Η Κοκό Σανέλ στο πλευρό των Ναζί

Tη δεκαετία του 1920 η Coco Chanel ερωτεύτηκε τον Δούκα του Westminster με τον οποίο έζησε ένα μεγάλο έρωτα. Εκείνος  της χάρισε  ένα οικόπεδο 43.000 τ.μ.  στο Roquebrune-Cap-Martin στη γαλλική Ριβιέρα, λίγα χιλιόμετρα από το  Monte Karlo. Εκεί έζησε από το 1929 έως το 1953.

Σε αυτό το σπίτι έχουν φιλοξενηθεί, μεταξύ άλλων, ο Στρατάρχης Montgomery,  o Δούκας του Windsor, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο πρίγκηπας Rainier με την πριγκίπισσα Grace κ.ά.

Στη λαμπερή ζωή της πασίγνωστης σχεδιάστριας του θρυλικού οίκου, έρχονται να προστεθούν οι αποκαλύψεις για τη ζωή της, όπως αυτές παρουσιάζονται στο γαλλικό ντοκιμαντέρ με τίτλο «Η σκιά μίας αμφιβολίας» (L’Ombre d’un Doute), το οποίο προβλήθηκε από το τρίτο κανάλι της γαλλικής τηλεόρασης.

Το εν λόγω ντοκιμαντέρ είναι αφιερωμένο γενικά στον ρόλο των Γάλλων καλλιτεχνών κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.  Ανάμεσα στα πολύ γνωστά ονόματα που ακούγονται είναι αυτό της Εντίθ Πιάφ (Édith Piaf), του Μορίς Σεβαλιέ και του Γάλλου συγγραφέα και σκηνοθέτη Σάσα Γκιτρί. Όσο για την Κοκό Σανέλ, το ντοκιμαντέρ επιβεβαιώνει ότι η μεγάλη κυρία της γαλλικής μόδας έλαβε μέρος ενεργά στη μεγάλη μάχη για την Ευρώπη.

Η σχέση τής Σανέλ με την Άμπβερ, τη γερμανική Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών του Χίτλερ, φαίνεται πως είναι πλέον αδιαμφισβήτητη.

Η Σανέλ, αμέσως μετά την συντριβή του γαλλικού Στρατού το ’40, επέστρεψε στο Παρίσι. Εγκαταστάθηκε στο ξενοδοχείο «Ritz», όπου στεγάζονταν τα κεντρικά γραφεία των γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Γαλλία. 

Έμεινε εκεί επί σειρά ετών, στον 7ο όροφο του παρισινού ξενοδοχείου, το οποίο επισκεπτόταν ο Χέρμαν Γκέρινγκ και ο Γιόζεφ Γκαίμπελς. 

Το ντοκιμαντέρ έφερε στο φως ένα έγγραφο, το οποίο υπήρχε στα αρχεία του γαλλικού υπουργείου Άμυνας και το οποίο αποδεικνύει ότι η Σανέλ εργαζόταν για τους Ναζί. Ως συνεργάτης μάλιστα έφερε τον αριθμό F-7124 και την κωδική ονομασία Ουεστμίνστερ –μία αναφορά στη σχέση της με τον δούκα του Ουεστμίνστερ.

Έπαιξε ένα ρόλο διπλωματικού διαμεσολαβητή στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επιχειρώντας μια ειρηνευτική συμφωνία ανάμεσα στη Βρετανία και στο Τρίτο Ράιχ.

Εστάλη στη Μαδρίτη το 1943, προκειμένου να συναντήσει Βρετανούς αξιωματούχους και να τους προτείνει ανακωχή με τη Γερμανία. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, τον οποίο η Σανέλ είχε γνωρίσει μέσω του δούκα του Ουεστμίνστερ, δεν απάντησε ποτέ στην πρόταση ειρήνης...  

Ristorante Verona

Η Εθνικοσοσιαλιστική Ευρωπαϊκή Κοινότητα

«Οι ευρωπαϊκοί λαοί συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο ότι πολλά από τα μεταξύ μας ζητήματα είναι απλοί οικογενειακοί καβγάδες σε σύγκριση με τα μεγάλα προβλήματα που απαιτούν σήμερα την επίλυσή τους μεταξύ ηπείρων. Είμαι βαθιά πεισμένος ότι, όπως σήμερα χαμογελάμε αναλογιζόμενοι τους τοπικιστικούς καβγάδες που χώριζαν τους γερμανικούς λαούς στις δεκαετίες του 1840 και του 1850, έτσι και σε 50 χρόνια οι μελλοντικές γενιές δεν θα διασκεδάζουν λιγότερο με τις πολιτικές διαφωνίες που σημειώνονται τώρα στην Ευρώπη».

Γιόζεφ Γκέμπελς, 11.9.1940

Arthur Seyss-Inquart

«Η Νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας όλων των λαών της, μια Ευρώπη δίχως ανεργία, οικονομικές και νομισματικές κρίσεις, μια Ευρώπη του σχεδιασμού και του καταμερισμού εργασίας, η οποία έχει στη διάθεσή της τις πιο σύγχρονες τεχνικές παραγωγής κι ένα πανηπειρωτικό σύστημα εμπορίου κι επικοινωνιών αναπτυγμένο σε κοινή βάση, θα θεμελιωθεί με ασφάλεια και ραγδαία αυξανόμενη ευημερία μόλις απομακρυνθούν οι εθνικοί οικονομικοί φραγμοί. [...] Σ’ αυτήν την Ευρώπη όλα τα χέρια θα χρειάζονται. Τα ταλέντα κάθε έθνους θα απολαμβάνουν ένα διευρυμένο πεδίο δράσης. Τα ταλέντα καθηλώνονται όταν περιορίζονται σε μικρές εθνικές, πολιτικές και γεωγραφικές επικράτειες. Σε μια μεγαλύτερη σφαίρα είναι δυνατόν ακόμη και για μικρές χώρες και τους υπηκόους τους να αναπτύξουν πλήρως τις πολιτισμικές, οικονομικές και ανθρώπινες δυνατότητές τους».

Αρτουρ Ζέις-Ινκβαρτ (Arthur Seyss-Inquart), 25.7.1940

Werner Daitz

«Όπως κανένα μέλος μιας οικογένειας δεν έχει το δικαίωμα να διαταράσσει την ηρεμία για εγωιστικούς σκοπούς, έτσι ακριβώς και σε κανένα ευρωπαϊκό έθνος δεν θα επιτραπεί μακροπρόθεσμα να παρεμποδίσει την εν γένει διαδικασία οργάνωσης. Η ευρωπαϊκή κοινότητα των λαών, ο κοινός Ζωτικός Χώρος της λευκής φυλής, απαιτεί από τον καθέναν από τους λαούς της την ίδια πειθαρχία που η εθνική κοινότητα επιβάλλει σε καθέναν από τους πολίτες της».

Βέρνερ Ντάιτς (Werner Daitz), 1942

«Δεν υπάρχει κανένα σχεδόν έθνος στην Ευρώπη που να μην έχει συμβάλει αξιόλογα στην ανάπτυξη και την Ιστορία της ηπείρου μας. Όσο σεβαστό πρέπει να είναι αυτό το γεγονός, εξίσου σαφές είναι πως ο συντονισμός των προσπαθειών των επιμέρους εθνών στην πολιτική σφαίρα είναι δυνατός μόνο αν κάποιες δυνάμεις αναλάβουν την ηγεσία. [...] Μόνο ένας πόλεμος μπορεί να αμβλύνει άτεγκτες στάσεις και προκαταλήψεις στον βαθμό που απαιτείται για την ανάδυση μιας νέας εθνοπολιτικής κοινότητας».

Γιόζεφ Γκέμπελς, 4.10.1942

Arthur Seyss-Inquart

«Αρνούμαστε μια φιλελεύθερη συνομοσπονδία όπως η Κοινωνία των Εθνών, όπου υπάρχει φόβος ότι θα επικρατούν οι πλειοψηφίες.  Στην επικείμενη εθνική και κοινωνική τάξη, κάθε χώρα παίρνει τη θέση στην κοινότητα που της αξίζει χάρη στον πολιτισμό της, την αμυντική ετοιμότητά της και την οικονομική αποτελεσματικότητά της».

Αρτουρ Ζέις-Ινκβαρτ (Arthur Seyss-Inquart), 29.1.1943

Εθνικοσοσιαλιστική αφίσα του 1942: 

΄΄Η Νέα Ευρώπη είναι ακατανίκητη΄΄ 

«Η Ένωση θα πρέπει να είναι σταθερή, ποτέ δεν θα μπορεί να ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών και τα εξωτερικά συμφέροντα πρέπει να διασφαλιστούν από την Ευρώπη στο σύνολό της. Την ίδια στιγμή, τα ευρωπαϊκά κράτη θα πρέπει να διατηρήσουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους, να ενεργούν σύμφωνα με τις διαφορετικές καταστάσεις και τις εθνικές αποστολές τους και να εκπληρώνουν τον ιδιαίτερο ρόλο τους στο ευρύτερο πλαίσιο, σε ένα χαρούμενο και δημιουργικό πνεύμα. Η δύναμη και η ασφάλεια της Ευρώπης δεν εξαρτάται από την υποταγή, την επιβολή ή από τις απαιτήσεις μιας ευρωπαϊκής δύναμης πάνω σε μια άλλη, αλλά από την ένωση των πάντων. Το ευρωπαϊκό πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί μόνο σε ομοσπονδιακή βάση με την οποία τα ευρωπαϊκά κράτη θα έχουν δική τους ελεύθερη βούληση και αναγνωρίζοντας αυτή την ανάγκη, εντάσσονται σε μια κοινότητα κυρίαρχων κρατών. Αυτή η κοινότητα μπορεί να οριστεί ως ευρωπαϊκή συνομοσπονδία.»

Βέρνερ Ντάιτς (Werner Daitz)

Cécil von Renthe -Fink

«Ο σημερινός πόλεμος είναι ένας πόλεμος για την ενότητα και την ελευθερία της Ευρώπης. Στόχος του, είναι να δημιουργήσει και να εξασφαλίσει μια διαρκή ειρήνη για τις ευρωπαϊκές χώρες. [...] Η Ευρωπαϊκή ιδιαιτερότητα θα ξεπεραστεί με την ελεύθερη και ειρηνική συνεργασία μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών. Μέχρι τώρα, στην Ευρώπη, δεν υπάρχουν πραγματικές εταιρικές σχέσεις με βάση την ισότητα. Κάθε ευρωπαϊκός λαός θα πρέπει να συμμετέχει με τον τρόπο του στη νέα Ευρώπη. Η μόνη απαίτηση είναι ότι τα ευρωπαϊκά κράτη θα είναι πραγματικά πιστοί στην Ευρώπη, της οποίας είναι μέλη.»

Cécil von Renthe -Fink

«Το αίσθημα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, που σήμερα είναι ορατό, αν και ακόμη αδύναμο, θα μπορούσε στο φόντο του αγώνα στην Ανατολή να εξελιχθεί σταδιακά σε γενική αναγνώριση της ευρωπαϊκής κοινότητας».

Αδόλφος Χίτλερ, 26.10.1941

Ristorante Verona

Ο Σελίν για τη Φυλή

Να είναι κανείς ή να μην είναι Άριος; Ιδού η απορία! Τίποτε άλλο! Όλες οι θεωρίες για την μη ύπαρξη φυλών, υπέρ της μέγιστης δυνατής φυλετικής μίξης, όλες οι φλυαρίες που πιέζουν να γίνουμε ένα φυλετικό συνονθύλευμα,...δεν είναι παρά δηλητηριώδεις, καταστροφικές αισχρότητες, όλες βγαλμένες από την ίδια ταλμουδική συνταγή: "Καταστρέψτε τους Λευκούς."

(...) Κατ'αρχάς φυλετισμός! Φυλετισμός πάνω απ' όλα! Δέκα φορές! Χίλιες φορές φυλετισμός! Φυλετισμός υπεράνω όλων! Απολύμανση! Ξεκαθάρισμα!

Μία μόνο φυλή στη Γαλλία: η Αρία! Τρεις ομάδες Αρίων! Οι Αλπικοί (οι πιο πολλοί), οι Νορδικοί, οι Μεσογειακοί: όλοι τους Άριοι! Αυτό είναι, αυτό είναι όλο.

Louis-Ferdinand Céline 

Πηγή: Σκοτεινός Ιεροφάντης

RV

Oswald Teichmüller - Ο ιδιοφυής μαθηματικός, ήρωας του Ανατολικού Μετώπου

Ο Oswald Teichmüller (18 Ιουνίου 1913 – Σεπτ. 1943) ήταν ένας ιδιοφυής Γερμανός μαθηματικός, με πολύ σημαντική συνεισφορά στον τομέα της μιγαδικής ανάλυσης.

Γεννήθηκε στο Nordhausen της Θουριγγίας και μεγάλωσε στην Κάτω Σαξονία. Το 1931 εισήχθη στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, όπου σπούδασε μαθηματικά. 

Τον Ιούλιο του 1931 έγινε μέλος του NSDAP και τον Αύγουστο μέλος των SA. Το 1933 διοργάνωσε μποϋκοτάζ κατά ενός Εβραίου καθηγητή του στο Πανεπιστήμιο, του Edmund Landau. Στη γραπτή αναφορά που του απέστειλε εξηγώντας του τους λόγους, δήλωνε: "Δεν αμφισβητώ την ικανότητά σας να διδάξετε μαθηματικά. Γνωρίζω, όμως, πως πολλά ακαδημαϊκά μαθήματα, ιδίως ο διαφορικός και ολοκληρωτικός λογισμός, έχουν παράλληλα παιδαγωγική αξία, άγοντας τον φοιτητή όχι μόνο σε έναν εννοιολογικό κόσμο, μα και σε ένα διαφορετικό πλαίσιο σκέψης. Μα εφόσον αυτό εξαρτάται άρρηκτα από τη φυλετική υπόσταση του ατόμου, συνάγεται πως ένας Άριος φοιτητής δεν μπορεί να επιτραπεί να διδάσκεται από έναν Ιουδαίο καθηγητή." 

Όντας πολιτικά δραστήριος, στρατολόγησε πολλούς φοιτητές, ακόμη και καθηγητές στο NSDAP. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1935, επιλέγοντας ως επιβλέποντα για τη διπλωματική του εργασία όχι τον πιο αρμόδιο καθηγητή, αλλά έναν συμπαθούντα των Ναζί, βάζοντας τις πολιτικές του αξίες πάνω από τα μαθηματικά. Διορίστηκε έπειτα βοηθός καθηγητής στο Τμήμα Μαθηματικών. 

Το 1936 και 1937 επιλέχθηκε από τον Ρούντολφ Ες προσωπικά να συμμετάσχει ως εισηγητής στις διαλέξεις που έδινε τότε στη Γερμανία ο σπουδαίος και καταξιωμένος Φινλανδός μαθηματικός Nevanlinna (οι σχέσεις του οποίου με το Γ' Ράιχ υπήρξαν αγαστές, φτάνοντας να διατελέσει το 1942 επικεφαλής της επιτροπής μέριμνας για τους Φινλανδούς εθελοντές στα Waffen-SS), καθώς ο Teichmüller θεωρούνταν πολύ ταλαντούχος και παραγωγικός μαθηματικός και ταυτόχρονα πολύ αφοσιωμένος στην πολιτική του Τρίτου Ράιχ. 

Το 1939 επιστρατεύθηκε στη Βέρμαχτ και το 1940 συμμετείχε στην εισβολή στη Νορβηγία. Έπειτα μετατέθηκε στον τομέα Κρυπτογραφίας της Βέρμαχτ, στο Βερολίνο. Παράλληλα, του χορηγήθηκε άδεια να διδάσκει και στο Πανεπιστήμιο, ενώ συνέχισε να δημοσιεύει σημαντικές εργασίες πάνω στα μαθηματικά. 

Μετά την ήττα στο Στάλινγκραντ, ο Teichmüller αιτήθηκε να μετατεθεί στο Ανατολικό Μέτωπο, θεωρώντας πως εκεί θα ήταν πιο χρήσιμος. Εγκατέλειψε λοιπόν εθελουσίως την υπηρεσία κρυπτογραφίας στο Βερολίνο και πήγε στο Ανατολικό Μέτωπο, όπου πολέμησε στη μάχη του Κουρσκ, όπου η μονάδα του συνετρίβη. Σκοτώθηκε ηρωικά στην Πολτάβα, κατά τη μάχη που έγινε τον Σεπτέμβριο του 1943. Ήταν 30 ετών.

RV

CEDADE

Για την ιστορία του CEDADE θα μπορούσαν να γραφτούν βιβλία. Εδώ επιχειρείται μια συνοπτική παρουσίαση της πορείας του. Το όνομα αποτελείται από τα αρχικά των λέξεων Círculo Español de Amigos de Europa, που σημαίνει ''Ισπανικός Κύκλος Φίλων της Ευρώπης" και επρόκειτο για μία ισπανική Εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση που ιδρύθηκε στη Βαρκελώνη το 1966. 

Στο CEDADE η μοίρα επεφύλαξε να είναι μια δυνατή φλόγα που ξεπήδησε από μια σπίθα της φωτιάς του Εθνικοσοσιαλισμού, μιας φωτιάς που δεν έσβησε στις 9 Μαΐου του 1945.

Ξεκίνησε ως ομάδα μελέτης για το έργο του Γερμανού συνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ. Επικεφαλής τέθηκε αρχικά ο Ángel Ricote,ο οποίος σύντομα παραχώρησε τη θέση του στον  Pedro Aparicio.  

                                         Otto Skorzeny

Ιδρυτικό μέλος του CEDADE ήταν ο συνταγματάρχης των SS  Otto Skorzeny, ενώ στα ηγετικά στελέχη συγκαταλεγόταν και ο αρχηγός της  ''Λεγεώνας των Βαλλόνων" των Waffen SS, Leon Degrelle.

 Otto Skorzeny και Leon Degrelle στην Ισπανία

Ο Κύκλος πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε εκδοτικό οίκο με εκδόσεις για τον Εθνικοσοσιαλισμό και τον Β΄Ππ. Ανέπτυξε επαφές με άλλες Εθνικοσοσιαλιστικές ομάδες στην Ευρώπη και το 1969 φιλοξένησε το δέκατο συνέδριο της Nouvel Ordre Européen (Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη), με εξήντα συνέδρους από επτά χώρες. Πρέπει να σημειωθεί ότι το συνέδριο απαγορεύτηκε από τον Φράνκο. 

Από το συνέδριο στη Βαρκελώνη το 1969

Το 1973 ίδρυσε γραφεία και  στη Μαδρίτη. Ένα χρόνο αργότερα, πρόεδρος του  CEDADE εξελέγη ο Jorge Mota Aras. 

O Jorge Mota Aras, επικεφαλής του CEDADE 

Η ομάδα είχε περίπου 2500 ενεργά μέλη και μετά το 1975 επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Ιβηρική Χερσόνησο. Το 1978 την ηγεσία αναλαμβάνει ο  νεαρός Ισπανο-αυστριακός Pedro Varela.

Ο Pedro Varela έγινε πρόεδρος του CEDADE το 1978 

Ο Pedro Varela είναι ο άνθρωπος που εστίασε περισσότερο στην εξάπλωση του κινήματος πέρα από την Ισπανία, δημιουργώντας ένα "δίκτυο" εθνικοσοσιαλιστών και σε άλλες χώρες, όπως στην Αργεντινή (Μπουένος Άιρες και Posadas), Βολιβία (Λα Παζ), Ισημερινό (Κίτο) και τη Γαλλία (Aix-en-Provence). 

Η δράση του CEDADE ήταν πολυσχιδής, αλλά κάποιες από τις δραστηριότητές του δεν είναι γνωστές, δεν αναφέρονται ούτε μπορούν να αναφερθούν σε blog. Τουλάχιστον, επί του παρόντος...

Το καλοκαίρι του 1984, για πρώτη φορά Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές επισκέφθηκαν το CEDADE: δύο έφηβοι ξεκίνησαν από την Αθήνα για τη Βαρκελώνη, όπου επισκέφθηκαν τα γραφεία του CEDADE, γνωρίστηκαν με τον Pedro Varela και άλλους Ευρωπαίους Εθνικοσοσιαλιστές που συνάντησαν εκεί, προμηθεύτηκαν υλικό και κράτησαν επαφή.

Ο Κύκλος εξέδιδε το ομώνυμο, πολύ σημαντικό περιοδικό CEDADE τις δεκαετίες 70, 80 μέχρι την αρχή του '90. 

Εξώφυλλα του περιοδικού: 

 

 

Ως εκδοτικός οίκος, το CEDADE συνέχισε να αναπτύσσεται και σύντομα έκανε μια σειρά από εκδοτικές κινήσεις στην Αυστρία και τη Γερμανία χρησιμοποιώντας το όνομα Ediciones Wotan. 

1989: CEDADE, συγκέντρωση για τα 100 χρόνια από την γέννηση του Αδόλφου Χίτλερ με κεντρικό ομιλητή τον Pedro Varela 

Το πολύ σημαντικό ιδεολογικό έργο του CEDADE είχε ως αποτέλεσμα να προκληθούν αντιδράσεις από εβραϊκές οργανώσεις με αποτέλεσμα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να ζητήσει να ληφθούν μέτρα κατ' αυτού. 

Η σταδιακή αλλαγή του νομικού πλαισίου στην Ισπανία, οι διώξεις κατά του Varela, η σύλληψή του και φυλάκισή του στην Αυστρία το 1992, που αναπόφευκτα στέρησαν την οργάνωση από την ηγεσία της, οδήγησαν το CEDADE σε μια σημαντική αποκλιμάκωση των δραστηριοτήτων του και τον Οκτώβριο του 1993 ανέστειλε τη δράση του.  Θα μπορούσε εδώ να σημειωθεί ότι η Χρυσή Αυγή κατά την πρώτη δεκαετία της λειτουργίας της ήταν μια προσπάθεια μίμησης του CEDADE στον ελληνικό χώρο. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι αναφορές της στον Εθνικοσοσιαλισμό μειώθηκαν δραματικά από το 1990 και μετά...

Βαρκελώνη, έκθεση βιβλίου το 1989 

Ο Pedro Varela δεν σταμάτησε. Συνέχισε την εκδοτική δραστηριότητα, ασχολούμενος μεταξύ άλλων και με τον ιστορικό αναθεωρητισμό σε συνεργασία με τον Robert Faurisson, τον David Irving κ.ά.  

Pedro Varela και Daving Irving

Το 1996 κατασχέθηκαν πάνω από 20.000 βιβλία του βιβλιοπωλείου και του εκδοτικού του οίκου, τα οποία ρίχθηκαν στην πυρά!  Μια τεράστια ποσότητα ρεβιζιονιστικών βιβλίων και το αρχείο της οργάνωσης επίσης κατασχέθηκαν. Ο ίδιος ήταν ο πρώτος που (το 1998) διώχθηκε στην Ισπανία για "ρητορική μίσους" και "άρνηση του Ολοκαυτώματος".

Πάντως, ο εκδοτικός του οίκος libreriaeuropa συνεχίζει το σπουδαίο έργο του CEDADE σε πείσμα των καιρών. Και πάλι όχι χωρίς συνέπειες. Το 2010 ο εκδότης φυλακίστηκε στην Ισπανία για 15 περίπου μήνες, ενώ για ακόμη μια φορά τα βιβλία του κατασχέθηκαν! Μπορείτε να δείτε σχετικά και εδώ 

Αξίζει να επισκεφθείτε το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο εδώ

Ristorante Verona

Γκαµπριέλε Ντ’ Ανούντσιο (Gabriele D’Annunzio)

Γκαµπριέλε Ντ’ Ανούντσιο (Gabriele D’Annunzio) (1863-1938) 

Ο ποιητής-προφήτης της ιταλικής λογοτεχνίας κι ένας από τους πιο γνωστούς λογοτέχνες στον κόσµο. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια γαιοκτημόνων με ισχυρή πολιτική επιρροή και σπούδασε στο καλύτερο κολέγιο της Τοσκάνης. Το 1879, σε ηλικία μόλις 16 ετών, δημοσίευσε μια μικρή ποιητική συλλογή (Primo vere), με έντονες επιδράσεις από τον διάσημο Ιταλό ποιητή Τζοζουέ Καρντούτσι. Το 1881 εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο της πόλης (χωρίς ωστόσο να αποφοιτήσει), όπου γρήγορα έγινε ο πρωταγωνιστής της λογοτεχνικής και κοσμικής ζωής της ιταλικής πρωτεύουσας. Τα χρόνια της παραμονής του στη Ρώμη υπήρξαν καθοριστικά για τη μελλοντική πορεία του, γιατί του επέτρεψαν να συνειδητοποιήσει τις κλίσεις του. Οι έρωτες, οι μονομαχίες, οι δίκες, τα χρέη ήταν οι πρώτες μορφές με τις οποίες ο Ν. εκδήλωσε το ωραιοπαθές ιδεώδες της «απαράμιλλης ζωής» του ποιητή, ως προνομιούχου ανθρώπου, ο οποίος οικοδομούσε τη ζωή του σύμφωνα με δικούς του ανθρώπινους και ηθικούς νόμους. Παράλληλα, στα κείμενά του εκείνης της εποχής αντανακλώνται οι επιρροές των Γάλλων συμβολιστών, ο αισθησιασμός και ο εκλεκτικισμός του. 

Τα χαρακτηριστικά αυτά της προσωπικότητάς του και της τέχνης του γίνονταν εντονότερα με το πέρασμα των χρόνων, υπό την επιρροή μάλιστα των ιδεών του Νίτσε, και ιδιαίτερα της θεωρίας του υπερανθρώπου, όπως την προσλάμβανε ο Ντ’ Ανούντσιο. Μετά τα έργα Ιωάννης Επίσκοπος (1891) και Ο Αθώος (1892), τα οποία χαρακτηρίζονταν από την εξιδανίκευση της αγνότητας και της καλοσύνης, ακολούθησαν Ο θρίαμβος του θανάτου (1894), Οι παρθένες των βράχων (1896), Η φωτιά (1900), διαφορετικές εκφράσεις των ακατόρθωτων επιδιώξεων του υπερανθρώπου, στην πολιτική, στην τέχνη, στην ηθική. Στις τραγωδίες του (Η νεκρή πόλη, 1898· Η Τζοκόντα, 1898· Η δόξα, 1899· Φραντσέσκα Ντα Ρίμινι, 1902), υπό το φως του μεγαλείου, του εθνικισμού, της ηρωικής ηθικής, διαφαίνονται οι επιρροές από το αρχαίο ελληνικό θέατρο και τις νεότερες συμβολιστικές και βαγκνερικές εμπειρίες. Ανάμεσα στα καλύτερα έργα του συγκαταλέγεται το δράμα Η κόρη του Γιόριο (1904), όπου περιγράφει, με γρήγορη διαδοχή γεγονότων αλλά και με μια τάση μυθοποίησης, τα βίαια πάθη και τα απλά αισθήματα του ποιμενικού κόσμου της περιοχής Αμπρούτσο, της γενέτειράς του. Στα ποιήματά του, Το παραδείσιο ποίημα (1893), σε συμβολιστικούς και σκοτεινούς τόνους, Αλκυόνη (1902), Μάια (1903), Ηλέκτρα (1904), Μερόπη (1912), τα οποία αποτέλεσαν τη συλλογή Εγκώμια του ουρανού, της θάλασσας, της γης και των ηρώων, απογειώθηκε η ικανότητα του Ντ’ Ανούντσιο σε ό,τι αφορά την επεξεργασία της μορφής και τη χρήση της γλώσσας. Τα Εγκώμια γράφτηκαν εν μέρει στη Νάπολη και εν μέρει στην έπαυλη Λα Καποντσίνα στο Σεντινιάνο, κοντά στη Φλωρεντία, όπου ο ποιητής έζησε πολλά χρόνια με την ηθοποιό Ελεονόρα Ντούζε, την οποία υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το 1910, όταν αναγκάστηκε να διαφύγει στη Γαλλία, κυνηγημένος από τους πιστωτές του. 

Εκεί έγραψε, στα γαλλικά, τα θεατρικά έργα Το Μαρτύριο του Αγίου Σεβαστιανού (1911), Η Πιζανέλα ή ο αρωματισμένος θάνατος (1912), Παριζίνα (1913), τα οποία παρουσιάστηκαν στη σκηνή με μουσική του Κλοντ Ντεμπισί το πρώτο και των Ιλντεμπράντο Πιτσέτι και Πιέτρο Μασκάνι τα άλλα δύο. Το 1914 δέχτηκε να γράψει τους διαλόγους για την ταινία Καμπίρια του Τζοβάνι Παστρόνε. Τα άλλα έργα του, εκείνης της περιόδου, η Ενατένιση του θανάτου (1913) και το Η Λήδα χωρίς κύκνο (1916), χαρακτηρίζονται από λυρισμό και μελαγχολία. 
Ο Ντ’ Ανούντσιο επέστρεψε στην Ιταλία με την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και τέθηκε επικεφαλής των οπαδών της συμμετοχής της Ιταλίας στον πόλεμο, θέση που υποστήριξε μαχητικά με έντονη αρθρογραφία, δημόσιες ομιλίες, ακόμη και με τα ποιήματά του. 

Στη διάρκεια του πολέμου υπηρέτησε στο ναυτικό και στην αεροπορία και επιδόθηκε σε τολμηρά εγχειρήματα, όπως η πτήση πάνω από τη Βιέννη τον Αύγουστο του 1918 και η ναυτική επιχείρηση του Μπούκαρι. Η πολιτική δράση του μετά τον πόλεμο καθοδηγήθηκε από τη φασιστική ιδεολογία και κορυφώθηκε με την υπόθεση του Φιούμε (Σεπτέμβριος 1919 – Ιανουάριος 1920), την κατάληψη του λιμανιού της Αδριατικής (σημερινή Ριέκα της Κροατίας) και την ίδρυση προσωπικής δικτατορίας η οποία διήρκεσε δεκαπέντε μήνες, έως ότου διαλύθηκε με την επέμβαση του ιταλικού στρατού. Υποστήριζε φανατικά και δημόσια τον Μουσολίνι και το καθεστώς του. Λόγω της γενικότερης προσφοράς του, του απονεμήθηκαν οι τίτλοι του Πρίγκιπα του Μοντενεβόζο και του Προέδρου της Ιταλικής Ακαδημίας (1937). 

Υπόθεση Φιούμε 

Ο Γκαμπριέλε ντ' Ανούντσιο ομιλεί στο Φιούμε

«Θέλετε να φύγω;»... «Οοοοχι!»... «Θέλετε να μείνω;»... «Ναιιιι!»... Αυτός ο διάλογος μεταξύ πλήθους και Γκαμπριέλε ντ' Ανούντσιο έλαβε χώρα τη 15η Δεκεμβρίου 1919. Ο φλογερός, ποιητής, εθνικιστής και ήρωας πολέμου των Ιταλών, μιλώντας από το μπαλκόνι του μεγάρου του σε αυτό το «ζωντανό» δημοψήφισμα για την τύχη του Φιούμε «έβγαζε τη γλώσσα» στη νομιμότητα της Ρώμης που είχε συμβιβαστεί με την απόφαση της (μυστικής) Συνθήκης του Λονδίνου του 1915, σύμφωνα με την οποία η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία και η Ρωσία είχαν συμφωνήσει με την Ιταλία ότι το -εθνολογικώς ιταλικό- λιμάνι του Φιούμε στην Αδριατική όφειλε να παραμείνει στην αυστροουγγρική αυτοκρατορία. Ο Ντ' Ανούντσιο γνώριζε πώς να δημιουργεί σχέση πάθους με το κοινό του. 

Ο Comandante D’Annunzio με τους βερσαλιέρους του στο Φιούμε.

Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο οι Ιταλοί απογοητεύτηκαν, αφού τα εδάφη που τους ανήκαν δεν τους αποδόθηκαν και η μεταπολεμική ανέχεια και οι κακουχίες είχαν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα. Ο ποιητής, λοιπόν, δεν θα συνθηκολογούσε. Το Φιούμε έπρεπε πάση θυσία να γίνει ιταλικό -έστω και αν εκείνος χρειαζόταν να καταλάβει το λιμάνι, να γίνει δικτάτορας και να κηρύξει ακόμη και πόλεμο στη «συμβιβασμένη Ιταλία» την 1η Δεκεμβρίου 1920.

Μετά την κήρυξη πολέμου στη Ρώμη, οι Ιταλοί έστειλαν δυνάμεις και απέκλεισαν το λιμάνι. Τη νύχτα των Χριστουγέννων σημειώθηκαν συγκρούσεις, αντηλλάγησαν πυρά. Το μέγαρο όπου γιόρταζε με τους φίλους του ο δικτάτορας βομβαρδίστηκε. Ένα βλήμα χτύπησε το κτίριο. Κάπως έτσι ήρθε το άδοξο τέλος στο όνειρο της προσάρτησης του Φιούμε. Ο Ντ' Ανούντσιο δεν μπόρεσε να χτίσει τη Μεγάλη Ιταλία των ένδοξων Ρωμαίων προγόνων του που τόσο λάτρευε. Το έργο του όμως θα το ολοκλήρωνε ο θαυμαστής του Μπενίτο Μουσολίνι. 

 Γκαμπριέλε ντ' Ανούντσιο και Μπενίτο Μουσολίνι

Τον Μάιο του 1922, 20.000 Φασίστες καταλαμβάνουν την Μπολόνια και τον Αύγουστο το Μιλάνο. Ο Μουσολίνι αποφασίζει τη Μεγάλη Πορεία προς τη Ρώμη, που θα οδηγούσε στην κατάληψη της εξουσίας. Στο «τελεσίγραφο» προς την κυβέρνηση, με το οποίο ζητούσαν την παραίτησή της, παίρνουν αρνητική απάντηση. Τελικά η Μεγάλη Πορεία πραγματοποιείται δύο μήνες μετά: στις 28 Οκτωβρίου. Ο Μουσολίνι μπαίνει στις 30/10 στη Ρώμη θριαμβευτής, σαν ρωμαίος αυτοκράτορας, σχηματίζοντας κυβέρνηση την επομένη ημέρα. Έναν μήνα αργότερα εξασφαλίζει (προσωρινές) δικτατορικές εξουσίες. Και δύο χρόνια αργότερα, στις 27 Ιανουαρίου 1924, κάνει το όνειρο του Ντ' Ανούντσιο πραγματικότητα: υπογράφει συνθήκη στη Ρώμη, βάσει της οποίας το Φιούμε γίνεται ιταλικό...

Στην Ελληνική γλώσσα κυκλοφορεί το βιβλίο του Γκαμπριέλε ντ' Ανούντσιο, ''Η ηδονή'' από τις εκδόσεις Printa. Μπορείτε να το βρείτε εδώ 

πηγή: http://thulebooks.blogspot.gr

thulebooks.gr

Καρλ Πόλατσεκ, Karl Polacek (1934-2014), ένας συνεπής Εθνικοσοσιαλιστής

Karl Polacek 

Σήμερα, 6 Μαρτίου 2015,  συμπληρώθηκε ένα έτος από το ταξίδι του Καρλ Πόλετσεκ.

Στις 6 Μαρτίου 2014 έφυγε από την ζωή σε ηλικία 80 ετών, ύστερα από πολύμηνη περιπέτεια της υγείας του σε αυστριακό νοσοκομείο, ένας σπουδαίος άνθρωπος, ένας μαχητικός Εθνικοσοσιαλιστής και ξεχωριστός φιλέλληνας, ο Αυστριακός Καρλ Πόλατσεκ.
Περισσότερα εδώ

Παρακολουθήστε δύο βίντεο με συνεντεύξεις του

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, και ενώ διωκόταν για εγκλήματα γνώμης, είχε επιλέξει την Ελλάδα και δη την Πελοπόννησο ως τόπο διαμονής του, όπου συνέχιζε την επικοινωνία με Ευρωπαίους συναγωνιστές μέσα από άρθρα και συμβουλές. 

Παρά την ηλικία του, δεν κουραζόταν να γράφει και να συμβουλεύει νέους από πολλές χώρες  και να μεταδίδει ενθουσιασμό για την ανάγκη ενός πανευρωπαϊκού αγώνα, που θα διασώζει την επιβίωση και την πρόοδο της Φυλής και των Παραδόσεων. 

Όσοι τον γνώρισαν, έβλεπαν σε αυτόν έναν αληθινά  σοφό και τον ζωντανό αγωνιστή ενός Πολιτισμού που κινδυνεύει σήμερα από την επιβολή μιας εχθρικής κουλτούρας, ενός σχεδίου κατοχής της Ευρώπης από δυνάμεις σκοτεινές και εξωευρωπαϊκές. Και αυτόν τον Καρλ Πόλατσεκ θυμόμαστε όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να ανταλλάξουμε σκέψεις και ιδέες. 

Ένας ακούραστος  ταξιδευτής της Ευρωπαϊκής Ιδέας, ένας συνεπής Εθνικοσοσιαλιστής πέρασε πλέον στην αιωνιότητα. 

Καρλ Πόλατσεκ! 

Πάντα παρών!

Πάντα δίπλα μας για μία Ευρώπη των Εθνών!
Sieg Heil!

RV

Νεκρός ο Αλόις Μπρούνερ;

Alois Brunner 

Η είδηση κυκλοφόρησε σήμερα από το εβραϊκό Κέντρο Σίμον Βίζενταλ και το BBC. «Δεν μπορούμε να το αποδείξουμε με νεκροψία, αλλά είμαστε βέβαιοι ότι ισχύει» ανακοίνωσε το εβραϊκό κέντρο. Εάν ζει σήμερα θα είναι 102 ετών. 

Ο Αλόις Μπρούνερ ( Alois Brunner )  γεννήθηκε στην Αυστρία το 1912. Ήταν γιος του Joseph Brunner και της Ann Kruise. Το 1931, σε ηλικία 19 ετών έγινε μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος.  Το 1932 έγινε μέλος των Sturmabteilung (SA). Το 1938, μετά την ένταξή του στα SS, διορίστηκε στην  Κεντρική Υπηρεσία για την εβραϊκή μετανάστευση ( Zentralstelle für jüdische Auswanderung ) στην Αυστρία και έγινε διευθυντής της το 1939. Είχε το αξίωμα του SS- Hauptsturmführer . Ήταν διοικητής του στρατοπέδου Drancy στο Παρίσι. Ο Μπρούνερ διετέλεσε επίσης, επικεφαλής του «Ειδικού Τμήματος της Αστυνομίας Ασφαλείας για τα εβραϊκά ζητήματα Θεσσαλονίκης-Αιγαίου» (Sonderkommado den Sicherheitspolizei fur Judenangelegenheiten Saloniki-Agais) μαζί με τον ομοιόβαθμό του Ντίτερ Βισλιτσένι (Dieter Wisliceny). 

Ο Μπρούνερ έφτασε στη Θεσσαλονίκη τον Ιανουάριο του 1943 μετά από ειδική εντολή από τον Άιχμαν, να συμμετάσχει στην επιχείρηση σύλληψης κι εκτοπισμού όλων των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Εγκαταστάθηκε σε μία έπαυλη, στην οδό Βελισαρίου 42, λίγο πιο πάνω από τα γραφεία της Ισραηλιτικής Κοινότητας κι από εκεί ξεκίνησε το  έργο του, αυτό του εκτοπισμού των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. 

Από τις πρώτες ημέρες της παρουσίας του εκεί, όλοι οι Εβραίοι υποχρεώθηκαν να φορούν κίτρινα αστέρια και να σημάνουν ως εβραϊκά τα καταστήματά τους. Την ίδια περίοδο δημιουργήθηκαν και δύο γκέτο στα οποία μεταφέρθηκαν όλες οι εβραϊκές οικογένειες. Μετά από διαταγή του Άιχμαν στις 10 Μαρτίου 1943, από τις 14 Μαρτίου και έπειτα οργανώνει συρμούς με κλειστά βαγόνια, καθένας από τους οποίους χωρά 2.500-2.800 άτομα, κατευθείαν προς το Άουσβιτς. Όσο ο Μπρούνερ βρισκόταν  στη Θεσσαλονίκη, έφυγαν από αυτή 17 τέτοιοι συρμοί. Έχοντας  στην απόλυτη δικαιοδοσία του αρχεία, συναγωγές, ακόμη και το νεκροταφείο των Σεφαραδιτών Εβραίων της Θεσσαλονίκης, καταφέρνει μέσα σε έξι εβδομάδες να διαλύσει μία από τις πλέον μακραίωνες (η κοινότητα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης αριθμούσε περίπου 50.000 άτομα και υπήρχε επί πέντε αιώνες) και δραστήριες εβραϊκές κοινότητες στην Ευρώπη. Ο ίδιος ο Άιχμαν είχε περιγράψει τον Μπρούνερ ως «έναν από τους καλύτερους άντρες του».

Μετά το τέλος του Β΄Ππ θεωρήθηκε ως ''υπεύθυνος για τη μεταφορά 128.000 Εβραίων''. Μεταξύ αυτών ήταν 44.000 Εβραίοι από την Ελλάδα, 47.000 από την Αυστρία, 23.500 από τη Γαλλία και 14.000 από τη Σλοβακία. 

Μετά τον πόλεμο - Η απόδραση στη Συρία 

Σε μια συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Bunte, το 1985, ο Brunner περιέγραψε πώς διέφυγε τη σύλληψη από τους Συμμάχους αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν οι σοβιετικοί καταλαμβάνουν τη Βιέννη εντοπίζουν τον συνεπώνυμό του Άντον Μπρούνερ και τον δολοφονούν. Για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Αλόις θεωρείται νεκρός, ενώ συγχέεται με τον Άντον Μπρούνερ. Ο Αλόις, όμως, διαφεύγει και  καταφέρνει να βρει εργασία ως οδηγός σε αμερικανική βάση και να πάρει καινούργια ταυτότητα, μετακινούμενος αυτή τη φορά στο Έσσεν, όπου παραμένει μέχρι το 1953.  Την εποχή εκείνη οι γερμανικές αρχές αρχίζουν να ψάχνουν περισσότερο δραστήρια για ''ναζί εγκληματίες πολέμου''. Ο Μπρούνερ, καταφέρνει, το 1954, με ένα ψεύτικο διαβατήριο του Ερυθρού Σταυρού, να διαφύγει πρώτα στη Ρώμη, έπειτα στην Αίγυπτο και στη συνέχεια στη Συρία , όπου πήρε το ψευδώνυμο του Δρ Georg Fischer. 

Το 1960 ένας πρώην πράκτορας του Κεντρικού Γραφείου Ασφαλείας του Ράιχ αποκαλύπτει σε Γάλλο πράκτορα ότι ο Μπρούνερ ζει στη Δαμασκό. Η Γαλλία, η οποία έχει ήδη από το 1953-54 καταδικάσει τον Μπρούνερ ερήμην σε ειδικό Στρατοδικείο (Tribunaux Permanents des Forces Armées (TPFA)) ζητά την έκδοσή του, αλλά οι Σύροι αποφασίζουν να εκμεταλλευτούν την πείρα του, τον αφήνουν ελεύθερο και τον προσλαμβάνουν για την αναδιοργάνωση της Συριακής Μυστικής Αστυνομίας.

Οι Ισραηλινοί, έχοντας πληροφορηθεί ότι ο Μπρούνερ ζει,  προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν, αλλά απέτυχαν.  Η Μοσάντ έστειλε το 1961 στη Δαμασκό ένα παγιδευμένο δέμα. Ο Μπρούνερ πηγαίνει στο ταχυδρομείο να το παραλάβει, αλλά αυτό εκρήγνυται και σκοτώνει δύο ταχυδρομικούς υπαλλήλους. Ο "κ. Φίσερ" γλιτώνει τον θάνατο, χάνοντας ένα μάτι. Από μια δεύτερη βόμβα που του έστειλαν το 1980 έχασε τα δάχτυλα του αριστερού χεριού. Το 1968 ζητούν την έκδοσή του τόσο η Αυστρία όσο και το Ισραήλ. Το ίδιο αίτημα υποβάλλει και η Γερμανία το 1984, αλλά καμιάς χώρας το αίτημα δεν ικανοποιείται. Το 1987 η Ιντερπόλ εκδίδει διεθνές ένταλμα σύλληψης, ενώ το 1995 ο Ομοσπονδιακός Εισαγγελέας της Γερμανίας προσφέρει αμοιβή 330.000 δολαρίων σε όποιον δώσει πληροφορίες που θα οδηγήσουν στη σύλληψή του. Οι αιτήσεις για σύλληψη ή έκδοση τελικά λαμβάνουν, το 1999, την απάντηση του τότε Σύρου προέδρου Χαφέζ αλ Άσσαντ ότι δεν διαθέτει καμία πληροφορία σχετικά με το αν ο Μπρούνερ είναι ζωντανός ή πού ακριβώς βρίσκεται. Για τη Γαλλία η υπόθεση περνά στο Γαλλικό Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο στις 2 Μαϊου 2001 καταδικάζει το Μπρούνερ ερήμην σε ισόβια κάθειρξη. 

Μέχρι και σήμερα ήταν ο  Νο 1 ''καταζητούμενος Ναζί''. 

Συγκέντρωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στην πλατεία Ελευθερίας βάσει γερμανικής διαταγής με σκοπό την καταγραφή τους.

Στη Θεσσαλονίκη, μετά το τέλος του πολέμου, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 96% των μελών της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης, δηλαδή 46.091 εβραίοι, εστάλησαν στο Άουσβιτς. 1950 από αυτούς επέστρεψαν, πάντως. 

Κατά την καταγραφή τους οι Γερμανοί και Έλληνες συνεργάτες τους προέβησαν σε εξευτελισμό των Εβραίων.

Αρκετοί επιζώντες μετανάστευσαν στο Ισραήλ και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης αριθμεί σήμερα περίπου 1.000 μέλη και διατηρεί τέσσερις συναγωγές.

Στη συνέντευξή του το 1985 στο γερμανικό περιοδικό Bunte, είχε δηλώσει πως «η μόνη του λύπη ήταν ότι δεν εκτέλεσε περισσότερους Εβραίους», ενώ δυο χρόνια μετά σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Sun Times του Σικάγο δήλωσε πως «οι Εβραίοι άξιζαν τον θάνατο, διότι οι Εβραίοι είναι οι εκπρόσωποι του Διαβόλου και ο απόπατος της κοινωνίας. Δεν μετανοώ για τίποτε και ευχαρίστως θα επαναλάμβανα τις πράξεις μου».

Ristorante Verona