Καρλ Σμιτ - μπορούν να τον αποσιωπήσουν όχι όμως να τον ξεπεράσουν

Του Μίλτου Σωτηρόπουλου

Πολιτικός φίλος και εχθρός

(Σκέψεις πάνω στο έργο του Καρλ Σμιτ "η έννοια του πολιτικού")

 Για να προσδιορίσουμε την έννοια του πολιτικού είμαστε υποχρεωμένοι να θέσουμε ειδικές κατηγορίες-διακρίσεις. Παραδείγματος χάρη:

Το ηθικό διακρίνεται σε καλό και κακό. 

Το αισθητικό σε ωραίο και άσχημο. 

Το οικονομικό σε ωφέλιμο και επιζήμιο.

 Οι πολιτικές πράξεις και τα κίνητρά τους στηρίζονται στη διάκριση μεταξύ φίλου και εχθρού. 

 Ο πολιτικός εχθρός δεν χρειάζεται να είναι κακός από ηθικής πλευράς, αισθητικά άσχημος, οικονομικά επιζήμιος.

  Ο εχθρός είναι πάντα ο άλλος. Ο ξένος. 

  Ποιος είναι όμως ο ξένος;

Αυτός που προσπαθεί να επιφέρει μη ανατάξιμη βλάβη στις παραδόσεις μιας φυλής, αυτός που αρνείται τον τρόπο ζωής της, αυτός που θέτει σε κίνδυνο τους δικούς μας ανθρώπους.

 Ο φιλελευθερισμός ήρθε ως σύγχρονη σειρήνα και προσπάθησε να αντικαταστήσει την έννοια του εχθρού με αυτή του οικονομικού ανταγωνιστή. Την έννοια του υπέρ του γένους αγώνα με την έννοια του "βγάλτε χρήματα". 

 

Το έμβλημα της Ένωσης των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών Νομικών 

(Bund Nationalsozialistischer Deutscher Juristen)

 Οι φιλελεύθεροι πλαστογράφοι διαστρέφουν την παράδοσή μας, λέγοντας ότι το "αγάπα τον πλησίον σου", σημαίνει "αγάπα τον εχθρό σου". Ή ότι για λόγους αγάπης θα πρέπει να υποστηρίξω τον ξένο ενάντια στον δικό μου άνθρωπο. Όμως, όπως αναφέρει ο Σμιτ, σε αυτό το σημείο ακριβώς έχει λάβει χώρα μία παρανόηση, διότι πολλές γλώσσες, μεταξύ των οποίων και η γερμανική, δεν διακρίνουν μεταξύ  του ιδιωτικού και πολιτικού "εχθρού", έλλειψη η οποία οδηγεί και σε σκόπιμες παρερμηνείες. Άλλο ο ιδιωτικός αντίπαλος ή ανταγωνιστής (inimicus), τον οποίο μπορεί να μισεί κανείς ή να τρέφει γι' αυτόν αισθήματα αντιπάθειας, και άλλο ο εχθρός (hostis). "Εχθρός είναι μόνο μία, τουλάχιστον ενδεχομένως, δηλαδή κατά πραγματική δυνατότητα, μαχόμενη ολότητα ανθρώπων, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια άλλη ακριβώς τέτοια ολότητα.Εχθρός είναι μόνο ο δημόσιος εχθρός, διότι καθετί το οποίο αναφέρεται σε μια τέτοια ολότητα ανθρώπων, ιδίως σε έναν ολόκληρο λαό, γίνεται έτσι δημόσιο". Το "αγαπάτε τους εχθρούς σας",("diligite inimicos vestros'') (Ματθ. 5.44, Λουκ. 6,27) αναφέρεται στους ιδιωτικούς αντιπάλους, στους ανταγωνιστές, στους inimicos, δηλαδή σε άτομα και όχι σε ολότητες, όχι σε δημόσιους εχθρούς, όχι σεhostes, και αποτελεί έκφραση της χριστιανικής ηθικής.

  Άλλωστε, στον χιλιόχρονο αγώνα μεταξύ χριστιανισμού και ισλαμισμού κανένας Ευρωπαίος δεν διανοήθηκε ποτέ από αγάπη για τα τέκνα της Σάρας (Σαρακηνοί) ή της Άγαρ (Αγαρηνοί) να ανοίξει τις πύλες της Ιερής Ευρωπαϊκής μας  Γης. 

 Ο φιλελευθερισμός και ο σιαμαίος αδελφός του ο μαρξισμός μισούν τη φυλή ακόμη και ως απλή λέξη. 

 Αυτό το μίσος το κρύβουν κάτω από καλόηχες λέξεις όπως ανθρωπισμός και αλληλεγγύη. 

 Θα πρέπει λοιπόν να γίνει κατανοητό ότι φιλελευθερισμός και μαρξισμός είναι ο εχθρός εναντίον του οποίου οφείλουμε να διεξαγάγουμε ολοκληρωτικό πόλεμο.

Ristorante Verona

Νέα Σουηβία

Στις 17 Δεκεμβρίου 1938 μια γερμανική επιστημονική αποστολή υπό τονΆλφρεντ Ρίτσερ ξεκίνησε από το Αμβούργο και προσάρτησε-σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο- ως μέρος του Ράιχ, μία περιοχή στην Ανταρκτική, η οποία ονομάστηκε, από το ομώνυμο πλοίο, «Νέα Σουηβία». Η αποστολή τελείωσε στις 12 Απριλίου 1939.

Η αποστολή εξερεύνησε την περιοχή της Νέας Σουηβίας, χαρτογράφησε την περιοχή, τράβηξε χιλιάδες εναέριες φωτογραφίες και έδωσε γερμανικά ονόματα στις διάφορες τοποθεσίες. Η περιοχή της Νέας Σουηβίας κάλυπτε περίπου 600.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Από το 1957 διεκδικείται από τη Νορβηγία. 

Ο επικεφαλής της αποστολής Άλφρεντ Ρίτσερ

Deutsche Antarktische Expedition

Οι έρευνες στην Ανταρκτική δεν τελείωσαν με την έναρξη του Β΄Ππ. Πάνω από 100 υποβρύχια χρησιμοποιήθηκαν γι’ αυτόν τον σκοπό, τα οποία μέχρι και σήμερα θεωρούνται χαμένα. Τα χρόνια 1940 μέχρι 1943 το Ράιχ πραγματοποιεί περισσότερες, αυτήν την φορά όμως, μυστικές επιχειρήσεις στη Νέα Σουηβία και ξεκινάει το 42/43 την κατασκευή της περίφημης Βάσης 211, ενός γερμανικού οχυρού στον πάγο. 

Ένα αεροσκάφος τύπου Bv 138 με ένα υποβρύχιο Typ VII C

 στη Νέα Σουηβία

Το σκεπτικό ήταν ότι σε περίπτωση που το Ράιχ κατέρρεε στην ηπειρωτική Γερμανία, θα συνεχιζόταν στην Ανταρκτική. Όταν τελικά οι εχθρικοί στρατοί εισέβαλαν στη Γερμανία, ξεκίνησε η πυρετώδης προσπάθεια να μεταφερθούν υλικό, υψηλή τεχνολογία, απόρρητα έγγραφα και σημαίνοντα πρόσωπα στη Βάση 211 και σε άλλες μυστικές εγκαταστάσεις στις  Άνδεις της Νότιας Αμερικής. 

Υποβρύχιο τύπου U-864

Στις 27 Ιανουαρίου 1947 μια αμερικάνικη «αποστολή εξερεύνησης» έφτασε στη Νέα Σουηβία. Της επιχείρησης αυτής, που ονομάστηκε ‘’Highjump”, ηγείτο ο διάσημος Ναύαρχος Byrd και διέθετε πάνω από 13 πλοία, μεταξύ των οποίων ένα αεροπλανοφόρο και πολλαπλά αντιτορπιλικά με συνολικό πλήρωμα 4.700 άντρες, εκ των οποίων οι 4000 ήταν στρατιώτες!

Ο σκοπός τους: Η καταστροφή της τελευταίας εθνικοσοσιαλιστικής βάσης στον κόσμο: της Βάσης 211.

Έξι με οκτώ μήνες υπολόγιζαν οι Αμερικανοί ότι θα διαρκούσε η τελευταία μάχη του Β΄Ππ. Μέχρι τότε ο μύθος της Νέας Σουηβίας θα έπρεπε να είχε σβήσει ολοκληρωτικά. Τελικά οι 6 με 8 μήνες, έγιναν μόνο 3 εβδομάδες και η επιχείρηση τελείωσε με μια καταστροφή.

Ήδη στην πρώτη αναγνωριστική πτήση εξαφανίστηκαν πολλά αεροπλάνα, η αποστολή έπρεπε να ακυρωθεί και κατέληξε σε άτακτη φυγή. Ο Ναύαρχος Byrd υποχρεώθηκε να σωπάσει και μέχρι σήμερα δεν είναι επισήμως γνωστό, γιατί και από ποιους τράπηκαν σε φυγή.

Ο Ναύαρχος Byrd 

Πολλές φήμες κυκλοφόρησαν, όμως, για την ανώτερη τεχνολογία των Γερμανών. Όμως ο ναύαρχος ξαναεπιστρέφει, και αυτήν τη φορά καλύτερα προετοιμασμένος. Έτσι, το 1955 μια δεύτερη ρωσική-αμερικανική στρατιωτική δύναμη, πάλι υπό την ηγεσία του, καταφθάνει στην Ανταρκτική με 12 πλοία, 3000 άντρες, 200 αεροπλάνα και 300 οχήματα και πρώτα ανοικοδομούν πολλές βάσεις για να προετοιμάσουν το θανατηφόρο χτύπημα. Το καλοκαίρι του 1958 οι Η.Π.Α πυροδοτούν τουλάχιστον δύο ατομικές βόμβες πάνω από την Ανταρκτική.

Ο Βίλχελμ Λάντιγκ ένα πρώην μέλος των SS και αρμόδιος για απόρρητες υποθέσεις του Ράιχ καθώς και συγγραφέας μεταξύ άλλων του βιβλίου «Wolfzeit um Thule», δηλώνει σε ένα βίντεο, το οποίο προβλήθηκε μετά τον θάνατό του, πως και αυτή η επίθεση δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, αλλά ότι η βάση τελικά τη δεκαετία του ’60 μεταφέρθηκε στη Νότια Αμερική.

Η οροσειρά «Mühlig Hofmann» 

Eν τω μεταξύ σήμερα, στη δήθεν εγκαταλελειμμένη Νέα Σουηβία υπάρχει από το 1981 πάλι μια ερευνητική βάση της Γερμανίας, αλλά το τι μπορεί να βρίσκεται ακόμα στα ύψη του βουνού «Mühlig Hofmann» και πού ακριβώς αποτραβήχτηκαν οι Γερμανοί του Ράιχ , είναι καθαρά εικασία.

Το, δε, πλοίο «Νέα Σουηβία» βυθίστηκε από το βρετανικό υποβρύχιο Terrapin. Μετά τον πόλεμο ανελκύστηκε από τον βυθό και αφού το γέμισαν με πυρομαχικά, βυθίστηκε  πάλι στο Skagerrak (o πορθμός ανάμεσα στις ακτές Νορβηγίας-Σουηδίας και Δανίας).

Το πλοίο «Νέα Σουηβία»

Στα εκπληκτικά γεγονότα ανήκουν σίγουρα και οι ατομικές δοκιμές των Η.Π.Α στη Νέα Σουηβία. Τον Σεπτέμβριο του 1979 και την 5η Μαρτίου 1986 πραγματοποιούνται δοκιμές στον νορβηγικό τομέα της Ανταρκτικής.

Ιδιαίτερα εκπληκτικό όμως είναι ότι οι Η.Π.Α στην αρχή του πολέμου στο Ιράκ, την 20ή  Μαρτίου του 2003, πυροδότησαν  μια ατομική βόμβα υπόγεια.

Από τις ενδείξεις των σεισμογράφων, εκτιμάται ότι η ισχύς της βόμβας ήταν μεταξύ 20 και 50 κιλοτόννων. 

Μια μόνο μέρα μετά την πυροδότηση της ατομικής βόμβας στη Νέα Σουηβία, οι Η.Π.Α χάνουν χωρίς ίχνη τρία πανάκριβα βομβαρδιστικά στην εισβολή στο Ιράκ. Πρόκειται για ένα βομβαρδιστικό Stealth Β2 “Spirit” και δύο βομβαρδιστικά Stealth  F117A “Nighthawk”. Σύμφωνα με δηλώσεις των στρατιωτικών κύκλων, τα αεροπλάνα λίγο μετά την εισβολή χάνουν την επαφή με τα AWAC και εξαφανίζονται από το ραντάρ.

Στο κέντρο ο Ναύαρχος Καρλ Νταίνιτς

Μέχρι σήμερα, δεν έχει ακουστεί κάτι για τα αεροπλάνα αυτά.

Αυτό ήταν σύμπτωση ή έχουν σχέση αυτά τα συμβάντα; Ο ναύαρχος Νταίνιτς είχε πει:

«Ο γερμανικός υποβρυχιακός στόλος είναι περήφανος που έχτισε για τον Φύρερ σε ένα άλλο κομμάτι της γης, μια ShangriLa, ένα απόρθητο οχυρό.»

Σε κάθε περίπτωση, τα γεγονότα φαίνονται να υποστηρίζουν τη θεωρία για τη Νέα Σουηβία και η υπόθεση αυτή προκαλεί πονοκέφαλο στην αμερικανική κυβέρνηση. Χαρακτηριστική είναι η προσπάθεια αποσιώπησης των στοιχείων και της έρευνας του θέματος. Είναι, επίσης, γεγονός είναι ότι οι λίγοι ερευνητικοί σταθμοί δεν είναι σε θέση να εξερευνήσουν λεπτομερώς την τεράστια περιοχή της Νέας Σουηβίας.  

 

Ristorante Verona

 

Αυτή είναι η κατάσταση στη Θράκη

πηγή

RV

Καρίν Γκαίρινγκ, μια σπουδαία Εθνικοσοσιαλίστρια

Carin Fock

Του Άγγελου Κωνσταντίνου

Μια σπουδαία μορφή του εθνικοσοσιαλισμού, που συμμετείχε ενεργά στον αγώνα του Χίτλερ προς την κατάκτηση της εξουσίας είναι η πρώτη γυναίκα του Χέρμαν Γκαίρινγκ, η σουηδο-ιρλανδικής καταγωγής Κόμισσα Καρίν Φοκ (Carin Fock). Η Καρίν ακολούθησε τον Γκαίρινγκ στη πρώτη μεγάλη συγκέντρωση των SA και άκουγε τις ατελείωτες συζητήσεις για διάφορα θέματα από τις συχνές επισκέψεις του Χίτλερ στο σπίτι τους. Σε ένα γράμμα προς τον γιο της από τον πρώτο της γάμο γράφει: «Ο Αγαπημένος παρουσίασε τον στρατό των πραγματικά νέων Γερμανών του ενώπιον του Φύρερ του και είδα το πρόσωπό του να φωτίζεται βλέποντάς τους να παρελαύνουν. Ο Αγαπημένος έχει δουλέψει πολύ σκληρά με αυτούς, τους έχει εμφυσήσει μεγάλο μέρος της ανδρείας και του ηρωισμού του, και αυτό που παλιότερα ήταν όχλος –και μάλιστα άγριος και μάλλον τρομακτικός, οφείλω να ομολογήσω–  μεταμορφώθηκε σ’ έναν αληθινό Στρατό του Φωτός, μια ομάδα πρόθυμων σταυροφόρων, έτοιμων να βαδίσουν σύμφωνα με τις διαταγές του Φύρερ και να απελευθερώσουν για μια ακόμα φορά αυτήν τη δυστυχισμένη χώρα».[1] 

Στο πραξικόπημα του Μονάχου το 1923 ο Γκαίρινγκ τραυματίζεται βαριά από σφαίρα ενός αστυνομικού και κάποιοι φίλοι ειδοποίησαν την Καρίν, η οποία έσπευσε με γενναιότητα στο πλευρό του Γκαίρινγκ, για να του κρατήσει το χέρι και να σχεδιάσει την απόδρασή του. Τον μετέφερε με το αυτοκίνητο στο Partenkirchen, 112 χιλιόμετρα νότια του Μονάχου, όπου κρύφτηκε στη βίλα ενός πλούσιου Ολλανδού. [2] Την ίδια περίοδο ο Χίτλερ βρισκόταν στη φυλακή Landsberg, η δε Καρίν, που δεχόταν επιθέσεις από κομμουνιστές που της πετούσαν πέτρες στο δρόμο, κάποια από τις οποίες, μάλιστα, της έσπασε ένα κόκκαλο του ποδιού της, εγκαταστάθηκε στο νοσοκομείο για να βρίσκεται κοντά στον Χέρμαν.[3] Σε ένα γράμμα προς τη μητέρα της στις 20 Νοεμβρίου 1923 με ενθουσιασμό γράφει: «Οι μέθοδοι του Χίτλερ μέχρι στιγμής βασίστηκαν στην αξιοπρέπεια και στον ιπποτισμό. Γι’ αυτό έχει τύχει τόσο μεγάλης αγάπης και θαυμασμού και έχει μαζί του όλο τον λαό. … Ο  Χίτλερ είναι ήρεμος, τώρα πια είναι γεμάτος ζωή και πίστη, έπειτα από τις πρώτες ημέρες που ήταν απαθής και αρνιόταν να φάει…»[4] Παρά την φτώχεια που βασάνιζε το ζεύγος Γκαίρινγκ, η Καρίν γράφει στη μητέρα της στις 20 Φεβρουαρίου του 1924 «χίλιες φορές να πεθάνω από πείνα παρά να υπηρετήσω Εβραίο».  Στις 5 Απριλίου  η Καρίν επισκέπτεται τον Χίτλερ στην φυλακή. Αυτός εκεί της αφιέρωσε μια φωτογραφία του και αργότερα της έδωσε σημαντικές οδηγίες για να τις μεταφέρει στον σύζυγο της στο Ίνσμπρουκ: Έπρεπε να έρθει αμέσως σε επικοινωνία με τον Μπενίτο Μουσολίνι. [5]

Η Καρίν ταλαιπωριόταν από χρόνια ασθένεια, αλλά η βεβαρημένη υγεία της δεν την εμπόδισε να αποδεικνύει έμπρακτα την πίστη της στον σύντροφό της και στον Εθνικοσοσιαλισμό. Πέθανε στις 16 Οκτωβρίου 1931 στη Στοκχόλμη. Ο γιός της Thomas παρακολούθησε τον Γκαίριννκ να γονατίζει κλαίγοντας μπροστά στο ανοιχτό φέρετρο στο παρεκκλήσι Edelweiss και στάθηκε δίπλα στον πάτριό του στην κηδεία της μητέρας του.[6]  

Όταν κομμουνιστές βεβήλωσαν τον τάφο της, ο Γκαίρινγκ αποφάσισε να κτίσει στη μνήμη της το «Κάρινχολ», ένα μαυσωλείο δίπλα στη λίμνη. Η 20ή Ιουνίου του 1934 ήταν η ημέρα που είχε ορίσει για τη μεταφορά της σορού της στο Κάρινχολ. Ένα ειδικό τρένο μετέφερε τη σαρκοφάγο διασχίζοντας τη βόρεια Πρωσία από το σουηδικό φέρι μέχρι το σιδηροδρομικό σταθμό όπου περίμεναν την άφιξή της ο Γκαίρινγκ και ο Χίτλερ, και οι δυο  τους και σκυθρωποί. Οι πόλεις και τα χωριά από τα οποία περνούσε το τρένο είχαν πέσει σε βαρύ πένθος. Ομάδες της Χιτλερικής Νεολαίας στέκονταν προσοχή στις αποβάθρες των τοπικών σιδηροδρομικών σταθμών, μέλη του Bund Deutcher Madel (του γυναικείου τμήματος της Χιτλερικής Νεολαίας) είχαν παραταχθεί στις γέφυρες, χαιρετώντας και ραίνοντας με λουλούδια. Οι σημαίες υποστέλλονταν καθώς περνούσε αργά τρένο, και χιλιάδες γυναίκες στέκονταν κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών για να αποτίσουν φόρο τιμής στη νεκρή[7] Ο Γκαίρινγκ είχε καλέσει τους συγγενείς της Καρίν, μαζί με εκατοντάδες διπλωμάτες και πολιτικούς. Κατέβηκε μόνος του με τον Χίτλερ τα σκαλιά του μαυσωλείου. Και οι δυο τους ένοιωθαν θλίψη που δεν πρόλαβε να δει το θρίαμβο των εθνικοσοσιαλιστών, για τον οποίο αγωνίστηκε και στον οποίο πίστευε.[8]

Η σχέση της με τον Γκαίρινγκ θεωρείται μια συγκινητική ιστορία δυνατής αγάπης. Το 1945 o Γκαίρινγκ έδωσε εντολή να καταστραφεί το Κάρινχολ, για να μην πέσει στα χέρια των Σοβιετικών.

πηγή

RV

Höllenzimmer (Το δωμάτιο της Κόλασης)

πηγή

RV

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ Η 89χρονη ΟΥΡΣΟΥΛΑ ΧΑΒΕΡΜΠΕΚ

    Τη Δευτέρα 7.5. η 89χρονη Γερμανίδα Ursula Haverbeck, την οποία τα ΜΜΕ βάφτισαν "ναζί γιαγιά", συνελήφθη για να εκτίσει ποινή φυλάκισης δύο ετών, επειδή έχει αρνηθεί το "Ολοκαύτωμα" και έχει υποστηρίξει ότι το στρατόπεδο στο Άουσβιτς ήταν εργασίας. Τα παραπάνω η Χάβερμπεκ υποστηρίζει σταθερά  με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει συνεχώς σχετικές δίκες. Εκτός από τις ποινές φυλάκισης, της έχουν επιβληθεί και διάφορα υψηλά πρόστιμα.  Η ποινή για την οποία συνελήφθη δεν ήταν μετατρέψιμη, συνεπώς πρέπει οπωσδήποτε να εκτιθεί. Πρόκειται για μία πολύ δυναμική και πιστή γυναίκα, η οποία, παρά τις συνεχείς διώξεις και δίκες, και μάλιστα σε αυτή την ηλικία, δεν παύει να αντιδρά, να αντιστέκεται και να αγωνίζεται.

Συνέχεια εδώ

RV

Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΠΑΝΟΥΚΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Σήμερα (9.5.2018) το απόγευμα υπάρχει κάλεσμα από το εν Ελλάδι «Ρωσικό Συμβούλιο Συμπατριωτών» για συγκέντρωση μνήμης και τιμής της αντιφασιστικής «νίκης» σε 11 πόλεις της Ελλάδας. Στην Αθήνα η σύναξη θα γίνει στη ρωσική εκκλησία. Καλούνται οι απόγονοι «αυτών που πολέμησαν τον φασισμό» να συμμετάσχουν και να συγκροτήσουν έτσι «το Αθάνατο Τάγμα». 

Απ’ ό,τι φαίνεται μαζεύονται κατά κύριο λόγο Ρώσοι μετανάστες και διάφοροι μπολσεβίκοι αφενός για να γιορτάσουν αφετέρου για να ξορκίσουν τον φόβο τους ότι η ιστορία θα επαναληφθεί.  Να γιορτάσουν τι; Τις φρικαλεότητες των προγόνων τους, την κτηνωδία τους, τη μογγολική βαρβαρότητά τους, τους βιασμούς παιδιών και γυναικών, τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες, το πλιάτσικο και τον επακόλουθο χωρισμό της Ευρώπης και την στυγνή καταπίεση των σκλαβωμένων λαών. 

Να δοξάσουν τον Κόκκινο Στρατό. Πρέπει να έχει κανείς πολύ βάρβαρη ψυχή για να χαίρεται για όλα αυτά και να τα γιορτάζει. Ακολούθως θα γίνει συναυλία στο Ζάππειο, όπου η μπάντα της πολεμικής αεροπορίας σύμφωνα με την ανακοίνωση θα ερμηνεύσει και σοβιετικά πολεμικά τραγούδια!!! Υπάρχει, άραγε, σκαλί πιο χαμηλά;

Ένα είναι το σίγουρο: την ώρα της συγκέντρωσης θα αδειάσουν τα μπουρδέλα. Αναρωτιόμαστε αν θα συμμετάσχει και η φανατικά ρωσόφιλη ελληνική ακροδεξιά… Γιατί όχι; Εξάλλου ο πνευματικός και ιδεολογικός καθοδηγητής της Ίων Δραγούμης ήταν μισός Ρώσος, περήφανος Σλάβος, όπως ο ίδιος έλεγε…

RV

Μια μέρα σαν κι αυτή...

 

του Σωτήρη Αντωνακόπουλου

Μια μέρα σαν κι αυτή, στις 8 Μαΐου 1945, στο προάστιο Κάρλχορστ του Βερολίνου υπογράφεται η άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας. Ο δεύτερος μεγάλος πόλεμος, και τυπικά πλέον, έχει τελειώσει. Το ιστορικό υπόβαθρο της εποχής που ακολούθησε είναι γνωστό. Θάνατος, λεηλασία, βιασμοί, διώξεις θα είναι τα μέσα των ''νικητών'' για να σβήσουν κάθε σπίθα του εθνικοσοσιαλισμού. 'Επειτα θα ακολουθήσει η ''πολιτική ορθότητα'' και ''ο νόμος του εφικτού'' στη πολιτική προκειμένου να εξουσιάσουν τις μάζες και να κρύψουν την αλήθεια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Σήμερα, 73 χρόνια μετά υπάρχουμε. Λαμπαδηφόροι της Αλήθειας που έχει ταξιδέψει χέρι με χέρι όλες αυτές τις δεκαετίες. Αυτό είναι η μεγαλύτερη νίκη μας και η μεγαλύτερη ήττα τους. Μπορεί να είμαστε οι χαμένοι ενός πολέμου αλλά είμαστε οι νικητές της αιώνιας Αλήθειας και της πιο βαθιάς Πίστης.

Σήμερα, 73 χρόνια μετά υπάρχουμε. Είμαστε ο τρόμος στο βλέμμα των άβουλων, των εγωπαθών και των μίζερων ανθρώπων. Είμαστε το χαμόγελο της ελπίδας, της ζωής και της νίκης.

Σήμερα, 73 χρόνια μετά υπάρχουμε. Είμαστε το απόλυτο κακό για μια κοινωνία εκφυλισμένη. Για ένα κόσμο χωρίς ιδανικά. Είμαστε το απόλυτο καλό, γιατί έχουμε το πιο αγνό αίμα που πηγάζει από την Άρια βιολογική μας μνήμη.

Μια μέρα σαν κι αυτή ας γιορτάσουν άλλη μια φορά όλοι αυτοί οι αντιναζί και αντιφασίστες την μεγάλη τους νίκη. Ας αρχίσουν οι πομπώδεις παρελάσεις, οι χοροί και τα τραγούδια. Εμείς υπάρχουμε κουβαλώντας το άγιο φως της Ιδέας. Σ' αυτή τη κόλαση που φτιάξανε παραμένουμε το μοναδικό καζάνι που βράζει και θα εκραγεί. Υπάρχουμε και παραμένουμε 

εθνικιστές, όμως για μάς το έθνος δεν είναι απλά μια ταυτότητα. Είναι η φυλετική ψυχή που ταξιδεύει στο χρόνο και μας δίνει λόγο ύπαρξης. Υπάρχουμε και παραμένουμε

σοσιαλιστές, γιατί πιστεύουμε στην δικαιοσύνη του Αίματος και στη φλόγα του Αγώνα. Μα πάνω απ' όλα

Εθνικοσοσιαλιστές μέχρι την τελική Νίκη γιατί ο Αδόλφος Χίτλερ είχε δίκιο.

Μια μέρα σαν κι αυτή, στις 8 Μαΐου 1945, προσπάθησαν να σκοτώσουν τον Εθνικοσοσιαλισμό, εμείς όμως υπάρχουμε... Και μια μέρα σαν κι αυτή θα είναι, όταν θα έρθουμε πάλι, πιστοί στα τελευταία λόγια του μεγάλου δασκάλου και προπαγανδιστή του Τρίτου Ράιχ, Γιόζεφ Γκαίμπελς:

ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ Η ΓΗ ΘΑ ΤΡΕΜΕΙ

RV

ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ

«Λίγες ημέρες μετά από τη συνθηκολόγηση των γερμανικών στρατευμάτων, μερικοί αξιωματικοί των SS συνεκεντρώθησαν σε κάποιο ξέφωτο της Βοημίας. Τη νύχτα άναψαν μια φωτιά και γύρω από τη φωτιά με δάκρυα στα μάτια ετραγούδησαν το “ Αν όλοι εγίνοντο άπιστοι…”

Με την πρώτη ακτίνα του πρωινού αναζήτησαν τον εχθρό και σκοτώθηκαν πολεμώντας».

                                        Θ. Μανιάτης, «Η μάχη του Βερολίνου»

 

  Στις 8 Μαΐου του 1945 γράφτηκε το τέλος της στρατιωτικής εκείνης φάσης του Μεγάλου Πολέμου που διήρκεσε από το 1939 ως τότε.

Συνηθίζουμε να λέμε ότι χάθηκε μια μάχη και όχι ο πόλεμος και αυτό, πράγματι, ισχύει. Όσο υπάρχουν Άριοι, η προοπτική συνέχισης του πολέμου είναι ζωντανή.

  Αν θέλει, όμως, να κοιτάξει κανείς την αλήθεια κατάματα, δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί ότι στις 8 Μαΐου του 1945 ο δυτικός πολιτισμός υπέστη μία τρομακτική ήττα και οπισθοδρόμησε αιώνες πίσω. Η βαρβαρότητα επικράτησε. Ποιος είναι ο κόσμος που ανέτειλε; Μήπως ένας κόσμος ελευθερίας, ειρήνης, ευημερίας, εργασίας, ανάπτυξης του πολιτισμού, αξιοπρέπειας; Ακριβώς το αντίθετο συνέβη. Τότε, αναδύθηκαν στην επιφάνεια από τον χειρότερο βούρκο της ιστορίας όλα τα κακά για να συνθέσουν τον νέο κόσμο: σκλαβιά, αναταραχή, φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση, ανεργία, πνευματική και πολιτισμική παρακμή και κατάπτωση, ατομισμός, φιλαργυρία, υλισμός, διαφθορά, τρέλλα, δυστυχία και αναξιοπρέπεια.

  Γι’ αυτό είναι ν’ απορεί κανείς: Ο Άριος τι γιορτάζει σήμερα;

 

  Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει σε δύο χώρες: στη Γερμανία και στην Ελλάδα. Στη Γερμανία, πρώτα: τι άραγε γιορτάζουν οι Γερμανοί αυτή την ημέρα;  Το ότι παραδόθηκε το Βερολίνο στους σοβιετικούς μογγόλους, οι οποίοι κατέστρεψαν ό,τι υπήρχε; Το ότι για πολύ καιρό βίαζαν γυναίκες και παιδιά;  Το ότι έκαναν πλιάτσικο στα υπάρχοντα των Βερολινέζων; Το ότι τους άρπαξαν την αξιοπρέπεια; Το ότι κυμάτισε στο Ράιχσταγκ η σημαία με το σφυροδρέπανο; Αυτό γιορτάζουν οι ανεγκέφαλοι; Το μαρτύριο των γιαγιάδων τους; Το ότι οι γυναίκες στο εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς έχαιραν προστασίας, υποστήριξης και σεβασμού και μετά υποχρεώθηκαν είτε να ανεχθούν την ασιατική κτηνωδία των ρώσων, είτε να αυτοκτονήσουν, είτε να κρυφτούν και να ζήσουν ως το τέλος με τον φόβο, την αυτολύπηση και τους εφιάλτες τους; Τι γιορτάζουν οι Γερμανοί; Την καταστροφή των πόλεών τους από τους «συμμάχους»; Την πείνα, την εξαθλίωση; Τον επακόλουθο χωρισμό της πατρίδας τους στα δύο; Αν δεν είναι βαρβαρότητα, παράνοια, ακραία διαστροφή το να πανηγυρίζεις τις δολοφονίες των συγγενών σου, τους βιασμούς τους, την καταστροφή της περιουσίας σου, των μνημείων και των κειμηλίων σου, τον εξευτελισμό και τα βασανιστήρια των προγόνων σου ‒και μάλιστα των πολύ κοντινών, γονέων και παππούδων‒ τότε πραγματικά τι είναι; Και πότε άλλοτε στην ιστορία έχει συμβεί κάτι τέτοιο; ΠΟΤΕ! Σε τέτοιο σημείο διανοητικής μόλυνσης και αποκτήνωσης έφεραν τους Γερμανούς ‒έναν περήφανο, έξυπνο και γενναίο λαό‒ οι «νικητές» και η αναθεματισμένη μεταπολεμική «γενιά της ενοχής», που ευτυχώς σβήνει, ψοφάει.

Στην άλλη αποκτηνωμένη χώρα, τώρα, την Ελλάδα. Τι γιορτάζουν οι Έλληνες; Όμως, μία επισήμανση είναι αναγκαία: στην Ελλάδα ποτέ δεν εορτάστηκε το τέλος του Β΄Ππ όπως στο εξωτερικό. Και αυτό, διότι αμέσως μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων, η οποία έλαβε χώρα προ της λήξεως του πολέμου (μόνο στην Κρήτη έφυγαν αργότερα, και, μάλιστα, ενώ είχε ήδη τελειώσει ο πόλεμος), άρχισε ο συμμοριτοπόλεμος. Αλλά, τα τελευταία χρόνια όλο και πιο πολύ ακούμε να μιλούν και να γιορτάζουν την «αντιφασιστική νίκη». Τι γιορτάζουν, λοιπόν, οι Έλληνες; Τι δώρα τούς έφερε η έκβαση του Β΄Ππ, η «αντιφασιστική νίκη», πέρα από έναν επιταχυνόμενο ξεπεσμό σε κάθε επίπεδο, σε κάθε πτυχή και σε κάθε τομέα της ζωής;  Τι άλλο θέλουν για να αντιληφθούν πως ό,τι ζουν σήμερα οφείλεται στο ότι οι δήθεν σύμμαχοί τους κέρδισαν αυτή τη μάχη; Και οι διάφοροι αντιναζί εθνικόφρονες, εθνικιστές και λοιποί αντικομμουνιστές (που αναπαράγουν τους διάφορους «εθνικούς» μύθους περί ηρωικής αντίστασης στην είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα) ρωτήσανε ποτέ τον παππού τους ποιοι ευγενείς και γενναιόδωροι πολεμιστές τού άφησαν τα όπλα τους για να πολεμήσει τους κομμουνιστές; Έχουν επίγνωση οι νεοέλληνες ότι μετά την 8^η Μαΐου του 1945 όσοι επέζησαν και όσοι γεννήθηκαν και γεννιούνται είναι σκλάβοι;

Αλλά δεν είναι μόνο η Γερμανία ή η Ελλάδα. Όλος ο Λευκός Κόσμος υποφέρει και είναι υποδουλωμένος. Όλος ο Λευκός Κόσμος μαρτυρικά υφίσταται τις συνέπειες της έκβασης του Β΄Ππ. Και πιο πολύ, πλέον, υφίσταται τον κίνδυνο εξαφάνισής του. Γιατί, οι νικητές γνώριζαν και γνωρίζουν ότι στις 8 Μαΐου δεν πέθανε ούτε η Αρία Φυλή ούτε ο Εθνικοσοσιαλισμός. Γνωρίζουν ότι όσο υπάρχουν Άριοι, θα υπάρξει Επιστροφή. Γι’ αυτό σήμερα περισσότερο από ποτέ μάχονται για τον αφανισμό της Φυλής. Η εκστρατεία κάλυψης της Ευρώπης με αλλόφυλους είναι πλέον γεγονός. Στην Αμερική το κακό έχει γίνει από καιρό. Πριν από αυτό, όμως, έπρεπε να προετοιμαστεί το έδαφος κατάλληλα, ώστε να μην υπάρξουν οργανωμένες και συντονισμένες αντιδράσεις (αντιδράσεις δηλαδή σε επίπεδο κρατών με τη χρησιμοποίηση του στρατού και λαϊκή απαίτηση για αντίσταση). Προηγήθηκε η πλύση εγκεφάλου μέσα από τα ΜΜΕ, τα βιβλία, τα σχολεία. Εβραίοι ιδιοκτήτες καναλιών και εφημερίδων, εβραίοι ή εβραιόδουλοι μπολσεβίκοι ιδιοκτήτες μεγάλων εκδοτικών οίκων, εβραϊκές εταιρείες παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών, μπολσεβίκοι καθηγητές, εβραίοι δήθεν φιλόσοφοι. Ό,τι δεν τους εξυπηρετούσε, δεν «περνούσε». Και αφού οι νικητές πίστεψαν ότι τελείωσαν με το μυαλό των ανθρώπων, προχώρησαν στην κατάληψη εδαφών που βιώνουμε στις μέρες μας.

Όλα τα παραπάνω είναι η «8^η Μαΐου». Γίνονται, όμως, όλα όπως τα υπολόγισαν οι νικητές; Όχι! Γιατί δεν υπολόγισαν τη δύναμη του Αίματος. Το πνεύμα μπορεί να ελεγχθεί, αλλά το Αίμα, αν μείνει καθαρό, αντιδρά και αντεπιτίθεται και παλεύει για τη διατήρησή του. Γεννιούνται ακόμη Άριοι και, ακόμη περισσότερο, υπάρχουν ακόμη Εθνικοσοσιαλιστές. Ο Αγώνας του Αδόλφου Χίτλερ μπορεί να μην είχε νικηφόρο έκβαση, αλλά δικαιώνεται. Το αίμα των τελευταίων μαχητών κάρπισε. Το τραγούδι των τελευταίων SS στο ξέφωτο της Βοημίας, την τελευταία νύχτα της ζωής τους, αντηχεί ακόμη στα δικά μας αυτιά και καθορίζει την ύπαρξή μας. Μείναμε πιστοί.

ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ

πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση

RV