Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΓΥΡΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ

 Ιωσήφ Μπροζ (Τίτο), Παρτσαλίδης, Τσίπρας

Είναι δεδομένο και αναντίλεκτο γεγονός της νεωτέρας ελληνικής ιστορίας: Το ελλαδικό, οβιδιακό, εσωτερικό πολιτικό κατεστημένο, μετά την απελευθέρωση του τόπου από την τουρκοκρατία, απετέλεσε την ταφόπλακα του εντός και εκτός συνόρων Ελληνισμού. Διαμόρφωσε ένα κληρονομικού δικαίου φεουδαρχικό καθεστώς, τυφλό υποχείριο των τοκογλύφων δυναστών, οι οποίοι από το 1832 μέχρι και σήμερα λεηλατούν την Πατρίδα μας. Αυτά είναι αρκούντως γνωστά στους ''παροικούντες την Ιερουσαλήμ''. Εστιάζουμε τους προβολείς του φακού μας στις ρίζες των εθνικών τραγωδιών των τελευταίων δύο αιώνων. Ανακαλύπτουμε την ίδια ρίζα. Την ίδια αιτία. Την ίδια μεθόδευση. Την ίδια κατάληξη. Οι μάχες κερδίζονταν στα σύνορα. Και όμως, χάνονταν στην Αθήνα...

Μικρά Ασία. Πόντος. Ανατολική Θράκη. Ανατολική Ρωμυλία. Βόρειος Ήπειρος. Κύπρος. Η εξόντωση του Ελληνισμού από αυτές τις αιώνια ελληνικές πατρίδες, δεν έφερε μόνον την σφραγίδα των εχθρικών επιδρομών των Σλάβων και των Τούρκων. Χαρακτηριζόταν πάντα από την υποτελή και εξευτελιστική συνέργεια των πολιτικών ανδρεικέλων των Αθηνών. Είναι εξοργιστικά εύκολο στον μελετητή της ιστορίας να διακρίνει την ίδια στρατηγική ακρωτηριασμού του Ελληνισμού, με βασικό συνένοχο το άθλιο πολιτικό σύστημα των Αθηνών. Του υποθηκευμένου στην δυναστεία Rothschild ρυπογόνου  κρατιδίου των πολιτικάντηδων. Τότε και σήμερα. Οι Έλληνες έχυναν κρουνηδόν το αίμα τους, το οποίο δεν πότιζε  τον βωμό της εθνικής ολοκληρώσεως, αλλά φευ, τον βούρκο της προδοσίας. Οι αγώνες και οι θυσίες του ελληνικού λαού εξαργυρώνονταν σε χυδαία χρηματιστηριακά παίγνια των δανειστών εξουσιαστών του...

Αυτό είναι το σταθερό πλαίσιο, εντός του οποίου διαδραματίζονταν οι εθνικές περιπέτειες και τελικές μειοδοσίες. Γιατί, λοιπόν, σήμερα, με την υπόθεση της Μακεδονίας, να συμβεί κάτι διαφορετικό; Τι άλλαξε; Απολύτως τίποτα!

Και αν κάποιος δεν εντάξει το θέατρο σκιών, που παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες για την Μακεδονία, στο προαναφερόμενο ιστορικό περίγραμμα, απλώς απεμπολεί τον ειρμό της αλληλουχίας των γεγονότων. Και τρέφεται με αυταπάτες.

Το εμετικό, διαχρονικό καθεστώς των Αθηνών με την μοντέρνα περιβολή παραλλαγής της "προοδευτικής" αριστεράς, η οποία όμως άνετα εξυπηρετεί, και αυτή, τους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους, επιδίδεται σε μεγαλόστομους πανηγυρισμούς για την "εθνική" επιτυχία της περιβοήτου συμφωνίας με τους Σκοπιανούς. Επιδεικνύει ως ρωμαϊκό θρίαμβο την επιλογή από τον πρωθυπουργό των Σκοπίων του τρόπου διάρρηξης και καταλήστευσης της ιστορικής ταυτότητας μίας περιφέρειας του Ελληνισμού, η οποία εδώ και 3 χιλιάδες χρόνια είναι αμιγώς ελληνική, παρά τις δοκιμασίες και τις παροδικές κατακτήσεις.

Ασφαλώς και οι συνεχιστές του ΚΚΕ Εσωτερικού, του ΚΚΕ και της εν γένει μαρξιστικής παρατάξεως, οι σημερινοί καθοδηγητές του ΣΥΡΙΖΑ και των λοιπών ροζ και κόκκινων παραφυάδων, γνωρίζουν άριστα να διηγούνται σε αφελείς και ηλιθίους, ξεκαρδιστικά και ευτράπελα παραμύθια.

Πριν αγγίξουμε την καταγέλαστη αυτή "συμφωνία" θα πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν μας προκαλεί κατάπληξη ένα γεγονός, ορατό και σε τυφλούς. Αυτοί οι περίφημοι και αυτοβαυκαλιζόμενοι κομμουνιστές αποτελούν κραυγαλέως για άλλη μία φορά τους σωτήρες και υποστηρικτές του τοκογλυφικού καπιταλιστικού συστήματος. Είναι οι άξιοι συνεχιστές του ιδρυτή του κομμουνιστικού κόμματος στην Ελλάδα, του Εβραίου Αβραάμ Μπεναρόγια και των σταθερά προδοτικών θέσεων του κόμματός τους. Είναι οι εργολάβοι της τελικής φάσεως ξεπουλήματος της Ελλάδος ή του εναπομείναντος τμήματος της Ελλάδος, και οι μνημονιακοί νεκροθάφτες της, πάντα σε άριστη συμπαιγνία με την επάρατη αστική δεξιά. Ήταν πάντα η χρυσή εφεδρεία του πλουτοκρατικού κατεστημένου. Όχι μόνο για την εσωτερική άλωση, αλλά και για την βρώμικη "μπουγάδα" του ξεπλύματος εθνικών παραχωρήσεων..

Ερχόμαστε τώρα στην περιλάλητη  επίκαιρη "συμφωνία". Θα έπρεπε να ξεκαρδιστούμε σε νευρικό γέλωτα, διαβάζοντας τα καραγκιοζιλίκια από τις διαρροές μπόχας του κειμένου της, αν δεν υπέκρυπτε στα βιασμένα σπλάχνα της, τον ολέθριο σπόρο μιας εκκολαπτόμενης εθνικής τραγωδίας, της σταδιακής απωλείας ακόμα μίας ελληνικής Πατρίδας, της Μακεδονίας. 

Η αποδοχή της ληστείας του ονόματος της "βόρειας" Μακεδονίας είναι δεδομένη. Και αυτό συνιστά την άμεση παράδοση των επισήμων κλειδιών για περαιτέρω, μακροπρόθεσμο, ακόμα και εδαφικό σφετερισμό του "νοτίου" τμήματός της. Επομένως εμφανίζεται ένα υποκείμενο διεθνούς δικαίου, μία κρατική οντότητα, φέρουσα την ονομασία "βόρεια Μακεδονία",η οποία συνορεύει με μία επαρχία, η οποία αποκαλείται νότια Μακεδονία, ενός ετέρου κράτους. Το αίνιγμα είναι εξαιρετικά εύκολο. Μία ευρεία περιοχή, με το ίδιο όνομα, η οποία όμως κερματίζεται σε ένα κράτος και σε μία απλή περιφέρεια ενός άλλου κράτους. Και συνήθως, όπως διδάσκει η παγκόσμια ιστορία, τέτοιες περιπτώσεις περιοχών καταλήγουν σε αλληλοαπορρόφηση, σε κάποια συγκυρία, στην χοάνη μίας κρατικής υποστάσεως.

Θα μου πείτε τώρα, το Σκοπιανό Κράτος αποτελεί εδαφικό κίνδυνο; Ασφαλώς και όχι. Όμως ας μην λησμονούμε τους διεθνείς εμφανείς υποστηρικτές του: Τον παγκόσμιο Εβραϊσμό. Και βεβαίως να μην ξεχάσουμε ποτέ τον αρχιπλαστογράφο της ψευτομακεδονικής εθνότητος, τον Εβραίο, Ιωσήφ Μπροζ - Τίτο. Και στις ημέρες μας τον χρηματοδότη, τον Σόρος, μέχρι τον διαπραγματευτή ''μπροστινό'' του στο καφενείο του ΟΗΕ, τον Εβραίο Ματθαίο Νίμιτς. Και βεβαίως να έχουμε πάντα στην μνήμη μας το εβραϊκό όνειρο για την ''Σελανίκ'', την δεύτερη Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων, την Θεσσαλονίκη. Η έντονη δραστηριότητα το τελευταίο διάστημα, του πρωθυπουργού του Ισραήλ στην Θεσσαλονίκη, τα νεόδμητα μουσεία, οι ισραηλινές μαζικές επενδύσεις, μας θυμίζουν την φράση "Τι κάνει νιάου- νιάου στα κεραμίδια;" Ασφαλώς όχι ο κροκόδειλος.

 Τροφοδοτεί εύλογη περιέργεια, τι ρόλο θα διαδραματίσει η "βόρεια Μακεδονία" στις επικείμενες γεωοικονομικές και γεωπολιτικές αναδιανομές των Βαλκανίων. Και είναι ανεπίτρεπτο να παραβλέπουμε την πλήρη τουρκική αρωγή στους σκοπιανούς, ως βόρειο αγκάθι στα σύνορά μας, εν όψει ελληνοτουρκικής αντιπαραθέσεως στα ανατολικά μας σύνορα. Οψόμεθα... Και μακάρι να διαψευσθούμε.

Σε ένα άλλο σημείο της "συμφωνίας" αναφέρεται ότι η πολιτειακή ταυτότητα των κατοίκων της "βόρειας Μακεδονίας" θα είναι η μακεδονική. Οι πολίτες θα αποκαλούνται επισήμως ''πολίτες της βόρειας Μακεδονίας". Και η γλώσσα τους θα είναι η "μακεδονική", με την υποσημείωση [χα, χα] ότι δεν υπάγεται στις αρχαίες ελληνικές διαλέκτους, αλλά στην σλαβική ομογλωσσία..

Μας δουλεύουν και μας εμπαίζουν ασύστολα..

Εφόσον αυτή η γλώσσα, η οποία στην πραγματικότητα συνιστά  μεικτή απόφυση της βουλγαρικής, ανήκει στις σλαβικές, γιατί δεν χαρακτηρίζεται επισήμως σλαβική, αλλά μακεδονική; Και με ποιό άραγε σκεπτικό;

Εφόσον οι πολίτες φέρουν την μακεδονική ταυτότητα, αναμφίβολα κατέχουν και την "μακεδονική" εθνική χροιά.  Αυτό θα αντικρίζει πλέον στον γεωγραφικό και εθνολογικό χάρτη η παγκόσμια κοινότητα. Με την αξιόλογη διαφορά ότι ένα ''μακεδονικό'' έθνος αποτελεί κράτος και στα νότια υπάρχει και ένας άλλος λαός, μιας επαρχίας όμως ενός ετέρου κράτους με άλλη ονομασία, αλλά με την ίδια ταυτότητα. Σπαζοκεφαλιές που θα επιλύσουν όπως πάντα δραματικά τα ιστορικά γεγονότα. Το θολό μέλλον. 

Σε άλλο σημείο διαβάζουμε ότι θα απαλειφθούν από το σκοπιανό σύνταγμα οι αλυτρωτικές μνείες...

Θα μου επιτρέψετε τον χαρακτηρισμό. Οι ροζ κυρίες του ΣΥΡΙΖΑ, μας θεωρούν, όλους εμάς, τον "λαουτζίκο" μαλάκες, ή Ζουλού, ή Μάου- Μάου. 

Και αν ακόμα προβεί η πονηρά σκοπιανή κάστα σε μία τέτοια περιστασιακή φραστική ενέργεια σήμερα, ποιός θα την εμποδίσει αύριο να επαναφέρει και επισήμως τις αλυτρωτικές διατάξεις;

Αλλά να μιλήσουμε σοβαρά..

Οι μεταπολεμικές γενιές των Σκοπιανών, και ιδίως οι γενιές μετά το 1990, γαλουχήθηκαν με μεθόδους πλύσεως εγκεφάλου με την ''μακεδονική'' εθνική συνείδηση, ως απόρροια της αρχαίας μακεδονικής κληρονομιάς και ιστορίας. Αυτό διδάσκονται στα σχολεία τους και στην πολιτική τους  αγωγή και αυτό θα διδάσκονται. Με το όραμα αποκτήσεως της Θεσσαλονίκης..

Το γεγονός ότι η διεθνής σκοπιανή προπαγάνδα εδώ και δεκαετίες, υποδαυλιζόμενη από το γνωστό ''λόμπυ'' των Σιωνιστών της Αμερικής, επέβαλε την καθιέρωση της αισχρής πλαστογραφίας της μακεδονικής ονομασίας και αναγνωρίσεώς της σε εκατοντάδες κράτη, δεν πρέπει αυτό να το απομονώσουμε από την αβελτερία των ανοήτων ελλαδικών αστικών κυβερνήσεων. Αλλά σήμερα ήρθε η στιγμή που ίσως σαν γνήσιοι απόγονοι του Οιδίποδα, βγάλουμε μόνοι τα μάτια μας, δίδοντας συγχωροχάρτι σε αυτήν την ανθελληνική προπαγάνδα και στρατηγική. 

Γιατί να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας;.

Οι όποιες κατά περίπτωσιν επουσιώδεις, δήθεν παραχωρήσεις τους δεν είναι τίποτα άλλο από φύλλα συκής, τα οποία τους φορούν οι διεθνείς προστάτες τους, και τα οποία άνετα αφαιρούνται σε μία κρίσιμη στιγμή.

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Δεν αναμέναμε κάτι διαφορετικό από το πολιτικό κατεστημένο των Αθηνών. Προσηλωμένο στις επιταγές των διεθνών τοκογλύφων και των υπερεθνικών οργανισμών τους, θα επιδοθεί και πάλι στην "βρώμικη δουλειά". Είναι πασίγνωστη η μεθόδευση και τα στάδιά της. Είναι αρκούντως γνωστά και το 1922 και το 1974. Τηρουμένων των αναγκών των εποχών, τα προσωπεία αλλάζουν, ποτέ όμως οι στόχοι και τα αποτελέσματα...

Κατεδαφιζόμαστε. Μέχρι το 1974 συρρικνώθηκε ο Μείζων Ελληνισμός. Από το 1974 μέχρι και τις μέρες μας ακρωτηριάζεται ο εγγύς Ελληνισμός, αλλά και ο ίδιος ο πυρήνας του Ελλαδισμού.

Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη, Μακεδονία, αλλά και ο ίδιος ο Ελλαδισμός μαντρωμένος στο άθλιο αυτό αποικιακό κρατίδιο ξεκληρίζεται. Εξοντώνεται. Αλλοτριώνεται. Ξεπαστρεύεται. Και αντικαθίσταται. Οι ανεξέλεγκτες και δολίως διοχετευόμενες μάζες των αλλογενών επήλυδων, ελλοχεύουν εντός των σπασμένων τειχών..,

Είμαστε στον τελευταίο γύρο του κρημνού. Προσέξτε όμως, τι τραγική σύμπτωσις...

Την ταφόπλακα της εθνικής καταρρεύσεως την εναποθέτουν με ευλαβική χαιρεκακία οι μπολσεβίκοι. Ναι, οι μπολσεβίκοι. Ναι, είναι οι ίδιοι, οι αιμοβόροι διαχρονικοί λύκοι του γνωστού ποιήματος του Κωστή Παλαμά.

Σήμερα, με την προβιά των ''προοδευτικών'' αριστερών, αλλά πάντα υποχειρίων των διεθνών τοκογλύφων τυράννων των λαών.

 Κάποτε, με την ερυθρά σημαία του σφυροδρέπανου ξερνούσαν μίσος και χολή κατά της Ελλάδος και ιδίως της Μακεδονίας μας. 

Κάποτε, πολέμησαν ένοπλα  για την ένταξη της Μακεδονίας σε ''σλαβικές κομμουνιστικές δημοκρατίες των Βαλκανίων''. Αιματοκύλησαν τον τόπο. Τον κατέστρεψαν.

Ουδέν εδιδάχθησαν, ουδέν ελησμόνησαν.

Αυτοί είναι και παραμένουν οι μπολσεβίκοι. Μιασματικοί, ιδεολογικοί φορείς του μαρξισμού. Συνειδητοί αρνητές του Έθνους, του Γένους, της φυσικής Πατρίδας. Απολογητές του υλιστικού διεθνισμού.

Αυτοί συγκροτούν σήμερα τον ''κυβερνητικό'' θίασο του καπιταλιστικού παλκοσένικου.

Δεν ορρωδούν προ ουδενός. Είναι δολοφονικά ειλικρινείς ή θρασείς..

Είναι ο τέταρτος γύρος του μπολσεβικισμού κατά της Ελλάδος. Με σύγχρονα βελούδινα μέσα. Με τον ίδιο σκοπό. Την πολυφυλετική μπολσεβικοποίηση της Ελλάδος. 

Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, αιχμή του δόρατος, η Μακεδονία.

Από την 5η ολομέλεια του ΚΚΕ του Ιανουαρίου 1949 μέχρι και την σημερινή ''συμφωνία'' απροσχημάτιστης προδοσίας της ιστορίας και της ταυτότητας της Μακεδονίας μας στους Σλάβους. Οι πολιτικοί  και ιδεολογικοί απόγονοι των κατσαπλιάδων, των κομμουνιστοσυμμοριτών, μεταμορφωμένοι σε κουστουμαρισμένους ''αστούς'' βυθίζουν για άλλη μία φορά το μαχαίρι της προδοσίας στην καρδιά της Ελλάδος. Μιας Ελλάδος υποθηκευμένης και παρηκμασμένης..

Υπό την πλήρη στήριξη των διεθνών καπιταλιστών τοκογλύφων, οι ''υπουργοί μαρξιστές'' συναντάνε σαν κοινές πόρνες πολυτελείας σε επίσημα ραντεβού σε κεντρικά ξενοδοχεία των Αθηνών τους Αφέντες της Τρόικα και του Rothschild  για να ξεπουλήσουν τον εθνικό πλούτο.

Με την ίδια δουλική και παθητική στάση παραχωρούν, σαν να ήταν τσιφλίκι τους, την ιστορία και το αίμα της Μακεδονίας στους Σλάβους, με την μεσολάβηση των διεθνών ''διαπραγματευτών'' εβραϊκής καταγωγής.

Ως λιτό επίλογο αυτού του κειμένου σημειώνω μόνον μία φράση του Παύλου Μελά, τον οποίο οι ιδεολογικοί φωστήρες του ΣΥΡΙΖΑ στο Υπουργείο "Παιδείας" εξύβρισαν σαν "τζιχαντιστή": "Έλληνες, μην ξεχάσετε ποτέ το αίμα μου και την θυσία μου". 

Απόστολος Λαγός

Ristorante Verona

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ

RV

MATHILDE LUDENDORFF: Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ, ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Η Γερμανίδα Mathilde Ludendorff (1877- 1966), ψυχίατρος και φιλόσοφος του παραδοσιακού, αριοσοφικού υπαρξισμού, σύζυγος του στρατηγού Ludendorff, στην περίοδο του μεσοπολέμου μέσα από μία σειρά πονημάτων επιχείρησε την τολμηρή διαφωτιστική μάχη αποκαλύψεως και στιγματισμού της μισαλλόδοξης και απάνθρωπης εβραϊκής κοσμοαντιλήψεως, η οποία εφοδιάζει την πνευματική ασιατική εισβολή, εδώ και χιλιάδες χρόνια, υποσκάπτοντας τα θεμέλια του αρχέγονου Ευρωπαϊκού πολιτιστικού γίγνεσθαι. Στα περίφημα βιβλία της ΄΄Θεική επίγνωση, ο θρίαμβος της βουλήσεως αθανασίας΄΄, ΄΄Το θηλυκό και ο προορισμός του΄΄, ΄΄Θεική επίγνωση και φυλετική γνώση΄΄ αναψηλαφίζει σκοτεινά κεφάλαια ψυχολογικού εξανδραποδισμού των Αρίων λαών και καταδεικνύει με αυστηρά επιστημονικά ιστορικά και φιλολογικά τεκμήρια την ολέθρια επίδραση του εβραϊσμού στην παραμόρφωση της θρησκευτικής συνειδητότητας των Ευρωπαίων.

Συνέχεια εδώ

RV

Leibstandarte SS Adolf Hitler

 

 

RV

Το ιδιαίτερο νόημα της επετείου της Αλώσεως της Πόλης

Η πεντακοσιοστή εξηκοστή πέμπτη επέτειος της αποφράδας ημέρας, της τραγικής εκείνης  ημέρας για την Ελλάδα και την Ευρώπη, αποκτά ένα πολύ ιδιαίτερο νόημα, σήμερα, που βρισκόμαστε ενώπιον μίας νέας Αλώσεως, την οποία αντιμετωπίζουμε πάλι με περισσή παθητικότητα και διάθεση υποταγής.

 

Υποταγή με τη μορφή της συμφιλίωσης: O Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής παραχωρεί τα προνόμια του Πατριαρχείου στον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Ψηφιδωτό από τον Πατριαρχικό Οίκο στην Κωνσταντινούπολη

Η επέτειος αυτή κάποτε, σε πολύ παλαιότερα χρόνια, χρησίμευε για να υπενθυμίσει στον σκλάβο Έλληνα το χρέος του να ξεσηκωθεί και να επανακτήσει την ελευθερία του και τα κατεχόμενα από τους αλλόφυλους κατακτητές εδάφη. Αλλά υπήρχαν πάντα αυτοί που παρουσιάζονταν σαν οδηγοί του και επεδίωκαν, και κατάφερναν, να τον κρατούν με το κεφάλι σκυμμένο, τάζοντάς του, όχι την Πόλη των Ονείρων του, όχι την ελευθερία του, αλλά έναν μακρινό παράδεισο που θα τον αποζημίωνε για τα δεινά του. Οι όμοιοί τους εξάλλου ήταν αυτοί που είχαν ουσιαστικά παραδώσει την Πόλη, είτε αποχαυνώνοντας τον λαό και καθιστώντας τον ανέτοιμο και αδιάφορο για τη μάχη είτε ανοίγοντας την Κερκόπορτα. Ας μην ξεχνάμε τα λόγια του Παλαμά για την προ της Αλώσεως στάση της Πόλης: «Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/και καρτέραγ' ένα μακελάρη […] Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει» (από τον Δωδεκάλογο του Γύφτου). 

Στα χρόνια που ακολούθησαν την επανάσταση του ’21 και τους επακόλουθους πολέμους για ανεξαρτησία ως τη Μικρασιατική Ήττα, απελευθερώθηκε, τρόπον τινά, ένα μέρος μόνο της κατεχόμενης Ελλάδας. Αλλά η αίσθηση του καθήκοντος έσβησε σιγά σιγά.

Ο σύγχρονος Έλληνας δεν έχει κρατήσει ούτε την περηφάνια του, ούτε την ανάμνηση του χρέους του. Το αντίθετο. Δυστυχώς, η Ελλάδα με την παθητική αποδοχή των αλλόφυλων εισβολέων έγινε η Κερκόπορτα της Ευρώπης και κινδυνεύει να μείνει ως τέτοια στην ιστορία.

Όμως, ο σύγχρονος Έλληνας, όσο παρηκμασμένος κι αν είναι, έχει κρατήσει καθαρό κι ανόθευτο το ΑΙΜΑ του, αναγκαία προϋπόθεση για τον ξεσηκωμό του. Η νέα άλωση που βιώνουμε σήμερα, την οποία, αν δεν υπάρξει αντίσταση, θα ακολουθήσει η «αφομοίωση», η «ένταξη και η ενσωμάτωση» των δήθεν προσφύγων, η επιβολή και η κυριαρχία των αλλόφυλων δηλαδή, έχει στόχο τη νέα υποδούλωση. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν θα κάνουν το λάθος να αφήσουν το αίμα απείραχτο.

Ενάντια σε αυτό το σχέδιο που υλοποιείται ήδη, ένα σχέδιο ενάντια στον Λευκό Κόσμο, ο αγώνας είναι πολυμέτωπος: αγώνας ενάντια στα κηρύγματα περί «μη υπάρξεως καθαρής» φυλής, ενάντια στα κηρύγματα περί ελληνοτουρκικής φιλίας, περί μεγάλης δήθεν Ελλάδας που θα περιλαμβάνει και αλλόφυλους, ενάντια στα ύποπτα κηρύγματα που ακούγονται «εθνικιστικά» και τα οποίααντικαθιστούν τη φυλή με την «ταυτότητα», την ελεύθερη Ελλάδα με μια πολυφυλετική Ομοσπονδία, και που με το αντιευρωπαϊκό τους πνεύμα σπρώχνουν την Ελλάδα προς την Ανατολή. Ως εκ τούτου, αγώνας ΥΠΕΡ της καθαρότητας του αίματος και του πνεύματος, υπέρ του ευρωπαϊκού πολιτισμού, της κοινής μας Παράδοσης με τα αδέλφια μας, υπέρ της αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας. Με λίγα λόγια, ΥΠΕΡ της επιβίωσής μας, υπέρ της συνέχισης της ύπαρξής μας ως Ελλήνων και Ευρωπαίων στους αιώνες των αιώνων.

Για τον σκοπό αυτό, όσο κι αν φανεί αιρετικό, ας τελειώνουμε με τους μύθους και τους θρύλους που πλέον έχουν καταντήσει παραμύθια. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Ιωάννη Συκουτρή (από τα επιλεγόμενα στο Ημείς και οι Αρχαίοι του Ζελίνσκι):  «…Ουδενός βασιλέως πολεμιστού, ουδεμιάς μάχης, ουδενός ανδραγαθήματος η ανάμνησις από τ’ αναρίθμητα της Βυζαντινής ιστορίας διετηρήθη εις του λαού την ανάμνησιν. Αυτός ο Διγενής, με τους σκληρούς και τραχείς του αγώνας εναντίον των εχθρών της πίστεως, εξανεμίζεται εις ήρωα παραμυθιού ─χάνει τα στοιχεία εκείνα, που θα ημπορούσαν να τον κάμουν υπόδειγμα και ηθικήν δύναμιν διά τον εθνικόν αγώνα. Δεν αγωνίζεται πλέον εναντίον των Σαρακηνών· παλαίει προς τον Χάρον […]

Πολύ συχνά γίνεται παρ’ ημίν λόγος περί του δημώδους άσματος που θρηνεί την άλωσιν της Πόλεως, ενώ συγχρόνως διακηρύσσει την ελπίδα της ανακτήσεως.  Είναι βεβαίως συγκινητική αυτή η καρτερική ελπίς αμέσως μετά την συμφοράν την μεγάλην, μέχρι τινός είναι ακόμη και χρήσιμος εις μίαν εποχήν, που αποτελεί δι’ ένα έθνος σημαντικόν κεφάλαιον και το να ημπορή να ελπίζη και να περιμένη. Αλλά δεν πρέπει να αυταπατώμεθα. Δυνάμεις εθνικής δράσεως από την προσδοκίαν  αυτήν ήτο αδύνατον να περιμένωμεν. Είναι εκδήλωσις μοιρολατρικής αδρανείας ─καθαρά ανατολικής─ και ενός μεσσιανισμού εξ ίσου αγόνου θετικώς, όπως ο μεσσιανισμός των Εβραίων (και η προέλευσις αυτής της προσδοκίας, όχι μόνον η μορφή της, φαίνεται καθαρά μεσσιανική-θρησκευτική. Δυστυχώς, ακόμη ουδέ αρχή δεν έγινεν εις το να μελετηθή το σημείον αυτό). Από τους σκληρούς αγώνας, που προηγήθησαν της 29. Μαΐου 1453, δεν διετήρησεν η λαϊκή μνήμη ουδέ την ελαχίστην παράδοσιν. Η Πόλις πίπτει όχι κατόπιν μάχης, αλλά κατόπιν προφορικής εντολής του Θεού, δι’ αγγέλου μεταβιβασθείσης. Ο Κωνσταντίνος δεν είναι ο ατρόμητος μαχητής, που τιμά, με την ηρωικώς απεγνωσμένην του άμυναν, χιλιετούς ενδόξου παρελθόντος την τελευτήν· δεν πίπτει ως ο Λεωνίδας με την σπάθην εις το χέρι μεταξύ των συμμαχητών του.  Ο θάνατός του δεν έκαμεν εις το έθνος ούτε το πολλοστόν μέρος της φοβεράς εκείνης εντυπώσεως, που παρήγαγε το 1821 το σχοινί του Πατριάρχη. Άγγελος Θεού τον απομακρύνει από την Αγίαν Σοφίαν ─όχι από την μάχην─ διά να τον βάλη να κοιμηθή τον προσωρινόν, αλλ’ άδοξον ύπνον του. Ο ίδιος άγγελος θα τον εξυπνήση και πάλιν, και η Πόλις θ’ ανακτηθή και οι Τούρκοι θα φύγουν, όχι κατόπιν αγώνων και θυσιών, όχι όταν το ελληνικό έθνος ανανήψη και αρχίση να εργάζεται υπέρ της ελευθερίας του, αλλ’ “όταν έλθη το πλήρωμα του χρόνου”.

Είναι προφανές. Αυτή η παράδοσις ήτο αδύνατον να δώση εις το αναγεννώμενον έθνος τα απαραίτητα ηθικά και πνευματικά στοιχεία εθνικής ελληνικής δράσεως. Και δεν είναι παράξενον, πως η Ρωσία εζήτησε και ήλπισε σοβαρά να πραγματοποιήση το μεσσιανικόν τούτο όνειρον με τας ιδικάς της δυνάμεις και διά τα ιδικά της συμφέροντα. Ο ελληνικός λαός θα επανηγύριζε το γεγονός με όχι μικροτέραν αγαλλίασιν. Ήρκει να λειτουργηθή και πάλιν η Αγία Σοφία. Αλλά πώς; Περί αυτού επαφίετο εις τον Θεόν να φροντίση…». (Πόσο επίκαιρα και τα τελευταία αυτά λόγια του Συκουτρή, σήμερα που ένα μέρος των «εθνικά σκεπτόμενων» Ελλήνων περιμένει από τους Ρώσους να εκπληρώσουν το μεσσιανικό του όνειρο προς δικό τους συμφέρον, φυσικά.  Αρκεί να λειτουργήσει πάλι η Αγια-Σοφιά…). Ακολούθως, ο Συκουτρής αποδίδει την επανάσταση του 1821 στο ότι ο Έλληνας απέκτησε συνείδηση του ότι είναι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων.

 Ας τελειώνουμε, λοιπόν,  με τα παραμύθια. Όχι άλλη παθητική αναμονή να ξυπνήσει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς. Όχι άλλες ανταμοιβές στην άλλη ζωή. Όχι άλλα «χωριάτικα», αντιευρωπαϊκά κηρύγματα. Δεν είμαστε «έθνος ανάδελφο», δεν είμαστε ανατολίτες. Είμαστε Ευρωπαίοι. Όχι άλλα εγωιστικά πεισιθανάτια κηρύγματα αυτών που νιώθουν οι τελευταίοι άνθρωποι. Δεν πρέπει να είμαστε οι τελευταίοι Ευρωπαίοι. Η Φυλή δεν πρέπει να πέσει, έστω και ηρωικά μαχόμενη. Κι αν πέσει τώρα, θα πέσει ─για να χρησιμοποιήσουμε έναν γνωστό στίχο του Έλλιοτ─ «όχι με έναν βρόντο αλλά  μ’ ένα κλάμα». Κι εμείς θα μείνουμε στη μνήμη όχι «σαν χαμένες, ορμητικές ψυχές», μα σαν «κούφιοι άνθρωποι». Ειδικά, οι Έλληνες κινδυνεύουμε να μείνουμε στην ιστορία ως αυτοί που πρόδωσαν την Ευρώπη, ανοίγοντας την Κερκόπορτα. Ας αντικαταστήσουμε, λοιπόν, τις κλάψες, τα μοιρολόγια και τους θρήνους με εμβατήρια και παιάνες. Η Φυλή δεν πρέπει να πέσει, δεν πρέπει να χαθεί. Η Φυλή πρέπει να ΖΗΣΕΙ, και ηρωικά να αγωνιστεί γι' αυτό.

Πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση

Ristorante Verona

Καρλ Σμιτ - μπορούν να τον αποσιωπήσουν όχι όμως να τον ξεπεράσουν

Του Μίλτου Σωτηρόπουλου

Πολιτικός φίλος και εχθρός

(Σκέψεις πάνω στο έργο του Καρλ Σμιτ "η έννοια του πολιτικού")

 Για να προσδιορίσουμε την έννοια του πολιτικού είμαστε υποχρεωμένοι να θέσουμε ειδικές κατηγορίες-διακρίσεις. Παραδείγματος χάρη:

Το ηθικό διακρίνεται σε καλό και κακό. 

Το αισθητικό σε ωραίο και άσχημο. 

Το οικονομικό σε ωφέλιμο και επιζήμιο.

 Οι πολιτικές πράξεις και τα κίνητρά τους στηρίζονται στη διάκριση μεταξύ φίλου και εχθρού. 

 Ο πολιτικός εχθρός δεν χρειάζεται να είναι κακός από ηθικής πλευράς, αισθητικά άσχημος, οικονομικά επιζήμιος.

  Ο εχθρός είναι πάντα ο άλλος. Ο ξένος. 

  Ποιος είναι όμως ο ξένος;

Αυτός που προσπαθεί να επιφέρει μη ανατάξιμη βλάβη στις παραδόσεις μιας φυλής, αυτός που αρνείται τον τρόπο ζωής της, αυτός που θέτει σε κίνδυνο τους δικούς μας ανθρώπους.

 Ο φιλελευθερισμός ήρθε ως σύγχρονη σειρήνα και προσπάθησε να αντικαταστήσει την έννοια του εχθρού με αυτή του οικονομικού ανταγωνιστή. Την έννοια του υπέρ του γένους αγώνα με την έννοια του "βγάλτε χρήματα". 

 

Το έμβλημα της Ένωσης των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών Νομικών 

(Bund Nationalsozialistischer Deutscher Juristen)

 Οι φιλελεύθεροι πλαστογράφοι διαστρέφουν την παράδοσή μας, λέγοντας ότι το "αγάπα τον πλησίον σου", σημαίνει "αγάπα τον εχθρό σου". Ή ότι για λόγους αγάπης θα πρέπει να υποστηρίξω τον ξένο ενάντια στον δικό μου άνθρωπο. Όμως, όπως αναφέρει ο Σμιτ, σε αυτό το σημείο ακριβώς έχει λάβει χώρα μία παρανόηση, διότι πολλές γλώσσες, μεταξύ των οποίων και η γερμανική, δεν διακρίνουν μεταξύ  του ιδιωτικού και πολιτικού "εχθρού", έλλειψη η οποία οδηγεί και σε σκόπιμες παρερμηνείες. Άλλο ο ιδιωτικός αντίπαλος ή ανταγωνιστής (inimicus), τον οποίο μπορεί να μισεί κανείς ή να τρέφει γι' αυτόν αισθήματα αντιπάθειας, και άλλο ο εχθρός (hostis). "Εχθρός είναι μόνο μία, τουλάχιστον ενδεχομένως, δηλαδή κατά πραγματική δυνατότητα, μαχόμενη ολότητα ανθρώπων, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια άλλη ακριβώς τέτοια ολότητα.Εχθρός είναι μόνο ο δημόσιος εχθρός, διότι καθετί το οποίο αναφέρεται σε μια τέτοια ολότητα ανθρώπων, ιδίως σε έναν ολόκληρο λαό, γίνεται έτσι δημόσιο". Το "αγαπάτε τους εχθρούς σας",("diligite inimicos vestros'') (Ματθ. 5.44, Λουκ. 6,27) αναφέρεται στους ιδιωτικούς αντιπάλους, στους ανταγωνιστές, στους inimicos, δηλαδή σε άτομα και όχι σε ολότητες, όχι σε δημόσιους εχθρούς, όχι σεhostes, και αποτελεί έκφραση της χριστιανικής ηθικής.

  Άλλωστε, στον χιλιόχρονο αγώνα μεταξύ χριστιανισμού και ισλαμισμού κανένας Ευρωπαίος δεν διανοήθηκε ποτέ από αγάπη για τα τέκνα της Σάρας (Σαρακηνοί) ή της Άγαρ (Αγαρηνοί) να ανοίξει τις πύλες της Ιερής Ευρωπαϊκής μας  Γης. 

 Ο φιλελευθερισμός και ο σιαμαίος αδελφός του ο μαρξισμός μισούν τη φυλή ακόμη και ως απλή λέξη. 

 Αυτό το μίσος το κρύβουν κάτω από καλόηχες λέξεις όπως ανθρωπισμός και αλληλεγγύη. 

 Θα πρέπει λοιπόν να γίνει κατανοητό ότι φιλελευθερισμός και μαρξισμός είναι ο εχθρός εναντίον του οποίου οφείλουμε να διεξαγάγουμε ολοκληρωτικό πόλεμο.

Ristorante Verona

Νέα Σουηβία

Στις 17 Δεκεμβρίου 1938 μια γερμανική επιστημονική αποστολή υπό τονΆλφρεντ Ρίτσερ ξεκίνησε από το Αμβούργο και προσάρτησε-σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο- ως μέρος του Ράιχ, μία περιοχή στην Ανταρκτική, η οποία ονομάστηκε, από το ομώνυμο πλοίο, «Νέα Σουηβία». Η αποστολή τελείωσε στις 12 Απριλίου 1939.

Η αποστολή εξερεύνησε την περιοχή της Νέας Σουηβίας, χαρτογράφησε την περιοχή, τράβηξε χιλιάδες εναέριες φωτογραφίες και έδωσε γερμανικά ονόματα στις διάφορες τοποθεσίες. Η περιοχή της Νέας Σουηβίας κάλυπτε περίπου 600.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Από το 1957 διεκδικείται από τη Νορβηγία. 

Ο επικεφαλής της αποστολής Άλφρεντ Ρίτσερ

Deutsche Antarktische Expedition

Οι έρευνες στην Ανταρκτική δεν τελείωσαν με την έναρξη του Β΄Ππ. Πάνω από 100 υποβρύχια χρησιμοποιήθηκαν γι’ αυτόν τον σκοπό, τα οποία μέχρι και σήμερα θεωρούνται χαμένα. Τα χρόνια 1940 μέχρι 1943 το Ράιχ πραγματοποιεί περισσότερες, αυτήν την φορά όμως, μυστικές επιχειρήσεις στη Νέα Σουηβία και ξεκινάει το 42/43 την κατασκευή της περίφημης Βάσης 211, ενός γερμανικού οχυρού στον πάγο. 

Ένα αεροσκάφος τύπου Bv 138 με ένα υποβρύχιο Typ VII C

 στη Νέα Σουηβία

Το σκεπτικό ήταν ότι σε περίπτωση που το Ράιχ κατέρρεε στην ηπειρωτική Γερμανία, θα συνεχιζόταν στην Ανταρκτική. Όταν τελικά οι εχθρικοί στρατοί εισέβαλαν στη Γερμανία, ξεκίνησε η πυρετώδης προσπάθεια να μεταφερθούν υλικό, υψηλή τεχνολογία, απόρρητα έγγραφα και σημαίνοντα πρόσωπα στη Βάση 211 και σε άλλες μυστικές εγκαταστάσεις στις  Άνδεις της Νότιας Αμερικής. 

Υποβρύχιο τύπου U-864

Στις 27 Ιανουαρίου 1947 μια αμερικάνικη «αποστολή εξερεύνησης» έφτασε στη Νέα Σουηβία. Της επιχείρησης αυτής, που ονομάστηκε ‘’Highjump”, ηγείτο ο διάσημος Ναύαρχος Byrd και διέθετε πάνω από 13 πλοία, μεταξύ των οποίων ένα αεροπλανοφόρο και πολλαπλά αντιτορπιλικά με συνολικό πλήρωμα 4.700 άντρες, εκ των οποίων οι 4000 ήταν στρατιώτες!

Ο σκοπός τους: Η καταστροφή της τελευταίας εθνικοσοσιαλιστικής βάσης στον κόσμο: της Βάσης 211.

Έξι με οκτώ μήνες υπολόγιζαν οι Αμερικανοί ότι θα διαρκούσε η τελευταία μάχη του Β΄Ππ. Μέχρι τότε ο μύθος της Νέας Σουηβίας θα έπρεπε να είχε σβήσει ολοκληρωτικά. Τελικά οι 6 με 8 μήνες, έγιναν μόνο 3 εβδομάδες και η επιχείρηση τελείωσε με μια καταστροφή.

Ήδη στην πρώτη αναγνωριστική πτήση εξαφανίστηκαν πολλά αεροπλάνα, η αποστολή έπρεπε να ακυρωθεί και κατέληξε σε άτακτη φυγή. Ο Ναύαρχος Byrd υποχρεώθηκε να σωπάσει και μέχρι σήμερα δεν είναι επισήμως γνωστό, γιατί και από ποιους τράπηκαν σε φυγή.

Ο Ναύαρχος Byrd 

Πολλές φήμες κυκλοφόρησαν, όμως, για την ανώτερη τεχνολογία των Γερμανών. Όμως ο ναύαρχος ξαναεπιστρέφει, και αυτήν τη φορά καλύτερα προετοιμασμένος. Έτσι, το 1955 μια δεύτερη ρωσική-αμερικανική στρατιωτική δύναμη, πάλι υπό την ηγεσία του, καταφθάνει στην Ανταρκτική με 12 πλοία, 3000 άντρες, 200 αεροπλάνα και 300 οχήματα και πρώτα ανοικοδομούν πολλές βάσεις για να προετοιμάσουν το θανατηφόρο χτύπημα. Το καλοκαίρι του 1958 οι Η.Π.Α πυροδοτούν τουλάχιστον δύο ατομικές βόμβες πάνω από την Ανταρκτική.

Ο Βίλχελμ Λάντιγκ ένα πρώην μέλος των SS και αρμόδιος για απόρρητες υποθέσεις του Ράιχ καθώς και συγγραφέας μεταξύ άλλων του βιβλίου «Wolfzeit um Thule», δηλώνει σε ένα βίντεο, το οποίο προβλήθηκε μετά τον θάνατό του, πως και αυτή η επίθεση δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, αλλά ότι η βάση τελικά τη δεκαετία του ’60 μεταφέρθηκε στη Νότια Αμερική.

Η οροσειρά «Mühlig Hofmann» 

Eν τω μεταξύ σήμερα, στη δήθεν εγκαταλελειμμένη Νέα Σουηβία υπάρχει από το 1981 πάλι μια ερευνητική βάση της Γερμανίας, αλλά το τι μπορεί να βρίσκεται ακόμα στα ύψη του βουνού «Mühlig Hofmann» και πού ακριβώς αποτραβήχτηκαν οι Γερμανοί του Ράιχ , είναι καθαρά εικασία.

Το, δε, πλοίο «Νέα Σουηβία» βυθίστηκε από το βρετανικό υποβρύχιο Terrapin. Μετά τον πόλεμο ανελκύστηκε από τον βυθό και αφού το γέμισαν με πυρομαχικά, βυθίστηκε  πάλι στο Skagerrak (o πορθμός ανάμεσα στις ακτές Νορβηγίας-Σουηδίας και Δανίας).

Το πλοίο «Νέα Σουηβία»

Στα εκπληκτικά γεγονότα ανήκουν σίγουρα και οι ατομικές δοκιμές των Η.Π.Α στη Νέα Σουηβία. Τον Σεπτέμβριο του 1979 και την 5η Μαρτίου 1986 πραγματοποιούνται δοκιμές στον νορβηγικό τομέα της Ανταρκτικής.

Ιδιαίτερα εκπληκτικό όμως είναι ότι οι Η.Π.Α στην αρχή του πολέμου στο Ιράκ, την 20ή  Μαρτίου του 2003, πυροδότησαν  μια ατομική βόμβα υπόγεια.

Από τις ενδείξεις των σεισμογράφων, εκτιμάται ότι η ισχύς της βόμβας ήταν μεταξύ 20 και 50 κιλοτόννων. 

Μια μόνο μέρα μετά την πυροδότηση της ατομικής βόμβας στη Νέα Σουηβία, οι Η.Π.Α χάνουν χωρίς ίχνη τρία πανάκριβα βομβαρδιστικά στην εισβολή στο Ιράκ. Πρόκειται για ένα βομβαρδιστικό Stealth Β2 “Spirit” και δύο βομβαρδιστικά Stealth  F117A “Nighthawk”. Σύμφωνα με δηλώσεις των στρατιωτικών κύκλων, τα αεροπλάνα λίγο μετά την εισβολή χάνουν την επαφή με τα AWAC και εξαφανίζονται από το ραντάρ.

Στο κέντρο ο Ναύαρχος Καρλ Νταίνιτς

Μέχρι σήμερα, δεν έχει ακουστεί κάτι για τα αεροπλάνα αυτά.

Αυτό ήταν σύμπτωση ή έχουν σχέση αυτά τα συμβάντα; Ο ναύαρχος Νταίνιτς είχε πει:

«Ο γερμανικός υποβρυχιακός στόλος είναι περήφανος που έχτισε για τον Φύρερ σε ένα άλλο κομμάτι της γης, μια ShangriLa, ένα απόρθητο οχυρό.»

Σε κάθε περίπτωση, τα γεγονότα φαίνονται να υποστηρίζουν τη θεωρία για τη Νέα Σουηβία και η υπόθεση αυτή προκαλεί πονοκέφαλο στην αμερικανική κυβέρνηση. Χαρακτηριστική είναι η προσπάθεια αποσιώπησης των στοιχείων και της έρευνας του θέματος. Είναι, επίσης, γεγονός είναι ότι οι λίγοι ερευνητικοί σταθμοί δεν είναι σε θέση να εξερευνήσουν λεπτομερώς την τεράστια περιοχή της Νέας Σουηβίας.  

 

Ristorante Verona

 

Αυτή είναι η κατάσταση στη Θράκη

πηγή

RV