Γκαµπριέλε Ντ’ Ανούντσιο (Gabriele D’Annunzio)

Γκαµπριέλε Ντ’ Ανούντσιο (Gabriele D’Annunzio) (1863-1938) 

Ο ποιητής-προφήτης της ιταλικής λογοτεχνίας κι ένας από τους πιο γνωστούς λογοτέχνες στον κόσµο. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια γαιοκτημόνων με ισχυρή πολιτική επιρροή και σπούδασε στο καλύτερο κολέγιο της Τοσκάνης. Το 1879, σε ηλικία μόλις 16 ετών, δημοσίευσε μια μικρή ποιητική συλλογή (Primo vere), με έντονες επιδράσεις από τον διάσημο Ιταλό ποιητή Τζοζουέ Καρντούτσι. Το 1881 εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο της πόλης (χωρίς ωστόσο να αποφοιτήσει), όπου γρήγορα έγινε ο πρωταγωνιστής της λογοτεχνικής και κοσμικής ζωής της ιταλικής πρωτεύουσας. Τα χρόνια της παραμονής του στη Ρώμη υπήρξαν καθοριστικά για τη μελλοντική πορεία του, γιατί του επέτρεψαν να συνειδητοποιήσει τις κλίσεις του. Οι έρωτες, οι μονομαχίες, οι δίκες, τα χρέη ήταν οι πρώτες μορφές με τις οποίες ο Ν. εκδήλωσε το ωραιοπαθές ιδεώδες της «απαράμιλλης ζωής» του ποιητή, ως προνομιούχου ανθρώπου, ο οποίος οικοδομούσε τη ζωή του σύμφωνα με δικούς του ανθρώπινους και ηθικούς νόμους. Παράλληλα, στα κείμενά του εκείνης της εποχής αντανακλώνται οι επιρροές των Γάλλων συμβολιστών, ο αισθησιασμός και ο εκλεκτικισμός του. 

Τα χαρακτηριστικά αυτά της προσωπικότητάς του και της τέχνης του γίνονταν εντονότερα με το πέρασμα των χρόνων, υπό την επιρροή μάλιστα των ιδεών του Νίτσε, και ιδιαίτερα της θεωρίας του υπερανθρώπου, όπως την προσλάμβανε ο Ντ’ Ανούντσιο. Μετά τα έργα Ιωάννης Επίσκοπος (1891) και Ο Αθώος (1892), τα οποία χαρακτηρίζονταν από την εξιδανίκευση της αγνότητας και της καλοσύνης, ακολούθησαν Ο θρίαμβος του θανάτου (1894), Οι παρθένες των βράχων (1896), Η φωτιά (1900), διαφορετικές εκφράσεις των ακατόρθωτων επιδιώξεων του υπερανθρώπου, στην πολιτική, στην τέχνη, στην ηθική. Στις τραγωδίες του (Η νεκρή πόλη, 1898· Η Τζοκόντα, 1898· Η δόξα, 1899· Φραντσέσκα Ντα Ρίμινι, 1902), υπό το φως του μεγαλείου, του εθνικισμού, της ηρωικής ηθικής, διαφαίνονται οι επιρροές από το αρχαίο ελληνικό θέατρο και τις νεότερες συμβολιστικές και βαγκνερικές εμπειρίες. Ανάμεσα στα καλύτερα έργα του συγκαταλέγεται το δράμα Η κόρη του Γιόριο (1904), όπου περιγράφει, με γρήγορη διαδοχή γεγονότων αλλά και με μια τάση μυθοποίησης, τα βίαια πάθη και τα απλά αισθήματα του ποιμενικού κόσμου της περιοχής Αμπρούτσο, της γενέτειράς του. Στα ποιήματά του, Το παραδείσιο ποίημα (1893), σε συμβολιστικούς και σκοτεινούς τόνους, Αλκυόνη (1902), Μάια (1903), Ηλέκτρα (1904), Μερόπη (1912), τα οποία αποτέλεσαν τη συλλογή Εγκώμια του ουρανού, της θάλασσας, της γης και των ηρώων, απογειώθηκε η ικανότητα του Ντ’ Ανούντσιο σε ό,τι αφορά την επεξεργασία της μορφής και τη χρήση της γλώσσας. Τα Εγκώμια γράφτηκαν εν μέρει στη Νάπολη και εν μέρει στην έπαυλη Λα Καποντσίνα στο Σεντινιάνο, κοντά στη Φλωρεντία, όπου ο ποιητής έζησε πολλά χρόνια με την ηθοποιό Ελεονόρα Ντούζε, την οποία υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το 1910, όταν αναγκάστηκε να διαφύγει στη Γαλλία, κυνηγημένος από τους πιστωτές του. 

Εκεί έγραψε, στα γαλλικά, τα θεατρικά έργα Το Μαρτύριο του Αγίου Σεβαστιανού (1911), Η Πιζανέλα ή ο αρωματισμένος θάνατος (1912), Παριζίνα (1913), τα οποία παρουσιάστηκαν στη σκηνή με μουσική του Κλοντ Ντεμπισί το πρώτο και των Ιλντεμπράντο Πιτσέτι και Πιέτρο Μασκάνι τα άλλα δύο. Το 1914 δέχτηκε να γράψει τους διαλόγους για την ταινία Καμπίρια του Τζοβάνι Παστρόνε. Τα άλλα έργα του, εκείνης της περιόδου, η Ενατένιση του θανάτου (1913) και το Η Λήδα χωρίς κύκνο (1916), χαρακτηρίζονται από λυρισμό και μελαγχολία. 
Ο Ντ’ Ανούντσιο επέστρεψε στην Ιταλία με την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και τέθηκε επικεφαλής των οπαδών της συμμετοχής της Ιταλίας στον πόλεμο, θέση που υποστήριξε μαχητικά με έντονη αρθρογραφία, δημόσιες ομιλίες, ακόμη και με τα ποιήματά του. 

Στη διάρκεια του πολέμου υπηρέτησε στο ναυτικό και στην αεροπορία και επιδόθηκε σε τολμηρά εγχειρήματα, όπως η πτήση πάνω από τη Βιέννη τον Αύγουστο του 1918 και η ναυτική επιχείρηση του Μπούκαρι. Η πολιτική δράση του μετά τον πόλεμο καθοδηγήθηκε από τη φασιστική ιδεολογία και κορυφώθηκε με την υπόθεση του Φιούμε (Σεπτέμβριος 1919 – Ιανουάριος 1920), την κατάληψη του λιμανιού της Αδριατικής (σημερινή Ριέκα της Κροατίας) και την ίδρυση προσωπικής δικτατορίας η οποία διήρκεσε δεκαπέντε μήνες, έως ότου διαλύθηκε με την επέμβαση του ιταλικού στρατού. Υποστήριζε φανατικά και δημόσια τον Μουσολίνι και το καθεστώς του. Λόγω της γενικότερης προσφοράς του, του απονεμήθηκαν οι τίτλοι του Πρίγκιπα του Μοντενεβόζο και του Προέδρου της Ιταλικής Ακαδημίας (1937). 

Υπόθεση Φιούμε 

Ο Γκαμπριέλε ντ' Ανούντσιο ομιλεί στο Φιούμε

«Θέλετε να φύγω;»... «Οοοοχι!»... «Θέλετε να μείνω;»... «Ναιιιι!»... Αυτός ο διάλογος μεταξύ πλήθους και Γκαμπριέλε ντ' Ανούντσιο έλαβε χώρα τη 15η Δεκεμβρίου 1919. Ο φλογερός, ποιητής, εθνικιστής και ήρωας πολέμου των Ιταλών, μιλώντας από το μπαλκόνι του μεγάρου του σε αυτό το «ζωντανό» δημοψήφισμα για την τύχη του Φιούμε «έβγαζε τη γλώσσα» στη νομιμότητα της Ρώμης που είχε συμβιβαστεί με την απόφαση της (μυστικής) Συνθήκης του Λονδίνου του 1915, σύμφωνα με την οποία η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία και η Ρωσία είχαν συμφωνήσει με την Ιταλία ότι το -εθνολογικώς ιταλικό- λιμάνι του Φιούμε στην Αδριατική όφειλε να παραμείνει στην αυστροουγγρική αυτοκρατορία. Ο Ντ' Ανούντσιο γνώριζε πώς να δημιουργεί σχέση πάθους με το κοινό του. 

Ο Comandante D’Annunzio με τους βερσαλιέρους του στο Φιούμε.

Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο οι Ιταλοί απογοητεύτηκαν, αφού τα εδάφη που τους ανήκαν δεν τους αποδόθηκαν και η μεταπολεμική ανέχεια και οι κακουχίες είχαν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα. Ο ποιητής, λοιπόν, δεν θα συνθηκολογούσε. Το Φιούμε έπρεπε πάση θυσία να γίνει ιταλικό -έστω και αν εκείνος χρειαζόταν να καταλάβει το λιμάνι, να γίνει δικτάτορας και να κηρύξει ακόμη και πόλεμο στη «συμβιβασμένη Ιταλία» την 1η Δεκεμβρίου 1920.

Μετά την κήρυξη πολέμου στη Ρώμη, οι Ιταλοί έστειλαν δυνάμεις και απέκλεισαν το λιμάνι. Τη νύχτα των Χριστουγέννων σημειώθηκαν συγκρούσεις, αντηλλάγησαν πυρά. Το μέγαρο όπου γιόρταζε με τους φίλους του ο δικτάτορας βομβαρδίστηκε. Ένα βλήμα χτύπησε το κτίριο. Κάπως έτσι ήρθε το άδοξο τέλος στο όνειρο της προσάρτησης του Φιούμε. Ο Ντ' Ανούντσιο δεν μπόρεσε να χτίσει τη Μεγάλη Ιταλία των ένδοξων Ρωμαίων προγόνων του που τόσο λάτρευε. Το έργο του όμως θα το ολοκλήρωνε ο θαυμαστής του Μπενίτο Μουσολίνι. 

 Γκαμπριέλε ντ' Ανούντσιο και Μπενίτο Μουσολίνι

Τον Μάιο του 1922, 20.000 Φασίστες καταλαμβάνουν την Μπολόνια και τον Αύγουστο το Μιλάνο. Ο Μουσολίνι αποφασίζει τη Μεγάλη Πορεία προς τη Ρώμη, που θα οδηγούσε στην κατάληψη της εξουσίας. Στο «τελεσίγραφο» προς την κυβέρνηση, με το οποίο ζητούσαν την παραίτησή της, παίρνουν αρνητική απάντηση. Τελικά η Μεγάλη Πορεία πραγματοποιείται δύο μήνες μετά: στις 28 Οκτωβρίου. Ο Μουσολίνι μπαίνει στις 30/10 στη Ρώμη θριαμβευτής, σαν ρωμαίος αυτοκράτορας, σχηματίζοντας κυβέρνηση την επομένη ημέρα. Έναν μήνα αργότερα εξασφαλίζει (προσωρινές) δικτατορικές εξουσίες. Και δύο χρόνια αργότερα, στις 27 Ιανουαρίου 1924, κάνει το όνειρο του Ντ' Ανούντσιο πραγματικότητα: υπογράφει συνθήκη στη Ρώμη, βάσει της οποίας το Φιούμε γίνεται ιταλικό...

Στην Ελληνική γλώσσα κυκλοφορεί το βιβλίο του Γκαμπριέλε ντ' Ανούντσιο, ''Η ηδονή'' από τις εκδόσεις Printa. Μπορείτε να το βρείτε εδώ 

πηγή: http://thulebooks.blogspot.gr

thulebooks.gr

Καρλ Πόλατσεκ, Karl Polacek (1934-2014), ένας συνεπής Εθνικοσοσιαλιστής

Karl Polacek 

Σήμερα, 6 Μαρτίου 2015,  συμπληρώθηκε ένα έτος από το ταξίδι του Καρλ Πόλετσεκ.

Στις 6 Μαρτίου 2014 έφυγε από την ζωή σε ηλικία 80 ετών, ύστερα από πολύμηνη περιπέτεια της υγείας του σε αυστριακό νοσοκομείο, ένας σπουδαίος άνθρωπος, ένας μαχητικός Εθνικοσοσιαλιστής και ξεχωριστός φιλέλληνας, ο Αυστριακός Καρλ Πόλατσεκ.
Περισσότερα εδώ

Παρακολουθήστε δύο βίντεο με συνεντεύξεις του

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, και ενώ διωκόταν για εγκλήματα γνώμης, είχε επιλέξει την Ελλάδα και δη την Πελοπόννησο ως τόπο διαμονής του, όπου συνέχιζε την επικοινωνία με Ευρωπαίους συναγωνιστές μέσα από άρθρα και συμβουλές. 

Παρά την ηλικία του, δεν κουραζόταν να γράφει και να συμβουλεύει νέους από πολλές χώρες  και να μεταδίδει ενθουσιασμό για την ανάγκη ενός πανευρωπαϊκού αγώνα, που θα διασώζει την επιβίωση και την πρόοδο της Φυλής και των Παραδόσεων. 

Όσοι τον γνώρισαν, έβλεπαν σε αυτόν έναν αληθινά  σοφό και τον ζωντανό αγωνιστή ενός Πολιτισμού που κινδυνεύει σήμερα από την επιβολή μιας εχθρικής κουλτούρας, ενός σχεδίου κατοχής της Ευρώπης από δυνάμεις σκοτεινές και εξωευρωπαϊκές. Και αυτόν τον Καρλ Πόλατσεκ θυμόμαστε όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να ανταλλάξουμε σκέψεις και ιδέες. 

Ένας ακούραστος  ταξιδευτής της Ευρωπαϊκής Ιδέας, ένας συνεπής Εθνικοσοσιαλιστής πέρασε πλέον στην αιωνιότητα. 

Καρλ Πόλατσεκ! 

Πάντα παρών!

Πάντα δίπλα μας για μία Ευρώπη των Εθνών!
Sieg Heil!

RV

Νεκρός ο Αλόις Μπρούνερ;

Alois Brunner 

Η είδηση κυκλοφόρησε σήμερα από το εβραϊκό Κέντρο Σίμον Βίζενταλ και το BBC. «Δεν μπορούμε να το αποδείξουμε με νεκροψία, αλλά είμαστε βέβαιοι ότι ισχύει» ανακοίνωσε το εβραϊκό κέντρο. Εάν ζει σήμερα θα είναι 102 ετών. 

Ο Αλόις Μπρούνερ ( Alois Brunner )  γεννήθηκε στην Αυστρία το 1912. Ήταν γιος του Joseph Brunner και της Ann Kruise. Το 1931, σε ηλικία 19 ετών έγινε μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος.  Το 1932 έγινε μέλος των Sturmabteilung (SA). Το 1938, μετά την ένταξή του στα SS, διορίστηκε στην  Κεντρική Υπηρεσία για την εβραϊκή μετανάστευση ( Zentralstelle für jüdische Auswanderung ) στην Αυστρία και έγινε διευθυντής της το 1939. Είχε το αξίωμα του SS- Hauptsturmführer . Ήταν διοικητής του στρατοπέδου Drancy στο Παρίσι. Ο Μπρούνερ διετέλεσε επίσης, επικεφαλής του «Ειδικού Τμήματος της Αστυνομίας Ασφαλείας για τα εβραϊκά ζητήματα Θεσσαλονίκης-Αιγαίου» (Sonderkommado den Sicherheitspolizei fur Judenangelegenheiten Saloniki-Agais) μαζί με τον ομοιόβαθμό του Ντίτερ Βισλιτσένι (Dieter Wisliceny). 

Ο Μπρούνερ έφτασε στη Θεσσαλονίκη τον Ιανουάριο του 1943 μετά από ειδική εντολή από τον Άιχμαν, να συμμετάσχει στην επιχείρηση σύλληψης κι εκτοπισμού όλων των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Εγκαταστάθηκε σε μία έπαυλη, στην οδό Βελισαρίου 42, λίγο πιο πάνω από τα γραφεία της Ισραηλιτικής Κοινότητας κι από εκεί ξεκίνησε το  έργο του, αυτό του εκτοπισμού των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. 

Από τις πρώτες ημέρες της παρουσίας του εκεί, όλοι οι Εβραίοι υποχρεώθηκαν να φορούν κίτρινα αστέρια και να σημάνουν ως εβραϊκά τα καταστήματά τους. Την ίδια περίοδο δημιουργήθηκαν και δύο γκέτο στα οποία μεταφέρθηκαν όλες οι εβραϊκές οικογένειες. Μετά από διαταγή του Άιχμαν στις 10 Μαρτίου 1943, από τις 14 Μαρτίου και έπειτα οργανώνει συρμούς με κλειστά βαγόνια, καθένας από τους οποίους χωρά 2.500-2.800 άτομα, κατευθείαν προς το Άουσβιτς. Όσο ο Μπρούνερ βρισκόταν  στη Θεσσαλονίκη, έφυγαν από αυτή 17 τέτοιοι συρμοί. Έχοντας  στην απόλυτη δικαιοδοσία του αρχεία, συναγωγές, ακόμη και το νεκροταφείο των Σεφαραδιτών Εβραίων της Θεσσαλονίκης, καταφέρνει μέσα σε έξι εβδομάδες να διαλύσει μία από τις πλέον μακραίωνες (η κοινότητα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης αριθμούσε περίπου 50.000 άτομα και υπήρχε επί πέντε αιώνες) και δραστήριες εβραϊκές κοινότητες στην Ευρώπη. Ο ίδιος ο Άιχμαν είχε περιγράψει τον Μπρούνερ ως «έναν από τους καλύτερους άντρες του».

Μετά το τέλος του Β΄Ππ θεωρήθηκε ως ''υπεύθυνος για τη μεταφορά 128.000 Εβραίων''. Μεταξύ αυτών ήταν 44.000 Εβραίοι από την Ελλάδα, 47.000 από την Αυστρία, 23.500 από τη Γαλλία και 14.000 από τη Σλοβακία. 

Μετά τον πόλεμο - Η απόδραση στη Συρία 

Σε μια συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Bunte, το 1985, ο Brunner περιέγραψε πώς διέφυγε τη σύλληψη από τους Συμμάχους αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν οι σοβιετικοί καταλαμβάνουν τη Βιέννη εντοπίζουν τον συνεπώνυμό του Άντον Μπρούνερ και τον δολοφονούν. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Αλόις θεωρείται νεκρός, ενώ συγχέεται με τον Άντον Μπρούνερ. Ο Αλόις, όμως, διαφεύγει και  καταφέρνει να βρει εργασία ως οδηγός σε αμερικανική βάση και να πάρει καινούργια ταυτότητα, μετακινούμενος αυτή τη φορά στο Έσσεν, όπου παραμένει μέχρι το 1953.  Την εποχή εκείνη οι γερμανικές αρχές αρχίζουν να ψάχνουν περισσότερο δραστήρια για ''ναζί εγκληματίες πολέμου''. Ο Μπρούνερ, καταφέρνει, το 1954, με ένα ψεύτικο διαβατήριο του Ερυθρού Σταυρού, να διαφύγει πρώτα στη Ρώμη, έπειτα στην Αίγυπτο και στη συνέχεια στη Συρία , όπου πήρε το ψευδώνυμο του Δρ Georg Fischer. 

Το 1960 ένας πρώην πράκτορας του Κεντρικού Γραφείου Ασφαλείας του Ράιχ αποκαλύπτει σε Γάλλο πράκτορα ότι ο Μπρούνερ ζει στη Δαμασκό. Η Γαλλία, η οποία έχει ήδη από το 1953-54 καταδικάσει τον Μπρούνερ ερήμην σε ειδικό Στρατοδικείο (Tribunaux Permanents des Forces Armées (TPFA)) ζητά την έκδοσή του, αλλά οι Σύροι αποφασίζουν να εκμεταλλευτούν την πείρα του, τον αφήνουν ελεύθερο και τον προσλαμβάνουν για την αναδιοργάνωση της Συριακής Μυστικής Αστυνομίας.

Οι Ισραηλινοί, έχοντας πληροφορηθεί ότι ο Μπρούνερ ζει,  προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν, αλλά απέτυχαν.  Η Μοσάντ έστειλε το 1961 στη Δαμασκό ένα παγιδευμένο δέμα. Ο Μπρούνερ πηγαίνει στο ταχυδρομείο να το παραλάβει, αλλά αυτό εκρήγνυται και σκοτώνει δύο ταχυδρομικούς υπαλλήλους. Ο "κ. Φίσερ" γλιτώνει τον θάνατο, χάνοντας ένα μάτι. Από μια δεύτερη βόμβα που του έστειλαν το 1980 έχασε τα δάχτυλα του αριστερού χεριού. Το 1968 ζητούν την έκδοσή του τόσο η Αυστρία όσο και το Ισραήλ. Το ίδιο αίτημα υποβάλλει και η Γερμανία το 1984, αλλά καμιάς χώρας το αίτημα δεν ικανοποιείται. Το 1987 η Ιντερπόλ εκδίδει διεθνές ένταλμα σύλληψης, ενώ το 1995 ο Ομοσπονδιακός Εισαγγελέας της Γερμανίας προσφέρει αμοιβή 330.000 δολαρίων σε όποιον δώσει πληροφορίες που θα οδηγήσουν στη σύλληψή του. Οι αιτήσεις για σύλληψη ή έκδοση τελικά λαμβάνουν, το 1999, την απάντηση του τότε Σύρου προέδρου Χαφέζ αλ Άσσαντ ότι δεν διαθέτει καμία πληροφορία σχετικά με το αν ο Μπρούνερ είναι ζωντανός ή πού ακριβώς βρίσκεται. Για τη Γαλλία η υπόθεση περνά στο Γαλλικό Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο στις 2 Μαϊου 2001 καταδικάζει το Μπρούνερ ερήμην σε ισόβια κάθειρξη. 

Μέχρι και σήμερα ήταν ο  Νο 1 ''καταζητούμενος Ναζί''. 

Συγκέντρωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στην πλατεία Ελευθερίας βάσει γερμανικής διαταγής με σκοπό την καταγραφή τους.

Στη Θεσσαλονίκη, μετά το τέλος του πολέμου, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 96% των μελών της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης, δηλαδή 46.091 εβραίοι, εστάλησαν στο Άουσβιτς. 1950 από αυτούς επέστρεψαν, πάντως. 

Κατά την καταγραφή τους οι Γερμανοί και Έλληνες συνεργάτες τους προέβησαν σε εξευτελισμό των Εβραίων.

Αρκετοί επιζώντες μετανάστευσαν στο Ισραήλ και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης αριθμεί σήμερα περίπου 1.000 μέλη και διατηρεί τέσσερις συναγωγές.

Στη συνέντευξή του το 1985 στο γερμανικό περιοδικό Bunte, είχε δηλώσει πως «η μόνη του λύπη ήταν ότι δεν εκτέλεσε περισσότερους Εβραίους», ενώ δυο χρόνια μετά σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Sun Times του Σικάγο δήλωσε πως «οι Εβραίοι άξιζαν τον θάνατο, διότι οι Εβραίοι είναι οι εκπρόσωποι του Διαβόλου και ο απόπατος της κοινωνίας. Δεν μετανοώ για τίποτε και ευχαρίστως θα επαναλάμβανα τις πράξεις μου».

Ristorante Verona

Hugo Boss

O Hugo Ferdinand Boss γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη νότια της Στουτγάρδης. Το 1924 σε ηλικία 33 ετών ήταν ήδη ράφτης, όταν αποφάσισε να ανοίξει επιχείρηση εμπορίας ρούχων με 30 υπαλλήλους. Ανάμεσα στους πρώτους πελάτες του ήταν ο Rudolf Born που του παρήγγειλε συχνά καφέ μπλουζάκια για την οργάνωση των Eθνικοσοσιαλιστών.

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας, το νέο κόμμα ήταν ένας από τους καλύτερους πελάτες του Boss. Τον Απρίλιο του 1931 έγινε μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος με τον αριθμό 508.889. Οι πρώτες στολές που έφτιαξε, ήταν για τα  σώματα των SS και των ταγμάτων εφόδου και της Νεολαίας.

Από το 1934 ήταν επίσημος προμηθευτής και άμεσος συνεργάτης των Εθνικοσοσιαλιστών. 

Το 1946 καταδικάστηκε από δικαστήριο για τη συμμετοχή και την οικονομική του ενίσχυση στο Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. Θεωρήθηκε ως υποστηρικτής και ευεργετημένος από τους Εθνικοσοσιαλιστές και του επιβλήθηκε πρόστιμο 100 χιλιάδων μάρκων. Επίσης, του στέρησαν τα πολιτικά δικαιώματα και τη δυνατότητα να διευθύνει οποιαδήποτε επιχείρηση. 

Ο Hugo Ferdinand Boss πέθανε το 1948.  Στο σπίτι του πάντα είχε ένα κάδρο του Χίτλερ.

RV

Vive la France, vive l' Europe!

Στην αρχή μιλάει ο Πιέρ Κλεμεντί ένθερμος σοσιαλιστής εθνικιστής μαχητής, φανατικός αντισημίτης και εθελοντής στο Ανατολικό Μέτωπο. Λέει πως το 1940 κατέρρευσε το εβραιοκαπιταλιστικό σύστημα που κυβερνούσε και έτσι η γερμανική επίθεση απελευθέρωσε τη Γαλλία (http://la-flamme.fr/2014/05/29-mai-19...) 

Στο 2:20 μνημονεύεται ο François Sabiani, 20 χρόνων φοιτητής(γιος του Simon Sabiani, πρώην μαρξιστή και έπειτα ηγετικού στελέχους του εθνικοσοσιαλιστικού PPF), ο οποίος κατατάχθηκε εθελοντής με την LVF και έπεσε στο Ανατολικό μέτωπο. 

Στο 3:05 αναφέρεται η οργάνωση N.S.K.K (http://en.wikipedia.org/wiki/National_Socialist_Motor_Corps) 

H Λεγεώνα Γάλλων εθελοντών κατά του Μπολσεβικισμού (LVF) ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1941 από πολλά γαλλικά εθνικιστικά κόμματα με κυριότερα την ''Εθνική Λαϊκή Συνέλευση'' (Rassemblement national populaire, RNP) του Μαρσέλ Ντεά, που διακρίνεται στο 0:14 και το ''Γαλλικό Λαϊκό Κόμμα'' (Parti Populaire Français, PPF) του πρώην κομμουνιστή Ζακ Ντοριό! Το PPF δημιουργήθηκε από πρώην μέλη του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, οι οποίοι αντιτάχθηκαν στους εβραιομασόνους. 

Στη Γαλλία ένα μεγάλο κομμάτι της ριζοσπαστικής αριστεράς, αηδιασμένο από την κομμουνιστική Τρίτη Διεθνή, είδε πως ο πραγματικός εχθρός πίσω από τα ψέματα του Α΄ ΠΠ ήταν ο εβραίος και συνειδητοποίησε πως ο μόνος υγιής σοσιαλισμός είναι ο εθνικός. 

Γάλλοι σοσιαλιστές, συνδικαλιστές και ριζοσπάστες όπως ο Ζάκ Ντοριό, ο Μαρσέλ Ντεά, ο Πιέρ Λαβάλ και διανοούμενοι όπως ο Φιλίπ Ενριό, ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, ο Λουί Φερντινάντ Σελίν, ο Πιερ Ντριέ λα Ροσέλ...είναι κάποιοι από τους χιλιάδες που τάχθηκαν με πάθος στην υπεράσπιση των ιδεωδών της ελεύθερης εθνικοσοσιαλιστικής Ευρώπης μαχόμενοι πολλές φορές στην πρώτη γραμμή του μετώπου...

πηγή

RV

Οtto Skorzeny, ο θρίαμβος της θελήσεως

O συνταγματάρχης (Standartenführer) Ότο Σκορτσένυ ήταν αξιωματικός των SS που έκανε τις πιο ριψοκίνδυνες και καινοτόμες καταδρομικές επιχειρήσεις κατά τη διάρκεια του Β'ΠΠ. 

Φανατικός εθνικοσοσιαλιστής δραπέτευσε μετά τον πόλεμο από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Συμμάχων και προσέφερε τις υπηρεσίες του σε εθνικοεπαναστατικά καθεστώτα όπως του Χουάν Περόν στην Αργεντινή και του Νάσερ στην Αίγυπτο, όπου εκπαίδευσε τις Αραβικές Ένοπλες Δυνάμεις για τον αγώνα εναντίον του Ισραήλ. 

 Το κομμάτι είναι των Ισπανών Τercios και τη μετάφραση έκανε ο Sturm Trooper 

RV

Μπριζίτ Μπαρντό: «οι μουσουλμάνοι μας καταστρέφουν, καταστρέφουν τη χώρα μας επιβάλλοντας τις πράξεις τους»

Παρίσι

Γαλλικό δικαστήριο επέβαλε πρόστιμο 15.000 ευρώ στη Μπριζίτ Μπαρντό με την κατηγορία ότι προέβη σε δηλώσεις που υποκινούν το ρατσιστικό μίσος.

Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, η ηθοποιός το 2006 είχε αποστείλει επιστολή στον τότε υπουργό Εσωτερικών και νυν πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί διαμαρτυρόμενη για τη σφαγή ζώων με αφορμή την μουσουλμανική εορτή του Έιντ αλ Αντχά.

Δείτε εδώ

Στην επιστολή, που δημοσίευσε και στην ιστοσελίδα της, υποστήριζε ότι «οι μουσουλμάνοι μας καταστρέφουν, καταστρέφουν τη χώρα μας επιβάλλοντας τις πράξεις τους».

Η Μπριζίντ Μπαρντό είναι από πολλά χρόνια υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ζώων. Ωστόσο έχει επανειλημμένα απασχολήσει τη δημοσιότητα για τις ρατσιστικές δηλώσεις κυρίως κατά του Ισλάμ και των μουσουλμάνων.

Έχει καταδικαστεί πέντε φορές από τη δικαιοσύνη και, μάλιστα, το τελευταίο πρόστιμο είναι το μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά.

Η ηθοποιός απουσίασε από το δικαστήριο κατά την εκδίκαση της υπόθεσης.

πηγή

Δείτε και εδώ

RV

JOHN COLIN CAMPBELL JORDAN

«Τίποτα δεν θα μας σταματήσει. Όσο είμαι ζωντανός θα παλεύω για τα δίκαια του Έθνους και της Φυλής μου. Είμαι πολέμιος των Εβραίων γιατί αγαπώ τη χώρα μου και τους μισώ για όσα της έχουν κάνει. Είμαι περήφανος που είμαι Εθνικοσοσιαλιστής..» 

«Ο Εθνικοσοσιαλισμός επέζησε από τις φλόγες του πολέμου και τη θύελλα της κατασυκοφάντησης του γιατί,όταν ο πόλεμος έκανε ό,τι χειρότερο μπορούσε να κάνει και η συκοφαντία ξεπέρασε κάθε όριο, ο Εθνικοσοσιαλισμός παρέμεινε και παραμένει σε τελική ανάλυση συνώνυμος με τη θέληση του ανώτερου ανθρώπου να επιβιώσει, το ένστικτό του για υγεία και δύναμη και την επιθυμία του για ομορφιά στη ζωή. Και όσο αυτή η θέληση, αυτό το ένστικτο κι αυτή η επιθυμία παραμένουν σ'αυτή τη γη, το Πιστεύω του Εθνικοσοσιαλισμού θα παραμένει ακατάλυτο.» 

John Colin Campbell Jordan

Françoise Dior

Jordan and Françoise Dior

John Colin Campbell Jordan 

19 June 1923 - 9 April 2009

RV

Συγκούσεις σταματούν την κηδεία του Εθνικοσοσιαλιστή Erich Priebke στη Ρώμη

Αποσχισθέντες Καθολικοί της Κοινωνίας του Αγίου Πίου του 10ου συμφώνησαν να τελέσουν την κηδεία του πρώην αξιωματικού των SS Erich Priebke στην Ιερατική Σχολή του Άλμπανο, μιας πόλης δίπλα στη Ρώμη. Ο δήμαρχος της πόλης Nicola Marini και κομμουνιστές κατέληξαν να διαμαρτύρονται για αυτή την απόφαση που πάρθηκε την τελευταία στιγμή. Οι κομμουνιστές φώναζαν ΄΄Δολοφόνε΄!΄΄ καθώς η νεκροφόρα περνούσε από το σημείο όπου επρόκειτο να λάβει χώρα η θρησκευτική τελετή και η οποία γρήγορα ανεστάλη με εντολή της αστυνομίας καθώς δεκάδες πατριώτες εφόρμησαν μαζικά στην περιοχή.΄΄Να τον πάτε στον χώρο υγειονομικής ταφής΄΄ φώναξε ένας άνδρας από το πλήθος ενώ άλλοι τραγουδούσαν το Ιταλικό κομουνιστικό τραγούδι ΄΄Bella Ciao΄΄ κρατώντας ένα πανό που έγραφε ΄΄Priebke ο Δήμιος΄΄.

Οι πατριώτες και οι Εθνικοσοσιαλιστές χαιρετούσαν τη σορό του και τραγουδούσαν επαναστατικά τραγούδια. ΄΄Είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε τη μνήμη του, επειδή ήταν μέρος του κόσμου μας΄΄ δήλωσε ο Maurizio Boccacci, επικεφαλής ενός πατριωτικού κινήματος. Ο δήμαρχος Nicola Marini εξέδωσε μία απόφαση της τελευταίας στιγμής προσπαθώντας να αποτρέψει την πομπή να διασχίσει την πόλη του, λέγοντας ότι ήταν το κέντρο της αντίστασης κατά την διάρκεια του Β'Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως η απόφαση ήταν ειλημμένη από τη Νομαρχία της Ρώμης.Πάνοπλοι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν δεκάδες δακρυγόνα στις συγκρούσεις με τους Ιταλούς Εθνικοσοσιαλιστές που ζητωκραύγαζαν ΄΄Ήταν ένας Ήρωας΄΄.Ένας ιερέας από την Κοινωνία του Αγίου Πίου του 10ου προστατεύτηκε από τις δυνάμεις της αστυνομίας αφού στην προσπάθεια του να εισέλθει στην Ιερατική Σχολή απωθήθηκε βίαια από τους Κομμουνιστές. Τελικά η κηδεία ματαιώθηκε, με τις Ιταλικές Αρχές να ανησυχούν ιδιαίτερα καθώς η ένταση είχε κορυφωθεί εν όψει και της 70ης επετείου της επιδρομής των Γερμανικών στρατευμάτων στην ιστορική εβραϊκή συνοικία της πόλης. Ο δικηγόρος του Erich Priebke, Paolo Giachini ζήτησε μία κλειστή θρησκευτική τελετή ώστε να αποφευχθούν περαιτέρω προβλήματα. Ο πελάτης του είχε καταδικαστεί για ΄΄εγκλήματα πολέμου΄΄ μετά από μία επιδρομή κοντά στη Ρώμη που έγινε σε αντίποινα για μια προγενέστερη επίθεση. Ο αναθεωτητής του ΄΄Ολοκαυτώματος΄΄ ισχυριζόταν πως ακολουθούσε απλά τις εντολές της Gestapo και συνέχισε να προκαλεί αναταραχή ακόμη και μετά τον θάνατο του.΄΄Αυτή είναι μία στιγμή πένθους και δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την πολιτική. Κάναμε ότι ήταν δυνατό ώστε να σεβαστούμε ακόμη και τα συναισθήματα των επικριτών του΄΄δήλωσε ο δικηγόρος του Erich Priebke πριν ξεκινήσει η τελετή. Την Τετάρτη η σορός του είχε οριστεί να μεταφερθεί στην Γερμανία.΄΄Σχεδιάζουμε την επίλυση της κατάστασης και είμαστε σε επαφή με την Γερμανία΄΄ δήλωσε στους δημοσιογράφους ο Νομάρχης της Ρώμης Giuseppe Pecoraro. Η Kοινωνία του Αγίου Πίου του 10ου είναι μία Καθολική συντηρητική ομάδα που αποσχίστηκε από το Βατικανό το 1970 σε αντίθεση με τις μεταρρυθμίσεις και συχνά κατηγορείται για αντισημιτικές τάσεις. Ο Πατέρας Floriano Abrahamowicz υπερασπίστηκε την απόφαση να φιλοξενήσει την κηδεία λέγοντας στο Radio 24 ότι ο Erich Priebke ήταν φίλος του, ένας καλός Χριστιανός και ένας πιστός στρατιώτης. ΄΄Ήταν μία περίπτωση ενός Αθώου ανθρώπου πίσω από τα κάγκελα. Είναι ένα σκάνδαλο το πώς διώχτηκε στην Ιταλία, ενώ οι λαθρομετανάστες παρουσιάζονται με αξιοπρέπεια΄΄συνέχισε. 

Τα Ιταλικά ΜΜΕ αναφέρουν ότι οι αρχές ήθελαν ο Εrich Priebke να αποτεφρωθεί φοβούμενοι πως ο χώρος ταφής του θα μπορούσε να γίνει ένα σημείο συσπείρωσης για τους Εθνικοσοσιαλιστές. Η Αργεντινή, όπου έζησε περίπου για 50 χρόνια πριν να εκδοθεί στην Ιταλία αρνήθηκε να παραλάβει τη σορό του ενώ ήταν γνωστό πως ήθελε να ταφεί εκεί, δίπλα στη σύζυγό του. Η σορός του παραμένει στην Ιερατική Σχολή μέχρι να αποφασιστούν οι επόμενες κινήσεις. Το Βατικανό εξέδωσε μία πρωτοφανή απαγόρευση για τον εορτασμό της μνήμης του σε οποιαδήποτε Καθολική εκκλησία στη Ρώμη και αρκέστηκε στη δήλωση πως κάποιος ιερέας θα μπορούσε να ιερουργήσει σε μία κλειστή τελετή στο σπίτι του εκλιπόντος. Εβραϊκές ομάδες εξουσίας δήλωσαν ότι το σώμα του θα πρέπει να αποτεφρωθεί στη Γερμανία και οι στάχτες του να διασκορπισθούν ώστε να σβήσει η μνήμη του μια για πάντα. 

Το ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων «Ansa» επικοινώνησε και γνωστοποίησε τις αντιδράσεις στον γιο του Πρίμπκε στην Αργεντινή όπου ζει και οποίος δήλωσε: «Που θα πρέπει να ενταφιαστεί ο πατέρας μου; Στο Ισραήλ» και ο Γιόργκε Πρίμπκε,  συνέχισε λέγοντας: «έτσι θα είναι ικανοποιημένοι». «Η όλη συζήτηση που άνοιξε με τον θάνατο του πατέρα μου είναι άδικη. Αντί όλος ο κόσμος να δει το τι γίνεται στην Μέση Ανατολή, την Συρία το Ιράν αλλά και τα όσα συμβαίνουν με τους μετανάστες στην Λαμπεντούζα, ασχολούνται με ένα πόλεμο που τελείωσε 60 χρόνια πριν», είπε ο Γιόργκε και συνέχισε: «Ας σταματήσουν επιτέλους να ασχολούνται αυτοί που καταστρέφουν τον κόσμο ακόμα πριν και από την εποχή του Χριστού. Καλύτερα να μην μιλήσω άλλο, είμαι πολύ θυμωμένος» είπε και συμπλήρωσε πως είναι πολύ λυπημένος και πως ο πατέρας του είχε επικοινωνήσει μερικές μέρες πριν πεθάνει και ήταν υγιέστατος, ενώ η τελευταία του κουβέντα ήταν «τα ξαναλέμε».

Ο Erich Priebke είχε δραπετεύσει από ένα βρετανικό στρατόπεδο αιχμαλώτων στην Ιταλία αμέσως μετά τον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο και αφού είχε στην κατοχή του ταξιδιωτικά έγγραφα του Βατικανο τα οποία είχε λάβει από έναν Καθολικό Επίσκοπο που βρισκόταν κοντά στις ιδεολογικές και πολιτικές απόψεις του ιδίου. Καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη το 1998, αλλά λόγω της προχωρημένης ηλικίας και της βεβαρημένης υγείας του αφέθηκε να εκτίσει την ποινή του στο σπίτι. 

29 Ιουλίου 1913 - 11 Οκτωβρίου 2013 

Εrich Priebke : Αθάνατος!

FERENC SZΆLASI

Πολιτική ομιλία στο Μεγάλο Εργατικό Συμβούλιο στις 18 Οκτωβρίου 1942

Καθοδηγητές του εργατικού κινήματος! 
Αδέλφια!

Ο πόλεμος ανάμεσα σε αντίθετες κοσμοθεωρίες .που θα καθορίσει ένα τελικό αποτέλεσμα δίχως συμβιβασμούς ,θα εγκαθιδρύσει αυτό για το οποίο χύνεται το αίμα της θυσίας και καταβάλλονται υπεράνθρωπες προσπάθειες: τη τάξη και το πολιτικό καθεστώς της ευρωπαϊκής εθνικοσοσιαλιστικής κοινότητας.   Επαναλαμβάνω: τη καινούρια εθνικοσοσιαλιστική τάξη. Και από τη θέση αυτή οφείλω να δηλώσω για μια ακόμη φορά, ότι είμαι εθνικοσοσιαλιστής: είμαι εχθρός κάθε εθνικισμού που στερείται σοσιαλισμού, αλλά είμαι το ίδιο εχθρός κάθε σοσιαλισμού από τον οποίο απουσιάζει ο εθνικισμός. 

Πέθανε ο σωματοφύλακας και τηλεφωνητής του Χίτλερ, Ρόχους Μις

-Πιστός μέχρι το τέλος- 

Ο Ρόχους Μις φορώντας τη στολή της Προσωπικής Σωματοφυλακής του Φύρερ στο Ράστενμπουργκ της Ανατολικής Πρωσίας (1944).

Σε ηλικία 97 ετών, πέθανε, χθες, 5/9, στο Βερολίνο ο Ρόχους Μις ο σωματοφύλακας και ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Χίτλερ που ήταν στο πλευρό του ως το τέλος, στο Μπούνκερ (καταφύγιο). Ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που είδε τον Χίτλερ και τον Γκαίμπελς πριν από την αυτοκτονία τους. 

Ο Αδόλφος Χίτλερ και ο σωματοφύλακάς του. 

Ο Μις παρέμεινε πιστός μέχρι το τέλος στον Φύρερ.

Ο Μις είχε καταταγεί στην προσωπική σωματοφυλακή του Χίτλερ, την Leibstandarte SS Adolf Hitler. Μετά το τέλος του πολέμου αιχμαλωτίστηκε και φυλακίστηκε στη Σ. Ένωση για 9 χρόνια. Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του υφίστατο βασανιστήρια. Δεν λύγισε, δεν έχασε την πίστη του και δεν έπαυσε μέχρι και την τελευταία στιγμή του να δηλώνει με θάρρος την πίστη του στον Φύρερ και να προσπαθεί με λόγο απλό, οικείο και αληθινό να αποκαταστήσει την αλήθεια. Όσες φορές μιλούσε γι’ αυτόν δεν μπορούσε να κρύψει τη συγκίνησή του, φέρνοντας έτσι σε αμηχανία κάποιους συνομιλητές του. Δημοσιογράφοι που είχαν συνομιλήσει μαζί του είπαν πως ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία έδινε την εντύπωση ενός «στιβαρού SS»! 

Χθες, ο Ρόχους Μις τράβηξε τον δρόμο που περίμενε για καιρό, τον δρόμο που θα τον φέρει πάλι κοντά στους αγαπημένους του συναγωνιστές και στον αγαπημένο του Αρχηγό. Χθες, ήρθε η ώρα να εκπληρωθεί εκείνο το «auf wiedersehen» που ψιθύρισε μέσα του, στο μπούνκερ, εκείνο το σκληρό απόγευμα της 30ής Απριλίου του ’45… Το auf wiedersehen που ήταν αντίο και ευχή μαζί… 

Ο Ρόχους Μις στη βεράντα του Μπέργκχοφ, το καλοκαίρι του 1941.

Κάποιοι θα πουν πως με τον θάνατό του έκλεισε εντελώς αυτό το κεφάλαιο. Θα πουν πως με τον θάνατο του «τελευταίου επιζώντος και μάρτυρα» έπεσε η αυλαία, θα σπεύσουν να προκαταλάβουν την ιστορία, να ξεγελάσουν τους φόβους τους. Ας είναι… 

Ο επιλοχίας των SS στο σπίτι του στο Βερολίνο

Εμείς, σε αποχαιρετούμε με θλίψη, Ρόχους Μις. Σε ευχαριστούμε. Ήσουν με τους -προσωρινά- ηττημένους μα στάθηκες όρθιος στα ερείπια και υπήρξες ξεχωριστό παράδειγμα πίστης και γενναιότητας. Η μνήμη σου θα μείνει ζωντανή. 

 SIEG HEIL! 

 

Ο Ρόχους Μις κατά την διάρκεια της συνέντευξης στο περιοδικό

 Εθνικοσοσιαλιστική Επιθεώρηση

*O Ρόχους Μις έκανε την τιμή στους Έλληνες Eθνικοσοσιαλιστές να δώσει την τελευταία του συνέντεύξη, τον Ιανουάριο του 2013, στο περιοδικό Εθνικοσοσιαλιστική Επιθεώρηση, στο οποίο και δημοσιεύθηκε.

Δείτε το πρώτο μέρος του ντοκιμαντέρ: Der Letzte Zeuge (Ο Τελευταίος Μάρτυρας)

Ristorante Verona