Η ομιλία του Χίτλερ για τη Βαλκανική εκστρατεία

« Βουλευτές! Μέλη του Γερμανικού Κοινοβουλίου! 

Η Ελλάδα επέδειξε προθυμία να ακολουθήσει τις βρετανικές δελεαστικές προτάσεις, συνδέοντας τη μοίρα της με αυτήν του εντολοδότη του βασιλιά της. Πρέπει όμως για άλλη μία φορά – θεωρώ ότι το οφείλω αυτό στην ιστορική αλήθεια – να πραγματοποιήσω διάκριση μεταξύ του ελληνικού λαού και εκείνης της ολιγάριθμης καταστροφικής ηγεσίας, η οποία εμπνευσμένη από έναν αγγλόδουλο βασιλιά, είχε κατά νου λιγότερο τα πραγματικά καθήκοντα της πολιτικής ηγεσίας στο ελληνικό κράτος απ’ ό,τι την εξυπηρέτηση των σκοπών της βρετανικής πολεμικής πολιτικής, τους οποίους είχε οικειοποιηθεί. Στενοχωρήθηκα ιδιαίτερα για αυτό το γεγονός. 

Ήταν πολύ δύσκολο και πικρό για εμένα, που ως Γερμανός διατηρούσα ήδη από την παιδεία μου στη νεότητά μου, αλλά και αργότερα λόγω της μεταγενέστερης σταδιοδρομίας μου, τον πλέον βαθύ σεβασμό για τον πολιτισμό και την τέχνη αυτής της χώρας, από την οποία ξεπήδησε το πρώτο φως του ανθρώπινου κάλλους και της αξιοπρέπειας, να παρακολουθώ την εξέλιξη αυτή, χωρίς να είμαι σε θέση να κάνω κάτι για αυτό. 

Συνέχεια εδώ

RV

30 Ιανουαρίου 1933

Aπό το διάγγελμα του Φύρερ μέσω ραδιοφώνου προς τον γερμανικό λαό την 1η Φεβρουαρίου 1933: 

"Δεκατέσσερα χρόνια πέρασαν από τη δυστυχή εκείνη ημέρα όταν ο γερμανικός λαός τυφλωμένος από τις υποσχέσεις που του δίνονταν τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό, ξέχασε τις υψηλότερες αξίες του παρελθόντος μας, του Ράιχ, της τιμής και της ελευθερίας, και, έτσι, έχασε τα πάντα. Από τότε, από εκείνες τις ημέρες της προδοσίας, ο Παντοδύναμος απέσυρε τη θεία χάρη Tου από το έθνος μας [...] Το έργο που πρέπει να εκπληρώσουμε είναι το πιο δύσκολο που είχε ποτέ Γερμανός πολιτικός να επιτύχει. Αλλά έχουμε απεριόριστη πίστη στο έθνος μας και στις αιώνιες αξίες του. Εργάτες, αγρότες και η μεσαία τάξη πρέπει να ενωθούν και να συμβάλουν στη δημιουργία του νέου Ράιχ. Το πρώτο και υπέρτατο καθήκον της Εθνικής Κυβέρνησης είναι η αποκατάσταση της ενότητας του πνεύματος και της βούλησης του γερμανικού λαού. 
Συνέχεια εδώ

RV

Το Mein Kampf θα διδάσκεται στα γερμανικά σχολεία

Σύμφωνα με τελευταίες ειδήσεις, στη Γερμανία το Υπουργείο Παιδείας αποφάσισε να εισαχθεί στη διδακτέα ύλη των σχολείων το Mein Kampf! Η Υπουργός Παιδείας Τζοάνα Γουάνκα δήλωσε (σε συνέντευξή της σε γερμανική εφημερίδα)  ότι  είναι ευνόητο ότι η κίνηση αυτή στοχεύει «στην προώθηση της πολιτικής παιδείας». Πρόσθεσε, ακόμη, ότι θα υπάρχει σχολιασμός των ισχυρισμών του Χίτλερ και ότι "οι μαθητές έχουν ερωτήματα και είναι καλύτερο να τα ξεφορτωθούν, μιλώντας ανοιχτά στην τάξη". 

Παρά τις διαβεβαιώσεις της υπουργού, οι αντιδράσεις γι' αυτήν την απόφαση είναι πολλές και έντονες. Οι διαφωνούντες τονίζουν ότι δεν πρέπει να το Mein Kampf να μπει στα σχολεία. 

Είναι βέβαιο ότι οι μαθητές θα αδιαφορήσουν για τα αρνητικά σχόλια που θα περιέχονται στο βιβλίο. Αυτά δεν είναι κάτι νέο. Από το 1945 και μετά όλοι τα έχουν διδαχθεί στα σχολεία των νικητών. Είναι, επίσης, βέβαιο ότι η διδασκαλία του βιβλίου δεν θα φέρει τα αποτελέσματα που κάποιοι από τους εμπνευστές του σχεδίου αυτού προσδοκούν, δηλαδή την απομάκρυνση της νεολαίας από τον Εθνικοσοσιαλισμό. Αντίθετα, το έργο θα έχει απήχηση, θα προκαλέσει συγκίνηση στην ψυχή αυτής της νέας γενιάς που θα γαλουχηθεί με διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι οι προηγούμενες μεταπολεμικές, και η οποία αναπόφευκτα θα οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι Ο ΧΙΤΛΕΡ ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ! 

πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση 

RV

Nέα βιογραφία για τον Α.Χίτλερ

Δεν λέει να κοπάσει ο θόρυβος από την επανέκδοση του Εθνικοσοσιαλιστικού ιδεολογικού μανιφέστου "Mein Kampf" (Ο Αγών Μου) και μια νέα βιογραφία για τον Αδόλφο Χίτλερ έκανε την εμφάνισή της στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων της Γερμανίας. 

Η βιογραφία του Πέτερ Λόγκεριχ και έχει τίτλο "Χίτλερ". Είναι ένα έργο 1.295 σελίδων που περιλαμβάνει υλικό από τα ημερολόγια του Υπουργού Προπαγάνδας της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας Γιόζεφ Γκαίμπελς, και από μερικές εκ των πρώτων ομιλιών του Χίτλερ.

"Συνολικά, έχουμε την εικόνα ενός δικτάτορα, ο οποίος είχε πολύ μεγαλύτερο έλεγχο, λάμβανε πολύ περισσότερες ατομικές αποφάσεις απ΄ ό,τι εθεωρείτο μέχρι σήμερα. Ήθελα να επαναφέρω στο επίκεντρο τον Χίτλερ ως άτομο", δήλωσε ο Λόγκεριχ σε συνέντευξή του στο Ρόιτερς και υποστηρίζει ότι έχει υποτιμηθεί η πολιτική οξυδέρκεια του ηγέτη των Ναζί.  

Ristorante Verona

Σαρώνει το Mein Kampf στη Γερμανία

  -Το κορυφαίο βιβλίο όλων των εποχών-

Μόλις μια εβδομάδα είναι που κυκλοφορεί το Mein Kampf στη Γερμανία, ''ελεύθερα'', μετά τη λήξη της προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων της Βαυαρίας, η οποία μπλόκαρε τόσα χρόνια την έκδοση του βιβλίου (βλ. εδώ).   

Μέσα σε αυτή την εβδομάδα οι πωλήσεις έχουν εκτοξευτεί. 

Η τιμή πώλησης είναι στα 59 ευρώ ενώ στο γερμανικό Amazon η τιμή έχει φτάσει και στα 385 ευρώ.

Έχει επίσης ζητηθεί από τον εκδοτικό οίκο του Μονάχου που ανέλαβε την επανέκδοση, να το μεταφράσει στα ιταλικά, στα γαλλικά και στα αγγλικά.

Η γερμανική έκδοση είναι κριτική, περιέχει σχόλια αρνητικά που προσπαθούν να αντικρούσουν τις σκέψεις και θέσεις του Φύρερ. Φυσικά, κανείς δεν το αγοράζει για την κριτική και είναι σίγουρο ότι οι περισσότεροι δεν θα την διαβάσουν καν.

Το φυλετικό ασυνείδητο δεν επηρεάζεται από την πλύση εγκεφάλου. Εν έτει 2016, 71 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου, η Βίβλος του Εθνικοσοσιαλισμού και ο ίδιος ο Χίτλερ συνεχίζουν να συγκινούν...

Πηγή: Ευρωπαϊκή Αντίσταση 

RV

Αδόλφος Χίτλερ: Ο Άνθρωπος που Πολέμησε τον Διεθνή Σιωνισμό

  

Ο άνθρωπος που πολέμησε τράπεζες και σιωνιστές. Που κατάργησε τον τόκο, κατάσχεσε την παράνομη περιουσία των τραπεζιτών, των διεφθαρμένων μεγαλοεπιχειρηματιών και έκλεισε τις μασονικές στοές. 

RV

O Χίτλερ για την καταπίεση των Ιρλανδών

Ελληνικοί Υπότιτλοι διαθέσιμοι, κάντε κλικ στις ρυθμίσεις

RV

Η Εθνικοσοσιαλιστική Ευρωπαϊκή Κοινότητα

«Οι ευρωπαϊκοί λαοί συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο ότι πολλά από τα μεταξύ μας ζητήματα είναι απλοί οικογενειακοί καβγάδες σε σύγκριση με τα μεγάλα προβλήματα που απαιτούν σήμερα την επίλυσή τους μεταξύ ηπείρων. Είμαι βαθιά πεισμένος ότι, όπως σήμερα χαμογελάμε αναλογιζόμενοι τους τοπικιστικούς καβγάδες που χώριζαν τους γερμανικούς λαούς στις δεκαετίες του 1840 και του 1850, έτσι και σε 50 χρόνια οι μελλοντικές γενιές δεν θα διασκεδάζουν λιγότερο με τις πολιτικές διαφωνίες που σημειώνονται τώρα στην Ευρώπη».

Γιόζεφ Γκέμπελς, 11.9.1940

Arthur Seyss-Inquart

«Η Νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας όλων των λαών της, μια Ευρώπη δίχως ανεργία, οικονομικές και νομισματικές κρίσεις, μια Ευρώπη του σχεδιασμού και του καταμερισμού εργασίας, η οποία έχει στη διάθεσή της τις πιο σύγχρονες τεχνικές παραγωγής κι ένα πανηπειρωτικό σύστημα εμπορίου κι επικοινωνιών αναπτυγμένο σε κοινή βάση, θα θεμελιωθεί με ασφάλεια και ραγδαία αυξανόμενη ευημερία μόλις απομακρυνθούν οι εθνικοί οικονομικοί φραγμοί. [...] Σ’ αυτήν την Ευρώπη όλα τα χέρια θα χρειάζονται. Τα ταλέντα κάθε έθνους θα απολαμβάνουν ένα διευρυμένο πεδίο δράσης. Τα ταλέντα καθηλώνονται όταν περιορίζονται σε μικρές εθνικές, πολιτικές και γεωγραφικές επικράτειες. Σε μια μεγαλύτερη σφαίρα είναι δυνατόν ακόμη και για μικρές χώρες και τους υπηκόους τους να αναπτύξουν πλήρως τις πολιτισμικές, οικονομικές και ανθρώπινες δυνατότητές τους».

Αρτουρ Ζέις-Ινκβαρτ (Arthur Seyss-Inquart), 25.7.1940

Werner Daitz

«Όπως κανένα μέλος μιας οικογένειας δεν έχει το δικαίωμα να διαταράσσει την ηρεμία για εγωιστικούς σκοπούς, έτσι ακριβώς και σε κανένα ευρωπαϊκό έθνος δεν θα επιτραπεί μακροπρόθεσμα να παρεμποδίσει την εν γένει διαδικασία οργάνωσης. Η ευρωπαϊκή κοινότητα των λαών, ο κοινός Ζωτικός Χώρος της λευκής φυλής, απαιτεί από τον καθέναν από τους λαούς της την ίδια πειθαρχία που η εθνική κοινότητα επιβάλλει σε καθέναν από τους πολίτες της».

Βέρνερ Ντάιτς (Werner Daitz), 1942

«Δεν υπάρχει κανένα σχεδόν έθνος στην Ευρώπη που να μην έχει συμβάλει αξιόλογα στην ανάπτυξη και την Ιστορία της ηπείρου μας. Όσο σεβαστό πρέπει να είναι αυτό το γεγονός, εξίσου σαφές είναι πως ο συντονισμός των προσπαθειών των επιμέρους εθνών στην πολιτική σφαίρα είναι δυνατός μόνο αν κάποιες δυνάμεις αναλάβουν την ηγεσία. [...] Μόνο ένας πόλεμος μπορεί να αμβλύνει άτεγκτες στάσεις και προκαταλήψεις στον βαθμό που απαιτείται για την ανάδυση μιας νέας εθνοπολιτικής κοινότητας».

Γιόζεφ Γκέμπελς, 4.10.1942

Arthur Seyss-Inquart

«Αρνούμαστε μια φιλελεύθερη συνομοσπονδία όπως η Κοινωνία των Εθνών, όπου υπάρχει φόβος ότι θα επικρατούν οι πλειοψηφίες.  Στην επικείμενη εθνική και κοινωνική τάξη, κάθε χώρα παίρνει τη θέση στην κοινότητα που της αξίζει χάρη στον πολιτισμό της, την αμυντική ετοιμότητά της και την οικονομική αποτελεσματικότητά της».

Αρτουρ Ζέις-Ινκβαρτ (Arthur Seyss-Inquart), 29.1.1943

Εθνικοσοσιαλιστική αφίσα του 1942: 

΄΄Η Νέα Ευρώπη είναι ακατανίκητη΄΄ 

«Η Ένωση θα πρέπει να είναι σταθερή, ποτέ δεν θα μπορεί να ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών και τα εξωτερικά συμφέροντα πρέπει να διασφαλιστούν από την Ευρώπη στο σύνολό της. Την ίδια στιγμή, τα ευρωπαϊκά κράτη θα πρέπει να διατηρήσουν την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους, να ενεργούν σύμφωνα με τις διαφορετικές καταστάσεις και τις εθνικές αποστολές τους και να εκπληρώνουν τον ιδιαίτερο ρόλο τους στο ευρύτερο πλαίσιο, σε ένα χαρούμενο και δημιουργικό πνεύμα. Η δύναμη και η ασφάλεια της Ευρώπης δεν εξαρτάται από την υποταγή, την επιβολή ή από τις απαιτήσεις μιας ευρωπαϊκής δύναμης πάνω σε μια άλλη, αλλά από την ένωση των πάντων. Το ευρωπαϊκό πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί μόνο σε ομοσπονδιακή βάση με την οποία τα ευρωπαϊκά κράτη θα έχουν δική τους ελεύθερη βούληση και αναγνωρίζοντας αυτή την ανάγκη, εντάσσονται σε μια κοινότητα κυρίαρχων κρατών. Αυτή η κοινότητα μπορεί να οριστεί ως ευρωπαϊκή συνομοσπονδία.»

Βέρνερ Ντάιτς (Werner Daitz)

Cécil von Renthe -Fink

«Ο σημερινός πόλεμος είναι ένας πόλεμος για την ενότητα και την ελευθερία της Ευρώπης. Στόχος του, είναι να δημιουργήσει και να εξασφαλίσει μια διαρκή ειρήνη για τις ευρωπαϊκές χώρες. [...] Η Ευρωπαϊκή ιδιαιτερότητα θα ξεπεραστεί με την ελεύθερη και ειρηνική συνεργασία μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών. Μέχρι τώρα, στην Ευρώπη, δεν υπάρχουν πραγματικές εταιρικές σχέσεις με βάση την ισότητα. Κάθε ευρωπαϊκός λαός θα πρέπει να συμμετέχει με τον τρόπο του στη νέα Ευρώπη. Η μόνη απαίτηση είναι ότι τα ευρωπαϊκά κράτη θα είναι πραγματικά πιστοί στην Ευρώπη, της οποίας είναι μέλη.»

Cécil von Renthe -Fink

«Το αίσθημα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, που σήμερα είναι ορατό, αν και ακόμη αδύναμο, θα μπορούσε στο φόντο του αγώνα στην Ανατολή να εξελιχθεί σταδιακά σε γενική αναγνώριση της ευρωπαϊκής κοινότητας».

Αδόλφος Χίτλερ, 26.10.1941

Ristorante Verona

Όσος ελεύθερος χρόνος μου απέμενε από την εργασία μου ήταν αφιερωμένος αποκλειστικά στην μελέτη

''Η Βιέννη που τ' όνομα της σημαίνει για πολλούς ανθρώπους χαρά και ξενοιασιά,τόπο γιορτής ευτυχισμένων θνητών,δεν είναι για μένα-αλίμονο!- παρά μια ζωντανή ανάμνηση της πιο θλιβερής περιόδου της ζωής μου. Ακόμα και σήμερα το όνομα της ξυπνά μέσα μου την πικρή θύμηση πέντε χρόνων εξαθλίωσης. Πέντε χρόνια που για να ζήσω έκανα στην αρχή τον εργάτη,μετά τον ζωγράφο και που δεν μπορούσα παρ' όλ΄ αυτά να χορτάσω την χρόνια πείνα μου,γιατί η πείνα ήταν τότε ο πιστός φύλακας που δεν με εγκατέλειψε ποτέ,ο σύντροφος που τα μοιράστηκε όλα μαζί μου.

Κάθε βιβλίο που αγόραζα το πλήρωνα με πείνα. Μια παράσταση στην όπερα μου στοίχιζε το αυριανό φαγητό. Ήταν μια ατελείωτη μάχη με την ανελέητη ερωμένη μου. 

Έμαθα τόσα πράγματα τότε που ποτέ δεν τα φαντάστηκα. Έξω από την αρχιτεκτονική μου, εκτός από τις παραστάσεις στην όπερα, δροσιά στα νιάτα μου, δεν είχα άλλη χαρά από τα βιβλία που γίνονταν κάθε μέρα τόσο και πιο πολλά. 

Διάβαζα τότε πολύ και προχωρούσα σε βάθος. Όσος ελεύθερος χρόνος μου απέμενε από την εργασία μου ήταν αφιερωμένος αποκλειστικά στην μελέτη. έτσι σε μερικά χρόνια απέκτησα τις γνώσεις που μου χρησιμεύουν ακόμα και σήμερα. Θα προσθέσω μάλιστα πως τότε σχηματίστηκαν μέσα μου όλες οι ιδέες και θεωρίες που έγιναν αργότερα η αδιάσπαστη βάση για τις ενέργειες μου. 

Από τότε πολύ λίγα πράγματα προσέθεσα και τίποτα δεν άλλαξα. Το αντίθετο.  Σήμερα είμαι πεπεισμένος ότι γενικά στην νεανική ηλικία του ανθρώπου διαφαίνεται το σύνολο των δημιουργικών ιδεών.''

Αδόλφος Χίτλερ - Ο Αγών μου

RV

Η βιβλιοθήκη του Χίτλερ

Μια µουντή ηµέρα στα τέλη Νοεµβρίου του 1915 ένας 26χρονος δεκανέας του ΙΣΤ’ Βαυαρικού Συντάγµατος Εφέδρων Πεζικού αφήνει το κατάλυµά του σε ένα αγροτόσπιτο της Φουρν, δύο µίλια από το µέτωπο στη Βόρεια Γαλλία, και κατεβαίνει στην πόλη να αγοράσει ένα βιβλίο. Η σκηνή µοιάζει µυθιστορηµατική, δεν πρόκειται όµως για µυθιστόρηµα. Ο δεκανέας είναι ο Αδόλφος Χίτλερ.

Όπως μας δείχνει ο Ryback σ΄αυτό το συναρπαστικό 'ταξίδι', τα βιβλία (16.000 τόμους αριθμούσε τελικά η βιβλιοθήκη του) αποτελούσαν αχώριστο σύντροφο του Χίτλερ σε όλη τη ζωή του. Διάβαζε με ζήλο, από την εποχή που υπηρετούσε ως δεκανέας στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκόσμιου πολέμου έως τις τελευταίες ημέρες στο Βερολίνο.

Ο Αδόλφος Χίτλερ σε ηλικία 36 ετών ποζάρει με φόντο μερικά από τα βιβλία του στο πρώτο διαμέρισμά του στο Μόναχο

Είχε στην κατοχή του τα άπαντα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, σε γερμανική μετάφραση από έκδοση του 1925 του Γκέοργκ Μίλερ, ως μέρος μιας σειράς που είχε σκοπό να φέρει το ευρύ κοινό σε επαφή με την κλασική λογοτεχνία. Ο έκτος τόμος περιλάμβανε τα έργα «Οπως σας αρέσει», «Δωδέκατη νύχτα», «Αμλετ», «Τρωίλος και Χρυσηίδα». Ολόκληρη η συλλογή είναι δερματόδετη – χειροποίητο μαροκινό δέρμα με ανάγλυφο χρυσό αετό και με τα αρχικά του εκατέρωθεν στη ράχη.

Θεωρούσε τον Σαίξπηρ ανώτερο του Γκαίτε και του Σίλερ από κάθε άποψη. Ενώ ο Σαίξπηρ είχε πυροδοτήσει τη φαντασία του με τις πρωτεϊκές δυνάμεις της αναδυόμενης βρετανικής αυτοκρατορίας, οι δύο αυτοί θεατρικοί συγγραφείς και ποιητές της τευτονικής κατασπατάλησαν το ταλέντο τους σε ιστορίες για την κρίση της μέσης ηλικίας και για αδελφικές αντιζηλίες.

Για ποιο λόγο άραγε, αναρωτήθηκε κάποτε, ο γερμανικός Διαφωτισμός παρήγαγε το «Νάθαν ο σοφός», την ιστορία του ραββίνου που συμφιλιώνει χριστιανούς, μουσουλμάνους και Εβραίους, ενώ ο Σαίξπηρ μπόρεσε να δώσει στον κόσμο τον «Εμπορο της Βενετίας» και τον Σάιλοκ;

Φαίνεται πως ρούφηξε σαν σφουγγάρι τον «Αμλετ». Το «να ζει κανείς ή να μη ζει» ήταν αγαπημένη του φράση, καθώς και το «Τι ’ναι για μένα η Εκάβη». Αγαπούσε ιδιαίτερα τον «Ιούλιο Καίσαρα».

Σε ένα μπλοκ ζωγραφικής του 1926 σχεδίασε ένα λεπτομερές σκηνικό για την πρώτη πράξη της σαιξπηρικής τραγωδίας, με βαριές προσόψεις να περικλείουν τη ρωμαϊκή αγορά όπου δέχεται την επίθεση ο Καίσαρας.

Διατηρούσε τους τόμους του Σαίξπηρ στο γραφείο του, στον δεύτερο όροφο του αλπικού καταφυγίου του στη νότια Γερμανία, όπως και μια δερματόδετη έκδοση ενός άλλου αγαπημένου του συγγραφέα, του μυθιστοριογράφου περιπετειών Καρλ Μάυ.

Διάβαζε συνεχώς, τα βράδια κυρίως. Οι γνώσεις του για στρατιωτικά ζητήµατα ήταν απίστευτες, αφού συχνά ξεπερνούσαν ακόµη και εκείνες των στρατηγών του.

Διάβαζε κάθε βράδυ σε απόλυτη ησυχία, τέτοια ώστε περνώντας κανείς έξω από την κρεβατοκάµαρά του να ακούει ακόµη και τον ελαφρύ θόρυβο από το γύρισµα της σελίδας. 

Τον τελευταίο μισό αιώνα, τα απομεινάρια της βιβλιοθήκης του Αδόλφου Χίτλερ καταλαμβάνουν ράφια στον σκοτεινό, κλιματιζόμενο χώρο του Τμήματος Σπάνιων Βιβλίων της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου.

Οι χίλιοι διακόσιοι τόμοι που διασώθηκαν, οι οποίοι κάποτε κοσμούσαν τα ράφια στις τρεις κομψές βιβλιοθήκες του Χίτλερ -ξύλινη επένδυση, παχιά χαλιά, μπρούντζινα φωτιστικά, αφράτες πολυθρόνες- σε ιδιωτικές κατοικίες στο Μόναχο, το Βερολίνο και το Ομπερζάλτσμπεργκ κοντά στο Μπερχτεσγκάντεν, βρίσκονται πλέον στοιβαγμένοι σε μεταλλικά ράφια σε έναν απέριττο, μισοφωτισμένο αποθηκευτικό χώρο του Κτιρίου Τόμας Τζέφερσον στην κεντρική Ουάσιγκτον, πολύ κοντά στο Ουάσιγκτον Μολ, απέναντι από το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αν γνωρίζαμε ποια από τις 10.000 βιβλία του Χίτλερ που περιήλθαν στην κατοχή του Κόκκινου Στρατού έχουν διασωθεί, η εικόνα θα ήταν πληρέστερη.

Αλλά η έρευνα του Ρέιμπακ επ’ αυτού δεν έφερε αποτέλεσμα. Αναγκαστικά περιορίστηκε σε ό,τι ήταν διαθέσιμο.

Συγγραφέας: Ryback Timothy W. 

Εκδοτικός Οίκος: Πατάκη 

Μετάφραση: Κονταξάκη Αλεξάνδρα 

Σελίδες: 448 

Το βιβλίο ''Η βιβλιοθήκη του Χίτλερ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Οι δρόμοι του Αδόλφου Χίτλερ - The Reichsautobahn - Ομορφιά και Αρμονία

                                      

                                                                                                               

                                                    

                                                    

                                                                                

                                                                                                             

                                                                                                             

 πηγή: The Stormtrooper             

RV   

ΚΝΟΥΤ ΧΑΜΣΟΥΝ

Ο Κνουτ Χάμσουν (1859-1952) ήταν ο μεγαλύτερος Νορβηγός συγγραφέας της σύγχρονης εποχής, επισκιάζοντας τους Strindberg, Undset ακόμα και τον Ibsen. Βραβεύτηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1920, και θεωρείται ένας από τους πλέον σημαντικούς και καινοτόμους λογοτέχνες της εκατονταετίας 1890-1990, που έχει επηρεάσει πολλούς γνωστούς συγγράφεις. […] O Ernest Hemingway είπε γι’ αυτόν:  «Ο Hamsun με δίδαξε να γράφω». 

Κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου ο Hamsun στήριξε τον αγώνα της Γερμανίας λέγοντας «η Γερμανία πολεμά για εμάς». Το 1943 συναντήθηκε με τον Χίτλερ και τον Γκαίμπελς, στον οποίο χάρισε το Νόμπελ του ως μια χειρονομία εκτίμησης. Μετά τον πόλεμο τα βιβλία του Hamsun κάηκαν από το νέο νορβηγικό δημοκρατικό καθεστώς.       

                                                                   

Παρακάτω, ένα κείμενό του με το οποίο αποτίει φόρο τιμής στον ηττημένο ηγέτη το οποίο δημοσιεύτηκε στις 7 Μαΐου 1945 στην Oslo’s Aftenposten:     

   «Δεν είμαι άξιος να εγκωμιάσω δυνατά τον Αδόλφο Χίτλερ, μα ούτε εξάλλου ταιριάζουν συναισθηματισμοί για τη ζωή και το έργο Του. Ήταν ένας μαχητής, ένας μαχητής για την Ανθρωπότητα κι ένας Απόστολος του Ευαγγελίου για τα Δικαιώματα όλων των Λαών. Ήταν μία ανακαινιστική μορφή υψηλοτάτου επιπέδου, μα η ιστορική Του μοίρα ήταν πως έδρασε σε μία εποχή ωμότητας, χωρίς προηγούμενο που τελικά Τον κατέρριψε. Έτσι ατενίζει ο κοινός Δυτικοευρωπαίος τον Αδόλφο Χίτλερ. Εμείς δε, οι στενοί οπαδοί Του, σκύβουμε το κεφάλι μπρος στη σωρό Του. Κνουτ Χάμσουν» 

Ευάγγελος Ανδρούλης

πηγή: The Stormtrooper

RV

Πιστοί στις Αρχές και τις Αξίες του Αδόλφου Χίτλερ

Ο εχθρός, όσα προσωπεία και να φορέσει για να μολύνει την Ιερή μας Ιδέα, θα πέφτει πάντα σε τείχος. Ένα τείχος χτισμένο από τα «μυστικά των Αρίων», του Αίματος και της Φυλής...

Συνέχεια εδώ

RV

Όχι υπηρέτης αλλά κύριος της μάζας

«Από τότε πίστευα και εφάρμοζα την άποψη ότι στα βασικά θέματα αρχής που γι’ αυτά η κοινή γνώμη ακολουθούσε λαθεμένο δρόμο, εμείς έπρεπε να σταθούμε αυστηροί κριτές και αντίθετοι, δίχως να φοβηθούμε την αντιδημοτικότητα ούτε το μίσος, και ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω τη μάχη. Το NSDAP δεν έπρεπε ποτέ να παίζει τον χωροφύλακα της κοινής γνώμης, έπρεπε να κυριαρχήσει πάνω σ’ αυτήν. Όχι υπηρέτης αλλά κύριος της μάζας.

Φυσικά, για κάθε νεαρό κίνημα ακόμη αδύναμο, υπάρχει πάντα ο πειρασμός, όταν κάποια στιγμή βλέπει τον αντίπαλό του να είναι πολύ πιο δυνατός απ’ αυτόν και  να πετυχαίνει με απατεωνιές να επιβάλει στον λαό μια ανόητη λύση ή μια ψεύτικη και λανθασμένη θεωρία, να βγει και να φωνάξει κι αυτό μαζί με τους άλλους·  πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν διαθέτει κάποια επιχειρήματα –κι ας είναι αυτά εντελώς απατηλά– που ενισχύουν την άποψή του. Η ανθρώπινη δειλία θα αναζητήσει σε τέτοιες περιπτώσεις ένα πλήθος επιχειρήματα με υπερβάλλοντα μάλιστα ζήλο, προκειμένου να ενισχύσει την υποτιθέμενη "άποψη" και να λάβει έτσι μέρος σ’ ένα πραγματικό έγκλημα. Έχω κατά νου πολλές τέτοιες εμπειρίες, και χρειάστηκε να καταβάλω το μάξιμουμ της ενέργειάς μου για να εμποδίσω το πλοίο του κινήματός μας να παρασυρθεί από το γενικό ρεύμα που φαινόταν ωστόσο απόλυτα δικαιολογημένο. […]

Αλλά φαίνεται πως ήταν πολύ δύσκολο για τους αδύναμους αυτούς χαρακτήρες να κυβερνήσουν το καράβι μες στην τρικυμία και συνθηκολόγησαν με την κραυγή της κοινής γνώμης. Γιατί εδώ πρόκειται σίγουρα για ένα συμβιβασμό. Αυτό βέβαια ακόμα με την εσωτερική ανειλικρίνεια και την ποταπότητά τους, δεν θα το παραδεχθούν ποτέ, ούτε καν υποσυνείδητα· όμως παραμένει αληθινό το γεγονός ότι η δειλία και ο φόβος τής, υποκινούμενης από τους Εβραίους, λαϊκής αντίδρασης, τους ανάγκασαν να συμβαδίσουν με τους άλλους. Όλα τ’ άλλα κίνητρα δεν είναι παρά οικτρές υπεκφυγές φτωχών αμαρτωλών που ξέρουν τα λάθη τους. […]

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι τα μεγαλύτερα και πιο επιτυχημένα, με την περισσότερη διάρκεια επιτεύγματα στην ιστορία οφείλονται, γενικά, σε αυτούς που μένουν πιστοί σ’ ένα σκοπό, σ’ εκείνους που δύσκολα τους κατανοούν, ακριβώς γιατί βρίσκονται σε σκληρή αντίθεση με την τρέχουσα κοινή γνώμη, με τις απόψεις και τις επιθυμίες της. […]

Ποτέ στ’ αλήθεια δεν "εγκαταλειφθήκαμε στα πάθη της μάζας": πάντα αντιταχθήκαμε στη λαϊκή τρέλλα».

Αδόλφος Χίτλερ, Μάιν Καμπφ 

RV

Εθνικοσοσιαλισμός σημαίνει αγάπη για τη Φυλή, την Πατρίδα, τον Λαό

Αδόλφος Χίτλερ, Μάιν Καμπφ:

«... Στα δύο δωμάτια ενός υπογείου μένει η επταμελής οικογένεια ενός εργάτη.[...] 

[...] Η στενότητα του χώρου της κατοικίας γίνεται κάθε στιγμή αφορμή για καυγάδες και στεναχώριες. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ζουν μαζί, αλλά είναι σωριασμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Οι παραμικρές διαφωνίες που θα περνούσαν απαρατήρητες σε ένα άλλο ευρύχωρο σπίτι, εδώ μεταβάλλονται σε έριδες κι ατέλειωτη γκρίνια. Και οι καυγάδες των παιδιών μεταξύ τους γρήγορα ξεχνιούνται. Όμως των γονιών οι καθημερινές φιλονικίες γίνονται συχνά χυδαίες και αφάνταστα απάνθρωπες. Αποτέλεσμα: τα παιδιά παίρνουν μαθήματα. Πρέπει να 'χει ζήσει κανείς σε τέτοια μέρη για να καταλάβει μέχρι πού μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο η μέθη και οι κακές συναναστροφές. 

Ένα δυστυχισμένο χαμίνι 6 χρονών, ξέρει όλα όσα θα μπορούσαν και έναν έφηβο ακόμη να εκπλήξουν. Αυτός ο μικρός πολίτης, δηλητηριασμένος ηθικά και φυσιολογικά υπανάπτυκτος, πηγαίνει στο δημόσιο σχολείο και μαθαίνει ίσα-ίσα γραφή και ανάγνωση. Δεν γίνεται λόγος για διαβάσματα στο σπίτι, όπου κοροϊδεύουν και μιλούν με τα χειρότερα λόγια για το σχολείο και τους δασκάλους. Κανένα δημόσιο ίδρυμα, από τα σχολεία ως τα ανώτατα κρατικά, δεν τους εμπνέει σεβασμό. Θρησκεία, ηθική, έθνος και κοινωνία, όλα σέρνονται μέσα στη λάσπη. Και όταν το αγοράκι αφήσει το σχολείο, στα δεκατέσσερά του χρόνια, δεν έχει τίποτε μέσα του: μια απίστευτη κοροϊδία για όλα όσα έχουν θετική σημασία, μια καυστική αυθάδεια κι ανηθικότητα χαρακτηρίζουν κάθε του ενέργεια. 

Τι ενδιαφέρον, τι εξέλιξη θα έχει στη ζωή που πάει να μπει, αυτός ο μικρός άνθρωπος που τίποτα δεν σέβεται και που ξέρει πια όλη τη χυδαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης...    

Το παιδί των δεκατριών ετών γίνεται στα δεκαπέντε του ένας δηλωμένος υβριστής κάθε εξουσίας. Έμαθε να ξεχωρίζει το βούρκο και τη βρωμιά, αποδιώχνοντας κάθε τι που θα μπορούσε να του υψώσει το πνεύμα. 

Και τώρα η ανδρική του σταδιοδρομία. 

Θα ακολουθήσει τα διδάγματα που πήρε όταν ήταν μικρός, από τον πατέρα του.  Θα γυρίζει στο σπίτι, ο θεός ξέρει πότε, θα δέρνει τη μητέρα του, θα βλαστημάει τον θεό κι όλο το σύμπαν μέχρι που να τον κλείσουν σε κανένα αναμορφωτήριο. 

Εκεί θα πάρει το τελευταίο λουστράρισμα. 

Και οι αγαθοί μας αστοί, απορούν για τον αδύνατο ''πατριωτισμό'' αυτού του νεαρού πολίτη!

Ο αστικός κόσμος βλέπει κάθε μέρα στο θέατρο και στον κινηματογράφο, στα φθηνά βιβλία και στον κίτρινο Τύπο πώς ξεχύνεται με τους κουβάδες το δηλητήριο πάνω στον λαό κι όμως εκπλήσσεται  για τα "ελαφρά ήθη'' και την ''εθνική αδιαφορία'' των μαζών! Λες και ο κινηματογράφος, ο αμφιβόλου ποιότητος Τύπος και όλα τα άλλα διαδίδουν το εθνικό μας μεγαλείο! Για να μην αναφερθώ στην εκπαίδευση που έχουν λάβει οι νέοι...

Έμαθα τότε και κατάλαβα βαθιά μέσα μου ένα μεγάλο αξίωμα που ως τότε δεν το είχα υποπτευθεί:

Για τη μεταβολή ενός λαού σε έθνος προϋποτίθεται η δημιουργία υγιών κοινωνικών συνθηκών, απαραίτητων για την εκπαίδευση του ατόμου. Μόνον όποιος μάθει μέσα στο σπίτι ή στο σχολείο να εκτιμά το μεγαλείο της χώρας του στον πολιτισμικό, στον οικονομικό και προπάντων στον πολιτικό τομέα, μόνον αυτός θα μπορέσει να αισθανθεί -και θα την αισθανθεί- την περηφάνια ότι ανήκει σ' αυτή τη χώρα.

Αγωνιζόμαστε γι' αυτό που αγαπάμε,

αγαπάμε ό,τι εκτιμούμε

και για να εκτιμήσουμε κάτι πρέπει να το γνωρίσουμε.[...]

[...]Μονάχα ένας ηλίθιος θα μπορούσε, βλέποντας αυτή την τεράστια προσπάθεια που γινόταν να δηλητηριάσουν τον λαό, να καταδικάσει το θύμα. Αντίθετα, θα 'πρεπε να κατηγορήσω τον εαυτό μου που έμενε αμέτοχος  όλα αυτά τα χρόνια, που δεν φρόντισα να υπεισέλθω στα βαθύτερα αίτια της επιτυχίας των σοσιαλδημοκρατών. Τότε κατάλαβα τη σημασία που είχε το γεγονός, ότι ο λαός δεν διάβαζε παρά αριστερά βιβλία, κόκκινες εφημερίδες, δεν ανήκε παρά σε κόκκινες οργανώσεις κ.τ.λ. Είδα να μου αποκαλύπτονται, μέσα στη σκληρή λάμψη τους τα αποτελέσματα αυτής της χωρίς οίκτο θεωρίας. ...» 

Σίτσα Καραϊσκάκη, Ψυχικό και Πνευματικό Δηλητήριο:

"Δεν χρειάζεται να είναι κανείς κομμουνιστής για να βρίσκεται στο στρατόπεδο των μπολσεβίκων [...]

Άνθρωποι από διάφορους λαούς και κόμματα παίρνουν μέρος στο καταστροφικό αυτό παιχνίδι, παραβλέποντας τον κίνδυνο υποδούλωσης, διότι πιστεύουν ότι θα φανούν τόσο ικανοί, ώστε να εξαπατήσουν τους κομμουνιστές και να εξυπηρετήσουν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον. Αυτό που τους περιμένει όμως είναι να «την πάθουν», διότι είναι άπειροι ερασιτέχνες και ανίδεοι αρχάριοι στην «τέχνη» της υπουλότητας και της πονηρίας, και θα νικηθούν από τον μεγάλο διδάσκαλο του φθόνου, θα καταπιεστούν και θα εξολοθρευτούν. 

Η ψυχή του κομμουνιστή δεν κλίνει καθόλου προς το αισθάνεσθαι και το συναισθάνεσθαι, τουναντίον είναι σκληρή και, μέσα σ’ αυτή τη σκληρότητα, αυτοκυρίαρχη. Από ολόκληρη τη ζωή του αισθήματος, της απέμεινε ως υπόλοιπο το μίσος, ο φθόνος και η μανία εκδικήσεως. 

Ο μπολσεβικισμός δεν δείχνει μόνο τις συνηθισμένες του εκδηλώσεις. Δεν έχει μόνο μία πολιτική και οικονομική πλευρά, αλλά είναι, κατά βάθος, φαινόμενο της κουλτούρας και, μάλιστα, φαινόμενο της αποσυνθέσεως του πολιτισμού και της καταστροφής του".

Και, επειδή, μέρες που είναι, κάποιοι φαίνεται να αγνοούν το αυτονόητο, ότι, δηλαδή, εθνικές λύσεις δεν μπορούν να δοθούν από μη εθνικές κυβερνήσεις, και για να υποστηρίξουν τη θέση τους (και να παραπλανήσουν ως προς τα πραγματικά τους κίνητρα, που είναι η εξυπηρέτηση κρυφών και "ανίερων" συνεργασιών με προσωπικά οφέλη) ισχυρίζονται ότι οι μπολσεβίκοι "δεν είναι όπως παλιά, αλλάξανε....", 

 

Μετά τον νόμο για την ιθαγένεια στους ξένους, έτοιμοι για νέες εθνικές επιλογές...

παρ' ότι ούτε καν οι ίδιοι οι μπολσεβίκοι λέγουν ή δείχνουν κάτι τέτοιο (το αντίθετο, μάλιστα), παραθέτουμε για άλλη μια φορά από το Μάιν Καμπφ, τα λόγια του Χίτλερ:

"Μόνον οι αστοί με τη νοοτροπία τους την αρρωστημένη μπορούσαν να πρεσβεύουν τούτο το απίστευτο: ότι ο μαρξισμός είχε ίσως προοδεύσει εθνικά και πως τα απόκοσμα και μισητά εκείνα πλάσματα, οι ηγέτες του 1918 [σ. R.V., αναφέρεται στην μπολσεβικική επανάσταση των Σπαρτακιστών] -που προκάλεσαν τον θάνατο δύο εκατομμυρίων Γερμανών για να βοηθηθούν στην προσπάθειά τους να καταλάβουν διάφορες κυβερνητικές θέσεις- αίφνης θα πλήρωναν τον φόρο τους στην εθνική συνείδηση. Ήταν μια θεωρία ανάρμοστη όσο και ανόητη στ' αλήθεια να πιστεύουμε πως αυτοί που είχαν άλλοτε προδώσει την πατρίδα τους, θα γίνονταν απ' τη μια στιγμή στην άλλη μαχητές της γερμανικής ελευθερίας. Ούτε να το σκεφτεί κανείς κάτι τέτοιο! Όπως η ύαινα δεν αφήνει το ψοφίμι, έτσι κι ο μαρξιστής δεν μπορεί να ζήσει, δίχως να προδώσει την πατρίδα του!"

Ristorante Verona