Οι δρόμοι του Αδόλφου Χίτλερ - The Reichsautobahn - Ομορφιά και Αρμονία

                                      

                                                                                                               

                                                    

                                                    

                                                                                

                                                                                                             

                                                                                                             

 πηγή: The Stormtrooper             

RV   

ΚΝΟΥΤ ΧΑΜΣΟΥΝ

Ο Κνουτ Χάμσουν (1859-1952) ήταν ο μεγαλύτερος Νορβηγός συγγραφέας της σύγχρονης εποχής, επισκιάζοντας τους Strindberg, Undset ακόμα και τον Ibsen. Βραβεύτηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1920, και θεωρείται ένας από τους πλέον σημαντικούς και καινοτόμους λογοτέχνες της εκατονταετίας 1890-1990, που έχει επηρεάσει πολλούς γνωστούς συγγράφεις. […] O Ernest Hemingway είπε γι’ αυτόν:  «Ο Hamsun με δίδαξε να γράφω». 

Κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου ο Hamsun στήριξε τον αγώνα της Γερμανίας λέγοντας «η Γερμανία πολεμά για εμάς». Το 1943 συναντήθηκε με τον Χίτλερ και τον Γκαίμπελς, στον οποίο χάρισε το Νόμπελ του ως μια χειρονομία εκτίμησης. Μετά τον πόλεμο τα βιβλία του Hamsun κάηκαν από το νέο νορβηγικό δημοκρατικό καθεστώς.       

                                                                   

Παρακάτω, ένα κείμενό του με το οποίο αποτίει φόρο τιμής στον ηττημένο ηγέτη το οποίο δημοσιεύτηκε στις 7 Μαΐου 1945 στην Oslo’s Aftenposten:     

   «Δεν είμαι άξιος να εγκωμιάσω δυνατά τον Αδόλφο Χίτλερ, μα ούτε εξάλλου ταιριάζουν συναισθηματισμοί για τη ζωή και το έργο Του. Ήταν ένας μαχητής, ένας μαχητής για την Ανθρωπότητα κι ένας Απόστολος του Ευαγγελίου για τα Δικαιώματα όλων των Λαών. Ήταν μία ανακαινιστική μορφή υψηλοτάτου επιπέδου, μα η ιστορική Του μοίρα ήταν πως έδρασε σε μία εποχή ωμότητας, χωρίς προηγούμενο που τελικά Τον κατέρριψε. Έτσι ατενίζει ο κοινός Δυτικοευρωπαίος τον Αδόλφο Χίτλερ. Εμείς δε, οι στενοί οπαδοί Του, σκύβουμε το κεφάλι μπρος στη σωρό Του. Κνουτ Χάμσουν» 

Ευάγγελος Ανδρούλης

πηγή: The Stormtrooper

RV

Πιστοί στις Αρχές και τις Αξίες του Αδόλφου Χίτλερ

Ο εχθρός, όσα προσωπεία και να φορέσει για να μολύνει την Ιερή μας Ιδέα, θα πέφτει πάντα σε τείχος. Ένα τείχος χτισμένο από τα «μυστικά των Αρίων», του Αίματος και της Φυλής...

Συνέχεια εδώ

RV

Όχι υπηρέτης αλλά κύριος της μάζας

«Από τότε πίστευα και εφάρμοζα την άποψη ότι στα βασικά θέματα αρχής που γι’ αυτά η κοινή γνώμη ακολουθούσε λαθεμένο δρόμο, εμείς έπρεπε να σταθούμε αυστηροί κριτές και αντίθετοι, δίχως να φοβηθούμε την αντιδημοτικότητα ούτε το μίσος, και ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω τη μάχη. Το NSDAP δεν έπρεπε ποτέ να παίζει τον χωροφύλακα της κοινής γνώμης, έπρεπε να κυριαρχήσει πάνω σ’ αυτήν. Όχι υπηρέτης αλλά κύριος της μάζας.

Φυσικά, για κάθε νεαρό κίνημα ακόμη αδύναμο, υπάρχει πάντα ο πειρασμός, όταν κάποια στιγμή βλέπει τον αντίπαλό του να είναι πολύ πιο δυνατός απ’ αυτόν και  να πετυχαίνει με απατεωνιές να επιβάλει στον λαό μια ανόητη λύση ή μια ψεύτικη και λανθασμένη θεωρία, να βγει και να φωνάξει κι αυτό μαζί με τους άλλους·  πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν διαθέτει κάποια επιχειρήματα –κι ας είναι αυτά εντελώς απατηλά– που ενισχύουν την άποψή του. Η ανθρώπινη δειλία θα αναζητήσει σε τέτοιες περιπτώσεις ένα πλήθος επιχειρήματα με υπερβάλλοντα μάλιστα ζήλο, προκειμένου να ενισχύσει την υποτιθέμενη "άποψη" και να λάβει έτσι μέρος σ’ ένα πραγματικό έγκλημα. Έχω κατά νου πολλές τέτοιες εμπειρίες, και χρειάστηκε να καταβάλω το μάξιμουμ της ενέργειάς μου για να εμποδίσω το πλοίο του κινήματός μας να παρασυρθεί από το γενικό ρεύμα που φαινόταν ωστόσο απόλυτα δικαιολογημένο. […]

Αλλά φαίνεται πως ήταν πολύ δύσκολο για τους αδύναμους αυτούς χαρακτήρες να κυβερνήσουν το καράβι μες στην τρικυμία και συνθηκολόγησαν με την κραυγή της κοινής γνώμης. Γιατί εδώ πρόκειται σίγουρα για ένα συμβιβασμό. Αυτό βέβαια ακόμα με την εσωτερική ανειλικρίνεια και την ποταπότητά τους, δεν θα το παραδεχθούν ποτέ, ούτε καν υποσυνείδητα· όμως παραμένει αληθινό το γεγονός ότι η δειλία και ο φόβος τής, υποκινούμενης από τους Εβραίους, λαϊκής αντίδρασης, τους ανάγκασαν να συμβαδίσουν με τους άλλους. Όλα τ’ άλλα κίνητρα δεν είναι παρά οικτρές υπεκφυγές φτωχών αμαρτωλών που ξέρουν τα λάθη τους. […]

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι τα μεγαλύτερα και πιο επιτυχημένα, με την περισσότερη διάρκεια επιτεύγματα στην ιστορία οφείλονται, γενικά, σε αυτούς που μένουν πιστοί σ’ ένα σκοπό, σ’ εκείνους που δύσκολα τους κατανοούν, ακριβώς γιατί βρίσκονται σε σκληρή αντίθεση με την τρέχουσα κοινή γνώμη, με τις απόψεις και τις επιθυμίες της. […]

Ποτέ στ’ αλήθεια δεν "εγκαταλειφθήκαμε στα πάθη της μάζας": πάντα αντιταχθήκαμε στη λαϊκή τρέλλα».

Αδόλφος Χίτλερ, Μάιν Καμπφ 

RV

Εθνικοσοσιαλισμός σημαίνει αγάπη για τη Φυλή, την Πατρίδα, τον Λαό

Αδόλφος Χίτλερ, Μάιν Καμπφ:

«... Στα δύο δωμάτια ενός υπογείου μένει η επταμελής οικογένεια ενός εργάτη.[...] 

[...] Η στενότητα του χώρου της κατοικίας γίνεται κάθε στιγμή αφορμή για καυγάδες και στεναχώριες. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ζουν μαζί, αλλά είναι σωριασμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Οι παραμικρές διαφωνίες που θα περνούσαν απαρατήρητες σε ένα άλλο ευρύχωρο σπίτι, εδώ μεταβάλλονται σε έριδες κι ατέλειωτη γκρίνια. Και οι καυγάδες των παιδιών μεταξύ τους γρήγορα ξεχνιούνται. Όμως των γονιών οι καθημερινές φιλονικίες γίνονται συχνά χυδαίες και αφάνταστα απάνθρωπες. Αποτέλεσμα: τα παιδιά παίρνουν μαθήματα. Πρέπει να 'χει ζήσει κανείς σε τέτοια μέρη για να καταλάβει μέχρι πού μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο η μέθη και οι κακές συναναστροφές. 

Ένα δυστυχισμένο χαμίνι 6 χρονών, ξέρει όλα όσα θα μπορούσαν και έναν έφηβο ακόμη να εκπλήξουν. Αυτός ο μικρός πολίτης, δηλητηριασμένος ηθικά και φυσιολογικά υπανάπτυκτος, πηγαίνει στο δημόσιο σχολείο και μαθαίνει ίσα-ίσα γραφή και ανάγνωση. Δεν γίνεται λόγος για διαβάσματα στο σπίτι, όπου κοροϊδεύουν και μιλούν με τα χειρότερα λόγια για το σχολείο και τους δασκάλους. Κανένα δημόσιο ίδρυμα, από τα σχολεία ως τα ανώτατα κρατικά, δεν τους εμπνέει σεβασμό. Θρησκεία, ηθική, έθνος και κοινωνία, όλα σέρνονται μέσα στη λάσπη. Και όταν το αγοράκι αφήσει το σχολείο, στα δεκατέσσερά του χρόνια, δεν έχει τίποτε μέσα του: μια απίστευτη κοροϊδία για όλα όσα έχουν θετική σημασία, μια καυστική αυθάδεια κι ανηθικότητα χαρακτηρίζουν κάθε του ενέργεια. 

Τι ενδιαφέρον, τι εξέλιξη θα έχει στη ζωή που πάει να μπει, αυτός ο μικρός άνθρωπος που τίποτα δεν σέβεται και που ξέρει πια όλη τη χυδαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης...    

Το παιδί των δεκατριών ετών γίνεται στα δεκαπέντε του ένας δηλωμένος υβριστής κάθε εξουσίας. Έμαθε να ξεχωρίζει το βούρκο και τη βρωμιά, αποδιώχνοντας κάθε τι που θα μπορούσε να του υψώσει το πνεύμα. 

Και τώρα η ανδρική του σταδιοδρομία. 

Θα ακολουθήσει τα διδάγματα που πήρε όταν ήταν μικρός, από τον πατέρα του.  Θα γυρίζει στο σπίτι, ο θεός ξέρει πότε, θα δέρνει τη μητέρα του, θα βλαστημάει τον θεό κι όλο το σύμπαν μέχρι που να τον κλείσουν σε κανένα αναμορφωτήριο. 

Εκεί θα πάρει το τελευταίο λουστράρισμα. 

Και οι αγαθοί μας αστοί, απορούν για τον αδύνατο ''πατριωτισμό'' αυτού του νεαρού πολίτη!

Ο αστικός κόσμος βλέπει κάθε μέρα στο θέατρο και στον κινηματογράφο, στα φθηνά βιβλία και στον κίτρινο Τύπο πώς ξεχύνεται με τους κουβάδες το δηλητήριο πάνω στον λαό κι όμως εκπλήσσεται  για τα "ελαφρά ήθη'' και την ''εθνική αδιαφορία'' των μαζών! Λες και ο κινηματογράφος, ο αμφιβόλου ποιότητος Τύπος και όλα τα άλλα διαδίδουν το εθνικό μας μεγαλείο! Για να μην αναφερθώ στην εκπαίδευση που έχουν λάβει οι νέοι...

Έμαθα τότε και κατάλαβα βαθιά μέσα μου ένα μεγάλο αξίωμα που ως τότε δεν το είχα υποπτευθεί:

Για τη μεταβολή ενός λαού σε έθνος προϋποτίθεται η δημιουργία υγιών κοινωνικών συνθηκών, απαραίτητων για την εκπαίδευση του ατόμου. Μόνον όποιος μάθει μέσα στο σπίτι ή στο σχολείο να εκτιμά το μεγαλείο της χώρας του στον πολιτισμικό, στον οικονομικό και προπάντων στον πολιτικό τομέα, μόνον αυτός θα μπορέσει να αισθανθεί -και θα την αισθανθεί- την περηφάνια ότι ανήκει σ' αυτή τη χώρα.

Αγωνιζόμαστε γι' αυτό που αγαπάμε,

αγαπάμε ό,τι εκτιμούμε

και για να εκτιμήσουμε κάτι πρέπει να το γνωρίσουμε.[...]

[...]Μονάχα ένας ηλίθιος θα μπορούσε, βλέποντας αυτή την τεράστια προσπάθεια που γινόταν να δηλητηριάσουν τον λαό, να καταδικάσει το θύμα. Αντίθετα, θα 'πρεπε να κατηγορήσω τον εαυτό μου που έμενε αμέτοχος  όλα αυτά τα χρόνια, που δεν φρόντισα να υπεισέλθω στα βαθύτερα αίτια της επιτυχίας των σοσιαλδημοκρατών. Τότε κατάλαβα τη σημασία που είχε το γεγονός, ότι ο λαός δεν διάβαζε παρά αριστερά βιβλία, κόκκινες εφημερίδες, δεν ανήκε παρά σε κόκκινες οργανώσεις κ.τ.λ. Είδα να μου αποκαλύπτονται, μέσα στη σκληρή λάμψη τους τα αποτελέσματα αυτής της χωρίς οίκτο θεωρίας. ...» 

Σίτσα Καραϊσκάκη, Ψυχικό και Πνευματικό Δηλητήριο:

"Δεν χρειάζεται να είναι κανείς κομμουνιστής για να βρίσκεται στο στρατόπεδο των μπολσεβίκων [...]

Άνθρωποι από διάφορους λαούς και κόμματα παίρνουν μέρος στο καταστροφικό αυτό παιχνίδι, παραβλέποντας τον κίνδυνο υποδούλωσης, διότι πιστεύουν ότι θα φανούν τόσο ικανοί, ώστε να εξαπατήσουν τους κομμουνιστές και να εξυπηρετήσουν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον. Αυτό που τους περιμένει όμως είναι να «την πάθουν», διότι είναι άπειροι ερασιτέχνες και ανίδεοι αρχάριοι στην «τέχνη» της υπουλότητας και της πονηρίας, και θα νικηθούν από τον μεγάλο διδάσκαλο του φθόνου, θα καταπιεστούν και θα εξολοθρευτούν. 

Η ψυχή του κομμουνιστή δεν κλίνει καθόλου προς το αισθάνεσθαι και το συναισθάνεσθαι, τουναντίον είναι σκληρή και, μέσα σ’ αυτή τη σκληρότητα, αυτοκυρίαρχη. Από ολόκληρη τη ζωή του αισθήματος, της απέμεινε ως υπόλοιπο το μίσος, ο φθόνος και η μανία εκδικήσεως. 

Ο μπολσεβικισμός δεν δείχνει μόνο τις συνηθισμένες του εκδηλώσεις. Δεν έχει μόνο μία πολιτική και οικονομική πλευρά, αλλά είναι, κατά βάθος, φαινόμενο της κουλτούρας και, μάλιστα, φαινόμενο της αποσυνθέσεως του πολιτισμού και της καταστροφής του".

Και, επειδή, μέρες που είναι, κάποιοι φαίνεται να αγνοούν το αυτονόητο, ότι, δηλαδή, εθνικές λύσεις δεν μπορούν να δοθούν από μη εθνικές κυβερνήσεις, και για να υποστηρίξουν τη θέση τους (και να παραπλανήσουν ως προς τα πραγματικά τους κίνητρα, που είναι η εξυπηρέτηση κρυφών και "ανίερων" συνεργασιών με προσωπικά οφέλη) ισχυρίζονται ότι οι μπολσεβίκοι "δεν είναι όπως παλιά, αλλάξανε....", 

 

Μετά τον νόμο για την ιθαγένεια στους ξένους, έτοιμοι για νέες εθνικές επιλογές...

παρ' ότι ούτε καν οι ίδιοι οι μπολσεβίκοι λέγουν ή δείχνουν κάτι τέτοιο (το αντίθετο, μάλιστα), παραθέτουμε για άλλη μια φορά από το Μάιν Καμπφ, τα λόγια του Χίτλερ:

"Μόνον οι αστοί με τη νοοτροπία τους την αρρωστημένη μπορούσαν να πρεσβεύουν τούτο το απίστευτο: ότι ο μαρξισμός είχε ίσως προοδεύσει εθνικά και πως τα απόκοσμα και μισητά εκείνα πλάσματα, οι ηγέτες του 1918 [σ. R.V., αναφέρεται στην μπολσεβικική επανάσταση των Σπαρτακιστών] -που προκάλεσαν τον θάνατο δύο εκατομμυρίων Γερμανών για να βοηθηθούν στην προσπάθειά τους να καταλάβουν διάφορες κυβερνητικές θέσεις- αίφνης θα πλήρωναν τον φόρο τους στην εθνική συνείδηση. Ήταν μια θεωρία ανάρμοστη όσο και ανόητη στ' αλήθεια να πιστεύουμε πως αυτοί που είχαν άλλοτε προδώσει την πατρίδα τους, θα γίνονταν απ' τη μια στιγμή στην άλλη μαχητές της γερμανικής ελευθερίας. Ούτε να το σκεφτεί κανείς κάτι τέτοιο! Όπως η ύαινα δεν αφήνει το ψοφίμι, έτσι κι ο μαρξιστής δεν μπορεί να ζήσει, δίχως να προδώσει την πατρίδα του!"

Ristorante Verona

Aκουαρέλες του Χίτλερ δημοπρατήθηκαν στην τιμή των 400.000 €

Ακουαρέλες και σχέδια που είχε ζωγραφίσει ο Αδόλφος Χίτλερ πριν από εκατό χρόνια πουλήθηκαν σε δημοπρασία που έγινε στην Νυρεμβέργη έναντι ενός ποσού που φθάνει τα 400.000 ευρώ. 

Τα 14 έργα που δημοπρατήθηκαν από τον οίκο Herbert Weidler, δημιουργήθηκαν μεταξύ 1904 και 1922 και φέρουν την υπογραφή Α Hitler. 

Ο πίνακας “παραμύθι”, μάλιστα, που απεικονίζει το κάστρο Neuschwanstein, πουλήθηκε στην τιμή των 100,000€. Τον Νοέμβριο μια ακουαρέλα που είχε ζωγραφίσει ο Αδόλφος Χίτλερ το 1914 πωλήθηκε έναντι 185.000 δολαρίων (130.000 ευρώ) σε δημοπρασία που έγινε και πάλι στη Νυρεμβέργη.  (βλέπε εδώ)

Στα έργα μπορεί κανείς να ξεχωρίσει διάφορα κτίρια της Βιέννης, εικόνες της Πράγας με ομίχλη κ.α. Σύμφωνα με τον οίκο δημοπρασιών οι παρευρισκόμενοι ήταν επενδυτές από την Κίνα, την Γαλλία, την Βραζιλία, τα Ηνωμένα Εμιράτα και την Γερμανία.

πηγή

Ristorante Verona

"Τι 'ναι άλλωστε η αιωνιότητα μπροστά σε μια υπέροχη στιγμή..."

Αδόλφος Χίτλερ

(του Οδυσσέα Πατεράκη)

Σαν "προπατορικό αμάρτημα" ήρθες,

σαν "αλλοτρίωση".

Μακρυά απ' των "αρμαγεδώνων" τη φτηνή ανεπιείκεια

και μακρυά

από γελοίες "επαναστάσεις" της πλεμπάγιας.

Χωρίς ...παραδεισένια κρινολούλουδα,

χωρίς θολούρες της κοινόβιας ευωχίας.

Το χρόνο αγάπησες σαν έρωτα ανεκπλήρωτο

σαν κάποια απλή εξιδανικευμένη αμαρτία.

Ήρθες σαν την υπέροχη στιγμή τη δυνατή

που δεν ψευτίζει μέσα στο αιώνιο.

Οι αιωνιότητες ! Αυτές οι αιμορουφίχτρες των στιγμών !

Προσπέρασες

κι' είπες στο τώρα και στο εδώ να στηλωθείς

κι' ευλαβικά τον παφλασμό ν' αφουγκραστείς

του κύβου καθώς πέφτει

μες' στο Ρουβίκωνα.

Τι 'ναι άλλωστε η αιωνιότητα

μπροστά σε μια υπέροχη στιγμή...

Πηγή: Σκοτεινός Ιεροφάντης

RV

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ

Από το ομότιτλο βιβλίο του Θόδωρου Μανιάτη

"Στο μπούνκερ  η ατμόσφαιρα είναι καταθλιπτική. Ο Χίτλερ εμφανίζεται στις 11. Αποχαιρετά τους συνεργάτες του και παρουσία όλων βγάζει από το σακκάκι του το χρυσό σήμα του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και το καρφιτσώνει μέσα στη γενική σιωπή πάνω στο φόρεμα της Μάγδας Γκαίμπελς στο ύψος της καρδιάς. Χειρονομία συμβολική. Ύστατη αναγνώρισι για το δράμα που ζει μια μητέρα του Ράιχ. Ο Χίτλερ ζητά να γευματίση για τελευταία φορά μαζί με την σύζυγό του και αμέσως μετά κλείνεται στο γραφείο του. Ο καμαριέρης του Χίτλερ, Λίνγκε, -αυτόπτης μάρτυς- έτσι περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του αρχηγού του:

              Έπειτα από λίγο εμφανίστηκε ο Γκύνσε, βοηθός του Χίτλερ ο οποίος ανέφερε ότι η κυρία Γκαίμπελς ήθελε να μιλήση για μια ακόμη φορά με τον Φύρερ. Ο Χίτλερ πήγε στην κυρία Γκαίμπελς και εγώ τον συνόδευσα. Ο δόκτωρ Γκαίμπελς μάς υπεδέχθη στον προθάλαμο και είπε στον Χίτλερ:

                - Φύρερ μου γιατί δεν προσπαθείτε να βγήτε από το Βερολίνο υπό την προστασία της Χιτλερικής νεολαίας;

                        - Δόκτωρ -απάντησε ο Χίτλερ- γνωρίζετε την απόφασί μου. Δεν θα την αλλάξω. Όμως εσείς μπορείτε να αφήσετε το Βερολίνο μαζί με την οικογένειά σας.

                  Ο Γκαίμπελς αποκρίθηκε με τη σειρά του.

                   - Όχι, Φύρερ μου. Στον τελευταίο μου λόγο υπό την ιδιότητά μου σαν Γκαουλάιτερ είχα πει ότι δεν θα εγκατέλειπα το Βερολίνο, αλλά ότι θα έμενα μαζί με την οικογένειά μου. Είναι μια υπόσχεσις την οποία θέλω να κρατήσω.

                 Μετά οι δύο έσφιξαν τα χέρια σιωπηλά. Ο Χίτλερ πήγε στην κυρία Γκαίμπελς και την αποχαιρέτησε.

                      Ύστερα επέστρεψε μαζί μου. Η ώρα ήταν 3.45. Όταν φθάσαμε μπροστά από την πόρτα του δωματίου του τού είπα ότι και εγώ ήθελα να τον αποχαιρετήσω. Ο Χίτλερ μού είπε:

                        - Λίνγκε, διέταξα, όλος αυτός ο κόσμος να βγη από το Βερολίνο σε μικρές ομάδες. Ενωθήτε με μία από αυτές και προσπαθήστε να φθάσετε στην Δύσι.

                     - Φύρερ μου, τον ρώτησα, και τώρα για ποιον θα πρέπει να πολεμήσουμε; 

                        Ο Χίτλερ μού έσφιξε το χέρι και μου είπε:

   - Für Den Kommenden Mann. -Για τον άνδρα που πρόκειται να έλθη. 

                    Στάθηκα ακίνητος στον ναζιστικό χαιρετισμό και έπειτα κατευθύνθηκα προς την έξοδο του Μπούνκερ. Δεν ήθελα πλέον ούτε να βλέπω ούτε να ακούω τίποτε".

Ristorante Verona

ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Σήμερα 30 Απριλίου 2015, περίπου στις 17.30 ώρα Ελλάδας συμπληρώνονται 70 χρόνια από το σκληρό εκείνο απόγευμα του Απριλίου του ’45. Τότε που στο Βερολίνο, στο μπούνκερ, ο ιδανικότερος ενσαρκωτής και φορέας των υψηλότερων και πολυτιμότερων αρετών και αξιών του Άριου Ανθρώπου ολοκλήρωσε τη γήινη ζωή Του. 

Το «τέλος» Του ακολούθησαν μύρια δεινά για την ανθρωπότητα. Παρά τις διώξεις και τα ψεύδη, τη διαρκή, καθημερινή, όσο και μάταιη, προσπάθεια σπίλωσης του ονόματός Του, γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτό ότι καθετί που βιώνουμε σήμερα είναι συνέπεια εκείνου του «τέλους». 

Ο Κόσμος όμως συνεχίζει να βρίσκεται υπό τη συντριπτική και συγκλονιστική επίδρασή της Ζωής, του Θανάτου και του Έργου Του. Ό,τι Εκείνος δημιούργησε και η παρακαταθήκη Του δεν μετριέται με τα λιγοστά χρόνια μίας ανθρώπινης ζωής, παρά μόνο για εκείνους τους αδαείς που νομίζουν ότι ο κόσμος και η ιστορία, οι εποχές αρχίζουν και τελειώνουν με την ασήμαντη ύπαρξή τους.

Τα χρόνια που περνούν δεν εξασθενίζουν τη μνήμη Του, αλλά τη δυναμώνουν. Γι’ αυτό τον νιώθουμε Παρόντα, Ακλόνητο, Αταλάντευτο και Φωτεινό. 'Οπως λέει ένα παλιό γερμανικό ποίημα «ο Ένας συνεχίζει να κυριαρχεί με το μεγάλο πνεύμα του».

Ristorante Verona

Ριέντσι: ο εκλεκτός μοναχικός ιδεαλιστής και ανιδιοτελής ήρωας του Βάγκνερ

Ο Ριέντσι είναι ένας μοναχικός αριστοκράτης, ολόψυχα αφοσιωμένος στην αναβίωση του μεγαλείου της αρχαίας Ρώμης, «της Ρώμης, της αρχαίας Ρώμης, βασίλισσας του κόσμου». Στα ερείπιά της βλέπει το ένδοξο παρελθόν της:

 «δείτε, οι ναοί αυτοί, οι κολόνες αυτές, σας λένε: 

Να η Ρώμη! Μεγάλη, ελεύθερη, αρχαία!

Η Ρώμη, που κυβερνούσε κάποτε τον κόσμο

Και που ονόμαζαν τους πολίτες της Βασιλείς των Βασιλέων!»

Οι απόγονοι, όμως, δεν τίμησαν τους πατέρες τους. Ο Ριέντσι θρηνεί για την παρακμή των ηθών και του λαού. Αποστολή του, να ανορθώσει τη Ρώμη: «Εμπρός! Θα ξαναδώσω στη Ρώμη μεγαλείο και ελευθερία/ θα τη βγάλω από τον ύπνο της».

Ο Ριέντσι, βγαλμένος απ’ τα σπλάχνα του λαού, είναι πεπεισμένος ότι είναι ο εκλεκτός της Θείας Πρόνοιας και κατορθώνει να εξασφαλίσει την υποστήριξη του λαού του. Όμως, προδίδεται με ραδιουργίες από σφετεριστές. Τα κηρύγματά του, ο ιδεαλισμός του, και τέλος η θυσία του τον κάνουν ήρωα. 

Το έργο τελειώνει στις φλόγες ενός Καπιτωλίου που καταρρέει μέσα σε αστραπές και βροντές. Ο Ριέντσι καταριέται τους προδότες και καθαγιάζεται από τις φλόγες του Καπιτωλίου.

 «Όνειδος φρικτό! Αυτό είναι λοιπόν η Ρώμη; 

Άθλιοι, ανάξιοι του ονόματός σας!

Ο τελευταίος των Ρωμαίων σάς καταριέται!

Καταραμένη να  ΄ναι τούτη η πόλη, να καταστραφεί!

Πέθανε κι αφανίσου, Ρώμη!

Έτσι το θέλει ο εκφυλισμένος λαός σου!»

    Την όπερα αυτή του Βάγκνερ παρακολούθησε ένα βράδι του Νοεμβρίου του 1906 στο Λιντς, ο δεκαεπτάχρονος Αδόλφος Χίτλερ με τον φίλο του August Kubizek. Όπως αφηγείται ο τελευταίος, εκείνη τη νύχτα «αποφασίστηκε όλο του το μελλοντικό πεπρωμένο (…) Συγκλονισμένοι, παρακολουθήσαμε την πτώση του Ριέντσι. Βγήκαμε σιωπηλοί από το θέατρο». Ο νεαρός Χίτλερ συνήθιζε να σχολιάζει και να μιλά, μετά το τέλος ενός έργου που είχε παρακολουθήσει. Όμως, εκείνη τη νύχτα παρέμεινε σιωπηλός για πολλή ώρα και ζήτησε και από τον φίλο του να σωπάσει. Κάποια στιγμή, αργότερα, έπιασε τα χέρια του Kubizek, τα έσφιξε και άρχισε να μιλάει για μια αποστολή την οποία θα του ανέθετε μια ημέρα ο λαός: να τον λυτρώσει από τη σκλαβιά και να τον οδηγήσει στις κορυφές της ελευθερίας. 

Ο Χίτλερ πολλά χρόνια αργότερα αναφέρθηκε στη βραδιά αυτή σε μια συζήτηση που είχε με την Βίνιφρεντ Βάγκνερ, για να καταλήξει με τα εξής λόγια: «Τότε, άρχισαν όλα»… 

Ristorante Verona

Η διαστρέβλωση της Iστορίας σχετικά με τον Αδόλφο Χίτλερ

Ομιλία του ιστορικού Danid Irving που δόθηκε στο Institute for Historical Revew, με ελληνικούς υπότιτλους 

Το κανάλι που έκανε την μετάφραση είναι το velerephon 

Επισκεφθείτε το εδώ: https://www.youtube.com/user/velerephon

RV

Ένα άρθρο του Δρος Γκαίμπελς για τον Αδόλφο Χίτλερ

Τον Φεβρουάριο του 1932 ο Χίτλερ αποκτά επιτέλους τη γερμανική υπηκοότητα! Ο Γκαίμπελς ανακοινώνει στον γερμανικό λαό ότι ο Χίτλερ θα είναι υποψήφιος πρόεδρος. Τίποτα δεν είναι πλέον δυνατό να σταματήσει το κίνημα! Ο Γκαίμπελς γράφει σε άρθρο του ενόψει των προεδρικών εκλογών: 

«Ένας άνδρας που έχει τη δύναμη και τα χαρίσματα να οικοδομήσει ένα κίνημα εκατομμυρίων από μια μικρή σέκτα επτά ανδρών, ένα κίνημα που σήμερα ήδη συμπεριλαμβάνει το μεγαλύτερο και το καλύτερο τμήμα του γερμανικού λαού, θα βρει επίσης έναν τρόπο να ενώσει ολόκληρο το έθνος, απελευθερώνοντάς το από τις τρομερές πολιτικές, ιδεολογικές και κοινωνικές αντιθέσεις που διαιρούν και βλάπτουν τον λαό μας. 

Το μεγαλύτερο τμήμα του λαού μας έχει πλέον νέα θέληση για αντίσταση. Ο γερμανικός λαός θέλει να υψωθεί από την τυφλή παραίτηση σε ένα νέο ιδανικό. Αυτό είναι το έργο του Αδόλφου Χίτλερ! 

Οι μάζες βλέπουν σε αυτόν την τελευταία τους ελπίδα. Για εκατομμύρια, το όνομά του έχει καταστεί το φωτεινό σύμβολο της γερμανικής θέλησης για ελευθερία. Όποιος αντιτίθεται στην πάλη των τάξεων και στην αδελφοκτονία, όποιος αναζητεί διέξοδο από το χάος και τη σύγχυση, αυτός θα ψηφίσει τον Αδόλφο Χίτλερ! 

Αυτός αντιπροσωπεύει έναν γεννώμενο, νέο γερμανικό ιδεαλισμό, αυτός είναι ο εισηγητής της εθνικής δράσης, αυτός είναι ο φορέας της επερχόμενης οικονομικής και κοινωνικής ανανέωσης. Γι’ αυτό φωνάζουμε: Δώστε δύναμη στον Αδόλφο Χίτλερ, ώστε ο γερμανικός λαός να πάρει ξανά αυτό που αξίζει! Για ελευθερία και ψωμί!»      

 Ristorante Verona

Ενάντια στο χρόνο

"Θέλουμε να ελπίζουμε ότι η μνήμη του Ενός - πριν- τον- τελευταίο και πιο ηρωικού από όλους τους άνδρες μας “Ενάντια στο Χρόνο”, του Αδόλφου Χίτλερ, θα επιζήσει, τουλάχιστον στα τραγούδια και τα σύμβολα. Θέλουμε να ελπίζουμε πως οι κύριοι του χρόνου, άνθρωποι του ίδιου αίματος και της ίδιας πίστης μ΄ αυτόν, θα του αποδώσουν τιμές θεού, με τελετές πλήρεις νοημάτων και δυνάμεως, στη δροσερή σκιά των ατελείωτων αναγεννημένων δασών, στις ακτές, ή απάνω στις ανέγγιχτες κορυφές των ορέων, αντικρίζοντας τον ανατέλλοντα ήλιο".

Savitri Devi

RV

Αυτός

Πίνακας του Franz von Stuck που εικονίζει τον Βόταν. Τον ζωγράφισε τη χρονιά που γεννήθηκε ο Χίτλερ (1889). Η ομοιότητα του Βόταν με τον Χίτλερ είναι καταφανής και αναγνωρισμένη.

Αυτός που γεννήθηκε στον Ήλιο

Αυτός που δεν είναι πια εδώ

και οι σκιές Τον ζητούν

κάποτε θα επιστρέψει...

Ο.Θ.

Η «Σωματοφυλακή Αδόλφος Χίτλερ» (LSSAH) στην Ελλάδα

«Ποια είναι η μοίρα μου, άντρες της σωματοφυλακής μου, δεν ξέρω. Όμως ξέρω καλά ένα πράγμα, ότι θα είστε στην πρώτη γραμμή της κάθε δράσης. Όσο έχω την τιμή να ηγηθώ του αγώνα επικεφαλής του Ράιχ, είναι επίσης μεγάλη τιμή για σάς, οι οποίοι φέρετε τ’ όνομά μου, να είστε στην πρώτη γραμμή του αγώνα!»

Αδόλφος Χίτλερ, ομιλία στις 26 Δεκεμβρίου 1940

Η  «Σωματοφυλακή Αδόλφος Χίτλερ» (LSSAH) στην Ελλάδα από τα γερμανικά επίκαιρα.

  RV

Ο Προμηθέας της ανθρωπότητας

«Θα ήταν μάταιος κόπος να συζητούμε για το ποια ή ποιες  φυλές υπήρξαν πρωταρχικά οι φορείς του ανθρώπινου πολιτισμού κι έχουν, στη συνέχεια, βάλει τα θεμέλια αυτού που εννοούμε, λέγοντας "ανθρωπότητα". Είναι πολύ απλό να ρωτήσουμε τώρα, με τις παρούσες συνθήκες, κάτι τέτοιο και η απάντηση είναι εύκολη και ξεκάθαρη. 

Όλα όσα έχουμε σήμερα μπροστά μας ως σημάδια του ανθρώπινου πολιτισμού, καρποί της τέχνης, της επιστήμης και της τεχνικής είναι, σχεδόν κυριολεκτικά, δημιουργήματα και καρποί της δραστηριότητας των Αρίων. Αυτό το γεγονός επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι η Αρία φυλή είναι ο μοναδικός δημιουργός μιας ανώτερης ανθρωπότητας και εν συνεχεία ότι αντιπροσωπεύει τον πρωταρχικό τύπο αυτού που εννοούμε με τη λέξη "άνθρωπος". 

Ο Άριος είναι ο Προμηθέας της ανθρωπότητας, το θείο άστρο τού πνεύματος φώτιζε πάντοτε το ξεκάθαρο μέτωπό του, πάντα αυτός άναβε και διατηρούσε τη φωτιά που, υπό τη μορφή της γνώσης, φώτιζε τη νύχτα κι αποκάλυπτε τα μυστήρια που επίμονα ήθελαν να κρατήσουν τη σιωπή τους, δείχνοντας, έτσι, στον άνθρωπο τον δρόμο που έπρεπε να χαράξει για να καταστεί κυρίαρχος πάνω στ’ άλλα ζωντανά πλάσματα τούτης της γης. 

Αν εξάλειφαν από το πρόσωπο της γης τον Άριο, ένα βαθύ σκοτάδι θα εξαπλωνόταν επάνω της, για μερικούς αιώνες ο πολιτισμός που αυτός δημιούργησε θ’ αντανακλούσε ακόμη, αλλά τελικά ο κόσμος θα μεταβαλλόταν σε μιαν απέραντη έρημο».

Απόσπασμα από το «Μein Kampf» 

Ristorante Verona

Έκθεση στο Βερολίνο παρουσιάζει την πρωτεύουσα που σχεδίασε ο Χίτλερ

Τα σχέδια του Χίτλερ σε μακέτες για τη δημιουργία της πρωτεύουσας του Tρίτου Ράιχ, την οποία σκόπευε να μετονομάσει σε Γερμανία, παρουσιάζονται σε νέα έκθεση στο Βερολίνο.

Mια καινούργια πόλη, η οποία θα μετονομαζόταν σε «Γερμανία» ή αλλιώς Germania θα γινόταν η πρωτεύουσα της χώρας. Θα ήταν η μεγαλύτερη πόλη του κόσμου με επιβλητικά κτήρια, τεράστιους δρόμους.

Τα σχέδια που κατά καιρούς έρχονται στο φως της δημοσιότητας, αποκαλύφθηκαν πλήρως στην στην έκθεση και ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει το μεγαλειώδες του σχεδιασμού.

Από τις μακέτες ξεχωρίζει η «Αίθουσα του Λαού», ένα κτήριο ναός του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, με διπλάσιο μέγεθος από τη βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη, χωρητικότητας 180.000 ατόμων, με αρχιτεκτονικό σχεδιασμό ο οποίος παραπέμπει στο Πάνθεον της Ρώμης. Το ύψος του κτηρίου θα έφτανε τα 290 μέτρα.

Στην «Αίθουσα του Λαού» οδηγούσε μια θεόρατη λεωφόρος μήκους πέντε μιλίων, εκατέρωθεν της οποίας θα βρίσκονταν πανύψηλα κτίρια.

Η «Γερμανία» δεν ήταν απλώς ένας μύθος, καθώς η προεργασία είχε αρχίσει. Ο Σπέερ είχε διατάξει την κατεδάφιση κτιρίων έτσι ώστε το σχέδιο να προχωρήσει αμέσως μόλις η Γερμανία κέρδιζε τον πόλεμο. 

Η «Γερμανία» θα ήταν έτοιμη το 1950, ενώ σειρά θα έπαιρνε και η αναδόμηση άλλων πόλεων όπως το Μόναχο και η Νυρεμβέργη, όχι όμως σε αυτή την επική κλίμακα. 

Πέρα από τα μεγαλεία που θα μπορούσε να θαυμάσει κάποιος περπατώντας στους πελώριους δρόμους της «Γερμανίας», το νέο Βερολίνο θα είχε και υπόγειο σκέλος, το οποίο σε αντίθεση με τα επιβλητικά κτήρια του μέλλοντος, δεν ήταν καθόλου μακέτα. Από το 1938 είχε ξεκινήσει η κατασκευή υπόγειων στοών στη γερμανική πρωτεύουσα και συγκεκριμένα κάτω από τα πάρκο Τιεργκάρτεν, τα οποία αποκαλύφθηκαν σε όλη τους την έκταση το 1960.

Η πρόσβαση σε ένα τμήμα τα τούνελ επετράπη το 2001 και πλέον λειτουργεί μουσείο στο οποίο ο επισκέπτης μπορεί να δει το υπόγειο Βερολίνο. Το «Unterwelten Museum» βρίσκεται λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από το σημείο όπου θα υψωνόταν η «Αίθουσα του Λαού». 

RV

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ

Όταν η μητέρα σου θα έχει μεγαλώσει,
Και θα 'χεις μεγαλώσει κι εσύ,
Όταν αυτό που κάποτε ήταν εύκολο και χωρίς προσπάθεια
Τότε πλέον θα έχει γίνει φορτίο


Όταν τα γλυκά, πιστά της μάτια
Πια δεν θα βλέπουν τη ζωή όπως κάποτε,
Όταν τα πόδια της κουραστούν,
Δεν θα θέλουν πια να την κουβαλήσουν όταν περπατά-


Τότε δώσ' της το χέρι σου για υποστήριξη
Συνόδευσέ την με αγαλλίαση και χαρά.
Όταν η ώρα θα έρθει, θρήνησε
θα την συνοδεύσεις στον τελικό της περίπατο.


Κι αν σε ρωτήσει για κάτι, απάντησέ της.
Κι αν σε ξαναρωτήσει, μίλησέ της κι εσύ.
Κι αν πάλι σε ρωτήσει, να της ανταποκριθείς
Όχι θυελλωδώς, αλλά με απαλή ηρεμία.


Κι αν δεν μπορεί να σε καταλάβει καλά,
Εξήγησέ της τα πάντα με χαρά.
Η ώρα θα 'ρθει, η πικρή ώρα,
που το στόμα της δεν θα σε ρωτάει τίποτα πια.

                             -ADOLF HITLER-

---------------------------------------------------------------------------------------------

Wenn deine Mutter alt geworden
Und älter du geworden bist,
Wenn ihr, was früher leicht und mühelos,
Nunmehr zur Last geworden ist,

Wenn ihre lieben, treuen Augen
Nicht mehr, wie einst, in’s Leben seh'n,
Wenn ihre müd' geword’nen Füsse
Sie nicht mehr tragen woll'n beim Geh'n —

Dann reiche ihr den Arm zur Stütze
Geleite sie mit froher Lust —
Die Stunde kommt, da du sie weinend
Zum letzten Gang begleiten mußt!

Und fragt sie dich, so gib ihr Antwort,
Und fragt sie wieder, sprich auch du!
Und fragt sie nochmals, steh' ihr Rede,
Nicht ungestüm, in sanfter Ruhe!

Und kann sie dich nicht recht verstehen
Erklär' ihr alles frohbewegt;
Die Stunde kommt, die bitt’re Stunde,
Da dich ihr Mund nach nichts mehr fragt!

                                              — ADOLF HITLER* "Denk' es!", published in the Sonntag-Morgenpost,München, 14. Mai 1933 (Library of Congress, Manuscript Division, Captured German Documents, Box 791)

πηγή

Ristorante Verona

ΧΙΤΛΕΡ ΓΙΑ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Σήμερα 30 Απριλίου 2014, περίπου στις 17.30 ώρα Ελλάδας συμπληρώνονται 69 χρόνια από το σκληρό εκείνο απόγευμα του Απριλίου του ’45. Τότε που στο Βερολίνο, στο μπούνκερ, ο ιδανικότερος ενσαρκωτής και φορέας των υψηλότερων και πολυτιμότερων αρετών και αξιών του Άριου Ανθρώπου ολοκλήρωσε τη γήινη ζωή Του. 

Το «τέλος» Του ακολούθησαν μύρια δεινά για την ανθρωπότητα. Παρά τις διώξεις και τα ψεύδη, τη διαρκή, καθημερινή, όσο και μάταιη, προσπάθεια σπίλωσης του ονόματός Του, γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτό ότι καθετί που βιώνουμε σήμερα είναι συνέπεια εκείνου του «τέλους». 

Ο Κόσμος όμως συνεχίζει να βρίσκεται υπό τη συντριπτική και συγκλονιστική επίδρασή της Ζωής, του Θανάτου και του Έργου Του. Ό,τι Εκείνος δημιούργησε και η παρακαταθήκη Του δεν μετριέται με τα λιγοστά χρόνια μίας ανθρώπινης ζωής, παρά μόνο για εκείνους τους αδαείς που νομίζουν ότι ο κόσμος και η ιστορία, οι εποχές αρχίζουν και τελειώνουν με την ασήμαντη ύπαρξή τους.

Τα χρόνια που περνούν δεν εξασθενίζουν τη μνήμη Του, αλλά τη δυναμώνουν. Γι’ αυτό τον νιώθουμε Παρόντα, Ακλόνητο, Αταλάντευτο και Φωτεινό. 'Οπως λέει ένα παλιό γερμανικό ποίημα «ο Ένας συνεχίζει να κυριαρχεί με το μεγάλο πνεύμα του».

Ristorante Verona