές ή θεολογικές σπουδές, οι οποίοι, μαζί με τους ελάχιστους εναπομείναντες υποταγμένους στην σοβιετική εξουσία κληρικούς, συνέθεσαν την «νέα» Ρωσική Εκκλησία, που στο εξής θα αποτελούσε το «μακρύ χέρι» του σοβιετικού καθεστώτος στις θρησκευτικές υποθέσεις τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της Ρωσίας.  

Το μοντέλο αυτό της απολύτως ελεγχόμενης από το Κρεμλίνο και την KGB Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, το οποίο εμπνεύστηκε ο Στάλιν, ακολουθήθηκε πιστά από τους σοβιετικούς ηγέτες που τον διαδέχτηκαν και εξακολουθεί να ακολουθείται μέχρι σήμερα από το εγκληματικό και διεφθαρμένο καθεστώς Πούτιν.

Όπως δήλωσε σε συνέντευξή του στο ουκρανικό τηλεοπτικό κανάλι TSN ο πρώην Μητροπολίτης Κιέβου Φιλάρετος μετά την αποκάλυψη ότι αυτός και ο Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος υπήρξαν πράκτορες της KGB υπό τα διακριτικά «Αντόνοφ» και «Ντρόζντοφ»:

«Όλοι οι αρχιερείς του Πατριαρχείου Μόσχας, χωρίς εξαίρεση, είχαν σχέσεις με την KGB. Δεν υπήρχε αρχιερέας που να μην έχει σχέση με την KGB, διότι το ίδιο το σύστημα ήταν τέτοιο που δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να ελεγχθεί η Εκκλησία. Για να χειροτονηθείς επίσκοπος, έπρεπε να συμφωνείς με την KGB.»

Ο δε Νικίτα Χρουστσόφ φέρεται να ήταν ο πρώτος που επιχείρησε να χρησιμοποιήσει την Ρωσική Εκκλησία ως μέσο ασκήσεως εξωτερικής πολιτικής, επιχειρώντας να εξαγάγει στην Δύση και ιδιαίτερα στην Λατινική Αμερική μια μαρξιστική εκδοχή της χριστιανικής θεολογίας, την λεγόμενη «Θεολογία της Απελευθέρωσης». Η επιχείρηση αυτή συνεχίστηκε από την KGB για δεκαετίες, ακόμα και μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, μέσω του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, με την συμμετοχή μάλιστα του πράκτορα της KGB και νυν Πατριάρχη Μόσχας Κυρίλλου.

Τις παραπάνω πληροφορίες επιβεβαιώνει η μαρτυρία του Ίον Μίχαϊ Πατσέπα, πρώην αντιστράτηγου και διοικητή του Τμήματος Εξωτερικών Υποθέσεων της διαβόητης Σεκιουριτάτε, σε άρθρο του στο περιοδικό National Review:

«Η Ιστορία συχνά επαναλαμβάνεται, και εάν έχετε ζήσει δύο ζωές, όπως εγώ, έχετε αρκετές πιθανότητες να παρακολουθήσετε την επανάληψη του δράματος με τα ίδια σας τα μάτια.

Η Θεολογία της Απελευθέρωσης, για την οποία λίγα έχουν ακουστεί επί δύο δεκαετίες, επανήλθε στην επικαιρότητα. Αυτό όμως που δεν αναφέρεται είναι η προέλευσή της. Δεν επινοήθηκε από Λατινοαμερικανούς Καθολικούς. Αναπτύχθηκε από την KGB. Ο άνθρωπος που ηγείται τώρα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Πατριάρχης Κύριλλος, εργαζόταν μυστικά για την KGB υπό την κωδική ονομασία «Μιχαήλοφ» και πέρασε τέσσερις δεκαετίες προωθώντας την Θεολογία της Απελευθέρωσης, την οποία εμείς οι επί κεφαλής του ανατολικοευρωπαϊκού δικτύου πληροφοριών ονομάζαμε Εκχριστιανισμένο Μαρξισμό.

Η Θεολογία της Απελευθέρωσης έχει γενικώς γίνει κατανοητή ως ένα πάντρεμα Μαρξισμού και Χριστιανισμού. Αυτό που δεν έχει κατανοηθεί είναι ότι δεν υπήρξε το προϊόν χριστιανών που ορέγονταν τον Κομμουνισμό, αλλά κομμουνιστών που ορέγονταν τους χριστιανούς. Περιγράφω την γέννηση της Θεολογίας της Απελευθέρωσης στο βιβλίο μου, Παραπληροφόρηση (Disinformation), το οποίο συνεγράφη μαζί με τον καθηγητή Ρόναλντ Ρίτσλακ. Η γέννησή της υπήρξε μέρος ενός άκρως απορρήτου κομματικού/καθεστωτικού προγράμματος παραπληροφόρησης, επισήμως εγκεκριμένου το 1960 από τον διευθυντή της KGB Αλεξάντρ Σελέπιν και το στέλεχος του Πολίτμπιρο Αλεξέι Κιριτσένκο, τον δεύτερο τότε στην κομματική ιεραρχία μετά τον Νικήτα Χρουστσόφ.

Ο νεαρός αρχιμανδρίτης Κύριλλος -κατά κόσμον Βλαντίμιρ Γκουντγιάεφ- (δεξιά) μαζί με τον Μητροπολίτη Λένιγκραντ και Νόβγκοροντ Νικόδημο (κέντρο). Όπως αργότερα αποκαλύφθηκε, o Νικόδημος, ο οποίος το 1975 διορίστηκε πρόεδρος του ΠΣΕ, υπήρξε πράκτορας της KGB υπό το διακριτικό «Σβιάτοσλαβ».

Το 1971 η KGB έστειλε τον Κύριλλο –που μόλις είχε προαχθεί στον βαθμό του αρχιμανδρίτη– στην Γενεύη ως απεσταλμένο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών. Το ΠΣΕ ήταν και παραμένει ο μεγαλύτερος διεθνής θρησκευτικός οργανισμός μετά το Βατικανό, εκπροσωπώντας σχεδόν 550 εκατομμύρια Χριστιανούς διαφόρων ομολογιών σε 120 χώρες. Η κύρια αποστολή του Κυρίλλου/Μιχαήλοφ ήταν να χρησιμοποιήσει το ΠΣΕ για την εξάπλωση της νέας Θεολογίας της Απελευθέρωσης σε όλη την Λατινική Αμερική. Το 1975 η KGB κατόρθωσε να τοποθετήσει τον Κύριλλο στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΣΕ –θέση που κατείχε μέχρι να «εκλεγεί» Πατριάρχης της Ρωσίας το 2009. Λίγο αφότου εισήχθη στην Κεντρική Επιτροπή, ο Κύριλλος ανέφερε στην KGB: «Τώρα η ατζέντα του ΠΣΕ είναι επίσης η δική μας ατζέντα.»

Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, το οποίο κατά τον Ψυχρό Πόλεμο είχε αλωθεί από πράκτορες της KGB, ήταν και παραμένει διαβόητο για την προώθηση οικουμενιστικών, αντεθνικών, μεταμοντέρνων και μαρξιστικών τάσεων στις χριστιανικές εκκλησίες.

Επί των ετών του Κυρίλλου στην διοίκηση του ΠΣΕ, η Θεολογία της Απελευθέρωσης ρίζωσε βαθιά στην Λατινική Αμερική –όπου τώρα ο χάρτης παρουσιάζει αξιοπρόσεκτες ερυθρές κηλίδες. Τα ρωσικά πολεμικά πλοία και βομβαρδιστικά επέστρεψαν στην Κούβα για πρώτη φορά από την Κουβανική Κρίση των Πυραύλων του 1962, και η Ρωσία έχει επίσης προσφάτως στείλει πλοία και βομβαρδιστικά στην Βενεζουέλα. 

Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος II, ο οποίος γνώριζε καλά τα κομμουνιστικά τεχνάσματα, δεν παρασύρθηκε από την Θεολογία της Απελευθέρωσης των Σοβιετικών. Το 1983 ο φίλος και έμπιστος συνεργάτης του Καρδινάλιος Ράτζινγκερ (μετέπειτα Πάπας Βενέδικτος XVI), ο οποίος εκείνη την περίοδο ήταν ο προκαθήμενος της Συνόδου για το Δόγμα της Πίστεως του Βατικανού, αποκήρυξε ως μαρξιστική την ιδέα της Θεολογίας της Απελευθέρωσης ότι η ταξική πάλη είναι θεμελιώδης στην Ιστορία. Ο καρδινάλιος αποκάλεσε την Θεολογία της Απελευθέρωσης «εξέχουσα αίρεση» και την κατακεραύνωσε ως «θεμελιώδη απειλή» για την Εκκλησία.    

Φυσικά, ήταν και παραμένει μια απειλή  –μία σκοπίμως σχεδιασμένη για να υπονομεύσει την Εκκλησία και να αποσταθεροποιήσει την Δύση, καθυποτάσσοντας την θρησκεία σε μια αθεϊστική πολιτική ιδεολογία προς γεωπολιτικό όφελος.

Τώρα, ονόματα –όπως του Όσκαρ Ρομέρο και του Μιγκέλ ντ' Εσκότο Μπρόκμαν– που δεν είχαν ακουστεί από την δεκαετία του 1980, όταν η Σοβιετική Ένωση ήταν ακόμα της μόδας, είναι και πάλι στην διεθνή επικαιρότητα. Και εδώ είμαστε. Οι προαγωγοί μιας θρησκευτικής ιδεολογίας εμπνευσμένης από την KGB, οι οποίοι κάποτε εναγκαλιζόταν την βίαιη μαρξιστική επανάσταση, τώρα αρνούνται την σύνδεσή της με τον Μαρξισμό και την KGB.  

Πολλοί αποβιώσαντες αξιωματικοί της KGB πρέπει να είχαν ξεκαρδιστεί στους τάφους τους την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1999, όταν ο παλιός τους προϊστάμενος, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο κάποτε ομόλογός μου στην KGB, ενθρονίστηκε στο Κρεμλίνο. Κατά τον Ψυχρό Πόλεμο η KGB ήταν κράτος εν κράτει. Τώρα, η KGB –αναβαπτισμένη σε FSB– είναι το ίδιο το Κράτος. Σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στην Ρωσική εφημερίδα Νοβάγια Γκαζέτα, έως το 2003, 6.000 περίπου πρώην αξιωματικοί της KGB διηύθυναν τις ομοσπονδιακές και τοπικές κυβερνήσεις της Ρωσίας. Η έγκυρη βρετανική εφημερίδα Τhe Guardian αναφέρει ότι ο πρόεδρος Πούτιν έχει μυστικά συσσωρεύσει πάνω από $40 δισεκατομμύρια, καθιστάμενος ο πλουσιότερος άνθρωπος της Ευρώπης.

Στην Ρωσία, όσο περισσότερο τα πράγματα αλλάζουν, τόσο περισσότερο παραμένουν τα ίδια.

Αυτό μας φέρνει πίσω στον Κύριλλο/Μιχαήλοφ. Το 2006 η προσωπική περιουσία του Αρχιεπισκόπου Κυρίλλου υπολογιζόταν στα $4 δισεκατομμύρια από την Moscow News. Καθόλου περίεργο. Κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1990 η Έδρα Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, υπό την διεύθυνση του Κυρίλλου, απέσπασε το προνόμιο της άνευ δασμών εισαγωγής τσιγάρων ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του στην KGB. Δεν του πήρε πολύ χρόνο να γίνει ο μεγαλύτερος προμηθευτής ξένων τσιγάρων στην Ρωσία.  

Πριν λίγα χρόνια, ενώ ο Κύριλλος επισκεπτόταν την Ουκρανία ως ο νέος Πατριάρχης της Ρωσίας, κάποια εφημερίδα δημοσίευσε μια φωτογραφία στην οποία ο ιεράρχης φαινόταν να φορά ένα ρολόι Breguet, του οποίου η αξία εκτιμήθηκε στα $30.000. Η ρωσική εφημερίδα Kommersant κατηγόρησε τον Κύριλλο ότι κατεχράτο του προνομίου της άνευ δασμών εισαγωγής τσιγάρων και του απέδωσε το προσωνύμιο «ο Μητροπολίτης του Ταμπάκο». Ο Κύριλλος αρνήθηκε ότι κατείχε τέτοιο ρολόι. Είπε ότι η φωτογραφία έπρεπε να είχε αλλοιωθεί από τους εχθρούς του και ανήρτησε την «αληθινή» φωτογραφία του στην επίσημη ιστοσελίδα του. Μια προσεκτική εξέταση αυτής της «αληθινής» φωτογραφίας όμως δείχνει ότι το ρολόι Breguet έχει σβηστεί από τον καρπό του, όμως η αντανάκλασή του εξακολουθεί να είναι ευκρινής στην επιφάνεια της έδρας κάτω από το χέρι του.»     

Το σκάνδαλο της αμύθητης περιουσίας του Κυρίλλου/Μιχαήλοφ αναζωπυρώθηκε το 2020, όταν ο Ρώσος Πατριάρχης εθεάθη να φορά ακόμα ένα πανάκριβο ρολόι, αυτή την φορά ένα Ulysse Nardin αξίας $16.000. Επιπλέον, όπως αποκάλυψε η ρωσική ιστοσελίδα Proekt, ο Κύριλλος φέρεται να είναι ιδιοκτήτης τριών πολυτελών διαμερισμάτων στην Μόσχα, ενώ σύμφωνα με την εφημερίδα Νοβάγια Γκαζέτα, διαθέτει επίσης ένα σαλέ στην Ελβετία, κοντά στην Ζυρίχη, και ακίνητη περιουσία αξίας πολλών εκατομμυρίων δολαρίων στις περιοχές του Σμολένσκ και του Καλίνιγκραντ.

Όπως δήλωσε ο Ρώσος συγγραφέας και πρώην αντισυνταγματάρχης της KGB που διέφυγε στις ΗΠΑ Κονσταντίν Πρεομπραζένσκι:

«Η KGB δεν εξαφανίσθηκε. Και δυστυχώς ούτε η ΕΣΣΔ εξαφανίσθηκε, απλώς έγινε μικρότερη. Η τρέχουσα ρωσική ηγεσία (σ.σ. του Πούτιν) έχει αποκαταστήσει πλήρως την KGB. (…) Πως μπορεί κανείς να ομιλεί για την συνεργασία της Εκκλησίας με την KGB στο παρελθόν, όταν ακόμη και σήμερα στην Εκκλησία όλες οι διοικητικές (ανώτατες) θέσεις είναι κατειλημμένες από πράκτορες της KGB; Όπου και να κοιτάξεις, βλέπεις έναν πράκτορα. Και ο Πατριάρχης, και οι υφιστάμενοί του –όλοι πράκτορες της KGB.»   

 

RV